Ik noem jou een sadist, een mensenhater, een duivel, Pietje de dood, een monster…..Jij hakt er zomaar volop in, je kent geen medelijden, je honger geraakt maar niet gestild, je zet onze wereld op zijn kop!
Wij mensen hebben een lange donkere winter achter de rug, Februari was een hele onrustige maand geweest met veel stormen en veel regen. De natuur was onrustig, alsof ze de mensen iets wilde vertellen, alsof ze de mensen ergens voor wilde waarschuwen…maar we begrepen het niet. En toen werd het Maart en keken we uit naar de lente...maar jij kwam ongevraagd en ongewenst ons land aanvallen!
De straten zijn nu zo goed als leeg, de meeste winkels zijn gesloten, de meeste auto's staan langs de kant van de weg, de mensen komen bijna niet meer buiten en dat over de hele wereld. Landen gaan op slot, de mensen kunnen niet geloven dat dit gebeurt, het is zo surrealistisch...Iedereen weet ondertussen wat er aan de hand is. En jij, jij verkneukelt je maar verder, je zaait paniek, wanhoop, verdriet, eenzaamheid en de dood…
Ineens mogen grootouders hun kleinkinderen niet meer zien of knuffelen , zien Eerste - en Plechtige communicantjes hun speciale dag uitgesteld worden, mogen kinderen hun ouders in de verpleeghuizen niet meer bezoeken, kan er geen waardig afscheid genomen worden van dierbaren die de strijd verliezen, mogen we niet meer samen komen om te genieten van het leven, staan we in een dragende stilte aan te schuiven om boodschappen te doen, bekijken de mensen mekaar achterdochtig als je maar even kucht …Wat afschuwelijk en onmenselijk! Alleen maar omdat jij onderhand hier alles een beetje overneemt...
Maar we krijgen je wel, jij onverzadigbare bloedzuiger, dan ken jij het universele bewustzijn en de inzet van ons “mensen” nog niet...Wij weten dat verbinding de kracht creëert en dat kan jij ons niet afpakken, jij tiran!
Mijn goeie raad voor jou : GO TO HELL – DROP DEAD of liefst nog LOOP NAAR DE MAAN!
Éen van de duizenden opgeslotenen.
Voor iedereen hier, hou vol lieve allemaal! Er komt een dag dat je elkaar weer net zo lang kunt omarmen of elkaars hand kunt vasthouden tot het pijn doet...
Elk jaar hebben we dezelfde klacht over dat verzetten van de tijd maar dit jaar zullen we er maar over zwijgen zeker er zijn nu prioriteiten en daartegenover is zomertijd maar een peulschilletje
De zin om buiten bezig te zijn, staat nog op een laag pitje en binnen ligt de lentekuis ook nog in comateuse toestand dus h,eb ik tijd zat om van mijn geliefde bezigheid te genieten…zin / onzin schrijven! Ja dat schrijven, vroeger ontving deze kwebbelmie graag brieven van die echte, persoonlijke papieren exemplaren met mooie postzegels erop met warme gedachten en beheerste krullenletters en met lieve woordjes en fijne wensen daar, kan ik nog steeds van genieten… Trouwens al die uren “ schoonschrift” in de lagere school.. dat moeten we toch onderhouden hé! Maar, hoe kan je in deze moderne tijd de post elegant in ontvangst nemen? Voor de duidelijkheid: ik heb het niet over acties als het werpen van smachtende blikken, het dramatisch zuchten of het expressief rollen met de ogen. Néé, ik heb het over het object waarin men de brieven deponeert. Bij onze dagelijkse wandeling keur ik hier en daar brievenbussen en daarover wil ik het nu even hebben. Ooit - toen er nog ridders en freules leefden- was er een tijd dat men op romantische wijze de post kon ontvangen door de installatie van een duiventil en niet alleen voor love letters!!
Later opteerden de meesten voor een zakelijkere oplossing: namelijk een postgat (tevens tochtgat) in de voordeur. Maar als je het allemaal net iets creatiever wil aanpakken, dan moet je – als het terug mag/kan- eens een autoritje maken langs de “Vlaamsche” wegen. Inspiratie te over! Bij nadere analyse kan ik zelfs de geschiedenis van de brievenbus feilloos reconstrueren. Bij deze een historische schets, ter lering en vermaak! We beginnen onze tijdreis in de jaren ’40. Oorlogstijd, weet u wel. Creatief met minder. En dus werden melkbussen omgevormd tot brievenbussen al dan niet met een vrolijk likje verf! Recyclage op z’n best en nog steeds vatbaar voor navolging! In de jaren ‘50 leefde de economie weer op. Blijkbaar waren in die dagen de zogenaamde “smurfenhuisjes” bijzonder trendy. Het waren een soort kabouterwoninkjes, voorzien van echte raampjes en dakpannetjes. Vaak droegen zij het Eftelingachtig opschrift “BRIEVEN” (handig, zo wisten passerende kabouters meteen dat deze gerieflijke optrekjes niet voor hen beschikbaar waren. Sommige misverstanden kan je maar beter voorkomen!) Een andere variant uit die zelfde tijd is de prehistorisch uitziende plastieken boomstam. Iets later, waarschijnlijk in de jaren ’60, deed een vrolijker type brievenbus haar intrede nl een wijnvat waarop een luidkeels grinnikend cherubijntje had plaatsgenomen al dan niet met druivenrank en schaterlach. Smaakvol, althans voor wie graag als levensgenieter of wijnbaron te kijk wilde staan. (De bierbuik en bakkebaarden van de eigenaar denken we er ook spontaan bij, geen idéé hoe dat komt!)
De jaren ’80 zorgden voor metaalconstructies, al dan niet in fletse kleuren. En de jaren ’90 stonden dan weer garant voor sobere natuurstenen zuilen. Niet echt iets om over naar huis te schrijven dus, laat staan om er een column aan te wijden.
Opeens kwam er een gloednieuw type brievenbus overgewaaid van over de grote oceaan en bood zich aan. Het was eigenlijk een heruitvinding van de ouwe melkbus, deze keer in vlekkeloos glanzend aluminium, met vrolijk wapperend wimpeltje. Het ding in kwestie riep nog net niet “jiiiiihaaaaa!”, maar we zijn er echt niet ver van verwijderd. De dag van vandaag zijn het vooral stenen of aluminium brievenbussen die de opritten sieren .
Droom jij echter nog stiekem van zo’n smurfenhuisje uit de fifties, houd dan maar het groot vuil in de gaten misschien vind je daar nog wel zo’n unicum !
Lezen over zwarte gaten is leuk en heb ik ooit volop gedaan, maar er figuurlijk in vallen is minder spectaculair. Ja, ik heb het in de gaten dat ik door dat coronavirus de komende weken/maanden geen gat in de lucht zal springen nu de sportactiviteiten allemaal stil liggen. Ik zie geen gat om te voorkomen om niet in een zwart gat te vallen. Ik kan natuurlijk een gat in de dag slapen maar dat ligt niet in mijn aard. Gaan shoppen - maar dan liefst zonder een gat in mijn hand - is de eerste tijd ook niet mogelijk . Er bestaat daardoor geen gevaar dat mijn slaapgenoot zal zeggen: Daar is het gat van de deur omdat door mijn uitspattingen onze portemonnee op zijn gat ligt.
Aan de andere kant, ik ben niet voor één gat te vangen, ik kan alsnog het éne gat met het andere vullen mocht het coronavirus ons nog lange tijd in de ban houden... Voorlopig zijn er nog de Tour de France en de Olympische spelen .. Als dat geen gat in de markt is!! ( al vrees ik dat dit ook in een zwart gat zal verdwijnen).
Lieve blogvrienden vanaf vandaag zit ik hier weer veilig en wel (houden zo!!) vanuit mijn thuisplekje te tikken ...De laatste dagen waren zeer stessy geweest voor ons. We zaten al twee en een halve maand in Spanje om extra vitamientjes op te doen . Ik had dat niet op mijn bloggezet uit veilgheid , want je weet nooit wie hier komt lezen.
Met dat coronabeest zaten we natuurlijk heel erg in de maag, kunnen we nog weg, moeten we weg, als we blijven hoe lang kunnen we vast zitten? De informatie die we ter plaatse kregen, was redelijk negatief en we vreesden dat we niet meer zouden thuis geraken. Maar door mijn brandwonde konden we niet vroeger vertrekken want zitten was niet te doen en zeker niet voor zo'n lange autorit.
Met het weekend werd het plots ook in Spanje kritisch met een volledige lock down zoals hier en moesten we een besluit nemen. Op onze locatie mochten we blijven zo lang het nodig was want nieuwe boekingen waren allemaal geannuleerd dus ons huisje zou vrij blijven. Na de toespraak van president Macron maandagmiddag besloten we om de volgende dag toch te vertrekken... Tot 11u 's avonds hebben we ingepakt...maar een huisje leegmaken en alles inpakken na bijna 3maanden is niet simpel. Om 4u dinsdagmorgen zijn we vertrokken en in één ruk doorgereden naar Frankrijk tot in Bourges ( op zo'n +-250 km van Parijs) . De vraag was zullen we nog een hotel vinden ... Niet dus, alles gesloten, zelfs bepaalde airs waar je kan stoppen om sanitair even te "lossen" hadden hun toiletten afgesloten ....Na wat rondrijden vonden we uiteindelijk een B&B hotel waar we online nog konden boeken. We hadden een bed en dat was het bijzonderste temeer omdat mijn wonde dringend moest verzorgd worden want ik had het allemaal een beetje onderschat... De wonde was al redelijk netjes aan het worden maar het is nu even een stapje terug door die 2 dagen rijden en 3 dagen stress! Maar dat komt wel goed!
Gisterenmorgen zijn we terug om 4u opgestaan om het laatste stuk af te leggen. Het verkeer was geen probleem , het was echt bizar want op camions na was er haast geen auto te zien op die 2000 km noch in Spanje noch in Frankrijk noch in België al was het bij ons het drukst. Eén keer was er controle maar dat was enkel voor de Fransen die hun permis moesten tonen, wij mochten gewoon door...
Uiteindelijk zijn we veilig thuisgekomenen content dat we die beslissing namen niettegenstaande al de negatieve reis geluiden die we hoorden. Vandaag ben ik gaan shoppen en heb op een 5 tal producten het meeste toch gevonden...Nu is het cocoonen zoals de rest van de bevolking maar thuis ipv in het Zuiden. We wilden het risico niet lopen om in Spanje ziek te vallen waar het virus ook al hevig zijn best deed en daar danin een ziekenhuis te belanden. We spreken beiden wel Spaans maar toch... in zo'n omstandigheden wil je in je eigen land zijn. Nu duimen we samen met iedereen dat we gspaard blijven van dat kwaad beeste want met onze 75 lentes zitten we wel in de risicogroep!
De kids zijn blij dat ma en pa of oma en opa weer thuis zijn al zal het geknuffel wel nog even uitgesteld worden... Hoe de wereld op korte tijd kan veranderen !!!
Zodra alles hier wat terug in het gewoon ritme verloopt na al dat gestress, zien jullie mij op bezoek komen. Nu verder uitpakken en opruimen enz enz..
Een dukke knuffel van hieruit voor elke bezoeker en ik ben blij als ik jullie hier tegenkom dan wil dat zeggen dat jullie nog safe en gezond zijn! Houden zo!!
Zo zag de autoroute in Spanje, Frankrijk en België er uit.. bizar du jalais vu!!!
Hoe zegt men dat: Van een mug een olifant maken...?
Mannekes, mannekes heb ik me daar vannacht een droom gehad! Ik wil nu niet van een mug een olifant maken maar als je even tijd hebt dan neem ik je mee naar de wereld van Klaas Vaak. Voor diegenen die niet veel tijd hebben " salut en de kost" wat dit gaat toch even duren!
Toen we gisteren gingen slapen, trok ik de slaapkamerdeur dicht en dook ik onder ons donskieken. Ik was juist het lijstje van mijn dromen aan het aflopen om te zien wat ik nu wel of niet wou dromen. Och…een droom blijft maar een droom, maar ne mens kan beter over iets plezant dromen hé zeker als je op de blaren ligt!!!
Ik zag daar dromen staan over ruzie en ambras en dacht nog als ik daar moet van dromen is het om een ganse nacht wakker te liggen hé.
Dromen over de liefde moet ik ook niet doen, want ik heb mijn liefste nog naast mij! Maar ik weet niet of jullie zo’n droomlijst hebben, maar daar staan soms rare titels op hoor! Ik zag daar plots staan: de kuchende mug. Awel, ik was zo curieus dat ik die droom heb aangestipt. Omdat ik niet meer moest wakker liggen om verder mijn droom te kiezen, was ik dus ook rap in dromenland verzeild. Ik was nog bezig met het deuntje te kiezen dat ik zou snurken in mijn slaap, als ik daar plots hoor hoesten. Ja, dat is verschieten ! Ik luisterde nog eens en ja hoor, iets later was het weer van dat.
Wat raar was, eerst kwam het gehoest van boven mijn hoofd en dan van tegen de muur. Ik stak - in mijn droom - het licht aan en terwijl ik zat te zoeken of er daar ene onder mijn bed zat te hoesten, hoorde ik plots terug hoesten boven de kleerkast. Maar toen ik aan de kleerkast zat, kwam het gehoest van tegen de verwarming. Stilletjes ging ik op zoek naar de onzichtbare hoester als ik daar plots tegen het raam terug hoorde hoesten. Ik wreef eens in mijn ogen en zie ik daar toch wel een mug zitten zeker
Ik wilde haar een klop geven zodat ze geen ganse nacht boven mijn hoofd zou zoemen maar toen begon die daar toch wel weer te hoesten zeker.
-Euh…wat is dat hier, een mug die hoest, dat heb ik nog nooit gezien!
-Ja Natoken, er zijn geen seizoenen meer hé…..hoest kuch…hoest.
-Hoe…jij kan niet alleen hoesten, maar ook praten?
-Vaneigens …hoest…in jouw droom ...hoest... kan iedereen toch spreken?
-Euh….allé dan, dan kan ik je ook vragen waarom je hier zo zit te hoesten, kan je niet zoemen zoals iedere mug?
-Ik zou wel willen maar ik heb een valling opgedaan door al die regen en ik zit met een klein zoemstemmetje en moet alsmaar hoesten.
-Jamaar, je moet je verzorgen hé!
-Och…Natoken, met de klimaatsveranderingen is het geen leven meer hé. Vroeger konden we nog eens lachen als mug als we zo een ganse nacht iemand konden wakker houden, maar nu zit ik hier met rillingen op mijn natte vleugels en is het plezante eraf hoor.
-Ach, je moet de moed niet laten zakken hé.
-Hoest…kuch…nies…zoem…kuch
-Allé, kan ik iets doen?
-Ik heb dorst.
Ik nam de mug op en zette ze bij het raam waar ze van een druppel kon drinken die naar beneden liep door de condensatie. Maar ze zag zo bleek, dat ze zelfs de kracht niet meer had om iemand te steken. Ik zag in die kleine natte oogjes dat ze haar eigen gezoem miste.
-Natoken, kan je het licht niet uitdoen, want het doet zeer aan mijn ogen en wil je liefst niet te luid praten, want ik heb zeer aan mijn hoofd.
-Jamaar, dat is straf , als jij hier de ganse nacht rond mijn kop zoemt, heb ik ook zeer aan mijn hoofd hoor!
-Ja, maar dat is het leven hé, we zijn er om te zoemen.
Ik heb de mug dan maar op mijn hoofdkussen gezet en de ganse nacht mijn adem in haar richting geblazen om haar warm te houden hé. ( dat van dienen warme adem had ik eens in een kerststal gezien ).
Toen deze morgen in mijn droom mijn wekker afliep, sprong die mug daar toch wel ineens recht zeker. -Zoem….zoeeeeeem….bzzzzzz….zoembzzzzzzzzz
-Awel, awel, wat krijgen we nu?
-Ja, bzzzzzzzzz ’t is al veel beter .
Ik stak het licht aan en ze vloog tot op de kast, waar ze in het licht van die mooie schaduwen vormde op de muur. Ik keek bewonderend toe, want het is niet elke dag dat je een mug ziet dansen in het licht hé. Ineens begint ze zich daar te rekken en te kronkelen zodat haar schaduw een olifant op mijn muur tekende.
-Bedankt voor uw goede zorgen Natoken, dank zij u kan ik volgende nacht weer boven je hoofd komen zoemen.
-Hélaba, je gaat juist niks..
-Jamaar Natoken, een mug is er om te zoemen hé.
-Euh…ja dat is ook waar, maar moet dat juist boven mijn hoofd?
-Nee ik kan het ook op het plafond of op de muur.
-Jamaar dan ben ik ook wakker!
-Ja, dat is het leven hé en daar kan ik ook niks aan veranderen , ook niet in jouw dromen, maar weet je wat? Ik zal elke morgen voor u een paar schaduwen op de muur komen dansen.
-Awel ’t is goed, dat zie ik graag, vooral die schaduw van die olifant.
-Jamaar Natoken, dat is nu juist de moeilijkste schaduw, want van een mug een olifant maken is juist de moeilijkste schaduw.
-Bah nee, je deed dat goed.
-Nee nee, dat hangt ervan af hoeveel licht er op mij schijnt.
-Ha, nu begrijp ik het, hoe meer je in de schijnwerpers staat, hoe meer je van een mug een olifant kan maken?
-Juist !
Toen ik op deze morgen echt wakker werd, was mij dat toch wel bijgebleven en naar het schijnt neemt je uit jouw droom altijd iets mee naar de realiteit van het leven.
Ja, van een mug een olifant maken kan ook in de realiteit hé. Hoe meer je iets klein in de schijnwerpers zet, hoe groter het wordt.
In feite is dat nogal een geluk dat ne mens eens iets speciaal droomt voor hij wakker wordt in de pijnlijke realiteit momenteel.
’t Is nu maar te hopen dat ik volgende nacht niet van een olifant droom die zit te zoemen op de kleerkast. :)
Gelukkig kan ik hier binnen vallen zonder gevaar van besmetting. Het is overal corona hier en corona daar, hopelijk duurt dat geen maanden. Wat nu gebeurt is ernstig. Ik las vandaag dat de impact op mens en economie kan vergeleken worden met een oorlog. Gelukkig beseffen velen dat er niets is gewonnen met paniek. Corona is niet de eerste medisch mondiale uitdaging.
Wat mij in deze situatie vooral opvalt is dat wanneer China niest de rest van de wereld verkouden is. Als deze crisis één ding duidelijk maakt dan is het hoe afhankelijk iedereen is van de Aziatische grootmacht. In dat land is een kwart van de wereldwijde productiecapaciteit geconcentreerd. De wekenlange sluiting van Chinese fabrieken ontregelt productielijnen over de hele wereld. Schaarste en werkloosheid liggen op de loer. De economie sputtert enorm.
Door middel van renteverlagingen via centrale banken en steunmaatregelen trachten regeringen het vertrouwen in de economie te stutten. Uiteindelijk zullen overheden moeten laten zien dat ze de crisis weten te bezweren. En hoe landen dat aanpakken - snoeihard zoals Peking of met iets meer tact zoals in West-Europa - is aan hen zelf. Zo lang ze hun aanpak maar onderling afstemmen en niet handelen als de einzelganger Trump. Europeanen welkom? Njet. Groot Brittaniërs? si !!
Europa kijkt intussen met angst en beven naar Italië, waar het coronavirus maar niet onder controle geraakt. Maar waakzaamheid is overal het thema vandaag ,ook bij ons. “Blijf in je kot”, zegt Maggie die intussen ook vragen heeft bij de coherente structuur van de gezondheidszorg in ons land .We hebben maar liefst acht ministers van Gezondheid en nu zouden ze er nog een commissaris bij zetten om het corona probleem aan te pakken… Geen regering maar toch kunnen nieuwe benoemingen….moet kunnen...
Intussen zitten wij inderdaad nog steeds zonder een regering. Ik denk dat de politiekers blij zijn dat ze nu niet het gespreksthema nr 1 vormen . Neem die mannen hun loon af zolang ze geen akkoord hebben en je moet geen helderziende zijn om te voorspellen dat we binnen de kortste keren een regering hebben. Ik ben beschaamd in hun plaats als ik probeer om dat aan niet Belgen uit te leggen. Je krijgt het niet verklaard.
Voilà ik heb stoom afgelaten ( door die brandwonde produceer ik extra warmte vandaar )
”Een laffe overvaller kreeg een koekje uit eigen trommel, want hij werd neergestoken met zijn eigen mes.”
Vroeger placht men een koekje van eigen deeg te krijgen, maar het spreekt natuurlijk vanzelf dat men die in een trommel bewaart.
Ik hoorde op de radio:
”In de politiek is wijsheid ver te zoeken. Men dempt het kalf als het verdronken is.”
Er is een tijd geweest dat men de put dempte als het kalf verdronken was, maar vandaag de dag moeten we besparen en hebben we zelfs geen put meer nodig.
Een vriendin van me verkondigde:
”Mond-op-mondreclame is nog altijd de beste reclame.”
Hoewel dat in sommige gevallen kan kloppen, verkies ik toch de mond-tot-mondreclame.
In een e-mail las ik de volgende passage:
”Het heeft nu lang genoeg geduurd. We zullen de knoop moeten doorkakken.”
Als je ‘t schrijft, verschilt het slechts een kleinigheid met doorhakken, maar als je ‘t moet uitvoeren is het een wereld van verschil en volgens mij geen sinecure.
Ik kreeg eens een brief en de schrijver ervan besloot met de woorden:
”Drank bij voorbaat.”
Ik heb mijn hele brievenbus doorzocht, maar er was nergens drank te bespeuren. Veel beloven en weinig geven …
Tsja….. het was niet mijn bedoeling om dit gezegde uit te testen maar je hebt zo van die mensen die het eerst moeten zien of voelen voorze het geloven hé?
Dat heb ik vorige donderdag voorgehad met kokend water uit een waterketel en vraag me niet hoe…..ik weet het ook niet maar DOM DOM DOM!!!
De zon doet het niet een mopje dan misschien wel...
Als het weer geen glimlach op de gezichten tovert dan maar op een andere manier proberen..
Een Italiaan vertelt zijn vrienden:
"Gisteren heb ik mijn vrouw gemasseerd met aromatische olie en daarna hebben we zo'n intense nacht beleefd dat ze gedurende 5 minuten heeft geschreeuwd!"
De Fransman antwoordt :
" Ja, niet slecht! Gisteren heb ik mijn vrouw ingesmeerd met aromatische boter. Daarna hebben we zo stevig tekeergegaan dat ze gedurende 15 minuten heeft geschreeuwd!"
De Belg repliceert:
"Ik heb haar ingesmeerd met chocolade. Daarna hebben we de liefde bedreven en heeft ze 3 uur geschreeuwd!"
Vragen de twee anderen nieuwsgierig:
"Wat heb je dan wel gedaan om haar drie uren aan het schreeuwen te krijgen?"
Dit zijn momenten waarop ik me niet meer zo jong voel .....
Ik heb een paar dagen geleden de suffe leeftijd van 75 gehaald , een leeftijd waarvan ik vroeger vond dat je niet mocht mopperen als je dan dood ging. Het voelt wel even raar aan om de leeftijd te hebben die ik vroeger als Echt Heel Heel oud zag.
Jaja, ik bereikte de big 7-5! Ik vind dit nogal wat 75 worden.. omdat je de volgende dag wakker wordt en er niks veranderd is, maar tegelijkertijd verandert er heel langzaam zoveel. 75 j en hoewel ik het vooral een mijlpaal vind - ¾ eeuw op deze blauwe knikker is al wat - toch heeft het iets.
Naar aanleiding van die 75ste verjaardag deel ik een paar momenten waarop ik denk ...nu word ik toch stilaan oud.
- Als kleine kinderen me aanduiden als ‘je bent toch al oud”
- Als ik last heb van allerlei pijntjes of een stijf lijf.
- Die momenten dat ik dames van 40 zie lopen met kleding (of ja, ‘outfitjes’ natuurlijk – of nog erger ‘outjes’ of ‘fitjes’) die hip en modieus is en waar ik echt niet meer in pas!
- Wanneer ik in de supermarkt aan een voorbijganger moet vragen iets van een hoge plank te halen omdat ik er niet mee bij kan!
- Altijd in de eindexamenperiode van de kleinkinderen als ik terug denk aan die van mij. Dat het bij mij al meer dan 60 jaar geleden is dat ik examen deed vind ik echt héél ernstig.
- Als ik de jongeren zie die alleen maar met hun telefoon bezig zijn . Vroeger praatten we nog gewoon met elkaar !
- Altijd als ik een zin begin met ‘Vroeger…’
- Als ik met 17- of 18-jarigen praat over hun toekomstplannen en vervolgstudies en me dan realiseer dat ze mijn verhalen waarschijnlijk net zo boeiend en relevant vinden als ik dat vroeger vond bij “oude mensen”…
- De gedachte dat er om 3 uur ’s nachts nog mensen voor hun plezier in een club staan te dansen…
- Als mijn ogen soms om 22.00 uur al bijna dicht vallen terwijl ik naar TV kijk.
- Als ik moet googelen om erachter te komen wat ‘swag’, ‘ewa’ of ‘beire’ is.
- Als ik langs een cafeetje loop en alleen maar denkt ‘Jezus, wat staat de muziek hier hard’!
- Als ik bij het zien van een 20-jarige die in november hardloopt in een kort broekje denkt "kind, zou je niet eens wat warmers aantrekken?"
- Als ik de kinderen hoor praten over hoe druk ze het hebben terwijl ik zelf kan zeggen dat ik “gewoon even lekker rustig aan hebt gedaan”.
- Als ik tegen de kinderen en kleinkinderen bij het afscheid zeg dat ze voorzichtig moeten zijn en even een berichtje moeten sturen als ze thuis zijn en ze mij met een vage glimlach " jaja" zeggen
- Als ik kruiswoordpuzzels oplossen vaak een aanlokkelijkere activiteit vind dan naar een festival te gaan bij wijze van spreken dan.
- Als ik mezelf hoor zeggen “Wat? Kost dat VIJF euro? Daar betaalde ik vroeger 20 frank voor!”
Ik stop er mee want zo word ik er echt niet jonger van...
Ik heb nu eens echt zin om iets dwaas te doen en niemand houdt me tegen!! Ben vanmorgen opgestaan in de wetenschap dat er weer een jaartje bij is. Ik zit nu precies 5 jaar op trammetje 7!! Het rammelt wel wat af en toe maar voor de rest bolt het nog redelijk goed dus zeg ik nu eens zelf Congratulations!
"Ik" is dus jarig en om het niet te vergeten begon ik mijn dag al zingend: Happy birthday to me Happy Birthday to me ... Vandaag schuif ik weer een bank vooruit op trammeke 7. Heel even maak ik een balans op waar ik niet direct vrolijk van word. Mijn leven vliegt voorbij, mijn jeugd is blijkbaar toch niet voor eeuwig. Mijn lichaam begint duidelijke aftakelingsverschijnselen te vertonen. Bij hoogdringendheid moeten er fundamentele keuzes gemaakt worden. Tijd voor actie! De tijd die nog rest, moet aan 200% geleefd worden... Sad me, want er is weer een jaartje erbij. Mijn knieën en gewrichten kraken of protesteren , mijn haar wordt grijzer en dunner, de ideale 90-60-90 ben ik al lang kwijt, de knoken worden stijver, de rug protesteert om maar niet van die stiekeme rimpeltjes te spreken! Oké , mijn weegschaal is niet langer een trouwe bondgenoot, mijn huid was ooit strakker en de sterkte van mij bril blijft maar toenemen Blijkbaar gebruik ik de laatste jaren ook nog eens de verkeerde zeep bij het douchen want ik blijf maar krimpen. Voorlopig doen - gelukkig- mijn bieterkes nog steeds relatief goed hun dienst....
Lucky me, want ik mag genieten van de liefde en genegenheid van mijn "half bedde" , mijn kinderen en 6 kleinkinderen en mijn vrienden! Aan de andere kant ik krijg steeds meer tijd voor mezelf, er is meer rust in mijn leven, ik kan doen wat ik wil en meer en meer mezelf zijn! Ook dat is ouder worden.
Bad me, ik ga nu vandaag eens doen waar ik zin in heb en trek me vandaag niets aan! In de loop van de dag zullen we vandaag wel vieren met een paar vrienden. Vinden jullie dit allemaal wat bizar? Het zal zeker aan de leeftijd liggen? In ieder geval ...I feel good! Hoe klinkt dat liedje? "Gek zijn is gezond...." dus zing maar mee .Ik las ooit op de scheurkalender de woordspeling:- Eet meer Freud, dan blijf je Jung- ! Daar trek ik me aan op.
Hiermee sluit is dit gekke gedoe af. Voor jou lieve bezoeker heb ik vandaag een glaasje blog-Champagne klaargezet. Je lege glas mag je - als je genoeg hebt- in de reactie-zaal gewoon achterlaten. Ik doe de afwas wel ... ;-) ! Jabedabedoe.......
Op Fb zag ik een foto van een lessenaar zoals we die vroeger kenden in de lagere school met zo’n inktpot in het midden en een deksel dat je kon oplichten om dan je schriften en zo in de lessenaarsbak te leggen…en als in een film kwamen al die herinneringen van vroeger op school weer boven..
Achteraf gezien hebben we toch een hele weg afgelegd.. van die harde houten bankjes die aan zo’n lessenaar vasthingen tot de inktpot in het bankje en de pen die vastgemaakt was aan een houten houdertje om er dan voorzichtig mee in je schrift te schrijven met of zonder vlekken .Ken jij ook de griffel en de lei waar je rekenoefeningen op maakte om ze dan met een nat sponsje weer af te vegen om de volgende erop te zetten…en die zware boekentassen die aan een haakje aan het schoolbankje hingen om te voorkomen dat je er om te haverklap tegen liep als je vooraan moest komen?
Wat waren we trots op dat houten bakje met een schuifdeksel waar je pennen en potloden en een gom in staken. Als ik nu de pennenzakken van de jeugd zie... wat een verschil!
Ik heb altijd op een nonnenschool gezeten zowel in de lagere school als in het middelbaar en eerlijk.. we kregen meestal heel bekwame leerkrachten die de passie van het lesgeven hadden maar hun methodes waren niet altijd "comme il faut!" De lat waarmee ze op je vingers tikten of de bordveger die door de klas vloog .. ze verscherpten wel je reflexen!!
Herinner je je nog de "reverences" waarmee je ’s morgens de nonnetjes of juffen begroette voor je de klas inkwam? Ik zie dat onze jonge mensen niet meer doen!! Maar wat me het meest bijgebleven is en nu nog niet verteerd lijkt, is die lange rode tong die ze om je nek hingen en waar je op de speelplaats moest mee rondlopen omdat je blijkbaar een keer teveel gepraat had in de klas!! Je kent dat niet? Dan was je een braaf kind, helaas heb ik een paar keer de "eer" gehad om zo'n ding te "showen" en ik voel nu nog altijd dat beetje frustratie die ik dan voelde alleen .. toen zegde je niets !!
En over de Goede Week zou ik ook nog vellen kunnen neerschrijven van wat ons toen allemaal opgelegd werd…Hoe oud of jong je ook was .. er werd gebeden en naar kerkdiensten gegaan waar je uren na elkaar op een harde rieten stoel op je knieën moest zitten en bedwelmd geraakte van wierook en zweet van de massa in de kerk om niet te spreken over de kruisgang , er kwam maar geen einde aan. Heeft me dat nu een betere christen gemaakt? Soms zegt men overdaad schaadt en nadat ik op 20 j de nonnen verliet , had ik eerder een dégout gekregen van al die rituelen dan een overtuiging dat het de juiste levenswijze was.. We wijzen met de vingen naar de Islamjongeren die geïndoctrineerd zijn.. maar waren wij dat ook niet in de jaren 50/60?
Maar ik wil hier niet verder op in gaan , zoals ik al zei ,ieder zijn leven en mening . Ik sta nu gewoon even stil bij mijn schooljaren ts 1948 en 1965 ......wij zijn curiosa aan het worden met onze herinneringen.
Onlangs las ik een artikel over de babyboomers generatie. En wat dan met die babyboomers, hoor ik jou denken? Ja, ik weet het wel, ik behoor zelf tot die generatie en ik ga ze dan ook met hand en tand verdedigen.
Toch is het goed om af en toe eens naar onszelf te kijken. Want dat babyboomers niet echt als normaal kunnen beschouwd worden, is wel het minste dat je kan zeggen. Nu kijk je mij vragend aan , lieve lezer, wel ik zal het jou even uitleggen...
In heel de geschiedenis van de mensheid is er nooit een generatie geweest die zoveel tegen schenen gestampt heeft, die heilige huisjes met zoveel genoegen afgebroken heeft, die zo vindingrijk was en die zoveel groei en vooruitgang creëerde en er bovendien nog goed mee wegkwam dan de babyboom generatie.
Het begon al in onze jeugd, met 'langharig werkschuw tuig' dat tegen zowat alles en nog wat begon te contesteren. Jongeren die collectief overtuigd waren van hun eigen grote gelijk, die in hun jeugdig enthousiasme de wereld gingen veranderen en het dan nog gedaan hebben ook. Hoe komt dat toch vraag ik mij dan af. Zat er in die jaren iets in het water,of in de lucht? Kwam het door een lichte vorm van radioactieve straling? Wie zal het zeggen. Het leek wel of de toenmalige jongeren door een soort van besmettelijk virus aangetast waren, een virus dat een ongebreidelde expansie, groei en ontwikkeling opwekte. Niks of niemand kon het enthousiasme van de generatie onder controle krijgen. Niks kon hun drang naar vernieuwing, naar verbetering en vooruitgang stoppen. Muziek, mode, techniek, geneeskunde en alles wat maar enigszins voor verbetering vatbaar was, werd onder de loep genomen. Een generatie doorzetters was opgestaan. En de wereld zal het geweten hebben. The sky was the limit. Grenzen waren er om verlegd te worden. Mogelijkheden werden gecreëerd. De babyboomers kenden geen beperkingen. Maar nu worden ze ouder en worden aan de kant gezet door een nieuwe generatie.
Normaal zou je zeggen. Ouderen moeten plaats maken voor jongeren. Maar die oude rock & rollers laten zich niet zomaar in een hoekje drummen. Het gaat er niet meer aan toe zoals in de jaren vijftig van vorige eeuw. Toen waren mensen van 60 jaar oud en versleten , leefden enkel nog in het verleden leefden en hielden zich bezig met zagen over de goede oude tijd. Niet zo met de babyboomers. Die zien dat anders. Gepensioneerde babyboomers zijn "jongens en meisjes" van 65 en ouder die hun plaats opeisen, die niet willen wegkwijnen in een rusthuis, die zich organiseren en niet op hun kop laten zitten, die bewust willen deelnemen aan de maatschappij en hun steentje meer dan bijdragen. Het lijkt wel alsof babyboomers zelfs de tijd naar hun hand willen zetten. En blijkbaar slagen ze er nog in. Want als ik de volle agenda van die generatie bekijk, moet ik vaststellen dat ze van plan zijn om nog jaren door te gaan. Van stoppen hebben ze nog nooit gehoord. Babyboomers zijn dan ook niet te stoppen. Ze zullen doorgaan tot ze erbij neervallen.
Als jij ook een babyboomer bent, kan ik alleen maar zeggen: goed zo en laat de jonge generatie maar eens zien hoe het moet.
)
