Dat is wat je krijgt als je braaf de regels volgt…
Gisteren werd onze oudste kleindochter 17 j en dan wil je erbij zijn om haar eens goed te knuffelen.
Al heel wat jaren zitten we in Spanje op haar verjaardag en nu we dit jaar thuis zijn ,hadden we toch gehoopt haar eens van dichtbij te kunnen gelukwensen maar helaas ook nu was het weer vanop afstand. Zo miste vorig jaar onze oudste kleinzoon niet alleen alle activiteiten van een afsluitingsjaar humaniora maar ook een feest voor zijn 18e verjaardag! Dat kan nooit meer ingehaald worden.
Als ik zo iets zeg dan krijg ik soms als antwoord .. tja het is de keuze van de ouders of de kleinzoon dat ze geen feestje geven …
Ik denk het niet, die gunnen hun kinderen zeker het gezelschap van vrienden en familie op zo’n moment maar ze houden zich aan de regels. Meer nog als iedereen zo redeneert dan zitten we weer op het verkeerde spoor!
Vorige week vertelde een opa mij dat zijn kleinzoon 18j werd en dat ze privé een ruimte hadden die voldeed om met 20 man een glas champagne te drinken met een stuk taart erbij! Is dit dan de juiste keuze? Wie heeft er nu gelijk? Volg je je verstand en de opgelegde regels of volg je je hart en zeg je.. dit kan ik niet zomaar laten voorbij gaan?
Waarmee ik wil zeggen dat het stilaan voor iedereen genoeg wordt en het steeds moeilijker wordt om je aan de regens te houden, teveel schone en éénmalige momenten gaan verloren en hoe lang kunnen we dat nog volhouden?
Het is nu al meer dan een jaar dat we de knuffels en het fysiek contact van de zoon en zijn gezin missen. Intussen worden de kleinkinderen ouder en mis je zo een flink stuk van hun leven. Ik denk dat we stilaan een unicum worden want als ik zo eens rondom mij mijn oren te luisteren leg dan hoor ik dat velen stilaan de regels aan hun laars lappen en de verleiding wordt hier ook groot! En dan erger ik mij aan het feit dat die vaccinaties zo tergend traag verlopen en vraag ik me af waarom de regering haar vaccinatiestrategie niet aanpast?
Als het kriebelt moet je in gang schieten. Met de mooie dagen die we deze week al kregen, beginnen de lentekriebels zich te laten voelen en als ik de tuin zo eens bekijk dan wacht er nog behoorlijk wat werk .. Vroeger -en dan moet ik niet zover terug gaan- vloog ik er in alsof alles op één dag moest afgewerkt worden met alle gevolgen van dien... Nu ben ik " wijzer" geworden en neem gewoon mijn tijd, de lente is nog pril, de tuin komt wel in orde en ik blijf zo de vriend van mijn rug en soortgenoten.
Mijn bloementuin komt het eerst aan de beurt .. winter afval wegwerken, bijsnoeien waar het nog moet, het onkruid verwijderen en de ontluikende bloemen zachtjes aanmoedigen .. Op het eind van de dag kijk ik dan tevreden terug op het stukje dat er weer netjes bijligt.
De moestuin moet nog even wachten. Mijn slaapgenoot heeft de serre klaar gemaakt om aan de slag te kunnen gaan. Saladeplantjes zullen het eerste zijn dat ik er zal inzetten en misschien vroege patatjes!
Elk jaar zeggen we dat het de laatste keer is, dat het teveel werk en labeur vraagt , maar na de winter hebben we er toch nog steeds zin in.. Het is heerlijk om van je eigen gekweekte biologische groenten te kunnen smullen..
Zolang de gezondheid het toelaat en het niet als een " must" aanvoelt, gaan we door!
En mijn bloementuin, die geef ik nooit af tenzij ik niet meer mobiel ben, ik kan niet zonder bloemen!
Een telefoontje met een West Vlaming die zijn taal eer aan doet, roept meestal grappige herinneringen op . Zo hoorde ik na lange tijd terug de twee volgende woorden…
In een zalig vroeger, toen ik klein en onschuldig was en iedereen die er voor mij toe deed nog leefde, was dit in de volksmond een ‘neegrinnetetje’. Nu worden ze braaf negerzoenen of Mellow Cakes genoemd.
Nog zo’n lekkernij uit mijn kindertijd zijn die “ nunnebillen” alias spekskes.
Nu ik oud genoeg ben om zelf mijn woordenschat te kiezen - al zullen sommigen vinden dat ze zo nodig op alle slakken zout moeten leggen - blijven beide snoepjes voor mij nog steeds ‘neegrinnetetjes ’ en nunnebillen .
Wie zich hieraan stoort, mag mij gerust smerig bekijken. Ik probeer dat sappige West Vlaams toch een beetje in ere te houden!
Gisterenmorgen ben ik opgestaan met de nieuwe single van Bart Peters “ Genstertje”.
Na “Konijneneten” en “Brood voor morgenvroeg” gooide hij het eens over een andere boeg! Ja met corona zoekt hij zijn inspiratie blijkbaar dichtbij…
Dit gezegd zijnde … ook een inspiratieloos gezegde…. moet ik bekennen dat mijn inspiratie ook op een laag pitje staat. Die verdomde lockdown blijft maar duren en ons leven verzuren. Kan je geloven dat ik vandaag - bij gebrek aan betere contacten – tegen mijn spiegelbeeld zei :” Keep smiling” ! Ik bespaar jullie de grijns van mijn gesprekspartner… ik herkende er warempel mezelf in!
Die lockdown begint nu toch wel heel lang te duren. Straks zitten we al een jaar in isolement en dat betekent voor ons senioren een jaar verloren en door de beperkte bewaardatum die we nog hebben, begint dat zwaar te wegen en ik ben niet alleen met dat gevoel. Je kan dat stilaan zien aan de mensen, Waar blijft die glimlach, dat opgewekte gevoel, dat uitkijken naar contact…..
Versoepelingen, daar wordt veel over gepraat maar dan met mondjesmaat toegestaan. Als je al eens op afstand met iemand een paar minuutjes praat dan hoor je vaak dat velen een rugzak hebben die eruitziet als een modieuze handtas, maar loodzwaar weegt en dat ziet niemand .
Blijf in beweging.
Ga recreatief wandelen of fietsen in de buitenlucht.
Hou contact met vrienden en familie, liefst visueel via Skype of zo.
Structureer je dag.
Richt je op positieve dingen en kansen die deze gedwongen periode thuis met zich meebrengt.
Ik weet niet of ik moet lachen of huilen wanneer ik die tips lees.
Het weggevallen van contacten maakt dat mensen zich eenzaam voelen. Familie is voor velen belangrijk, maar er is vandaag een contactverbod met die familie tenzij je de regels overtreedt!
Misschien krijg je na wat “ gezaag” de opmerking dat je toch veel vrienden heb en niet moet klagen. Zelf zie ik dat niet zo. Ik heb veel kennissen, maar echte vrienden zijn er maar weinig. Dat leert corona ook!
Wat wringt is dat gedwongen zijn tot binnenblijven en het echte leven dat ondertussen aan je voorbijgaat.
Dit dipje gaat wel over, ik pak mezelf dan eens goed vast ( en sinds corona lijkt het alsof ik meer pak heb!!!) en zeg dat alles goed komt. Desnoods pen ik het hier neer en ga ik weer verder. De enige die echt nadeel ondervindt van mijn dipje is mijn lieve slaapgenoot die ik dan maar lastig val met allerhande jobjes kwestie van wat leven in de brouwerij te brengen !
Voilà na de oefening W Vlaams ga ik weer over naar het AN dat begrijpt iedereen
Ik heb hier een anekdote klaar!
Zaterdag verliet een dame samen met mij de supermarkt en begaf zich met deprimerend gesjok achter een winkelkar naar haar auto die zich in een uithoek van de parkeerplaats bevond. Ze merkte niet dat ze één van de door haar aangekochte artikelen verloor. Een ietwat verfomfaaide man, die op enige afstand in haar kielzog dobberde, had dat wel in de gaten.
Hij raapte de doos op en begon luidkeels namen te scanderen, wellicht omdat hij het mens van haar noch pluimen kende.
“Maria! Ingrid! Jeanine! José!” riep hij met gedempte stem want roepen met een mondmasker op valt niet echt op!
De vrouw sloeg daar geen acht op. Ze keek zelfs niet achterom en vervolgde haar weg met kwalijke tred. De man zette de achtervolging in en bleef tevergeefs met namen strooien als Sinterklaas met nick nacken.
“ Marleen! Sophie! Rita!” hij had blijkbaar een grote lijst met vrouwelijke vriendinnen ! 🙂
Hij passeerde de plek waar ik mijn koffer stond vol te laden, keek me aan, haalde de schouders op en klaroende:
“Ze is voorzeker lesbisch, want ze luistert naar geen mannen.”
Ik lag in een deuk. Het scheelde echt niet veel of men moest me reanimeren.
Er zijn van die mensen die nooit om een kwinkslag verlegen zitten en hij was duidelijk wat men hoofdschuddend “ dat is nog al een patéke " noemt.
Normaal werken mijn hersens snel om met een enigszins geschikt antwoord of hilarische kwinkslag te reageren maar deze keer hield mijn lach elke commentaar tegen! …
Inderdaad er lopen toch rare gekkerds op de wereld en in deze coronatijd wordt het er niet beter op
Ik denk dat alleen West Vlamingen dit zullen verstaan!
Mireille gaat Franky bezoeken in het ziekenhuis, maar een verpleegster vertelt haar dat hij net naar de dokter werd gebracht voor een onderzoekje, en dat ze een poosje zal moeten wachten.
"En," vraagt Mireille aan de verpleegster, "ittenollebitje?"
"Wat zegt u?" vraagt de verpleegster.
"Ottenollebitjenit."
De verpleegster schudt glimlachend, maar niet-begrijpend het hoofd.
"Ottenollebitjenit," zegt Mireille geduldig.
"Oh!" antwoordt de verpleegster, die het uiteindelijk verstaan heeft. "Jittetierolup!"
Vandaag is het 14 februari en moet je volgens de huidige gang van zaken je liefste verrassen! Ik vier niet graag een feest op "commando" of omdat de media daar een hype van maakt. Zomaar out of the blue verrast worden op om het even welke dag is duizend keer intenser.. Allé dat is mijn simpele mening!
Als mijn halfbedde op zeker wil spelen dan vraagt hij : "Wil je echt niets voor Valentijn?"
Voor mij moet het niet speciaal maar toch ging ik even aan het denken.. .
Het is inderdaad niet simpel om op deze "dag van de liefde " telkens geslaagd uit de kast te komen. Als vrouw kan ik tientallen verrassingen bedenken maar blijkbaar hebben de mannen daar meer problemen mee, daarom probeer ik mij in te leven in het hoofd van de man...
Stel je voor, je bent een MAN en je wil voor die 14e toch echt een inspanning doen, één keer per jaar is niks teveel denk je dan en het komt er vooral op aan om origineel uit de hoek te komen en niet te tonen dat je opzoekingswerk een sleur geweest is. Maar jaar na jaar is de dag er vlugger dan je denkt en plots is het alle hens aan dek om op het laatste moment nog iets te bedenken.
De bloemenwinkels maken speciale boeketten met "zeven anjers en zeven rozen " maar dan denk je: " een mens kan toch niet elk jaar met een " boeké " afkomen.
Chocolade durven ze ook al eens in verband met de liefde brengen maar omdat je schat op regime staat, kan je daar ook niet mee naar huis komen want binnen de kortste keren zou je liefste uit haar voegen barsten en de schuld leggen bij de koper van het lekkere doosje suikergoed.
Je kan haar natuurlijk vragen wat je kan kopen maar dat is ook niet erg origineel als men het initiatief overlaat aan deze die het cadeau moet krijgen.
Misschien is het veiliger om iets nuttigs te kopen in plaats van al die prullaria die de kasten vullen en waar binnen de kortste keren mee naar de rommelmarkten kan gezeuld worden?
Als je liefste graag kookt en bakt dan kan je bijvoorbeeld een hippe deegrol kopen maar is dat wel zo veilig als ze jou op een dag staat op te wachten met de deegrol in de hand terwijl de oven al uren gedoofd is ?
Dan bedenk je dat cadeaubonnen tegenwoordig zeer in de mode zijn .. Bongobonnen in alle soorten, voor een weekendtrip, een ballonvaart, een verwenweekend, een lekker etentje, een boekenbon of een bon voor kleren.. je kan het zo gek niet bedenken of ze hebben het in voorraad. In feite is het hetzelfde als een zeker bedrag aan Euro’s in een enveloppe te steken behalve dat er bij een bon opstaat wat je er juist moet mee doen en dus niet echt de keuze hebt.
Ja,... krijg maar eens een geschenkbon voor een ballonvaart als je met hoogtevrees zit of een bon voor een gans jaar gratis gebruik te mogen maken van het lokale zwembad als je niet kan zwemmen .Of de dag van vandaag zo’n bon krijgen als alles gesloten is dat is nu ook niet de juiste keuze!
Nu staat het water de arme man aan de lippen want ‘t is allemaal zo simpel niet als je een geschenk voor iemand moet kopen en al zeker niet als je je schat graag nog een paar jaar wil houden! En dan zit je te denken en te denken en raadpleeg je zelfs de vrienden maar daar word je ook niet veel wijzer van want ze zitten meestal allemaal in hetzelfde schuitje.
Iemand suggereert dan dat het wreed in de mode is om je liefste voor Valentijn een botoxkuur cadeau te doen of een paar siliconenborsten. Ja, geen slecht gedacht om zo eens iets moderns te schenken. Maar als je dan naar een paar "gespecialiseerde beenhouwers in menselijke sculpturen" belt, verschiet je nogal!. Je besefte niet dat een ooglidcorrectie zo’n gat in je budget kon slaan om maar te zwijgen van die borstcorrectie waar men verplicht is van ze per twee te kopen wil het op iets trekken.( en dan mogen ze op termijn niet lekken!!) En dan denk je aan wat een spuitbus silicone in de Gamma kost en sta je versteld als je denkt wat die mannen daar op verdienen als ze het mes in het vel van je liefste zouden zetten.
Lingeriesetjes zijn ook altijd in de mode maar de stukjes lingerie worden steeds kleiner en de prijs hoger en je bedenkt dat een mens zo al vlug een valling opdoet!.
Pfffff, daar sta je dan nog steeds met lege handen!
DIT IS HET MOMENT DAT IK EVEN IN DAT KOPPEKE VAN DE MAN ZOU WILLEN BINNENDRINGEN OM HEM EEN PAAR IDEETJES TE GEVEN...
Waarom niet de tafel schoon dekken met het "feest servies”en naast het bestek mooie, gekleurde servetten leggen desnoods die met kerstmotief die nog zijn blijven liggen na een geslaagd Kerstfeest? Daarbij een theelichtje in het midden om wat sfeer te brengen en vooral een goede fles wijn om wat moed in te drinken. En dan tover je voor jouw schat een eenvoudig maaltijd op tafel .. Het zal haar plezier doen dat ze voor één keer niet zelf moet koken .
Allé, t is maar om te zeggen dat het inderdaad de geste is die telt en dat Valentijn helemaal niet duur hoeft te zijn. Omkader de gewone kost met wat sfeerlicht, gekleurde servetten en vooral vier verliefde ogen en het komt allemaal goed.En dan bedenk ik dat uiteindelijk vrouwen echt niet zo veeleisend zijn.
Ik hoop dat "hij" die vandaag meedoet aan die Valentijngekte er uit geraakt is en een geslaagde Valentijn viert maar vooral dat mijn half bedde dit eens leest en ziet van hoeveel slapeloze nachten ik hem gered heb!!
Ik kreeg daar straks via Whatsapp een berichtje door met het volgende: " Hey mama, ik ben veranderd van provider je kan dit nummer nu aanpassen!"
Ik dacht tiens wie van de twee is het nu en antwoordde met de vraag: "Hoe komt dat "?
Ik kreeg onmiddellijk antwoord :" ik ben in gesprek maar bel je straks op!" waarop ik antwoordde:" "
Ik kreeg Ok terug en een duimpje.
Toen we terugkwamen van de wandeling belde ik dat nr op maar er werd direct ingelegd! IK begon al onraad te ruiken. Ik heb dan het gewone nr van de dochter opgebeld en dat werkte natuurlijk! Dus iemand heeft geprobeerd om mijn GSM te hacken! Ik ben gaan zien op google en tikte hun berichtje in... en inderdaad blijkbaar zijn dergelijke SMSje op Whatsapp in omloop met uiteindelijk de bedoeling aan je bankgegevens te geraken!
PAS DUS OP! Ik zit er echt mee in mijn maag want normaal kijk ik goed uit! Ik heb wel direct gedacht: tiens raar de dochter zegt normaal ma en nu ben ik mama!!! Maar er niet langer bij stil gestaan!
Zo'n 2 uur later kreeg ik terug een bericht met de vraag of ik er nu was! IK heb het nummer meteen geblokkeerd.
Ik ben al heel voorzichtig op dat punt maar ik word dus nog voorzichtiger en nog argwanender!! Als ik nu een bericht aankrijg dan zal ik eerst checken of het nr wel degelijk klopt voor ik reageer ! Leve de moderne technologie! 😡
De meeste sneeuw hebben we intussen achter de rug, maar dat hoeft voor liefhebbers de pret niet te bederven, het wordt de komende dagen zó koud dat het witte tapijt nog even blijft liggen.
Deze morgen werden wij wakker onder een sneeuwtapijt van zo’n 5 cm maar tegen de namiddag haalden we zo’n 8 cm . Dat leverde mooie sneeuwtaferelen op en een paar heb ik hier voor jullie neergezet!
Al meer dan 10 j brengen we onze winter door in het Zuiden maar corona stak daar dit jaar een stok voor! Ik had dan ook al eens gezegd: “ Als we nu toch een winter thuis moeten doorbrengen , geef ons dan maar een echte winter met sneeuw en vorst….” En zie het eerste kregen we al en voor de volgende week beloven ze ook nog eens serieuze vorst.
Deze kinderhand is daardoor weer eens gevuld en de beelden roepen zo’n mooie herinneringen op aan vroeger toen in mijn kindertijd de winters nog al eens stevig van jetje gaven.
Er waren er in onze straat nog die het kind in zich terug voelden herleven aan de sneeuwman te zien. Spijtig dat de witte man niet de clubsjaal van mijn ploeg droeg.
emotionele brief van een moeder gelezen op You tube
De levenscyclus van geboorte en veroudering kan iets bitters zijn want we zijn allemaal gevoelig voor verandering, vooral als dit snel gebeurt.
De brief van deze moeder, opgedragen aan haar dochter maar het kan evengod voor haar zoon zijn. De brief gaat over een onderwerp dat ons allen vroeg of laat bezighoudt: de veroudering van de ouders en de omgedraaide rollen, van verzorgen tot verzorgd worden.
Het zijn woorden die me geëmotioneerd hebben want het is zo dat op een dag de rollen tussen kinderen en ouders zullen omgedraaid worden.
Als het gaat om nieuwe technologieën,
geef me dan de tijd om te leren en niet op die manier naar me te kijken...
Onthoud hoeveel geduld ik heb gehad om je al die dingen te leren,
om netjes te eten, jezelf aan te kleden, je haar te doen,
problemen van het leven op te lossen, elke dag weer...
De dag waarop je me oud zult zien worden,
vraag ik je om geduldig te zijn,
maar vooral om te proberen te begrijpen wat ik doormaak.
Als ik toevallig de draad van een gesprek kwijtraak,
geef me dan de tijd om het me te herinneren en,
als ik het niet kan, niet nerveus te worden; wees niet ongeduldig of arrogant.
Je moet weten dat het belangrijkste voor mij is om bij je te zijn.
Wanneer mijn oude vermoeide benen me niet meer zullen laten lopen zoals eerder,
pak dan mijn hand op dezelfde manier waarop ik je de mijne aanbood
toen je je eerste stappen zette.
Wanneer deze dagen komen, wees dan niet verdrietig...
ik wil gewoon dat je dicht bij me bent
en beseffen dat het goed is dat ik mijn plaats verlaat voor iemand anders.
Ik zal me graag de tijd herinneren die we deelden.
Met een grote glimlach en met alle liefde die ik altijd voor je heb gevoeld,
Soms moet er iets ergs gebeuren voor we het beseffen.
Na het lezen van een artikel in de krant mijn bedenkingen.
Iedere mens maakt vrienden in zijn leven want ze zijn belangrijk , zovelen komen er langs, kruisen je levenspad, gaan weer weg. Soms vraag je je af waar zou hij of zij nu zijn, je kan je nog wel een gelaat voor ogen halen maar weet bij god niet meer hoe ze heetten. Er zijn maar enkelen die je ganse leven met je meegaan , heel de weg, van het begin tot het einde, dat zijn diegene die je koesteren moet...
Sommige vrienden leer je pas later kennen en toch lijkt het vanaf het eerste moment alsof jullie al heel jullie leven samen zijn .... Soms zie of hoor je elkaar een lange tijd niet , denk je bij jezelf , ik moet dringend even contact opnemen ..... Krijg je dan heel onverwachts dat vreselijke telefoontje , staat je wereld stil, weet je even niet meer wat of hoe, is het plots gedaan, is je vriend/in er niet meer , alleen nog in je gedachten zal hij of zij steeds blijven bestaan. Een schuldig gevoel heb je dan en droevig genoeg is er een onverwacht triest berichtje nodig om je te doen beseffen wat familie en vrienden voor je betekenen, welk mooi geschenk ze voor je kunnen zijn....
Ja, soms....moet er iets erg gebeuren, voor je tot dat besef komt. Dat erge onder de naam " Corona" dragen we nu al een jaar met ons mee, het blijft ons leven overheersen, we hebben daardoor alle belangrijke contacten zowel met familie als met vrienden on hold moeten zetten. Velen verliezen de moed of geven het op.
Als 75 plusser sta ik er natuurlijk bij stil want de luxe van nog veel jaren hebben we niet meer. Maar toch gaat mijn hart vooral uit naar onze jongeren, voel ik steken in mijn moederhart als ik zie hoe nu al het tweede schooljaar door corona besmeurd is. Hoe onze jongeren geen nieuwe mensen leren kennen. Hoe starters aan de universiteiten of hoge scholen nog steeds geen enkele les gekregen hebben in een aula en daardoor ook de medestudenten niet kunnen leren kennen! Voor hun ontwikkeling zijn contacten nochtans heel belangrijk en dat missen ze nu al een jaar!
Nu hoor ik sommigen zeggen:” En wat met de oorlogsjaren waar de jongeren ook veel misten?”
Ok, veel materiële zaken ja ,maar het contact met vrienden en familie kon blijven doorgaan, zeg ik dan! Daarbij wij leven nu anno 2021 , een vergelijk met toen, kan je moeilijk trekken. Ik vrees dat velen zich niet goed kunnen voorstellen wat jongeren allemaal al hebben moeten missen. Een Romereis, een diploma-uitreiking, een feestje voor hun 18de verjaardag, dat zijn allemaal dingen die je niet zomaar een jaar kan uitstellen en inhalen. Dat zijn ervaringen die voor altijd verloren zijn en dan heb ik het niet overgrote feesten of zatte bedoeningen, wel over je vleugels uitslaan, nieuwe indrukken opdoen, anders leren denken.
Vandaag vormen de jongeren zich. Morgen bepalen ze mee het beleid, dragen ze bij aan onze economie en brengen ze zelf de nieuwe generatie groot. Op de vraag moeten die jongeren dan niet vroeger gevaccineerd worden, durf ik van mijn kant gerust zeggen ja! Ik weet dat niet iedereen hiermee zal akkoord gaan maar we moeten onze jonge mensen terug perspectief geven om te voorkomen dat er een grote groep afhaakt.
Ik viste een strooibiljet uit de brievenbus afkomstig van een familiebedrijfje dat op het marktplein van mijn dorp onder meer aan het spit geroosterde kippen verkocht maar zich door de coronastrubbelingen genoodzaakt zag die werkzaamheden te onderbreken.
Nu wagen ze zich aan een nieuwe start en dat zullen we geweten hebben. Ze willen me graag terugzien bij hun kraam en opdat ik gevolg zou geven aan die uitnodiging proberen ze me te verleiden met de belofte dat ze me bij mijn eerste bezoek een gratis geschenk zullen overhandigen. Ik ben uitermate gevoelig voor geschenken, vooral als die gratis zijn, maar anderzijds leg ik graag zout op slakken, dus zit ik me nu af te vragen of er ook geschenken bestaan die niet gratis zijn. Ik denk het niet.
)
