Een lang gedicht


‘Soms lees ik je snel, lijkt het wel
 of ik je zelf geschreven heb.
 Stapel ik je woord voor woord tot twee
 kuiltjes in je wangen mij vangen.
 Je ogen zijn twee strofen in mij
 bekende én soms heel vreemde hiërogliefen,
 maar kijk je me aan dan til je me op
 en zijn we elk een vleugel van één vogel.
 
Soms moet ik je stapvoets lezen,
 spellen letter voor letter, ben je bijna
 uitgewist en begrijp ik niet wat ik keer
 op keer weer lees. Maar dan geef je me
 een hand en als een lichtreclame licht je op.
 
En altijd blijf jij refrein, warme
 witregels die ik neurie door alle harde
 woorden en koude stiltes heen.
 
Je bent een lang gedicht,
 mag ik je aanhalingstekens zijn?’

Daniël Billiet