"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
11-06-2009
Fotoraadsel 192 - foto 5
Nu wordt het toch duidelijk? Of niet?
Reeds opgelost door Wim, Luk, Rudy, Kathleen, Geert, Lisette, Andromeda, Jan, Redpoppy en Vif!
Te moe, te snottig, te blafferig om iets creatiefs te maken... Zoals zovelen zit ik niet met een Mexicaans maar een echt gezond Belgisch griepje. Eigen griep eerst. Dus maar een mopje om er de moed in te houden...
Op een keer werd ik uitgenodigd door de maten om eens mee een avondje te gaan stappen. Ik vertelde mijn vrouw dat ik voor middernacht zou thuis zijn. De uren gingen voorbij en de pinten ging binnen op een te gemakkelijke manier. Rond 3 uur 's morgens kwam ik thuis. Toen ik de sleutel eindelijk in de deur kreeg, ging de koekoeksklok en 'koekoekte' 3 keer. Snel realiserend dat mijn vrouw misschien kon ontwaken, koekoekte ik zelf nog 9 keer. Ik was werkelijk trots op mezelf voor dit lumineuze idee, ge moet er maar opkomen, om hierdoor aan een mogelijk conflict met haar te ontsnappen. De volgende ochtend vroeg mijn vrouw me wanneer ik thuis gekomen was en ik vertelde haar : "Om 12:00 uur." Ze scheen helemaal niet verwonderd te zijn. Toen zei ze: "We hebben een nieuwe koekoeksklok nodig." Toen ik haar vroeg waarom, antwoordde ze: "Wel, vorige nacht heeft onze klok 3 keer gekoekoekt, dan 'Oh FUCK' gezegd, daarna nog 4 keer gekoekoekt, gehoest, nog 3 keer gekoekoekt, dan begon ie te giechelen, koekoekte nog 2 maal, struikelde over de kat en liet vervolgens een enorme scheet ...."
Hoofdstuk 15. Deel 3 : Zelfzekerheid, doortastendheid, overredingskracht : de korste weg om uw doel niet te bereiken.
Naast onze auto had een vrouw een vuurtje opgesteld waarop ze zoete aardappels roosterde. Dus ik had weeral een verrukkelijke - en spijtig genoeg héél voedzame - lunch. Aangezien we toch een beetje teleurgesteld waren door het toeristische gedoe tussen de langrnekken dachten we erover om ons dan maar eens écht grondig te laten plukken. Per ongeluk in een 'tourist trap" verzeilen is niet plezant maar als ge 't in uw volle bewustzijn doet kan het héél leuk worden. En wij waren na vanmorgen écht wel in voor een goeie toeristenval en een goeie schaterpartij.
Er was hier een heel stuk verder nog een langnekdorp dat zogezegd alleen te bereiken was met een bootje. Misschien zou het er daar nog iets authentieker aan toe gaan? Alleszins dat koel boottochtje op een rivier in de jungle stond ons heel erg aan, en de eventuele nep-Karen zouden we er wel als bonus bijnemen. We moesten er alleen voor zorgen dat we een bootsman vonden die ons begreep en ons zéker niet terug zou brengen naar het dorp dat we al gezien hadden, Ban Huai Deau. We moesten hem dus aan 't verstand brengen dat we naar de Karen van Ban Nam Piang Din wilden, een dorpje dichterbij de Birmese grens. Blijkbaar een al wat gevaarlijker gebied want als ge dáár nog voorbij wilt moet ge u eerst bij de politiepost laten registreren. Iets verder ligt ook nog een kamp van wel 20.000 gevluchte Birmanen van bergstammen. Er wordt in deze buurt nogal veel geschermutseld, vandaar die strengere controles.
Wij vonden een rivier, we vonden zelfs een longtailboot en we vonden een hoop mannen die geen woord Engels spraken. Dat laatste maakte het iets minder interessant, maar aangezien we nu al twee van de drie ingrediënten hadden, een rivier én een boot, wilden we dat toch niet kwijtraken door verder op zoek te gaan naar iemand die ons zou verstaan.
De bootjes liggen vast aan stokken met lijnen. Je vist hier je boot!
Dus begonnen we die mannen met de kaart in de hand uit te leggen dat we in géén geval naar Ban Huai Deau wilden, want dat we die Karen al gezien hadden, maar dat we nu naar Ban Nam Piang Din moesten. Met nadruk : aan de Birmese grens. Aangezien Tony van 't hotel ons toch ook een keer of 30 de weg had uitgelegd wou ik deze beproefde methode hier ook toepassen. Ik slaagde er in van op een minuut of vijf toch een keer of 50 het woord 'Nam Piang Din' te gebruiken, al wijzend op mijn kaart, en Paul speelde mijn trouwe echo, dus er kon geen misverstand zijn, ze zouden het nu zeker niet meer aandurven ons naar het verkeerde dorp te brengen om zo een stiekem een besparingske van benzine te doen. Ze wisten nu dat we onze zaakjes hier kenden en dat wij beslist geen normaal toeristisch vee waren waar ze mee konden doen wat ze wilden. Oh néé, wij zouden ons niet laten vangen. Wij waren voorbereid, wij. Wij gingen naar Nam Piang Din, naar de Birmese grens, naar de échte longnecks!
De man keek ons diep in de ogen en herhaalde "Nam Piang Din" als een mantra, alsof hij tegen een stelletje gekken sprak die hij beslist niet woest wilde maken. Hij sprak ons geruststellend toe maar toch bleef voorzichtig op vragende toon de dorpsnaam herhalen en herhalen. Wij bleven ja-knikken en herhalen. Zelfverzekerd en doortastend.
Vol overtuiging dat we dit perfect aangepakt hadden betaalden we de prijs voor de boot en natuurlijk de inkom voor het dorp, stapten in de longtail, de bootsman gooide nog snel een meeneemmaaltijd voor zichzelf in een plastic zakje, zette zich achter ons aan de motor, de "zandbanken-uitkijker" drapeerde zich 5 meter voor ons op het uiterste puntje van de boeg, en weg waren wij. Naar Nam Piang Din. Zo fier als gieters dat we dat toch maar weer in orde gekregen hadden.
Het werd puur genieten Die machtige rivier slingerend tussen een indrukwekkende natuur En een boot helemaal voor ons alleen. Na enkele stroomversnellingen kwamen we aan werkzaamheden aan de rivier en was het wat sukkelen om verder te geraken, plots keerden we terug, ik grapte nog tegen Paul dat het hier een 'enkelrichtingsrivier' was en dat we terug moesten omdat we aan 't spookvaren waren, maar er bleek iets anders aan de hand. De rivierarbeiders hadden daar ook een boot liggen en onze schipper ging van hen een half jerrycanneke diesel kopen. We hadden dus blijkbaar te weinig brandstof bij om ter bestemming te geraken? Toch raar want die schipper moet toch wel gewoon zijn om toeristen naar de langnekken van Nam Piang Din te brengen? Die moet daar toch op voorzien zijn zoudt ge zeggen? We maakten ons verder geen zorgen, zaten prinsheerlijk op ons houten latje achteraan in de longtail en genoten van de prachtige jungle met zijn vogeltjes en... ineens op de oever... een heuse jonge olifant die daar lag te slapen! Ik probeerde onze schipper wijs te maken dat zoiets voor ons iets heel speciaals was en of hij even wou stoppen en omkeren voor een foto maar daar begreep hij niets van. Hij leek ook heel gehaast, alsof er echt geen tijd te verliezen was. Kortom, die olifantenfoto werd maar niks.
Voor de heel goede kijkers : een olifantenkontje.
Onderweg zagen we nog bootstations - de meer toeristische - dus onze man was zo slim zijn bootjes meer stroomopwaarts te leggen om de solitaire reizigers te onderscheppen. Best leuk want op die manier hadden wij onbewust de langste boottocht genomen. En hij duurde ook écht lang. Veel langer dan in de reisgidsen beschreven stond zelfs...
We waren al een leuke nederzetting van duidelijk inheemse mensen gepasseerd die mooi op een heuvel lag en dat zag er best ook eens de moeite uit om te bezoeken, maar niet nú want nú gingen we dus naar de langnekken van Nam Piang Din.
Geef toe : toch best de moeite om ook ooit eens naartoe te gaan...
En de boot hij vaarde en vaarde, verder en verder. Ja, 't moet gezegd we kregen echt waar voor ons geld. Uiteindelijk legden we aan tegen een heel hoge oever, wij klauterden de rand op, de schipper volgde ons met zijn zakske met zijn gekookte rijst, wij kwamen boven en wij zagen niets. Enkel een bord met "Nam Piang Din Police Post" en enkele kraampjes met fruit. Geen mens sprak ons aan, wij liepen wat doelloos naar een pad in de jungle te zoeken, vonden niets, liepen dan maar terug naar de oever waar onze schipper lekker in zijn zak met gekookte rijst zat te dabben, en vroegen hem heel verbaasd : "Longneck sir? Where longneck?" Even verbaasd antwoordde hij : "No longneck. This Nam Piang Din!" "Yes. Very good. Now longneck." "Longneck no here!!" "Hoe??? Longneck no here?!! Longneck where???"
Om dit oeverloze gesprek dat nog wel een tijdje doorging even in te korten : als we iets nauwkeuriger op de landkaart hadden gekeken dan hadden we gemerkt dat het longneckdorp ettelijke kilometers bóven het vermaledijde gat Nam Piang Din lag, en dat we hier echt níks te zoeken hadden omdat dit enkel het beruchte police check point was voor t geval ge zo gek zou zijn de Birmaanse grens te willen oversteken door de jungle...
De schipper vouwde met boeddhistisch geduld zijn rijstzak terug dicht, deed teken hem te volgen, we stapten met zijn vieren terug in de boot en vaarden... tot aan die charmante nederzetting van daarstraks die "die we ooit wel eens hadden willen bezoeken"...
Tegen de tijd dat wij dus in het longneckdorp onze blijde intrede maakten hadden die vrouwen er hun toeristische dagtaak al opzitten. Die hadden al lang hun kostuums uitgetrokken, hun rommel binnengepakt en lagen lekker in hun huis te soezen in comfortabele t-shirts... Enkele hoopvollen waren nog aan 't weven en hadden hun kraam nog niet opgeruimd en die hun geduld werd beloond want zie hier kwamen twee verse toeristen! En aangezien die twee grote helden daar nu wéér helemaal alleen liepen en zo een heerlijk weerloze prooi vormden, durfden die alweer niet anders dan bij elke vrouw die ze fotografeerden een armband te kopen. De dag werd hoe langer hoe hilarischer! We wisten dat we gingen ingepakt worden vandaag, en we hadden ook nog bewust voor die boottocht gekozen maar nu begon het toch echt wel uit de hand te lopen. Goddank maakten de meeste vrouwen zich onzichtbaar omdat ze geen zin meer hadden om te werken want anders hadden mijn armen nu over de grond gesleept van 't ijzerwerk...
Naast Aziaten voel ik mij altijd een "Vlaamse Reus"... Vetgemest en slachtrijp. (Voor de Nederlanders : een "Vlaamse Reus" is onze grootste en lekkerste konijnensoort.)
Als ik zou moeten kiezen tussen de halsringen en de oorringen zou de keuze snel gemaakt zijn... Op mijn leeftijd primeert comfort boven schoonheid. De oorringen dus.
De kerkklok, alias de velg.
Ook dit dorp had een kerkje met alweer een goddelijk goedbedoelde maar zeer griezelig uitgevallen slogan boven de deur : "Mother help of Christians". Waarom niet ineens "Beware of Christians"? Nee, de missionering gaat hier op deze manier niet willen vlotten vrees ik. De velg van een vrachtwagenwiel had in haar vorig leven zoveel karpers gevoerd dat ze nu gereïncarneerd was als kerkklok. Er lag ook nog een schooltje, lekker open hutten die drie klaslokalen voorstelden, maar wel met een computer. Helemaal op de top van de heuvel zou een kerkhof liggen, dus wij daar hijgend en puffend naartoe gestapt om exact 1 kruis te vinden aan de voet van een gigantische mesthoop. Echt succesvol was onze expeditie niet te noemen. We zijn dan ook snel op onze stappen teruggekeerd. Gelukkig zonder de nodige versierselen rond onze benen...
Het schooltje. Of beter gezegd : de klas.
Als je zo moet leren tanden poetsen dan denk je toch dat iedereen met een vals gebit gezegend is?
Kinderen die zelf "kind van de rekening" zijn van 't geweld in hun thuisland... spelen toch niet liever dan met geweren...
Terug naar beneden gerinkeld en getinkeld en de plaatselijke niet-longneck-neringdoeners ook nog iets laten verdienen door hun colabakken half te plunderen. Een warm tochtje wel. Ondertussen waren de oudste longneckmadammen al vergeten dat wij al eens gepasseerd waren en die schoten terug in de "vogue"-houding en de cinema begon helemaal opnieuw. Ik wou nog een potje kopen en als originele pingel-poging stelde Paul voor een liedje voor hen te spelen. Hij had toch al op al hun snaarinstrumentjes zitten tokkelen (ge kunt het echt geen gitaar noemen). Op de duur is het nog een heel plezante boel geworden want ze begonnen te dansen en mee te zingen en 't waren zeker geen folkloristische liedjes. Zo was voor die mensen toch ook eens de sleur van het bestaan gebroken want heel de dag "de boerin in Bokrijk" uithangen moet toch ook niet geestig zijn. Maar van de prijs van mijn pot ging nog geen 20 baht af. Liedjes zingen of niet.
Keuken, living en slaapkamer in één. Met uitzicht op de rivier. Een loft dus?
De garderobe...
We namen afscheid van de dames met de lange nekken en de reuze oorlellen en stapten terug in ons bootje om door de koelere vooravond terug te varen in een zacht briesje over de klotsende rivier. Onderweg zagen we de jonge olifant nog steeds in de oever grasduinen.
Véél levenswijzer dan op de heenweg zat ik prinsesheerlijk in mijn bootje...
Na - uit eerlijke schaamte voor onze doortastende stompzinnigheid - een flinke cent drinkgeld gegeven te hebben namen we afscheid van onze schipper. Een man die nu toch weer een heerlijk hilarisch verhaal over zotte toeristen rijker is om 's avonds met enkele pintjes onder zijn palmboom aan zijn maten te vertellen. Hopelijk al rollend van 't lachen. 't Is hem van harte gegund.
Ge kunt wel met die mensen praten - velen spreken zelfs beter Engels dan de Thai - maar ze dreunen lesjes op, ze hebben hun trieste vluchtelingenervaringen al te vaak verteld, het is amper nog hun eigen verhaal. Het wordt pas boeiend als ge weg komt van de tafels vol souvenirs en ge achter de façades kunt gaan kijken. Zowel van de mensen als van de huizen.
Spinnen, weven, handtasjes en kleding ontwerpen... Deze mensen maken erg mooie zaken.
Af en toe viel er een huiselijk tafereeltje te bespeuren...
Het comfort van een lekker grote badhanddoek op uw hoofd. In 38°.
Main Street.
Toen we achter de huizen door begonnen te lopen kregen we toch iets te zien van hun echte manier van leven. Houten huizen op palen, met posters van popsterren tegen de wanden van de kamer geplakt, en kalenders natuurlijk, véél kalenders, de kleding (veelal Westerse) over rekken gedrapeerd onder de huizen of onder afdakjes, plastic kinderspeelgoed. Sommige woningen waren echte rommelhopen, andere hadden prachtig opgeblonken teaken vloeren. Zoals altijd waren meubelen zeer schaars. Enkel de plastic tuinstoel lijkt in Azië een succes te zijn. Voor de rest zit iedereen 't liefst op de grond of op de plankenvloer. Tussen de huizen, naar pijnlijk goede gewoonte, hopen afval. Omringd door kippen en katten wandelden we de heuvel op en vonden daar waarachtig een houten kerkje! Ze hadden godbetert geprobeerd de Karen te bekeren!! De Karen hadden er zich echter gene choco van aangetrokken. De tekst boven het altaar was ronduit eng, nochtans was hij door een Engelse missionaris geschreven : "Hide me within Thy wounds". Stel u voor! Voor een mens met een beetje fantasie is zoiets toch gruwelijk! Gelukkig dat niemand dat hier zal kunnen lezen, laat staan begrijpen...
Het houten kerkje.
Een gezellig intiem babbelmoment : mekaar knus ontluizen. Je kan ook mooi zijn zónder halsringen. Dan draag je toch gewoon oorringen! Zolang 't allemaal maar groot is. "Less is more" is nog niet tot hier doorgedrongen.
Hier zie je goed het kleurige lapje, tussen hals en ringen geklemd, dat de huid tegen irritatie moet beschermen.
Eén van de grappigste foto's is misschien nog die van een fel opgemaakt klein longneck-madammeke dat rondloopt in een veel te groot t-shirt van de hardrockgroep Slipknot. Hilarisch en droef tegelijk. Ge weet niet of ge moet beginnen schateren of tranen met tuiten huilen.
Als folkloristische klederdracht kan dit tellen... Probeer hier maar eens poëtische foto's te nemen...
Ook deze mensen worden door eindeloos doormalende administratieve molens gedraaid... Officiële papieren invullen in een taal die ge niet begrijpt... het wordt er niet simpeler op...
Toen we terug via de tunnel van kraampjes naar onze auto liepen kwamen we de Westerse rugzakkers weer tegen. Ze vroegen ons of het de moeite waard geweest was wat we gezien hadden, en of het moreel verantwoord was, en of het zin had - die voor hen wel echt dure - inkom van 250 baht te betalen. Wat moet ge daar nu op antwoorden?...
Tja wat is nu 't beste? De longnecks betalen om hen te mogen zien en te fotograferen en hun zo een inkomen te verschaffen? Of hen weigeren geld te geven in de hoop dat ze stoppen met die ringen rond hun nekken te doen? Het is uiteindelijk een manier om aan de kost te komen als een andere en 't moet gezegd, het brengt goed op. Ze kunnen ook ten allentijde de ringen rond hun nek verwijderen en zonder door het leven gaan. We hebben verschillende vrouwen gezien die ze niet meer droegen en toch gewoon deel uitmaakten van de maatschappij. Ik denk niet dat het prettig is dat oprecht zware gewicht rond je nek te dragen (hier moet serieus wat hoofdpijn geleden worden) maar aan de andere kant is het voor veel van die vrouwen ook een schoonheidsideaal. (Trouwens hoe prettig en comfortabel moet het zijn om een superboezem te laten inplanteren? Toch ook een gewichtige aangelegenheid voor rug en schouders zou ik zo denken?) Die halsringen zíjn ook elegant én... het is die mensen hun traditie. Ik ben al lang blij dat ze tenminste de keuze hebben om de hals- en knieringen of de oorringen over de haag te zwieren als ze dat willen. Deze longnecks leven tenminste nog in familieverband én in hun natuurlijke omgeving, terwijl de ontelbare Birmezen die overal in Thaise steden als poetslui of als prostituées werken er dikwijls helemaal alleen voor staan want ze spreken geen Thais... Dat vind ik een veel gruwelijker lot dan hier die paar uur per dag in een folkloristisch outfitje uw knutselwerkjes in een kraampje voor uw deur trachten te verkopen aan toeristen, en zo snel die weer weg zijn u terug onder te dompelen in uw familieleven. In een comfortabel westers t-shirtje.
Dame die er voor gekozen had zonder de halsringen verder door het leven te gaan.
Zondag, 1 februari 2009. Fern Rim Than Resort, Mae Hong Son.
15. De Giraffennek- en de Apenarmvrouwen.
Het avondmaal omringd door de honden.
En een paar uur later... een origineel ontbijtje!
Tijdens een rijkelijk en hoogst origineel ontbijt waren we alweer omringd door dikke bundeltjes sherpa waaronder zich telkens een warmbloedige aziaat zou bevinden. Om die te ontdekken moesten er dan eerst wel enkele lagen kleding afgepeld worden. Maar lang duurt dat hier niet, in vier of vijf uur tijd evolueert de temperatuur van 12° naar 37°. Ik start de dag met sokken, een lange broek, een t-shirt, een sweater, een jeanshemd en een poncho en een uur later heb ik enkel nog een rok en topje aan. Weer iets later loop ik rond in een doorweekte rok en topje. Best plezant klimaat voor Belgen : zomer en winter op 1 dag en dan nog perfect voorspelbaar ook.
Het zwembad in het park-bos van het Fern Hotel.
Vandaag gingen we de langnekvrouwen zoeken, het bleek helemaal niet zo moeilijk. De lieve kerel van ons eco-resort (dat gerund wordt door mensen uit de bergstammen) had ons gisteren tijdens 't diner een schitterende uitleg gegeven. "After bridge you take left. Second road left." "OK, bridge and second left." "Nononono! First bridge than street and than second road left." "Yes second road." "No. First pass bridge and then one road, that is not the good one. The right one is the second one." En zo bleef dat maar doorgaan, die second road leek wel zijn mantra. Na 't eten kwam hij alweer aangelopen, met ondertussen duidelijk nog een biertje extra achter zijn kiezen : "I forgot to tell you! You cross bridge and then you take the second road, not the first on the left." "Yes, we know, the second road on the left." "No! The first road is not the good one, first you pass the bridge and than you count, the first road, the second road,.. The second road you must take." Wij durfden al niet meer knikken om aan te geven dat we 't begrepen hadden uit vrees dat hij nóg een keer zou beginnen.
's Morgens bleek de uitleg dan ook nog volslagen overbodig want ge kunt de naam van 't dorp gewoon in onze Trees intikken. Met modern comfort op zoek naar een eeuwenoude stam... Ik had voor die mensen nieuwe tandenborstels meegebracht, zoals ik vroeger naar de afgelegen dorpjes van Sri Lanka deed, maar die heb ik maar al terug beschaamd weggestopt. Elk lid van de Chan, de Karen, de Padaung, de Hmong, of hoe die stammen nog allemaal mogen heten, loopt hier met een gsm aan zijn oor geplakt, dus die mensen zijn mijn missioneringswerk met den tandenborstel al héél lang voorbij. Ik zal ze wel gebruiken om al de rode en groene curry-smosvlekskes uit Paul zijn t-shirts te schrobben.
Het was een plezante weg, we moesten wel door een 10-tal fordjes rijden. Leuk, spetterdespetter met onze auto door de rivieren. Eindelijk was die 4X4 (pro forma, want 't water was nog geen 15cm diep) dan toch eens nuttig, alleen almaar omdat hij zo hoog op zijn pootjes staat.
In Ban Huai Deau, het bewuste Karen-dorp, stond er midden in de hoofdstraat een tafeltje met daarop een verfomfaaid papier in 't Engels dat uitlegde dat er eerst 250 baht moest betaald worden alvorens het wandelpaadje naar de nederzetting van de longnecks in te mogen slagen. De bedoeling is die mensen wat centen te verschaffen aangezien het eigenlijk Birmese vluchtelingen zijn en ze geen officiëel inkomen hebben. Het geeft natuurlijk een vreemd gevoel om inkom te moeten betalen voor een dorp maar mijn hart gaat nu eenmaal naar Birmezen uit dus kan ik er best begrip voor opbrengen. Sommige rugzaktoeristen die ook rond dat papier stonden te drentelen konden dat niet. Voor hun is 't vanzelfsprekend een dagbudget dat ze kwijtraken. Ze kozen er dan ook voor om hun weg verder te zetten zonder de longnecks te gaan bekijken. Begrijpelijk, ik ben ook ooit rugzaktoerist geweest en dan moet ge inderdaad goed op de kleintjes letten.
Ik heb deze reis toch al zo dikwijls aan mijn geliefd Birma moeten denken. Wat een schrijnend verschil van leven dat de Birmezen moeten leiden in vergelijking met de Thai. Dít land heeft haast alles : rijkdom, eten, vrijheid, een redelijk politiek klimaat, en hiernaast in Birma wonen mensen in dezelfde prachtige natuur die hun evenveel zou kunnen opbrengen maar daar zijn ze arm, doodsbang voor de terreur van de overheid, lijden ze honger, moeten ze dwangarbeid verrichten, zelfs vluchten voor de militaire junta, zit Aung San Suy Chi nog altijd met huisarrest, durven ze niet met mekaar praten uit angst voor verraad, ligt de natuur vol landmijnen... Gelukkig is er sinds kort een nieuwe Thaise Eerste Minister, die eindelijk hardop durft zeggen dat er in Birma toch wel iets zou moeten veranderen. Logisch want Thailand krijgt de meeste van de Birmese vluchtelingen over zich heen en moet daardoor zijn grens grondig bewaken. Een dure affaire want het is een lange grens.
Als ge betaald hebt en het paadje naar het dorp inslaat loopt ge een honderdtal meter door een enge tunnel van kraampjes met handwerk van de Karen. Er liggen best mooie zaken tussen maar op deze manier aankomen zorgt er wel helemaal voor dat ge u in een toeristisch soort "Bokrijk met mensen" voelt binnenstappen. Maar het wordt nog erger.
Achter een bruggetje begint het echte dorp van houten paalwoningen... en voor elk huis staan tafels met handicrafts met daarachter inderdaad een langnek die aan 't weven, aan 't spinnen of aan 't naaien is. Telkens ge een stap verzet naar het volgende huis vliegt de vrouw recht, strikes the pose, wacht als een standbeeld tot de obligate foto gemaakt is en vraagt als dank iets van haar stalletje te kopen... Oeverloos onnatuurlijk.
Ze zijn inderdaad netjes uitgedost in hun stamkostuum maar probeer maar een foto te maken als er op de voor- en achtergrond altijd toeristische paraphernalia in beeld komen. Och, ze zijn zo vriendelijk dat ge best zou kunnen vragen om een beetje opzij te gaan staan om een betere foto te nemen met een neutralere achtergrond, maar het hoeft opeens niet meer voor mij. Het is allemaal een beetje te gemaakt, te geforceerd, te commerciëel. Ik begin me zelfs vragen te stellen over die ringen rond die nekken. Ja, ze zijn echt, het is een lange metalen spiraal die rond de nek gewonden zit, maar er is nog veel plaats, ze kunnen hun hals goed bewegen, het is ook niet zozeer de nek die opgerekt wordt als wel de schouders die naar beneden geduwd worden door het loodzware metaal. Maar het zit dus helemaal niet strak rond de hals, en om het toch wat comfortabeler te maken hangen ze een soort stoffen slabbetje tussen metaal en huid, wat het geheel nu niet bepaald esthetischer maakt
Eén van de meisjes is een zangeres en heeft zelfs enkele cds op haar naam staan, ze heeft dan ook een liedje gezongen. Paul heeft natuurlijk het kind al haar plaatjes gekocht om haar te steunen. De titels staan er in een erbarmelijk soort Engels op en elk liedje gaat over het droeve lot vluchteling te zijn. De zangeres woont al meer dan 10 jaar hier in dit dorpje in Thailand. Overbodig te zeggen dat de drie andere Karen-dorpen hier in de buurt (die een felle concurentie voeren om de toeristen naar hun eigen nederzetting te lokken) nu ook allemaal een madam met een lange nek hebben leren zingen zodat ze mekaars klandizie kunnen afpakken. Elk dorp zijn eigen langnekzangeres Mekaar vliegen afvangen... Een klassiek Thais gebruik blijkbaar, zie maar naar wat Soraida van het olifantenhospitaal met haar buren meemaakt.
De zangeres en Paul.
De Karen hebben ook speciale nepringen ontworpen (die achteraan open zijn en met een lint kunnen dichtgebonden worden) die ze dan pardoes rond de nek van de argeloze toerist ploffen om zo een foto te laten nemen. Dat is mij dus ook overkomen. Dán voelt ge u pas helemaal onnozel... Ondertussen draperen ze dan ook nog razendsnel wat bloemen over uw hoofd, gaan snel naast u op de bank zitten en de foto wordt genomen Ge voelt u op dat moment een bleke opgebonden struik in vroegtijdige lentebloei! Hilarisch! Enfin, ik laat het allemaal maar gebeuren, dan kan er toch eens gelachen worden.
Oh nééééé....
Oh jawèèèèèl...
Buiten ons twee waren er nog enkele Aziatische toeristen, meer volk liep er niet rond.. Ik voelde me dus wel verplicht om van elke vrouw die ik gefotografeerde iets te kopen, bij voorkeur een armbandje, dus op de duur rammelde ik zelf als een stamhoofd. Nog een uurke langer met dat gewicht rond mijn polsen en ik kan hier een nieuwe stam beginnen : de Laathi's, de Apenarmvrouwen.
Om half drie had ik nog steeds geen raadsel dus ik hoopte dat de "stembusgang" mij op een ideetje ging brengen. En dat is gelukt! Ik ben met een raadsel teruggekomen. Een heel dankbaar dan nog want ik kan in de loop van de week verschillende foto's vanuit andere invalshoeken tonen!
Vorige zondagmiddag had ik nog helemaal geen fotoraadsel in zicht en mijn voorraadje is al lang opgebruikt. Het was een drukke en stresserende week geweest zonder tijd of inspiratie om iets leuks te bedenken. Onverwacht kwamen vrienden me uit mijn hobbithol lokken in de hoop mijn kop eens te laten uitwaaien met een fikse boswandeling. Zoals altijd zat mijn camera in Irma. We reden naar een bos, ik was nog geen 5 minuten uit de auto gestapt en zag daar midden in 't gras plots 'mijn toekomstig fotoraadsel' voor mijn voeten liggen!! Een afgevallen reflector van een fiets! Het lot was me dus even héél erg behulpzaam geweest anders was het deze week niks geworden met het raadsel.
Het enige antwoord dat ik van jullie verwachtte was de naam van een voorwerp waarin een reflector zit, dus dat mocht evengoed fiets- als autolamp zijn, als katoog, of zelfs het materiaal waar een verkeersbord uit gemaakt is. Veeleisend was ik niet. Maar 't mocht niet baten. Zelfs niet toen ik al van in 't begin op 'fietsen' en 'koersen' alludeerde : het peloton, de kopgroep... Maar nee hoor, het peloton zou nog dágen op zich laten wachten.
Mijn lezers zaten met hun hoofd in bijenkorven, allerhande roosters, tot zelfs in de motor van hun auto te zoeken. Zelfs mijn hint om gewoon de kop door 't raam te steken en eens goed rond te kijken (in elke straat staan toch fietsen, auto's, verkeersborden...) haalde niet veel uit. Het lot had mij dus een echt goed moeilijk raadsel in handen gespeeld. Merci Lot! Ge moogt dat morgen nog een keer doen!
In vele streken in Vlaanderen noemden wij vroeger zo'n reflecterend dingetje achter op onze fiets "een katoog". Omdat die net als de ogen van poezen het licht weerkaatsen in de duisternis. En hier ligt hij dan, zoals ik hem vond, verloren in 't bos, een design-katoog. Waarschijnlijk een exemplaar dat van een fietsspaak of een auto afgevallen is....
Mathurin : "Een katoog?! Een katoog?! Heeft ons ma dan nog nooit mijn prachtige kijkers bezien? Als dit een katoog is dan toch van een vierkantige robotkat! Er is iets zwaar mis met ons ma haar ogen, of met haar geheugen,... Als ze nu al niet meer weet hoe een kattenoog eruitziet terwijl ze omringd is door 12 stuks..."
Serendipity : "Laat haar toch!... Als zij dit ding nu zo wil noemen... 't Is een oud mens aan 't worden, heb er een beetje begrip voor..."
Mathurin : "Jaja, maar ik begin mij wel serieus zorgen te maken hoor Serendip! Als ze kattenogen gaat beginnen verzamelen!... Niet vergeten : mijn ballekes staan hier ook in een glazen potteke in haar curiositeiten-kastje hé!"
Serendipity : "Maar dat spul ruikt wel vreemd hé?... Naar Irma natuurlijk, ook een beetje naar bos... en naar nog iets... Maar naar wat?..."
Mathurin : "Nu ge 't zegt! Dat ruikt naar... hond!!! Naar hondenpis volgens mij! Oh nee, godweet houdt ze hier ergens een hond verborgen?!!!" Serendipity : "Maar nee Mathurin, dan had ze dat ding toch geen katoog maar een hondenoog genoemd!"
Proficiat aan de mensen met de arendsogen : Ron, Andromeda, Luk, Chrisje, Steven, Geert, Klaproosje, Nadine, Lisette, Wim, Sus, Redpoppy, Marleen, Rikavensis, Fred, Mieke, Kaat, Veveke en Jan, (de rode lantaarndrager in deze koers )!
O lief Lot, ik aanroep u, leg morgen een even spannend fotoraadselvoorwerp op mijn pad!
De meeste mensen zijn, naar ik lees in mails, blij met de sobere achtergrond van mijn blog. Ik vind hem ook prachtig en ben Viva heel dankbaar dat ze deze mooie kleur grijs met een subtiele textuur voor me heeft weten te vinden. In de loop van volgende weken wordt er ook nog aan de kantlijn gewerkt en hoop ik tijd te vinden om het macrofoto-blogje in werking te stellen. Maar ik heb eerst enkele vragen :
Sinds mjn blog in een nieuwe kleedje steekt laad ik ook mijn foto's in een groter formaat op én op een iets hogere resolutie zodat jullie ze scherper kunnen zien. Dit vertraagt blijkbaar het openen van het blog op sommige schermen nogal veel ... Dus ik zal moeten kiezen : Dít formaat van foto's en een trager blog? Of terug naar kleinere foto's van iets mindere kwaliteit zodat het blog even snel open gaat als vroeger? (De grijze achtergrond blijft sowieso.) Ik zou liefst kiezen wat mijn lezers het prettigst vinden. Dus laat me aub uw mening eens weten.
En daar komt dan vraag 2. Ik heb al verschillende mails gekregen van mensen die heel veel moeite doen om een reactie onder een van mijn artikels te zetten maar die steeds de verwittiging krijgen dat ze de veiligheidscode (de vier vervormde letters) verkeerd ingetikt hebben. Ze blijven dan drie, vier keer proberen, krijgen steeds een andere code, maar hoe goed ze ze ook overnemen, de reactie blijft geweigerd worden... Wel jammer, zowel voor hen als voor mij.
Als het jullie lukt hieronder op mijn vragen te reageren, dan doe je me daar zeker een plezier mee. En anders is zoals steeds jullie mening per mail even welkom natuurlijk! laathi@hotmail.com
Begot ja! Dat brengt me plots op nog een derde vraag!! Werkt mijn "e-mail"-button die in de marge van mijn blog staat? Want die schijnt bij veel mensen ook niet te reageren...
Dus even recapituleren :
vraag 1 : voorkeur voor een snel blog met minder fijne, kleinere foto's of voor een zich trager openend blog met betere kwaliteitsfoto's? vraag 2 : werkt bij u de "reageer"-functie onder mijn berichten? vraag 3 : werkt bij u mijn emailknop?
Aan iedereen die iets wil laten weten alvast op voorhand bedankt voor jullie hulp!
En ik kan dus niet echt veel meer laten zien hé!!! Das nog 't ergste! Kijk eens rond in de wereld, ge hebt er al minstens honderden (onbewust zo blijkt) gezien sedert het raadsel op mijn blog stond...
Reeds opgelost door Ron, Andromeda, Luk, Chrisje, Steven, Geert, Klaproosje, Nadine en Lisette!
De Cogels-Osylei met zijn prachtige Jugendstil huizen is zeer bekend, elke Antwerpenaar is er een beetje verliefd op. Ik wandel er ook graag door. Het lijkt wel een architecturale Disneyworld. Ik laat jullie even mee dwalen door deze sprookjesachtige buurt op amper 100 meter van het station van Berchem. Voor liefhebbers van dit soort architectuur is een bezoek aan Antwerpen zonder een uurtje door deze straten te lopen niet volledig. Genieten maar... van de details, de kitsch, de vergane glorie, de restauraties (de ene al meer geslaagd dan de andere...), maar toch vooral van de sfeer... Je kan je zo inbeelden dat Harry Potter er een huisje bezit...
Komaan, droom mee weg, de tijd staat niet stil. Of hier soms wel?...
En dan even rust op één van de vele terrasjes in de buurt...
De kikkerdril waar ik, en hopelijk veel van mijn bloglezers, al zoveel plezier aan beleefd hebben komt uit deze mooie vijver van mijn jonge vriendin Amelie. Haar opa liet hem deze lente aanleggen en het leven in de vijver heeft ook Amelie al uren van plezier bezorgd.
Samen met de kikkers werd een nieuwe kikkervriendin geboren!
Gisteren vonden de buurkinderen tot hun grote vreugde en verrassing de eerste kikkertjes in hun eigen tuin. Tot ieders plezier werden ze even terug naar hun geboortevijver gebracht. Op familiebezoek dus. "Kikker-moeder" Amelie speelde de charmante gastvrouw.
Amelie's kikkers zijn een stuk dikker en groter dan de mijne! De "keuken" moet daar beslist beter zijn... Maar dat is natuurlijk al lang geen geheim meer.
Hier zie je een kleintje (bijna anderhalve centimeter groot) de wereld bekijken vanop een jong waterlelieblaadje...
Als Amelie ze nu allemaal namen wil gaan geven zal ze wel even werk hebben...
Ook haar kroost zijn geboren fotomodelletjes!
Lekker in de zon op een kei in de waterval uitrusten van al 't rondgespring.
Deze jongen is nog maar net verkikkerd hij heeft nog een vrij lange staartrest. Over enkele dagen verdwijnt die ook wel.
Heerlijk zwemmen in wat voor zo'n klein diertje een enorme wildernis moet zijn.
Jammergenoeg overleven ze niet allemaal... Deze vond ik in de oeverrand. Hier zie je goed hoe mooi getekend zijn buikje was en wat een prachtige kikker hij had kunnen worden...
Maar niet getreurd lieve Amelie, Boeddha waakt over zijn dikkopje-zieltje...
Nuttige info voor vogel- én kattenliefhebbers. Jawel, die combinatie bestaat heus!
Jarenlang zocht ik naar een bevredigend systeem om te verhinderen dat mijn poezen via een boom naar de buurtuin konden klimmen en wilde tegelijkertijd rust verschaffen aan mijn nestelende vogels. De extra moeilijkheid in mijn geval vormt een trap, die vlak tussen de tuinmuur en mijn (enige) boom, naar mijn dakterras leidt. Die bewuste trap is de doorgangsweg en "racebaan" van de katten. Ik denk dat ik er eens flitspalen ga moeten zetten.
Mijn eerste oplossing was een pvc buis die ik in korte stukken zaagde welke ik met elleboogjes in mekaar paste om zo een vierkant te vormen dat ik met enkele touwtjes rond de boomstam kon bevestigen. De katten konden klimmen tot aan de buisring maar daarop hadden hun nagels geen grip dus konden ze ook niet hogerop. Toch vond ik dit niet volstaan voor de zijtakken die ondertussen dikker werden. Ik zag mijn poezen zich al met een flinke sprong, vanop de trap of vanop het terras, naar die zijtakken lanceren...
Mijn tweede oplossing was à la "Christo". De kunstenaar die alles inpakt. Ik pakte de stam van mijn boom in met lichte plastickleeffolie. De katten zagen alles wapperen en flapperen, werden onzeker en waren al helemaal niet meer geneigd om nog in die boom te klimmen. Alleen... esthetisch was anders...
Mijn Christo-boom onder het goedkeurend oog van een van mijn talrijke vogeltjes.
Mathurin : "Be-la-che-lijk." Serendipity : "En smakeloos. Triest toch hé, zo'n 'artiste manqué' in huis?"
En toen vond ik eindelijk in een dierenwinkel de ultieme oplossing! Er bestond dus inderdaad een systeem om katten uit bomen te houden en de vogels hun veiligheid te gunnen.
Het systeem bestaat uit allemaal losse haakjes die je aaneenrijgt tot een "stekeltjesketting". Je kan de ketting zo lang maken als je wil, dus het systeem is geschikt voor eender welke dikte van stam of tak. Laat je echter niet vangen door de misleidende reclame op de verpakking. Er staat dat in 1 verpakking voldoende schakels zitten voor een boom met een diameter van 70cm. Dit is echter onzin. De ketting kan hooguit 70cm lang gemaakt worden, en dat is wel heel érg veel te kort voor een boom van 70cm doorsnede. Maar geen nood, als je enkele verpakkingen bijkoopt kan je gewoon verder schakels aanrijgen. 't Wordt dan wel een dure affaire want 1 pak kost al gauw 20 euro.
Een handige doe-het-zelver kan zo'n systeem, of iets soortgelijks, eventueel met flink wat geduld, ook wel zelf in mekaar knutselen denk ik.
De buis, het plasticfolie en de eerste stekeltjesring. Mijn katten verklaren me gek.
De stalen pinnen vormen een kraag waarlangs een kat onmogelijk kan passeren.
Serendipity : "Heeft ze nu in haar jeugd al geen kastelen mogen bouwen ook niet? Dat ze nu op haar oude dag versterkte burchten begint te ontwerpen?! Mijn moeder moet als stadskind toch echt wel héél veel gemist hebben..."
En zo ziet het er uit als het af is! OK, die buis moet er nu nog wel af, maar daar ben ik ondertussen wat aan gehecht geraakt. De eerlijkheid gebiedt dat ik eerst ook 100% zeker wil zijn dat ze die pinnen echt wel afstotelijk genoeg vinden.
Ondertussen is er dit jaar nog maar 1 baby vogel - die uit het nest gevallen was, of zijn eerste vliegles kreeg - overleden.Serendipity kwam hem mij liefdevol in de keuken aanbieden. 't Mankeerde er nog aan dat ze vroeg of ik hem even licht voor haar wou aanbraden...
Conclusie : 1 gesneuvelde op een populatie van 6 katten tussen tientallen gevederde vriendjes met hun kroost durf ik best een succes te noemen.
De kopgroep bestaat uit drie mannen : Ron, Luk en Andromeda, onmiddellijk gevolgd door de eerste vrouw : Chrisje!
Onszelfde Chrisje dat vorige week zo ongeveer radeloos is geworden tijdens 't zoeken naar de emmer. Gelukkig kunnen haar ogen en hersenen nu totaal stressloos op vakantie vertrekken.
Ik vreesde al dat Mathurin enige bezwaren ging maken tegen het rennetje rond de vijver...
Mathurin : "Wel moeder... het moet mij van 't hart. Ge hebt al veel nuttige uitvindingen gedaan - de chauffe-chat vind ik een succes, die speelballetjes met kattekruid zijn heel leuk, en de drankfles voor onze Ming is inderdaad ook praktisch - maar wat ge nu gebricoleerd hebt... dat zogenaamde "vissenkraamafdelingshekje"... wel, daar heb ik toch mijn bedenkingen over..."
Mathurin : "Ziet ge dan niet hoe onpraktisch dit ding is?..."
Mathurin : "Ik krijg bijna een verschot door te proberen een vis te pakken te krijgen...."
Mathurin : "En gesteld dát ik er eentje zou vangen, hoe moet ik hem in godsnaam over dat hek sleuren? Mijn vis gaat gefileerd zijn alvorens ik hem kan gaan degusteren..."
Mathurin : "'t Ergste van al is dat ge uw constructie weer "voor de eeuwigheid" gemaakt hebt. Wat bezielt u toch? Waarom dat nu niet zo ontwerpen dat ik dat makkelijk terug opengeprutst krijg?..."
Mathurin : "Op de duur gaat ge me nog van de visvangst naar de jacht drijven hé! En daar gaat ge ook weer bezwaren tegen maken. Ik ken u zo onderhand. Ge moet wel eens stillekesaan beginnen weten wat ge wilt hé seg!"
Serendipity : "Mathurin ventje, stop eens met zagen. Eet eens vis zoals wij allemaal doen : schoon fijngeprakt in een bordje met een lekkere dikke saus van een of ander ultra-premium-super-merk van de Tom & Co. Trouwens ge zijt nog geen jaar oud, ge wilt u toch al niet beginnen gedragen als een bejaarde die met een vislijntje aan een vijverke zijn verveling zit te verdrijven?"
Mathurin : "Jamaar Dipity we moeten toch ook aan onze lichaamsbeweging geraken! En 't is toch ook gewoon zonde! Zie hier nu die klomp visseneieren liggen! Die zoudt ge toch kunnen bakken?! Als een omelet ofzo! Of dat ze ze desnoods verkoopt! 't Is begot kaviaar! Hier ligt gewoon een klomp goud weg te rotten!!!"
Mathurin : "Richard zegt gij toch ook eens iets jongen! Want gij zit hier nu toch ook precies opgesloten als in een kooitje in de ZOO!"
Mathurin : "'t Is al goed. Gij zijt ne plastieken en die hebben meestal niet veel te zeggen."
Mathurin : "Pfffft. Laat al maar, ik zoek me wel een sappige vogel - die zijn rond deze tijd van 't jaar nog lekker mals - dat is ook smakelijk en zo geraak ik ook aan mijn lichaamsbeweging."
Ming : "Laat het uit hé jongen!! Ge moet hier niet in bomen en struiken gaan springen want dan is dat hier weer een kabaal als ge naar beneden dondert en al dat paniekerig gestjilp van die vogels er dan nog bij... Ik lag hier wel een middagdutje te doen hé! En ik wil daar mee voortdoen. Ga binnen een bak Friskies met vissmaak of gevogelte vragen - die pottekes met 't purper etiket - en laat ons nu verder genieten van de rust. Trouwens waarom denkt ge dat God anders de Friskies zou geschapen hebben? Als katten geacht werden vogels te vangen dan zouden wij echt wel uitgerust geweest zijn met vleugels."
De eerlijkheid gebiedt dat ik eerst ook 100% zeker wil zijn dat ze die pinnen echt wel afstotelijk genoeg vinden.
