"Подобно на Рилке, който е сред любимите му поети, Юлиус сякаш с невидими нишки е свързан със славянската култура и светоусещане. Жител на Северен Брабант, акумулирал в себе си най-ценните качества на хората от този край – общителност, жизнелюбие, чувство за хумор, естественост – Юлиус Дрейфсанд цу Шлам същевременно е знакова фигура в артсредите на Синт Оеденроде, където живее. Уважаван интелектуалец, фин и задълбочен лирик, с вечните очила, зад които гледат красиви светли очи, готови всеки миг да се разсмеят, с разветите си коси и артистично преметнатия през врата шал, той винаги е в центъра на културните събития. Обърнат към нашепванията на душата си, вдъхновявана от Музата (пластика, която винаги стои вкъщи на работната му маса), но и отворен към света."(BvdT-K ).
en la plenitud del vacío, una sombra estirada forma estrechas rayas apretadas a través de la arena, conectadas en los extremos, señalando una terraza elevada allí, más allá, bajo el azur donde la vista se posa en la elusividad
un cristal transparente, dorado con luz excitada, se extiende a lo largo de su propia longitud hacia una conclusión vinculante
sin embargo, por la posición actual del sol, decantador y corredor reclinado parecen estar solos juntos en el espacio, donde una atmósfera desolada grita sobre el silencio la tensa corona azul cubre una interminable alfombra granulada que bosteza calor imperturbable y, en consecuencia, libera todo inmóvil en la totalidad
Não lamento as estações passadas como sempre são passageiras mas continuo a nomeá-las De que outra forma posso contar os meus dias com a bitola dos pensamentos que transportam perspectivas e que ainda esperam por sentimentos desconhecidos?
Será que as minhas memórias se vão desvanecer ainda mais? "O passado recomeça amanhã. O presente vai certamente aliviar a propagação
L'amore divampa brevemente mentre il calore rotondo sprofonda dietro l'orizzonte Ma come lodare quando le nostre voci si affievoliscono violentemente. Con un profondo sospiro, alla finestra aperta, il freddo della separazione si fa sentire.
Il silenzio è segnato dalla ruggine e minaccia di addensare lentamente la distanza in un nodo chiuso? Mentre nascondo di nuovo il mio desiderio dietro la mia tosse da fumatore spettinato
Ma questa mattina l'alba riappare, avvolta in un velo di blu pallido. Così il tempo si riorganizza e ancora una volta dipinge il futuro con occhi interrogativi. E anche ieri, a quanto pare, c'è stato un crollo fugace
Es begann nachts Kurz bevor's dämmerte Leise, fast zärtlich schloss er die Tür aber nur, um nicht widerhallen zu hören
Er schritt zurück ins Universum Wo das Chaos grundlos ist Und Süßes ist mit Saurem gewürzt; Ein Zeitalter war wieder vergangen
Wenigstens schien der Blick erwacht von den ruhelosen Schritten, die sich nach außen gerichtet hatten, Nur ein plötzlicher Blitz wich der inneren Flucht
Manchmal werden zwei Pferde von einem Schatten in den Kopf gezerrt. Die Worte verlieren ihren Wert. Sie ertrinken in einem reißenden Strom.
The crow, my crow, is bowing its head. He is always on his iron pillar in the garden, which is part of my modesty. I look at him when I am searching for words or dreaming what virtue lies in this gesture. I can explain it simply: he represents a man who may be sailing over turbulent seas. He usually stands with his lightweight in a feeding trough, now filled, so to speak, with water from the sky; and having been born in a substance of art, he now floats passively, waiting for later. It could also be a gesture of devotion. He longs for the sun or warm air, even if it is for tomorrow and the day after. He is subject to many an earthly sigh like everyone else.
während ich der kälte entgegenfahre, tausende, ja tausende von kilometern in einer schier endlosen zeit, fast betäubt vor langweiligkeit, und ich fahre nonstop, unaufhörlich, ohne jemanden zu sehen, keinen einzigen menschen, entlang des grüns der schwarzen asphaltstraßen mit dieser ewigen weißen linie in der mitte, was sage ich? eine lange schlange, die mich wortlos durch die unendliche landschaft begleitet, während ich, so scheint es, in trance durch mein sein beten muss und dieses land senkrecht mit meinem schwert durchquere. sie ist diese Schlange. sie schlängelt sich bis in die hintersten Winkel meiner Augen. ich werde von ihr beherrscht. ich bin immer an ein einziges Bild gebunden. in Richtung des kalten Nordens, ja, das ist mein Korridor. warum ich von einem solchen Traum angezogen werde, weiß ich nicht.
enquanto me dirijo para o frio; milhares, sim milhares de quilómetros num tempo quase eterno, quase adormecido pelo tédio e conduzo sem parar, incessantemente, sem ver ninguém, nem uma única pessoa ao longo do verde das estradas de asfalto negro com aquela eterna linha branca no meio, o que é que eu digo.....uma longa serpente que me acompanha sem palavras através da paisagem infinita, enquanto eu, ao que parece, devo rezar através do meu ser em transe e atravessar verticalmente esta terra com a minha espada
ela, essa serpente, desliza para os cantos mais distantes dos meus olhos sou dominado por ela, sempre preso a uma só imagem sim, este é o meu corredor, em direção ao frio do norte não faço ideia porque é que sou atraído para um tal sonho
το χέρι που σου απλώνω είναι ζεστό, αλλά λίγο ντροπαλό από το κρύο, το δικό σου τα δάχτυλά σου είναι παγιδευμένα, ο άνεμος οργιάζει μέσα σε σιωπηλά δάση όπου η αλήθεια έχει συρρικνωθεί και ακούω μόνο παγωμένα άσματα που παγώνουν, σαν να ήταν, κάθε φύλλο και κάνουν τον έρωτα κυριολεκτικά θαμπό, τα ζωντανά κλαδιά όλο και πιο χαμένα. η δύναμη που κυβερνά είναι συχνά μεγαλύτερη από έναν άνθρωπο και συχνά επηρεάζει ολόκληρες φυλές, η ζούγκλα που μοιραζόμαστε έρχεται και φεύγει, αργά ή γρήγορα τότε το αίμα παγώνει, απωθεί ακόμα και τους άλλους και η ζέστη κυλάει κάτω, μετατρέπεται σε πέτρα εκεί συχνά αυτή του ίδιου του ανθρώπου. Αισθάνεσαι σαν τιμωρία επειδή το κόκκινο χρωματίζει το φως ή επειδή βρίσκεσαι πάλι σε αδιέξοδο. Αλλά τα ανέχομαι και τα δύο, αυτούς τους συντρόφους παρά την απύθμενη απώθησή τους τους αγκαλιάζω και καθώς τυλίγω την καρδιά μου γύρω τους, περπατώ μαζί τους, ναι, ακόμα και αγγίζοντάς τους.
la mano que te tiendo es cálida pero un poco tímida por el frío, la tuya tus dedos están atrapados, el viento recorre bosques silenciosos donde la verdad se ha encogido y sólo oigo cánticos helados que congelan, por así decirlo, cada hoja y hacen que el amor se vuelva literalmente sordo, las ramas vivas cada vez más perdidas. el poder que gobierna es a menudo mayor que un solo ser humano y a menudo afecta a tribus enteras; la selva que compartimos va y viene, tarde o temprano entonces la sangre se hiela, repele incluso a los demás y el calor rueda hacia abajo, se convierte en piedra allí a menudo la del propio hombre. parece un castigo porque el rojo tiñe la luz o porque te encuentras de nuevo en un callejón sin salida sin embargo los tolero a ambos, a esos compañeros a pesar de la repugnancia insondable los abrazo y al envolverlos con mi corazón camino con ellos, sí, incluso con el tacto.
지난 세기의 베이비붐 세대가 가득한 노년의 봄, 달콤한 포도는 여전히 익어가고 있습니다. 얼굴에는 주름이 생기고 노화로 인해 뻣뻣해지기도 했지만, 여전히 많은 바람에 흔들리는 듯합니다. 그들의 눈은 반짝이고 마음은 자손에 대한 걱정으로 황금빛입니다; 무형의 상실과 세속적인 좌절에도 불구하고 아직 내일의 욕구에 빨려 들어가지 않은 아이들의 아이들, 자비를 베풀고 나눌 때 지혜가 번성하고 온유함이 그들 사이에서 자랍니다; 모든 시대의 모든 사람들에게 영원한 본보기가 됩니다.
Ich werde von sechs jungfräulichen Engeln auf einem weißen Seidenschal getragen. Der Himmel ist azurblau. Sie überspannen ein durchlässiges Feld des Glücks. Sie strecken sich anmutig aus und umschmeicheln mich mit verführerischen Augen und Lippen.
Sie flüstern mir zarte Blütendüfte zu.
Kein irdisches Vergnügen kann sich mit ihr rühmen. Eine zerbrechliche Mahler-Symphonie erklingt mit göttlicher Süße. Sie rührt mich zu höchster Erregung und durchdringt mein Herz mit erlösenden Klängen.
Είμαστε περιτριγυρισμένοι από πράσινους φράχτες σε ένα λοφώδες χωράφι καθώς πλησιάζει το σούρουπο. Οι μεταφορείς της, τους οποίους αγαπούσε, περπατούν πάνω στο σπασμένο, τρίζον χαλίκι. Αφήνουν τα εύθραυστα οστά της πάνω σε σπασμένα κλαδιά. Ο τελευταίος της επίγειος τόπος ανάπαυσης. Μέσα στη σιωπή, κουβαλάω ό,τι κουβαλούσε κι εκείνη: τις τραγικές αναμνήσεις που δεν ήθελε ποτέ. Ένα απαλό αεράκι χαϊδεύει το γυμνό της σώμα. Είναι ήδη άκαμπτη και ανέκφραστη. Και όμως είναι έτσι, η όμορφη, σιωπηλή, νεκρή γυναίκα που διαλύεται σε φωτιά και καπνό, που ενώνει τον ουρανό με τη γη: συχνά θα είναι ένας δεσμός αιώνιου πόνου για μένα...
Wir sind umgeben von grünen Hecken auf einem hügeligen Feld, als die Dämmerung naht. Ihre Träger, die sie liebte, gehen über den kaputten, knarrenden Kies. Sie legen ihre spröden Knochen auf gebrochene Äste. Ihre letzte irdische Ruhestätte. In der Stille trage ich, was sie trug: die tragischen Erinnerungen, die sie nie wollte. Eine sanfte Brise streichelt ihren nackten Körper. Sie ist bereits steif und ausdruckslos. Und doch ist sie so, die schöne, stille, tote Frau, die sich in Feuer und Rauch auflöst, die Himmel und Erde vereint: Es wird fuer mich oft ein Band des ewigen Schmerzes sein.
. Today I rhyme my past. I calm myself. I try to forge yesterday into today. Let everything sizzle in the smoldering ash. This day I am with myself. I speak to myself lovingly and soberly, in my walks and my dreams. It makes me less tired. Will the spring light come soon? Sometimes there is a grace that is too much for a moment or a limitation. Then you go through ,,,, wants you to translate a higher purpose into a substantial recognition. Sometimes I allow myself to do that. After all I talk about language and creation, then you smell the view, The progress, ..... you go for it; my desire is so much less of an issue.
Saya tidak bertemu dengan Anda di Deep South dan saya menghabiskan waktu yang lama untuk bingung di dunia lama. Saya harus menolaknya, seolah-olah.
Itu membutuhkan ketidakhadiran aktif saya dari ritme populer dari kebiasaan yang membuat ketagihan. Itu adalah kelebihan penyimpanan dalam pikiran, hati dan jiwa yang memaksa saya untuk memberikan perintah saya; Terlepas dari kenyataan bahwa semua orang tahu kelemahan mereka, dunia luar menggoda saya.
Saya mencoba untuk menetap dalam kegelapan, untuk membiarkan keraguan, tetapi ini lebih mudah diucapkan daripada dilakukan, Panas yang meresap memperlambat saya, dan saya harus berada di alam untuk menjilat diri saya dengan garam
Malko momiche w leglo ot cvetya Milva, laskae svoite nejni bedra A s tozi lek puh (pardon za stila) Mi napomnia bone sas voal Blenuvan miraj Ne izdarjam ne sum ot metal
Zagasi svetlinata Krehka nejnost W angelski tanc Bih dokosval I az Tozi nein venec na starstta
Kade da te sreshtna W koya kartina stoysh Chista I graciozna Kade dalech bi mogla da lejish Ne nyamam shans Bih kazal az.
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm.
Ik ben een man en woon in Nijnsel (Nederland) en mijn beroep is proza dichter/poet.
Ik ben geboren op 14/07/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Mijn hobby's zijn: music improvisations organ and other instruments. julius.dreyfsandt.zu.schlamm@gmail.com.
J.Tourbière de Sable - poèmes en français (schuilnaam Franse teksten) Johannes Revisius (schuilnaam impr. componist)
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm.