Er staat een lange rij bij de bushalte aan de kerk in Houthalen. Vooraan staat een oudere mooie blonde vrouw in een minirok. Dan verschijnt eindelijk de bus. Als die mooie vouw wil instappen, krijgt ze haar been niet ver genoeg omhoog. Meteen glijden haar handen naar de rits achteraan de rok, om haar minirok wat ruimer te maken. Ze doet een tweede poging om in te stappen, maar ook dat lukt niet. Weer glijden haar handen naar achter en prutst ze weer aan de rits. Ze doet een derde poging om de bus in te stappen, maar.... het lukt nog steeds niet! Een beetje geïrriteerd glijden haar handen opnieuw naar achter en begint ze wat steviger aan de rits te sjorren. Plotseling krijgt ze een lift onder haar kontje, zodat ze over het opstapje van de bus vliegt. Als ze omkijkt, staat er een heer in driedelig pak haar een beetje pissig aan te kijken.
"Zou je misschien even normaal willen doen?" , roept ze boos.
Zegt die heer geïrriteerd:
"Moet jij nodig zeggen,je hebt net drie keer mijn gulp opengemaakt."
De namen van de maanden komen uit de Romeinse tijd. Ze zijn genoemd naar goden, heersers en getallen. Bij de Romeinen liep het jaar van maart tot februari.
Vandaag begint februari.
Februari komt van het Latijnse februare, dat 'reinigen' betekent. Letterlijk 'de maand van het reinigingsfeest'. In deze laatste maand van het oude Romeinse jaar vierden de Romeinenhun Lupercalia dwz reinigings- en vruchtbaarheidsfeesten ter ere van de wolfsgod Lupercus.
In dezelfde periode vierden de Germaanse stammen langs de Romeinse grenzen een ontuchtig vrouwen- en vruchtbaarheidsfeest.
De Romeinen vonden die feesten heidense riten en duidden daarom deze feesten aan met de naam Spurcalia, naar het Latijnse woord spurcus dat smerig betekent. Van dit woord is het Oudnederlandse woord sprokkelen een etymologische afleiding.
De sprokkelmaand februari zoals februari ook vaak genoemd wordt, verwijst dus naar deze oude Germaanse vruchtbaarheidsfeesten.
Maar andere bronnen hebben dan ook weer hun verklaring voor de naam sprokkelmaand
Hiervoor moeten we teruggaan naar vroeger dagen, toen de huizen nog losse vuren hadden. Dat is een verwarming waarbij het vuur niet afgesloten is, daarin kon van alles gestookt worden alles wat er maar rondom het huis te vinden is. Het duurste hout is "kleufhout" en hakhout dat bleef het langst liggen en brandde het mooist. Het was vaak beukenhout en betaalbaar voor mensen met een gevulde beurs. In het verleden waren de winters streng en lang, dan begon zo langzamerhand de brandstof op te raken. Als men dicht bij het veen woonde dan werd er turf gestoken dat brandde niet zolang, maar men had toch brandstof, want ook het eten moest gekookt worden.
In februari gingen mensen naar het bos om hout te sprokkelen. Een sprokkel is een afgeknapte twijg. Vroeger werden die droge takjes op het eind van de winter verzameld om als brandhout te gebruiken. In de bossen en de houtwallen lag na een strenge winter veel dood hout. Wat ook belangrijk was, het kostte niks. Zo na de winter moesten bomen gesnoeid worden of omgehakt. De boomhouwers ( zo werden de mensen genoemd die dat werk deden) kregen het snoeihout en de stompen (wortels) als loon voor hun arbeid. Het snoeihout werd tot een bos bij elkaar gebonden en thuis op gestapeld, om te drogen, zo kreeg je de"bossemiete". Zo langzamerhand kwamen de kachels en het fornuis in opmars, daardoor ook de duurdere brandstof. Na de eerste wereldoorlog kwamen de kolen (gruus) vanuit Limburg en Duitsland voornamelijk per schip en trein aangevoerd. Voor de losse vuren had je daar weinig aan, maar deze waren er bijna niet meer. Zodoende werd het houtsprokkelen ook minder. Behalve in de tweede wereldoorlog toen werd er weer volop hout gesprokkeld en (gezaagd). Het sprokkelhout werd vroeger nog wel gebruikt in grote kachels en als aanmaak hout, op de boer werd het ook in de mantelpot gestookt, daarin werd het voer voor de varkens gekookt.
Maar in deze moderne tijd waar sprokkelen niet meer van doen is, vind ik de naam voorbijgestreefd tenzij het volgende een verklaring is...
In het Westvlaams betekent " sprok" : sprokkig , bros, fragile..;
Ijs dat kraakt als je erop loopt, is sprok. Daarom dat we door de late winters van de afgelopen jaren februari misschien wel " sprokmaand " kunnen noemen?
Toevallig hoorde ik gisteren die uitdrukking en vroeg me af van waar die kwam...
Blijkt dat een duig een gebogen houten plank is die gebruikt wordt bij het maken van houten vaten. Door een aantal duigen naast elkaar te plaatsen en samen te houden met enkele metalen of houten hoepels krijg je de volledige zijkant van een ton. De uitdrukking "het plan is in duigen gevallen" komt van deze term en slaat terug op het kapotvallen van een houten vat.
En van het één komt het ander en zo botste ik op het volgende....
Drie eilanden naast elkaar.
Op het ene eiland spoelt een matroos aan. Hij zit er al een dag of drie, maar op dat eiland is helemaal niks alleen maar zand. Hij heeft op een gegeven moment honger en dorst, hij kijkt naast zich en zit 15 meter verderop nog een eiland met een palmboom met kokosnoten en een bananenboom. Tussen de eilanden zwemmen allemaal bloeddorstige haaien.
Hoe komt de man op dat andere eiland?
Op het andere eiland staat een ezel en op het derde eiland staat een kokosnotenboom.
De matroos heeft honger en wil graag een kokosnoot. Hij maakt een plan om daar te komen, maar het plan valt in duigen. Van de duigen maakt hij een ton. Die zinkt, dat staat als een paal boven water. De matroos gaat op de paal zitten en wacht tot hij een ons weegt. Dan laat hij zich naar het tweede eiland waaien. Daar trekt hij de ezel aan de staart en die begint te balken. Van de balken maakt hij een vlot en zo vaart hij naar het derde eiland. Hij gaat bij de pakken neerzitten. Hij stapelt de pakken op elkaar en plukt een kokosnoot. Hij gooit het bijltje erbij neer, pakt het bijltje terug op en hakt de kokosnoot open...
Gisterenavond ontspon er zich bij een familiebezoek een discussie over het probleem dat ik hieronder samenvat:
In de supermarkt vormt zich een lange rij aan de enige kassa die bemand is. Er staan een twintigtal klanten voor je als je plots merkt dat men van plan is om een tweede kassa te openen. Je bent op je "qui-vive" en als dat inderdaad gebeurt, verlaat je snel de rij om als eerste bij die kassa aan te schuiven. De persoon die voor je stond, doet dat eveneens, zij het iets minder snel, waardoor die vlak achter je in de nieuwe rij terechtkomt, maar wel de eerste plaats opeist, omdat zij of hij bij de andere kassa eveneens voor je stond.
Moet je haar of hem inderdaad laten voorgaan, of geldt hier het principe dat wie het eerst komt, het eerst maalt?
Sommigen waren de mening toegedaan dat wie het eerst bij de nieuwe kassa aanschuift niemand moet laten voorgaan al klinkt dat misschien niet echt " galant". Niet iedereen was het daarmee eens en we zijn er dus niet uitgekomen.
Ik kan me voorstellen dat zoiets ook werkelijk gebeurt, dus vroeg ik me af of er eigenlijk een gedragsregel voor dergelijke incidenten bestaat?
Als een mens zo eens op straat loopt en hij komt toevallig iemand tegen, dan moet ge toch weten waarover te praten hé. Meestal begint het met de vraag “en hoe is ’t nog met u”, om dan meestal te eindigen over het weer.
Ja, dat zijn de grote klassiekers in de straatgesprekken als er geen verkiezingen zijn.
De laatste tijd kunnen we potverdekke elke dag over het weer klappen. Och…er is wel altijd kritiek te geven hoor! Vandaag is het te warm en morgen te koud. De aarde warmt op en daar gaan we de fout rap bij een ander leggen om zeker niet in een slecht daglicht te komen, want je weet maar nooit dat je tegen een groene aan het klappen bent. We hebben de zomer bijna kunnen rekken tot in december en ook nu is het weer te zacht voor de tijd van het jaar
Voeger zaten de mensen te klagen over hun stookkosten en dat hun lippen aan het slot van de wagen gevroren waren tijdens een poging om alles te ontdooien. Ja, dat waren nog eens winters. Waar is de tijd dat het varken van mijn grootouders dood gevroren was?Ja ja, vroeger hielden de mensen op den buiten een varken om vet te mesten, maar dat jaar was het al ingevroren voor ze het konden slachten. Ze gaven hun varken elk jaar een naam en toevallig heette het toen “Markies" om toch iets van adel in huis te hebben zeker? Maar tijdens die fameuse winter had het niet alleen blauw bloed zoals de adel het wil, maar zagen ook de varkenspoten en zijn krulstaartje blauw. Daar zal nu geen gevaar voor zijn!
Naar het schijnt zijn de seizoenen aan het opschuiven en begint de wereld vierkant te draaien.
Allé, neem nu de laatste stormen ergens in dec waar je die normaal in oktober /nov verwacht! Op zee een 12 beaufort gemeten, wat gelijkstaat met orkaankracht en in het binnenland kwamen we ook aan 9 beaufort. Ja, de storm raasde aan zee en over onze kleine dorpen! De hanen op de kerktorens konden niet rap genoeg hun gat draaien om te zien vanwaar de wind nu juist kwam. Ja, naar het schijnt zou het één van de zwaardere stormen geweest zijn die onze contreien te verduren kregen hoewel het al bij al nog meeviel. En als de storm dan gaat liggen, dan komt de mens terug naar buiten. Eerst om de schade op te nemen om daarna het gesprek over het weer terug aan te gaan met één of andere passant. Ondertussen staan onze monumenten al eeuwen de weergoden te trotseren en is het klappertanden van de dakpannen op één of ander huis of schuur de normaalste zaak. Het is soms eigenaardig hoe oude constructies stand houden tijdens zware stormen, daar waar de nieuwe al vlug een paar pluimen verliezen.
Ja, waar is den tijd van vroeger hé. Ik zit nu wel te praten over die storm omdat het winterweer uitblijft, maar met dubbel glas en een perfecte isolatie is daar niet veel meer van te merken.
Vroeger moest het zelfs niet stormen! Nee, dan lag ik in mijn bed dood van schrik te luisteren hoe de wind zijn deuntjes floot tussen de kieren van deur of raam. En in de gang voelde je zelfs hoe de koelte op je schouders viel en hoe de wind door je haren blies door de dakpannen van de zolder. Ik herinner me zelfs nog een jaar dat er op onze zolder een laagje sneeuw lag, omdat de stofsneeuw gewoon onder de dakpannen werd geblazen. Het is pas daarna dat mijn ouders het dak langs de binnenkant toegestoken hebben met platen.
’s Morgens waren er op mijn kamerraam mooie ijstekeningen te zien en onderaan schreef ik dan mijn naam alsof ikzelf de kunstenaar was. Buiten kraakte het gras onder je voeten en in een zinken emmer stond een grote klomp ijs. Water drinken van de pomp was in de winter onmogelijk want alles was bevroren.
Och…de weergoden met hun zachte winter geven mij de kans om eens terug te blikken naar vroeger en dat is een enorme waarde. Of het weer door de jaren veranderd is of dat het plots unieke weersverschijningen zijn zou ik niet durven zeggen.
Als ik vroeger mijn grootvader hoorde praten, werd er niet gezegd dat het weer aan het veranderen was en was het dan eens een jaar van extremen, dan moest de mens er maar tegen kunnen. In de zomer stonden de boeren ook onder de brandende zon te oogsten. De jonge gasten kwamen helpen in hun bloot vel, om ’s avonds met een rode rug aan tafel in een dikke boterham te bijten. Maar de echte boeren hielden hun hemd aan en na een paar sikkelslagen veegden ze hun zweet aan de mouw van hetzelfde hemd. Ik kan het mij nog zo goed voorstellen want één van mijn speelmaatjes was een boerendochter!
In de winter deed ma een paar extra scheppen kolen op de stoof en af en toe staken we de voeten tegen de stoof tot onze kousen begonnen te dampen. Ze lieten thuis de stoof uitbranden en we kropen ingeduffeld of met een warme waterkruik in het bed. En ondertussen gierde de wind tussen de spleten en maakte kunstenaar winter zijn ijstekeningen. Ja, waar is de tijd?
Vandaag waait het wel af en toe maar de ijstekeningen blijven achterwege. ’t Is zelfs warm voor de tijd van het jaar. Ja, het is al een paar jaar op rij dat we een weersverandering zien, maar of daarom alles gaat veranderen?
De geleerden praten over het weer in termen die we niet altijd verstaan en als we dan al eens iets verstaanbaars opgevangen hebben, dan is het om schrik van te krijgen. Ja, de vraag is wat we nu juist willen hé?
De mensen willen een warme zomer en trekken zelfs naar de heetste landen op vakantie. Anderen kunnen dan weer niet tegen de warmte en zitten een ganse zomer onder de parasol. Sommigen willen een echte winter, met een witte kerst en bevroren meren waar ze de schaatsen kunnen onderbinden. En anderen houden niet van de kou en willen de stookkosten beperken en kijken telkens uit naar een zachte winter.
En zo zitten we weer met het probleem dat we telkens ontmoeten bij de mens. Goed doen voor iedereen is onmogelijk en daarom zullen de weergoden zelf af en toe aanpassingen doen zeker?
Och…het weer is altijd een wreed spel geweest in de volksmond, gewoon omdat iedereen het anders aanvoelt.
Ik zou zeggen, laat de zon schijnen voor iedereen en het mag af en toe ook eens waaien of winteren.
Op sommige blogjes lees je .. "Tijd tekort, druk druk, ik geraak gewoon niet rond ", op andere " ik verveel me dood in de winter" ik sleep me door de dagen..."
Herken je dit, elke minuut van je dag die goed gevuld is? Je bent altijd bezig. Je agenda puilt uit, je haast je continu van hot naar her, je werkt hard om je planning en resultaten te halen… en als je even niets doet dan ben je wel extra hard bezig in je hoofd omdat je nog 1000 dingen moet doen.
‘s Avonds na een gevulde werkdag plof je in de zetel neer om tv te kijken of ga je toch nog maar even door met facebook, twitter of surfen op het internet. Op die manier probeer je je hoofd ‘leeg’ te maken want je hebt eindelijk tijd voor jezelf! Het gevolg: je doet weer IETS terwijl je eigenlijk misschien behoefte hebt aan NIETS. En wees gerust, dat is precies wat wij allemaal geleerd hebben. Tijd is schaars, dus besteed je tijd maar beter goed en nuttig! En, niet te vergeten: Tijd is geld!
Daarnaast zijn we allemaal wel bang om ons te vervelen omdat we dat als onprettig ervaren even niets doen .
En hoe zit dat dan eigenlijk met NIETS doen?
“Dat kan toch helemaal niet!” hoor ik mijn dochter al zeggen. Jawel hoor tenminste als we er even niet aan denken dat zitten, liggen, ademen ook iets doen is. Het kenmerk van deze laatste werkwoorden is dat zij allemaal geen lijdend voorwerp nodig hebben en dus op zich zelf kunnen bestaan .
Maar NIETS doen… Lege tijd… die moet je toch ergens mee vullen?! Je kunt toch niet zomaar NIETS doen ,je tijd verspillen?
Jawel. En sterker nog: het is heel erg goed om dat regelmatig te doen! Onze hersenen hebben gewoon af en toe hersteltijd nodig om de volgende dag weer op volle toeren aan het werk te kunnen. Als je je regelmatig deze luxe veroorlooft – ja, in deze tijd is lege tijd een absoluut luxe artikel! – zal je merken dat alle stress meteen is verdwenen.
Ik heb " gelezen" dat sommigen rebusjes zelfs " gezellig" vinden anderen smeekten om uit hun pijn verlost te worden al waren er toch twee " zonderling(en) " die de juiste oplossing zagen , hé Klaproosje en Michka?
Wat zag je?
Je leest gewoon wat je ziet:
z
onder
l
in g
=zonderling
na een tijdje heb je de manier van denken wel door! Ik heb er nog wat liggen maar ik laat jullie telkens wat bekomen
Glamour en glitter niet echt mijn ding maar soms is het zo dat " a woman has to do what a woman has to do" ! Maar..... Het wilde weer lukken. Net nu we 's avonds een etentje hadden, stond ik op met een koortsblaas op mijn lip en wallen onder mijn ogen. Ook zaten mijn haren in de war en zag ik er uit alsof ik er net een zware nacht had opzitten. Ik knipte gisteren nochtans uitzonderlijk vroeg - rond 12u - het licht uit. Manlief temperde mijn gezeur over mijn uiterlijk door te zeggen dat ik de kapper en mijn make-up maar hun werk moest laten doen. Zelf dacht ik dat gezonde voeding ook een handje kon helpen en dus perste ik alvast een sapje, at ik veel fruit en een volkoren boterham. Als dat op was, smeerde ik een zalfje op mijn koortslip. Dat deed ik de rest van de dag om het half uur. Ik ging ook even naar de kapper die me er wat glamoureuzer liet uitzien ( haha). Een tintje make up deed de rest.
Ik trok mijn betere kleren aan en dacht : " Ze zitten precies wat strak" maar volgens Manlief dacht ik dat alleen maar. Mijn schoenen en mijn tas nog en ik was klaar. Mij slaapgenoot keekt me goedkeurend aan en heel even vergat ik die verdomde koortsblaar.
We reden naar onze plaats van afspraak en ik voelde me stilaan stukken beter. Daar aangekomen stapte ik zelfzeker het plein over. Ik keek goed uit waar ik mijn voeten zette, want de kasseien lagen er wat nat bij. Net als ik daarover tegen mijn slaapgenoot iets wilde, voelde ik ‘platsch’… iets nats op mijn hoofd en nat in mijn gezicht. Een wit met zwarte smurrie drupte op mijn jas. Weg was het glamourgevoel. Met een "tissue " en een weggemoffelde lach depte Manlief zo goed en kwaad als het ging de viezigheid van mijn jas en uit mijn haar. Zelf veegde ik over mijn gezicht. Alle zakdoekjes die ik bij me had waren net opgebruikt toen de vrienden waarmee we een afspraak hadden eraan kwamen.
‘Niemand merkt het,’ knipoogde mijn schat . Maar eerlijk, elke cel in me verwenste het onrecht dat me was aangedaan. Ik wilde gewoon veel liever terug naar huis rijden. Gelukkig beterde mijn humeur na enkele aperitiefjes en een gezellig etentje. Het werd zelfs nog een fijne avond. De duivengrapjes lachte ik met gemak weg.
Amper halfweg januari en er komt al leven in de tuin. Als er toch nog een koude prik komt dan vrees ik voor de bloem en- bladknoppen.
Als in de zomer de bodeminsecten veelvoudig " wreten" aan de planten en groenten dan weten we ook al waar ze hun " mosterd" gehaald hebben .. in een kwakkelwinter!
Ik ben zo iemand die vaak rondloopt met een fototoestel. Zelfs mijn handtassen zijn erop voorzien dat mijn fototoestel er altijd in past.
Dit is nu het resultaat van zo'n momentopname niet zo lang geleden!
Ik was onderweg met de auto terwijl regen en wolken overwaaiden. Ik zette me langs de kant om een foto te nemen.
Ik vind de foto persoonlijk behoorlijk geslaagd. Het is alleen jammer dat er een deel van een huis op staat, maar het was me niet gelukt om én de lucht én de dikke en de dunne boom te fotograferen (ik vond de takken van de dikke schoon als contrast) zonder een stukje huis erbij… Misschien zou het gelukt zijn als ik op een ladder stond, maar die heb ik helaas niet altijd bij. (en op het dak van een natte auto kruipen leek me geen zo’n goed idee).
Normaal trek ik er rond deze tijd van het jaar op uit om foto's te nemen van witte landschappen, want ik hou van witte landschappen (om te fotograferen dan toch, erover uitglijden vind ik iets minder leuk).
Maar dit jaar zit het er voorlopig niet in. Het is trouwens nog niet écht koud geweest. Een muts en handschoenen draag ik enkel uit gewoonte (en dus niet omdat mijn vingertopjes of oorlelletjes er anders zonden afvriezen) en de andere helft het dubbel donsdeken ligt nog steeds in dekast… Vreemde winter dus.
Hier en daar lees ik ook over het dieren- en plantenrijk dat een beetje in de war is: vogels die te lang in ons Belgenlandje blijven, muggen en andere krioelende beestjes die je nu normaal niet meer tegenkomt, planten die terug beginnen uit te lopen.…
Zou het klimaat dan toch aan het veranderen zijn? Of zou de winter er alsnog aankomen? Wie weet…
Chapeau voor Roze, ze was blijkbaar de enige die de rebus doorzag. Voor diegenen die niet goed weten hoe je een rebus aanpakt.. je kijkt gewoon naar wat je ziet en waar het staan en dat verbind je aan elkaar zoals hier:
Onder vin den = ondervinden
Voor wie nog niet volgt:
onder de vin staat een den , link die woorden aan elkaar zoals hierboven en je hebt de oplossing : ondervinden!
Toen Louis Neefs in 1971 het liedje “ Laat ons een bloem “ schreef moet hij wel profetische gedachten gehad hebben want alles wat hij bezingt, wordt spijtig genoeg beetje bij beetje de waarheid.
We kunnen er niet genoeg over schrijven en praten om iedereen wakker te schudden of we laten een chaos over voor onze nakomelingen.
Beoordeel zelf maar na dit gelezen of meegezongen te hebben….
Dit is een lied voor de mensen die zorgen,
dat morgen de mensen al dood zullen zijn,
dit is een lied voor de doden van morgen,
begraven gekist in een stenen woestijn.
Laat ons een bloem en wat gras dat nog groen is,
laat ons een boom en het zicht op de zee
vergeet voor één keer hoeveel geld een miljoen is,
de wereld die moet nog een eeuwigheid mee.
Je preekt en je hakt en je boort door de bergen,
je maakt elke heuvel gelijk met de grond,
de reuzen van nu lijken morgen maar dwergen,
vooruitgang vernieuwd wat er gisteren nog stond.
Laat ons een bloem en wat gras dat nog groen is,
laat ons een boom en het zicht op de zee
vergeet voor één keer hoeveel geld een miljoen is,
de wereld die moet nog een eeuwigheid mee.
De vis in de zeeën vergiftigd gestorven,
het zand op de stranden vervuild door mazout,
en jij door je tankers en chequeboek bedorven,
je weet zelfs niet meer waar de meeuw heeft gebroed.
Laat ons een bloem en wat gras dat nog groen is,
laat ons een boom en het zicht op de zee
vergeet voor één keer hoeveel geld een miljoen is,
de wereld die moet nog een eeuwigheid mee.
En zo zal dan morgen het leven verdwijnen,
verslagen door staal en gewapend beton,
de maan zal dan koud op je nachtmerries schijnen,
geen mens die nog weet hoe het einde begon.
Laat ons een bloem en wat gras dat nog groen is,
laat ons een boom en het zicht op de zee
vergeet voor één keer hoeveel geld een miljoen is,
Nieuwjaar of ...een nieuw jaar met een nieuwe start...?
De feestroes is nu wel echt voorbij. Het leven herpakt zich met een slakkengangetje. Allerlei beloftes, veel wensen en nog meer goeie voornemens werden er gemaakt en gegeven. ’t Heeft iets dat nieuwjaarswensen-gedoe...en toch...er komt sleur op... We wénsen wel en maken wel goede voornemens maar diep in ons hart weten we allemaal dat de maand nog niet ten einde zal zijn of er sneuvelen al een deel van al die prachtige intenties... Een nieuw jaar...maar verandert dat iets aan ons leven, onze houding, onze opvattingen...? En als dat niet zo is, kan je dan spreken van een nieuwe start..? Ik denk het niet...Je kan nauwelijks spreken van een verlenging van het vorige jaar...De sleur blijft, de irritaties, de problemen, de dingen die je kotsbeu bent, je boekt ze gewoonweg over naar het nieuwe jaar,net als in de boekhouding... En mettertijd gaan die overgeboekte items doorwegen, je belasten...maar overboord werpen? Nieuwe, betere en aangenamere dingen en dingetjes in ons leven toelaten?...No way...! We zijn allemaal zo vastgeankerd aan gewoontes en routines dat we er bang van worden als we nog maar dénken aan enige aanpassing in ons leefpatroon, laat staan zo’n ingrepen uitvoeren!... En toch...toch zou het af en toe moeten... vernieuwen... aanpassen... mensen zouden er dan iets meer tevreden, iets zonniger, iets vrolijker uitzien. We zouden er weer meer zin in hebben, in leven, in beleven...We zouden weer kunnen genieten, koesteren...We zouden.. Ach...laat maar dit is een droomzeepbel van me...en als ik op enter duw, spat ze zomaar uiteen...
Gisteren mijn scheurkalender niet vergeten en dit is wat ik erop las en ik vond het de moeite om door te geven.
Driekoningen.
Een mooie beschrijving van het Nederlands Driekoningenfeest is die van de Spaanse kapitein Alonso Velasquez in een kroniek in 1614!!
" Op driekoningendag en de avond tevoren wordt in elk huishouden een koning door het lot aangewezen. Ieder moet hem gehoorzamen en onderdanig dienen! Als hij drinkt, juicht men hem luidruchtig toe.
Van daags voor Kerstmis tot Driekoningen toe -die zij dertiendag noemen - plaatsten ze in huis achter de vesters die op straat uitkomen, dertien waskaarsen op een rij. Die kaarsen zijn ter herdenking van de dertien nachten tussen Kerstmis en Driekoningen. Al die nachten lopen ze bij elkaar in en uit en bedrinken zich! "
Voilà Driekoningen eens op een andere manier bekeken . Ik heb de indruk dat het in de 17e eeuw feestgangers waren.
)
