"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
25-05-2007
Ma Nand's Noorse Boskat
Dit is de prachtige poes waar ik dinsdag wat klitjes uit de pels heb gehaald. Het is de flinke 12-jarige rakker van de ma van mijn kameraad Nand. Een echt prachtbeest! De poes dus hé.
"Hallo?!... Háállô-ô!!... Hááállóóóóó!!! 't Is zes uur!!! Is er hier nu niemand meer die de klok kan lezen? Ben ik nu echt de enige?..."
"Oei. Dat was precies de moeite niet om zo voor van mijnen tak te maken..."
"Eèèèkes... Das geen zalm!!! Das begot katteneten! Katteneten??? Voor mij??? Een Noorse Boskat! Noorse Boskatten eten Noorse Zalm. Van de delicatessentoog van de traiteur."
"Oh. Niet te doen. Een kat krijgt die vieze smaak niet van zijn lippen... Ik zal het maar aan mijn pels afvegen. Dat blond coiffeuske komt volgende dinsdag toch terug. Die zal het er wel uitknippen. Die doet dat graag."
Na het fiasco van de eerste communie ging het dagelijks leven gewoon verder.
Op school werd ik nog altijd gepest met mijn stekkepoten, mijn weinig originele achternaam en nu ook al met mijn boekentasje.
Ons ma haar zuinigheid kennende was ik op de Grote School aangekomen met mijn klein, geboebbeld, strontbruin (ja sorry, er is geen ander woord voor) plastic boekentasje met één zielig sluitingske. De andere kinderen hadden grote kazakken met zijvakskes en twee echte gespen
Dus op een avond na school besloot ons ma om met mij naar een lederwaren- en valiezenzaak in de Lange Koepoortstraat te stappen om voor mij een échte boekentas te kopen.
De madam van de winkel overdonderde ons met de sjiekste en nieuwste modellen. Ons ma besloot om het nu ineens tegoei aan te pakken. Ze liet zich overhalen tot de aankoop van een zwarte design-boekentas met in plaats van 1 handvat, wel twéé handvaten!! En geen ordinaire gespen als sluitingen, maar een heuse tirette. Een ritssluiting. Het ding was aan de binnenkant ingedeeld in verschillende vakken. Spijtiggenoeg was het nogal aan de grote kant Als ik het droeg kwam het ding nog geen 10 centimeter van de grond. Maar voor ons ma was het een uitgemaakte zaak, deze boekentas ging het worden, want met dit geval kon ik zeker niet gepest worden. Het zou volgens haar bescheiden mening de sjiekste kazak van t school worden.
Dus sleepte ik me de volgende ochtend naar school, uitgerust als een rocket- scientist die naar Houston trekt om daar de eerste maanlanding voor te bereiden. Ergens op de bodem van het loodzware ding rammelden mijn schriftjes, mijn boekskes en mijn pennezakske eenzaam heen en weer.
Overbodig te vertellen dat het een ramp werd. Ik had niet alleen de grootste boekentas van t eerste studiejaar, ik bezat ineens de grootste van heel de school. Dus weer werd er gelachen
Ik ben die boekentas wel heel de lagere school blijven dragen. En later is die nog gerecycleerd geworden door onze pa om zijn schoenmakersgereedschap in te steken, want op zondag herstelde hij zelf onze schoenen. Uiteindelijk is die (letterlijk en figuurlijk) zware investering haar centen dus wel waard gebleken.
Hier heb ik hem even van onder 't stof gehaald...
Ik meet nu 1.68m. En nog komt het vermaledijde ding niet verder dan 25cm van de grond... Het ding dat er aan de rechterkant uitsteekt is een zaag van onze pa.
Het tweede leven van mijn boekentas als gereedschapszak van pa.
Zo heeft ons ma enkele jaren later ook eens op uiterst dramatische wijze mijn magere stekkepoten en knobbelknietjes-probleem trachten op te lossen Dát is pas een ramp geworden!
Iets voorbij mijn school, op de Meir, gingen we in de sjiekste schoenwinkel nieuwe laarzen voor me kopen. Tot daar niets aan de hand. Maar Als steeds was ons ma bezorgd dat ik het koud ging krijgen. Dus mijn nieuwe bottekes moesten zeker en vast goed warm zijn. Echt warm. De verkoopster toverde daarop een stel botten tevoorschijn die nu in een SM-winkel niet zouden misstaan. Zwarte, gladde laarzen die tot aan uw billen kwamen!!! Niet tot aan uw knieën! Nee, helemaal tot aan uw billen! Tot aan de rand van uw onderbroekske! De kleinste maat was een 36 (iets te groot, maar dat gaf niet, want ze zou wel watten in de punten steken). De griezels werden opgehouden met elastieken die in de zoom ingenaaid waren. (Vanaf maat 38 werden zon dingen opgehouden met sjartellen. Goddank dat ik daar nog aan kon ontsnappen!) Ik vond die botten niet mooi, maar voornamelijk raar. Ons ma echter was direkt voor die waanzinnige dingen gewonnen. Want : het was soepel maar toch dik leer, mijn beentjes zouden er dus gevulder uit zien, mijn knobbelknieën waren ineens bestopt, ik zou het lekker warm hebben, en aangezien ze toch te groot waren zou ik ze ook vele jaren kunnen dragen. Dus die botten werden betaald en ingepakt.
De volgende dag verscheen ik dus op school met mijn grote zwarte boekentas, zwart gehandschoend (verplicht!), in mijn donkerblauwe uniform met wit boordje en manchetjes, met daaronder twee zwarte rubberachtige buizen die verdwenen onder mijn rokske Er was geen stukske beenvlees meer te zien! Geen morzel! Ik was precies Barbarella of Lara Croft die een nieuwe planeet ging veroveren. Het mankeerde er nog aan dat er een holster met een Colt rond mijn dij gesnoerd zat
Terwijl ik dit schrijf en mezelf zo terug voor ogen zie val ik bijna van mijn bureaustoel van t lachen. Maar destijds, op t moment dat ik in die buitenaardse outfit de school binnenstapte was t lachen veraf. Bij mij toch. De rest van de klas bleef er bijna in! Zelfs de juffrouw had moeite om zich serieus te houden.
En iedereen in de klas en op de speelplaats wou maar zien waar die waanzinnige botten nu eigenlijk eindigden! Dus moest ik elke keer mijn rokske omhoog tillen om hen te tonen dat die tot juist aan de pijpkes van mijn onderbroekse kwamen Ik zweer het u, op zon moment zoudt ge eerder gelijk "Jules Verne" tot in t midden van de aarde willen zakken in plaats van als "Barbarella" een planeet te gaan veroveren. Gelukkig werd het geplaag enigszins overstemd door de pure fascinatie van de kinderen voor deze merkwaardige dingen. Ze wilden me uitlachen maar aan de andere kant waren ze veel te nieuwsgierig om het einde van die botten te zien. Dus moesten ze mij wel benaderen om te vragen onder mijn rok te mogen kijken
De volgende ochtend wou ik vanzelfsprekend die ondingen niet meer aantrekken. Maar dat pakte niet. Ik moest en zou die dingen dragen want die hadden een fortuin gekost! Dus inderdaad, ik heb daar nog een week rondgelopen als de Dominatrix van de Dams
In t weekend kwam onze pa thuis, kreeg de monsterachtige dingen onder ogen en viel bijna van zijne sus van t schrikken! Vanaf dat moment heb ik met ons ma een compromis kunnen sluiten. De laarzen moesten alleen nog tijdens de weekends gedragen worden en nooit meer op school. Ze vond dat ze in de zondagsmis héél goed van pas gingen komen omdat het in de kerk altijd heel koud was Ja, ze had altijd wel voor alles een uitleg klaar.
Bij dat compromis kon ik mij moeiteloos neerleggen. Had ze me voorgesteld om die laarzen op te eten om ze nooit meer op school te moeten dragen, dan had ik het ook nog gedaan. Ik was toen tot alles bereid.
En inderdaad, in de kerk bleken die botten hun charmes te hebben. Maar daarom niet direkt voor de reden die ons ma voor ogen had gehad. Aan t begin van de mis gaf ons ma mij altijd twee frankskes. Eentje om in de schaal te leggen als ze rondkwamen voor t offergeld, en eentje om aan de madam te geven die het stoelgeld kwam ophalen. Maar die ceremonies gebeurden altijd pas halverwege de mis. En tegen dan was t onheil altijd al geschied
Ik had namelijk een heel plezant en lucratief spelletje uitgevonden. Ik foefelde heel discreet mijn frankskes van boven in die laarzen. Ze spanden zo strak rond mijn benen dat ik er wel een half uurtje mee bezig was om de muntjes helemaal tot in de zool van de bot te latten zakken. Ik draaide ze langs de buitenzijde van de laars altijd om en om en met veel gepruts kreeg ik hen altijd een paar centimeter lager. Het was een heel goede bezigheidstherapie, op deze manier duurde die saaie mis toch een stuk minder lang. Tegen het tijdstip dat de geldophalers langs kwamen zaten mijn twee muntjes dus meestal al lang veilig onder mijn voet in de bodem van de laars. Als dat nu bottekes van normale lengte geweest waren dan had ons ma die natuurlijk ter plekke uitgetrokken en dat geld er terug uitgehaald. Maar aangezien het zon lange dingen waren, dierf ze toch niet midden in de kerk mijn rokske opheffen en die ellenlange spannende buizen van mijn benen gaan stropen! Ah ja, het was altijd al zon karwei geweest om me erin te krijgen!
Dus elke keer de man met de offerschaal langs kwam waren mijn centen verdwenen en moest ons ma in zeven haasten gaan zien of ze nog frankskes in haar portemonnee had om me opnieuw te bevoorraden. Onze pa deed maar of hij t allemaal niet zag. Die bad dat zijn paternoster er zichtbaar van versleet.
Thuisgekomen mocht ik dan die centen houden, daar zorgde onze pa wel voor, want die had medelijden met heel mijn laarzen-compromis. Dit truukje hebben ze lang laten werken, gewoon omdat ik dan tenminste mijn mond hield in de kerk en mijn bezigheid had. Alleen in de echt strenge winterdagen lukte het niet, want dan moest ik over mijn warme bottekes ook nog een warm lang broekske dragen. En ja, dan was t onbegonnen werk natuurlijk om mijn spaarpotbotten te spekken
Een of twee jaar later heeft ons ma de botten afgeknipt tot normale lengte. En voila, ik had weeral een nieuw paar laarzen! Maar ja, toen was het te laat, want mijn Dominatrix-inborst had zich tegen dan al stevig ingeworteld natuurlijk.
Het was een droeve dag vandaag. Eerst een flinke professionele opdoffer (de zoveelste deze maand) en daarna nog een emotioneel kanonschot recht in mijn hart... Maar wat kunt ge doen tegen de grillen van 't leven?... Gewoon voortgaan. Of soms voortstrompelen. Aan de arm van echte vrienden.
Aan een voorbijganger vroeg ik deze foto van Nand en mij te maken. Ik vond de tekst op het raam zo toepasselijk...
Ik ben eerst mijn verdriet gaan "verdrinken" met "troostkoopjes". Als ik het echt niet meer zie zitten dan trakteer ik me op een boek. Maar vandaag had ik zoveel verdriet dat ik me trakteerde op ongeveer 15 kilo boeken...
Mijn arm lastdier heeft het dus weer zwaar te verduren gehad vandaag... Als troost heb ik hem dan maar meegetroond naar wat zijn paradijs op aarde is : de afdeling audio, video, TV. Zolang als 't maar iets met véél knopkes en ingewikkelde afstandsbedieningen is...
"Nee, deze TV vind ik maar niks..."
"Déze daarentegen..."
Tussen huilbui nummer 2 en 3 ben ik dan beginnen grasduinen in alweer een boekenafdeling... Op zoek naar boeken waaruit ik zou kunnen leren hoe ik écht goed moet leren schrijven. Ja, ik heb me al wat boeken "bijeen gehuild" in dit leven
Vervolgens gingen we de Noorse Boskat van de mama van Nand van zijn klitten afhelpen.
Aan 12 kilo kat ben je wel even bezig...
Nand en zijn immer goedgezinde mama. Een bewonderenswaardige vrouw die niet gespaard is gebleven van ellende maar er nooit haar optimisme bij verloren heeft of zal verliezen. Ik ben fier haar mijn vriendin en toeverlaat te mogen noemen.
Samen zijn we dan op bezoek gegaan bij Bieke van het babypoezenasiel "Den Dierenvriend", om even te helpen met wat fotootjes te nemen van de 15 kleine poezen die een adoptiegezin zoeken en om een klein computerprobleem op te lossen. Dus als jullie geïnteresseerd zijn in een adoptie, of andere geïnteresseerden kennen,... in de loop van volgende dagen zullen de foto's van de diertjes verschijnen op http://blog.seniorennet.be/dendierenvriend
Na de vierde huilbui van de dag (goddank verkopen ze bij Den Dierenvriend geen boeken die ik nog niet heb ) troost gevonden bij mijn twee lieve vriendinnen, Bieke en "Ma Nand". Samen hebben we zitten genieten van een moederpoes met pasgeboren baby's. De poes heeft drie kleintjes van zichzelf en ze heeft nog twee andere weesjes geadopteerd die lekker mee mogen tutteren en mooi mee verzorgd worden door dit zorgzame moederdier. Een vertederend schouwspel voor dierenliefhebbers.
Terug thuis bij "Ma Nand" was Pluche mijn geknip en gescheer blijkbaar al vergeten en wou hij gewillig poseren met zijn al iets ordelijkere vacht. Maar Plucheke (hoewel Pluch-KE...) het leed is nog niet geleden hoor jongen... Volgende dinsdag komt "de kapster" verder "haarke-pluk" doen...
Voor 't geval ge u eventueel afvraagt waarom mijn kattebak zo hoog is...En waar ge zo'n ding koopt... Mijn katten zijn "hoogplassers", de katers vertikken het om te gaan zitten om hun plasje te doen. Ze plassen staande. Echte mannen. Dus heb ik met een meter hun poepeke gemeten, ben naar een plastic-groothandel gereden, heb daar een geschikte bak met een platte, gladde vloer en wanden van de juiste hoogte gekocht en heb daar met een wipzaag een deuropening in gemaakt. En klaar was kees.
Gisterenavond even de bezems aan de kant gezwierd en achter de hoek een hapje gaan eten met Mare en Viva... De innerlijke mens moet ook af en toe versterkt worden. Iets wat ik thuis wel eens durf te vergeten...
Mare had last van haar maag, dus "Dokter Viva" had een poedertje meegebracht...
Alchemist Viva in aktie!
"Aàààààkes! En dat vies goedje moet ik opdrinken???...
En zie! Het wondermiddel werkte... Mare at na een half uurke mee als "een grote"!
Irma trouwens ook... Een groen blaadje is voor een schaap nooit weg...
Vandaar dat Viva er na de maaltijd ook op stond om Irma "een boerke" te laten produceren
Misschien helpt deze foto nog enkele lezers over de brug...
Het is voor mij wel een heel plezant raadsel deze week want in elk dialect bestaat er blijkbaar een andere term voor dit voorwerp. Ik noteer ze allemaal en laat jullie zaterdag meegenieten! Luk, Andromeda,Willliam, Rina, Opapat, Walter, Lange Lou, Dolfijn, Speelster, Ingrid, Ron, Chrisje, Jan, Cécile, Pedro, Willem, Viva, Mieke R., Paul , Rikavensis, Loulou, Bomi en Lut hebben het al gevonden!
Nog enkele geestige fotokes van vorige donderdag op de Rommelmarkt.
Op zoek naar stoffen met kleine prints voor berenhuizen-gordijntjes. (Let op de onafscheidelijke meter in de zak van mijn hemd!)
"Nee meneer, die ga ik niet allemaal meenemen. Ik zoek vooral stofkes met heel kleine tekeningen. Ze moeten namelijk dienen om gordijnen te maken van maximaal 12 cm hoogte." "U woont precies wel klein hé madam?" "Ja meneer, héél klein."
"Weet gij wat dat is?" "Nee, maar ge ziet wel al op 't eerste zicht dat dat van onschatbare waarde is en ooit ergens van pas gaat komen!"
"Ja meneer, dat blauw, half kapot, vaaske van 3cm hoogte is echt wat ik zocht! Daar betaal ik met plezier de volle prijs van 20 cent voor!" "Nee Laathi wacht, das véél te véél! Dat is er maar 10 waard!" "Tuttut Mare, voor wat ons Laathike dat gaat gebruiken is dat er toch wel 15 cent waard zenne!" "Allez dames, 't is al goed, vooruit, pak het maar mee voor 10 cent..." "Alstublieft meneer, hier is 20 cent. Ik heb niet kleiner. Hou het wisselgeld maar."
Wij kunnen nogal afdingen hé?
"Nee,... mijn kennersblik zegt dat dat nog jonge poppekes zijn. Ik moet er alleen antieke hebben. Zoals wij."
"10 euro! Komaan! Das toch niet teveel gevraagd? OK. Dan niet. 5 euro? Ook niet?... 2 euro misschien? Alleen mijn kleren en mijnen bril zijn dat al waard! Nee dus. Ook nog te veel. Ja, seg dan pak ik mezelf terug in zenne. Volgende rommelmarkt beter."
"Hier gaat iets uitkomen... Ik voel het aan mijn water... Al moet ik het ding van de bodem van die bak afkrabben... Hier gaat iets on-ge-lo-felijks uitkomen..."
"Zieddewel!!!!"
"Allez Laathi! Gij als grote dierenvriend! Dat doet ge toch niet!... Uwen 38 in een konijn van maat 36 foeffelen!"
"Tja, ik weet nu wel, op 't einde van de markt geven ze bijna alles gratis weg... Maar deze madam ga ik toch niet meenemen. Dat kapsel!..."
De muilezel-annex-herdershond rust tevreden uit met zijn voorpoot op zijn caddy. Hij mijmert genoeglijk over zijn vermoeiende maar geslaagde missie. Zijn kudde is heelhuids en voltallig afgeleverd op een caféterras.
... Maar wacht nu wel enigzins ongeduldig om gedrenkt te worden.
Vloeibare vitamines opdoen om al onze verzamelde rommel naar de auto te slepen...
De beloning van de muilezel-annex-herderhond. Ezels eten groenten, honden eten vlees. Aangezien Nand zijn functie als herderhond donderdag belangrijker vond dan die van muilezel heb ik hem dan maar op een "bescheiden" lapje vlees getrakteerd.
Mijn devies is : Een mens moet niet alleen goed zorgen voor zijn huisdieren maar ook voor zijn lastdieren.
Met dank aan Tanteke en Mare voor deze zeer plezante namiddag. En vooral aan Nand om - tijdens zijn toch al zware taak - ook nog al die geestige onverwachte foto's te maken!
Ik háát poetsen. Ik vind het de meest oncreatieve en ondankbare bezigheid die er bestaat. En aangezien mijn poetsvrouw al twee weken haar kat gestuurd heeft is t weer zover. Ik kon een echt grondige poetsbeurt niet langer uitstellen want morgen is er een vergadering in de living. Als er vandaag bezoek was gekomen dan zouden ze er zelf als katten uit gezien hebben. Ik heb dat al een paar keer voorgehad. Ik spreek uit ondervinding
Er was eens een vergadering bij ons aan de grote livingtafel dus ik had alles netjes gekuist. Ook de zittingen van de zeteltjes die rond de tafel staan waren de avond tevoren minutieus gestofzuigd. Maar alvorens de heren in donkere kostuums binnenkwamen was onze Phineas ongemerkt in de living gesukkeld en had blijkbaar zijn eigen grote kuis liggen doen op zon zetelke En onze Phineas is een propere jongen. Hij slikt zijn bussels losse haren niet door maar spuugt ze netjes uit.
Onze bankier kwam dus terecht op dat bewuste zetelke. Om de ramp nog groter te maken kwam Phineas opeens van achter de sofa gesprongen wreef zich eens liefdevol tegen Rudy zijn benen en sprong plof pal op zijn schoot En ik die dacht dat al de katten netjes buitengesloten waren zoals ik altijd doe als er zakelijke besprekingen gevoerd moeten worden Na de vergadering stond hij recht en ik zag dat de mens eruit zag als een witte kater. Ik verontschuldigde mij en ging rap mijn rode kleerborstel halen - zon speciaal model waar de pluchkes aan blijven plakken - om zijn broek te fatsoeneren. Altijd vol goeie wil. Ge kent mij
Ik begin dus die zijn broekspijpen af te schuieren, maar ja, ik moest hoe langer hoe hoger gaan met die borstel Pijnlijk. Ik kon toch moeilijk met mijn borstel Rudy zijn kruis en zijn poep te lijf gaan? Met een even dieprode kop als mijn borstel heb ik dan maar gemompeld : Heu Rudy ik denk dat ge best die bovenste delen van uw broek efkes zelf kunt doen want ik zou niet graag de gms die aan uw broekriem hangt beschadigen Een vergadering die dus gierend van t lachen geëindigd is
Dus poetsen is, in t vooruitzicht van vergaderingen, echt een must. Hoe hartsgrondig ik ook tegen dat karweitje aan kijk, het moet gebeuren A man has got to do, what a man has got do.
Het enige dat stofzuigen nog een beetje leuk maakt is dat ik een Dyson-stofzuiger heb. Het stof verzamelt zich in een doorzichtige plastic bak en zo zie je tenminste toch enigszins een resultaat. Het grootste genot is dan ook telkens die bak te gaan leegmaken in de vuilbak. Zo worden de resultaten toch even tastbaar. Ik ben nu eenmaal een mens die graag concrete dingen verwezenlijkt.
En wat ik ook leuk vind ik wc-s kuisen! Daar kan ik me helemaal in uitleven! Goddank hebben we er 4 in huis! Ik stoemp, sop, wring en draai met al mijn kracht met mijn wc-borstel zodat de vlokken schuim in t rond springen. Smakelijk is dat misschien niet echt, maar wel plezant.
Phineas volgt me op de voet. Altijd en overal. Dus ook als ik stofzuig. Voor hem maakt het geluid niet uit want hij is toch doof en met water spelen vind hij even plezant als ik. Ik zie hem dan naast de stofzuiger zitten denken : Met welke onzin is ze zich nu toch weer aan t bezighouden?... Mensen, ge kunt ze niet begrijpen Hij krabt dan eens nadenkend achter zijn oor, en hop, daar vliegen de haarwolken alweer Om moedeloos van de worden.
Maar ik word niet moedeloos. Ik word razend. Ik heb mezelf vandaag eens bestudeerd terwijl ik aan t poetsen was. Wel, ik heb daar bangelijke conclusies uit moeten trekken. Ik ben net mijn moeder!!! Ik verander in een furie! Ik poets niet, ik mishandel tapis-plein, ik roskam tapijten met een snelheid van 100 per uur, mijn stofzuigerslang zwiert alle kanten uit, ik raak elk hoekje van de meubels, ik gooi me plat op de grond om tot in t verste hoekske onder een bed te kunnen geraken, Echt waar, ik ben dan niet meer normaal (In zoverre dat ge bij mij ooit van normaal kunt spreken wel te verstaan.) Maar kuisen haalt echt het slechtste in mij boven. Ik verander dan in een Razende Roeland die de ellende zo grondig en zo rap mogelijk achter de rug wil hebben. Ik denk dat ik op die momenten zelfs gevaarlijk ben.
Ik klets met natte vodden rond, ik wurg sponzen, ik wring dweilen uit tot ze naar adem happen, ik klop matten uit tot ze uitgeput door t venster op mijn terras naar beneden dwarrelen. Ik kuis niet met Ajax. Ik kuis met pure adrenaline. Na de veldslag ben ik dan ook zo uitgeput als mijn stofzuiger en zie ik er uit als mijn mishandelde dweil.
Paul poetst heel anders. Die doet dat graag. Maar hij heeft daar natuurlijk nooit geen tijd voor, hij heeft wel belangrijke zaken aan zijn hoofd. Maar als de kuisvrouw ons voor de zoveelste keer in de steek gelaten heeft dan schiet hij mij graag ter hulp. Kwestie van nog iets van ons huishouden heel te laten waarschijnlijk
Hij poetst grondig, met aandacht, met zorg, liefde en tederheid. Hij is voorzichtig met een borstel en hij aait de tapijten intens en langzaam met de stofzuiger. Als een tapijt zou kunnen zuchten van genot, ik denk dat ze het zou doen. Als hij in een kamer gepasseerd is is alles écht proper, tot in het moeilijkste hoekske.
We verdelen het werk eerlijk. Nou ja, eerlijk Hij doet de winkel en de eerste verdieping (alles bij mekaar toch wel een 300m² stofzuigplezier), en ik de tweede verdieping en mijn hobbithol (amper 120m² stofzuigellende). De magazijnen, de voorraadkelder van de winkel, de geluidstudio en de repetitieruimte laten we liggen voor de kabouterkes in de hoop dat die ooit eens gaan opdagen De dakterrassen laten we over aan Onze Lieve Heer waarvan we verwachten dat hij ze regelmatig eens schoonspoelt Hij runt het enige poetsbedrijf waar ge nog tamelijk op kunt rekenen. Behalve vorige maand april dan Ik veronderstel dat hij toen op vakantie was. Of dat zijn regen-engelen een vakbondsactie voerden en in staking waren.
Ruiten poetsen hebben we al lang opgegeven, daarvoor doen we tegenwoordig beroep op een glazenwasser. Onze euro is gevallen toen ik ze op een dag eens geteld heb. Het bleken er 32 te zijn. En de meesten dan nog heel grote. Per etalageruit zijt ge wel een half uurke bezig als ge geen kenner zijt En ik ben dus geen kenner. De binnenruiten (glazen kamerdeuren, glazen sierkasten, glazen etalagekasten in de winkel) waren bij die 32 stuks nog niet eens meegerekend. Daar ben ik zelfs niet meer aan beginnen tellen. Vanaf toen heb ik het ruiten-wassen-project uit handen gegeven : Heer vergeef me, maar deze kelk is te vol om in mijn eentje uit te drinken!. En dus een glazenwasser gecontacteerd. Trop is te veel. Dat wist destijds Van den Boeynants zelfs al.
Vanavond staat hier een kaars te branden voor de H.Rita. Als Patrones van de Hopeloze Zaken moet zij zich toch moreel verplicht voelen mij ter hulp te schieten. Ik ga haar op mijn blote knietjes smeken om me rap terug een goede, lieve, betrouwbare, katvriendelijke poetsvrouw te bezorgen.
Als na het poetskabaal alles stil geworden is en de rust weergekeerd dan doen de 5 katten gracieus hun intrede. Ze snuffelen eens links, ruiken eens rechts. Vinden het oprecht zonde dat al hun goede geuren nu verdwenen zijn en nemen zich voor om de schade zo snel mogelijk te herstellen. Nu begint hún zware taak : het huis zo rap als ze kunnen terug tot hun vertrouwde habitat om te toveren. Met haartjes en geurtjes en rondslingerende speeltjes Maar t moet gezegd, zij werken op zon momenten even goed samen als mijn echtgenoot en ik. Dan is er plots eendracht in hun rangen en binnen de dag ziet alles er weer uit alsof er niets gebeurd is.
Als ge in de winkel iets verkoopt, dan is uw klant gelukkig en hebt gij centen in uw zak. Als ge een schone foto trekt dan kunt ge die aan uw muur hangen en er van genieten of ze aan mensen sturen voor hun verjaardag en hen blij maken met het persoonlijk cadeautje. Als ge een verhaaltje schrijft kunt ge mensen aan t lachen maken en voelt ge u goed. Als ge met hout en zaag in de weer geweest zijt hebt ge een kastje. Als ge een knoop aan een hemd gezet hebt hebt ge een hemd dat weer sluit. Als ge uw kleren wast hebt ge precies een boel kleren bij gekregen. Zon dingen hebben zin.
Als ge uw vrienden met iets zelfgemaakt verrast dan zeggen die : Oh, ik werd goedgezind van uw onnozel verhaaltje! Ik heb eens goed kunnen lachen, of Merci voor dat geestig stripverhaaltje dat ge voor mijn verjaardag opgestuurd hebt! Maar ik heb nog nóóit een mens horen zeggen : Amai, nu hebt ge schoon gekuist!! Ah nee, er is nooit iets van te zien! Een uur later staat er al terug ergens een vuile tas, liggen er ergens twee katten te ravotten dat de haren in t rond vliegen, ben ik zelf in een papierberg gedoken en ligt alles opnieuw vol rommel, en komt Paul met zijn voetbalschoenen vol modder binnen
Trouwens mensen verwachten gewoon dat dingen ten allen tijde proper zijn. We zijn zo opgevoed. Amai, das hier vuil!, zoiets zullen ze wel durven denken. En dat begrijp ik als de beste. Goddank durven ze t meestal niet hardop zeggen.
Op zon gedwongen poetsmomenten als vandaag ben ik altijd jaloers op vrouwen die graag kuisen. Die er plezier in scheppen om elke dag hun postuurkes af te stoffen. Die dat liefdevol en met veel tijd willen doen. Ik benijd die dan echt. Ik ben dan ook jaloers op mensen met kinderen. Stel u voor dat ik in plaats van 5 ruivende katten, 5 behulpzame kinderen had Dan zouden wij als een vrolijk gezin van ijverige kabouters met borstels door t huis springen al zingend van Hohei, hohei! We zijn vandaag zo blij!... En alles zou op een wip gepoetst zijn Gesteld natuurlijk dat uit de combinatie van mijn echtgenoot en mij behulpzame, gedweeë kindjes zouden voortgekomen zijn. Dream on, zullen we maar denken
En t moeilijkste van alles aan kuisen is nog het er aan beginnen Ge pakt dan iets vast en dat voorwerp geeft u inspiratie, ge wilt er dan een foto van maken voor een stripverhaal, of ge wilt er een tekst over gaan schrijven. Zoals vandaag ook weer, ik begin te kuisen, en dan krijg ik ideëen voor een verhaaltje over poetsen. Dan laat ik de borstel staan en pak een potloof en schrijf wat notas op de witte rand van de krant Maar zo gaat dat poetsen natuurlijk niet vooruit En dan zie ik Paul op zijn buik op de grond liggen reikend met zijn vod onder een kast en dat vind ik dan weer grappig om een strip rond te maken. Dus gaat de borstel weer aan de kant en ga ik mijn fotoapparaat nemen Niet te doen gewoon
Dus, het is nu twee uur s nachts, nu heb ik een op t eerste zicht proper huis maar veel belangrijker ik heb een verhaaltje! Ik denk dat het de eerste keer van mijn leven is dat mijn gepoets eens echt iets concreets heeft opgeleverd.
Geef nu toe... zo'n foto's sméken er toch gewoon om om er een stripverhaal van te maken?... Daar ga ik toch niet aan kunnen weerstaan?...
Voila, ondertussen is de bovenste verdieping ook gestofzuigd geraakt, nu even tijd voor ontspanning. Dus... Tadadadaaaaaaaa! Hier is fotoraadsel 97! De meeste mensen hebben het in huis, en iedereen kent het zeker. Mail me maar als je weet wat het is! Zet aub je antwoord niet op mijn blog om de zoekpret van de anderen niet te bederven!
Elke dag een grotere foto voor diegenen die het niet direkt herkennen. Veel puzzelplezier! Ik ga nog een paar uurtjes poetsen... ------------ PS. Ik heb net ontdekt, bij 't leegmaken van mijn overvolle mailbox, dat ik de laatste maanden enkele mailtjes over 't hoofd gezien heb en dus niet beantwoord heb. Dat komt omdat ik mijn mail altijd open op 't rechtste scherm - mijn oude Medion - en de kleuren en contrasten werken daar niet meer goed van. Ik zie geen verschil meer tussen het lichtroze, waarin de nieuwe berichten verschijnen, en de witte vakken waar de reeds gelezen mails staan. Dus heb ik er een paar overgeslagen... Sorry daarvoor! ------------- Oeps, er lagen hier ineens 3 zakenmails (die voorrang hadden) en 24 fotoraadselmails op mij te wachten... Dus het duurde even voor ik alles gelezen en beantwoord had... De eerste die het juist raadden waren Luk, Andromeda,Willliam, Rina, Opapat, Walter, Lange Lou, Dolfijn, Speelster, Ingrid, Ron, Chrisje, Jan, Cécile, Pedro, Willem en Viva! Zéér belangrijke waarschuwing : Ge moet uw huis niet afbreken of dingen kapot zitten maken om dit voorwerp te vinden. Het ding is zo met het blote oog zichtbaar. Ik wil niet aansprakelijk gesteld worden voor eventuele schade, want sommigen zijn met bangelijke dingen bezig lees ik... : Morgen een grotere foto om verdere schade te voorkomen
Luk, Andromeda,Willliam, Rina, Opapat, Walter, Lange Lou, Dolfijn, Speelster, Ingrid, Ron, Chrisje, Jan, Cécile, Pedro, Willem, Viva, Mieke R., Paul , Rikavensis en Loulou hebben het raadsel al opgelost... En alles in hun huis is nog intact
De harde bewijzen bij 't vorige artikel. Ge ziet, we zijn bezig! Terwijl ik de kattebak kuis...
...stofzuigt Paul alvast de living...
Jaja, een "nieuwe man" in aktie... Allez, "nieuw"... Ik heb hem al wel bijna 25 jaar, maar hij is nog goed. Nu rap boterhammeke eten, dan fotoraadsel op blog zetten, en dan aan de keuken beginnen...
PS. Op de achtergrond ziet ge de bewuste verzameling fotoalbums waarover ik in 't vorige berichtje schreef...
Mijn dag is vandaag op een záááálige manier begonnen... Ik wil het beslist met jullie delen.
Ik doe mijn mailbox open en de eerste mail heeft als titel : "Fotoraadsel 97". Ik schrik mij een hoedje want bij mij weten was mijn nieuw raadsel nog niet op mijn blog verschenen. Of ons Irma had het er vannacht stiekum moeten opzetten. En ik zie haar echt niet in staat om te kunnen typen met haar dikke pootjes.
Ik open die mail en de eerste zin blijkt : "Is het een lucifer?"
Ik kreeg bijna een hartstilstand! De eerste gedachte die door mijn kop flitste was :
"Oooooooooh ik heb vannacht in mijn suffigheid mijn blog weer verkeerd geprogrammeerd! En God weet welke foto heb ik erop gezet?! Misschien zelfs niet eens de eerste maar al de zesde van mijn fotoraadsel!!!"
Ge moet weten. Ik maak regelmatig programatiefouten want ik heb problemen met datums. Zo goed ik misschien met letterkes ben, zo slecht ben ik met getallen. Een soort dyslexie met cijfers ofzo. Ik weet het niet, maar ik worstel er al heel mijn leven mee. Ik schrijf getallen altijd verkeerd, ik weet nooit juist welke dag het is, mijn zakenbrieven herlees ik 5 keer na op datums en dan nog gaat het dikwijls mis. Dat gaat zelfs soms over jaartallen die op niks slagen! Ik heb dit jaar al geleefd in 1907, 2005, 2071 en 2017... Pijnlijk zenne.
Ik maakte vroeger (in het pré-PC-tijdperk) zo van die sjieke fotoalbums. Van die dikke rode lederen, met brede ruggen. De fotokes werden er minutieus en kaarsrecht ingeplakt. Alle souvenierkes er tussen gekleefd. Gewoon sjiek. Op 't einde pakte in dan dat album op mijn schoot tussen mijn knieën en ging op de rug de datum van de reis zetten met gouden "overwrijfletterkes". Zodat die cijferkes schoon recht zouden staan plakte ik eerst provisoir een plakbandje, ik schatte de breedte van mijn datum, woog dat af tegen de breedte van de rug van het boek, en dan begon ik mijn datum er op te wrijven, schoon in 't midden van de rug. Prachtig zag dat er uit! Mijn album kwam dan bij zijn broertjes in de kast te staan. Ikke fier. Paul naar boven. Paul heel trots boek laten zien. En... "Schat, dat was wel niet in mei hé? Dat was juni. En ook niet in 1988. 't Is nu wel 1998." En daar ging mijne schone rug. Kon ik wéér letterkes gaan afkrabben met een cutterke... Erg zenne!
Nadat dus deze eerste reactie door mijn kop geflitst was. (Ja, bij mij kan er veel op korte tijd door mijn kop flitsen! ) Las ik het mailtje verder :
"Is het een lucifer ?
(ik hoef geen foto te zien om het fout te raden...)
Als het niet juist is dan ben ik zeker de eerste, hihi!"
Eens zover gekomen viel ik bijna van mijn stoel van 't lachen! Zalig toch als ge zo'n humoristische mail krijgt op uw nuchtere maag?! Mijn dag werd er ineens goed van! De volgende zin was :
"En uw Irma voor een wc-borstel nemen ... op mijn eerste communiezieltje, ik zou niet durven !
Maar hare permanent is er toch wat aan 't uitgaan ;-)"
En ja, mijn trouwe fan heeft gelijk. Ons Irma hare permanent is er zeker uit. Moest ons ma nog leven ik zou haar eens in aktie laten schieten met haar krulspelden en in bier geweekte papierkes. Maar ja, dan zou de sukkel eindigen met pijpekrullen...
Ons Irma zou ook dringend eens in de was moeten. Maar dat durf ik niet riskeren. Dus ik snuffel alle rommelmarkten en Kringloopwinkels af in de hoop een identiek exemplaar te vinden zodat ik het durf te wagen haar eens te wassen. Tot hiertoe is ze spijtig genoeg nog altijd een "Pièce unique" gebleken...
Allez, ik ga in aktie schieten. Ik moet vannamiddag heel mijn huis kuisen want morgen is er hier een belangrijke vergadering in mijn living. Meneren met sjieke donkere kostuums, weet ge wel... En als ik nu niet kuis dan gaan die mensen hier morgen buiten als katten als ze op mijn stoelen gezeten hebben...
Trouwens tegen dat ik straks klaar ben met stofzuigen ga ik genoeg materiaal hebben om 5 nieuwe katten bij te maken denk ik
En aan mijn lieve fan die me dat zalig mailtje stuurde : een hele dikke merci om mij deze dag gierend van 't lachen te laten beginnen! Nu ga ik tenminste met goeie moed aan mijn poetsdag kunnen beginnen!
Deze namiddag zet ik 't fotoraadsel erop. En wees gerust. Het gaat geen lucifer zijn.
Niet simpel als zelfs uw handtas al medezeggingschap eist bij de aankoop van een nieuwe auto... En zeker niet als uw handtas een schaap met een eigen willetje is...
Wat doet een mens in zo'n geval?... Och, 't zal wel veel simpeler zijn een kleinere muziekinstallatie te vinden dan een nieuwe handtas. )
Was me dat weer een moeilijke bevalling deze week! Er zijn veel zalig "onsmakelijke" mails over en weer gegaan...
"Oei, kamt gij met deze borstel uw haren? Ik hoop dan maar dat ge niet blond of grijs zijt, maar op zijn minst bruin van haar..." "Een afwasborstelke? Ah zo, gij gebruikt dat ook om uw kattebak mee uit te mesten?..." "Gij beweert dus dat ge dit voorwerp niet in huis hebt? Wel wel, dan moet gij wel een heel gezonde, compacte en gladde stoelgang hebben..." "Ja, tuurlijk, ge moogt er uw vloer mee schuren. Ik denk niet dat hij er veel properder van gaat worden. En het werkt ook wat onhandig... Persoonlijk zou ik het toch niet doen. Al was 't alleen maar voor de geur..." "Een tandenborstel? Mja, misschien voor een "breedsmoelkikker"...
En nog, ondanks al mijn tips, kwam de WC-borstel bij sommigen maar niet op de proppen...
Bij Chrisje, Luk, Opapat, Walter, Francois, Lut, Lange Lou, Dolfijn, Willem, Corry, Rikavensis, Paul , Viva, Nilleke, Jan , Ingrid, Ann, Willy, Redpoppy, Speelster, Vifke, Yvette, Fernanda, Titipoes, Klaproosje, Cooltje, Mieke R, Ryntje, Mare, Nand en Marleen is hij echter wel opgedoken! Daaruit kan de detective in mij mogelijk drie zaken deducteren : ofwel hebben jullie allemaal een zeer proper toiletje, ofwel hebben jullie een ongebreidelde stoelgang die zich niet in rechte banen laat leiden en wordt de borstel vaak ter hand genomen, Ofwel hebben jullie heel goeie ogen en gaan jullie op een zeer geconcentreerde, haast "Zen"-achtige manier, door 't leven en staan jullie heel bewust stil bij elke handeling die jullie verrichten en bekijken jullie telkens je wc-borstel liefdevol en grondig. Ja, ik ben er van overtuigd, 't zal zeker dat laatste zijn.
Ah ja, nog iets... Aan al diegenen die meenden dat het "een stuk van ons Irma haar pelske" was... Ze is nu zéér beledigd. Dat ge bij het fotoraadsel over het "geboebbeld toiletpapier" gokte dat het mijn eigen velleke was... Tot daar aan toe. Ik kan daar tegen. Maar ons Irma is zo'n gemakkelijke niet hoor... Ik heb haar dus maar angstvallig de namen van de snoodaards verzwegen die dachten dat zij een wc-borstel was.
Geef toe, iedereen heeft toch zo'n borstel in huis hé?! Ons ma had er vroeger eentje die vervaardigd was uit een soort van riet. Zo'n heel stug riet waar ook de was- en schuurborstels destijds van gemaakt werden. Maar ik ben er maar van uit gegaan dat die exemplaren nu toch al stillekes uitgestorven zullen zijn en dat iedereen er wel eentje uit plastic bezit...
Maar 't is goed, ik zal wel zien dat ik voor morgen een nóg gemakkelijker raadsel gefotografeerd krijg
32. Verboden te bijten in het lichaam van Christus.
De dagen voor de communie waren hectisch. Ma naaide voor mij een stijfstaand wit kleedje, ze ontwierp een kroontje en een handtasje uit maagdelijke kant. Het kleedje moest keer op keer opnieuw gepast worden zodat ze telkens nog wat verbeteringen kon aanbrengen. En passen vond ik niet plezant. Zo lang stilstaan en dan nog met al die vervelende spelden Pffft en dan nog langzaam ronddraaien om te zien of de lengte wel overal gelijk was. Wat een kwelling voor een beweeglijk kind.
Voor haarzelf ontwierp ze een lichtblauw tailleurke en een hoed.
Om nog te zwijgen van de voorbereiding van mijn kapsel Ik had "ijzerdraadhaar". Er was werkelijk niets mee aan te vangen. Desalniettemin was ons ma al heel mijn jeugd bezig geweest met krulletjes in mijn haren te draaien, want ze zag toch zo graag krullen. Maar voor de communie moest het natuurlijk nog een specialer kapsel worden. Nóg meer ellende aan mijn kop...
De voorlaatste dag werden mijn haren zorgvuldig in de bangelijkste krullen gedraaid. Vervolgens werd ik zo onbeweeglijk mogelijk mee naar de fotograaf genomen. Bewegingsloos als een opgezet wit konijn moest ik daar staan poseren. Zonder beer. Dat viel dus ook weer niet in goede aarde.
De voorbereidingen van het gedoe begonnen stilaan mijn neus uit te komen. Goddank zouden de cadeaus dit beslist toch allemaal de moeite maken. Dacht ik.
Nog een extra fotosessie... Bij mijn tante beneden in de antiekzaak. Zie mij hier weer "overgelukkig" staan stralen, zonder beer. Hier sta ik uiterst spontaan voor een biechtstoel uit de 18de eeuw die ze als pronkstuk achter in haar winkel had staan.
Eindelijk brak de grote dag aan
Het werd een aaneenschakeling van zorgvuldig ingestudeerde pasjes en bewegingen. De jongens moesten aan de linkerzijde van de kapel op de witte tegels gaan staan en de meisjes rechts op de zwarte. Er werd in ganzenpas naar het altaar gedabbeld en daar kregen we voor de eerste keer van ons leven de heilige hostie! Dit was dan eindelijk het grote moment waar alles al die maanden om te doen was geweest.
Ge kunt u de desillusie niet voorstellen toen ik merkte dat die hostie ten eerste naar weinig smaakte en ten tweede ook nog binnen de minuut gesmolten was. (Kauwen was ten strengste verboden want dan beet ge in het lichaam van Christus!!!) En dan te bedenken dat ik aan een toverbol wel vijf minuten plezier beleefde en aan een zjapmeter (een meterlang lint van zwarte drop) een kwartier En om die dingen te leren snoepen had ik niet maandenlang moeten oefenen.
Vanaf nu kon er ook niet meer gebeuzeld worden. En ging er dus bij t vertellen van een onwaarheid ook geen zwart kruis meer op ons voorhoofd verschijnen zoals toen we klein waren. (Hoewel ik dat nooit heb zien gebeuren, want ik ben regelmatig voor de spiegel gaan staan en elke keer als ik hem een leugen vertelde gebeurde er juist niets met mijn voorhoofd. Het bleef net even wit - of vuil net als het voor de leugen was.)
Maar als we na onze Eerste Communie een onwaarheid vertelden ging dat plots een leugen heten en zou er moeten gebiecht worden. In een biecht-stoel, en dat bleek dan helemaal geen stoel te zijn - zoals een coiffeurstoel, of een tandartsstoel - maar een groot houten hok met een half gordijntje, een bank om op te knielen en een duister roosterke waarachter een pastoor iets zat te mummelen. Gij moest dan op uw beurt uw zonden van de week terug fezelen. Heel stillekes, maar toch verstaanbaar. Ge mocht ook niet te dicht bij dat rooster komen want er doorheen kijken was niet toegestaan. Probeer het maar eens
Mijn lijst zonden zou ook elke week dezelfde zijn. Ik was drie keer ongehoorzaam geweest tegenover ons ma. (Nooit tegenover onze pa, gewoon uit tijdsgebrek, ik zag die mens toch alleen maar in t weekend.) Ik had drie keer gelogen. En ik was drie keer onkuis geweest. God weet wat ik met dat laatste bedoelde, maar de pastoor wist dat schijnbaar wel.
Elke keer moest ik als penitentie (nog zon woord!) drie Wees Gegroet-jes en drie Onze Vader-s bidden. Vanaf dan kon ik opnieuw gaan zondigen. Ik moest wel!! Anders had ik de volgende keer niets om te gaan biechten!!!
Mijn communieprentje.
Na de Communie-mis, pardon, de Communie-eucharistieviering, werd er gefeest.
De familie kwam samen in onze kleine living en er verschenen kristallen coupes op tafel tot de rand gevuld met garnalen en stukjes tomaat in whisky-saus. Persoonlijk sprak het mij niet zoveel aan als Krieken op Jenever, maar het kon er mee door. Daarna werden de communie-korfjes geserveerd. Gewone videekes in feite. Bakjes in deeg waarin kip en frikadellekes zaten en waar een zwanekopje uitstak. Best lekker. Dan volgde een stuk vlees met groentenkrans. Niet te doen.
Als dessert kwam crème-glace in de vorm van een lam op tafel. Ik vond het een beetje onsmakelijk om zon beest te moeten zien onthoofden maar later bleek dat ik nog heel veel geluk had gehad. Bij andere kinderen was het ijsbeest gevuld geweest met grenadine Op het moment dat de kop er werd afgeschept stroomde de rode stroop over dat witte beestje! Ik ben mijn ouders nog altijd dankbaar dat ze me dat beeld bespaard hebben.
Het feest bij ons thuis. Ma staat rechtop, ik leg mijn arm rond moemoe. Vanzelfsprekend was het de bedoeling dat de rijkgevulde tafel op de foto kwam te staan... Maar de camera had weer zijn eigen willetje en hij trok de rijkversierde... luster. Er waren toen nog zekerheden in 't leven.
Na de maaltijd verschenen de cadeaus. Eindelijk!!! Het meest interessante aspect aan heel het gedoe volgens mij. Na maanden uitkijken naar dit gebeuren bleek het een grote teleurstelling. Ik had gehoopt op minstens één beer maar nee. Uit het eerste pakje kwam een gouden polshorloge Goud! Wat een fragiel materiaal om aan mij te geven! Zou ik weer niet met mijn kwikbolleke mogen spelen als ik dat ding droeg waarschijnlijk
Het volgende pakje dan maar. Dat was groter, alhoewel verdacht hoekig en veel te zwaar, maar ik koesterde toch nog hoop. De beer zat misschien in een doosje Edoch. Uit het vrolijk gekleurde papier kwam het triestigste boek dat ik ooit gekregen heb : het Kramers Nederland-Frans en Frans-Nederlands Woordenboek. Die in t vervolg onder de naam Den Dictionnaire door t leven zou gaan. Dat vond ik nu echt helemaal geen cadeau voor een kind. Dat was een cadeau voor ons ma begot! Want zíj was het die zich druk maakte omdat ze die moeilijke woorden in mjin Frans boek niet verstond! Ik moest ze van de juffrouw niet eens kúnnen begrijpen. Ik moest ze alleen maar juist kunnen prononceren om mijn taalgevoel aan te scherpen.
Maar krijgt dat op zon moment, met heel de familie erbij, maar weer uitgelegd
"Den Dictionnaire".
Het lichaam van Christus was smakeloos en de cadeaus in mijn ogen waardeloos.
Wat al die mensen in de eerste communie gezien hadden ik zag het alleszins niet En vanaf nu kwam er ook nog elke zondag een mis bij Pfffff, en dat allemaal voor een fragiel horlogeke en Den Dictionnaire. Ik had toch weer een triestige ruil gedaan ja
Dit was ons ma op haar eerste communie. Ook al met een dikke collant waarschijnlijk bedoeld om haar magere beentjes wat te verhullen. Voor haar kapsel heeft ze zo te zien ook moeten lijden en afzien. Maar aan haar glimlach te zien zijn haar cadeaus toch beter meegevallen. Ofwel had ze ze nog niet gekregen en leefde ze ook nog in de naïeve illusie dat ze een schone beer zou krijgen...
Komaan! Kuis uw ogen eens uit! Maar liefst niet met dit voorwerp
Morgennamiddag verschijnt de oplossing! Chrisje, Luk, Opapat, Walter, Francois, Lut, Lange Lou, Dolfijn, Willem, Corry, Rikavensis, Paul , Viva, Nilleke, Jan , Ingrid, Ann, Willy, Redpoppy, Speelster, Vifke, Yvette, Fernanda, Titipoes, Klaproosje, Cooltje, Mieke R, Ryntje, Mare en Nand weten de klepel al hangen. (En nee, ook deze uitspraak is géén tip!)
