één na één
doe ik alle geluiden
rondom mij uit en
leg de wereld
naast me neer

luisterend
hoe de ruimte
stilte zuigt en hoe
langzaam licht
zich spreidt

vouw ik me
open
en word heel even
een deeltje
eeuwigheid



Hélène Claeys

Alleen voor rozen blijf je niet

Nog even balanceer ik
op de schemering.
Berg mijn uren op
als vers gestreken witte was.

De avond wordt op slot gedaan
en luiken lonken naar de maan.
Rozen klimmen tegen muren
met de allure van een rozentuin.

Zij die mij achterliet
vangt het maanlicht in haar handen.
Alleen voor rozen blijf je niet.

Uvi

Link naar: De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen

Ssssssssssst

Er is de ruisende stilte
tussen eeuwenoude bomen
verscheurd in nevels

Er is de kille stilte
aan een tafel die met messen
wordt gesneden

De gedragen stilte
van een minuut op een plein
de gedachten die bij slachtoffers zijn

Er is de opgelegde stilte
in een studiezaal, die voortdurend
onder spanning staat

De gezwollen stilte
voor een overdonderend applaus
waarin de laatste noot nog trilt

De tikkende stilte
in het huis waar je weer alleen bent
na een pijnlijk vertrek

En er is de volbrachte stilte
van ons op dit bankje
terwijl de verte het overneemt

en alles is gezegd

Maud Vanhauwaert

Ontastbaar dichtbij

Hoe graveer ik in papier
het tasten naar haar golvend haar
dat silhouet van jonge abrikozen
verdronken in mijn vingers.

Hoe blijft de zomer blinken in haar ogen
terwijl haar zacht gezonken geur
al slaapt in 't gele glooien van een herfst
verloren rimpels in de huid van hoge bomen.

Ze is er niet. Ik zie haar wel.
Ik luister diep en hoor ze praten.
Zonder ogen. Zonder oren.

Zij danst roerloos door mijn leven.
In de stilte van de dagen.
Ik wil haar verder dragen dan de horizon.

Uvi



Link naar: De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen

De tuinman schrijft rozen op haar raam.
Zij leest ze niet.
Hij legt de herfst te slapen in een winterbed.
En zal voor haar de lente wakker maken.

Zij ziet hem niet.
Hoe hij voor haar de bomen groeien laat.
Hoe hij de tijd snoeit tot groene dagen.
En het gras voorzichtig voor haar voeten legt.

Zij voelt het niet.
Enkel de woorden van een blauwe rijmelaar
lijken haar poëzie.
Terwijl de tuinman naarstig zijn gedichten spit.

Voor haar.



Uvi


Link naar: De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen

Ik kom van ver
van waar jij mooi was tussen je haren
als een eiland tussen het riet.
En je mond viel traag, traag
over mijn gezicht als avond
over de landen, als stilte
over dit gedicht.

Hoe zijn mijn handen wit
sindsdien, als om te leggen in een schrijn:

in de droom dat wij nog samenzijn.


Herman de Coninck

September strooit het mooiste licht van het jaar
over de ochtend.
De wolken zijn gezwollen. Als de uiers van koeien
die op melken staan.

De zon is barmhartig. Alsof ze al een seizoen
ouder werd. Niet meer dat hitsige van de zomer.
Maar met een warmte vol mededogen.
Ze schuift trager door het huis. De tafel baadt ingetogen.

In het licht. De wind speelt vrolijk met de bomen.

Uvi


Link naar: De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen

.

Slaapliedje voor Laura in Gigaro


Een miljoen vissen houden zich stil
en daardoor slaapt de zee.
Moge ook jij een paar duizend gedachten
niet hebben, en daaronder slapen.

(Ik heb ze voor jou gehad. En soorten verdriet.
Ze waren de moeite niet.)
En moge je ontwaken door vogelgekwetter
God is vrij vertaald in het Hebreeuws,

maar dit is naar de letter.

Herman de Coninck

Lectuur van een lichaam

Als ik je schrijf en schep
dan pas besta je echt
het wit van m’n verbeelding
rondom het lichaam van je letters

zo schilder ik je tot vrouw
voluptueus blauw van zinnen
lippen als voorzichtig linnen
uit geweven gemis

dijen van golven
en deinende borsten
ogen en mond
twee clichés in de ochtendstond

ik teken je bestaan
tussen dauw en de wassende maan
schreeuw je een naam
met vleugels van zee en wind

hoe blaas ik leven
in de verf van je beeld
spreek dan toch
en beweeg


Uvi

Link naar: De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen

.

Laat me je adempauze zijn
je oponthoud
je vaste plek

prevel me zachtjes en verdwijn
tussen m'n regels door
ontdek

hoeveel geluk
er in een spatie
schuilen kan

laat me je adempauze zijn

zo nu en   dan

Judith Nieken

Testament

Ik heb een oude ster ontmoet

die valt wanneer ik sterven ga.

Soms, als ik naar de hemel staar,

knikken we even naar elkaar.

Ik heb een afspraak met een boom

dat hij zich over mij ontfermt

en witte bloesems bloeien laat

wanneer ik in zijn wortels slaap.



Ingmar Heytze

Ik wil je in woorden wikkelen
je vangen in metaforen
me verstoppen in de gaatjes
die je blikken in me boren
ik wil het licht dat jou draagt
langzaam in mijn ogen druppelen
langs de vezels van je
trui naar je lippen huppelen
urenlang harp spelen op je wimpers
en languit liggen in je zij
ik wil de zee horen in je oorschelp
en eindelijk kunnen zeggen: je ruist in mij

Bo Vanluchene

.

Sprookje

Voor mijn moeder en dochtertje



Zij luisteren beiden naar haar oud verhaal,
wondere dingen komen aangevlogen,
zichtbaar in hun verwijde ogen,
als bloemen, drijvend in een schaal.

Er is een zachte spanning in hun wezen,
zij zijn verloren en verzonken in elkaar,
- het witte en het blonde haar -
geloof het maar, geloof het maar,
alles wat zij vertelt is waar
en nooit zal je iets mooiers lezen.



M. Vasalis

Eb


Ik trek mij terug en wacht.
Dit is de tijd die niet verloren gaat:
iedre minuut zet zich in toekomst om.
Ik ben een oceaan van wachten,
waterdun omhuld door 't ogenblik.
Zuigend eb van het gemoed,
dat de minuten trekt en dat de vloed
diep in zijn duisternis bereidt.

Er is geen tijd. Of is er niets dan tijd?

M.Vasalis

Wie gaat, wat blijft

Als ik verdwijn bestaat de wereld voort
de jonge bomen waaiend en volwassen
boven het glijdend groen van zoveel grassen,
de vogels gaan gewoon met zingen door

de sterren draaien met dezelfde naam
voor mensen met veranderende namen
in haar voor altijd uitgezette banen
zolang de zon duurt en de zomermaan,

er zal een menigte van rozen zijn
en ronde sneeuw des winters op de wegen
en speelse pirouettes van de regen
en dag en nacht en dag, als ik verdwijn.

Anton van Wilderode

Ga weg


Ik had gedacht de honderd net te halen
Rollatorloos en in gestrekte draf
Ik wou nog een miljoen gedichten af
Musea wachtten , en theaterzalen

Ik wilde nog oneindig vele malen
Verwijlen waar ik mij het liefst begaf
Ik fietste fluitend tussen wieg en graf
De voeten geen moment op de pedalen

Helaas , daar is ineens de eindigheid
Die plotsklaps als een niets ontziende tanker
De gevel sloopt , de kamer binnenrijdt

Het leven gaat genadeloos voor anker
Gehoorzaam aan de grillen van de tijd
Ga weg , gezwinde grijsaard , met je kanker

Stijn De Paepe

Lees kinderen vandaag

gedichten voor

en fluister zachtjes

verzen in hun oor.

De tijd is rijp,

dus bloemlees en begin.

Niet alles wat geen nut heeft,

heeft geen zin.

Stijn De Paepe