.

Liggend in de zon

De liefste sluimert naast mij in het kruid.
Onder mijn arm door lig ik naar haar te staren.
Soms laat de wind haar zachte lange haren
strelend over mijn rug, mijn naakte huid.

Ik luister naar het ijl ruisend geluid
– mijn adem gaat in rythme met de hare –
naar het verre doffe bruisen van de baren
en naar een wulp, die schor, weemoedig fluit.

Er ligt een wijding over het ongerepte land.
Het is te stil om veel en snel te praten,
enkel een zoen, heel vluchtig op haar hand.

De zilte schorren en het wijde zand
zijn aan ons twee alleen overgelaten.
Er is geen einder en geen overkant.

Hans Warren

.

Soms kun je …

Soms kun je eenzaam wandelen op straat
en naar de lucht zien en de stille daken,
het lijkt of je de wolken aan kunt raken
en even is het of je echt bestaat
en of er nooit een ogenblik zal komen
waarop je stiller zijn zult dan in slaap.
Maar vogels strijken op de daken neer
en om de hoek verschijnt een oude man.

Maarten 't Hart

.

Foto: Arjen29

Walcheren bij avond

De dag gaat dicht als een deur. Jij schudt
een sprookje uit je mouw. We lopen
langs het duinpad naar de sterren en open
gaat de nacht. De lage lichten van de kust

beloven meer dan je kunt zien. Een visser staat
met zijn lantaarn aan zee. Het silhouet
van een geluidloos schip wordt neergezet
tegen de einder en verschuift. Met regelmaat

van enkele seconden zwaait een armvol licht
vanaf de vuurtoren over ons heen. De wind
gaat liggen in een dal, de avond wint
het van de dag. En dan van ver komt er een dicht-

regel van Achterberg over het schaduwpad:
“Aan het roer dien avond stond het hart”.

Johanna Kruit

.

Foto: Dave in Pixabay

Boomgaard

Kom hier, dat ik je bijt,
je als een appel eet,
en – zoals dat gaat –
van blijdschap
niet meer weet
waar ik mijn handen laat.
Je bent een boomgaard
eigenlijk, waarvan ik graag
de vruchten pluk,
de bloesems ruik,
zoals vandaag.
Kijk maar:
weer raak ik hier
mijn handen kwijt,
nu ik je in mijn armen bijt
en als een appel eet,
en weet hoe liefde smaakt.

Bart Moeyaert

.

Foto: AI DreamUp

Zoek

Zoek
de zonkant,
kind.

Vul
uw ogen
met het licht
dat klaar en koel
in ’t vroege voorjaar
schuw nog om de parklaan
draalt.

En groei
als uit uw eigen
Zon

Paul Verbruggen

Ik heb je liever

Ik heb je liever dan brood
al zegt men ook dat het niet kan
en al kan het ook niet.

Ik heb je liever dan vrolijkheid of regen,
liever dan de stilte van drie uur
in de rustig in- en uitademende nacht.

De meeuwen scheren overdag met hun vleugels
langs de blonde warme lucht.
De wilde bloemen staan te lachen
in het warme bad van de zon.
De zon danst zijn toch maar kleine rol
met zoveel overgave dat het heel
stil wordt, hier, in dit deel van het heelal.

Ik heb je liever dan brood
al zegt men ook dat het niet kan
en al kan het ook niet.
Liever dan vrolijkheid of regen,
liever nog dan ik heb je lief.




Hans Andreus

.

(Afbeelding AI gecreëerd)


In memoriam patris

Mijn vader heeft de waterlaarzen aan.
Wij samen zijn de Lekdijk afgekomen.
Ik ben voor mijn verjaardag meegenomen:
hij moest vandaag bij het gemaal langs gaan.

Gemaal: dat is je vader horen noemen
die vreemde woorden van een andere taal
als hij de waterstand leest van de schaal;
te ademen in het onbenoembaar zoemen
dat gonzend omgaande aanwezig is.
Èn, niets te zeggen als hij bezig is:

‘Dàt is een man, daar kun je staat op maken’.
Als op de zaken orde is gesteld
doen wij op huis aan. Een lucht van geweld:
Gorcum ligt al door wolken overkraagd.
Geen noodweer en geen wereld kan mij raken
als hij, het laatste stuk, mij op de schouder draagt.

Ida Gerhardt (1905-1997)

Het metriek stelsel van de liefde

Als een landmeter stapte ik
haar verlangen af

nam de maat
van haar gemis

de breedte en de hoogte
van haar ogenblikken

en toen begreep ik
hoe onmeetbaar ver

zij van mij verwijderd was.

PS.
Nooit zullen wij haar vatten.
Niet in woord, niet in beeld.
Vloeiend als water. Onzichtbaar als de wind.

Slechts in zwijgende afgeleiden
zal ik haar vinden.
Een afdruk in de kreukels van opengeslagen lakens.

En de deur die haar niet tegenhield.


Uvi


Link naar: De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen

Warmte

Ik wil in je warmte slapen.

Ik wil je verstaan in de nacht,

als ik in mijn slaap naar je luister.

Mijn woorden zijn simpel als dieren;

als dieren gaan ze naar je toe

of kijken naar je uit de verte.

Maar ik wil dichtbij je slapen,

ik wil in je warmte slapen.

Mijn voorhoofd is moe en mijn ogen –

en mijn gedachten zijn stenen,

die zwaar wegen op mijn lichaam.

Ik wil in je warmte slapen;

het leven alleen is te koud.

Hans Andreus

IEMAND MOET HET DOEN

Iemand moet het doen, iemand
moet de schimmen van zieners
en zangers de weg wijzen, iemand

moet bevroren paden betreden onder
schaduwregen van een vlucht spreeuwen,
moet in de melkwitte winter allen

gedenken die hier ooit liepen
en dronken en sliepen - zodat zij
blijven. Iemand moet het doen.

Anna Enquist

Mijn zoontje

Mijn zoontje wil de sneeuw bewaren
en vlinders op zijn petje dragen.
Aan mij komt hij gewillig vragen
hoe hij zijn dartel schip moet varen.

Vertrouwen glinstert in zijn oog
en maakt mij wel eens moedeloos.
Ik knijp zijn handje en ben boos
omdat ik hem zo vaak bedroog.

Ik weet dat eens het uur zal komen
dat hij mijn ganse onmacht kent
en hoogstens glimlacht om de vent,
die heldje speelde in zijn dromen.

Als dan mijn dag ten einde spoedt
En reeds verschemert naar de nacht,
is hij een man, die leeft en lacht.
Want alles gaat, zoals het moet.

Simon Carmiggelt

.

Foto: Shutterstock - PickOne

Waar ik naar verlang vandaag



Waar ik naar verlang vandaag
een frisse zomerjurk te dragen
met blote schouders, een uitgesneden
hals en rug en vooral goed
los om de heupen

Waarmee ik dan de tuin in loop
de zon schijnt warm, maar de wind
houdt het draaglijk en brengt
de jurk in beweging en dan

ben jij er natuurlijk ook die
de jurk al even mooi vindt en samen
trekken we hem uit en hangen hem
aan een tak

en liggen te kijken in het gras naar
zo’n frisse zomerjurk in een boom, daar
verlang ik het meest naar vandaag.



Jo Govaerts

Enkel dit


Van alle dingen enkel dit:
het hoge ruisen van de zwanen
op weg naar oevers die nooit dichter kwamen.
Het kind dat nog verborgen zit.

De hoge klaarte van de morgen.
Verwachting leunend aan een raam.
Verwonderd zoeken naar een naam
voor wat nog zal geboren worden.

De avond die de vensters sluit.
De kleine weemoed van de glazen
waarin stil zichtbaar wie we waren.
Gedachten drijven in en uit.


Johanna Kruit

RED MIJ

Het helpt, als ik dat zeg.
Dan ben ik nog wel hier,
maar tegelijk al weg.
Eenvoudig
door een kier daarboven
naar een plek waar
moeilijk te geloven
niet bestaat.
Per droom word ik vanzelf
mijn eigen held, als ik dat wil.
Is het echt niet naar mijn zin,
te erg, te droef, of allebei,
maak ik het stil hier bovenin
en zeg een paar keer:
red mij.

Red mij.

Bart Moeyaert

BEKENTENIS

Ik mag je.
Nee, ik mag je niet.
Ik moet je. Dat bedoel ik.
Ik heb je lief.
Nee, dat heb ik niet.
Ik word je lief. Dat voel ik.

Ik ga met jou.
Nee, ga ik niet.
Ik sta je bij. Beloof ik.

Ben stapel op je.
Hou je vast.
Ik. Hou. Van. Je.

Geloof ik.


Bart Moeyaert

XIV



Nu de grote dingen verdwijnen
worden de kleine dingen groot:
wat zonlicht op de gordijnen,
een appel, een snee vers brood.

Met hoeveel overbodigs
maken we ons leven stuk:
er is zo weinig nodig
voor wat eenvoudig geluk.


Zó zou ik oud willen wezen,
klein bij de grote dood:
Homerus om in te lezen,
een appel, een snee vers brood.

Garmt Stuiveling (1907–1985)

Aas 

Hoe tijd afstand wordt
niet in dagen
maar in onuitgesproken woorden
hoe huid onbewoonbaar wordt
voor handen die zich verschuilen
in verdwijnen
omdat ze anders huilen
als hyena’s
voor kadavers
roofdieren van sleur
lust tot op het bot afgekloven
lasten van plezier.
°°°

PS.
2017.
Herinneringen groeien altijd op vroeger.
Mos dat niet zonder gisteren kan.
Het bedekt je. Als een versleten dak.
Waaronder je bewaart
wat je lief was.
Omdat je het aandacht gaf. Ooit.
Toen je liefde nog lenig was. En tijd om te vergeten.

Uvi



Link naar: De onvoltooid verleden tijd van gemis en verlangen

WANDELING

Onze gesprekken werden langzaam
onze vragen beantwoordden we met kijken
naar de langzame wereld om ons heen

de dorpen en landerijen in de diepte
de vogels bijna verdwijnend in de hemel

we gingen zitten kijken naar deze prachtige
onverschilligheid van de wereld
naar de overbodigheid van onze vragen

Rutger Kopland

Vertrek van dochters

Ze moesten inderdaad gaan, ik had het gezien
aan hun gezichten die langzaam veranderden
van die van kinderen in die van vrienden,
van die van vroeger in die van nu.

En gevoeld en geroken als ze me kusten,
een huid en een haar die niet meer voor mij
waren bedoeld, niet zoals vroeger,
toen we de tijd nog hadden.

Er was in ons huis een wereld van verlangen,
geluk, pijn en verdriet gegroeid, in hun
kamers waarin ze verzamelden wat ze mee
zouden nemen, hun herinneringen.

Nu ze weg zijn kijk ik uit hun ramen en zie
precies dat zelfde uitzicht, precies die
zelfde wereld van twintig jaar her,
toen ik hier kwam wonen.



Rutger Kopland