Vandaag was het prachtig herfstweer en we profiteerden ervan om een laatste keer in 2017 het gras af te rijden !
Meteen was dat voor mij het moment om nog rap een paar shoots te nemen . Wat me zomaar in het oog viel waren de late paddenstoelen die stilaan ook aan het afsterven zijn . Een witte en zwarte paddenstoel rustig naast elkaar trokken mijn aandacht... zo simpel kan het zijn in de plantenwereld. Waarom niet bij de mens?
Je kan het ook van de grappige kant bekijken en er een tijdsgebonden symboliek in zien zoals dat er blijkbaar ook in de plantenwereld Zwarte Pieten zijn?
Nu het in de vroege ochtend weer donker is, slaap ik langer. Een maand geleden was ik voor de wekker meestal helemaal uitgeslapen.. Maar nu schrik ik vaak wakker van de wekker. Waarschijnlijk is mijn bio-ritme zich nog aan het aanpassen of ligt het aan de nieuwe matras die heel goed meevalt?
Ik las dat weinig behoefte aan slaap te maken heeft met de mutatie van een gen. Er zijn mensen die maar 4 tot 5 uur slaap nodig hebben en toch goed functioneren. Dat lijkt me plezierig. Zij hebben meer vrije tijd dan de gemiddelde mens.
Maar onderzoeken wijzen ook op de risico's van een chronisch slaaptekort. Vooral het gebrek aan concentratie en minder heldere besluitvorming treden al snel op. Soms denk ik wel eens aan jonge artsen, die hele lange werkweken maken en dus te weinig slapen. Je zult maar een consult of behandeling hebben als ze er al 50 uur op hebben zitten. Of een buschauffeur met een huilbaby, die zal dan ook minder alèrt zijn.
Als ik dan lees dat zoveel mensen slaapproblemen hebben dan besef ik bij de kleine groep redelijk goede slapers te horen. Ik kan wel eens een slapeloze nacht hebben maar dat is niet elke nacht zo. Zelfs overdag doe ik moeiteloos een power-nap vooral 's middags bij het TV nieuws!! Dan vallen mijn ogen vanzelf dicht en schrik ik na zo'n 15 min wakker meestal op tijd om het weerverslag te volgen want al dat politiek gedoe is blijkbaar slaapverwekkend!
Waarmee ik wil zeggen dat slapen momenteel nog geen erg probleem is....en dat ik zo weer een logje in mekaar geflanst heb.
Heb je woensdagavond ook gekeken naar telefacts over cyborgs en heb je ook je bedenkingen gehad na het zien van het programma?
Om het even kort uit te leggen cyborgs zijn mensen met een fysieke samensmelting van mens en machine.
Het programma toonde hoe Neil niet langer kleurenblind is, dankzij een chip en antenne in zijn hoofd en hoe Magnus met zijn bionische arm meer kan dan hij ooit kon met zijn echte arm!
Mens en machine in één zijn geen sciencefiction meer maar bevinden zich onder ons!
In een wereld vol oorlog, geweld, crisissen en chaos zijn slechts weinig mensen op de hoogte van het feit dat binnen de wetenschap en de technologie ontwikkelingen plaatsvinden die ons mens-zijn volledig dreigen te veranderen, met zelfs het risico van het einde van de menselijke soort.
Talloze topwetenschappers werken momenteel aan de zogenaamde ‘verbetering’ van de mens, aan een nieuw type mens, een soort übermensch, een kruising tussen mens en machine, de cyborg.
Ik sta volledig achter de vooruitgang en het comfort van de moderne technologie maar hier roept het bij mij vraagtekens op of ik het voor mezelf zou willen. Technologie in mijn lijf of technologie die ervoor zorgt dat ik weer menswaardig kan functioneren ok maar om me de grens van de ouderdom te laten overschrijden , daar heb ik mijn bedenkingen bij! Het klinkt allemaal als science fiction maar dat wordt het steeds minder.
We bouwen al een poosje machientjes en chips in bij mensen en dan denk ik aan mensen met een pacemakers of een robotarm of - been. Ook hen kunnen we in zekere vorm als cyborgs zien .Zij hebben ten slotte een werkend apparaat binnenin of bevestigd aan hun lichaam dat hen in staat stelt iets te doen dat ze zonder het apparaat niet zouden kunnen doen, zoals een arm gebruiken die ze niet meer hebben of doorleven met een zwak hart.
Voor mensen met een fysieke handicap is die technologie wellicht het redmiddel. Maar wat als en wanneer gaat technologie ook bij mensen zonder handicap een rol spelen?
Eigenlijk doet dat het nu al. In hoeveel gevallen nemen robots en technologische snufjes het al niet over van de mens? De mens van de toekomst zal steeds meer een samensmelting vormen van lichaam en techniek. Het klinkt allemaal aanlokkelijk en dat is het ook voor de enkelingen met specifieke problematiek. Maar veroudering is een generisch proces en als men dan de technoligie misbruikt om de mens een “ eeuwig leven “ aan te kaarten dan haak ik af!
Als we eenmaal zover staan hoe groot is dan niet de kans dat we allemaal het loodje leggen door een virus of bacterie en dan bedoel ik een computervirus natuurlijk, want als computers deel gaan uitmaken van ons, kunnen we ons maar beter flink zorgen maken over een nieuwe uitbraak van een internetworm.
Maar voorlopig kunnen we nog allemaal rustig gaan slapen : cyborgs zijn nog niet massaal onder ons en ook jij en ik zijn geen cyborgs – niet in de letterlijke zin tenminste. Wat voor technologie je ook in je lichaam stopt, zolang er geen onbewuste communicatie tussen jou en de technologie is, ben je niets meer dan een mens met een stukje elektronica in zich.
Na het programma hebben we hier onder ons tweetjes nog wat nagekaart… Voor velen is die evolutie een schrikbeeld maar voor sommigen de ultieme droom. De mens die versmolten is met technologie. Angstaanjagend, droom of realiteit?
Herken je dat? Je bent aan het wandelen, je komt mensen tegen die alleen maar met elkaar aan het praten zijn. Ik vraag me dan wel eens af waarom ze zo aan het praten zijn. Is het omdat het niet hoort dat je stil bent? Is het daadwerkelijke interesse in elkaar? Het tegenovergestelde komt dan natuurlijk ook naar voren. Is stil zijn dan desinteresse in elkaar? Hoe eng is het als je niet praat?
Al ben ik normaal wel een tateraar, ik vind het heerlijk om af en toe in stilte te lopen, alles te zien en te horen wat er om mij heen gebeurt. Als je in stilte wandelt… dan hoor je de vogels, je hoort het ruisen van de bladeren, je hoort de wind door de takken en misschien nog wel het belangrijkste, je hoort de stilte. Je zou bijna de grassprietjes kunnen horen bewegen. Ook als ik met mijn slaapgenoot wandel, is er ruimte voor stilte en voor gesprek. Door de stilte geef je ook je eigen gedachten de ruimte en kan je ook datgene wat gezegd is laten bezinken.
Op het moment dat je met aandacht wandelt zie je ook meer. Ineens valt een boom op, die je misschien al veel vaker hebt gezien omdat je regelmatig hetzelfde rondje wandelt. Ik blijf dat bijzonder vinden… We lopen zo vaak in hetzelfde bosgebied en toch zijn er af en toe weer andere dingen die opvallen, bomen, takken, paddenstoelen die je ineens echt ziet, het licht dat anders valt, de seizoenen die invloed hebben, het vallen van de blaadjes maar ook de eerste groene knoppen die weer ontluiken. De vergankelijkheid en de groei, situaties afsluiten en nieuwe situaties omarmen.
Hoe ervaar jij het om stil te zijn als je samen wandelt?
Onze tweeling , zo noem ik de meisjes van de zoon, wordt vandaag 12. Wat op die dag - 12 j geleden- even diep ademhalen was - want er was al een broer van 3 en een zus van 2 - lijkt nu alsof het zo moest zijn en iets anders ondenkbaar is.
In september zetten ze al hun eerste stappen in het middelbaar en vinden er voorlopig allebei goed hun weg! Kleine kindjes worden groot maar toch genieten ze ook nu nog van een kaartje en een cadeautje voor hun verjaardag!
Een dikke knuffel voor beiden. We kunnen ons de wereld zonder hen niet meer voorstellen!
Geen voetbal in de Jupiler League dit weekend want onze Rode Duivels spelen twee oefenmatchen. Ik ben een voetbalfan en ook een beetje van onze Rode Duivels
Ik heb het volkslied van de Belgen vrijdag nog eens teruggespoeld. Niet omdat de Brabançonne het meest briljante stuk uit de muziekgeschiedenis is, maar om de smoelewerken van onze Rode Duivels te bestuderen. Die geven op zulke momenten altijd een stukje van hun karakter prijs.
Eden Hazard bv zingt nooit mee. Dat stukje playbacken kan zijn rug op. Hij staat er gewoonlijk bij alsof hij op het punt staat een gintonic te gaan bestellen aan de bar van de Carré. Nonchalant en stressloos.
Kevin De Bruyne kijktmet de zelfzekere blik van een speler die graag voor de Rode Duivels speelt maar van zijn gezicht lees je af “Zingen is voor janetten.”
Romelu Lukakuis Cool, zoals hij wil zijn maar prevelt toch mee.
Thibaut Courtois zingt met het zelfvertrouwen van de keeper in vorm.
Mertens tussen Ciman en Witsel houdt wijselijk de mond want die Franse versie ligt hem niet
En zo kan ik verder gaan maar ik heb ze niet allemaal lang kunnen bekijken!
Aan de vurigheid waarmee een elftal zijn volkslied zingt, kan je de vaderlandsliefde van een volk afmeten. Denk aan de manier waarop de Brazilianen op het WK, dat hún WK moest worden, de Hino Nacional Brasieliero meebrulden. Met de hoeveelheden stoom die uit hun oren kwam, hadden ze zelfs hun ex-speerpunt Ronaldo uit zijn zetel kunnen blazen. Daar stonden geen 11 verwende miljonairs die een balletje gingen trappen. Daar stond een hele natie, schuimbekkend van de goesting, met maar één doel: winnen.
Het kan ook in Europa. De manier waarop de Engelsen én hun supporters van God Save the Queen telkens een nationale viering van hun voetbalcultuur maken, is al even indrukwekkend. Op dat vlak hebben de Belgen nog wel een weg te gaan.
Bondscoach Marc Wilmots kreeg van de Rode Duivels gedaan dat ze voortaan hun hand op hun borst leggen en dat er hier en daar eentje mee fluistert. Onder Martinez blijft die gewoonte verder bestaan. Een verbetering ten opzichte van de jaren ervoor toen ze alle 11 het gezicht trokken van een plechtige communicant die hoopt dat de misviering stilaan op zijn einde loopt. Maar veel nationale eenheid stralen we met dat rondje playback nog altijd niet uit. Laat staan dat we op dat punt de tegenstander angst inboezemen.
Daarom: laat onze jongens eens iets strafs doen. Dat afschrikwekkend choreonummertje van de nationale rugbybeesten van Nieuw-Zeeland, bijvoorbeeld. Een Belgische haka met Kompany, Naingolan en Defour vooraan ( als die al meespelen!) . Een vurig “Waar is da feestje!”, ingezet door Eden Hazard. Of een rondje “Al wie dan nie springt, waarbij iedereen naar de scheidsrechter wijst.” Concentratieverlies bij de tegenstander verzekerd!
Dinsdag zullen we zien of mijn verzoek gehoord werd
Ja ze bestaan nog die landelijke kapelletjes. Ik heb dit dinsdag ontdekt en dat op de eerste wintermorgen van 2017... Het past eigenlijk bij mijn herinneringen aan vroeger, toen vond je die overal " ten velde" !
Vooral in de meimaand waren die OLV kapelletjes heel populair Ik herinner me nog hoe we dan het lied zongen van O.L.Vrouw van Vlaanderen
Liefde gaf U duizend namen
Groot en edel, schoon en zoet
Maar geen een die 't hart der Vlamen
Even hoog verblijden doet ......
Neen ik ben het nog niet vergeten.... ik denk dat al die gewoontes van vroeger er zo ingeprent werden dat ze op ons netvlies blijven hangen of we nu nog al dan niet praktiserend zijn....
In ieder geval leverde het een mooie, landelijke streekfoto op!
Ken je dat liedje van Joe Dassin. L'été indien? Ik blijf het een pracht lied vinden en daarom koos ik een stukje eruit om onze 48 j samen vandaag in de picture te zetten. Het is onze leiddraad geweest toen we 13 j lang van het ene land naar het andere uitweken voor het werk van T! Maar nog steeds is het zo...
Deze morgen opgestaan met zon zowel buiten als binnen want gisteren een gezellig namiddag gehad met een paar vriendinnen bij ons jaarlijks etentje! Hoewel ik misschien met mijn West Vlaams voor een beetje babylonisch verwarring zorg, klikt het toch goed hoor en is het altijd een positieve duw in de rug na een namiddag bijpraten bij een natje en een droogje! Spijtig dat we van de 6 maar met drie meer bloggen en dat is ook niet meer met de regelmaat van de klok maar de klik blijft en daar draait het om!
De dag voordien waren we in de Ardennen om de verjaardag van onze kleinzoon 2 te vieren die 13 geworden is en het weer zat echt mee zodat we zelfs een wandeling konden maken! Vandaag dan maar wat bezig geweest met klusjes die de voorbije 2 dagen zijn blijven liggen en zo vliegt de tijd!
Toen ik gisteren thuiskwam lag een doodsbrief te wachten van een klasgenote uit de jaren 1960 ( humanioratijd) die opeens gestorven is wellicht door een hartprobleem want ze hebben haar maar na twee dagen gevonden. Ze is alleenstaande en toen het gebeurde was er blijkbaar niemand in de buurt! In april zijn we nog samengekomen voor ons jaarlijks etentje met de klasgenoten van toen en niets wees erop dat ze er volgend jaar niet meer zal bijzijn! Het is toch even slikken.
En zo gaat het leven verder met zijn mooie en droevige gebeurtenissen en kan ik alleen maar blijven zeggen.. geniet lieve mensen van elke extra dag die je krijg want lang leven is geen evidentie!
Allerzielen is weer voorbij. Voor ons blijft het altijd een speciale dag omdat ons ma op een Allerzielen gestorven is maar al sinds mensenheugnis is Allerzielen een speciale dag.
Van oorsprong was dit de dag waarop gelovige rooms-katholieken hun dierbare overledenen ‘de hemel in’ konden bidden. Van die hemel hebben velen intussen afstand genomen, maar daarmee is de behoefte aan een ritueel om onze doden te herdenken natuurlijk niet gestild. En dus zie je op 2 november steeds meer moderne herdenkingsrituelen ontstaan, bijvoorbeeld in de vorm van lichtjestochten op begraafplaatsen. Samen staan we stil bij al die geleefde levens, samen vieren en gedenken we die in het openbaar. We laten ermee zien dat ze – ook zonder hemel – heus niet ‘weg’ zijn, onze doden.
Op de vraag waar ze dan wel zijn, antwoordde ene Carel ter Linden eens dit: "ze hebben zich verplaatst, ze gingen van buiten naar binnen. Buiten kan je ze niet meer ontmoeten, van binnen des te beter: in de herinnering, in je hart, in je levensverhaal. Daar leven ze verder."
En op Allerzielen maken we die doorgaande verbinding tastbaar en zichtbaar, door haar weer eventjes buiten, in het licht te zetten.
Het is bijna weer zover, morgen vieren we halloween...
In tegenstelling tot wat iedereen denkt is Halloween van origine géén Amerikaans feest! Halloween is afgeleid van Hallow Even (Hallow-e'en), oftewel All Hallows Eve: de avond voor het Katholieke 'Allerheiligen'. Op die dag worden de heiligen herdacht, de volgende dag, op 2 november (Allerzielen) herdenkt men de doden.
In Amerika vieren ze op 31 oktober Halloween. Zowel Halloween als Allerzielen verwijzen dus naar de herdenking van de doden. Eén van de rituelen bij het vieren van Halloween is Trick or Treat, het bedelen om snoep.
Voor wie veel tijd en interesse heeft even wat historische uitleg .
OORSPRONG VAN HALLOWEEN
Bij de oude Kelten speelden doden en geesten een belangrijke rol. Al in de 5e Eeuw voor Christus vierden de Kelten (Groot Brittanië) Samain of Samhain, het Keltische nieuwjaarfeest aan de vooravond van 31 oktober. De overgang van de zomer naar de winter werd dan gevierd. De Kelten geloofden dat op Samain (All Hallows Eve) alle doden van het voorbije jaar samen kwamen om een lichaam van mens of dier te kiezen waarin ze de komende 12 maanden zouden blijven wonen, totdat ze in vrede mochten gaan rusten in het hiernamaals. Keltische gezinnen maakten daarom hun huizen zo onaantrekkelijk en koud mogelijk voor de dwalende geesten. Ze doofden hun haard en verzamelden zich buiten rondom een groot vuur, ontstoken door de Druide priester, om de zonnegod te eren en de geesten af te schrikken.
Daarom maakten de Kelten zichzelf zo weerzinwekkend mogelijk door zich te vermommen als demonen, heksen, gnomen en andere boosaardige wezens. Om de geesten af te weren paradeerden ze met zoveel mogelijk herrie in en om het huis en vervolgden een optocht naar het grote vuur buiten het dorp. Wanneer een dorpeling de indruk wekte te zijn bezeten door een geest, werd hij geofferd aan het vuur, als een lesje voor de andere dwalende geesten die mensen probeerden te bezitten.
De Romeinen die later binnenvielen namen de viering over, maar verboden het offeren van mensen. Het geloof in bezetenheid door geesten vervaagde langzaam maar zeker en Halloween werd meer en meer een feest voor het vermaak.
In de negende eeuw steekt het christendom de zee over. Het heidense Halloweenfeest wordt geconformeerd aan de christelijke religie: Allerzielen. In lompen gehuld bedelde men van deur tot deur om zielencake (brood met krenten). Voor elk brood beloofden ze te bidden voor dode verwanten van de schenker, zodat deze sneller in de hemel zouden worden toegelaten. Het "Trick or Treat" spelletje vindt wellicht daar zijn oorsprong.
De pompoen lantaarn (Jack-o-lantern in het Engels) komt waarschijnlijk uit een Iers volkslied. Het gaat over Jack, een dronkaard en een bedrieger die de duivel in een boom opsluit. Hij belooft de duivel weer vrij te laten, maar dat doet hij niet. Wanneer Jack sterft, mag hij niet naar de hemel, omdat hij zo slecht is geweest. Omdat hij de duivel heeft belazerd, mag hij ook niet naar de hel. De duivel geeft hem een gloeiend kooltje waarmee hij zijn weg door het enge duister kan verlichten. Om dit kooltje langer te laten branden, stopt Jack het in een uitgeholde biet. De immigranten die dit feest in Amerika introduceerden, vonden een pompoen mooier. Zo werd de pompoen een onderdeel van Halloween.
Toch interessant om te weten hoe gebruiken uit een heel ver verleden nu op de één of andere manier nog verder leven!
In de nacht van zaterdag op zondag is het klokverzetcircus weer eens actief geweest en schakelden we over van zomertijd op wintertijd. De klok gaat één uur achteruit en we mogen een uur langer in bed blijven liggen. Vanaf dan komt de zon een uur vroeger op en gaat ze een uur vroeger onder en dat tot 25 maart 2018, wanneer we opnieuw overschakelen op zomertijd.
De meeste klokken en toestellen hebben zich al aangepast al zijn er ook nog een reeks die een manuele terugduw moeten krijgen!
“De zomertijd heeft zijn beste tijd gehad.” Het is inmiddels een bekende uitspraak van weerman Frank Deboosere. Hij is een grote fan van de wintertijd, die eigenlijk de ‘echte’ tijd is.
Is die omschakeling nu de laatste keer en waarom de zomertijd afschaffen en niet de wintertijd?
Algemeen gezien is het gepruts met de tijd een erg ingrijpend gebeuren. Wereldwijd zorgt het voor een hoop ellende en gemiste afspraken, aanpassingsproblemen in het gezin en het bedrijfsleven. De overgang van winter- naar zomertijd en omgekeerd heeft volgens studies ook een niet te negeren invloed op onze biologische klok en onze gezondheid. In de dagen na een tijdsovergang is er een stijging in het aantal beroertes, hartaanvallen en verkeersongevallen. Kortom, het artificiële spelletje met de tijd heeft een heleboel nadelige effecten. En dat twee keer per jaar.
“Blijf gewoon van de tijd af”, argumenteert weerman Frank Deboosere geregeld. Als het aan een groep van 70 Europarlementsleden ligt, is het in ieder geval mogelijk een van de laatste keren dat we ‘sjoemelen’ met de tijd. De afwisseling tussen zomer- en wintertijd heeft volgens de Europarlementsleden, uit alle acht fracties van het parlement, veel meer nadelen dan voordelen. In december wordt gestemd over een resolutie en als die wordt aangenomen, buigt de Europese Commissie zich over het vraagstuk. Als een meerderheid van de EU-landen voorstander blijkt van afschaffing, dan komt er een eind aan de zomer- en wintertijd. Maar welke tijd zullen we dan gebruiken? De zomertijd of de wintertijd?
Stof voor nieuwe discussies en ik vrees dat de oplossing nog niet in de directe toekomst ligt.
Wij hebben de laatste tijd weer last van gluurders. Niet dat er bij ons veel te zien valt, maar toch zijn er steeds van die ongewenste ogen die ons gadeslaan. We proberen het zoveel mogelijk te negeren en doen, vanwege onze privacy, maar vroeg de gordijnen dicht.
Het begon met één, maar inmiddels zijn het er meer geworden. Ze hebben het zich makkelijk gemaakt door zich tegen een raam of deur te installeren . Wie vraag je?
September / oktober is de tijd van het jaar dat de spinnenbevolking zich nog een laatste keer lekker kan vol eten voordat ze aan hun winterslaap gaan beginnen. Hun nevelige webben hangen zomaar ineens voor het raam en tussen de struiken. Eigenlijk zitten ze ons niet in de weg zolang ze maar op gepaste afstand van de deur blijven, maar dat is niet altijd het geval. Soms verlaat ik het huis als een wijwater sprenkelende priesteres als ik 's morgens de krant uit de brievenbus haal om maar niet in aanraking te komen met die kleverige draden die zich op korte tijd ergens vastplakken. Als het een beetje tegenzit, kan je nog uren het gevoel hebben dat behalve het web ook de bewoner zich tussen je kleren heeft gehuisvest.
Dat ze buiten hun web spinnen daar kan ik nog inkomen, maar binnen zijn die snelle "monsters" op acht poten niet echt welkom al denken ze soms van wel. Ik loop regelmatig op speurtocht ( ik wil niet dat men denkt dat ik ons huis niet netjes houd ) en kom ik er eentje tegen dan maken we daar snel korte metten mee. Zei ik we? Ik bedoel natuurlijk mijn slaapgenoot want ikzelf heb het er moeilijk mee al ben ik niet zo'n voorstander van die beestjes.
Nog even geduld en dan zijn ze weer in diepe slaap, waarmee ook de zomer en al een groot deel van de herfst voorbij zal zijn.
We leven al een paar dagen boven onze stand wat het weer betreft maar het onvermijdelijke komt er toch aan nl de herfst en alles wat er bij hoort.
Hebben jullie dat ook soms, dat weemoedig gevoel in oktober dat langzaam vanuit je tenen opstijgt? Horen jullie ook een stemmetje dat je influistert dat die mooie zomer weer eens voorbij is? En flits dan ook wel eens het liedje “’t is weer voorbij die mooie zomer” van Gerard Cox door je hoofd? Welkom in my world!
In onze natte lage landen kijken we maandenlang uit naar die lange zomerse dagen, maar voor we ’t weten zijn die weer allemaal voorbij. Ik heb het liedje nog eens beluisterd op Youtube, doe dat ook maar eens en dan zal je het meer dan normaal vinden dat ik een beetje weemoedig de herfst tegemoet zie.
Maar wat is weemoed en waar komt die vandaan? Waarom voelen we ons soms weemoedig en kijken we nostalgisch terug naar het verleden?
Ik vind weemoed een raadselachtig woord met een even raadselachtig gevoel. Ik ben blij en gelukkig, maar ineens koppel ik een lied, een beeld, een geluid … aan iets van vroeger en bekruipt me een warm verlangen naar toen, ik word overvallen door een soort heimwee en voel een zachte treurnis om wat voorbij is.
Nostalgie ervaar ik als gedachten van vroeger gestript van het gedoe van toen. Als ik dieper in mijn nostalgische herinneringen graaf, dan merk ik wel dat in iedere moment van mijn leven wel wat ‘gedoe’ was.
Een mooie zomer met uitgeregende uitstapjes en doornatte bbq’s.
Schattige baby’s met kilo’s pampers, uren gekrijs en hoofdpijn.
Interessante uitjes met vrienden, maar waar we niet altijd op dezelfde golflengte zaten.
Een mooi huis, maar ook een periode van stresserende financiën.
Toffe familiefeestjes, maar ook slepende conflicten.
Veel plezier op school, maar ook deadlines en moeilijke taken.
Geliefden moeten afgeven en het gemis dat blijft hangen.
En zo kan ik verder gaan.. Nostalgie doet ons dat allemaal vergeten.
Iemand zei ooit eens Nostalgie is een slijpmachine die onze herinneringen bewerkt alsof het ruwe diamanten zijn: grillige hoekjes worden afgeschaafd en het oppervlak opgepoetst tot ons verleden dermate schittert dat het iets begeerlijks lijkt.
Voorbije dingen lijken soms zo volmaakt. De snoepjes uit onze jeugd waren veel lekkerder, de liedjes veel mooier, het eten gezonder, de vriendschappen intenser en het leven zorgelozer en minder ingewikkeld... vul maar aan.
In het Engels bestaat een mooi gezegde Nostalgia is like a grammar lesson: you find the present tense, but the past perfect.
Misschien voelen we ons veilig in die nostalgische momenten omdat vroeger toch nooit terug kan komen. Vele dingen willen we echt niet opnieuw beleven. Weemoed wordt wel eens de brug tussen toen en nu genoemd. Maar ik begrijp echt wel dat ‘toen’ niet terugkomt.
Weemoed, nostalgie, dit kan een genezende balsem zijn voor wonden uit ons verleden, maar we mogen er niet in blijven hangen.
Ik ga genieten van misschien de laatste mooie nazomerdag en misschien zullen de kortere dagen me af en toe weemoedig maken. Maar hé, de herfst met al zijn kleuren is er en in de verte fonkelen al kerstlichtjes. Ik ga genieten van al het moois op mijn pad, het leven gaat al vlug genoeg.
Met de winter die eraan komt en een tuin die winterklaar moet gemaakt worden, is hier nog veel te doen maar .. ik probeer af en toe mijn rem op te zetten!
Van mensen met ADHD is bekend dat ze geen of een slechte rem hebben. Vol energie en overgave je ergens instorten en lekker doordraven. Als je dat als maatstaf neemt voor ADHD -en ik wil even heel duidelijk stellen dat dat niet de maatstaf is- dan zijn er wel heeeeel veel mensen met ADHD. Want je zelf een halt toeroepen omdat het echt even genoeg is, is lastiger dan veel mensen denken. Je hoeft dus geen ADHD te hebben om daar moeite mee te hebben.
Klinkt het vertrouwd in je oren als je het volgende leest?
“Nog even dit afmaken, dan kom ik.”
“Geen tijd voor pauze, want ik wil dit nog even afmaken.”
“Ik maak het vanavond nog wel even af.”.......
Hoor je het jezelf zeggen?
Kunnen stoppen omdat je genoeg gewerkt hebt en denken “Morgen is er weer een dag”. Kan jij dat? Of ga je elke dag over je grenzen heen?
In onze maatschappij is alles druk, druk, druk. We vergeten en onderschatten vaak het belang van rust. Het is moeilijk om niet bedolven te raken.
Tot recent had ik het er ook moeilijk mee maar ik begin het te leren om mezelf af te remmen en op tijd pauze te nemen. Het is nu toch al een poosje dat ik niet de opmerking kreeg van mijn slaapgenoot" wanneer ga je nu eens stoppen en gaan zitten het is genoeg geweest voor vandaag" ....
Het is al vaak genoeg aangetoond dat pauze nemen je productiviteit ten goede komt. Jezelf regelmatig opladen is nodig om er weer met nieuwe energie tegenaan te gaan en de kans is groot dat je weer frisse ideeën hebt.
Dit gezegd zijnde laat ik jullie alleen met dit logje, ik rem vandaag af en geniet van de zomerse dagen die we extra krijgen!
)
