Even door bloggenland gewandeld en met gemengde gevoelens thuisgekomen…
Bij sommigen is alles kits achter de rits , bij anderen zijn er de dagelijkse beslommeringen en nog elders de zorgen om dierbaren die het niet meer alleen aankunnen of nog bij anderen het gevoel van stilaan geïsoleerd te geraken door het wegvallen van bekenden of vrienden..
Bij dit laatste had ik de spontane reactie dat ook mensen die niet weggevallen zijn langzaam uit je leven kunnen verdwijnen door andere interesses of doordat ze het niet echt belangrijk vinden om te “ werken” aan het onderhouden van contacten want zo zit het leven toch in elkaar niet? Wil je niet alleen zijn en wil je contact houden met vrienden, bekenden of familie dan moet je er op de één of ander manier voor gaan en juist daarin verschillen wij mensen nu eenmaal…Sommigen hebben genoeg aan hun leventje zoals het zich in hun onmiddellijke kring afspeelt en nemen de rest er wel bij als het past .. anderen hebben meer nood aan contact. Juist die verschillen maken het leven boeiend maar ook soms ontgoochelend ..
Het besef dat alles uiteindelijk zo relatief is en finaal voor iedereen maar één bestemming is …het wegvallen, het niet meer zijn, is dat een vorm van "oud" worden?
Neen ik zit niet in een dalletje maar de laatste maand zijn hier weer twee vrienden ontvallen die iets ouder zijn dan wij en dan word je toch met de feiten op de neus geduwd en besef je dat je nog zoveel uit het leven wil halen en wil genieten niet alleen met je familie maar ook met anderen die je pad kruisen en dat de tijd stilaan gelimiteerd is.
Gelukkig heb ik hier nog steeds mijn trouwe “ Emmausganger “ naast mij op wie ik steeds kan terugvallen als er al eens iets tegenzit of de dingen niet altijd verlopen zoals ik het gehoopt had! Dat is eigenlijk mijn grootste rijkdom momenteel, maar sssttt niet verder zeggen dat is tussen ons hé!!
|