|
SINT-CECILIAFEEST 2011
TEN HUIZE VAN
TRAITEUR ANN VAN RENTERGHEM
TE OOSTAKKER
Wildebrakken 26
(http://www.avrtraiteur.be
Het was wel even zoeken om de weg te vinden naar de Wildebrakken 26. Gelukkig was er onze levende richtingaanwijzer Jan Driesen om ons in de juiste richting te loodsen. Zonder hem zou het reeds lang donker zijn geweest voor we aan het feestmaal konden beginnen. En de laatkomers zullen het geweten hebben. Ze reden een kwartuur doelloos rond tot wanneer Jan zich over hen ontfermde en zijn taak als "jalonneur" weer opnam. Dan U wel Jan.
Het is toch eens wat anders dan een etentje in een restaurant. De gezellige ruimte van het huis van Traiteur Ann van Renterghem en haar familie bracht ons onmiddellijk in een allerbest humeur. De tafel was mooi versierd, de bediening was opperbest en het eten overheerlijk. Wat moet dat meer zijn. En... met honger zijn we niet van tafel gegaan, met dorst evenmin. De familie kreeg van de aanwezigen op het einde van de feestmaal dan ook een warm en meer dan verdiend applaus.
De feestdis
Met dertig waren op ons Sint-Ceciliafeest. Als er te eten en te drinken valt (crisis of geen crisis) tekenen de Vlamingen present. Die bougondische roots nietwaar.
Aan Hendrik Swinnen, onze dirigent, en aan Claire van Moffaert, onze begeleidster, werd door het bestuur van het Emiel Hullebroeckkoor een geschenkt en een ruikertje aangeboden. Dit als dank en waardering voor hun wekelijkse inspanning om ons in de juiste toonaard te leren zingen. Dank U wel Hendrik en Claire.
De kussen werden gegeven door Marleen en door Ward
Voor de foto kwam ik te laat
Het is een jaarlijkse traditie dat Antoinette van Rafelghem een versje voorleest gedurende het feestmaal.
Gewoonlijk is het er één van eigen inspiratie. Dit jaar, waarschijnlijk ten gevolge van de slechte zomer, liet de inspiratie Antoinette in de steek en werd het een versje van een onbekende poëet.
Eveneens naar jaarlijkse gewoonte hield ere-senator Oswald van Ooteghem de tafelrede. Owald schetste de grote lijnen van de Vlaamse ontvoogdingsstrijd van 1830 (een rampjaar voor Vlaanderen) tot vandaag.
Honderd jaar lang weigerte de Belgische staat aan de Vlamingen een eigen universiteit. Het heeft water en bloed (letterlijk te nemen) gekost om onze elementaire rechten te bekomen. Vandaag hebben we een Vlaams Parlement en een Vlaamse Regering. Op de verworvenheden van de Franse Revolutie: vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid hebben wij Vlamingen meer dan anderhalve eeuw moeten wachten.
En nog is de strijd niet ten einde. De transfers van Vlaanderen naar Wallonië en Brussel ondermijnen onze welvaart en de ekonomische toekomst van Vlaanderen en dus ook de welvaart en het welzijn van onze kinderen en kleinkinderen. Die transfers liggen veel hoger dan die van West-Duitsland naar Oost-Duitsland na de wedervereniging. Bovendien gebeuren ze zonder enige inspraak van Vlaanderen en de Vlamingen (uniek in de wereld).
Deze transfers bedragen minimum de jaarlijkse tegenwaarde van 28.000 sociale woningen. Wat betekent dat de Vlamingen, over de jaren heen, voor elke Waal een sociale woning hebben betaald. Beseffen de Vlamingen dit? Wij moeten hen ervan overtuigen dat enkel door ons lot in eigen handen te nemen wij onze toekomst kunnen veilig stellen. Wij mogen de moed niet laten zakken, geloven in onze toekomst en de strijd verder zetten.
Na het feestmaal werd er nog een uur gezongen... tot het reeds donker was. Samenvat: een geslaagd feest en... tot volgend jaar in Oostakker.
* * *
*
|
