χορεύοντας ανάμεσα σε ψηλά δέντρα κοκαλιάρες γυναίκες σαν πρόθυμες καλαμιές, σαν σκιές κινούνται.
Αφήστε με να συλλογιστώ τις αναμνήσεις.
Όπου η αγάπη μεγάλωσε και άνθισε μέσα στη βαρύτητα των ημερών.
Πώς κουβαλούσα μια πραγματικότητα που κυλούσε τόσο υπερβατικά αλλά τύφλωνε την όρασή μου, δεν μπορούσα να δω διπλά στρώματα
κι όμως σε όλο της το βάθος είναι ένα συναίσθημα βιωμένο και τόσο ελεύθερο όσο ο ζωγράφος επιλέγει τα χρώματα με το πινέλο του.
Ακόμα κι αν είναι ένα άθροισμα πολλών στιγμών,
θα το επέλεγα ξανά, γιατί τώρα ξέρω ότι το ένα λείπει από το άλλο.
|