Nu is het stilaan gedaan na die ene nacht vorst( -2,5 gr)...
De laatste rozen uit de tuin heb ik snel afgesneden om er binnen nog even van te genieten. Er stonden ook nog 6 aronskelken die nog wilden opengaan. Ik heb ze ook afgesneden maar blijkbaar zijn die minder vorstbestendig en staan er nu maar bruintjes bij !!
Farid rijdt met zijn VW-busje en gezinnetje (Fatima en 9 schattige kinderen) voor het eerst naar het Noordzeestrand. In Bredene aangekomen bemerkt hij een bord met een tekst: "DUINWEG" "Nondeju" sakkert Farid," Duinen zijn weg".
Even later merkt hij een bord met "STRANDWEG" en daarna met "ZEEWEG". "Alles weg", sakkert hij nogmaals. Wij dan maar beter terug gaan naar huis, maar dan nog even iets eten onderweg".
Komen ze bij een bord "WEGRESTAURANT". Farid heeft het niet meer.
Het begint al te schemeren als een politiepatrouille Farid staande houdt op de autobaan.
"Uw rechtervoorlicht brandt niet" , meldt de agent.
"Lamp en licht ook weg" sakkert de radeloze Farid.
"Geen nood" , zegt de agent, " 3 km verder bevindt zich een benzinestation, daar kunt u een nieuwe lamp kopen".
Farid is opgelucht dat hij geen boete heeft gekregen.
Even later arriveert hij bij het benzinestation en bemerkt een bord met de tekst: " HALOGEENLAMPEN"
Ik heb in het bos een ‘geheime plek’. Je komt er via een klein paadje dat flink overwoekerd is. Ergens middenin is een kleine open plek waar een boomstronk ligt als een stoeltje. Je kunt erop zitten en met je rug leunen tegen de stam van een grote spar. Echt geheim is de plek overigens niet. Ik kom er soms een vrouw tegen die dan op de stronk een sigaretje rookt terwijl haar hond om haar heen scharrelt. Een sigaret roken in het bos vind ik onder ons gezegd niet echt verstandig, heb er al eens iets van gezegd maar blijkbaar is die dame langs één kant doof...
Maar meestal heb ik er het rijk alleen. Gisteren baande ik me nog dapper een weg langs natte takken en door natte sporen. Ik ging op de stronk zitten en sloot even mijn ogen. Er was een frisse wind die door de bomen ruiste. Af en toe voelde ik zelfs even de stam van de spar bewegen, een apart gevoel: een levende rugleuning. Het voelde aan alsof ik op schoot zat, op de schoot van een boom in het bos, mijn universum… Ik voelde me omvat door iets dat groter is dan ik en het voelde veilig, verruimend en ik nestelde me erin. De ideale plek om even onze verstoorde wereld te vergeten...
Eigenlijk wilde ik dit blogberichtje als titel “de bloemen van de nazomer” geven, want wat een heerlijke herfst hebben we achter de rug. Maar ineens realiseerde ik me dat we al half november gepasseerd zijn en dus moet ik dat toch eventjes laten binnensijpelen.
De zachte herfstdagen die we achter de rug hebben, waren toch een onverwachte luxe. Af en toe een warme nazomerse herfstdag met een teder zonnetje en niet te veel ochtend-grijs want daar houd ik echt niet van, dan lijkt alles zo grauw en griezelig , dat mag gerust elk jaar komen. En als het even kan ook zonder al die spinnenwebben waar ik gegarandeerd altijd tegenaan loop!
Maar wat me nog gelukkiger maakt zijn die late bloemen in mijnen hof er stonden er nog genoeg die ook het mooie weer maakten. Daarom ging ik gisteren nog even met mijn cameraatje op pad om jullie te laten meegenieten want tegen het einde van de week zou het kunnen vriezen en dan is al die late pracht snel weg!
Liberté, égalité en fraternité.... wat blijft er straks nog van over met al die terugkerende zinloze aanslagen... "De wereld is om zeep.. er gebeuren rare dingen rondom mij..." iets in die aard zong Urbanus....Triest, intriest ...
In onze tuin hebben deze zomer weer wat vlinders rondgevlogen in alle soorten en maten. De kleuren variërden van eenvoudig wit, naar warm geel of gitzwart met rode tekening op de vleugels. Ze fladderden sierlijk over de struiken en rustten af en toe uit op een bloeiende bloem. Een heel vrolijk gezicht.
Voordat de vlinder er zó uit ziet, heeft hij echter een heus transformatieproces doorlopen. Het begint zo eenvoudig.
Uit het ei gekropen, eet de larve zoveel groene blaadjes als hij kan vinden. Als de rups voldoende gegeten heeft, trekt hij zich terug in zijn schulp en voltrekt er in zijn cocon een klein wonder. Als vlinder kruipt hij uit de pop en mag hij de wereld verkennen. Deze reis duurt meestal enkele dagen, hooguit weken.
Dat principe intrigeert mij. Je hebt de wereld als larve en rups aanschouwt, je trekt je terug en sluit je af van de wereld en komt dan, als een soort Assepoester, tevoorschijn wonderschoon aangekleed in de meest prachtige kleuren klaar om de wereld te verkennen!
Stel nu dat jij zo'n vlinder bent en je krijgt te horen dat je in deze verschijning enkele dagen de wereld mag verkennen. Wat ga jij dan doen? Eerst een stukje van de wereld verkennen? Hoog in de lucht naar beneden kijken naar de bomen en weilanden vol veldbloemen?
En als je trekt krijgt? Waar ga je eten? Wat kom je tegen?
Ga je dan op je reukzin af en vlieg je tuinen en boomgaarden in? Drink je nectar uit bloemen en eet je appels en pruimen in de boomgaard en dit alles zonder invitatie? Vlieg je van tuin, naar tuin, naar tuin en geniet je van datgene wat er is? Zo eenvoudig kan het zijn ook in het gewone leven.
Rest echter de volgende vraag.
Wat ga jij doen als je ontpopt bent? Blijf je zitten op je tak of ga je, in je nieuwe hoedanigheid, de wereld verkennen door gebruik te maken van je mogelijkheden?
Interessante vraag nietwaar? Maar die vraag wordt aan ons " senioren" niet meer gesteld.. zal ik ze dan maar stellen aan onze kleinkinderen?
Het is weer zover. Het bos is weer een tapijt van vallende bladeren symbool van vergankelijkheid zoals het leven...
Gisteren een mooie herfstwandeling gemaakt in het bos in de buurt voor ik de ramen een beurt gaf! Had ik beter niet gedaan want een uur later regende het!! Maar van die natuur hebben we genoten. De bladeren beginnen stilaan te kleuren naar schakeringen van geel, oker, rood, roest en bruin. De stralen van de late waterige herfstzon schitterden tussen de kleurrijke bladeren en vormden zo een lichtspel van licht en schaduw.
Het is me wat als je de dag vandaag één of ander toestel aankoopt, die verpakking binnenin .. zo belastend voor de natuur. Toen ik gisteren bezig was met het opruimen van zo’n “ Isomo” verpakking kreeg ik van het geknirp weer dat rare gevoel over mij. Het deed me denken aan wat me indertijd bij het lesgeven ook een paar keer overkomen is toen ik bij het schrijven op het bord met een te kort stukje krijt met mijn vingernagels over het bord kraste: sniiiieerp! Een afgrijselijk geluid!
Wanneer je dat overkwam tijdens je opleiding of stagelessen dan kreeg je gegarandeerd een nota!! Zo’n gekras waarvan mijn haar en dat van mijn leerlingen ten berge rees en letterlijk kippenvel en een raar gevoel in de tanden bezorgde , dat kan Isomo je ook geven en mijn “ lieve slaapgenoot” kan het dan niet nalaten om plagend in mijn buurt zo’n plak door te snijden met een mes om het kleiner te maken.
Maar hoe komt het toch dat mensen zo uitgesproken huiverend reageren op dit soort geluid?
Het kan niet anders of ik ging op zoek naar een antwoord en kwam uit bij Randolph Blake die er in 2006 zelfs een Ig-Nobelprijs voor kreeg. Zijn onderzoek leidde tot de conclusie dat het niet de hoge tonen zijn in het gekras die ons op stang jagen, maar tonen uit het middengebied van de frequenties die we bij het gekras te verwerken krijgen. Dat had volgens Blake met onze herkomst te maken. Die middentonen komen immers overeen met de tonen van de angstkreten die chimpansees produceren als ze in gevaar zijn. Ons huiveren bij vingernagels op het bord of bij knisperende isomo zou dus een reflex zijn dat we van onze apenfamilie overgeërfd hebben. ..
Exact zeven jaar geleden namen we afscheid van ma. Mijn gedachten gaan vandaag naar een lieve, bijzondere vrouw, een moeder om trots op te zijn en die ik voor altijd meedraag in mijn hart. Vandaag mis ik haar nog steeds en toch is ze altijd heel dicht bij mij. Rust nu maar verder ma "daar" maar waar?
Onbereikbaar ben je in de mist van gezamenlijke gedachten
ik weet: je bent er maar ik zie je niet ik voel je maar ik vind je niet
Geen kerkhofbezoek vandaag, ik draag mijn dierbaren altijd in het hart....Maar voor sommigen is het een troost om vandaag even langs te gaan bij diegenen die hen verlieten..Voor hen...
Ze zijn er weer de drie fameuze dagen. Niemand kon eraan voorbij gaan zonder er op één of andere manier aan herinnerd te worden :31 oktober, 1 en 2 november. Halloween, Allerheiligen, Allerzielen: het is een soort drievoudige benadering van de dood, midden in het seizoen van het afsterven, de herfst. Drie manieren om met de dood om te gaan, om ermee te kunnen leven. Laten we het eens samen bekijken. Allerheiligen en Allerzielen, die twee vormen als het ware een kerkelijke twee-eiige tweeling. De laatste jaren heeft hun niet kerkelijk broertje Halloween uit Noord-Amerika de plas overgestoken. Halloween wordt op 31 oktober gevierd en is ook hier de laatste jaren nadrukkelijk in het straatbeeld aanwezig onder de vorm van vele pompoenen, schedels, grappige en macabere figuren en spoken aan de ingang van de huizen en in de tuinen. Halloween gaat om met de dood. Laten we er een grap van maken, de dood bezweren met ironie, ja cynisme bijna. Laten we een beetje chaos maken, want is dood niet een vorm van chaos, iets wat de goede orde van zaken en de agendas stevig verstoort? Of laat ons een feestje bouwen, een party waarop we ons als freaks verkleden. Een grap, een party, een snuifje cynisme we amuseren ons als het ware dood.
Het is een manier van omgaan met de dood eigen aan deze tijd en waarop de kerkelijke tweeling Allerheiligen en Allerzielen misschien wel eens heimelijk wat jaloers zijn, want die zijn zo ernstig, maar toch ook weer niet gelijk. De naam van Halloweens broer Allerheiligen verwijst dan weer naar het geheel van de heiligen. Dat zijn er nogal wat.
Een officiële heilige is iemand die overal in de wereld en niet enkel op een bepaalde plaats vereerd mag worden en uiteraard pas na zijn dood. Iemand wordt ook pas heilig verklaard als een onverklaarbare of miraculeuze genezing aan hem of haar toegeschreven kan worden. Akkoord, bij heiligverklaringen kunnen soms serieuze vraagtekens gesteld worden en dat heeft blijkbaar niet alleen met de heiligheidscoëfficiënt van de persoon te maken maar ook met kerkpolitiek en geld. De verbinding met iemand in het hiernamaals werpt een ander licht op de duistere dood van het hiernamaals. En dan is er zus Allerzielen: na de ironie van Halloween en de verering van Allerheiligen, is er de herdenking van Allerzielen. Na de pompoen aan de huisdeur en na de afbeelding van de heiligen in een kapel of kerk, is er de chrysant op het kerkhof. Zeg het met bloemen als je niet meer kunt praten met elkaar. Na het "pompoeneuse vertier" van Halloween en na de het kerkelijke van Allerheiligen, is er de bescheiden ingetogenheid van Allerzielen op de laatste rustplaats. De herinnering koesteren, niet willen vergeten, is ook een manier van omgaan met sterven en dood. "We zullen je nooit vergeten", wordt bij zoveel uitvaarten geschreven, maar geheugenverlies loert niettemin om het hoekje. Misschien dat juist daarom voor sommigen op Allerzielen een bezoek aan die laatste rustplaats voor de overledene helpt om hem of haar een plaats te kunnen geven op onze geheugenstick.
Ik heb dat in ieder geval niet nodigmijn dierbaren draag ik in mijn hart.
Er staat een oud opaatje naast de snelweg met zijn scootmobiel die pech heeft. Het eerstvolgende benzinestation is pas over 20km. Komt er ineens een BMW naast hem staan.
De bestuurder zegt tegen hem: “Als je wil kan ik je trekken tot het volgende benzinestation. Als ik te hard rijd, moet je toeteren.”
"Oké", zegt de opa.
Eenmaal op de snelweg komt er een Ferrari naast de BMW rijden en daagt hem uit voor een race. De BMW-bestuurder vergeet helemaal dat de opa nog achter zijn auto hangt. Een ooggetuige ziet dat. Die zegt tegen zijn vrouw :
"Je raadt nooit wat ik net zag! Een Ferrari en een BMW waren aan het racen en een scootmobiel was aan het toeteren of die er langs mocht "...
De maand oktober is weer bijna voorbij en iedereen heeft al op de één of ander manier ervaren dat het herfst is... alhoewel de paddenstoelen alweer voor een groot deel verdwenen zijn en de goudgele en amberrode bladeren de bomen aan het loslaten zijn.
En de natuur gaat maar door op het ritme van de seizoenen. De natuur is echter nooit in de war, wij zijn meestal degene die in de war zijn.
HOE DOET DE NATUUR DAT?
De bladeren vallen zodat de bomen de vrieskou aankunnen in de winter. De energie trekt zich terug in de stam en het blad valt met behulp van de herfstwind op de grond. Het zal daar de kleine plantjes beschermen in de winter en als voeding dienen in het voorjaar.
EN WIJ?
In de herfst was men in vroegere tijden nog druk bezig met de laatste oogst, het inmaken van groenten en met het sprokkelen van hout. In de wintermaanden gingen de mensen van den buiten vaak met de kippen op stok, dat gebeurt nu niet veel meer. Ons leven gaat in éénzelfde tempo door, je werk, gezin, school, alles in een vast ritme. Het hele jaar door. Dat is niet helemaal onze natuur. Door de jaren heen , zijn we er aan gewend geraakt, maar het zou beter zijn om het tempo wat te verlagen zodat ook ons lichaam zich kan voorbereiden op de winter. We moeten dus ook overtollige ballast loslaten en terug naar binnen kijken . En dat is wel wat we in deze tijd van het jaar meestal steeds doen: emoties loslaten in de herfst. Zoals het buiten regent, zo regent het binnen ook! We zijn wat gevoeliger, misschien hebben we een kort lontje, vermoeidheid speelt op. Het lichaam geeft aan dat je een tandje terug mag doen. Dat je naar binnen mag gaan in jezelf dat je mag loslaten…
Ik probeer het in ieder geval al is het niet eenvoudig maar hoe ouder je wordt hoe gemakkelijker het gaat… Doe je mee of ben je liever in de war?
Het verzetten van de klok, zoals we dit weekeinde weer meemaakten, confronteert mensen die daar gevoelig voor zijn met het verschil tussen de zogenaamde objectieve tijd (zoals die door instrumenten wordt geregistreerd) en subjectieve tijd, die een kwestie van gevoel is.
Zo is het toch… Ik vraag me telkens weer af wat de zin is van dat verzetten van de tijd ?
Zondagmorgen 25 oktober 2015!
Vanaf mijn kussen staar ik slaperig naar de digitale wekkerradio. 8.30. Ik schiet wakker. De klok! De klok moet verzet worden! Vooruit of achteruit? Dat ezelsbruggetje was toch 'vóórjaar is vóóruit', dan is najaar achteruit . Of juist niet? Waarom moet ik daar twee keer per jaar over nadenken?
De zondag na het ingaan van zomer- of wintertijd wordt in mijn geval al bijna veertig beheerst door de meest deprimerende handeling die ik ken: het verzetten van klokken. Op de pc en sommige toestellen gebeurt dat meestal automatisch, wat ik wonderlijk vind. Maar andere toestellen zoals de vaste telefoon, een oude DVD recorder, de radio in de auto, het polshorloge (waarvan ik er in alle kleuren heb! ) de magnetron, de wandel-GPS en de 'boordcomputer' op de fiets moeten allemaal een helpend handje hebben. Wat een tijdsverspilling om die allemaal juist te zetten .
Sommige mensen verzetten al op zaterdag overdag alle klokken ,dus lang vóórdat de 'tijd omgaat'. Dan zitten ze dus om middernacht naar televisie te kijken, maar hun klokken geven dan pas 23.00 uur aan. Dit is het soort efficiency dat sommigen blijkbaar een gevoel van rust en overzicht verschaft, maar bij mij juist het tegenovergestelde effect bereikt. Zo'n zondag na het verzetten van de klok verloopt altijd in een sfeer van lichte wezenloosheid. Ik begrijp heel goed dat onderzoek uitwijst dat kinderen er door ontregeld kunnen raken en dat koeien en boeren van slag zijn. Maar heb je huisdieren zoals katten of honden die nog steeds op zomertijd draaien, dan laten die zich niet beduvelen. Niks 'uurtje langer slapen'. Eten wilden ze!
Bij het hele ritueel van klokken verzetten kan je soms de neiging hebben om de lange wijzer gewoon een uur terug te draaien. Altijd moet ik die drang onderdrukken en met de gedachte - 'beter voor het mechanisme' – draai ik dan elf uur naar voren .
Je kunt heel dat gedoe ook achterwege laten, zoals een dame in de straat die nooit de klok van de autoradio bijstelt omdat ze de handleiding kwijt is. 'Over vijf maanden loopt ie weer goed', zegt ze dan met een Einstein-achtig gevoel voor relativiteit dat ik zeer bewonder.
De weerzin van deze 2x per jaar wederkerende handeling gaat maar niet weg want ik hoorde ooit op de radio een deskundige verklaren dat er eigenlijk nog nooit echt goed onderzoek was gedaan naar de effectiviteit van het verzetten van de klok. Iedereen neemt als vanzelfsprekend aan dat het energiebesparende effect - de hoofdreden voor dit halfjaarlijkse circus - immens moet zijn, waardoor het gefriemel met de klokken ook nog een heel groen, eigentijds labeltje krijgt. Maar is dat ook echt aangetoond?
Het energieargument is volgens sommige deskundigen onhoudbaar omdat het is gebaseerd op aannames uit de jaren zeventig. Er zijn, wereldwijd, genoeg tegenstanders van het draaien aan klokken. Ze bevinden zich in religieuze kringen (vooral als het geloof bidden relateert aan lokale zonsopgang- en zonsondergangtijden), ouderverenigingen (die problemen hebben met kinderen die in het duister naar school moeten) maar ook in kringen van computerfirma's en luchtvaartmaatschappijen die, claimen ze, veel geld verliezen. En dan spreken we nog niet over de funeste gevolgen voor het bioritme van kinderen na het verzetten van de klok. En er zijn ook sterke aanwijzingen dat ouderen er volkomen door van slag kunnen raken.
Ik weet niet hoe dat met u zit, maar ik heb altijd de neiging om me te verzetten tegen dat klokje van gehoorzaamheid. Maar ja… ik ben braaf opgevoed hé .. dus heb ik het maar weer eens gedaan!. Tot over 6 maanden voor mijn volgende tirade!!
Bij elke verjaardag of feestje hoort een goeie fles wijn.Wij openden er gisteren avond eentje bij een lekker etentje voor de verjaardag van de zoon die vandaag al 43 is!
Wijn ... een kenner ben ik niet, ik weet enkel dat een wijntje mij smaakt of niet mijn dada is...Daarom dat ik mij af en toe laat verleiden door de mooie woorden van een verkoper als ik zo'n flesje aanschaf!
De verkoper van deze wijn omschreef het alzo.
" De smaak van een mediterane bom explosie,
met de geur van gerookte ceders en geroosterd smeulend groen".
Kortom een fles wijn van ontplofte druiven, een vredevolle drank, waarna het drinken ervan je paraplu neervalt in uwen zetel.
En dit allemaal voor een fles van nog geen € 5.
Dat klinkt toch beter dan een "Chateau Petrus" waarvan je alleen al van de kostprijs, naar den hemel opstijgt.
Een dwaze mop als je weinig nspiratie, is ook een mooie bladvulling zeg ik dan...
Vrouw: 'Wat ben je aan het doen?'
Echtgenoot: 'Niets.'
Vrouw: 'Niets...? Je staart al een uur naar ons trouwboekje.'
Echtgenoot: 'Ik zoek de vervaldatum!'
Tot morgen bij even en welzijn en voor de geïnteresseerden.. mjn rug gaat in de goede richting vooruit de therapie ( 2x per week) werkt blijkbaar ! Nu alleen nog even " geduld" hebben en ik ben weer de " oude" .
)
