Gisteren weer een top dag gehad met de klasgenoten van lang geleden... een goeie oefensessie gehad voor tong en lachspieren...en dat goed gevoel wil ik doorgeven .
Vandaag wil ik een goeie morgen wensen aan alle mensen
die het vanochtend niet zo een goeie morgen vinden. Aan diegenen die zich ziek voelen, aan diegenen die vernederd werden of de toekomst niet zo helder inzien
voor het moment ook aan die personen die door de bomen
het bos niet meer zien.
Vandaag wil ik ook een goeie morgen wensen aan alle gelukkige mensen die net nog zeiden: " Hé, er is weer een morgen en een nieuwe dag!"
Eergisteren op weg naar het "Wilde Westen " werd ik weer beroerd door " ce plat pays qui est le mien"...en de kale bomen langs de wegen en van het één kwam het andere. In een auto kan je toch niet veel doen als je niet zelf rijdt....
Iedereen zal zich hier wel op de één of andere manier in terugvinden, denk ik!
Ik ben nog fit van lijf en verstand,
Wel wat artrose in mijn heup en mijn knie.
Als ik me buk, is het net of ik sterretjes zie. Mijn pols is iets te snel, mijn bloeddruk wat te hoog.
maar ik ben nog fantastisch goed...zo op 't oog
Met de steunzolen die ik heb gekregen, loop ik weer langs 's Heerens wegen,
kom ik in de winkels en ook weer op het plein.
Wat heerlijk zo gezond te mogen zijn. Wel gebruik ik een tabletje om in slaap te komen en over vroeger te kunnen dromen.
Mijn geheugen is ook niet meer zoals het was
en ik ben weer vergeten wat ik gisteren nog las. Ook heb ik wat last met mijn ogen
en mijn rug raakt meer en meer gebogen.
De adem is wat korter, mijn keel vaak erg droog. Maar ik ben nog fantastisch...zo op 't oog.
Is het leven niet mooi, het gaat zo snel voorbij,
als ik kijk naar de foto's, over vroeger van mij.
Dan denk ik terug aan mijn jeugdige jaren.
Wilde ik een jas, dan moest ik heel lang sparen.
Ik ging fietsen en wandelen, overal heen,
en ik kende geen moeheid, zo het scheen. Nu ik ouder word, draag ik vaak blauw, grijs of zwart
en ik loop heel langzaam, vanwege mijn hart. Doe het maar op uw gemak, zei de cardioloog.
U bent nog fantastisch...zo op 't oog
De ouderdom is goud, ja begrijp me wel.
Als ik niet kan slapen en dan tot honderd tel.
Dan twijfel ik, denk ik of dat wel waar is en of dat beeld van goud niet een beetje raar is. Mijn tanden liggen in een glas, mijn bril op tafel, gehoorapparaat in mijn tas
Mijn steunzolen naast het bed op de stoel. U weet dus wat ik met die twijfel bedoel. Trek niets in twijfel, zei de pedagoog.
U bent nog fantastisch goed...zo op 't oog.
En 's morgens als ik ben opgestaan
en eerst de afwas heb gedaan, lees ik het laatste nieuws in de krant.
Ik wil toch bijblijven en naderhand doe ik van alles, eerst geef ik de planten water, de kamer stoffen doe ik later. Wel gaat alles wat traag heb na 't eten wat last van mijn maag.
Maar ik wil niet zeuren, want 't mag,
dat is heel gewoon op je oude dag.
Aanvaard het rustig zei de psycholoog..
U bent nog fantastisch goed...zo op 't oog.
In mijn vorig logje foto's van de herfst, vandaag een expressie van datzelfde herfstgevoel in een vleugje poëzie...
De ziel ingenomen door herfstkleur.
Bij het opstaan raakt ze zachtjes het
blad aan, streelt tezelfdertijd het hout.
Zinderen onder een rood satijnen laken.
Wanneer de dageraad uit een diepe
slaap ontwaakt, kleedt zij de mist aan.
Herfstkleur prikkelt ook de ogen. De vlam
van late zomer wordt opnieuw aangestoken.
Langs velden en wegen geniet ik van
haar unieke kleurenrijkdom. Het groene varieert naar geel oranje tot rood en bruin.
Telkens weer staat de natuur in vuur en vlam.
Herfst is ook de tijd van paddenstoelen in elk formaat , diverse kleur.
diep in de bossen goed verborgen maar ook vlakbij, zo voor de deur.
Soms eetbaar, soms ook giftig, iets geheimzinnigs in hun zijn. Soms overvloedig, soms als eenling
één enkele dienend als medicijn.
Ze groeien als niemand het ziet
vroeg in de ochtend of s nachts
in zachte bedden van heide en mos, op plekken waar tussen
de bomen het zonlicht
kan doordringen tot in het gras.
De avond valt opnieuw, het wordt donker
. Onderweg naar deugdoende nachtrust ontvoert mij de herfstkleur naar haar sprookjesachtig paradijs.
Heerlijk dromen in een harmonie van klank en kleur.
Oud mogen worden is een zegen,
maar t zijn de jaren die wegen.
Het geheugen laat het weten,
men begint alles te vergeten.
t Gehoor, t gezicht is aangetast, en iedere beweging zorgt voor last!
Slapen zoals voorheen, vergeet dit maar meteen.
Want slapeloze nachten,
dat staat u te wachten!
En medicijnen die worden voorgeschreven, dat is voor gans uw verder leven.
Begin maar iedere morgen,
met u goed te verzorgen!
U mag ook niet vergeten, wat u niet meer mag eten.
En voor het drinken, wat zal het zijn? Altijd en alleen nog vogelwijn!
Over de vermoeidheid spreek ik niet,
het volstaat dat u ons goed beziet!
Trappen werden vroeger op en af gelopen,
nu is het eerder op en af gekropen! Reizen, feesten, t was een lust.
Nu zoekt men alleen nog rust!
Winkelen of wandelen, gaan
lang recht blijven staan,
is ook al uit den boze,
t zorgt voor pijn, t is artrose!
Dit alles en nog meer
Zorgt voor last en dat doet zeer! Dit noemt men dan de schone ouden dag
Laat mij toe dat ik eens even lach
Laat mijn Muze me in de steek dan zijn jullie er nog steeds om mij te inspireren. Zo las ik bij Rozemarijn een mooi gedichtje dat ze maakte over de puzzel van het leven en dat inspireerde me tot het volgende...
De meesten mensen houden van puzzelen en dat puzzelen vind je heel breed terug in het dagelijkse leven.
In de krant, op de I-pads, op de televisie vind je spelpuzzels en dit getuigt van de fascinatie voor raadsels.
Het fijne is dat je van tevoren weet dat er een uitkomst is en dat geeft je een houvast en doel tegelijk.
Het grootste puzzelspel is echter ons dagelijkse leven en hier lijkt de uitkomst minder duidelijk.
Hier liggen de spelregels niet vast voor deze dynamische puzzel...
We zitten dus gekneld in de paradox dat we enerzijds het leven een complexe puzzel vinden en tegelijk worden we aangetrokken door de grenzeloosheid van dit spel. Of eenvoudig gezegd...
Als een puzzel
zo is het leven.
Bestaande uit vele stukjes door ervaring gegeven.
De gekregen stukjes
bekijk je één voor één.
Je wilt ze leggen
maar dat gaat soms niet meteen
De stukjes van die puzzel
kunnen erg moeilijk zijn.
Het juiste plekje niet te vinden
dat doet soms erg veel pijn.
Hoe lang je over de puzzel doet
is dan ook niet te zeggen
ieder heeft zijn eigen levenspuzzel
die hij in elkaar moet leggen.
Leven kan mooi zijn
limietloos geluk.
Soms echter is het somber en stressvol,
soms veel te druk.
Elkeen heeft recht om zijn leven te leven,
zij het nu kwaad of gunstig gezind.
Maar op het eind van de dag is er niks mooier dan de glimlach van een kind.
Doch ergens ver weg
waar leven niet wordt geleefd,
waar leven doodgaan is
tenzij je overleeft. Daar droomt men van een wereld
met minimaal geluk,
al hebben zij die kunnen helpen
het soms wel te druk.
En op die momenten
waar alles breekt voor het begint,
raakt niets me dieper
dan de tranen van een kind .
Eigenlijk heb ik niet veel te vertellen vandaag enkel .. de goede rapportjes zijn binnen en de vakantie kan beginnen!! En zie... ik kan dichten zonder mijn gat op te lichten!! haha Omdat de inspiratie er niet is, grijp ik terug naar een gedicht dat ik toevallig tegenkwam en de moeite vond om hier te plaatsen!
Mijn armen zijn te klein ...
Als 't gebeurt dat je niet kunt slapen, omdat . . . omdat . . .
kom dan bij mij om je te warmen, ik maak een kamer voor je klaar, 'k zal je wiegen in mijn armen, en je strelen door je haar.
Zeg toch nooit 'ik wil niet meer leven', er is met jouw dood niemand gebaat. Dankzij jou heb ik dit geschreven, jij die mijn lied zo goed verstaat.
Als mijn gezang gedaan zal raken, en ik niet meer weet wat nog verteld, als het gebeurt dat ik niet kan slapen, van duizend angsten ben gekweld . . .
Kom ik bij jou om me te warmen, maak dan een kamer voor me klaar. Wieg me in je armen en streel me door mijn haar, streel me . . .
Willem Vermandere
)
