Toevallig was ik vandaag op zoek naar iets op mijn blog om aan vrienden te tonen en ik stelde vast dat op verschillende logjes de foto's gewoonweg weggelaten zijn en er in de plaats staat: "This file removed due to violation of Image Shack terms bij service or by users request".
Mocht het om plaatjes gaan die van internet komen dan zou ik het nog begrijpen hoewel je wordt steeds op voorhand verwittigd als je het plaatje wel dan niet mag gebruiken...,maar in 99 van de gevallen gaat het om eigen foto's. Het is nog straffer dat ze er een hele tijd opgestaan hebben en nu opeens overal verdwijnen. Ik zie ook in bepaalde reacties dat er hier en daar plaatjes dezelfde mededeling krijgen en niet meer getoond worden. Raar maar waar, het heeft dus wel degelijk iets met mijn blog te maken. Ik heb al vastgesteld dat ik problemen heb met Image shack. Zo kon ik, toen we in Spanje waren, geen slide show op mijn blog zetten. Ik kon die wel aanmaken met Image shack maar als ik hem op de blog zet dan zie je enkel een wil vlak en daarbij "bezig met verbinden met Image shack" en daar houdt het op. Nochtans heb ik er vroeger heel veel gebruik van gemaakt toen ik slideshows op de blog zetten als ik onze reizen beschreef. Ik ben momenteel met Nigeria bezig maar vind nog steeds geen oplossing om ook deze keer een slideshow met Imageshack te maken. Amor Fati en Ludovikus hebben al andere wegen gesuggereerd maar ik blijk ook daar dezelfde problemen te hebben. De enige weg waarlangs ik foto's in bulk kan opladen en weergeven is via sennet maar dat is ook omslachtig.. Ik vermoed dat het probleem met Image shack ontstaan is nadat ik de klok op mijn blog installeerde want nu krijg ik ook telkens ik een show wil laden onderaan links " bezig met verbinden met clocklink" en dat blijft duren. Ik heb al geprobeerd om de klok eraf te gooien om te zien wat dat geeft maar het probleem blijft.Misschien is er na de installatie van de klok iets blijven hangen op mij PC dat remmend werkt of is er een instelling veranderd...? Heeft iemand hier een verklaring voor want ik heb echt geen zin om op al de logjes waar mijn foto's verdwenen zijn , die opnieuw in te laden!!! Heeft nog iemand dat probleem gehad??? Ik vind het heel vervelend wat nu lijkt het wel of ik continue de Image Shack wetten aan mijn laarzen lap en ongeldige foto's plaats!! En ik heb er nog zoveel werk van gemaakt om ze te "resizen" en te optimaliseren...
De zoon heeft 3 dochtertjes en die hadden zaterdag op het lentefeest van grote broer allen een nieuw jurkje aan en waren zelfs fierder dan grote broer die "nog" niet zo erg modebezeten is. Hij heeft wel een lievelingskleur maar twee van zijn zusjes hebben al een uitgesproken smaak en weten precies wat " in" is en wat niet en je zal het wel horen als je er mooi of " flets" bijloopt!!. Frailty thy name is.... Hoe is dat " modegevoel" ontstaan?.
De eerste en meest belangrijke kledij-ontwerpster in de geschiedenis van de mensheid is volgens mij ongetwijfeld Eva. In een ver, ver verleden wandelde zij vredig met haar partner in het wonderschone Paradijs. Eva en Adam waren naakt, maar het deerde hen niet. Ze waren onschuldig en volmaakt gelukkig totdat Eva in de door de slang aangeboden appel beet en erger, ook Adam verleidde tot een beet in die verboden vrucht.
Plotseling besefte Eva dat zij iets om het lijf moest hebben! Of zou het Adam geweest zijn die hun naaktheid wilde bedekken? Dit raadsel zal ongetwijfeld nooit opgelost worden. Feit is dat toen de mode haar intrede deed. Hun oog viel op de bladeren van een vijgenboom en hup, het eerste kledingstuk sierde het menselijk lichaam.
Ondanks dit gebaar, werd het ongehoorzame paar onverbiddelijk uit het Paradijs verjaagd. Weg was de onschuld, verdwenen het geluksgevoel ..
Sindsdien jagen hun nakomelingen tevergeefs het geluk na. En dat gebeurt op veel gebieden zo ook op zoek naar schoonheid. Zo zijn de mode-ontwerpers/ontwerpsters ontstaan.
Elke samenleving brengt de eigen creatieve persoonlijkheden voort, mannen en vrouwen die diep van binnen naar de schoonheid en harmonie zoeken en net dat tikkeltje extra scheppingsdrang bezitten om aan het werk te gaan.
Over het wel een wee van Eva en Adam na hun verjaging uit het Paradijs wordt in het Bijbelboek Genesis niets meer vermeld. Maar er is geen tekeningetje nodig om te weten dat het eerste vijgenblad zeker verdorde en op de lange duur niet meer de nodige bescherming tegen de hitte van de zonnestralen bood of tegen de koude van de noordenwind.
Met het vernuft, eigen aan de mens, werd de kledij aangepast aan de behoeften en aan het klimaat.
De creatieve mens ontwierp kledingstukken, hoeden, schoenen, sieraden, gebruiksvoorwerpen, maar ook gebouwen om in te schuilen wanneer het donker werd en een veilige beschutting tegen de steeds wisselende weersomstandigheden.
De massa, de grote kudde, keek toe, zag dat het goed was en maakte gretig gebruik van de artikelen. Schafte één van hen zich een hoed van stro aan om zich tegen de zonnestralen te beschermen, dan volgde al vlug de rest. Het gevoel van comfort gaf een klein geluksgevoel. Het verschijnsel mode, ooit door Eva of Adam geschapen, beheerst sindsdien de gehele wereld. De wereldeconomie dankt grotendeels zijn bestaan aan het vijgenblad dat evolueerde van vijgenblad tot jeans, van strohoed tot een hoed van Coco Chanel, van sandalen gemaakt uit lapjes leer tot Nike´s, van logge brillen tot een bril van Armani en ga zo maar door ..
Ode aan de mode? Achter dat kort en vluchtig gevoel van zich " goed" te voelen, die " mode façade" schuilt jammer genoeg een harde zakenwereld. Maar zo zit de wereld nu eenmaal in elkaar. Ying en Yang,. goed en slecht, zoet en bitter!
Aan ons de keuze in hoever wij ons in de mode willen verliezen....Maar van "kleinsaf" aan worden we blijkbaar al besmet!
Er gaat in de maand mei geen weekend of feestdag voorbij of honderden jongeren vieren hun communie of lentefeest. Maar wat betekenen die vieringen? Gaat het nog om een betekenisvol ritueel, of blijft er niets meer over dan een cadeaufestijn?
Veel jongeren worden nog steeds aangespoord om via het geloof in God zin te geven aan hun leven. Maar ik stel mij stilaan de vraag: " Hoe geloofwaardig kan een Kerk zijn wanneer hun eigen leiders de fundamentele krijtlijnen van hun eigen wetboek (in casu de Bijbel) en respect voor de medemens aan hun laars lappen"? Ik vermoed dat na de recente gebeurtenissen binnen de kerk toch wat ouders deze denkoefening opnieuw zullen maken.
Voor onze zoon stond het al vanaf de geboorte van zijn kinderen vast welke levensvisie zou meegegeven worden. De definitieve keuze wil hij hen later zelf laten maken! Daarom dit lentefeest! Het doet je toch wat als je oudste kleinkind die eerste mijlpaal bereikt heeft. Wij gingen dan ook trots en maar al te graag meevieren met hem en veel familie en heel wat kinderen!!!
Sommigen vragen echter: "Vind je het niet erg dat hij zijn communie niet doet"? Mijn antwoord is kort maar krachtig: Neen!
Zo heb ik het na al veel jaren uiteindelijk leren zien . Het Lentefeest is voor kindjes uit het eerste of tweede leerjaar ( zoals bij onze kleinzoon) een fijn moment. In de lente immers begint alle nieuw leven en wordt alles mooi. Een tijdje terug begon voor onze kleinzoon ook een nieuw leven : dat van de lagere school waar hij heel wat moesten leren om stapje voor stapje de wereld van de volwassenen binnen te gaan. Hij leerde lezen, rekenen en schrijven. Maar hij leerde intussen dat er naast rekenen, lezen, schrijven nog zoveel meer dingen te leren en te ontdekken vallen. Beetje bij beetje probeert hij al gevat een eigen mening te vormen en een eigen kijk te hebben op de dingen. Hij leert ook al dat er al eens iets voor een ander gedaan moet worden, ook al is er geen beloning. Voor de kleinzoon geen bijbel of gebeden of Eucharistievieringen, maar zijn ouders leren hem wel waarden zoals anderen helpen, dat het belangrijk is anderen te waarderen, ook als ze anders denken, anders leven of er anders uitzien dan wij en ook dat het in zijn leventje om meer draait dan zijn eigen persoontje ... Om die eerste stap in zijn leven een extra accent te geven, wordt hij dan ook heel eventjes gevierd en op een verhoogje geplaats met dit lentefeest.
Het was dan ook met een enorm trots oma-hart dat ik naar hem luisterde en hem bezig zag
Het is nog altijd de gewoonte om op 1 mei een tuiltje meiklokjes te geven aan al wie we lief hebben. Dit is waarschijnlijk nog een restant van een oud Germaans gebruik. Het meiklokje zou volgens de Germanen gewijd geweest zijn aan Ostara, de godin van de aanstaande lente en het opkomende licht. Ostara, de zus van de god Donar/Thor (de god van de donder), kondigde in die tijd de lente aan. Om haar te eren brandden de Germanen vreugdevuren. Haar vereerders gooiden meiklokjes in het vuur omdat ze geloofden in haar goddelijke waardigheid en uiting wilden geven aan hun respect. Bij de opkomst van het christendom was het uit met de carrière van Ostara. Zij ruimde de plaats voor Maria. De lelietjes-der-dalen staan van dan af mooi te wezen aan de voeten van Maria-beelden.
Sinds de jaren 70 wordt het lelietje-van-dalen commercieel met 1 mei geassocieerd. Ben je op 1 mei in Frankrijk, kijk dan niet raar op als er wordt aangebeld en schoolkinderen je een boeketje komen verkopen, het bloempje dat op 1 mei op alle hoeken en pleintjes in de streek aangeboden wordt. In Frankrijk is/was het de gewoonte om op 1 mei, de dag van de arbeid, een klein bosje Lelietjes-der-Dalen in huis te zetten als symbool van geluk. Maar al eeuwen geeft men een boeketje cadeau als geluksbrenger. Ook in bruidsboeketten wordt het lelietje héél veel daarin verwerkt. Vroeger kregen in de katholieke streken meisjes het als een diadeem in hun haar gevlochten als ze hun eerste communie doen, want het symboliseert reinheid en zuiverheid Wist je dat: jonge lelietjes-der-dalen, voor zonsopgang geplukt en aan het gezicht gewreven, de eigenschap hadden zomersproeten te voorkomen? Kleine zomersproetjes heten trouwens in het Zwabisch: Maienblümlein (Meibloempjes). Een vers van de Duitse dichter Ludwig Uhland (1787 1862) herinnert hier trouwens nog aan :
Mit dem Tau der Maienglocken Wäscht die Jungfrau ihr Gesicht, Badet sie die goldnen Locken.
Met de dauw van het Meiklokje
wast het meisje haar gezicht,
baadt ze haar gouden lokken.
Nog een 1 mei-gebruik In de streek van de Kempen werd er altijd een meiboomplanting gehouden .
Dit volksfeest vond zijn oorsprong in zeer oude gebruiken. De versierde boom - gewoonlijk een berk versierd met linten en kransen- was het middelpunt van het volksfeest en stond symbool voor de vruchtbaarheid van mens, dier en akker.
Tijdens de 1 mei - nacht laaiden de meivuren op. In de natuur bestaat er geen leven zonder licht noch warmte, het branden van het vuur is de symboliek ervan. Zou die traditie nog bestaan?
" Schoon lief, waar waarde gij den eerste meinacht, da gij mij genen mei en bracht", is een gekend meilied.
Daarbij wordt dan geduid op een even oud meinacht - gebruik: het planten van de mei. Het behoorde vroeger tot de traditie dat de jongens aan de huwbare meisjes een " meitak" schonken. Dit teken was algemeen verspreid toen mijn grootmoeder nog een jong meisje was en de meitakken spraken voor ieder meisje verstaanbare taal. In de vroege morgen van 1 mei voor de deur van de uitverkorene geplant, symboliseerden ze het oordeel van de jongelingen over de huwbare meisjes. Sommige onbetrouwbare kregen een kerselaar. Een haagdoorntak bestempelde het meisje als een katje dat niet zonder handschoenen mocht worden aangepakt. Een bremstruik betekende ' flauwe trees' en een elzentak een praatzieke meid.
Eigenlijk was het wel weer de jongens die oordeelden, en niemand die er als meisje aan dacht net even het omgekeerde met de mannen te doen, van gebruiken gesproken!!. Als inleiding tot het eigenlijke feest, werd in liederen de komst van de mei bezongen.
Het strijdlustig verdrijven van de winter vinden we thans wel niet meer terug maar anderzijds zijn de volksspelen een vaste waarde gaan betekenen.
Wat wel is overgebleven tot vandaag is dat er gestreden moet worden door een groep ongehuwde jongens en de overwinnaar die daar naar voren komt wordt dan Meigraaf en uit een groep van deelneemsters van ongehuwde meisjes kiest hij dan zijn Meigravin. Het Meipaar wordt dan officieel gekroond met een krans van loof en veldbloemen, en blijft dit voor een ganse jaar!
Vervolgens wordt de Meiboom plechtig in stoet aangebracht en overhandigd. Die meiboom is bij voorkeur een berkenstam, ontdaan van alle takken, behalve de kruintop. Om de stam hangt men een loofkrans waarvan kleurige linten weerhangen.
In stoet gaat het naar het terrein waar de Meiboom wordt aangeplant. Het Meipaar plaatst zich naast de Meiboom terwijl vendeliers "ter hunner ere " de vlaggen zwaaien.
Dan wordt het feest ingezet met een lintendans en verder worden volksdansen - vooral gemeenschapsdansen - afgewisseld met meiliederen. In onze huidige moderne levenswijze zijn de traditionele banden met de natuur echter danig losgeweekt. Nochtans bij de eerste warme zonnestralen in het voorjaar, voelen wij ons allen een beetje kind van de natuur.
Het volkse Meifeest biedt/bood deze uitlaat in het raam van onze oude Vlaamse tradities!Spijtig dat die stilaan verloren gaan.
Maar van mij krijgen jullie allemaal een meiklokje:
Morgen, op 1 mei, vieren we het lentefeest van kleinzoon 1. Geen ingewikkelde catechismusvragen of ellenlange gebeden voor hem. Ik heb het ooit anders geweten Ik heb me reeds een week suf zitten zoeken naar mijn oude Catechismus. Ik wist dat ik hem nog bezat want ik was hem nog tegengekomen bij t opruimen van de kamers. Vandaag heb ik hem teruggevonden!
(Na een schietgebedje voor de H. Antonius. Ons ma deed dat ook altijd, ze mummelde dan : "Heilige Antonius, Goede Vriend, zorg dat ik mijn .... terug vind". En zo vond ze dan verloren gelegde brillen, vingerhoeden, papieren, sleutels,... echt álles terug. En ja, bij mij werkt dat meestal ook )!
Het was halverwege het eerste studiejaar, de voorbereidingen op de Eerste Communie namen een aanvang. De aktes van geloof, hoop, liefde en berouw werden van buiten geleerd.
Geen kind dat er iets van snapte. Alleen het woord akte al De waanzinnige tekst van de Akte van Geloof luidde als volgt : Mijn Heer en mijn God,
Ik geloof vast al wat Gij geopenbaard hebt en wat de Heilige Kerk mij voorhoudt te geloven, omdat Gij de opperste en onfeilbare Waarheid zijt.
In dit geloof wil ik leven en sterven".
Dat leven kon ik nog begrijpen maar dat sterven... Het toverwoord Supercalifragilisticsupercalidocious uit de film van Mary Poppins is voor een kind nog gemakkelijker te bevatten en zeker eenvoudiger van buiten te leren dan die aktes van toen. Dat kan je tenminste nog zingen. Dat moet je maar eens proberen met die Aktes
Woorden als geopenbaard, onfeilbaar waar haalden ze t in godsnaam vandaan om zoiets aan zes-jarigen aan te leren?
Dat doet me er aan denken dat ik ook jarenlang het woord win-gewest heb gelezen als winge-west. De zin uit het aardrijkskundeboekje Congo is het win-gewest van ons vaderland is me ook jarenlang niet duidelijk geweest. Er waren destijds nog wel meer misverstanden. Zo kwam ik eens thuis met een blinde landkaart van België waar ik als huiswerk aardrijkskundige namen op moest invullen. De namen van de steden lukte nog vrij goed maar met het woord Kanaal wist ik geen blijf. Ik toog dus naar ons ma en in plaats dat ze het woord op het stuk water tussen België en Engeland schreef, tekende ze ergens een kanaal bij op het blad en daar moest ik het Kanaal bij schrijven. Overbodig te zeggen dat het maar een 9/10 heeft opgeleverd en dat ons ma de schuld kreeg van de fout. Maar kom, het had ook erger gekund, ze had er voor t zelfde geld de Mandel op kunnen tekenen.( West Vlaams bijriviertje van de Schelde -Leie).
Maar we waren over de mysteries van de godsdienst bezig. En t waren geen blijde mysteries, geloof me We hadden een catechismus. (Dat woord alleen al!!!) In dat nietig boekje stonden vragen en antwoorden en die moesten we klakkeloos van buiten leren.
Waar is God"? God is overal : in de hemel, op de aarde, en op alle plaatsen.
Maar dat was nog een heel simpele. Qua tekst althans want begrijpen deed ik daar geen snars van. God hing s avonds ergens onzichtbaar boven mijn bed te luisteren naar mijn avondgebed. En waar die kerel voor de rest van de dag uithing daar had ik niet het minste benul van. Maar één ding wist ik zeker. Hij kon nooit op twee plaatsen tegelijk zijn.
Erger was de vraag : Hoeveel Goddelijke Personen zijn er? Het antwoord : Er is slechts één God, maar er zijn drie Goddelijke Personen.
Te weten : God de Vader, God de Zoon en de God de Heilige Geest". Dat
vond ik helemaal onbegrijpelijk. Bij mijn weten waren dat dan wel niet één maar drie goden Als de zuster al niet fatsoenlijk kon tellen, hoe moesten wij dat dan in godsnaam leren Catechismus, geef toe dit is nog een pak moeilijker dan de eerste rekenles...
Toen was 1+1+1=3 nog juist
En wat te denken over: Wat zijn onkuise gedachten? In mijn ogen moest het iets met Javel te maken hebben maar dat bleek onmogelijk te kunnen kloppen volgens de tekst van het antwoord.
En dan nog de griezeligste vraag van allemaal : "Ziet en weet God alles"? In koor rammelden we dan af : "God ziet alles, zelfs onze geheimste gedachten.
Hij weet alles, ook de toekomstige dingen."
Beangstigend gewoon!
Ik had nog geen weet van George Orwells boek 1984 en toch werd ik al geconfronteerd met een Big Brother die het zelfs zag als we op de toilet eens genoeglijk in onze neus zaten te peuteren Ik vond die catechismus echt een dramatisch boekje !
Het vage begrip Vagevuur kwam in die tijd ook op de proppen. Ik hoopte van harte dat ik daar met mijn warm, wollen onderlijfje nooit in terechtkwam.. Er bestond ook zoiets als het woord eucharistieviering. Probeer dat maar eens te schrijven zonder fouten! En dat bleek dan simpelweg de mis te zijn Volwassenen hadden er toch wel talent voor om t leven van een kind moeilijk te maken.
Maar ik had al de flauwekul er best voor over want ik wist dat er uiteindelijk cadeaus aan die "Eerste Communie" vasthingen. En dat maakte de martelgang wel al veel draaglijker.
Maar terug naar de catechismus. De meesten onder ons zullen misschien nog stukjes uit dat boekje van buiten kennen en voor diegenen die er nog nooit van gehoord hebben even een toelichting. Ik zou écht niet willen dat zij een belangrijk deel van de lijdensweg van onze jeugd moeten missen
Leg maar eens uit aan een zesjarige wat een dagelijkse zonde en een doodzonde is .
Ik dacht dat een dagelijkse zonde iets met vingers in confituurpotten te maken had en met zagen tegen ons ma
En toen dacht ik ook wel dat ons ma wel veel doodzonden deed, zij zei regelmatig Nee, dat restje patatjes moogt ge niet in de vuilbak gooien, ik zal dat vanavond nog wel opeten, das toch doodzonde om dat weg te gooien! En : Och, hoe spijtig! Das nu toch wel doodzonde dat ik die vlek niet meer uit uw s zondags kleedje gekregen heb!!"
Dat zag er dus niet goed uit. Ons ma zou zeker naar de hel gaan! Ik dacht toen, dan moet ik ook dringend wat serieus gaan zondigen want ik wil niet in de hemel zitten als ons ma ergens anders zit! Die catechismus... stel je voor dat je die nu nog moet aanleren!!
De kunst van de traagheid is één van de voorwaarden om te genieten van het leven. Hier volgt een voorbeeld uit de praktijk
Omdat we hier een paar veranderingen willen doorvoeren, moet ik voor plaats zorgen voor als we beginnen af te breken. Zo botste ik op een oude koffiemolen en dat herinnerde mij aan de laatste keer dat ik die gebruikt heb. Het was een gure zaterdagnamiddag in december. Ik had boodschappen gedaan en uitzonderlijk een pakje koffieboontjes gekocht, dit naar aanleiding van een artikel dat ik ergens had gelezen. Volgens statistieken staat koffie op de eerste plaats van de geliefde geuren. Het verdient de voorkeur om de boontjes te malen juist voor het zetten van de koffie. Dat wilde ik eens uitproberen om onze bezoekers te verrassen, maar er was een klein probleempje, geen elektrische koffiemolen die nog werkt!! Ik dacht koortsachtig na en mijn oog viel op de antieke koffiemolen dia al jaren ergens als vergane decoratie weggestopt zat. Je kent die wel, zo een houten met een laatje waarin de koffie terecht komt.. een erfstuk van ...???.... Door het lange staan, zag die er binnenin niet echt proper uit. Er zat dus niets anders op dan het oude geval onder handen te nemen. Het hout werd mooi opgeschuurd en afgewassen, er kwam zelfs een tandenborstel aan te pas voor de hoekjes en randjes. Mijn geduld werd serieus op de proef gesteld. Na een tijdje was de klus geklaard en kon het malen eindelijk beginnen.!
Ik verplaatste mij terug in de tijd en zag mijn grootmoeder zitten op haar stoel naast de Leuvense stoof. De koffiemolen tussen haar knieën geklemd, draaide ze rustig aan het hengeltje.
En terwijl in ik gedachten ver weg was , knarsten intussen de bruine, blinkende pareltjes in de molen, terwijl een heerlijke geur de keuken vulde. Ik ben geen echte koffiedrinker maar toch heb ik genoten van het aroma van die vers gezette tas koffie. Waarom ik het gedaan heb??? Af en toe moet je ervoor kiezen om alledaagse gewoontes te doorbreken en te vertragen, waarom niet bij het zetten van een lekker tasje ouderwetse koffie??
Waar je gaat langs vlaamse wegen, kom je wegenwerken tegen....
Deze morgen moesten we tegen 9u in het ziekenhuis zijn voor een laatste controle van T's oog. We vertrokken hier een uur voor tijd omdat het op maandagmorgen altijd wat drukker is op de weg. We hadden er geen rekening mee gehouden dat Deurne nu helemaal op zijn kop staat! Vorige week zondag waren we nog even naar de spoed van het ziekenhuis geweest omdat T een probleem had met zijn oog maar toen konden we nog via de normale weg rijden, nu hebben we alle hoeken van Deurne gezien vooraleer we op de juiste locatie aankwamen. Natuurlijk een half uur te laat maar blijkbaar waren we niet de enigen, zelfs de arts was nog onderweg en zou ook 3/4 uur te laat aankomen.
Maar de rit loonde de moeite. Het gaat nu eindelijk de goede kant uit met dat oog . T heeft nu terug 8/10 wat zijn zicht betreft en dat is meer dan wij durfden verwachten na die rampzalige 3/10 van oktober vorig jaar. De arts heeft dus schitterend werk geleverd, het netvlies is terug ok en de nieuwe lens doet haar werk prima.. Nu nog een nieuwe bril om de laatste details nog wat scherper te zien en ik heb hier weer een gelukkige slaapgenoot rondlopen ( en ik erbij natuurlijk). We zijn weer gewapend voor de volgende stap en er zullen een paar serieuze moeten gezet worden de komende weken... maar we zijn ook dankbaar want het maakt een dag en een nacht verschil - letterlijk en figuurlijk- met of zonder goeie ogen!
Het was hier gisteren uitzonderlijk en voor één keer rustig, stil... Het was gewoon genieten met zijn tweetjes, lekker lui in de zon en verdween die af en toe eventjes. Stilte voor de storm??? Een beetje ,want volgens mijn agenda kondigt mei zich aan als hectische op allerlei gebied, daarom dat even bijtanken..
Laten we samen de stilte verstoppen in het voorbijschuiven van wolken
of het neerdwarrelen van zonlicht!
Laten we samen de stilte verstoppen in kriebelgras onder blote voeten
of schaduw onder een frisgroen lentebos!
Laten we samen de stilte verstoppen in een oneindige blik
een flinterzachte aanraking en een bodemloze kus!
Als ik zo even door bloggenland wandel dan lees ik overal druk, druk en druk...en dat werkt wellicht aanstekelijk want hier was het gisteren ook van dattem, allé bij mij althans. Gisterenavond seinde mijn corpus dan wel alarmerend... genoeg is genoeg en trop is trop... Ach de geest is gewillig maar het vlees wordt blijkbaar zwak!! Ik was gewoonweg bekaf en geraakte zelfs niet in slaap van dat " beetje " teveel... Ik betrap mij er elk jaar op dat - zodra de eerste lentezon er is - ik hier in overdrive ga alsof plots alle opgespaarde winterenergie eruit moet. Het begon met een flinke boodschappenlijst die ik in spoed afhandelde. Eenmaal thuis leek het alsof de paar bloemen die hier binnen staan de verse potgrond gezien hadden en me met smekende ogen om een verversing vroegen. Daarom mengde ik de zak met wat compost en dat levert een ideale mix en ik wist dat mijn plantjes me dankbaar zouden aankijken. Nu staan ze hier vers en fris terug te zonnen van achter het raam. Zij zijn gelukkig en ik ben gelukkig!! Zoals elk jaar zaai ik in het voorjaar zelf saladeplantjes en daarvan moesten er gisteren ook dringend in de serre een paar uitgezet worden . Nu kunnen ze de concurrentie aangaan met de gekochte plantjes die al een serieuze voorsprong hebben. Het wordt dus in de serre ook een race tegen de tijd en de zon!! Terwijl ik toch bezig was, dacht ik eraan dat de dahlia's wel even een check-up konden krijgen vooraleer ze de grond in gaan. De knollen overleven de winter altijd in een beschermde, vorstvrije ruimte maar moeten daarna wel even nagezien worden om de rotte of beschimmelde knollen te verwijderen. Het viel mee en er waren zelfs al hier en daar al uitlopertjes die mij uitdaagden. Maar die moeten nog een weekje wachten... Mijn lieve vechtgenoot die de witoofknollen maar blijft tevoorschijn toveren, wilde de laatste lading ook uitzetten. Daarom nog rap van de treurig kijkende loofjes uit de frigo een soepje gemaakt. Dat met een beetje room en garnaaltjes.... om je vingers van af te likken. Maar blijkbaar heeft elke daad een link met mijn bovenkamer want daar flikkerde het lampje... "diepvries checken , ontdooien en uitkuisen". Straks is de verse lading groenten en fruit daar en de vorige is bijlange nog niet op. Dat is ook de reden waarom we de groententuin dit jaar - op dringend verzoek van yours truly - verminderd hebben. Maar ik wijk af! De grote diepviezer werd leeggemaakt en alles werd in de kleine gepropt die ook nog halfvol zat dan maar bij de buren om voor even de rest te plaatsen... Ik heb alle middelen ingezet om die kast zo snel mogelijk ontdooit te krijgen, daarna was het enkel nog een kwestie van alles weer geordend in de laden te steken..Maar geen ontdooien zonder water, dus snel een dweil " rondgezwierd ". Tussendoor moest het onkruid - dat weeral zijn neus boven stak tussen mijn bloemen - er ook aan geloven...Tegen de avond zag ik stilaan schaapjes voorbijkomen maar die zouden nog wat op de weide moeten blijven want er stond hier nog een marathon strijk te wachten... Dat was er teveel aan.. Na die strijk kon ik letterlijk en figuurlijk geen pap meer zeggen...Maar als ik dat hier eens nalees dan begrijp ik waarom, ik word er weeral moe van! Toen ik uiteindelijk in mijn "lengte en breedte" in de zetel viel, merkte T zo langs de neus weg op: " Morgen komt niet meer lang hier zeker?".. Enkel wat gemompel van deze kant wat veelbeduidend is, normaal staat mijn vizier op scherp, klaar om te reageren.... Vandaag zal ik voor één keer dat ene gebod naleven...
Eentje voor de categorie:" A laugh a day, keeps the doctor away"!
Op de radio gehoord en wil dat met jullie delen...
Juulke, een manneke van een jaar of zeven uit de buurt van Oostende houdt vooral van vrijheid. Dat is ook te zien aan zijn tandjes, die wijzen naar de 4 windrichtingen. Juulkes moeder, wat ten einde raad, besloot naar Brussel te gaan naar de specialist. Juulke had nog nooit met de trein gereden en vond de reis boeiend. In Brussel aangekomen stappen ze in een taxi om naar die dokter te rijden. De taxichauffeur had het al direct gezien dat Juulke en zijn moeder niet van de streek waren en besloot wat extra rondjes te rijden. Zo kwam het dat ze langs het station passeerden en door de hoerenbuurt reden. Juulke zag daar al die blote madams staan en vroeg aan zijn moeder waarom ze stonden te zwaaien naar de mannen. Zijn moeder verschoot van kleur gaf de kleine "ne klets" rond de oren, want staren naar de mensen is onbeleefd. " Dat zijn zeemansvrouwen Juulke en die staan te zwaaien naar hun man die juist aanmeert in Oostende." " Amaai", zegt Juulke die moeten goed kunnen zien, van hier naar Oostende! " Maar madammeke toch", zegt de taxichauffeur , " ge moet dat ventje niet dom houden , zeg hem gewoon dat het hoeren zijn bij wie de mannen eens hun lusten kunnen botvieren". Ontstond er daar toch een hevig gesprek tussen de moeder en de chauffeur!! " Moeder", vroeg het ventje, " kunnen die hoeren ook kindjes maken"? " Hoe denk je dat die onnozele chauffeurs er anders gekomen zijn," repliceerde moeder.
Intussen waren ze op de bestemming gekomen. Juulke en zijn moeder belden aan en een onooglijk klein manneke deed de deur open. " Haha, daar zijt ge, ga maar door ventje en zet u in de stoel"; Die dokter zag er precies uit als een Naziebeul die ze nog niet gevonden hadden en met een klein hartje kroop Juulke op de stoel. De dokter spande een ijzerdaadje over de tandjes, zette er blokjes op en verbond die met een draad die hij over Juulkes oren aansloot op het net. Sindsdien staan Juulkes tandjes recht maar zijn oortjes wel verdacht ver van zijn hoofdje!
In mijn mailbox gevonden en na de huidige politieke perikelen wil ik het met jullie delen
Ik leg een klacht neer, maar ik weet niet waar ik met mijn klacht naar toe moet gaan ik weet niet waar ik mijn klacht neer moet leggen. De klacht komt uit mijn ziel, de klacht komt uit mijn hart. Het is een klacht zonder geluid
zij stokt in mij
en komt mijn keel niet uit!
Het is een klacht zonder klanken ik kan niets meer zeggen.
Wanneer en waar is het allemaal ontstaan?
Deze verwarring, deze toestand, deze razernij van een dolende, gestresseerde maatschappij
waarin mensen nauwelijks nog kunnen bestaan en elkaar steeds meer naar het leven staan?
Zeg mij, wie wierp de eerste steen in de visrijke vijver die België heet? De kringen in de vijver worden groter de oever is bereikt.... Wie moet ik haten, wie moet ik bedanken nu leven hier onmogelijk blijkt!
Mijn klacht stijgt op in de stilte en wordt weerkaatst door de kilte die de luidkakelende politici achterlaten! Veel lawaai en weinig wol; iedereen slaat op hol;
de één beschuldigt de ander. Hun woordenstroom is als een meander die uitmondt in de vijver waarvan de kringen de oever hebben bereikt!
Mijn klacht blijft hangen in de lucht.
De rede is vergangen, gevlucht, vergaan....
Er is geen luisterend oor,
noch een aandachtig gehoor.... Iedereen blijft op zijn standpunt staan. In deze doorgedraaide maatschappij is er al lang geen plaats meer voor mij!
Ik pak mijn ziel, mijn hart, mijn moed en mijn klacht tesamen en ik bid: God, help dit arme land. Dit arme Belgenland! Amen.
Die vraag werd vandaag gesteld in een radioprogramma en meteen dacht ik er ook even over na. Gelukkig zijn wat is dat?
Ik denk dat iedereen hierover wel zijn eigen standpunt heeft en dat dit heel uiteenlopend kan zijn. Heel vaak wordt geluk gelinkt aan materiële factoren maar dat zijn slechts mogelijkheids voorwaarden. Vragen of mensen zich gelukkig voelen, laat natuurlijk bijzonder veel open. Voor sommigen is geluk niets meer dan een loutere gemoedstoestand, toch is daarmee de kous niet af, vandaar mijn definitie van gelukkig zijn: Geluk zit hem voor mij in kleine, simpele dingen. Gezellig samen zijn met mijn slaapgenoot, een goed gesprek met vriendinnen, gezellig bij het vuur met een boek of een goede film, een vogel die fluit en je aanstaart terwijl je in de tuin bezig bent, de geur van de zomer of gemaaid gras of van de aarde na een regenbui, van verse koffie met warme croissants... Het is bewezen dat mensen gelukkig worden van al die geuren. Gelukkig zijn hoeft niet noodzakelijk iets te kosten, het kan ook gewoon door te genieten van wat het leven je elke dag opnieuw in de schoot gooit zoals het gevoel dat ik krijgt als ik een glimlach op iemands gelaat hebt doen verschijnen of in de traan die ik moet wegpinken als mijn gemoed volloopt bij het voorlezen van de eerste nieuwjaarsbrief van de kleinkinderen. Voor mij zit het geluk ook in het begrijpen van elkaar zonder daar al teveel woorden voor nodig te hebben of in het veilige en geborgen gevoel van een welgemeende knuffel. Je ziet, het zit in zoveel kleinigheden verborgen. Eigenlijk gewoonweg dingen waarvan je niet eens beseft dat je ze hebt, laat staan dat je weet dat dit juist de dingen zijn die je gelukkig maken. In veel gevallen dingen die je te veel als vanzelfsprekend hebt beschouwd en je begint het pas te beseffen als je ze moet missen. Heel dikwijls is het dan te laat en heb je spijt dat je die momenten niet meer hebt gekoesterd en al die geluksbrengers zijn volledig gratis. Dat ultieme geluk, soms zoeken we het te ver. Het overvalt je gewoon .... Dat was mijn bedenking bij die vraag op de radio, nu jij!
Er was eens een stier die had klachten waar vrienden erg hevig om lachten door al dat gedoe vond zijn vrouwtje de koe dat meneertje nog even kon wachten.
De wilskrachtige stier is het lieve, koppige kind. De Latijnse naam van het sterrenbeeld Stier is Taurus. De Stier heeft een evenwichtig karakter: hij is niet snel boos en aandacht en liefde worden door hem gemakkelijk gegeven en ontvangen. Hij is vrij meegaand. Willen mensen daarvan misbruik maken, dan hebben ze een probleem: als hij eenmaal boos is dan gaat dat niet zomaar weer over. In een dergelijke boze bui zegt of doet hij soms dingen waar hij later spijt van kan krijgen. Hij is zeer gesteld op gemak en comfort. Hij ontspant het liefst in een omgeving, waarin hij van alle gemakken voorzien is. Als het aan hem zou liggen dan vermijdt hij moeilijke en/of spannende situaties. Hij moet zichzelf soms dwingen de meest noodzakelijke dingen te doen.
In zijn werk is hij geduldig en rustig. Hij gaat vaak langzaam te werk. Het is voor hem van belang dat alle feiten boven tafel komen. Hij is een doorzetter: hoe lang het ook duurt, hij zal de resultaten krijgen die hij wil.
Zo is het dus, de lente. Elk jaar weer opnieuw kijk ik ervan op. Die geur! Dat lichte groen! Het geweldige licht , terwijl het in de winter toch echt licht genoeg was, zeker de voorbije winter die ons volop verwende met sneeuwwitte dagen. Als ik ernaar terug kijkt, lijkt het of het toen toch maar schemerig was, dat stralende dat ik nu inadem, was er niet. En zoals elk jaar, lijkt het nu ook wel weer voldoende: het hoeft niet warmer, het hoeft niet groener, het hoeft niet voller, dit is helemaal goed en geweldig. Maar over een poosje zal ik weer denken: hoe kon ik het nu in april al goed genoeg vinden, alles was nog zo káál. En net als elk jaar wil ik ook meteen totaal anders gaan eten bij de eerste warmere dagen. Andere groenten, andere combinaties, leuke groene gevoelens op mijn bord.
Ineens is die pompoen zo passé, of witloof in hesp ...er liggen nog struikjes te zieltogen in de groentenbak. Ga ik nu nog witloof eten? Neen toch, dat begrijpen jullie toch wel jongens? De struikjes knikken bleekjes en kwijnen verder. Maar opeens denk ik eraan dat er nog frisse loofjes in de groeibak steken.... In een slaatje verwerkt zullen die wel smaken. Even gaan zien!
Een man vliegt in een heteluchtballon boven het land en beseft dat hij verdwaald is.
Hij ziet beneden een man lopen en daalt tot hij binnen gehoorafstand is...
"Neem me niet kwalijk," roept hij, "Kunt u mij misschien helpen? Ik heb mijn vriend beloofd hem een half uur geleden ergens te ontmoeten, maar ik weet niet waar ik ben!" De man beneden antwoordt: "Ja. U bent in een heteluchtballon en zweeft ongeveer 10 meter boven
de grond. U bevindt zich tussen de 40 en 42
graden noorderbreedte en tussen de 58 en 60 graden
westerlengte." "U bent zeker een Systeem Beheerder" zegt de man in de heteluchtballon. "Inderdaad" zegt de ander, "maar hoe weet u dat?" "Nou", zegt de man in de ballon: "alles wat u zegt
is technisch gesproken juist, maar ik heb helemaal
niets aan die informatie. En al met al ben ik nog steeds verdwaald." De man op de grond kijkt peinzend omhoog en zegt: "U bent zeker manager?"
"Dat klopt", zegt de man in de ballon: "maar hoe
weet u dat?"
"Eenvoudig. U heeft geen idee waar u bent. U weet al helemaal niet waar u naartoe gaat. U heeft iets
beloofd terwijl u geen idee heeft hoe u die belofte moet waarmaken en u verwacht van mij dat ik uw probleem oplos. U verkeert nog steeds in dezelfde positie als voor wij elkaar ontmoetten, maar op een of andere manier is het nu ineens mijn schuld."
Van 17 tot 25 april 2010 organiseert de Koninklijke Maatschappij voor Landbouw en Plantkunde de 34ste editie van de Gentse Floraliën. Met deze Floraliën wordt de 200 jaar oude traditie van de prestigieuze bloemen- en plantententoonstelling voortgezet. De Floraliën worden om de vijf jaar georganiseerd in Gent.
Sfeer, geuren, kleuren, creativiteit en eigentijdse florale kunst zijn de smaakmakende ingrediënten van de Gentse Floraliën 2010. Enerzijds tonen siertelers hun vakmanschap, hun kunnen, hun juweeltjes... Anderzijds combineren dynamische tuinarchitecten, internationale floristen, creatieve ontwerpers en kunstenaars bloemen en planten tot dé ultieme emotie. De editie van dit jaar neemt vierduizend vierkante meter meer in beslag dan de voorgaande editie in 2005 wat een totale wandeling van 2 km vormt. Vandaar dat we besloten een paar goede stapschoenen aan te trekken voor ons bezoekje. Dit jaar nemen 305 exposanten en 24 wereldvermaarde bloemsierkunstenaars deel en uiteraard zijn er ook een hele hoop buitenlandse deelnames, o.a. vanuit Canada, China, Duitsland, Frankrijk, Kenia, Italië, Japan, Zuid Afrika, Zweden, Nederland en de Verenigde Staten. De Floraliën zijn er ook in geslaagd een unieke, heel oude collectie cactussen, die normaal gezien Monaco niet meer verlaten, naar Gent te halen.
Tot daar wat info. Gisteren hebben we dan die Floraliën bezocht in avant première zodat we relatief rustig konden rondlopen en genieten.We wandelden door een tot de verbeelding sprekende siertuin en ontdekten er de taal en de emotie van bloemen.
Wereldwijd zeggen bloemen hetzelfde. We hebben er in het totaal zo'n ruime 450 bruikbare foto's aan over gehouden zodat selecteren heel moeilijk wordt . Toch probeer ik jullie te laten meegenieten.
Het maakt me niet uit wat je doet voor de kost. Ik wil weten wat je diepste verlangen is. Ik wil weten of je durft te dromen dat jouw verlangen werkelijkheid wordt?
Het maakt me niet uit hou oud je bent. Ik wil weten of je het risico durft te lopen om voor idioot versleten te worden omdat je altijd op zoek bent naar liefde, naar een droom of naar een vol en avontuurlijk leven?
Het maakt me niet uit wat je sterrenbeeld is Ik wil weten of je contact kunt maken met je diepste verdriet? Ik wil weten of je je afgesloten hebt als een oester, uit angst voor nog meer pijn? Ik wil weten of je de pijn, of het jouw pijn is of de mijne, kunt uithouden, zonder de pijn te verbergen, te verdoezelen of zogenaamd op te lossen?
Het maakt niet uit dat je anders bent. Ik wil weten of je blijdschap en vreugde, of het de jouwe is of de mijne, kunt verdragen? Ik wil weten of je zo wild kunt dansen dat je er van top tot teen extatisch van wordt, zonder geplaagd te worden door het idee dat je voorzichtig moet zijn, of je bewust moet zijn van door mensen bedachte opmerkingen?
Het maakt me niet uit of je verhalen waar zijn. Ik wil weten of je een ander teleur durft te stellen omdat je eerlijk bent tegen jezelf? Ik wil weten of je het aankunt om voor verrader uitgemaakt te worden omdat je je eigen ziel niet verraadt? Ik wil weten of je trouw kunt zijn en daarom betrouwbaar?
Het maakt me niet uit waar je woont. Het maakt me niet uit hoeveel geld je hebt. Ik wil weten of je na een nacht van diep verdriet van wanhoop en van pijn tot in je botten, nog steeds kunt opstaan en doen voor de andere mensen wat je moet doen?
Het maakt me niet uit wie je kennissen zijn, of op wat voor manier je hier terechtgekomen bent. Ik wil weten of je samen met mij wil lachen of huilen en niet bij een andere visie terug zal deinzen?
Het maakt me niet uit met wie of wat je hebt gestudeerd. Ik wil weten hoe je jezelf staande houdt wanneer je wereld instort? Ik wil weten of je alleen kunt zijn met jezelf en of je kunt houden van jezelf in lege momenten?
"De muziek dient tot verstrooiing tot opvoeding tot aansporing van geest en hart en tot de bevrijding der ziel van de hartstochten" ARISTOTELES
Muziek is ongetwijfeld één van de beste uitvindingen hier op aarde. Ik kan er niet alleen enorm van genieten maar haal er tevens veel energie uit en ok het sleept mij ook soms mee. Het zijn vooral de positieve dingen die door muziek worden gestimuleerd die ik onthoud. Ik wil zelfs meer zeggen, muziek heeft bijna altijd een helend effect. Muziek brengt mensen dichter bij elkaar, nergens is er meer sfeer, gevoel van gelijkgezindheid dan bv.op een concert. Veelal is er zelfs niet zo veel nodig om de sfeer er in te krijgen. Muziek is ook een ideaal middel om je eens goed uit te leven. Gewoon de volumeknop op maximum en dansen en zingen en doen waar je zin in hebt, kan ongelooflijk veel deugd doen zelfs al pruttelen die krakende botten soms tegen. Het is een ideale manier om stoom af te blazen en dat heeft iedereen wel eens nodig. Muziek is de ideale begeleider bij het sporten, leidt je aandacht een beetje af en maakt dat je het veel langer uithoudt. Dat ondervinden we wekelijks in de turnles. Muziek is ook ideaal om te mediteren, eerst concentreer je je op de muziek die rustig maakt en daarna ga je over op de ademhaling en zo kom je steeds dichter bij jezelf. Muziek speelt met je gevoelens, je kan er zowel vreugde als verdriet mee uitdrukken, muziek zorgt voor versterking van bepaalde gevoelens en daar maken filmmakers oa handig gebruik van. Goeie muziek is een ongelooflijke meerwaarde voor een film. Bij ontroerende films zorgt de pakkende muziek ervoor dat de traantjes sneller rollen. Hoewel, soms heb ik "dat" zelfs niet nodig!! Muziek maakt mensen terug blij en laat hen herleven. Bij het schrijven van deze zin moet ik zeker aan mijn ma denken. Toen ze nog leefde, draaide ze soms muziek uit de oude doos en steeds met hetzelfde effect, ze herleefde bij die muziek die blijkbaar aangename herinneringen opriep. Leve de muziek! Terwijl ik vandaag aan de lenteschoonmaak bezig was, heb ik volop genoten van een streepje muziek en het ging echt beter vooruit... Ik kan alvast niet zonder maar deze keer is het een gezonde verslaving dus zet die volumeknop maar een tandje luider!.....
)
Ik was gewoonweg bekaf en geraakte zelfs niet in slaap van dat " beetje " teveel... 
