Assalamo alaikom warahmatu Allah wabarakatuh,

we hebben het vaak over de hel maar laat het ons nu eens over het paradijs hebben want dit is eigenlijk waar iedereen terecht wil komen incha allah!!

Het Paradijs

Als we ons afvragen wat ons voornaamste doel is in dit wereldse leven, dan zullen velen van ons als antwoord: gelukkigheid in het wereldse leven. Daar is waar iedereen (of de meesten van ons) naar streeft, we zitten op school, om later een goede baan te krijgen, om geld te verdienen, om gelukkig te zijn... Maar laten we niet vergeten dat dat niet alles is, en dat er veel meer van ons wordt verwacht. Alles in dit wereldse leven vergaat.

Een mooi voorbeeld waar we veel van kunnen leren is dat van de kameel van de Profeet . Zij heette AL-Qaswaae, en stond bekend als het snelste rijdier temidden van de rijdieren van de sahaba. Niemand van de sahaba twijfelde er ooit over om de kameel van de Profeet in te halen. Op een dag kwam er een oude man met een ezeltje, en die haalde met alle gemak al-Qaswaae in... De Profeet zei hierop: "Allah heeft vastgesteld dat er niets in deze wereldse leven zal rijzen, of ooit zal het weer dalen." Dit geldt voor alles, na gezondheid komt ziekte, na rijkdom komt armoede, na een leuk uitje, ben je moe en na het leven komt de dood...

Gelukkigheid in het wereldse leven is dus niet volmaakt, je hebt eigenlijk geen garantie en er volgt vaak iets negatiefs...In het paradijs zal het insha Allah anders zijn, daar heb je andere maatstaven, andere soorten blijdschap en gelukkigheid, en waaronder dat daar wel geldt, dat dat je uiteindelijke doel is, en dat het eeuwig zal zijn. Laten we eens wat dichterbij gaan...laten we ons eens oorstellen hoe het paradijs eruit zal zien. Hoe ziet die plek er nou uit, waar we zo hard voor werken en waar we zo erg naar streven?? De Profeet heeft ons een aantal beschrijvingen gegeven, waar we veel uit kunnen halen...in ieder geval genoeg om ons leven ervoor op te offeren.

Stel je eens voor....

Het einde van de dag des oordeels is nabij...alles is geweest, iedereen weet wat zijn eindbestemming zal zijn, voor de moslims, de godsvrezende mensen op het aardse leven, is het zwaarste voorbij, hen staat een eeuwig leven vol verassingen te wachten. Zij zijn ook voorbij de siraat, dit is de 'brug' die boven het hellevuur loopt. Volgens een overlevering van de Profeet is deze zo hun als een haartje, en zo scherp als een zwaard, en het ligt aan je daden hoe snel je eroverheen komt!! De Profeet zegt dat er mensen zijn die in een fractie van een seconde erover heen zijn, de ander doet er wat langer over, ook zijn er die er kruipend overheen komen.....Zorg ervoor dat je ook deze siraat zo snel mogelijk voorbij bent, zorg er dus voor dat je altijd godsvrezend bent, dat je altijd gehoorzaam bent, en Allah (subhana wa ta'ala) zal Zijn hulp aan jou schenken. Goed, je bent de siraat voorbij, aan deze kant staan alleen maar moslims, iedereen die het wereldse leven goed heeft doorgebracht, we staan allemaal voor de poorten van het paradijs, maar...ze zijn gesloten!!

We gaan op zoek naar degene die de poorten voor ons zal openen, alle profeten zeggen dat ze daar niet voor bestemd zijn. Dan... komt de Profeet Mohammad hij loopt naar de poort, en klopt daarop...de engel die binnen staat, die de taak heeft deze poort te bewaken, vraagt: "Wie is daar?" De Profeet antwoordt: "Ik ben het, Mohammad ibn 3abdillah!", waarop de engel antwoordt: "Welkom Mohammad! Allah heeft mij verboden deze poort te voor iedereen te openen, behalve voor jou!" De Profeet vertelt ons dat deze poort een breedte heeft even groot als de afstand van Mekka tot Shaam (Syrie), en ondanks deze breedte, zal het erg druk worden voor deze poorten, tenslotte willen alle moslims zo snel mogelijk binnen zijn..Ook dat wordt bepaald door je daden....zullen wij tot diegenen behoren die samen met de Profeet het paradijs binnengaan..of....zij die al laatste binnentreden Doen wij wel hard genoeg ons best om het paradijs als eersten naar binnen te gaan, of kan het ons allemaal niet zoveel schelen??

Is dat niet nog een goede reden om nog meer en meer je best te doen in dit leven? De Profeet zei: "Er is een groep die het paradijs binnengaat, en hun gezichten zijn als de volle maan in een donkere nacht (van blijdschap), de groep die daarna komt, is als het licht van een planeet, en die daarna komt..." en het wordt steeds minder. Natuurlijk is je blijdschap niet te beschrijven als je als eerste, samen met onze Profeet het paradijs binnentreedt!! Wie zal dat niet willen??Ik wil dat....jij wilt dat..iedereen!! Maar werken we er wel hard genoeg voor?? Hopelijk zal deze les ons meer moed geven, en meer kracht om ons nog meer naar onze schepper te richten....
Dat was de binnenkomst, in het paradijs. De Profeet gaat door met het beschrijven: "De kammen zijn van goud...parfum zijn muskus geuren...en veranderen voortdurend." Stel je voor..als slechts een kam van goud zal zijn...waar zal de rest uit bestaan?? De Profeet gaat verder: "De bewoners van het paradijs, zijn constant bezig met tasbee7, het is een instinctief iets, zoals jullie nu ademen" Je zou je afvragen..je bent in het paradijs gekomen omdat je hier, in dit leven, hard hebt gewerkt, en Allah (subhana wa ta'ala) hebt aanbeden..moet dat in het paradijs ook?? Moeten we daar ook tasbee7 doen? Nee, maar in het paradijs is alles zo prachtig, dat je niet anders kan, dan Allah (subhana wa ta'ala) gedenken voor al deze schoonheden, net als hier, in dit leven, als je een mooi uitzicht ziet, roep je meteen : "Subhaaana Allah". Daarmee kun je het vergelijken. Maar in het paradijs veranderd alles constant, het wordt steeds mooier en mooier, waardoor je nog meer Allah (subhana wa ta'ala) gaat gedenken.... Aan de poorten van het paradijs roept Allah (subhana wa ta'ala) naar ons, en hij zegt woorden, die je alle moeite en verdriet van het aardse leven doen vergeten..Hij zegt: "O bewoners van het paradijs! Jullie zijn nu gezond, en zullen nooit meer ziek worden, jullie zijn jong, en zullen nooit meer oud worden, jullie zijn levend, en zullen nooit sterven, jullie zijn gelukkig en zullen nooit verdriet meemaken!" Hoe zou jij je voelen als Allah (subhana wa ta'ala) dit tegen jou zou zeggen..Het maakt allemaal niet meer uit, je hebt eeuwige garantie, je hebt bereikt wat je wilt, je hebt echte geluk en blijdschap bereikt! Deze woorden alleen, zijn meer dan alles van jou waard wat je in dit leven doet... Hoe kunnen mensen nog hun gebeden nalaten, in ruil voor al dit moois?? Hoe kun je nog bewust ervoor keizen zonden te begaan als je al deze dingen hebt gehoord??

Maar er is meer:

De Profeet Mousa ('alaihi asalaam) vroeg aan Allah (subhana wa ta'ala) : "O Allah, wie heeft de laagte gradatie in het paradijs?" Allah (subhana wa ta'ala) zei: "Degene die de laagste gradatie heeft, is diegene die het laatste uit het vuur komt. Elke keer als hij eruit probeert te komen, wordt hij weer teruggetrokken, hij probeert het weer, en hij wordt teruggetrokken, de derde keer komt hij eruit. Als hij eruit is zegt hij: Alhamdolillah, voor degene die mij van jou heeft gered. Daarna zeg ik tegen hem: "O mijn dienaar, ga mijn paradijs binnen. Wil jij een bezit zo groot als de machtigste koning op aarde? Je krijgt net zoveel als de machtigste koning, en dat nog een keer, en nog een keer en nog een keer, en nog een keer, en nog een keer (5x), en daarbij krijg je alles wat je hart begeert." Yaa Subhana Allah, dit is degene die het laagst staat in het paradijs, hoe zal het zijn met diegene die het hoogst staat Zo groot is de barmhartigheid van Allah (subhana wa ta'ala) !! De Profeet zei ook: "Hij met de laagste gradatie heeft een bezit, die zo groot is, dat hij er meer dan 1000 jaar ervoor nodig heeft om het helemaal te bezichtigen, hij met de hoogste gradatie, bezichtigt Allah (subhana wa ta'ala) dag en nacht." Masha Allah, dag en nacht, wat zou je nog meer willen, als je constant naar een schoonheid zit te kijken!!! En 1000 jaar, stel je voor...paleizen, rivieren, dieren, bossen, voetbalvelden (als je ervan houdt...) etc..etc...allemaal voor jou!!

De sahaba vroegen eens aan de Profeet : "Beschrijf de gebouwen van het paradijs voor ons, o Profeet van Allah." De Profeet antwoordde: "Een baksteen van goud en een baksteen van zilver, het cement is van musk, en de kiezelsteentjes zijn parels... " Stel je de geur van het paradijs eens voor...alleen het cement is al van musk...en de gebouwen...subhaana Allah... Maar de hadeeth is nog niet af...het mooiste is: "...en het plafond is de troon van de Barmhartige..." Masha Allah...dus boven al datgene, heb je nog altijd Allah (subhana wa ta'ala) naast je...wat wensen wij nog meer? Hoe kun je het nog maken jou verplichtingen niet na te komen??!!

De volgende overlevering zou je ook aan het denken moeten zetten:

"Een afmeting van een boog in het paradijs is beter dan de wereld en wat erbij hoort." De afmeting van een boog, komt ongeveer overeen met 1 meter...dus een meter, is beter dan al het goede wat we hier op aarde hebben gezien?? Alle blijdschap, alle feesten, etc... 1 vierkante meter uit het paradijs, overwint het?? En dan nog te bedenken, dat je nooit dat kleine stukje zult krijgen...maar meer.. .veel meer!!

De vrouwen in het paradijs
De Profeet zei: "Als een van nour al3ayn (Letterlijk: Licht van het Oog) een puntje van haar vinger naar buiten zou steken, lichten de hemelen en aarde daarvan op, zonder de zon en de maan." Allah (subhana wa ta'ala) zegt in Surah 55 : Ayah 30:
"Voorwaar, Wij hebben dezen tot een wonderlijke schepping gemaakt, Wij maakten haar maagden, Beminnelijk, van gelijke leeftijd."
De Profeet zei: "Als een vrouw haar paleis binnenkomt, en tegen haar man praat, zal hij het hele paradijs vergeten..." Dus al die zaken die hebben opgenoemd...vergeet hij...in een paar seconden...door zijn eigen vrouw....??

In de tijd van de sahaba kwam het eens voor dat als een briesje langs kwam, een metgezel zei dat hij daarin de geur van het paradijs rook.... Aan het begin van een slag rook ieder de geur van het paradijs op bepaalde plaatsen, als men na het gevecht naar ze op zoek ging...lagen de martelaren precies daar waar ze geur van het paradijs voordat de slag begon roken....Subhna Allah, de Profeet zegt: "De geur van het paradijs is te ruiken van een afstand van een reis van 500 jaar!" Dus de metgezellen stonden zo dicht bij het paradijs....en wij... staan wij verder dan een reis van 500 jaar van het paradijs.....

Er is nog een punt: Adam (as) werd toen hij geschapen werd in het paradijs gezet, velen van ons denken dat dat zijn huis en eeuwige verblijfplaats was, maar let op de volgende aya, voordat Allah (subhana wa ta'ala) Adam schiep:
"En toen uw Heer tot de engelen zeide: "Ik wil een stedehouder op aarde plaatsen" (Surah 2 : Ayah 30)
Dus het paradijs was zijn eerste thuis, het is alsof Allah (subhana wa ta'ala) tegen ons wil zeggen, dat is waar jullie vandaan komen, dus zorg ervoor dat je daar terugkomt!! Je kunt het vergelijken met het verlangen naar je vaderland, hier in het wereldse leven...zo moeten wij ook verlangen naar het paradijs...

Tenslotte nog een mooi moment:

Allah (subhana wa ta'ala) zal de mensen van het paradijs bij zich roepen, en zegt: "O mijn dienaren, ik wil dat jullie mij komen bezoeken!" Dan komt iedereen rond de troon van Allah (subhana wa ta'ala) zitten. Allah (subhana wa ta'ala) zegt: "Vrede zij met jullie allen." Zij antwoorden: "O Allah, u bent de vrede, en de vrede komt van u, geprezen zij u, de meest bramhartige en vrijgevige." Allah (subhana wa ta'ala) zegt: "Wens iets." Zij antwoorden: "Wij wensen slechts het aanschouwen van uw gezicht..." Allah (subhana wa ta'ala) benaderd iedereen persoonlijk en zegt: "O mijn dienaar, ik ben tevreden over jou, ben jij ook tevreden over mij? Herinner je je die zonde, en die zonde, en die zonde...?" De dienaar: "Maar Allah, u had mij toch vergeven?" Allah (subhana wa ta'ala) zegt dan: "Zeer zeker, met mijn vergeving heb je jou status in het paradijs bereikt. Wens maar mijn dienaar!" De dienaar begint op te noemen: "Ik wil dat, en dat, en ook nog dat mijn Heer...en dat en dat..." Totdat de dienaar niks meer weet..dan zegt Allah (subhana wa ta'ala): "Ben je dat en dat en dat niet vergeten" Subhaana Allah...Hoe Barmhartig is onze heer Zouden wij al dit goede van ons willen laten gaan..voor een kort leven, wat wij hier doorbrengen

Er was eens een oude man met drie zonen.

De man was erg gelukkig met zijn drie dappere jongens. Hij had niet veel meer te leven, maar was er zeker van dat hij kon vertrouwen op zijn familie. De jongens waren ieder erg intelligent en hadden alles over voor hun oude vader. Ze schonken hem liefde, gaven hem rust en hielpen hem met alles dat mogelijk was. Naar de traditie van deze familie was het zo dat als een vader niet lang meer te leven had, hij zijn zonen op pad zou sturen naar een ver land, met de opdracht goede daden te verrichten. En zo zij het. De vader riep zijn zoons bij hem en gaf hen de opdracht om naar het land van de wijsheid te gaan. Het was de bedoeling dat degene die het meest goede daden zou verrichten en terug zou komen met de grootste wijsheid, een ring zou krijgen. Een ring, dat al vele jaren, keer op keer word doorgegeven van vader op+ zoon. De jongens, hun vader zeer bewonderend en elkaar het geluk toewensend, gingen allen op pad. Na precies een jaar was het tijd om weer terug te keren naar huis. Aangezien de vader de toekomst een beetje kon voorspellen, had hij al een vermoeden wie de zoon zou zijn met de meeste wijsheid en het meest goede daden zou verrichten. Helaas overleed de vader kort voordat zijn zoons arriveerden, hij gaf de familie de opdracht de ring te geven aan de meest wijze zoon en natuurlijk met het meeste verrichte goede daden. De familie vond het toch zeer triest. Hun oom wist dat de jongens een zeer goede band hadden met elkaar, en was bang dat als een van hen de ring zou krijgen, deze band zou verslechteren. Hij kwam met een idee; de ring bracht hij mee naar een goudsmid en vroeg of de ring misschien twee keer kon worden nagemaakt. De goudsmid zei hem dat het mogelijk was. Waarop de oom vroeg of ook zelfs de krassen identiek gemaakt zouden konden worden, zodat ze identiek aan elkaar zouden zijn. De goudsmid vroeg er een grote som geld voor en beloofde dat de volgende morgen alles gereed zou zijn. Zo gezegd, zo gedaan. De volgende morgen haalde de oom de ring op en riep de jongens, ieder afzonderlijk bij zich. Hij gaf elke jongen een ring en vertrok naar zijn eigen huis. Ze waren ieder erg blij, maar schaamden zich voor het feit dat hij de enige was die een ring kreeg. Ieder schaamde zich om de ring te dragen. Zo bleef elke zoon de ring verborgen houden.


De vader is Allah sawt en de drie zoons zijn de drie wereldgodsdiensten; Islaam, Christendom en Jodendom. Allah sawt was zeer gesteld op alle drie de profeten die de boodschap kwamen brengen aan de mensen. Maar natuurlijk was er zoals er maar een echte ring was, ook maar een laatste profeet met de juiste boodschap. De profeet die de Koran geopenbaard kreeg, was Mohammed vrede zij met hem. Helaas is het voor sommigen (masha Allah) maar moeilijk om te geloven dat Islam de ware godsdienst is. Zoals de oom het aan de jongens overliet om de ring wel of niet te dragen, zo laat Allah sawt het ook aan ons over om het ware geloof te volgen......Insja Allah
Geloof dat er een God is en dat Mohammed de profeet is.

In de Naam van Allaah de Barmhartige de Genadevolle



Van U houd ik het meest. Meer dan dat ik van een ieder ander houd, nimmer zou ik in woorden noch daden kunnen uitdrukken, hoe immens mijn liefde jegens U is. U bent de reden dat ik leef. En U(w Aangezicht), is het doel waar ik naar streef. Opdat ik bij U mag zijn en Uw mij zegent met een blik op Uw Aangezicht. Bij de morgenstond en avondstond, bent U het eerste waar ik aan denk. Zelfs op momenten dat ik zondig, denk ik aan U. Ondanks al dat wat U mij heeft geschonken, ben ik U ongehoorzaam en ik vraag U oprecht, om mij daarvoor te vergeven. U bent mijn Schepper en enkel U weet wat zich in mijn hart bevindt.


Wanneer ik door angst wordt overvallen, bent U degene die mijn angst verwijdert. Als ik verdrietig ben, bent U degene die mij verblijdt. Als wanhoop mij overvalt, dan bent U Degene die mij hoop schenkt. Op momenten dat ik in de problemen zit, bent U degene die ze oplost. Als ik ziek ben, dan bent U mijn Genezer. Het is U, die mijn leven immens heeft verrijkt. Desondanks Allaah, ben ik U toch niet altijd gehoorzaam en ik smeek U om mij daarvoor te vergeven.

U bent het Licht, dat mijn leven verlicht. Op Uw weg wens ik te leven en te sterven, U bent de bron van al het goede. U bent Degene die mijn hart laat kloppen en U bent Degene die mij heeft geschapen en mij begunstigd heeft met gezondheid. En desondanks, ya Allaah, ben ik U niet altijd gehoorzaam en ik smeek U om mij daarvoor te vergeven.

U bent Degene die mij heeft geleid, zonder Uw Leiding Ya Allaah zou ik dwalen.
Maar buiten het feit dat ik zoveel van U hou vrees ik ook Uw bestraffing. Ya Allaah ik vraag U om van mij te houden. Mij te begenadigen met Uw talrijke Gunsten die ik nooit zou kunnen opnoemen. Door middel van mijn verschijning laat ik aan anderen zien hoeveel ik van U hou. Op straat wordt ik nagekeken en uitgescholden. Maar het feit dat U mij ziet en heeft geleid geeft mij rust. Desondanks Allaah, ben ik U toch niet altijd gehoorzaam en ik smeek U om mij daarvoor te vergeven.

Na de liefde voor U hou ik zoveel van Uw Profeet Mohamed Sallaa Allaahoe aleyhie wa salaam. Hij is degene die met Uw Wil de boodschap aan de mensheid heeft verkondigd. Ik vraag U om hem Salla Allaahoe aleyhie wa salaam Al Maqaam Al Ma7moed te schenken zoals U hem reeds heeft beloofd. Ik doe mijn best om op Uw weg zijn soennah na te leven. En ondanks al deze Liefde die brandt in mijn hart Ya Allaah ben ik U niet altijd even gehoorzaam en smeek U mij daarvoor te vergeven.

Hierna komt de liefde voor mijn ouders, mijn moeder, mijn vader, zussen en broer. Ondanks al deze liefde weet ik niet altijd goed hoe ik met sommige beproevingen moet omgaan. U bent op de hoogte van alles wat er in mijn leven afspeeld ya Allaah. Ik vraag U daarom om standvastigheid en geduld. Ik vraag U om mijn ouders en familie te begenadigen en hen de hoogste rang in het Paradijs te schenken.

De liefde voor mijn broeders en zusters in de Islaam is een ra7ma die U in mijn hart heeft geplaatst.
Ik vraag U bij Uw Genade om mijn broeders en zusters bij te staan in hun moeilijke tijden. In Palestina, Irak, Afghanistan en waar ook ter wereld. Ik weet dat U hen beproefd omdat U van hen houdt. Ik weet ook dat wij alle beproevingen kunnen dragen die U ons geeft omdat U niemand boven zijn/haar vermogen belast. Ik vraag U om hen het Paradijs te schenken. En ondanks al deze wijsheid die U mij schenkt ya Allaah ben ik U niet altijd even dankbaar en ik smeek U mij hiervoor te vergeven.

Yaa Allaah, Yaa Ar Ra7maan Yaa Ara7iem, vergeef me mijn zonden en vergeef mij mijn zwakheid. O Allaah schenk mij Uw Liefde en schenk mij daden die mij dichter tot Uw Liefde brengen. Het gelukkigst ben ik als ik voor U sta, voor U kniel. En ondanks al deze liefde ya Allaah dwalen mijn gedachten af terwijl ik voor U sta.Desondanks Allaah, ben ik U toch niet altijd gehoorzaam en ik smeek U om mij daarvoor te vergeven.


U bent degene die mij zegent met geschenken. U bent degene die Genade op mij neer doet dalen. Uw ben de behoefteloze terwijl ik ya Allaah de behoeftige ben. Ik laat het zondigen uit Liefde en uit vrees voor U. Maar ik weet dat elke goede daad die wordt verricht afkomstig is vanuit Uw Goedheid en Uw Genade. En dat elke zonde die ik pleeg een tekortkoming is van mezelf en ik smeek U mij daarvoor te vergeven.

O Allaah ik vraag U om Uw Liefde en voor de liefde van degene die van U houden. Vergeef mijn taloze zonden en begenadig mij met Uw genade. Ik vraag U alle moslims te zegenen en ik vraag U om de dwalenden te Leiden naar Uw Licht. Ya Allaah maak mij sterk genoeg om U zolang ik op Uw aarde wandel gehoorzaam te zijn.



~ Allaahoema Ameen~

een zwakke dienares.

Bismi Allah Arrahman Arrahim

Alhamdolillah wassalato wassalam ala mawlana rassoel allah wa ala aalihi wa as-habihi ajmaain waman tabi3ahom bi ihssan ila yawmi addin

Assalamo alaikom warahmatu Allah wabarakatuh

Het verhaal van 'Alqamah en zijn moeder


Er leefde een jonge man in de tijd van de profeet , die 'Alqamah heette. Hij bracht veel tijd met aanbidding door.
Hij verrichtte het gebed, vastte en gaf sadaqa. Toen hij ernstig ziek werd, werd zijn vrouw wanhopig en stuurde aan de profeet sws het volgende bericht:
"Mijn man 'Alqamah is ernstig ziek en ik wil u over zijn toestand vertellen, o boodschapper van Allah."

De profeet sws riep drie van zijn metgezellen bij zich, Bilal, Soehayb en 'Ammar.
En hij zei tegen hen: "Ga naar 'Alqamah en laat hem de shahada uitspreken."
Ze gingen naar hem toe en vonden hem in een zeer kritische toestand.
Ze probeerden hem de shahada - "La ilaaha illa Allah" - te laten zeggen, maar de woorden wilden maar niet uit zijn mond komen.
Zij zeiden dit tegen de profeet sws en die vroeg hen: "leeft er èèn van zijn ouders?" Hem werd verteld dat zijn moeder nog leefde en heel oud is.
De profeet sws stuurde iemand om te vragen of zij niet bij hem kon komen, maar als zij daartoe niet in staat was, zou hij wel naar haar toe gaan.
Zij zei: "Welnee, ik ben degene die naar hem toe moet gaan."

Langzaam, met haar stok lopend, naderde zij de profeet sws. Zij groette hem en hij gaf haar de vredesgroet terug en zei tegen haar:
"vertel mij de waarheid en als u dat niet doet, openbaart Allah aan mij de waarheid. Hoe was jouw zoon 'Alqamah?"
Ze zei: "Boodschapper van Allah, hij verricht veel gebeden, hij vast en geeft veel sadaqa."
"En hoe was jij met hem?"
Ze zei: "Boodschapper van Allah, ik ben boos op hem."
"Waarom?" Vroeg de profeet sws.
"O boodschapper van Allah, hij vond zijn vrouw belangrijker en was mij ongehoorzaam."
Toen zei de profeet sws: "De woede van 'Alqamah's moeder heeft 'Alqamah's tong tegen gehouden om de shahada uit te spreken."
Toen vroeg hij sws Bilal om een grote bundel brandhout te halen.
"Boodschapper van Allah, wat ga je daar mee doen?" vroeg zij.
De profeet sws antwoordde: "Ik zal hem voor jouw ogen in het vuur verbranden."
Ze zei: "O boodschapper van Allah! Mijn hart kan het niet verdragen als hij voor mijn ogen verbrand wordt."
De profeet sws zei: "O moeder van 'Alqamah! de straf van Allah is veel zwaarder en kent geen einde.
Als u echt wilt,
dat Allah hem vergeeft, wees dan tevreden over hem.
Bij Degene in wiens hand mijn ziel is, 'Alqamah zal niets goeds uit zijn gebed, zijn vasten en zijn sadaqa krijgen zolang u niet tevreden over hem bent."
"O boodschapper van Allah. Ik roep Allah, de Engelen en de moslims, die hier aanwezig zijn, op als getuige, dat ik tevreden over mijn zoon 'Alqamah ben."
Toen zei de profeet sws: "O Bilal, ga kijken of 'Alqamah de shahada kan uitspreken.
Het kan zijn dat de moeder van 'Alqamah niet vanuit haar hart sprak, omdat zij zich schaamde in mijn bijzijn."

Voordat Bilal naar binnen ging hoorde hij in het huis "La ilaaha illa Allah".
Bilal riep daarna: "O mensen, de woede van de moeder van 'Alqamah weerhield hem van het uitspreken van de shahada en haar tevredenheid liet zijn tong weer vrij uitspreken."
'Alqamah overleed kort daarna en de profeet gaf het bevel om hem te wassen, te kleden en verrichtte zelf het djanaazah-gebed.



Wa alaikom assalam warahmatu Allah wabarakatuh

De oude sok

Mohammed was een oude man en had één zoon; Ayyoub. Mohammed was een praktiserend moslim en hield veel van zijn geloof en zijn leeftijd weerhield hem niet van de verplichte daden uit te voeren. Zijn zoon Ayyoub was helaas een ander verhaal, Ayyoub hield erg veel van het wereldse leven en geld en alle andere materiële zaken. Ondanks dat hielden de vader en de zoon zielsveel van elkaar.

Mohammed wist dat zijn einde nabij was en ongeveer een jaar voordat hij stierf begon hij Ayyoub te vertellen over zijn allerlaatste wens. Mohammed wou dat Ayyoub hem begraafde met zijn oude lievelingssok. Het was maar één sok waar hij om vroeg en gedurende zijn laatste levensjaar smeekte hij zijn zoon iedere dag om hem met die sok te begraven. Na een aantal maanden te hebben geweigerd om hem met een sok te begraven (omdat hij het een stom idee vond) stemde Ayoub toch met zijn vaders wens in en beloofde het koste wat het kost te doen. Mohammed gaf hem toen een brief die Ayyoub pas mocht openen nádat zijn vader was begraven.

Niet kort daarna kwam de engel des doods kwam en nam de ziel van Mohammed. Ayyoub herinnerde zich wat hij moest doen als laatste eer voor zijn vader, hij ging naar huis en zocht de desbetreffende sok op. Hij ging weer terug naar de moskee waar zijn vader werd gewassen. Hij liep naar het lichaam van zijn vader die zojuist was gewassen en wou zijn sok aantrekken. De man die zijn vader zojuist had gewassen schrok ontzettend en keek Ayyoub aan netof hij gek was geworden. Hij haalde de sok van het lichaam af en wikkelde het lichaam in de doodskleed. Ayyoub had alles gedaan om die sok bij zijn vader te laten maar de mensen om hem heen weigerden en verklaarden hem voor gek.

Verslagen ging Ayyoub naar huis en had het gevoel dat hij had gefaald. Thuis herinnerde hij zich de brief van zijn vader en zocht het op en opende de brief. Toen hij de brief las moest hij huilen en de boodschap drong tot hem door. In de brief stond:

Mijn lieve zoon, het is jou zeker niet gelukt om mij die sok te laten aantrekken?
Zo zie je maar weer, zelfs een oude versleten sok neem je niet mee je graf in. Het enige wat je meeneemt zijn jouw daden en het witte doodskleed, de rest is allemaal tijdelijk.

In gezonden door zuster ~Bismillaah Ss..

Hakeem.

Hakeem was een stille rustige man, hij praatte niet veel, hij groette iedereen met Salaam moehalaikom en een glimlach en een stevige handdruk. Hij woonde al meer dan 50 jaar in deze wijk, maar niemand die kon zeggen hoe deze man was. Voor zijn pensioen nam hij elke morgen de bus naar zijn werk, de manier waarop hij liep maakte ons bezorgd. Hij was een beetje kreupel en zijn gezondheid ging achteruit, we maakten ons zorgen. Alhoewel hij hier in de buurt geen problemen had, waren we bang dat hij in de buitenwijken problemen zou oplopen door de toenemende criminaliteit en geweld.

Toen Hakeem de flyer zag in de gang van de moskee die een oproep deed naar vrijwilligers voor het onderhouden van de tuin, reageerde Hakeem op de oproep. Op een aparte manier zonder uitslovend te doen..of hoogmoedig. Hij ging naar de bestuurslid en vertelde hem dat hij wel de tuin van de moskee wil onderhouden. De bestuurslid wist dat Hakeem in de 80 was en de bestuurslid schaamde zich een beetje dat ie een oude man moest gaan uitleggen wat te doen in de tuin..en wat de taken zo een beetje waren.

En datgene waar we bang voor waren, gebeurde.. De oude man gaf het gazon water met behulp van de tuinslang en er kwamen drie jongens die hem uitdaagde en bijdehand liepen te doen. De oude man vraagt vriendelijk aan de jongens, "Willen jullie wat water drinken vanuit de tuinslang?" De langste en de gevaarlijkst uitziende van de drie zei, "Ja is goed.." met een sneaky glimlach. Terwijl Hakeem de tuinslang aan hem wilde geven, pakte de andere twee Hakeem zijn hand en gooide hem op de grond. Terwijl de tuinslang alles nat maakte, greep een van de jongens naar zijn horloge en zijn portemonnee. Hakeem probeerde op te staan maar zijn kreupele been werkte niet mee. Hakeem probeerde het nog een keer om op te staan... De Imam van de moskee kwam gelukkig aanrennen, de Imam zag het vanuit de raam gebeuren maar kon niet zo snel komen op de jongens te laten stoppen. "Hakeem, gaat het een beetje? Hoe is het met je voet?" vraagt de imam, terwijl hij hem helpt om op te staan. Hakeem staat op en schud zijn hoofd..en zegt, "Oh een paar bijdehande jongens. Ik hoop dat ze wat wijzer worden, inshaAllah." Zijn kleren waren nat en hij pakte de tuinslang op en ging verder met het gazon water geven.. Verbaasd en bezorgd vraagt de imam aan hem, "Wat ben je aan het doen?" "Oh, ik ga dit even afmaken. Het is de laatste tijd droog en het heeft niet geregend." antwoordde Hakeem heel rustig. Hij stelde de Imam gerust dat ie in orde was, Hakeem was duidelijk een man van een andere tijd.

Een paar weken later kwamen de drie weer terug en net als de vorige keer zijn ze bijdehand en Hakeem vraagt ze weer of ze moeten drinken en geeft de tuinslang. Ze pakken de tuinslang af en spuiten hem nat en het was koud die dag en het water was extra koud. Toen ze hem helemaal nat hadden gemaakt, gingen ze lachend weg en nog na schreeuwend. Hakeem was blij dat opeens de zon scheen en ging in de zon staan zodat zijn kleren wat droger werd en ging verder met het gazon water geven.

De zomer was bijna afgelopen en de herfst begon er aan te komen.. Hakeem was bezig met snoeien toen opeens iemand achter hem stond. Hakeem struikelde zich en viel voorover en als ie zich omdraait en probeert op te staan, ziet hij dat het de leider was van de groep jongens. Hakeem was bang en deed zijn armen in een verdedigende houding. "Wees niet bang, meneer, ik doe je geen pijn net als de vorige keer." En de jongeman gaf Hakeem een hand en hielp Hakeem opstaan. De jongeman gaf een papieren zak aan Hakeem. Hakeem vroeg toen, "Wat is dat?" "Het is jouw eigendom," legde de jongeman uit,"het is van jou en het geld zit in de portemonnee." "Ik begrijp het niet," zegt Hakeem, "waarom help je me nu?" De jongeman was zenuwachtig en zei, "Ik heb wat van jou geleerd, mijn leven bestond uit mensen lastig vallen en het uitschelden van personen net zoals ik jou heb lastig gevallen. Jij was een makkelijke slachtoffer, we wisten dat je niets kon terug doen dus pikte we jou uit. Maar elke keer dat we jou hebben lastig gevallen, bleef je ons drinken aanbieden en was je aardig in plaats van boos worden. Je bleef je rustig, je haatte ons niet omdat we jou haatte. Je bleef maar liefde en respect uitdragen." De jongeman stopte even en haalde diep adem, "Ik kon niet meer slapen toen we je spullen hadden afgepakt."..en de jongeman wist even niet wat ie moest zeggen, "en dat ik nu alles terug geef is een soort dank van mij, dat je me het goede hebt laten zien." Dat waren de laatste woorden van de jongeman en hij liep weer weg.

Hakeem bekeek de papieren zak en pakte zijn horloge en deed die weer om zijn pols, en toen pakte hij de portemonnee uit de papieren zak en keek of zijn trouwfoto erin zat. En hij bleef kijken naar zijn overleden vrouw die op de foto glimlacht en hij liet een traan. Hakeem overleed in de Ramadan die winter op een vrijdag, veel mensen kwamen bij de janazah gebed ondanks het slechte weer buiten. De imam herkende de jongeman die in de hoek van de moskee zat en droevig voor zich uit keek. De imam zei na het gebed een dua, "De tuin van de moskee die jij zo goed onderhield, wens ik jouw in het Paradijs ..een tuin, Allahoemma amien." Na de winter, hing er een andere flyer in de gang van de moskee waarop stond "Vrijwilliger gezocht voor Hakeem zijn tuin.." Niemand reageerde op de flyer, tot op een dag er werd geklopt op de bestuurskamer. De imam opende de deur en zag de jongeman die hij herkende, en in zijn hand had hij de flyer en zei.. "Ik denk dat dit mijn taak is, als u me aan neemt?" De imam zei "Oke, onderhoud Hakeem zijn tuin." en gaf hem de sleutels.

De jongeman deed zijn werk en onderhield de tuin.. en dat deed hij een aantal jaar en in de tussentijd ging hij naar school en haalde zijn diploma en ging trouwen en werd een bestuurslid van de moskee. Hij beloofde de tuin net zo mooi te maken en te onderhouden zoals Hakeem het deed. Op een dag liep hij naar de nieuwe imam, de vorige imam was terug naar zijn eigen land. En hij zei tegen de nieuwe imam dat ie niet meer voor de tuin kan zorgen en met een glimlach legde hij uit waarom. "Mijn vrouw heeft gisteren in het ziekenhuis een baby ter wereld gebracht en ze komt zaterdag thuis. Dus moet ik voor haar en het kind zorgen." De imam feliciteert de man en vraagt hoe de baby heet. De jongeman antwoord... "We hebben hem HAKEEM genoemd."

Een jongeman die een sportauto wou


Een jonge man was bijna toe aan zijn eindexamen. Al maanden lang had hij een prachtige sportauto staan te bewonderen in een showroom van een auto dealer. Wetende dat zijn vader dit makkelijk kon bekostigen had hij tegen zijn vader gezegd dat dit alles was wat hij maar wenste.

Toen de dag eindelijk naderde van het eindexamen, had de jonge man signalen van zijn vader verwacht en gehoopt dat deze de auto voor hem had gekocht.
Eindelijk op de ochtend van zijn diploma uitreiking riep zijn vader hem in zijn priv?-vertrekken.

Zijn vader vertelde hem hoe trots hij toch was op zo?n goede zoon, en vertelde hem hoeveel hij van hem hield.
Hij gaf zijn zoon een prachtig ingepakt cadeau.
Nieuwsgierig maar toch wel teleurgesteld opende de jonge man het pakje en vond daarin een mooie in leer gebonden Koran.
Boos schreeuwde hij tegen zijn vader: "met al jouw geld en dan geef je mij een Koran???"
Hij stormde het huis uit en liet het Heilige boek achter.
Vele jaren gingen voorbij, de jonge man was een succesvolle zakenman geworden, het ging hem voor de wind.
Hij had een prachtig huis en een liefdevolle familie, maar hij realiseerde zichzelf dat zijn vader al behoorlijk oud aan het worden was, en dat hij hem toch maar eens moest gaan opzoeken.
Hij had zijn vader na die dag nooit meer gezien.
Maar voor dat hij kon regelen om zijn vader te gaan bezoeken, kreeg hij een telegram waarin stond dat zijn vader was overleden en dat hij de erfgenaam was van zijn vaders bezittingen en moest komen om de zaken af te wikkelen.

Toen hij arriveerde in zijn vaders huis werd hij door verdriet en grote spijt overmand.
Hij begon zijn vaders belangrijkste papieren uit te zoeken, en zag toen de nog steeds nieuwe Koran liggen precies zoals hij dat zoveel jaar geleden had achtergelaten.

Met de tranen in zijn ogen opende hij de Koran en begon erin te lezen.

Toen hij de woorden las, viel er een autosleuteltje uit een envelop wat was bevestigd achter de Koran.

Het had een plaatje met de auto dealers naam eraan hangen, dezelfde dealer die zijn o zo felbegeerde sportauto in de showroom had staan.
Op het plaatje stond zijn diploma uitreiking datum gegraveerd en de woorden? 'volledig betaald'.

Hoeveel keer missen wij Allaah's zegeningen niet, omdat ze niet precies is verpakt zoals wij verwachten??
Dank Allah (swt) om dat wat je hebt!

Eén van de vele prachtige voorbeelden

Bismilaahi Rahmaani Rahiem

Esselam ou ‘alikom warahmatohAllah wabarakatoh

Ik wil graag met jullie dit prachtige verhaal delen van één van de sahaba van onze geliefde nabi Mohammed salalaaho w’ahalai waselam.
Zijn naam was Ikrimah ibn Abi Djahl, Radia Allaho ‘anho
Een prachtig voorbeeld van iemand die het verstand op een juiste manier gebruikte. De sahaba - metgezellen - waren er om ons stof tot nadenken te geven.

Hoe interpreteren wij vandaag de dag het woord geduld of standvastigheid of geloof? SubhanAllaah!!
Ik zie vaak hoe broeders en zusters reageren wanneer iemand iets beledigends zegt over de islaam, ik zie hoe snel zij zich gekwetst voelen en reageren. Hier in het westen, wat wij vandaag de dag meemaken is niks van wat de sahaba meemaakten. Handel niet zomaar, maar denk a.u.b. eerst na vorens een reactie te geven op wat iemand uit onwetendheid of ongeloof zegt.
Als ik voor mijzelf spreek, kan ik nog heel veel leren!
Insha Allah zal het jullie harten raken en zal elk gebed van jullie doordrenkt worden met khushu en volle concentratie. Jarab!! dat de Imaan van de moslims versterkt wordt en ons behoedt van pijnlijke bestraffingen!! Amin!!

Vooraf wil ik vragen, mijn gebruikersnaam is eigenlijk Hijaabi Silaahi, maar ik ben mijn wachtwoord vergeten en kan de site niet zomaar bezoeken zonder lid te zijn. Daarom een nieuwe account aangemaakt. Excuses, maar hoe kan ik de andere account verwijderen?

Hopelijk zal jullie het verhaal behagen.

Bismilaahi Rahmani Rahiem

De schrijver is Abdulwahid Hamid

Ikrimah ibn Abi Djahl, één van de metgezellen

Hij was eind dertig op de dag dat de Profeet, sAws, zijn boodschap van leiding en waarheid openbaar maakte. Hij was hoog in aanzien bij de Qoeraisj, daar hij rijk en van adellijke afkomst was. Anderen zoals hij, zoals Sa’d ibn Waqash, Moesab ibn Oemair en andere zonen van adellijke families in Mekkah waren moslim geworden. Ook hij zou dat gedaan kunnen hebben als zijn vader hem niet tegengehouden zou hebben. Zijn vader, Aboe Djahl, was de grootste voorstander van shirk en één van de grootste tirannen van Mekkah.

Met martelingen krenkt hij de eerste gelovigen om hun overtuiging te testen, maar zij bleven standvastig. Hij gebruikte allerlei tactieken om hen de Waarheid te laten verwerpen maar zij hielden zich er stevig aan vast.

Ikrimah beschermde het leiderschap en de macht van zijn vader terwijl hij zich verzette tegen de Profeet, sAws. De vijandigheid jegens de Profeet, sAws, de vervolgingen van diens volgelingen en zijn pogingen om de voortgang van de islam te belemmeren en de moslims te onderdrukken wonnen de bewondering van zijn vader.

Bij Badr leidde Aboe Djahl de Mekkaanse polytheïsten in het gevecht tegen de moslims. Hij zwoer bij al Laat en Al-‘Oezzah dat hij niet naar Mekkah zou terugkeren totdat hij Mohammed, sAws, had vernietigd. Bij Badr offerde hij drie kamelen aan deze afgoden. Hij dronk wijn en luisterde naar muziek van zingende vrouwen om de Qoeraisj tot het gevecht aan te sporen.
Aboe Djahl was één van de eerste die in dit gevecht viel. Zijn zoon Ikrimah zag zijn lichaam doorboord met speren en hoorde hem zijn laatste kreet van doodsangst uitroepen.

Ikrimah keerde terug naar Mekkah en liet het levenloze lichaam van het stamhoofd, zijn vader, achter. Hij wilde hem begraven in Mekkah maar de verpletterende nederlaag maakte dit onmogelijk.

Vanaf die dag brandde het vuur van haat nog sterker in het hart van Ikrimah. Anderen, wiens vaders ook gedood waren bij Badr, werden ook steeds vijandiger jegens Mohammed, sAws, en zijn metgezellen.

Dit leidde uiteindelijk tot de slag bij Oehoed. Bij Oehoed werd Ikrimah vergezeld door zijn vrouw, Oemm Hakim. Zij en andere vrouwen stonden achter de gevechtslinie en sloegen op hun trommels om zo de Qoeraisj tot de strijd aan te zetten en om zo de ruiters die de neiging hadden te vluchten te beschimpen. De rechterzijde van de Qoeraisj werd geleid door Khalid ibn Walid. Aan de linkerzijde was dit Ikrimah ibn Abi Djahl. De Qoeraisj brachten de moslims grote verliezen toe en voelden nu dat zij wraak hadden genomen op het verlies bij Badr. Dit was echter niet het einde van de strijd.

Tijdens de strijd van de Greppel, bestormden de moeshrikoen van de Qoeraisj Medinah. Het was een lange bezetting. De bronnen en het geduld van de moeshrikoen liepen op hun einde. Ikrimah die de spanning van de bezetting voelde groeide, zag dat een deel van de, door de molsims gemaakte, greppel op een plaats smaller was. Met heel veel moeite slaagde hij erin deze te passeren. Een kleine groep Qoeraisjieten volgde hem hierin. Het was een roekeloze onderneming. Eén van hen stierf onmiddellijk en het was nog maar net op het nippertje dat Ikrimah zijn leven kon redden.

Negen jaar na zijn hidjrah keerde Profeet, sAws, naar Mekkah terug met duizenden van zijn aanhangers. De Qoeraisj zagen hen aankomen en besloten de weg voor hen vrij te houden omdat zij wisten dat de Profeet, sAws, instructies had gegeven aan zijn bevelhebbers geen vijandigheid te tonen. Ikrimah en enkele anderen braken deze onderlinge overeenkomst tussen de Qoeraisj en trachtten de weg van de moslimgroepen te blokkeren. Khalid ibn Walid, die inmiddels moslim was geworden, ontmoette en versloeg hen in een kleine aanval waarin enkele van Ikrimahs mannen werden gedood en anderen vluchtten, tot die laatste groep behoorde ook Ikrimah.

De geringe invloed die Ikrimah nog had, was nu totaal verwoest. De Profeet, sAws, ging Mekkah binnen en vergaf iedereen van de Qoeraisj en schonk ieder die de Heilige Moskee binnentrad, die in hun huizen bleven en die naar het huis van Aboe Soefjan, de hoogste leider, was gegaan amnestie. Echter weigerde hij enkele individuen amnestie te geven welke hij bij naam noemde. Hij gaf het bevel dat dezen gedood dienden te worden zelfs als ze gezien werden in het gebied rond de Ka’bah. Bovenaan deze lijst stond Ikrimah ibn Abi Djahl. Toen Ikrimah dit hoorde, kneep hij er tussenuit door Mekkah vermomd te verlaten en ging hij richting Jemen.

Oemm Hakim, Ikrimahs echtgenote, ging toen naar het kamp van de Profeet, sAws. Met haar was Hind ibn Oetbah, de echtgenote van Aboe Soefjan en de moeder van Moe’awiyyah, en nog zo’n tien andere vrouwen die trouw wensten te zweren aan de Profeet, sAws. In het kamp waren op dat moment twee van zijn vrouwen en zijn dochter Fathimah aanwezig en met hen nog andere vrouwen van de ‘Abdoelmoettalibstam.
Hind nam het woord. Ze was gesluierd en schaamde zich voor wat ze met Hamza, de oom van de Profeet, sAws, had gedaan bij de slag van Oehoed.

“O Boodschapper van Allah,” zei zij, “Alle lof zij Allah, die de religie openbaar heeft gemaakt welke Hij voor Zichzelf heeft gekozen. Ik smeek u, met het oog op verwantschap, mij rechtvaardig te behandelen. Ik ben een gelovige vrouw geworden die de waarheid van uw missie bevestigt.” Daarop ontsluierde zij zichzelf en zei:

“Ik ben Hind, de dochter van Oetbah, O Boodschapper van Allah.”

“Jij bent gegroet,” antwoordde de Profeet, sAws.

“Bij Allah, O Profeet,” ging Hind verder, “er was geen huis op aarde welke ik liever wilde verwoesten dan het uwe. Nu is er geen huis op aarde welke ik meer wenst te eren en verheffen met lof dan het uwe.”

Oem Hakim stond op en getuigde van haar geloof in de islam en zei:

“O Boodschapper van Allah, Ikrimah is naar Jemen gevlucht, uit angst dat u hem zult doden. Geef hem zijn veiligheid en Allah zal u veilig stellen.”

“Hij is veilig,” beloofde de Profeet, sAws.

Oem Hakim ging direct op zoek naar Ikrimah. Een Griekse slaaf vergezelde haar. Toen zij al ver op weg waren, trachtte hij haar te verleiden maar ze kreeg het voor elkaar hem af te schepen tot ze op de plaats van de ArAbieren kwam. Daar zocht zij hun hulp tegen hem. Ze bonden hem vast en hielden hem bij hen. Oem Hakim vervolgde haar reis tot ze eindelijk Ikrimah had gevonden aan de kust van de Rode Zee in de regio van Tihamah. Hij was net aan het onderhandelen over het vervoer met een islamitische zeeman die zei:

“Wees zuiver en oprecht en ik zal je vervoeren.”

“Hoe kan ik zuiver zijn?” vroeg Ikrimah.

“Zeg, ik getuig dat er geen god is dan Allah, swt, en dat Mohammed, sAws, Zijn boodschapper is.”

“Dit is juist hetgeen waarvoor ik vlucht,” zei Ikrimah.

Op dit moment kwam Oem Hakim op Ikramah af en zei:

“O neef, ik kom naar jou uit naam van de edelste mannen, de beste der mannen van Mohammed ibn ‘Abdoellah, sAws. Ik vroeg hem om amnestie voor jou. Dit heeft hij verleend. Vernietig jezelf niet.”

“Heb je met hem gesproken?”

“J, ik heb met hem gesproken en hij heeft jou amnestie verleend,” verzekerde zij hem en hij ging met haar mee terug.

Ze vertelde hem over de Griekse slaaf die had getracht haar oneervol te behandelen en Ikrimah ging direct naar de Arabische plaats, legde beslag op hem en doodde hem.

Op één van de rustplaatsen onderweg wilde Ikrimah met zijn vrouw slapen maar zij weigerde heftig en zei:

“Ik ben een moslima en jij bent een moeshriek.”

Ikrimah was totaal van zijn stuk gebracht en zei: “Leven zonder jou en zonder dat jij met mij slaapt is een onmogelijke situatie.”

Toen Ikrimah Mekkah naderde, zei de Profeet, sAws, tegen zijn metgezellen:

“Ikrimah ibn Abi Djahl zal als een gelovige komen en als een moehajir (vluchteling). Beledig zijn vader niet. De beledigingen van de doden zullen hen niet bereiken.”

Ikrimah en zijn vrouw kwamen naar de plaats waar de Profeet, sAws, zat. De Profeet, sAws, stond op en groette hem enthousiast.

“Mohammed,” zei Ikrimah, “Oem Hakim heeft mij verteld dat jij mij amnestie verleent.”

“Dat klopt,” zei de Profeet sAws, “je bent veilig.”

“Waartoe nodig jij uit?” vroeg Ikrimah.

“Ik nodig jou uit te getuigen dat er geen god is behalve Allah en dat ik Zijn boodschapper en Zijn profeet ben. Om het gebed te verrichten en de zakaat te betalen en alle andere verplichtingen van de islam uit te voeren.”

“Bij Allah,” antwoordde Ikrimah, “u heeft alleen maar opgeroepen tot waarheid en alleen datgene bevolen wat goed is. U leefde onder ons vanaf het begin van uw missie en u was de betrouwbaarste van ons in spraak en de zuiverste van ons allen,” zijn hand naar hem uitstekend zei hij: “Ik getuig dat er geen god is dan Allah en dat Mohammed Zijn boodschapper en profeet is.” De Profeet, sAws, instrueerde hem toen om te zeggen: “Ik roep Allah, swt, aan en allen hier aanwezig zijn getuigen dat ik een moslim ben, een moedjahid en een hoehadjir.” Ikramah herhaalde dit en zei toen:

“Ik vraag u om Allah, swt, om vergiffenis voor mij te vragen, voor alle vijandigheid die ik aan u heb getoond en alle beledigingen die ik u heb toegeworpen in uw aanwezigheid of uw afwezigheid.”

De Profeet, sAws, antwoordde met het gebed:

“O Heer, vergeef hem voor alle vijandigheid welke hij toonde en voor alle veldslagen waarin hij trachtte Uw licht te doven. Vergeef hem voor alles wat hij mij om te onteren heeft aangedaan, zowel in mijn aan- als afwezigheid.”

Ikrimahs gezicht lichtte op van blijdschap.

“Bij Allah, o Boodschapper van Allah, ik beloof u dat wat ik ook heb gedaan om de weg van Allah tegen te werken, ik nu dubbel zo hard op Zijn pad zal werken en aan welke veldslagen ik ook heb deelgenomen tegen Allahs weg, ik nu dubbel zo hard op Zijn weg zal vechten.”

Vanaf die dag gaf Ikrimah zichzelf helemaal, als een dappere ruiter in de veldslagen en als een vastberaden aanbidder die veel tijd in de moskee doorbracht met het lezen van Allahs Boek, aan de missie van de islam. Regelmatig legde hij de moeshaf op zijn gezicht en zei dan: “Het Boek van mijn Heer, de woorden van mijn Heer.” En dan huilde hij uit vrees voor Allah.

Ikrimah bleef trouw aan zijn belofte aan de Profeet, sAws. Aan elke veldslag die de moslims daarna moesten ondergaan, nam hij deel en hij was altijd te vinden in het voorste deel van de strijd. Bij de slag van Yarmoek stortte hij zich in de aanval als een dorstige persoon zoekend naar koud water in de verzengende hitte. Tijdens een gevecht waarin de moslims hevig onder vuur stonden, slaagde Ikrimah erin diep in de gelederen van de Byzantijnen te doordringen. Khalid ibn Walid kwam op hem af en zei: “Niet doen Ikrimah. Jouw dood zal een zware slag zijn voor de moslims.”

“Laten we doorgaan Khalid,” zei Ikrimah terwijl zijn overtuiging op zijn hoogst was: “Jij had het voorrecht om hiervoor met de Boodschapper van Allah te zijn. Maar mijn vader en ik behoorden toen tot zijn ergste vijanden. Laat me nu mijn gang gaan door mij eht goed te laten maken wat ik in het verleden heb gedaan. Ik bevocht de Profeet, sAws, bij diverse gebeurtenissen. Zal ik dan nu voor de Byzantijnen vluchten? Dit zal nooit gebeuren.”

Toen riep hij uit naar de moslims: “Wie belooft hier te vechten tot zijn dood?”

Vierhonderd moslims waaronder al Harith ibn Hisjam en Ajjash ibn Abi Rabie’ah gaven gehoor aan zijn oproep. Ze gingen in de aanval en vochten heldhaftig zonder het leiderschap van Khalid ibn al Walid. Hun gedurfde aanval maakte plaats voor een doorslaggevende overwinning voor de moslims. Toen het gevecht voorbij was, lagen de lichamen drie gewonde moedjahidien verspreid op het slagveld, het waren al Harith ibn Hisjam, Ajjash ibn Abi Rabie’ah en Ikrimah ibn Abi Djahl. Al Harith riep om water, terwijl hem dit werd gebracht keek Ajjash hem aan en zei Harith: “Geef het aan Ajjash.” Tegen de tijd dat ze bij Ajjash aankwamen blies hij net zijn laatste adem uit. Toen zij terugkwamen bij al Harith en Ikrimah waren die ook inmiddels overleden.

De metgezellen smeekten dat Allah swt tevreden met hen allen zou zijn en hen de verfrissing van de rivier Kauthar zal schenken in het paradijs, een verfrissing waarna men geen dorst meer zal kennen.

W’alikom selaam warahmatohAllah wabarakatoh.

Kracht van het Paard

Sterk als een Paard. Ik… een mens met een doel, een werk. Allen van aarde en aardewerk is geen paardenwerk. Strijden als een krijger op een paard tegen mijzelf. Komend van aarde, hard en veel werk. Weet… Alle lof aan God! Zijn Schepping, Zijn Wil zijn onbeperkt. Weet… Ik en mijzelf? Ik en een broeder? Een netwerk, sceptisch en sterk. Gedane zaken maken geen keer, ik ben gebrandmerkt. Voor rust, samen de Moskee in plaats van de Kerk. Heb je interesse? Een anderhalve man en een paardekop. Wist het al… Weinig aanwezigen, weinig belangstelling, maar ga door non-stop. Offensief AF philosophies, geen flop. Stap, draf, galop en rengalop… Rot op. Want, beter een blind paard dan een leeg halster. Beter iets dan niets, zeg het anders. Maar ben geen paard van een daalder. Zoals ik zei: van de zelfde bron, allen komen wij van aarde. Misschien een ander pad wat wij vaarden. Alleen of in groep als paarden. Napoleons Marengo, een witte arabisch paard. Of als Bucephalus, Alexander de Grotes paard. Als we konden leven als paarden, dan hadden we het beter op aarde. Edel, vrij, onstuimig, braaf en af en toe eens bokken. Trouw, gehoorzaam, wonend in een stal of tochtvrije hokken. Ben nooit alleen, vaar altijd eenzaam. Niet afbrekend, ook niet om op te fleuren. Kom van en onder de mensen, alle geuren en kleuren. Een open en veel meer gesloten deuren. Probeer me niet mee te laten sleuren. Ze zeggen pessimistisch, ik noem het realistisch. Je ziet… ironisch, triestig en toch zo komisch. Bewegend als een paard, schaken doe je strategisch. Zogezegd… De beste paarden staan op stal. Een wereld in chaos, woede, haat, jaloezie en overal in verval. De een mag een paard stelen, de ander mag niet over het hek kijken. Verschil tussen blanken en zwarten, westen en oosten, armen en rijken? Radeloos en Genadeloos. Slapen in een doos. Sloppenwijken. Miljarden mensen die bezwijken. Want… De paarden die de haver verdienen krijgen ze niet. Dat zei jij… Ik zeg: Hij is De Rechtvaardige. Hij laat diegene zien, die niet ziet. Ik weet, is soms nog moeilijk om te hopen en in te zien. Geloof mij, je krijgt wat jij verdient. Voor het zwaard deinst dit paard niet. Onze dien, je zal wel zien, niet af te zien. Het paard zet je schaak, je zal wel zien. Dit paard…. Bij het stijgen, sla mij niet. Bij het dalen, jaag mij niet. Wat zal gebeuren zal gebeuren, maar wat je geeft zal je moeten nemen. Gedroogde pen, je kan niet wegrennen. Ik zou er maar aan wennen, er valt niets meer te ontkennen. Waarheid boven valsheid, goedheid boven slechtheid. Een paard en zijn reinheid, zijn schoonheid door Zijn grootheid. Een paard ruikt reeds van verre de strijd. Het lot is met mij mee… Lof aan De Tijd. Als een paard met wind in het gezicht. Pure en ongetemde vrijheid. Geloof mij… Alsof ik één ben met de wind leef. De waarheid heeft geduld terwijl de leugen haastig leeft. Het bloed dat aan jou, misschien ook mijn handen kleeft. Een zwakke dienaar, en Hij geeft. Ik adem, ik voel, ik geloof dus ik leef. Was al reeds dood, Hij die mij leven deed. De verkeerden willen de teugels in handen hebben en zelfs de teugels laten vieren. Niet als De Profeet Soelayman vrede zij met hem en de mieren. Mensen leven als dieren en vrouwen die zich ontsieren. Maar dan zeggen ze weer geoorloofd: Denken moet je aan een paard overlaten, dat heeft een groter hoofd. Alleen Allah zij geloofd en beloofd, het is Hem veroorloofd. Door Hem… Zo sterk als een paard… Kennis, Moed, Visie, Perspectief door Geloof. Soms zware tijden en tegenslagen, praat nu over regendagen. Zaken die ik en wij meemaken, eigenlijk wel gekke zaken. Altijd dezelfde vragen, over jihaad en aanslagen. Altijd uitkijken en ondervragen. Maar dan op een zonnige dag, ik ren, als een paard zonder ruiter. Dus kijk uit met wie ik omga, jij omgaat. Doe nog steeds nikies aan, van… maar niet meer op de straat. Zorg dat je jezelf niet verraadt. Dit paard laat je direct schaakmat staan. Berouw is nooit te laat, voor jou uitvaart. Ik onder Islaam op het pad, niet van de baan. Wij willen blijven gaan, net als een paard wordt mij steeds een hoofdstel en zadel aangedaan. Een gegeven paard mag men niet in de bek kijken. Zo ben en blijf ik, kritisch zijn en blijven. Een goed paard is zo goed als zijn hoeven. Kennis en geduld zijn je troeven. De Levenswijze van De laatste Profeet is de Quraan. Dus luister en gehoorzaam. Gedaan? Niet te leven naar een oud paard van stal te halen. Tijd is moeilijk, maar heb een paardenmiddel. Islaam: de oorzaak, het doel en het middel. Maar stil aan zie ik het gebeuren, een schurftig paard vreest de roskam. Wat dacht je dan? Wij moslims zijn als leeuwen en we worden wakker. Met de wil van Allah, onze landen, olie, bronnen en elke akker. Wij blijven komen als een Stalker. Geen maes, geen maten, een makker, ook een overstapper. En nu? Een ziekte komt te paard en gaat te voet. Oogsten wat wij zaaiden, niet vervloekt, maar beboet. Kijk naar volk van Profeten vrede zij met hem als Loeth. Wraak lijkt nu zoet en nu ineens moet en moed. Kille blikken, geen gegroet. Een paard met kracht trekt de strijd tegemoet. Niet alleen zij. Maar ik, hij, zij. Ja… Wij. Dus ga nu niet gauw op het paard zitten. Tijdens zware ritten, door de hitte. Geduld, wijsheid of soms wat chillen. Maar ga nooit het beste paard van stal vergeten. Nooit Allah Zijn genade en gunsten vergeten. Die dag non-stop zweten, wij moesten eens weten. Hopend, huilend en vragend naar Zijn vergeven. Tracht naar Mohamed vrede zij met hem te leven. Bekeerd of noem het terugkeren en nu strijden en lijden, leven en streven. Allah heeft mij zoveel gegeven. Kan jij het paard sterkte geven, zijn nek met manen bekleden. Soms is het moeilijk, ik begrijp je en hoop dat je erachter komt. Wij leven in een wereld waar het hinkende paard achteraan komt. Wees niet snel tevreden, weet dat er goed nieuws komt. Leef voor altijd voor deze wereld en voor de dood alsof je morgen sterft, je weet niet wanneer je tijd komt. Maar misschien is het trekken aan een dood paard of het paard achter de wagen te spannen. Probeer mij in deze laatste tijden door rijmen te ontspannen. Dagdromend over mijzelf, mijn gemeenschap en onze landen. Netwerken en banden. Ren als paard uit de donkere gevangenis naar de grote weilanden. Droom of een nachtmerrie? In slechte tijden is er hoop, wakker uit die nachtmerrie. Voor ik het even zou vergeten, bij deze ook dank aan de ene merrie. Een man zonder vrouw is zoals een paard zonder teugels. Die vrouw… Vliegend als een paard met vleugels. Door mijn gedachten, doet de pijn verzachten. Laat mij na vele tranen ook lachen. Maar ga nu nie dwalen in gedachten. Dus is het tijd om te stoppen met het binnenhalen van het Paard van Troje. Geen paard met vlooien, mezelf ontplooien. Want het oog van de meester maakt het paard vet. Met opzet berecht, zonder respect en onterecht. Ik ben niet van mijn paard gevallen, maar natuurlijk zoek ik soms mijn paard. Zoekend en over het hoofd zien wat bijna voor mijn neus staat. Simpel, vrolijk, enkelvoud, bescheiden en intentie is waar het omgaat. De pracht van een paardenstaart in galop in volle vaart, perfect op de maat. Geen woorden, maar daden. Geschreven en geen gepraat. Dus niet hoog te paard zitten, leef niet trots, ijdel of arrogant. Dat was riskant. Je hebt nog steeds kans. Wil niet de teugels uit handen nemen, leiding afnemen. Geloof bevindt zich niet in de genen. Het is iets dat je dagelijks als een paard moet trainen. Wil iemand de vrije teugel laten, zijn eigen gang gaan laten. Laat de haters maar praten, het zal hen, niet mij schaden. Ik blijf rennen als een paard zo ver als mijn benen me kunnen dragen. Het gevoel om mezelf ver heen te jagen. Dus voor het te laat is… Je moet een paard niet doodknuppelen voordat je thuis gaat zijn. Waar blijf je? Wie weet waar je morgen zal zijn? Je blijft niet gaan als Hidalgo door de woestijn. Met Islaam levend in de oase in de dorre woestijn. Oud of jong? Misschien… Jong te paard, oud te voet. Maakt niet uit. Weet… Je komt van en gaat naar De Rechter toe. Rijmen en schrijven, daarom dat ik dit doe. Voor die tijd daar is, ga ik niet stoppen met zwijgen. Ik ga mij ook houden aan een man en paard te noemen, niets te verzwijgen. Zal nu het echte paard bestijgen. Zeker nu tegen het einde der tijden. Zie mensen lachen, maar veel meer lijden. Door Die leiding, doet dit mij lijden, rijmen en schrijven. Blijven strijden, voor een tijd waarin wij het beter krijgen. Men kan geen paard al lopende beslaan, men moet de ploeg niet voor de paarden spannen. Men moet een paard de rug niet stuk rijden, geduld en haast verbannen. Waar zijn nu die mannen? Maar jah… ook het beste paard struikelt wel eens. Ook de deugdzaamste en bekwaamste faalt wel eens. Naleven van Islaam, tracht niet op het verkeerde paard te wedden. Zit altijd op een stokpaardje, naar Islaam luisteren en vertellen. Klaar voor de revolutie zonder rellen. Vechten voor wat ons toekomt, dat zal ik even zeggen. Zie geen liefde en respect, oude paarden jaagt men aan de dijk, wereld waar een dienst vergeten wordt. Pas op dat je niet over het paard getild zal zijn, geprezen zijn zodat men verwaand wordt. Je bent een mens en droom niet dat je morgen een engel wordt. Paarden vallen ook, ook al is het dat zij vier benen hebben. Iedereen maakt wel eens een fout of kan pech hebben. Maar toon berouw in deze wereld die jou toch vergeet. Het is soms heet, maar weet je hoe ik dat deed. Streef en vergeef, neem en geef. Leef, Vrees God en beef, Hij vergeeft. Zorg dat je vast in het zadel gaat zitten. Er komen zware ritten. Weet… Voor mensen met paarden is het een hemel op aarde. Komen zij te sterven, dan valt er niets te erven. Waar het paard aangebonden is moet het eten. Ik ben wie ik ben en allen zullen wij sterven. Een eenzaam, sterk en getraind paard, niemand zal zich over mij ontfermen. Ga ook geen dood paard aan een boom binden. Zonder groep, binnen de gemeenschap zwerven. Bij deze probeer ik iemand te paard te helpen. Ik als Darco, Belgisch springpaard, een hengst. Een hengst als een prins op het witte paard. Een paradepaard met aan de zij stilletjes het zwaarste zwaard.

Abou Faisal

In de naam van Allah de Barmhartige, de Genadevolle!

Dit kwaad heeft mijn familie vernietigd!

Hebt geduld met het uitlezen en het doen van een du3a

Ik ben een jongeman van goede materiële status, ik kom uit een familie aan wie Allah mooi nafaqa (gedrag) gegeven heeft. In ons familiehuis was er altijd geluk, vriendschap en liefde. We leven samen: vader, moeder, zes broers en een zus. Ik ben de oudste van de broers, en mijn zus is een jaar ouder dan mij. Ik was het tweede hoofd van de familie. Ze keerden vaak naar mij toe...

in moeilijke momenten. Ik zat in de tweede klas van de middelbare school en mijn zus in de derde. Ook de overige broers gingen onze weg op. Ik wilde ingenieur worden, mijn moeder was er tegen en moedigde mij aan piloot te worden, mijn vader wilde dat ik academisch werker werd. Mijn zus wilde juffrouw worden opdat ze de jonge generaties geloof en opvoeding zou leren. Maar, dat waren dromen en louter wensen. Hoeveel mensen zijn er wel niet, van wie het leven eindigde voordat ze hun wensen waarmaakten, en hoeveel zijn er, die hun dromen wel hebben waargemaakt. Maar, onze dromen werden op een andere manier onderbroken, op een manier die niemand zou kunnen hebben begrepen, noch een mens zou kunnen hebben bedacht - verstandig noch gek. Niemand zou het in zijn hoofd halen.

Op school heb ik vrienden gemaakt, hun woorden en daden waren als honing, zelfs mooier en zoeter. Menig keren ben ik zonder weten van mijn familie, met ze uitgegaan. Mijn scholing ging me goed af, ik was in de beste orde. Ik deed mijn best om tegelijkertijd met mijn vrienden te zijn en goede succes waar te maken, en dat deed ik ook in het eerste halfjaar. De vakantie begon, en o wat een vakantie, ik smeek Allah om niet één enkel moment uit die vakantie van mij te herhalen.

Mijn vader merkte dat de uitgaansafspraken steeds vaker voorkwamen, en dat de zorg om het huis verminderde. Èn hij, èn mijn moeder, spraken mij hierop aan, maar mijn zus verdedigde mij, ze hield erg veel van mij. Ze was bang dat mijn vader mij zou slaan, want hij was vrij ruw. Dagen en nachten van de vakantie gingen voorbij, als ik had geweten wat me ten einde te wachten stond, had ik zelfmoord gepleegd. Ik had zelfs mijn lichaam gesneden, stuk voor stuk, maar dat is de wil van Allah.

Eén nacht, ging ik met mijn vrienden mee naar een kameraad, die ons mee vroeg om films te gaan kijken. We bleven bij hem van maghrib tot elf uur. Toen was het de tijd voor mij om naar huis te gaan, maar de gastheer vroeg ons nog een half uurtje te blijven. Dan zouden we met zijn allen naar huis gaan. Weten jullie waarmee ik dat ene halve uurtje betaald heb? Met mijn hele leven!! Niet alleen het mijne, maar met het leven van mijn vader, moeder, en gehele familie.

Ja, dat ene halve uur was de prijs van onze levens, de prijs van onze weg van het geluk naar het ongeluk. Dat halve uurtje was de voorbereiding voor het vertrek naar het uitgezaaide vuur, waar alleen de ongelukkige ingaat - mijn excuses voor het afwijken van het onderwerp.... Eén vriend had een theekan gebracht, opdat we daarmee onze tijd zouden inkorten, we praatten en maakten grapjes met schone, voorbeeldige grappen. Maar toen we de thee hadden opgedronken, begonnen we te lachen, te schommelen en te kotsen. Allemaal! We wisten niet wat er gebeurd was.

Ik weet dat ik als eerste wakker werd, en later sprak de gastheer ons aan en bekritiseerde ons. We wisten niet wat er gebeurd was en waarom dit allemaal gebeurd was. We spraken de jongen aan die de thee klaar had gemaakt, en hij zei: 'Het was een grapje'. Later maakten we ons schoon, we maatken de plaats schoon en gingen naar onze huizen. Ik ging het huis binnen met het getjirpt van de mussen. Iedereen, behalve mijn zus, was aan het slapen. Zij riep mij in de kamer, adviseerde mij en dreigde dat dit de laatste keer was dat ik te laat kwam, en dat zij me dekte. Ik beloofde haar dat ik niet meer te laat zou komen.

Na een paar dagen kwamen we weer bij elkaar, we wilden het zelfde mengsel weer gaan drinken. De vriend vertelde ons dat men het kan kopen, dus we verzamelden geld en kochten een paar capsules. Ik denk dat jullie weten waar het om gaat. Het was drugs. Hij bracht de thee gemixt met drugs, en wij wisten het niet. Zo hebben wij onze ondergang betaald door het kopen van drugs. We spraken af dat we dit elke twee weken zouden herhalen, en de capsules kochten we met gezamenlijk geld.

Met de tijd werd ik slechter in school, dus mijn vader zette me over in de voorbereidende school, met de hoop dat ik ten minste de middelbare school af zou maken. De dromen van mij, mijn moeder en mijn vader, om piloot te worden, vielen in duigen. Wat voor een piloot en wat voor een ingenieur kan men van mij verwachten? Bij Allah, dat was niet mijn schuld, noch wist ik wat - als mij alles was verteld, had ik geweigerd en mijn vrienden verlaten, maar ik zag dit alles als een grap. Moge de vervloeking van Allah op diegene zijn die nog verder doorgaat met grappen maken met de moslimse omaldeen.

Dagen gingen voorbij, en we zaten nog steeds in dit vuile overeenkomstje. Niemand wist noch voelde wat er gebeurde. Ik kwam terecht in de situatie, waarin men noch dat kwaad, noch je vrienden, kon verlaten. Ook de resultaten van het einde van het jaar kwamen eraan, die vernederend waren voor de gehele familie, het was een verlichting dat mijn zus het gehaald had met de beste cijfers. Desondanks alles wat me overkwam, feliciteerde ik haar oprecht. Dat zei ik haar voor de eerste, en de laatste keer, uit de diepte van mijn ziel vreugde voelend. Ik vroeg haar wat ze wilde dat ik voor haar kocht omdat ze geslaagd was. Weten jullie wat ze zei? Alsof ze me gezien had met mijn vrienden. Ze zei: 'Broer, ik wil dat je aandacht op jezelf gaat richten, want jij bent mijn trots en troost na Allah.'

Die dag dat ze ze uitsprak, waren het voor mij maar gewone woorden. Ze wist niet dat mijn herinnering aan ze moeilijker en pijnlijker zouden zijn dan een kogel. Was het maar zo, dat ze mij maar niets gezegd had en had ik haar maar niets gevraagd. Wat voor een steun en wat voor een troost verwacht je van mij? Wat voor een steun en troost wil je van mij? Allah is mij voldoende, een prachtige bechermer is Hij. Mijn zus schreef zich in op het Instituut voor leraressen, ze deed heer best en ging ervoor. Ik ging van kwaad naar kwaad, van misleiding naar misleiding, van donker naar donker, van slechter naar slechter…Mijn familie wist er niets van.

Mijn vrienden en ik zonken steeds dieper en dieper, elke twee dagen moesten we de pillen kopen. Eén keer vertelde, geen vriend, maar een vervloekte vijand, mij: 'Er bestaat ook nog een duurdere, maar, betere drugs - het geeft een langduriger gevoel van geluk'. We vonden het, en het kwam ons duur te staan. We betaalden alles met het geld van onze ouders, die geen enkel vermoeden hadden dat ze voor onze ondergang betaalden. Zouden zij een last en zonde hebben?

Een keer, toen ik terug naar huis ging, merkte mijn zus wat er aan de hand was. Ze had medelijden met mij, liet me slapen, maar kwam de volgende morgen. Ze dreigde dat ze alles zou gaan zeggen, tenzij ik haar de gehele waarheid vertelde. Op dat moment kwam mijn moeder binnen en we onderbraken ons gesprek. Ze stuurde me ergens heen om iets te gaan halen. Van toen af aan, rende ik weg van mijn zus, bang dat ze mijn geheim dat ik langer dan een jaar lang verborg, zou verklikken. Ik kwam een vriend tegen en we gingen samen naar een andere vriend. Ik nam dit deel van de zonde - ik vertelde ze wat er gebeurd was. We vreesden ervoor dat ons geheim ontdekt zou worden, en dat we op die manier beschaamd zouden worden. We dachten na…in werkelijkheid waren dat onze sheitanen die nadachten. Eén van ons zei: 'Ik heb een oplossing'!

Weten jullie wat voor oplossing? Bij Allah, als we sheitaan hadden gevraagd, zou hij er niet eens mee komen. Weten jullie wat hij zei? Dat we haar vermoorden? Was het maar zo...
Hij zei zwaardere woorden. Zei hij dat we haar tong afsnijden of dat we haar ogen uitgraven? Nee, iets veel ergers. Zei hij dat we haar verbranden? Nee, hij zei nog iets afgrijselijkers.
Allah is mij voldoende, een prachtige beschermer is Hij. Allah is mij voldoende tegen de gewelddadigen. Allah is mij voldoende tegen de dealers en alle drugsgebruikers. Allah is mij voldoende tegen die vriend. Allah is mij voldoende tegen mijn vervloekte ziel. Allah is mij voldoende, een prachtige beschermer is Hij. Moge Allah zijn botten scheiden, zijn zicht afnemen en moge hij geen succes vinden op deze wereld en in de wereld hierna.

Weten jullie wat hij zei? Hij sprak lelijke woorden, onrechtvaardig en vijandelijk - hij zei dat het het beste was om ook haar erbij te betrekken, oftewel dat we haar drugs capsules zouden geven. Zo zou ze ons nooit verraden. Ik weigerde, want zijn was mijn kuise, nobele, lieve en milde zuster! Zij is mijn zus! Ze begonnen me te overtuigen: 'Ze zal niets verliezen, jij gaat dat in jullie huis doen, en ze zal gerespecteerd en gewaardeerd blijven - dat zal op haar geen enkele invloed hebben.' Temidden van de werking van de drugs en het aandringen van hun en van mijn sheitanen, werd ik het ermee eens. Alles hebben we gepland tot in de puntjes.



Ik ging terug naar huis, en zij wachtte mij daar op. Ik vroeg haar om thee te maken en zei dat ik alles zou bekennen. De arme ziel was erg blij voor mij. Haar hele hoop was erin om mijn probleem op te lossen. In mijn hoofd zaten duizend sheitanen, en mijn belangrijkste zorg was om haar leven te vernietigen. Ze bracht de thee. Ik vroeg haar om een glas water. Ze stond op, de kamer werd donker, bij Allah, in dat moment liet ik zonder enig gevoel een traan vallen. Ik weet niet of dat een traan was van pijn om haar toekomst, ik weet niet of dat mijn ziel was die via mijn oog naar buiten kwam, ik weet niet of dat van vreugde was dat ik de gegeven belofte ben nagekomen en voor altijd het geheim bewaard had.

Ik gooide één hele capsule in de thee. Ze kwam glimlachend aan. Terwijl ik naar haar keek, zag ik haar als een lam, dat zonder slechte intentie in een bos vol wolven terecht was gekomen. Ze merkte mijn tranen op en begon ze weg te vegen: 'Mannen huilen niet..' - Ze probeerde me te troosten, ze dacht dat ik spijt had. Ze wist niet dat ik om haar huilde en niet om mezelf. Ik huilde om haar toekomst, om haar glimlach, om haar ogen, om haar reine hart. Sheitan zei tegen me: 'Heb geduld, het zal haar geen kwaad doen, morgen ga je jezelf en je zus genezen. Zij moet van jouw problemen weten, en ze samen met jou doormaken, anders gaat ze niet weten in wat voor problemen jij zit, totdat ze het zelf niet meemaakt. ' Zo vermooilijkte sheitaan de zonde en de belazering. Allah is mij voldoende tegen hem.

Toen zei ik tegen haar om de thee te gaan drinken, we zouden rustig worden, en dan zouden we gaan praten. Ze dronk, had ze het maar niet gedaan. Ik begon te vertellen en zij verloor het bewustzijn. Het ene moment was ik aan het huilen, het andere moment was ik aan het lachen. Ik weet niet wat me overkwam: ik lach en ik huil, tranen op mijn wangen. Sheitaan fluisterde me toe dat mijn ouders overal achter zouden komen als ze mijn zus zo zouden vinden, dus dachten we er over na om te vluchten.

Ik vluchtte naar mijn vrienden en vertelde hen wat ik gedaan had - iedereen feliciteerde me. Ze zeiden dat zo echte mannen deden en dat ik hun leider was: 'Jij bent de leider van onze groep en jij hebt het recht te bevelen en te verbieden'. Die nacht sliepen we daar. Rond de middag begon ik te trillen en me af te vragen wat ik gedaan had, wat deze handen hadden gedaan. Twee dagen later begon mijn vader rond te vragen naar mij, want ik had elk contact met hen verbroken. Ik stuurde een vriend erop af om de situatie thuis in te zien, want ik vreesde voor mijn zus. Zij lieten me geloven dat alles in orde was, dus ik besloot om naar huis te komen, voorbereid op slagen, preken en vloeken.

Mijn vader sloeg me in elkaar, mijn moeder en zus bekritiseerden me. Mijn zus vroeg me de volgende morgen wat ik in haar thee had gedaan. Ze zij dat ze het lekker vond en dat ze meer wou. Ik weigerde, maar zij begon me erom te smeken. Haar overkwam nu wat mij en mijn vrienden overkwam, toen ik hen om drugs vroeg. Ik zei okee en ik gaf het haar, dat herhaalde zich meerdere malen. Ze begon te verslechteren met haar studies, en ze verliet school zelfs, zonder geldige reden. Mijn ouders bleven geduldig, ze wisten dat voor hun dochter alleen nog het huis was. Alle hoop was gericht op de jongere broer.

Op een keer had ik geen drugs meer, en ik vroeg een vriend erom. Hij weigerde het me te geven, behalve onder één voorwaarde. En weten jullie welke? Allah is mij voldoende, en een prachtige beschermer is Hij. Allah is mij voldoende tegen deze mens en tegen sheitaan. Ik weigerde en we kregen ruzie. Onze vrienden probeerden het tussen ons weer goed te maken. Ze zeiden: 'Het is niks joh, het schaadt niet, ze zal niets verliezen... ' Iedereen was voor hem, en keerden zich tegen mij. Ik zei hem: 'Jij zei als eerste dat je met mij zou zijn en me zou helpen haar te genezen, en nu vraag je dit van mij? Je breekt een vriendschap! Wat voor vriendschap en wat voor genezing???

We discussieerden en op het eind verliet ik ze. Enkele dagen gingen voorbij, ik en mijn zus waren geduldig. Maar na enige tijd begon ze drugs van mij te vragen, en ik had niet. Ik zou er alleen aan kunnen komen via mijn oude vrienden, en de situatie van mijn zus was aan het verslechteren. Ze vroeg om ten minste één stukje. Sheitaan spoorde me aan om het haar te vragen, dus ik zei: 'Hij wil jou, hij wil dat jullie ontmoeten en dat je met hem slaapt, en daarna zal hij je de drugs gratis geven.' Ze antwoordde meteen: 'Is goed, we gaan.'

We maakten een plan en verlieten het huis. Ik nam mijn zus mee naar mijn vriend. Toen we aankwamen, gingen we even in zijn woning zitten. Hij vroeg mij om te gaan wandelen totdat hij klaar was met haar. Ik ging weg en ik roep nu de vervloeking van Allah over mezelf, over mijn ziel, over mijn vriend, over alle sheitanen, drugs, drugsgebruikers en dealers. Ik kwam over een uur terug en zag haar half naakt. We zaten samen- ik, mijn vriend en mijn zus - van de middag tot na 'Isha in de drank van onmoraal en verderf.

O wee mijzelf, van mijn Heer! O wee mij zelf van het vuur - ik ben een van haar bewoners. Was ik maar dood. Heer, doodt mij, ik ben een dier, ik verdien niet een moment te leven.

We gingen terug naar huis. Ik zei haar dat dit de eerste en de laatste keer was, maar hij had haar zijn persoonlijke nummer gegeven en een plek afgesproken, zodat ze hem kon contacteren wanneer ze maar wou. Ze had mij niet meer nodig, en ik wist dat niet. Dagen gingen voorbij. Ik zag mijn zus in tegenovergestelde gewoontes verkeren dan normaal. Eén keer ging ze uit met een jongere zus en zocht ze naar elk excuus, of het nou de markt of het ziekenhuis was. Ze weigerde zelfs terug te keren naar haar studies, terwijl onze arme vader haar op elke mogelijke manier terug probeerde te krijgen om door te gaan met studeren.

Een keer toen ik bij mijn vriend was, vertelde hij me dat we naar een andere maat zouden gaan. Toen we bij die maat aankwamen, bedenk dat ongeluk- ik vond mijn zus daar. Ze zat in zijn schoot. Ik begon te huilen. Ze stond op en zei me: 'Je hebt het recht niet mijn leven te controleren, ik ben vrij!' Mijn vriend gaf me een vergif dat een mens het meest waardevolle doet vergeten wat hij heeft, en welke hem, zelfs in zijn ogen, tot de allerlaagste grenzen toebrengt. We gingen terug, ik was rustig. Zij speelden met mijn zus, en ik keek toe als een dier, nog erger zelfs.

Na de middag keerden we terug naar huis. Ik wist niet wat ik moest doen. Verdwenen was de schaamte, het bezit, de waardigheid, de toekomst, het verstand - alles was verdwenen, helemaal alles. Dagen gingen voorbij. Ik lachte in momenten van dronkenheid, en huilde in momenten zonder drugs. Dat is het leven van beesten, ergers zelfs. Dat is goedkoop, vies, en laag leven.

De pessimistische momenten gingen voorbij, mijn hele leven was gevuld met pessimisme. Een morgen, rond negen uur, belde de politie mijn vader. Ze verzochten hem om snel te komen, dus mijn vader ging. Er was een groot ongeluk gebeurd, dat hij niet kon verdragen. Hij stierf een paar dagen daarna, en mijn moeder verloor de kracht van de spraak. Weten jullie wat er gebeurd was?

Mijn zus was in het gezelschap van jongemannen op een plek buiten de stad. Ze waren stoned, en er gebeurde een auto ongeluk. Ze stierven allebei ter plekke. Een zwaar ongeluk dat de zucht van een steen en een traan van een rots oproept. Wat een slecht einde, zuster van me. Een einde dat jij niet gewild had, waar jij niet voor gekozen hebt...Mijn reine zus was onmoreel geworden... Mijn edele zus was een **** geworden... Mijn goede gelovige zus was losbandig geworden... Heer wat heb ik gedaan! Met mijn eigen handen heb ik haar in het vuur van djahannam gegooid! Ik heb haar in de vervloeking gegooid.


Heer, wat moet ik doen? Heer, ik smeek U om mij te straffen, in plaats van haar! Mijn Heer, U weet dat haar geweld is toegebracht. U weet dat haar geweld is aangedaan. Ik heb haar vernietigd, zij wist dat niet! Zij wilde mij genezen en ik heb haar vernietigd. Moge de vervloeking van Allah op drugs en haar dealers zijn. Mijn vader is een paar dagen later gestorven, mijn moeder heeft tot op de dag van vandaag niet gesproken, en ik ben nog steeds op het zwarte pad. Mijn broers bevinden zich op de rand van de afgrond. Moge de vervloeking van Allah op alle drugs zijn.

Ik begon na te denken over berouw tonen, maar ik kon het geduld niet opbrengen. Ik smeekte mijn moeder om mij naar het buitenland te laten reizen. Die tijd duurde maandenlang, ik wilde alles vergeten wat er was gebeurd. Want ik heb mijn leven, het leven van mijn familie, en het leven van mijn zus, vernietigd.

Ik besloot om te genezen, dus ik ging naar het ziekenhuis om daar om hulp te vragen. Ze vroegen me over de manier waarop ik aan de drugs gekomen ben, en ik beweerde dat ik ze van toeristen uit het buitenland verkregen had. Een paar maanden later ben ik genezen van de verslaving. Maar, wat nu??

Nadat ik alle draden die een rustig en zeker leven garandeerden, verbroken had, keerde ik terug naar de familie die leefde van hetgeen mensen brachten en cadeau gaven. Mijn moeder had de ene woning verkocht, en de ander verhuurd. Van het comfortabele en gemakkelijke leven in exclusieve woningen, leven we nu in een driekamerswoning. En we waren met zijn achten. We leefden dicht op elkaar en in armoede. Ik had geen enkele opleiding noch werk. De broers zijn nog jong. De helft is gestopt met school vanwege gebrek aan middelen. Wanneer iemand de naam van mijn zus zou noemen in de familie, zou iedereen haar beledigen en vervloeken, omdat ze de oorzaak was van alles wat ons overkomen was. Ze vervloeken haar en geven haar over aan het vuur. Mijn hart scheurt om haar, want haar was geweld aangedaan. Ook voel ik verdriet om mijn familie, want ze weten niet wat er echt is gebeurd.

Ik kan hen niet vertellen over de slechte en kwaadaardige mensen die mijn en mijn zusters leven hebben vernield. Want als ik hen zou noemen, zou ik de wond van de familie die nog niet over hun zus, hun vader, hun moeder, heen is, alleen maar groter maken. Onze naam, onze waardigheid, onze reputatie. Als dat zou gebeuren, zou de familie te weten komen dat ik de hoofdoorzaak ben van alles. Ik ben in de war. Ik huil elk moment, niemand merkt het op. Ik denk dat ik nodig gestenigd moet worden, maar zelfs dat zal niet genoeg zijn om al mijn zondes en gebreken te verwijderen.

Broeders, zie wat ik gedaan heb. Wat drugs van mij gemaakt hebben. Dat zijn drugs, de moeders van alle kwaad en viezigheden. Dat is het kwaad dat overal verspreid is. Hoeveel familiehuizen alleen al heeft het wel niet vernietigd, hoeveel mensen spoorloos weggestuurd, hoeveel families uiteengereten! Broeders, lach niet en vind dit niet vreemd, maar zeg: 'O Allah, verwijder het kwaad!'

Broeders, neemt de les uit deze vertelling en stuur hem door aan mensen die jullie kennen. Misschien dat Allah met behulp van dit verhaal ten minste één persoon het rechte pad op leidt, en mij om die ene persoon mijn grote zonde zal vergeven, van welke ik denk dat hij mij nooit vergeven kan worden.

Ik smeek jullie om do'wa te doen voor mijn zus. Misschien dat Allah haar genade schenkt, en haar haar zondes vergeeft. Broeders, ik heb jullie nodig, om met mij te zijn in deze moeilijke momenten, maar ik hoef niets van jullie. Ik ben dankbaar voor een ieder die er aan werkt om dit te verspreiden en deze vertelling te vermenigvuldigen. Dit is het einde van mijn verhaal, als ik alle details had verteld, zou dat maken dat jullie kippenvel kregen en schaamte in jullie ogen voelden. Dit is voldoende wat ik gezegd heb......

Moge Allah je genadig zijn, zuster, moge Allah genade met je hebben! Mijn Allah, vergeef haar, schenk haar genade!

Salaam alaykum,

Ik heb deze verhaal op mail gekregen, het is een waargebeurde verhaal !


Wordt wakker ayoeha naas!!! De dag Des Oordeels komt steeds dichterbij!!! Zorg ervoor dat je je One-way ticket op zak hebt!!!

Een man genaamd Abu Abdullah vertelt: Ik weet niet hoe ik een ervaring die ik een tijdje geleden heb meegemaakt moet vertellen, een verhaal dat mijn hele leven op z'n kop heeft gezet. De waarheid is dat ik nooit besloten zou hebben om het te vertellen, ware het niet dat ik een verantwoordelijkheid voel tegenover Allah. Een verantwoordelijkheid om met mijn verhaal de jonge mannen die Allah ongehoorzaam zijn te waarschuwen en als waarschuwing voor de jonge vrouwen die een valse droom of fantasie naleven 'liefde' genaamd. Wij waren een groep van drie vrienden, het enige wat wij gemeen hadden was ongehoorzaamheid (aan Allah) en dat we dwalende waren. Nou, eigenlijk waren we met vier, de shaytan was de vierde.

Wij waren altijd op zoek naar de mooiste meiden, om ze vervolgens met onze vlotte babbel naar vergelegen boerderijen te lokken. Daar stonden zij altijd versteld dat we opeens in gevoelloze vossen waren veranderd die geen medelijden kenden, ongeacht wat ze zeiden of deden om ons op andere gedachten te brengen. We waren keihard en kenden geen schaamte. Dat is hoe we onze dagen en nachten doorbrachten; op boerderijen, kampen, auto's, en aan de kust. Tot de dag die ik nooit zal vergeten kwam.

Als altijd gingen we weer naar de boerderij, alles stond klaar. Ieder van ons had zijn prooi, het vervloekte drank (alcohol) vloeide rijkelijk, maar we waren een ding vergeten; we hadden geen voedsel. Dus na een tijd, ging een van ons eten halen met zijn auto. Het was bijna 6 uur 's ochtends toen hij vertrok.

Uren verstreken zonder een spoor van onze vriend. Wij begonnen ons zorgen te maken. Ik begon al het ergste te vrezen en besloot om hem te gaan zoeken. Eenmaal onderweg zag ik al gauw uitslaande vlammen in de verte. Toen ik dichterbij kwam zag ik tot mijn grote schrik dat het de auto van mijn vriend was die in lichterlaaie stond terwijl hij gekanteld was en op z'n zij was terechtgekomen. Ik haastte me naar de auto om mijn vriend uit het brandende wrak te bevrijden.

Ik schrok mij kapot toen ik zag dat de helft van zijn lichaam zo zwart als roet was geworden, maar was opgelucht om hem nog in leven aan te treffen. Ik haalde hem uit de auto en legde hem op de grond, en na een kleine minuut opende hij z'n ogen en zei:,, HET VUUR!!! HET VUUR!!!' Ik besloot om hem naar mijn auto te brengen en met hem naar het ziekenhuis te racen. Maar hij mompelde:,, Het heeft geen zin, ik haal het niet.'

Tranen overvielen mij terwijl ik zag hoe mijn vriend voor mijn ogen aan het sterven was…..Plots schreeuwde hij:,, WAT MOET IK TEGEN HEM ZEGGEN?! WWATT ….. MOET IK TEGEN HEM ZEGGEN?! Stomverbaasd keek ik naar hem en vroeg:,,Wie?' Hij antwoordde met een zachte verre stem: 'Allah'

Ik voelde hoe mijn lichaam overladen werd met angst en hoe ik begon te beven. Plotseling slaakte hij een kreet, waarvan de echo mij nog lang daarna heeft achtervolgd, en blies zijn laatste adem uit.

De dagen vervlogen, maar ik kreeg het beeld van mijn goede vriend die door het vuur verteerd werd en zijn wanhopige schreeuw: ,,WAT MOET IK TEGEN HEM ZEGGEN?! WWATT ….. MOET IK TEGEN HEM ZEGGEN?!' niet uit mijn hoofd. Ik merkte dat ik mijzelf constant afvroeg; 'en wat moet ik tegen Hem zeggen?!'

Mijn ogen liepen vol en ik voelde een raar gevoel van zachtmoedigheid die ik nooit eerder had gevoeld. Op datzelfde moment, hoorde ik de Mu'adien (de oproeper tot het gebed) de oproep tot Salat al-Fajr (het ochtendgebed) doen. Het voelde alsof het een oproep was die rechtstreeks aan mij persoonlijk gericht was, die mij vertelde om het boek van de donkere jaren van mijn leven te sluiten, en mij uitnodigde naar het juiste pad der leiding en gehoorzaamheid. Ik stond op, waste mijzelf en verrichtte de woedoe, zuiverde mezelf van de zonden waar ik bijna in verdronk, en verrichtte het gebed. Sinds die dag, heb ik mezelf tot Allah gekeerd, smekend om vergeving en berouw. Ik heb geen enkele verplichting nagelaten. Ik ben een totaal andere persoon geworden. Ik leef nu om een gehoorzame dienaar van mijn Schepper te zijn, mijn leven is totaal veranderd…

De dag (zal komen) waarop de aarde en de hemel door een andere aarde en hemel zullen worden vervangen; en zij (de mensen) allen voor Allah, de Ene, de Opperste zullen verschijnen. (Soerat Ibrahiem (14), ayaah 4

Ze liet haar geliefde gaan vanwege Islam....

Dit is een verhaal geschreven door een zuster. En ik wil hem jullie laten lezen. Djazakoum allah ou gairan


Ik had me eerder al voorgenomen om tegen hem te zeggen dat we verkeerd bezig waren en dat dit nooit Allaah's wil kon zijn. Hij was iemand die Allaah's regels kende, maar ook zij die weten, maken fouten en begaan zondes.We geven allemaal toe aan de hatelijke verleidingen van shaitaan, maar nu werd ik wakker geschud door de woorden van deze zuster die les gaf! Morgen zou ik Abdel weer ontmoeten en dan zou ik hem vertellen hoeveel ik van hem hield, maar dat mijn liefde en angst voor Allah toch veel groter waren...

Nu had ik het lef en de juiste woorden.Terwijl ik naar huis liep galmden de woorden van mijn zusters nog door mijn hoofd...nu kon ik ook wat doen met het advies dat mij was gegeven, ik hoopte dat de andere meiden ook hetzelfde gevoel hadden en met dezelfde intentie de moskee verlieten; de intentie om zich "vrij te maken van hun vriendje."

Naarmate de maandag arriveerde raakte ik het gevoel kwijt. Ik miste Abdel eigenlijk en we deden toch niet echt iets verkeerd? Mijn voordeel was dat ik alle influisteringen herkende als komend van sjeitaan.Ik wou hem niet van mijn ego laten winnen en koos voor de weg van Allaah.Terwijl ik mijn hoofddoek omdeed voel ik de tegenstrijdigheid; schijnheil! ...naar Abdel toe?En vanwaar die hoofddoek dan? Deze gedachte sloeg ik weg...dit zou de laatste dag zijn dat ik naar Abdel ging en hem zou spreken...

Maar toen ik Abdel zag werden mijn sterke gevoel, de woorden van mijn zusters, de les,weggevaagd door het zien van zijn mooie lach. Mijn angst voor Allah raakte op de achtergrond maar verdween toch niet helemaal. Abdel had geen idee van wat er allemaal in mij omging en sprak net als altijd zijn gezellige, leuke woorden. Hij had een plan voor de toekomst en hij wachtte alleen op een woning en daarna zou hij bij mijn ouders komen.

We maakten grapjes over mijn en zijn ouders, maar bij elk woord kwam de angst voor Allah weer naar boven, die ik weer snel weg drukte. Mijn probleem was; hoe moest ik beginnen? Welke woorden moest ik gebruiken?En ik zelf? Kon ik het wel echt om hem niet meer te zien?Voorzichtig stak ik van wal; zachtjes zeggend:"Dit is toch verkeerd?..."

Hij vroeg wat ik bedoelde maar ik kon zien dat hij wel wist wat ik bedoelde en legde het desondanks uit. Hij reageerde rustig en vroeg me:"Wat denk je dat ik zou doen als we in de tijd van de Profeet (s.a.s.) leefden? We zouden al lang getrouwd zijn...maar de tijden zijn veranderd; als ik naar je vader ga, zal hij me weg sturen omdat ik geen eigen huis, baan, geld etc. heb.Maar natuurlijk; je ouders willen het beste voor je en daarom zullen ze mij wegsturen. In de tijd van de Profeet werd je niet om je bezit geweigerd maar om je Islam en je karakter. "Bij elk woord dacht ik na, hij had gelijk...maar wat wij deden kon niet goed gekeurd worden. Abdel was niet zoals andere jongens; hij was serieus..hij wou echt trouwen..maar kon het niet; dat was toch niet zijn schuld? De minuten tikten voorbij terwijl wij in elkaars aanwezigheid bleven. In mijn gedachten was ik bij mezelf..ik was nog niet ver gekomen...een relatie is niet toegestaan en daarmee uit!!! We waren verkeerd bezig dat wisten we allebei heel goed. Ik had medelijden met mijzelf en hem, omdat ik van hem hield.

Hij,die net de feiten liep te verdedigen terwijl hij wist dat hij ongelijk had en geen kant op kon.Hij keek alleen maar naar de toekomst; hoe mooi die wel niet voor ons zou zijn; maar deze dagen dan?Zijn woorden over liefde?Zijn hand die mij niet mocht aanraken? Dat alles negeerde hij en dat kon niet zomaar."Je moet naar huis,"zei hij eind middag.

Het was laat en mijn ouders die mij blindelings vertrouwen dachten dat ik op school zat. Ik...de trots van mijn vader...maar als hij eens wist...Ik keek Abdel aan, wat had ik nu bereikt vandaag? Waar waren mijn sterke gedachten en gevoelens over Islaam? Waar waren mijn wijze woorden die ik had voorbereid om te zeggen? Allemaal weg? We hadden vandaag gelachen, genoten van elkaars aanwezigheid, maar Allah's aanwezigheid genegeerd!...

Abdel leek niets door te hebben van de storm van gevoelens die in mij woedde, totdat hij mijn tranen zag. Ik voelde me machteloos, verdrietig, angstig..Ik herinnerde me de les van de moskee over huilen om je eigen zondes....Nu kon ik mijn gedachten eindelijk naar buiten brengen; alsof je in een file hebt gestaan en je kunt opeens doorrijden.

"...Abdel..ik wil mijn zondes wegen voordat Allah dat gaat doen; met mezelf afrekenen voordat Hij dat gaat doen...Ik houd van je, ben verliefd op je, verlang naar je, maar alles gaat in de schaduw van angst. Ik weet dat je juiste toekomstplannen hebt, je bent ook een juiste jongen, maar toch. We weten niet wat de mektab met zich mee brengt en ik kan niet zo lang aan jouw zijde staan terwijl wij niet getrouwd zijn en de zondes zich op stapelen. We zijn allebei schuldig; ik wil zo niet doorgaan." Ik droogde mijn tranen en even bleef het stil, waarna hij zei:"Je hebt gelijk, je hebt gewoon gelijk...Ik ben ook bang, bang voor Allah en Zijn straf..." Hij staarde naar de grond en bedenkelijk duwde hij me voor zich uit....richting de metro naar huis...

De woorden "je hebt gelijk" waren nooit zo vervelend geweest als vandaag...misschien hoopte ik stiekem op een plan dat alles halal zou maken, maar dat was er natuurlijk niet....Onderweg naar huis was Abdel stil, geen grappen meer, geen verhalen...Hij staarde slechts voor zich uit en ook ik was stil, maar van binnen voelde ik me verlost omdat ik het eindelijk had gezegd....Ik zie het gezicht van abdel nog steeds voor me; bedenkelijk voor zich uit starend, me gedag zeggend alsof hij me nooit had gekend.

Ik zie hem nu niet meer, we praten niet meer uren lang door de telefoon, maar we wachten op wat Allah ons zal brengen....Ik wil de zusters bedanken; zonder jullie was het mij nooit gelukt om deze stap te zetten. Mijn liefde voor Abdel is alleen maar gegroeid nu ik hem niet meer zie. Vergis je niet hoor.. het is geen pijnlijke liefde maar een zoete juist; zoals liefde hoort te zijn; niet alleen voor de mens maar ook voor Allah!

Een man vertelt..

De oven

Ik ben geboren in een moslim familie, toen ik jong was ben ik een aantal keer mee geweest naar de moskee, voor de rest heb ik nooit iets gedaan aan mijn geloof. Mijn vader liet mij vrij, mijn moeder spoorde mij altijd aan om meer met mijn geloof bezig te zijn. Ik geloofde wel in Allah , maar leefde tegen de regels van mijn geloof. Heel soms dacht ik aan het hiernamaals en de Dag des Oordeels, maar omdat de gedachte daarover mij beangstigde wilde ik niet te veel over na denken. Ik maakte mijzelf altijd wijs dat Allah mij toch wel zou vergeven, maar diep in mijn hart wist ik dat ik mijzelf in de maling nam.

Na mijn huwelijk leefde ik zo voort, zonder gebed, zonder gedachtenis aan Allah. Mijn bekering tot de islam gebeurde op een heel bijzondere manier:

Ik werkte in een gemeente bakkerij in Ankara. Gemeente bakkerijen zijn speciaal voor de arme mensen gebouwd om goedkoop brood te maken. Het zijn grote geautomatiseerd bakkerijen waar elke nacht duizenden broden worden gebakken. De ovens zijn kamers waar het brooddeeg met een karretjes worden ingereden.

We werkten in de nacht zodat de broden vroeg in de ochtend vers en warm klaar waren voor de verkoop.
Na het gebruik van de oven werd het door een vaste werknemer schoon gemaakt. Op een dag was hij ziek, niemand dacht aan het schoonmaken van de oven, behalve ik.

Ik ging de oven in om het schoon te maken, één van mijn collega's wist niet dat ik binnen was en deed de ovendeur dicht. Hij sloot de bakkerij af en ging als laatste weg. Ik was zo intens bezig dat ik niet had gemerkt dat hij dikke metalen deur had dicht gemaakt. Ik klopte op de deur, maar tevergeefs. Ik klopte nog een keer en bonkte keer op keer, maar er was niemand meer in de bakkerij. Uiteindelijk begon ik te geloven dat iedereen echt weg was.

Vanaf dat moment werd ik bezeten door grote zorgen, mijn benen begonnen te trillen van angst, want de eerste persoon di in de bakkerij zou komen, zou op de ontvlamming knop van de oven drukken. Pas wanneer de oven heet genoeg was, zouden de deeg karretjes erin gereden worden.

Ik werd hopeloos, mijn laatste uren waren geslagen,de hitte van de oven zou mij dood bakken. Een plotselinge dood zou niet zo erg zijn. De hitte zou mijn vel tot en met mijn ingewanden roosteren, het vet aan mijn lichaam zou als braadvet dienen.
Het was alsof ik een voorproefje van de hel zou krijgen.

Bij de gedachte aan de hel werd mijn angst nog groter. Ik zou niet alleen in de oven branden, maar ook in de hel, want tot op dat moment had ik bijna nooit iets aan mijn geloof gedaan.
Ik wist dat ik moest bidden en vasten, Ik mocht geen alcohol drinken en geen ontucht plegen ........ maar toch deed ik alles wat niet mocht.
Ik dacht: "Zou Allah mij vergeven.... kon ik maar uit de oven, kreeg ik maar nog een kans....."

Ik opende mijn handen en smeekte om vergiffenis bij Allah . Ik maakte soedjoed e smeekte keer op keer voor een kans.
Ik begon te bidden, maar hoe kon ik in een paar uut tijd het gebed inhalen van de afgelopen jaren. En dat was niet het enige wat ik had verzaakt, er waren nog veel meer dingen die ik niet deed. Daar zou ik keer op keer hetgeen meemaken wat ik in de oven beleven. En nog wel erger dan dat.

Ik was totaal overgeleverd aan de genade van Allah , alleen Hij zou een wonder kunnen veroorzaken en mij redden uit de oven.

Intussen was een van mijn collega's thuis aan het slapen, hij droomde dat ik in een oven in moeilijkheden verkeerde.
Enige uren later was hij wakker geworden en kwam naar de bakkerij om te werken. Hij deed de deur open en liep meteen naar de knop van de oven. Net op het moment dat zijn vinger naar de knop ging, dacht hij aan zijn droom.
"Zou er echt iemand in de oven zitten? Ach, nee, ...het was alleen maar een droom..."
Hij twijfelde,.... net op het moment dat hij de knop wilde indrukken, besloot hij toch t kijken.

De deur ging open, ik kon het bijna niet geloven. We stonden stom verbaasd naar elkaar te kijken, het leek alsof ik in een wazige droom was. Als hij iets later was gekomen, zou ik waarschijnlijk doorgedraaid zijn.

O wat was ik opgelucht, ik ging meteen naar de sjoedjoed en dankte Allah keer op keer Allah voor de nieuwe kans die ik had gekregen. Nu kon ik mijn leven verbeteren en als een goede moslim leven.

Ik ging vanaf die dag bidden en sla nooit de Ramadan over om te vasten. Ik betaalde mijn zakaat en doe alles wat in mijn vermogen ligt.

Na de ervaring in de oven was het alsof ik terug kwam uit de hel en een nieuwe kans kreeg om mijn leven te beteren. Ik kan wel zeggen dat ik een stukje hel heb ervaren, natuurlijk was het niet de echte hel, maar wel een voorproefje van de toestand van een mens die naar het vuur dreigt te gaan.

Ik werd door mijn ervaring gedwongen stil te staan bij de dreigingen van de hel. De meesten van ons willen er niet aan denken, maar diep in onze harten schuilt toch de angst ervoor. Zelfs bij mensen die er niet in geloven.

Wassalaam

Dit is een verhaal van een jongeman die op een zeer mooie maar tegelijkertijd tragische manier geleid is door Allah.

Hij vertelt:
“ Ik was een persoon die graag bij zijn vrienden was. Wij waren altijd samen, altijd op zoek naar manieren om onszelf bezig te houden met verwerpelijk vermaak en verdorven zaken, waar we onze dagen mee vulden en onze nachten mee doorbrachtten. Dit terwijl mijn lieve arme vrouw thuis eenzaam haar dagen voorbij zag gaan. Zij klaagde steeds vaker over de eenzaamheid en de dagelijkse ellende waarin zij leefde maar ik had daar geen oor voor, en negeerde het.

Op een nacht kwam ik, zoals gewoonlijk in die tijd, rond een uur of drie thuis. Mijn vrouw en dochter lagen al lang te slapen. Ik ging naar de woonkamer en zette mijn verdorven gedrag waar ik net van thuiskwam gewoon binnenshuis voort door wat vieze films te gaan kijken. Plotseling ging de deur van de kamer open !!! Daar zat ik dan, oog in oog met mijn vijfjarige dochter. Ik keek haar recht in de ogen, aan de andere kant werd er tot mijn grote verdriet teruggekeken met een teleurgestelde en trieste blik.

Verstijfd was ik, elke poging om iets te zeggen op dat moment stokte al bij de eerste klank. Na een seconde of wat die in mijn verlamde situatie als een eeuwigheid voelde bereikten de eerste klanken mijn bewustzijn. Het was haar lieve stem waarmee ze zei: “Papa, je zou je moeten schamen, ben je niet bang voor Allah…Heb toch vrees voor Allah!” en zij zei dit drie maal, deed de deur dicht en ging terug naar haar kamer.

Ik bleef onthutst achter en wist niet hoe te reageren. Een tijd lang zat ik als door de bliksem getroffen stil en bewegingsloos voor me uit te staren met open mond. Toen ik een beetje uit mijn toestand begon te raken irriteerde ik mij gelijk mateloos aan de verachtelijke beelden die nog steeds speelden en die er nu opeens heel anders uitzagen. Ik stond op, deed de tv uit en begon na te denken over de gebeurtenis die mij voor de rest van mijn leven haarscherp zou bijblijven, uit nervositeit begon ik door de kamer te ijsberen. Haar woorden hadden mij heel diep geraakt. Zij riepen bij mij een gevoel op dat ik tot dan toe nooit had ervaren.

Ik besloot voor mijzelf dat het het beste was om naar haar kamer toe te gaan, dus ik begaf mij zenuwachtig die kant op terwijl ik nog klampachtig zat te bedenken wat ik zou zeggen. Eenmaal daar aangekomen, zag ik dat zij weer in slaap was gevallen. Ik ging kapot van binnen en dacht dat ik gek werd. In het holst van de nacht zat ik mijzelf op te vreten terwijl ik niks dan de stilte hoorde. Ik voelde mij ellendig als nooit tevoren, maar wat moest ik doen? Wat kon ik doen? Ineens werd de oorverdovende stilte onderbroken door een geluid dat alles veranderde, een geluid dat ik altijd al heb gehoord maar waar ik nooit naar heb geluisterd, een geluid waar ik de laatste jaren liever mijn oren voor sloot en pas blij was als die afgelopen was. Het was de oproep tot het ochtendgebed. Een rustig gevoel kwam over mij en ik begon na te denken. Aarzelend besloot ik om de kleine wassing te gaan verrichten, toen ik daar klaar mee was besloot ik mij op weg te begeven naar de moskee. Ik had niet veel zin om te gaan maar de woorden van mijn kleine dochter bleven mij achtervolgen.

De Imam opende het gebed en las een aantal verzen uit de Koran. Op het moment dat hij knielde en ik hem volgde, barstte ik spontaan in tranen uit. Ik kon mij niet inhouden al zou ik het gewild hebben. Dit was de eerste keer in zeven jaar dat ik weer voor Allah stond om het gebed te verrichten. De huilbui deed mij goed. Ik was opgelucht en het voelde alsof alle ongeloof, hypocrisie en verdorvenheid die ik in mij had, samen met de tranen uit mij wegstroomden. Thuis aangekomen, ging ik zitten en wachtte totdat het tijd was om naar mijn werk te gaan. Nog steeds zat ik mij te verwonderen om de reeks gebeurtenissen.

Toen ik op mijn werk kwam, zag ik mijn collega verbaasd en vreemd naar mij kijken. Het was natuurlijk een vreemde gewaarwording voor hem dat ik zo vroeg binnen was, terwijl ik daarvoor door mijn levensstijl vaak ofwel altijd laat was. Hij wilde meteen het fijne ervan weten. Ik vertelde hem wat mij overkwam, waarna hij zei: “Wees Allah dankbaar voor het geven van zo’n dochter die jou aan het denken heeft gezet en wees Hem ook dankbaar voor het niet sterven in de toestand waarin je verkeerde.”

Ik voelde mij na een tijdje werken onwijs vermoeid (ik had namelijk nog steeds niet geslapen) en vroeg om een halve dag vrij te nemen om de rest van de dag uit te rusten. Ik verlangde ook naar het zien van mijn kleine dochter. Ik kon gaan, dus vol goede moed ging ik onderweg naar huis. Ik keek er zo naar uit om mijn dochtertje te spreken, mijn excuses aan te bieden, haar te bedanken en te omhelzen. Er stond mij heel wat anders te wachten.

Toen ik het huis binnenliep, kwam mijn vrouw in paniek en huilend op mij af. Mijn hart begon sneller te bonzen, ik vreesde al het ergste. Ik vroeg angstig wat er aan de hand was en zij overdonderde mij met precies dat ergste waar ik voor vreesde. Ze was dood, mijn vijfjarige bloempje, waar ik sinds de nacht ervoor nog meer van was gaan houden, was overleden. Ik kon het niet geloven. Haar woorden die mij zo diep hadden geraakt waren de laatste die ik van haar gehoord heb. Een onbeschrijfelijk heftige pijn kwam over mij. Ik kon mijzelf niet meer beheersen en tranen begonnen wild te stromen.

Ik besefte mij na een tijdje dat dit een beproeving van Allah was om mijn geloof op de proef te stellen, en wist dat ik mij sterk moest houden. Ik belde mijn collega op en vertelde moeizaam wat er gebeurd was. Toen ik hem vroeg of hij kon komen om mij te helpen met het wassen en begraven van mijn dochter, gaf hij hier meteen gehoor aan. Wij verrichtten het gebed voor haar en droegen haar naar de begraafplaats. Op de begraafplaats zei mijn collega tegen mij: “Het is niet gepast dat een ander dan jij jouw dochter in het graf plaatst.” Ik pakte haar met tranen in mijn ogen en legde haar voorzichtig in het graf terwijl ik dacht; ik ben niet mijn dochter aan het begraven maar het licht dat mij weer naar Allah heeft geleid."

Assalamo alaikom warahmatu Allah wabarakatuh

Alhamdolillah wassalato wassalam ala mawlana rassoel allah wa ala aalihi wa as-habihi ajmaain waman tabi3ahom bi ihssan ila yawmi addin

Bismi Allah Arrahman Arrahim

In één van de avonden zat een vrouw in een vliegveld te wachten op haar vlucht.
Tijdens het wachten, ging zij naar een winkel en kocht een boek en een zak snoep om zo de tijd door te brengen in het lezen.
Plotseling terwijl zij geconcentreerd aan het lezen is, merkte zij op dat er een meisje naast haar zat en een snoepje uit een zak, die tussen hen lag, pakte en opat.
Ze besloot eerst haar te negeren, maar ze raakte snel geïrriteerd omdat het meisje telkens snoep van de zak pakt en in haar horloge kijkt.

De vrouw dacht bij zichzelf:
“als ik nou ongemanierd en niet goed opgevoed was, dan had ik dit meisje een pak slaag verkocht”.

Zo ging het verder, elke keer als de vrouw een snoepje pakt, pakt het meisje ook een snoepje, terwijl de vrouw haar met een boze blik aankijkt.
Op een gegeven moment was het meisje vlug dat ze het laatste stukje snoep pakte en deze deelde in tweeën, waarna ze met een glimlach op haar gezicht de ene helft aan de vrouw gaf en de andere helft zelf at.

De vrouw dacht bij zichzelf:
“wat een stumperd, naast dat zij niet gemanierd is, bedankt zij mij ook niet.”

Vervolgens hoorde ze een oproep dat de vliegtijd aangebroken is.
Ze stond woedend op, zonder achterom te kijken naar de plek waar de dief zat, en stapte het vliegtuig in. Toen ze heerlijk op de stoel zat en van plan was het boek dat zij bijna afkreeg in haar tas neer te leggen, schrok ze bij het zien van de zak snoep die in haar tas was.

Ze begon na te denken:
“Oh mijn Allah, de zak snoep was van dat meisje en zij liet mij toe om met haar te eten!!”

Toen besefte ze met pijn in haar hart, dat zij juist de stumperd is, niet gemanierd is en ook nog de dief is in deze situatie.

Hoe vaak denken wij niet dat wij gelijk hebben in een zaak, terwijl dat achteraf niet zo is?
Hoe vaak hebben wij niet ons vertrouwen in iemand verloren omdat we ons vastklampen aan onze meningen die achteraf niet waarheid bleken te zijn?
Dit moet de reden zijn om twee keer na te denken voordat we anderen veroordelen.
Laten we de anderen duizenden kansen geven, voordat wij hen veroordelen!

Wa alaikom assalam warahmatu Allah wabarakatuh

De oude man

Er was eens heel lang geleden een man die bekend stond als een aardig en rustig persoon. Op een dag verliet deze man zijn huis op weg naar een bekende die zo'n 30 kilometer van zijn dorp woonde. Hij liep en liep......totdat hij bij een dorpje aankwam waar een appelboom stond die zijn hoofd op hol deed slaan. Hij had erge honger.....hij had tenslotte al een halve dag gelopen. De appelboom wist hem te verleiden, hij klom de boom in en plukte een appel. Na deze gegeten te hebben begon hij na te denken: "Wat heb ik gedaan...? Bij Allah ik heb gezondigd, ik heb gestolen, ik heb andermans bezit gegeten...!"

Hij had zo'n spijt en kon de spijt niet meer verdragen, hij kon zijn reis niet meer voltooien, voordat hij vergiffenis zou krijgen van de eigenaar van de appelboom. Hij besloot de eigenaar van de appelboom te gaan zoeken, in de verte zag hij een Moskee, dit was de plaatselijke moskee, iedereen kende elkaar daar waarschijnlijk en zo dacht hij dacht sneller succes te kunnen boeken. Eenmaal daar aangekomen vroeg hij aan de mensen of zij wisten van wie die appelboom was. Hij kreeg meteen antwoord op zijn vraag, de boom behoorde toe aan een oude man die niet ver van de appelboom een huisje had. Nu hij wist van wie de appelboom was, was de volgende stap vergiffenis vragen. Hij had nog steeds een schuldgevoel, en hij moest het kwijtraken....

Hij liep naar het kleine armoedig huisje dat gemaakt was van klei en zink. Hij klopte aan en een oude man deed de deur open. "As Salaamoe alaikoem wa Rahmatoellahi wa Barakatoeh" :zei de oude man, "Wa alaikoem salaam wa Rahmatoellahi wa Barakatoeh" :antwoordde de man. "Wat kan ik voor je doen" :vroeg de oude man. Hij antwoordde en zei: "Ik kom mijn schuld bekennen en u om vergeving vragen." De oude man vroeg: "Wat heb je gedaan, dan?" Hij zei: "Ik heb een appel uit uw appelboom gegeten. Hoe kunt u mij voor mijn daad vergeven." De oude man antwoordde: "Ik ben oud en kan niet meer op het land werken, ik heb een stukje land 5 kilometer hier vandaan, werk op mijn land en ik zal je vergeven." De man antwoordde: "Als ik dit moet doen om van uw vergeving te krijgen, dan doe ik dat."

Zo gezegd zo gedaan. Acht lange jaren waren voorbij....en de oude man was niet meer de oude, hij begon sterk achteruit te gaan in zijn gezondheid. Op een dag klopte de man, na 10 uur op het land te hebben gewerkt, aan de deur van de oude man. De oude man deed de deur open, en nodigde hem uit binnen te komen, marhaba. De man liep naar binnen en nam plaats op een kleine zelfgemaakte stoel. Hij vroeg de oude man hoelang hij nog op het land moest werken, voordat hij vergeven zou worden. De oude man antwoordde: "Ik vergeef je als je met mijn dochter trouwt." De man antwoordde: "Als dit de enige manier is om vergeving van u te krijgen dan trouw ik met uw dochter." De oude man zei: "Maar......wacht er is nog iets, mijn dochter is blind, stom, doof en kan niet lopen....." De man zei: "Als het echt moet, en als ik hierdoor van uw vergeving krijg dan trouw ik met haar!"

Alles was geregeld, de oude man nodigde hem een paar dagen later bij hem thuis uit, en ze zaten aan tafel. De oude man zei: "Kijk hier is mijn dochter, degene met wie je gaat trouwen." Waarop de man antwoordde: "Hoe kan dit nu uw dochter zijn als ze gewoon kan zien, want ze kijkt recht in u ogen. En ze gewoon kan horen want ze reageerde toen u haar net riep. En ze gewoon kan praten want ze gaf u antwoordt. En ze gewoon kan lopen want ik zie haar nu lopen. Was uw dochter niet doof, blind, stom en kon ze niet lopen?"

De oude man antwoordde hierop: "Ja inderdaad,.....mijn dochter is blind, want zij ziet alleen wat goed is, hetgeen wat slecht is ziet zij niet, mijn dochter hoort niets, want ze hoort alleen wat goed is, hetgeen wat slecht is hoort zij niet. Mijn dochter is stom, want ze praat alleen over goede dingen, hetgeen wat slecht is daar praat zij niet over. Mijn dochter kan niet lopen, want ze loopt van huis naar de Moskee en van de Moskee naar huis........verder loopt zij niet. Waar vind je tegenwoordig nog zulke vrouwen en zulke mannen? Welke man zou 8 jaar op het land werken in ruil voor vergeving. Welke man zou trouwen in ruil voor vergeving. Welke man zou trouwen met een vrouw die blind, doof en stom is en die niet kan lopen."

------------------------------

En waar vind je tegenwoordig nog zo'n vrouw of man. De vrouwen en mannen van tegenwoordig zijn blind voor geluk en gezondheid, maar hun ogen staan wijd open voor luxe, (auto's en goud). De vrouwen en mannen van tegenwoordig zijn doof en stom als het gaat om de Islam en om het verkondigen hiervan, maar hebben genoeg gesprekstof als het gaat om roddels, vloeken en andere slechte zaken gaat. De vrouwen en mannen van tegenwoordig kunnen niet lopen als het gaat om het lopen van huis naar de Moskee, maar lopen wel heel hard en snel achter de wereldse geneugten, pleziertjes en disco's aan.....

Maar het is nog niet te laat. Denk na, en leg eens rekenschap af over hoe je je tijd gebruikt -de lange uren, ja zelfs de dagen weken of jaren- in het najagen van triviale doelen (zonder wezenlijke betekenis). Het inventarisatieproces en het verbeteren vereist een volledige eerlijkheid ten opzichte van jezelf en we weten dit kan buitengewoon moeilijk zijn als het om zonden als trots of egoïsme gaat. Het herkennen en erkennen er van is de eerste stap tot verbetering. Want iedereen zal beoordeeld worden door het overwicht aan het goede of slechte in hem/ haar. In dit verband wordt het opstellen van de Miezân (weegschaal) in de Qor'aan beschreven.