Moge Allah ‘azza wa djal onze kennis doen vermeerderen, Ameen. Moge Allah ons leiden naar de waarheid en ons weerhouden van het slechte, Ameen. Moge Allah ons sieren met de schoonheid van Imaan & Taqwa, Ameen.
Eén van onze vrome voorgangers vertelt: Op een dag zag ik hoe een ijzersmid kokend heet ijzer met zijn handen aan het bewerken was en dat dit hem helemaal geen pijn deed. Ik zei tegen mezelf: ,,Dit moet wel een rechtgeleide dienaar zijn, aangezien het vuur hem niet kan schaden. Ik kwam dichterbij en groette hem. Hij groette mij terug. Waarop ik hem vroeg: ,,Bij Degene Die jou begunstigd heeft met deze gave, verricht smeekbede voor mij. De man begon toen te huilen en zei tegen mij: ,,Bij Allah, mijn broeder, ik ben niet zo goed als jij van mij denkt. Ik zei toen tegen hem: ,,O broeder, niemand behalve rechtgeleide mensen kunnen dit doen. Hij zei: ,,Aan dit gaat een merkwaardig verhaal vooraf. Ik zei: ,,Als je het me wilt vertellen, graag. Hij zei: ,,Goed. Op een dag was ik hier in deze smederij van mij aanwezig toen plotseling een vrouw de zaak binnenliep. Zij was zeer aantrekkelijk. Nog nooit heb ik een vrouw met zo een mooi gezicht gezien. Zij vroeg mij: ,,O broeder, heb je iets te geven in de Naam van Allah? Toen ik naar haar keek was ik helemaal weg van haar en zei: ,,Als jij met mij naar huis gaat dan zal ik je alles geven wat je wilt. Lang bleef zij naar mij staren om vervolgens te vertrekken. Zij bleef dagen weg, maar kwam terug en zei: ,,Onder dwang van omstandigheden zie ik mij genoodzaakt om op jouw voorstel in te gaan. Hierop sloot ik de zaak en liep met haar naar huis. Eenmaal thuis aangekomen zei zij: ,,Ik heb mijn kinderen in een benarde positie achtergelaten. Zou het mogelijk zijn dat jij mij tenminste nu iets geeft zodat ik dit naar hen toe kan brengen. Dan beloof ik later terug te komen. Hierop gaf ik haar wat geld en ik deed haar plechtig beloven terug te zullen komen. Dit deed zij ook. Een uur later was zij terug. Ik liet haar binnen en deed de deur achter ons dicht. Waarop zij vroeg: ,,Waarom heb je de deur dicht gedaan? Ik antwoordde: ,,Uit vrees voor de mensen. Hierop vroeg zei: ,,Waarom vrees je dan niet de Heer van de mensen? Ik zei tegen haar: ,,Hij is de Meest Vergevingsgezinde, de Genadevolle. En ik stormde op haar af en merkte vervolgens dat zij beefde en dat tranen over haar wangen rolden. Ik vroeg haar toen: ,,Waarom beef je en huil je zo? Zij antwoordde: ,,Uit vrees voor Allah, de Almachtige, en zei vervolgens tegen mij: ,,Als je mij laat gaan omwille van Allah dan verzeker ik jou dat Allah jou in het wereldse leven en in het Hiernamaals niet zal straffen met het Vuur. Ik stond vervolgens op, gaf haar alles wat ik bij mij had en zei: ,,Ik laat je gaan, uit vrees voor Allah. Toen zij vertrok werd ik overmand door slaap. In mijn slaap zag ik een mooie vrouw die op haar hoofd een kroon van rode robijnen droeg. Zij zei tegen mij: ,,Moge Allah jou namens ons belonen met het goede. Ik vroeg haar toen: ,,Wie ben jij? Zij antwoordde: ,,Ik ben de moeder van het meisje dat jij hebt laten gaan omwille van Allah, de Verhevene. Moge Allah jou in dit wereldse leven en in het Hiernamaals behoeden voor het Vuur.Daarna werd ik wakker en sindsdien schaadt vuur mij niet en ik hoop dat het mij in het Hiernamaals ook niet zal schaden.
Hij herinnerde zich zijn grootmoeder die hem altijd waarschuwde over de vaste tijden van het gebed. Ze zei tegen hem:
Mijn zoon, waarom laat je gebeden altijd tot het laatste moment?
Zijn grootmoeder was op leeftijd en over de 70 jaar maar, wanneer zij de Adhaan (oproep tot het gebed) hoorde stond ze op net als een pijl die werd afgeschoten en verrichte het gebed. Terwijl hij nooit van zijn ego en luiheid kon winnen om op tijd op te staan en te bidden! Hij verricht altijd zijn gebed op het laatste moment en hij deed het ook nog eens heel snel zodat hij dit op net op tijd kon verrichten.
Terwijl hij aan dit verhaal dacht. Stond hij op en realiseerde hij ineens dat de salaat al-Isha over 15 minuten was. Hij deed snel de wudhu en verrichte de salaat al-Maghreb want die had wee niet op tijd verricht.
Terwijl hij de tasbih (Allah gedenken) aan het doen was, moest hij weer aan zijn grootmoeder denken en hij was onder de indruk hoe zei altijd haar gebeden verrichte. Zijn grootmoeder verrichte altijd het gebed in alle ruste en vrede. Hij begon met het doen van smeekbedes en daalde neer voor de Soedjoed en bleef zo een tijdje. Hij had daarvoor nog een zware dag gehad op werk en hij was heel moe.
Op gegeven moment schrok hij ineens wakker!
Hij werd wakker omdat hij geschreeuw en heel harde geluiden hoorde.
Hij had last van hitte en zweet heel overvloedig.
Hij keek om zich heen.
Het was heel erg druk met mensen om zich heen.
Welke richting hij ook maar op keek zag hij mensen staan.
Sommige van hen stonden bevroren op hun plek en keken verdwaasd om zich heen. Sommige van hen renden naar rechts en sommige van hen rende naar links. Sommige van hen lagen op hun knie met hun hoofden op hun handen en zaten te wachten!
Pure angst en verdriet namen zijn gedachten over, omdat hij zich realiseerde waar hij was. Zijn hard stond op barsten.
Dit is de Dag Des Oordeels!
Toen hij nog leefde hoorde hij vaak verhalen over de vragen die zouden gesteld worden op De Dag Des Oordeels, maar het leek zo lang geleden.
Zouden zijn gedachten met hem spelletjes spelen? Zou dit echt zijn waar hij nu is?
Nee! Het wachten en de angst waren zo groot dat hij dit niet heef kunnen fantaseren!
Ondertussen waren de ondervragingen en het afrekenen al begonnen. Hij begon te lopen naar mensen en hen vragen of zijn naam al genoemd was? Niemand kon hem antwoord geven.
Ineens werd zijn naam genoemd door een oproeper!
De menigte spleet zich in twee, als de rode zee die werd gespleten door Musa (mozes) alaihi salaam en ze maakten een baan vrij voor hem. Twee Engelen grepen hem bij zijn armen sleepte hem voorwaarts. Hij liep en keek verdwaasd door de mensen massa heen. De Engelen prachtig hem naar het midden en lieten hem daar alleen achter. Hij sloeg zijn hoofd neer en zijn hele leven flitste voorbij als een film die hij kon zien.
Hij herinnerde zich mensen in het aardse leven die andere mensen altijd hielpen. Hij herinnerde zich zijn vader die zijn hele leven toewijdde aan Islam door hen uit te nodigen en te leren over islam. Hij herinnerde zich zijn moeder die altijd gasten uitnodigde bij haar thuis en ze te eten gaf, als ene tafel leeg was de andere tafel weer vol meten zodat mensen konden eten.
Hij opende weer zijn ogen en hij kon alleen een ander wereld zien en dat zijn tijd was aangebroken!
Hij pleite zijn zaak en zei:
Ik was ook altijd op de pad van goedheid! Ik hielp ook altijd ander mensen, ik verbreide de worden van Allah, Ik verrichte het gebed, ik vaste in de maand Ramadan! Alles wat mij werd opgedragen door Allah te doen deed ik en alles wat Allah mee verbood te doen vermeed ik.
Hij begon te huilen met tranen die net als waterval uit zijn ogen kwamen en begon te denken hoeveel hij van Allah houd.
Hij wist dat, wat hij ook heeft gedaan in het wereldse leven aan daden minder is dan wat Allah verdient terwijl Allah zijn enige redder en beschermer is. Hij begon te zweten als nooit te voren en ze lichaam begon over te beven van angst.
Zijn ogen waren gefixeerd op de schaal waar zijn goede en slechte daden werden gewogen en wachten op de beslissing.
Eindelijk! De beslissing was er.
De twee Engelen draaiden zich om richting de menigte met een papier in hun handen!
Zijn benen begonnen te beven van angst en hij kon nauwelijks blijven staan van de angst. Hij deed zijn ogen dicht van verdriet en spijt terwijl op dat moment de Engelen de beslissing begonnen te lezen. Er werd besloten dat hij naar de Djahanaam (hel) gaat.
Hij viel op zijn knie en schreeuwde uit; Dit kan niet waar zijn!!!
Hoe kan ik nou naar Djahnaam gaan? Ik heb heel mij leven toegewijd aan Islam? Ik heb de woorden van Allah verspreid! Zijn ogen begonnen te tranen en hij begon ernstig te zweten.
Te twee Engelen grepen hem bij zijn voorhoofd en sleepte hem mee door de menigte heen naar de schreeuwende vuur die donderde van de hitte.
Hij begon schreeuwde zijn longen uit naar de mensen en vroeg hen hem te helpen. Hij begon te schreeuwen met al zijn goede daden die hij had verricht, want hij had zijn vader geholpen, hij had zijn gebeden verricht, hij deed mee met het vasten en hij las de Qoran, maar tevergeefs niemand wou hem helpen.
De Engelen sleepte hem steeds, dichter en dichter bij de Hel. Hij begon de Hitte te voelen van de Hel en haar geschreeuw en donder van vlammen. Hij keek terug op zijn aardse leven en wat hij heeft gedaan, dat hem hiernaartoe heeft geleid en besefte dat dit zijn verblijf plaatst zou zijn.
Toen herinnerde hij een uitspraak van de Profeet vrede zij met hem- die zie: Hoe rein is een persoon die zich zelf reinigt in een rivier 5 keer per dag, zodat hij het gebed 5x per dag kan verrichten en dit maakt hem schoon van zijn zondes
Hij begon te schreeuwen!
Mijn gebed? Mijn gebed? Mijn gebed?
De twee Engelen stopten niet en ze waren aan de rand gekomen van van de Hel. De vlammen van de Hel vuur en hitte deden zijn gezicht bijna smelten. Hij keek nog een keer om, maar zijn ogen waren droog van hoop en had geen greintje hoop meer in zich.
Hij werd in de Hel geworpen!
Hij schreeuwde het uit terwijl hij de Hel in viel richting het vuur, niet eens na een paar meter werd hij vast gegrepen bij zijn arm door een hand en trok hem terug.
Hij hefde zijn hoofd op en zag een oude man met lang witte haar en een lange witte baard. Hij veegde de stof van hem af. Hij vroeg aan de oude man:
Wie ben jij?
De oude man antwoorde:
Ik ben je gebeden
Hij vroeg weer:
waarom ben je dan zo laat! Ik zat bijna in de hel? Je hebt me gered op het laatste moment ik zat er bijna in.
De oude man glimlachte en schudde zijn hoofd en hij zei:
Je verrichte altijd het gebed op de laatste moment ben je vergeten?
Op dat moment schrok hij wakker in de Soedjoed en hefde zijn hoofd van de Soejdoed. Hij was helemaal bezweet. En hoorde ineens de Adhaan voor de Salaat al-Isha. Op dat moment zonder erbij na te denken stond hij als een speer op en verrichte hij Wudhu om het gebed te gaan verrichten.
Toen zij mij naar de gevangenis brachten, nadat ik een jaar in verschillende Martel Centra had doorgebracht, bleek zelfs de meest verschrikkelijke gevangenis een aangename plaats. In de gevangenis hoefde ik niet langer meer dat geschreeuw en gesnik, die rillingen tot in de ruggengraat veroorzaken, aan te horen. Noch hoefde ik getuige te zijn van de meest vernederende, schandelijke en onmenselijke scènes; wat dagelijkse routine is van elk Martel Centrum.
In de gevangenis onderwierpen zij mij aan een speciale behandeling en vertrouwden zij mij toe aan een beruchte bewaarder, wiens harde en strenge regime bij zelfs de meest geharde crimineel het daglicht uit hem doet schrikken. Eigenlijk was deze afdeling een gevangenis in een gevangenis, waarin zij alleen die gevangenen in stoppen die in rellen zijn opgepakt of voor een ander exceptionele misdaad; voor een maximum periode van dertig dagen. Maar bij mijn aankomst stopten zij mij onmiddellijk in een cel in deze afdeling. Toch voelde ik mij nog steeds als een man die een schaduw van een boom had gevonden, nadat ik de dag had doorgebracht in de brandende zon, omdat de plaats waar zij mij ervoor hadden gestopt, een plaats was waar elke ochtendschemering vergezeld werd met angstige hart sidderingen. Waarin elke ochtend werd begonnen met het verwijderen van de handboeien en enkelkettingen. Onder de schaduw van pistolen, wapenstokken en beledigende taal, werden wij naar de toiletten bijeengedreven. Dit was de enige mogelijkheid in vierentwintig uur om ons te ontlasten, iedereen van ons moet deze reis maken in viertal; waggelend en vallend onder het constante gezwaai van wapenstokken, gekreun, gejammer en gesnik moesten we deze noodzakelijke taak volbrengen.
Om negen uur begint het hele gebouw te vibreren met oorverdovend geschreeuw. Ja! Het proces van ondervraging is begonnen. Sommigen zijn ondersteboven opgehangen, zij schreeuwen, maar in het midden van hun geschreeuw kunnen ook verzen van de Heilige Qor'aan worden gehoord. Sommigen worden gefolterd door elektriciteit op hun gevoelige lichaamsdelen te plaatsen, zij gillen en schreeuwen en toch komt het woord "Allah, Allah" over hun lippen. Sommigen worden tegen de grond gewerkt, terwijl hun benen uit elkaar worden getrokken door de folteraars. Op sommige naakte lichamen is onophoudelijke slaag aan de gang. Iemands baard wordt uit de huid getrokken. Sommigen worden vertrapt om hen te dwingen alcohol te drinken. De meeste slachtoffers' kleren worden verwijderd en zijn helemaal naakt. Hun penissen worden in de monden van hun collega's geduwd terwijl de folteraars met hen spotten met: "Nu, waarom helpen je collega's jou niet?" of "welnu, heb je jou onafhankelijkheid gevonden?" Sommige worden met benzine injecties ingespoten en hun ingewanden staan in brand; geschreeuw schudt het hele Martel Centrum. Sommigen worden gedwongen om dagen achtereen op hun tenen te staan.
Onder de favoriete martelmiddelen van deze beesten is de mix van urine en uitwerpselen in het voedsel van de slachtoffers of het slachtoffer in het midden plaatsen van een gevormde cirkel om hem heen, dan hem om de beurt slaan en schoppen terwijl men hem beschimpt met woorden zoals: "welnu, waarom praat je niet over de Jihaad", dan begint de slaag met de ijzeren staven. Onder deze martelingen wordt het slachtoffer gedwongen om tegen zijn moeder te vloeken, om Anti-Pakistan en Anti-Jihaad slogans te roepen.
Een Mujahid's participatie in de Jihaad is om moeders te beschermen en om in de eerste plaats de Jihaad te doen herleven. Daarom wordt zijn inschikkelijkheid met deze bevelen met uitdagende stilte beantwoord, dus gaat het slaan door. De Mujahid valt neer op de grond, nu springen zijn beulen op zijn gewonde lichaam, zij openen hun monden met brute kracht en pissen in zijn mond of hij wordt sexueel misbruikt. Deze daden van barbarisme gaan door totdat de Mujahid bewusteloos valt in een plas van zijn eigen bloed.
Oh! Het was een erg onwerkelijke en vreemde plaats. Ja! De wereld zit vol met gelijknamige Martel Centra, waar de ontwikkelde wereld haar ontwikkelde martel methodes op de leeuwen van Allah (swt) uitvoert. In de valse hoop dat zij de Islam wegvagen of misschien in de vergeefse hoop om hun passies en verbintenissen met de Jihaad uit te roeien of te verzwakken. Het ironische is, dat deze Martel Centra ovens worden, ieder wie erin wordt gegooid komt er schijnend uit; zoals het goud in de smeltovens puurder als ooit tevoren uit komt. In zulke Martel Centra, hoewel het lichaam gesneden, geranseld en verminkt wordt, wordt de Imaan niet alleen behouden, maar groeit deze zelfs sterker. Hier wordt het ware gezicht van de vijand geobserveerd, hier wordt de geest en ziel gesterkt, hier, waar hoewel het bloed uit het lichaam sijpelt, de gelovigen hechter en versterkt worden.
Dit zijn de Trainings Centra vanwaar Sayyadana (onze edelman) Hazrat Bilal Habshi رضي الله عنه en Sayyadana Hazrat Khubab رضي الله عنه te voorschijn kwamen als puur schijnend goud. Hier, boven alle verwachtingen en twijfels, vult de stank van brandend vlees de folteraar's neusgaten, maar de gelovige ruikt in de plaats de frisse geur van Imaan. Hier observeerde ik met mijn eigen ogen de ware natuur van Imaan en Kufr, zoals beschreven in de Heilige Qor'aan. Hier ontdekte ik wat Kufr werkelijk betekent en ik was ook getuige van de geurige scènes van Imaan. Wanneer één van onze broeders gemarteld worden; is iedereen van ons aan het snikken en rillen we in onze prostratie, de droge vloer wordt al gauw nat met onze tranen; Allah (swt) smekend voor de bescherming en het welzijn van onze broeder. Hier was de gemeenschappelijke ervaring: dat wanneer één van ons de onvoorstelbare fysieke pijn en kwellingen ondergaat; lijdt de rest van ons aan zowel de fysieke als de mentale pijn namens deze broeder. Een keer, toen ik werd teruggebracht naar mijn cel na een speciale foltering, zagen mijn collega's mijn conditie; zij begonnen zoveel onder hun lakens te huilen dat de hele kamer gevuld werd met het geluid van hun gehuil. Tijdens de fysieke marteling stroomde het bloed uit mijn lichaam, maar mijn ogen bleven الحمد لله droog en geen traandruppel viel uit mijn ogen. Maar nadat ik getuige was van hun gevoelens en medelijden brak de dam en begon ik ook te huilen. Mijn dankbetuiging gaat naar Allah (swt) uit, omdat ik niet vanwege het geweld van de Kafirs huilde maar vanwege de zoetheid van Imaan.
Hier is het ons niet toegestaan om elkaar te helpen, zelfs wanneer men erg in het nauw zit, of om elkaar respectvol aan te spreken. Maar zulke draconische restricties worden door de collega's genegeerd; waarvoor ze verschrikkelijke straffen moeten ondergaan.
Hoe kon ik de Imaan verhogende scène vergeten: toen een collega in de nacht, die op de één of andere manier er in geslaagd was om de Iodex te bemachtigen; waggelend naar ons toe kwam, net zover als dat zijn handboeien en kettingen het hem toelieten en niet bewust van zijn eigen gewonde lichaam en van de gevaarlijke gevolgen van zo'n actie, hij onze extreem ontstoken handen en voeten begon in te wrijven. Enfin, wat ik gezien heb in zo'n verschrikkelijke plaats aan bloeiende waarden van Imaan, is een onschatbare bezit van mijn leven geworden en heeft mijn geloof nog sterker gemaakt en mij nog meer grote dingen geleerd.
Na de overdracht naar drie van zulke beruchte Martel Centra; toen ik bij de gevangenis arriveerde was het iets natuurlijks om rust en opluchting te voelen, maar de gevangenis autoriteiten waren van tevoren gewaarschuwd door de geheime diensten van ons gevaar. Dus hielden de gevangenis autoriteiten ons onder hele strikte toezicht en legden ons alle soorten van restricties op.
Toen de geest en lichaam een toevlucht vonden van de onophoudelijke martelingen, begon ik langzaam en stapsgewijs weer te functioneren en toen het bereik van pen en papier werd gerealiseerd; begon toen de zorg van de voltooiing van de onafgemaakte taak mij op te slokken. Mijn hart en gedachten waren volledig bezet met zulke belangrijke zaken die aan de Ummah doorgegeven moesten worden. Ontelbare nieuwe lessen die tijdens deze periode geleerd werden moesten doorgegeven worden aan de Ummah. Ik pakte mijn tassen in en verliet mijn thuis alleen maar voor de herstelling van de vroegere pracht van de Moslim Ummah en om het behagen van Allah (swt) te zoeken, daarom moest ik een paar belangrijke feiten aan de Ummah overbrengen. Aldus begon ik op elk beschikbare mogelijkheid de pen in contact te brengen met het papier en was zo instaat om tweehonderd vellen papier samen te stellen over een belangrijk onderwerp. Het was een erg belangrijk en vitaal onderwerp, die belangrijke informatie bevatte. Maar plotseling werd de situatie in de gevangenis veel slechter en moest ik de compilatie met mijn eigen handen vernietigen, om te voorkomen dat het in de handen van de vijand viel in plaats van de vrienden. Het was een hartverscheurende ervaring en voor het eerst voelde ik mij verslagen. Een gedachte kwam bij mij op dat het misschien vanwege de tekortkomingen en nalatigheden van het verleden was dat de vakantie van de taak van de Deen nog niet over was.
Drie maanden na deze episode was de situatie een beetje verbeterd en na het horen en lezen van sommige gebeurtenissen; ontstak er opnieuw een innerlijke angst op. Die passievolle denkers van de Islam, die hun kostbare levens gespendeerd hadden voor de tweede opwekking van de Islam en voor de herstelling van de vroegere waardigheid van de Moslim Ummah door de middelen van de Jihaad; is uitgekomen. En nu is de Jihaad الحمد لله in volle gang met al haar pracht en hun zoektocht naar zo'n groep om de deugdzame daden van de Jihaad uit te voeren hebben het licht van de dag gezien. Het bestaan van zo'n groep van de Mujahideen, als een goed en oprecht georganiseerde kracht is الحمد لله waarheid geworden.
Maar nu zijn de complot verslaafde kaafirs van de hele wereld verenigd tegen de Mujahideen. Zij jagen elk verraderlijke strategie na om de Mujahideen te elimineren, daarom worden de Mujahideen geconfronteerd met bedreigingen vanuit elke hoek. In deze omstandigheden is het vitaal voor de Mujahideen om een zorgvuldig en uitgebreid gevorderde strategie te bedenken, om henzelf te beschermen tegen eventuele interne of externe bedreigingen.
Tot gisteren waren alle overwegingen gericht op de voorbereidingen en formatie van een groep die de plicht van de Jihaad moest uitvoeren: het ophijsen van de woorden van Allah boven alle ideologieën en filosofieën die door de mensen gemaakt zijn. En om de pracht van de Islam te herstellen en om het leggen van de noodzakelijke benodigdheden voor de deelnemers in deze deugdzame daad van de Jihaad. De fundamentele benodigdheden voor een Mujahid zijn door deze grote denkers van de Islam geformuleerd. Een Mujahid moet een rotsvast geloof en totale verbintenis met de Jihaad bezitten. Het geloof dat de dood op het pad van Allah de meest waardevolle eer is, zelfs waardevoller dan het leven zelf en van immuniteit van de grap van de westerse ideologische slavernij.
Maar nu moeten de nieuwe bezorgdheid en verontrusting van de complete bescherming van de Jihaad en de Mujahideen geadresseerd worden en de noodzakelijke stappen moeten genomen worden om deze grote gift van Allah (swt) te beschermen, wat geschonken is aan deze Ummah na eeuwen van lang wachten, tegen elk denkbare onheil, calamiteit, dreiging en gevaar.
Deze bezorgdheid groeide uit tot zo'n omvang dat ik vooruit werd geduwd om onmiddellijk een openbrief aan de Mujahideen collega's te schrijven. Ik schreef een paar bladzijdes in haast, om de Mujahideen te waarschuwen van die gevaren die hen dreigde te overspoelen van elke hoek, maar het onderwerp breide zich verder uit en uiteindelijke eindigde ik met aanmerkelijk meer dan ik voorheen had gepland. Ondertussen keerden de omstandigheden in de gevangenis weer de ongunstige kant op, maar nu hadden we bepaalde ingenieuze methodes ontwikkeld om deze vellen te verstoppen. Met Allah's hulp werd de strijd gewonnen om deze vellen voor dertig of veertig dagen te beschermen. Deze bladzijdes, die in abnormale omstandigheden in het geheim werden geschreven, werden van de vernietiging gered.
Tijdens deze periode kwam ik ondertussen een boek tegen met de titel: "Het Effect van de Islamitische oprijs en val op de wereld" van Hazrat Maulana Al Sayyad Abul Hasan Ali Nadwi. Omdat ik de eer had om dit boek te lezen, groeiden mijn denken en percepties sterker. Het boek bevatte het meeste van de materiaal dat in mijn hart en gedachtes smeulde en het was net alsof Maulana Al Sayyad Abul Hasan Ali Nadwi mijn niet uitgesproken gedachtes had gepresenteerd in de vorm van welbesprekende en onderwijzende proza.
Toen later de situatie in de gevangenis een beetje verbeterde, verbeterde ik de verstopte bladzijdes en maakte het onvoltooide materiaal af. Ik voegde er ook een aantal passages van het boek van Maulana Al Sayyad Abul Hasan Ali Nadwi aan toe. Dit is hoe deze paar bladzijdes in een periode van enkele maanden werd samengesteld. Nou moest de moeilijke taak van het zenden van deze vellen aan de oprechte collega's overwonnen worden, maar met Allah's hulp was deze onoverkomelijke probleem succesvol opgelost en dit ruwe schets is nu in hun handen.
Dit was de beknopte achtergrond van het schrijven en verzenden van deze compositie; ik weet niet wat er ermee hierna zal gebeuren. Ik ben tevreden dat ik deze Amanat aan de leider van de Ummah heb mogen overdragen. Vanwege mijn ontoereikende kennis heb ik hem verzocht om te doen wat hij denkt dat het beste is met betrekking tot deze compositie. Als de publicatie in het belang van de Ummah is, dan moet hij het met de noodzakelijke correcties en wijzigingen publiceren; maar als deze samenstelling onnodig is, dan zou hij niet moeten twijfelen om het in de vuilnisbak te deponeren.
Als dit werkje wordt gepubliceerd, dan richt ik dit speciale verzoek aan alle gerespecteerde Mujahideen (ongeacht hun band met welke organisatie ook of hun engagement in welke oorlogstheater). Dit boek is speciaal voor jou geschreven door iemand van je zelf. Daarom druk ik jou op het hart om het aandachtig te lezen en als je enige passages tegenkomen die je hart raakt; houdt je hier dan aan vast, praktiseer het en draag het over aan andere broeders. Herinner! De Moslim Ummah kijkt vandaag met verwachtingen naar je uit. De onderdrukte moeders, zusters en dochters wachten vol wanhoop op jou, het geroep van "Al-Ahad, Al-Ahad" van de Martel Centra smeken jou. De Heilige K'abah, de Masjid ul Nabawi en elke masaajid vibreren met de Du'aas en gebeden voor jou. Jou bestaan is een zegen en je dood is Martelaarschap.
Pas op! De vijanden van Allah (swt) zijn zich aan het verenigen tegen jou. Zij weven de eeuwige netten van samenzweringen tegen jou. Zelfs jou bestaan is ontoelaatbaar voor hen. Jou totale vernietiging is hun hoofddoel. Je wordt overal geportretteerd, of dit nou bij de Verenigde Naties, Economische Confederaties of de Defensie Bondgenootschappen zijn; als het meest gevaarlijke probleem van de wereld.
Anti-Islamitische elementen camoufleren hun satanische intenties en activiteiten door het laten groeien van baarden en het zichzelf portretteren als de sympathisanten; zij proberen binnen jullie ranken te penetreren. Alle Kafirs en Munafiqs voelen zich door jou bedreigd en deze satanische krachten zijn nu actief in oorlog met jou. Insha'Allah zal jouw Rubb (swt) jou beschermen van dit gevaar, maar je moet wat inspanningen ondernemen en wat acties om de vijandelijke samenzweringen te dwarsbomen.
Er waren twee hechte vrienden. De één was erg slim, spontaan en actief. De ander was erg naïef, rechtschapen en zwijgzaam. Op een dag gaat de slimme jongen naar zijn vriend, om te vertellen dat het slecht gaat met zijn zaken, en wil geld van hem lenen. Zijn vriend geeft hem al zijn geld. Met dit geld maakte hij zijn zaken weer in orde. Na een tijd gaat de slimme jongen weer naar zijn (inmiddels verloofde) vriend en zegt tegen hem dat hij zijn verloofde heel leuk vind en wil zelf met haar trouwen. Zijn vriend is heel verbaasd, en weet niet wat hij moet zeggen. Er was echter zo een sterke band tussen de twee vrienden, dat hij gewoon geen nee kon zeggen, en geeft zijn verloofde aan zijn vriend. Na een tijd gaat het slecht met de zaken van de naïeve jongen, en hij denkt gelijk aan zijn vriend (met de gedachte: ik heb hem geholpen toen hij het moeilijk had). Hij gaat naar het bedrijf van zijn vriend en vraagt om werk.
Zijn vriend geeft hem geen werk. De naïeve jongen gaat met spijt en verdriet terug, maar is nog steeds niet boos op zijn vriend. Op een dag komt er op straat een zieke en oude man naar hem toe. Hij zegt dat hij geen geld heeft voor medicijnen. De jongen heeft medelijden en koopt medicijnen voor de oude man. Korte tijd daarna krijgt hij te horen dat de oude man overleden is. De oude man blijkt erg rijk geweest te zijn en schenkt zijn hele erfenis aan de naïeve jongen. De jongen is nu rijk en koopt een huis tegenover het bedrijf van zijn vriend. Op een dag belt er een bedelaarster aan bij de jongen. De oude vrouw zegt dat ze honger heeft, en wil eten.
De jongen neemt haar zonder te twijfelen naar binnen en geeft haar te eten. Hij krijgt te horen dat de vrouw niemand heeft, en hij vertelt dat hij zelf ook eenzaam is. Hij besluit om haar in zijn huis te laten wonen, en dat zij in ruil daarvoor het huishouden doet en eten voor hem maakt. De oude vrouw accepteert dit gelijk. Op een dag zegt de vrouw tegen de naïeve jongen dat hij een geschikte vrouw voor zichzelf moet vinden om mee te trouwen. De jongen zegt: waar vind ik zo een vrouw? Ik ken geen geschikte vrouw. De oude vrouw zegt dat zij wel een geschikte vrouw kent en dat ze hem met haar wil laten kennismaken. Na de ontmoeting met de vrouw besluiten de twee te gaan trouwen en de bruiloftsuitnodigingen worden gedrukt.
De jongen nodigt zijn vriend toch uit, ondanks dat hij gekwetst is. De dag van de bruiloft breekt aan. De naïeve man pakt de microfoon omdat hij wat wil zeggen tegen de gasten. Hij zei: "Ik had ooit een vriend waar ik veel van hield. Op een dag wilde hij geld van mij lenen, omdat het slecht ging met zijn zaken. Ik heb hem al mijn geld gegeven. Ik stond op het punt om te trouwen, maar hij vertelde dat hij mijn verloofde zo leuk vond en dat hij zelf met haar wilde trouwen. Met veel verdriet heb ik haar aan hem gegeven, omdat wij goede vrienden waren en ik hem niet wilde teleurstellen.
Toen MIJN zaken slecht gingen, ging ik naar zijn bedrijf en vroeg om werk. Hij gaf me geen werk. Ik was erg verdrietig, maar ik werd niet boos op hem, omdat we echte vrienden waren." Na de toespraak kan de andere jongen er niet meer tegen. Hij pakt de microfoon en begint te praten: "Ik had ook een vriend waar ik veel van hield. Toen het slecht ging met mijn zaken vroeg ik geld aan hem en hij gaf al zijn geld aan mij. Daarna vroeg ik hem om zijn verloofde, en met veel verdriet gaf hij haar aan mij. De reden dat ik zelf met haar wilde trouwen, was omdat ze niet geschikt was voor mijn vriend (ze was een prostituee). Omdat mijn vriend erg naief is en niet zou merken dat ze een prostituee was, heb ik er op deze manier voor gezorgd dat ze niet met elkaar zouden trouwen. Toen het slecht ging met mijn zaken, kwam hij naar mij toe en vroeg om werk. Omdat ik mijn vriend (moreel) niet onder mijn leiding kon laten werken, heb ik hem geen werk gegeven. De oude man die hij op een dag tegenkwam was mijn vader. Hij stond op het punt te sterven. Ik heb hem naar mijn vriend gestuurd en ik heb gezorgd dat hij die erfenis kreeg. De bedelaarster die aan zijn deur kwam was mijn moeder. Ik had haar gestuurd omdat ik wilde dat er goed voor mijn vriend gezorgd zou worden. Het meisje waarmee hij nu mee gaat trouwen is mijn zusje. Ik wilde dat zij met hem zou trouwen, omdat hij mijn vriend is.
Dus: ook al sluit Allaah de ene poort naar hetgeen waar je zo van houdt, Hij zal uiteindelijk een andere poort voor je openen. Als je maar geduld hebt en op Allaah vertrouwt. Allaah zegt in de Edele Qur'aan:
Maar het kan zijn dat jullie afkeer van iets hebben, terwijl het goed voor jullie is; en het kan zijn dat jullie van iets houden, terwijl het slecht voor jullie is. (Al-Baqarah: vers 216)
Insha'Allaah zullen jullie hier lering uit trekken en beter met tegenslagen om kunnen gaan.
Subh'aanaka Allaahumma wa bih'amdiek, ash-hadu allaa illaaha illaa anta, astaghfieruka wa atuba ilayk.
Lang geleden was er eens een hele grote appelboom. Een klein jongetje genoot er erg van om elke dag bij de boom te spelen. Hij klom tot de boomtop, at de appels van de boom en soms sliep hij zelfs in de schaduw van de boom. Hij hield van de boom en de boom vond het erg leuk dat de jongen met hem speelde. De tijd ging voorbij... Het kleine jongetje werd groter en hij speelde niet meer elke dag bij de boom. Op een mooie dag, kwam hij weer terug naar de boom en hij keek bedroefd.
"Kom je met me spelen? "vroeg de boom aan het jongetje ''Ik ben geen klein kind meer, ik speel niet meer met bomen" zei de jongen. "Ik wil nu speelgoed maar ik heb geld nodig om die te kopen"
"Sorry, ik heb geen geld" zei de boom....."maar je kan al mijn appels plukken en verkopen, zodat jewel geld hebt". Het jongetje was erg blij. Hij plukte alle appels van de boom en ging meteen glimlach op zijn gezicht weg. Vanaf de dag dat alle appels van de boom geplukt waren kwam de jongen niet meer terug. De boom voelde zich verdrietig.
Op een dag kwam de jongen weer terug, en de boom was erg blij. "Kom met me spelen" zei de boom. "Ik heb geen tijd om te spelen " antwoordde de jongen, "Ik moet nu werken voor mijn gezin, we hebben namelijk een huis nodig, kun je me helpen?"
"Sorry, maar ik heb geen huis" zei de boom,"maar je kunt mijn takken eraf hakken om een huis te bouwen". De jongen deed daten ging vervolgens weer weg met een glimlach op zijn gezicht. De boom was blij dat hij de jongen gelukkig kon maken, maar de jongen kwam daarnaniet meer terug. De boom werd daar eenzaam en verdrietig door.
Op een hete zomerdag kwam de jongen terug naar de boom. "Kom met me spelen" zei de boom. "Ik ben verdrietig en ik word ouder. Ik wil gaan varen, daardoor ontspan ik mezelf. Boom, kun jij me een boot geven?"
"Weet je wat jongen, je kunt mijn boomstam gebruiken om daar een boot van te maken,je kunt dan ver weg gaan varen en gelukkiger worden".Dus dat is wat de jongen deed. Hij hakte de boomstam uit, om een boot te maken waarmee hij ver weg kon gaan varen.
Sindsdien duurde het erg lang voordat de jongenweer terugkwam. Eindelijk,nadat er vele jaren voorbij waren gegaan ging de jongen weer eens op bezoek bij de boom.
"Het spijt me jongen, verontschuldigde de boom,maar ik heb niks meer voor jou, mijn appels zijn op" "Appels? Die kan ik toch niet eten, ik heb geen tanden meer" zei de jongen. "Ik heb ook geen boomstam voor je om in te klimmen"zei de boom. "Klimmen? Daar ben ik nu te oud voor geworden" zei de jongen Ik kan je echt niets meer geven, zei de boom mettranen in zijn ogen,"het enige wat er nog van mij over is:zijn mijn stervende wortels"
" Ik heb niet veel meer nodig"antwoordde de jongen "alleen een plekje om uit te rusten"ik ben moe geworden na al die jaren".
"Goed! riep de boom ineens, "oude boomwortels zijn gemaakt om op te leunen en uit te rusten, kom lekker bij me zitten en rust lekker uit!". De jongen ging zitten en de boom was zo blij dat er naast zijn glimlach ook nog eens een traan op zijn gezicht verscheen.
Dit verhaal is voor iedereen. Je moet de boom zien als jouw ouders. Toen we klein waren vonden we het allemaal leuk om met pappa en mamma te spelen... Toen we groter werden deden we dat niet meer, maar we kwamen wel naar pap en mam toe als we iets nodig hadden of wanneer we in de problemen zitten.
Het maakt niet uit wat er is, onze ouders zullen er altijd voor ons zijn, en zullen ons alles geven om ons gelukkig te maken. Misschien denk je dat de jongen gemeen is tegenover de boom maar dat is precies de manier waarop wij onze ouders behandelen.
Als je jezelf in het verhaaltje van de jongen herkent,begin dan eens wat meer aandacht aan je ouders te geven,wees goed voor ze, net zo goed als ze voor jou zijn. Zij (en dan voornamelijk je moeder!) zijn inshallah jouw sleutel tot het paradijs. Doe je best, en vergeet niet je ouders te vertellen hoeveel je van ze houdt. Ze houden namelijk ook van jou!
Het blijde kleine meisje met de springende blonde krullen was bijna vijf. Terwijl ze op haar moeder wachtte bij de kassa, zag ze hen, een cirkel van glinsterende parels in een roze plastic doosje. ? Oh alsjeblieft mama. Mag ik die hebben? Alsjeblieft, mama, alsjeblieft??
Snel keek haar moeder op de achterkant van het plastic doosje en keek toen weer in de smekende blauwe ogen van het opgeheven gezichtje van haar dochtertje. ?E?n euro vijfennegentig. Dat is bijna ? 2,00. Als je ze echt wilt hebben, dan bedenk ik wel wat extra klusjes voor je en dan heb je snel genoeg geld om ze zelf te kopen. Het is nog maar een week voor Eid en misschien krijg je nog wel een mooie euromunt van oma.
Zodra Aisha thuiskwam, leegde ze haar spaarpot en telde 17 eurocent. Na het eten deed ze meer dan haar eigen klusjes en ging ze naar de buren. Ze vroeg Tante Jamshed of ze paardebloemen mocht plukken voor 10 cent. Op Eid-ul-Fitr gaf haar oma haar een mooie nieuwe euromunt en eindelijk had ze genoeg geld om de parelketting te kopen. Aisha was dol op haar parels. Ze gaven haar het gevoel dat ze mooi aangekleed was en heel volwassen. Ze droeg ze altijd. Naar Koranles op zondag, naar de kleuterschool en zelfs als ze naar bed ging. De enige keer dat ze de parels afdeed was als ze ging zwemmen of in bad ging. Haar moeder had gezegd dat als ze nat werden, ze misschien groen zouden worden
Aisha had een hele lieve vader en elke avond wanneer ze klaar was om naar bed te gaan, hield hij op met wat hij ook aan het doen was en kwam hij naar boven om haar een verhaal uit de Koran voor te lezen. Op een avond toen hij het verhaal voorgelezen had, vroeg hij Aisha ?Hou je van mij?? ?Oh ja papa. Je weet toch dat ik van je houdt?? ?Geef me dan je parels.? ?Oh papa, niet mijn parels! Je mag de Prinses hebben, de witte schelp uit mijn verzameling, die met de roze schaduw. Weet je wel papa? Die jij me gegeven hebt. Dat is mijn favoriet.? ?Dat is goed Aisha. Papa houdt van jou. Allah-hafez.? En hij gaf haar een zoen op haar wang
Ongeveer een week later, na het voorlezen van een verhaal, vroeg Aisha haar vader weer ?hou je van mij??. ?Papa, je weet toch dat ik van je hou?? ?Geef me dan je parels.? ?Oh papa, niet mijn parels! Je mag mijn pop hebben. Die nieuwe die ik gekregen heb omdat ik lief geweest ben. Ze is heel mooi en je mag ook het gele dekentje hebben die bij haar bedje past.? ?Dat is goed. Welterusten. Mag Allah je zegenen en beschermen, Aisha. Papa houdt van jou.? En zoals altijd kuste hij haar wang zacht
Een paar avonden later toen haar papa binnen kwam, zat Aisha op haar bed met haar benen gekruist in de kleermakerszit. Toen hij dichterbij kwam zag hij dat haar kin trilde en er een stille traan over haar wang gleed. ?Wat is er, Aisha? Wat is er aan de hand?? Aisha zei niets maar opende haar handje naar haar vader. En terwijl ze hem opende, lag daar haar parelketting. Met een lichte beving zei ze ?Hier papa, dit is voor jou.? Met tranen in zijn ogen strekte Aisha?s papa zijn hand uit om de goedkope ketting te pakken en zijn andere hand stak hij in zijn zak en haalde daar een blauw fluwelen doosje uit met een ketting van echte parels en gaf die aan Aisha
Hij had ze al die tijd al. Hij wachtte alleen nog op Aisha om hem het goedkope ding te geven, zodat hij haar de echte schat kon geven
Zo is het ook met Allah, de Almachtige. Hij wacht op ons om de goedkope dingen op te geven zodat hij ons kan zegenen met prachtige schatten. Is Allah niet groots? Hou jij vast aan dingen waarvan Allah wil dat je het loslaat?
Hou jij vast aan schadelijke of onnodige partners, relaties, gewoontes en activiteiten waar je zo gehecht aan geraakt bent dat het onmogelijk lijkt om ze los te laten? Soms is het zo moeilijk om te zien wat er in de andere hand is, maar geloof ??n ding ? Allah neemt nooit iets weg zonder je er iets beters voor in de plaats te geven
Oh moeder, wees blij uw bruidschat is geaccepteerd
Oh moeder, wees blij uw bruidschat is geaccepteerd
De geschiedschrijvers vermeldden het volgende verhaal:
Toen de vijanden oprukten tegen de moslims stond de prediker van Basra, cAbd ul-Waahid ibnoe Zayd, op. Hij sprak de mensen toe en moedigde hen aan om geld uit te geven en te strijden op de Weg van Allah. Hij beschreef hen de gunsten van het Paradijs en daarna sprak hij over de gezellinnen van het Paradijs, zeggende:
Zij is de wens waarnaar de minnenden smachten
Vrij van alle tekortkomingen en bestaande uit al het goede
Dringt het nog niet door tot de koesteraar dat zij vol verlangen zit te wachten
Hierop begonnen de mensen vurig naar het Paradijs te verlangen en konden ze hun tranen niet bedwingen. Uit de menigte dook een vrouw op, genaamd Oem Ibrahiem al-Basriy. Ze zei: O Aboe cOebayd, ken je mijn zoon Ibrahiem die door alle welgestelde families van Basra wordt gevraagd om te huwen met hun dochters, en zijn moeder die steeds blijft weigeren? Hij antwoordde: Ja, die ken ik. Zij zei: Bij Allah, ik ben onder de indruk van de schoonheid van deze gezellin en ik wens haar als bruid voor mijn zoon Ibrahiem. Beschrijf haar daarom nogmaals eens aan mij. Aboe cOebayd zei:
Haar verschijning doet het maanlicht verbleken
Wanneer zij lacht dan ontsluiert haar gebit als een verborgen parel zo wit
Waar zij langskomt gaan bloemen spontaan in bloei staan
Als het zeewater in aanraking komt met haar speeksel dan verzoet dit
Smachtend verlangen naar haar drijft mij tot waan.
Toen de mensen dit alles hoorden, konden ze zich niet meer inhouden en begonnen ze Allah te verheerlijken. Oem Ibrahiem stond op en zei: Bij Allah, ik wens haar werkelijk als bruid voor mijn zoon Ibrahiem. Kun jij haar nog dit moment aan mijn zoon huwen en van mij een bruidschat van tienduizend goudstukken in ontvangst nemen. Wellicht dat Allah hem het martelaarschap zal schenken waardoor hij voor mij en zijn vader voorspraak zal mogen doen op de Dag des Oordeels. Aboe cOebayd zei toen: Als je dit doet, dan hoop ik dat Allah je rijkelijk zal belonen. De oude vrouw riep vervolgens: O Ibrahiem, O Ibrahiem. Waarna een aantrekkelijke jonge man naar voren kwam en zei: Hier ben ik moeder. Zij vroeg: O mijn lieve zoon, zou je niet tevreden zijn met zo een bruid? Dit betekent wel dat jij je zult moeten opofferen op de Weg van Allah. Hij antwoordde: Bij Allah O moeder, natuurlijk wil ik dit.
De oude vrouw vertrok snel naar huis en kwam terug met tienduizend goudstukken die ze vervolgens in de schoot van Aboe cAbd ul-Waahid ibnoe Zayd wierp. Daarna richtte zij haar blik naar de hemel en zei: O Allah, ik getuig U dat ik mijn zoon heb gehuwd aan deze gezellin onder de voorwaarde dat hij zichzelf voor u opoffert. Accepteer dit dan van mij, O Meest Barmhartige. Vervolgens zei ze: O Aboe cOebayd, dit is de bruidschat voor de bruid. Gebruik het om jezelf en anderen klaar te maken voor de strijd. Vervolgens vertrok ze en kocht ze voor ha.ar zoon het beste paard en meest geavanceerde uitrusting. Toen de tijd was aangebroken voor haar zoon om ten strijde te trekken, rukte hij op terwijl de mensen om hem heen het volgende vers reciteerden:
Waarlijk, Allah heeft van de gelovigen hun levens en bezittingen gekocht, daartegenover is hen het Paradijs beloofd. Zij strijden op de Weg van Allah, zodat zij doden en gedood worden als een belofte waar Hij Zich aan heeft verbonden. (Soerat at-Tauwbah: 111)
Toen Ibrahiem op het punt stond om te vertrekken, keek zijn moeder hem aan, gaf hem een lijkengewaad en wat parfum en zei: O mijn lieve zoon, als je op het punt staat om de vijand te treffen, trek dan dit lijkengewaad aan en doe dit parfum op. En zorg ervoor dat je Allah niet teleurstelt in deze kwestie. Vervolgens omhelsde zij hem en nam afscheid. Haar laatste woorden waren: Ga mijn lieve zoon. Ik vraag Allah om ons niet eerder te herenigen voor de Dag des Oordeels. Langzaam verdween Ibrahiem uit het zicht van zijn moeder.
Toen het gevecht uitbrak en de twee strijdende partijen elkaar ontmoetten, snelde Ibrahiem zich naar de voorste linies en vocht als een leeuw en slaagde erin om meer dan dertig man van de vijand te doden. Toen de vijand dit opmerkte, trok een groep van hen erop uit om hem aan te vallen. De ene stak hem met een speer. De andere weer verwondde hem met het zwaard, totdat hij het begaf en van zijn paard viel.
Toen de strijd was afgelopen en de moslims de overwinning hadden behaald keerde het moslimleger terug naar Basra. Eenmaal daar aangekomen werden zij door de mensen als helden onthaald. Tussen de menigte stond Oem Ibrahiem om haar heen te kijken. Toen zij Aboe cOebayd zag, vroeg ze hem: Heeft Allah mijn geschenk geaccepteerd en kan ik gerust zijn? Of is het afgewezen en wacht mij niets anders dan droefenis. Waarop hij antwoordde: Bij Allah, jouw geschenk is geaccepteerd.
Alle lof zij Allah, Degene Die mijn niet heeft teleurgesteld in mijn verwachting en mijn geschenk heeft geaccepteerd, riep ze uit. Hierna vertrok zij alleen naar huis en zoals gewoonlijk maakte ze haar klaar om naar bed te gaan.
De volgende dag toen ze wakker werd vertrok Oem Ibrahiem naar Aboe cOebayd. Ze zei: As-Salaamoe calaykoem, O Aboe cOebayd. Ik kom met een blijde tijding. Hij zei: Moge Allah jou altijd blijde tijdingen brengen. Wat heb je me te vertellen? Waarop zij antwoordde: O Aboe cOebayd, gisteren terwijl ik sliep, zag ik mijn zoon Ibrahiem in een droom terwijl hij in een oogverblindende tuin was met daarboven een groene koepel. Hij lag op een bed van parels en op zijn hoofd droeg hij een schitterende kroon. Hij zei: ,,O mijn lieve moeder, wees blij, de bruidschat is geaccepteerd en het huwelijk is reeds ingezegend.
Kan jij mij voor de geest halen? Ik ben het die jou verleidt Ooit zal je ontzettend balen Ik ben degene tegen wie je strijdt Door mij werd de hel gebouwd Ooit zal er worden gerouwd Ik heb vermaak verzonnen Ik ben de strijd tegen Allah begonnen Door mij ben je bezeten Ik ben het aller slechtste van je geweten Die duivelse stem in je hoofd Ik ben het die jouw innerlijke rust verdoofd Ik maak de wereld o zo prachtig En doe steeds meer mensen verleiden Ik voel mij ontzettend machtig Want hoe meer zielen hoe meer ik moet uitbreiden Ik zal je achterna blijven gaan Tot dat je uitgeput raakt Ik zal er zijn tot jou einde van jouw bestaan Zodat je van je geloof afhaakt Ik zal je op de hielen zitten Tot jouw allerlaatste zucht Ik zal jou volgen tijdens jouw wereldse ritten Totdat de dood jou redt en je van mij vlucht Ik ben degene in jouw aardse nachtmerrie En jou belemmerd in jouw religie Ik ben degene die jij vervloekt Maar mijn vermaak is door jou volgeboekt Ik ben degene die je haat En tegelijkertijd ben ik jouw allerbeste maat Ik ben degene die jij niet in je buurt wilt Maar ook degene die jouw honger naar amusement stilt Ik zal genieten van jouw ondergang En jouw ziel vergooien je leven lang Ik ben degene die zal verschijnen Op de dag dat jouw goede daden zullen verdwijnen Ik ben diegene die je verkiest Over diegene die jou het leven inblies Ik zal jouw kinderen van het goede pad afbrengen En hun tussen de ongelovigen mengen Ik zal hen achterna gaan Tot het einde van hun bestaan Ik was er sinds Adam ontstond Diegene die zich heeft verwond Ik was te arrogant om te buigen Degene die te vroeg deed juichen Ik ben diegene die vermeld staat in de Qoraan Als Iblies de shaitaan Ik zag je gisteren toen je jouw dagelijkse bezigheden begon.
Je stond op zonder te knielen of te bidden. Je hebt zelfs geen tijd genomen om voor je eten te bidden of te danken en ook toen je naar bed ging bad je niet voor je ging slapen. je bent zo heerlijk ondankbaar! Ik waardeer dat echt in je! Ik kan dan ook niet zeggen hoe fijn ik het vind dat je van mij bent.
Weet je nog, we zijn al jaren samen en toch houd ik nog steeds niet van je. Om tegen mijn natuur in eens eerlijk te zijn: "Ik haat jou omdat ik Allah haat enik gebruik jou alleen om Allah een hak te zetten, omdat hij mij uit de hemel schopte.
En ik zal jou gebruiken zolang als je maar enigszins nuttig voor mij bent om Allah betaald te zetten wat hij deed en daarna mag ook jij van mij letterlijk oprotten. Weet je dwaas, Allah houdt van jou en Hij heeft grote plannen met jou, maar toch ben je jouw hele leven dicht bij mij gebleven, en ik zal je er dan ook voor belonen en zorgen dat je hele leven één grote ellende wordt.
Wij zullen fijn samen blijven dat zal Allah zeker pijn doen. Dankzij jou laat de tijd Hem duidelijk zien wie de baas in jouw leven is.
Denk maar eens terug aan die fijne tijd die we samen hadden, terwijl we mensenuitscholden, naar wilde feesten gingen, stalen, logen, bedrogen, hypocriet waren,overspel pleegden, rookten, ons zat dronken, de moskeediensten oversloegen, gore moppen vertelden en roddelden. Je wilt dat toch zeker niet allemaal opgeven.?
Kom op dwaas, laten we samen in de eeuwigheid branden!
Weet dat ik echt wat hete plannen voor je heb. Dit briefje is dan ook alleen maar om mijn waardering voor je uit te preken en je te danken voor het feit dat ik het grootste deel van je leven gebruik van je heb mogen maken. Dwaas, je bent zo'n onnozele hals dat ik wel om je moet lachen, wanneer ik zie dat zodra je weer een verzocht wordt je er dan direct intuint. Je doet soms zo stom, dat zelfs ik er misselijk van word.
Maar inmiddels begint de zonde zijn tol in je leven op te eisen en dus heb ik nieuwe aanwas nodig, dus ga vooral door zoals je bezig was en leer de jeugd hoe ze moeten zondigen, liegen en bedriegen, gokken en hoe ze de moskee of de zondagsschool links kunnen laten liggen en in plaats daarvan naar een dansparty en of een disco kunnen gaan, en hun oren kunnen vullen met het kabaal van de top 10.
Doe zelf ook al deze dingen in hun bijzijn, en spoedig zullen zij je imiteren. Zo zijn kinderen nu eenmaal. Wel dwaas, ik moet nu gaan maar ik kom over een paar seconden weer terug om je opnieuw te verzoeken. Als je ook naar enig verstand had zou je ergens heen gaan waar je jouw zonden voor Allah kon belijden, en zou je die paar jaar die je nog te gaan hebt op aarde samen met Allah doorbrengen.
Het is wel mijn aard niet om iemand ergens voor te waarschuwen,maar ik ken je, je blijft toch wel bij me, hoewel het meer dan belachelijk is dat jij op jouw leeftijd je nog steeds aan de zonde verslingert.
Begrijp me nu niet verkeerd hoor, ik haat je nog steeds, en dat zal ook zo blijven.
Als je echt van me houd dan stuur je dit bericht natuurlijk aan niemand door. Tot de dood ons samenbrengt. Satan...Duivel....Iblies
Umar (Radiallah anho) leefde ook van de handel. Toen hij Khalifah na Abu Bakr (Radiallah anho) werd, verzamelde hij de mensen en zei tot hen:
Ik verdiende mijn inkomen door de handel. Daar jullie mij met de taak van Kalifah belast hebben, kan ik geen aandacht aan mijn zaken geven. Nu, wat denken jullie van mijn levensonderhoud?
Verschillende bedragen van dagelijkse toelage uit de Bait-ul-Mal werden gesuggereerd door verschillende mensen. Ali (Radiallah anho) sprak niet. Umar (Radiallah anho) vroeg hem:
O, Ali. wat is jouw voorstel?
Hij antwoordde:
Ik stel voor datje een gemiddeld bedrag zal nemen dat voldoende zal zijn voor je familie.
Umar(Radiallah anho) accepteerde zijn voorstel en een gereduceerd bedrag werd vastgesteld voor zijn dagelijkse toelage.
Later stelden verschillende mensen waaronder Ali. Usman. Zubair en Talhah (Radiallah anhum) voor dat de toelage van Umar (Radiallah anho) verhoogd kon worden daar die nauwelijks voldoende was, maar niemand durfde het aan Umar(Radiallah anho) voor te stellen. De mensen benaderden Ummul-momineen Hafsah, zijn dochter, en verzochten haar om de reactie van Umar op hun voorstel te peilen zonder hem te zeggen van wie het afkomstig was. Toen Hafsah haar vader hierover sprak werd hij erg boos en zei:
Wie zijn de mensen die dit voorstel hebben gedaan?
Hafsah: Ik zou graag eerst uw mening hierover willen horen.
Umar: Als ik ze zou kennen, zou ik ze een klap in hun gezicht geven Hafsah! Zeg me maar wat het beste kledingstuk van de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) in jouw huis was?
Hafsah: Het waren een paar rossig gekleurde kleren die de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) des Vrijdags aantrok of wanneer hij een afgezant moest ontvangen.
Umar: Wat was de beste maaltijd die de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) ooit thuis bij jou gegeten had?
Hafsah: Wij waren gewoon gerstebrood te eten. Op een dag wreef ik een stukje brood in met het bezinksel van een leeg boterblik, en hij at het met smaak en bood het ook aan anderen aan.
Umar: Wat was het beste beddegoed dat de Heilige Profee t(Salallaho alaihi wasallam) ooit gebruikt heeft in jouw huis?
Hafsah: Het was een stuk dik goed. Gedurende de zomer werd het in vieren gevouwen en in de winter lag hij op de onderste helft, terwijl hij zich met de bovenste helft bedekte.
Umar: Hafsah! Ga en zeg aan de mensen dat de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) door zijn persoonlijke voorbeeld een standaard heeft gesteld. Ik moet hem volgen. Mijn voorbeeld en die van mijn twee andere metgezellen nl. de Heilige Profeet (Salallaho alaihi wasallam) en Abu Bakr (Radiallah anho) is als drie mannen die op dezelfde weg reizen. De eerste man begon met een bepaalde hoeveelheid provisie en bereikte zijn einddoel. De tweede volgde zijn voorbeeld en ook hij bereikte zijn eindbestemming en sloot zich bij de eerste aan. Als de derde dezelfde weg volgt zal hij het voorbeeld van de eerste twee moeten volgen anders zal hij zich nooit bij hun aansluiten.
Zo is het leven van degene die machtige wereld monarchieën van angst deed sidderen. Wat een eenvoudig leven heeft hij geleid! Eens reciteerde hij de Khutbah toen opgemerkt werd dat zijn kleding zoveel als twintig lappen had, een lederen inbegrepen.
Eens kwam hij laat voor zijn Jumah gebed en vertelde de mensen:
Excuseer mij, mensen! Ik ben laat omdat ik mijn kleren waste en geen andere kleren had om aan te trekken.
Eens gebruikte hij zijn maaltijd toen Utbah bin Abi Farqad (Radiallah anho) toestemming vroeg om hem te zien. Hij gaf hem toestemming om binnen te komen en nodigde hem uit om de maaltijd met hem te delen. Utbah begon te eten maar het brood was zo grof dat hij het niet kon slikken. Hij zei:
Waarom gebruik je geen verfijnd meel, Umar (Radiallah anho)?
Hij zei: Kan elke Moslim zich verfijnd meel veroorloven voor zijn brood?
Utbah antwoordde: Nee. Niet iedereen kan het zich veroorloven.
Hij merkte op: Helaas! Je wenst dus dat ik al mijn genot hier vervul, terwijl ik in deze wereld ben.
Moraal: Er zijn duizenden van zulke verhalen over de beroemde Sahabah. Niet een ieder zal het lukken ze na te volgen, want wij missen vaak de lichamelijke en geestelijke sterkte van die mensen. Wij moeten het leven van de Sahabah wel als ideaal voor ons houden, zodat wij tenminste enkele van onze gemakken kunnen opgeven en een eenvoudig leven kunnen leiden (te oordelen naar moderne standaard). Met het leven van de Sahabah als ideaal, kunnen wij ons tenminste beschaamd voelen wanneer wij met elkaar wedijveren door achter de weelde en de gemakken van deze wereld aan te hollen.
Ik werd wakker, tot mijn schrik zag ik dat ik getild werd door een paar mannen.... Ik wou ze vragen waar ze mij naartoe brachten, maar mijn tong werkte niet mee... Ik wilde ze tegenhouden van mij te verplaatsen, maar mijn lichaam werkte niet mee... Langzaam maar zeker werd het met me duidelijk dat ik naar de moskee werd gebracht... Ik kende de weg omdat ik er soms was tijdens de ramadan... Omdat me vrienden altijd gingen... Toen zag ik dat men het dodengebed verrichtten, toen drong het tot me door!... Is dit voor mij?... Ben ik nu werkelijk dood?... Dat kan toch niet?... Ik had nog zo veel in gedachte om te doen, NEE!... Ik wilde nog naar Hajj... Ik ben niet bereid, ik had niet eens de mooie eigenschap om het gebed te verrichten... O nee, nu is het te laat... Ik ga voor mijn heer staan!... En mijn handen zullen getuigen! Ya Rabbi, had ik maar een goede vader, die mij van kleins af aan naar de moskee bracht, die mij van de moskee liet houden!... Die mij de qur'aan leerde lezen, die mij sura's uitlegde en samen met mij uit onze hoofden leerde... Maar toen besefte ik, dat ik dit ook niet deed voor mijn kinderen... Maar nu is het te laat... O Allah nu is het te laat... Toen ik de imaam hoorde reciteren hoopte ik dat hij ietjes langer door zou gaan, dat hij ietsjes meer smeekbedes voor mij zou doen... Ik zag de vrienden met wie ik slechte zaken pleegde... Ik wist hoe zij waren, maar ja zo was ik ook... Toen ik naar de wasruimte werd gedragen, zag ik dat de imaam mij aan het wassen was, wat een aardige man dacht ik toen... Hij sloeg onwetend een plekje op mijn rug over, hij moest dat stukje nog wassen... Ik schreeuwde het uit, maar er kwam niets uit mijn mond... Moet ik ZO naar mijn heer!?... Maar tevergeefs... Vervolgens werd ik omwikkelt in 3 witte doeken.... Ik wilde ze waarschuwen om het niet te strak om mij te binden, maar ik kon alweer niets zeggen... Toen was ik op het begraafplaats... Mijn ouders over mij buigend, huilend smekend... Wat een verschrikkelijk gevoel... Toen werd er een gat gegraven in de grond... Toen de mannen mij in het graf wilden leggen, wilde ik het uitschreeuwen... Dat is toch veel te smal?... Daar kan ik me toch niet in bewegen?... En hoe moet ik daar ademen?... Ik werd met de seconde nerveuzer en banger... Toen werd ik er tot mijn grote schrik ingelegd, en ze gooide het zand over mij heen... Toen ik in mijn graf lag, zag ik aan mijn rechterkant een Prachtig paleis, omringd met zeeën die ik nog nooit zo heb gezien, prachtig gewoon!... En aan mijn linkerkant zag ik een verschrikkelijk hellevuur waardoor ik ging zweten... Ik was door en door nat van het zweet... Bang, nee DOODSbang!... Ik was zo bang om in dat hellevuur te belanden, YA ALLAH, Ya Rabbi!... Geef mij nog een kans o Allah... Geef mij 1 minuut... 1 minuut om 1 gebed te verrichten voor U Ya Rabbi... Maar jammer genoeg zijn er dan geen herkansingen!... Ya Rabbi geef mij nog een kans en ik zal mijn leven knielend doorgaan!... En toen hoorde hij de Athaan... Hij opende zijn ogen en zag dat dit alles slechts een droom was... Hij sloeg zijn bezweette deken van hem af en rende naar de badkamer om al Woedhoe te verrichten en rende toen naar de moskee om Salaat-ul-Fadjr met hen mee te bidden... Deze man is geliefd bij Allah swt, net als wij... Deze man heeft een teken gekregen, een verduidelijking van hoe belangrijk het is om je tijd goed te benutten... Beste broeders en zusters, Insha allah zullen wij hier lering uit trekken en ons zo snel mogelijk voorbereiden voor de dood... Want wij zullen sterven, jong en oud, ziek en gezond, voorbereid of niet voorbereid... En dan zijn er geen 2e kansen meer... Het is of nu of nooit!... Grijp je kans!... Sla die nieuwe bladzijde in je leven om!... Verricht dat gebed!... Voorwaar, we zullen spijt krijgen voor elke minuut die we niet in de vorm van aanbidding jegens Allah swt hebben besteed. Dus begin opnieuw, moge Allah swt tevreden zijn met ons en ons begeleiden naar de poorten van Djenna, en ons de plaats van eeuwige zaligheid laten binnentreden.
Safwaan ibn Soelaymaan en zijn minachting voor geld
Safwaan ibn Soelaymaan en zijn minachting voor geld
In de tijd dat cOmar ibn cAbd ul-cAziez gouverneur was van Medina, arriveerde de leider der gelovigen Soelaymaan ibnoe Maalik in de stad van de Profeet (vrede zij met hem) en ging de mensen voor in het middaggebed. Vervolgens opende hij de deur 'al-Maqsoera' en ging zitten, leunend tegen de mihrab. Hij richtte zijn gezicht tot de mensen onder wie zich de bekende Safwaan ibnoe Soelaym az-Zoehriy bevond, maar hij herkende hem niet.
Soelaymaan vroeg aan cOmar: "O cOmar, wie is die man? Ik heb nooit zo'n edele man als hem gezien die zoveel gemoedsrust uitstraalt."
cOmar antwoordde: "O leider der gelovigen, dat is Safwaan ibnoe Soelaym."
Soelaymaan ibnoe Maalik riep toen zijn bediende en zei: "O bediende, breng voor mij een zak met vijfhonderd goudstukken." Waarop de dienaar dit bracht en Soelaymaan tegen hem zei: "Zie je die man die nu bezig is met het gebed, ga naar hem toe en schenk hem deze goudstukken?" Soelaymaan beschreef Safwaan ibnoe Soelaym duidelijk, zodat de dienaar hem zou herkennen.
De bediende van de leider der gelovigen stapte met de goudstukken af op Safwaan en ging naast hem zitten. Toen Safwaan de man opmerkte maakte hij zijn gebed af, keek de kant van de bediende op en vroeg: "Waarmee kan ik jou van dienst zijn?"
De bediende antwoordde, terwijl hij wees naar Soelaymaan ibnoe Maalik: "De leider der gelovigen droeg mij op om jou deze zak met goudstukken te overhandigen met de boodschap dit geld te gebruiken ten voordele van jouw gezin."
Safwaan zei hierop tegen de bediende: "Ik ben niet degene naar wie jij gestuurd bent."
Hierop vroeg de bediende verbaasd: "Bent u dan niet Safwaan ibnoe Soelaym?"
Safwaan antwoordde: "Ja, ik ben zeker Safwaan ibnoe Soelaym!"
De bediende bevestigde nogmaals: "Dan ben ik naar jou gestuurd."
Safwan vertelde hem: "Ga terug en vraag om bevestiging, als je dit hebt gedaan, keer dan naar mij terug."
De bediende zei: "Houd ondertussen deze goudstukken bij jou, terwijl ik om een bevestiging ga vragen."
Hierop zei Safwaan: "Nee, als ik het vasthoud, dan heb ik het reeds van jou aangenomen. Ga beter om bevestiging vragen, zolang ik hier blijf zitten."
De bediende maakte rechts ommekeer en vertrok. Hierop pakte Safwaan zijn schoeisel en vertrok ook. Hij was niet meer te zien, totdat de leider der gelovigen Soelaymaan ibnoe Maalik uit Medina was vertrokken.
Een geleerde vroeg eens aan één van zijn studenten: "Je hebt een lange tijd met me doorgebracht, wat heb je geleerd?"
Hij zei: "Ik heb acht dingen geleerd:
1. Ik keek naar de schepping. Iedereen heeft een geliefde. Wanneer hij het graf in gaat, laat hij zijn geliefde achter. Daarom heb ik mijn goede daden tot mijn geliefde gemaakt; op die manier zullen ze bij me zijn in het graf.
2. Ik keek naar het vers 'Doch voor hem die vreesde voor zijn Heer te staan, en die zijn ziel van begeerten onthield,' (79:40) en worstelde daarom tegen mijn verlangens zodat ik Allah kon blijven gehoorzamen.
3. Ik zag dat als iemand iets waardevols bij zich heeft, hij het zal beschermen. Toen dacht ik aan het vers 'Hetgeen gij hebt, zal voorbijgaan maar hetgeen bij Allah is, is blijvend.' (16:96) Daarom wijdde ik alles wat me iets waard was toe aan Hem zodat het bij Hem zou zijn voor mij.
4. Ik zag de mensen zoeken naar rijkdom, eer en posities en het was me niets waard. Toen dacht ik aan Allah's woorden 'Voorwaar, de meest edele van jullie is bij Allah degene die het meest (Allah) vreest' (49:13) dus deed ik mijn best om bewust te worden van Allah om edel te zijn in Zijn ogen.
5. Ik zag de mensen jaloers zijn op elkaar en ik keek naar het vers 'Wij zijn het, Die in het tegenwoordige leven middelen van bestaan onder hen uitdelen,' (43:32) dus verliet ik jaloezie.
6. Ik zag de mensen vijandigheid hebben en ik dacht aan het vers 'Voorwaar, Satan is een vijand van u, behandelt hem daarom als vijand' (35:6) dus verliet ik vijandigheid en nam de Satan als mijn enige vijand.
7. Ik zag dat ze zichzelf verlaagden op zoek naar voorzieningen en ik dacht aan het vers 'En er is geen schepsel dat op aarde kruipt, of zijn voorziening berust bij Allah,' (11:6) dus hield ik mezelf bezig met mijn verantwoordelijkheden tegenover Hem en ik liet mijn eigendom bij Hem.
8. Ik zag dat ze vertrouwden op hun zaken, gebouwen en gezondheid en ik dacht aan het vers 'En voor hem, die zijn vertrouwen in Allah stelt, is Allah toereikend,' (65:3) en daarom plaats ik mijn vertrouwen alleen in Allah."
George is een Amerikaanse man ronde de vijftig die een gezond en gelukkig leven lijdt. Hij leeft in een klein dorpje ten noorden van de stad Washington. Ondanks alle financiële verleidingen van de grote stad, kiest hij er bewust voor om in zijn eigen dorpje te blijven wonen en te genieten van de uitzicht op de rivier en de rust die het dorpje uitstraalt. Hij werkt als handelaar overdag en 's avonds keert hij terug naar zijn huisje waar hij in alle rust de avond doorbrengt met zijn vrouw, twee dochtertjes en zoon die net klaar is met zijn middelbare school en aan zijn toekomst in de universiteit denkt.
De maand Dhzul-Hiddja nadert George en zijn gezin beginnen de islamitische zenders te volgen om te weten wanneer de nieuwe maan van de maand wordt gesignaleerd, zodat ze kunnen weten wanneer de dag Arafah en de dag van het offerfeest aanbreekt. George volgt de islamitische radiozenders, zijn vrouw volgt de satellietkanalen en zijn zoon volgt de islamitische internetpagina's.
George hoort het nieuws als eerst en vertelt zijn gezin dat de maand is aangebroken en samen luisteren ze op de radio en tv naar de islamitische kreten in mekka en de hele wereld
Allahoe-Akbar..Allahoe-Akbar ..
Nu haast George zich om het spaargeld op te halen dat hij apart heeft gelegd voor het offerschaap en hij vertrekt naar het oosten van de stad om zijn bestelling te bevestigen en vooruit te betalen. Hij ziet dat het bedrag toch iets tekort komt voor het gewicht van het schaap en gaat extra geld bijpinnen om het schaap toch te halen, want hij wil het ook zelf slachten zoals het volgens de rituelen hoort. Hij betaalt het geld en aait het schaap en met behulp van zijn zoon tilt hij het schaap de auto in. Het hele gezin is meegegaan om het vreugde te delen en het schaap te zien. Zijn vijfjarige dochter begint van blijheid te zingen met haar mooie stem en zegt tegen haar vader: "Pappa wat is het offerfeest toch een mooi feest omdat ik dan met mijn vriendinnen kan spelen zonder jongens erbij en met een trommel islamitische lofliederen kan zingen. Ik zal ook met jullie het feest gebed verrichten en mijn nieuwe jurk dragen; pappa vanaf dit feest wil ik een hoofddoek gaan dragen en een gezichtsluier want ik ben nu een grote meid .oh wat is een mooi feest; we gaan het schaapsvlees zelf snijden en onze buren ervan laten eten en we zullen onze familieleden bezoeken, mijn tante en haar dochters; pappa waren alle dagen maar zoals het offerfeest." Iedereen is blij om naar "het vogeltje" te luisteren , zoals haar noemen.
De vader kijkt zeer verheugd nog eenmaal naar het offerschaap en ziet dat het aan alle voorwaarden voldoet, want het schaap is niet verminkt, niet ziek en niet oud. Eenmaal thuis aangekomen roept zijn vrouw: "O mijn lieve man weet je dat het offervlees volgens offerrituelen in drieën verdeeld moet worden; eenderde voor de armen en behoeftigen, eenderde voor onze buren, David, Elisebeth en Monica en eenderde houden we voor onszelf?
Bij het voorbereiden van het offer twijfelen George en zijn vrouw over de richting van de Qiblah (gebedsrichting naar Mekka). Ze gaan er vanuit dat de richting naar Saudië Arabië moet wijzen en leggen het schaap in die richting en slachten het volgens de rituelen. Zijn vrouw begint snel aan het werk om het vlees te snijden en te verdelen in drieeën. Terwijl ze druk bezig is kom George zenuwachtig en boos binnen en verheft zijn stem: "Schiet op het is zondag en we moeten naar de Kerk, zijn de kinderen al klaar? ", want George is gewend om elke zondag naar de kerk te gaan met het hele gezin.
De verteller is klaar met het voorlezen van zijn verhaal en wordt meteen door een van de aanwezigen gevraagd: "Je hebt ons echt in de war gebracht door je verhaal! Is die George nu een moslim of niet? Waarop de verteller zegt: "Nee hoor, George en zijn gezin zijn ongelovige die niet in Allah en Zijn profeet(vzmh) geloven en beweren dat Allah in drieën is opgedeeld (Verheven is Hij boven hetgeen wat ze beweren) " De drukte en remour nemen toe in de zaal; er wordt heftig gelachen uit verbazing. Maar een van de nuchtere aanwezigen zegt: "Wat je ons zojuist hebt verteld kan niet waar zijn, want welke niet-moslim houdt zich zo intensief bezig met islamitische rituelen en wil ze zo correct mogelijk uitvoeren, door zijn tijd en geld te verspillen in zaken waarin hij toch niet gelooft??!
De verteller gaat direct in de verdediging en zegt: "Mijn lieve broeders, waarom geloven jullie mijn verhaal niet? Waarom verwachten jullie zo'n gedrag niet van een ongelovige? Bestaan er geen Abdullah en Abdurrahman, Khadija en Aisha die feesten van ongelovigen meevieren? Waarom is het dan onwaarschijnlijk dat ongelovigen onze feesten meevieren? Waarom de verbazing? De realiteit bewijst dat! Is het niet zo dat sommigen van ons bloemen versturen met Valentijnsdag en anderen van ons nieuwjaar vieren, verjaardagen, carnaval enz enz.. en het zijn allemaal niet-islamitische feesten! Waarom is het dan onbegrijpelijk en onwaarschijnlijk en zelfs van het gekke dat George zo iets doet, terwijl wij en onze kinderen dat wel doen?
De verteller, Ahmed, wordt emotioneel en zegt: "Ik leef al meer dan tien jaar in Amerika en bij Allah ik heb nooit een ongelovige een van onze feesten zien meevieren, erger nog ik zie meer en meer moslims hun uiterst best doen om niet-islamitische feesten zo goed mogelijk te vieren terwijl ze op islamitische feesten niet eens het feestgebed bijwonen!!
Hij probeert zijn tranen in te houden en zegt tegen de aanwezigen in een droevige toon: "Geef me een antwoord! Heeft George nu uiteindelijk al deze rituelen werkelijk uitgevoerd of is dit allemaal fictie?" ..
Dinsdag is het insh-ae'Allaah zo ver, Eid al-Adha is op komst! Wat betekend Eid Al-Adha voor ons? Waar houden we ons mee bezig?
Het feest veranderd met de jaren mee. Jongeren richten zich meer op de factoren van het feest, dan om de inhoud van het feest.
Weken keken we uit naar de dag. Nieuwe kleren, vrienden opzoeken, naar de film dat is bijna waar het tegenwoordig omdraait.
De saamhorigheid, de liefde voor Allaah, de betekenis er achter, lijken vele jongeren onder ons te vergeten zijn. Ik zal even onze geheugen opfrissen.
Eid al-Adha, waarom vieren we dit? We vieren dit ter nagedachtenis aan de Profeet Ibrahiem [alayhi wasalaam], die bereid was zijn zoon op te offeren in opdracht van Allaah. Toen Ibrahiem zijn zoon ter ere van Allaah wilde doden, kwam er een engel die zei dat hij een schaap mocht innemen, in plaats van zijn zoon.
De eerste dag start (vaak) met nieuwe kleding, elkaar een goede eid wensen en het gebed bijwonen in de moskee. In de middag word het offer opgehaald en genieten we in de avond van het vlees.
Helaas begint en eindigt deze dag voor vele moslim jongeren niet zo. De één zoekt zijn vrienden meteen op, om gezamenlijk naar de film te gaan. De ander denkt alleen aan nieuwe kleren voor deze dag. Vele jongeren zoeken elkaar op om leuke dingen te doen, die je niet in verband kunt leggen met het offerfeest. De betekenis er achter, lijkt met de jaren te vervagen. In plaats van gezamenlijk naar de moskee, of gezamenlijk naar familieleden te gaan, doen ze andere dingen. Er is weinig tijd voor familie en voor de nagedachtenis.
Zouden wij niet deze dag anders moeten en kunnen invullen? Een dag waardevol in plaats van waardeloos in te vullen? Het feest duurt maximaal 2 a 3 dagen. Er zal vast behoefte zijn aan vrienden en vriendinnen, maar deze behoeftes kunnen we ook op een andere dag uiten, misschien zelfs de dag er na.
Laten we op deze dag eens stil staan bij de beproeving van onze Profeet Ibrahiem (Moge Allaah tevreden over hem zijn.) Zouden wij ook sterk in onze schoenen staan, als we zo een opdracht zouden krijgen? Zouden we het aankunnen en zouden we het doen? Als alles met de jaren mee veranderd, zou het dan betekenen dat onze standvastigheid minder wordt? Dat we niet sterk genoeg zijn, om een beproeving te kunnen door staan? Wanneer bijna alle zonden toch worden gezien als 'normaal' zouden dan onze daden minder worden? En zou onze geloof op een gegeven moment vervagen?
Dit is een gunst van Allaah, die wij alle hebben gekregen. Het is Allaah, de Arahmaan die niet meer wilde dat hij zijn zoon opofferde maar een dier (schaap/etc). Want, wat als wij elk jaar 1 van onze kinderen moesten afstaan? Zou je het doen? Denk hier maar eens over na. Wees Allaah Ta3ala hier dankbaar voor. Dankbaar voor deze gunst en deze dag!
Laten we het dit jaar opnieuw doen, laten we dit jaar opnieuw beginnen met het vieren van onze feest. Wij hebben geen kerstboom met lichtjes nodig, om de sfeer er in te krijgen. Wij hebben liefde, saamorigheid en familie nodig op deze dag. En laat je leiden door de Quran en de Sunnah. Naar de film kun je altijd, met vrienden afspreken ook. Maar dit feest is slechts 1 keer per jaar.
En zoals een gezegde luidt: ''Als je iets doet, doe het dan goed.'' Laten we met z'n alle een nieuwe start maken, een start waar we allemaal baat bij hebben. Het is ons feest een feest dat gevierd moet worden. Laten we het beeld waar het om gaat niet verwateren, maar juist versterken.
Een beetje te vroeg, maar beter dan tè laat. Ik wens jullie een hele fijne Eid Al-Adha toe. Geniet er van en probeer te denken aan het gehele plaatje. Zoek je innerlijke rust op deze dag door goede daden te verrichten.
Een Sjaikh vertelde over de wonderen van "Bismillaah." Tijdens één van zijn vertellingen was er ook een joods meisje in het publiek aanwezig. Horende over de wonderen van "Bismillaah" werd haar hart geraakt en nam zij de Islam aan. Vanaf dat moment was "Bismillaah" constant op haar lippen, op elk moment van de dag en bij elke handeling gebruikte zij het woord "Bismillaah", b.v. tijdens zitten, staan, slapen, wakker worden, eten, drinken, lopen, wandelen, naar binnen /buiten gaan, iets pakken, iets weggeven, enz.
Vanwege het uitspreken van "Bismillaah" waren haar ouders woedend op haar en ze begonnen haar op allerlei manieren tegen te werken en druk op haar uit te oefenen om het af te leren. De ouders beraamden een plan, om het meisje van iets te beschuldigen zodat zij ter dood veroordeeld kon worden. De vader van het meisje was de adviseur van de Koning.
Op een dag gaf de vader, de ring van de Koning, die met diamanten was ingelegd in bewaring aan zijn dochter. Het meisje zei: "Bismillaah" en deed de ring in haar zak. 's Nachts toen het meisje sliep, sloop de vader naar de kamer van het meisje en stal de ring uit haar zak en gooide de ring dezelfde nacht in de rivier. Een vis slikte de ring in.
's Ochtends gooide een visser zijn net uit en door 'een wonder' kwam dezelfde vis in zijn net terecht. Op zijn beurt verkocht de visser de vis aan de adviseur en hij gaf de vis aan zijn dochter om het klaar te maken voor een feestmaal. Soebhaan-Allaaaah!!!
Het meisje zei: "Bismillaah" en nam de vis aan en "Bismillaah" zeggende sneed ze de vis open. Plotseling zag zij de ring in de buik van de vis, met "Bismillaah" haalde ze de ring uit de buik van de vis en "Bismillaah" zeggende deed ze de ring weer in haar zak. Daarna maakte ze de vis klaar en diende het eten op.
Na het eten vroeg de vader onschuldig in het openbaar, zijn dochter naar de diamanten ring van de Koning. Het meisje haalde de ring uit haar zak tijdens het reciteren van "Bismillah". De vader schrok zich te pletter. Vanwege dit wonder mislukte de plan van haar vader. Allah is de Beste Plannenmaker. Allah, de Machtige en Schone, had door de zegeningen van "Bismillaah" (In naam van Allah) het meisje gered van de doodstraf. Soebhaan-Allaaaah!!!
Er kwamen eens twee jongemannen bij cOmar ibn al-Khattaab terwijl hij in een bijeenkomst zat. De jongemannen hadden een man van het platteland bij zich en wilden hem overdragen aan cOmar. Waarop hij vroeg: "Wat is er aan de hand?"
De jongemannen antwoordden: "O leider der gelovigen, deze man heeft onze vader gedood."
cOmar vroeg aan de man: "Heb jij werkelijk hun vader gedood?"
De man antwoordde: "Ja, ik heb hem gedood."
Daarna vroeg cOmar: "Hoe heb je hem gedood?"
De man antwoordde: "Hij betrad met zijn kameel mijn stuk grond. Waarna ik hem waarschuwde, maar hij wilde niet luisteren. Toen gooide ik een steen naar hem toe. De steen kwam tegen zijn hoofd aan waarna hij stierf."
cOmar zei vervolgens: "Er rest niets anders dan vergelding... de doodstraf. Dit is een duidelijke zaak. cOmar vroeg niet naar de komaf van deze man, of hij bijvoorbeeld behoorde tot een elite stam, of dat hij een vooraanstaande positie innam in de maatschappij. Al deze zaken interesseerden cOmar niet. Dit omdat hij onpartijdig was en niemand zou voortrekken ten koste van de Voorschriften van Allah. Ook al zou het zijn zoon zijn die voor hem stond. Meerdere malen had hij reeds zijn zoon een aantal zweepslagen verkocht in verband met bepaalde zaken.
De man zei: "Ik vraag je bij Degene Die de hemelen en de aarde heeft geschapen om mij voor slechts een nacht naar mijn vrouw en kinderen op het platteland te laten gaan om hen te vertellen dat ik de doodstraf heb gekregen. Daarna zal ik terugkomen. Bij Allah, zij hebben geen kostwinner waarop zij kunnen rekenen, behalve Allah en vervolgens ik."
cOmar vroeg hem: "Wie van de aanwezigen kan mij garanderen dat jij terugkomt."
Alle aanwezigen bleven stil, want niemand kende deze man, zijn woonplaats of stam. Hoe zou iemand zich garant kunnen stellen voor zo een persoon en om zo een gewichtige zaak. Het ging hier namelijk niet om een luttele tien dinar, een stuk grond of een kameel. Het betrof hier een garantstelling voor iemand die de doodstraf had verdiend en wiens leven door middel van het zwaard ten einde zou komen. En wie was in staat om cOmar van het toepassen van de Voorschriften van Allah af te houden? En wie zou durven bemiddelen bij cOmar?
Alle metgezellen bleven zwijgen en cOmar bevond zich in een lastige positie. Zou hij nu de beslissing nemen de man te doden, terwijl zijn kinderen op het platteland van de honger zouden omkomen, of zou hij hem zonder garantstelling laten gaan wat er wellicht toe zou leiden dat de nabestaanden van de gedode man hun vergelding verloren zouden zien gaan? Nog steeds heerste er een doodse stilte en cOmar sloeg zijn hoofd neer, keek naar de twee jongemannen en vroeg hen: "Kunnen jullie hem vergeven?" Waarop zij antwoordden: "Nee! Wie onze vader heeft gedood dient ook gedood te worden, O leider der gelovigen!"
Vervolgens riep cOmar: "Is er dan niemand die garant kan staan voor deze man?"
Aboe Dharr al-Ghifaariy, de oude waarachtige asceet, stond toen op en zei: "O leider der gelovigen, ik zal voor hem garant staan!"
cOmar maakte nog eens duidelijk: "Je begrijpt dat het hier de doodstraf betreft!"
"Ik weet dat het om de doodstraf gaat," reageerde Aboe Dharr al-Ghifaariy.
cOmar vroeg: "Ken je de man?"
Hij antwoordde: "Nee, ik ken hem niet."
Waarna cOmar zei: "Hoe kun je dan garant staan voor hem."
"Ik zie in hem de kenmerken van een gelovige. Hierdoor weet ik dat hij niet zou liegen. Als Allah het wil zal hij dan ook terugkomen."
cOmar zei: "O Aboe Dharr, denk je dat je aan mij ontkomt als hij na drie dagen niet terugkomt?" Hierop zei Aboe Dharr: "Allaah ul-moestacaan (Allah is Degene Die om hulp wordt gevraagd), O leider der gelovigen!"
De man mocht vertrekken en kreeg te horen dat hij binnen drie dagen terug moest zijn. Deze tijd kreeg hij om zich klaar te maken, afscheid te nemen van zijn vrouw en kinderen en hun zorg aan iemand over te dragen.
Na drie nachten liet cOmar iemand 's middag de mensen in de stad verzamelen, zeggende: "As-Salaatoe Djaamicah!" De mensen waaronder de twee jongemannen en Aboe Dharr kwamen allen bij een. cOmar zei toen tegen Aboe Dharr: "Waar is de man gebleven?"
Aboe Dharr antwoordde: "Ik weet het niet, O leider der gelovigen!" Vervolgens keek Aboe Dharr naar de zon die sneller dan gewoonlijk leek onder te gaan. Alle metgezellen waren doodstil en alleen Allah weet werkelijk in wat voor een gespannen toestand zij op dat moment verkeerden.
Ondanks dat Aboe Dharr zeer geliefd was bij cOmar en deze zelfs bereid zou zijn zijn leven voor hem op te offeren, betrof het hier de Islamitische Wetgeving en de Goddelijke Voorschriften waar men niet mee speelt en dolt. Hierover treedt men niet in discussie noch wordt deze wetgeving op een bepaalde tijd en plaats wel uitgevoerd en op een andere niet. Noch wordt dit slechts toegepast op een aantal met uitsluiting van anderen.
Vlak voor zonsondergang verscheen de man, waarna cOmar samen met de anderen 'Allaahoe Akbar' riepen. Vervolgens vroeg cOmar aan de man: "Weet jij dan niet dat als je op het platteland was gebleven wij jou niet hadden kunnen achterhalen."
De man reageerde: "O leider der gelovigen, bij Allah, het is niet u met wie ik te maken heb, maar ik heb te maken met Degene Die op de hoogte is van het openlijke en het verborgene. Hier ben ik, O leider der gelovigen! Ik liet mijn kinderen achter als kuikentjes op het platteland waar geen water noch bomen te vinden zijn en ik ben gekomen om mijn straf te ondergaan."
cOmar stond op en vroeg de twee jongemannen: "Wat willen jullie?"
Zij antwoordden huilend: "Wij vergeven hem vanwege zijn oprechtheid, O leider der gelovigen." cOmar riep daarna: "Allaahoe Akbar!", terwijl de tranen over zijn baard rolden. "O jongemannen, moge Allah jullie belonen voor jullie vergiffenis en moge Allah jou ook belonen, O Aboe Dharr dat jij deze man in de gelegenheid hebt gesteld om zijn gezin te bezoeken
Hij herinnerde nog wat zijn oma tegen hem zei kleinzoon verricht je gebed op tijd en stel het niet steeds uit! De oma....die als ze de Adhaan hoorde meteen op stond om het gebed te gaan verrichten was 70 jaar oud. Maar haar kleinzoon,......Sub7aana Allah hij stelde het uit....en als hij het gebed dan ging verrichten deed hij het zo snel mogelijk om er vanaf te kunnen zijn, niet realiserend dat hij voor Allah Sub7aana wa Ta3aalaa stond.
Denkend aan de woorden van zijn oma stond hij op om te kijken hoe laat het was hij zag dat er nog 15 minuten over waren voordat het Salaat Isha was hij verrichtte snel de woedoe en ging snel het Maghrib gebed bidden, tijdens het gebed dacht hij aan wat zijn oma hem had gezegd hij kwam bij de soedjoed en hij bleef op de grond niet bewegend hij was erg moe hij was naar school geweest en had een zware dag achter de rug, hij nog steeds in soedjoed niet bewegend. Het was de DAG DES OORDEELS!!
Toen hij nog in leven was had hij zoveel vragen over Yaum al Qiyaamah. Maar dat leek alsof het heel lang geleden was de angst met wat er met hem zou gebeuren was zo groot. Dat hij zich niet kon voorstellen dat die angst wel bestond en ineens werd zijn naam genoemd 2 armen grepen hem en sleurde hem mee naar voren hij liep met veel zorgen aan z'n hoofd vooruit. Hij opende zijn ogen en het enige wat hij zag was een ander wereld. Hij zag allerlei mensen heel behulpzaam andere mensen helpen hij zag zijn moeder die gasten uitnodigde om bij haar te komen eten.
En de tafel werd gedekt Hij wist dat alles wat hij in zijn leven had gedaan veel minder was dan wat Allah verdiende om te krijgen. Hij zweette heel erg en hij rilde over zijn hele lijf. Hij wachte op zijn uitslag wat zal het worden. Uiteindelijk was de keuze gemaakt er kwamen 2 engelen op hem af ze begonnen te lezen wat de uitslag was. De engelen begonnen te lezen wie Janaah zouden betreden zijn naam zat er niet bij, toen begonnen de engelen de namen van Jahannam te lezen de 2e naam die genoemd werd was de zijne Hij viel op zijn knieen en kon nie geloven dat hij Jahannam in zou gaan de 2 engelen kwamen op hem af en sleurde hem mee Jahannam binnen. Hij schreeuwde en vroeg zich af of iemand hem zou kunnen helpen Hij begon te schreeuwen MIjn gebeden MIjn gebeden/!! In de hoop dat hij de Jahannam niet ingegooid zou worden hij keek voor de laatste keer naar de engelen en zag dat hij niets meer kom doen.
Een van de engelen duwde hem de Hel in..Hij voelde dat hij viel en dacht dat alles voorbij was en dat hij daar voor eeuwig zou blijven, toen hij een paar meter gevallen was, grepen 2 handen hem Hij keek omhoog en zag dat er een man stond met een lange witte baard. De jongen vroeg wie ben je? De oude man zei ik ben je gebeden De jongen vroeg waarom ben je zo laat??? Ik was bijna in het vuur terecht gekomen. Je hebt me op het laatste nippertje gered de oude man lachte en zei: weet je nog je verrichtte je gebeden altijd op het laatste moment of ben je het vergeten?' Hij hoorde de athaan voor salaat Isja en ging de woedoe verrichten om zijn gebed dit keer wel op tijd te verichten.
Sara, een meisje dat oorspronkelijk uit Libanon komt, emigreerde op haar tiende samen met haar ouders naar Nieuw Zeeland. Ze deed niets aan haar geloof (de islam). Alleen haar naam verraadde haar islamitische afkomst. Het was zelfs zo erg dat ze nog nooit een kaft van een mashaf had gezien. Haar ouders deden er ook niets aan. Haar ouders gingen na een tijdje uit elkaar en scheidden. Sara s ouders hertrouwden allebei. Op haar 17de gingen haar ouders met hun nieuwe vrouw/man naar Libanon terug. Sara bleef achter in Nieuw-Zeeland, zonder ouders.
Jaren later zo rond haar negentiende, twintigste, ging ze inwonen bij haar vriend.Om zichzelf financieel te kunnen onderhouden werkte ze in een bar savonds laat. Verder ging ze naar school. Daarnaast was ze een heel erg mooi meisje. Daarom besloot ze mee te doen aan de miss verkiezingen in haar land. Omdat ze nogal mooi was maakte ze een hele goede kans. Daarom deed ze mee en won de miss verkiezingen. Ze mocht daarom ook meedoen aan de miss world verkiezingen. Ze wilde wel ze zou het wel kunnen halen, maar ze wist wat voor gevolgen het zou hebben. Op iedere krant tijdschrift zou ze op de voorkant staan en dat wilde ze liever niet.
Toen ze eenentwintig was veranderde ze. Op een dag was ze bij een moslim familie thuis en keek ze naar de zender iqraa, waar op dat moment een aflevering van Amr Khaled werd uitgezonden. Ze vond het een hele mooi uitzending. Onder aan het beeldscherm verscheen een e-mail adres van Amr. Ze stuurde hem een mailtje waarin ze vertelde dat ze wat meer over de islam wilde weten. Dat was toen de maand oktober.
Amr reageerde en stuurde haar een paar van zijn oude uitzendingen op. Twee dagen later reageerde ze. Ze was daar zo enthousiast over, dat ze zei dat ze de Quraan wilde leren. Twee dagen later stuurde ze hem een e-mail dat ze sourat al Fatiha uit het hoofd kende en dat ze wilde leren bidden. Amr stuurde haar een link. Weer twee dagen later kende ze sourat al An3am uit het hoofd, en ze had die dag gebeden. Ze vertelde hem in haar e-mail dat ze zich nog nooit zo bevrijdend had gevoeld, het was alsof ze die dag pas tot leven kwam. Weer twee dagen later vertelde ze dat ze salaat al Qijaam deed( voor de genen die niet weten wat dat is: bidden in de nacht). Na twee dagen stuurde ze hem weer een email waarin ze vertelde dat ze hijaab wou dragen. Mensen stel je voor degene die miss world kon zijn een hijaab om?
Maar Amr was niet zo enthousiast hierover, hij vond het veel te snel gaan. Naar zijn mening ging het een beetje om haar heen. Hij kende genoeg meisjes die hijaab gingen dragen maar na een paar dagen/weken weer afdeden. Ze moest er wat langer over nadenken vondAmr, in tegenstelling tot zijn vrouw. Na weer twee dagen wilde Sara iets goeds voor de Islam doen en vroeg Amr raad. Hij zei dat ze inshalah een keer in zijn uitzending zou komen en haar verder helpen.
Na dit liet Sara een week lang niet van zich horen en Amr dacht dat ze waarschijnlijk alweer van gedachten was veranderd. Zeg maar weer de slechte kant op. Maar nee Sara belde na die week op en vertelde dat ze erg ziek was. Omdat ze mee had gedaan voor de miss verkiezingen had ze bij de plastische chirurg haar borstomvang laten veranderen. De chirurg die dat had gedaan vertelde dat bij later onderzoek gebleken was dat ze borstkanker had. Ook had ze niet meer zo lang te leven. Die week nog moest ze een operatie begaan, waarin niet zeker was of ze het zou overleven. Sara had haar ouders al vijf jaar niet gezien en wilde weer eens naar haar geboorteland. Maar dat kon dus niet meer voor haar operatie. Ook zou ze wellicht de Ramadan niet meer kunnen halen. Ze wilde dat zo graag meemaken, omdat ze op Laylatoen Qadr om maghfiera zou vragen.
Ze belde Amr op en was wanhopig, ze had niet veel tijd meer en wilde toch nog iets goeds doen voor haar geloof. Amr stelde haar gerust. Ook opende hij een forum op zijn site waarin moslimbroeders zusters voor haar konden bidden en dua konden doe. Veel mensen reageerden hierop en sommigen lazen zelfs de hele Qoraan voor haar uit. Sara was toch heel verdrietig over het feit dat ze niets goeds had gedaan en ze was bang dat Allah het haar niet kon vergeven. Ze had immers gedronken werkte in een bar, deed alles wat een moslim niet mag. Maar Amr stelde haar gerust. Allah zou het haar wel kunnen vergeven immers hij verwees naar het verhaal van Moussa en een man uit het dorp. Ze was hierop gerustgesteld. Omdat ze wist dat ze het misschien niet zou halen ging ze naar haar beste vriendin, en gaf haar alles mee: hijaabs boeken Qoraan etc. Die dag onderging ze haar operatie. Die avond belde Sara s vriendin Amr op, om hem te vertellen dat Sara overleden was gedurende de operatie. Een maand na haar ommekeer. Inna lilaah waina la ilajhi laaraji3ouna. Amr Khaled ging diezelfde dag nog met Oemra samen met zijn vrouw voor Sara.
Mensen hoe was Sara veranderd, van iemand die alle zonden begaan had in een ware moslima, in gedurende vier weken.MassaAllah. Een stap waarover sommige mensen soms wel 15 jaar over doen. Mensen volg de weg van Allah soebhana wa ta3ala nu het nog kan. Vraag om Taubas, moslims. Sara had zooooooo graag de ramadan willen meemaken en dan vooral Laylatoen Qadr . Ya toura zouden wij die kans wel krijgen, zouden wij nog de tijd hebben tot aan deze dag. Broeders en zusters denk goed na over deze kwestie en ik hoop dat jullie net als haar zullen veranderen.
Al vanaf mijn jeugd kreeg ik het benauwd in krappe ruimtes en ik verliet schreeuwend zulke plaatsen. Op latere leeftijd kwam ik erachter dat dit een ziekte was, maar ik kwam er jammer genoeg niet van af. Helaas moest ik of ik het nu wilde of niet, eindelijk in zo'n krappe ruimte komen.........
Ze hadden mij helemaal ingepakt met doeken en me geplaatst in een lange doodskist. De stemmen van de mensen om me heen kon ik heel goed horen en ondanks het feit dat mijn ogen gesloten waren kon ik ze op de een of andere manier zien "Hij is gestorven op jonge leeftijd," zeiden ze. "Terwijl hij nog zoveel wilde doen." Ik wilde inderdaad nog heel veel doen. Ik had bijvoorbeeld nog geen eigen zaak voor mijn zoon kunnen beginnen, het geld van de t.v. en de auto had ik nog niet afbetaald. Een groot bedrijf beginnen en al mijn vrienden uitnodigen was nu slechts een droom. Bovendien had ik nog geen kolen en hout kunnen kopen voor de naderende winter en ik had de lekkende plaatsen op de zolder nog niet kunnen repareren.
Toen ik bezig was met het op een rijtje zetten van alles wat ik niet had afgekregen schrok ik van een luidruchtige stem. Alsof deze door een microfoon kwam, weergalmde het in mijn hoofd. "Het is voorbij," zei de stem. Was het nog maar niet voorbij, dacht ik bij mezelf. Hoe heeft zo'n ongeluk mij kunnen treffen? Terwijl ik zo goed auto kon rijden. Ik probeerde te herinneren wat er was gebeurd; mijn vrienden waren om me heen en probeerde de deksel van mijn doodskist te sluiten. Om ze te stoppen wilde ik zo hard mogelijk schreeuwen maar ik kon me niet bewegen nog iets fluisteren. Een poosje later bevond ik me in het donker en keek naar een lichtstraal, die door de planken van de kist scheen. Paniekerig zei ik: "Mijn god, wat zal er nu van mij terecht komen?" Ik kon niet nadenken uit angst. Ondertussen bevond ik me op de schouders van mijn vrienden en al schommelend werd ik voort gedragen.
Door de geluiden die van buitenaf kwamen kon ik opmaken dat het regende. Het geluid van de druppels verenigde zich met het gekraak van mijn doodskist. We gingen hoogst waarschijnlijk naar de moskee voor het Djanâzah-gebed (begrafenisgebed). "Moskee": dat deed me aan iets denken. Hoewel het dichtbij huis was en ik vijfmaal per dag werd uitgenodigd voor het gebed, maar steeds had ik geen tijd kunnen vinden om er heen te gaan. Zoals ik altijd al had gezegd zou ik na mijn vijftigste beginnen met bidden en al mijn slechte eigenschappen waar iedereen zich over ergerde verlaten. Inderdaad, als dit ongeluk niet was gebeurd zou ik in de toekomst een perfecte moslim zijn geweest.
De stem die ik voor de tweede keer hoorde (maar niet wist waar hij vandaan kwam) zei weer: "Het is voorbij. Alles is afgelopen." Iets later werd mijn begrafenisgebed gebeden en ik werd weer op schouders gedragen. We kwamen langs het café waar we voorheen met vrienden dagelijks kaartten en ik hoorde ze vrolijk lachen en dacht: "Waarschijnlijk hebben ze niet gehoord dat ik gestorven ben." Toen de stemmen bijna niet meer te horen waren, voelde ik dat ik op een schuine manier gedragen werd. Zo wist ik dat we de helling af gingen naar de begraafplaats. De druppels van de regen, die met bakken uit de hemel vielen druipte door de gaten van mijn doodskist en maakten de doek waarmee ik bedekt was nat. Ondanks dit luisterde ik naar de stemmen die van buiten kwamen. Sommige vrienden hadden het over de effectenbeurs die gedaald was en anderen verheerlijkten de laatst gespeelde wedstrijd van het nationale voetbalelftal. Een van de personen die mijn kist droeg, fluisterde in het oor van degene naast hem: "Net iets voor hem om op zo'n ongelukkige dag te sterven, we zijn kletsnat geworden." Het was toch niet waar wat ik hoorde. Het waren toch mijn vrienden! Mijn reis was na een tijdje afgelopen en mijn doodskist werd op de grond gelegd. Een paar armen pakten mijn lichaam beet en legden mij in een kuil. Liggend bekeek ik mijn omgeving. Oh, mijn god, was dit nu het graf? Waarom had ik er nooit eerder bij stil gestaan dat ik hier ooit terecht zou komen. Mijn stille hulpkreten kon ik niemand laten horen en ik voelde dat mijn vrienden zich haastten met het bedekken van mijn graf. Weer bevond ik me in het donker en ik begon hulpeloos te bidden. "Mijn god, krijg ik echt geen kans meer om te worden zoals u wilt en om mijn graf te veranderen in een hemelse tuin. " Weer herhaalde dezelfde stem, nog luider dan eerst: "Het is voorbij, alles is afgelopen." Met een laatste poging kwam ik van mijn plaats, en deed mijn ogen open. Ik lag in mijn heerlijke warme bed. Ik had dus een vreselijke nachtmerrie gehad. De dokter die een deur verder woonde probeerde mij wakker te schudden. "Het is voorbij," schreeuwde hij steeds. "Kijk maar het is voorbij. Je hebt niets meer." Ik probeerde langzaam rechtop te zitten. Ik was nat van het zweten en het leek alsof ik twintig kilo was afgevallen. Het regende buiten pijpenstelen, de bliksem en onweer schudden als het ware het hele huis. Ik probeerde tot mezelf te komen terwijl verbaasde blikken me aankeken en zei: "Mijn god, ik ben u dankbaar tot in het diepste van mijn hart. Wat als u me nu geen nieuwe kans had gegeven om een goed mens te worden........?
Salaam alaikoem broeders en zusters , Ik ben Said Mondria en ik zal inshallah elke dag een nieuw verhaal plaaten en ik hoop dat jullie ze leuk vinden . Jullie mogen reageren dat kan onderaan elk verhaal ik kijk er naar uit. Salaam alaikoem, Said.
