.

Είμαστε περιτριγυρισμένοι από πράσινους φράχτες σε ένα λοφώδες χωράφι καθώς πλησιάζει το σούρουπο.
Οι μεταφορείς της, τους οποίους αγαπούσε, περπατούν πάνω στο σπασμένο, τρίζον χαλίκι.
Αφήνουν τα εύθραυστα οστά της πάνω σε σπασμένα κλαδιά. Ο τελευταίος της επίγειος τόπος ανάπαυσης.
Μέσα στη σιωπή, κουβαλάω ό,τι κουβαλούσε κι εκείνη: τις τραγικές αναμνήσεις που δεν ήθελε ποτέ.
Ένα απαλό αεράκι χαϊδεύει το γυμνό της σώμα. Είναι ήδη άκαμπτη και ανέκφραστη.
Και όμως είναι έτσι, η όμορφη, σιωπηλή, νεκρή γυναίκα που διαλύεται σε φωτιά και καπνό,
που ενώνει τον ουρανό με τη γη: συχνά θα είναι ένας δεσμός αιώνιου πόνου για μένα...