We zitten midden in een politieke crisis waar maar geen oplossing voor gevonden wordt. Ik word dat stilaan beu en vond het nuttig om te zoeken naar een economische oplossing voor deze crisis! En zie.. ik botste zomaar op een eenvoudige oplossing . Lees maar even mee.
Het is augustus in een dorpje aan de kust van de Zwarte Zee. Het regent en het dorpje lijkt verlaten. Het is een moeilijke tijd. De inwoners zitten allemaal in de schuld en leven op krediet. Plots verschijnt een rijke toerist ter plaatse en stapt het enige hotel van het dorpje binnen. Hij legt een bankbiljet van 100 Euro op de balie en gaat naar de eerste verdieping om een kamer uit te zoeken. De hotel eigenaar pakt de 100 Euro en gaat naar de slager om zijn schuld te betalen. De slager pakte die 100 Euro aan en gaat spoorslags naar de varkensboer om zijn schuld te betalen. Die op zijn beurt rent naar de verpachter en betaalt zijn schuld af. De verpachter haast zich naar de enige prostituee in het dorp die vanwege de crisis haar diensten op krediet aanbiedt en hij betaalt aan haar zijn schuld. De prostituee haast zich naar het hotel en betaalt aan de hotelier de kamerhuur voor de nacht waar zij haar werkzaamheden heeft verricht. De hotelier legt de 100 Euro terug op de balie. Op dat moment komt de rijke toerist naar beneden, neemt de 100 Euro van de balie omdat hij niet tevreden is over de kamer. Niemand heeft iets verdiend, er is niets veranderd maar het hele dorp is wel schuldenvrij . De economie teruggebracht tot de basics natuurlijk in de veronderstelling dat er geen communautair probleem is. Moet je daar nu jaren voor naar de universiteit?
Zesendertig jaar geleden in wat men noemt de donkere dagen tussen Kerst en Nieuwjaar - maar door omstandigheden ondervonden we dat niet - scheen in ons appartement een helder licht : er werd een kindje geboren, ons dochtertje, het mooiste meisje van de wereld.
Gelukkige verjaardag lieve, grote dochter en straks zetten we jou met ons allen in de bloemetjes !
EN.... ik wil vandaag ook aan al die lieve mensen die ik hier als mijn blogvrienden ben gaan zien - en ik ga de lijst van namen hier niet aan toevoegen uit angst toch maar iemand te vergeten.. maar de mensen die mij nauw aan het hart liggen, weten wel wie ik bedoel dus aan jullie allemaal zeg ik merci voor de vele bezoekjes en warme reacties en vooral een welgemeende Kerstknuffel!
Om daar een antwoord op te krijgen is het belangrijk om het één en ander te weten over de Kerstman .
Wetenschappers zijn al enkele jaren met onderzoek bezig om er achter te komen hoe die naam in de wereld is gekomen. Zover is men al dat de Kerstman geen persoon is, maar dat hij valt onder de 'fenomenen'. Het meest opvallende van alles is dat elk land zich in het verleden een eigen Kerstman heeft aangemeten. In de landen waar het religieuze leven een belangrijke factor is, wordt hij aangeduid als Sancta. Dat dit in België niet het geval is komt omdat wij al een figuur hebben in de vorm van Sint Nicolaas. Nu weet iedereen dat de echte heilig Sint Nicolaas vieren een aflopende zaak is. Dit heeft te maken met het feit dat de moderne, zelfdenkende mens zich niet zo gauw meer iets op de mouw laat spelden. Was het vijftig jaar geleden nog een hele normale zaak dat wat de pastoor verkondigde over christelijke feestdagen wet was, nu is dit niet meer het geval. Heiligen liggen niet meer zo goed in de markt.
In de jaren zestig al heeft men heel voorzichtig de 'Kerstman' gelanceerd. Dit heeft, vooral in het begin bij de christenen, veel paniek veroorzaakt. De angst, dat het kerkbezoek op een laag pitje zou komen te staan, was de grote boosdoener. Kerkgangers waren een goede bron van inkomsten voor de kerkelijk organisaties. De 'Kerstman' zou een te grote concurrent worden van St. Nicolaas. Maar achter de schermen werd er al hard gewerkt om het kerstfeest niet enkel nog te bestempelen als een christelijk feest maar het moest een sociaal gebeuren worden. Een heel netwerk van organisaties stortte zich op deze bron van inkomsten. Het bedrijfsleven kwam met kerst gratificaties. De politiek had het over kerstreces en de horeca adverteerde met betaalbare kerstdiners voor het hele gezin. Maar het allerbelangrijkste was de kinderen voor zich te winnen. Het al oude gezegde, wie de kinderen heeft, heeft de toekomst, was en is nog steeds de slogan van de onzichtbare 'Kerstman'. Een vernuftige constructie die zweeft tussen Sinterklaas en een sprookjes figuur de kabouter, is het resultaat geworden wat wij kerstfeest noemen. Ieder kind accepteert, zonder lastige vragen, dat die man op een arrenslee rondrijdt, cadeautjes weggeeft en nooit straft. De 'Kerstman' hoeft niet zo nodig voor hen een vaste woonplaats te hebben. De meeste volwassenen onder ons vinden dat iedereen een 'Kerstman' kan zijn en dat hij te vinden is op alle plaatsen waar hij nodig is.
Omdat de inspiratie op een laag pitje staat - het jaar loopt op zijn einde en mijn " vat" ook - een parabel over een boom die ontevreden is met zichzelf . Iets om even bij stil te staan...en het sluit perfect aan bij één van mijn vorige logjes!
Vriend Boom en ik hadden weer een gesprek.
"Heb je dat ook niet af en toe," vroeg ik hem, "dat je bepaalde dingen aan jezelf zou willen veranderen?" Boom schudde zijn takken heen en weer, een teken dat hij nadacht. Een paar bladeren vielen op de grond. "Je bedoelt dat ik zou willen dat mijn takken wat dunner of dikker zouden zijn of dat mijn bladeren een andere vorm zouden moeten hebben?" vroeg hij uiteindelijk. "Inderdaad, zoiets." Hij schudde bedachtzaam het hoofd. "Ik kan me niet heugen dat ik daar ooit bij heb stilgestaan," zei hij. "Maar er bestaat een verhaal van een boom die dat soort gedachten wel had. Hij leefde in een bos hier niet zo ver vandaan en toen hij van twijg was uitgegroeid tot een flinke boom, kreeg hij op een dag een slanke berk in de gaten die aan de overkant stond. Vanaf dat moment leek het wel alsof hij bezeten was van de mooie vormen van de berk, hij zaagde maar door over de slanke vormen en de elegante bewegingen. We werden er allemaal nogal moe van, kan ik je vertellen." Boom zweeg. "Ja, en toen?" vroeg ik ongeduldig, "wat gebeurde er verder?" "We probeerden hem allemaal ervan te overtuigen dat hij goed was zoals hij was, dat het nou eenmaal niet de bedoeling is dat we er allemaal precies hetzelfde uitzien." " Dat had zeker geen effect?" vroeg ik. Boom keek mij even aan en ik kon hem bijna horen denken. "Dat klopt," vervolgde hij zijn verhaal. "Het werd nog erger toen hij op een gegeven moment zichzelf kon zien in het beekje dat zich vlak naast hem bevond. De hele dag maakte hij zich druk over zijn buitenkant waardoor hij als het ware vergat te leven. Het gevolg was dat hij er steeds slechter uit ging zien, zijn bladeren verloren langzaam hun glans en kleur." ""Wat is er van hem geworden?" vroeg ik nieuwsgierig. "Het werd herfst en zijn bladeren vielen van hem af. De bladeren bedekten het beekje en hij kon zichzelf niet langer zien. Hij werd tegen wil en dank geconfronteerd met de naakte waarheid: zichzelf. Zijn aandacht verplaatste zich van de buitenkant naar de binnenkant, want het zou niet lang meer duren voordat de winter zijn intrede zou doen en hij moest zien te overleven. Dat zat nou eenmaal in zijn natuur." Ik kon als het ware de wijze glimlach zien die door de woorden van Boom heen klonk. "Toen het weer lente werd, was hij de berk allang weer vergeten. Hij was trots op de hernieuwde kracht van zijn grove takken en op zijn glanzend groene bladeren. Vanaf dat moment stond hij alleen maar zichzelf te wezen in dat bos." " Mooi verhaal," zei ik peinzend. "Ik heb het toch al vaker gezegd," grinnikte Boom. "Groen is geen kleur, het is een zienswijze." En hij strooide vrolijk nog wat bladeren in het rond.
Er zat eens een bok in de bomen heel ver zou hij daar toch nooit komen zijn geitje dat wacht want het was bijna nacht maar zijn geitje zag hij in zijn dromen.
De trouwe Steenbok heeft een sterke wil. De Latijnse naam van het sterrenbeeld Steenbok is Capricornus. De Steenbok is een praktisch ingesteld persoon. Voor hem telt eigenlijk alleen de werkelijkheid. Het ongrijpbare, fantasie of jezelf mooier voordoen dan je bent - het interesseert hem niet of weinig. Het is voor hem van belang dat zaken zin of nut hebben. Hij is geïnteresseerd in tastbare resultaten. Eenmaal volwassen, hecht hij veel waarde aan status en aan de resultaten die zijn werk opleveren. Om zijn ambities te verwezenlijken werkt hij hard. Alhoewel hij ieder het zijne gunt, staat het hem tegen als een ander zaken in de schoot geworpen krijgt. Doordat hij het leven zeer serieus neemt, legt ditzelfde leven een zware druk op hem. Hij heeft een apart gevoel voor humor, waarmee hij zijn eigen ernst wat kan afzwakken: hij is vaak zelf het slachtoffer van zijn eigen grappen.
Niet tante Kaat maar wel mijn Nederlandse vriendin die wilde ons allemaal een hart onder de riem steken en omdat ik het met jullie heel goed meen laat ik jullie delen in die raad
Heerlijk gedichtje !
Toen de eerste rimpels kwamen was ik nogal in paniek, ik heb mijn face toen laten liften in een prijzige kliniek.
Nou, mijn man vond het fantastisch, mijn gezicht was weer elastisch. Niks geen rimpels, niks geen vouwen, net zo glad als bij ons trouwen.
Tot mijn vriend zei : "het is gek... maar je kop past niet meer bij je nek".
Ach het was een kleine ingreep, want ze trekken dit dus strak en ze geven hier een sneetje, anders krijg je dáár een zak.
Nou mijn man was heel tevreden over wat ze met me deden,
Maar de plastisch chirurg zat nog met iets in z'n maag, mijn borsten, die zaten volgens hem toch veel te laag.
Toen ze waren opgehesen, leken ze een beetje klein, maar met siliconenvulling mochten ze er best weer zijn.
Nou, ik zag mijn man ontvlammen, want ik had dus zulke reuzeprammen. Toen op een avond na het vrijen, keek hij peinzend naar mijn dijen. En al had ie geen kritiek ik ging toch weer terug naar de kliniek.
Ik had trouwens ook een buikje, dus na enig overleg liet ik dat meteen ontvetten, ze zuigen dat in no-time weg. Om tegelijkertijd mijn billen minstens zóóó'n stuk op te tillen.
Ik was op ieder feestje weer in tel want zat onderhand terug heel strak in mijn vel.
Mijn man voelde zich naast mij niet meer zo op zijn gemak, want op straat riepen jongens "ga je lekker ouwe zak!".
Nou toen kocht ie een toupetje en een veel te strak korsetje. Hij ging wandelen en trimmen en in het fitnesscentrum gymmen.
Maandenlang volgde hij een rigoureus dieet, tot hij zomaar in de sauna overleed!
Nou, daar stond ik mooi te wezen aan zijn graf, maar nu hij me niet meer zien kan is de aardigheid eraf.
Nu laat ik alle kwabben zwellen en zal ik u eens wat vertellen...
Dames laat je niet verlakken, laat de boel toch rustig zakken. Want met gladgestreken nekken valt het leven niet te rekken!
Koester buik en onderkinnen, want uw schoonheid zit van binnen! Vertel dat dus maar aan uw man, anders komen er alleen maar ongelukken van!
Donderdag was één van mijn Nederlandse vriendinnen uit lang vervlogen dagen jarig. Ze werd 60 en zou dat op een originele manier vieren. We zijn al heel wat gewoon van haar , ze is een hartelijke, ondernemende, vitale spring-in-'t-veld , zelfs op haar leeftijd, soms zelfs nog te onstuimig, getuige... haar voet was juist uit de gips na een te enthousiast tennis partijtje!!! Soit , ik had het over haar feestje! Toen er hier een uitnodiging voor een LADIES LUNCH in de bus viel, was ik helemaal niet verrast. Donderdag heb ik dan maar de weergoden getart en ben naar Nederland vertrokken want ik was de enige Belgische gaste en ik wilde ons " vaandel" hoog houden. Ik voelde mij wel eventjes in een ' kippenren' gegooid tussen zo'n 80 tal Nederlandse, kakelende " grieten" maar je kent onze noorderburen hé die hebben allemaal hetzelfde GEN nl " the gift of the gab" wat zoveel is als rad en vlot van tong! Ik voelde mij echter direct opgenomen en er werd wat afgelachen en herinneringen bovengehaald. Er waren vriendinnen uit de tijd toen ze nog in Brazilië en Nigeria woonden, uit de tennisclub, hockey club, werkvriendinnen, schoolvriendinnnen .. ja waar haal je zo'n 80 vrouwen bijeen? En weet je wat zo gezellig was? We hadden allemaal dezelfde rimpeltjes en kwaaltjes en kinderen en kleinkinderen talk en .. een gezamenlijke vriendin die wonderwel de boel in de hand had. Er was wel één haan in de bende die - als het nodig was - eventjes voor "rust" zorgde nl haar lieve man!
Het was al na 16u toen we het uitgebreid buffet achter de rug hadden en dan volgde nog de " toetjestafel". Maar dan begon het ook te sneeuwen. Er werd wel even gezegd dat ik niet wist wat ik zou missen toen dat voor mij het sein was om op te stappen want ik moest nog zo'n 65 km terug met de auto . Gelukkig ben ik veilig thuisgekomen . Mijn ventje had al even gecheckt waar ik zat en of het verkeer meeviel toen het donker werd want hij was " moeten " thuisblijven!!
En bij zo'n "bende" kan je je de vraag stellen: " Wat is een vriend of vriendin en wanneer ben je een goede kennis"? Waar ligt het subtiele verschil? Vriendschap blijkt iets heel persoonlijks, erg betrekkelijk en niet echt meetbaar te zijn. Vriendschap is voor mij wel heel essentieel en ik probeer heel zorgvuldig om te gaan met het woord vriendschap. De mooiste definitie die ik ken is van de Griekse filosoof Aristoteles:
'Ware vriendschap is de liefde voor de ander, omwille van de ander.'
Al met al ben ik blij met de vrienden en vriendinnen die ik ken. Ik ben heel blij met dat handvol mensen die ik vrienden en vriendinnen noem en die voor mij zo bijzonder zijn dat ze met kop en schouder boven de vele kennissen uitsteken. Zo iemand is ook die Nederlandse vriendin.
Waarmee ik wilde staven dat echte vriendschap en warmte zo'n deugd doet zelfs in dit winterweer!
Heb je de borden met "Ik BOB jou " ook al opgemerkt langs de snelwegen? Een mooi initiatief maar het kan nog ludieker...Luister
Rond sluitingstijd staat een agent bij een café te wachten om te zien of hij nog wat mensen kan bekeuren, die met een slok teveel op achter het stuur willen kruipen. Op een gegeven moment strompelt een vent de kroeg uit, struikelt over de drempel, zwalkt wat rond over de parkeerplaats, probeert zijn sleutel op 5 verschillende auto's uit voor hij zijn eigen auto gevonden heeft en is nog zeker 10 minuten bezig om zijn sleutel in het contactslot te krijgen. Alle overige bezoekers zijn intussen al lang vertrokken. Eindelijk lukt het hem de auto te starten en hij wil wegrijden. De agent laat de bestuurder stoppen en laat hem een blaastest ondergaan. Zelfs na meerdere pogingen geeft het apparaat 0,0 promille aan. De agent vraagt verbaasd aan de man hoe dat mogelijk is, waarop de man antwoordt ineens nuchter en met een lachje: "Vanavond was ik Bram." Agent: "Bram?" "Ja, Bewust Rijdend Afleidings Manoeuvre...!"
Even tijd maken voor een grap want een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.
Een Engelse toerist neemt een taxi om van de luchthaven in Zaventem naar z'n hotel in Brussel te gaan. Ze rijden voorbij het Atomium en de passagier achter in de taxi wil de chauffeur wat vragen over het imposante bouwwerk, dus tikt hij de man even op z'n schouder om de aandacht te trekken.
De taxichauffeur geeft een geweldige schreeuw en verliest de macht over het stuur.
Het voertuig mist op een haartje na een tram, ramt bijna een huis, alvorens op het trottoir tussen tientallen driftig fotograferende Japanners tot stilstand te komen.
Het is even stil in de taxi.
Dan zegt de chauffeur: "Meneer, wilt u dat nooit meer doen. Ik ben me dood geschrokken." De passagier zegt dat hij niet had geweten dat de chauffeur zo zou schrikken van een klein tikje op z'n schouder.
Waarop de bestuurder zegt: "Het is uw schuld niet hoor meneer.
Maar vandaag is mijn eerste dag als taxichauffeur.
Hiervoor heb ik 25 jaar lijkwagens gereden".
" Leg een knoop in je zakdoek", hoorde je vroeger nogal eens zeggen als je iets echt niet mocht vergeten. Knopenmagie vond ik dat toen want inderdaad het werkte! Als je naar dat knoopje staarde , probeerde je je met alle macht te herinneren waarvoor dat ook weer stond en meestal kwam de situatie waarin je hem gelegd had terug en... wist je het! Het is een oud, klein gebruik uit grootmoederstijd dat stilaan meer en meer op de achtergrond verdwijnt want wie legt er tegenwoordig nog een knoop in een zakdoek? Het lijkt misschien alsof het geen "echte" geheugentip is, maar de aloude wijsheid van de "knoop in je zakdoek" is dat wel degelijk . Een " knoop in je zakdoek" werkt dus absoluut en kan je ook in het digitale tijdperk nog steeds van dienst zijn, maar er zijn nu ook andere manieren waarop 'extern geheugen' je van dienst kan zijn, zelfs zonder dat je iets verandert, zoals het leggen van een knoop in je zakdoek en dan denk ik aan je mailbox, GSM, ipod...je zet die aan en daar verschijnt jouw reminder! Maar daar wilde ik het niet over hebben. Waarover dan wel? Euh,... even mijn zakdoek bovenhalen...
Nu weet ik het weer... Waar komt die gewoonte om een knoop in je zakdoek te leggen vandaan?
Die gewoonte is afkomstig uit China en werd duizenden jaren geleden uitgevonden. Voor de uitvinding van een schrijftafel uit was of klei, ongeveer 3000j voor Christus, bewaarde men de herinnering aan belangrijke feiten door knopen in lange doeken te leggen. Door een verscheidenheid aan vormen en aantal kon men een hele woordenlijst samenstellen. Toen de Chinese letters werden uitgevonden, werd het knopenschrift afgeschaft. De knoop in een zakdoek is het enige overblijfsel uit die verre tijden. ( De Druivelaar)
En toch .. ik blijf hangen bij de magie van die knopen in het algemeen en weet je waarom?
In de katholieke kerk was het de gewoonte om een knoop te leggen als men een heilige aanriep voor hulp. De knoop diende er voor om de heilige aan zich te binden totdat de hulp was ingewilligd. In vele culturen was het gebruik om knopen los te maken als een vrouw moest bevallen. Knopen zouden de bevalling bemoeilijken. Zo ook als er iemand op zijn doodsbed lag. Het ontdoen van knopen zou het lijden verlichten en het loslaten van het leven vergemakkelijken.
De sluier die een bruid draagt was oorspronkelijk een geknoopt netje om haar te beschermen tegen het kwaad. In de middeleeuwen verkochten zogenaamde knopenblazers windknopen aan zeemannen. Ze knoopten drie knopen in een doek of touw terwijl ze spreuken prevelden en over de knoop bliezen. Als de zeeman eenmaal op zee één knoop los maakte zou hij een zacht windje krijgen, twee kopen een sterke wind, drie knopen een storm.
Zelf in onze taal zijn " die knopen" doorgedrongen... De knoop door hakken (Een beslissing nemen om door te kunnen gaan)
Een knoop in je zakdoek leggen om iets niet te vergeten.
Raar maar waar hoe kouder het wordt hoe beter de zelfgemaakte pannenkoeken smaken of is het de geur die de keuken vult die de smaakpapillen extra prikkelt? Terwijl ik zaterdag namiddag pannenkoeken aan het bakken was, dacht ik hoe het vroeger thuis was! Veel tijd had ons ma niet maar af en toe was er toch een gaatje om ons te verwennen met heerlijke, goudgele pannenkoeken. Terwijl we ons huiswerk aan het maken waren, had ma ondertussen een stapel pannenkoeken gebakken die we dan opaten met veel bleekbruine suiker en daarbij een kop warme chocolade melk. Echte chocolademelk, geen poeder in een glas melk. Als we al een paar keer pannenkoeken gekregen hadden, was het : "ma ga je ook nog eens wafels bakken?" . Zij zuchtte dan eens ,want daar was wel meer werk aan. Zij maakte meestal in het weekend wafeldeeg. In de namiddag werd het deeg klaargemaakt ( want het moest nog rijzen ) en tegen de vooravond werd het zwart, ijzeren wafelijzer uit de kelder gehaald en op het vuur gelegd en dan bedoel ik het letterlijk
.
De kachels hadden een gat waarin de kolen gegoten werden en dat was afgesloten met een deksel. Als je het deksel afnam, paste het wafelijzer precies in dat gat. Soms wilden we ook wel eens een pollepel deeg op één kant van het wafelijzer gieten. Dat werd iedere keer een knoeiboel. Of we goten te weinig deeg in of teveel. En dan hadden we ofwel een halve wafel of in het andere geval liep het deeg sissend uit het ijzer. Ma bakte er telkens een hele stapel zodat we er 's anderendaags ook nog konden eten. Koud waren ze zelfs nog lekkerder , met bruine suiker en uit het vuistje . Later werd het oude wafelijzer vervangen door een elektrisch wafelijzer .Dat ging al stukken vlugger om een stapel wafels te bakken en met minder geknoei van onze kant want dat moest niet meer gedraaid worden..
En de geschiedenis herhaalt zich. Als de kleinkinderen hier zijn wordt er ook al eens een pannenkoek of een wafel gebakken. Alleen is het niet meer met enkel bleekbruine suiker. Iedereen kiest wat hij graag eet: poedersuiker, witte, bleekbruine of donderbruine suiker. Een ferme dot slagroom daar bovenop en als er aardbeien zijn worden er op de wafels of op de pannenkoeken aardbeien gelegd. Dikwijls smeren ze ook wat van oma's confituur erop...
Nog een tip voor wafels: als je geen zin hebt om een stapel wafels te bakken dan kun je in Aveve ( de boerenbond) uit de diepvries een pak rechthoekige wafels halen. Heb je een toaster waar een dikke boterham in kan ? Stop de bevroren wafel erin en die springt er na een tijdje warm en krokant uit! Succes verzekerd.
Sinterklaas is alweer vertrokken naar Spanje. We zitten nu in de donkere dagen voor Kerst. Dan komt automatisch bij iedereen de vraag: hoe breng ik mijn woonkamer in een gezellige kerstsfeer zonder dat het overdreven druk is?
Er wordt een boom uitgezocht en naar huis gesleept of de namaakboom wordt samen met de kerstversiering uit de verste hoek op zolder geplukt en naar beneden gebracht. Dat laatste is hier ook het geval. Een paar jaren terug heb ik nog samen met ma - toen ze hier logeerde - een imitatie kerstboom gekocht die dicht de realiteit benadert. Daarom blijf ik nu bij die boom zweren! Eén van de dingen die we in de kerstboom hangen, zijn mooie ,glimmende kerstballen. Het koste mij even wat moeite om de oorsprong van de kerstbal terug te vinden, maar het is toch gelukt.
Er zijn twee soorten kerstballen. De ene soort is van transparant glas en er is een soort dat gemaakt is van glas maar voorzien van een reflecterende laag in verschillende kleuren. Deze ballen bestaan al lang, vooral de transparante soort, deze dateert van meer dan 300 jaar geleden. Toen waren deze ballen bekend onder de naam: 'heksenbal'.
Heksenballen waren erg populair in de 18e eeuw in Engeland, maar hun eigenlijke oorsprong is veel ouder. Al meer dan 300 jaar worden glazen ballen voor de ramen gehangen om vervloekingen, boze geesten en ongeluk af te weren. Het doel van het ophangen van deze ballen is een voorbijgaande
boze geest die een mogelijk gevaar vormt voor de harmonie in huis, af te leiden. De geest raakt dan gehypnotiseerd door de schittering van de bal. Als de geest de bal aanraakt wordt hij geabsorbeerd en raakt gevangen in de bal.' Dus de ballen in onze kerstboom zijn eigenlijk een overname van een Keltisch ritueel om boze geesten te verdrijven.
Als de ballen mooi verspreid in de boom hangen, komen de slingers en de lichtjes en opnieuw ben ik benieuwd of er ook een betekenis schuilt achter het opgangen van de kerstverlichting? Daarom nog maar eens gegoogeld en dat is wat ik vond: De kerstverlichting heeft iets te maken met de Winterzonnewende. In onze streken (en in andere oudere culturen van het noordelijk halfrond) vierde men vóór de kerstening van Europa rond 21 december de winterzonnewende, ook bekend als Yule, of Joel, trouwens nog steeds de naam van Kerstmis in Scandinavië. Er werd dan gevierd dat de dagen weer gingen lengen en dat het licht, orde en voorspoed langzaam terugkeerden naar de wereld. Vandaar de vele lampen en lichtjes en het veelvuldig gebruik van vuur tijdens de festiviteiten.
Ook die traditie hebben we in een modern kleedje gestoken en eindelijk stond hij er dan : Onze kerstboom!
Nu alleen nog de stekker in het stopcontact, en zie.... NIETS. In die hele slinger kerstboomlampjes
zat er dus ééntje los of was er ééntje kapot. Wat een ellende. Het werd dan ook zoeken naar de dader. Normaal worden de lichtjes eerst gecheckt voor we ze ophangen maar " biebie" was er zeker van dat ze ok waren want na vorige kerst in prima staat weggestoken!!. Gelukkig is T een man met veel geduld en werd het probleempje snel opgelost en nu kunnen we beginnen met de pakjes er onder te leggen maar daar wacht ik nog even mee want met 6 kleinkinderen en 6 volwassenen is het een hele lading!
Ook in de zendmast van T hangt een lichtboom. We hebben dat jaren terug eens geprobeerd en nu vragen de buren elk jaar wanneer de lichtjes er terug hangen, zorgt voor sfeer, zeggen ze. Hoe lang we dat nog doe, weet ik niet want het is een hele karwei en... nogal prijzig ook want elk jaar zijn er lampjes stuk!! Maar jullie zullen zien waarom we het blijven doen! Weet je, volg "de sterre tot waar ze blijft stille staan.".. en welkom!
Het hebben van een huisdier heeft zo zijn voor-en nadelen.
Vanmorgen na het wakker worden in een warm bed keek ik door het raam en zag een aantal mensen voorbijlopen, diep weggedoken in hun mantel omdat het trouwe huisdier na een nacht nodig naar buiten moest om een plasje en zo te doen. Ik was blij dat ik mij nog even mocht omdraaien. Ik dacht aan mijn kleinkinderen die naar school moesten, aan mijn kinderen die aan het werk waren en aan alle kinderen en mensen die nu opgeslorpt werden door het moordend ritme van de moderne maatschappij. Als opgejaagde konijnen razen die jongeren door het leven. Hen wordt geen rust gegund...Presteren, presteren, geld verdienen en liefst direct weer consumeren opdat de grote bazen nog rijker en machtiger zouden kunnen worden.
Hola, kan jij er niet tegen? Krijg je van dit alles een maagzweer of een ferme depressie omdat je als senior uit die raceboot valt en het enkel moet stellen met een uitkering? Je krijgt toch jouw brood en spelen, zoals eindeloze TV herhalingen, ellenlang aanslepende soaps, al dan niet uitgestelde voetbalmatchen of gedrogeerde wielerkoersen, oververmoeiende debatten of er nu wel dan niet een regering komt en niet te vergeten de lotto die je ooit hoopt te winnen en die jou dan waarschijnlijk gelukkig zal maken! Meer nog, doorgaans is je buikje (te)goed gevuld en je hersenen worden gebrainstormd door de media en perslui die op hun beurt ook weer hun oren naar de "grote bazen" laten hangen!
Wat zeg je? Dat je als senior aan de kant staat. Je kijkt naar de maatschappij machteloos, sprakeloos, troosteloos, wezenloos. Niemand neemt je au serieux, je weet er niets van, je moet niet zo gek doen, je bent oud en versleten, aftands, uitgeteld, misschien al een beetje Alzheimer?
Hier stop ik!! Ben je terug alert en laat een opkomend protest jouw brein stilaan terug op volle toeren draaien? Goed zo! Dat was juist de bedoeling van dit logje , eventjes een klein bommetje gooien om te voorkomen dat iedereen te vroeg aan de winterslaap begint want het is toch maar slapjes in bloggenland hoor!! Gelukkig zijn er nog uitzonderingen, niet Mus?
Staan we wel voldoende stil bij de impact die internet, face book, twitter enz op ons leven kunnen hebben? Die vraag heb ik mij al een paar keer gesteld na wat er recent gebeurt met WikiLeaks. Voor diegenen die absoluut nieuwsvreemd zijn even kort schetsen:
WikiLeaks is een in 2006 opgezette website die bedoeld is als een plaats waar klokkenluiders uit overheidsinstellingen en bedrijven, waar ook ter wereld, anoniem documenten kunnen plaatsen (lees: lekken) teneinde misstanden aan de kaak te stellen. Uiteraard moet het kunnen dat er klokkenluiders zijn die wantoestanden en doofpotoperaties aan de kaak stellen, fouten moeten openbaar gemaakt worden. Alleen blijf ik wel even met de vraag zitten: met welk exact doel doet Wilikeaks dat? Willen ze zo ijveren voor een betere wereld dan is dat ok , is het enkel de bedoeling om bepaalde mensen te verbranden want niet alles wat onlangs gepubliceerd werd, is onschuldig of gaat het hier ook weer om het grote geld?
Hoe dan ook, dat er op zere tenen getrapt werd is duidelijk. Terwijl WikiLeaks nog steeds een stroom nieuwe documenten publiceert, neemt de weerstand toe. Directeur van PayPal, Osama Bedier, heeft toegegeven dat ze onder druk van de Amerikaanse regering hebben besloten om WikiLeaks te weren en dat is niet de enige geldschieter die zich terugtrekt. Een typisch staaltje van Amerikaanse wereld dominantie. . Als je iets doet wat BB onwelgevallig is, pakken ze je.en dat heeft de grote baas achter WikiLeaks letterlijk ondervonden. Nu is hij opgepakt ( heeft zichzelf aangeboden) wegens vermeende verkrachting van twee Zweedse vrouwen. Aanvankelijk waren die niet van plan om aangifte te doen bij de politie maar toen ze erachter kwamen dat ze beiden het bed deelden met de op dit moment meest besproken man ter wereld besloten beide vrouwen uit angst voor gelachtsziekten- toch maar naar de politie te stappen. Ik zou uit angst voor geslachtsziekten naar een dokter gaan in plaats van naar de politie, maar dat is wellicht zeer naïef gedacht van mij.
Maar mij gaat het erom om nog eens aan te stippen welk een krachtig mediamiddel internet geworden is. Vandaag werden we er in ons eigen kippenland nog eens mee geconfronteerd toen een e-mail van Frank Vandenbroucke uitlekte en een bom legt onder de al zo moeilijke gesprekken!. Is het dan ook niet te begrijpen dat ook in bloggenland veel mensen niet echt voor hun mening durven uitkomen uit schrik om een sticker opgeplakt te worden?
Tot zover internet en BB.
Hebben jullie gisterenavond ook naar God en klein Pierke gekeken?
God en klein Pierke was een prachtige reportage van zeer hoog niveau van Martin Heylen, waarin Ex kardinaal Danneels niet gespaard werd. Na zijn gesmaakte odysseeën door Amerika, Siberië en China is Martin Heylen voor zijn nieuwe programma 'God en klein Pierke' maar eens in eigen land gaan zoeken. Een jaar lang stalkte hij acht bekende Belgen en daaronder ook Godfried Danneels.
Heylen kreeg af en toe de mens achter de sfinx Danneels te zien, een mens die zegt dat hij veel pijn heeft maar blijft volhouden dat hem weinig schuld treft! Danneels oogde nooit zo kapot als in dat stukje televisie. Hij was in mijn ogen een zeer integer man, en dat sierde hem. Ooit was het een man van aanzien, nu mag hij mee in de poel van het verderf zwemmen samen met zijn maat Vangeluwe en die andere deugnieten. Ik ben katholiek opgevoed maar heb dat intussen naast mij gelegd. Ik balanceerde dan ook tussen medelijden met een oude man en ontgoocheling dat hij die unieke kans niet aangreep om excuses te vragen of een mea culpa te slaan. Neen , er kwam zelfs geen woord over een inschattingsfout over zijn lippen. Gelukkig had hij met Heylen niet de journalist die in een interview iemand hard aanpakt! Helemaal op het einde verloor de schijnbaar onverstoorbare kardinaal zowaar even zijn geduld en ging zijn stemtimbre even de hoogte in omdat Heylen toch maar bleef doorbomen over het misbruik in de kerk! "We moeten een beetje ophouden met over die pedofilie nog verder te doen. Op het einde word je daar zo moe van.. reageerde Danneels .
Moet er nog zout zijn?
Absoluut want we zitten blijkbaar in sommige gemeente al aan het einde van onze reserves en de winter moet nog beginnen!!
Is de Sint geweest? Hij ging ons huisje voorbij nochtans zijn er hier geen stoute....
Misschien hoorde hij ook mijn vraag niet?
Twee zestigers praten met elkaar over ouder worden. Zegt Antoon :
'Het probleem bij vrouwen is dat ze weigeren te aanvaarden dat ze ouder worden Ze gebruiken allerlei trucjes om het te verbergen.'
'Je hebt het bij het rechte eind,' zegt Grad.
'Ik ken een middel om hen te ontmaskeren. Als je wilt weten of je vrouw hardhorig wordt, ga dan op tien meter van haar vandaan zitten en stel een vraag. Als ze niet antwoordt ga je op vijf meter afstand zitten en stel de vraag opnieuw, dan op twee meter en tenslotte op één meter.'
Antoon vindt het een schitterend idee en thuis gekomen neemt hij meteen de proef op de som. Terwijl vrouwlief in de tuin de was ophangt, gaat hij op een tiental meter van haar vandaan zitten en vraagt:
'Schat , wat eten we deze middag?' Er komt geen antwoord. Hij verkleint de afstand met ongeveer de helft en stelt de vraag opnieuw:
'Schat , wat eten we deze middag?' Er komt geen antwoord. Hij komt nog dichterbij zitten en vraagt:
'Schat, wat eten we deze middag?'
Opnieuw geen antwoord. Hij begrijpt er helemaal niets van, gaat naast haar staan en vraagt luid en klaar:
' Schat, wat eten we deze middag?'
De vrouw draait zich om, kijkt hem geërgerd aan en antwoordt: 'Voor de vierde keer, kip met friet!'
Een vader vertelt aan zijn zoon over Sinterklaas. Zegt de zoon: "Ach, schei toch uit pa met je Sinterklaas .Ik heb alles gevonden in de kelder, het kostuum, een baard en die staf. Ik geloof allang niet meer in Sinterklaas! " En,"zegt hij veder: "nu we toch kerels ondereen zijn, met die ooievaar kan je ook wel inpakken." Zegt z'n vader: "O ja, weet je dan hoe 't wel gaat?" "Ja," zegt hij, "Kinderen worden geboren en ik zal net zo lang zoeken tot ik die boor ook gevonden heb."
Het was nog vroeg. De opritten waren nog niet schoongeveegd. De sneeuw op de straat droeg sporen van fietsers op weg naar school of naar het werk en van kattenpootjes. Het laagje sneeuw op de huizen, straatstenen, boomtakken die nu tot het fijnste twijgje wit waren, de grijze lucht, het even opflikkeren van de sneeuwkristallen in het straatlicht, de gedempte geluiden, het gaf mijn geliefde straat iets onwezenlijks.
Het kraken van de sneeuw onder mijn schoenen toen ik de krant uit de brievenbus haalde, deed me ineens terugdenken aan snoep uit mijn kindertijd. Samengeperst wit poedersuiker onder een dun laagje chocolade, bestrooid met weer poedersuiker, niet voor niets heetten ze sneeuwballen. Ken je ze nog , ze stonden vroeger op iedere toonbank bij de kruidenier!
Als kind kon ik niet wachten tot ik dik ingeduffeld in de sneeuw mocht gaan spelen. Na een tijdje kwam ik dan weer naar binnen lopen met koude, rode, tintelende handen en - nadat ik wat warme melk had gedronken - huppelde ik onmiddellijk weer naar buiten om een sneeuwman te rollen en er de versleten klakke van mijn grootvader op te zetten. Het was ook mijn grootvader die van een oude, omgekeerde bierbak een sleetje ineen timmerde voor mij, er een stevig touw aan bevestigde en me zo over de bevroren weiden trok.
Dit alles flitste door mijn hoofd toen ik vanmorgen de eerste dikke sneeuwlaag bezoedelde om de krant uit de bus te halen. Heerlijk toch hé die vervlogen herinneringen. Ik geniet ervan zolang Mr Alzheimer zich er niet mee moeit!
)
een parabel over een boom die ontevreden is met zichzelf .
 "Laughing"){kind=icon}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}