Zijn jullie er klaar voor? Heb je de sjaal al om de nek, de Fellanipruik op, de vlag in de hand en de trompet aan de lippen?
Heb je al een plan bedacht om je huisgenoten op één lijn te krijgen of hoe je ze kan overtuigen dat het WK het programma is dat ze absoluut niet kunnen /mogen missen?
Is je stem “ getuned” , je keel er klaar voor om af en toe uit te halen?
Staat de zetel in de juiste stand om languit te genieten van de komende wedstrijden?
Heb je de buren verwittigd dat er af en toe wel eens geluidsoverlast kan zijn op onverwachte uren de volgende weken?
Ben jij ook eentje dat wacht op het fluitje dat de voetbalgekte vanavond op gang fluit?
Moet er nog een laatste klus afgewerkt worden?
Haast je dan want vanavond begint het en na 2 afwezigheden zijn we er eindelijk weer bij en zullen de huiselijke werkjes een maand lang op een laag pitje staan. Ik weet het, België wordt geen wereldkampioen maar hopen op een rol van betekenis is toch een gezonde ambitie niet? De eerste ronde moeten we zeker overleven, de tweede ronde zou mooi zijn en alles vanaf de kwartfinales is een succes.. Iedereen die de Rode Duivels in het hart draagt hoopt dat het nooit geziene enthousiasme zich vertaalt in het concretiseren van de hoge verwachtingen.
Ik zal in ieder geval kijken naar de matchen van onze Duivels en hoop dat het er veel mogen zijn. Kleinzoon 2 heeft dezelfde microbe en zit met de pruik op in duiveltjes tenue te supporteren vanop de eerste rij! Ik hoop dat het ventje lang mag genieten!
Hoe dan ook, de wereld zal er de komende weken niet anders uitzien. Een oplossing voor de problemen in Israël en Syrië zal er niet komen. Over Oekraïne zullen we nog langer dan die 32 dagen praten en in ons land is het afwachten of we in die tijd al een federale regering zullen hebben! Maar dat neemt niet weg dat ik me voeg bij die velen om vreugde en verdriet, passie en ontgoocheling , geluk en leed te delen. Dat komt in Brazilië en op dat groene veld weer allemaal zo dicht bij elkaar te liggen ….Geen gebrek aan gespreksstof de komende weken zowel voor zowel voor-als tegenstanders.
Voor mij mag de bal beginnen rollen en het feest beginnen want een winnaar moet er ook nu weer zijn en al zal het niet ons landeke zijn, toch mogen we hopen en duimen op een goed tornooi voor onze Duivels.
De hype is intussen gaan liggen en pas nu heb ik de film gezien. We hadden die een tijdje geleden opgenomen van VTM en vermits de progamaa's in de zomer toch niet echt boeioend zijn, keken we gisteren naar "The broken circle breakdown".
Het verhaal van de film is ongemeen hard. Als ouder je kind moeten begraven is een bijzondere kwelling, die perfect wordt weergegeven door hoofdrolspelers Veerle Baetens en Johan Heldenbergh. Dit is voor allebei wellicht de beste acteerprestatie ooit: ze slagen er in om het dagelijkse gevecht met gevoelens van verdriet, en de daarbij horende relationele problemen fantastisch over te brengen op de kijker. The Broken Circle Breakdown boeide me vanaf de eerste tot de laatste seconde . Sommige scènes drukken je letterlijk achterover in je zetel en laten je verweesd en leeg achter al is er ook voldoende afwisselingen ook ruimte voor een glimlach of een spitsvondig gevonden grapje. Voor mij viel er slechts één scène uit de toon valt nl die waarin Didier voor een bomvolle concertzaal plotseling naar de microfoon grijpt en tot afgrijzen van Elise (en van onszelf) losbarst in een compleet overbodige en veel te nadrukkelijke monoloog over stamceltherapie. Maar samengevat ik heb geen één minuut het gevoel hebt dat iemand met overdreven geweld mijn gevoelens zit te bespelen . Het had een melige film kunnen zijn, of de zoveelste film over zieke kinderen die om je tranen vragen. Maar dankzij Felix van Groeningen, Johan Heldenbergh en Veerle Baetens is "The broken circle breakdown "niets van dit alles maar wel een hartverscheurende, goede film die je snoeihard treft tot je ontredderd achterblijft!
Daarom hype of geen hype kijken als je kan en hou maar een paar cleanexkes ...
Fantasie... Werkelijkheid lopen soms ineen. Het leven zelf heeft een realiteit die dromen onderscheidt. Ze worden door ieder anders beleefd soms ook gerealiseerd. Dromen die echte vormen krijgen niet door elfjes of spoken door jokers of trollen maar door je eigen handen en geest. Dat is een sprookje. Je leven dat je geheel doorleeft.
Ik ben eindelijk weer boven water geraakt. Verdorie die rotbeesten hadden me behoorlijk te pakken maar zoals ik al elders gezegd heb.. onkruid vergaat niet tenzij men het doodspuit en dat was geen optie!!
Wat mij vooral erboven hielp? Veel flessen en pillen en siroopjes maar vooral een vleugje humor vandaar...
Bij thuiskomst reed ik per ongeluk een verkeerde oprit in en ramde ik een boom die daar bij mij niet staat. Intussen is het loopgips van mijn rechterarm verwijderd.
Uw computer heeft mij een kind toebedeeld. Maar ik heb helemaal geen kind, en al helemaal niet van uw computer.
In Uw schrijven van 26.6 over de nieuwe eigen bijdrage heeft u mij allervriendelijkst tot mejuffrouw bevorderd, wat echter in samenhang met mijn voornaam, Henk, helaas aanleiding tot pijnlijke vermoedens kan geven.
In eerste instantie heb ik tegen de politie gezegd dat ik niet gewond was, maar toen ik mijn hoed afzette bemerkte ik de schedelbreuk.
De getuigen van de aanrijding zijn tegen de achterkant aangeniet. Laat u het mij a.u.b. weten indien u deze brief niet heeft ontvangen.
Ik heb geen levensverzekering nodig. Ik zou graag willen dat iedereen echt treurig is als ik eenmaal sterf.
Ik wil mijn kind niet laten inenten. Mijn vriendin heeft haar kind ook laten inenten en daarna is het uit het raam gevallen.
Meteen na de dood van mijn man ben ik weduwe geworden.
Ik heb een paar weken geleden een toiletborstel gekocht. Op zich een leuke uitvinding, maar ik ben toch maar weer overgeschakeld op toiletpapier. Toen had ik dit nog niet gelezen….
Eerst de oplossing van de rebus die door onze Roze gevonden werd. Proficiat!!
zee meer min = zeemeermin zo simpel als je het zo ziet staan!!
Voor de rest niets te vertellen tenzij jullie mijn chagrijnig gedoe willen aanhoren want die verkoudheid en pollenallergie spelen me nog steeds parten dus .. gooi ik het over een andere boeg.
Een boer is met zijn knecht op het land als hij tot aan zijn enkels in de blubber zakt. "Ga mijn laarzen halen", zegt de boer.
Als de knecht bij de boerderij is, komt hij de twee bloedmooie dochters van de boer tegen.
"He, wat doe jij nou hier", vragen de meiden.
"Ik mag van de boer met jullie allebei naar bed," zegt hij.
"Daar geloven we niks van", zeggen de meiden.
"Oh nee? Wacht maar dan vraag ik het hem", zegt de knecht.
Niets gaat boven het gevoel van 's morgensvroeg in pyjama even tussen de bloemen te lopen ongestoord en hier en daar een verwelkte bloem of een takje onkruid te verwijderen... Dan loopt mij hart over van een gevoel dat ik heb telkens als ik door mijn bloementuin wandel.. rust, verwondering, dankbaarheid en zoveel meer waar ik niet direct een naam kan op plakken...
Maar vandaag trokken mijn twee struiken aronskelken hier dicht tegen het terras mijn aandacht. Het eerste wat me te binnen schoot bij de aanblik van die pracht was ‘cool’.
Prachtig gevormde kelken rijzen sereen en onverstoorbaar op uit zacht groene lancetvormige bladen. Neen, deze plant is geen showgirl met franje, maar een zelfverzekerde stijlvolle dame die aan alle kanten charme uitstraalt en dan denk ik dat een aronskelk regelrecht uit een sprookje zou kunnen komen. Uit de grote bol ontwikkelt zich een grote plant met een spectaculaire bloem. Een echt in het oog springende plant die op haar plaats is in elke tuin.
De aronskelk wordt ook wel een grafbloem genoemd omdat ze veel verwerkt wordt in kransen.
Persoonlijk vind ik het een mooie, lieflijke en statige bloem. De karakteristieke witte bloemen van de aronskelk verschijnen in de periode juni-juli en staan op lange stelen. De hoogte van de witte aronskelk bedraagt tussen de 120 en 150 cm.
Dit jaar dragen mijn twee struiken samen 87 bloemen…een schoonheid waar ik elke dag met ver(be)wondering naar sta te kijken!.. Tot daar mijn kennis over de plant. Als je meer over die of andere planten wil weten dan moet je bij blogmaatje Jeske gaan kijken ( link staat links op mijn blog) niemand die meer over planten en bloemen weet dan zij!
Bij mij vind je eerder de “ poëtische” benadering van die pracht .. dat is meer mijn ding. Wat zouden we zijn zonder die prachtige natuur vraag ik me dan ook af en hoop dat onze nazaten daar over 50 jaar ook nog zo over denken….
Een andere keer heb ik het over de rozen in mijn tuin, die staan nu ook overal in volle pracht te bloeien en te geuren. Als ik dan 's morgens nog voor ik aangekleed ben even door mijn tuin wandel, dan zwelgt mijn hart en ben ik blij dat ik hier nog mag genieten van mijn " stekkie " en dan duw ik de gedachte dat ik ooit tussen de kilte van betonnen muren kan terechtkomen ver van me af....
Als ik mag kiezen.. laat me dan maar gaan van hieruit!
En ik was niet de enige die genoot van die prachtige plant..
Onlangs zei iemand: " Blog je nog steeds? Waar blijf je het halen om bijna elke dag een logje neer te zetten?"
Hoe probeer ik dat uit te leggen….?
Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is en de enen hebben meer nood aan contact dan de andere. Een blog blijkt een ideaal medium om even bij mekaar binnen te kijken zonder mekaar direct lastig te vallen. Eén logje volstaat om te weten hoe het met die andere is ook al moet je soms tussen de regels lezen…Vrienden leven met mekaar mee maar je moet ze ook de kans geven om mee te gaan in je gedachten en gevoelens en dat kan enkel als je er even de tijd voor neemt.
Voor mij is FB een goede manier om te tonen dat je nog leeft en blijkbaar voelt iedereen zich daar 100 % ok en happy want de meesten doen het altijd af met een lach en een grol.. Daar is niets mis mee en ik doe het ook omdat ik nooit langs deze weg mezelf zal blootgeven want teveel bekenden die ik niet echt in mijn leefwereld wil toelaten, komen er zien! FB vind ik heel onpersoonlijk. Maar soit misschien is dat voor 90% van de internetters dat wat ze juist willen . Als het enkel dat is dan weet ik nu al dat ik op termijn afhaak. Ik heb geen behoefte aan 100den zogenoemde “ vrienden” gewoon om te kunnen zeggen dat ik er zoveel heb want voor mij is vriendschap iets totaal anders. Dat onpersoonlijke gedoe ligt me niet echt .. Ik doe mee omdat velen meedoen en voel mij vaak een “ schaap” in de kudde… Het is wel zo dat je op deze manier contact houdt met mensen die je anders weinig hoort of ziet maar ja ..
Een blog en zoals ik sommigen onder jullie hier heb leren kennen -hoe verschillend we allemaal ook zijn- is voor mij iets totaal anders en daar wil ik mezelf ook laten kennen misschien niet altijd op de manier zoals sommigen verwachten maar ieder logje zegt iets over mezelf op de één of andere manier. Bij sommigen onder jullie is dat ook zo en dat vind ik veel hartverwarmender dan FB . Zoals het nu verloopt, houd ik het bloggen vol voor een paar mensen die ik ook langs deze weg heb leren kennen
Maar ja, misschien heb ik wel een te hoog knuffel gehalte en speelt echt contact met vrienden een grotere rol dan bij de meesten…Trouwens je kan niemand dwingen om te bloggen want dan sla je de bal ook mis, het moet oprecht zijn en een eigen keuze..
Ik heb in zo’n 6 j tijd 4 echte vriendinnen verloren en daaruit geleerd dat het echt wel loont om even de tijd te nemen voor mekaar want er is nooit een weg terug en ook al eist de familie me 100% op en krijg ik hier genegenheid met hopen terug toch blijkt dat ik nog ruimte en tijd heb voor of nood aan vrienden ….
Mannekes ik stop er mee want ik geloof dat die regen van de voorbije dagen me parten speelt, maar ik heb het toch maar gezegd!
In mei leggen alle vogels een ei dus als ik mijn eitje nog kwijt wil, moet ik me haasten want de maand zit er weeral bijna op!En dat eitje is eigenlijk een reuzengroot ei om trots op te zijn want het gaat over onze 4 kleinkinderen, de trots van onze zoon en schoondochter!
Zaterdag hadden ze hun jaarlijks schooloptreden en daar wil je als grootouders niet ontbreken…en we waren niet de enigen die vonden dat hun schatten het best wel goed deden en er schattig of schalks bijliepen…
Voor de kleinzoon was het zijn laatste optreden in de lagere school want in september start hij in het college… De omi en opi langs de andere zijde waren er gewoontegetrouw ook en de twee oma’s vonden dat het toch allemaal zo snel gegaan is.. Met weemoed dachten we terug aan dat eerste grootouderfeest van de kleinzoon en nu wordt hij er in sept al twaalf… Er lopen gelukkig nog drie zussen school zodat we nog voor zo’n drie jaar zoet zijn ….maar toch.. ze worden zo groot...
Grote zus Esmée was -zoals we van haar gewoon zijn - weer de elegantie zelf op de bühne .Haar dansje bracht ze zelfverzekerd met een lach en sierlijk alsof ze het elke dag doet. Met haar 10 jaar staat zij al op de onderste trede van de puberteit en is zich stilaan bewust van haar “charmes“. Onze tweeling kan je niet met elkaar vergelijken. Maura -de grootste van de twee - is wat onzekerder maar zo schattig en lief terwijl haar zus het podium opkomt en terug verlaat zonder haar zonnige lach te verliezen…Je kan het zien dat ze alle drie al een paar jaar turnlessen volgen, de bewegingen vloeien uit hun jonge lijfje…
Het verwondert jullie dan ook niet dat oma en de twee opa’s aan het filmen en foto shooten gingen, denk ik …Die beelden wil je vastleggen en blijkbaar denken de andere ouders en grootouders precies hetzelfde over hun oogappels…
Tussendoor hebben we de schoolkas wat gespijzigd door wat drankjes en ijsjes te kopen en deel te nemen aan de tombola …En de weergoden waren met ons want het bleef droog , zonnig al waaide er wel een fris windje…
Hier onze tweeling aan het dansen..
.
Grote zus in actie
Grote broer neemt gans dat gedoe met een zekere nonchalance erbij..
En zo zwaait hij zijn laatste optreden in zijn school uit...maar heeft blijbaar iemand anders in het oog dan de oma's en de opa's
‘Avonds moesten we dan naar de dochter omdat de schoonzoon een andere deur stak en dat mochten we meevieren met een etentje samen met de andere opa en de kids natuurlijk..
Neen , over het weekend hoor je mij niet klagen..vandaar dat laatste mei-eitje…
Ik om daar juist van de blog van Ani en las haar bedenking van wonen.. Ik heb al een tijdje in het snotje dat ik een zielsverwante gevonden in haar want ik zou het niet beter kunnen beschrijven. Je kan haar lezen door op haar link links van mijn blog te klikken daar vind je haar staan.
Ik zou het niet beter kunnen beschrijven Ani. Dat gevoel heb ik ook .." ce plat pays qui est le miens.." en dat gevoel krijg ik nooit in een stad. Sommigen vinden het platte land "te dicht bij mijn bed " omdat iedereen iedereen kent..daar heb ik geen last van want je bent ook hier nog steeds de baas wie je wel of niet toelaat in je wereld .. Ik voel me niet gelukkig in een massa die je opslorpt en waarin je verloren geraakt..Die drukte van de stad is niet mijn ding.. Je zal me ook nooit aan zee vinden op zondag of op feestdagen.. wegens te druk.. Ik wil ruimte, lucht, rust, het geluid van vogels, het ruisen van de bomen de geur van groen ,van den buiten... Ik geniet van de " goeiedag" van buren ,van de fietsers die voorbijkomen en even knikken... het geeft je een gevoel van ..ja van wat? Van niet zomaar opgeslorpt te zijn in de anonimiteit, in de massa ,van een nr te zijn tussen die anderen die je onverschillig voorbijgaan...
Huizen , gebouwen, mastodonten van hedendaagse woonkernen... neen ik ruil ze maar al te graag in om te genieten van mijn dorp, mijn tuin, mijn omgeving en de mensen die nog zin hebben om met iemand te praten ...Maar ja, iedereen is verschillend en maar goed ook want moest iedereen op de buiten willen wonen dan zou het ook hier weer te druk worden ..
Nog een fijne zondag en kies voor de goeden hé, heb ik al een uur geleden gedaan...
Afgelopen week had ik een discussie met iemand over of we nu liever op het platteland of in de stad wilden wonen en waarom.
Sommige mensen vinden het heerlijk om in een grote stad te wonen en moeten niet denken aan de stilte op het platteland en andere mensen (zoals ik) zouden absoluut niet middenin de stad willen wonen.
Beide opties hebben natuurlijk hun voor- en nadelen en ik denk dat het ook wel meespeelt of je in de stad bent opgegroeid. Wat vinden jullie bloggers? Waar wonen jullie het liefste en waarom? En wat mis je wél op die plek waar je woont? Brand los, ik ben benieuwd
Mijn opinie?
Op het platteland is het rustig is er weinig verkeer en veel groen waardoor het er aangenaam is om te wandelen of te fietsen. Daarom zeg ik absoluut het platteland. Ik ben opgegroeid in een dorp, vind een stad leuk voor één dag, maar moet zo snel mogelijk terug naar mijn eigen plekje.
Ook nu woon ik in een dorp op 25 minuten rijden van de stad maar ook op amper 100m van een heel groot bosgebied af. Ik heb ruimte nodig om te ademen en ook wil ik de natuur om me heen . Als ik in de stad kom, stinkt het daar, ik hou niet zo van de drukte om me heen.
In het buitenland heb ik jaren ( noodgedwongen) in de binnenstad gewoond, maar daar kan ik nu niet meer aarden. Hoewel ik het heerlijk vind om een dagje naar de stad te gaan, wil ik daarna graag weer naar mijn huis toe naar in mijn heerlijk rustig dorp. Ik mis het slenteren door de vele mastadonten van winkels niet en heb niet bepaald nood aan terrasjes en bioscopen op loopafstand. Begin jaren 2013 jaar publiceerde Test-Aankoop een studie waaruit blijkt dat stedelingen meer kans lopen op kanker van de luchtwegen dan plattelandsbewoners. Oorzaak: de luchtvervuiling. Een mens zou van minder schrik krijgen als je dat hoort. Moeten we ons zorgen maken? Mmm, zeg dat wel.
Ik las " dat je in de stad minder kans hebt op Alzheimer! De reden is simpel: in de stad word je voortdurend intellectueel gestimuleerd, terwijl oudjes op het platteland soms gewoon op hun dood zitten te wachten zonder hun verstand nog te gebruiken. Die zijn al dood, maar ze weten het nog niet".
Hallo, alsof wij buitenmensen intellectueel op onze honger blijven zitten!! Ik vind het toch wel ver gezocht! Sommigen schermen toch zo graag met het labeltje "intellectueel" om hun keuze voor de stad te staven... Ach, als hen dat content maakt voor mij geen probleem.. ik voel mij hier niet gepaald " afgestompt"!!
Neen, zolang ik mag en kan, blijf ik voor " den buiten" kiezen ik ben er geboren en opgegroeid en voor mij is het " mijn habitat" .
Elk jaar sta ik met dezelfde verwondering te kijken hoe de natuur terug ontluikt in alle pracht. Dit jaar zelfs wat vroeger dan andere jaren zodat de bloemenweelde hier niet alleen mijzelf maar ook de bijen aantrekt.. Ik volgde zo’n bijtje even vandaag ….
Dit jaar blijven de aronskelken maar ontluiken..
Ook de rozen staan al in volle bloei. .
De roze pioenen zijn een festijn voor de bijen...
Van de pioenen naar de lupinen ..
Witte rozen hangen over het pad...
De rododendros doet niet onder voor zijn buren de rozen...
Ik krijg maar niet genoeg van de pracht van een rode roos....
En dat is nog maar een tipje van de sluier... en of ik geniet!
Ik zal wel niet de enige zijn die het beu aan het worden is maar voor mijn part mag het al de 25ste zijn. De constante volpropping van de brievenbus met verkiezingsfolders, ik krijg er de kriebels van. Om nog maar te zwijgen van alle keren dat de bel gaat. Als je dan de deur opendoet staan er vriendelijke mensen voor de deur, die je kent van haar noch pluimen, om te vragen of je de 25ste aan hen zal denken. Denken? Aan hen?
Nog voor je de tijd hebt om hen vriendelijk wandelen te sturen, duwen zij je ook nog een foto van zichzelf in je handen, in de hoop dat je zo heel goed zal onthouden wie ze zijn. Godzijdank is de papierophaling gratis. Verkiezingen, al goed en wel maar ik ben dat gedoe voor het zover is stinkende beu. Courage...nog 3 dagen en dan is het voorbij. Dan gaan al die vriendelijke, onbekende mensen ons geen vragen meer stellen. Dan gaan ze ons voorbijlopen alsof we lucht zijn, zal er zelfs geen knikje ter herkenning meer afkunnen. Alles zal dan weer zijn gewoon gangetje gaan, niemand die nog hoeft te doen alsof. Zij die op de lijsten staan moeten niet meer veinzen dat iedereen hen nauw aan het hart ligt. Zij die niet op de lijsten staan hoeven niet meer te doen alsof ze het een eer vonden om tien keer op een dag de deur open en dicht te doen voor de stemmenjagers. We zijn er bijna! We zijn er bijna! Maar nog niet helemaal.....
Echte vrienden heb je maar heel weinig. Daar deel je lief en leed mee. Vriendschappen komen en houden op een gegeven moment op. Dat is een realistisch proces. Hoeveel is iemand je waard? Het is maar de vraag wat je onder een vriend verstaat.
Vriendschap is een ruim begrip dat tegenwoordig minder lijkt te betekenen dan het ooit was. Maar dat hoeft helemaal niet zo te gaan, vriendschap is belangrijk, vriendschap creëert een unieke relatie tussen mensen want echte vrienden doen veel voor mekaar. Men zegt niet voor niets, in de nood kent men zijn vrienden. Het is leuk om vrienden te hebben en te weten dat er altijd iemand is waar je terecht kan. Met een vriend kan je praten over alles, met een vriend kan je sporten, met een vriend kan je uitgaan, met een vriend heb je een band. Sommige vrienden heb je voor het leven, anderen komen en gaan. Zoals alles in het leven kom je dit alleen in de praktijk te weten.
Veel mensen zijn elkaars vrienden zolang ze iets van elkaar willen of krijgen. Als dat voldoende is, kun je de "vriendschap" laten voortduren al weet je dat er eens een einde aan komt. Trouwens echte vrienden bestaan wel maar zijn heel schaars.
Afstand kan soms funest zijn ondanks de goede voornemens. Het hangt natuurlijk ook af van de manier waarop je het bekijkt. Mensen komen en mensen gaan...ze komen je leven binnen en gaan er ook weer uit, bijna als personnages in een favoriet boek. Als je het boek uiteindelijk sluit, hebben de personnages hun verhaal verteld en begint nu een ander boek compleet met nieuwe personnages en avonturen. Dan merk je dat je je op de nieuwe concentreert niet op die uit het verleden. Klinkt dat nogal een beetje zwaar? Als je dat wil .. ja. Ik word een beetje " ouder " hé!
Deze keer was het eenvoudig want enkele bezoekers vonden de oplossing van de rebus. Voor zij die het nog niet helemaal doorhebben.. Er stond -8 in G dus samengevoegd is dat minachting! Proficiat voor de vinders!!
En nu wat anders. Het was hier in het weekend weer behoorlijk druk want zes liepen er hier weer rond en ieder op zich is enig en uniek! De nieuwe e-bikes van oma en opa waren het van het.. er werd geracet op de gazon en in de straat dat het niet gewoon was...Geen problemen voor die gasten om daarmee te rijden ze hebben de kneepjes rap onder de knie. Intussen stonden hun snaveltjes niet stil en ik zie hun kennis groeien. Er sijpelt hier en daar al eens wat binnen zoals " dat flauwvallen een soort van slapen is. Of een nieuw woord zoals verbrandingsoven bijvoorbeeld." Ja onze gesprekken zijn altijd heel " breeeeed" ..
Ik vond het heerlijk om met de kleinkinderen te" argumenteren" want geloof me ze weten soms meer over wat er rondom hen gebeurt dan je vermoedt. Het is dan aan ons om het juiste wereldbeeld in de juiste richting te duwen willen we de jongeren gevoelig maken voor de groeiende problematiek.
Dat probeerde ik ook te doen met een paar van de kleinkinderen want hun zachte , sponzige geest sprokkelt zo fragmentarisch alle elementen bijeen en hopelijk leren ze er iets uit!
Op de vraag waarom ik kartonnen bordjes gebruikte voor de snakjes ipv plastieken was het moment om iets te vertellen over de plasticverminder actie waarmee ik bezig ben. De jongste (6 1/2) luisterde ook aandachtig. Maar de informatie hangt daar in haar hoofdje zonder een duidelijk wereldbeeld om dat allemaal aan vast te hangen. Het zweeft. De kans dat het dan snel wegzweeft is reëel.
Ik legde hen uit de mensen niet moeten denken dat zij op dezelfde manier kunnen blijven leven en tegelijkertijd de wereld kunnen redden door een paar kleine aanpassingen te doen. Ik probeerde hen te vertellen dat er fundamentele wijzigingen moeten komen omdat de wereld er niet goed uitziet. De oudsten begrepen het al beter dan onze spruit, ze hadden ook wel iets te vertellen terwijl de jongste alweer naar het klimrek en de schommel keek.( ja het weer was gelukkig beter) En toch was er iets blijven hangen want even later spreekt ze me opeens streng toe. Dat auto’s ook niet goed zijn voor de wereld. Dat ik beter met de fiets zou gaan. Dat het van Z naar K een behoorlijke afstand is, vindt zij geen goed argument. Ik kan het haar niet kwalijk nemen. Afrika ligt immers ook maar een centimeter of drie van België in de atlas…Maar met mijn nieuwe fiets gaat het toch stukken sneller..
Ik weet niet precies hoe het nu op school verloopt maar ik herinner me wel dat " in mijnen tijd" verzen en gedichten schering en inslag waren. Ik kan ze niet tellen de korte en lange, de grappige en triestige, de bombastische en speelse gedichten die ik zowel in de lagere school als in het middelbaar te leren kreeg. Voordragen was één van mijn " passies" daardoor hangen de meeste gedichten nog relatief fris in mijn geheugen maar het gedicht dat ik zomaar tussen andere nota's vond laat een grote wazige plek na.. Enkel flarden herinnerde ik me nog al weet ik dat we het met veel " pathos" voorgedragen hebben. " O, Natoken" waar is de tijd.
Misschien zegt het gedicht jullie iets? Het was redelijk zware kost voor een 14 jarige als ik er nu op terugkijk....
DINSKA BRONSKA Karel van den Oever
Uit een oud dorp, - kameelbruin als de steppe - uit Plocka,
Over ongeveer 2 weken mogen we weer eens mee bepalen welke goede burgervaders (en moeders) aan het roer van ons vaak stuurloze schip mogen staan. Maar maakt het allemaal nog iets uit?
De afgelopen 4 jaar is duidelijk geworden dat het niet zo eenvoudig is welke partij het ook voor het zeggen heeft, er gebeurt zo weinig, de crisis is nog niet echt bedwongen , de gewone burger wordt verder uitgeperst en politici lopen meer ruzie te maken dan dat ze oplossingen aanbrengen. Moesten ze dit alles nu gratis doen dan had ik er niet zo wakker van gelegen… Maar om nu met belastings-centen betaald te worden om met je luie reet in een eikenhouten stoel, dure broodjes krabsla en spawater naar binnen buffelend, een beetje ruzie te zitten maken, dat is toch te grof voor woorden! Als je zo’n werknemer onder je hebt, dan grijp je die toch bij z’n nekvel, schreeuw je in z’n oor dat als ie dit nog één keer doet hij lekker z’n spulletjes kan pakken!
Toch komen onze regeringen er telkens weer makkelijk vanaf. En heb je de campagnes al gevolgd? Er wordt even over het programma gesproken en verder gaat het in het aanvallen en afbreken van andere partijen...ik ben die discussies nu al beu en het circus moet nog beginnen. Het is weer zover dat de kandidaten weer het straatbeeld kleuren en de kiesstrijd is volop bezig. Kiezen we voor een partij of kiezen we voor een persoon?
Neen ’t is niet gemakkelijk en ik zal weer met met wreed veel vragen in dat stemkot staan! Bij al onze politieke partijen heb ik het “net niet” gevoel, ofwel hebben ze een overtuigend kopstuk en valt het programma tegen, ofwel valt het programma mee maar word ik bij het zien van hun kopstuk heel verdrietig. Met de afgelopen 4 jaar in het achterhoofd wandel je toch nooit overtuigt het stemhokje in ? Jij wel?
)
