Weemoed

meestal komt ze
slechts bij valavond
als de dag moe is
van zichzelf en de mensen

dan ontwaakt ze
als een fladdermuis
schichtig en onzichtbaar
op het eerste oog

maar soms plots en onverwachts
het kan ook zomaar

als een late merel fluit
de zon achter de wolken schuift
een boek op tafel openvalt

lichtjes aangeraakt
zoals de wind mijn baard
en dan zo helder als een poolnacht

zie ik me staan
tussen de knikkers, de tollen
en moeder die naar me lacht.

Uvi



Link naar: De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen

.

Liggend in de zon

De liefste sluimert naast mij in het kruid.
Onder mijn arm door lig ik naar haar te staren.
Soms laat de wind haar zachte lange haren
strelend over mijn rug, mijn naakte huid.

Ik luister naar het ijl ruisend geluid
– mijn adem gaat in rythme met de hare –
naar het verre doffe bruisen van de baren
en naar een wulp, die schor, weemoedig fluit.

Er ligt een wijding over het ongerepte land.
Het is te stil om veel en snel te praten,
enkel een zoen, heel vluchtig op haar hand.

De zilte schorren en het wijde zand
zijn aan ons twee alleen overgelaten.
Er is geen einder en geen overkant.

Hans Warren