, μην μαντεύεις τις σκέψεις μου όταν κοιτάζω έξω και για μένα είναι μια αφύπνιση, η σιωπή φαίνεται ο καλύτερος γείτονάς μου. η γέφυρα από το βάθος σε έναν καθαρό ήχο συχνά εξαρτάται από μια αόρατη δύναμη η απλότητα επικρατεί συχνά στην αναζήτηση της δύναμης ή του χάους που ρέει στις φλέβες και θέλει να μετατρέψει το σκληρό σε μαλακό η μέρα και η νύχτα με προκαλούν επίσης να αφήσω το φωτεινό φως να αναπτυχθεί aλλά όταν η γλώσσα μου συναντά τη δυσαρέσκεια, μια ομιχλώδης κρούστα καλύπτει την προσδοκία.
, no adivines mis pensamientos cuando miro afuera para mí también es un despertar, el silencio parece mi mejor vecino. el puente de las profundidades hacia un sonido claro suele depender de una fuerza invisible la sencillez a menudo prevalece en la búsqueda de la fuerza o el caos que fluye por las venas y quiere transformar lo duro en blando el día y la noche también me desafían a dejar crecer la luz brillante pero cuando mi lengua se topa con el desagrado, una corteza brumosa cubre la expectativa
Ich streiche den altmodischen Schrank von Grün auf Weiß, ein wenig Off-White, weg von den Stiften und Bleistiften auf meinem Schreibtisch.
Ich lese die Geschichte in den Türen wie lebendiges Holz. Es erzählt von dem, was war, in der Maserung und in den Rissen, die sich manchmal verziehen und das alte Holz im Laufe der Tage oder sogar Jahre verfärben.
Die Bretter sind nach dem aktuellen Bedarf gestapelt. Der Lauf der Generationen hat eindeutig seine Spuren hinterlassen.
Ich lege meine Gedanken auf den Boden des Schranks. Es gibt Bilder, die ich nicht sehen will.
Sie enthalten nebulöse Vorahnungen, die man sich besser für morgen aufhebt,
Wie das Sprichwort sagt: Solange ich mich an die Vergangenheit erinnere, behalte ich sie.
Ich bewahre sie auf, aber ich kann sie nicht einrahmen. Sie spiegeln sich in den Formen, den Winkeln, den Rundungen und sogar in den Ohren, die in der dunklen Stille rascheln.
Ich streiche den Schrank ein wenig grau-weiß. Aber ich lasse das innere Feld der geschwungenen Regale unberührt, lasse sie die Abnutzung spüren, die sich hinter dem kunstvollen Schloss verbirgt, das seit Menschengedenken kaum geöffnet wurde..
Pinto el anticuado armario de verde a blanco, un poco crudo, lejos de los bolígrafos y lápices de mi escritorio.
Leo la historia en las puertas como madera viva. Habla de lo que fue, en la veta y en las grietas que a veces deforman y decoloran la madera vieja con el paso de los días o incluso de los años.
Las tablas se apilan según las necesidades del momento. El paso de las generaciones ha dejado claramente su huella.
Dejo mis pensamientos en el suelo del armario. Hay fotos que no quiero mirar.
Contienen nebulosas premoniciones que mejor guardo para mañana,
Como dice el refrán: mientras recuerde el pasado, lo guardo.
Las guardo, pero no puedo enmarcarlas. Se reflejan en las formas, los ángulos, las curvas e incluso en las orejas que crujen en el oscuro silencio.
Pinto el armario envejecido n un poco de gris y blanco. Pero dejo intacto el campo interior de estanterías curvas, dejo que sientan el desgaste oculto tras la cerradura ornamentada que apenas se ha abierto desde que tengo uso de razón.
a veces conoce la pesadez pero cada vez más la esencia del amor
entonces a menudo un nuevo rostro aparece de repente, aunque sobre los cimientos de lo viejo; construido, desintegrado.
pero el sol ahora dice que lo que fue, ahora es necesario, para un nacimiento mas maduro.
sí, por un momento vuelvo a ser el cisne que flota sobre la luz y el agua, sobre el reconocimiento y la esperanza donde un arco iris mi pesado aliento me llevó a través de las sombras
veo el futuro brillante en el alma de ese otro y siento la esperanza fundirse en el mañana.
es una liberacion luchada
pero los frutos de la vida templada se han asentado en mi cuerpo y extremidades y ese pensar y sentir reconocen cada vez más la sabiduría que conscientemente no reconocía o incluso terrenalmente me negaba.
el camino es infinito, pero el propio camino determina la dirección de lo que está escrito en mí.
Ακριβώς όταν οι μέρες αρχίζουν να μεγαλώνουν και οι άνθρωποι μιλούν για ελπίδα
Σε βλέπω να αναστενάζεις μέσα στη σιωπή σου
Τα συναισθήματα αναμειγνύονται αλλά δεν γνωρίζουν κανένα καθαριστικό βάπτισμα
.
Είναι αυτές οι μέρες που περνούν αργά και θέλω να περιβάλλω τα χέρια σου
.
Θέλω επίσης να ζητήσω ένα πρωινό με καθαρά παράθυρα όπου τα μάτια σου θα τολμούν να δουν τριαντάφυλλα και τα αυτιά σου θα μπορούν να ακούσουν ξανά τα πουλιά να κελαηδούν
An himmlische Liebe glaube ich nicht mehr Sie ist das Streicheln der Wolken auf einer ausziehbaren Leiter. so zweifle ich auch an der Zärtlichkeit des Diesseits Sie ist zu sehr ein Band aus Blut und blinden Flecken. Im Stillen sage ich, wenn ich mich betrachte Ja, ich bin wie die Zärtlichkeit. Aber von Kriegen und Nächten gezeichnet, nur durch Mensch sein Aber meine Hände strecken sich immer wieder aus, weil ich das über alles stelle Doch die Glasglocke schiebt sich von Zeit zu Zeit über mich. So durchsichtig Glas ist. wenn die Schrauben des Deckels auf dem Sarg in Bewegung sind und wo der Tote nichts von mir ahnt. . Ach, ich sehe, wer du bist. Aber ich höre das Echo meiner Stimme wehen. . So wie der Goldfisch der in seinem Fischglas die Luft atmet . Tue ich wie ein Mensch, unterschiedlich?
. Η σοφία αυξάνεται με την ηλικία . που στην πραγματικότητα σημαίνει να αναγνωρίσουμε ότι στην απλότητα και την πολλαπλότητα λίγα μπορούν να εξηγηθούν και ο άνθρωπος πρέπει να ομολογήσει την κατωτερότητά του. Βεβαίως, η ζωή μας προκαλεί να μεγαλουργήσουμε. Ο καθένας θα μπορούσε να κάνει πολλές ζωές στην ύπαρξή του. . Ωστόσο, όπως γνωρίζει κανείς, ο δρόμος είναι αβέβαιος ακόμη και αν συσσωρεύει κανείς την αλήθεια πάνω στην αλήθεια, διορατικότητα επί διορατικότητας, επιστήμη επί επιστήμης και οι μυστικιστές προσπαθούν να μας οδηγήσουν σε ένα σύνολο για να ισοπεδώσουμε βουνά και κοιλάδες με ειρήνη και υπευθυνότητα . Είναι μια ύπαρξη που μοιράζομαι με όλους Θα δώσω χώρο στη φαντασία μου έτσι ώστε στο χρόνο που μου απομένει να μην βαρεθώ
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm.
Ik ben een man en woon in Nijnsel (Nederland) en mijn beroep is proza dichter/poet.
Ik ben geboren op 14/07/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Mijn hobby's zijn: music improvisations organ and other instruments. julius.dreyfsandt.zu.schlamm@gmail.com.
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm.