Nu een mens in zijn kot moet blijven heb je meer tijd om na te denken . Ik kwam tot de vaststelling dat we het eigenlijk alleen maar leuk vinden om ouder te worden zolang we nog kind zijn.
Zolang je nog onder de 10 jaar bent, vind je verjaren zo geweldig, dat je denkt in maanden.
"Hoe oud ben je"?
"Ik ben 8 en een half"!
Je bent nooit 36 en een half, maar je bent 8 en wordt al bijna 9.... Zo werkt het!
Dan word je tiener, nu kan niemand je nog tegenhouden.... Je springt meteen naar het volgende getal. "Hoe oud ben je"? "Ik word 16" !
En dan komt de geweldigste dag in je leven....Je wordt 21 !!! Zelfs de woorden klinken feestelijk...
Maar dan word je 30....ooooh, wat gebeurt er nu? Klinkt al behoorlijk belegen...
Wat is er veranderd?
Je wordt 21,
Je wordt dan 30,
Je loopt tegen de 40,
Je bereikt de 50,
Je bent al 60,
Tegen die tijd heb je al zoveel snelheid opgebouwd, dat je al snel bij de 70 geraakt.
Daarna, begin je de maanden, weken en dagen te tellen.
Je bereikt de woensdag, je haalt de 80, je bereikt de lunch. En daar houdt het nog niet op.
Ik heb het van horen zeggen dat je als je 90 bent je begint terug te tellen....Ik WAS pas 92 !
Als je over de 100 gaat, gebeurt er blijkbaar iets vreemds. Je wordt weer een kind; "ik ben 100 en een half....
Je zal nu maar als senior in een verzorgingstehuis zitten. Nochtans zijn die senioren een belangrijke economische factor in de maatschappij . Als ze niet bestonden zou alle welstand snel verdwijnen. Volg eens mee en zie waar hun pensioen naar toe gaat!
Voor de artsen zou het een kwelling zijn als de senioren er niet meer zouden zijn want wie zou hun wachtzalen vullen?
-Wie heeft er rugklachten? Wie geeft er werk aan de orthopedisten aan de osteopaten aan de internisten aan de kinesisten en heeft dus zoveel banen gecreëerd? Men zou hen moeten bedanken. -Wie heeft problemen door een zwak hart? Ze worden verzorgd door cardiologen en vaatspecialisten en nemen een hoop medicijnen want wie is er ook dikwijls ziek en slaat medicijnen op in zijn kast? De farmaceutische industrie zou failliet zijn als er geen senioren meer waren.
-Wie wandelt er fier en vol moed met een nieuwe heupprothese? Knieprotheses zijn ook in de mode en dat weet menig chirurg! Die laatsten spelen dan tennis, golf, gaan duiken , naar theater enz. Dat laat dan tuiniers leven, evenals de parking bewakers, verkopers van duikmateriaal, acteurs, zangers Dankzij cataract leven de oftalmologen ook goed evenals de klinieken en de apothekers
-Wie vult de stranden aan de Middellandse zee? Zonder senioren zouden ze leeg zijn in de lente en de herfst! Hoe zouden hotels, restaurants , winkels , verkoperd, vastgoedagenten , cafés en taxi’s dan hun belastingen betalen?
-Wie laat er nieuwe tandprotheses maken? De tandartsen zouden met hun vingers zitten draaien als ze geen senioren moesten verzorgen! De openbare banken in parken zouden snel verlaten zijn als de senioren er niet waren. De grote magazijnen zouden leeg zijn als er geen senioren waren. Duizenden banen zouden verdwijnen en de werkloosheid zou nog erger zijn .
-Veel patissiers zouden moeten sluiten als er geen oma’s waren die taartjes eten of kopen voor hun kleinkinderen! Daarom gelukkig dat er senioren zijn en nog steeds zijn! Ik maak deel uit van die groep zoals de meesten die dit hier lezen daarom :
Pasen betekent vrolijkheid, blijdschap en dankbaarheid om de lente die eraan komt, om de natuur die open bloeit, om de gezelligheid van het samenzijn met familie en vrienden of andere dierbaren buiten op het terras bij een hapje en een glaasje bubbels . Samen het leven vieren .
Toen ik gisteren op TV het lege St Pietersplein in Rome zag en een Paus die in alle eenzaamheid zijn Paaswens uitsprak terwijl we met zijn tweetjes voor TV half lagen te slapen, overviel me even een gevoel van gemis en onzekerheid . Geen jong geweld om onze dag op te fleuren, geen dierbaren om mijn octopusarmen rond te slaan.. Geen gezellige babbel rond de Paastafel. Het leven staat stil al snakken we om te leven, wij senioren hebben geen eeuwigheid meer om te genieten, de dagen sijpelen door onze vingers.
Bewegen helpt je brein, zeggen ze, socialiseren helpt je brein en de buitenlucht helpt je brein. Allemaal zaken die nu niet mogen, althans niet buiten de deur. Eenzaamheid en gemis loert achter de hoek .Voor velen wordt dat de berg die ze moeten beklimmen.
Gelukkig is er nog de blog, FB of What’s app of andere mogelijkheden om even tegen iemand anders te praten dan tegen je partner of jezelf! (Van die laatste krijg je wel altijd gelijk maar dan is de fun er ook rap af!! )
Bij deze een gezellige Tweede Paasdag aan iedereen!
De Paashaas in waarschijnlijk al bezig met het voorbereiden van al die lekkere chocolade eieren om die straks terug in tuinen en andere plaatsten te verstoppen. De vraag is alleen : in hoever zal corona dat paasgebeuren verstoren? Als jij vindt dat het niet zo erg is omdat jij denk dat al die zoetigheid voor jou taboe is, dan heb ik goed nieuws.
Chocolade is een groente want...
Chocolade wordt uit bonen van de cacaoboom gewonnen. Bonen zijn een groente.
Suiker wordt uit suikerbieten gewonnen. Beide behoren tot de categorie groente.
Dus is chocolade groente.
Om nog een stap verder te gaan
- Chocolade bevat melk, dus zijn chocoladerepen goed voor de gezondheid.
- Rozijnen, kersen, sinaasappelschillen en aardbeien omhuld met chocolade, behoren tot de categorie fruit, dus eet er zo veel van als je wil.
- Chocolade is goed tegen stress:denk eraan: StresseD achterstevoren gelezen luidt: DessertS
Met die gedachte in het achterhoofd hoop ik dat de Paashaas toch voor wat afwisseling kan zorgen in deze enge tijd!
Het leven is nu. Het zou een online wijsheid kunnen zijn - en dat is het waarschijnlijk ook - maar dit zinnetje heb ik niet van één of ander scherm geplukt. Het is een zinnetje dat ik mezelf af en toe voorzeg als ik pieker over gisteren en me al druk maak over morgen.
'Het leven is nu', dacht ik innig tevreden in mijn luie stoel tijdens onze vakantie nadat we 's morgens van de zon hadden genoten en in de namiddag door de Spaanse bergen gewandeld hadden.
'Het leven is nu', dacht ik toen we 's avonds nog even in de buurt rondwandelden en genoten van de lichtjes die hier en daar brandden terwijl mensen zacht keuvelden bij een fles Rioja of weggedoken in een boek.
'Het leven is nu', flitst het zo vaak door mijn hoofd sinds we terug zijn na die enge ervaring op het einde van ons verblijf en de harde realiteit van corona!
Op vakantie is het makkelijk om dat zinnetje te zeggen, de dagen zijn vol en traag. Maar nu, met een lente die er zit aan te komen en met heel wat to do's die door corona op de lange baan geschoven worden , denk ik soms heel stiekem: 'Ik wou dat het leven nog was zoals het in februari was.
Maar 't kan verkeren zei Brederode en hij wist wat hij zei .. dus zeg ik het ook .. als corono ons eindelijk verlaten heeft en de wonden die dat ding geslagen heeft wat geheeld zijn en als de zon er eenmaal voor echt is , dan herpakken we ons en gaan we er voor. Dan zeggen we weer "het leven is nu."
Gisteren gaf ik nogal van Jetje hier vandaag houd ik het iets rustiger... Ja het is met mijn zoals met het weer , het schommelt af en toe maar uiteindelijk verschijnt terug de zon ! En neen dat is geen aprilvis!!
Ik noem jou een sadist, een mensenhater, een duivel, Pietje de dood, een monster…..Jij hakt er zomaar volop in, je kent geen medelijden, je honger geraakt maar niet gestild, je zet onze wereld op zijn kop!
Wij mensen hebben een lange donkere winter achter de rug, Februari was een hele onrustige maand geweest met veel stormen en veel regen. De natuur was onrustig, alsof ze de mensen iets wilde vertellen, alsof ze de mensen ergens voor wilde waarschuwen…maar we begrepen het niet. En toen werd het Maart en keken we uit naar de lente...maar jij kwam ongevraagd en ongewenst ons land aanvallen!
De straten zijn nu zo goed als leeg, de meeste winkels zijn gesloten, de meeste auto's staan langs de kant van de weg, de mensen komen bijna niet meer buiten en dat over de hele wereld. Landen gaan op slot, de mensen kunnen niet geloven dat dit gebeurt, het is zo surrealistisch...Iedereen weet ondertussen wat er aan de hand is. En jij, jij verkneukelt je maar verder, je zaait paniek, wanhoop, verdriet, eenzaamheid en de dood…
Ineens mogen grootouders hun kleinkinderen niet meer zien of knuffelen , zien Eerste - en Plechtige communicantjes hun speciale dag uitgesteld worden, mogen kinderen hun ouders in de verpleeghuizen niet meer bezoeken, kan er geen waardig afscheid genomen worden van dierbaren die de strijd verliezen, mogen we niet meer samen komen om te genieten van het leven, staan we in een dragende stilte aan te schuiven om boodschappen te doen, bekijken de mensen mekaar achterdochtig als je maar even kucht …Wat afschuwelijk en onmenselijk! Alleen maar omdat jij onderhand hier alles een beetje overneemt...
Maar we krijgen je wel, jij onverzadigbare bloedzuiger, dan ken jij het universele bewustzijn en de inzet van ons “mensen” nog niet...Wij weten dat verbinding de kracht creëert en dat kan jij ons niet afpakken, jij tiran!
Mijn goeie raad voor jou : GO TO HELL – DROP DEAD of liefst nog LOOP NAAR DE MAAN!
Éen van de duizenden opgeslotenen.
Voor iedereen hier, hou vol lieve allemaal! Er komt een dag dat je elkaar weer net zo lang kunt omarmen of elkaars hand kunt vasthouden tot het pijn doet...
Elk jaar hebben we dezelfde klacht over dat verzetten van de tijd maar dit jaar zullen we er maar over zwijgen zeker er zijn nu prioriteiten en daartegenover is zomertijd maar een peulschilletje
De zin om buiten bezig te zijn, staat nog op een laag pitje en binnen ligt de lentekuis ook nog in comateuse toestand dus h,eb ik tijd zat om van mijn geliefde bezigheid te genieten…zin / onzin schrijven! Ja dat schrijven, vroeger ontving deze kwebbelmie graag brieven van die echte, persoonlijke papieren exemplaren met mooie postzegels erop met warme gedachten en beheerste krullenletters en met lieve woordjes en fijne wensen daar, kan ik nog steeds van genieten… Trouwens al die uren “ schoonschrift” in de lagere school.. dat moeten we toch onderhouden hé! Maar, hoe kan je in deze moderne tijd de post elegant in ontvangst nemen? Voor de duidelijkheid: ik heb het niet over acties als het werpen van smachtende blikken, het dramatisch zuchten of het expressief rollen met de ogen. Néé, ik heb het over het object waarin men de brieven deponeert. Bij onze dagelijkse wandeling keur ik hier en daar brievenbussen en daarover wil ik het nu even hebben. Ooit - toen er nog ridders en freules leefden- was er een tijd dat men op romantische wijze de post kon ontvangen door de installatie van een duiventil en niet alleen voor love letters!!
Later opteerden de meesten voor een zakelijkere oplossing: namelijk een postgat (tevens tochtgat) in de voordeur. Maar als je het allemaal net iets creatiever wil aanpakken, dan moet je – als het terug mag/kan- eens een autoritje maken langs de “Vlaamsche” wegen. Inspiratie te over! Bij nadere analyse kan ik zelfs de geschiedenis van de brievenbus feilloos reconstrueren. Bij deze een historische schets, ter lering en vermaak! We beginnen onze tijdreis in de jaren ’40. Oorlogstijd, weet u wel. Creatief met minder. En dus werden melkbussen omgevormd tot brievenbussen al dan niet met een vrolijk likje verf! Recyclage op z’n best en nog steeds vatbaar voor navolging! In de jaren ‘50 leefde de economie weer op. Blijkbaar waren in die dagen de zogenaamde “smurfenhuisjes” bijzonder trendy. Het waren een soort kabouterwoninkjes, voorzien van echte raampjes en dakpannetjes. Vaak droegen zij het Eftelingachtig opschrift “BRIEVEN” (handig, zo wisten passerende kabouters meteen dat deze gerieflijke optrekjes niet voor hen beschikbaar waren. Sommige misverstanden kan je maar beter voorkomen!) Een andere variant uit die zelfde tijd is de prehistorisch uitziende plastieken boomstam. Iets later, waarschijnlijk in de jaren ’60, deed een vrolijker type brievenbus haar intrede nl een wijnvat waarop een luidkeels grinnikend cherubijntje had plaatsgenomen al dan niet met druivenrank en schaterlach. Smaakvol, althans voor wie graag als levensgenieter of wijnbaron te kijk wilde staan. (De bierbuik en bakkebaarden van de eigenaar denken we er ook spontaan bij, geen idéé hoe dat komt!)
De jaren ’80 zorgden voor metaalconstructies, al dan niet in fletse kleuren. En de jaren ’90 stonden dan weer garant voor sobere natuurstenen zuilen. Niet echt iets om over naar huis te schrijven dus, laat staan om er een column aan te wijden.
Opeens kwam er een gloednieuw type brievenbus overgewaaid van over de grote oceaan en bood zich aan. Het was eigenlijk een heruitvinding van de ouwe melkbus, deze keer in vlekkeloos glanzend aluminium, met vrolijk wapperend wimpeltje. Het ding in kwestie riep nog net niet “jiiiiihaaaaa!”, maar we zijn er echt niet ver van verwijderd. De dag van vandaag zijn het vooral stenen of aluminium brievenbussen die de opritten sieren .
Droom jij echter nog stiekem van zo’n smurfenhuisje uit de fifties, houd dan maar het groot vuil in de gaten misschien vind je daar nog wel zo’n unicum !
Lezen over zwarte gaten is leuk en heb ik ooit volop gedaan, maar er figuurlijk in vallen is minder spectaculair. Ja, ik heb het in de gaten dat ik door dat coronavirus de komende weken/maanden geen gat in de lucht zal springen nu de sportactiviteiten allemaal stil liggen. Ik zie geen gat om te voorkomen om niet in een zwart gat te vallen. Ik kan natuurlijk een gat in de dag slapen maar dat ligt niet in mijn aard. Gaan shoppen - maar dan liefst zonder een gat in mijn hand - is de eerste tijd ook niet mogelijk . Er bestaat daardoor geen gevaar dat mijn slaapgenoot zal zeggen: Daar is het gat van de deur omdat door mijn uitspattingen onze portemonnee op zijn gat ligt.
Aan de andere kant, ik ben niet voor één gat te vangen, ik kan alsnog het éne gat met het andere vullen mocht het coronavirus ons nog lange tijd in de ban houden... Voorlopig zijn er nog de Tour de France en de Olympische spelen .. Als dat geen gat in de markt is!! ( al vrees ik dat dit ook in een zwart gat zal verdwijnen).
Lieve blogvrienden vanaf vandaag zit ik hier weer veilig en wel (houden zo!!) vanuit mijn thuisplekje te tikken ...De laatste dagen waren zeer stessy geweest voor ons. We zaten al twee en een halve maand in Spanje om extra vitamientjes op te doen . Ik had dat niet op mijn bloggezet uit veilgheid , want je weet nooit wie hier komt lezen.
Met dat coronabeest zaten we natuurlijk heel erg in de maag, kunnen we nog weg, moeten we weg, als we blijven hoe lang kunnen we vast zitten? De informatie die we ter plaatse kregen, was redelijk negatief en we vreesden dat we niet meer zouden thuis geraken. Maar door mijn brandwonde konden we niet vroeger vertrekken want zitten was niet te doen en zeker niet voor zo'n lange autorit.
Met het weekend werd het plots ook in Spanje kritisch met een volledige lock down zoals hier en moesten we een besluit nemen. Op onze locatie mochten we blijven zo lang het nodig was want nieuwe boekingen waren allemaal geannuleerd dus ons huisje zou vrij blijven. Na de toespraak van president Macron maandagmiddag besloten we om de volgende dag toch te vertrekken... Tot 11u 's avonds hebben we ingepakt...maar een huisje leegmaken en alles inpakken na bijna 3maanden is niet simpel. Om 4u dinsdagmorgen zijn we vertrokken en in één ruk doorgereden naar Frankrijk tot in Bourges ( op zo'n +-250 km van Parijs) . De vraag was zullen we nog een hotel vinden ... Niet dus, alles gesloten, zelfs bepaalde airs waar je kan stoppen om sanitair even te "lossen" hadden hun toiletten afgesloten ....Na wat rondrijden vonden we uiteindelijk een B&B hotel waar we online nog konden boeken. We hadden een bed en dat was het bijzonderste temeer omdat mijn wonde dringend moest verzorgd worden want ik had het allemaal een beetje onderschat... De wonde was al redelijk netjes aan het worden maar het is nu even een stapje terug door die 2 dagen rijden en 3 dagen stress! Maar dat komt wel goed!
Gisterenmorgen zijn we terug om 4u opgestaan om het laatste stuk af te leggen. Het verkeer was geen probleem , het was echt bizar want op camions na was er haast geen auto te zien op die 2000 km noch in Spanje noch in Frankrijk noch in België al was het bij ons het drukst. Eén keer was er controle maar dat was enkel voor de Fransen die hun permis moesten tonen, wij mochten gewoon door...
Uiteindelijk zijn we veilig thuisgekomenen content dat we die beslissing namen niettegenstaande al de negatieve reis geluiden die we hoorden. Vandaag ben ik gaan shoppen en heb op een 5 tal producten het meeste toch gevonden...Nu is het cocoonen zoals de rest van de bevolking maar thuis ipv in het Zuiden. We wilden het risico niet lopen om in Spanje ziek te vallen waar het virus ook al hevig zijn best deed en daar danin een ziekenhuis te belanden. We spreken beiden wel Spaans maar toch... in zo'n omstandigheden wil je in je eigen land zijn. Nu duimen we samen met iedereen dat we gspaard blijven van dat kwaad beeste want met onze 75 lentes zitten we wel in de risicogroep!
De kids zijn blij dat ma en pa of oma en opa weer thuis zijn al zal het geknuffel wel nog even uitgesteld worden... Hoe de wereld op korte tijd kan veranderen !!!
Zodra alles hier wat terug in het gewoon ritme verloopt na al dat gestress, zien jullie mij op bezoek komen. Nu verder uitpakken en opruimen enz enz..
Een dukke knuffel van hieruit voor elke bezoeker en ik ben blij als ik jullie hier tegenkom dan wil dat zeggen dat jullie nog safe en gezond zijn! Houden zo!!
Zo zag de autoroute in Spanje, Frankrijk en België er uit.. bizar du jalais vu!!!
Hoe zegt men dat: Van een mug een olifant maken...?
Mannekes, mannekes heb ik me daar vannacht een droom gehad! Ik wil nu niet van een mug een olifant maken maar als je even tijd hebt dan neem ik je mee naar de wereld van Klaas Vaak. Voor diegenen die niet veel tijd hebben " salut en de kost" wat dit gaat toch even duren!
Toen we gisteren gingen slapen, trok ik de slaapkamerdeur dicht en dook ik onder ons donskieken. Ik was juist het lijstje van mijn dromen aan het aflopen om te zien wat ik nu wel of niet wou dromen. Och…een droom blijft maar een droom, maar ne mens kan beter over iets plezant dromen hé zeker als je op de blaren ligt!!!
Ik zag daar dromen staan over ruzie en ambras en dacht nog als ik daar moet van dromen is het om een ganse nacht wakker te liggen hé.
Dromen over de liefde moet ik ook niet doen, want ik heb mijn liefste nog naast mij! Maar ik weet niet of jullie zo’n droomlijst hebben, maar daar staan soms rare titels op hoor! Ik zag daar plots staan: de kuchende mug. Awel, ik was zo curieus dat ik die droom heb aangestipt. Omdat ik niet meer moest wakker liggen om verder mijn droom te kiezen, was ik dus ook rap in dromenland verzeild. Ik was nog bezig met het deuntje te kiezen dat ik zou snurken in mijn slaap, als ik daar plots hoor hoesten. Ja, dat is verschieten ! Ik luisterde nog eens en ja hoor, iets later was het weer van dat.
Wat raar was, eerst kwam het gehoest van boven mijn hoofd en dan van tegen de muur. Ik stak - in mijn droom - het licht aan en terwijl ik zat te zoeken of er daar ene onder mijn bed zat te hoesten, hoorde ik plots terug hoesten boven de kleerkast. Maar toen ik aan de kleerkast zat, kwam het gehoest van tegen de verwarming. Stilletjes ging ik op zoek naar de onzichtbare hoester als ik daar plots tegen het raam terug hoorde hoesten. Ik wreef eens in mijn ogen en zie ik daar toch wel een mug zitten zeker
Ik wilde haar een klop geven zodat ze geen ganse nacht boven mijn hoofd zou zoemen maar toen begon die daar toch wel weer te hoesten zeker.
-Euh…wat is dat hier, een mug die hoest, dat heb ik nog nooit gezien!
-Ja Natoken, er zijn geen seizoenen meer hé…..hoest kuch…hoest.
-Hoe…jij kan niet alleen hoesten, maar ook praten?
-Vaneigens …hoest…in jouw droom ...hoest... kan iedereen toch spreken?
-Euh….allé dan, dan kan ik je ook vragen waarom je hier zo zit te hoesten, kan je niet zoemen zoals iedere mug?
-Ik zou wel willen maar ik heb een valling opgedaan door al die regen en ik zit met een klein zoemstemmetje en moet alsmaar hoesten.
-Jamaar, je moet je verzorgen hé!
-Och…Natoken, met de klimaatsveranderingen is het geen leven meer hé. Vroeger konden we nog eens lachen als mug als we zo een ganse nacht iemand konden wakker houden, maar nu zit ik hier met rillingen op mijn natte vleugels en is het plezante eraf hoor.
-Ach, je moet de moed niet laten zakken hé.
-Hoest…kuch…nies…zoem…kuch
-Allé, kan ik iets doen?
-Ik heb dorst.
Ik nam de mug op en zette ze bij het raam waar ze van een druppel kon drinken die naar beneden liep door de condensatie. Maar ze zag zo bleek, dat ze zelfs de kracht niet meer had om iemand te steken. Ik zag in die kleine natte oogjes dat ze haar eigen gezoem miste.
-Natoken, kan je het licht niet uitdoen, want het doet zeer aan mijn ogen en wil je liefst niet te luid praten, want ik heb zeer aan mijn hoofd.
-Jamaar, dat is straf , als jij hier de ganse nacht rond mijn kop zoemt, heb ik ook zeer aan mijn hoofd hoor!
-Ja, maar dat is het leven hé, we zijn er om te zoemen.
Ik heb de mug dan maar op mijn hoofdkussen gezet en de ganse nacht mijn adem in haar richting geblazen om haar warm te houden hé. ( dat van dienen warme adem had ik eens in een kerststal gezien ).
Toen deze morgen in mijn droom mijn wekker afliep, sprong die mug daar toch wel ineens recht zeker. -Zoem….zoeeeeeem….bzzzzzz….zoembzzzzzzzzz
-Awel, awel, wat krijgen we nu?
-Ja, bzzzzzzzzz ’t is al veel beter .
Ik stak het licht aan en ze vloog tot op de kast, waar ze in het licht van die mooie schaduwen vormde op de muur. Ik keek bewonderend toe, want het is niet elke dag dat je een mug ziet dansen in het licht hé. Ineens begint ze zich daar te rekken en te kronkelen zodat haar schaduw een olifant op mijn muur tekende.
-Bedankt voor uw goede zorgen Natoken, dank zij u kan ik volgende nacht weer boven je hoofd komen zoemen.
-Hélaba, je gaat juist niks..
-Jamaar Natoken, een mug is er om te zoemen hé.
-Euh…ja dat is ook waar, maar moet dat juist boven mijn hoofd?
-Nee ik kan het ook op het plafond of op de muur.
-Jamaar dan ben ik ook wakker!
-Ja, dat is het leven hé en daar kan ik ook niks aan veranderen , ook niet in jouw dromen, maar weet je wat? Ik zal elke morgen voor u een paar schaduwen op de muur komen dansen.
-Awel ’t is goed, dat zie ik graag, vooral die schaduw van die olifant.
-Jamaar Natoken, dat is nu juist de moeilijkste schaduw, want van een mug een olifant maken is juist de moeilijkste schaduw.
-Bah nee, je deed dat goed.
-Nee nee, dat hangt ervan af hoeveel licht er op mij schijnt.
-Ha, nu begrijp ik het, hoe meer je in de schijnwerpers staat, hoe meer je van een mug een olifant kan maken?
-Juist !
Toen ik op deze morgen echt wakker werd, was mij dat toch wel bijgebleven en naar het schijnt neemt je uit jouw droom altijd iets mee naar de realiteit van het leven.
Ja, van een mug een olifant maken kan ook in de realiteit hé. Hoe meer je iets klein in de schijnwerpers zet, hoe groter het wordt.
In feite is dat nogal een geluk dat ne mens eens iets speciaal droomt voor hij wakker wordt in de pijnlijke realiteit momenteel.
’t Is nu maar te hopen dat ik volgende nacht niet van een olifant droom die zit te zoemen op de kleerkast. :)
)
