Moge Allah ‘azza wa djal onze kennis doen vermeerderen, Ameen. Moge Allah ons leiden naar de waarheid en ons weerhouden van het slechte, Ameen. Moge Allah ons sieren met de schoonheid van Imaan & Taqwa, Ameen.
Alhamdolillah wassalato wassalam ala mawlana rassoel allah wa ala aalihi wa as-habihi ajmaain waman tabi3ahom bi ihssan ila yawmi addin
Assalamo alaikom warahmatu Allah wabarakatuh
Merkwaardig
Op een morgen tijdens een moskee-dienst zijn 2000 mensen bij elkaar. Ze worden verrast door 2 mannen, die van hoofd tot voeten in het zwart gehuld zijn en machinegeweren dragen. Een van de mannen roept: 'Iedereen, die bereid is om een kogel voor God door zijn lichaam te krijgen: blijf staan waar je staat!' Meteen vluchten de meeste van de aanwezigen. Van de 2000 blijven er ongeveer 20 staan. De man, die gesproken had, trekt zijn zwarte kleding uit, kijkt naar de imam en zegt: 'Ok imam, ik heb alle huichelaars ontmaskerd! Nu kunt u met uw dienst beginnen. Ik wens u een mooie dag!' De beide mannen draaien zich om en vertrekken.
Of stel je voor... Een man kwam een moskee binnen met een mes in z'n hand. Hij vroeg: 'Wie is hier moslim'? Niemand durfde op op te staan. Na een tijd stond er iemand op en zei: 'Ik ben een moslim'. Die man met een mes in z'n hand zei: 'Kom mee'. Na een tijdje komt hij terug zonder de man maar met gewoon z'n mes waar bloed aan hing. Hij vraagt weer hetzelfde. Niemand antwoord. Dan staat er een andere man op en zegt: 'De imam is een moslim'. De imam schrikt en zegt: 'Wie zei je dat ik een moslim ben'.Die man met de mes in z'n hand heeft die andere man niet vermoord maar gewoon een schaap geslacht voor hem.
Merkwaardig, hoe makkelijk mensen God verloochenen, en zich verwonderd afvragen waarom de wereld naar de knoppen gaat.
Merkwaardig, dat wij geloven wat er in de krant staat, maar twijfelen aan wat er in de heilige geschriften staan.
Merkwaardig, dat iedereen in de hemel wil komen en dan toch aanneemt, dat men niet hoeft te geloven, te denken, te zeggen en te doen wat er in de koran staat. Is dat soms te beangstigend?
Merkwaardig, hoe iemand zeggen kan: 'Ik geloof in God.', maar desondanks de duivel volgt (die zelf trouwens ook in God 'gelooft').
Merkwaardig dat de grappen via mail zich als een lopend vuur verspreiden,maar als men begint over God, krabt men zich wel eventjes op het hoofd eer men het doorstuurt
Merkwaardig, hoe het obscene, vulgaire, gewelddadige, en occulte vrij de cyberspace passeren kan, maar een openlijke discussie over GOD in de scholen en werkplaatsen onderdrukt wordt.
Merkwaardig, nietwaar?Raar, Subhanallah was een tijdje ook zo,"dat ik me meer bezorgd maak over wat de mensen over mij denken, dan wat God van mij denkt".Natuurlijk kan je deze mail zo wegklikken, alsof deze je niet geraakt heeft. Raar...... toch? Subhanallaah...
Merkwaardig, dat ,als je deze bechtig verzendt, je deze niet aan veel van je adressenlijst zult sturen, omdat je weet wat ze geloven of wat ze van jou vinden. Stuur deze bericht door, als je het volgende echt meent:
=> Ja, ik houd van God. Hij is mijn leven en mijn Redder. Hij zorgt er elke dag voor, dat ik functioneer. Zonder Hem was ik niets. Zonder Hem ben ik niets, maar met Hem kan ik alle dingen doen, door Hem die mij sterk maakt. Ik ben tegen alles bestand door Hem, Die mij kracht geeft!!! allahoe akbar,allahoe akbar allahoe akbar wa lillahi hamd !!!!!!!!!!!!!!!!
Alhamdolillah wassalato wassalam ala mawlana rassoel allah wa ala aalihi wa as-habihi ajmaain waman tabi3ahom bi ihssan ila yawmi addin
Allebei mijn ouders zijn Elhamdoelilah Moslim,dus ook toen ik werd geboren werd ik (Inshalah) als moslim geboren. Ook heeft de islam altijd een belangrijke rol gespeeld binnen onze opvoeding.
Mijn vader heeft me al van jongs af aan de koran leren lezen, en hoe ik de salaat moest verrichten etc.... Ik deed dat dan ook wel, maar ik had vaak het gevoel dat het een verplichting was, waar ik geen zin in had, omdat ik het te druk had met tv kijken of spelen.
Mijn gedachten waren gewoon met hele andere dingen bezig. Tot ik wat ouder werd en zelf op onderzoek ging naar de Islam, dit is ongeveer 2 jaar geladen, ik was toen 18 jaar. Ik had toen een drang naar antwoorden op mijn vragen, dat ik continu boeken las en ze bestudeerde.
Ik begon dingen steeds beter te begrijpen en ik vond mijn Dien steeds mooier en mooier, MasAllah, overal was er een antwoord op! Ook begon ik samen met mijn beste vriendin Islamitische Bijeenkomsten te bezoeken, en daar heb ik ook echt heel veel van geleerd, ik stond versteld van alle informatie die ik kreeg en van alle kennis die ik opdeed. Ook waren dat de hoofdonderwerpen die ik samen met mijn vriendinnen besprak als we een gezellig dagje bij elkaar waren, en daar genoot ik werkelijk van! Maar aan de andere kant, bleef Sheitan aanwezig. Ik had het gevoel dat ik nu wist waar mijn Dien voor stond en dat ik nu wel moest praktiseren, want als je iets weet en het bewust nalaat dan bega je een zonde.
Ik ben een Moslima (Inshalah) maar je kunt aan mijn uiterlijk niet zien dan ik een moslima ben, want ik kleed me als een Kafira... Dat knaagde continu aan me, en ik wilde zo graag de kracht hebben om de Hijaab te dragen, maar dan liet ik meer weer verleiden door deze Dounia, en de gedachten dat ik na mijn studiestage, gelijk zou beginnen met de Hijaab te dragen. Voor mezelf had ik dat al besloten en ik was vast beraden, maar Allah swt weet natuurlijk het Best. Je kunt plannen maken, maak uiteindelijk is er geen garantie dat ik zal blijven leven totdat ik mijn stage heb afgerond, en dat wist ik wel, maar realiseerde me dat niet.
Totdat mijn ogen werden geopend, kort daarna raakte ik ernstig ziek. Ik bleek zelfs nog zieker te zijn dan ik dacht. Ik kreeg van doktoren te horen dat ik de ziekte van Hodgkin heb, dit is een Lymfklierkanker. Ik dacht dat mijn wereldje totaal zou instortten en dat ik hulpeloos zou zijn. Maar Elhamdoelliah, ik zocht automatisch mijn toevlucht bij Allah swt, en dat natuurlijk met de Wil van Allah swt. Ik heb weken in het ziekenhuis gelegen, en daar ben ik heel diep over mijn Dien gaan na denken, niet zoals ik voorheen had gedaan, ik beleefde het ook dit keer heel anders, SubhanAllah...Ik voelde me zo sterk, dat het me gewoon niet meer interesseerde wat anderen van me dachten, mijn ogen waren geopend, het is tussen mij en Allah swt, er zal in het hiernamaals niemand zijn die mij komt helpen, of wat dan ook, ook dan zal ik het zelf moeten doen.
Ik heb me nog nooit zo dicht bij Allah gevoelt als toen, als was ik s'nachts alleen en had ik pijn of was ik verdrietig, ik kwam telkens weer tot rust door de kracht die Allah Swt mij gaf. MasAllah wa Elhamdoelilah wa La illaha illa Allah... Allah oe Alem, maar ik weet dat dit een beproeving is voor mij, die ik Inshalah met Geduld zal dragen, dit is de Wil van Allah swt geweest om mijn ogen te openen en dichter tot HEM te komen, en dit is een gevoel die ik iedere Moslim-Broeder-Zuster gun.
Ik ben toen ook direct El-hijaab gaan dragen, omdat ik me realiseerde dat als ik het wilde het gelijk moest doen, en me niet moest laten weerhouden zoals ik al eerder had gedaan, ik zag het als een tweede kans, die ik met beide handen greep. Sinds de dag dat ik mijn Hijaab op heb gezet, voelde ik me pas compleet, ik was echt trots dat ik aan de buitenwereld liet zien dat ik een Moslima (Inshalah) ben.
En SubhanAllah ik had het gevoel dat ik sterker in mijn schoenen stond. Ik weet nog dat ik hem de eerste dag opzette en ik keek naar boven en zei tegen mezelf: Ya Allah wees alsjeblieft trots op mij.... Allahoema Amien. Ik heb veel chemokuren moeten doorstaan, en het leek allemaal heel goed te gaan, maar Bi-Idni Allah is de kanker weer teruggegroeid en de doktoren die zien het als een raadsel, omdat mijn herstel voorspoedig verliep. Medisch gezien is er nog 1 mogelijkheid voor me, dat is een ander soort van chemotherapie, maar de doktoren zien maar een kleine kans van slagen. Daarna zouden ze in principe niks meer voor mij kunnen doen.
Als ze zoiets tegen je zeggen, dan komt dat heel hard aan, en je begrijpt het in eerste instantie ook niet zo goed. Tijdens dat gesprek moest ik huilen en mijn moeder ook, maar we bleven allebei rustig. De doktoren die stonden er van te kijken, en zeiden ook, dat ze het heel bijzonder vonden hoe wij het slechte nieuws opnamen. Maar Dat is echt de kracht van Allah swt, ik had namelijk gelezen dat als je slecht nieuws ontvang je moest zeggen: Walhamdoel Lilahi La Koelie K'hal. En dat beef ik dan ook zeggen.
Toch bleven hun woorden door mijn hoofd spoken, toen ik thuis kwam was ik ook heel angstig en verward, mijn lichaam trilde van binnen en dat had ik nog nooit meegemaakt. SubhanAllah tijdens mijn Maghreb gebed, dwaalde mijn gedachten weg, ik moest opeens denken aan een boek dat mijn moeder een hele tijd terug had gekocht dat heette: "De Geneeskunde van De profeet (saas)".
Ik had dat boek nooit gelezen maar nu had ik een bepaald gevoel dat tegen me zei, dat ik dat boek moest lezen! Nadat ik klaar was met mijn gebed ben ik rechtstreeks dat boek gaan zoeken, en al snel vond ik hem. Ik sloeg het boek open op de Inhoudsopgave en SubhanAllah, mij ogen vielen gelijk op een zin: Het voordeel van ziek zijn.... Ik begon te lezen en de tranen bleven over mijn gezicht stromen, maar mijn lichaam was heel rustig.... Ik las: Waarlijk ziekte is een van de krachtigste stimulansen om een gelovige zich in Berouw tot Allah te laten richten de waarheid te spreken en berouw te tonen voor zijn slechte daden en zich tot de richting van de Tuin te wenden.
Dit klopt helemaal, want dit is ook mijn ervaring. Als moslim behoor je iedere dag de dood te gedenken, want als jij bijvoorbeeld de Salaat gaat verrichten en daarbij in je achterhoofd houdt, dat dit de laatste Salaatis die jij zal verrichten hier op aarde, dan ga jij je Salaat heel anders verrichten, met veel meer Imaan, en Ghoscho, je zult iedere Sajda, Allah om vergeving vragen en je hoofd er bij houden.
En daarom vraagt Allah ons om aan de dood te denken. SubhanAllah..... En het is nu eenmaal zo dat als eenmaal iemand ziek word vaker denkt aan de dood.
Ik las verder:Aboe Hoerairah en Aboe Saìd hebben overgeleverd, dat de Profeet (saas) zei:
Een gelovige lijdt niet aan ziekten, vermoeidheid, moeilijkheden of verdriet dat hem angstig maakt, of van een doorn die in zijn huid prikt, zonder dat Allah hem zijn slechte daden ervoor vergeeft.
Dit is door al-Boechari en Muslim overgeleverd. Er is ook overgeleverd dat de Profeet (saas) zei:
Waarlijk een gelovige moet niet bang voor ziekte zijn als hij wist wat voor goeds er van het ziek zijn komt, dan zou hij ziek willen zijn, tot hij stierf.
Deze hadith is door az-Zar overgeleverd. De Profeet (saas) zei: De mensen die het meest lijden zijn de profeten van Allah en dan de Awliya en dan de Salihin. een man wordt getroffen in overeenstemming met de liefde voor zijn geloof. De kwelling verdwijnt niet voor de awliya zolang zij op deze aarde rondlopen tot zij van elke slechte daad gereinigd zijn.
Deze hadith is door Tirmidi overgeleverd. Dit was voor mij een lichtpuntje, het lichtpuntje dat ik nodig had, en dat ik Elhamdoelilah heb gekregen! Door heel deze ervaring is mijn Imaan sterker dan ooit tevoren en een grotere beloning kon ik me niet wensen. Ik zal niet opgeven en blijven vechten wat de doktoren ook zeggen, Allah swt Weet het het Beste.
Ik hoop dat ik met mijn verhaal iemand heb kunnen helpen, die misschien ook in een moeilijke situatie zit. Zoek vandaag nog kennis, zoek vandaag nog naar jou Heer, want wie weet ben je er morgen niet meer....
Ik heb geleerd dat wat de doktoren ook tegen mij zeggen er is er maar 1 die Ziekte Geeft en die Ziekte Neemt en dat is Allah swt. Ik ben in Zijn handen en alles gebeurd met Zijn Wil.
Dit was mijn ontdekkingsreis, en eigenlijk ben ik nog altijd op ontdekking, en dat zal ook zo blijven zolang ik op aarde ben. Ik hoop dat mijn kennis zal groeien, en dat Allah mij op het Goede pad zal blijven lijden, en dit geldt uiteraard voor Gami Elmoslimien Fiel
Waarom lezen wij de Heilige Koran, zelfs wanneer we geen enkel woord Arabisch begrijpen ?
Lees het verhaal voor het antwoord op deze vraag!
Er was eens een oude Amerikaanse Moslim die samen met zijn kleinzoon hoog in de bergen van Oost Kentucky op een boerderij leefde.
Elke vroege morgen zat de oude man aan de keukentafel de Koran te reciteren. De kleinzoon wilde net als zijn opa zijn en probeerde hem op elke manier na te doen.
Op een dag vroeg de kleinzoon aan zijn grootvader: Opa! Ik probeer net als u de Koran te reciteren, maar ik begrijp niets wat er in staat. Verder als ik iets wel begrijp dan vergeet ik het zodra ik de Koran weer dichtsla. Wat voor goeds brengt het mij wanneer ik de Koran reciteer ??
De grootvader stopte meteen het vullen van de kachel met steenkool en zei: Neem deze steenkool mand mee naar de rivier en vul het met water en breng het vervolgens naar me toe ?
De kleinzoon deed wat hem was opgedragen te doen, maar al het water was uit het mandje gelekt voordat hij terug bij zijn opa was.
De grootvader lachte en zei: Je moet de volgende keer wat sneller zijn,
en stuurde hem vervolgens weer terug naar de rivier om hem het nogmaals te laten proberen. Deze keer rende de jongen wat sneller, maar het lukte hem weer niet het water bij zijn opa te brengen. Uitgeput vertelde hij zijn grootvader dat het onmogelijk was om het water te vervoeren in een mandje en haalde vervolgens een emmer.
De oude man zei: Ik wil geen emmer met water, maar ik wil een mandje met water. Je moet gewoon meer je best doen, en ging vervolgens naar buiten om toe te kijken hoe de jongen het weer probeerde.
De jongen wist nu zeker dat het onmogelijk was om water te vervoeren in een mandje, maar hij wilde toch zijn grootvader laten zien dat zelfs wanneer hij zijn uiterste best deed, het toch geen zin had om het water te vervoeren in een mandje.
De jongen probeerde dus voor de zoveelste keer het water in het mandje te krijgen en het thuis te krijgen. Echter wanneer de jongen zijn grootvader naderde was het mandje weer leeg.
Uitgeput zei de jongen: Kijk opa, het is zinloos om het water te vervoeren in een mandje!
De oude man zei: Dus jij denkt dat het zinloos is? Kijk naar het mandje o mijn kleinzoon.
De jongen keek naar het mandje en realiseerde zich voor het eerst dat er iets was veranderd aan het mandje. Het mandje was eerst vies met resten van steenkool en andere vieze dingen die erin zaten, maar was nu schoon en rein van binnen en buiten. De grootvader zei: O mijn kleinzoon, dit is wat er met je gebeurt wanneer je de Koran leest. Misschien begrijp je niet alles wat er in de Koran staat, maar wanneer je de Koran leest, verander jij van binnen en buiten. Je wordt schoon! En Allah zal jou heel erg belonen voor elke letter waarvoor jij je best doet om het te lezen.
Dit is het werk van Allah in ons leven.'
Wa alaikoem salaam wa rahmatoellahi wa barakatoehoe !!!
Een man was aan het lopen door de marktplaats op een namiddag, en op dat ogenblik was een muezzin bezig met het oproep tot het gebed, zijn ogen staardenaar een vrouw der achterkant. Ze was vreemd aantrekkelijk, alhoewel ze helemaal zwart was gekleed, en geheelbedekt was, inclusief gezichtsluier, ze draaide zich om net alsof ze wist dat zebekeken werd, en ze gaf hem een ja knik net voordat ze de hoek om ging. Alsof hij werd geraakt door de bliksem, werd zijn aandacht aan haar nog sterker,zijn hart werd een gevangene van haar teken die zij gaf, hij had nog even lastvan een stemmetje die zei `is het niet tijd om te bidden? Maar het gebed was al voorbij dacht hij, dus er zat niets op dan haar te achtervolgen. Hij haastte zich om haar bij te houden, ze was snel en hij zag er van ver vele straten verder kwam hij dichterbij en zag er, ze liep een stukje terug, en de man dacht dat hij haar glimlach zag onder haar sluier of was dat zijn fantasie? De man ging met zichzelf praten De arme man zei tegen zichzelf `wie is zij? Is ze de dochter van een rijke familie? Wat wilt ze van me?' Ze ging weer een hoek van een straat om en toen de man snel de hoek om ging, zag hij haar niet meer, na een tijdje zoeken zag hij haar weer maar nu was ze nog sneller dus de man dacht misschien is ze bang of boos. De man bleef haar volgen en eindigde opeens buiten de stad. De zon ging onder en ze liep wat langzamer, en daar bleef ze even stil staan en keek naar de man, ze was aangekomen op een begraaf plaats, al zou deze man normaal denken zou hij bang zijn maar zijn gedachtes waren ergens anders. Dit vond hij een echte liefdes plek waar de liefdesparen in het geheim komen dacht hij bij zichzelf . Ze waren drie meter van elkaar vandaan en ze keek nog naar hem, en liep daarna verder, ze liep een kelder in en liep de trap af naar beneden waar een oude bronzen deur was die ze opende, de man achtervolgde haar. Hij stapte naar binnen en zag dat het een grote kamer was. Van buiten was dit niet te zien er waren zelf kaarsen aan de muren die de ruimte verlichten. En daar zat de vrouw op een aantal oude kussens nog steeds helemaal bedekt De vrouw zei met een fluisterende stem `doe de deur op slot en breng de sleutel` Hij deed de deur op slot en wilde de sleutel brengen maar ze zei gooi de sleutel maar De man gooide de sleutel maar die viel in een put. Toen begon de man bang te worden en zag de wolken boven zich hangen en hij hoorde haar lachend zeggen `ga door want je vond het ook niet erg om je gebed te missen toch?` De man was nu stil en zei niets. "De tijd voor het avond gebed is ook al voorbij," zei ze met een valse lach "Waarom ben je zo stil? kom hier bij me en neem mij ! dat is toch hetgeen waarvoor je achter me aan kwam?" Hij werd bang en zijn buik draaide rond van de zenuwen `Het is tijd om me te laten zien `zei ze en ze deed haar gezichtsluier af en het was geen gezicht van een jonge dame, maar een oud en griezelig wezen, dat de man nog nooit heeft gezien Ze zei `Kijk goed naar me! Mijn naam is dunya, (deze wereld). Ik ben je geliefde, jij spendeert je tijd aan het achtervolgen van mij, en nu heb je me bereikt, in je graf . Welkom Welkom!` ze begon te lachen en te lachen, totdat ze uitspatte in stof en verging in schaduw en de kaarsen aan de muur gingen één voor één uit....
Sinds Allah mij elf jaar geleden uit Zijn Barmhartigheid de zoetheid van de Islaam heeft laten proeven, is mij letterlijk honderden keren gevraagd hoe ik nou eigenlijk moslim ben geworden en zal het mij misschien nog wel honderden keren gevraagd worden in de toekomst. Ik begrijp dat al die nieuwsgierige vragenstellers deze vraag alleen maar stellen vanuit hun vreugde een "bekeerde" moslim te zien en vanuit hun liefde voor de Islaam en daarom heb ik al die jaren geduldig antwoord gegeven op die vraag alsof het de eerste keer was dat ik die vraag hoorde. Ik heb er echter wel een standaard verhaaltje van gemaakt dat ik kort samengevat binnen een minuut vertel, waardoor eigenlijk een hoop mooie punten achterwege blijven. Het is echter noodzaak geworden wanneer je niet een fulltime verteller wilt worden van je eigen biografie. Vandaar dat ik nu voor het eerst in mijn leven mijn verhaal op papier zet, zodat ik in alle rust mijn herinneringen, ervaringen en gedachten met jullie kan delen. Vaak vraagt men mij wat nou dé reden was dat ik moslim werd en mijn antwoord daarop is zeer kort: dat was de Leiding van Allah, die Hij geeft aan wie Hij wil. Maar natuurlijk ging er aan die leiding een speurtocht vooraf, een speurtocht die mij uiteindelijk weer met mijn eigen "Fitrah" (natuurlijke aanleg) zou herenigen. Sommige Westerse oriëntalisten en antropologen beweren wel eens dat het merendeel van de bekeerde Europese moslims uit probleemgezinnen zou komen, alsof de Islaam alleen een keuze zou kunnen zijn uit wanhoop en niet uit goed beredeneerde overwegingen. Ik ben in ieder geval een voorbeeld van een kind dat niet is opgegroeid in een probleemgezin; geen gescheiden ouders, geen drugsverslaafde als vader en geen jeugdjaren van tuchtscholen of jeugdgevangenissen. Ik groeide op in het katholieke Brabant, in een katholieke familie, op een katholieke basisschool. Ik werd als kleine baby gedoopt in de kerk, toen ik daar nog niks over kon zeggen en ik heb rond mijn achtste mijn communie gedaan, al was het meer voor de cadeautjes dan vanuit overtuiging. Welke standvastige overtuiging kan een achtjarige kind nou hebben? De enige plek waar ik echt veelvuldig met het geloof in aanraking kwam, was op school, want ook mijn familie was buiten kerstmis niet erg praktiserend. Op school openden wij elke dag de les met een gebed en minstens eens per week kregen we godsdienstles. Wat me ervan is bij gebleven is dat ik altijd onder de indruk was van de verhalen over onze profeet 'Iesa (Jezus - de vrede en zegeningen van Allah zijn met hem). Ik probeerde me altijd voor te stellen hoe hij met zijn volgelingen leefde, iets dat met mijn grote fantasie niet moeilijk was voor me te zien. Ik ken 'Iesa as uit al die verhalen als een dapper man, die zijn brood deelde met de armen onder een boom, de melaatsen genas en met het simpele volk in het stof zat. Maar aan de andere kant zag ik een paus, die beweerde 'Iesa as te volgen, maar ondertussen in het Vaticaan woonde in een paleis van marmer en kogelvrije ramen, ver weg van het gewone volk. Ik kan me herinneren dat dit één van de eerste dingen was die aan mij begonnen te knagen in de laatste klas van de basisschool en waarover ik mijn leraar begon te vragen. Nu, veertien jaar later, kan ik nog zijn rode gezicht voor me zien, dat lachte als een boer met kiespijn. Ik kreeg een antwoord dat de Paus zo moet leven omdat hij de plaatsvervanger zou zijn van God op aarde en ik moest er maar verder niet teveel over vragen. Maar was de paus dan hoger dan de profeet die hij beweerde te volgen? De paus deed me eerder denken aan de Romeinse keizer dan aan 'Iesa... Het was rond deze tijd dat ik mijn vormsel kon doen; dat is, zeg maar, na je doop en communie de derde stap op weg naar een voorbeeldig katholiek. Toen ik er achter kwam dat ik bij mijn vormsel niet zoveel cadeautjes kreeg als voor mijn communie, heb ik er dan ook maar van afgezien. Het was rond deze tijd dat ik de bekende serie "Roots" op TV zag, waarin het onthutsende verhaal
vertelt wordt van een zwarte Afrikaanse slaaf die naar Amerika wordt getransporteerd. Ik was als beginnende puber geschokt door de brutaliteit en hebzucht van die blanke, christelijke Europeanen, die onze zwarte medemensen verhandelden als vee. Via de rapmuziek van zwarte Afro-Amerikanen leerde ik steeds meer over deze geschiedenis en begin ik steeds meer in te zien dat de Europese rijkdom voor een groot deel te danken was aan de blanke plundertochten in Afrika en Azië. Ik begon me af te vragen waarom wij daarover nooit iets geleerd hadden in de geschiedenislessen, of over de Nederlandse plunderingen in Indonesië en Suriname. En hoe kon het zijn dat Columbus Amerika had ontdekt, terwijl er al lang Indianen woonden? Hadden die Indianen dan niet Amerika ontdekt, of werd het pas belangrijk toen de blanke, christelijke Columbus dat deed? En wat er daarna met die arme Indianen gebeurd is, is ook iets waar nooit over is gesproken.
Ik begon steeds kritischer tegen mijn "eigen" christelijke Westen aan te kijken en begon steeds meer sympathie te ontwikkelen voor die onderdrukte volkeren. Dat was toch de boodschap van 'Iesa as die ik jaren lang op school had geleerd; kom op voor de onderdrukten en wees niet met de onderdrukkers? Ik begon steeds meer de enorme kloof te zien tussen deze profeet 'Iesa as en de mensen die met veel trots beweerden hem te volgen. Ik begon de gouden kelkjes en kandelaars in de kerk te zien als geroofd goud uit Afrika. Al die schilderijen, beelden en muziek in de kerk waren alleen maar een afleiding van de werkelijke sobere aanbidding van God, terwijl zelfs volwassen mensen niet eens mijn fundamentele vragen over het geloof konden beantwoorden. Toen pas begon ik terug te denken aan al die gebeden op de basisschool, waarin wij zeiden: "Wees gegroet Maria, moeder van God.." Ik begon mij af te vragen hoe God een moeder kon hebben en wie dan zijn opa en oma waren? Natuurlijk wist ik dat met God Jezus werd bedoeld, maar hoe kon Jezus nou God zijn als hij door mensenhanden gekruisigd was (zoals ik toen nog geloofde)? Kan de Schepper worden gedood door Zijn eigen schepselen? En waarom ging 'Iesa as dan in gebed tot God? Bidt God soms tot zichzelf? Ik voelde gewoon aan mijn Fitrah (geboorterecht, iedereen heeft het geloof in God in zich, alleen is het bij velen bedekt door materialisme en begeertes etc.) en met mijn gezonde, jeugdige verstand, dat dit alles niet klopte en dat al die mensen waarmee ik sprak dat eigenlijk ook wel wisten. Vandaar dat ze vaak zelfs mijn vragen en discussies uit de weg gingen. Ik heb zelfs geprobeerd hierover met pastoors te praten, maar tevergeefs. Toen ik dus alleen maar halve, paniekerige reacties kreeg op mijn vragen, besloot ik zelf maar te gaan lezen en zo begon ik in de bibliotheek verschillende boeken te lezen over het Christendom, Boeddhisme, Jodendom en Hindoeïsme, maar eigenlijk nog niet zo over de Islaam. In het christendom bleef ik, in welke stroming dan ook, vele tegenstrijdigheden vinden. Ook het Jodendom sprak mij om meerdere redenen niet aan; onder andere omdat ik niet van het Joodse ras was en omdat zij 'Iesa as verwierpen als een leugenaar. Het Hindoeïsme vond ik wel mysterieus, maar het klonk mij allemaal te ongeloofwaardig toen ik las over goden die er uitzagen als blauwe olifanten en elkaar de oorlog verklaarden vanwege een vriendinnetje. Ook het discriminerende kastenstelsel en het levend verbranden van weduwen kon ik niet accepteren als goddelijk. Vooral de soberheid en éénvoudigheid van het Boeddhisme sprak me aan en ik zag grote overeenkomsten tussen de boodschap van Boeddha en die van 'Iesa. Maar ook bij het Boeddhisme bleef ik dingen vinden waar ik het niet mee eens kon zijn. Ik denk dat één van de belangrijkste punten was die ik niet kon accepteren, dat ook zij, net als de christenen, een schepsel aanbaden in plaats van de Schepper. Ik geloof tot op de dag van vandaag dat Boeddha een ware profeet van Allah kan zijn geweest, maar dat de mensen na hem zijn boodschap hebben verdraaid, net zoals de christenen dat met de oorspronkelijke boodschap van 'Iesa vrede zij met hem hebben gedaan. Uiteindelijk begon ik me toch steeds meer in de Islaam te verdiepen vanwege verschillende redenen. Ten eerste was ik niet tevreden met de religies die ik tot nu toe had onderzocht; ik vond er geen totale rust in. Ten tweede had ik in deze tijd een Algerijnse oom, die ik rond mijn puberteit steeds interessanter begon te vinden. Deze oom was echter het tegenovergestelde van een goede moslim; hij woonde ongehuwd samen met mijn tante, dronk wijn, verrichte zijn gebeden niet en vastte niet in de Ramadan. Hij maakte de moslims en hun religieuze gewoontes vaak zelfs belachelijk. Maar via hem begon ik wel steeds meer geïnteresseerd te raken in Algerije en zodoende kwam ik al vlug op de Islaam uit. Ik begon te lezen over de Franse bezetting van Algerije en hoe de Fransen daar met enorm veel bloedvergieten en onderdrukking hebben geprobeerd die Algerijnse moslims het "beschaafde christendom" bij te brengen. Mijn interesse voor de Islaam kwam nog eens in een stroomversnelling door de eerste Golfoorlog tussen Irak en Amerika; een tijd waarin de media bol stonden van de anti-islamitische en anti-Arabische propaganda. Hoe vreemd het ook klinkt; juist hierdoor werd mijn sympathie voor de moslims en het Irakese volk alleen maar vergroot en begon de Islaam mij aan te trekken als een magneet. Ik had totaal geen moslimvrienden waar ik bij terecht kon en ik kende maar één moskee, waar ik bang was zomaar naar binnen te gaan. Ik wist niet hoe men zou reageren als er een Nederlandse jongen zomaar bij hen naar binnen zou lopen, maar ik wou graag één van hen zijn! Dus trok ik op een vrijdagmiddag naar die moskee en ging voor de ingang zitten en keek naar de mensen die naar binnen gingen. Een vriendelijke oude man liep op mij af en aaide mij glimlachend over mijn hoofd, waarna hij naar binnen ging. Zo ben ik nog één of twee keer op een vrijdagmiddag voor die ingang gaan zitten, zonder met iemand te spreken of naar binnen te gaan. Pas toen ik daarna telefonisch een afspraak met ze had gemaakt, ging ik op mijn veertiende verjaardag voor het eerst echt die moskee in en schudde ik handen met enkele Turkse broeders. Ik voelde me meteen thuis; mijn hele geest vertelde mij dat dit hetgeen was waar ik naar op zoek was! Dat klinkt achteraf misschien wat raar, maar ik kan het niet anders uitleggen, en ik neem aan dat veel bekeerde Nederlanders begrijpen wat ik bedoel. De islamitische Fitrah, die ik al vanaf mijn geboorte in mij droeg (en elk mens), begon te ontwaken toen ik daar zat met mijn broeders, op de simpele grond van de moskee. Geen schepsels die aanbeden werden, maar alleen de Schepper. Wat klonk het allemaal éénvoudig! Spoedig daarna ben ik nog één of twee keer terug gegaan, waarna ik de Shahaadah heb afgelegd, el-hamdoelillah. Vanaf dat moment, vanaf het moment dat ik mij in de salaat (het gebed) met hen neerboog voor Allah, begon er een gevoel te branden in mijn hart, dat er tot op de dag van vandaag in zit. Dat gevoel heet imaan, maar dat wist ik toen nog niet. Ik wist alleen dat ik dit nog nooit eerder had gevoeld en dat ik dit gevoel nooit meer kwijt wou raken. Een enorme brandende liefde voor Allah, waardoor je angsten verdwijnen en er rust voor in de plaats komt. Een liefde die je soms alleen kan uitschreeuwen met "Allaahoe Akbar!" - Allah is de Grootste! - De zoetheid van imaan, die mij er soms toe bracht om midden in de nacht neer te knielen voor Allah, om vervolgens zo een kwartier neergeknield te blijven op mijn gezicht. Ik was na een hele zoektocht eindelijk weer thuis...
Voor de tijd dat de Profeet Mohammed (vzmh) begon met het verkondigen van Allahs woord, waren er veel Arabieren die liever een zoon dan een dochter hadden. Zonen waren sterk en konden hard werken. Zij hadden veel voordelen voor hun ouders en familie. Maar dochters waren zwak, dachten de Arabieren. En dat niet alleen, meisjes waren vervelend en een last en een kostenpost voor de familie.
Veel Arabische vaders konden geen meisjes gebruiken en wanneer er een dochter geboren werd in plaats van een zoon, dan waren zij helemaal niet blij. Sommigen werden erg boos door de geboorte van een dochter en begroeven haar levend. Gelukkig was er een vader die naar de Profeet (vzmh) ging en hij biechtte deze verschrikkelijke misdaad op.
Deze vader was ooit een fanatieke afgod aanbidder, zoals alle Arabieren voordat de Profeet Mohammed (vzmh) tot hen kwam en hun de weg naar de Islam wees. Voordat hij een moslim werd, had deze Arabier een dochter. Een lief klein meisje die hem altijd kuste. Wanneer haar vader haar riep, kwam het kleine meisje naar hem toegerend en stond altijd klaar om haar liefde voor haar vader te tonen.
Op een dag riep de vader haar en natuurlijk kwam zij snel aanrennen. Hij nam haar mee op een lange wandeling en het meisje rende en huppelde blij naast haar vader op weg, het arme kleine ding. Ze had nooit gedacht dat een vreselijk lot haar te wachten stond. Na een tijdje kwamen vader en dochter bij een waterbron. Plotseling, zonder waarschuwing pakte hij haar op en gooide haar in de bron. Het kleine meisje was vreselijk bang en gilde in angst: Papa oh Papa! Maar de vader weigerde om naar haar smeken en hulpgeroep te luisteren. In plaats daarvan gooide hij een lading aarde in de bron om zijn dochter te begraven en toen ging hij naar huis, haar achterlatend om te sterven.
Het was een hartverscheurend verhaal. De vader was vol van wroeging door de vreselijke moord die hij had gepleegd. De vader zou de rest van zijn leven moeten lijden onder dit schuldgevoel.
Natuurlijk was de Profeet (vzmh) vervuld van afschuw toen hij hoorde wat de vader had gedaan. Zijn hart deed zeer van verdriet. Tranen welden op in zijn ogen en liepen over zijn gezicht en zijn baard in. De Profeet (vzmh) moest zo huilen dat zijn gezicht en baard helemaal nat werden. Toen zijn vrienden de Profeet (vzmh) zo zagen huilen, werden zij allen erg ongelukkig en ook hen ogen vulden zich met tranen. Zij wisten dat het terecht was dat de Profeet (vzmh) zoveel tranen vergoot voor het kleine meisje die zon vreselijke dood was gestorven. Want had hij zijn volk niet geleerd dat zij lief moesten hebben? Alle kinderen, jongens en meisjes? En had hij niet gezegd: Allah houdt van diegene die zorgt voor zijn familie, speciaal diegenen die zorgen voor meisjes
En was de Profeet (vzmh) niet de grootste kindervriend die de wereld ooit gezien heeft?
Voor de tijd dat de Profeet Mohammed (vzmh) begon met het verkondigen van Allahs woord, waren er veel Arabieren die liever een zoon dan een dochter hadden. Zonen waren sterk en konden hard werken. Zij hadden veel voordelen voor hun ouders en familie. Maar dochters waren zwak, dachten de Arabieren. En dat niet alleen, meisjes waren vervelend en een last en een kostenpost voor de familie.
Veel Arabische vaders konden geen meisjes gebruiken en wanneer er een dochter geboren werd in plaats van een zoon, dan waren zij helemaal niet blij. Sommigen werden erg boos door de geboorte van een dochter en begroeven haar levend. Gelukkig was er een vader die naar de Profeet (vzmh) ging en hij biechtte deze verschrikkelijke misdaad op.
Deze vader was ooit een fanatieke afgod aanbidder, zoals alle Arabieren voordat de Profeet Mohammed (vzmh) tot hen kwam en hun de weg naar de Islam wees. Voordat hij een moslim werd, had deze Arabier een dochter. Een lief klein meisje die hem altijd kuste. Wanneer haar vader haar riep, kwam het kleine meisje naar hem toegerend en stond altijd klaar om haar liefde voor haar vader te tonen.
Op een dag riep de vader haar en natuurlijk kwam zij snel aanrennen. Hij nam haar mee op een lange wandeling en het meisje rende en huppelde blij naast haar vader op weg, het arme kleine ding. Ze had nooit gedacht dat een vreselijk lot haar te wachten stond. Na een tijdje kwamen vader en dochter bij een waterbron. Plotseling, zonder waarschuwing pakte hij haar op en gooide haar in de bron. Het kleine meisje was vreselijk bang en gilde in angst: Papa oh Papa! Maar de vader weigerde om naar haar smeken en hulpgeroep te luisteren. In plaats daarvan gooide hij een lading aarde in de bron om zijn dochter te begraven en toen ging hij naar huis, haar achterlatend om te sterven.
Het was een hartverscheurend verhaal. De vader was vol van wroeging door de vreselijke moord die hij had gepleegd. De vader zou de rest van zijn leven moeten lijden onder dit schuldgevoel.
Natuurlijk was de Profeet (vzmh) vervuld van afschuw toen hij hoorde wat de vader had gedaan. Zijn hart deed zeer van verdriet. Tranen welden op in zijn ogen en liepen over zijn gezicht en zijn baard in. De Profeet (vzmh) moest zo huilen dat zijn gezicht en baard helemaal nat werden. Toen zijn vrienden de Profeet (vzmh) zo zagen huilen, werden zij allen erg ongelukkig en ook hen ogen vulden zich met tranen. Zij wisten dat het terecht was dat de Profeet (vzmh) zoveel tranen vergoot voor het kleine meisje die zon vreselijke dood was gestorven. Want had hij zijn volk niet geleerd dat zij lief moesten hebben? Alle kinderen, jongens en meisjes? En had hij niet gezegd: Allah houdt van diegene die zorgt voor zijn familie, speciaal diegenen die zorgen voor meisjes
En was de Profeet (vzmh) niet de grootste kindervriend die de wereld ooit gezien heeft?
Al vanaf mijn jeugd kreeg ik het benauwd in krappe ruimtes en ik verliet schreeuwend zulke plaatsen. Op latere leeftijd kwam ik erachter dat dit een ziekte was, maar ik kwam er jammer genoeg niet van af. Helaas moest ik of ik het nu wilde of niet, eindelijk in zo'n krappe ruimte komen.........
Ze hadden mij helemaal ingepakt met doeken en me geplaatst in een lange doodskist. De stemmen van de mensen om me heen kon ik heel goed horen en ondanks het feit dat mijn ogen gesloten waren kon ik ze op de een of andere manier zien "Hij is gestorven op jonge leeftijd," zeiden ze. "Terwijl hij nog zoveel wilde doen." Ik wilde inderdaad nog heel veel doen. Ik had bijvoorbeeld nog geen eigen zaak voor mijn zoon kunnen beginnen, het geld van de t.v. en de auto had ik nog niet afbetaald. Een groot bedrijf beginnen en al mijn vrienden uitnodigen was nu slechts een droom. Bovendien had ik nog geen kolen en hout kunnen kopen voor de naderende winter en ik had de lekkende plaatsen op de zolder nog niet kunnen repareren.
Toen ik bezig was met het op een rijtje zetten van alles wat ik niet had afgekregen schrok ik van een luidruchtige stem. Alsof deze door een microfoon kwam, weergalmde het in mijn hoofd. "Het is voorbij," zei de stem. Was het nog maar niet voorbij, dacht ik bij mezelf. Hoe heeft zo'n ongeluk mij kunnen treffen? Terwijl ik zo goed auto kon rijden. Ik probeerde te herinneren wat er was gebeurd; mijn vrienden waren om me heen en probeerde de deksel van mijn doodskist te sluiten. Om ze te stoppen wilde ik zo hard mogelijk schreeuwen maar ik kon me niet bewegen nog iets fluisteren. Een poosje later bevond ik me in het donker en keek naar een lichtstraal, die door de planken van de kist scheen. Paniekerig zei ik: "Mijn god, wat zal er nu van mij terecht komen?" Ik kon niet nadenken uit angst. Ondertussen bevond ik me op de schouders van mijn vrienden en al schommelend werd ik voort gedragen.
Door de geluiden die van buitenaf kwamen kon ik opmaken dat het regende. Het geluid van de druppels verenigde zich met het gekraak van mijn doodskist. We gingen hoogst waarschijnlijk naar de moskee voor het Djanâzah-gebed (begrafenisgebed). "Moskee": dat deed me aan iets denken. Hoewel het dichtbij huis was en ik vijfmaal per dag werd uitgenodigd voor het gebed, maar steeds had ik geen tijd kunnen vinden om er heen te gaan. Zoals ik altijd al had gezegd zou ik na mijn vijftigste beginnen met bidden en al mijn slechte eigenschappen waar iedereen zich over ergerde verlaten. Inderdaad, als dit ongeluk niet was gebeurd zou ik in de toekomst een perfecte moslim zijn geweest.
De stem die ik voor de tweede keer hoorde (maar niet wist waar hij vandaan kwam) zei weer: "Het is voorbij. Alles is afgelopen." Iets later werd mijn begrafenisgebed gebeden en ik werd weer op schouders gedragen. We kwamen langs het café waar we voorheen met vrienden dagelijks kaartten en ik hoorde ze vrolijk lachen en dacht: "Waarschijnlijk hebben ze niet gehoord dat ik gestorven ben." Toen de stemmen bijna niet meer te horen waren, voelde ik dat ik op een schuine manier gedragen werd. Zo wist ik dat we de helling af gingen naar de begraafplaats. De druppels van de regen, die met bakken uit de hemel vielen druipte door de gaten van mijn doodskist en maakten de doek waarmee ik bedekt was nat. Ondanks dit luisterde ik naar de stemmen die van buiten kwamen. Sommige vrienden hadden het over de effectenbeurs die gedaald was en anderen verheerlijkten de laatst gespeelde wedstrijd van het nationale voetbalelftal. Een van de personen die mijn kist droeg, fluisterde in het oor van degene naast hem: "Net iets voor hem om op zo'n ongelukkige dag te sterven, we zijn kletsnat geworden." Het was toch niet waar wat ik hoorde. Het waren toch mijn vrienden! Mijn reis was na een tijdje afgelopen en mijn doodskist werd op de grond gelegd. Een paar armen pakten mijn lichaam beet en legden mij in een kuil. Liggend bekeek ik mijn omgeving. Oh, mijn god, was dit nu het graf? Waarom had ik er nooit eerder bij stil gestaan dat ik hier ooit terecht zou komen. Mijn stille hulpkreten kon ik niemand laten horen en ik voelde dat mijn vrienden zich haastten met het bedekken van mijn graf. Weer bevond ik me in het donker en ik begon hulpeloos te bidden. "Mijn god, krijg ik echt geen kans meer om te worden zoals u wilt en om mijn graf te veranderen in een hemelse tuin. " Weer herhaalde dezelfde stem, nog luider dan eerst: "Het is voorbij, alles is afgelopen." Met een laatste poging kwam ik van mijn plaats, en deed mijn ogen open. Ik lag in mijn heerlijke warme bed. Ik had dus een vreselijke nachtmerrie gehad. De dokter die een deur verder woonde probeerde mij wakker te schudden. "Het is voorbij," schreeuwde hij steeds. "Kijk maar het is voorbij. Je hebt niets meer." Ik probeerde langzaam rechtop te zitten. Ik was nat van het zweten en het leek alsof ik twintig kilo was afgevallen. Het regende buiten pijpenstelen, de bliksem en onweer schudden als het ware het hele huis. Ik probeerde tot mezelf te komen terwijl verbaasde blikken me aankeken en zei: "Mijn god, ik ben u dankbaar tot in het diepste van mijn hart. Wat als u me nu geen nieuwe kans had gegeven om een goed mens te worden........?
In de korte periode tussen ontwaken en dromen bevond ik me in een kamer. Er was niets bijzonders te zien, behalve die ene muur... Daar stond een enorme archiefkast, zo één als je in bibliotheken wel ziet met van die lades met kleine indexkaartjes erin, waar de auteurs en titels of onderwerpen alfabetisch zijn gerangschikt.
Maar dit archief, dat zich uitstrekte vanaf de grond tot aan het plafond en in iedere richting oneindig leek, bevatte iets heel anders. Terwijl ik de kast naderde, was het eerste dat mijn aandacht trok, een laatje waarop stond: "Mensen die ik aardig vond". Ik opende het laatje en bladerde snel door de kaartjes heen. Snel sloot ik het weer, geschokt als ik was, toen ik alle namen die op de kaartjes stonden, herkende... Op dat moment, zonder dat iemand het me had verteld, wist ik precies waar ik was.
Deze levenloze kamer vol met zijn kleine laatjes was als een catalogus van mijn eigen leven. Hier waren al mijn daden van ieder moment, groot of klein, opgeslagen, zó gedetailleerd, dat mijn geheugen het niet kon evenaren. Een gevoel van verwondering en afgrijzen begon in me te borrelen, terwijl ik in het wilde weg laden opentrok en hun inhoud bekeek. Sommige laden brachten vreugde en zoete herinneringen, andere een gevoel van schaamte en spijt, zo intens, dat ik over mijn schouder wilde kijken of er niemand stond mee te kijken.
Een la met de titel "Vrienden" was naast een la met de naam "Vrienden die ik heb verraden". De titels varieerden van alledaagse dingen tot aan het bizarre. "Boeken die ik heb gelezen", "Leugens die ik heb verteld", "Troost die ik heb gegeven", "Grappen waar ik om heb gelachen". Sommige titels waren bijna overdreven in exactheid: "Dingen die ik naar mijn broers heb geroepen". Andere waren niet om te lachen: "Dingen die ik woede heb gedaan", "Dingen die ik naar mijn ouders heb gemompeld". Ik bleef me verbazen over de inhoud. Vaak waren er meer kaartjes dan ik had verwacht, soms minder dan ik had gehoopt.
Ik was overdonderd door het enorme volume van het leven dat ik tot nu toe had geleefd. Zou het mogelijk zijn dat ik tijdens de dertig jaar van mijn leven tijd had gehad om al deze duizenden of zelfs miljoenen kaartjes te schrijven? Tóch leek het erop dat elk kaartje dit bevestigde! Want elk kaartje was geschreven in mijn eigen handschrift en alles was door mij persoonlijk ondertekend.
Bij het openen van het laatje met "Liedjes waar ik naar luisterde", realiseerde ik me dat de laatjes groter werden, naarmate de inhoud meer ruimte in beslag nam. De kaartjes waren strak samengepakt, en zelfs na twee of drie meter, had ik het einde van het laatje nog niet bereikt. Ik sloot het snel, niet zo zeer beschaamd over de kwaliteit van de muziek, maar meer over de enorme hoeveelheid tijd die ik aan het luisteren besteed had.. Aangekomen bij een laatje waarop stond "Onlustgevoelens", voelde ik een huivering door mijn lichaam gaan. Ik trok het bakje maar een klein stukje uit de kast, niet bereid de omvang van de la te zien, en ik trok er een kaartje uit. Ik rilde door de nauwkeurigheid van de tekst. Ik voelde me ziek worden bij de gedachte dat zo'n moment op deze manier was vastgelegd. Een bijna dierlijke woede borrelde in me op... Eén gedachte domineerde: "Niemand mag ooit deze kamer ontdekken!" In een moment van razernij, trok ik de complete la uit de kast. De afmeting ervan deed er opeens niet meer toe. Ik móest het leeg maken en de kaarten verbranden...!
... Maar toen ik probeerde de kaartjes los te halen uit de la, lukte dit niet. Ik bonkte de la op de vloer, probeerde alles om de kaartjes los te krijgen, maar alles was tevergeefs. In enorme wanhoop moest ik constateren dat de kaartjes zo sterk waren als staal. Verslagen en hopeloos plaatste ik uiteindelijk de lade terug. Met mijn hoofd tegen de kast gedrukt slaakte ik een enorme zucht vol zelfmedelijden.
En dan opeens zag ik het. Een lade waarvan het handvat meer glimmend was dan dat van alle andere, en waarop stond "Momenten dat ik aan Allah dacht". Het handvat zag er nieuwer uit, bijna als ongebruikt. Ik trok aan het handvat en er opende zich een klein laatje van maar een paar centimeter diep. De kaartjes erin waren te tellen op de vingers van één hand.
Daarop volgden de tranen, ik begon te snikken. Het huilen kwam van zo diep dat het me pijn deed in mijn maag en een overweldigend verdriet maakte zich van mij meester. Ik viel op mijn knieën en bleef huilen. Ik huilde uit schaamte, uit de enorme schaamte die ik voelde over alles dat ik even daarvoor had ervaren. De rijen van kaartjes en laatjes dwarrelden voor mijn met tranen gevulde ogen. Niemand mocht ooit weten van het bestaan van deze kamer.....
Ik kwam terug van een lange reis en Allah oordeelde dat mijn zitplaats op het vliegtuig naast een groep zorgeloze jonge mannen zou zijn, wiens luid gelach en luide stemmen te veel voor mij waren en de lucht was gevuld met wolken van rook afkomstig van hun sigaretten. Door de wijsheid van Allah was het vliegtuig compleet vol en kon ik mijn zitplaats niet veranderen. Ik probeerde van het probleem te ontsnappen door te gaan slapen, maar dat was onmogelijk. Toen ik hun herrie helemaal zat was, pakte ik mijn Moeshaf (Koran), en begon op een zachte toon zoveel mogelijk Koran te lezen. Snel hierna begonnen de jonge mannen rustiger te worden. Sommige egonnen een krant te lezen en sommige vielen in slaap.
Plotseling zei één van hen met harde stem, terwijl hij naast me zat: "Genoeg! Genoeg!" Ik dacht dat ik hem stoorde doordat mijn stem te hard was, dus ik verontschuldigde me en ging verder met lezen op een fluistertoon die alleen ik kon horen. Ik zag hem zijn hoofd met zijn handen vasthouden Hij zat onrustig op zijn zitplaats en bewoog veel. Toen hief hij zijn hoofd en zei boos tegen mij: "Alstublieft, hou ermee op, ik kan er niet tegen!!" Hij stond op van zijn zitplaats en bleef een tijdje weg. Toen kwam hij terug, groette hij mij met de salaam en verontschuldigde zich. Hij viel stil en ik begreep niet wat er aan de hand was. Maar na verloop van tijd richtte hij zich naar mij met zijn ogen gevuld met tranen en zei op een fluistertoon: "Drie jaar lang of meer heb ik mijn voorhoofd niet op de grond geplaatst, en ik heb niet eens één aya gelezen! Ik ben nu al een hele maand bezig met deze reis, en er is niet één slechte daad die ik niet deed. Toen ik jou de Koran hoorde lezen, werd mijn hele wereld zwart en mijn hart vulde zich met wanhoop. Ik voelde me alsof iemand me wurgde. Ik voelde elke ayah die je las op mijn lichaam neer komen als een zweep. Ik zei tegen mijzelf: ,,Hoe lang zal deze verwaarlozing nog doorgaan? Waar zal dit pad je naar toe leiden? Wat zal er gebeuren na al dit dwaze gespeel? Toen ging ik naar de toilet, weet je waarom? Ik had een sterke behoefte om te huilen, en ik kon geen andere plaats vinden om te vluchten van de blikken van de mensen die hier aanwezig zijn!
Ik sprak met hem in algemene termen over Tauwbah (berouw) en het terugkomen tot Allah, daarna viel hij stil. Toen het vliegtuig geland was, hield hij me aan en het leek alsof hij weg wou blijven van zijn vrienden. Hij vroeg me, met een serieuze uitdrukking op zijn gezicht: "Denk je dat Allah mijn berouw zal accepteren?" Ik zei: "Als je oprecht en serieus in jouw berouw bent, dan zal Allah al jouw zonden vergeven." Hij zei: "Maar ik heb verschrikkelijke dingen gedaan, heel verschrikkelijk." Ik zei: "Heb je niet gehoord dat Allah zegt (interpretatie van de betekenis):
Zeg: ,,O mijn dienaren, die buitensporig zijn tegenover zichzelf (door zonden te begaan), wanhoopt niet aan de Genade van Allah. Waarlijk, Allah vergeeft alle zonden. Hij is de Vergevensgezinde, de Meest Barmhartige (Soerah az-Zoemar: 53)
Ik zag hem glimlachen van blijdschap. Zijn ogen waren gevuld met tranen, toen zei hij vaarwel en vertrok. SoebhaanAllahil cAdhiem! Het maakt niet uit hoe groot het kwaad en de zonde is van een persoon, in zijn hart is een zaad van goedheid aanwezig. Als we het alleen maar kunnen bereiken en het laten groeien, zal het zijn vruchten dragen, inshaaAllah. Dit zaad van goedheid is altijd aan het vechten in het hart van mensen, ook al is het bedekt met lagen van grilligheid en verlangens. Wanneer Allah het goede wil voor Zijn dienaar laat Hij een licht van leiding schijnen in zijn hart en leidt Hij hem naar het pad van degenen die geleid zijn. Allah zegt wat als volgt vertaald kan worden:
"En wie Allah wil leiden, Hij stelt zijn borst open (en wijd) voor de Islam en wie Hij wil doen dwalen, Hij maakt zijn borst (zo) nauw en beklemd alsof hij moeizaam de hemel (probeert) in te stijgen." (Soerah al-An'aam: 125)
Een persoon reed met zijn auto en onderweg kreeg hij autopech. De man stapte uit zijn auto en toen hij zijn reservewiel uit de achterbak wilde pakken, kwam er een auto met hoge snelheid aan en reed de man aan waardoor hij ernstig gewond raakte. Een medewerker van de wegenwacht vertelt: Ik en een collega van mij droegen hem in onze auto en namen vervolgens contact op met het ziekenhuis. Het was een jongeman in de bloei van zijn leven. Uit zijn uiterlijk viel op te maken dat hij een praktiserende moslim was. Toen wij hem droegen, hoorden wij hem iets neuriën. Maar omdat wij druk bezig waren konden wij niet opmaken wat hij zei Toen wij hem echter in de auto plaatsten hoorden wij heel duidelijk dat hij met zijn mooie stem de Koran reciteerde. Verheven zij Allah, je zou niet zeggen dat deze persoon gewond was. Hij zat helemaal onder het bloed en alle botten in zijn lichaam waren gebroken. Het werd ons duidelijk dat hij niet lang meer te leven had.
Hij bleef doorgaan met het reciteren van de Koran met zijn mooie stem. Nooit in mijn leven heb ik ooit zo een mooie recitatie gehoord. Ik voelde de rillingen door mijn lichaam heen gaan. Ineens hield hij op met reciteren. Ik draaide mij om en zag hoe hij zijn wijsvinger de hemel in wees en de geloofsgetuigenis uitsprak waarna zijn hoofd inzakte. Ik sprong naar achteren, onderzocht vervolgens zijn hand, zijn hart en zijn ademhaling . niks Hij had het leven verlaten.
Ik keek lang naar hem en een traan rolde over mijn wang, maar ik hield dit verborgen voor mijn collega. Ik draaide mij vervolgens naar hem toe en vertelde hem dat de jongeman was gestorven waarna hij begon te huilen. En ik ik haalde een diepe zucht en de tranen stroomden over mijn wangen. Het was een aangrijpend moment.
Toen wij in het ziekenhuis aankwamen, vertelden wij iedereen die wij tegenkwamen het verhaal van deze jongeman. Velen waren zeer onder de indruk, aangeslagen en moesten huilen. Eén persoon ging zelfs naar de jongeman toe en kuste zijn voorhoofd. Velen van hen wilden weten wanneer het dodengebed voor hem verricht zou worden, zodat zij dit bij konden wonen. Eén van de ziekenhuismedewerkers belde naar de familie van de overledene om hen over dit verlies te informeren. Degene aan de andere lijn was de broer van de overledene. Hij vertelde dat zijn broer iedere maandag zijn oma bezocht in een dorp en dat hij altijd zorgde voor de weduwen, weeskinderen en armen. Alle dorpsbewoners kenden hem Hij bracht hen altijd Islamitische boeken en cassettebandjes. Zijn auto was altijd volgeladen met rijst en suiker die hij uitdeelde aan de behoeftigen. Hij vergat zelfs niet snoepgoed voor de kinderen. En altijd als er aan hem werd gevraagd hoe hij het uithield om deze lange afstand steeds heen en weer af te leggen, antwoordde hij: Ik breng de tijd die ik in de auto zit door met het leren en reciteren van de Koran en het beluisteren van Islamitische bandjes en ik hoop dat elke stap die ik in het kader hiervan zet door Allah beloond zal worden.
De volgende dag liep de moskee vol met mensen die het dodengebed voor hem kwamen verrichten. Ik verrichte samen met vele anderen het dodengebed, waarna wij hem naar zijn begraafplaats droegen. Wij plaatsten hem in de nauwe grond om zijn eerste dag van het Hiernamaals tegemoet te gaan. Aan de andere kant was het voor mij alsof ik de eerste dag van mijn leven tegemoet ging
Het is nu alweer bijna 5 jaar geleden dat ik mij heb bekeerd tot de islam, hamdoelilah. Het was echt een van de mooiste tijden van mijn leven.
Het is eigelijk heel gek begonnen. Ik kwam uit een erg vrij gezin. Leve de lol was wel mijn levensmotto. Mijn vader is alcoholist en blowt alsof het sigaretten zijn. Dit alles was voor mij dus niet meer dan normaal. Een voor mij logisch gevolg was dat ik op mijn 13e al rookte en op mijn 15e begon met blowen en drinken. Vriendjes? Dat hoorde erbij,je moest je eigelijk schamen als je op je 15e nog geen vriendje had!!
In die tijd had ik veel islamitische vriendinnen en niet te vergeten vriendjes. Door hen kwam mijn eerste contact met de islaam. Al was het toen voornamelijk het door hun overtreden van de regels wat ik zag. Hun geloof intrigeerde mij enorm omdat ze zich altijd bewust waren van de dingen die ze eigelijk fout deden en wel streefden naar het goede. Ik had al wat relaties achter de rug en toen kwam ik Mohamed tegen. Ik kende hem al maar was opeens helemaal verliefd, bijna te verliefd.Ik zou alles voor hem gedaan hebben (bijna alles er zijn natuurlijk grenzen.Zelfs voor een niet moslim). Het werd een relatie van bijna 3 jaar met wat ups maar vooral veel downs.Ik besef nu pas dat al onze ruzies voortkwamen uit onbegrip voor elkaars cultuur.Ik was nog zo jong eigelijk.En op zoek naar mezelf. Mijn normen en waarden strookte niet met die van hem en in plaats van erover te praten voelde hij de behoefte mij wat hardhandiger aan te pakken.Ik zat geregeld onder de blauwe plekken en mijn vriendinnen vreesden af en toe voor mijn leven.O mijn arme moeder. Na drie jaar had ik er genoeg van. Eindelijk had ik er echt genoeg van!! Ik heb mij toen een jaar helemaal teruggetrokken uit het uitgaans leven.Ik wilde rust. Ik wilde mijzelf leren kennen. Ik ben mij toen gaan verdiepen in de islaam. Ben alle boeken gaan lezen die er maar bestonden en voelde een enorme drang om de stap als moslim te zetten. Ondanks die drang duurde het nog even.
Op een dag zat ik met een vriendin in mijn huis toen plots haar nicht gesluierd binnen kwam (dit was nogal een los typje dus de schock was groot).Toen knapte er iets in mij.Waar ben ik nu mee bezig. Ik was niet gelukkig dus waar wachtte ik nog op. Halfnaakt was ik s ochtends de deur uit gegaan en gesluierd kwam ik binnen. Wederom o mijn arme moeder, die schrok zich in eerste instantie wezenloos. Desondanks werd ik geaccepteerd. Ik werd er alleen maar beter op. Vanaf die dag ben ik gestopt met roken,blowen en drinken zonder enkel probleem. De vader van een vriendin van mij heeft me leren bidden en soeras geleerd in het Arabisch. Heerlijk voelde ik me. Om die verveelde periode als niet moslim achter mij te laten wilde ik perse mijn naam veranderen en dit ook officieel. De vader van mijn vriendin vond Amina een mooie naam en zo heb ik mij ook genoemd.
Na ongeveer 6 maanden moslim te zijn voelde ik de behoefte om in contact te komen met Mohammed. Het was niet afgesloten naar mijn gevoel. Ik wilde hem (hoe gek dat ook mag klinken) laten weten dat ik nooit een slecht meisje was geweest. En hoe goed ik nu wel niet was. Na heel vaak aan de telefoon te hebben gezeten hebben wij elkaar een aantal keren gezien. Het gevoel van liefde was weer terug en halal probeerde wij onze relatie vorm te geven. Erg moeilijk!! Hij was nog erg in het uitgaans leven en ondanks dat hij me niet meer geslagen heeft rolde wij gauw weer in ons oude patroon. Ik wilde het liefst zo snel mogelijk trouwen, maar hij was nog druk op zoek naar een verloren koffer met miljoenen euro s erin. (een droom die volgens mij veel Marokkaanse jongens hebben) Ik wilde best op hem wachten maar verdiende ook respect. Na een aantal maanden kregen we een keer ruzie waarna hij mij uitschold. Toen bedacht ik me dat onze relatie ook nu niet gezond was. Ik wilde dit niet en verdiende beter.
Ik heb, toen ik net moslim was, een aantal keer gezegd dat ik met een imaam wilde trouwen en subhanallah. De dag dat ik besloot dat ik toch echt niet met Mohammed kon trouwen (hoe graag ik het ook wilde) vertelde een vriendin mij dat de neef van haar man een imaam!! wilde trouwen. Ik voelde gewoon dat ik deze man moest ontmoeten en dat heb ik gedaan. Hij was illegaal en sprak nauwelijks Nederlands. Het voelde zo goed dat ik na een week besloot om met deze man te trouwen. En nu 5 jaar later ben ik nog steeds super gelukkig getrouwd en heb ik twee prachtige kinderen.
Mohammed zal ik nooit vergeten, maar ik heb absoluut de juiste beslissing gemaakt. Voor jullie zusters. Kijk niet naar materiele zaken, maar volg je hart. Terwijl jij denkt dat je de ware hebt gevonden heeft Allah hele andere plannen met jou.
Dit was mijn verhaal insjallah doet het wat met jullie!!
Ik ben een meisje van 16 jaar alhamdoelilah en ik zou graag aan jullie mijn verhaal willen meedelen incha'allah. Gewoon vanwege het feit dat vele zusters in dezelfde positie hebben gezeten en zullen zitten. Hidjaab opdoen was een van de moeilijkste beslissingen die ik ooit in mijn leven had moeten nemen.
Ik had als persoon zelf helemaal niks tegen een hoofddoek. Ik had altijd algedacht dat een hoofddoek verplicht(een Hidjaab is verplicht!!) was en dat dat de enige reden was om een hoofddoek op te doen. Verder wist ik er niet zoveel van. Op een bepaalde moment ging ik meer dingen lezen over de islaamen over de hidjaab. Ik had zoveel vragen, waarom?? Op welke leeftijd?? etc etc.. ik vond alle antwoorden op mijn vragen, maar dat zorgde er niet voor dat ik mijn hidjaab ging opdoen. Want er waren andere dingen die er ook meespeelden zoals mijn vriendinnen, school etc etc..astagfirullah, ik besloot om hem niet te gaan dragen op dat moment..astagfirullah maar elke keer als ik naar buiten ging, voelde ik me zo schuldig. Het gevoel dat ik kreeg kan ik niet beschrijven. Elke dag als ik thuis kwam en in mijn bed ging liggen en nadacht over wat ik allemaal had gedaan, kon ik niets bedenken wat er echt uitstak. Ik had mijn tijd verspild. Ik wilde mijn hoofddoek zo graag opdoen, maar het lukte niet. Elke ochtend ging ik voor de spiegel staan net voordat ik naar school moest en dan wou ik mijn Hidjaab opdoen.. maar het enige wat ik kon is huilen, omdat ik de kracht niet had. Ik ging een tijdje naar school zonder hidjaab, ik voelde me niet meer mezelf alsof ik iets miste in mijn leven. Ik miste ook inderdaad iets, ik wist niet precies wat, want het ging niet alleen maar om een doek. Het ging om meer dan dat, om Allah ta3ala! Vroeger dacht ik er niet zoveel aan astaghfirullah, totdat de maand ramadan in zicht was subhanallah; die maand heeft mij echt veranderd. Alle lof en dank zij aan Allah ta3ala.
Ik ging me steeds meer verdiepen in dingen, in de salaat, hidjaab, het leven van de profeet(s) etc etc.. De maand Ramadan naderde en ik besloot om te gaan leren bidden, ik had het meerdere malen geprobeerd maar tevergeefs niet volgehouden. Ik gaf het elke keer op astaghfirullah. Toen de maand was begonnen had ik net geleerd hoe je moest bidden.. Alleen ik miste wat dingen aan mijn gebed, de houdingen waar ik in zat, mijn zuivere intentie. Dus ik probeerde daar aan te werken. Tot de dag van vandaag verbeter ik nog steeds elke dag mijn gebed; dat probeer ik tenminste. Alhamdoelilah. Maar toen de maand Ramadan was afgelopen en wij het vasten hadden verbroken wou ik mijn hidjaab dragen, maar alweer had ik hem niet opgedaan. Hoewel ik niet zo vaak negatieve reacties van buitenaf kreeg; maar toch de negatieve reacties die ik kreeg die onthield ik en de positieve die vergat ik. Ik deed alles omgekeerd; i.p.v dat ik Allah ta3ala ging tevredenstellen, ging ik een aantal mensen om me heen tevredenstellen, terwijl ik Allah's woorden moest onthouden, onthield ik die van de mensen om mij heen. Op een gegeven moment had ik een keer na mijn gebed een doe3a? gedaan. Ik vroeg om Allah's hulp, kracht en leiding. Subbhanallah de volgende ochtend werd ik wakker en ik besloot mijn hidjaab op te doen zonder twijfel. Ik deed hem op en ging naar school. Op dat moment voelde ik me het gelukkigste meisje op de wereld totdat ik op school aankwam. Niemand van mij vriendinnen waren er totdat ze één voor één arriveerden. Toen ze mij zagen schrokken ze echt (want dit hadden ze van mij nooit verwacht)ik kreeg veel positieve reacties, zelfs zo positief dat ik moest huilen omdat ik dat totaal niet had verwacht. Ik zag dat sommige mensen me best raar aankeken, maar het deed me niets. Toen ik naar de lessen ging kreeg natuurlijk van Nederlandse leerlingen wat sarcastische opmerkingen maar die deden mij niets. Ik voelde me heel gelukkig ( gelukkig is nog niets eens het juiste woord). Dit is wat ik jullie wilde vertellen vanwege het feit dat andere zuster dit ook meemaken. Ik heb spijt dat ik het niet eerder had opgedaan. Stel je voor ik was een week daarvoor overleden en dan wat?? Al-hamdoelilah
Heb ik hem wel opgedaan alle lof en dank zij aan Allah ta3ala. Ik hoop datdoor mijn verhaal meer zusters hun hidjaab gaan opdoen. Want een hidjaab is zeer belangrijk in het leven van een vrouw. Het is niet zomaar een doek. Het is een bescherming voor jou tegen het kwaad. Het zal jullie goed doen!!!!! Je vriendinnen zullen jou niet redden van de hel, jouw school, jouw diploma
zorgt er niet voor dat je 1,2,3 het paradijs betreedt. Fouten maken is menselijk, maar Allah ta3ala vergeten is wel een hele grote fout die ik heb gemaakt en die wel velen maken. Ik hoop dat Allah ta3ala jullie de kracht, leiding en hulp geeft die jullie nodig hebben. Amien. Ik hou van jullie omwille van Allah soebhannahoe wa ta3ala. Vergeet je dien niet waar je ook bent en in welke positie je ook bent en dit geld net zo goed voor mij als voor jullie..!!!
Ik kwam terug van een lange reis, en Allah oordeelde dat mijn zitplaats op het vliegtuig naast een groep zorgeloze jonge mannen zou zijn, wiens luid gelach en luide stemmen te veel voor mij waren, en de lucht was gevuld met wolken van rook afkomstig van hun sigaretten. Door de wijsheid van Allah was het vliegtuig compleet vol en kon ik mijn zitplaats niet veranderen.
Ik probeerde van het probleem te ontsnappen door te gaan slapen, maar dat was onmogelijk Toen ik hun herrie helemaal zat was, pakte ik mijn Moes-haf (Qoraan), en begon op een zachte toon zoveel mogelijk Qoraan te lezen. Snel hierna begonnen de jonge mannen rustiger te worden. Sommige begonnen een krant te lezen en sommige vielen in slaap.
Plotseling zei een van hen met een harde stem, terwijl hij naast me zat, Genoeg! Genoeg!
Ik dacht dat ik hem stoorde doordat mijn stem te hard was, dus ik verontschuldigde me en ging verder met lezen op een fluistertoon die alleen ik kon horen. Ik zag hem zijn hoofd met zijn handen vasthouden, toen onrustig op zijn zitplaats zitten en veel bewegen. Toen hief hij zijn hoofd en zei boos tegen mij, Alstublieft, hou ermee op, ik kan er niet tegen!!
Toen stond hij op van zijn zitplaats en bleef een tijdje weg, toen kwam hij terug, groette mij met de Salaam en verontschuldigde zich. Hij viel stil, en ik begreep niet wat er aan de hand was. Maar na verloop van tijd richtte hij zich naar mij met zijn ogen gevuld met tranen en zei op een fluistertoon, Drie jaar lang of meer heb ik mijn voorhoofd niet op de grond geplaatst, en ik heb niet eens één aya gelezen!
Ik ben nu al een hele maand bezig met deze reis, en er is niet één slechte daad die ik niet deed. Toen ik jou Qoraan zag lezen, werd mijn hele wereld zwart en mijn hart vulde zich met wanhoop. Ik voelde me alsof iemand me wurgde Ik voelde elke aya, die je las, op mijn lichaam neer komen als een zweep.
Ik zei tegen mijzelf, hoe lang zal deze verwaarlozing nog doorgaan? Waar zal dit pad je naar toe leiden? Wat zal er gebeuren na al dit dwaze gespeel? Toen ging ik naar de toilet, weet je waarom?
Ik had een sterke behoefte om te huilen, en ik kon geen andere plaats vinden om te vluchten van de blikken van de mensen, die hier aanwezig zijn!
Ik sprak met hem in algemene termen over tawbah (berouw) en terug te komen tot Allah, daarna viel hij stil.
Toen het vliegtuig geland was, hield hij me aan, en het leek alsof hij weg wou blijven van zijn vrienden. Hij vroeg me, met een serieuze uitdrukking op zijn gezicht, Denk je dat Allah mijn berouw zal accepteren? Ik zei, Als je oprecht en serieus in jou berouw bent, dan zal Allah je vergeven voor al jou zonden.
Hij zei, Maar ik heb verschrikkelijke dingen gedaan, heel verschrikkelijk.
Ik zei, Heb je niet gehoord dat Allah zegt (interpretatie van de betekenis):
Zeg: O mijn dienaren wie tegen zichzelf zondig is geweest (door slecht daden en zonden te begaan)! Wanhoop niet over de barmhartigheid van Allah, waarlijk, Allah vergeeft alle zonden. Hij is de Vergevensgezinde, Meest Barmhartige (Az-Zoemar 39:53)
Ik zag hem glimlachen van pret, met zijn ogen gevuld met tranen, toen zei hij vaarwel en vertrok. Soebh'aan Allaah Al-dheem !
Het maakt niet uit hoe groot het kwaad en zonde is van een persoon, in zijn hart is een zaad van goedheid aanwezig. Als we het alleen maar kunnen bereiken en het laten groeien, zal het zijn vruchten dragen, in sha Allah.
Dit zaad van goedheid is altijd aan het vechten in het hart van mensen, ook al is het bedekt met lagen van grilligheid en verlangens. Wanneer Allah het goede wil voor Zijn dienaar, Hij laat een licht van leiding schijnen in zijn hart en leidt hem naar het pad van diegene die geleid zijn. Allah zegt (interpretatie van de betekenis):
En als God iemand op het goede pad wenst te brengen, dan stelt Hij diens hart open voor de Islaam en als Hij iemand tot dwaling wil brengen dan maakt Hij diens borst zo nauw en beklemd dat het is alsof hij moeizaam naar de hemel opklimt (Al-Anaam 6:125).
Twee jongens gingen eens op weg om een leraar te zoeken. Zij reisden vele dagen en nachten. Een van hen was de zoon van een bedelaar. Hij heette Mahmud en wilde alles over zijn geloof leren. Hij was erg enthousiast om een Sjaikh te vinden die hem les zou geven. De ander was de zoon van een rijke zakenman. Zijn naam was Hakiem en zijn verlangen om te leren was niet van hemzelf, maar van zijn vader. Deze wilde dat hij een geleerde zou worden en had al zijn hele loopbaan voor hem uitgestippeld.
Op de twintigste dag van hun reis stonden ze voor de eenvoudige woning van de Sjaikh Ahmad. Hakiem klopte ongeduldig op de deur. Toen de Sjaikh de deur opende, kuste Mahmud met respect zijn hand, en zei: O meester, we willen uw leerlingen worden. Aanvaard ons alstublieft. De Sjaikh bekeek hen van top tot teen en zei: Voor jullie mijn huis binnen mogen komen, moeten jullie die berg beklimmen en mij het ei van een arend brengen.
De jongens gingen op weg en zochten naar het nest van de arend. Maar toen zij de voet van de berg bereikten, zei Hakiem: Ik weiger deze berg te beklimmen voor één ei. Ik wacht hier wel op je tot je terugkomt. Mahmud keek naar zijn vriend en zei: Wees gehoorzaam Hakiem, dan kunnen we allebei leerlingen worden van deze wijze Sjaikh. Maar Hakiem ging tegen een boomstam zitten en deed alsof hij meteen in slaap viel.
Mahmud klom en klom en op zijn tocht kwam hij zelfs wilde dieren tegen en kreeg steeds meer honger. Hij hield echter vol totdat hij werkelijk het nest van een arend zag. Er lag één ei in. Hij nam het onmiddellijk en begon aan de lange afdaling, terug naar het huis van de Sjaikh.
Toen hij uiteindelijk de boom bereikte waar Hakiem tegen zat te slapen, rende hij naar hem toe en riep: Kijk, Hakiem, ik heb inderdaad een arendsei gevonden. Hakiem vroeg of hij het even mocht zien en Mahmud gaf het aan hem. Mahmud, zei Hakiem, Je zult wel erg moe zijn van die klim. Waarom ga je niet even wat rusten onder die boom?
Daar had Mahmud eigenlijk wel zin in. Heel even dan, zei hij en toen hij zich uitstrekte werd hij overmand door de vermoeienissen van de klim en viel in een diepe slaap.
Hakiem grijnsde en liet hem daar achter, waarna hij het ei naar de wijze Sjaikh bracht. Deze liet hem binnen en terwijl Hakiem het ei voor zich uit hield, liep hij naar de Sjaikh toe. Hij zei: Ik heb gedaan wat u van ons vroeg, vertel me nu alstublieft de geheimen van alle dingen zodat mijn vader tevreden over mij kan
zijn.
De Sjaikh vroeg zachtjes: Hoeveel eieren waren er in de nest? Hakiem werd nerveus, want hij had deze vraag niet verwacht. Hij loog snel dat er twee eieren hadden gelegen. Toen zei de Sjaikh tegen hem: Dit is niet het ei dat ik wil hebben. Breng het terug naar het nest en breng me het andere ei. Hakiem werd kwaad en riep: Ik ga die berg nooit van mijn leven voor jou beklimmen, oude man. En hij gooide het ei op de grond.
Op dat moment kwam Mahmud helemaal overstuur aan de deur. Meester, ik heb gefaald mijn taak te volbrengen, zei hij. Maar de Sjaikh antwoordde: Nee, je hebt het heel goed gedaan, want de schrammen op je benen en de scheuren in je kleren zijn voldoende bewijs dat jij je taak hebt volbracht. Mahmud werd door de Sjaikh naar zijn madrassa (school) gebracht, waar hij hem voorstelde aan de andere leerlingen.
Godbewustzijn
Al gauw bleek hij de oogappel van de Sjaikh te worden. De andere leerlingen waren een beetje jaloers op hem. Maar omdat ze geleerd hadden dat afgunst een slechte eigenschap is, vroegen ze openlijk aan de Sjaikh waarom hij meer van Mahmud hield dan van zijn andere leerlingen. Ik zal het jullie laten zien waarom, zei hij. De volgende morgen gaf hij al zijn leerlingen een kip en een scherp mesje. Ieder van jullie moet zijn kip slachten op een plaats waar hij door niemand gezien kan worden, zei hij, en alle leerlingen vertrokken met hun kip.
Mahmud liep en liep, maar hij vond geen enkele geschikte plaats. Alle leerlingen waren al terug bij de Sjaikh en hadden hun geslachte kippen op de binnen plaats gelegd. Uiteindelijk kwam Mahmud aanlopen. Treurig hield hij zijn kip, die nog springlevend was, onder zijn arm en liep langzaam naar de Sjaikh. Waar kom jij vandaan, Mahmud, zei de Sjaikh, iedereen heeft zijn kip al geslacht en jij loopt nog te treuzelen?
Ik ben overal geweest, verzuchtte Mahmud, maar ik kan géén plek vinden waar Allah Soebhanahoe wa Taaala mij niet kan zien
Begrijpen jullie nu waarom ik van Mahmud hou?, vroeg de Sjaikh.
Beheers je tong
Mahmud was nu al jaren leerling van zijn Sjaikh, toen hij de Sjaikh hoorde vertellen over het misbruik van worden. Hij zei: De zwaarste last die we van de ene naar de andere plaats kunnen dragen bestaat uit worden. Als we iets horen en we vertellen het door aan iemand anders, is dat een zware last. Waarom praten wij graag over anderen? Misschien denken wij dat het ons macht geeft iets te weten over iemand anders. Maar het is vals gevoel.
Waarom zeggen we met dezelfde tong waarmee we Allah Subhana wa taAla herdenken, ik haat je, tegen iemand? Is dat niet het domste wat we kunnen doen?
Zoet en bitter
Toen de oudste dochter van de Sjaikh de huwbare leeftijd had bereikt waren er veel huwelijkskandidaten. De Sjaikh besloot hen op de proef te stellen. Hij vroeg hen: Ik wil dat jullie mij het zoetste brengen dat er op deze wereld bestaat. Iedereen kwam met iets zoets.
De een bracht honing, de ander zoet geurende bloemen of gebak. Al het zoete dat verkrijgbaar was, werd voor de Sjaikh neergezet. Natuurlijk had Mahmud weer iets bijzonders. Hij kwam met een tong binnen die hij bij een slagerij had gekocht.
Wat is dat?, vroeg de Sjaikh, Is dit een grap, wat bedoel je hier mee? Mahmud zei: O Sjaikh de tong is het zoetste ding ter wereld. De woorden die van een tong komen kunnen een gebroken hart heel maken en een zieke kunnen ze genezen. Zij kunnen een ongelukkig mens blij maken en de waarde van het leven weer doen inzien. Werkelijk de tong is het zoetste dat bestaat. De Sjaikh knikte en zei: Deze ronde heb jij gewonnen.
Hij richtte zich tot het hele gezelschap en zei: Ik wil dat jullie mij morgen het bitterste ter wereld brengen.
De volgende morgen werd de kamer van de Sjaikh vol gezet met bittere dingen.
Bittere groenten, kruiden, planten, uien, zaden, etc. Uiteindelijk kwam Mahmud binnen met een doos. Toen hij die openmaakte haalde hij er dezelfde tong van de vorige dag uit.
Verbaasd vroeg de Sjaikh: Hoe kan het ding dat je gisteren het zoetste van de wereld hebt genoemd vandaag het bitterste zijn? Nederig sprak Mahmud: Mijn Sjaikh, als de tong bittere woorden spreekt kan het een gelukkig persoon verdrietig maken. Het kan een hart breken en giftig zijn als van een slang.
Aarzelend sprak de Sjaikh: Ik krijg de indruk dat je de tweede ronde ook hebt gewonnen. Kom jij maar met mij eens mee naar binnen.
Toen zij binnen waren, vroeg de Sjaikh hem koffie te maken. Nadat Mahmud koffie, suiker en water in een koffiekannetje had gedaan, begon het water te koken boven het houtskoolvuurtje. Nu ga ik je de derde vraag stellen, zei de Sjaikh, Wat heeft dit water te vertellen? Voor het eerst zweeg Mahmud en stond perplex.
Denk goed na en kom mij morgen het antwoord brengen, zei de Sjaikh. Peinzend verliet Mahmud zijn Sjaikh.
Wat mij brandt is van mij
Hier komt de romantiek om de hoek kijken, want het bleek dat de dochter van de Sjaikh al enige tijd een oogje op deze arme maar intelligente leerling van haar vader had.
Tijdens deze test bevond zij zich in de kamer ernaast en had het gesprek gevolgd.
Vader, zei ze poeslief, toen ze voor hem een kopje koffie maakte, Wat een interessant geluid maakt dat borrelende water toch, wat zou dat kunnen betekenen?
Hij bekeek haar een paar seconden met opgetrokken wenkbrauwen en zei toen: Goed, ik zal het je vertellen. Het water vertelt, Ik was een druppel in een wolk, daarna viel ik op de aarde. In de aarde kwam ik bij een zaadje. Dat zaadje werd een plantje en dat groeide uit tot een boom. Een houthakker hakte de boom om en maakte er brandhout van.
Toen werd dat brandhout hier in dit houtskoolkomfoortje gedaan, het werd aangestoken en doet nu het water koken. En dat water zegt: Dat wat mij verhit is van mij.
Wat een prachtige verhaal, zei de dochter en trok zich terug in haar eigen kamer waar ze alles opschreef en via een dienstmeisje naar Mahmud stuurde.
De volgende morgen vond weer het koffieceremonieel plaats. Terwijl Mahmud het steelpannetje langzaam heen en weer bewoog boven de vlam, vroeg de Sjaikh: En, Mahmud, kan je me nu vertellen wat het water vertelt?
Mahmud deed alsof hij in diepzinnige gedachten verzonken was en vertelde toen langzaam het verhaal van de brief die hij ontvangen had.
Dus, zei hij: Het water zegt, dat wat mij brandt is van mij. Het gezicht van de Sjaikh had een lichte blos gekregen. Ja, zei hij, en dat wát mij brandt is van mij.
Dit verhaal werd door sheikh Khalid Arashed vaak verteld... men zegt dat het zijn persoonlijke verhaal is:
Ik was de 30 jaar nog niet gepasseerd toen mijn vrouw in haar buik de eerste van mijn zonen ter wereld zou brengen... Ik kan mij die nacht nog goed herinneren. Ik bleef tot het einde van de nacht met een groep vrienden in een uitgaansgelegenheid. Het was een avond vol lege woorden. Een avond vol met roddels en haram commentaar op mensen. Ik was degene die de vaakst het gelach van de mensen veroorzaakte. Ik roddelen over mensen en zij lachen. Die avond maakte ik ze erg aan het lachen. Ik had het bijzondere "talent" dat ik mensen goed kon imiteren. Met het veranderen van mijn stem kon ik heel dicht bij de stem komen van de persoon die ik belachelijk maakte. Ja, ik maakte allerlei mensen belachelijk. Niemand kon aan mij ontsnappen zelfs niet mijn vrienden. Sommige mensen gingen mij vermijden om zo aan mijn tong te kunnen ontsnappen. Die nacht maakte ik een blinde man belachelijk die ik bedelend op de markt gezien had. Ik had hem met mijn voet laten struikelen en vallen. Hij draaide zijn hoofd en wist niet wat te zeggen. De lachende echo's van mijn "grap" vulden de markt. Ik keerde zoals gewoonlijk laat terug naar mijn huis. Mijn vrouw zat op mij te wachten. Ze was in een treurige stemming. Ze zei met trillende stem: "Rashed, waar was je?"Ik zei met spot: "op mars... bij mijn vrienden natuurlijk!" Het was duidelijk aan mijn vrouw te zien dat zij moe was. Ze zei, terwijl mijn opmerking haar verstikte: "Rashed, ik ben erg moe. Ik kan elk moment gaan bevallen!" Een stille traan rolde over haar wang. Ik merkte dat ik mijn vrouw verwaarloosd had. Ik had haar aandacht moeten schenken en mijn avond uit minder lang moeten maken vooral omdat ze in haar negende maand zat. Snel bracht ik haar naar het ziekenhuis en ging de verloskundekamer binnen. Zij had vele lange uren pijn. Ik wachtte met weinig geduld haar bevalling af. Het verliep allemaal moeizaam. Ik wachtte lang totdat ik moe werd. Ik ging terug naar huis en liet mijn telefoonnummer achter zodat ik gebeld kon worden als er nieuws was. Na een uur werd ik gebeld door het ziekenhuis waarbij ze mij berichtten over de komst van Salem (mijn zoon). Meteen ging ik naar het ziekenhuis. Ik vroeg naar de kamer van mijn vrouw maar de mensen van het ziekenhuis vroegen mij om eerst bij de dokter langs te gaan die de bevalling van mijn vrouw had begeleid. Schreeuwend zei ik ze: "Wat voor dokter? ik wil mijn zoon Salem zien!" Ze zeiden: "Ga eerst langs de arts". Ik stapte bij de arts naar binnen. Ze vertelde mij dat onprettige dingen kunnen gebeuren en dat men dat soort dingen moet accepteren. Toen zei ze: "Uw zoon heeft ernstige misvormingen in zijn oog en het lijkt erop dat hij niet zal kunnen zien! Ik liet mijn hoofd hangen en kropte mijn gevoel op. Toen herinnerde ik mij de blinde bedelaar die ik op de markt liet struikelen en waar ik de mensen om liet lachen. SoubhanAllah "Wat je met anderen doet zal er met jou worden gedaan!". Ik bleef verstomd. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Toen dacht ik aan mijn vrouw en zoon en bedankte de dokter voor haar vriendelijkheid en ging mijn vrouw bezoeken. Mijn vrouw was helemaal niet bedroefd. Zij geloofde er geheel in dat Allah de dingen al voorbestemd heeft. Zij was tevreden. Zij heeft mij altijd vermaand om mensen niet belachelijk te maken zeggende: "Spot niet met mensen!" We verlieten het ziekenhuis samen met Salem. Eerlijk gezegd gaf ik hem niet veel aandacht. Ik beschouwde hem als niet aanwezig in het huis. Wanneer zijn gehuil te hard werd vluchtte ik naar de woonkamer om daar te slapen. Mijn vrouw gaf hem heel veel aandacht. Zij hield erg van hem. Zelf haatte ik hem niet maar ik kon ook niet van hem houden! Salem groeide en begon te kruipen. Hij had een merkwaardige manier van kruipen. Toen hij bijna 1 jaar oud was probeerde hij te lopen. Toen ontdekten we dat hij mank liep. Hij werd op mij een grotere last dan hij al voor mij was. Na Salem beviel mijn vrouw van Omar en Khalid. De jaren gingen voorbij en Salem en zijn broers groeiden op. In die tijd hield ik er niet van om thuis te blijven. Altijd was ik bij mijn vrienden. Eigenlijk was ik een soort speeltje in hun handen. Mijn vrouw verloor echter nooit de hoop dat ik mijn leven zou beteren. Zij deed altijd du3a voor mij dat ik het juiste pad zou volgen. Ze werd niet boos vanwege mijn wilde gedrag. Ze werd echter wel erg bedroefd als zij zag dat ik Salem negeerde en wel aandacht schonk aan zijn broertjes. Salem werd groter en met hem mijn zorgen. Ik vond het best toen mijn vrouw Salem wilde inschrijven in een speciale school voor gehandicapte kinderen. Bij het voorbijgaan van de jaren werd ik er geen betere persoon van. De dagen waren steeds hetzelfde: werk, slaap, eten en uitgaan. Op een gegeven vrijdag werd ik om 11 uur 's ochtends wakker. Het was, vond ik nog vroeg. Ik was uitgenodigd voor een bruiloftbanket (walima). Ik kleedde me aan, deed geurtjes op en was van plan om te vertrekken. Lopend door de woonkamer werd ik gestopt door de aanblik van Salem. Hij huilde hevig. Het was de eerste keer dat ik aandacht schonk aan het huilen van Salem. Tien jaar lang heb ik hem genegeerd. Ik probeerde hem ook nu weer te negeren maar het lukte me niet. Ik hoorde hem zijn moeder roepen terwijl ik zelf in de kamer was. Ik ging naar hem toe en zei: "Salem! Waarom huil je?!". Zodra hij mijn stem hoorde stopte hij met huilen. Toen hij merkte dat ik dichtbij stond, taste hij in het rond met zijn kleine handen. Wat is er met hem? Ik ontdekte dat hij zich probeerde weg van mij te verplaatsen!! alsof hij zei: "merk je me nu pas op? Waar was je tien jaar lang?" Ik volgde hem zijn kamer in. In het begin wilde hij me niet vertellen waarom hij huilde. Met vriendelijke woorden probeerde ik hem wel te laten vertellen wat er mis was. Salem begon te vertellen waarom hij huilde en ik luisterde verschrikt naar hem. En weten jullie wat nu de reden was??? Dat zijn broertje Omar, die hem altijd hielp om bij de moskee te komen, te laat was. En omdat op die dag het vrijdagsgebed was, was hij bang dat hij geen plek meer zou vinden op de eerste rij. Hij riep Omar en hij riep zijn moeder maar geen antwoord, toen begon hij te huilen. Ik keek naar de tranen die uit zijn blinde ogen rolden. Ik kon de rest van zijn woorden niet meer aanhoren. Ik legde mijn hand op zijn mond en zei:>"Salem, is dit waarom je huilde??" "Ja" zei hij. Ik vergat mijn vrienden en ik vergat het banket en zei: "Wees niet bedroefd Salem. Weet je wie er vandaag met je naar de moskee gaat?" Hij zei: "Omar natuurlijk, maar hij is altijd laat" Ik zei: "Nee...ik zal met je mee gaan". Salem was totaal verrast... hij geloofde het niet. Hij dacht dat ik met hem spotte en hij begon weer te huilen. Ik veegde zijn tranen weg en nam hem bij de hand. Ik wilde hem met de auto brengen. Hij weigerde en zei: "De moskee is dichtbij.. ik wil lopend naar de moskee." Ja, dit zei hij. Ik kan mij niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst een moskee binnen ging, maar dit keer was de eerste keer dat ik angst voelde en spijt over wat ik al die jaren heb genegeerd. De moskee was vol met mensen, toch kon ik voor Salem een plek in de eerste rij vinden. We luisterden naar de vrijdagspreek en Salem deed naast mij de salat... of eigenlijk was ik de gene die naast hem bad. Na de salat vroeg Salem mij om hem een exemplaar van de Quran te geven. Ik was verbaasd!! Hoe kan hij nu lezen als hij blind is? Ik had bijna zijn vraag genegeerd maar ik wilde zijn gevoel niet kwetsen. Ik gaf hem de Quran. Hij vroeg mij toen om sourat Al Kahf op te zoeken. Ik zocht door de pagina's en keek in de inhoudsopgave totdat ik de soura vond. Hij nam de Quran en legde hem voor zich en hij begon de soura te reciteren met zijn ogen gesloten. Soubhan Allah Hij kende de sourat helemaal uit zijn hoofd! Ik schaamde mij. Ik nam een ander exemplaar van de Quran en voelde een soort kippenvel over mijn ledematen. Ik las en ik las. Ik smeekte Allah om mij te vergeven en mij te leiden. Ik kon het niet meer aan...Ik begon als een kind te huilen. Er waren nog wat mensen in de moskee Sunna gebeden aan het doen. Ik schaamde me tegenover ze en probeerde mijn huilen te bedwingen. Maar mijn gehuil werd steeds hoger en harder. Ik merkte meer tot dat ik een kleine zoekende hand voelde op mijn gezicht dat daarna mijn tranen wegveegde. Het was Salem! Ik omhelsde hem, keek hem daarna aan en zei toen in mijzelf: "Jij bent niet de blinde, ik ben degene die blind is" Omdat ik achter erg slechte mensen aan liep die mij naar het vuur sleurden. We keerden terug naar huis. Mijn vrouw was zeer ongerust over Salem, maar haar ongerustheid werd omgezet in tranen toen zijn wist dat ik het vrijdagsgebed met Salem had gebeden. Vanaf die dag was er geen salat in de moskee wat ik nog miste. Ik verliet mijn slechte "vrienden" en ik kreeg goede vrienden die ik in de moskee leerde kennen. Ik proefde samen met hen de smaak van Imaan (geloof). Zij leerden mij dingen die het wereldse leven mij van had laten afdwalen. Geen lezing of extra gebed liet ik nog voorbij mij gaan. Ik las de Quran meerdere malen per maand uit. Mijn tong werd zachter met het gedenken van Allah in de hoop dat Hij mijn geroddel en gespot over de mensen zou vergeven. Ik merkte dat ik veel dichter bij mijn gezin stond. De blikken van angst en medeleven verdwenen uit de ogen van mijn vrouw. Er stond constant een glimlach op het gezicht van mijn zoon Salem. Wie hem zou zien zou denken dat hij in het bezit was van de hele wereld. Ik was Allah erg dankbaar voor zijn gunsten. Op een dag besloten mijn goede vrienden om naar een ver gebied te gaan om daar da3wa (uitnodigen tot het goede) te doen. Ik twijfelde of ik met ze mee zou gaan. Ik vroeg Allah om hulp en ik vroeg mijn vrouw om advies. Ik verwachtte dat zij niet zou instemmen maar het tegenovergestelde gebeurde! Ze was erg blij en ze moedigde mij aan. Vroeger vertrok ik op reis zonder het met haar te overleggen in mijn verdorven leefstijl. Ik richtte mij tot Salem en meldde hem dat ik op reis zou gaan waarna hij mij met zijn kleine armen in afscheid omhelsde. Drie en een halve maand duurde mijn afwezigheid. Gedurende die hele periode nam ik elke keer als ik de mogelijkheid had contact op met mijn vrouw en mijn kinderen. Ik miste hen erg. En wat miste ik Salem!! Wat wilde ik graag zijn stem horen! Hij was de enige die ik niet aan de telefoon had gehad gedurende mijn hele reis. Hij is in de moskee zeiden ze elke keer dat ik belde. Elke keer als ik mijn vrouw vertelde dat ik Salem zo miste moest ze lachen.....Behalve de laatste keer dat ik belde. Ik hoorde haar lach niet die ik verwachte. Haar stem was anders. Ik zei tegen haar: "Geef aan Salem mijn salaam (groet) door." "InshaaAllah" antwoordde zij. En ze bleef stil. Eindelijk kwam ik thuis. Ik klopte op de deur hopend dat Salem de deur zou openen. Tot mijn verbazing deed mijn zoontje Khalid open (hij was de 4 jaar nog niet gepasseerd).Ik zette hem op mijn schouders terwijl hij schreeuwde: "Papa...Papa.." Ik weet niet waarom mijn borst benauwd werd toen ik het huis binnenging... Ik zocht mijn toevlucht bij Allah tegen de vervloekte satan. Mijn vrouw kwam naar mij toe maar ze was anders dan normaal. Alsof ze deed alsof ze blij was. Ik bekeek haar eens goed en vroeg haar: "Wat is er met ?", "Niets" zei ze. Toen dacht ik weer aan Salem en vroeg haar: "Waar is Salem?" Haar hoofd boog naar beneden. Ze antwoordde niet. Er rolde brandende tranen over haar wangen. Toen begon ik tegen haar te schreeuwen: "Salem! Waar is Salem???" Ik hoorde toen niets meer behalve de stem van mijn zoontje Khalid die in zijn taaltje zei: "Papa...Thalem is naal Jennah... Bij Allah...". Mijn vrouw kon de situatie niet meer aan. Ze begon hard te huilen. Ze viel bijna flauw en kon zich nog net uit de kamer verplaatsen. Later begreep ik dat Salem twee weken voor mijn terugkomst een hoge koorts had gekregen. Mijn vrouw had hem naar het ziekenhuis gebracht. De koorts werd steeds heviger en wilde hem maar niet loslaten totdat zijn ziel en zijn lichaam van elkaar gescheiden waren.
Als het je allemaal te benauwd wordt. Als je ziel het niet meer houdt met wat het moet dragen roep dan: Ya Allah (Oh Allah)! Als je geen oplossing meer ziet en alle wegen lijken gesloten en alle hoop lijkt bekindigd roep dan: Ya Allah (Oh Allah)! Er is geen god behalve Allah Heer van de zeven hemelen en van de geweldige troon.
Afgelopen zomer was mijn nicht op een bruiloft en daar was een meisje die haar het volgende vertelde: (Ik noem dit meisje even in dit verhaal malika.) Malika woonde in marokko bij haar ouders, ze droeg een hoofddoek en bidde netjes 5x per dag enz. Maar zoals elk ander meisje kwam ook iemand haar om haar hand vragen, de jongen die om haar hand kwam vragen kwam uit frankrijk, en dat betekende dus voor haar dat ze in frankrijk moest gaan wonen. Toen ze getrouwd waren kreeg ze van haar man te horen dat ze haar hoofddoek af moest doen,en dat ze zich moest kleden als de meisjes in frankrijk, hij zei tegen haar je bent nu in europa en ik wil niet dat mensen me uitlachen omdat mijn vrouw een hoofddoek draagt. Tegen haar zin in heeft ze gedaan wat haar man eiste, ze deed haar hoofddoek af, heeft haar haar geknipt en geverft, liep met korte rokjes en mouwloze truitjes en jurkjes enz. Zo is het ongeveer 2jaar gegaan,tot dat ze op een nacht droomde dat er een dan naar haar toe kwam en tegen haar zei:je hebt nog maar een man week te leven en dan is het voorbij. Ze vertelde haar man wat ze gedroomd had en dat ze zich zorgen maakt,maar haar man zei tegen haar dat ze zich niet moet aanstellen. En de zelfde droom kreeg ze de volgende nacht weer, ze nam het nu wel serieus en besloot om naar marokko te gaan om haar ouders te zien en afscheid te nemen,want ze had het gevoel dat er iets zou gebeuren... ze is is haar eentje naar marokko gegaan,want haar man nam het niet serieus wat ze had gedroomd. Eenmaal in marokko begonnen de gevoelens sterker te worden dat ze echt doodgaat,ze heeft haar ouders niks over haar droom verteld zodat ze niet bezorgd zullen zijn. Het enige wat door haar hoofd ging was dat ze haar hoofdoek af heeft gedaan en dat ze kleren droeg die niet toegestaan zijn voor vrouwen in de islaam,die hele week dat ze in marokko was droomde ze elke nacht hetzelfde De vijfde dag dat ze in marokko was ging haar moeder naar haar kamer om haar wakker te maken om te ontbijten, en ja hoor Allah heeft haar ziel die ochtend niet terug gegeven. Ze is dus echt overleden meskina, haar ouders waren er kapot aan, het was hun enige dochter. Haar ouders hebben toen de man van malika gebeld en hebben hem verteld dat malika in haar slaap is overleden. Haar man was er helemaal kapot van en haatte zich zelf om het feit dat hij haar dromen niet serieus nam. hij is toen naar marokko gegaan om zijn vrouw daar te begraven, hij is daar ongeveer 2weken gebleven. Hij bezocht elke dag haar graf en vroeg om vergivenis,maar toen hij op een dag naar haar graf ging en aan het bidden was hoorde hij ergens geluid vandaan komen...... Hij was er 100% zeker van dat hij de stem van zijn vrouw hoorde. het geluid kwam echt uit het graf van zijn vrouw, hij raakte helemaal in paniek en is naar de moskee gerent en heeft er iemand bij gehaald. Het geluid kwam inderdaad uit de graf van malika,ze was keihard aan het schreeuwen dat ze pijn heeft. Iedereen raakte in paniek (was dit een teken van Allah)............... Ze besloten de graf open te maken,en tot hun verbazing zagen ze malika liggen en ze leefde nog. Ze was keihard aan het schreewen van de pijn,ze herhaalde wel 100x HET SPIJT ME, allah het spijt me... ze zag er niet meer hetzelfde uit als toen ze nog leefde,haar haren die ze had geknipt en geverft waren helemaal afgebrand,haar wenkbrauwen die ze had geepileerd waren afgebrand,haar armen en benen die ze aan de buiten wereld liet zien in mouwloze truitjes en korte rokjes waren helemaal verbrand. ze schreeuwde keihard: Allah is groot,allah is groot!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Ze wou haar man niet meer zien, en ze was doodsbang. ze vertelde de mensen om haar heen wat er was gebeurd. Toen jullie mij begraafden leefde ik nog,maar ik kon mezelf niet bewegen ik kon niks,alsof iemand me stevig vast hield. toen jullie eenmaal weg gingen van mijn graf,kwam er iemand naar me toe en die zei,HEB JE GOED GELEEFD! ben je blij met wat je hebt gedaan!!!!!!! Je moet boeten voor wat je hebt gedaan!!! Wat er met jou in je graf gaat gebeuren moet jij vertellen aan elk mens die je tegenkomt,en jou man zal nog zwaarder gestraft wordendan jou!!!!!!!!!!!!!!!!! het meisje dat dit aan mijn nicht vertelde was malika zelf,ze heeft haar brandwonden laten zien,en ze zei: Allah heeft mij genomen om alle anderen te laten zien dat je moet leven zoals allah het wil.. Mijn nicht was er een hele tijd kapot van, en toen ik het heb gehoord heb ik echt gehuild. malika heeft gevraagt dit door te vertellen aan alle anderen mensen zodat andere mensen het weer door zullen vertellen enzovoorts. En dit is echt gebeurd mensen, BEDEK JE LICHAAM DUS VOOR DAT HET TE LAAT IS.
Ik kwam terug van een lange reis en Allah oordeelde dat mijn zitplaats op het vliegtuig naast een groep zorgeloze jonge mannen zou zijn, wiens luid gelach en luide stemmen te veel voor mij waren en de lucht was gevuld met wolken van rook afkomstig van hun sigaretten. Door de wijsheid van Allah was het vliegtuig compleet vol en kon ik mijn zitplaats niet veranderen. Ik probeerde van het probleem te ontsnappen door te gaan slapen, maar dat was onmogelijk. Toen ik hun herrie helemaal zat was, pakte ik mijn Moeshaf (Koran), en begon op een zachte toon zoveel mogelijk Koran te lezen. Snel hierna begonnen de jonge mannen rustiger te worden. Sommige egonnen een krant te lezen en sommige vielen in slaap.
Plotseling zei één van hen met harde stem, terwijl hij naast me zat: "Genoeg! Genoeg!" Ik dacht dat ik hem stoorde doordat mijn stem te hard was, dus ik verontschuldigde me en ging verder met lezen op een fluistertoon die alleen ik kon horen. Ik zag hem zijn hoofd met zijn handen vasthouden Hij zat onrustig op zijn zitplaats en bewoog veel. Toen hief hij zijn hoofd en zei boos tegen mij: "Alstublieft, hou ermee op, ik kan er niet tegen!!" Hij stond op van zijn zitplaats en bleef een tijdje weg. Toen kwam hij terug, groette hij mij met de salaam en verontschuldigde zich. Hij viel stil en ik begreep niet wat er aan de hand was. Maar na verloop van tijd richtte hij zich naar mij met zijn ogen gevuld met tranen en zei op een fluistertoon: "Drie jaar lang of meer heb ik mijn voorhoofd niet op de grond geplaatst, en ik heb niet eens één aya gelezen! Ik ben nu al een hele maand bezig met deze reis, en er is niet één slechte daad die ik niet deed. Toen ik jou de Koran hoorde lezen, werd mijn hele wereld zwart en mijn hart vulde zich met wanhoop. Ik voelde me alsof iemand me wurgde. Ik voelde elke ayah die je las op mijn lichaam neer komen als een zweep. Ik zei tegen mijzelf: ,,Hoe lang zal deze verwaarlozing nog doorgaan? Waar zal dit pad je naar toe leiden? Wat zal er gebeuren na al dit dwaze gespeel? Toen ging ik naar de toilet, weet je waarom? Ik had een sterke behoefte om te huilen, en ik kon geen andere plaats vinden om te vluchten van de blikken van de mensen die hier aanwezig zijn!
Ik sprak met hem in algemene termen over Tauwbah (berouw) en het terugkomen tot Allah, daarna viel hij stil. Toen het vliegtuig geland was, hield hij me aan en het leek alsof hij weg wou blijven van zijn vrienden. Hij vroeg me, met een serieuze uitdrukking op zijn gezicht: "Denk je dat Allah mijn berouw zal accepteren?" Ik zei: "Als je oprecht en serieus in jouw berouw bent, dan zal Allah al jouw zonden vergeven." Hij zei: "Maar ik heb verschrikkelijke dingen gedaan, heel verschrikkelijk." Ik zei: "Heb je niet gehoord dat Allah zegt (interpretatie van de betekenis):
Zeg: ,,O mijn dienaren, die buitensporig zijn tegenover zichzelf (door zonden te begaan), wanhoopt niet aan de Genade van Allah. Waarlijk, Allah vergeeft alle zonden. Hij is de Vergevensgezinde, de Meest Barmhartige (Soerah az-Zoemar: 53)
Ik zag hem glimlachen van blijdschap. Zijn ogen waren gevuld met tranen, toen zei hij vaarwel en vertrok. SoebhaanAllahil cAdhiem! Het maakt niet uit hoe groot het kwaad en de zonde is van een persoon, in zijn hart is een zaad van goedheid aanwezig. Als we het alleen maar kunnen bereiken en het laten groeien, zal het zijn vruchten dragen, inshaaAllah. Dit zaad van goedheid is altijd aan het vechten in het hart van mensen, ook al is het bedekt met lagen van grilligheid en verlangens. Wanneer Allah het goede wil voor Zijn dienaar laat Hij een licht van leiding schijnen in zijn hart en leidt Hij hem naar het pad van degenen die geleid zijn. Allah zegt wat als volgt vertaald kan worden:
"En wie Allah wil leiden, Hij stelt zijn borst open (en wijd) voor de Islam en wie Hij wil doen dwalen, Hij maakt zijn borst (zo) nauw en beklemd alsof hij moeizaam de hemel (probeert) in te stijgen." (Soerah al-An'aam: 125)
Wat heb je aan een Heelal vol goud, als je hart niet vervuld is met het liefde der waarheid. Wat heb je aan een wereld vol Diamanten als het hart niet verwarmd wordt door Zijn Licht. Wat waarde heeft een leven,die als een zijden decor opgesteld voor je staat, als je Zijn Liefde niet te pakken krijgt. Wat waarde hebben de mooiste woorden, als je bloed niet met Zijn Liefde door je aderen vloeit. Diegene die ver van Hem is, is ook ver van het ware liefde, Diegene die ver van Hem is,is ook ver van het ware vriendschap. Stel dat het vandaag de dag van de Liefde is, wat voor een Moslim alle dagen moet zijn: Ik zou de mooiste Roos der Rozen langs mijn gebedstapijt leggen, en Hem een Heelal vol Liefde sturen,Als de eindeloze Golven in de oceanen, Als alle sterren in de Hemel, Als alle zandkorrels in het Heelal zou ik Hem mijn Liefde Gebeden en Groeten sturen met het schoonste Roos erbij,. Het Licht der Heelal.. Heb je je op een dag van het liefde Hem herinnerd,en een Roos geschonken aan Hem door langs je gebedstapijt te leggen,heb je kunnen zeggen met je hart: Profeet der Profeten,Deze schoonste Roos schenk ik je toe, en zou ik Hem mijn eindeloze Liefde proberen te vertellen,en ik weet dat ik woorden tekort zou komen, en sluit ik mijn ogen en laat de mooiste woorden van het Heelal door mijn Hart naar Hem vloeien. Hij leerde mij een mens te zijn, Hij leerde mij Allah te kennen, Hij leerde mij niemand onrecht aan te doen,of slechte dingen te doen,en om zuiver en rein te blijven. Hij leerde mij mijn ouders lief te hebben en te respecteren mijn hele leven lang,Eindeloze Liefde en groeten aan Hem, Jij hebt het mij allemaal geleerd Jij Jij hebt mij geleerd om een ander zelfs voor de grap niet te doen schrikken,niemand te kleineren,of niemand ten schande te doen,en dat iemand opjagen geen zicht is heb Jij mij geleerd, dat ik niemand mag vervloeken, om geen scheldwoorden te gebruiken, dat ik niet mag roddelen over een ander, om niemands slechte gewoonten of geheimen moet verklappen, om een ander te vergeven voor zijn fouten heb jij me geleerd, iemand die fout zit hem de waarheid laten zien, dat ik niet jaloers moet zijn van een ander, blij zijn met de goede daden van een ander, ene die een slechte daad doet hem met een goede daad te beantwoorden, iemand die in de put zit hem erbovenop helpen, naar iemands problemen en zorgen te luisteren, naar iemands hulp te rennen,elkaar bezoeken,een ander iets aanbieden,geen alcohol te drinken, en dat alle geslachtsgemeenschappen buiten het huwelijk verboden zijn voor Allah, Eindeloze Groeten,Gebeden en Liefde aan Hem,. Groet elkaar zei Je,Gegroet hebben we elkaar, neem de Groet van een ander aan zei Je,hebben we gedaan, omhels elkaar zei Je,hebben we gedaan, maak plaats vrij voor een ander die in het groep bij komt zitten,hebben we gedaan, geef elkaars geheimen niet vrij zei Je,hou de hand van een arme goed vast zei Je, ligt er iets miniems dat schadelijk kan zijn voor een ander,raap het op zei Je,hebben we gedaan, Heb elkaar lief voor Allah zei Je,hebben we ook gedaan, maak verdrietigen blij,hou je aan je woord, neem geen slechte persoonlijkheid aan, zeg positieve dingen zelfs achter de rug van een ander en praat over hun pluspunten zei Je... Heb je Hem lief zoals je je vrouw,kinderen of ouders liefhebt ? Maak je tijd voor Hem vrij zoals je het voor hun doet? Glimlach je ook zoals Hij het deed ? Zoals Abd.Ibn.H(v.z.m.h),Ik heb niemand gezien die meer als Hem glimlachte,. Als het de dag van de Liefde en zou ik dicht bij Hem willen zijn, in Medina, en zou ik Hem de mooiste Roos der Rozentuinen brengen, de schoonste woorden van het Heelal tegen hem zeggen, daarna zou ik bij Hem klagen dat er nog altijd mensen zijn die Hem niet liefhebben, en mensen die Allah niet kennen,zou ik aan Hem klagen, waarom klagen ? iemand die liefheeft klaagt bij zijn geliefde, en zou ik Hem vertellen dat er nog altijd mensen ver van de Koran leven, dat er nog altijd kinderen zonder enige Liefde ergens gedumpt of slecht behandeld worden over heel de wereld,en dat terwijl ik alle dagen thuis vlees kan eten,een ander zijn levenlang dat niet eens ziet, zelfs mijn eigen egoisme zou ik Hem vertellen, de pijn van ouders die hun kind zien sterven omdat ze hun geen druppel siroop of medicatie kunnen kopen,en anderen maar toekijken,zou ik naar Hem klagen,. En voordat ik zou gaan slapen zou ik Hem oneindig veel Groeten, Gebeden en Liefde sturen naar het grootste Geliefde,wat we allemaal zouden moeten doen, Zoals Allah ons ook vraagt Hem lieftehebben. Hij is eigenlijk de mooiste Roos der Rozentuinen die Allah de mensheid ook toegestuurd heeft: Het Licht der Heelal, Het Licht in het Duister, Als de eindeloze golven van oceanen, Als alle sterren in de Hemel, en Als alle zandkorrels in het Heelal de Gebeden,Groeten en Liefde naar Hem... En dit is maar een druppel in alle oceanen van wat ik voor Allah kan zeggen.
Ik ga een groots huis bouwen, zei de dikke meneer haastig. Ik ga het grootste en mooiste huis bouwen van de hele wereld. Let jij maar eens op! Ik wil een stevig huis bouwen, Dirk. Het kan me niet schelen hoe lang ik daar over doe, zei de lange meneer rustig. Jaap, riep dikke Dirk angstig. Er komt een flinke storm dus moet je wel snel zijn. Een flinke windvlaag bezorgde de twee mannen dik kippenvel. Bah, straks gaat het nog regenen ook, mopperde Dirk. De ochtend begint al weer lekker.
Beide mannen wilden graag een stevig en veilig huis bouwen voor hun vrouw en kinderen. Ze hadden wel tentjes, maar die waren niet zo sterk. Elke keer als er dan storm was dan gingen de tentjes plat. Iedereen was dan nat en doorweekt. Al het eten voor een hele week spoelde zo de berg af het dal in. Daar moest dan toch echt een eind aan komen.
Eh wat ga jij nou doen, Jaap, vroeg dikke Dirk onzeker. Ik, vroeg lange Jaap verbaasd. Hij was het niet gewend dat mensen hem iets vroegen. Ik ga eerst naar de moskee en vragen of Allah het werk wat ik ga doen wil zegenen. Bah, zegt dikke Dirk. Ik bouw het huis en dan draag ik het hele huis op aan Allah. Dat is veel beter. En wat ga je daarna doen? Daarna ga ik naar de meest ervaren timmerman in de stad en hem vraag ik om raad. Ha, snuift dikke Dirk afwijzend. Ik ga ALLE timmermannen om raad vragen. Dan mis ik niets!
Lange Jaap liep rustig naar de wijze timmerman toe, terwijl dikke Dirk zich rot rende om iedere timmerman in de stad te kunnen spreken. Lange Jaap zag dikke Dirk in de verte al aankomen wanneer hij bij de wijze timmerman aankomt. Dikke Dirk was helemaal bezweet en hijgend brulde hij, Ik ga eerst, ik ga eerst, en draafde op de wijze timmerman af.
OKÉ, wijze uil. Hoe maak ik het beste huis in de wereld. De wijze timmerman antwoordde langzaam, Begin bij het begin. Begin onderaan. Zorg dat je met beide benen op de grond staat." Ja en? Verder, riep dikke Dirk gehaast. Kom op man, praat eens wat sneller. Ik wil het vandaag nog weten! Weer antwoordde de wijze timmerman met, Begin bij het begin. Begin onderaan. Zorg dat je met beide benen op de grond staat." Nou eh, brult dikke Dirk spottend, volgens mij ben je niet helemaal lekker. Met beide benen op de grond staan. Pfff. Denk je soms dat ik huppelend een huis ga bouwen ofzo. En boos loopt hij weg, terug naar huis of waar eigenlijk zijn huis gebouwd moet worden.
Lange Jaap schudde met zijn hoofd, Vergeef mijn vriend. Hij is nogal ongeduldig. De wijze timmerman glimlachte slechts en zei verder niets.
Ik wil, insha Allah (als God het wil), een veilig en droog onderkomen bieden voor mijn gezin, maar ik heb niet de kennis hoe ik het moet bouwen," zei lange Jaap rustig. De timmerman vertelde hem hetzelfde als wat hij dikke Dirk vertelde. Lange Jaap bleef wel geduldig luisteren. Wijze timmerman, je hebt veel te vertellen en ik zal geduldig luisteren. Ik zal je stap voor stap uitleggen hoe je je huis kunt bouwen. Ga er maar goed voor zitten want dit kan wel even duren, zei de wijze timmerman met een warme glimlach. Ik hang aan je lippen. Vertel asjeblieft nog meer. Dan ziet hij ineens de lange schaduwen. Och heden, het is bijna tijd om te eten. Ik moet naar huis. Tenminste, ik moet naar de plaats waar ik nog het huis moet bouwen, zegt lange Jaap terwijl hij naar de horizon kijkt. Vlug gaat hij terug naar de berg om een goed huis te bouwen.
Op de heuvel zijn dikke Dirk en lange Jaap begonnen met het bouwen van hun huizen. Dikke Dirk begon in een sneltreinvaart te bouwen. Alles wat de timmerlieden vertelden probeerde hij ook meteen uit. Oh dit gaat niet goed, jammerde dikke Dirk. Ik wil het snel en goed doen, maar er zitten nog gaten tussen het hout. De muren staan scheef en de grond is ook nog ongelijk. Toch gaat hij dapper verder. Ik moet de mensen laten zien dat ik het kan, anders ben ik niets! De gaten en kieren kan ik altijd wel dicht gooien met verf. Ha! Wat ben ik toch slim!
Lange Jaap haalde eerst een paar keer diep adem, dankte Allah en begon rustig met bouwen. Hij begon netjes bij het begin en deed precies wat de wijze timmerman hem vertelde. Alles wat hij deed droeg hij op aan Allah, uit dank voor al de zegeningen die hij ontving. De mensen uit het dorp blij maken dat kon hij toch niet, die wisten zelf niet wat ze wilden.
Ha, schreeuwt dikke Dirk. Nu komt het leuke werk. Kledderen met verf, en liet zo een hele emmer verf over het dak leeglopen. Nou, dat kan veel sneller, zei hij ongeduldig. Hup, nog een paar emmers over het dak heen. Het leek wel een zee van verf wat naar beneden kwam. Kijk toch eens, alle gaten en kieren zitten nu dicht. Ben ik niet geweldig, brult hij van de daken terwijl hij zichzelf op de borst klopt.
Nou, zo is het wel leuk, maar het wordt wel een zooitje, sprak lange Jaap wat bezorgt. Ik doe het liever rustig aan en laat de kwast het werk doen, en plakte een aantal kwasten aan elkaar waardoor hij een hele grote kwast kreeg. Rustig aan zette hij het hele huis in de verf. Verven en schuren, buurman. Dat geeft een goed resultaat. Verven en schuren. Dat deed hij een paar keer. En dan nog even afwerken met een kwast en klaar, zegt hij heel tevreden. Bedankt Allah, U bent Geweldig riep lange Jaap met een brede glimlach.
De huizen waren eindelijk gebouwd, maar lange Jaap deed er bijna vijf keer langer over dan dikke Dirk. Beide huizen leken erg veel op elkaar en ze zagen er zo van een afstand erg goed uit. Iedereen was dolblij en ze trokken gelijk het huis in. Het huis van dikke Dirk was de hele dag gevuld met klachten van de vrouw en kinderen. Het huis van lange Jaap was de hele dag gevuld met het bedanken van Allah.
Die nacht was er een hevige storm. Het eerste uur was er niets aan de hand en beide huizen stonden met beide benen op de grond. Daarna begon het huis van dikke Dirk te scheuren. Eerst kleine scheuren en wanneer de wind harder tegen de muren aan blies kwamen er hele grote scheuren in. Hele planken met grote stroken gedroogde verf werden van het huis afgerukt. Toen de wind eindelijk de deur vond kwam hij eens binnen kijken en nam het hele huis maar mee. Weg was het nieuwe huis. Dikke Dirk, vrouw en kinderen stonden te bibberen van de kou. Regen kwam met bakken naar beneden. Ze waren tot op hun hemd kletsnat. Gelukkig deed lange Jaap zijn deur open zodat ze konden schuilen voor de storm. Ze waren maar al te blij met dit aanbod en liepen naar binnen terwijl ze Allah bedankten.
Het opbouwen van je geloof is net als het bouwen van een huis. Richt je naar de bron (Koran) en naar de overleveringen van de Profeet. Als je je geloof wilt opbouwen, praat dan met de grootste Bouwmeester die er is. Allah. Wees niet zoals dikke Dirk en vraag iedereen om raad. Dit brengt alleen maar verwarring. Lees de Koran en lees over Mohammed (vrede zij met hem), de Profeet. Doe het stap voor stap. Rustig aan. Neem de tijd. Richt je op Allah en dank Hem voor alles en je zult zien dat het beter gaat. Als je Allah om hulp vraagt voordat je aan iets begint, dan zul je zien dat het ook beter gaat. Allah vindt het geweldig als je Hem om hulp vraagt en Hij zal je altijd helpen. Hoe vaak je ook blijft vragen. Doen hoor! Allah is geduldig!
Salaam alaikoem broeders en zusters , Ik ben Said Mondria en ik zal inshallah elke dag een nieuw verhaal plaaten en ik hoop dat jullie ze leuk vinden . Jullie mogen reageren dat kan onderaan elk verhaal ik kijk er naar uit. Salaam alaikoem, Said.
