Examens afschaffen in het middelbaar onderwijs of niet?
Sommige scholen denken eraan om de kerstexamens bijna volledig af te schaffen. Enkel voor de hoofdvakken zou er nog een examen zijn voor de kerstvakantie, voor de andere vakken komt er dan een permanente evaluatie.Volgens de scholen biedt dat twee voordelen: de leerlingen hebben minder stress en de leerkrachten kunnen langer les geven.
De gedachte is wel een beetje misleidend. Scholen zijn momenteel vrij om een evaluatiemethode te hanteren. Permanente evaluatie is er in elke Vlaamse secundaire school en moet er uiteraard blijven zijn. We zijn ten slotte met kinderen bezig, die niet altijd even veel zin hebben om uit zichzelf te studeren en op tijd en stond nood hebben aan bijsturing. Dat is onmogelijk zonder permanente evaluatie. Maar toch geloof ik dat examens een goede voorbereiding zijn op hoger onderwijs.
Studenten op het eerste jaar unief of hoger onderwijs zijn nu al weinig of niet voorbereid op de hoeveelheid examenleerstof en dan spreekt men van examens afschaffen in het middelbaar, dat gaat helpen! Manmanman
Zowel in hoger onderwijs als in een werksituatie moet je een grote hoeveelheid informatie op korte tijd kunnen verwerken. Een diploma zegt ook iets over stressbestendigheid. We kunnen de lat in het onderwijs zo laag leggen dat diploma’s helemaal niets meer waard worden. Dan wordt de finale test - en de rekening - naar de latere werkgever verschoven.
Examens hebben zoals alles hun voor- en nadelen maar ze zijn ook een karaktertest, vereisen discipline en planning, ze leren jongeren met stress en tegenslag om te gaan... ik denk dat iedereen daar op lange termijn alleen maar baat bij heeft . Daarom lijkt het mij verkeerd om examens definitief af te schaffen. Permanente evaluatie is goed, maar er dient een moment van spanning en hoogtepunt worden ingebouwd, waarbij studenten leren een extra inspanning te leveren die hen onder druk in een situatie van challenge plaatst.
Wat mij echter het meest bezorgd maakt is dat we stilaan het kind met het badwater weggooien en dat op allerlei gebieden!
"Stop het gepamper, doe normaal met onze jeugd en maak aub geen watjes van de jonge generatie!"
Ik vrees dat de minister een stok in het hoenderhok gegooid heeft met dit voorstel. En zoals bij elk voorstel zijn er voor en nadelen maar bij mij blijft de vraag hangen..”
Waren wij in het verleden dan zo fout bezig dat alles moet omver gegooid worden of in twijfel getrokken?”
Maar er is een alternatief...
In het Don Bosco college in Zwijnaarde doen ze het zo...
Veel belangrijker is het dat eerstegraadsleerlingen leren organiseren, routine aankweken, regelmatig studeren. Zodat ze niet de mentaliteit hebben van uitstellen en punten tellen. Daarom evalueren wij in onze eerste graad alleen met kleine en grote overhoringen. In de tweede graad hebben we examens voor de hoofdvakken, maar voor een beperkt aantal punten. Pas in de derde graad en vooral omdat we de druk van het hoger onderwijs voelen, is er een examensysteem. Leerlingen weten wanneer ze die grote overhoringen hebben. Ze krijgen een schema en kunnen dus plannen. In een klassiek systeem met een examenperiode gebeurt het wel eens dat alle leerkrachten gezamenlijk overhoringen beginnen te geven als het rapport eraan komt. Dat kan bij ons niet. De medaille heeft uiteraard wel een keerzijde: er is geen examenstress, maar wel gespreide stress. Leerlingen zijn eigenlijk nooit echt ‘gerust’ en daar klagen sommigen af en toe eens over. Elk vak komt zo’n vijf à zes keer aan bod. We verliezen op die manier geen vier weken voor examenperiodes. Bovendien hebben we veel vlugger al degelijke informatie over de leerlingen, zodat we vlugger kunnen remediëren. Bij ons rinkelt de alarmbel nooit pas met het kerst- of junirapport.»
De tijd zal wel uitwijzen wie gelijk had, denk ik dan maar!
Reeds 10 jaar kennen we mekaar ttz op mezelf na ik ben er pas twee jaar later bijgekomen. We? Een groepje van gezellige senioren die mekaar via sennet en de blog hebben leren kennen ( al zijn de meesten nu al terug weg van sennet) en op een bepaald moment afspraken om eens bijeen te komen. Het groeide uit tot één keer per maand samenkomen om ditjes en datjes uit te wisselen bij een koffie ofte drankje. Van het ene kwam het andere en nu vormen we een toffe vriendengroep die weet dat ze op elkaar kunnen rekenen.
Die 10 jaar, dat hebben we gevierd bij - wat hadden jullie gedacht- een lekker etentje op een gezellig locatie. Alleen spijtig dat onze lieve vriend Louis -die nu bijna 2 maanden gestorven is - dat niet heeft mogen meemaken. Hij zou nogal genoten hebben tussen zijn dames!!!! Maar in gedachten was hij bij ons.
Hoe verschillend we ook zijn, er is een klik die verder gaat dan gewoon hier een paar logjes neerzetten..We zijn van plan om dat etentje vanaf nu elk jaar te herhalen want er kan zoveel gebeuren in korte tijd en nog eens 10 j wachten...
Om jullie een idee te geven en te laten likkebaarden even een paar schoteltjes .. want er waren er meer omdat iedereen nam waar haar maagje zin in had.
De goede Sint en Zwarte Piet zijn weerom met lege zakken terug naar Spanje en zo zijn onze schoorstenen terug gekuist en kan Zwarte Piet het roet van zich afwassen met goed veel zeep. Fris en kort zijn nu de winterdagen aan het worden. In ons warme stulpje is het superdruk. De Kerstboom staat zoals elk jaar half december weer te flikkeren, de pakjes wachten aan zijn voet op Kerstavond om dan weer vol verwachting geopend te worden. Ik maakme ook dit jaar klaar om " de boom" te zetten maar eerst nog wat andere klusjes onder handen nemen.
Ik loop rond op roze pluchen pantoffeltjes (om een kat jaloers te maken ) een plumeau in de hand die dartel het stof wegborstelt. Op de radio klinken na de sinterklaas liedjes nog even de dagelijkse deuntjes want straks is het weer al kerstmuziek dat de klok slaat! Een keer per jaar wil ik de traditie eer aan doen! Mijn slaapgenoot zit in de zetel de gazet lezen. Als ik voorbij “dans” , kijkt hij even op en vraagt:
“ Wat is’t, zijt ge gebeten door mister Proper?” .
Tsja… hoe maak je een man duidelijk dat niet alleen de schoorsteen af en toe een beurt nodig heeft zeker met de feestdagen in het vooruitzicht?
Ja December is inderdaad al weer vier dagen oud maar de winkels zijn al een hele tijd bezig om zich voor te bereiden op het grote kinderfeest. Speculaas, chocolade, marsepein en veel meer zoetigheid liggen in alle vormen en kleuren al weken uitnodigend ons aan te staren.. niet goed voor de lijn ook niet voor onze jongsten . Maar voor deze ene keer maakt het niets uit als je die blije gezichtjes van de kinderen ziet. In veel huiskamers zitten ze af en toe uit volle borst te zingen van de Sint en zijn stoomboot, want als je lief bent geweest zit er zeker een cadeautje voor je in de zak van zwarte piet. Geen enkele volwassenen die zich op zo’n moment schuldig voelt al weten we allemaal dat we de leugen in stand houden van die man met die lange baard en de donker gekleurde piet in zijn mooie pak.
Niemand wacht op het moment dat je die kinderen moet vertellen dat Sinterklaas en Zwarte Piet eigenlijk niet bestaan en dat jij diegene bent die de beurs gebruikt om de cadeautjes in te slaan. Wij hebben er nog ééntje lopen dat echt in de Sint gelooft en zich helemaal geen vragen stelt wie dit alles toch betaalt.. Ze stelde alleen maar de vraag hoe het mogelijk is dat Klaas over het dak kan lopen mét paard en al? Het zaadje van de twijfel is gezaaid, vrees ik… maar voorlopig houdt ze zich aan de wetenschap dat - als je zorgt dat je het hele jaar lief bent en op 5 dec lekker meezingt met de deuntjes van al die Sinterklaas liedjes - er altijd wel iets in de zak zit, hoe klein dan ook.
Soms vraag ik me af hoe het komt dat ik met bepaalde mensen direct een klik heb en dat met anderen niet lukt...
Er zijn theorieën dat wij niet toevallig in onze relaties en vriendschappen verzeilen. Volgens een bepaalde theorie gaan we in dit leven verbindingen aan met mensen van wie hun zielen in een eerder leven al met ons verbonden waren en met wie wij nog iets uit te werken hebben, zo wordt toch vaak beweerd...Over dat " vorige leven" ga ik niet doorbomen...want ik geloof er al even min in als in één erna...
Maar " stel" dat het toch kan dan zou het in elk geval kunnen verklaren waarom je bij sommige personen direct iets hebt van: ik ken jou of waarom wij hardnekkig een bepaald type mensen blijven ontmoeten en patronen zich herhalen. Soms duurt het contact met zo iemand niet heel erg lang, bij anderen blijft het een leven lang....
Passanten of blijvers.... daar moet ik even over nadenken!
Vorig jaar of is het al langer stond Nederland op zijn kop met de discussie rond al of niet een Zwarte Piet bij de Sint! Ik denk dat door wat er recent allemaal in Europa gebeurt even geen tijd is om dat koetje terug uit de gracht te halen..
Maar het is bijna weer zover en dan vraag ik me af : Is er nu een Zwarte Piet bij de heilige man bij onze noorderburen of niet?
Persoonlijk vind ik dat hij er hoort bij te zijn en waarom? Dat lees je hier..
Ik heb even gewacht om te reageren op wat er de afgelopen tijd allemaal gebeurt maar ik denk dat iedereen nu al wel weet wat er gaande is..
De één trekt er zich allemaal niets van aan (tot het gevaar dichter bij blijkt dan gedacht), de ander worstelt er voortdurend mee. Weltschmerz heet ik dat dan = Wereldpijn, oftewel "melancholie die ontstaat door de onvolmaaktheid van de wereld" dit volgens Wikipedia. Ikzelf noem het 'samenlevingspijn'.
Mijn gevoel voor rechtvaardigheid maakt dat ik er van overtuigd ben dat ik die weltschmerz altijd al in mij gehad heb, maar sinds ik kinderen en kleinkinderen heb en me in meer of mindere mate verantwoordelijk voel voor hun geluk, heb ik er meer en meer last van. Iets in mij kan niet vatten dat er zoveel ruzie en oneerlijkheid is op deze aardbol en in de meeste gevallen gaat het dan nog om religie.
Dat een paar mensen beslissen hoe iedereen moet leven en dat al de rest zich daar maar naar moet schikken.. dat gaat mijn petje te boven. Voor mijn part mag iedereen geloven wat hij/zij wil en denken dat ze het bij de juiste godsdienst hebben .. Godsdienst is al sinds mensenheugnis de opium om het volk in bedwang te houden en dat zal altijd zo zijn. Maar via terreur of wreedheden jouw religieuze " waarden ?" opleggen aan anderen? Dat gaat voor mij een stap te ver.
Soms zou ik willen schreeuwen tegen de wreedheid in deze wereld en dan flits zomaar het beeld van " De Schreeuw" van Munch door mijn hoofd!
Munch Schilderde het zo mooi : de wereld die gilt naar ons en hoe reageren we? Velen bedekken hun oren omdat ze niet willen denken aan al die wreedheid in de wereld. Anderen besterven het bijna van angst. Maar angst kan ook leiden tot struisvogelpolitiek en dan merk je dat sommigen radio, nieuws, kranten en sociale media verbannen ter zelfbescherming. Ze hullen zichzelf in de veilige cocon van hun gezin, familie en geliefden. Ze proberen er vooral niemand anders mee te belasten, maar dat is onvermijdelijk. Dromen van wonen 'op een onbewoond eiland', dat is pure utopia en lost niets op.
Angst laten domineren heeft echter ook geen zin al is het normaal dat de dramatische gebeurtenissen van de afgelopen tijd afschuw en verdriet met zich meebrengen.
Iedereen zegt wel: 'Je mag geen angst hebben, want dan geef je toe aan de terroristen.' We weten dat we geen angst mogen hebben, maar soms hebben we dat wel . Angst voor de wereld waarin onze kinderen en kleinkinderen zullen leven, angst voor de toekomst, angst dat onze maatschappij nog meer verdeeld zal raken. We hebben mekaar nodig. We moeten juist samenspannen tegen die gevaarlijke en verwerpelijke ideologie die ons allen bedreigt. We moeten samenspannen ongeacht welk geloof (of geen geloof) we hebben. Dat lijkt voor mij de enige oplossing.
Ik besef dat ik waarschijnlijk heel naïef overkom, maar ik weet ook geen andere uitweg....
Nu is het stilaan gedaan na die ene nacht vorst( -2,5 gr)...
De laatste rozen uit de tuin heb ik snel afgesneden om er binnen nog even van te genieten. Er stonden ook nog 6 aronskelken die nog wilden opengaan. Ik heb ze ook afgesneden maar blijkbaar zijn die minder vorstbestendig en staan er nu maar bruintjes bij !!
Farid rijdt met zijn VW-busje en gezinnetje (Fatima en 9 schattige kinderen) voor het eerst naar het Noordzeestrand. In Bredene aangekomen bemerkt hij een bord met een tekst: "DUINWEG" "Nondeju" sakkert Farid," Duinen zijn weg".
Even later merkt hij een bord met "STRANDWEG" en daarna met "ZEEWEG". "Alles weg", sakkert hij nogmaals. Wij dan maar beter terug gaan naar huis, maar dan nog even iets eten onderweg".
Komen ze bij een bord "WEGRESTAURANT". Farid heeft het niet meer.
Het begint al te schemeren als een politiepatrouille Farid staande houdt op de autobaan.
"Uw rechtervoorlicht brandt niet" , meldt de agent.
"Lamp en licht ook weg" sakkert de radeloze Farid.
"Geen nood" , zegt de agent, " 3 km verder bevindt zich een benzinestation, daar kunt u een nieuwe lamp kopen".
Farid is opgelucht dat hij geen boete heeft gekregen.
Even later arriveert hij bij het benzinestation en bemerkt een bord met de tekst: " HALOGEENLAMPEN"
Ik heb in het bos een ‘geheime plek’. Je komt er via een klein paadje dat flink overwoekerd is. Ergens middenin is een kleine open plek waar een boomstronk ligt als een stoeltje. Je kunt erop zitten en met je rug leunen tegen de stam van een grote spar. Echt geheim is de plek overigens niet. Ik kom er soms een vrouw tegen die dan op de stronk een sigaretje rookt terwijl haar hond om haar heen scharrelt. Een sigaret roken in het bos vind ik onder ons gezegd niet echt verstandig, heb er al eens iets van gezegd maar blijkbaar is die dame langs één kant doof...
Maar meestal heb ik er het rijk alleen. Gisteren baande ik me nog dapper een weg langs natte takken en door natte sporen. Ik ging op de stronk zitten en sloot even mijn ogen. Er was een frisse wind die door de bomen ruiste. Af en toe voelde ik zelfs even de stam van de spar bewegen, een apart gevoel: een levende rugleuning. Het voelde aan alsof ik op schoot zat, op de schoot van een boom in het bos, mijn universum… Ik voelde me omvat door iets dat groter is dan ik en het voelde veilig, verruimend en ik nestelde me erin. De ideale plek om even onze verstoorde wereld te vergeten...
Eigenlijk wilde ik dit blogberichtje als titel “de bloemen van de nazomer” geven, want wat een heerlijke herfst hebben we achter de rug. Maar ineens realiseerde ik me dat we al half november gepasseerd zijn en dus moet ik dat toch eventjes laten binnensijpelen.
De zachte herfstdagen die we achter de rug hebben, waren toch een onverwachte luxe. Af en toe een warme nazomerse herfstdag met een teder zonnetje en niet te veel ochtend-grijs want daar houd ik echt niet van, dan lijkt alles zo grauw en griezelig , dat mag gerust elk jaar komen. En als het even kan ook zonder al die spinnenwebben waar ik gegarandeerd altijd tegenaan loop!
Maar wat me nog gelukkiger maakt zijn die late bloemen in mijnen hof er stonden er nog genoeg die ook het mooie weer maakten. Daarom ging ik gisteren nog even met mijn cameraatje op pad om jullie te laten meegenieten want tegen het einde van de week zou het kunnen vriezen en dan is al die late pracht snel weg!
Liberté, égalité en fraternité.... wat blijft er straks nog van over met al die terugkerende zinloze aanslagen... "De wereld is om zeep.. er gebeuren rare dingen rondom mij..." iets in die aard zong Urbanus....Triest, intriest ...
In onze tuin hebben deze zomer weer wat vlinders rondgevlogen in alle soorten en maten. De kleuren variërden van eenvoudig wit, naar warm geel of gitzwart met rode tekening op de vleugels. Ze fladderden sierlijk over de struiken en rustten af en toe uit op een bloeiende bloem. Een heel vrolijk gezicht.
Voordat de vlinder er zó uit ziet, heeft hij echter een heus transformatieproces doorlopen. Het begint zo eenvoudig.
Uit het ei gekropen, eet de larve zoveel groene blaadjes als hij kan vinden. Als de rups voldoende gegeten heeft, trekt hij zich terug in zijn schulp en voltrekt er in zijn cocon een klein wonder. Als vlinder kruipt hij uit de pop en mag hij de wereld verkennen. Deze reis duurt meestal enkele dagen, hooguit weken.
Dat principe intrigeert mij. Je hebt de wereld als larve en rups aanschouwt, je trekt je terug en sluit je af van de wereld en komt dan, als een soort Assepoester, tevoorschijn wonderschoon aangekleed in de meest prachtige kleuren klaar om de wereld te verkennen!
Stel nu dat jij zo'n vlinder bent en je krijgt te horen dat je in deze verschijning enkele dagen de wereld mag verkennen. Wat ga jij dan doen? Eerst een stukje van de wereld verkennen? Hoog in de lucht naar beneden kijken naar de bomen en weilanden vol veldbloemen?
En als je trekt krijgt? Waar ga je eten? Wat kom je tegen?
Ga je dan op je reukzin af en vlieg je tuinen en boomgaarden in? Drink je nectar uit bloemen en eet je appels en pruimen in de boomgaard en dit alles zonder invitatie? Vlieg je van tuin, naar tuin, naar tuin en geniet je van datgene wat er is? Zo eenvoudig kan het zijn ook in het gewone leven.
Rest echter de volgende vraag.
Wat ga jij doen als je ontpopt bent? Blijf je zitten op je tak of ga je, in je nieuwe hoedanigheid, de wereld verkennen door gebruik te maken van je mogelijkheden?
Interessante vraag nietwaar? Maar die vraag wordt aan ons " senioren" niet meer gesteld.. zal ik ze dan maar stellen aan onze kleinkinderen?
Het is weer zover. Het bos is weer een tapijt van vallende bladeren symbool van vergankelijkheid zoals het leven...
Gisteren een mooie herfstwandeling gemaakt in het bos in de buurt voor ik de ramen een beurt gaf! Had ik beter niet gedaan want een uur later regende het!! Maar van die natuur hebben we genoten. De bladeren beginnen stilaan te kleuren naar schakeringen van geel, oker, rood, roest en bruin. De stralen van de late waterige herfstzon schitterden tussen de kleurrijke bladeren en vormden zo een lichtspel van licht en schaduw.
Het is me wat als je de dag vandaag één of ander toestel aankoopt, die verpakking binnenin .. zo belastend voor de natuur. Toen ik gisteren bezig was met het opruimen van zo’n “ Isomo” verpakking kreeg ik van het geknirp weer dat rare gevoel over mij. Het deed me denken aan wat me indertijd bij het lesgeven ook een paar keer overkomen is toen ik bij het schrijven op het bord met een te kort stukje krijt met mijn vingernagels over het bord kraste: sniiiieerp! Een afgrijselijk geluid!
Wanneer je dat overkwam tijdens je opleiding of stagelessen dan kreeg je gegarandeerd een nota!! Zo’n gekras waarvan mijn haar en dat van mijn leerlingen ten berge rees en letterlijk kippenvel en een raar gevoel in de tanden bezorgde , dat kan Isomo je ook geven en mijn “ lieve slaapgenoot” kan het dan niet nalaten om plagend in mijn buurt zo’n plak door te snijden met een mes om het kleiner te maken.
Maar hoe komt het toch dat mensen zo uitgesproken huiverend reageren op dit soort geluid?
Het kan niet anders of ik ging op zoek naar een antwoord en kwam uit bij Randolph Blake die er in 2006 zelfs een Ig-Nobelprijs voor kreeg. Zijn onderzoek leidde tot de conclusie dat het niet de hoge tonen zijn in het gekras die ons op stang jagen, maar tonen uit het middengebied van de frequenties die we bij het gekras te verwerken krijgen. Dat had volgens Blake met onze herkomst te maken. Die middentonen komen immers overeen met de tonen van de angstkreten die chimpansees produceren als ze in gevaar zijn. Ons huiveren bij vingernagels op het bord of bij knisperende isomo zou dus een reflex zijn dat we van onze apenfamilie overgeërfd hebben. ..
)
) een plumeau in de hand die dartel het stof wegborstelt. Op de radio klinken na de sinterklaas liedjes nog even de dagelijkse deuntjes want straks is het weer al kerstmuziek dat de klok slaat! Een keer per jaar wil ik de traditie eer aan doen! Mijn slaapgenoot zit in de zetel de gazet lezen. Als ik voorbij “dans” , kijkt hij even op en vraagt:
