Eb


Ik trek mij terug en wacht.
Dit is de tijd die niet verloren gaat:
iedre minuut zet zich in toekomst om.
Ik ben een oceaan van wachten,
waterdun omhuld door 't ogenblik.
Zuigend eb van het gemoed,
dat de minuten trekt en dat de vloed
diep in zijn duisternis bereidt.

Er is geen tijd. Of is er niets dan tijd?

M.Vasalis

Wie gaat, wat blijft

Als ik verdwijn bestaat de wereld voort
de jonge bomen waaiend en volwassen
boven het glijdend groen van zoveel grassen,
de vogels gaan gewoon met zingen door

de sterren draaien met dezelfde naam
voor mensen met veranderende namen
in haar voor altijd uitgezette banen
zolang de zon duurt en de zomermaan,

er zal een menigte van rozen zijn
en ronde sneeuw des winters op de wegen
en speelse pirouettes van de regen
en dag en nacht en dag, als ik verdwijn.

Anton van Wilderode

Ga weg


Ik had gedacht de honderd net te halen
Rollatorloos en in gestrekte draf
Ik wou nog een miljoen gedichten af
Musea wachtten , en theaterzalen

Ik wilde nog oneindig vele malen
Verwijlen waar ik mij het liefst begaf
Ik fietste fluitend tussen wieg en graf
De voeten geen moment op de pedalen

Helaas , daar is ineens de eindigheid
Die plotsklaps als een niets ontziende tanker
De gevel sloopt , de kamer binnenrijdt

Het leven gaat genadeloos voor anker
Gehoorzaam aan de grillen van de tijd
Ga weg , gezwinde grijsaard , met je kanker

Stijn De Paepe

Lees kinderen vandaag

gedichten voor

en fluister zachtjes

verzen in hun oor.

De tijd is rijp,

dus bloemlees en begin.

Niet alles wat geen nut heeft,

heeft geen zin.

Stijn De Paepe

Naar binnnen

Ik zou haar willen kennen,
deurtje in haar hoofd en zo
naar binnen. Omzichtig door
de doolhof die zij is.

Daar is een kamer vol met
alles wat zij mist. Feiten,
dagen, mensen door elkaar.
Het heeft gewaaid in haar.

Een man is hier die dood is.
Een kind dat niet bestaat.
Ik snuffel in een leven, kan
met alles niets beginnen.

Het is goed dat het vergaat.



Bernard Dewulf

Kwijt

Zo kwijt als dood
mag je niet gaan.
Hoe ruim ik op,
als ik niet eens
kan bellen, vragen
of je onze foto nog wel wil?
Dan blijft het eeuwig stil
in huis en ben je
niet eens weg, maar dood.
Nee, als ik je verlies,
dan hoop ik dat ik
op mijn zakken sla,
een poosje zoek
en dan ineens bedenk
dat jij allang
gevonden bent
door wie je liever ziet.
Dan zal ik kunnen rusten.
Anders niet.

Bart Moeyaert

Kleine akte van geloof

Hopend op meer dan dit:
hopend op geluk
de lachwekkend ontroerende bloesem
die geen vrucht draagt

iedere ochtend een kans
iedere avond een aanloop
naar later misschien
misschien?

en elke dag opnieuw
verwachten wat niet bestaat
dit weten tot in de polsslag
dit weten met elke vezel

en toch?

en toch.

Ellen Warmond

De herfst blaast op de horen

De Herfst blaast op de horen
en ’t wierookt in het hout;
de vruchten gloren.
De stilten weven gobelijnen
van gouddraad over ’t woud,
met reeën, die verbaasd verschijnen
uit varens en frambozenhout,
en sierlijk weer verdwijnen -
De schoonheid droomt van boom tot boom,
doch alle schoonheid zal verdwijnen,
want alle schoonheid is slechts droom,
maar Gij zijt d’ Eeuwigheid!
Heb dank dat Gij mijn weemoed wijdt
en zegen ook zijn vruchten.
Een ganzendriehoek in de luchten;
nu komt de wintertijd.
Ik hoor U door mijn hart en door de rieten zuchten.
Ik ben bereid.

Uit: 'De herfst blaast op de horen'

Felix Timmermans

Tot waar je weer bij me bent

jij, mijn liefste misverstand

ik lees je
verkeerd en telkens weer
ontkleed ik je zinnen

ontleed ik je voor de zoveelste keer

van ochtend tot avond
van winter naar zomer
en luister naar het zingen

van de weemoed op je lippen

ik vertaal je
ik laat je
ik verlaat je

tot waar je weer bij me bent


Uvi


Link naar: Dagboek van een roerloze reiziger

Kunst


Wat we willen:
Momenten
Van helderheid
Of beter nog: van grote
Klaarheid

Schaars zijn die momenten
En ook nog goed verborgen

Zoeken heeft dus
Nauwelijks zin, maar
Vinden wel

De kunst is zo te leven
Dat het je overkomt

Die klaarheid, af en toe

Martin Bril

Kort


Niet langer dan
een ademtocht
lang is dat niet,
kijk maar,
ik deed het weer
zo lang al hou ik van je
en dan niet zo maar even,
nee
de hele tijd als nu,
en nu,
en verder nog,
denk ik,
mijn hele leven.

Bart Moeyaert

Winterochtend

Ik hou van ochtendlijk vrijen,
voor alles weer moet
nog even mogen. En nadien buik aan rug
nog wat tegen elkaar aanliggen in de klaarte
van net-klaargekomen-zijn.

Buiten ligt alles helder vastgevroren
een klare vriesochtend is altijd klaarder
dan een klare zomerochtend, ongeveer zoals
helderheid in een zwart-wit film
helderder is dan kleuren.
Alles is zichtbaar. De naakte feiten
hebben kou.

Maar wij niet. Na de liefde buiten komen
is zoiets als van de sauna
in ijskoud water springen; je voelt het
nauwelijks. Je voelt het net genoeg
om je ijzersterk te weten.



Herman de Coninck

Bandeloos verlaten



Alles is te veel
maar niets te weinig

hoe kunnen we hier blijven
terwijl we verder gaan

afstand en tijd ondermijnen
en het gemis ontmijnen

want alleen in woorden
kunnen wij bestaan

waar verlangen eindeloos kan stromen
maar nooit voorbijgaat.


Uvi

Dagboek van een roerloze reiziger

Laten wij al afscheid nemen,
nu het niet moet,
nu het nog vrolijk kan.
Wij zijn niet donker in ons drinken
deze wijn deugt niet
om wonden mee te wassen,
het zijn geen zorgen
die onze gezangen hebben ingezet.
Houden wij het weerzien warm
en bezoeken wij elkaar
alleen in de herinnering.
Laat ons met honger nog
van tafel gaan, verlaten
vol verlangen. Wij zullen
elkander niet vervelen met ons verval
en sterven stil, zonder tijding,
zonder deining, wetend:
wij zijn in wezen
nooit kapotgegaan.

Dimitri Verhulst

De lenige liefde

Middenin de vlakte van juli
kwam ik je tegen. Ik woon hier, zei je.
Ik keek naar de bloemen. Ja, dat zie ik,
zei ik, en waar leerde je de kunst
om niet lang te duren? Ook hier, zei je.

Je was lenig; en je woorden waren zo
doorschijnend, ik kon je er helemaal
door zien.
En daar lag ik al in het gras
en wat hield ik in mijn hand?
Een oortje, waarin ik het lange woord
'lieveling' uitgoot, zonder morsen

Herman de Coninck

Zonder jou

Maar de bomen
houden je vast. Met elk blad.
In hun schaduw

zit ik te dromen.

In elke vlek
gevallen licht
lig jij

op mij te wachten

tot het donker wordt
en de maan
je op de gevels schildert

zonder mij.

Uvi

Link naar: Dagboek van een roerloze reiziger

Vertrouwd en o zo vreemd


Ik filter vandaag
om jou terug te vinden
in gisteren

Brugge en Oostende

de zee, het strand en de sneeuw
en hoe we naar elkaar keken
toen we nog veel later

in mekaar zagen

de veerkracht van de verte
waar het verlangen zou ondergaan
achter een horizon van heimwee

en gemis dat tussen ons lag als we niet samen waren

maar wat overbleef
in de zeef
was oud en vreemd geworden en leek

op wie ik in de spiegel zag en zij was geworden wie ze was.


Uvi

Link naar: Dagboek van een roerloze reiziger

Foto: Eigen werk van Paul Hermans - commons.wikimedia.org

je hebt je schaduw verlaten
de vraagtekens omgord

en door smaragden mossen ingebed

het messcherpe ritme
tot wortel gedoofd

onstoffelijk stil is je val
weldra blad
in de humus der wereld

Velimir Lobsang

Velimir Lobsang was het pseudoniem van Johan Vermariën, bibliotheekmeester in het Middelheimmuseum te Antwerpen.
Geboren in 1962 en overleden op 18 november 2017 op de leeftijd van 55 jaar.

'Velimir’ is de voornaam van de Russische futurist ‘Chlebnikov’
en ‘Lobsang’ is een Tibetaanse naam die zoiets betekent als ‘positieve, heilzame studie’, aldus Johan Vermariën.

Ondanks de passie voor zijn werk en kunst vocht hij tegen zijn psychische demonen.
Hij koos en verkreeg euthanasie voor ondragelijk psychisch lijden.
Op de natuurbegraafplaats Isaekshoef te Rekem staat een maasgrindblok met een gedicht van Velimir Lobsang.

Link naar Natuurbegraafplaats Rekem - Wikipedia

Ik besta je na,
in vezels en verzamelingen.
In ademtocht en droom
voel ik dat je nader bent dan ooit.
Ik besta je na
nu ik je heb verstrooid
in duizenden fragmenten.

Ik besta je na,
je angsten neem ik over,
je lach, je pijn is nog aanwezig
in vergeelde foto’s.
Ik besta je na
in alles wat ik ben of zeg
omdat jij niet meer bent, niet meer bestaat.

Ik besta je na
je woorden ongezegd
zal ik verwoorden,
in jouw naam, gedachten
achter ogen die ik raadde.
Ik besta je na,
in iedere verwoording zoals ik jou beraam,
ben jij ten voeten uit jezelf en ik jouw nabestaande.


Ina Schroders-Zeeders