zijn we je nu kwijt
of niet

je ogen
maar je kijken niet
je lippen
maar je lachen niet
je handen
maar je strelen niet
je adem
niet je praten

en ook de liefde niet

alles wat je was
heb je bij ons gelaten

zo mooi is ons verdriet




Rik Gerard

Moeder


Wat jij met de tijd doet
is wat een ouwe grootmoedersklok
ermee doet: twaalf uur slaan
en daar alle tijd voor nemen.
Jij bent de klok: de tijd gaat voorbij
maar jij blijft. Jij wacht.

Wachten is wat een tuin overkomt
onder sneeuw, een boomstam
onder mos, hoop op betere tijden
in de 19de eeuw,
woorden in een gedicht.

 Want poëzie heeft te maken met het lang
samen laten liggen beschimmelen van dingen,
het alkohol laten worden van druiven,
het konfijten van feiten, het inmaken
van woorden, in de kelder van jezelf.


Herman de Coninck

Winter

winter. je ziet weer de bomen
door het bos, en dit licht
is geen licht maar inzicht:
er is niets nieuws
zonder de zon.

En toch is ook de nacht niet
Uitzichtloos, zo lang er sneeuw ligt
Is het nooit volledig duister, nee,
Er is de klaarte van een soort geloof
Dat het nooit helemaal donker wordt.
Zo lang er sneeuw is, is er hoop.

Herman de Coninck

uit: Zolang er sneeuw ligt (Brugge, 1981)

In mijn leven worden de winters langer
De kleuren valer, de vrienden banger
De liefde verdwijnt uit mijn gezicht
Ik berg mij op in mijn gedicht


Cees Nooteboom

Het doodsbericht


Langzaam zie ik hen gaan

die ik nog bij me had,

de bocht om van het pad.

Wat gouddoorschenen stof,

dan wordt het in de hof

nog stiller dan voorheen.

De liefsten. - Eén voor één .

Ida Gerhardt

Uit: De ravenveer 1970

Later


Slechts een schrale bries was ik
in het leven van enkele mensen.
Niet eens een rimpeling
op het fabuleuze water.

Later is nu te laat.

Het verleden
zal mij nooit verlaten.
De toekomst
kan ik niet inhalen.

Later komt altijd veel te vroeg.


Uvi

link naar "Dagboek van de onvoltooid verleden tijd"

Ontmijner


Nee, liefde was dit niet, dit was te vol gevaar.
Mijn handen die voorzichtig tastten naar,
naar jouw borst, als handen van een ontmijner.

Liefde was dit niet, het was tegelijk groter en kleiner.
Zo groot als je borst en zo klein
als je tepel, zo klein als je zwijgende mond

en zo groot als je lachende mond.
Zo groot als het strelen, dat nu al de wond
wil genezen die later pas komt.

En zo klein als je wou dat de pijn zou zijn.


Herman de Coninck