Moge Allah ‘azza wa djal onze kennis doen vermeerderen, Ameen. Moge Allah ons leiden naar de waarheid en ons weerhouden van het slechte, Ameen. Moge Allah ons sieren met de schoonheid van Imaan & Taqwa, Ameen.
Sinds Allah mij elf jaar geleden uit Zijn Barmhartigheid de zoetheid van de Islaam heeft laten proeven, is mij letterlijk honderden keren gevraagd hoe ik nou eigenlijk moslim ben geworden en zal het mij misschien nog wel honderden keren gevraagd worden in de toekomst. Ik begrijp dat al die nieuwsgierige vragenstellers deze vraag alleen maar stellen vanuit hun vreugde een "bekeerde" moslim te zien en vanuit hun liefde voor de Islaam en daarom heb ik al die jaren geduldig antwoord gegeven op die vraag alsof het de eerste keer was dat ik die vraag hoorde. Ik heb er echter wel een standaard verhaaltje van gemaakt dat ik kort samengevat binnen een minuut vertel, waardoor eigenlijk een hoop mooie punten achterwege blijven. Het is echter noodzaak geworden wanneer je niet een fulltime verteller wilt worden van je eigen biografie. Vandaar dat ik nu voor het eerst in mijn leven mijn verhaal op papier zet, zodat ik in alle rust mijn herinneringen, ervaringen en gedachten met jullie kan delen. Vaak vraagt men mij wat nou dé reden was dat ik moslim werd en mijn antwoord daarop is zeer kort: dat was de Leiding van Allah, die Hij geeft aan wie Hij wil. Maar natuurlijk ging er aan die leiding een speurtocht vooraf, een speurtocht die mij uiteindelijk weer met mijn eigen "Fitrah" (natuurlijke aanleg) zou herenigen. Sommige Westerse oriëntalisten en antropologen beweren wel eens dat het merendeel van de bekeerde Europese moslims uit probleemgezinnen zou komen, alsof de Islaam alleen een keuze zou kunnen zijn uit wanhoop en niet uit goed beredeneerde overwegingen. Ik ben in ieder geval een voorbeeld van een kind dat niet is opgegroeid in een probleemgezin; geen gescheiden ouders, geen drugsverslaafde als vader en geen jeugdjaren van tuchtscholen of jeugdgevangenissen. Ik groeide op in het katholieke Brabant, in een katholieke familie, op een katholieke basisschool. Ik werd als kleine baby gedoopt in de kerk, toen ik daar nog niks over kon zeggen en ik heb rond mijn achtste mijn communie gedaan, al was het meer voor de cadeautjes dan vanuit overtuiging. Welke standvastige overtuiging kan een achtjarige kind nou hebben? De enige plek waar ik echt veelvuldig met het geloof in aanraking kwam, was op school, want ook mijn familie was buiten kerstmis niet erg praktiserend. Op school openden wij elke dag de les met een gebed en minstens eens per week kregen we godsdienstles. Wat me ervan is bij gebleven is dat ik altijd onder de indruk was van de verhalen over onze profeet 'Iesa (Jezus - de vrede en zegeningen van Allah zijn met hem). Ik probeerde me altijd voor te stellen hoe hij met zijn volgelingen leefde, iets dat met mijn grote fantasie niet moeilijk was voor me te zien. Ik ken 'Iesa as uit al die verhalen als een dapper man, die zijn brood deelde met de armen onder een boom, de melaatsen genas en met het simpele volk in het stof zat. Maar aan de andere kant zag ik een paus, die beweerde 'Iesa as te volgen, maar ondertussen in het Vaticaan woonde in een paleis van marmer en kogelvrije ramen, ver weg van het gewone volk. Ik kan me herinneren dat dit één van de eerste dingen was die aan mij begonnen te knagen in de laatste klas van de basisschool en waarover ik mijn leraar begon te vragen. Nu, veertien jaar later, kan ik nog zijn rode gezicht voor me zien, dat lachte als een boer met kiespijn. Ik kreeg een antwoord dat de Paus zo moet leven omdat hij de plaatsvervanger zou zijn van God op aarde en ik moest er maar verder niet teveel over vragen. Maar was de paus dan hoger dan de profeet die hij beweerde te volgen? De paus deed me eerder denken aan de Romeinse keizer dan aan 'Iesa... Het was rond deze tijd dat ik mijn vormsel kon doen; dat is, zeg maar, na je doop en communie de derde stap op weg naar een voorbeeldig katholiek. Toen ik er achter kwam dat ik bij mijn vormsel niet zoveel cadeautjes kreeg als voor mijn communie, heb ik er dan ook maar van afgezien. Het was rond deze tijd dat ik de bekende serie "Roots" op TV zag, waarin het onthutsende verhaal
vertelt wordt van een zwarte Afrikaanse slaaf die naar Amerika wordt getransporteerd. Ik was als beginnende puber geschokt door de brutaliteit en hebzucht van die blanke, christelijke Europeanen, die onze zwarte medemensen verhandelden als vee. Via de rapmuziek van zwarte Afro-Amerikanen leerde ik steeds meer over deze geschiedenis en begin ik steeds meer in te zien dat de Europese rijkdom voor een groot deel te danken was aan de blanke plundertochten in Afrika en Azië. Ik begon me af te vragen waarom wij daarover nooit iets geleerd hadden in de geschiedenislessen, of over de Nederlandse plunderingen in Indonesië en Suriname. En hoe kon het zijn dat Columbus Amerika had ontdekt, terwijl er al lang Indianen woonden? Hadden die Indianen dan niet Amerika ontdekt, of werd het pas belangrijk toen de blanke, christelijke Columbus dat deed? En wat er daarna met die arme Indianen gebeurd is, is ook iets waar nooit over is gesproken.
Ik begon steeds kritischer tegen mijn "eigen" christelijke Westen aan te kijken en begon steeds meer sympathie te ontwikkelen voor die onderdrukte volkeren. Dat was toch de boodschap van 'Iesa as die ik jaren lang op school had geleerd; kom op voor de onderdrukten en wees niet met de onderdrukkers? Ik begon steeds meer de enorme kloof te zien tussen deze profeet 'Iesa as en de mensen die met veel trots beweerden hem te volgen. Ik begon de gouden kelkjes en kandelaars in de kerk te zien als geroofd goud uit Afrika. Al die schilderijen, beelden en muziek in de kerk waren alleen maar een afleiding van de werkelijke sobere aanbidding van God, terwijl zelfs volwassen mensen niet eens mijn fundamentele vragen over het geloof konden beantwoorden. Toen pas begon ik terug te denken aan al die gebeden op de basisschool, waarin wij zeiden: "Wees gegroet Maria, moeder van God.." Ik begon mij af te vragen hoe God een moeder kon hebben en wie dan zijn opa en oma waren? Natuurlijk wist ik dat met God Jezus werd bedoeld, maar hoe kon Jezus nou God zijn als hij door mensenhanden gekruisigd was (zoals ik toen nog geloofde)? Kan de Schepper worden gedood door Zijn eigen schepselen? En waarom ging 'Iesa as dan in gebed tot God? Bidt God soms tot zichzelf? Ik voelde gewoon aan mijn Fitrah (geboorterecht, iedereen heeft het geloof in God in zich, alleen is het bij velen bedekt door materialisme en begeertes etc.) en met mijn gezonde, jeugdige verstand, dat dit alles niet klopte en dat al die mensen waarmee ik sprak dat eigenlijk ook wel wisten. Vandaar dat ze vaak zelfs mijn vragen en discussies uit de weg gingen. Ik heb zelfs geprobeerd hierover met pastoors te praten, maar tevergeefs. Toen ik dus alleen maar halve, paniekerige reacties kreeg op mijn vragen, besloot ik zelf maar te gaan lezen en zo begon ik in de bibliotheek verschillende boeken te lezen over het Christendom, Boeddhisme, Jodendom en Hindoeïsme, maar eigenlijk nog niet zo over de Islaam. In het christendom bleef ik, in welke stroming dan ook, vele tegenstrijdigheden vinden. Ook het Jodendom sprak mij om meerdere redenen niet aan; onder andere omdat ik niet van het Joodse ras was en omdat zij 'Iesa as verwierpen als een leugenaar. Het Hindoeïsme vond ik wel mysterieus, maar het klonk mij allemaal te ongeloofwaardig toen ik las over goden die er uitzagen als blauwe olifanten en elkaar de oorlog verklaarden vanwege een vriendinnetje. Ook het discriminerende kastenstelsel en het levend verbranden van weduwen kon ik niet accepteren als goddelijk. Vooral de soberheid en éénvoudigheid van het Boeddhisme sprak me aan en ik zag grote overeenkomsten tussen de boodschap van Boeddha en die van 'Iesa. Maar ook bij het Boeddhisme bleef ik dingen vinden waar ik het niet mee eens kon zijn. Ik denk dat één van de belangrijkste punten was die ik niet kon accepteren, dat ook zij, net als de christenen, een schepsel aanbaden in plaats van de Schepper. Ik geloof tot op de dag van vandaag dat Boeddha een ware profeet van Allah kan zijn geweest, maar dat de mensen na hem zijn boodschap hebben verdraaid, net zoals de christenen dat met de oorspronkelijke boodschap van 'Iesa vrede zij met hem hebben gedaan. Uiteindelijk begon ik me toch steeds meer in de Islaam te verdiepen vanwege verschillende redenen. Ten eerste was ik niet tevreden met de religies die ik tot nu toe had onderzocht; ik vond er geen totale rust in. Ten tweede had ik in deze tijd een Algerijnse oom, die ik rond mijn puberteit steeds interessanter begon te vinden. Deze oom was echter het tegenovergestelde van een goede moslim; hij woonde ongehuwd samen met mijn tante, dronk wijn, verrichte zijn gebeden niet en vastte niet in de Ramadan. Hij maakte de moslims en hun religieuze gewoontes vaak zelfs belachelijk. Maar via hem begon ik wel steeds meer geïnteresseerd te raken in Algerije en zodoende kwam ik al vlug op de Islaam uit. Ik begon te lezen over de Franse bezetting van Algerije en hoe de Fransen daar met enorm veel bloedvergieten en onderdrukking hebben geprobeerd die Algerijnse moslims het "beschaafde christendom" bij te brengen. Mijn interesse voor de Islaam kwam nog eens in een stroomversnelling door de eerste Golfoorlog tussen Irak en Amerika; een tijd waarin de media bol stonden van de anti-islamitische en anti-Arabische propaganda. Hoe vreemd het ook klinkt; juist hierdoor werd mijn sympathie voor de moslims en het Irakese volk alleen maar vergroot en begon de Islaam mij aan te trekken als een magneet. Ik had totaal geen moslimvrienden waar ik bij terecht kon en ik kende maar één moskee, waar ik bang was zomaar naar binnen te gaan. Ik wist niet hoe men zou reageren als er een Nederlandse jongen zomaar bij hen naar binnen zou lopen, maar ik wou graag één van hen zijn! Dus trok ik op een vrijdagmiddag naar die moskee en ging voor de ingang zitten en keek naar de mensen die naar binnen gingen. Een vriendelijke oude man liep op mij af en aaide mij glimlachend over mijn hoofd, waarna hij naar binnen ging. Zo ben ik nog één of twee keer op een vrijdagmiddag voor die ingang gaan zitten, zonder met iemand te spreken of naar binnen te gaan. Pas toen ik daarna telefonisch een afspraak met ze had gemaakt, ging ik op mijn veertiende verjaardag voor het eerst echt die moskee in en schudde ik handen met enkele Turkse broeders. Ik voelde me meteen thuis; mijn hele geest vertelde mij dat dit hetgeen was waar ik naar op zoek was! Dat klinkt achteraf misschien wat raar, maar ik kan het niet anders uitleggen, en ik neem aan dat veel bekeerde Nederlanders begrijpen wat ik bedoel. De islamitische Fitrah, die ik al vanaf mijn geboorte in mij droeg (en elk mens), begon te ontwaken toen ik daar zat met mijn broeders, op de simpele grond van de moskee. Geen schepsels die aanbeden werden, maar alleen de Schepper. Wat klonk het allemaal éénvoudig! Spoedig daarna ben ik nog één of twee keer terug gegaan, waarna ik de Shahaadah heb afgelegd, el-hamdoelillah. Vanaf dat moment, vanaf het moment dat ik mij in de salaat (het gebed) met hen neerboog voor Allah, begon er een gevoel te branden in mijn hart, dat er tot op de dag van vandaag in zit. Dat gevoel heet imaan, maar dat wist ik toen nog niet. Ik wist alleen dat ik dit nog nooit eerder had gevoeld en dat ik dit gevoel nooit meer kwijt wou raken. Een enorme brandende liefde voor Allah, waardoor je angsten verdwijnen en er rust voor in de plaats komt. Een liefde die je soms alleen kan uitschreeuwen met "Allaahoe Akbar!" - Allah is de Grootste! - De zoetheid van imaan, die mij er soms toe bracht om midden in de nacht neer te knielen voor Allah, om vervolgens zo een kwartier neergeknield te blijven op mijn gezicht. Ik was na een hele zoektocht eindelijk weer thuis...
Voor de tijd dat de Profeet Mohammed (vzmh) begon met het verkondigen van Allahs woord, waren er veel Arabieren die liever een zoon dan een dochter hadden. Zonen waren sterk en konden hard werken. Zij hadden veel voordelen voor hun ouders en familie. Maar dochters waren zwak, dachten de Arabieren. En dat niet alleen, meisjes waren vervelend en een last en een kostenpost voor de familie.
Veel Arabische vaders konden geen meisjes gebruiken en wanneer er een dochter geboren werd in plaats van een zoon, dan waren zij helemaal niet blij. Sommigen werden erg boos door de geboorte van een dochter en begroeven haar levend. Gelukkig was er een vader die naar de Profeet (vzmh) ging en hij biechtte deze verschrikkelijke misdaad op.
Deze vader was ooit een fanatieke afgod aanbidder, zoals alle Arabieren voordat de Profeet Mohammed (vzmh) tot hen kwam en hun de weg naar de Islam wees. Voordat hij een moslim werd, had deze Arabier een dochter. Een lief klein meisje die hem altijd kuste. Wanneer haar vader haar riep, kwam het kleine meisje naar hem toegerend en stond altijd klaar om haar liefde voor haar vader te tonen.
Op een dag riep de vader haar en natuurlijk kwam zij snel aanrennen. Hij nam haar mee op een lange wandeling en het meisje rende en huppelde blij naast haar vader op weg, het arme kleine ding. Ze had nooit gedacht dat een vreselijk lot haar te wachten stond. Na een tijdje kwamen vader en dochter bij een waterbron. Plotseling, zonder waarschuwing pakte hij haar op en gooide haar in de bron. Het kleine meisje was vreselijk bang en gilde in angst: Papa oh Papa! Maar de vader weigerde om naar haar smeken en hulpgeroep te luisteren. In plaats daarvan gooide hij een lading aarde in de bron om zijn dochter te begraven en toen ging hij naar huis, haar achterlatend om te sterven.
Het was een hartverscheurend verhaal. De vader was vol van wroeging door de vreselijke moord die hij had gepleegd. De vader zou de rest van zijn leven moeten lijden onder dit schuldgevoel.
Natuurlijk was de Profeet (vzmh) vervuld van afschuw toen hij hoorde wat de vader had gedaan. Zijn hart deed zeer van verdriet. Tranen welden op in zijn ogen en liepen over zijn gezicht en zijn baard in. De Profeet (vzmh) moest zo huilen dat zijn gezicht en baard helemaal nat werden. Toen zijn vrienden de Profeet (vzmh) zo zagen huilen, werden zij allen erg ongelukkig en ook hen ogen vulden zich met tranen. Zij wisten dat het terecht was dat de Profeet (vzmh) zoveel tranen vergoot voor het kleine meisje die zon vreselijke dood was gestorven. Want had hij zijn volk niet geleerd dat zij lief moesten hebben? Alle kinderen, jongens en meisjes? En had hij niet gezegd: Allah houdt van diegene die zorgt voor zijn familie, speciaal diegenen die zorgen voor meisjes
En was de Profeet (vzmh) niet de grootste kindervriend die de wereld ooit gezien heeft?
Voor de tijd dat de Profeet Mohammed (vzmh) begon met het verkondigen van Allahs woord, waren er veel Arabieren die liever een zoon dan een dochter hadden. Zonen waren sterk en konden hard werken. Zij hadden veel voordelen voor hun ouders en familie. Maar dochters waren zwak, dachten de Arabieren. En dat niet alleen, meisjes waren vervelend en een last en een kostenpost voor de familie.
Veel Arabische vaders konden geen meisjes gebruiken en wanneer er een dochter geboren werd in plaats van een zoon, dan waren zij helemaal niet blij. Sommigen werden erg boos door de geboorte van een dochter en begroeven haar levend. Gelukkig was er een vader die naar de Profeet (vzmh) ging en hij biechtte deze verschrikkelijke misdaad op.
Deze vader was ooit een fanatieke afgod aanbidder, zoals alle Arabieren voordat de Profeet Mohammed (vzmh) tot hen kwam en hun de weg naar de Islam wees. Voordat hij een moslim werd, had deze Arabier een dochter. Een lief klein meisje die hem altijd kuste. Wanneer haar vader haar riep, kwam het kleine meisje naar hem toegerend en stond altijd klaar om haar liefde voor haar vader te tonen.
Op een dag riep de vader haar en natuurlijk kwam zij snel aanrennen. Hij nam haar mee op een lange wandeling en het meisje rende en huppelde blij naast haar vader op weg, het arme kleine ding. Ze had nooit gedacht dat een vreselijk lot haar te wachten stond. Na een tijdje kwamen vader en dochter bij een waterbron. Plotseling, zonder waarschuwing pakte hij haar op en gooide haar in de bron. Het kleine meisje was vreselijk bang en gilde in angst: Papa oh Papa! Maar de vader weigerde om naar haar smeken en hulpgeroep te luisteren. In plaats daarvan gooide hij een lading aarde in de bron om zijn dochter te begraven en toen ging hij naar huis, haar achterlatend om te sterven.
Het was een hartverscheurend verhaal. De vader was vol van wroeging door de vreselijke moord die hij had gepleegd. De vader zou de rest van zijn leven moeten lijden onder dit schuldgevoel.
Natuurlijk was de Profeet (vzmh) vervuld van afschuw toen hij hoorde wat de vader had gedaan. Zijn hart deed zeer van verdriet. Tranen welden op in zijn ogen en liepen over zijn gezicht en zijn baard in. De Profeet (vzmh) moest zo huilen dat zijn gezicht en baard helemaal nat werden. Toen zijn vrienden de Profeet (vzmh) zo zagen huilen, werden zij allen erg ongelukkig en ook hen ogen vulden zich met tranen. Zij wisten dat het terecht was dat de Profeet (vzmh) zoveel tranen vergoot voor het kleine meisje die zon vreselijke dood was gestorven. Want had hij zijn volk niet geleerd dat zij lief moesten hebben? Alle kinderen, jongens en meisjes? En had hij niet gezegd: Allah houdt van diegene die zorgt voor zijn familie, speciaal diegenen die zorgen voor meisjes
En was de Profeet (vzmh) niet de grootste kindervriend die de wereld ooit gezien heeft?
Al vanaf mijn jeugd kreeg ik het benauwd in krappe ruimtes en ik verliet schreeuwend zulke plaatsen. Op latere leeftijd kwam ik erachter dat dit een ziekte was, maar ik kwam er jammer genoeg niet van af. Helaas moest ik of ik het nu wilde of niet, eindelijk in zo'n krappe ruimte komen.........
Ze hadden mij helemaal ingepakt met doeken en me geplaatst in een lange doodskist. De stemmen van de mensen om me heen kon ik heel goed horen en ondanks het feit dat mijn ogen gesloten waren kon ik ze op de een of andere manier zien "Hij is gestorven op jonge leeftijd," zeiden ze. "Terwijl hij nog zoveel wilde doen." Ik wilde inderdaad nog heel veel doen. Ik had bijvoorbeeld nog geen eigen zaak voor mijn zoon kunnen beginnen, het geld van de t.v. en de auto had ik nog niet afbetaald. Een groot bedrijf beginnen en al mijn vrienden uitnodigen was nu slechts een droom. Bovendien had ik nog geen kolen en hout kunnen kopen voor de naderende winter en ik had de lekkende plaatsen op de zolder nog niet kunnen repareren.
Toen ik bezig was met het op een rijtje zetten van alles wat ik niet had afgekregen schrok ik van een luidruchtige stem. Alsof deze door een microfoon kwam, weergalmde het in mijn hoofd. "Het is voorbij," zei de stem. Was het nog maar niet voorbij, dacht ik bij mezelf. Hoe heeft zo'n ongeluk mij kunnen treffen? Terwijl ik zo goed auto kon rijden. Ik probeerde te herinneren wat er was gebeurd; mijn vrienden waren om me heen en probeerde de deksel van mijn doodskist te sluiten. Om ze te stoppen wilde ik zo hard mogelijk schreeuwen maar ik kon me niet bewegen nog iets fluisteren. Een poosje later bevond ik me in het donker en keek naar een lichtstraal, die door de planken van de kist scheen. Paniekerig zei ik: "Mijn god, wat zal er nu van mij terecht komen?" Ik kon niet nadenken uit angst. Ondertussen bevond ik me op de schouders van mijn vrienden en al schommelend werd ik voort gedragen.
Door de geluiden die van buitenaf kwamen kon ik opmaken dat het regende. Het geluid van de druppels verenigde zich met het gekraak van mijn doodskist. We gingen hoogst waarschijnlijk naar de moskee voor het Djanâzah-gebed (begrafenisgebed). "Moskee": dat deed me aan iets denken. Hoewel het dichtbij huis was en ik vijfmaal per dag werd uitgenodigd voor het gebed, maar steeds had ik geen tijd kunnen vinden om er heen te gaan. Zoals ik altijd al had gezegd zou ik na mijn vijftigste beginnen met bidden en al mijn slechte eigenschappen waar iedereen zich over ergerde verlaten. Inderdaad, als dit ongeluk niet was gebeurd zou ik in de toekomst een perfecte moslim zijn geweest.
De stem die ik voor de tweede keer hoorde (maar niet wist waar hij vandaan kwam) zei weer: "Het is voorbij. Alles is afgelopen." Iets later werd mijn begrafenisgebed gebeden en ik werd weer op schouders gedragen. We kwamen langs het café waar we voorheen met vrienden dagelijks kaartten en ik hoorde ze vrolijk lachen en dacht: "Waarschijnlijk hebben ze niet gehoord dat ik gestorven ben." Toen de stemmen bijna niet meer te horen waren, voelde ik dat ik op een schuine manier gedragen werd. Zo wist ik dat we de helling af gingen naar de begraafplaats. De druppels van de regen, die met bakken uit de hemel vielen druipte door de gaten van mijn doodskist en maakten de doek waarmee ik bedekt was nat. Ondanks dit luisterde ik naar de stemmen die van buiten kwamen. Sommige vrienden hadden het over de effectenbeurs die gedaald was en anderen verheerlijkten de laatst gespeelde wedstrijd van het nationale voetbalelftal. Een van de personen die mijn kist droeg, fluisterde in het oor van degene naast hem: "Net iets voor hem om op zo'n ongelukkige dag te sterven, we zijn kletsnat geworden." Het was toch niet waar wat ik hoorde. Het waren toch mijn vrienden! Mijn reis was na een tijdje afgelopen en mijn doodskist werd op de grond gelegd. Een paar armen pakten mijn lichaam beet en legden mij in een kuil. Liggend bekeek ik mijn omgeving. Oh, mijn god, was dit nu het graf? Waarom had ik er nooit eerder bij stil gestaan dat ik hier ooit terecht zou komen. Mijn stille hulpkreten kon ik niemand laten horen en ik voelde dat mijn vrienden zich haastten met het bedekken van mijn graf. Weer bevond ik me in het donker en ik begon hulpeloos te bidden. "Mijn god, krijg ik echt geen kans meer om te worden zoals u wilt en om mijn graf te veranderen in een hemelse tuin. " Weer herhaalde dezelfde stem, nog luider dan eerst: "Het is voorbij, alles is afgelopen." Met een laatste poging kwam ik van mijn plaats, en deed mijn ogen open. Ik lag in mijn heerlijke warme bed. Ik had dus een vreselijke nachtmerrie gehad. De dokter die een deur verder woonde probeerde mij wakker te schudden. "Het is voorbij," schreeuwde hij steeds. "Kijk maar het is voorbij. Je hebt niets meer." Ik probeerde langzaam rechtop te zitten. Ik was nat van het zweten en het leek alsof ik twintig kilo was afgevallen. Het regende buiten pijpenstelen, de bliksem en onweer schudden als het ware het hele huis. Ik probeerde tot mezelf te komen terwijl verbaasde blikken me aankeken en zei: "Mijn god, ik ben u dankbaar tot in het diepste van mijn hart. Wat als u me nu geen nieuwe kans had gegeven om een goed mens te worden........?
In de korte periode tussen ontwaken en dromen bevond ik me in een kamer. Er was niets bijzonders te zien, behalve die ene muur... Daar stond een enorme archiefkast, zo één als je in bibliotheken wel ziet met van die lades met kleine indexkaartjes erin, waar de auteurs en titels of onderwerpen alfabetisch zijn gerangschikt.
Maar dit archief, dat zich uitstrekte vanaf de grond tot aan het plafond en in iedere richting oneindig leek, bevatte iets heel anders. Terwijl ik de kast naderde, was het eerste dat mijn aandacht trok, een laatje waarop stond: "Mensen die ik aardig vond". Ik opende het laatje en bladerde snel door de kaartjes heen. Snel sloot ik het weer, geschokt als ik was, toen ik alle namen die op de kaartjes stonden, herkende... Op dat moment, zonder dat iemand het me had verteld, wist ik precies waar ik was.
Deze levenloze kamer vol met zijn kleine laatjes was als een catalogus van mijn eigen leven. Hier waren al mijn daden van ieder moment, groot of klein, opgeslagen, zó gedetailleerd, dat mijn geheugen het niet kon evenaren. Een gevoel van verwondering en afgrijzen begon in me te borrelen, terwijl ik in het wilde weg laden opentrok en hun inhoud bekeek. Sommige laden brachten vreugde en zoete herinneringen, andere een gevoel van schaamte en spijt, zo intens, dat ik over mijn schouder wilde kijken of er niemand stond mee te kijken.
Een la met de titel "Vrienden" was naast een la met de naam "Vrienden die ik heb verraden". De titels varieerden van alledaagse dingen tot aan het bizarre. "Boeken die ik heb gelezen", "Leugens die ik heb verteld", "Troost die ik heb gegeven", "Grappen waar ik om heb gelachen". Sommige titels waren bijna overdreven in exactheid: "Dingen die ik naar mijn broers heb geroepen". Andere waren niet om te lachen: "Dingen die ik woede heb gedaan", "Dingen die ik naar mijn ouders heb gemompeld". Ik bleef me verbazen over de inhoud. Vaak waren er meer kaartjes dan ik had verwacht, soms minder dan ik had gehoopt.
Ik was overdonderd door het enorme volume van het leven dat ik tot nu toe had geleefd. Zou het mogelijk zijn dat ik tijdens de dertig jaar van mijn leven tijd had gehad om al deze duizenden of zelfs miljoenen kaartjes te schrijven? Tóch leek het erop dat elk kaartje dit bevestigde! Want elk kaartje was geschreven in mijn eigen handschrift en alles was door mij persoonlijk ondertekend.
Bij het openen van het laatje met "Liedjes waar ik naar luisterde", realiseerde ik me dat de laatjes groter werden, naarmate de inhoud meer ruimte in beslag nam. De kaartjes waren strak samengepakt, en zelfs na twee of drie meter, had ik het einde van het laatje nog niet bereikt. Ik sloot het snel, niet zo zeer beschaamd over de kwaliteit van de muziek, maar meer over de enorme hoeveelheid tijd die ik aan het luisteren besteed had.. Aangekomen bij een laatje waarop stond "Onlustgevoelens", voelde ik een huivering door mijn lichaam gaan. Ik trok het bakje maar een klein stukje uit de kast, niet bereid de omvang van de la te zien, en ik trok er een kaartje uit. Ik rilde door de nauwkeurigheid van de tekst. Ik voelde me ziek worden bij de gedachte dat zo'n moment op deze manier was vastgelegd. Een bijna dierlijke woede borrelde in me op... Eén gedachte domineerde: "Niemand mag ooit deze kamer ontdekken!" In een moment van razernij, trok ik de complete la uit de kast. De afmeting ervan deed er opeens niet meer toe. Ik móest het leeg maken en de kaarten verbranden...!
... Maar toen ik probeerde de kaartjes los te halen uit de la, lukte dit niet. Ik bonkte de la op de vloer, probeerde alles om de kaartjes los te krijgen, maar alles was tevergeefs. In enorme wanhoop moest ik constateren dat de kaartjes zo sterk waren als staal. Verslagen en hopeloos plaatste ik uiteindelijk de lade terug. Met mijn hoofd tegen de kast gedrukt slaakte ik een enorme zucht vol zelfmedelijden.
En dan opeens zag ik het. Een lade waarvan het handvat meer glimmend was dan dat van alle andere, en waarop stond "Momenten dat ik aan Allah dacht". Het handvat zag er nieuwer uit, bijna als ongebruikt. Ik trok aan het handvat en er opende zich een klein laatje van maar een paar centimeter diep. De kaartjes erin waren te tellen op de vingers van één hand.
Daarop volgden de tranen, ik begon te snikken. Het huilen kwam van zo diep dat het me pijn deed in mijn maag en een overweldigend verdriet maakte zich van mij meester. Ik viel op mijn knieën en bleef huilen. Ik huilde uit schaamte, uit de enorme schaamte die ik voelde over alles dat ik even daarvoor had ervaren. De rijen van kaartjes en laatjes dwarrelden voor mijn met tranen gevulde ogen. Niemand mocht ooit weten van het bestaan van deze kamer.....
Ik kwam terug van een lange reis en Allah oordeelde dat mijn zitplaats op het vliegtuig naast een groep zorgeloze jonge mannen zou zijn, wiens luid gelach en luide stemmen te veel voor mij waren en de lucht was gevuld met wolken van rook afkomstig van hun sigaretten. Door de wijsheid van Allah was het vliegtuig compleet vol en kon ik mijn zitplaats niet veranderen. Ik probeerde van het probleem te ontsnappen door te gaan slapen, maar dat was onmogelijk. Toen ik hun herrie helemaal zat was, pakte ik mijn Moeshaf (Koran), en begon op een zachte toon zoveel mogelijk Koran te lezen. Snel hierna begonnen de jonge mannen rustiger te worden. Sommige egonnen een krant te lezen en sommige vielen in slaap.
Plotseling zei één van hen met harde stem, terwijl hij naast me zat: "Genoeg! Genoeg!" Ik dacht dat ik hem stoorde doordat mijn stem te hard was, dus ik verontschuldigde me en ging verder met lezen op een fluistertoon die alleen ik kon horen. Ik zag hem zijn hoofd met zijn handen vasthouden Hij zat onrustig op zijn zitplaats en bewoog veel. Toen hief hij zijn hoofd en zei boos tegen mij: "Alstublieft, hou ermee op, ik kan er niet tegen!!" Hij stond op van zijn zitplaats en bleef een tijdje weg. Toen kwam hij terug, groette hij mij met de salaam en verontschuldigde zich. Hij viel stil en ik begreep niet wat er aan de hand was. Maar na verloop van tijd richtte hij zich naar mij met zijn ogen gevuld met tranen en zei op een fluistertoon: "Drie jaar lang of meer heb ik mijn voorhoofd niet op de grond geplaatst, en ik heb niet eens één aya gelezen! Ik ben nu al een hele maand bezig met deze reis, en er is niet één slechte daad die ik niet deed. Toen ik jou de Koran hoorde lezen, werd mijn hele wereld zwart en mijn hart vulde zich met wanhoop. Ik voelde me alsof iemand me wurgde. Ik voelde elke ayah die je las op mijn lichaam neer komen als een zweep. Ik zei tegen mijzelf: ,,Hoe lang zal deze verwaarlozing nog doorgaan? Waar zal dit pad je naar toe leiden? Wat zal er gebeuren na al dit dwaze gespeel? Toen ging ik naar de toilet, weet je waarom? Ik had een sterke behoefte om te huilen, en ik kon geen andere plaats vinden om te vluchten van de blikken van de mensen die hier aanwezig zijn!
Ik sprak met hem in algemene termen over Tauwbah (berouw) en het terugkomen tot Allah, daarna viel hij stil. Toen het vliegtuig geland was, hield hij me aan en het leek alsof hij weg wou blijven van zijn vrienden. Hij vroeg me, met een serieuze uitdrukking op zijn gezicht: "Denk je dat Allah mijn berouw zal accepteren?" Ik zei: "Als je oprecht en serieus in jouw berouw bent, dan zal Allah al jouw zonden vergeven." Hij zei: "Maar ik heb verschrikkelijke dingen gedaan, heel verschrikkelijk." Ik zei: "Heb je niet gehoord dat Allah zegt (interpretatie van de betekenis):
Zeg: ,,O mijn dienaren, die buitensporig zijn tegenover zichzelf (door zonden te begaan), wanhoopt niet aan de Genade van Allah. Waarlijk, Allah vergeeft alle zonden. Hij is de Vergevensgezinde, de Meest Barmhartige (Soerah az-Zoemar: 53)
Ik zag hem glimlachen van blijdschap. Zijn ogen waren gevuld met tranen, toen zei hij vaarwel en vertrok. SoebhaanAllahil cAdhiem! Het maakt niet uit hoe groot het kwaad en de zonde is van een persoon, in zijn hart is een zaad van goedheid aanwezig. Als we het alleen maar kunnen bereiken en het laten groeien, zal het zijn vruchten dragen, inshaaAllah. Dit zaad van goedheid is altijd aan het vechten in het hart van mensen, ook al is het bedekt met lagen van grilligheid en verlangens. Wanneer Allah het goede wil voor Zijn dienaar laat Hij een licht van leiding schijnen in zijn hart en leidt Hij hem naar het pad van degenen die geleid zijn. Allah zegt wat als volgt vertaald kan worden:
"En wie Allah wil leiden, Hij stelt zijn borst open (en wijd) voor de Islam en wie Hij wil doen dwalen, Hij maakt zijn borst (zo) nauw en beklemd alsof hij moeizaam de hemel (probeert) in te stijgen." (Soerah al-An'aam: 125)
Een persoon reed met zijn auto en onderweg kreeg hij autopech. De man stapte uit zijn auto en toen hij zijn reservewiel uit de achterbak wilde pakken, kwam er een auto met hoge snelheid aan en reed de man aan waardoor hij ernstig gewond raakte. Een medewerker van de wegenwacht vertelt: Ik en een collega van mij droegen hem in onze auto en namen vervolgens contact op met het ziekenhuis. Het was een jongeman in de bloei van zijn leven. Uit zijn uiterlijk viel op te maken dat hij een praktiserende moslim was. Toen wij hem droegen, hoorden wij hem iets neuriën. Maar omdat wij druk bezig waren konden wij niet opmaken wat hij zei Toen wij hem echter in de auto plaatsten hoorden wij heel duidelijk dat hij met zijn mooie stem de Koran reciteerde. Verheven zij Allah, je zou niet zeggen dat deze persoon gewond was. Hij zat helemaal onder het bloed en alle botten in zijn lichaam waren gebroken. Het werd ons duidelijk dat hij niet lang meer te leven had.
Hij bleef doorgaan met het reciteren van de Koran met zijn mooie stem. Nooit in mijn leven heb ik ooit zo een mooie recitatie gehoord. Ik voelde de rillingen door mijn lichaam heen gaan. Ineens hield hij op met reciteren. Ik draaide mij om en zag hoe hij zijn wijsvinger de hemel in wees en de geloofsgetuigenis uitsprak waarna zijn hoofd inzakte. Ik sprong naar achteren, onderzocht vervolgens zijn hand, zijn hart en zijn ademhaling . niks Hij had het leven verlaten.
Ik keek lang naar hem en een traan rolde over mijn wang, maar ik hield dit verborgen voor mijn collega. Ik draaide mij vervolgens naar hem toe en vertelde hem dat de jongeman was gestorven waarna hij begon te huilen. En ik ik haalde een diepe zucht en de tranen stroomden over mijn wangen. Het was een aangrijpend moment.
Toen wij in het ziekenhuis aankwamen, vertelden wij iedereen die wij tegenkwamen het verhaal van deze jongeman. Velen waren zeer onder de indruk, aangeslagen en moesten huilen. Eén persoon ging zelfs naar de jongeman toe en kuste zijn voorhoofd. Velen van hen wilden weten wanneer het dodengebed voor hem verricht zou worden, zodat zij dit bij konden wonen. Eén van de ziekenhuismedewerkers belde naar de familie van de overledene om hen over dit verlies te informeren. Degene aan de andere lijn was de broer van de overledene. Hij vertelde dat zijn broer iedere maandag zijn oma bezocht in een dorp en dat hij altijd zorgde voor de weduwen, weeskinderen en armen. Alle dorpsbewoners kenden hem Hij bracht hen altijd Islamitische boeken en cassettebandjes. Zijn auto was altijd volgeladen met rijst en suiker die hij uitdeelde aan de behoeftigen. Hij vergat zelfs niet snoepgoed voor de kinderen. En altijd als er aan hem werd gevraagd hoe hij het uithield om deze lange afstand steeds heen en weer af te leggen, antwoordde hij: Ik breng de tijd die ik in de auto zit door met het leren en reciteren van de Koran en het beluisteren van Islamitische bandjes en ik hoop dat elke stap die ik in het kader hiervan zet door Allah beloond zal worden.
De volgende dag liep de moskee vol met mensen die het dodengebed voor hem kwamen verrichten. Ik verrichte samen met vele anderen het dodengebed, waarna wij hem naar zijn begraafplaats droegen. Wij plaatsten hem in de nauwe grond om zijn eerste dag van het Hiernamaals tegemoet te gaan. Aan de andere kant was het voor mij alsof ik de eerste dag van mijn leven tegemoet ging
Het is nu alweer bijna 5 jaar geleden dat ik mij heb bekeerd tot de islam, hamdoelilah. Het was echt een van de mooiste tijden van mijn leven.
Het is eigelijk heel gek begonnen. Ik kwam uit een erg vrij gezin. Leve de lol was wel mijn levensmotto. Mijn vader is alcoholist en blowt alsof het sigaretten zijn. Dit alles was voor mij dus niet meer dan normaal. Een voor mij logisch gevolg was dat ik op mijn 13e al rookte en op mijn 15e begon met blowen en drinken. Vriendjes? Dat hoorde erbij,je moest je eigelijk schamen als je op je 15e nog geen vriendje had!!
In die tijd had ik veel islamitische vriendinnen en niet te vergeten vriendjes. Door hen kwam mijn eerste contact met de islaam. Al was het toen voornamelijk het door hun overtreden van de regels wat ik zag. Hun geloof intrigeerde mij enorm omdat ze zich altijd bewust waren van de dingen die ze eigelijk fout deden en wel streefden naar het goede. Ik had al wat relaties achter de rug en toen kwam ik Mohamed tegen. Ik kende hem al maar was opeens helemaal verliefd, bijna te verliefd.Ik zou alles voor hem gedaan hebben (bijna alles er zijn natuurlijk grenzen.Zelfs voor een niet moslim). Het werd een relatie van bijna 3 jaar met wat ups maar vooral veel downs.Ik besef nu pas dat al onze ruzies voortkwamen uit onbegrip voor elkaars cultuur.Ik was nog zo jong eigelijk.En op zoek naar mezelf. Mijn normen en waarden strookte niet met die van hem en in plaats van erover te praten voelde hij de behoefte mij wat hardhandiger aan te pakken.Ik zat geregeld onder de blauwe plekken en mijn vriendinnen vreesden af en toe voor mijn leven.O mijn arme moeder. Na drie jaar had ik er genoeg van. Eindelijk had ik er echt genoeg van!! Ik heb mij toen een jaar helemaal teruggetrokken uit het uitgaans leven.Ik wilde rust. Ik wilde mijzelf leren kennen. Ik ben mij toen gaan verdiepen in de islaam. Ben alle boeken gaan lezen die er maar bestonden en voelde een enorme drang om de stap als moslim te zetten. Ondanks die drang duurde het nog even.
Op een dag zat ik met een vriendin in mijn huis toen plots haar nicht gesluierd binnen kwam (dit was nogal een los typje dus de schock was groot).Toen knapte er iets in mij.Waar ben ik nu mee bezig. Ik was niet gelukkig dus waar wachtte ik nog op. Halfnaakt was ik s ochtends de deur uit gegaan en gesluierd kwam ik binnen. Wederom o mijn arme moeder, die schrok zich in eerste instantie wezenloos. Desondanks werd ik geaccepteerd. Ik werd er alleen maar beter op. Vanaf die dag ben ik gestopt met roken,blowen en drinken zonder enkel probleem. De vader van een vriendin van mij heeft me leren bidden en soeras geleerd in het Arabisch. Heerlijk voelde ik me. Om die verveelde periode als niet moslim achter mij te laten wilde ik perse mijn naam veranderen en dit ook officieel. De vader van mijn vriendin vond Amina een mooie naam en zo heb ik mij ook genoemd.
Na ongeveer 6 maanden moslim te zijn voelde ik de behoefte om in contact te komen met Mohammed. Het was niet afgesloten naar mijn gevoel. Ik wilde hem (hoe gek dat ook mag klinken) laten weten dat ik nooit een slecht meisje was geweest. En hoe goed ik nu wel niet was. Na heel vaak aan de telefoon te hebben gezeten hebben wij elkaar een aantal keren gezien. Het gevoel van liefde was weer terug en halal probeerde wij onze relatie vorm te geven. Erg moeilijk!! Hij was nog erg in het uitgaans leven en ondanks dat hij me niet meer geslagen heeft rolde wij gauw weer in ons oude patroon. Ik wilde het liefst zo snel mogelijk trouwen, maar hij was nog druk op zoek naar een verloren koffer met miljoenen euro s erin. (een droom die volgens mij veel Marokkaanse jongens hebben) Ik wilde best op hem wachten maar verdiende ook respect. Na een aantal maanden kregen we een keer ruzie waarna hij mij uitschold. Toen bedacht ik me dat onze relatie ook nu niet gezond was. Ik wilde dit niet en verdiende beter.
Ik heb, toen ik net moslim was, een aantal keer gezegd dat ik met een imaam wilde trouwen en subhanallah. De dag dat ik besloot dat ik toch echt niet met Mohammed kon trouwen (hoe graag ik het ook wilde) vertelde een vriendin mij dat de neef van haar man een imaam!! wilde trouwen. Ik voelde gewoon dat ik deze man moest ontmoeten en dat heb ik gedaan. Hij was illegaal en sprak nauwelijks Nederlands. Het voelde zo goed dat ik na een week besloot om met deze man te trouwen. En nu 5 jaar later ben ik nog steeds super gelukkig getrouwd en heb ik twee prachtige kinderen.
Mohammed zal ik nooit vergeten, maar ik heb absoluut de juiste beslissing gemaakt. Voor jullie zusters. Kijk niet naar materiele zaken, maar volg je hart. Terwijl jij denkt dat je de ware hebt gevonden heeft Allah hele andere plannen met jou.
Dit was mijn verhaal insjallah doet het wat met jullie!!
Ik ben een meisje van 16 jaar alhamdoelilah en ik zou graag aan jullie mijn verhaal willen meedelen incha'allah. Gewoon vanwege het feit dat vele zusters in dezelfde positie hebben gezeten en zullen zitten. Hidjaab opdoen was een van de moeilijkste beslissingen die ik ooit in mijn leven had moeten nemen.
Ik had als persoon zelf helemaal niks tegen een hoofddoek. Ik had altijd algedacht dat een hoofddoek verplicht(een Hidjaab is verplicht!!) was en dat dat de enige reden was om een hoofddoek op te doen. Verder wist ik er niet zoveel van. Op een bepaalde moment ging ik meer dingen lezen over de islaamen over de hidjaab. Ik had zoveel vragen, waarom?? Op welke leeftijd?? etc etc.. ik vond alle antwoorden op mijn vragen, maar dat zorgde er niet voor dat ik mijn hidjaab ging opdoen. Want er waren andere dingen die er ook meespeelden zoals mijn vriendinnen, school etc etc..astagfirullah, ik besloot om hem niet te gaan dragen op dat moment..astagfirullah maar elke keer als ik naar buiten ging, voelde ik me zo schuldig. Het gevoel dat ik kreeg kan ik niet beschrijven. Elke dag als ik thuis kwam en in mijn bed ging liggen en nadacht over wat ik allemaal had gedaan, kon ik niets bedenken wat er echt uitstak. Ik had mijn tijd verspild. Ik wilde mijn hoofddoek zo graag opdoen, maar het lukte niet. Elke ochtend ging ik voor de spiegel staan net voordat ik naar school moest en dan wou ik mijn Hidjaab opdoen.. maar het enige wat ik kon is huilen, omdat ik de kracht niet had. Ik ging een tijdje naar school zonder hidjaab, ik voelde me niet meer mezelf alsof ik iets miste in mijn leven. Ik miste ook inderdaad iets, ik wist niet precies wat, want het ging niet alleen maar om een doek. Het ging om meer dan dat, om Allah ta3ala! Vroeger dacht ik er niet zoveel aan astaghfirullah, totdat de maand ramadan in zicht was subhanallah; die maand heeft mij echt veranderd. Alle lof en dank zij aan Allah ta3ala.
Ik ging me steeds meer verdiepen in dingen, in de salaat, hidjaab, het leven van de profeet(s) etc etc.. De maand Ramadan naderde en ik besloot om te gaan leren bidden, ik had het meerdere malen geprobeerd maar tevergeefs niet volgehouden. Ik gaf het elke keer op astaghfirullah. Toen de maand was begonnen had ik net geleerd hoe je moest bidden.. Alleen ik miste wat dingen aan mijn gebed, de houdingen waar ik in zat, mijn zuivere intentie. Dus ik probeerde daar aan te werken. Tot de dag van vandaag verbeter ik nog steeds elke dag mijn gebed; dat probeer ik tenminste. Alhamdoelilah. Maar toen de maand Ramadan was afgelopen en wij het vasten hadden verbroken wou ik mijn hidjaab dragen, maar alweer had ik hem niet opgedaan. Hoewel ik niet zo vaak negatieve reacties van buitenaf kreeg; maar toch de negatieve reacties die ik kreeg die onthield ik en de positieve die vergat ik. Ik deed alles omgekeerd; i.p.v dat ik Allah ta3ala ging tevredenstellen, ging ik een aantal mensen om me heen tevredenstellen, terwijl ik Allah's woorden moest onthouden, onthield ik die van de mensen om mij heen. Op een gegeven moment had ik een keer na mijn gebed een doe3a? gedaan. Ik vroeg om Allah's hulp, kracht en leiding. Subbhanallah de volgende ochtend werd ik wakker en ik besloot mijn hidjaab op te doen zonder twijfel. Ik deed hem op en ging naar school. Op dat moment voelde ik me het gelukkigste meisje op de wereld totdat ik op school aankwam. Niemand van mij vriendinnen waren er totdat ze één voor één arriveerden. Toen ze mij zagen schrokken ze echt (want dit hadden ze van mij nooit verwacht)ik kreeg veel positieve reacties, zelfs zo positief dat ik moest huilen omdat ik dat totaal niet had verwacht. Ik zag dat sommige mensen me best raar aankeken, maar het deed me niets. Toen ik naar de lessen ging kreeg natuurlijk van Nederlandse leerlingen wat sarcastische opmerkingen maar die deden mij niets. Ik voelde me heel gelukkig ( gelukkig is nog niets eens het juiste woord). Dit is wat ik jullie wilde vertellen vanwege het feit dat andere zuster dit ook meemaken. Ik heb spijt dat ik het niet eerder had opgedaan. Stel je voor ik was een week daarvoor overleden en dan wat?? Al-hamdoelilah
Heb ik hem wel opgedaan alle lof en dank zij aan Allah ta3ala. Ik hoop datdoor mijn verhaal meer zusters hun hidjaab gaan opdoen. Want een hidjaab is zeer belangrijk in het leven van een vrouw. Het is niet zomaar een doek. Het is een bescherming voor jou tegen het kwaad. Het zal jullie goed doen!!!!! Je vriendinnen zullen jou niet redden van de hel, jouw school, jouw diploma
zorgt er niet voor dat je 1,2,3 het paradijs betreedt. Fouten maken is menselijk, maar Allah ta3ala vergeten is wel een hele grote fout die ik heb gemaakt en die wel velen maken. Ik hoop dat Allah ta3ala jullie de kracht, leiding en hulp geeft die jullie nodig hebben. Amien. Ik hou van jullie omwille van Allah soebhannahoe wa ta3ala. Vergeet je dien niet waar je ook bent en in welke positie je ook bent en dit geld net zo goed voor mij als voor jullie..!!!
Ik kwam terug van een lange reis, en Allah oordeelde dat mijn zitplaats op het vliegtuig naast een groep zorgeloze jonge mannen zou zijn, wiens luid gelach en luide stemmen te veel voor mij waren, en de lucht was gevuld met wolken van rook afkomstig van hun sigaretten. Door de wijsheid van Allah was het vliegtuig compleet vol en kon ik mijn zitplaats niet veranderen.
Ik probeerde van het probleem te ontsnappen door te gaan slapen, maar dat was onmogelijk Toen ik hun herrie helemaal zat was, pakte ik mijn Moes-haf (Qoraan), en begon op een zachte toon zoveel mogelijk Qoraan te lezen. Snel hierna begonnen de jonge mannen rustiger te worden. Sommige begonnen een krant te lezen en sommige vielen in slaap.
Plotseling zei een van hen met een harde stem, terwijl hij naast me zat, Genoeg! Genoeg!
Ik dacht dat ik hem stoorde doordat mijn stem te hard was, dus ik verontschuldigde me en ging verder met lezen op een fluistertoon die alleen ik kon horen. Ik zag hem zijn hoofd met zijn handen vasthouden, toen onrustig op zijn zitplaats zitten en veel bewegen. Toen hief hij zijn hoofd en zei boos tegen mij, Alstublieft, hou ermee op, ik kan er niet tegen!!
Toen stond hij op van zijn zitplaats en bleef een tijdje weg, toen kwam hij terug, groette mij met de Salaam en verontschuldigde zich. Hij viel stil, en ik begreep niet wat er aan de hand was. Maar na verloop van tijd richtte hij zich naar mij met zijn ogen gevuld met tranen en zei op een fluistertoon, Drie jaar lang of meer heb ik mijn voorhoofd niet op de grond geplaatst, en ik heb niet eens één aya gelezen!
Ik ben nu al een hele maand bezig met deze reis, en er is niet één slechte daad die ik niet deed. Toen ik jou Qoraan zag lezen, werd mijn hele wereld zwart en mijn hart vulde zich met wanhoop. Ik voelde me alsof iemand me wurgde Ik voelde elke aya, die je las, op mijn lichaam neer komen als een zweep.
Ik zei tegen mijzelf, hoe lang zal deze verwaarlozing nog doorgaan? Waar zal dit pad je naar toe leiden? Wat zal er gebeuren na al dit dwaze gespeel? Toen ging ik naar de toilet, weet je waarom?
Ik had een sterke behoefte om te huilen, en ik kon geen andere plaats vinden om te vluchten van de blikken van de mensen, die hier aanwezig zijn!
Ik sprak met hem in algemene termen over tawbah (berouw) en terug te komen tot Allah, daarna viel hij stil.
Toen het vliegtuig geland was, hield hij me aan, en het leek alsof hij weg wou blijven van zijn vrienden. Hij vroeg me, met een serieuze uitdrukking op zijn gezicht, Denk je dat Allah mijn berouw zal accepteren? Ik zei, Als je oprecht en serieus in jou berouw bent, dan zal Allah je vergeven voor al jou zonden.
Hij zei, Maar ik heb verschrikkelijke dingen gedaan, heel verschrikkelijk.
Ik zei, Heb je niet gehoord dat Allah zegt (interpretatie van de betekenis):
Zeg: O mijn dienaren wie tegen zichzelf zondig is geweest (door slecht daden en zonden te begaan)! Wanhoop niet over de barmhartigheid van Allah, waarlijk, Allah vergeeft alle zonden. Hij is de Vergevensgezinde, Meest Barmhartige (Az-Zoemar 39:53)
Ik zag hem glimlachen van pret, met zijn ogen gevuld met tranen, toen zei hij vaarwel en vertrok. Soebh'aan Allaah Al-dheem !
Het maakt niet uit hoe groot het kwaad en zonde is van een persoon, in zijn hart is een zaad van goedheid aanwezig. Als we het alleen maar kunnen bereiken en het laten groeien, zal het zijn vruchten dragen, in sha Allah.
Dit zaad van goedheid is altijd aan het vechten in het hart van mensen, ook al is het bedekt met lagen van grilligheid en verlangens. Wanneer Allah het goede wil voor Zijn dienaar, Hij laat een licht van leiding schijnen in zijn hart en leidt hem naar het pad van diegene die geleid zijn. Allah zegt (interpretatie van de betekenis):
En als God iemand op het goede pad wenst te brengen, dan stelt Hij diens hart open voor de Islaam en als Hij iemand tot dwaling wil brengen dan maakt Hij diens borst zo nauw en beklemd dat het is alsof hij moeizaam naar de hemel opklimt (Al-Anaam 6:125).
Twee jongens gingen eens op weg om een leraar te zoeken. Zij reisden vele dagen en nachten. Een van hen was de zoon van een bedelaar. Hij heette Mahmud en wilde alles over zijn geloof leren. Hij was erg enthousiast om een Sjaikh te vinden die hem les zou geven. De ander was de zoon van een rijke zakenman. Zijn naam was Hakiem en zijn verlangen om te leren was niet van hemzelf, maar van zijn vader. Deze wilde dat hij een geleerde zou worden en had al zijn hele loopbaan voor hem uitgestippeld.
Op de twintigste dag van hun reis stonden ze voor de eenvoudige woning van de Sjaikh Ahmad. Hakiem klopte ongeduldig op de deur. Toen de Sjaikh de deur opende, kuste Mahmud met respect zijn hand, en zei: O meester, we willen uw leerlingen worden. Aanvaard ons alstublieft. De Sjaikh bekeek hen van top tot teen en zei: Voor jullie mijn huis binnen mogen komen, moeten jullie die berg beklimmen en mij het ei van een arend brengen.
De jongens gingen op weg en zochten naar het nest van de arend. Maar toen zij de voet van de berg bereikten, zei Hakiem: Ik weiger deze berg te beklimmen voor één ei. Ik wacht hier wel op je tot je terugkomt. Mahmud keek naar zijn vriend en zei: Wees gehoorzaam Hakiem, dan kunnen we allebei leerlingen worden van deze wijze Sjaikh. Maar Hakiem ging tegen een boomstam zitten en deed alsof hij meteen in slaap viel.
Mahmud klom en klom en op zijn tocht kwam hij zelfs wilde dieren tegen en kreeg steeds meer honger. Hij hield echter vol totdat hij werkelijk het nest van een arend zag. Er lag één ei in. Hij nam het onmiddellijk en begon aan de lange afdaling, terug naar het huis van de Sjaikh.
Toen hij uiteindelijk de boom bereikte waar Hakiem tegen zat te slapen, rende hij naar hem toe en riep: Kijk, Hakiem, ik heb inderdaad een arendsei gevonden. Hakiem vroeg of hij het even mocht zien en Mahmud gaf het aan hem. Mahmud, zei Hakiem, Je zult wel erg moe zijn van die klim. Waarom ga je niet even wat rusten onder die boom?
Daar had Mahmud eigenlijk wel zin in. Heel even dan, zei hij en toen hij zich uitstrekte werd hij overmand door de vermoeienissen van de klim en viel in een diepe slaap.
Hakiem grijnsde en liet hem daar achter, waarna hij het ei naar de wijze Sjaikh bracht. Deze liet hem binnen en terwijl Hakiem het ei voor zich uit hield, liep hij naar de Sjaikh toe. Hij zei: Ik heb gedaan wat u van ons vroeg, vertel me nu alstublieft de geheimen van alle dingen zodat mijn vader tevreden over mij kan
zijn.
De Sjaikh vroeg zachtjes: Hoeveel eieren waren er in de nest? Hakiem werd nerveus, want hij had deze vraag niet verwacht. Hij loog snel dat er twee eieren hadden gelegen. Toen zei de Sjaikh tegen hem: Dit is niet het ei dat ik wil hebben. Breng het terug naar het nest en breng me het andere ei. Hakiem werd kwaad en riep: Ik ga die berg nooit van mijn leven voor jou beklimmen, oude man. En hij gooide het ei op de grond.
Op dat moment kwam Mahmud helemaal overstuur aan de deur. Meester, ik heb gefaald mijn taak te volbrengen, zei hij. Maar de Sjaikh antwoordde: Nee, je hebt het heel goed gedaan, want de schrammen op je benen en de scheuren in je kleren zijn voldoende bewijs dat jij je taak hebt volbracht. Mahmud werd door de Sjaikh naar zijn madrassa (school) gebracht, waar hij hem voorstelde aan de andere leerlingen.
Godbewustzijn
Al gauw bleek hij de oogappel van de Sjaikh te worden. De andere leerlingen waren een beetje jaloers op hem. Maar omdat ze geleerd hadden dat afgunst een slechte eigenschap is, vroegen ze openlijk aan de Sjaikh waarom hij meer van Mahmud hield dan van zijn andere leerlingen. Ik zal het jullie laten zien waarom, zei hij. De volgende morgen gaf hij al zijn leerlingen een kip en een scherp mesje. Ieder van jullie moet zijn kip slachten op een plaats waar hij door niemand gezien kan worden, zei hij, en alle leerlingen vertrokken met hun kip.
Mahmud liep en liep, maar hij vond geen enkele geschikte plaats. Alle leerlingen waren al terug bij de Sjaikh en hadden hun geslachte kippen op de binnen plaats gelegd. Uiteindelijk kwam Mahmud aanlopen. Treurig hield hij zijn kip, die nog springlevend was, onder zijn arm en liep langzaam naar de Sjaikh. Waar kom jij vandaan, Mahmud, zei de Sjaikh, iedereen heeft zijn kip al geslacht en jij loopt nog te treuzelen?
Ik ben overal geweest, verzuchtte Mahmud, maar ik kan géén plek vinden waar Allah Soebhanahoe wa Taaala mij niet kan zien
Begrijpen jullie nu waarom ik van Mahmud hou?, vroeg de Sjaikh.
Beheers je tong
Mahmud was nu al jaren leerling van zijn Sjaikh, toen hij de Sjaikh hoorde vertellen over het misbruik van worden. Hij zei: De zwaarste last die we van de ene naar de andere plaats kunnen dragen bestaat uit worden. Als we iets horen en we vertellen het door aan iemand anders, is dat een zware last. Waarom praten wij graag over anderen? Misschien denken wij dat het ons macht geeft iets te weten over iemand anders. Maar het is vals gevoel.
Waarom zeggen we met dezelfde tong waarmee we Allah Subhana wa taAla herdenken, ik haat je, tegen iemand? Is dat niet het domste wat we kunnen doen?
Zoet en bitter
Toen de oudste dochter van de Sjaikh de huwbare leeftijd had bereikt waren er veel huwelijkskandidaten. De Sjaikh besloot hen op de proef te stellen. Hij vroeg hen: Ik wil dat jullie mij het zoetste brengen dat er op deze wereld bestaat. Iedereen kwam met iets zoets.
De een bracht honing, de ander zoet geurende bloemen of gebak. Al het zoete dat verkrijgbaar was, werd voor de Sjaikh neergezet. Natuurlijk had Mahmud weer iets bijzonders. Hij kwam met een tong binnen die hij bij een slagerij had gekocht.
Wat is dat?, vroeg de Sjaikh, Is dit een grap, wat bedoel je hier mee? Mahmud zei: O Sjaikh de tong is het zoetste ding ter wereld. De woorden die van een tong komen kunnen een gebroken hart heel maken en een zieke kunnen ze genezen. Zij kunnen een ongelukkig mens blij maken en de waarde van het leven weer doen inzien. Werkelijk de tong is het zoetste dat bestaat. De Sjaikh knikte en zei: Deze ronde heb jij gewonnen.
Hij richtte zich tot het hele gezelschap en zei: Ik wil dat jullie mij morgen het bitterste ter wereld brengen.
De volgende morgen werd de kamer van de Sjaikh vol gezet met bittere dingen.
Bittere groenten, kruiden, planten, uien, zaden, etc. Uiteindelijk kwam Mahmud binnen met een doos. Toen hij die openmaakte haalde hij er dezelfde tong van de vorige dag uit.
Verbaasd vroeg de Sjaikh: Hoe kan het ding dat je gisteren het zoetste van de wereld hebt genoemd vandaag het bitterste zijn? Nederig sprak Mahmud: Mijn Sjaikh, als de tong bittere woorden spreekt kan het een gelukkig persoon verdrietig maken. Het kan een hart breken en giftig zijn als van een slang.
Aarzelend sprak de Sjaikh: Ik krijg de indruk dat je de tweede ronde ook hebt gewonnen. Kom jij maar met mij eens mee naar binnen.
Toen zij binnen waren, vroeg de Sjaikh hem koffie te maken. Nadat Mahmud koffie, suiker en water in een koffiekannetje had gedaan, begon het water te koken boven het houtskoolvuurtje. Nu ga ik je de derde vraag stellen, zei de Sjaikh, Wat heeft dit water te vertellen? Voor het eerst zweeg Mahmud en stond perplex.
Denk goed na en kom mij morgen het antwoord brengen, zei de Sjaikh. Peinzend verliet Mahmud zijn Sjaikh.
Wat mij brandt is van mij
Hier komt de romantiek om de hoek kijken, want het bleek dat de dochter van de Sjaikh al enige tijd een oogje op deze arme maar intelligente leerling van haar vader had.
Tijdens deze test bevond zij zich in de kamer ernaast en had het gesprek gevolgd.
Vader, zei ze poeslief, toen ze voor hem een kopje koffie maakte, Wat een interessant geluid maakt dat borrelende water toch, wat zou dat kunnen betekenen?
Hij bekeek haar een paar seconden met opgetrokken wenkbrauwen en zei toen: Goed, ik zal het je vertellen. Het water vertelt, Ik was een druppel in een wolk, daarna viel ik op de aarde. In de aarde kwam ik bij een zaadje. Dat zaadje werd een plantje en dat groeide uit tot een boom. Een houthakker hakte de boom om en maakte er brandhout van.
Toen werd dat brandhout hier in dit houtskoolkomfoortje gedaan, het werd aangestoken en doet nu het water koken. En dat water zegt: Dat wat mij verhit is van mij.
Wat een prachtige verhaal, zei de dochter en trok zich terug in haar eigen kamer waar ze alles opschreef en via een dienstmeisje naar Mahmud stuurde.
De volgende morgen vond weer het koffieceremonieel plaats. Terwijl Mahmud het steelpannetje langzaam heen en weer bewoog boven de vlam, vroeg de Sjaikh: En, Mahmud, kan je me nu vertellen wat het water vertelt?
Mahmud deed alsof hij in diepzinnige gedachten verzonken was en vertelde toen langzaam het verhaal van de brief die hij ontvangen had.
Dus, zei hij: Het water zegt, dat wat mij brandt is van mij. Het gezicht van de Sjaikh had een lichte blos gekregen. Ja, zei hij, en dat wát mij brandt is van mij.
Dit verhaal werd door sheikh Khalid Arashed vaak verteld... men zegt dat het zijn persoonlijke verhaal is:
Ik was de 30 jaar nog niet gepasseerd toen mijn vrouw in haar buik de eerste van mijn zonen ter wereld zou brengen... Ik kan mij die nacht nog goed herinneren. Ik bleef tot het einde van de nacht met een groep vrienden in een uitgaansgelegenheid. Het was een avond vol lege woorden. Een avond vol met roddels en haram commentaar op mensen. Ik was degene die de vaakst het gelach van de mensen veroorzaakte. Ik roddelen over mensen en zij lachen. Die avond maakte ik ze erg aan het lachen. Ik had het bijzondere "talent" dat ik mensen goed kon imiteren. Met het veranderen van mijn stem kon ik heel dicht bij de stem komen van de persoon die ik belachelijk maakte. Ja, ik maakte allerlei mensen belachelijk. Niemand kon aan mij ontsnappen zelfs niet mijn vrienden. Sommige mensen gingen mij vermijden om zo aan mijn tong te kunnen ontsnappen. Die nacht maakte ik een blinde man belachelijk die ik bedelend op de markt gezien had. Ik had hem met mijn voet laten struikelen en vallen. Hij draaide zijn hoofd en wist niet wat te zeggen. De lachende echo's van mijn "grap" vulden de markt. Ik keerde zoals gewoonlijk laat terug naar mijn huis. Mijn vrouw zat op mij te wachten. Ze was in een treurige stemming. Ze zei met trillende stem: "Rashed, waar was je?"Ik zei met spot: "op mars... bij mijn vrienden natuurlijk!" Het was duidelijk aan mijn vrouw te zien dat zij moe was. Ze zei, terwijl mijn opmerking haar verstikte: "Rashed, ik ben erg moe. Ik kan elk moment gaan bevallen!" Een stille traan rolde over haar wang. Ik merkte dat ik mijn vrouw verwaarloosd had. Ik had haar aandacht moeten schenken en mijn avond uit minder lang moeten maken vooral omdat ze in haar negende maand zat. Snel bracht ik haar naar het ziekenhuis en ging de verloskundekamer binnen. Zij had vele lange uren pijn. Ik wachtte met weinig geduld haar bevalling af. Het verliep allemaal moeizaam. Ik wachtte lang totdat ik moe werd. Ik ging terug naar huis en liet mijn telefoonnummer achter zodat ik gebeld kon worden als er nieuws was. Na een uur werd ik gebeld door het ziekenhuis waarbij ze mij berichtten over de komst van Salem (mijn zoon). Meteen ging ik naar het ziekenhuis. Ik vroeg naar de kamer van mijn vrouw maar de mensen van het ziekenhuis vroegen mij om eerst bij de dokter langs te gaan die de bevalling van mijn vrouw had begeleid. Schreeuwend zei ik ze: "Wat voor dokter? ik wil mijn zoon Salem zien!" Ze zeiden: "Ga eerst langs de arts". Ik stapte bij de arts naar binnen. Ze vertelde mij dat onprettige dingen kunnen gebeuren en dat men dat soort dingen moet accepteren. Toen zei ze: "Uw zoon heeft ernstige misvormingen in zijn oog en het lijkt erop dat hij niet zal kunnen zien! Ik liet mijn hoofd hangen en kropte mijn gevoel op. Toen herinnerde ik mij de blinde bedelaar die ik op de markt liet struikelen en waar ik de mensen om liet lachen. SoubhanAllah "Wat je met anderen doet zal er met jou worden gedaan!". Ik bleef verstomd. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Toen dacht ik aan mijn vrouw en zoon en bedankte de dokter voor haar vriendelijkheid en ging mijn vrouw bezoeken. Mijn vrouw was helemaal niet bedroefd. Zij geloofde er geheel in dat Allah de dingen al voorbestemd heeft. Zij was tevreden. Zij heeft mij altijd vermaand om mensen niet belachelijk te maken zeggende: "Spot niet met mensen!" We verlieten het ziekenhuis samen met Salem. Eerlijk gezegd gaf ik hem niet veel aandacht. Ik beschouwde hem als niet aanwezig in het huis. Wanneer zijn gehuil te hard werd vluchtte ik naar de woonkamer om daar te slapen. Mijn vrouw gaf hem heel veel aandacht. Zij hield erg van hem. Zelf haatte ik hem niet maar ik kon ook niet van hem houden! Salem groeide en begon te kruipen. Hij had een merkwaardige manier van kruipen. Toen hij bijna 1 jaar oud was probeerde hij te lopen. Toen ontdekten we dat hij mank liep. Hij werd op mij een grotere last dan hij al voor mij was. Na Salem beviel mijn vrouw van Omar en Khalid. De jaren gingen voorbij en Salem en zijn broers groeiden op. In die tijd hield ik er niet van om thuis te blijven. Altijd was ik bij mijn vrienden. Eigenlijk was ik een soort speeltje in hun handen. Mijn vrouw verloor echter nooit de hoop dat ik mijn leven zou beteren. Zij deed altijd du3a voor mij dat ik het juiste pad zou volgen. Ze werd niet boos vanwege mijn wilde gedrag. Ze werd echter wel erg bedroefd als zij zag dat ik Salem negeerde en wel aandacht schonk aan zijn broertjes. Salem werd groter en met hem mijn zorgen. Ik vond het best toen mijn vrouw Salem wilde inschrijven in een speciale school voor gehandicapte kinderen. Bij het voorbijgaan van de jaren werd ik er geen betere persoon van. De dagen waren steeds hetzelfde: werk, slaap, eten en uitgaan. Op een gegeven vrijdag werd ik om 11 uur 's ochtends wakker. Het was, vond ik nog vroeg. Ik was uitgenodigd voor een bruiloftbanket (walima). Ik kleedde me aan, deed geurtjes op en was van plan om te vertrekken. Lopend door de woonkamer werd ik gestopt door de aanblik van Salem. Hij huilde hevig. Het was de eerste keer dat ik aandacht schonk aan het huilen van Salem. Tien jaar lang heb ik hem genegeerd. Ik probeerde hem ook nu weer te negeren maar het lukte me niet. Ik hoorde hem zijn moeder roepen terwijl ik zelf in de kamer was. Ik ging naar hem toe en zei: "Salem! Waarom huil je?!". Zodra hij mijn stem hoorde stopte hij met huilen. Toen hij merkte dat ik dichtbij stond, taste hij in het rond met zijn kleine handen. Wat is er met hem? Ik ontdekte dat hij zich probeerde weg van mij te verplaatsen!! alsof hij zei: "merk je me nu pas op? Waar was je tien jaar lang?" Ik volgde hem zijn kamer in. In het begin wilde hij me niet vertellen waarom hij huilde. Met vriendelijke woorden probeerde ik hem wel te laten vertellen wat er mis was. Salem begon te vertellen waarom hij huilde en ik luisterde verschrikt naar hem. En weten jullie wat nu de reden was??? Dat zijn broertje Omar, die hem altijd hielp om bij de moskee te komen, te laat was. En omdat op die dag het vrijdagsgebed was, was hij bang dat hij geen plek meer zou vinden op de eerste rij. Hij riep Omar en hij riep zijn moeder maar geen antwoord, toen begon hij te huilen. Ik keek naar de tranen die uit zijn blinde ogen rolden. Ik kon de rest van zijn woorden niet meer aanhoren. Ik legde mijn hand op zijn mond en zei:>"Salem, is dit waarom je huilde??" "Ja" zei hij. Ik vergat mijn vrienden en ik vergat het banket en zei: "Wees niet bedroefd Salem. Weet je wie er vandaag met je naar de moskee gaat?" Hij zei: "Omar natuurlijk, maar hij is altijd laat" Ik zei: "Nee...ik zal met je mee gaan". Salem was totaal verrast... hij geloofde het niet. Hij dacht dat ik met hem spotte en hij begon weer te huilen. Ik veegde zijn tranen weg en nam hem bij de hand. Ik wilde hem met de auto brengen. Hij weigerde en zei: "De moskee is dichtbij.. ik wil lopend naar de moskee." Ja, dit zei hij. Ik kan mij niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst een moskee binnen ging, maar dit keer was de eerste keer dat ik angst voelde en spijt over wat ik al die jaren heb genegeerd. De moskee was vol met mensen, toch kon ik voor Salem een plek in de eerste rij vinden. We luisterden naar de vrijdagspreek en Salem deed naast mij de salat... of eigenlijk was ik de gene die naast hem bad. Na de salat vroeg Salem mij om hem een exemplaar van de Quran te geven. Ik was verbaasd!! Hoe kan hij nu lezen als hij blind is? Ik had bijna zijn vraag genegeerd maar ik wilde zijn gevoel niet kwetsen. Ik gaf hem de Quran. Hij vroeg mij toen om sourat Al Kahf op te zoeken. Ik zocht door de pagina's en keek in de inhoudsopgave totdat ik de soura vond. Hij nam de Quran en legde hem voor zich en hij begon de soura te reciteren met zijn ogen gesloten. Soubhan Allah Hij kende de sourat helemaal uit zijn hoofd! Ik schaamde mij. Ik nam een ander exemplaar van de Quran en voelde een soort kippenvel over mijn ledematen. Ik las en ik las. Ik smeekte Allah om mij te vergeven en mij te leiden. Ik kon het niet meer aan...Ik begon als een kind te huilen. Er waren nog wat mensen in de moskee Sunna gebeden aan het doen. Ik schaamde me tegenover ze en probeerde mijn huilen te bedwingen. Maar mijn gehuil werd steeds hoger en harder. Ik merkte meer tot dat ik een kleine zoekende hand voelde op mijn gezicht dat daarna mijn tranen wegveegde. Het was Salem! Ik omhelsde hem, keek hem daarna aan en zei toen in mijzelf: "Jij bent niet de blinde, ik ben degene die blind is" Omdat ik achter erg slechte mensen aan liep die mij naar het vuur sleurden. We keerden terug naar huis. Mijn vrouw was zeer ongerust over Salem, maar haar ongerustheid werd omgezet in tranen toen zijn wist dat ik het vrijdagsgebed met Salem had gebeden. Vanaf die dag was er geen salat in de moskee wat ik nog miste. Ik verliet mijn slechte "vrienden" en ik kreeg goede vrienden die ik in de moskee leerde kennen. Ik proefde samen met hen de smaak van Imaan (geloof). Zij leerden mij dingen die het wereldse leven mij van had laten afdwalen. Geen lezing of extra gebed liet ik nog voorbij mij gaan. Ik las de Quran meerdere malen per maand uit. Mijn tong werd zachter met het gedenken van Allah in de hoop dat Hij mijn geroddel en gespot over de mensen zou vergeven. Ik merkte dat ik veel dichter bij mijn gezin stond. De blikken van angst en medeleven verdwenen uit de ogen van mijn vrouw. Er stond constant een glimlach op het gezicht van mijn zoon Salem. Wie hem zou zien zou denken dat hij in het bezit was van de hele wereld. Ik was Allah erg dankbaar voor zijn gunsten. Op een dag besloten mijn goede vrienden om naar een ver gebied te gaan om daar da3wa (uitnodigen tot het goede) te doen. Ik twijfelde of ik met ze mee zou gaan. Ik vroeg Allah om hulp en ik vroeg mijn vrouw om advies. Ik verwachtte dat zij niet zou instemmen maar het tegenovergestelde gebeurde! Ze was erg blij en ze moedigde mij aan. Vroeger vertrok ik op reis zonder het met haar te overleggen in mijn verdorven leefstijl. Ik richtte mij tot Salem en meldde hem dat ik op reis zou gaan waarna hij mij met zijn kleine armen in afscheid omhelsde. Drie en een halve maand duurde mijn afwezigheid. Gedurende die hele periode nam ik elke keer als ik de mogelijkheid had contact op met mijn vrouw en mijn kinderen. Ik miste hen erg. En wat miste ik Salem!! Wat wilde ik graag zijn stem horen! Hij was de enige die ik niet aan de telefoon had gehad gedurende mijn hele reis. Hij is in de moskee zeiden ze elke keer dat ik belde. Elke keer als ik mijn vrouw vertelde dat ik Salem zo miste moest ze lachen.....Behalve de laatste keer dat ik belde. Ik hoorde haar lach niet die ik verwachte. Haar stem was anders. Ik zei tegen haar: "Geef aan Salem mijn salaam (groet) door." "InshaaAllah" antwoordde zij. En ze bleef stil. Eindelijk kwam ik thuis. Ik klopte op de deur hopend dat Salem de deur zou openen. Tot mijn verbazing deed mijn zoontje Khalid open (hij was de 4 jaar nog niet gepasseerd).Ik zette hem op mijn schouders terwijl hij schreeuwde: "Papa...Papa.." Ik weet niet waarom mijn borst benauwd werd toen ik het huis binnenging... Ik zocht mijn toevlucht bij Allah tegen de vervloekte satan. Mijn vrouw kwam naar mij toe maar ze was anders dan normaal. Alsof ze deed alsof ze blij was. Ik bekeek haar eens goed en vroeg haar: "Wat is er met ?", "Niets" zei ze. Toen dacht ik weer aan Salem en vroeg haar: "Waar is Salem?" Haar hoofd boog naar beneden. Ze antwoordde niet. Er rolde brandende tranen over haar wangen. Toen begon ik tegen haar te schreeuwen: "Salem! Waar is Salem???" Ik hoorde toen niets meer behalve de stem van mijn zoontje Khalid die in zijn taaltje zei: "Papa...Thalem is naal Jennah... Bij Allah...". Mijn vrouw kon de situatie niet meer aan. Ze begon hard te huilen. Ze viel bijna flauw en kon zich nog net uit de kamer verplaatsen. Later begreep ik dat Salem twee weken voor mijn terugkomst een hoge koorts had gekregen. Mijn vrouw had hem naar het ziekenhuis gebracht. De koorts werd steeds heviger en wilde hem maar niet loslaten totdat zijn ziel en zijn lichaam van elkaar gescheiden waren.
Als het je allemaal te benauwd wordt. Als je ziel het niet meer houdt met wat het moet dragen roep dan: Ya Allah (Oh Allah)! Als je geen oplossing meer ziet en alle wegen lijken gesloten en alle hoop lijkt bekindigd roep dan: Ya Allah (Oh Allah)! Er is geen god behalve Allah Heer van de zeven hemelen en van de geweldige troon.
Afgelopen zomer was mijn nicht op een bruiloft en daar was een meisje die haar het volgende vertelde: (Ik noem dit meisje even in dit verhaal malika.) Malika woonde in marokko bij haar ouders, ze droeg een hoofddoek en bidde netjes 5x per dag enz. Maar zoals elk ander meisje kwam ook iemand haar om haar hand vragen, de jongen die om haar hand kwam vragen kwam uit frankrijk, en dat betekende dus voor haar dat ze in frankrijk moest gaan wonen. Toen ze getrouwd waren kreeg ze van haar man te horen dat ze haar hoofddoek af moest doen,en dat ze zich moest kleden als de meisjes in frankrijk, hij zei tegen haar je bent nu in europa en ik wil niet dat mensen me uitlachen omdat mijn vrouw een hoofddoek draagt. Tegen haar zin in heeft ze gedaan wat haar man eiste, ze deed haar hoofddoek af, heeft haar haar geknipt en geverft, liep met korte rokjes en mouwloze truitjes en jurkjes enz. Zo is het ongeveer 2jaar gegaan,tot dat ze op een nacht droomde dat er een dan naar haar toe kwam en tegen haar zei:je hebt nog maar een man week te leven en dan is het voorbij. Ze vertelde haar man wat ze gedroomd had en dat ze zich zorgen maakt,maar haar man zei tegen haar dat ze zich niet moet aanstellen. En de zelfde droom kreeg ze de volgende nacht weer, ze nam het nu wel serieus en besloot om naar marokko te gaan om haar ouders te zien en afscheid te nemen,want ze had het gevoel dat er iets zou gebeuren... ze is is haar eentje naar marokko gegaan,want haar man nam het niet serieus wat ze had gedroomd. Eenmaal in marokko begonnen de gevoelens sterker te worden dat ze echt doodgaat,ze heeft haar ouders niks over haar droom verteld zodat ze niet bezorgd zullen zijn. Het enige wat door haar hoofd ging was dat ze haar hoofdoek af heeft gedaan en dat ze kleren droeg die niet toegestaan zijn voor vrouwen in de islaam,die hele week dat ze in marokko was droomde ze elke nacht hetzelfde De vijfde dag dat ze in marokko was ging haar moeder naar haar kamer om haar wakker te maken om te ontbijten, en ja hoor Allah heeft haar ziel die ochtend niet terug gegeven. Ze is dus echt overleden meskina, haar ouders waren er kapot aan, het was hun enige dochter. Haar ouders hebben toen de man van malika gebeld en hebben hem verteld dat malika in haar slaap is overleden. Haar man was er helemaal kapot van en haatte zich zelf om het feit dat hij haar dromen niet serieus nam. hij is toen naar marokko gegaan om zijn vrouw daar te begraven, hij is daar ongeveer 2weken gebleven. Hij bezocht elke dag haar graf en vroeg om vergivenis,maar toen hij op een dag naar haar graf ging en aan het bidden was hoorde hij ergens geluid vandaan komen...... Hij was er 100% zeker van dat hij de stem van zijn vrouw hoorde. het geluid kwam echt uit het graf van zijn vrouw, hij raakte helemaal in paniek en is naar de moskee gerent en heeft er iemand bij gehaald. Het geluid kwam inderdaad uit de graf van malika,ze was keihard aan het schreeuwen dat ze pijn heeft. Iedereen raakte in paniek (was dit een teken van Allah)............... Ze besloten de graf open te maken,en tot hun verbazing zagen ze malika liggen en ze leefde nog. Ze was keihard aan het schreewen van de pijn,ze herhaalde wel 100x HET SPIJT ME, allah het spijt me... ze zag er niet meer hetzelfde uit als toen ze nog leefde,haar haren die ze had geknipt en geverft waren helemaal afgebrand,haar wenkbrauwen die ze had geepileerd waren afgebrand,haar armen en benen die ze aan de buiten wereld liet zien in mouwloze truitjes en korte rokjes waren helemaal verbrand. ze schreeuwde keihard: Allah is groot,allah is groot!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Ze wou haar man niet meer zien, en ze was doodsbang. ze vertelde de mensen om haar heen wat er was gebeurd. Toen jullie mij begraafden leefde ik nog,maar ik kon mezelf niet bewegen ik kon niks,alsof iemand me stevig vast hield. toen jullie eenmaal weg gingen van mijn graf,kwam er iemand naar me toe en die zei,HEB JE GOED GELEEFD! ben je blij met wat je hebt gedaan!!!!!!! Je moet boeten voor wat je hebt gedaan!!! Wat er met jou in je graf gaat gebeuren moet jij vertellen aan elk mens die je tegenkomt,en jou man zal nog zwaarder gestraft wordendan jou!!!!!!!!!!!!!!!!! het meisje dat dit aan mijn nicht vertelde was malika zelf,ze heeft haar brandwonden laten zien,en ze zei: Allah heeft mij genomen om alle anderen te laten zien dat je moet leven zoals allah het wil.. Mijn nicht was er een hele tijd kapot van, en toen ik het heb gehoord heb ik echt gehuild. malika heeft gevraagt dit door te vertellen aan alle anderen mensen zodat andere mensen het weer door zullen vertellen enzovoorts. En dit is echt gebeurd mensen, BEDEK JE LICHAAM DUS VOOR DAT HET TE LAAT IS.
Ik kwam terug van een lange reis en Allah oordeelde dat mijn zitplaats op het vliegtuig naast een groep zorgeloze jonge mannen zou zijn, wiens luid gelach en luide stemmen te veel voor mij waren en de lucht was gevuld met wolken van rook afkomstig van hun sigaretten. Door de wijsheid van Allah was het vliegtuig compleet vol en kon ik mijn zitplaats niet veranderen. Ik probeerde van het probleem te ontsnappen door te gaan slapen, maar dat was onmogelijk. Toen ik hun herrie helemaal zat was, pakte ik mijn Moeshaf (Koran), en begon op een zachte toon zoveel mogelijk Koran te lezen. Snel hierna begonnen de jonge mannen rustiger te worden. Sommige egonnen een krant te lezen en sommige vielen in slaap.
Plotseling zei één van hen met harde stem, terwijl hij naast me zat: "Genoeg! Genoeg!" Ik dacht dat ik hem stoorde doordat mijn stem te hard was, dus ik verontschuldigde me en ging verder met lezen op een fluistertoon die alleen ik kon horen. Ik zag hem zijn hoofd met zijn handen vasthouden Hij zat onrustig op zijn zitplaats en bewoog veel. Toen hief hij zijn hoofd en zei boos tegen mij: "Alstublieft, hou ermee op, ik kan er niet tegen!!" Hij stond op van zijn zitplaats en bleef een tijdje weg. Toen kwam hij terug, groette hij mij met de salaam en verontschuldigde zich. Hij viel stil en ik begreep niet wat er aan de hand was. Maar na verloop van tijd richtte hij zich naar mij met zijn ogen gevuld met tranen en zei op een fluistertoon: "Drie jaar lang of meer heb ik mijn voorhoofd niet op de grond geplaatst, en ik heb niet eens één aya gelezen! Ik ben nu al een hele maand bezig met deze reis, en er is niet één slechte daad die ik niet deed. Toen ik jou de Koran hoorde lezen, werd mijn hele wereld zwart en mijn hart vulde zich met wanhoop. Ik voelde me alsof iemand me wurgde. Ik voelde elke ayah die je las op mijn lichaam neer komen als een zweep. Ik zei tegen mijzelf: ,,Hoe lang zal deze verwaarlozing nog doorgaan? Waar zal dit pad je naar toe leiden? Wat zal er gebeuren na al dit dwaze gespeel? Toen ging ik naar de toilet, weet je waarom? Ik had een sterke behoefte om te huilen, en ik kon geen andere plaats vinden om te vluchten van de blikken van de mensen die hier aanwezig zijn!
Ik sprak met hem in algemene termen over Tauwbah (berouw) en het terugkomen tot Allah, daarna viel hij stil. Toen het vliegtuig geland was, hield hij me aan en het leek alsof hij weg wou blijven van zijn vrienden. Hij vroeg me, met een serieuze uitdrukking op zijn gezicht: "Denk je dat Allah mijn berouw zal accepteren?" Ik zei: "Als je oprecht en serieus in jouw berouw bent, dan zal Allah al jouw zonden vergeven." Hij zei: "Maar ik heb verschrikkelijke dingen gedaan, heel verschrikkelijk." Ik zei: "Heb je niet gehoord dat Allah zegt (interpretatie van de betekenis):
Zeg: ,,O mijn dienaren, die buitensporig zijn tegenover zichzelf (door zonden te begaan), wanhoopt niet aan de Genade van Allah. Waarlijk, Allah vergeeft alle zonden. Hij is de Vergevensgezinde, de Meest Barmhartige (Soerah az-Zoemar: 53)
Ik zag hem glimlachen van blijdschap. Zijn ogen waren gevuld met tranen, toen zei hij vaarwel en vertrok. SoebhaanAllahil cAdhiem! Het maakt niet uit hoe groot het kwaad en de zonde is van een persoon, in zijn hart is een zaad van goedheid aanwezig. Als we het alleen maar kunnen bereiken en het laten groeien, zal het zijn vruchten dragen, inshaaAllah. Dit zaad van goedheid is altijd aan het vechten in het hart van mensen, ook al is het bedekt met lagen van grilligheid en verlangens. Wanneer Allah het goede wil voor Zijn dienaar laat Hij een licht van leiding schijnen in zijn hart en leidt Hij hem naar het pad van degenen die geleid zijn. Allah zegt wat als volgt vertaald kan worden:
"En wie Allah wil leiden, Hij stelt zijn borst open (en wijd) voor de Islam en wie Hij wil doen dwalen, Hij maakt zijn borst (zo) nauw en beklemd alsof hij moeizaam de hemel (probeert) in te stijgen." (Soerah al-An'aam: 125)
Wat heb je aan een Heelal vol goud, als je hart niet vervuld is met het liefde der waarheid. Wat heb je aan een wereld vol Diamanten als het hart niet verwarmd wordt door Zijn Licht. Wat waarde heeft een leven,die als een zijden decor opgesteld voor je staat, als je Zijn Liefde niet te pakken krijgt. Wat waarde hebben de mooiste woorden, als je bloed niet met Zijn Liefde door je aderen vloeit. Diegene die ver van Hem is, is ook ver van het ware liefde, Diegene die ver van Hem is,is ook ver van het ware vriendschap. Stel dat het vandaag de dag van de Liefde is, wat voor een Moslim alle dagen moet zijn: Ik zou de mooiste Roos der Rozen langs mijn gebedstapijt leggen, en Hem een Heelal vol Liefde sturen,Als de eindeloze Golven in de oceanen, Als alle sterren in de Hemel, Als alle zandkorrels in het Heelal zou ik Hem mijn Liefde Gebeden en Groeten sturen met het schoonste Roos erbij,. Het Licht der Heelal.. Heb je je op een dag van het liefde Hem herinnerd,en een Roos geschonken aan Hem door langs je gebedstapijt te leggen,heb je kunnen zeggen met je hart: Profeet der Profeten,Deze schoonste Roos schenk ik je toe, en zou ik Hem mijn eindeloze Liefde proberen te vertellen,en ik weet dat ik woorden tekort zou komen, en sluit ik mijn ogen en laat de mooiste woorden van het Heelal door mijn Hart naar Hem vloeien. Hij leerde mij een mens te zijn, Hij leerde mij Allah te kennen, Hij leerde mij niemand onrecht aan te doen,of slechte dingen te doen,en om zuiver en rein te blijven. Hij leerde mij mijn ouders lief te hebben en te respecteren mijn hele leven lang,Eindeloze Liefde en groeten aan Hem, Jij hebt het mij allemaal geleerd Jij Jij hebt mij geleerd om een ander zelfs voor de grap niet te doen schrikken,niemand te kleineren,of niemand ten schande te doen,en dat iemand opjagen geen zicht is heb Jij mij geleerd, dat ik niemand mag vervloeken, om geen scheldwoorden te gebruiken, dat ik niet mag roddelen over een ander, om niemands slechte gewoonten of geheimen moet verklappen, om een ander te vergeven voor zijn fouten heb jij me geleerd, iemand die fout zit hem de waarheid laten zien, dat ik niet jaloers moet zijn van een ander, blij zijn met de goede daden van een ander, ene die een slechte daad doet hem met een goede daad te beantwoorden, iemand die in de put zit hem erbovenop helpen, naar iemands problemen en zorgen te luisteren, naar iemands hulp te rennen,elkaar bezoeken,een ander iets aanbieden,geen alcohol te drinken, en dat alle geslachtsgemeenschappen buiten het huwelijk verboden zijn voor Allah, Eindeloze Groeten,Gebeden en Liefde aan Hem,. Groet elkaar zei Je,Gegroet hebben we elkaar, neem de Groet van een ander aan zei Je,hebben we gedaan, omhels elkaar zei Je,hebben we gedaan, maak plaats vrij voor een ander die in het groep bij komt zitten,hebben we gedaan, geef elkaars geheimen niet vrij zei Je,hou de hand van een arme goed vast zei Je, ligt er iets miniems dat schadelijk kan zijn voor een ander,raap het op zei Je,hebben we gedaan, Heb elkaar lief voor Allah zei Je,hebben we ook gedaan, maak verdrietigen blij,hou je aan je woord, neem geen slechte persoonlijkheid aan, zeg positieve dingen zelfs achter de rug van een ander en praat over hun pluspunten zei Je... Heb je Hem lief zoals je je vrouw,kinderen of ouders liefhebt ? Maak je tijd voor Hem vrij zoals je het voor hun doet? Glimlach je ook zoals Hij het deed ? Zoals Abd.Ibn.H(v.z.m.h),Ik heb niemand gezien die meer als Hem glimlachte,. Als het de dag van de Liefde en zou ik dicht bij Hem willen zijn, in Medina, en zou ik Hem de mooiste Roos der Rozentuinen brengen, de schoonste woorden van het Heelal tegen hem zeggen, daarna zou ik bij Hem klagen dat er nog altijd mensen zijn die Hem niet liefhebben, en mensen die Allah niet kennen,zou ik aan Hem klagen, waarom klagen ? iemand die liefheeft klaagt bij zijn geliefde, en zou ik Hem vertellen dat er nog altijd mensen ver van de Koran leven, dat er nog altijd kinderen zonder enige Liefde ergens gedumpt of slecht behandeld worden over heel de wereld,en dat terwijl ik alle dagen thuis vlees kan eten,een ander zijn levenlang dat niet eens ziet, zelfs mijn eigen egoisme zou ik Hem vertellen, de pijn van ouders die hun kind zien sterven omdat ze hun geen druppel siroop of medicatie kunnen kopen,en anderen maar toekijken,zou ik naar Hem klagen,. En voordat ik zou gaan slapen zou ik Hem oneindig veel Groeten, Gebeden en Liefde sturen naar het grootste Geliefde,wat we allemaal zouden moeten doen, Zoals Allah ons ook vraagt Hem lieftehebben. Hij is eigenlijk de mooiste Roos der Rozentuinen die Allah de mensheid ook toegestuurd heeft: Het Licht der Heelal, Het Licht in het Duister, Als de eindeloze golven van oceanen, Als alle sterren in de Hemel, en Als alle zandkorrels in het Heelal de Gebeden,Groeten en Liefde naar Hem... En dit is maar een druppel in alle oceanen van wat ik voor Allah kan zeggen.
Ik ga een groots huis bouwen, zei de dikke meneer haastig. Ik ga het grootste en mooiste huis bouwen van de hele wereld. Let jij maar eens op! Ik wil een stevig huis bouwen, Dirk. Het kan me niet schelen hoe lang ik daar over doe, zei de lange meneer rustig. Jaap, riep dikke Dirk angstig. Er komt een flinke storm dus moet je wel snel zijn. Een flinke windvlaag bezorgde de twee mannen dik kippenvel. Bah, straks gaat het nog regenen ook, mopperde Dirk. De ochtend begint al weer lekker.
Beide mannen wilden graag een stevig en veilig huis bouwen voor hun vrouw en kinderen. Ze hadden wel tentjes, maar die waren niet zo sterk. Elke keer als er dan storm was dan gingen de tentjes plat. Iedereen was dan nat en doorweekt. Al het eten voor een hele week spoelde zo de berg af het dal in. Daar moest dan toch echt een eind aan komen.
Eh wat ga jij nou doen, Jaap, vroeg dikke Dirk onzeker. Ik, vroeg lange Jaap verbaasd. Hij was het niet gewend dat mensen hem iets vroegen. Ik ga eerst naar de moskee en vragen of Allah het werk wat ik ga doen wil zegenen. Bah, zegt dikke Dirk. Ik bouw het huis en dan draag ik het hele huis op aan Allah. Dat is veel beter. En wat ga je daarna doen? Daarna ga ik naar de meest ervaren timmerman in de stad en hem vraag ik om raad. Ha, snuift dikke Dirk afwijzend. Ik ga ALLE timmermannen om raad vragen. Dan mis ik niets!
Lange Jaap liep rustig naar de wijze timmerman toe, terwijl dikke Dirk zich rot rende om iedere timmerman in de stad te kunnen spreken. Lange Jaap zag dikke Dirk in de verte al aankomen wanneer hij bij de wijze timmerman aankomt. Dikke Dirk was helemaal bezweet en hijgend brulde hij, Ik ga eerst, ik ga eerst, en draafde op de wijze timmerman af.
OKÉ, wijze uil. Hoe maak ik het beste huis in de wereld. De wijze timmerman antwoordde langzaam, Begin bij het begin. Begin onderaan. Zorg dat je met beide benen op de grond staat." Ja en? Verder, riep dikke Dirk gehaast. Kom op man, praat eens wat sneller. Ik wil het vandaag nog weten! Weer antwoordde de wijze timmerman met, Begin bij het begin. Begin onderaan. Zorg dat je met beide benen op de grond staat." Nou eh, brult dikke Dirk spottend, volgens mij ben je niet helemaal lekker. Met beide benen op de grond staan. Pfff. Denk je soms dat ik huppelend een huis ga bouwen ofzo. En boos loopt hij weg, terug naar huis of waar eigenlijk zijn huis gebouwd moet worden.
Lange Jaap schudde met zijn hoofd, Vergeef mijn vriend. Hij is nogal ongeduldig. De wijze timmerman glimlachte slechts en zei verder niets.
Ik wil, insha Allah (als God het wil), een veilig en droog onderkomen bieden voor mijn gezin, maar ik heb niet de kennis hoe ik het moet bouwen," zei lange Jaap rustig. De timmerman vertelde hem hetzelfde als wat hij dikke Dirk vertelde. Lange Jaap bleef wel geduldig luisteren. Wijze timmerman, je hebt veel te vertellen en ik zal geduldig luisteren. Ik zal je stap voor stap uitleggen hoe je je huis kunt bouwen. Ga er maar goed voor zitten want dit kan wel even duren, zei de wijze timmerman met een warme glimlach. Ik hang aan je lippen. Vertel asjeblieft nog meer. Dan ziet hij ineens de lange schaduwen. Och heden, het is bijna tijd om te eten. Ik moet naar huis. Tenminste, ik moet naar de plaats waar ik nog het huis moet bouwen, zegt lange Jaap terwijl hij naar de horizon kijkt. Vlug gaat hij terug naar de berg om een goed huis te bouwen.
Op de heuvel zijn dikke Dirk en lange Jaap begonnen met het bouwen van hun huizen. Dikke Dirk begon in een sneltreinvaart te bouwen. Alles wat de timmerlieden vertelden probeerde hij ook meteen uit. Oh dit gaat niet goed, jammerde dikke Dirk. Ik wil het snel en goed doen, maar er zitten nog gaten tussen het hout. De muren staan scheef en de grond is ook nog ongelijk. Toch gaat hij dapper verder. Ik moet de mensen laten zien dat ik het kan, anders ben ik niets! De gaten en kieren kan ik altijd wel dicht gooien met verf. Ha! Wat ben ik toch slim!
Lange Jaap haalde eerst een paar keer diep adem, dankte Allah en begon rustig met bouwen. Hij begon netjes bij het begin en deed precies wat de wijze timmerman hem vertelde. Alles wat hij deed droeg hij op aan Allah, uit dank voor al de zegeningen die hij ontving. De mensen uit het dorp blij maken dat kon hij toch niet, die wisten zelf niet wat ze wilden.
Ha, schreeuwt dikke Dirk. Nu komt het leuke werk. Kledderen met verf, en liet zo een hele emmer verf over het dak leeglopen. Nou, dat kan veel sneller, zei hij ongeduldig. Hup, nog een paar emmers over het dak heen. Het leek wel een zee van verf wat naar beneden kwam. Kijk toch eens, alle gaten en kieren zitten nu dicht. Ben ik niet geweldig, brult hij van de daken terwijl hij zichzelf op de borst klopt.
Nou, zo is het wel leuk, maar het wordt wel een zooitje, sprak lange Jaap wat bezorgt. Ik doe het liever rustig aan en laat de kwast het werk doen, en plakte een aantal kwasten aan elkaar waardoor hij een hele grote kwast kreeg. Rustig aan zette hij het hele huis in de verf. Verven en schuren, buurman. Dat geeft een goed resultaat. Verven en schuren. Dat deed hij een paar keer. En dan nog even afwerken met een kwast en klaar, zegt hij heel tevreden. Bedankt Allah, U bent Geweldig riep lange Jaap met een brede glimlach.
De huizen waren eindelijk gebouwd, maar lange Jaap deed er bijna vijf keer langer over dan dikke Dirk. Beide huizen leken erg veel op elkaar en ze zagen er zo van een afstand erg goed uit. Iedereen was dolblij en ze trokken gelijk het huis in. Het huis van dikke Dirk was de hele dag gevuld met klachten van de vrouw en kinderen. Het huis van lange Jaap was de hele dag gevuld met het bedanken van Allah.
Die nacht was er een hevige storm. Het eerste uur was er niets aan de hand en beide huizen stonden met beide benen op de grond. Daarna begon het huis van dikke Dirk te scheuren. Eerst kleine scheuren en wanneer de wind harder tegen de muren aan blies kwamen er hele grote scheuren in. Hele planken met grote stroken gedroogde verf werden van het huis afgerukt. Toen de wind eindelijk de deur vond kwam hij eens binnen kijken en nam het hele huis maar mee. Weg was het nieuwe huis. Dikke Dirk, vrouw en kinderen stonden te bibberen van de kou. Regen kwam met bakken naar beneden. Ze waren tot op hun hemd kletsnat. Gelukkig deed lange Jaap zijn deur open zodat ze konden schuilen voor de storm. Ze waren maar al te blij met dit aanbod en liepen naar binnen terwijl ze Allah bedankten.
Het opbouwen van je geloof is net als het bouwen van een huis. Richt je naar de bron (Koran) en naar de overleveringen van de Profeet. Als je je geloof wilt opbouwen, praat dan met de grootste Bouwmeester die er is. Allah. Wees niet zoals dikke Dirk en vraag iedereen om raad. Dit brengt alleen maar verwarring. Lees de Koran en lees over Mohammed (vrede zij met hem), de Profeet. Doe het stap voor stap. Rustig aan. Neem de tijd. Richt je op Allah en dank Hem voor alles en je zult zien dat het beter gaat. Als je Allah om hulp vraagt voordat je aan iets begint, dan zul je zien dat het ook beter gaat. Allah vindt het geweldig als je Hem om hulp vraagt en Hij zal je altijd helpen. Hoe vaak je ook blijft vragen. Doen hoor! Allah is geduldig!
Het volgende verhaal verscheen op het internet op een van de chat programma's (freetel) in januari 1999. Het is een echte dialoog tussen een christen en een moslim. Het verhaal draait om het bewustzijn van Derek over het christendom van tegenwoordig, en zijn volgende bekering tot islam. Deze christen moslim dialoog is bewerkt om het goed te kunnen lezen en zodat de boodschap duidelijker is.
Abdullah: Hallo daar! Hoe gaat het met jou?
Derek: Hallo! Hoe gaat het met jou?
Abdullah: Met mij gaat het goed.
Derek: Met mij gaat het goed, dank je.
Abdullah: Waar kom je vandaan?
Derek: Ik ben van L.A. (Los Angeles)
Abdullah: Het land van hollywood!
Derek: Ja, dat klopt. Ben je ooit in L.A. geweest?
Abdullah: Nee, nooit. Waarom noem je jezelf The Black Magic?
Derek: Het is maar een nickname!
Abdullah: Ik begrijp het.
Derek: Waar kom je vandaan? Ben je een Arabier?
Abdullah: Ja, ik kom uit Saudi Arabie maar ik ben nu in Qatar. Wat is jouw naam?
Derek: Mijn naam is Derek. Wat is jouw naam?
Abdullah: Mijn naam is Abdullah.
Derek: Wat betekent Abdullah?
Abdullah: Abdullah betekent de dienaar van Allah, en het is de functie van ieder individu op aarde om Allah te dienen volgens wat Allah van ons wil. Tussen haakjes, Allah is de vertaling van God.
Derek: Hoe weet je wat God of Allah van ons wil?
Abdullah: Dit alles wordt uitgelegd in de Koran en de Sunnah (Manieren van de Profeet Mohammed; wat hij zei, zijn daden en instemmingen). Dit zijn de twee belangrijkste bronnen van leiding in Islam. Kun je me alsjeblieft meer over jezelf vertellen? Hoe oud ben je?
Derek: Ik ben 19 jaar oud, zwart en erg geïnteresseerd in Islam. Ten eerste, wat moet men doen of geloven om een moslim te worden?
Abdullah: Het is erg makkelijk, zeg gewoon dat er geen god aanbidding waard is dan Allah en dat Mohammed zijn boodschapper is, en je wordt moslim.
Derek: Je bedoelt dat Mohammed zijn Apostel is? Maar als Christen of niet-Moslim is deze zin niet genoeg om het duidelijk te maken voor mij.
Abdullah: Ok, Allah stuurde Mohammed als zijn Profeet en Boodschapper, daalde de Koran aan hem Neer als de laatste neerdaling aan de mensheid. Allah zei dat Hij Zijn religie had volmaakt en het Islam had genoemd. (zie Koran 5:3) Islam betekent vredige onderwerping aan de wil van Allah.
Derek: Ik begrijp het.
Abdullah: Ja, en helaas weten de meeste Christenen niet dat de komst van de Profeet Mohammed wordt voorspeld in hun boeken, of ontkennen het (zie Devarim 18:18, 21:21, Psalmen 1 18:22-23; Isiah 42:1-13, Habakuk 3:3-4, Mattheus 21:42-43, John 14:12-17, 15:26,27, 16:5-16) Moslim godgeleerden hebben gezegd dat de persoon die beschreven wordt om na Jezus te komen (in de bovenstaande verzen), Mohammed (vrede zij met hem) is.
Derek: Ok, goed, maar waarom was er een andere Profeet nodig na Jezus, en een andere neerdaling dan de Bijbel?
Abdullah: Alle Profeten kwamen om hun mensen de Eenheid van God te leren. In het geval van Jezus, hij werd alleen als Boodschapper gestuurd aan de verloren mensen van Isral (zie Matt. 15;24). Wat gebeurde was dat al deze profeten niet goed ontvangen werden door de meerderheid van de mensen. Bijvoorbeeld, men begon de leringen van Mozes en Jezus, vrede zij met hen, te vervalsen (zie Koran 2:79) Dat is waarom Allah Mohammed stuurde met de laatste Boodschap (De Koran), om de gehele mensheid terug te brengen naar het geloof in en de aanbidding van een god, zonder partners of tussenpersonen.
Derek: Is de Koran gelijk aan de Bijbel? Ik bedoel, waar is het op gebouwd?
Abdullah: De Koran kwam als het laatste wetboek, de zelfde pure monotheïstische lessen van Jezus vrede zij met hem benadrukkend, alle voorgaande lessen van monotheïstisch geloof verdedigen en ophelderend wie Jezus was en wie zijn moeder was, en liet zien dat ze niet meer dan grote mensen waren.
Derek: Ok, dan hoe kunnen we er verzekerd van zijn dat de Koran hetzelfde is gebleven sinds de tijd van de Profeet Mohammed?
Abdullah: Allah zelf heeft gegarandeerd dat hij de Koran tegen corruptie zal beschermen (zie Koran 15;9). Hieruit volgt, de echte en pure woorden van Allah worden gesteld in de Koran, wat in het Arabisch neergedaald werd, de taal van de mensen van Mohammed. Sinds toen, is er helemaal niets veranderd. Dit is niet zoals wat in andere religies gebeurd is. Bijvoorbeeld, wanneer je kijkt naar de Bijbel, vind je vele versies: de naam Bijbel zelf duid op die veranderingen, want Bijbel betekent een collectie boeken met verschillende schrijvers.
Derek: Maar heeft God het niet de Bijbel genoemd?
Abdullah: God noemt het geschrift dat aan Jezus neergedaald is Injeel in de Koran, wat het meest lijkt op het woord evangelie in de Bijbel. De Bijbel werd vele jaren later geschreven na de tijd van Jezus in een taal die onbekend was voor Jezus: het was Latijn Vulgata, een taal die hij nooit gesproken heeft. Is dit niet vreemd? Interessant; het meeste dat werd geschreven in het Nieuwe Testament werd geschreven door Paul, wie, volgens James, de broeder van Jezus in de Bijbel, had een bevuilde gedachten want hij veranderde en weersprak de meeste lessen van Jezus.
Derek: Ik denk dat jij meer over het christendom weet dan de Paus.
Abdullah: Je hebt het mis wanneer je zegt dat ik meer weet over het Christendom dan de Paus. Ik heb gewoon de Bijbel onderzocht met een vragende gedachte, iets wat alle christenen zouden moeten doen.
Derek: Is er een Engelse versie van de Heilige Koran?
Abdullah: Er zijn vele vertalingen van de betekenis van de Koran. De Koran werd neergedaald in het Arabisch wat betekent dat de woorden van Allah in het Arabisch zijn. De vertalingen zijn van mensen die de betekenis van de Koran vertellen van de Koran aan de niet-Arabisch sprekende mensen.
Derek: Hoe definieert de Koran God aan de mensheid, of hoe zien de Moslims God?
Abdullah: God is de Ene en echte God, en de schepper van alles. Hij verwekt niet, noch werd hij verwekt. Hij lijkt helemaal niet op zijn schepping. Hij is de Alwetende, de Machtige, de Barmhartige, de Onweerstaanbare, en de Koning der Koningen.
Derek: Maar het is op de een of andere manier moeilijk voor mij om God te zien als hetzelfde als Zijn schepselen.
Abdullah: Je hebt helemaal gelijk dat je er problemen mee hebt om dit zo te zien, want mensen hebben een beperkte capaciteit. Dit is waarom Allah neerdalingen heeft gestuurd aan zijn Profeten en Boodschappers om ons te vertellen wie Hij is. Dus als je wil weten wie God is, lees de Koran.
Derek: Christenen geloven dat Jezus werd gezonden voor de verlossing van de hele mensheid. Als dit niet waar is, dan is het fundament van het Christendom vals. Goed? Wat denk jij?
Abdullah: Dat is correct. De Christenen van vandaag volgen wat Paul hen leerde en volgen ook wat de priesters hen vertellen om te doen, in plaats van te volgen wat Jezus zei.
Derek: Leg me alstublieft het concept van verlossing door de kruisiging van Jezus uit.
Abdullah; In het Christendom, is de doctrine van zonde de reden dat er verlossing nodig is door de kruisiging van Jezus. Hoe dan ook, deze doctrine werd opgericht door Paul en het word sterk ontkend in het Oude testament (Zie Exekial 18:20, Jeremiah 31:30, Deut. 24:16). Deze doctrine is een poging om te ontsnappen aan de verantwoordelijkheid van gerechtheid met het geloof dat straf aan iemand anders wordt gegeven om ons te verlossen van onze lasten van zonden (zie Ephesians 1:7, Romeinen 4:25, 10:9, Corinthians 15:21). In de Koran, is elke ziel verantwoordelijk voor zijn eigen daden, goed of slecht (zie 74:38. 41:46, 3:25, 6:154)
Derek: Wat betreffende de kruisiging zelf?
Abdullah: De bijbel zegt dat Jezus uitbarstte in een harde schreeuw, God smekend om hulp aan het kruis: Mijn God, Mijn God, waarom heeft u mij in de steek gelaten? (Matt. 27:46). Klinkt dat voor jou als Jezus?
Derek: Nee, wat dan betreffende de verschijning aan zijn apostelen na zijn kruisiging?
Abdullah: Jezus stierf niet aan het kruis nog stond hij weder op. Als hij weder opstond, dan zou hij in een spiritueel lichaam naar zijn Apostelen zijn gekomen. Zoals in Lukas 24:36-43 wordt weergegeven, ontmoette hij hen met zijn fysische lichaam na zijn beweerde kruisiging. In de Koran staat dat Jezus niet werd gekruisigd, maar iemand anders die op hem leek (zie 4:157, 158)
Derek: Hoe kwam het verhaal van de kruisiging van Jezus dan in de Bijbel?
Abdullah: Nogmaals, Paul was verantwoordelijk (Zie Timothy 2:8 en Romeinen 5:10)
Derek; Wel, erg diep in mijn hart, geloof ik dat God nooit op zijn schepping kan lijken noch kan doen wat zij doen, Wat ik geloof is dat God de perfecte is, erg verschillend van wat wij zien of aanraken. In andere woorden, ik denk dat de schrijver nooit op zijn boek kan lijkenen.
Abdullah: Je hebt gelijk. Er is niets vergelijkbaar met Allah (zie Koran 112:4). De Profeten kwamen met een erg duidelijke boodschap om God alleen te aanbidden, zonder partners of tussenpersonen. Hoe dan ook, Paul nam heidense geloven en praktijken van de Romeinen en mixte ze met de leringen van Jezus. Ten gevolge, was Paul het meest verantwoordelijk voor het ophogen van Jezus naar de status van Zoon van God (Zie Handelingen 9:20) en God.
Derek: Ja, nu herinner ik het me. Het eerste gebod is, Hoor, O Israel, de God Onze God is Een God.
Abdullah: Je hebt gelijk. Dat staat in Mark 12:29. Bovendien bevestigt de Koran dat God één is: Zeg Hij is Allah, de Ene en Enige God.(Koran 112:1)
Derek: Wat jij zegt klopt. Dit is ongelofelijk! Je bedoelt dat wat de Christenen al bijna 2000 jaar volgen verkeerd is?
Abdullah: Ja, vooral hun misverstand van wie Jezus was.
Derek: O mijn god! Ik ben opgelicht! Echt, ik voel me Religieus onteerd. Ik ben gewoon voor de gek gehouden omdat ik simpelweg de religie volgde waarmee ik werd geboren en heb het niet grondig onderzocht. Maar er is nog steeds iets in mij dat me weerhoud van het accepteren van Islam, ook al is Islam duidelijk de Ware Religie.
Abdullah: Wat je zo juist zegt laat zien dat je een moslim bent en geen Christen en als je echt van God en zijn Boodschapper Jezus houdt, zul je Islam en Profeet Mohammed volgen. Breek deze grens in je en keer terug naar de weg van je voorouders. Je bent nu vrij want je zoekt naar de waarheid en onze grote profeet Jezus vertelde ons dat we zouden moeten zoeken naar de waarheid en de waarheid zal ons bevrijden. Dus, je zal een vrije man zijn wanneer je het accepteert. Wees sterk genoeg om Islam als de waarheid te accepteren, en zonder enige aarzeling aan jouw kant en je zult de echte vrijheid en echt geluk proeven dat je nog nooit eerder hebt geproefd.
Derek: Eerlijk gezegd, ben ik geraakt door de negatieve manier waarop Moslims en Islam getoond worden in de Media. In het westen, is er een stigma verbonden aan het moslim zijn en ik ben er niet zeker van of ik er klaar voor ben om met die stigma te leven.
Abdullah: Dit is waarom ik er voor gekozen heb om de mensen te vertellen over het ware beeld van de Islam.
Derek: Wat is dan het ware beeld van de Islam?
Abdullah: Het ware beeld van de Islam wordt uitgedrukt in de Koran, wat wordt toegelicht door Profeet Mohammed vrede zij met hem. De realiteit is dat het niet eerlijk is om een religie te veroordelen door de daden van zijn volgers alleen, want er zijn in elke religie goede en slechte volgelingen. Het goede om te doen is een religie veroordelen door zijn schriften neergedaald van God en de profeet die de neerdaling bracht.
Derek: Ik begrijp het. Ik ben het met je eens, maar ik ben nog steeds bezorgd over de reactie van mijn familie en vrienden, wanneer ze weten dat ik een Moslim ben.
Abdullah: Op de dag des Oordeels, zal niemand je kunnen helpen, zelfs niet je vader, moeder of iemand van je vrienden. (zie Koran 31;33). Dus, wanneer je geloofd dat Islam de ware religie is, dan zou je het moeten omarmen en je leven leven om de Ene die je geschapen heeft tevreden te stellen. Wees een verlichtende fakkel voor hen. Stel je komst tot islam niet uit. Wanneer je sterft voordat je Moslim wordt, dan is het te laat (zie Koran 2;132, 3;102; 3;85). Dus neem deze kans nu. Je kunt alleen deze pijnen in jou verhelpen door moslim te worden en om in de toekomst, als god het wil, de Hajj te voltooien.
Derek: Je bent een erg wijze man, ik wil zeggen dat wanneer ik soms op tv zie, speciaal in de tijd van Hajj, dat mensen van verschillende afkomsten zij aan zij zitten en tot God bidden, ik voel pijn diep in mijn hart en ik voel dat iets in mij verlangt om met iemand te praten die meer weet over die grote religie die alle mensen op dezelfde plaats kan samenbrengen. Dank je wel, ik heb die persoon gevonden. Dus help me alstublieft om moslim te worden!
Abdullah: Broeder, laat het ons stap voor stap doen. Treed islam binnen door te zeggen: Ik getuig dat er geen God aanbidding waardig is dan Allah. En ik getuig dat Mohammed zijn dienaar en Boodschapper is. Laat het ons nog eens zeggen. : Ik getuig dat er geen God aanbidding waardig is dan Allah. En ik getuig dat Mohammed zijn dienaar en Boodschapper is.
Derek:Ik getuig dat er geen God aanbidding waardig is dan Allah. En ik getuig dat Mohammed zijn dienaar en Boodschapper is.
Abdullah: Tussen haakjes, de naam van Jezus is niet Jezus. Het is een verlatijnste naam. Zijn echte naam is Eisa. Nu zul je hetzelfde in het Arabisch zeggen. Ik zal het voor je vertalen: Ashadu an la illaha illa Allah wa ashadu anna Muhammadan Rasoolullah.
Derek: Ashadu an la illaha illa Allah wa ashadu anna Muhammadan Rasoolullah. Abdullah: Broeder, zeg Allah is de grootste, want je bent nu Moslim. Je bent geen Christen meer. Je bent in het huis van Islam. Als ik samen met je was, zou ik je omhelzen als mijn broeder in Islam. Hoe voel je je nou? Een last is van je afgevallen en je voelt je nu alsof je zo verlicht wordt, is het niet?
Derek: Als je nu met mij was, zou je de tranen zien die tot aan mijn nek stroomden. Je bent een goede broeder. Ik voel dat ik juist tot leven ben gekomen, dit is precies zoals ik me nu voel. Ik hoef niet meer naar stomme woorden te luisteren van priesters in de kerk, die wetend of onwetend mensen verkeerd leiden. Ik hoop dat ik een goede dienaar van Allah zal zijn.
Abdullah: Je weet dat wat uit je kwam ongeloof was en dat het werd vervangen door geloof. Je bent nu zo zuiver, want wanneer iemand Islam oprecht omarmt, zal Allah al zijn voorgaande zonden vergeven. Dus ga naar het Islamitisch centrum dat Moslims van over de hele wereld heeft en maak je bekering daar bekend, en ga verder om meer te leren van hen over Islam. Zoek een boek over gebed in Islam en praktiseer het. Dit is essentieel. Nu je klaar bent met mij, moet je een douche nemen om jezelf te zuiveren van voorgaande verkeerde geloven. Herinner om uit de buurt te blijven van slecht gezelschap en verblijf met rechtgeleide moslims. Wees ook voorzichtig voor de zo genoemde moslims wie nationalistische of racistische gedachten oproepen, welke verboden zijn in Islam. Ik hou van jou als een broeder in islam en ik hoop dat ik je op een dag zal zien en je stem zal horen.
Derek: Ik zal zeker doen wat je gevraagd hebt . En morgen zal ik naar het islamitsich centrum gaan. Dank je dat je me de waarheid hebt laten zien. Ik zal mijn best doen om mensen te ontmoeten die iets over Islam weten. Moge God je helpen om meer mensen te leiden naar het ware woord van God. Er is geen God dan Allah en Mohammed is zijn Apostel. Wel, het is net zo moeilijk voor mij als voor jou om nu weg te gaan
Abdullah: Wel broeder, je zult me niet voor een lange tijd verlaten. Ik zal snel samen met je zijn door mijn smeekbeden. Inshallah. Bid voor me, broeder.
Derek; Goed, dank je wel, ik hou van je ook al ken ik je nog niet. Maar het is genoeg voor me om te herinneren dat op een dag, een erg aardige man me gewezen heeft op het slijk van het leven. Leer me alsjeblieft andere Islamitische woorden in Arabisch om te gebruiken in het Islamitisch centrum.
Abdullah: Assalamu Alaikum Warahmatullahi Wabarakatu en Astaghfirullah.
Derek: Wat betekenen ze?
Abdullah: Moge vrede, genade en zegeningen van Allah met je zijn. Dit wordt als groet gebruikt naar alle moslims. Het laatste woord betekent, moge Allah me vergeven. Goed, ik moet je nu laten maar ik weet zeker dat het niet voor lang zal zijn.
Derek: Assalamu Alaikum Warahmatullahi Wabarakatu en Astaghfirullah voor al die jaren dat ik misleid werd van de waarheid. Moge God je zegenen. Je hebt een grote plek in mijn hart ingenomen en ik zal je nooit vergeten. Dag en ik spreek je weer. Je broeder in Islam, Derek, Maar ik zal mezelf van nu af aan Eisa noemen.
Abdullah: Ok Eisa. Ik zal je een paar laatste woorden van bezieling geven. Zeker, is het uiteindelijke doel van iedereen om voor altijd in het Paradijs te zijn. Deze beloning van Paradijs is te groot om geen prijs te hebben. Die prijs is ware geloof, wat wordt bewezen met gehoorzaamheid aan Allah en het volgen van de Sunnah van de Profeet Mohammed. Dit is de weg naar het Paradijs. Laten we contact houden! Assalamu Alaikum!
Derek: Ok. Assalamu Alaikum Warahmatullahi Wabarakatu.
Er was ooit eens een klein huis dichtbij een rivierbank. In dat huis woonden er drie mensen: een man, zijn vrouw en zijn oude vader. Die man was zeer gelukkig met zijn vrouw en ze hadden een leefden goed samen. Maar zijn vader was erg oud en ziek en was een erge last voor het koppel zowel tijdens de dag als in de nacht.
Tijdens de dag moesten ze hem zelf voeden en medicijnen geven en s nachts hoestte hij voortdurend. Hierdoor kon het koppel niet goed slapen. Dit bleef zo een lange tijd verdergaan.
Op een avond waren de man en zijn vrouw eens in hun kamer en ze discussieerden over iets. Hierna kwam de man naar buiten en vroeg zijn vader of hij mee ging voor een ritje.
Zijn vader vroeg hem: O mijn zoon, waar breng je me naar toe ?
De man antwoordde : O vader! Ik wil je meenemen voor een wandeling, want het is nu al een tijdje geleden dat je buitenshuis bent geweest en iets van de wereld hebt gezien.
Zo ging de oude man mee met zijn zoon en ze wandelden in de richting van de rivier tot ze uiteindelijk bij de rivier aankwamen. De oude man dacht dat zijn zoon zo dicht bij de rivier kwam zodat hij van de mooie natuurscène zou genieten.
Maar zijn zoon ging de rivier in tot het water zijn borst aanraakte.
Juist op het moment dat hij zijn vader in de rivier wou gooien, vroeg zijn vader hem of hij eventjes wou stoppen en naar hem luisteren.
Zijn zoon verstarde.
Zijn vader zei hem: O, mijn zoon. Eigenlijk wist ik wel waarom en waar je me naartoe ging brengen, maar voordat je me in deze rivier gooit wil ik je iets vertellen. De plaats waar je nu staat is precies de plaats waar ik míjn vader heb gegooid. Dus alsjeblieft, gooi me in een dieper gedeelte van de rivier, zodat wanneer het jouw beurt zal zijn, jouw zoon jouw in een nog dieper gedeelte zal gooien
Uw Heer heeft u bevolen, zeggende: "Aanbidt niemand anders dan Mij en betoont vriendelijkheid jegens de ouders. Indien één hunner bij u een hoge leeftijd bereikt of beiden doen dit, zeg dan nimmer tot hen "Foei" noch stoot hen af, doch spreek tot hen een welgevallig woord. En wees teder voor hen in erbarming. En zeg: "Mijn Heer, ontferm u over hen daar zij mij opvoedden toen ik jong was." Uw Heer weet het best, wat in uw gedachten is; indien gij goed zijt dan voorwaar is Hij Vergevensgezind jegens degenen die zich bekeren. (17-23)
Van een broeder, aan alle broeders en zusters, jongens en meisjes.
Ten eerste wil ik jullie groeten met de groet van het paradijs Assalamoe älaikum warahmatoe lahi wabarakatoehoe.
In de Dyahiliya (onwetendheid) tijd
Ik zat ongeveer in het derde jaar van het voortgezet onderwijs. Daar waar ik ver van Allah (soebhanahoe wata äla) ben verwijderd. Is er een jongen naar me toe gekomen en wou met mij een weddenschap aangaan. Eigenlijk had ik deze weddenschap in zijn schoot moeten werpen, maar ik was dom en ben het aangegaan. Deze weddenschap ging namelijk om een meisje. En de afspraak was wie haar als eerste mee krijgt is de man. En natuurlijk heeft de vervloekte duivel het zo klaar gemaakt dat ik de jongen heb verslagen. Dus eenmaal dat meisje mee gekregen was ik trots op mezelf en schaamde ik me niet om het verborgen te houden. Ik ben met dit meisje een relatie van ongeveer 6 jaar aangegaan. Maar het was een relatie van bedrog, slaan, leugens en nog veel meer. We maakten elkaar wijs dat we voor elkaar bestemd waren, maar dat was alleen als we bij elkaar waren. Eenmaal verwijderd van elkaar ging ik dus naar andere meisjes, prostituees, discotheken, coffeeshops enz. En zij ging tekeer via het chat. Ze deed niks anders dan jongens ontmoeten die buiten onze woonplaats woonde. En ging met de OV jaarkaart heel Nederland door zodat ze niet werd gezien. In deze 6 jaar wou ik altijd dat het elke dag perfect eruit zag. Daar bedoel ik dus mee dat wij leuke dingen gingen doen. Deze leuke dingen die hadden natuurlijk geld nodig. Dus ik heb op alle manieren geprobeerd om geld te verdienen. Ik ging mensen voor de gek houden, ik ging overal inbreken, Ik heb op alle manieren via het net geld binnen gehaald van leningen tot rood staan op verschillende bankrekeningen. Ik was iemand die voor de duivel werkte, want als je gaat kijken waren dat zijn influisteringen en ik heb ze uitgevoerd.
Ik zal een kleine voorbeeld noemen waar ik voor leefde. Ik zal proberen een dag te beschrijven hoe het eruit zag.
Zodra ik wakker werd ging ik de jongens bellen de zogenaamde vrienden. Als eerste gingen we langs de coffeeshop om een zak wiet te halen voor ongeveer 50 euro. Daarna gingen we tanken, en terwijl ik aan het rijden ben zijn de zogenaamde vrienden al de jointjes aan het draaien. Eenmaal getankt pak ik de jointje in de hand en rook ik die helemaal op. En als eerste wat we doen na een kleine uurtje rijden weer naar een coffeeshop toe. En beste broeders en zuster wollahi nu ik dit aan het schrijven ben krijg ik de rillingen over mijn hele lijf. Ik dank Allah ( soebhanahoe wata äla) dat hij mij uit deze tijd heeft weggehaald. Als ik in die tijd was gestorven dan was het een enkeltje hel voor mij.
Dus eenmaal aangekomen bij de coffeeshop en we zitten ongeveer op 19:00 uur op een doordeweekse dag. Blijven we hangen tot we ons helemaal letterlijk en figuurlijk suf hebben gerookt. Daarna nemen we een zak of twee wiet mee naar het buitenland. En daar hadden we onze andere zogenaamde vrienden van dezelfde soort. Zij kickten op wiet van Nederland. De wiet wat zij daar verkopen is meer gedroogde snot. En dat geld tevens ook voor de wiet uit elke land. Dus waren ze altijd blij als wij aankwamen, maar natuurlijk waren ze blij om de wiet en niet om ons. Het ging namelijk zo de eerste minuut vragen ze hoe het gaat enz. En gelijk daarna heb je wiet meegenomen. Dus zij deden ons de weg wijzen daar in het buitenland als eerste gingen we een hotel huren voor de hele nacht. Daarna gingen we naar de discotheek waar we ons tegelijkertijd helemaal zat drinken. En van daar naar de prostituees, en daarna slapen (eigenlijk meer uitrotten) in de hotel.
Dat was ongeveer een doordeweekse dag, want niemand van ons die ging naar school maar we waren wel allemaal ergens ingeschreven. En als je in die tijd aan ons zou vragen waarom we waren ingeschreven, dan had je het volgende antwoord gekregen STUDIEFINANCIERING natuurlijk.
En de dagen waar ik mijn vriendin zou ontmoeten dan was het anders. Dan was ik de braafste en elke keer dat ze mij belden was ik thuis. Ik was zogenaamd de eerlijkste, de liefste, de rustige en diegene die van huisje boompje beestje hield.
Op een dag stond ik op en begon met een jointje daarna pas het ontbijt. Ik belde de jongens ( zogenaamde vrienden) op. En ik zal jullie dadelijk uitleggen waarom ik ze de zogenaamde vrienden noem. En vroeg hen wat de plan was voor deze dag. Onze zakken die waren nog gevuld en het begon te jeuken. Het moest uitgegeven worden. We gingen weer natuurlijk net als altijd weer hetzelfde meemaken, maar vandaag was het anders. Vandaag heeft Allah (soebhanahoe wata äla) iets klaar gemaakt voor ons, waar ik incha Allah de hele leven iets aan heb. Dus eenmaal uitgefeest, uit gerookt, uit gezopen en gemeenschap te hebben. Keren we terug naar huis. De muziek heel hard aan. Ik had drie jongens achter en 1 naast mij, en ik heb hen nog gewaarschuwd blijf wakker het was 4 uur in de ochtend. Ik dacht dat ik naar huis reed, maar ik reed helemaal de verkeerde kant op. Ik reed zeker 120/130 km per uur, op dat moment was iedereen in de auto in slaap gevallen, inclusief ik. Op een gegeven moment hoorde ik BAM, BAM, BAM ik wou mijn ogen openen maar ik bleef in een trip hangen. Ik was stoned en dronken tegelijkertijd, maar ik schreeuwde Nee, Nee, Nee en niet La Ilaaha Ilaalallah en was bang, want het zou mijn schuld zijn geweest als de jongens dood zouden gaan. En moet je eens voorstellen wat ik dan aan de Almachtige Heer had moeten zeggen. Stel je eens voor Engel Des Doods was op dit moment mij komen ophalen. Zou Allah (soebhanahoe wata äla)mij het paradijs doen binnentreden. Zou het geen zelfmoord zijn. Zou ik de jongens dan niet hebben vermoord. Durf jij te zeggen als je stoned bent dat je niet dood gaat. Is de discotheek een plaats om dood in te gaan. Dus eenmaal mijn ogen geopend en de jongens die aan het schreeuwen waren ging ik met volle snelheid langs de kant staan. En ik zag de jongen allemaal aan de rechter kant van de auto zitten en schreeuwen. Maar ik begreep het niet, toen ik naar achter keek hoorde ik een toeter van een vrachtauto (en je moet je voorstellen dat de toeter zo hard was dat die mij nuchter heeft gemaakt) Wollahi die ons net een haartje heeft gemist. Er viel een stilte en ik keek of de jongens in orde waren. Alhamdoelilah ze mankeerde niks behalve eentje die zat in een shock en die hebben we eruit gekregen met een harde klap op zijn wang. Daarna ging ik kijken naar de schade van de auto en ging even kijken wat er was gebeurd. Eenmaal naar de voorruit gekeken wist ik dat deze ongeluk voor mij bedoeld was. De hele ruit was in barsten geslagen en aan de bestuurders kant (aan mijn kant dus) was de ruit Wollahi tot aan met mijn neus ingedeukt. Kun je het voorstellen. Als dat voorwerp erdoor heen was gekomen, dan was mijn hoofd misschien in twee verdeeld. Na een paar telefoontjes gepleegd heb ik kunnen regelen dat we werden opgehaald en naar huis werden gebracht.
Tussen de Dyahiliya en het juiste pad .
Eenmaal thuis aangekomen ging ik slapen en durfde ik helemaal niets. Ik was in een shock bekeert en moest er overheen komen. En dat deed ik natuurlijk met wiet. De volgende dag maakte mijn moeder me wakker met het Fadjr Gebed en ik dacht waarom niet. En zo begon ik het gebed te voeren de eerste paar dagen deed ik alleen het ochtend gebed en de rest van de dag durfde ik helemaal niets. Tot op een gegeven moment dacht ik als ik toch s morgens opsta kan ik beter ook de andere gebeden verrichten. En zo begon ik te bidden. Ik was nog steeds in shock. Ik bleef zolang knielen totdat ik doorhad in mijn gebed dat de Heer de maker van de zon en de maan mij gewaarschuwd heeft. En vroeg Hem de enige die het recht heeft om aanbeden te worden om mij te vergeven. Ik schreeuwde en huilde zo hard dat mijn moeder dacht dat er iets aan de hand. Maar toen ze het eenmaal door had liet ze me alleen en ging de kamer uit. Ik had Allah (soebhanahoe wata äla) vergeving gevraagd voor al de slechte daden die ik had verricht. En moge Allah (soebhanahoe wata äla) mij, mijn ouders, en alle moslims vergeven en het hoogste Paradijs schenken. (AMIEN).
Het juiste pad
Ik wou stoppen met alles waar Allah (soebhanahoe wata äla) een hekel aan heeft. Ik kreeg een goed gevoel. Ik had op korte termijn geleerd wat Tawba (vergiffenis vragen) inhield. En daarbij hoorde ook dat ik terug moest komen naar het juiste pad en de harame zaken achterwegen moet laten. De jointje, de sigaretten, het harame geld, de discotheken, de prostituees, de vrienden en alle andere harame zaken ben ik in 1 keer mee gestopt. Maar aangezien ik 4 jaar stoned ben gaan slapen was het een hele strijd voor mij. Normaal waar ik in 30 seconde in slaap viel, deed ik er nu 4 uur over. Daar waar ik gestresst raakte en neigde naar een sigaret, maar in plaats daarvan deed ik 2 rakat bidden. En de vervloekte duivel die werd gek. Hij stuurde constant zijn soldaten de zogenaamde jongens naar mij toe, maar die heb ik allemaal afgewezen. Na een tijdje restte mij nog 1 ding en dat was de 6 jarige relatie. Die moest ik opgeven en ik heb haar de keuze gegeven uit het volgende. Ik heb haar uitgelegd wat er allemaal is gebeurd. Ik heb haar duidelijk gemaakt dat ik terug ben gekeerd naar het juiste Pad. En ben ook gelijk alles tegen haar gaan zeggen hoe ontrouw ik haar ben geweest. Dus van de discotheken tot aan de prostituees. En heb haar de tijd gegeven om na te denken of ze met mij wou trouwen of dat ze verder wou gaan met iemand anders. Een relatie in de islam dat mag niet. Ze heeft toch voor het trouwen gekozen maar na een jaartje zijn we uit elkaar gegaan wegens omstandigheden.
Op een gegeven moment ben ik naar de moskee gegaan en ben daar iemand tegen gekomen die mijn hele leven heeft veranderd. Hij is mijn leider, mijn broeder, mijn motiveerder hij is diegene waar ik mijn inspiratie vandaan haal. En hij is diegene die mij met behulp van Allah (soebhanahoe wata äla) heeft geleerd wat de Da3wah betekent. En waarvoor wij eigenlijk moeten leven (El Firdaus El Ala). En ik vraag Allah (soebhanahoe wata äla) om ons allen het paradijs te schenken. En dat we Gamr (wijn) kunnen drinken die wij incha Allah gaan mixen met water van Tasniem, want daar heb ik zin in beste broeders en zusters, jongens en meisjes.
Ik heb jullie beloofd om nog iets uit te leggen, namelijk het volgende Zogenaamde vrienden.
Is het niet zo dat een vriend jou moet helpen? Ja ,maar leg mij uit waarom wij iemand die ons een sigaret aanbied een vriend noemen, want eigenlijk zegt hij/zij non-verbaal ga dood. Staat er niet op het pakje ROKEN IS DODELIJK Ik denk dat het niet vrienden zijn beste broeder of zuster, jongens en meisjes maar het zijn de menselijke duivels.
De reden waarom ik deze brief schrijf is het volgende. Ik vraag jullie vanuit het diepste van mijn hart om te leren van mijn domme fouten. En beste broeders en zuster jongens en meisjes. Komt dit jullie allemaal niet bekend voor? Eerlijk wezen tegenover jezelf. Ik weet zeker dat jij diegene bent die hetzelfde meemaakt, zoniet dan weet ik dat je vrienden of vriendinnen hebt die in deze omstandigheden zitten. Red jezelf en je vriend of vriendin en keer terug tot je heer/ of laat hen terug keren tot de Waarachtige Heer. Ik ben voor jullie geweest en ik kan jullie het volgende zeggen. De situatie waar je in kan belanden kan heel erg zijn. Vrees Allah op de juiste manier en hij zal ons geven wat we nodig hebben.
Wollahi de dikke kettingen, mooie meisjes, mooie ringen, autos, pakken geld op zak, macht, drugs, alles heb ik gehad. Maar ik heb er nu helemaal niks aan. De profeet (vrede zij met hem) heeft ons geleerd dat al deze zaken niet naar gevraagd word in het graf. Dan zullen al deze dingen terug komen al je eenmaal erin word gelegd. En ze zullen je in de steek laten.
Je kan een moment hebben van 5 minuten waar je een domme beslissing maakt, zoals de papieren tekenen waar je een lening aanvraagt. En je zult er misschien je hele leven spijt van krijgen. Beste mensen als de vrienden kring je uitnodigt naar het goede zoals het: gebed, vasten, naar de moskee, iemand helpen, les volgen over de islam en die jou aanspoort tot het goeden en het slechte verbied. Dan raad ik je aan om je aan deze groep vast te houden tot de dood jullie scheidt. Heb je een vriendenkring die je uitnodigt naar de slechte zaken waar Allah (soebhanahoe wata äla) een hekelt aan heeft, dan denk ik dat je beter kan maken dat je wegkomt bij hen. En denk niet dat je ze kan redden, red jezelf eerst maar.
O, Allah U bent diegene die heerst over alles, O, Allah U bent diegene die de zon de opdracht geeft om op te komen, O, Allah U bent diegene die maan opdracht geeft om op te komen, O, Allah U bent diegene mij te eten geeft, O, Allah U bent diegene die mij te drinken geeft, O, Allah U hebben we nodig en U hebt ons niet nodig, O, Allah zonder U kunnen we niet leven maar U kunt zonder ons leven, O, Allah U bent de Koning der koningen, O, Allah U bent de Heerser van alle heersers, O, Allah U bent de Alwijze en wij zijn afhankelijk van U, O, Allah U hebt de sterren geschapen. Ya Ar-rahmaan wilt U barmhartigheid schenken over onze harten op de manier hoe U wil; Ya Ar-rahiem wilt U genade over ons laten heersen op de manier hoe U wil; Al-Ghaffaar wilt U ons vergeven op de manier hoe U wil; Moge Allah (soebhanahoe wata äla) mij vergeven als ik iets fout heb gezegd, is van mij en de Shaytan en al het goede is van Allah (soebhanahoe wata äla). Salaam moeälaikum warahmatoelahi wabarakatoehoe. Broeder A,
Er waren eens twee Egyptische beste vriendinnen, één gesluierde en de andere niet gesluierd. Die gesluierde is getrouwd en die andere nog niet, zij liep altijd in niet-islamitische kleren. Op een dag vroeg die niet-gesluierde aan de gesluierde: "Ga je mee? Ik heb nieuwe kleren nodig en ik heb er mooie gezien." Die gesluierde was slim en zei tegen haar: Oké, op één voorwaarde. Als je meegaat naar moskee want ik wil islamitische lessen volgen en dan kunnen we zo samen gaan winkelen waar je maar wilt." Die niet-gesluierde was akkoord gegaan.
De les in de moskee was al begonnen, de imaam sprak over tawba(spijtbetuiging aan Allah), over de terugkeer naar Allah, over de Dag des Oordeels, enz. Het niet-gesluierde meisje begon te luisteren en er begon iets in haar zelf te bewegen. Toen de imaam gedaan had, begon ze te wenen en het enige woord dat uit haar mond kwam was "TOUBT YA RABBI, TOUBT!( Oh God, ik heb spijt, ik heb spijt!). Ze wou zelfs niet naar buiten gaan! De laatste die overbleef was zij. De mensen zeiden haar:"Lieve dochter, kom naar buiten." Zij bleef maar huilen en zei: "Nee ik kan niet, ik ben beschaamd om zo naar buiten te gaan, geef me aub een hijaab(sluier) en een jeleba (lange islamitische kleed voor mannen en vrouwen), AUB! TOUBT YA RABBI TOUBT" De mensen hadden haar proberen overtuigen om naar buiten te gaan en dat ze haar dan een hijaab en jeleba zouden kopen maar zij weigerde en bleef maar huilen. Tot wanneer ze haar dan een hijaab en een jelaba hebben gegeven. Ze had die dan gedragen.
Toen ze juist naar buiten ging, kwam er een auto op haar af en ze was dood ter plaatse.
Toen ik dit verhaal hoorde, dacht ik van: "Moge Allah haar ziel beschermen en haar naar het Paradijs sturen" Toen dacht ik ook op hetzelfde moment: "Subhanallah, moet je eens zien hoe ze had geleefd (als niet-islamitische) en hoe ze stierf (als gesluierde moslima)".
Met dit verhaal wil ik een boodschap sturen aan iedere broeder en zuster en zeggen dat het leven heel kort is (ook leef je tot tachtig jaar, het is net of het maar één dag is dat we dan geleefd hebben).
Doe alles in deze wereld in de naam van God, de Barmhartige en Genadevolle (natuurlijk de goede dingen, vermijd slechte dingen te doen en als je dat doet vraag dan aan de Barmhartige om vergeving, Hij zal u dan zeker vergeven en helpen om het niet meer te doen, want Hij is Vergevensgezind en de Alwetende).
Doe goede zaken in deze wereld (die vlug zal vergaan )en je zult inchallah jouw beloning daarvoor krijgen in het eeuwige hiernamaals!
Moge Allah ons leiden op het rechte pad en al onze zonden vergeven.Amien yarabie al 3alamien
Salaam alaikoem broeders en zusters , Ik ben Said Mondria en ik zal inshallah elke dag een nieuw verhaal plaaten en ik hoop dat jullie ze leuk vinden . Jullie mogen reageren dat kan onderaan elk verhaal ik kijk er naar uit. Salaam alaikoem, Said.
