'Voor Hilde'



In de dagen van mijn diepste verslagenheid,
toen het mij 's avonds onverschillig liet
of ik 's morgens nog wakker zou worden,
liep zij met mij naar het bos.
Ouder dan vier was zij toen niet
en haar handje in mijn hand,
liet mijn leven niet los.



André Demedts - Uit: Voor Hilde

.

Sonnet 16

Ik heb je lief. Men kan het niet, nooit helpen.
Jij bent de aarde en wat daarbij is.
Ik leef niet meer. Ik leef van je gemis.
Ik ben een wond. Ik ben niet meer te stelpen.

Jij bent hier niet, ik ben hier niet, waar leef ik,
waar leef jij? Wij weten niet wat er gebeurt.
Wij hebben ons beste leven verbeurd.
Alles is geweest. En wat nu, wat geef ik?

Ik schrijf mijn woorden met lichaam en handen,
spreek met een stem die aan mij kapotgaat.
Ik ben die liefde en ik ben die haat

en jij bent die ik ben. Liefste, wij branden
verschrikkelijk in onze arme staat.
Er is haast niets meer dat ons leven laat.

Hans Andreus

Sonnetten van de kleine waanzin

Een soort van blijven



Als een ansichtkaart
zo las ik je
je was de weg verloren


in de woorden van een dichter


verder dan ik dacht
lagen je dromen
uitgewoond achter een deur


en niemand die je nog kon horen


hoe stil je was
hoe luid je ook riep
het waren je ogen


die mij schreven dat het een soort van blijven was.

Uvi

Link naar: Dagboek van een roerloze reiziger

Laat


Vertraag.
Vertraag.
Vertraag je stap.

Stap trager dan je hartslag vraagt.

Verlangzaam.
Verlangzaam.
Verlangzaam je verlangen.

En verdwijn met mate.

Neem niet je tijd.
En laat de tijd je nemen -
Laat.


Leonard Nolens

.

Liggen in de zon

Ik hoor het licht het zonlicht pizzicato
de warmte spreekt weer tegen mijn gezicht
ik lig weer dat gaat zo maar niet dat gaat zo
ik lig weer monomaan weer monodwaas van licht.

Ik lig languit lig in mijn huid te zingen
lig zacht te zingen antwoord op het licht
lig dwaas zo dwaas niet buiten mensen dingen
te zingen van het licht dat om en op mij ligt.

Ik lig hier duidelijk zeer zuidelijk lig zonder
te weten hoe of wat ik lig alleen maar stil
ik weet alleen het licht van wonder boven wonder
ik weet alleen maar alles wat ik weten wil

Hans Andreus
uit: Muziek voor kijkdieren,
De Windroos 1951

Vanuit jouw stilte

waaien woorden aan.

Zachter nog

dan fluisteringen.

Zij doen mij

liefdesliedjes zingen

Ik kan ze woord

voor woord verstaan.

Toon Hermans

Berceuse


Zie mij aan met zachte ogen.
Bewaar voor later het doffe staren,
de kalme taxatie, de gêne
die wegkijkt en afglijdt.
Kom, leg je oog op mijn oog.

 
Open de zwarte poort en laat mij
dwalen in het donker, een rondgang
langs de ramen en muren van je hart.
Dan zal ik zachtjes voor je zingen,
een liedje van de wind en het wezen
van de dingen.

 
En ik zal je aanzien met zachte ogen.
Dwaal af in mijn zwarte domein.
Je zult daar veilig zijn.

 

Alexis de Roode


Bron: Geef mij een wonder

Uitgesproken


praat met mij en doe dat
honderduit, vertel me zwijgend
waarover een leven gaat
hoeveel tederheid er nodig is
en adem gulzig tot het eind


spreek dit lichaam zonder
een spoor van schroom, spreek
het, spel het volledig uit
laat me duizelen breng me
in totale ademnood geef je


eindelijk helemaal bloot



Marc Tritsmans

(Studie van de schaduw, laureaat Herman de Coninckprijs voor het beste gedicht 2011)

Mijn lief,
jij laat me sterven dus
nu ik door jou vergeten ben

geen ogenblik
geen geur
geen licht gemis

dat mij voor even maar
laat leven

in een streling door je haar
of een aarzeling

van je stem
je lippen

o, regen wil jij dan voor mij wenen
o, wind wil jij huilen in de bomen
o, zee wil jij in twijfel je even terugtrekken

misschien vergis ik mij wel.

Uvi

Link naar: Dagboek van de onvoltooid verleden tijd

Zal ik weggaan?
Zal ik verdrietig worden en weggaan?
Zal ik het leven eindelijk eens onbelangrijk vinden,
mijn schouders ophalen
en weggaan?
Zal ik de wereld neerzetten (of aan iemand anders geven), denken:
zo is het genoeg,
en weggaan?
Zal ik een deur zoeken,
en als er geen deur is: zal ik een deur maken,
hem voorzichtig opendoen
en weggaan- met kleine zachtmoedige passen?
Of zal ik blijven?

Zal ik blijven?

Toon Tellegen
uit: Alleen liefde

de winter neigt zich traag ten einde


of beter nog: hier ligt geen oor
hier klinkt het zingen van een koor
wanneer je over weiden loopt
je hoofd te luisteren legt


met ook je vingers diep in d’ aarde
en woelend voelen, ruiken
de geur van leven die je daar omringt
in melodie van lente die reeds zingt


de winter neigt zich traag ten einde



sunset 14-01-2020

Liever alleen
zegt ze
met een rechte rug
en een zekerheid in haar ogen
die elk moment
kon omslaan
In het tegendeel.

Ze houdt zich sterk
door niet te missen
wat ze mist
Door niet te verlangen
wat ze verlangt
Door niet te dromen
waarvan ze droomt

Stef Bos

Zij

Wij doen ondeelbaar, hart aan hart,
maar slapen ieder onze nacht.
Haar lichaam ademt in mij voort
en binnen word ik weggedacht.

Woont daar iemand die bestaat
als zij zich sluit? Alles is
zo denkbaar in dit hoofd, ik
raak er niet in en niet uit.

Ik ken haar enkel in mijn armen,
zij houdt mij eeuwig op de tast.
Zij slaapt en wie is zij
die morgen weer in alles past?

Bernard Dewulf

Gedicht van Herman de Coninck (vrij naar Edna St.Vincent Milay)




Als ik te lang gezeten had bij jou,
te weerloos en te dicht tegen je aan,
wist ik dat ik vlug weg moest daarvandaan,
want van te grote warmte krijg je gauwer kou.


En als ik langer dan een mens verdragen kon
gekeken had naar jou, zo mooi en stralend klaar
dan ging ik duizelen en werd ik raar
zoals van te lang kijken naar de zon.


Dus zit ik nu weer op mijn oude kamer
waar alles donker is en koud en klein,
rondtastend naar mijn dingen, bedachtzamer


omdat ze me vervreemd geworden zijn.
Ik zoek mijn weg, hou halt, en luister
tot ik weer gewoon word aan het duister.


Herman de Coninck

VERBODEN LAKENS



De tuin is al ingedommeld.
Zonder haar voetstappen
voelt hij zich verlaten.


De beukenhagen klagen.
Het is de geur van haar haren.
Die ze missen. Vooral na de regen.


En de golf van haar snelle heupen.
Het aura van laat gevaar
dat blijft haperen


tussen
de vermetele lakens van een minnaar.
Zij geurt naar rozen op een zachte zomeravond.


Uvi

Link naar: Dagboek van de onvoltooid verleden tijd





 

.

HERFST

Herfst is geen verval,
herfst is toedekken
is wachten...
De lente en zomertooi verdwijnt,
humus voor nieuw leven.
En nooit heb ik de herfst
die me vroeger triest stemde
zo prachtig gevonden als dit jaar.

© Janina

Uit Herfst - Janina

Muzee

Liefste
alsof ik niet meer
dan een hand ben

en mijn verlangen
een plooi in je huid
waarin mijn gemis verdwaalt

zoals zand in de wind
gaat liggen
voor de zee

mijn eindeloze bruid.

Uvi



Link naar: Dagboek van de onvoltooid verleden tijd