Bij mijn afscheid van Wildert hebben de parochianen mij een reis naar India geschonken. Ik wil hen daarvoor bedanken met een verslag.
Bombay
Op 5 januari vloog ik naar Bombay. Op de luchthaven stonden drie Norbertijnen, die ik tevoren nooit had gezien, mij al wuivend op te wachten. Zij wilden mijn valies al aannemen over het dranghekken en ik mocht zelf mijn bagage niet dragen. Dat is maar één voorbeeld hoe hartelijk ze mij overal ontvangen hebben.
In Bombay wonen er zes Norbertijnen. Ik had last om hun vlugge Engels, op zijn Indisch uitgesproken, te verstaan. Een pater riep vanuit zijn keel nog wat harder en toen kon ik hem helemaal niet begrijpen. Na één dag ging het al beter.
Naast een parochie en een sociaal centrum staan ze ook in voor een school van 5000 studenten en 114 leerkrachten. In een klaslokaal telde ik 64 studenten. Het dak en de bezetting van de buitenmuren moesten vernieuwd worden, omdat het water er doorsijpelde.
Op een vrije dag gingen de paters en de leerkrachten op uitstap. De mannelijke en vrouwelijke leerkrachten stonden heel open tegenover mij. Jonge vrouwen kusten alle priesters driemaal zonder enige bijbedoeling.
Met een medebroeder bezocht ik Jeanne Devos, een zuster van de Jacht. Zij neemt de zorg op zich voor kinderen, die door hun ouders om financiële redenen zijn uitbesteed. De kinderen mogen dat huis niet verlaten en worden op alle mogelijke manieren uitgebuit.
Ik ondervond ook dat de prijzen in vijf jaar sterk waren gestegen. Na twee jaar droogte konden er minder kokosnoten geoogst worden. Een kokosnoot koste 12 roepies (= 0,30 euro) tegenover 1 roepie vijf jaar eerder. Ook de binnenlandse vliegtuigreizen kostten heel wat meer.
Pater Dzousa en ik staan boven op het dak, waar het water doorsijpelde.
Pater Dzousa was overste van de medebroeders in Bombay. Hij was voor alles en nog wat verantwoordelijk. Hij heeft voor mij ook geld omgewisseld.
In dit verhaal is het al meer voorgekomen dat de ene mens zich hoog verheven voelt boven de andere. Al eeuwen zijn de Indiërs daar sterk van doordrongen. In mijn notities vind ik daarvan nog enkel anekdoten.
In Ranchi zitten we buiten. De paters Jezuïten lezen hun krant. Een onbekende aarzelt, groet mij en geeft mij de hand. Ik sta op in de veronderstelling dat het een medebroeder is, die ik nog niet ken. Maar de man kreeg van de Indische overste een lelijke uitbrander. Waarschijnlijk was het een bedelaar.
Een pater Capucijn had voor drie dagen een auto met chauffeur besteld. De man heeft altijd apart mogen eten. Alleen zuster Therese nodigde hem ook aan onze tafel uit en daar at hij wel met vork en mes. Hij moest ook overal mijn valies dragen. Zij was niet bijzonder zwaar maar de Indiërs zijn kleiner van gestalte en de chauffeur kon zijn arm niet naar beneden laten hangen. Anders had hij de valies over de grond gesleept.
Ik steek mijn papieren weg en slaap terwijl het vliegtuig altijd maar verder naar het westen vliegt.
In Frankfurt telefoneer ik zoals afgesproken naar vrienden en zij staan mij in Brussel op te wachten. Ik kan nogal goed tegen de koude maar de temperatuur van 1° boven het vriespunt overvalt mij nu helemaal. Op de middag was ik thuis. De vrienden bieden mij nog eten aan maar ik wil liefst zo rap mogelijk naar bed. Ik heb er eerst nog een deken bij opgelegd. 's Avonds was ik weer helemaal geaklimatiseerd en liep ik in mijn pullover op straat.
Een pater Jezuït had mij vooraf een paar interessante tips gegeven. De belangrijkste was dat ik in India geregeld een halve dag niets mocht doen om in die andere cultuur en gewoontes mezelf nog terug te vinden. Ik vrees dat ik met zijn goede raad te weinig rekening heb gehouden. Ik heb me namelijk nog een hele maand echt moe gevoeld.
Als ik in Tongerlo van de prelaat de toelating kreeg om naar India te reizen, heb ik hem gezegd: ''Pas op met uw toelating. Het zou kunnen dat India mij daarna niet meer los laat.' Mijn voorgevoel was juist.
Iedere Norbertijn heeft een cataloog met gegevens over alle Norbertijnen in heel de wereld. De medebroeders in Trichy hadden ontdekt dat ik bij hen jarig was en dat hebben wij daar gevierd.
In India zijn er veertien grote stammen en talen en in elke stam leven er hindoes, mohammedanen, protestanten en katholieken. Op het eerste zicht schijnt er geen vuiltje aan de lucht te zijn maar dat is slechts een heel oppervlakkige kijk.
Moeder Teresa heeft het in het begin erg te verduren gehad vanwege hindoes en moslims. Alleen door met een oprecht hart goed te zijn voor iedereen heeft zij die afstand overbrugd en is zij door hen zeer gewaardeerd en geliefd geworden.
In Ranchi waren jaren geleden hindoes en moslims elkaar aan het uitmoorden. Een jonge pater Jesuït, afkomstig uit Aalst, wilde bemiddelen. De zusters hebben alles geprobeerd om hem tegen te houden. Hij vond dat hij daar moest zijn. Het is zijn dood geworden.
In Turnhout verblijft een pater Jesuït. Hij is uit India verdreven. Hij had geen misdaad begaan maar had blijkbaar te veel invloed op de mensen.
In Ranchi heb ik in het hospitaal een inlandse priester bezocht. Na negen dagen had hij minder pijn van een schotwonde in de buik. Ik heb niet gevraagd hoe het zover gekomen was.
Op sommige ogenblikken had ik zelf ook een raar gevoel.
Er was een heel goede verstandhouding tussen Ina en mij. Op de laatste dag heb ik gevraagd hoe oud zij was. Daarop kreeg ik geen antwoord. Misschien mag een moslimmeisje dat niet aan een vreemde vertellen.
In de luchthaven van Ranchi ging ik op de laatste vrije stoel zitten. Onmiddellijk is de vrouw naast mij opgestaan en weggegaan.
In de trein naar Trichy zat ik tegenover een echtpaar met een blinde dochter. De man ging even weg. De moeder kon niet goed bij de handbagage. Ik gaf ze haar. Ze vertelde het aan haar man en die bedankte mij. Maar op het einde van de reis wou ik de sandalen van de dochter aangeven. Ze riepen; 'Nee, nee'. Maar ik had ze al vast. Het was een minder gelukkig moment, al had ik nog zo voorzichtig wat toenadering gezocht.
Ik heb ook een gezondheidsbulletin van de katholieke studiedienst kunnen inkijken: aids en melaatsheid was op hetzelfde peil gebleven maar diarree en tuberculose was verergerd. Dat laatste verbaast mij niets.
Op straat spuwt iedereen. Ge moet niet verschieten als er een halve meter voor uw neus iets voorbijvliegt. Wel kunnen ze goed mikken. Er komt nooit wat op uw broekspijp of op uw schoen terecht. In Madras was een inlandse pater Jesuït met mij gaan wandelen. Hij had onderweg niet gespuwd maar bij de thuiskomst heeft hij al zijn schade ingehaald.
De straathonden zitten onder het schurft van hun snuit tot aan het einde van hun staart. Als ge ze tegenkomt, hebben ze wel geleerd met een mooie boog om u heen te gaan. Geiten en koeien zoeken eten tussen alle afval.
Ik vraag me af hoe de meeste Indiërs in leven blijven en ik sta stom verbaasd hoe sterk zij bestand zijn tegen allerlei ziektes en kwalen.
In Trichy was een medebroeder vergeten mijn terugkeer in de luchthaven te bevestigen. De dag voor mijn vertrek was het in heel India een grote feestdag. Alles was gesloten. In de stad vonden we een open moslimwinkel. Het echtpaar en het personeel bidden een kwartier lang voor ze aan het werk gaan. Het echtpaar wilde mij helpen maar eerst hebben wij afwisselend gebeden. Dat heb ik met de glimlach gedaan. Uit dankbaarheid heb ik hen later deze twee foto's laten bezorgen.
In de luchthaven van Madras zat ik te wachten op de vlucht naar Bombay. Naast mij zat een oudere dame. Aan haar handbagage hing ook een ticket voor Bombay. Ze was uit Kopenhagen en kwam iedere winter in India bij een goeroe geestelijk voedsel opdoen. Ik heb haar maar niet verteld dat ik een katholiek priester was. Ze ging nogal te keer tegen het westerse materialisme. Alleen het geld telde nog. Ik probeerde nog of ze in het westen geen persoonlijke verdieping kon vinden of in een kleinere groep. Dat was duidelijk maar olie op het vuur. Opeens zag ik bij een andere uitgang het woord 'Bombay' aan- en uitflitsen en we spoedden er ons heen.
In Bombay zouden we samen een taxi nemen van de binnenlandse naar de internationale luchthaven. Bij de goeroe had de Kopenhaagse vrouw duidelijk veel kordaatheid en energie opgedaan. De hoge prijs van de taxivoerder deed haar stijgeren. Ze kafferde hem uit en riep me toe: 'Ik zoek vlug een andere taxi'.
Met het bagagekarretje kon ik haar moeilijk volgen. Toen ik terug bij haar kwam, was zij voor de rit al overeengekomen tegen de prijs van 200 roepies. Nu zou ik dank zij deze vrouw eens niet bedrogen worden.
Bij de aankomst betaalde ik met een briefje van 100 roepies. Ik begreep maar niet dat deze temperamentvolle vrouw zoveel tijd nodig had om in haar portefeuille het nodige geld te vinden. Ik gaf de man een tweede briefje van 100 roepies. Ik zou het zeker van haar terugkrijgen. Ze had het geld gevonden en voelde aan dat er iets gaande was. Ze vroeg mij hoeveel ik betaald had. Ik zei: 200 roepies'. -'Niet waar !' zei de man en liet de open portefeuille zien. Er stak maar één briefje in. Hoe kon ik bewijzen dat ik hem er twee gegeven had. Dan heeft de vrouw hem ook betaald.
Tijdens de vlucht naar Frankfurt zag ik op het scherm dat wij veel zuidelijker vlogen dan op de heenreis. Het was nacht. Er waren geen wolken. Vanop 10.000 meter hoogte kon ik gemakkelijk een auto op de verlichte stadswegen zien rijden. Opeens zoefde er in tegengestelde richting een ander vliegtuig voorbij. Zo hoog was er zoveel plaats en dan kwamen we nog zo dicht in elkaars buurt.
Ik had nu tijd genoeg. Ik haalde mijn aantekeningen over de reis boven en begon alles voor een tweede keer te beleven. Enkele beschouwingen zijn in dit verhaal nog niet helemaal tot hun recht gekomen.
Dit zijn de medebroeders in Trichy. Ze zijn hartelijk en gedienstig. Een uitzondering maakte de medebroeder alleen op de foto. Hij ziet er uit als en stijve hark en dat geeft ook zijn karakter weer. De anderen verwittigden mij dat ik niet verbaasd moest zijn als hij niets tegen mij zou zeggen. Op een avond gingen wij naar een viering op zijn parochie. Vanaf dat ogenblik was hij de vriendelijkste en de sympathiekste man, die ge maar kunt indenken.
In de namiddag heb ik tijdens een wandeling in Madras een erg gehandicapte man ontmoet. Ik heb hem geld gegeven en een zeeschelp, die men mij ongevraagd geschonken had. Ze was helemaal beschilderd en zag er niet natuurlijk uit. Ik was er van af en de man kon er waarschijnlijk nog geld voor krijgen.
Aan een kraam zag ik sandalen. Die konden een mooie herinnering aan mijn reis naar India worden. De verkoper zei dat ze voor mij te klein waren en ging er grotere halen. Ik wilde ze aandoen maar ze waren nog te klein. Ik heb ze weg gegeven. Thuis heb ik er andere gekocht. Ze komen wel niet uit India maar ze doen mij wel telkens denken aan die heerlijke dagen daar.
Ook kinderen met kinderverlamming dansen graag. Daarbij schijnt het vingerspel een belangrijke rol te spelen.
