Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
11-09-2010
info
Binnen onze famile is het volgens meer dan één familielid behoorlijk nadelig geweest dat er geen vrienden van mijn ouders waren. Bij ons thuis kwamen uiteindelijk en ook nog eens sporadisch alleen wat familieleden van mijn moeder en meestal één broer van mijn vader (met vrouw en af en toe dochters) over de vloer.
Mijn moeder had uiteindelijk alleen wat buurtkennissen, waar ze af en toe buiten (over de heg) of bij hén binnenshuis mee sprak en mijn vader had, buiten de familieleden om, alleen wat 'vrienden' (of was het er maar één?) in zijn werknemers. Mijn vader was echt een 'beer' (net zoals andere familieleden, mijzelf ook vaak inbegrepen), zoals men in Italie wel eens zegt voor mensen die liever weinig contacten met anderen onderhouden.
Zo vond er uiteindelijk dus nooit een uitwisseling of confrontatie plaats over de opvoedingssituaties binnenshuis, zoals normalerwijs elders wel gebeurt. En lezen over opvoeding was al helemaal niet van de orde. En dit is op zich - ook nogal objectief bekeken - echt géén pluspunt geweest, uiteindelijk.
Vandaag heb ik vriend X en Y weer ontmoet tijdens het middageten in de stad in een restaurantje, waar zij beiden sinds een paar jaar - net als in andere 51 (of meer) eetgelegenheden binnen Turijn - met maar 2 euro eigen bijdrage een normale warme maaltijd krijgen, terwijl ik gewoon als klant betaal. De gemeente van Turijn betaalt het ontbrekende gedrag (5 euro) tot een maximum vaste prijs van 7 euro per maaltijd erbij. Dit alleen gedurende de weekdagen. Hierover heb ik elders in dit blog al geschreven, zoals ik ook al schreef dat ik er tot op nu véél eenzame of alleenstaande mannen met verschillende problemen naar toe heb zien komen.
Natuurlijk geldt dit maar voor één middagmaaltijd. 'S Avonds vinden zij thuis of elders een andere oplossing.
Na het eten heb ik nog een uur met X gewandeld. In totaal voor mij bijna 4 uur wandelen vandaag binnen de stad.
Wat mij voor vriend X niet al té positief en stimulerend lijkt, is dat hij bovenal alléén in gezelschap blijft van mensen, die nog steeds problemen hebben. Hij zoekt als tijdverdrijf vooral gelegenheden uit die door de turijnse GGZ-organisatie 'Il Bandolo' georganiseerd worden of hij verblijft af en toe op de 'Centri diurni' (= dagverblijven) van de GGZ-ziekenfondszones, of neemt nog deel aan feestjes binnen de therapeutische woongemeenschap. Af en toe ontmoet hij een (enige) zus of broer. Ook mijn ex-psychotherapeute dacht dat dit niet al té positief was.
Okay, hij is niet getrouwd, maar bijna alleen zulk gezelschap is niet erg stimulerend.
Ik merk het ook wel in zijn interessen, uit de inhoud van zijn gesprekken...
Ben ik zelf nu zo geprivilegeerd, vraag ik mij af en toe af. Zeker zijn mijn familie-ervaringen anders dan de zijne. Vanwege de costante aanwezigheid van een partner ben ik zeker geprivilegeerd, maar hoogstwaarschijnlijk (?) ook vanwege andere persoonlijke krachten...
Een mengsel van gevoelens vanochtend en de laatste dagen:
gisteren was ik er verbaasd over mijzelf na een lekkere wandeling van circa twee uur, het laatste half uur richting huis rustig onder een soort lichte motregen lopend, gade te slaan totaal zonder de behoefte aan een paraplu en toch mijzelf zó goed gehumeurd terug te vinden, zelfs vrolijk.
Alsof ik sensaties opnieuw beleefde als toen ik circa 20 jaar oud in Egmond, Alkmaar of ergens in de bossen tussen Bergen en Schoorl liep, terwijl het toen ook lichtjes regende, en ik tegen mijn toen daar al gekende toekomstige man vertelde "dat regen goed is voor je haar" (..?)
Af en toe heb je wel van die sensaties dat je - ondanks de tijd die voorbij gaat - nog dezelfde gevoelens van dertig of meer jaar tevoren schijnt te hebben: een soort gevoel van een steeds gelijk-Ik, ook al heb je ondertussen vele andere ervaringen opgedaan en hebben die ervaringen je ook gevormd.
Tijdens het allerlaatste stukje lopen onder huis zag ik ook, binnen een schooltuin, zo'n 7 - 8 of meer huismussen gewoon allen tesamen boven op een hek, alsof het ook hen totaal niet stoorde dat het (mot)regende. Ik heb nog geprobeerd ze op de foto vast te leggen, maar ze waren al weggevlogen. En vlak daarná kwam bij mij nog de gedachte op dat je je in zo'n situatie uiteindelijk weer één-voelt -zijn-met-de-natuur, wat bij mij vaak echte geluksensaties op kan roepen, buiten alles om (?) wat ik daar hierover ook in dit blog heb geschreven.
Thuis weer andere nogal prettige belevenissen met man en zoon - zoon die steeds dichter bij het einde van zijn studie is.
Vanochtend: een mailtje van een dierbaar familielid over een broer, die weet binnen enkele weken te moeten sterven... en zich daarop dapper voorbereidt, een jonge zoon en vrouw achterlatend.
Op een blog dat ik volg lees ik over de herinnering aan een vriend, die zelfmoord heeft gepleegd en dat lezend komen bij mij de herinneringen aan Daniel (zie mijn blog en details in mijn boek) weer te boven, maar ook de herinnering aan een buurvrouw, die tijdens mijn jeugd zelfmoord heeft gepleegd en waarvan mijn vader toen het lichaam ontdekte. [Dezelfde buurvrouw, waartegen mijn moeder - in mijn aanwezigheid - over mij klaagde, toen ik zo'n 3-4 jaar oud was, "dat zij nog nooit zo'n huilend kind had gehad". ]
Verder nog zussen, die mijn boek gelezen hebben en waarbinnen - onwetend - die lectuur toch ook wel iets in beweging heeft gebracht. Herinneringen komen te boven, ontdekkingen van hun 'overlevingstechnieken' binnen onze familie. [Waar een boek - autobiografie - al niet goed voor is.]
Het leven ... Het leven gaat door en af en toe ben ik daarvan een soort buitenstaande toeschouwer en beschrijvende persoon.
Eerlijk gezegd kwam de lichte kritiek op het toenmalige gedrag van een paar psychiatrische verpleegkundigen pas in mij op toen mijn psychiater mij er toe aanspoorde om binnen het genoemde psychiatrieartikel eventueel ook persoonlijke notes op te nemen, eventuele kritiek inbegrepen.
En het was echt niet mijn gewoonte om mij over bepaald gedrag te uiten of te beklagen, maar speciaal uitgenodigd (en gestimuleerd) ... kwam in mij deze herinnering te boven:
tijdens een van mijn bezoeken - rond 2007 of 2008 - aan deze woongemeenschap kwam ik opnieuw in contact met sommige, mij voor de rest sympathieke psychiatrische verpleegkundigen, waarvan één juist een van de personen was waaraan ik zo vaak mijn ongemak over het gedrag van dat meisje op mijn/onze kamer het meest had doorgegeven. Daar die driepersoonskamer toen juist was omgebouwd tot kamer voor secretarie-activiteiten kwam de herinnering aan haar gedrag en mijn ongemak van toen weer te boven, iets wat ik hem ook luidop aanhaalde, er over klagend als iets wat mij behoorlijk gestoord had.
Het was toen zijn kommentaar dat mij toen ietwat versteld heeft doen staan en wel in de aard van: "Och, wat was dat toch: zomaar wat ondeugend gedrag." = iets wat zijn beoordeling van het gedrag van dat 21-jarige meisje rechtvaardigde alsof het om een klein meisjes-gedrag ging, waarvan je maar iets moet verdragen, al met al.
Nu moet dit hoogstwaarschijnlijk wel begrepen worden vanuit de italiaanse cultuur, waarbinnen vaak zelfs té overdreven tollerant gedrag ten opzichte van 'kinderen' aanwezig is. Zo kun je vaak mensen tegenkomen, die gewoon allerlei gedrag van kinderen overal als zijnde 'normaal' of 'door-de-beugel-kunnende' beschouwen en net zulk tollerant gedrag van hun medemensen verwachten.
Maar op andere wijzen zal dit soort verschil van beoordelingen (in dit geval tussen wat voor mij als 'al versufte en waanzinnige tòen' onverdraaglijk was en wat voor die psychiatrisch verpleegkundige als onschuldig, te tollereren klein-meisjegedrag werd aangezien) zeker getoetst moeten worden voor betere communicatie binnen de psychiatrie, dunkt mij.
Oh ja: nog deze note: de psychiater waaraan ik dit storende gedrag nà drie maanden eindelijk direct signaleerde, antwoordde mij toen: "Waarom heeft u mij dat niet eerder gezegd?"
In het italiaanstalige psychiatrieartikel dat ik samen met mijn (ex-)psychiater in Italie heb geschreven, heb ik ook een lichte kritiek geuit voor wat betreft de communicatie tussen de personen die binnen de psychiatrie werken. Eerlijk gezegd had dit voor mij enkel en alleen betrekking op mijn signaleringen binnen de therapeutische gemeenschap, waar ik pas na drie maanden verblijf 'bevrijd' werd van het wonen binnen dezelfde kamer samen met een meisje (21 jr. oud ca.) dat mij behoorlijk pestte. Ik signaleerde bijna elke dag (of meermaals per dag) dat ik door haar gedrag gestoord werd (lees mijn boek). Ik signaleerde het echter alleen aan de zgn. psychiatrische verpleegkundigen...
Volgens mij kan die communicatie ook verbeteren, daar het zeker niet de patient moet zijn (ik haal hier mijzelf aan) :"die toch al 'waanzinnig' en 'versuft' is vanwege de toegediende medicijnen er voor te zorgen dat zijn (ongemak-)signaleringen de juiste persoon bereiken" (opdat die maatregelen neemt om je/de situatie te verbeteren).
In de afgelopen jaren heb ik de therapeutische gemeenschap meerdere keren bezocht om bepaalde personeelleden daar te begroeten, iets wat toen altijd op een joviale manier gebeurde.
De vorige keer dat ik er heen ging - een paar weken geleden - was het de eerste keer nà de publicatie van dit psychiatrie-artikel en eerlijk gezegd was toen het onthaal iets 'lauwer'...
Zal ik te fijngevoelig zijn en overdreven conclusies willen trekken?
Is het niet gemakkelijker patienten of ex-patienten op een paternalistische manier te bejegenen ...? Zo in de stijl van (om het op de manier van de indianen uit de films weer te geven) : ik (verpleegkundige of professionist) 'goed-zijn' of 'expert-zijn' en jij (patient of ex-patient) 'dom-zijn' of 'niet-mondig-zijn' ..?
Zullen de toekomstige verhoudingen het mij pas zeggen? Ben ik soms te wantrouwig? (Karakteristiek die ik trouwens - volgens mij - zeker van mijn vader geerfd heb.)
Nog een klein detailtje over mijn tweede tekening, waarover ik op 28 augustus jl heb geschreven en die ik binnen de therapeutische woongemeenschap maakte:
de twee volwassene, gestiliseerde personen, die van boven de wolken de wereld aanschouwden bevonden zich nogal rechts op het tekenblad en hun positie daarboven was naar links toe overgeheld.
[Lees hier 'links' als de positie van het 'onbewuste'.]
Vraag: zag ik daarmee mijzelf - en mijn Animus - tóen al als toekomstige toeschouwer van mijn eigen onbewuste..? Is dat mogelijk? Als je Jung's gedachten leest, toch wel.
Ik heb nu met veel interesse het hoofdstuk 'Psicoterapia configurante' (hfd. n° VI) in het boek 'La psicoterapia come sfida esistenziale' van Gaetano Benedetti gelezen, met al de verschillende etappes binnen de psychotherapie van mensen met de 'schizofrene' problematiek. Erg duidelijk uitgelegd, ook met voorbeelden via de tekeningen. Prettig leesbaar...
Ik vind er vele andere lecturen, herinneringen en gedachtes in terug.
Hier een stukje, door mij zelf vertaalde tekst uit het italiaanstalige boek Quale psicoanalisi per le psicosi verzorgd door A. Correale en L. Rinaldi, in 1997 verschenen.
Blz. 30:
Een indrukwekkende omvang van gegevens schijnt nu eenmaal aan te tonen dat er in het geval van de psychosen in het bijzonder van de schizofrene erg diepe schade aan de eendrachtige structuur van het Zelf aan het werk is, dat wil zeggen aan de ruimte-tijd- en aan de lichaams-structuren en verder aan de eendrachtige en stabiliserende structuren van het Zelfgevoel, die zich vormen in de periode waarin de geest nog niet over symbolische strumenten beschikt die geschikt zijn om , door middel van beelden of woorden, dát voor te stellen (uit te beelden) wat hij beleeft. De schade aan het Zelfgevoel komt hoofdzakelijk voort in subjecten die daar toe ontvankelijk zijn uit het gebrek aan integrerende bekrachtiging, van het samen beleven en deelneming van de kant van de voor het kind betekenisvolle figuren van belangrijke en herhaalde verhoudingservaringen.
Onder de middag heb ik vriendin ... op de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis bezocht. Díe vriendin die een I.B.S. heeft opgelegd gekregen van de kant van mijn (ex-)psychiater. Zij heeft nu bijna haar I.B.S. beeindigd en vertelde mij al haar werk weer te willen hervatten, maar dat zal nu wel moeten door 's ochtends en in de late namiddag naar de ziekenfondsafdeling van deze psychiater te gaan en daar haar medicijnen toegediend te krijgen (onder controle dus). Deze vriendin heeft namelijk meermaals zonder medicijnen verder willen gaan en van mijn psychotherapeute weet ik ook ondertussen al dat zij niet langer haar psychotherapie volgde (vanwege haar groeiende problemen). In feite liep alles vorig jaar redelijk goed éérst met lage medicijndosissen en daarna zonder medicijnen, maar therapie volgend. De laatste maanden had zij dus geheel niets: géén medicijnen en géén therapie. Voorlopig kan zij zich nog niet beredden zonder haar medicijnen.
Zij heeft géén woord willen uiten over haar toestand vóór de oplegging van deze I.B.S. en dus hebben wij over andere zaken gepraat.
Bij de gelegenheid heb ik ook weer eens een bezoekje gebracht, aan de andere kant van de stad, aan de psychiatrische ziekenfondsafdeling waar ik bijna 10 jaar lang in therapie was. Heb 4 dierbare personen ontmoet... Af en toe vind ik het toch wel jammer dat de vaste afspraken daar voor mij zijn afgelopen. Het waren bovenal zulke waardevolle menselijke contacten, die nu nog maar met enkelen regelmatig elders doorgaan, waaronder bovenal met mijn psychiater, die ook een vriend begint te worden.
Interessant, nu ik na zoveel tijd (zeker ook persoonlijke 'verwerkingstijd') en lecturen weer stukken herlees in het boek 'Psicoterapia come sfida esistenziale' van Gaetano Benedetti. Hier een belangrijk stukje tekst, door mij zelf vertaald uit het hoofdstuk VI ('Psicoterapia configurante'):
blz. 225: "... zou ik (hier) enkele grondzaken willen zeggen over de natuur van het voorstellingsvermogen in de psychotherapie. Het effect van de beelden (voorstellingen) in psychotherapie kan men begrijpen uit het feit dat in sommige patienten de verdedigingsstructuren van het karakter op een psychische laag tussen taal en affectief leven steunen. Deze verdedigingsstructuren worden omsingeld dankzij de directe toegang tot het beeld, waarvan de libidische 'investimento' (= belegging? *) en explicatiedynamiek de verdediging zogezegd vanuit "de laagte" oplossen (verdrijven), zonder de directe woordelijke confrontatie met het begripsprobleem. Dit leidt ons naar het belang van de regressie, die in zijn toevlucht tot de oeroude ervaring van het beeld en met het vooruitzicht van de heropbouw van de patient, mogelijk gemaakt door de verwerking van het beeld zelf, beleefd wordt als een vooronderstelling voor een nieuw begin."
(* = net als al elders in mijn blogarchief, ben ik niet in staat de correcte nederlandse vertaling van het woord 'investimento' te vertalen)
Voor wie mijn boek al gelezen heeft of voor de zgn' expert-lezers onder jullie: zoals al elders in dit blog geschreven, raakte ik al bij het 'verlaten' van het ouderlijke huis op mijn 18° jaar in mijn vrije tekenings-uitdrukking geblokkeerd.
De kunsttherapie is dan ook een weg geweest, die men met mij op een bepaald punt niet heeft kunnen belopen tijdens mijn psychotherapie. En toch is het mij, tijdens mijn 13 maanden durende verblijf in de therapeutische woongemeenschap te Turijn voorgevallen ook kort deel te hebben genomen aan een kunst-activiteit daarbinnen.
Eén tekening daarvan staat dan ook in mijn boek beschreven. Díe tekening werd in zwart-wit door mij gemaakt.
Een tweede (en laatste) tekening is er echter niet vermeld en die was juist in nogal felle kleuren, met twee personen (halve busten), die vanaf de wolken de wereld aanschouwden. Deze twee gestiliseerde personen heb ik toen in rood-gele kleuren gemaakt.
Dit schiet mij nu te binnen, terwijl ik nog stukken heb gelezen in het genoemde boek 'La psicoterapia come sfida esistenziale' van G. Benedetti, waarin hij meermaals schrijft dat er binnen zijn (hoopvolle) patienten vaak ook elementen waarneembaar zijn van een uitzicht naar een toekomstige hoop, naar een beter toekomstig vooruitzicht (iets wat Benedetti 'la psicopatologia progressiva' noemt).
Ik geloof dat men dit soort tekeningsuitingen uiteindelijk zo'n beetje op hetzelfde niveau van de betekenisvolle dromen (als teken van de goede psychotherapieverloop) kan beschouwen.
Ik heb daarna niet meer willen tekenen! Daar ik vaak erg beknopt in mijn uitdrukkingen ben, veronderstel ik dat ik zelfs toen uiteindelijk al 'alles had geuit' wat ik door middel van tekeningen binnen mij zelf te uiten had.
Hier een betekenisvol stukje, door mij zelf vertaalde tekst van Gaetano Benedetti uit zijn boek 'La psicoterapia come sfida esistenziale' (= de psychotherapie als existentieele uitdaging):
blz. 203: " Het is in de symmetrie, in het "gezamelijk verdragen", in de neiging van de menselijkheid van de patient te leren, in de "bescheidenheid" en niet eenvoudigweg in de "tecniek" van de gezonde persoon, voor wat de therapeut betreft, tesamen met het vuur van zijn motivering, dat een veronderstelling van de genezing ligt."
Nu ik recent het boekje 'Schizofrenia' van Gaetano Benedetti - al elders hier vermeld - nogmaals heb herlezen, begin ik ook beter vele stukken tekst te begrijpen uit zijn boek 'La psicoterapia come sfida esistenziale', waarvan ik trouwens ook onder Amazon.de een duitstalige versie heb gezien.
Zo heb ik zonet aardig wat bladzijden herlezen over de patient Claude in hoofdstuk V en begin ik ook vaag ietwat meer te begrijpen over de psychoanalytische betekenis van inhouden van mijn eigen delirium. Hoe vaak moeten bepaalde teksten niet eerst in je bezinken, moet er tijd voorbij gaan voordat je in staat bent jezelf vanaf een afstand beter te bestuderen? In dit geval natuurlijk op psychoanalytisch niveau, hetgeen zeker niet gemakkelijk is.
Bij het lezen van dit stuk over de psychotherapie van de patient Claude met behulp van tekeningen begin ik ook iets in te zien over de mogelijkheid van minder taalvormige behandelingen. Eind juni stelde mijn (ex-)psychotherapeute mij een psychologe - ex-leerlinge van haar - voor, die een marokkaanse vrouw op de goede genezingsweg van de schizofrene problematiek heeft geholpen uitsluitend met behulp van de kunsttherapie.
Ik heb zonet weer eens mijn teksten hier in de eerste twee beginmaanden van mijn blog herlezen. Ik zou er wel een ander artikel of materiaal voor eventueel verder toekomstig, misschien te publiceren (?.. ahum ...) geschrijf van kunnen maken, deels natuurlijk, omdat er ook niet inherent materiaal tussen zit, waartussen ook andermans gedichten en info over normale dagelijkse bezigheden.
De mensen die hier voor de eerste keer lezen en interesse hebben in het argument van dit blog, doen er goed aan mijn blogarchief vanaf de beginmaanden door te lezen. Klik daarvoor links op de aangehaalde maanden en alle teksten, die ik in die maand heb geschreven, verschijnen dan op het scherm.
Het schrijven blijft mij, hoe dan ook, wel bevallen, maar wie weet wat dit voor de toekomst voor mijzelf in zal houden?
In de afgelopen dagen heb ik mijn zoon een klein beetje geholpen met het herlezen van zijn bijna klare eindproefschrift. Natuurlijk heeft hij, die kompleet in Italie is opgegroeid, een betere greep op het gebruik van de italiaanse taal, maar kleine typ- of grammaticafoutjes heb ik evengoed nog ontdekt. Na zo'n lang werk hangt het herlezen van je tekst je soms wel eens de keel uit, iets waar ik na de vele versies van mijn boek zeker over mee kan praten. Hij heeft mijn typhulp dit keer niet willen hebben (des te beter), omdat hij ondertussen zelf al behendiger is geworden op de computer. Bijna drie jaar geleden, toen hij een kleiner proefschrift in moest leveren, heb ik hem nog wel geholpen.
Eindelijk begin ik 'ietsje' meer te begrijpen van zijn sperimentele eindproefschrift: in laboratorium hebben zij deels extra onderzoek gedaan naar verbetering van materialen, die voor de 'celle solari' of 'pannelli solari' (= het benut van de zon als energiebron) gebruikt worden.
Zonet krijg ik van mijn (ex-)psychiater te horen dat vriendin ... vannacht met een I.B.S. door hem zelf is opgenomen op de psychiatrische afdeling waar ik zelf ook in mei 1998 zat. Het was wel te verwachten eerdaags, geloof ik.
Over deze ca. 43-jarige vrouw heb ik al eerder in mijn blog geschreven: zij heeft jàren geleden alleen 2 jaar lang psychotherapie gehad en wilde toen zonder therapie en langzaamaan ook zònder medicijnen zelf haar weg vinden. Circa twee jaar geleden moest zij weer met de medicijnen beginnen omdat zij weer begon te 'delireren' (stemmen horen, hallucinaties enz) en deze afgelopen winter begon zij ook haar deelname aan de eerste turijnse zelfhulpgroep, terwijl zij - weinig overtuigd - ondertussen ook haar psychotherapie weer had hernomen.
In haar gesprekken met mij, die op voor begin mei jl. teruggaan, heeft zij altijd het idee gehad met uitgebreide vragen aan mij plus het lezen van mijn boek (dat ik haar nu pas mettertijd cadeau zal geven) het 'geheim' van haar eigen problematiek te kunnen ontdekken en zo zelf haar 'genezingsweg' te kunnen vinden. Maar zo funktioneert het echter niet, zoals vele experts wel zullen weten.
Je moet een lange innerlijke ontdekkingsreis doorgaan binnen de psychotherapie indien je geen persoon bent die op eigen krachten - en met de hulp van anderen - en andere wijzen zich kan beredden en dan denk ik hier aan personen zoals Ron Coleman, Rufus May, Jacqui Dillon en Cristina Contini, die die weg hebben belopen en misschien nog steeds belopen.
Daar er toch lezers blijven komen en gaan, hier dan maar een stukje door mij vertaalde tekst uit Attachment in Psychotherapy van David Wallin. Ik houd zelf erg van voorbeelden en dat zal zeker ook voor vele andere mensen gelden.
En ook in dit soort andere ervaringen liggen deelvlakken met wat personen met andere geestelijke gezondheidsproblemen meemaken, of zij er nu voor in therapie gaan of niet. Of zij er zich nu bewust van zijn of niet.
Blz. 278:
"Een patient van mij, bijvoorbeeld, zag zichzelf als uiterst grootmoedig en zorgzaam, op een zódanige manier dat dit absoluut fundamenteel voor haarzelf was om zich met zichzelf op haar gemak te vinden. Zij vertelde mij dat zij als jonge vrouw een beeld van zichzelf had halverwege fantasie en overtuiging waarin haar eigen achtenswaardigheid of harts-goedheid zo duidelijk was dat zij de personen waar zij mee in contact kwam kon verbeteren en veranderen. Zoals men zich misschien kan voorstellen, ging het hier om een patient die haar woede tijdens haar jeugdjaren had moeten verdrukken omdat die op gevaarlijke niveaus belandde tijdens gewelddadige woede-uitbarstingen van haar vader. Momenteel, op haar beurt als recente moeder, gebeurt het haar diep ondersteboven te raken zodra haar ontroostbare eigen zoon in haarzelf een oncontrolleerbare woede oproept. Zij behoudt haar positie ten opzichte van haar eigen gedrag: "dàt ben ik niet!" Natuurlijk zijn er vele dingen die in een dergelijke situatie een rol spelen: haar angst dat de speciale kwaliteiten van haar eigen persoon onvoldoende zijn om haar zoon verlichting te brengen, haar eigen gevoeligheid voor woede zodra zij ziet dat hij zoals haar vader tezijnertijd deed gevoelens mag uiten van de zelfde aard die zij echter heeft moeten verdrukken, haar ongemak in het voelen dat zij, als moeder, zich achtenswaardig voelt ook al is zij woedend. De therapeutische taak is in dit geval geweest op een modulaire wijze de tegenstellende ervaringen die de patient t.o.v zichzelf opdeed te integreren: de harts-goedheid waar zij trots op was en waaraan zij zich vastklamde als bron van respect voor zich zelf, maar ook de woede die zij ontkende en waarvan zij zich afscheidde om haar eigen veiligheid en haar eigen hechting aan haar vader te behouden."
Aan de engelstalige versie van het artikel dat ik samen met mijn (ex-)psychiater voor het tijdschrift 'Psichiatria di Comunità' heb geschreven en dat in het septembernummer van 2009 on line - in het italiaans - achterhaalbaar is, zitten mijn psychiater en ik nu wat noodzakelijke veranderingen aan te brengen.
Deze versie zou dan in het tijdschrift 'Psychosis' van de internationale I.S.P.S. moeten verschijnen via onze recente contacten met dr. John Read.
Ik heb hiervoor zopas een kleine suggestie ontvangen van een poolse collega van mijn psychiater en nu zit ik - ook voor wat theoretische beschouwingen - het alleen in Italie verschenen boekje 'Schizofrenia' van Gaetano Benedetti te herlezen (bestaande uit een lessenserie, die hij nog vóór 1990 in Italie heeft gehouden).
Het verbaast mij te merken dat dit blog van mij nog zo vaak gelezen wordt ook al schrijf ik er al een aardig poosje niet meer in.
Waarom zou ik uiteindelijk ook blijven schrijven? Wat ik te vertellen had heb ik, geloof ik, al allemaal geschreven - autobiografisch boek inbegrepen. Ik geloof dat mij ook een duidelijke feedback ontbreekt: een soort dialoog met mensen die er iets meer van begrijpen en mij tot extra nadenken of verdere info stimuleren.
Verschillende nederlandse tijdschriften of verenigingen waarnaar ik al bijna langer dan 1 jaar geleden elk 1 recensie-exemplaar van mijn boek gezonden heb, hebben er tot op nu nog géén woord aan besteed. Daartussen zitten: het Maandblad voor de Geestelijke Gezondheid, het Tijdschrift voor Psychiatrie en de Vereniging De Knoop.
Het Tijdschrift De Psychiater heeft mij ook nog apart om een recensie-exemplaar verzocht in september of augustus van 2009. Ook daar (nog?) géén berichten. Is het mijne een lastig verhaal? Gaat het tegen de stroom van werk-carrières van zgn. experts of tegen het 'haalbare' binnen de nederlandse psychiatrie in? Ik geloof van wel.
Bij Free Musketeers werd het eerst gelanceerd als een 'waargebeurd verhaal' en liet ik die categorie in 'Psychologie' veranderen.
In Italie is het - geheel zónder mijn medewerking - direct bij Feltrinelli en andere grote boekhandelaren ingedeeld tussen de categorie 'Klinische Psychologie' en 'Fenomenologische Psychiatrie'.
Note: In Italie is mijn verhaal met een andere achternaam gepubliceerd, nadat mij dierbare personen mij dat al in 2008 of 2009 aanraden.
Vandaag heb ik nog eens zo'n 7 bladzijden gelezen in het boek 'Psicoterapia e teoria dell'attaccamento' (Attachment in Psychotherapy) van David Wallin en wel uit deel IV, hoofdstuk 11. Ik heb nooit alle 3 erg dikke boeken (echte pillen) over de hechtingstheorie van John Bowlby allemaal willen lezen, maar in dit boek van Wallin vind je echt de directe toepassing van de hechtingstheorie uitgelegd, voor wat betreft de opvoeding en de psychotherapie, psychotherapie waarin uiteindelijk in weinig woorden aan de patient/client dezelfde 'middelen' worden toegereikt [zo zou het eigenlijk onder optimale omstandigheden moeten zijn] die tijdens de (prille) jeugd niet werden verschaft en je zo in moeilijkheid brachten.
Erg nuttige lectuur, verruimend ook met een beter begrip van de moeilijkheden van zovele mensen om ons heen. Het is een nogal duur boek, maar het is zijn geld echt volop waard. Het verruimt tenminste mijn gezichtspunt.
Ik vind in de persoonlijke ervaringen en zelfobservatie als therapeut van Wallin ook vele van Harold Searles' beschouwingen terug.
Vreemde dromen die wij maken, waarin wij dan symbolen en termen ophalen waarvan men bewust niet eens weet er ooit wat over gehoord te hebben.
Vannacht ook zo iets: word ik midden in de nacht wakker met de korte herinnering aan iets dat ik gedroomd heb: ik zag ergens in een buitenruimte een soort obelisk, die 'rinascita e morte' (i.e. hergeboorte (wedergeboorte) en dood) symboliseerde. En er schoot mij ook een woord te binnen dat ik mij niet meer goed herinner, 'Ergon', 'Regon', 'Hergon' of zo iets dergelijks. Een woord en symbolen waar ik nooit echt bewust over heb nagedacht of die ik nooit eerder heb gehoord. Het leek mij een grieks woord en ik ken géén grieks, buiten drie, vier woordjes om. En vlak daarna zie ik een enorme manfiguur in de opening van onze badkamer, die mij - ook indien vaag - precies op mijn zoon leek (?).
Ik weet niet eens waarom ik er eigenlijk wakker van werd. Wel weet ik dat ik meteen erna, ietwat versuft vanwege de slaap, heb gedacht dat dit toch echt materiaal uit het collectieve onbewuste is, zoals Jung er over schrijft.
Waarom droomde ik over 'hergeboorte en dood'? Ik ben niet langer katholiek en toch zijn dit symbolen die mij met een groter bewustzijn, het collectieve onbewuste en andersoortige bewustheidstoestanden verbinden. Hoevele dingen kennen wij nog maar amper.
