.

Wat je hebt, weegt zelden op tegen het gemis. Maar wat er dan precies in je leven ontbreekt, kun je niet onder woorden brengen.
Je weet alleen dat je erop wacht, elke dag, al jarenlang, en dat het met je uiteindelijke bestemming te maken heeft; met je vervulling.
Je wacht op één of ander teken dat je de zin, de noodzaak van jouw leven duidelijk zal maken.
Omdat je ervan overtuigd bent dat er voor elk mens één heel speciale taak is weggelegd die niemand anders in zijn plaats kan doen.
En omdat hij die taak moet volbrengen met alle geloof en alle wilskracht die hij in zich heeft, tegen alle wanhoop en twijfel en tegenkantingen in en ongeacht de offers die het van hem vraagt.
Opdat hij één keer in zijn leven zichzelf zal overwinnen. Maar het teken blijft uit.
En je wacht nog, geduldig of plotseling wanhopig,
dat je het niet zult herkennen als het zich uiteindelijk toch aandient en dat het dan onherroepelijk te laat zal zijn,
nooit meer te achterhalen, of dat je tevergeefs wacht,
dat er niets is om op te wachten dan de dag van vandaag,
dat elke dag de grote kans van je leven voorbijgaat
en dat de tijd die je rest steeds korter wordt.
Steeds korter.

Uit 'Sneeuw' - Gerda Van Erkel