Kerst en Nieuwjaar zijn voorbij en nu zie ik hier nog een pakje liggen onder de kerstboom, een vierkanten doos met mooi geschenkpapier en de bijhorende strik. Het is niet dat de geschenkendoos iets speciaals is, maar het is vooral het feit dat de doos is blijven staan. Nog straffer is dat ik de doos niet zelf heb gezet en ook mijn half bedde weet er niets van af.Omdat we er de herkomst niet van kennen, maakt die doos mij curieus. Ik vraag me af of ik nu zat was toen ik dit pakje kocht of als ik misschien aan geheugenverlies lijd?
Na enige tijd ga ik gehurkt zitten voor de boom en neem de doos in handen. Het is geen grote maar ook geen kleine doos en volgens de grootte van de doos vind ik dat ze zeer licht weegt het lijkt wel of de doos leeg is. Misschien wil iemand mij een poets willen bakken en legde die daarom een lege doos onder de boom.. Mijn nieuwsgierigheid neemt toe en ik trek naar de keuken om een mes te halen waarmee ik de plakband doorsnijd. Daarna ga ik met de doos op de knieën in de zetel zitten. Het is even wringen om het deksel los te krijgen en voorzichtig til ik het naar boven om het naast mij in de zetel te zetten.
Sjongens wat is dat voor iets? Stil en bijna ademloos kijk ik in de doos. Ze lijkt leeg maar hoe dieper mijn blik naar de bodem gaat hoe meer ik zelf in de leegte van de doos lijk te verdwijnen. Hoewel de doos leeg is, zie ik de namen van verschillende mensen opduiken. Ik zie ons ma, ons pa, mijn schoonouders, vriendinnen en nog zoveel anderen die ons al zijn voorgegaan naar .. ja naar waar?
In stilte verzink ik in gedachten en hoe dieper ik zink hoe meer herinneringen ik op de bodem van de lege doos vind. Ik zie mijn ma in haar kapsterszaak altijd druk bezig . Ik zie haar naast mijn bed toen ik ziek was en iets verder in de doos staat ze dan weer te lachen met mijn onnozel doen. Af en toe wisselt het beeld als in een film en op zeker moment zie ik mij bij ons pa . Hij neemt mij mee naar de vinkenzetting en daar duwt hij zijn vinger tegen zijn lippen met een sssssttttt erbij om mij er op te wijzen dat ik stil moet zijn. Ik zie mij naar mijn ouders gaan voor een kruisje juist voor het slapen gaan. Waar is dat kruisje gebleven? In een hoekje van de doos staat meter met een zelfgemaakt kleedje klaar om het mij te laten passen en iets verder staat peter met zijn eeuwige vertrouwde klak op zijn hoofd klaar om mijn jaarlijkse zomerdraak te maken ( nu zeggen ze vlieger) . Ik zie zijn ruwe handen van ’t zware werk en ik zie zijn hart van goud bonzen alsof hij nog echt in leven is. We spreken heel even over alles en nog wat want ik was vaak in de buurt van peter maar een grote prater was hij niet.
Hoe meer ik naar de herinneringen kijk hoe meer de bodem van de doos bevochtigd wordt door mijn tranen. Tussen de vier wanden van de lege doos zie ik waar ik het meeste van hield, de mensen maar ook de natuur en de herinneringen aan mijn schoolgaande jeugdjaren.
Ik wandel in alle rust rond in mijn lege doos en vind het een prachtig geschenk. Nooit had ik gedacht dat een lege doos zoveel te bieden had! Langzaam onttrek ik mij aan al de herinneringen en besef dat de doos veel meer te bieden heeft dan de doodgewone tastbare geschenken. In feite kan de doos door iedereen geopend worden en kan iedereen de herinneringen ophalen als hij het wil.
Ik plaatst het deksel terug op de doos en geef ze een goedzichtbare plaats waar ik ze steeds kan vinden. Een schat aan herinneringen om ze af en toe terug tot leven te wekken. Even reizen naar een wereld waar mensen te vroeg vertrekken. Even denken dat het mooiste geschenk soms ontastbaar is. Even stilstaan bij het voorbije jaar en hopen op een goed en gezond 2019.
Een moeder komt met de dochter van zestien aan bij haar gynaecoloog.
"Wat is uw probleem?" vraagt de arts aan de moeder.
"Ik heb geen probleem dokter, maar er is iets met mijn dochter. Ze is de laatste tijd steeds misselijk, moet overgeven en ze komt plots aan."
De dokter onderzoekt de dochter zorgvuldig . "Mevrouw, ik weet niet hoe ik het u moet zeggen, maar uw dochter is zwanger. En ik denk al zo ongeveer een kleine drie maanden."
"Wat," roept de moeder uit, "dat kan niet. Mijn dochter is zelfs nog nooit in de buurt van een man geweest. Is het niet, schat?"
De dochter knikt bevestigend. "En ik heb zelfs nog nooit een man gekust," vult ze nog aan.
De dokter strijkt bedenkelijk over zijn gezicht en gaat naar het raam. Daar gekomen kijkt hij aandachtig naar buiten. Er valt een langdurige stilte. De moeder weet niet goed wat er gebeurt en wacht af. Na zo'n vijf minuten vraagt ze uiteindelijk.
"Dokter, is er iets daarbuiten, dat u zo blijft staren?"
"Ja," antwoordt de dokter, "de laatste keer dat dit gebeurde, schoot er een ster langs de hemel en kwamen er drie wijze koningen uit het oosten. Dat schouwspel wil ik absoluut niet missen."
We zitten weer in een nieuwe jaar en weer pieker ik me suf over wat ik jou dit jaar zal wensen want hoe weet ik wat jij graag toegewenst wordt? Hoe weet ik welke wens bij jou past? Misschien kies ik er wel één die, tot op de draad versleten, jou al duizend keer is toegewenst zodat je hem - met een verveelde zucht - bij de verzameling eendere wensen legt. En dat, terwijl misschien ergens een piepklein, heel speciaal, innig wensje al jàrenlang ongezien ligt te wachten. Een wens waarvan je al honderden keren hebt gedacht: waarom wenst me niemand déze? Stel je eens voor?
Daarom denk ik, vraag ik je : wat als je nu zelf eens jouw wens mag kiezen?
Zoek maar uit, rommel lekker in de grote stapel. Neem er gerust meer dan één, je mag best een beetje gulzig zijn. Wat denkt je van een stuk of zeven? Een geluksgetal zegt men! Trek ze één voor één uit de stapel. Draai ze om en om in jouw hand. Wik ze. Hou ze een eindje van je af zodat je ze beter bekijken kan. Ruik eraan. Proef. Vergelijk. Voel je helemaal vrij om te kiezen. Eén voorwaarde slechts: het moeten goede wensen zijn. Ingoede wensen. Wensen waarvan de vervulling je diep gelukkig maakt en als het kan ook anderen. Maar dat had je natuurlijk al begrepen.
Eenmaal goedgekeurd, leg de wensen behoedzaam op een rij. De vurigste vooraan. Wissel nog als je dat beter lijkt. Neem rustig je tijd. Ik wacht wel tot je klaar bent. En dan, ja dan.... Dan is daar het moment. Het moment dat ik jou, een beetje plechtig, die bedachtzaam gekozen wensen toewens en hoop dat die in vervulling mogen gaan in
Het leven is als een treinreis. Mensen stappen op en mensen stappen af. Er zijn haltes met een gelukkig weerzien en haltes met een droevig afscheid. Als je ervan uit gaat dat de levenstrein blijft staan en wacht tot jij klaar bent om op te stappen, dan heb je een grote kans dat je de trein straks gemist hebt. Want de trein des levens rijdt gewoon door.
Als we geboren worden stappen we op de trein en ontmoeten onze ouders. En we denken dat ze de hele reis bij ons zullen blijven. De realiteit is echter anders. Ze stappen uit op een station. Ze laten ons achter in de trein, zonder hun gezelschap, liefde en genegenheid. Maar er stappen andere mensen in. Mensen die tijdens de verdere reis voor ons heel belangrijk zullen zijn. Het zijn onze broers en zussen, onze vrienden en al de andere mensen die van ons houden.
Voor sommigen is de reis een leuke uitstap. Voor anderen is het een vervelende reis met zware bagage.
Sommigen laten na het uitstappen een grote leegte achter. Herinneringen zijn alles wat ons rest.
Anderen stappen in en onmiddellijk weer uit en geven ons enkel de tijd om hen slechts vluchtig te kennen. Soms zijn we verrast dat bepaalde medereizigers waarvan we houden in een ander rijtuig gaan zitten en ons verder alleen laten reizen. Natuurlijk houdt niemand ons tegen om hen in het andere rijtuig te gaan opzoeken. Soms kunnen we als we hen teruggevonden hebben niet meer naast hen gaan zitten, als die plaats al is ingenomen. Dat is niet erg, zo is de reis nu eenmaal: vol dromen en verrassingen, vol ontmoetingen en afscheid nemen, mee- en tegenvallers.
Soms zal je het gevoel hebben dat je in een sneltrein zit, soms het gevoel dat je in een boemeltreintje zit. En dat is prima! Alles heeft z’n eigen tijd en z’n specifieke doelen.
Soms mag je even uitrusten en soms krijg je “de volle laag”, maar dat betekent dat je deelneemt aan het leven en wie deelneemt aan het leven, zal ook veel beleven! .
Sommigen komen in ons leven binnen en gaan gewoon voorbij, anderen blijven hangen en laten voetsporen na die we nooit meer wissen .
Wat mezelf betreft wanneer ik de grote trein verlaat - er is geen terugreis - dan zal ik inderdaad droevig zijn maar aan de andere kant zal ik tevreden zijn omdat ik weet dat ik mijn best gedaan heb om een zo goed mogelijke reisgezel te zijn . Maar ik hoop dat ik nog een tijdje mag bollen...
Lieve , trouwe bezoekers ik voel me een beetje schuldig dat ik jullie in de kou liet staan de laatste tijd niettegenstaande sommigen hier dagelijks aankloppen .Mea culpa ,alhoewel... echt mijn schuld is het niet maar het is hier de laatste weken door omstandigheden zo druk geweest dat ik echt geen tijd of zin had om 's avonds nog mijn blogronde te doen. Maar dat jullie toch langskwamen dat is altijd een opstekertje en doet deugd daarom bedankt! Normaal zou het hier over een goeie week moeten rustiger worden al mag je natuurlijk de beer niet verkopen voor hij geschoten is..
Dit gezegd zijnde weten jullie dat ik wel nog leef, dat jullie allemaal een dikke knuffel krijgen en dat ik probeer om zodra het kan weer een tegenbezoekje te brengen.
Vind je het vreselijk om op te staan als het nog pikdonker is en wil je graag ’s avonds nog een wandelingetje maken in het daglicht? Wie de donkere dagen beu is, is niet alleen. Maar er is goed nieuws, want vanaf vandaag worden de dagen langer!
Even wat uitleg!
Eerst moeten we De winterwende meemaken: de kortste dag van het jaar. De datum waarop het noordelijk halfrond het verst van de zon af staat gekanteld, de winterzonnewende of het winterpunt, valt elk jaar op 21 december (in sommigen jaren 22 december) dus vandaag. Het mag dan ook geen verrassing heten dat uitgerekend de dagen voor Kerstmis, die exact rond de winterzonnewende vallen, het donkerst van allemaal zijn. De zon komt deze dagen pas rond 8:45 uur ’s morgens op en gaat al rond 16:30 uur ’s middags onder. Bovendien staat de zon midden op de dag met een hellingshoek slechts 15° bijzonder laag aan de horizon. Daardoor doet het ook overdag schemerachtig aan.
Vanaf 22 december beginnen de dagen weer langer te worden! 21 december was de kortste dag van het jaar en die ligt nu helemaal achter ons. Eindelijk!
Vanaf vandaag wordt het ’s ochtends vroeger licht en ’s avonds later donker. De winterwende, zoals dat heet, luidt ook de astronomische winter in.
Voilà nooit te oud om iets bij te leren, zeg ik dan . Een fijn weekend mensen!
Nu Kerst aan het naderen is, verandert per dag de aanblik van de huizen en de straten. Zowel binnen als buiten worden steeds meer gevels, bomen, vensters, potten, planten en voordeuren voorzien van kleine betoverende lichtjes die dapper de steeds vroeger invallende donkerte weerstaan.
Kerstverlichting noemen we het in dit van oorsprong christelijk – georiënteerde land. Maar de traditie om juist in deze tijd van het jaar het licht te vieren is veel ouder dan de kerst-traditie zelf.
Lang voordat de christenen besloten om het kerstfeest ( of moet ik nu winterfeest zeggen? Neen ik houd het bij ons traditioneel Kerstfeest!) in het midden van de winter te vieren, verjaagden de Germanen al rond 21 december het boze en begroetten het licht .Natuurlijk werd dat gevierd op de dagen dat het hier, in onze contreien het donkerst was.
Daarbij aansluitend, kozen in de 4de eeuw na Christus keizer Constantijn de Grote plus de „bevrijde bisschoppen” ervoor om de geboorte van Jezus in deze periode te programmeren. Hij werd immers door hen gezien als het licht van de wereld en eind december was toch al een feestperiode met bijhorende werkvrije dagen (toen al!).
Omringd door felverlichte bomen en huizen en een stralende Kerstboom hier naast mij kan ik jullie alleen maar zeggen geniet van deze laatste dagen van het jaar!
Je kunt er de vinger niet opleggen maar iets zit je dwars. Je hebt niks te klagen, alles loopt zoals het moet lopen maar toch stoort iets je. Je staat op in de morgen, begint aan je bezigheden en je hebt er gewoon geen zin in. Alles staat je tegen. Normaal ben je opgewekt, nu ben je vervelend. Je zit niet lekker in je vel en bent snel geïrriteerd. Eigenlijk zou je het liefst een potje gaan janken en je verstoppen onder de dekens tot het rotte gevoel weer voorbij is.
Herken jij dit? Heb jij ook van die dagen zoals hierboven beschreven? Dan ben je DOWN zoals de Engelsen zo plastisch zeggen. Letterlijk betekent het down " beneden" dus je humeur is "beneden" peil. Het is een beroerd gevoel, dat weten we wel. Maar waarom kan dit je zo plotsklaps overvallen terwijl er geen echte aanleiding voor is?
Je leest vaak dat downheid de voorloper is van depressiviteit. Maar wat als je nu zeker weet dat je niet depressief bent, waarom dan toch af en toe die downheid, dat gevoel dat soms komt opzetten en weer verdwijnt. Bijna elk mens heeft hier wel eens last van. Hoewel sommige het beschrijven als een chagrijnig gevoel, komt het op hetzelfde neer. Het verschil zit hierin; meestal weet je exact wat jou chagrijnig maakt maar weet je niet wat jou down maakt. Meestal trekt dat gevoel vanzelf weer weg. Dan relativeer je alle zaken weer naar normale proporties.
Ik werd heel langzaam wakker, ik wreef m'n ogen uit,
ik kon het niet geloven, maar voor de vensterruit,
viel zacht naar beneden, de eerste sneeuw. …..
Mijn mama kwam naar boven,
't Is tijd om op te staan,
mijn mama kwam naar boven,
kom trek je kleren aan,…….
Kijk eens naar omhoog en kijk
de lucht is grijs en zit vol vlokken
'k wou dat dit kon blijven duren
dat het nooit meer zou stoppen.....
Nu twintig jaar later ( euh..zoveel meer), heb ik geen zin om op te staan
nu twintig jaren later, kijk ik weer uit het raam,
mijn mama zal niet komen,
mijn mama is lang dood,
ze ligt al lang beneden, in de eerste sneeuw……
( Jan de Wilde)
Die flarden van het lied van Jan de Wilde kwamen spontaan bij me op toen ik deze morgen de gordijnen open trok en een witte stilte de tuin omarmde…een beetje weemoed , even stil worden dat doen die eerste vlokjes bij mij.
Donkere dagen voor kerst: waarom altijd in deze tijd van het jaar?
De periode vlak voor de kerst is de meest donkere periode van het hele jaar. De ochtend begint laat, de avond vroeg en zelfs midden op de dag is het vaak nog schemerachtig. In de volksmond wordt er vaak gesproken over de ‘donkere dagen voor kerst’. Dan vraag ik me af hoe het kan dat exact nu de meest duistere periode van het jaar plaatsvindt? Leve google!
Het is allemaal te koppelen aan de stand van de zon ten opzichte van de aarde. Om dit te kunnen begrijpen is een stukje astronomie vereist. De aarde staat niet geheel ‘recht’ in relatie tot de zon. In werkelijkheid vertoont de aardas een afwijking van 23,5° met haar baan om de zon. Gedurende de omloop van de aarde blijft de scheefstand in dezelfde richting hetzelfde. Als gevolg hiervan helt gedurende het ene half jaar het noordelijk halfrond meer richting de zon, waardoor dit deel langduriger beschenen wordt. Het andere half jaar helt het zuidelijk halfrond sterker richting de zon en wordt deze helft meer beschenen. Dit alles heeft effect op de hoeveelheid zonlicht en temperatuur.
In onze winter staat het noordelijk halfrond het verst van de zon afgebogen waardoor de hoeveelheid zonneschijn hier minder is. De dagen zijn kort: ’s morgens wordt het laat licht en ’s avonds vroeg donker. Ook is de hellingshoek van de zon ten opzichte van het aardoppervlak klein, waardoor er sprake is van een lage concentratie zonne-energie per vierkante meter. Al deze factoren leiden ertoe dat het oppervlak van het noordelijk halfrond maar in zeer geringe mate wordt opgewarmd. De temperaturen zijn daarom laag.
In de zomer zijn de rollen omgedraaid. Dan staat het noordelijk halfrond het meest naar de zon toe gebogen. Het ontvangt veel licht, de dagen zijn lang en de hellingshoek van de zon is groter (de zonnestralen vallen ‘rechter’ op de aarde). Daardoor kan het aardoppervlak veel sterker verhit worden en zijn de temperaturen op het noordelijk halfrond hoog. Maar er is nog iets. Voor onze beleving van het weer buiten is het niet zozeer de totale daglengte die ertoe doet, maar vooral hoe vaak de zon achter het wolkendek vandaan komt en dus zichtbaar is. De weerinstituten KMI en KNMI meten daarom maandelijks de zonuren: het aantal uren waarop de zon als zodanig te zien is. Over een periode van 30 jaar worden deze cijfers per maand verwerkt tot gemiddelden. Het zal je niet verbazen dat december als somberste maand uit de bus komt: gemiddeld over de Benelux noteren we slechts 45 zonuren in de decembermaand, het laagste van alle maanden.
Sinterklaas is voorbij, tijd om hier ten huize Natoken de Kerstboom te zetten. Eigenlijk begin ik er wat tegenop te zien, al dat werk voor zo'n 14 dagen à 3 weken maar de kleinkinderen vinden het nog altijd top dus zal ook dit jaar onze kunstboom op zijn plaatsje flikkeren.
Nooit zou hier een nepkerstboom in huis komen, dat had ik mezelf gezworen. Geen Kerst zonder echte spar in huis. Al was het in december het bleef altijd een hele karwei : boom halen waar amper nog een kluit aan hangt, auto vol met aarde en takkenresten, aarde en grote pot aanslepen op het terras, boom in pot, terras bezemen, boom verslepen tot in de living, meubels verzetten, boom proberen rechtop te zetten, stofzuigen… Boom valt om, opnieuw beginnen. Om nog maar niet te spreken van de afbraak na Nieuwjaar. Degenen die beweren dat ze zo een den tot het volgende jaar kunnen overhouden zijn minderheden. We hadden er ooit bijna één die aanstalten maakte om te overleven. Hij heeft het slechts enkele maanden volgehouden daar in de kippenren met al die mest.
Maar op zekere dag - lang geleden - trok ik naar een groot supercentrum en daar stond hij dan een reuze exemplaar van meer dan 2 meter. Ik draaide er omheen, keurde hem, twijfelde en liep weer weg. Ik ben niet zo voor onechte dingen. Ik moest de volgende dag weer in de buurt zijn. Hij stond er nog. Ik nam hem mee, op goed geluk. Ik zette hem de volgende dag op als verrassing voor mijn slaapgenoot als hij thuis kwam van het werk! Grappig hoe je zo’n takken aan een met naalden bedekte plastic hoofdstam bevestigt. In elk ijzeren gaatje van de stam past precies een tak met een zelfde kleurlabeltje. Er ontbrak niets, de boom was compleet. Mijn kinderen zullen het verschil niet eens merken dacht ik toen. Ik wel natuurlijk, maar ik ben sterk in het relativeren: die boom behoeft namelijk geen water en is in een mum van tijd opgezet ( euh laat die mum toch maar valen ) en verliest geen enkele naald. Je kan naar believen takken ombuigen en die met vijftig tegelijk naar de zolder brengen zonder dat ze ooit bruin zullen worden.
De moraal van het verhaal is dat een kerstboom binnenshuis voor mij niet meer kan geassocieerd worden met de levende bomen die in onze tuin staan. Dat kost- en dierbare plantgoed hoeven we niet meer te rooien voor een luttele drie weken van gezelligheid. Hoe kon ik het vroeger over mijn hart krijgen om toe te zien hoe gezonde sparren verbrand worden na het Kerstgebeuren of erger nog dat ze in de fleur van hun leven werden gekettingzaagd? Kortom: ik heb de levende planten lief en daarom staat hier elk jaar onze kunstboom. Voilà.
Voor onze jeugd is die erge examenperiode weer daar. Voor de leerkrachten wachten weer stapels verbeteringen maar soms, heel soms zitten er toch prachtige examenpareltjes bij
NEDERLANDS (1 tso):
- De trappen van vergelijking : De positief, de comparatief en de aperitief.
- Uit een opstel: Stappend door het landschap naderde de kerktoren.
- Een zelfstandig journalist is een taxfree-journalist. ENGELS (3 aso):
- Verklaar : 'workaholic'. Verslaafd aan werken en alcohol.
- Vertaal : 'Een vleermuis.' a floddermouse -
Vertaal : 'Een mooie vrouw.' A bediful woman.
- Uit een opstel : He shot three times and now he is dad.
A person who doesn't eat meat, is a vegetable.
FRANS ( 3 aso):
- Vertaal : 'Duitsland was de vijand'. La Germaine était la viande -
- Traduisez : 'Ce soir c'est la finale de la coupe du monde'. Vanavond is het de finale van... de haarsnit van het volk. -
- Vertaal : 'Een woordenboek'. Un prisma -
- Vertaal : 'Nou en of !!' Maintenant et ou !!
GESCHIEDENIS (5+6 lj):
- Wat is Bouillon? -De stad van de bouillonblokjes.
- Beschrijf de reisroute van Christoffel Columbus in 1492. -Via het Suez-kanaal.
- Wat deed Clovis om de Alemannen te overwinnen? -Vechten.
- De steden ontstonden doordat er mensen in de steden gingen wonen.
- Vroeger leefden de mensen van armoe.
GODSDIENST (zelfde graadsklas)
- Noem een paar vreemde godsdiensten. -De bamboes en de honda's.
- Verklaar de naam van de stad Babylon.- Daar is een belangrijke baby geboren
- Waarom kwamen de eerste missionarissen vooral uit Ierland?- Omdat ze er daar te veel hadden.
BIOLOGIE (1 aso):
- Tijdens de ovatie is de vrouw vruchtbaar.
- Een betovergrootvader is een bedlegerige overgrootvader die zich in een terminale fase bevindt.
- Geef een symptoom van zware brandwonden.- Assen.
- Sinds wanneer kan de mens rechtop lopen?- Een jaar na de geboorte. -
'Padden hebben een uitwendige bevruchting'. Wat betekent dat?- Als ze kinderen hebben, smijten ze de mannen buiten!!.
- Wanneer is een meisje geslachtsrijp?- Wanneer ze vruchten kan geven.
Ik weet niet of de schimmel van de Sint pastinaak lust maar ik heb wel de grootste uit de tuin gekozen . Hopelijk is het paard niet te kieskeurig want gaaf is de pastinaak niet maar wel onbespoten.
Of er nu morgenvroeg iets anders in mijn schoentje zal liggen dat vertel ik julllie wel
Op een morgen doet een pastoor de deur van zijn kerk open en vindt daar ...... een dode ezel. Hij weet niet goed wat te doen en belt dan maar de burgemeester met het verzoek om het dier te laten weghalen.
'Los uw problemen zelf op', zegt de burgemeester, die feitelijk een gloeiende hekel aan de pastoor heeft. 'Per slot van rekening is het uw taak de doden te begraven !'
'Daarom bel ik u juist op', zegt de pastoor.
'Volgens het reglement moet ik eerst de familie raadplegen !'
Natuurlijk bestaan Sinterklaas en zijn Zwarte Piet!
Hij komt…hij komt de lieve, goede Sint..
Toen ik onlangs mijn boodschappen deed, stond ik daar plots in een lange file. Ik dacht eerst nog dat de saucissen of de gluhwein in reclame stonden, maar het viel mij op hoeveel kinderen er in die file stonden. Toen ik even boven hun hoofden uitkeek, zag ik de ware reden van hun bezoek. De Sint is weer in het land!
Ik haastte mij naar huis om rap een brief te schrijven met al mijn wensen tot ik eraan dacht dat ik verleden jaar ook één geschreven had en er geen antwoord op gekregen heb. Toen ik in mijn archieven ging kijken, was het niet alleen verleden jaar dat hij mij vergeten was, maar al meer dan 65j dat hij hier niet meer door de schouw “ nederdaalde”.
Daar lagen ze allemaal naast elkaar, mijn brieven met veel vlijt geschreven. Al mijn wensen in schoonschrift zodat de Sint ze met zijn gewone bril zou kunnen lezen. Maar nee…ik kreeg ze allemaal terug en paste jaar na jaar mijn wensen aan. De eerste brieven durf ik zelfs niet meer te versturen uit vrees dat de Sint en zijn Pieten hun lach niet zouden kunnen inhouden. Ja, wie vraagt er nu nog een houten blokkendoos of een zak met knikkers ( ja zo eentje was ik) of zo’n oude plastic pop zonder haar ( dat stond er blijkbaar toch niet lang op! )
Sommige van mijn wensen behoren al tot het antieke speelgoed en worden duur aangekocht om als decoratie op één of ander meubilair te belanden en het met een strenge wijzende vinger te verdedigen tegen de grijpgrage handjes van kinderen die het speelgoed met ongeloof aankijken.Soms stel ik mij de vraag of er nog wel brieven geschreven worden naar de Sint, of zou de jeugd tegenwoordig een mailtje sturen met een digitale foto van een schoen met een virtuele wortel of raap erin?
Ja, waar is de tijd dat peter op het veld een schone raap uitzocht voor de schimmel van de Sint, de ezels van de pieten kregen dan weer een paar wortels die normaal gezien voor de hutsepot bestemd waren. Alles werd netjes met de schoongeschreven brief in mijn stinkende schoenen gelegd en raar maar waar, ’s anderdaags was alles verdwenen.
Ik kon naar het schijnt heel braaf zijn in de periode van Sinterklaas en dat zal de Sint ook wel gelezen hebben in zijn groot Sintenboek. De nacht van 5 op 6 december kroop ik altijd wreed nerveus in mijn bed en lag ik aandachtig te luisteren of ik de Sint of zijn Pieten niet op ons dak hoorde stappen. Ik hield ook het dak van de buren in het oog want de oude man zou zich maar eens moeten vergissen. 6 december was de dag waar ik haastig de trap naar beneden liep op zoek naar mijn schoen. Het speelgoed lag op de grond zoals de Pieten het altijd leggen omdat ze geen tijd hebben om alles schoon te schikken. Op tafel lagen snoep , mandarijntjes en rode appeltjes en het leken vaak dezelfde als deze die ons ma twee dagen eerder had gekocht. Varkentjes en fruit in marsepein en een grote zak “nick-nackjes” lagen naast de chocoladen Klaasfiguurtjes. De Sint wist wel hoe hij de kinderen kon bekoren in die tijd en wist vooral hoe eenvoudige dingen te "etaleren" zodat het meer zou lijken. Een paar boeken maakten het lijstje altijd compleet.
Als ik nu naar het lijstje van de kinderen kijk, dan was een kinderhand vroeger vlug gevuld. De jeugd groeit en blijkbaar zijn ook hun schoenen gegroeid want in mijn tijd had de Sint zelfs niet de moeite gedaan om een computer in de schoenen te krijgen.
De Sint moet mee met zijn tijd en door ons modernisme evolueert ook de jeugd. Het is soms moeilijk om de waarde van de Sint terug te vinden in onze maatschappij waar de heilige man verdrongen wordt door het commerciële, om nog maar te zwijgen dat hij elk jaar vroeger moet opboksen tegen de Kerstman. Ja, dat is nog zo een fenomeen die zijn slee elk jaar vroeger komt parkeren.
Ik herinner mij nog hoeveel waarde de Sint had en hoe ze me thuis konden manipuleren om via hem mijn gedrag te bepalen. Maar, ik groeide en door de jaren verdween stilletjes het geloof in de heilige man.
Awel, jullie gaan mij misschien niet geloven, maar sinds de dag dat ik met stoere uitspraken tegenover mijn vrienden vertelde dat de Sint iemand van onze familie was en dat het toch geen echte was zoals in de boekjes is hij ook niet meer geweest.
Ik werd steeds ouder maar probeerde het geloof in de Sint nog terug te winnen door mijn schoenen te zetten maar ze bleven leeg. De Sint was vertrokken en mijn kinderjaren waren voorbij.
Maar dit jaar zal het anders zijn, ik zal het van alle daken roepen dat de Sint en Zwarte Piet wel bestaan! Och…voor mij hoeft hij de schoen niet meer te vullen, daarvoor heb ik teveel jaren overgeslagen. Laat hem maar langsgaan bij de kinderen die straks hun schoentje vullen en van wie de oogjes nog blinken omdat een gewone raap en wortel nog wat waarde in hun leven kunnen brengen.
Onlangs werd mij de vraag gesteld wat er zou gebeuren als het water van de zee 1m stijgt. Awel ,ik heb er eens zitten over nadenken - geen doomdenken - maar gewoon de voor en - nadelen bekeken.
We gaan zover niet meer moeten rijden om aan zee te geraken!!
We kunnen dan veel dichter schelpkes rapen! En diegenen die op “den dijk” wonen, moeten niet meer op de pier gaan staan om te vissen, maar kunnen dat van op hun balkon doen!
In plaats van je boot in de haven te leggen, kan je hem in je garage binnenvaren!
In plaats van in een hondendrol te trappen, kan je dan op een kwal trappen!
De kusttram wordt dan afgeschaft en je krijgt dan de roeitram.
De nadelen zijn,
dat de vis duurder gaat worden omdat die zal vermoeid zijn van die ene meter verder te zwemmen! De garnaalvissers gaan met hun paard van op het eerste verdiep naar beneden moeten duiken!
Ze gaan de duinen moeten verschuiven!
Ze gaan in monokini lopen in Brugge en dat gaat wreed veel accidenten geven .
Maar kom, laat ons nu eens keer serieus zijn!!! We zijn hier bezig over 1 meter!!!! Als het nu vloed is komt het water toch meer dan 1 meter omhoog en dan hebt ge nog zeker 50 meter tot aan de dijk!! Dus moet het eerst al 50 meter naar omhoog komen eer we gevaar lopen en dat is dan toch maar om de vier uur, want de rest trekt dan weer met eb naar Engeland .
Onze jongste wordt vandaag in de bloemetjes gezet.
Lieve Kitiara,
Als ik van al de foto’s die ik van jou heb een fotoboek zou maken, kreeg dat de titel: Het meisje met de duizend gezichten. De mensen die ik het zou laten zien, zouden het bijna niet geloven, maar ik kan ze verzekeren dat het steeds om hetzelfde meisje gaat. Hoe je kijkt, is op elke foto weer anders. Bovendien zie je soms ook alleen maar je achterhoofd, omdat je dan he-le-maal geen zin hebt om op de foto te gaan.
Ik verbaas me soms over al die verschillende gezichtsuitdrukkingen: lief, wijs, uitdagend, kinderlijk, quasi volwassen, ernstig, vrolijk, schattig, speels, verlegen, boos, verdrietig, dromerig, vrouwelijk, vermaakt, grappig, uitbundig, ingekeerd, geïnteresseerd, nukkig, innemend, doortastend, stoer. En dit dan nog weer op heel veel verschillende manieren. Zo kom ik makkelijk aan de duizend gezichten van mijn kleindochter.
Vandaag moet ik denken aan die dag 11 jaar geleden dat je werd geboren. Een klein, piepklein meisje. Het eerste wat ik van je zag, was je kleine kopje met de leuke haartjes. Al heel snel liet je zien wie je was: een lief, klein, innemend hummeltje met een grote eigen wil. Je bent nog steeds lief en innemend, niet meer zo klein, maar jouw eigen wil kan niemand ontgaan. Je bent een meisje dat telkens weer verrast en verbaast.
Daarom op vandaag een heel dikke kus en een gelukkige verjaardag Kitiara of Kitty zoals we soms plagend zeggen!
Waar is de tijd dat ik op een stoel stond om het raam te wassen en er nadien ook weer af sprong. Nu neem ik een trapladdertje... Ik liep de trappen op met twee treden tegelijk en ik gleed langs de trapleuning naar beneden, nu gebruik ik elke trede en de trapleuning als steun... Een dag felle inspanningen gedaan , de andere dag wat rustig aan...
Dat trammeke 7 stappen doet me toch iets en vooral beseffen dat ik nu de oude generatie ben. Dat is ouder worden ... en ook zal er geen enkele man nog een fluitconcert geven als ik langsloop en vermits ik ook geen fluitketel in huis heb, hoor ik helemaal niets meer fluiten ! Of het zouden mijn oren moeten zijn die door een dag shoppen in een druk shoppingcenter zelf aan het fluiten gaan.
)
