Waarom dachten we vroeger dat kinderen door de ooievaar gebracht werden?
In naam van Esméeke, bedankt iedereen voor jullie wensen voor haar eerste tienerverjaardag!
Vroeger mocht er over veel dingen niet gepraat worden en de geboorte van een kindje was één van die taboes. Daarom vertelden ouders hun kinderen dat hun zusje of broertje uit de rode kool was gekomen bijvoorbeeld.
Nog vroeger dacht men zelfs dat de baby's in oude holle bomen hingen te wachten tot hun ouders hen kwamen halen.
De kindjes riepen dan: "Pluk mij, pluk mij, ik zal alle dagen zoet zijn."
Dat de ooievaar een kindertjesbrenger is geworden, komt omdat de ooievaar geluk zou brengen en ook een beetje op de mensen lijkt. Hij blijft bijvoorbeeld zijn leven lang bij zijn partner en als een ooievaarskindje dood gaat, hebben de ooievaarsouders erg veel verdriet.
De ooievaar werd in Nederland heel populair omdat hij in 1909 op het geboortekaartje van prinses (later koningin) Juliana stond. Dat was wel een deftige ooievaar, want hij was geridderd en kondigde het nieuwe prinsesje aan met een telefoon die toen net was uitgevonden.
De dag van vandaag weten onze internetkindjes wel beter zoals ik gisteren van ons jongste kleindochtertje hoorde! Zij vond dat het dringend nodig was dat oma op de hoogte gebracht werd van waar de kindjes kwamen en nog veel meer en dat na een bezoek aan een pasgeborene in de kraamkliniek!
Goddank dan onze kleinkinderen ons up to date houden.
We zaten met leeftijdgenoten wat te praten. Ze vonden het interessant om te weten dat ik op mijn leeftijd nog vol zat met plannen want zo stelden ze: Wij zitten per slot van rekening toch al in de herfst van ons leven.
Ik reageerde daar nogal rap op gezien mijn plan om nog lang te kunnen blijven genieten van het leven. De herfst van je leven klinkt namelijk of je al heel oud bent. Ik dacht er even niet aan dat er ook nog het winterseizoen is.
De lente staat synoniem voor nieuw leven,
de zomer is om te genieten,
de herfst zijn de vallende blaadjes,
en de winter de slapende levensenergie.
De opmerking van die vrienden heeft mij toch weer eens aan het denken gezet want verschillende kennissen in onze vriendenkring hebben maar amper de leeftijd van zestig gehaald.Terugkijkend betekent dit dat zij in feite al op hun 35 ste begonnen aan de herfst van hun leven. Kijk je dan naar de grens van 65 jaar waarop veel mensen zeggen te gaan genieten van het leven dan klopt dat verhaaltje totaal niet. Want velen zijn al overleden voor het 65 ste levensjaar. Velen komen dus vaak onbewust in de herfst en de winter van hun leven.
Iets kan ik mij daar wel bij voorstellen als je ziet dat bij sommige mensen lijkt alsof alle levensenergie al is uitgeblust. In de natuur kunnen we echter ondanks de harde datum die voor de vier seizoenen staat aangegeven spreken van een vroege lente, een lange zomer, een vroege of late herfst en een lange koude winter. De natuur is flexibel en veranderlijk.
Net zoals in de natuur, waar allerlei factoren een rol spelen, kun je zelf een grote invloed uitoefenen op de vier seizoenen van je eigen leven. Terwijl de één nog in de zomer zit, is bij de ander de herfst al voorbij.
Als het op gezondheid aankomt val ik nogal regelmatig terug op de vergelijking met een auto. We denken er eenvoudigweg niet over om op vakantie te gaan voordat de auto een beurt heeft gehad want, stel je voor dat hij stuk gaat en onze vakantie verpest.
Zo ben ik dat ook aan het doen met mijn gezondheid. Alleen ga ik nog een stapje verder dan uitsluitend een beurt geven.. Ik laat mijn gezondheid testen en bekijk wat ik voor opties heb . Net als in de autosport, kijken hoe hard we kunnen, de auto verder fijn afstellen desnoods oude of versleten stukken vervangen en dan opnieuw naar het circuit. Alleen is mijn concurrent op dat circuit de tand des tijd die ik zolang mogelijk wil verslaan...
Sommigen dromen er al van na die enkele zonnetsraaltjes...
Vroeg valt de avond in de naakte takken van de bomen waar een laatste blad nog hangt te dromen van voorbije zomerdagen.
Zwaar valt nu de avond op verlaten weiden en stille wegen waar de wolken zwaar van regen land en lucht tot één vervagen.
Lang zijn nu de nachten donker, somber eindeloos waarin stormen razen met vereende krachten over mens en dier, zo hulpeloos.
Kort zijn nu de dagen donker, somber vreugdeloos waarin mensen werken met vereende krachten aan hun toekomst, rusteloos.
Maar de uren in de vroege avond zijn zo innig, zo vol van dromen. Als je stilstaat onder naakte bomen geurt de aarde valt een laatste blad wijst ons op de diepste waarde van een leven dat men ondergaat.
Want dit blad zal zich transformeren overgaan tot voedsel voor de boom in winterslaap waardoor mensen nogmaals mogen leren dat er niets verloren gaat.
En plots weet je dat na die lange nachten al die stormen, al die uren vol van duisternis straks, nog eens zo vol, het licht zal wederkeren dat het dan weer lente is!
“Ik lig op mijn buik en met mijn armen ondersteun ik mijn hoofd. Ik kijk uit over de blauwe zee. Ik kijk uit over het niets. Een eindeloze stilte van rust en opeens word ik overspoeld met een gevoel van heimwee.”
En dan stel ik me de vraag waarom of waardoor?
Op dat moment ben ik blij dat ik nog iemand heel dicht bij me hebt om over dat gevoel te praten en dan denk ik ook "dat is liefde"!
Rond Valentijn wordt veel over liefde geschreven , een commerciële bedoening waar ik me al lang niet meer laat aan vangen. Liefde is voor elke dag, elk seizoen elk moment .
Er wordt zoveel over geschreven in gedichten, verhalen, teksten en liedjes. Liefde is iets moois in het leven. De kracht van de liefde is de oerkracht in de mens zijn hele bestaan.
Wat is houden van?
Een goede definitie is niet te verwoorden, je zegt het gewoon, of laat het merken dat je van iemand houdt. Maar wees van één ding zeker, het is nooit te laat om te zeggen tegen een ieder die je liefhebt op welke manier dan ook “ik hou van jou”, want elke minuut bestaat uit 60 seconden en die zijn zo voorbij tot je ineens – te laat - beseft dat je nog zoveel had willen zeggen zoals bijvoorbeeld “Ik hou van jou.”
Ben jij op iemand verliefd? Op Valentijnsdag kan je je geliefde stiekem een cadeautje sturen. Een Valentijnskaart bijvoorbeeld, of een rode roos.
Weet jij waar deze dag vandaag komt en wie was die Valentijn eigenlijk?
De Romeinen ( ja ,zij weeral we hebben toch één en ander aan hen te danken niet?) vierden op 14 februari het feest van Juno. Juno was de godin van het huwelijk. Alleenstaande mannen en vrouwen werden op deze dag aan elkaar gekoppeld.
Toen in Europa in de Middeleeuwen het christelijke geloof opkwam, werd het Romeinse liefdesfeest door de kerk verboden. Op 14 februari werd voortaan de heilige Valentijn herdacht.
Er bestaan verschillende legendes over de heilige Valentijn. Het bekendste verhaal gaat over de priester Valentijn. Nadat de Romeinse keizer Claudius het verboden had voor Romeinse soldaten om te trouwen, bleef Valentijn stiekem huwelijken sluiten tussen soldaten en hun geliefdes. Voor straf werd hij op 14 februari gedood.
Wist je dat de eerste Valentijnskaart al in de 15e eeuw werd verstuurd? Toen de Franse hertog van Orleans gevangen zat schreef hij brieven met liefdesgedichten naar zijn vrouw.
En die traditie bestaat blijkbaar nog al doen wij nu niet direct mee met al die modeverschijnselen die het eerder op jouw portemonnee dan op het doel zelf gemunt hebben!
Even verder breien aan mijn vorig logje met de cruciale vraag " waarom"...
Ken je dat ook een kleinkind dat in zijn/haar waarom-fase zit?
"Om gek van te worden", zeg je dan.
Waarom vragen wij, volwassenen, vaak ook nog "waarom"?
Een voorbeeld:
Is het glas halfleeg of halfvol?
Raar, maar hierop lijken er twee antwoorden mogelijk. Iets wat met vele vragen het geval is, toch?
Want, wat met de vragen:
Is die man goed of slecht?
Heeft dat kind talent of niet?
Een kind kan namelijk voor het ene wel en voor het andere geen talent hebben en een man kan in bepaalde opzichten goed en in andere slecht zijn.
In ieder geval, onze kleinkinderen doen wat wij allemaal doen, vragen stellen.
Waarom stellen we vragen?
Omdat we ons over bepaalde dingen verbazen. Omdat we kennis willen opdoen. Omdat we nieuwsgierig zijn. Omdat we iets hebben meegemaakt dat we niet begrijpen.
Wat zou het leven zijn zonder vragen?
Saai. Niets. Onmogelijk.
En zeggen dat dit al begint op ons vierde jaar, ja, soms zelfs nog vroeger en op je 68ste ben je nog niet uitgevraagd!
Daarom : weet jij waarom er nu zo'n rotwinter boven onze contreien hangt of moet ik zeggen een verlengde herfst?
Met Valentijn in aantocht wordt er overal weer veel over liefde gepraat , de winkels spelen daar op in en de media blijven ook niet achter.
Hoewel ik niet meedoe met die mediakermis sta ik toch wel even stil bij het thema van het moment.
De vraag die me al vaak bezighield hield, was: "Waarom juist hij?".
Het eerste antwoord was voor de hand liggend, maar onbevredigend: "Omdat ik van hem hou".
Het werd snel gevolgd door de vraag "Waarom?".
Dat krijg je natuurlijk als je als oma regelmatig die vraag hoort stellen,dan doeje het na een tijdje ook, maar eigenlijk is deze vraag een zoektocht naar de essentie van de dingen in het leven. Ik kan geen antwoord vinden.
Elk antwoord is ontwijkend: "omdat hij lief is" of "omdat we dezelfde interesses hebben" of "omdat ik mij goed voel bij hem" ... .
Mijn laatste antwoord was: "omdat hij hij is" en dat omvatte voor mij alles. Maar dan kwam natuurlijk de volgende vraag: "Waarom?" Daar zat ik dan.
Het is een mooie vraag: "Waarom juist die ene persoon?".
Als ik even terugdenk, ben ik in het verleden veel antwoorden tegengekomen uit verschillende hoeken. Sommigen beweerden dat het toeval was en dat de Ware Jacob een fabeltje was om ons te sussen. Anderen haalden psychologische theoriën boven en nog anderen zochten het in de biologie.
Voorgeprogrammeerd als we zouden zijn door moeder Natuur, zoekt een vrouw een man die haar een sterk nageslacht kan bieden. Waar een aantal decennia geleden hij nog een massa spieren moest hebben, moet hij nu een goede dosis gezond verstand bieden. Zo vergroten we de kans dat ons nageslacht intelligent zal zijn en meer succes zal hebben in het leven.
Heel even moet ik lachen als ik denk aan vroeger toen de mannen hun geliefden moesten beschermen en daarom best gespierd konden zijn. Mijn eerste verliefdheid was een jongen die prachtige gedichten schreef en schattig kon lachen maar gespierd was hij allesbehalve .Maar dat is nu niet meer nodig want veel vrouwen kunnen best zelf hun mannetje staan .
Primeren daarom andere factoren?
Intelligentie maar dan in de brede zin van het woord is nu heel belangrijk om succesvol te zijn in onze huidige maatschappij. Als je niet met een computer kan werken, ben je onmiddellijk uitgesloten van de meeste beroepen. De technologische evolutie staat ook niet stil waardoor een grotere kennis nodig is om succesvol te zijn.Een handige Harry is altijd een pluspunt
Mijn zwak voor blauwe ogen en een ranke grote persoon verklaart misschien waarom ik uiteindelijk voor T koos. Hoewel, fysiek is nooit mijn prioriteit geweest?
Volgens sommigen gaan we op zoek naar de persoon die ons aanvult. Die persoon zou dan eigenschappen hebben die ons in evenwicht brengen. Hij of zij zou als het ware een tweelingziel zijn die ons weer heel maakt.
In het geval van mijn wederhelft klopt dit wel: we zijn op veel vlakken elkaars tegengestelde. Terwijl ik eerder een waterval ben in het praten, is hij meestal stil. Ik ben dan weer de romantische ziel en hij de nuchtere maar zachte persoon en ik kan zo verder gaan. Gelukkig hebben we ook een heel aantal raakvlakken zoals onze liefde voor ons gezin , kinderen en kleinkinderen, een gemeenschappelijke hobby, beiden zijn we buitenmensen die graag bezig zijn in de tuin en zoveel meer... ..
De biologie heeft er dan weer een andere kijk op: we gaan gewoon op zoek naar iemand die genetisch veel van ons afwijkt omdat dit de kans op sterke nakomelingen vergroot.
Na al die bedenkingen heb ik nog altijd geen antwoord op mijn grote Valentijnsvraag.
Daarom houd ik het maar op mijn eerste antwoord: "Omdat hij hij is".
Hij is immers die persoon die alle kwaliteiten bezit die ik bewonder, die mij aanvult en die het beste bij mij past. Het antwoord kan soms zo simpel en voor de hand liggend zijn.
Ik heb zojuist een reclame in een lokaal blaadje bekeken en waar valt mijn oog op? Op contactlenzen!
Voor 12 Euro verander je jezelf van een grauw, grijs blauw wezen in een mysterieus groen of fel aqua ziende schoonheid!
De wereld ziet er dan misschien wel wat groentjes uit...maar allé...'t is toch een wonder dat je nu "sacoche", schoenen en ogen "assorti" kan laten samengaan, niet?
De lenzen zijn zonder sterkte. Dus je moet er zelfs nog niet slechter voor zien. Mannen, voor alle zekerheid: niet meer verliefd worden op "haar" ogen hé!
Toen ik onlangs de post in handen kreeg van de postbode ipv uit de bus te halen, bedacht ik het volgende…
Vroeger - en dan spreek ik over de tijd dat de mensen mekaar nog kenden, een praatje sloegen of bij elkaar binnenvielen zomaar- kende iedereen de postbode. Hij was de man van elke dag die hier en daar zijn praatje deed, iemand opbeurde of zijn eenzaamheid even doorbrak, alle roddels kende en ook bijna iedereen bij naam op zijn ronde. Geen huis was hem vreemd. De dag van vandaag ken niemand nog zijn postbode want die veranderen rapper dan de wind, een praatje kan er zeker niet meer af en zijn postzak wordt als maar dunnen en dunner terwijl hij nu wel over een elektrische fiets beschikt om de last te helpen vervoeren…
En dan denk ik stel…
Dat de Egyptenaren de elektronische mail ontdekt hadden ipv papier en dat die de duurzame materialen zoals kleitabletten, gedroogde boombast, botten, enz verving om korte notities neer te pennen of te krassen. Dat daardoor de houten bordjes met bijenwas bedekt plaats moesten ruimen voor die e-mail. Dat Jezus per mail zijn brief naar de Korintiërs gestuurd had en de monniken via hun tablet of Ipad hun manuscripten verstuurd hadden .....wat een revolutie zou het niet geweest zijn toen - zomaar opeens in het jaar 2014- iemand het papier ontdekte.
Wat een wereld zou er dan niet opengaan!
Gedaan met die onpersoonlijke berichten, gedaan met kleinkinderen die met de tablet in hun handen hun nieuwjaarsbrief aflezen…
Stel je de emotie voor die je dan ervaart bij het lezen van die liefdesbrief alsof je de passie en hartstocht die erin verwoord staat, kan voelen.
Stel dat je de onmacht en ellende die in je handen rust tastbaar voelt als je de haat leest die uit een krantenartikel springt.
Stel je de ontroering voor die je bijna het lezen belemmert als je de haperende krabbels van je kleinkinderen die met de tong ver uitgestoken hun wensje voor oma en opa zo vol liefde op die mooie brief hadden neergeschreven in handen krijgt. Je kan ze eindeloos herlezen ze verzamelen, koesteren in lege momenten.
En stel je dan dat prachtige boek voor dat in je schoot ligt terwijl je wegdroomt in het verhaal.
Stel dat je elke dag de post die in je bus valt kan ruiken, voelen, lezen en nog eens lezen
......wat een ontdekking zou dat niet zijn in onze stilaan onpersoonlijke maatschappij, het zou de wereld op zijn kop zetten …
Ik moet me niets voorstellen, wij hebben dat wonder al eeuwen en eeuwen en wat doen we er mee? We vervangen het door een onpersoonlijke mail of SMS bericht of electronische brief….arme wereld , waar het onpersoonlijk en de techniek de romantiek en het kostbare overroept… Soms mis ik die tijd van toen!
Er staat een lange rij bij de bushalte aan de kerk in Houthalen. Vooraan staat een oudere mooie blonde vrouw in een minirok. Dan verschijnt eindelijk de bus. Als die mooie vouw wil instappen, krijgt ze haar been niet ver genoeg omhoog. Meteen glijden haar handen naar de rits achteraan de rok, om haar minirok wat ruimer te maken. Ze doet een tweede poging om in te stappen, maar ook dat lukt niet. Weer glijden haar handen naar achter en prutst ze weer aan de rits. Ze doet een derde poging om de bus in te stappen, maar.... het lukt nog steeds niet! Een beetje geïrriteerd glijden haar handen opnieuw naar achter en begint ze wat steviger aan de rits te sjorren. Plotseling krijgt ze een lift onder haar kontje, zodat ze over het opstapje van de bus vliegt. Als ze omkijkt, staat er een heer in driedelig pak haar een beetje pissig aan te kijken.
"Zou je misschien even normaal willen doen?" , roept ze boos.
Zegt die heer geïrriteerd:
"Moet jij nodig zeggen,je hebt net drie keer mijn gulp opengemaakt."
De namen van de maanden komen uit de Romeinse tijd. Ze zijn genoemd naar goden, heersers en getallen. Bij de Romeinen liep het jaar van maart tot februari.
Vandaag begint februari.
Februari komt van het Latijnse februare, dat 'reinigen' betekent. Letterlijk 'de maand van het reinigingsfeest'. In deze laatste maand van het oude Romeinse jaar vierden de Romeinenhun Lupercalia dwz reinigings- en vruchtbaarheidsfeesten ter ere van de wolfsgod Lupercus.
In dezelfde periode vierden de Germaanse stammen langs de Romeinse grenzen een ontuchtig vrouwen- en vruchtbaarheidsfeest.
De Romeinen vonden die feesten heidense riten en duidden daarom deze feesten aan met de naam Spurcalia, naar het Latijnse woord spurcus dat smerig betekent. Van dit woord is het Oudnederlandse woord sprokkelen een etymologische afleiding.
De sprokkelmaand februari zoals februari ook vaak genoemd wordt, verwijst dus naar deze oude Germaanse vruchtbaarheidsfeesten.
Maar andere bronnen hebben dan ook weer hun verklaring voor de naam sprokkelmaand
Hiervoor moeten we teruggaan naar vroeger dagen, toen de huizen nog losse vuren hadden. Dat is een verwarming waarbij het vuur niet afgesloten is, daarin kon van alles gestookt worden alles wat er maar rondom het huis te vinden is. Het duurste hout is "kleufhout" en hakhout dat bleef het langst liggen en brandde het mooist. Het was vaak beukenhout en betaalbaar voor mensen met een gevulde beurs. In het verleden waren de winters streng en lang, dan begon zo langzamerhand de brandstof op te raken. Als men dicht bij het veen woonde dan werd er turf gestoken dat brandde niet zolang, maar men had toch brandstof, want ook het eten moest gekookt worden.
In februari gingen mensen naar het bos om hout te sprokkelen. Een sprokkel is een afgeknapte twijg. Vroeger werden die droge takjes op het eind van de winter verzameld om als brandhout te gebruiken. In de bossen en de houtwallen lag na een strenge winter veel dood hout. Wat ook belangrijk was, het kostte niks. Zo na de winter moesten bomen gesnoeid worden of omgehakt. De boomhouwers ( zo werden de mensen genoemd die dat werk deden) kregen het snoeihout en de stompen (wortels) als loon voor hun arbeid. Het snoeihout werd tot een bos bij elkaar gebonden en thuis op gestapeld, om te drogen, zo kreeg je de"bossemiete". Zo langzamerhand kwamen de kachels en het fornuis in opmars, daardoor ook de duurdere brandstof. Na de eerste wereldoorlog kwamen de kolen (gruus) vanuit Limburg en Duitsland voornamelijk per schip en trein aangevoerd. Voor de losse vuren had je daar weinig aan, maar deze waren er bijna niet meer. Zodoende werd het houtsprokkelen ook minder. Behalve in de tweede wereldoorlog toen werd er weer volop hout gesprokkeld en (gezaagd). Het sprokkelhout werd vroeger nog wel gebruikt in grote kachels en als aanmaak hout, op de boer werd het ook in de mantelpot gestookt, daarin werd het voer voor de varkens gekookt.
Maar in deze moderne tijd waar sprokkelen niet meer van doen is, vind ik de naam voorbijgestreefd tenzij het volgende een verklaring is...
In het Westvlaams betekent " sprok" : sprokkig , bros, fragile..;
Ijs dat kraakt als je erop loopt, is sprok. Daarom dat we door de late winters van de afgelopen jaren februari misschien wel " sprokmaand " kunnen noemen?
Toevallig hoorde ik gisteren die uitdrukking en vroeg me af van waar die kwam...
Blijkt dat een duig een gebogen houten plank is die gebruikt wordt bij het maken van houten vaten. Door een aantal duigen naast elkaar te plaatsen en samen te houden met enkele metalen of houten hoepels krijg je de volledige zijkant van een ton. De uitdrukking "het plan is in duigen gevallen" komt van deze term en slaat terug op het kapotvallen van een houten vat.
En van het één komt het ander en zo botste ik op het volgende....
Drie eilanden naast elkaar.
Op het ene eiland spoelt een matroos aan. Hij zit er al een dag of drie, maar op dat eiland is helemaal niks alleen maar zand. Hij heeft op een gegeven moment honger en dorst, hij kijkt naast zich en zit 15 meter verderop nog een eiland met een palmboom met kokosnoten en een bananenboom. Tussen de eilanden zwemmen allemaal bloeddorstige haaien.
Hoe komt de man op dat andere eiland?
Op het andere eiland staat een ezel en op het derde eiland staat een kokosnotenboom.
De matroos heeft honger en wil graag een kokosnoot. Hij maakt een plan om daar te komen, maar het plan valt in duigen. Van de duigen maakt hij een ton. Die zinkt, dat staat als een paal boven water. De matroos gaat op de paal zitten en wacht tot hij een ons weegt. Dan laat hij zich naar het tweede eiland waaien. Daar trekt hij de ezel aan de staart en die begint te balken. Van de balken maakt hij een vlot en zo vaart hij naar het derde eiland. Hij gaat bij de pakken neerzitten. Hij stapelt de pakken op elkaar en plukt een kokosnoot. Hij gooit het bijltje erbij neer, pakt het bijltje terug op en hakt de kokosnoot open...
Gisterenavond ontspon er zich bij een familiebezoek een discussie over het probleem dat ik hieronder samenvat:
In de supermarkt vormt zich een lange rij aan de enige kassa die bemand is. Er staan een twintigtal klanten voor je als je plots merkt dat men van plan is om een tweede kassa te openen. Je bent op je "qui-vive" en als dat inderdaad gebeurt, verlaat je snel de rij om als eerste bij die kassa aan te schuiven. De persoon die voor je stond, doet dat eveneens, zij het iets minder snel, waardoor die vlak achter je in de nieuwe rij terechtkomt, maar wel de eerste plaats opeist, omdat zij of hij bij de andere kassa eveneens voor je stond.
Moet je haar of hem inderdaad laten voorgaan, of geldt hier het principe dat wie het eerst komt, het eerst maalt?
Sommigen waren de mening toegedaan dat wie het eerst bij de nieuwe kassa aanschuift niemand moet laten voorgaan al klinkt dat misschien niet echt " galant". Niet iedereen was het daarmee eens en we zijn er dus niet uitgekomen.
Ik kan me voorstellen dat zoiets ook werkelijk gebeurt, dus vroeg ik me af of er eigenlijk een gedragsregel voor dergelijke incidenten bestaat?
)
