Die Schaffenskraft kann durch die körperliche und geistige Belastbarkeit allmählich beeinträchtigt werden.
Ich habe die Belastung lange ausgehalten. Aber jetzt komme ich an eine Grenze, an der mein Geist zeigen muss, dass mein Atem allmählich schwächer wird.
dass eine neue Herausforderung in weite Ferne rückt und ich gezwungen bin, mich auf meine irdische Verlangsamung zu besinnen.
Ich werde den Raum in der Mitte des Daseins suchen müssen;
die Tiefe der Einfachheit suchen. Denn sie ist, denke ich, die
Πώς αισθάνεσαι, με ρωτάει κάποιος, μόνο "δημόσια";
Μήπως προδίδω κάτι όταν γλιστράω στα πιο βαθιά μου βάθη και ανακοινώνω αναταράξεις που ακούγονται κάπου σαν μουσική με τη δική μου μεταβαλλόμενη μελωδία ανάμεσα στα μέτρα;
Χθες ήμουν απροσδιόριστος στους δρόμους της προσδοκίας
Τώρα πίσω σε μονοπάτια όπου τα συναισθήματά μου συστέλλονται και η ελπίδα ξεφορτώνεται
Έτσι ώστε να ανεβοκατεβαίνει από στιγμές ικανοποίησης σε μια στιγμή οδυνηρής αλλά ανθρώπινης αμηχανίας
Όλα αυτά αλληλεπιδρούν με την έτοιμη λογική και τις εντυπώσεις που γρατζουνάνε ή αποτυπώνουν ζεστασιά στο δέρμα
Βλέπετε, δεν είναι μόνο ότι γράφω, είναι και η ικανοποίηση που βιώνω.
Πώς αισθάνομαι,
"Ω, απλά λέω κάτι" -πολύ ευάλωτο, απαλό, ενώ ταυτόχρονα τα χείλη μου
Как се чувстваш, пита ме някой, просто "на публично място"?
Дали издавам нещо, когато се плъзгам в най-дълбоките си дълбини и обявявам турбулентност, която звучи като музика някъде с моя собствена променяща се мелодия между тактовете?
Вчера бях неопределен по улиците на очакването
Сега се връщам на пътеките, където чувствата ми се свиват и надеждата се разтоварва
Така, че се блъска нагоре-надолу от моменти на задоволство до момент на болезнено, но човешко смущение
Всичко това взаимодейства с готова логика и впечатления, които драскат или отпечатват топлина върху кожата
Виждате ли, не става дума само за това, че пиша, а и за удовлетворението, което изпитвам.
Как се чувствам,
'О, аз просто казвам нещо' - много уязвимо, меко, докато в същото време устните ми
Continuo a acreditar em ti . Quanto mais pessoas morrem nestes dias isolados, mais se começa a pensar numa ameaça demoníaca.
As árvores selvagens caem constantemente. As bolhas frágeis estão a ser levadas pelo vento. Sobretudo as mais velhas, mas também as mais novas, transformam-se em cinzas, ou, se quiserem, deixamo-las aos dois anjos. Deixamo-las aos dois anjos com uma sebe à sua volta.
Eu próprio sinto um medo nesta certeza fugaz, Obriga-nos a pensar: qual é a minha posição enquanto ser humano: nu perante a catástrofe?
Cantamos e gritamos de esperança em dias de dor e de luto. Eu vagueio e vagueio é o meu caminho: mas pego na tua mão e coloco-a suavemente na minha.
Sie fragten mich, wie ich dorthin kam Ich zeigte mit dem Wind, bis die Nacht mich weckte und ich in die Richtung wanderte
Die Hand eines erleuchteten Teufels berührte mich und hielt mich auf dem Feld der Ehre an Dort schwebten in der Stille die Seelen der letzten Tage, weggefegt vom stillen Getöse
Sie betrauerten das verlorene irdische Jahr Selbst der Tod lässt den Anschein von Hoffnung am Leben Es ist, nackt in der Hölle ohne Feuer zu sein
Die Luft irdischer Ölkugeln haftete an den Wolken schwebender Gehirne ein faulig riechender Drache lachte und sagte, es gäbe kein Zurück alle Laternenpfähle verstummten neben ihm: es ist deine Stunde das ist die Ewigkeit rief sie und verschwand in einem verlorenen Gedanken
Der lautsprecher rief: erinnerungen am fenster neun Die verbliebenen Hoffnungen werden in Mülleimer sechs recycelt am Wachposten kannst du dein Schicksal abgeben
Dort angekommen, erkannte ich die Toilettenfrau vom Bahnhof Appelscha und ihr delfterblaues Schild mit der Aufschrift:
Me preguntaron cómo había llegado Señalé con el viento hasta que la noche me despertó y vagabundeé en la dirección
La mano de un diablo iluminado me tocó y me detuvo en el campo del honor Allí flotaban en silencio las almas de los últimos días, arrastradas por el silencioso estruendo
Lloraban el año terrenal perdido Incluso la muerte deja viva la semblanza de la esperanza Es estar desnudo en el infierno sin fuego
El aire de bolas de aceite terrenal se aferraba a las nubes de cerebros flotantes un dragón maloliente rió y dijo que no había vuelta atrás todas las farolas callaron a su lado: es tu hora esta es la eternidad lloró pero desapareció en un pensamiento perdido
el altavoz llamaba: recuerdos en la ventana nueve las esperanzas restantes se reciclan en el contenedor seis en el puesto de guardia puedes dejar tu destino
Una vez allí, reconocí a la empleada de los aseos de la estación de Appelscha y su cartel azul de Delft que decía:
, μην μαντεύεις τις σκέψεις μου όταν κοιτάζω έξω και για μένα είναι μια αφύπνιση, η σιωπή φαίνεται ο καλύτερος γείτονάς μου. η γέφυρα από το βάθος σε έναν καθαρό ήχο συχνά εξαρτάται από μια αόρατη δύναμη η απλότητα επικρατεί συχνά στην αναζήτηση της δύναμης ή του χάους που ρέει στις φλέβες και θέλει να μετατρέψει το σκληρό σε μαλακό η μέρα και η νύχτα με προκαλούν επίσης να αφήσω το φωτεινό φως να αναπτυχθεί aλλά όταν η γλώσσα μου συναντά τη δυσαρέσκεια, μια ομιχλώδης κρούστα καλύπτει την προσδοκία.
, no adivines mis pensamientos cuando miro afuera para mí también es un despertar, el silencio parece mi mejor vecino. el puente de las profundidades hacia un sonido claro suele depender de una fuerza invisible la sencillez a menudo prevalece en la búsqueda de la fuerza o el caos que fluye por las venas y quiere transformar lo duro en blando el día y la noche también me desafían a dejar crecer la luz brillante pero cuando mi lengua se topa con el desagrado, una corteza brumosa cubre la expectativa
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm.
Ik ben een man en woon in Nijnsel (Nederland) en mijn beroep is proza dichter/poet.
Ik ben geboren op 14/07/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Mijn hobby's zijn: music improvisations organ and other instruments. julius.dreyfsandt.zu.schlamm@gmail.com.
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm.