24/12/1974, Lima Peru staat voor eeuwig in mijn geheugen geschreven want ergens in een lokale kliniek mocht ik haar voor het eerst vasthouden .. ons dochtertje 2 jaar en 2 maanden na broerlief die Caracas als startpunt meekreeg... Een Koningsdroom die we nu nog steeds koesteren en voor ons is Kerstavond altijd een dubbel feest.
In de voormiddag staat hier altijd de radio aan terwijl ik bezig ben en zo hoorde ik gisteren Koen Crucke met zijn versie van een oud lied " Nog éénmaal .."een succes nr uit mijn kindertijd...
Ik zie me nog zitten bij mijn grootouders. Ze hadden een winkel en meter naaide ook nog voor de mensen ze maakte gewone dagdagelijkse kleren en ik was vaak bij hen omdat ons ma als kapster druk bezig was. Meter was meestal aan het naaien terwijl peter de winkel deed. Bij hen stond een radio met een ingebouwde platenspeler waar je zomaar 10 achtenzeventig toeren platen samen kon opleggen zodat je een tijdje zoet was met muziek. Mijn grootouders hielden van Duitse operetten en zangers als Rudy Schuricke, Mario Lanza en andere tijdsgenoten die ik nu vergeten ben.. Mijn grootmoeder zong dan mee en ik natuurlijk ook al zal dat Duits van mij wel met heel veel haar geweest zijn
Er waren natuurlijk ook Vlaamse schlagers en andere platen en eén van die nrs die we ook samen zo vaak gezongen hebben of naar geluisterd hebben was "Nog éénmaal "..Pure nostalgie..
Ik word even emotioneel als ik eraan terugdenk, die huiskamer die ook als naaikamer diende, de gezellige drukte, de warmte van de stoof en de muziek.....Wie kent dat lied nog?
Het is in alle vroegte hier ten huize Natoken.. de kerstboom slaapt nog.. de radio ook.. en zelfs de gedekte tafel is nog in alle rust.. Stilletjes steek ik de lichtjes in de kerstboom aan.. wakker worden fluister ik terwijl ik de knop indruk die de lichtje moet voorzien van eten en drinken.. ze zijn meteen wakker.. zoals altijd.. druk schijnend zoeken ze hun weg doorheen de takken van een mooi versierde boom. Het knoppeke van de chauffage kijkt mij aan en vraagt .. zet mij wat hoger . alstublieft.. barmhartig als ik ben.. en met het oog om mezelve ook te trakteren op een warme omhelzing duw ik een paar keer op het knoppeke en een zacht geronk weerklinkt vanuit de garage.. waar de verwarmingsketel zich naar een hoogtepunt toe werkt..
Op mijn ochtendlijke trektocht doorheen de vroegte geef ik het koffiezetapparaat een aaitje en met nog koffiepruttekes in de knopkes zet het voor mij vrolijk, doch met eng gebrom een heerlijke tas koffie.. met moeite kan ik de suikerklontjes in bedwang houden, want ze zijn als op een warme zomerdag in de vaart te springen.. zo geneigd om in mijn koffie te springen op deze koude winterochtend..
Deze morgen met enkel een paar kleine draaiingskes opgestaan en ik ben daar al content mee. .hopelijk gaat het nu stilaan terug de goede kant op wat die duizeligheid betreft want met de feestdagen in het vooruitzicht is zo'n " zotte kop" geen lachertje!!
Maar ik ga eerst het koffiemachine nog een keertje diep in zijn knopkes kijken...want mijn slaapgenoot komt er aan....een aangename dag iedereen!
Iedereen die al een halve eeuw meedraait, herinnert zich nog wel het liedje " Daar bij die molen.." van Willy Derby.. en neen ik zal het niet over die oldie hebben maar wel over het feit dat ik hier al een paar dagen ook aan het draaien ben maar niet van op de molen te zitten maar wel in mijn bovenkamer.
Ik was zaterdag na een normale dag gewoon gaan slapen en toen ik de zondag wakker werd en me nog even wilde draaien, begon het feest .. ik zat precies op een draaimolen , kamer en plafond tolden aan 360°... Omdat het niet de eerste keer is dat ik dat voorheb, ben ik dan wat later maar met een zucht en wat gesakker traag, voorzichtig en zonder teveel verkeerde bewegingen opgestaan.... Dat spelletje duurt nu al drie dagen al wordt het stilaan minder erg... De vorige keer ( na een scan van het hoofd en zo) werd verwezen naar een probleem in mijn rechter oor en vermits het evenwichtstelsel in het oor ligt, zal het nu ook wel weer van dat zijn vrees ik....Tijd en wat medicatie zouden moeten helpen!!
Ik herinner mij dat ons ma ook regelmatig last had van duizeligheid en vermits ik nogal veel naar mijn moeder aard, zal ik dat meegekregen hebben. Alleen .....ons ma zat al op trammetje 8 toen die klachten begonnen en ik ben daar nog een heel stuk van af.. PLEZANT en VEELBELOVEND!
Ik kan niet zeggen dat ik er bepaald vrolijk van word temeer omdat die duizeligheid gepaard gaat met koppijn en ik door dat getol uit mijn ritme gehaald ben...
Hopelijk duurt het niet lang meer want er staan hier nog drukke dagen op mijn agenda!!
Ik heb zo van die momenten -en vraag me niet waarom of waardoor - dat ik opeens bij een gedachte blijf hangen zoals vandaag bij “ tijd”……
Als kind gaat de tijd zo traag en tel je elk jaar gretig bij het andere want je kijkt uit naar dat moment dat je op je eigen benen staat en je eigen weg kan kiezen en je leven zelf mag uitstippelen.
Dan komt de tijd dat je niet meer telt want je ben danig opgeslorpt door je kinderen, je job, het sparen voor een eigen stekje … tijd lijkt iets voor later als je “tijd” zal hebben… Tot je jezelf betrapt dat je niet meer optelt maar aan het aftellen bent en de vraag stelt waar is het optellen gestopt en het aftellen begonnen?
Nu zit ik in de periode van het aftellen en besef ik maar al te goed dat mijn teller aan het uitbollen is, mijn tijdskrediet elke dag krimpt.. misschien krijg ik nog 10 of 20 j ( denk ik als optimist) maar het kan ook veel minder zijn. Beangstigt mij die gedachte? Het is met een dubbel gevoel dat ik hierbij stilsta..
Toen ik 3O was of jonger probeerde ik me voor te stellen hoe ik eruit zou zien als ik oud werd. Nu is het zover en dat valt nog goed mee, behalve dat mijn karkas aan het verkruimelen is en er stilaan kwaaltjes mee gemoeid zijn. Er zijn zaken die ik nog allemaal kan doen en andere die ik niet meer zo vlot kan. Ik durf nog te plannen en durf ook nog even te dromen als het over de kleinkinderen gaat! Als je je kinderen en kleinkinderen het beste van jezelf geeft, heb je het toch heel goed gedaan, denk ik dan maar wat zou ik hen graag als volwassenen hun weg zien vinden.
Ach, soms zeg ik al lachend .. ik ben geen 3x7 meer, dit is eerder veranderd in 7x10 en meer. Wat als mijn teller opeens stilvalt?
Maar eerlijk: het merendeel van de tijd hou ik me daar niet mee bezig. Ik neem de momenten zoals ze komen. Zoals ik in het begin van dit logje zei….Ik heb zo van die momenten. Misschien dat het uitbollen van 2016 er voor iets tussen zit?
Wanneer ik december zeg dan denk ik aan de huizen, straten en bomen die weer mooi versierd zijn met lichtjes en kransen en glitter....
December is ook de maand waarin iedereen weer bij elkaar komt en waarbij al onze zonden vergeven worden. De maand waarin we ons weer lekker kunnen vol eten. De maand waarbij sommigen mooi siervuurwerk de lucht inknallen. 🎆 Of de maand waarin je een wensballon de lucht in laat gaan voor de dierbaren die je bent verloren. Iedereen heeft zo zijn eigen manier/betekenis van vuurwerk afsteken. Maar daar doen we hier niet aan mee!
Kortom, december is dé feestmaand van het jaar. Sinterklaas is nog niet helemaal vertrokken of de kerstman staat dan alweer voor de deur, gevolgd door het inluiden van het nieuwe jaar. Daarmee is voor velen december de drukste maand van het jaar!
In die mooiste tijd van het jaar draait alles rond de warmte en gewoon gezellig samen zijn bij een knapperend haardvuur, een lekker glaasje wijn, een goeie babbel . Gewoon even tijd maken voor jezelf en voor elkaar, lekker cocoonen en genieten…
Daarom tot slot :
December, you're the last one, so be the best one. I hope all our wishes came true. . ...
Hoewel de kleinkinderen niet meer tot de " believers" behoren, komt de Sint toch nog langs met een kleinigheid. Bij de kinderen van de dochter was de Sintvreugde maar in mineur...De dag voordien hebben ze hun hondje Chappie , een Jack Russeltje van 16j moeten laten inslapen en daarom hadden ze echt geen zin om te feesten.
Het beestje leed al een tijdje aan ouderdomskwaaltjes zoals niet meer goed horen en zien en andere ongemakjes. Onlangs hebben ze haar zelfs in allerijl naar de spoed van de dierenarts moeten brengen met hartproblemen.. maar met de nodige medicatie leek het te lukken tot ze eergisteren 's morgens een zware epileptische aanval kreeg. De dochter bracht haar direct naar de dierenarts die na een grondig onderzoek vaststelde dat ze een hersentumor had ... Ze kreeg een spuitje om te stabiliseren en aanvankelijk leek alles nog mee te vallen maar toen de dochter terug thuis was, kreeg ze nogal snel een tweede aanval en jankte ze zodanig dat de dierenarts er terug bijgehaald werd..Die heeft alles geprobeerd wat enigszins mogelijk was maar uiteindelijk bleek een spuitje de enige goede beslissing te zijn...
Het was dan ook een groot drama toen de kinderen van school kwamen en Chappie er niet meer was. De dierenarts had beloofd de hond nog bij te houden zodat de kinderen nog afscheid konden nemen voor ze gecremeerd werd! Toen ik later op de avond even telefonnerde met de kleinkinderen zei de kleinzoon dat zijn zus al gans de avond aan het wenen zat in de zetel en dat hij het ook moeilijk had. Ik heb hem dan gezegd dat hij gerust mag wenen, dat daar niets mis mee is en dat zijn mama en papa dat ook gedaan hebben en dat oma een paar jaar terug ook geweend heeft toen ze de poes hier een spuitje moest laten geven...
Begrijpelijk dat het Sintfeest gisteren in het water is gevallen .. de groten noch de kinderen hadden er veel zin in... Spijtig dat het juist op zo'n moment gebeurde maar aan de ander kant.. volgende week beginnen de examens voor de kleinzoon, voor de eerste keer in het middelbaar en het zou een ramp geweest zijn mocht het dan gebeurd zijn want concentreren zit er nu eventjes niet in!
Mijn hart gaat uit naar hen alle 4 want Chappie was het 5e lid van de familie. Ze ging overal mee, zelfs op reis en juist om haar hebben ze nog nooit een vliegtuigreis gemaakt want dan zouden ze haar moeten achterlaten en dat was geen optie! Ook op haar verjaardag waren er cadeautjes en onder de Kerstboom lagen elk jaar een paar pakjes voor haar en of ze het wist!! Het was telkens een dolle pret om haar die pakjes te zien openscheuren ...
Hier lagen er ook al weer 3 pakjes te wachten om dit jaar onder de boom te leggen .. de speeltjes zullen ditjaar niet voor de nodige lol zorgen..
Nu weet ik weer waarom we enkele jaren gelden toen we ook een tweede poes moesten laten inslapen, besloten om geen huisdier meer te nemen.. Ofwel sterft het beestje en dat doet pijn ofwel overleeft het beestje jou en dat is ook miserie...
Ik denk dat diegenen die zelf een huisdier hebben of hadden begrijpen wat ik bedoel...
Vandaag kloppen weer veel hartjes sneller want voor hen is het de dag van de Sint en zijn Zwarte Piet, noch meer noch minder!
Natuurlijk hebben vandaag de dag ook de meeste ouders helemaal geen racistische bedoelingen als ze Sinterklaas vieren en alternatieve verklaringen voor Zwarte Piet worden dan ook verzonnen, waarbij Zwarte Piet bijvoorbeeld zwart zou zijn geworden door roet in de schoorstenen. Tradities kunnen natuurlijk evolueren. Gelukkig maar. Als de traditie nooit was aangepast geweest, dan had de Sint helemaal geen helper(s) gehad, dan kwam hij nog steeds uit Myra (in het huidige Turkije) en niet uit Spanje en dan was er van een stoomboot geen sprake. Dan zou Zwarte Piet nog steeds een boeman zijn die kinderen de daver op het lijf jaagt en bedreigt met zijn roe en met deportatie in niet bepaald humane omstandigheden nl in een grote jute zak. Onverantwoord naar hedendaagse opvoedkundige normen.
Zwarte Piet die zwart ziet door de roet in de schoorsteen is een goed begin, maar dat de cadeautjes via de schoorsteen zouden geleverd worden is een beetje moeilijker vol te houden. Lang niet iedereen heeft nog een werkende open haard met voldoende brede schouw. De aardgas-condensketel op veel zolders heeft wel een uitlaatpijpje, maar ik kan me niet voorstellen dat zelfs een hele slanke Piet daar in past en dan nog, hoe raakt hij uit die verwarmingsketel? Krijg dat maar eens uitgelegd aan een kritische kleuter! Nee, dan is het nog aannemelijker dat de Sint beschikt over een magische sleutel, een passe-partout die op alle voordeuren past en gewoon langs de voordeur de cadeautjes komt afzetten.
In elk geval, voor kinderen van “sinterklaasgerechtigde” leeftijd, maakt het volgens mij weinig uit hoe die Pieten er precies uitzien, als het maar een vrolijke en kleurrijke bedoening is en vooral, als ze maar mandarijntjes, speculaas, marsepijn , chocolade en cadeautjes krijgen.
Mijn idee was om hier over van alles en nog wat te schrijven, maar van alles is zo allesomvattend.. en waar begin je dan... want alles is alles.. en alles is veel.. dus ga ik het niet over van alles hebben. Waarover dan wel.. ik zou het begot niet weten.. want ik heb momenteel nog pruttekes in m'n ogen zitten.. en mijn badjas heeft een ochtendhumeur.. en mijn pas aangekochte croqs met een pelske zijn nog niet goed wakker..
Ergens in de buurt daarentegen zijn ze wel al wakker … en dat op een uur dat er bij ons ten huize hier meestal nog met de ogen halfopen rondgelopen wordt.. .. buitenwerken in december op een koude winterdag, moet kunnen zeker?
De zon is er nog niet doorgekomen als ik de gordijnen opentrek.. en laat er nu juist in mijn zicht een vieze streep mijn raam verdoezelen... maar ik laat het niet aan m'n hart komen, straks komt de ruitenwasser ...en achter mij staat de thee te trekken en wacht het suikerklontje ongeduldig om in de kruidige massa te springen..
December is begonnen. het lijkt wel of de maanden steeds korter en korter worden.. Afgelopen weekend zijn er links en rechts al enkele kerstdecoraties tevoorschijn gekomen. Dat is vroeg, ik weet het.. want de zakken van de Sint staan ook nog te wachten.. en zo wordt het een mengelmoes van feestdagen.. want ook de pompoenen liggen er nog te pompoenen.. ne mens zou voor minder in de war geraken...
"Hoor de wind waait door de bomen.. " nee het is nog te vroeg om te zingen voor de Sint.. ik weet het.. maar het is wel zo.. de wind waait hier door de bomen..langs de gevel.. tussen m'n billen. Wat, dat telt niet.. wind is wind.. neh.. kortom het waait overal..
Gisteren las ik bij Ani dat ze er straks voor een paar dagen uit trekt en daarna nog even zal weg zijn omwille van een ingreep dus zullen we haar op termijn een tijdje missen al beweert ze van niet!! Daar wil ik nu precies eventjes over verder bomen.
Kan je blogvrienden missen? We zijn toch meestal onbekenden voor elkaar die via deze weg binnengedrongen zijn in mekaars leven, of niet? Zijn we niet gewoon "passanten" die even een goede dag zeggen en verder niet te lang stilstaan bij wat er rond die andere gebeurt? Is bloggenland niet eerder een medium waar je het één en ander kwijtgeraakt zonder er iets meer achter te zoeken of schuilt er toch meer achter?
Heel in het begin dacht ik ook dat het gewoon een venster naar buiten was waardoor je iedereen wel liet binnenkijken maar het toch veilig gesloten hield. In veel gevallen is het ook zo. Als je iedereen binnenlaat, krijg je op den duur beduimelde ramen waardoor je zelf niet meer helder ziet.
Maar af en toe zet je dat raam toch open en laat je iemand binnen om je gedachten, gevoelens en je wereldje te delen en... ontdek je zo de warmte van die bezoeker/ster. Die enkelingen worden belangrijk, je kijkt uit naar hun grol, hun bemoedigend woord, hun eigen visie op bepaalde van je logjes en je geniet van hun dagelijks schrijven. Ze zijn die welgekomen gasten voor wie je raam geen hinder meer vormt om even goede dag te zeggen en.. je mist ze als ze een tijdje wegblijven om welke reden dan ook! Dat is hoe ik dit bloggenwereldje ervaar .. maar iedereen zal er wel een eigen kijk op hebben zeker....
Waarom ik daarnaar teruggrijp?
Een paar dagen geleden verwees Ani daarnaar en ook naar het feit dat we mekaar hier al zo lang ontmoeten. Ik ben gaan zien wat ze bedoelde en stel vast dat ik nog steeds dezelfde mening heb als toen wat bloggen betreft...
Vandaag verjaart ons jongste prinsesje, ons glutenkindje wordt ook al 9 .
Als ik terugkijk van waar ze komt met de problemen toen ze als baby op vaste voeding overschakelde .. dan heeft ze al een lange weg afgelegd maar omdat ze heel streng haar glutenvrij eten volgt, is ze opengebloeid en herkennen we haar niet meer qua energie en levenslust! Ze zal dat wel haar leven lang moeten volhouden maar eigenlijk is het voor haar de gewoonste zaak van de wereld. Ze eet nooit iets dat ze niet kent zonder dat ze zeker is dat het glutenvrij is want in het andere geval moet ze het na een uur al bekopen van de pijn en ongemakken! Op school of verjaardagsfeestjes is dat al lang geen probleem meer! Koekjes of cakejes die ze op school krijgt, brengt ze mee naar huis voor grote broer en die zegt geen neen ! . Op feestjes vraag de dochter altijd op voorhand wat er gegeten wordt en indien nodig neemt onze schat glutenvrije pannenkoekjes of cakejes mee die de moeder van de jarige dan voor haar opwarmt of opdient en zo geniet ze mee met de rest van haar klasje. Bij familiefeesten wordt er altijd met haar rekeing gehouden, ik heb een speciale frituurpan voor haar om daar zelfgemaakte glutenvrije kroketjes of frietjes en zo in klaar te maken en er is altijd wel een glutenvrij taartje voor haar voorzien al is niet bepaald een taartensnoepertje.Familie, kennissen en vrienden kennen haar probleem en houden er rekening mee en zo kan onze schat mee genieten zoals de rest.
Dus.. lieve Kitiara een heel dikke kus en knuffel van oma en opa!
En is het feesten dan gedaan ten huize Natoken? Neen, want op 24 december is onze dochter jarig... wij blijven dus feesten!!
We zijn onlangs naar een begrafenis geweest en dan sta je toch even stil bij je eigen leven en dat is wat ik ook deed.
Een kleine terugblik op mijn leven:
Ik heb gelachen, geknuffeld en gehuild. Ik heb geschreeuwd van plezier en van pijn. Ik heb mijn liefde geuit, maar ook gevloekt. Ik heb dingen goed gedaan en fouten gemaakt. Ik heb vriendschappen gesloten en mensen losgelaten. Ik heb keuzes gemaakt, de vruchten geplukt, maar ze soms ook betreurd. Vaak zag ik kansen, soms gooide ik het bijltje erbij neer maar stond daarna weer recht.
Met andere woorden: Ik heb GELEEFD en ik ben van plan om dit - hopelijk- nog vele jaren te doen
Als ik de beelden van TV mag geloven dan hebben we hier nog " chance " gehad met die storm .. geen zonnepanelen of daken die eraf vlogen alleen een paar tuinstoelen die op wandel gingen ( ik had ze eigenlijk al moeten binnen gezet hebben) en ook een grote bloembak die voor een andere plek opteerde voor de rest .. bladeren, bladeren , bladeren.. we zagen ze zo over de gazon vliegen en zich opstapelen onder het afdak achteraan in de tuin en vooraan tegen de voordeur!! Maar nu zijn de bomen -op een paar eikenbomen na - kaal!!
De brandweer moest wel een paar keer uitrukken want een paar bomen in het bos sneuvelden en vielen op de rijweg ( het zijn dan ook mastadonten van bomen!!) maar met een paar zaagsneden was het euvel snel verholpen. Ben benieuwd wanneer ze nu de rest opruimen want die mannen zullen het weer eventjes druk hebben .
Vandaag dan maar als eerste werk alles terug gezet of beter binnen gezet want die stoelen zullen we nu weer een tijdje niet nodig hebben. Daarna zijn we met zijn tweetjes in gang geschoten om die stapel bladeren bijeen te rijven en op de composthoop te gooien. We hadden zomaar eventjes 7 bomvolle kruiwagens, gelukkig waaide het vandaag niet zodat we ze gemakkelijk konden bijeenharken.
Ons huis is een wit, geschilderd huis en tegen het einde van het jaar begin je zo hier en daar wat groene aanslag op de muren te zien. En al is groen een rustgevende kleur .. op de muren is dat geen optie
Vroeger - toen we jong waren- schilderden we gemakkelijker het huis opnieuw maar dat wordt stilaan een corvée en Biebie heeft daar een prima oplossing voor gevonden. Benevelen met javel!
Daarom ging ik 4 5l bussen javel halen, trok ik een versleten werkplunje aan en ben ik eraan begonnen. Vermits alles plat is bij ons, waren mijn " armpjes" juist lang genoeg om met "de benevelslang " tot aan de dakrand te geraken .. Voor het opstaande gedeelte van huis kon ik via een ladder op het plat dak klimmen en van daar was het een kleinigheid om de opstaande muren van het zoldergedeelte te besproeien... Ons buurvrouwtje kwam wel even piepen en riep .." pas maar op dat je er niet afvalt..". Lief toch dat ze bezorgd is!!
Van dat plat dak vallen is niet direct een gevaar en die ladder ernaartoe stond stevig vast... Gelukkig was ik er vroeg aan begonnen want tegen de middag begon het terug te regenen maar dat was precies wat ik nodig had.. de javel werd afgespoeld en het huis ziet er weer sneeuwwit uit.. Dus voor diegenen die met hetzelfde probleem kampen, geloof me dit is de oplossing...
Ik heb dan na de regenbui even de toer rond het huis gedaan vanop straat de bovenkant gekeurd en .. ik zag dat het goed was . We kunnen weer een jaartje verder...
Intussen ligt de tuin ook al winterklaar, heeft mijn slaapgenoot nog voor een laatste keer misschien de gazon afgereden en kunnen we aan onze winterslaap beginnen hoewel... ik vind echt nog wel een paar klusjes die ik persé nog voor het einde van het jaar afwil... bij leven en welzijn
Omdat het bleef miezeren heb ik in de namiddag maar pannenkoeken en wafels gebakken. Ja, bij ons is dat altijd dubbel feest want mijn slaapgenoot smult naast pannenkoeken ook heel graag wafels, vandaar...
Zin in een kopje koffie met een lekker pannenkoek met bruine suiker of een wafel met witte bloemsuiker? Zet je maar bij ik heb er genoeg!
Niet direct mijn kleur tenzij pastel, maar toch speelt groen af en toe een grote rol in mijn dagelijks "bestaan"!! Wat een woord!
Wil je een voorbeeld?
Het is een regenachtige dag. De regen komt met bakken uit de lucht. Al dagen. Net wanneer ik begin te twijfelen of ik het ooit zo hard, veel en vaak heb zien regenen, begint het weer. De regendruppels glijden als dikke, trage tranen tegen de ramen naar beneden en storten zich op ons plat dak. Ik word zelf altijd een beetje onrustig van dit weer. Het liefst zou ik dan terug in mijn warm bed kruipen, de dekens tot net onder mijn neus trekken en de regendruppels volgen op hun weg naar beneden tot ze verdwijnen in de mini-zee in de dakgoot. Op zo'n moment wil ik even niet denken, ik wil niets moeten, ik wil gewoon even niets, alleen maar luisteren en kijken.
Toen ik eergisteren tussen de buien door ging boodschappen, zag ik nog een paar koeien die demonstratief met hun kont naar de regen stonden, het gras kleurde nog steeds een beetje groen. Ik wilde de ramen open doen maar de regen baande zich een weg naar binnen. Snel weer dicht dus. De bomen langs de kant van de weg staan er bijna kaal bij tegen de donkere hemel en lijken te zeggen: hou vol, het komt wel goed.
Dat beetje groen van het gras maakt me rustig. Ik word er niet perse blij van, maar ook niet verdrietig. Ik word er rustig van! Ik herhaal het nog maar een keer want de mensen die mij kennen weten hoe gek het is dat ik mezelf rustig noem. En toch is het zo.
Groen geeft me het gevoel dat alles wel weer in de plooi valt want ondanks dat het herfst is, worden de weilanden en de bomen ooit weer groen. Ondanks de winter die eraan komt, krijgen de bomen wel weer groene blaadjes. Ondanks dat het een zomer is geweest die op zich liet wachten maar uiteindelijk uitliep en zelfs de natuur droog achterliet, komt het groen wel weer terug. Het houdt niet op. Groen komt altijd terug. Daarom zegt men dat groen de kleur van de hoop is!
Straks zal ik even in mijn kleerkast snuffelen en misschien doe ik morgen toch nog wel een dagje groen aan gewoon, om te zeggen dat uiteindelijk alles wel weer in de plooi valt.
Je zou denken dat op dat trammetje 7 alles wat rustiger gaat en dat het ook in je bovenkamertje wat kalmer aan toe gaat maar niets is minder waar .Met de regelmaat van de klok duikt er een stemmetje op tussen mijn oren en dat fluistert me van alles in. Af en toe iets handigs zoals het feit dat ik de vuilniszakken nog moet buitenzetten of niet mag vergeten om iemand een berichtje te sturen met een reminder. Maar even vaak zaken die me doen wegdromen, dingen die me doen piekeren of waar ik stressstuipen van krijg. En dan doe ik wel eens van *adem in - adem uit* waardoor het stemmetje wat verbaasd opkijkt en na vier seconden weer verder kwebbelt. De aard van het beestje zeker?
Als mijn slaapgenoot dan zegt .. wanneer ga jij het eens wat rustiger aan doen, dan zeg ik terug.. als ik stilval dan deugd het niet dan sla je best alarm… en zo gaat dat ook in mijn bovenkamertje vrees ik! Maar soms moet ik het wel een halt toeroepen, een moment van “ genoeg is genoeg” influisteren, of dat stemmetje luistert, is dan maar de vraag want helemaal weg is het nooit en misschien ook gelukkig maar, of ik zou er nooit meer aan denken om de vuilnisbakken buiten te zetten.
Maar ik heb de volumeknop gevonden. En heel soms kan ik "per ongeluk" al eens op de muteknop drukken. Voor heel even, maar dat is vaak ook genoeg.
Heb jij ook soms last van dat stemmetje dat je maar aan het denken of doen zet?
Op FB zag ik een paar reacties ivm euthanasie .. Ik heb er mijn mening over gezegd al is het een delikaat onderwerp. Even zien of er hier iemand durft uit de kast komen?
Hoewel ik er achter sta voor bepaalde gevallen en vind dat inderdaad op een bepaald moment een individu zelf moet kunnen beslissen of het genoeg geweest is of niet , was ik het toch niet helemaal eens met de manier waarop men schrijft ,, geef me maar een spuitje ,ik wil zelf beslissen enz.".Ik voelde me wat ongemakkelijk bij de manier waarop er zo losjes met dit thema wordt omgegaan .
Vandaar mijn reactie
Het lijkt alsof we gewoon op koffieklets gaan, een spuitje bestellen en klaar is Kees! Ik heb ook alle papieren in orde gebracht voor het geval dat.. maar anderzijds ben ik er mij goed van bewust dat het allemaal niet zo simpel is als het soms wordt verwoord.. Ik heb het van dichtbij meegemaakt met ons ma... .. Zeggen dat je een spuitje wil, er zelf wil uitstappen enz als het nog een ver van mijn bed show is, geen probleem.. maar echt de stap zetten als het niet meer gaat... daar heb je de juiste motivatie en karakter voor nodig en NU kunnen we nog niet zeggen hoe we ons zullen voelen op dat moment. Ik probeer het mij soms voor te stellen maar geraak nog niet op dat punt van afhaken omdat je er eerst moet voorstaan voor je kan weten hoe je zal reageren.. Maar het is een pluspunt dat in veel gevallen de persoon zelf mag beslissen wat er moet gebeuren .. dat is een hele opluchting voor de nabestaanden en het verzorgend personeel. Maar geloof me , de stap zetten zal nooit zo simpel zijn als het door sommigen beschreven wordt.. Mijn papieren liggen er voor het geval ik zelf niet meer zou kunnen beslissen en ik wil de kinderen niet met een schuldgevoel opzadelen, maar of het voor mij nu gemakkelijker lijkt om eventueel te gaan... neen!
Hoewel mijn blog onder de categorie dagboek verschijnt, heb ik meer iets met bedenkingen en beschouwingen nu ook weer vandaag!
In de aanloop naar Sinterklaas en Kerst hebben veel mensen last van een zwaarmoedig gevoel. De blaadjes vallen van de bomen, het wordt steeds vroeger donker en de dagen lijken onbestemder dan in de zomer. Alles wat je doet lijkt meer moeite te kosten dan voorheen, waardoor je overal tegenop ziet en het liefst thuis in de zetel zou blijven zitten. Je krijgt meer behoefte aan slaap en eet veel meer dan gewoonlijk, waardoor je ook nog eens een paar kilo aankomt. Die herfstperikelen zijn schijnbaar heel normaal maarals als het echt erg wordt spreekt men van een winterdepressie.
Gelukkig heb ik daar nog niet veel last van! Maar aan de andere kant, voelt u het ook al? Het wordt kouder, de dagen korten. De herfst is er volop met de geur van vochtige bruine bladeren en mistbanken in de vroege morgen. Een waterig zonnetje, overal spinnen en paddenstoelen ze vormen een prachtig samenspel van kleuren en geuren. Langzaam kleurt de wereld van groen naar geel, oranje en bruin. Een vlammende finale van kleuren aan de boom. Regen maakt de bladeren aan de bomen zwaar en in combinatie met een lichte wind dwarrelen ze snel naar beneden vervelend, maar zeker ook nuttig.
Sommigen zeggen dat het zonde is om alle bladeren weg te gooien. Egels bijvoorbeeld houden er van om lekker te wroeten (en te slapen) in hoopjes bladeren. Ik ben hier regelmatig bezig met de bladblazers om de bladeren bijeen te garen en ze ofwel in de voorziene manden te gooien langs de straat ofwel op de composthoop zodat ik na een paar maanden dan mijn eigen compost heb waarmee ik de planten een groot plezier doe.
Vruchtbare grond is in het voorjaar hard nodig.Tot daar ga ik mee in het verhaal om bladeren te verzamelen maar ik veeg me werkelijk suf om de kastanjes en de reuzebladeren van de enorme kastanjebomen langs de straatkant bijeen te vegen, die boom raakt gewoon nooit leeg..
Eerst heb je die honderden prachtige kastanjes die met vele tegelijk naar beneden storten. Ik heb overal al schalen vol gezet met deze leuke herfstvruchten, maar de bladeren van die kanjer, dat is wat minder. Als je niet uitkijkt val je er midden in… al glijdend naar de brievenbus vervloek ik de kastanjebomen zo af en toe..
Gelukkig kan ik af en toe met mijn cameraatje in aanslag wat sfeerfotootjes trekken van een andere zijde van de herfst..zodat ik verzoend blijf met deze periode van het jaar...
Maar goed, aan de andere kant hou ik ook wel van de charmes van het herfstseizoen, de aanloop naar een sfeervolle decembermaand met als start Sint en Zwarte Piet, daarna Kerst en als afsluiter oud & nieuw..Maar meer daarover een andere keer .. daar is het nu nog veel te vroeg voor!
)
