Om bij tijd, eens terug te genieten van de plaatsen waar je ooit geweest bent! De wereld in een muisklik http://www.alovelyworld.com/index2.html
OP REIS MET DE BLAUWE VOGEL - Cruise op deNijl -
1.Lezers die het hele REISVERSLAG WENSEN TE LEZEN.... weet dat dit in omgekeerde orde staat.
Het begint met de terugreis 15.09.06 (zie blog vanaf 3december 06) en eindigt met het vertrek op 01.09.06 ( zie blog vanaf 3 oktober 06)
2.Verder wordt deze blog aangevuld met EGYPTE NU:actuele feiten en vondsten...
03-01-2008
Het schijnt dat ook in de oude tijden van Egypte
ook in de oude tijden van Egypte
Feng shui is een 4000 jaar oude Chinese wetenschap en betekent letterlijk wind en water, de twee belangrijkste natuurkrachten die energie naar ons toe brengen. Bij feng shui wordt uitgegaan van energiebanen die door het huis stromen. Door de juiste plaatsing van meubels, planten en accessoires zou die energiestromen in evenwicht kunnen worden gebracht, wat de kwaliteit van het leven positief kan beïnvloeden.
Het schijnt dat ook in de oude tijden van Egypte, men de steden bouwde op de energiebanen van de aarde. De straten liepen gelijk aan de positieve lijnen.
Daarom is in feng shui de positie van de voordeur van de woning zo belangrijk. Deze moet positieve energie, richting uw huis leiden. De achterdeur en ramen moeten daar niet recht tegenover zitten, want anders is deze energie zo weer kwijt.
Hoewel de legendarische vuurtoren van Alexandrie en het intellectuele middelpunt van de oude wereld: de Bibliotheca Alexandria zijn verdwenen, zijn er nog genoeg schatten uit de oudheid te bewonderen op uw verkenningstocht door deze grote kuststad.
De oude bibliotheek is inmiddels in ere hersteld en is veel meer dan alleen een prachtig gebouw. In het hartje van de stad bezoekt u het Grieks-Romeins Museum dat vertelt over het indrukwekkende verleden van deze stad.
Naast de beroemde Zuil van Pompeius kunt u duiken in de diepte van de griezelige Kom al-Sjoegafa-catacomben.
zo dacht men over het Westen .... (ik ben er al enkele malen geweest als toerist en heb er niets van gemerkt - blijkbaar moet je dat kunnen kunnen afleiden uit andere contacten- andré)
,,Bij jullie in het Westen is het normaal dat een broer en zus het met elkaar doen hè.'' ,,Hoe kom je daar nu bij?'' ,,Dat is gewoon zo. Iemand die ik ken, is in Europa geweest en die heeft het zelf gezien. '' NRC-correspondent Joris Luyendijk kijkt niet meer op van zulke gesprekken in Kairo. Het Westen? Dat is een poel van onzedelijkheid. Het Westen? Daar worden de media gecontroleerd door joden en daarom steunt het Westen Israël. Het Westen? Dat heeft ons ooit gekoloniseerd en nu proberen ze ons weer kapot te maken door ons te besmetten met hun racisme en pornografie.
Gesluierde vrouwen in een bus passeren het aanplakbiljet die een Egyptische film aankondigt waarin een gewone Egyptische familie te maken krijgt met een tienerdochter die zwanger blijkt. De film kreeg veel kritiek in Egypte. (Foto: AP)
Joris Luyendijk verruilt zijn standplaats Kairo voor Beiroet, hoofdstad van Libanon. Ter afsluiting van zijn verblijf in Egypte beschrijft hij hoe het toegaat in het land dat ooit onder de farao's eeuwenlang heerste over het Midden-Oosten. Toen was het de moeder van de wereld. Nu verpaupert het in sneltreinvaart.
Anders dan de toeristen die Egypte bezoeken heeft Joris Luyendijk veel contact gehad met de gewone' Egyptenaar. In het openbaar vervoer, in het koffiehuis, in de sloppenwijken of op de universitaire campus, overal hoor je hetzelfde. ,,Wist jij dat het Egyptische kind het intelligentste ter wereld is? Dat is wetenschappelijk bewezen.'' ,,Maar waarom is het hier dan zo'n puinhoop?'' ,,Door het slechte onderwijs komt onze intelligentie niet tot ontwikkeling. Dat is de schuld van het Westen.''
Egypte heeft 65 miljoen inwoners. Die wonen op een grondgebied dat nauwelijks groter is dan Nederland. Want Egypte is weliswaar een groot land, maar er kan eigenlijk alleen geleefd worden in de vruchtbare gebieden rond de Nijl, de rest is woestijn. Enkele miljoenen Egyptenaren leven in luxe, maar de meesten zijn straatarm: 26 miljoen Egyptenaren moeten rondkomen van één dollar of minder per dag. Veertig procent van de bevolking is analfabeet.
De armoede van Egypte is een verklaring voor alle complottheorieën waar Egyptenaren zo graag in geloven. Als het slecht gaat geef je nu eenmaal liever een ander de schuld dan jezelf.
En complottheorieën zijn er te over. Lady Di bijvoorbeeld is vermoord door de Amerikaanse CIA, omdat ze wilde trouwen met de Egyptenaar Dodi Fayed. Het Westen wenste geen moslim in de Britse koninklijk huis, dus ...
En: Drink je Pepsi? Dan steun je de zionisten, want Pepsi betekent Pay every penny to save Israël'.
Drink je Coca-Cola? Dan ben je een vijand van de islam, want het logo van Coca-Cola zegt in spiegelbeeld: Er is geen Mohammed'.
Een andere verklaring voor de haat van Egyptenaren tegen het Westen en Israël is het misverstand. Westerse tv-series, met name soaps, zijn in elk Nijldorpje te zien. Ze worden gretig bekeken. De conclusie van de kijker: zo gaat het dus in het Westen. En die beeldvorming wordt nog versterkt door het toerisme. Westerse vrouwelijke toeristen in bikini lopen er schaamtelozer bij dan hoeren in Egypte.
Luyendijk vergelijkt de beeldvorming in Egypte over het Westen met die van Europeanen over moslims en hij ziet overeenkomsten. Sommige westerlingen hebben een uitgesproken, vaak negatieve, mening over moslims. Hun kennis over de islam gaat niet verder dan wat anekdotes en wat nieuwsberichten. Alle informatie die ze krijgen interpreteren ze slechts op één manier. Net zoals dat in Egypte gebeurt.
Egypte is een dictatuur, maar van het milde' type. Er zijn geen democratische verkiezingen, vakbonden hebben geen enkele macht, de politieke oppositie wordt onderdrukt en moslimfundamentalisten worden in afschuwelijke gevangenissen opgeborgen. Daar staat tegenover dat de controle van de media aanzienlijk minder is dan in politiestaten als Libië, Syrië en Irak. De Egyptenaar kan buitenlandse zenders ontvangen - satellietschotels zijn zo goedkoop dat zelfs de sloppenwijken er vol mee staan. En ook de Arabische afdeling van BBC Worldsservice is storingvrij te beluisteren.
Maar hoeveel andere' informatie ook beschikbaar is, het lijkt wel of alle neuzen in Egypte in dezelfde richting wijzen. Jodenhaat, Westerlingenhaat, achtervolgingswaanzin en een extreem nationalisme, ze gaan erin als koek.
De armoede en het onbegrip kunnen dat slechts ten dele verklaren. President Mubarak en zijn regering hebben belang bij een massale haat tegen Israël en het Westen. Haat verenigt mensen en het sluit de rijen. In Egypte is een vestingmentaliteit ontstaan van wij tegenover de boze wereld'. De media bevorderen dat beeld en de Egyptenaar zegt: Mubarak is niet perfect en misschien wel een corrupte boef, maar zonder Mubarak wordt het allemaal nog veel erger.
Dan krijgt het Westen ons helemaal in zijn wurgende handen.
Gelukkig Nieuw Jaar! Gezondheid en Voorspoed AAN IEDERE BLOGGER & ZIJN/HAAR FAMILIE
Nieuwjaar in Europa
Historie
Eeuwenlang vierde men nieuwjaar niet op 1 januari, maar op 23 (Babyloniërs) of 25 maart (Romeinen). Daar kwam pas een eind aan in 153 voor Christus.
Toen stelde de senaat in Rome dat nieuwjaar op de eerste januari moest beginnen. Nieuwjaar was, onder druk van andere feesten, steeds verder verschoven en spoorde niet langer met het begin van het zonnejaar.
In de eeuw daarna verwaterde het gebruik, totdat Julius Caesar in 46 v. Chr. ingreep en 1 januari weer als de eerste dag van het jaar vaststelde.
Hij verbond nieuwjaar met een feest ter ere van de god Janus, heer van alle begin en bewaker van de poorten naar de hemel en de aarde.
Men beeldde hem af met twee gezichten. Het eerste keek terug naar het oude jaar (verleden), het andere blikte naar het nieuwe (toekomst). Het Janusfeest werd aanvankelijk sober gevierd, met het maken van goede voornemens en het geven van geschenken. In Frankrijk is dat nog steeds gebruikelijk.
Later ontstond het idee dat men zich tijdens de jaarwisseling moest zuiveren van alle kwade krachten uit de achterliggende periode. Daarom gingen veel Romeinen zich bij het Janusfeest en de geleidelijk ermee verbonden saturnalia (een soort carnaval) te buiten aan wilde feesten vol seks en alcohol.
Dit bracht christenen in hun begintijd ertoe andere data tot start van het nieuwe jaar te nemen.
Het Janusfeest bleek echter zo populair dat de kerk in de eerste helft van de vierde eeuw 'om' ging en 1 januari erkende als start van het jaar. Maar in plaats van te feesten, dienden christenen die dag te bidden en te vasten. De Concilies van Tours (567) en Toledo (633) schreven voor de eerste drie dagen van het jaar boetediensten en vastenoefeningen voor.
Op oudjaar vieren de katholieken het feest van Sint Silvester, paus ten tijde van Constantijn I. 's Avonds, en soms ook 's nachts, wordt er een kerkdienst gehouden. In protestantse kring gaat men op oudejaarsavond ook naar de kerk, om er degenen te gedenken die het afgelopen jaar zijn overleden, maar dat gebruik lijkt wat weg te ebben.
Traditie
In Europa, was Nieuwjaar vaak een tijd voor bijgeloof en 'het vertellen van de toekomst'. In sommige delen van Zwitserland en Oostenrijk vieren de mensen 'Sint Sylvester's avond'.
In 314 voor Christus was er een paus genaamd Sint Sylvester, en mensen geloofden dat hij een verschrikkelijk zeemonster had gevangen. Sindsdien wordt in delen van Oostenrijk en Zwitserland dit verhaal herdacht door de avond voor het nieuwe jaar verkleed te gaan in fantastische kostuums, en ze noemen zich dan: 'Sylvesterklauses'
In Griekenland, is Nieuwjaarsdag ook het feest van Sint Basil. Sint Basil is beroemd vanwege zijn vriendelijkheid. Griekse kinderen zetten hun schoenen bij de kachel op nieuwjaarsdag en hopen dat Sint Basil hun schoenen zal vullen met kado's.
In Schotland vullen ze in sommige dorpen vaten met teer en steken die aan en laten ze door de straten rollen. Op deze manier wordt het oude jaar opgebrand en mag het nieuwe jaar beginnen.
De Schotten geloven dat de eerste persoon die je huis binnenkomt in het nieuwe jaar je ofwel geluk of geen geluk brengt. Het meeste geluk zal een bezoeker met donker haar brengen die ook nog iets meebrengt. Dit gebruik wordt 'first-footing' genoemd.
Het nummer, 'Auld Lang Syne' wordt gezongen als de klok 12 uur slaat tijdens de jaarwisseling. Dit gebruik komt in veel landen over de hele wereld voor.
Tijdens de jaarwisseling worden er veel feesten gegeven die tot laat in de nacht duren. Het is een gebruik geworden dat iedereen een groet uitbrengt om 12 uur middernacht en dat de eerste minuten van het nieuwe jaar worden doorgebracht met familie en/of vrienden. Mensen dansen, zingen en brengen een toost uit op het nieuwe jaar.
Na deze viering is het tijd om voornemens te maken voor het nieuwe jaar. Dit is een lijst over hoe je zal gaan leven in het komende jaar. Deze traditie gaat terug naar de vroege Babylonische tijd.
Tegenwoordig is een populair voornemen: 'aan de lijn gaan doen om zo gewicht te verliezen' en 'stoppen met roken'. Vroeger was het bekendste voornemen: 'het teruggeven van geleende goederen' en dan met name die goederen die met de landbouw te maken hadden.
Eten & Drinken
Vrijwel alle volksgebruiken rond oud en nieuw zijn van ver voor het christendom. Het nieuwjaar wensen en het maken van goede voornemens zijn al genoemd.
Maar ook de rotjes, de vuurpijlen en de kerstboomverbrandingen hebben een lange geschiedenis. Ze herinneren aan het lawaai dat de Germanen maakten en de vuren die ze aanlegden om de wintergeesten te verdrijven. Het nuttigen van oliebollen en appelflappen is eveneens van zeer oude oorsprong en verwijst naar de heidense offerbroden.
En ook de appelbeignet heeft een mytische oorsprong. Onder andere de Franken geloofden dat alles wat de vorm van een ring had geluk met zich meebracht. Om dit te onderstrepen at men aan het eind van het jaar ringvormige lekkernijen.
Nieuwjaar is het feest van de toekomst. Voor je ligt een heel leeg jaar dat je in je fantasie kunt vullen met de mooiste plannen. Volgens de christelijke kalender is één januari nu de eerste dag van het nieuwe jaar.
Dat is niet altijd zo geweest. Andere begindata waren bijvoorbeeld 25 december, 1 maart, 25 maart en 1 september. Het is maar wat je afspreekt. Toch voelen de meeste mensen dat ze op 1 januari met iets heel nieuws, spannends, moois beginnen. Het is de allereerste dag om goede voornemens uit te voeren: niet meer roken, minder eten, meer sporten en een beetje aardiger zijn voor elkaar.
Op nieuwjaarsdag gaan veel mensen bij elkaar op nieuwjaarsvisite. De straten zien rood van het afgestoken vuurwerk. Op de tv klinkt het nieuwjaarsconcert en bij de koffie worden koude oliebollen van gisteren geserveerd. Je wenst elkaar veel geluk en iedereen stuurt iedereen een kaart. De postbodes beginnen het jaar dus met stress.
In sommige andere landen en bij volken met een andere kalender is het op een andere datum nieuwjaar. Chinezen bijvoorbeeld vieren hun nieuwjaarsdag later in januari of in februari. Joodse mensen vieren het in september of oktober.
Omdat een islamitisch jaar elf dagen korter duurt dan een christelijk jaar valt het nieuwjaar van de moslims steeds op een ander tijdstip. In het Midden-Oosten beginnen moslims hun nieuwjaarsdag met kijken naar het verschijnen van de maansikkel. Egyptische meisjes krijgen snoepjes in de vorm van een meisje; jongens krijgen snoepjes die een jongen op een paard voorstellen.
Het belangrijkste nieuwjaars-evenement in het oude Egypte schijnt het
Feest van Opet te zijn geweest.
Opet werd beschouwd als de moeder van Osiris in een afwijkende doctrine waar ze de vorm van een nijlpaard bezat.
Het Opet festival werd gevierd op 17 juli tijdens het begin van de jaarlijkse Nijloverstroming.
Het feest dat 19 dagen duurde, was voor de oude Egyptenaren het equivalent van onze nieuwjaarsviering. Tijdens deze 19 dagen reisde de god Amon van Karnak naar Luxor in een zonnenboot om in het huwelijk te treden met de godin Moet.
De tempel werd Ipet Resyt genoemd, wat de "zuidelijke harem van Amon" betekent. Beide goden reisden in hun zonnenboten op de Nijl, elkaar tegemoet.
Dat feest vond plaats in de eerste maand van het nieuwe jaar, omdat dan de Nijl overstroomd was
en het volk als gevolg hiervan niet kon werken.
In het huidige Afrika is nieuwjaar een landelijke feestdag.
Hoewel men van tevoren weet wanneer het nieuwe jaar begint, blijft men het gebruik om te wachten op de nieuwe maan in ere houden. De nieuwe maan moet namelijk gezien zijn voor het nieuwe jaar officieel kan worden uitgeroepen . De nieuwe maan wordt waargenomen vanuit de Muhammed Ali moskee op de top van de heuvel in Cairo.
Het bericht wordt dan doorgegeven aan de religieuze leider van Egypte, die Grand Mufti wordt genoemd en hij roept vervolgens het nieuwe jaar uit.
De mannen die buiten de moskee staan te wachten wensen elkaar een gelukkig nieuwjaar door 'Kol sana we enta tayeb' te zeggen en gaan dan naar huis om het nieuws aan hun families te vertellen.
Op oudejaarsdag kleedt iedereen zich in speciale kleding. Zelfs de meisjes mogen een helder gekleurde jurk dragen, terwijl hen normaal alleen wordt toegestaan zich in zwart te kleden.
Voor de volwassenen is nieuwjaar een dag om vrienden te bezoeken. In sommige dorpen gaat de vader of het hoofd van de familie gaat van huis tot huis om iedere familie een gelukkig nieuwjaar te wensen en mensen op te halen om mee te gaan om uiteindelijk bij het huis van de burgemeester te eindigen.
Gefrituurde vis, in zijn geheel of in moten, is een traditioneel en nog steeds heel geliefd gerecht in Egypte.
De heerlijke rode mul staat hoog aangeschreven, maar is vrij duur; u kunt hem in dit recept vervangen door witvis met stevig vlees.
Over het algemeen gesproken is vis al erg lekker met een partje citroen, maar de Egyptische keuken kent ook allerlei heerlijke vissauzen.
In deze saus zorgen hazelnoten voor een interessante structuur, terwijl de pijnboompitten hem een heel bijzondere smaak geven.
Als u de vis met alleen zout en citroen serveert, moet de vis gaar zijn. Bak de vis die in de saus wordt nagestoofd alleen rondom goudbruin.
ca. 1 kg witvis
bloem om te bestuiven
schone olie om te frituren
2 eetlepels olijfolie
2 uien, in dunne ringen
120 g hazelnoten, grof gehakt
50 g pijnboompitten
250 g tomaten, in schijfjes
3 eetlepels fijngesneden peterselie
zeezout
versgemalen zwarte peper
Maak de vis zorgvuldig schoon.
Snijd grote vissen in dikke moten en laat kleine visjes heel.
Dep de stukken zorgvuldig droog en wentel ze door de bloem.
Verhit intussen de frituurolie tot hij heet is (180°C) en laat de stukken vis er voorzichtig in glijden.
Frituur niet te veel stukken vis tegelijk, daardoor daalt de temperatuur van de olie te veel en wordt de vis papperig.
Frituur de stukken 5 - 10 minuten, tot ze knapperig en lichtbruin zijn. Schep ze uit de olie en laat ze uitlekken op keukenpapier.
Serveer ze zonder meer met zout, peper en partjes citroen, of maak de saus als hieronder aangegeven.
Verhit de 2 eetlepels olijfolie in een diepe pan en fruit hierin de uien gaar en lichtbruin. Voeg de hazelnoten en pijnboompitten toe en bak ze nog enkele minuten.
Voeg de schijfjes tomaat toe en bak ze gaar.
Overgiet de tomaten krap met water, schep er peterselie, zout en peper naar smaak door en laat alles nog enkele minuten zachtjes sudderen.
Leg de stukken vis voorzichtig in de pan, schep er wat saus over en laat ze nog 15 minuten sudderen; of verdeel de stukken vis in een ovenschaal, schep de saus erover en zet ze 15 minuten in een op 180°C voorverwarmde oven.
Serveer de vis warm met rijst of nieuwe aardappeltjes.
Op 28 augustus van het jaar 30 voor Chr. zoekt Octavianus, nu onder de naam Augustus ("grootgeworden"), haar op in haar paleis.
Augustus belooft haar van alles om hem maar met zich mee te laten gaan. Cleopatra heeft hem door, in werkelijkheid wil hij haar achter zijn strijdwagen binden en haar als een ordinaire slavin door de straten van Rome laten sleuren, terwijl zij door de menigte wordt nagejouwd.
Vervolgens zal zij gevangen worden gezet en wordt Egypte een provincie van Rome. Een paar dagen later blijkt al dat Augustus een gewetenloze schurk is, haar zoon en opvolger Caesarion wordt door zijn soldaten vermoord.
Toen Cleopatra dit nieuws vernam besloot ze een eind aan haar leven te maken. Ze laat een dienstmeisje haar een mand met vijgen brengen. In deze mand zit een slang, een adder, verstopt.
Als Cleopatra weer alleen is, steekt ze haar hand in de mand. Ze wordt gebeten en sterft door het slangengif op haar gouden bed, met naast zich haar stervende dienstmeiden Iras en Charmion.
Ook gaat het verhaal dat de drie vrouwen zichzelf hebben vergiftigd met een naald gedoopt in vergif dat in een sieraad was verstopt. Cleopatra was toen 39 jaar oud.
Haar lichaam wordt naast dat van Antonius bijgezet in een graf dat nooit is teruggevonden.
Met de dood van Cleopatra komt er voor goed een einde aan het tijdperk van de grote farao's van Egypte.
Egypte wordt nu echt een provincie van Rome, hoewel Octavianus zich zelf wel de nieuwe Egyptische farao noemt.
De verschillende kinderen van Cleopatra verdwijnen onder raadselachtige omstandigheden. Verder wordt de schat van Cleopatra (gouden en zilveren sieraden, juwelen, zilveren serviesgoed) omgesmolten en naar Rome gezonden.
De bevolking moet veel bezit afstaan en zware belastingen betalen, dit alles ter meerdere glorie van Rome.
CAIRO - Ongeveer 2000 Palestijnse pelgrims zijn na een bezoek aan Mekka op de terugweg gestrand voor de Egyptische kust. De reizigers verblijven op twee boten bij de haven van Nuweiba in de Rode Zee, aldus de BBC zaterdag op zijn website.
Egypte wil dat de Palestijnen terugreizen naar de Gazastrook via Aouja, een grensovergang die onder controle staat van Israël. De pelgrims willen zelf via Rafah reizen, de enige grensovergang die niet onder Israëlisch gezag staat.
Onder de passagiers zouden zich enkele hooggeplaatste leden van de militante Palestijnse beweging Hamas bevinden. Israël denkt dat sommigen van hen geld naar Gaza proberen te smokkelen. Hamas vreest dat Israël de pelgrims zal arresteren als ze via Aouja reizen.
De Gazastrook is in handen van Hamas. Circa 1,5 miljoen mensen wonen daar in grote armoede. De Israëlische regering heeft de kuststrook bijna volledig van de buitenwereld afgesloten.
Hamas-leden beschuldigen Egypte ervan te buigen voor de Israëlische druk. We zijn ons bewust van de Amerikaanse en Israëlische druk op Egypte, en wij sporen Egypte aan hier geen gehoor aan te geven, aldus een Hamas-functionaris.
De pelgrims zitten inmiddels twee dagen vast op de veerboten, zonder medicijnen. Ze hebben deelgenomen aan de islamitische hadj, de jaarlijkse bedevaart naar Saudi-Arabië.
Begin december mochten circa 2000 Palestijnse pelgrims de Gazastrook verlaten via Rafah. Maar de Egyptische autoriteiten spraken met de Israëlische minister van Defensie Ehud Barak af de reizigers op de terugweg niet meer via die grensovergang te laten passeren.
ZOLDER - Limburg heeft er een wereldkampioene bij. De 28-jarige Kim Dittrich die opgroeide in Zolder won de titel 'Bellydancer of the world'.
Kim Dittrich, met artiestennaam Khalida, behaalde tijdens het wereldkampioenschap in het Duitse Duisburg de top van de buikdansers. De 28-jarige groeide op in Zolder, woont momenteel in Duitsland en werkt in Nederland. 'Er dansten die dag 263 deelnemers uit de hele wereld. De concurrentie was groot en een eerste plaats had ik dan ook niet verwacht', verklaart Khalida. Maar in de hoofdcategorie Solo Klassiek Orientaals/Raks Sharki werd ze toch eerste.
'We moesten een choreografie op eigen muziek tonen en daarna improviseren op live drum muziek. De jury, bestaande uit beroemde danssterren, vertelde me achteraf dat ik vooral positief opviel door uitstraling, techniek en improvisatie.'
De Zolderse is nog maar vijf jaar bezig, ze werd geïnspireerd door het buikdansje van zangeres Shakira. In slechts vijf jaar tijd behaalde ze de wereldtop.
'Ik zou deze titel 'Bellydancer of the world' graag willen inzetten om het buikdansen in Europa te promoten als een volwaardige dansvorm en hoop dat het buikdansen nu nog meer populariteit zal winnen, ook in België.' (kvh)
In het Egypte van de farao's heeft dans altijd een voorname plaats ingenomen. Eerst alleen begeleid met handgeklap, komen er later steeds meer ritme-instrumenten aan te pas. De betekenis van dans is in hoofdzaak religieus.
Geen eredienst gaat voorbij, of er is muziek en dans in overvloed. Afbeeldingen uit die tijd, vaak in oude tempels en graftombes, bevestigen dat.
Het oud-Egyptische woord hbj staat oorspronkelijk voor de rituele dans ter ere van de hemelgodin Hathor (letterlijk: 'het oog van Horus of Oudjat'), later godin van liefde en vreugde, van muziek en dans. Bij die rituelen keren steeds vaker thema's terug als geboorte, dood en wedergeboorte. Vele dansfiguren hebben dan ook een magische betekenis: ze moeten de overledene beschermen tegen het kwade. Een mooie illustratie is een reliëf in de graftombe van Nianchknoem en Chnoemhotep in Sakkara, daterend van de Vijfde Dynastie. Danseressen houden hun handen boven het hoofd, waarmee ze 'het oog van Horus' uitbeelden.
Hathor is niet de enige godheid in het oude Egypte die zich met dans laat verwennen. Herodotus beschrijft in de vijfde eeuw voor Christus een optocht Nijlafwaarts, naar het festival van Bubastis, dat plaatsvindt ter ere van Bastet, de kat-godin:
Sommige vrouwen maken lawaai met hun crotalen [kleine cymbaaltjes], andere spelen de hele weg op hun auloi [dubbele hobo], en de rest van de mannen en vrouwen zingen en klappen in de handen. Op weg naar Bubastis stoppen zij bij elk dorp, leggen hun boot aan en beginnen te dansen op de muziek.
Stilaan komt dans los van zijn religieuze betekenis. Rijke en voorname mensen laten steeds vaker hun feesten opluisteren door danseresjes, begeleid door (vrouwelijke) muzikanten in linnen jurken.
Elke koningsharem heeft zijn danseressen, hbjt genoemd. Die staan lager aangeschreven dan de muzikanten, al noemt de farao hen 'vreugdeschenksters' (shmh-jb). Ze dansen naakt, met uitzondering van een heupgordel van houten kralen, waarin pitten rammelen tijdens het dansen. Hun dans bestaat uit acrobatische figuren en pirouettes, sierlijke handbewegingen en wiegende heupen, gekruid met handgeklap, kleppers en crotalen. Een Egyptisch reliëf toont een vrouw die met haar lichaam de 'brug' maakt, wat meer dan waarschijnlijk een religieus geladen dansfiguur is. Misschien houdt ze immers verband met Noet, de godin van de kosmos, die uitgebeeld wordt als een brug over de aarde. Vast staat in ieder geval dat hbj niet alleen 'dans' betekent, maar ook de naam is van de gymnastische oefening 'de brug', die nu nog altijd voorkomt in Indische dans.
Aan de voet van de piramides ontmoeten Zwart-Afrika, Azië en Europa elkaar. Egypte alleen bevat meer cultuurschatten en monumenten dan de rest van het Afrikaanse continent. Deze rijkdom heeft het land bijna uitsluitend te danken aan zijn farao-verleden.
Door het hoge culturele peil van het oude Egypte reikt zijn invloed ver buiten zijn grenzen, in alle windstreken. Egypte en Ethiopië hadden meermaals kontakt met elkaar en het zijn ook de 2 enigste afrikaanse landen die bouwwerken zoals obelisken met elkaar gemeen hebben. Op cultureel gebied hebben ze nog andere zaken gemeen. Zo komt de voorloper van de ney voor op Faraonische afbeeldingen en wordt diezelfde fluit nog altijd bespeeld in bepaalde afgelegen gebieden van Ethiopië. Bepaalde Faraonische harpen vindt je nog terug in Oeganda en Kenia.
Omgekeerd werken ook andere invloeden voortdurend in op het land, denken we maar aan de islam en de vroegere invloed van het oud-Romeinse rijk. Niet minder bepalend in de culturele ontwikkeling van Egypte is Afrika, dat via de Nijl in contact staat met het noorden. Invloeden van Nubische rijken langs de Nijl zijn even duidelijk merkbaar in de muziek van Egypte als de Afrikaanse bekkenbewegingen deel uitmaken van zijn dans
Van België of Europa zal Egypte wellicht geen geld kunnen eisen voor de reproducties van zijn duizend jaar oude kunstwerken.
Egypte denkt erover een wet in te voeren die reproducties van zijn oude kunstwerken verbiedt, tenzij men er geld voor overheeft. Het land wil onder meer auteursrechten opeisen voor zijn piramides, sfinxen en andere monumenten. Met dat geld willen de Egyptenaren hun eeuwenoude kunstwerken onderhouden.
Wim Criel, juridisch specialist, stelt zich de vraag hoe Egypte die rechten zal kunnen afdwingen. 'Auteursrechten vervallen een aantal jaar nadat de auteur, of in dit geval de architect overleden is. In België en Europa is dat 70 jaar, elders geldt een termijn van 50 jaar. Het kunstwerk maakt daarna automatisch deel uit van het publieke domein. Wil Egypte daarin verandering brengen, dan zal het de auteurswetgeving moeten aanpassen. Dat is niet evident.'
Ook voor Thierry Dachelet, directeur Communicatie van de Belgische auteursvereniging SABAM, lijkt het zeer onwaarschijnlijk dat België auteursrechten zal moeten betalen aan Egypte. 'Op welke juridische grond baseert Egypte zich? Het wetsontwerp stelt een wijzing van het Egyptische recht voor, maar dat is niet van toepassing bij ons.'
Volgens Criel betekenen auteursrechten vaak moeilijkheden voor de pers. 'Journalisten die bijvoorbeeld het Atomium of het Europees Parlement afbeelden, mogen dat alleen doen als de reproductie in nauw verband staat met de actualiteit.
Als dat niet het geval is, moet ervoor worden betaald. Maar bepalen hoe "nauw" dat verband is, is erg subjectief. Publieke monumenten waarop auteursrechten rusten, mogen enkel in beeld verschijnen als ze deel uitmaken van het straatbeeld.
Voor afbeeldingen die enkel het monument tonen, moet worden betaald. Maar in het geval van de piramides vermoed ik dat het voorlopig niet zo'n vaart zal lopen.'
(Novum/Ap) - Frankrijk is bereid Egypte te helpen met de ontwikkeling van zijn atoomprogramma. Dat heeft de Franse president Nicolas Sarkozy gezegd in een interview met een Egyptische krant.
"Ik vind het voor elk land een natuurlijke zaak om te streven naar atoomenergie", zei Sarkozy vrijdag tegen de regeringsgezinde krant Al-Ahram. "Geen land heeft op dit vlak zoveel expertise en ervaring als Frankrijk en als Egypte dat wil is Frankrijk bereid tot samenwerking."
Egyptische veiligheidsfunctionarissen hebben waarschuwingsschoten gelost om paparazzi uit de buurt van de boot van de Franse president Nicolas Sarkozy en zijn vriendin Carla Bruni te houden.
Het tripje van het prille liefdespaar leidt zowel in Egypte als in thuisland Frankrijk tot veel woede en kritiek.
Sarko en Bruni
Sarkozy en Bruni zijn deze week op vakantie in de badplaats Sharm el-Sheikh aan de Rode Zee. De veiligheidsdiensten vinden de waarschuwingsschoten tegen de opdringerige fotografen niet overdreven.
Draconisch Hij is een staatshoofd. Het is normaal dat de veiligheidsmaatregelen draconisch zijn, aldus een bron bij de Egyptische veiligheidsdiensten.
In het Egyptische parlement is kritiek geuit op de onlangs gescheiden Sarkozy, omdat hij eerder deze week in Luxor een hotelkamer deelde met zijn nieuwe liefde Bruni.
Volgens enkele parlementsleden had de Egyptische regering hier een stokje voor moeten steken.
Prostitutie 'Het regime heeft bij andere landen de indruk gewekt dat we officiële prostitutie door staatshoofden accepteren', zei het onafhankelijke parlementslid Gamal Zahran, volgens wie Sarkozy vervolgd had moeten worden.
Het is in hotels in Egypte gebruikelijk dat Egyptische en islamitische stellen die in dezelfde kamer willen slapen aantonen dat ze getrouwd zijn. Van niet-moslims wordt dit echter niet gevraagd.
In Frankrijk is ook al woedend gereageerd om het vakantiereisje van de Franse president met Bruni, aan wie hij al een aanzoek gedaan zou hebben. Politieke tegenstanders in commentatoren spreken er schande van Sarkozy gebruik maakt van de privéjet van de bevriende miljardair Vincent Bollore.
De 18de eeuw loopt ten einde. 1798, Senefelder vindt de lithografie uit, Napoleon Bonaparte bezoekt Egypte. Talleyrand had hem ervoor warm gemaakt. Eén van de redenen voor zijn uitstap is interesse voor oud-Egyptische geschiedenis.
"Egypte is het belangrijkste land ter wereld!" roept de jonge generaal geestdriftig uit. Maar hij reist graag in gezelschap. Bijgevolg komt hij met een aantal collega's. Dit wekt uiteraard enige wrevel op bij de autochtone bevolking. Logisch, want voor zo veel bezoekers was de toenmalige Egyptische hotelinfrastruktuur niet voorzien. Zijn omvangrijk gezelschap, onder toezicht van zijn goede vriend Kléber, telt niet minder dan 31.800 man! Napoleon neemt niet alleen collega's tijdens zijn bezoek mee, ook wetenschappers en kunstenaars maken deel uit van zijn gevolg.
De Egyptenaren kunnen er niet om lachten en er ontstaan konflikten. Bonaparte zoekt de symphatie van de Egyptische bevolking te winnen, maar tevergeefs. Niet wars van enige zelfverheerlijking laat hij zich graag El Sultan Kebir, 'de grote sultan' noemen. Het Franse gezelschap vindt op 19 juli 1799 de steen van Rosette.
De basis voor de Egyptologie (en de Egyptomanie) is gelegd. In Parijs verschijnen her en der aandenkens van het korte Franse bezoek aan het land van de Nijl. De belangstelling voor het land en zijn cultuur groeit van dan af zienderogen. Na het Franse bezoek volgen de Britten.
Verschillende van deze vrouwen zijn buitengewoon aantrekkelijk; sommige van hen zijn rijkelijk gekleed. Over het algemeen denk ik dat ze de fijnste vrouwen zijn van Egypte.
Zo denkt de Brit Edward Lane - die met meer dan normale nieuwsgierigheid, Egypte bezoekt - over de plaatselijke danseressen. In zijn meesterlijk boek "Manners and customs of the modern Egyptians", dat voor het eerst in het jaar 1836 verscheen, wijdt hij een heel hoofdstuk aan de dansmeisjes:
De ghawazee onderscheiden zich van de rest van de Egyptenaren, we kunnen er moeielijk aan twijfelen dat ze, zoals ze zelf beweren tot een verschillend ras behoren. Ze noemen zichzelf "Baramikeh", afstammelingen van de beroemde familie die eerst in de gunst, en later in ongenade vielen van Haroen al-Rasjid.
In verschillende oud-Egyptische tombes vinden we voorstellingen van vrouwen dansend op private gelegenheden, op de tonen van verschillende instrumenten, juist zoals de moderne ghawazee dat nu nog doen. ( ) Misschien stammen de ghawazee af van de danseressen die de Egyptische farao's vroeger vermaakten.
In de loop van de 19de eeuw, veranderen stormachtige ontwikkelingen in Europa, langzamerhand het aanzien van de aarde. De uitvinding van de stoommachine brengt de industriële revolutie op gang. In 1930 zorgt de Engelsman George Stephenson met zijn stoomtrein voor een revolutie in het wegverkeer, gevolg: uitbreiding en versnelling van het personenvervoer. Telegraafverbindingen en de ontwikkeling van de dagbladpers leggen de basis voor de toekomstige massa-kommunikatie. Joernalisten trekken de wereld rond om hun werkgevers, zoals Illustrated London News, van tekst- en beeldmateriaal te voorzien. De wereld word alsmaar kleiner. Treinverbindingen brengen het Midden-Oosten dichter bij Europa. De Oriënt Express, die vanaf 1883 van Parijs naar Istanbul rijdt, is vermaard om zijn luxe. Drietalig personeel bedient de passagiers met witte handschoenen. Het stoomschip verkort eveneens de oversteek van Europa en Amerika naar Afrika. Hierdoor neemt het aantal westerlingen dat de Oriënt als reiziger bezoekt, drastisch toe. De nieuwe bourgeoisie vergaart fortuinen en zoekt een uitweg om zijn geld te spenderen. Reisagentschappen, zoals onder andere 'Thomas Cook & sons', springen gretig in op de nieuwe markt. Het legendarische Shepheard's hotel te Caïro van boerenzoon Samuel Shepheard, opent in 1845 zijn deuren. Jean-Léon Gérome neemt er zijn intrek, evenals de Sjah van Perzië en andere groten der aarde.
Contacten met de eerste invasie onderzoeker, avonturiers en toeristen - vooral in de tweede helft van de 19de eeuw - brengen langzaam verandering in de eeuwenoude tradities van de Oosterlingen. En zo als het dikwijls gaat, staat traditie nogal eens op gespannen voet met vooruitgang. Sommige reizigers komen uit geschiedkundige interesse, andere om aan de grijze sleur te ontsnappen.
Aantrekkingspolen voor de rijke 19de eeuwse parvenus vormen niet zozeer de pyramides, als wel de dansmeisjes. De zogenaamde 'danse du ventre' oftewel buikdans - de benaming in deze periode door Europeanen aan de lokale dansstijl gegeven - zal hierdoor gedeeltelijk degraderen. Het puritanisme dat gedurende de 19de eeuw het westen domineert, is daar niet vreemd aan. Het zien van blote borsten brengt velen in de war, op zijn zachtst uitgedrukt.Flaubert valt er bijna door in zwijm. Ghawazee, danseressen behorend tot de stam van de ghazeeyeh, bedekken hun borsten enkel met een zijden sjaal of een grote uit gouden munten bestaand halssnoer. Niet alleen in Egypte, maar eveneens in andere oosterse landen, zijn onbedekte borsten alledaags.
De eerste Westerse reizigers doorheen Noord-Afrika en het Midden-Oosten 'oriëntalisten' noemt men hen, leveren een schat aan beschrijvingen en afbeeldingen over die tijd. Buikdans maakt een imposante indruk op de Europese bezoekers maakt.
Getuige hiervan zijn de vele vermeldingen in reisgidsen, brieven en boeken. Sommige auteurs schrijven zelfs dat de danseressen het enige zijn wat de moeite waard loont om naar Egypte te reizen! Flaubert bezoekt zoveel hij kan, de kwartieren van de almeeën.
Begin 19de eeuw is reizen naar het Midden-Oosten een tijdrovende en dure aangelegenheid, die veel weg heeft van een expeditie. Hotelinfrastruktuur, aangepast aan de noden van de Europeaan, bestaat in die tijd niet. Pas in 1857 legt een Engelse maatschappij de laatste hand aan de eerste Egyptische spoorlijn, het trajekt Alexandrië-Caïro. Transport doet men ofwel te voet, met de boot, of met muildieren en kamelen. De kaart vertoont nog witte vlekken. Eén daarvan, in Noordelijk Afrika, is de Sahara. Niet alleen mannen maken deel uit van expedities, ook vrouwen van bij ons. De Nederlandse Alexandrine Tinne zwerft jarenlang in de Sahara rond. Samen met haar moeder verblijft ze in Egypte. Wanneer ze kans ziet, vertrekt ze met de expeditie van von Heughlin om de oostelijke Soedan te verkennen. In 1867, op éénendertigjarige leeftijd wordt zij in de Sahara door Toearegs vermoord.
Niet alle reisverhalen hebben zo'n tragisch einde, zoals het ooggetuigenverslag uit de Victoriaanse eeuw van de hand van Lady Duff Gordon, laat zien. Genietend van de uitzonderlijke spierbewegingen van de danseres, waaronder het afzonderlijk bewegen van elke borst, komt zij tot de konklusie dat:
Vrouwenborsten de mooiste dingen ter wereld kunnen zijn, met hun vorm gelijk granaatappelen, trots en onafhankelijk van elk corset of ondersteuning, de bekroning van het vrouw-zijn...
Europeanen treffen er een wereld aan die al hun zinnen beroert. Ze beschrijven bijna filmisch wat ze zien en van dan af kunnen we de evolutie van de dans redelijk op de voet volgen.
Een uitgebreid verslag over de Egyptische danseressen, de ghawazee, is van de hand van Edward William Lane. Deze Engelsman leefde verscheidene jaren tussen de Egyptenaren, sprak hun taal, leerde hun gewoonten en tradities kennen en respekteren, en liep ook gekleed gelijk als Egyptenaar. Zijn observaties beschrijft hij in het al eersder vernoemde Manners and Customs of the modern Egyptians, (de gewoonten en tradities van de moderne Egyptenaren) voordat deze maatschappij ingrijpend verandert door toedoen van de Europese beschaving. Het boek wordt voor het eerst gepubliceerd in 1836.
De ghawazee huwen meestendeels binnen hun eigen stam. De echtgenoot is ondergeschikt aan de vrouw: hij zorgt voor haar als een bediende en procurer; in het algemeen, wanneer ze danseres is, is hij ook nog haar muzikant. Veel van hun gewoontes lijken op die van het soort mensen dat we 'zigeuners' noemen, en die door sommigen verondersteld worden van Egyptische afkomst te zijn. ( ) Ze wonen de grote religieuze en andere festivals bij, waar de de hoofdattraktie vormen.
De Fransman Gustave Flaubert is ongetwijfeld de bekendste oriëntalist /schrijver van de 19de eeuw. Kenmerkend voor deze schrijver zijn de nauwgezette observaties. Eén ervan - de erotische beschrijving van een wals - doet hem trouwens in de gevangenis belanden. Flaubert put ruim inspiratie uit zijn reis door de Oriënt.
Samen met zijn vriend Maxime Du Camp vertrekt hij in oktober 1849. Turkije, Syrië, Libanon en Egypte zijn zijn reisdoelen. In Caïro logeren zij in het Shepheard's hotel. Aan de oever van de Nijl komt hij op de naam voor het hoofdpersonage van zijn volgend boek Madame Bovary. De historische romans Salammbô en Herodias dragen nog meer een oosterse stempel.
In zijn boek "Herodias" beschrijft Flaubert de dans van Salomé.
Toen zij op het podium stond, trok zij haar sluier weg...Ze begon te dansen. Haar voeten kruisten elkaar op de maat van de fluit en een paar kleppers. Haar gebogen armen wenkten iemand, die telkens weer wegvluchtte. Zij achtervolgde hem, lichter dan een vlinder, als een nieuwsgierige Psyche, als een rusteloze ziel en ze scheen op het punt om weg te vliegen. De treurigen klanken van de gingrasfluit volgden op de kleppers...Haar bewegingen drukten verzuchting uit en heel haar lichaam had zo iets smachtends...Met halfgesloten ogen kronkelde ze met haar bovenlichaam, maakte ze golvende bewegingen met haar buik, liet ze haar borsten trillen, terwijl haar gezicht onbewegelijk bleef en haar voeten niet stil stonden...Zij danste als de Indische priesteressen, als de Nubische vrouwen die bij de watervallen wonen, als de bacchananten van Lydië. Zij boog zich naar alle kanten als een bloem die door de storm wordt bewogen...Er speelde een harp; de menigte antwoordde met gejuich. Zonder haar knieën te buigen spreidde ze haar benen en boog zover naar voren dat ze met haar kin langs de vloer streek...Daarna wervelde zij als een razende heksentol rondom de tafel van Antipas...Zij bleef dansen; de timpanen klonken oorverdovend, de menigte brulde. Zij gooide zich op haar handen en zo, met de voeten in de lucht, liep zij de balustrade op en neer, als een grote scarabee; plotseling bleef zij staan.
Het eerste gedeelte is een perfekte schildering van een hedendaags buikdans-optreden, het laatste stuk van de dans doet denken aan de Oud-Egyptische reliëfs.
Aziza. Aziza heet dat grote meisje. Ze is bedrevener in het dansen dan Koetchoek. Voor ze begint te dansen ruilt ze haar wijd gewaad voor een kleed van Oostindisch katoen met een Europees lijfje. Dan gaat ze van start; haar hoofd rolt op haar wervelkolom van achteren naar voren, en vaker nog zijwaarts, zodat je de indruk krijgt dat het elk ogenblik kan afvallen: je voelt je als voor een gruwelijke onthoofdingsscene. Ze houdt zich staande op de ene voet, heft de andere in de lucht, de knie in een rechte hoek, plaatst hem dan weer op de grond. Dat is Egypte niet meer, dat is het zwarte Afrika van de wilde; zo bedaard als de andere was, is zij vurig. Een andere pas: de linkervoet op de plaats van de rechter brengen en de rechter op de plaats van de linker, afwisselend en razend snel...
Flaubert reist in de tweede helft van de 19de eeuw door Egypte, Palestina, Syrië, Libanon, Rhodos en Turkije. Hij bewondert de zuid-Egyptische danseres Aziza, in Aswan. Abbas Pacha had in Juni 1834 alle danseressen uit Caïro verbannen, vandaar dat Westerlingen moesten doorreizen tot Esna, Assioet, Qena, Luxor en Aswan om hen aan het werk te zien.
Met de bovenvermelde Syrische Koetchoek Hanem maakt de bronstige Flaubert in Esna intiemer kennis en hij is niet de enige levensgenieter die op zoek gaat naar de verlokkingen van het Oosten. Als hoeri beschouwd door de ene, als hoer door de andere, een sensuele danseres is altijd aangenaam gezelschap beaamt de Belg Camille Poupeye (let op de dubbelzinnigheid van Poupeye's spraakgebruik):
Op mijn uitnodiging wilde de mooie Circassische best wel dansen en zingen. Zij zelf was een lied in de zoete nacht, een streling voor het oog, een afrodisiacum voor de geest. Naar voor en naar achter bewegend, soms katachtig dan weer vleiend, bewoog ze traag op het geluid van de tambourijn, terwijl de fluit een indringend thema ontwikkelde. Poupeye zijn belevenissen in een Syrisch hotel, eindigen diezelfde nacht nog in de armen van een wulpse hoeri.
Ghawazee en awalim verwart men nogal eens met mekaar. Omdat er op een bepaald moment teveel danseressen in Caïro werken, besluit men om een gedeelte ervan om te scholen tot zangeressen. Awalim nodigt men uit om feesten in de harem, waar een speciale plaats achter de moescharabië , op te luisteren. Dansmeisjes lopen ongesluierd over straat en dansen in het openbaar.
Het hoofdkenmerk is 'n snel vibreren van de heupen, van de ene zijde naar de andere. Zij beginnen met een zekere graad van fatsoen; maar al snel, met meer geanimeerde blikken, met het snelle klepperen van de castangnetten, met energiekere bewegingen, tonen zij een spektakel dat overeenstemt met de beschrijving die Martial en Juvenal gegeven hebben van de voorstellingen van de danseressen van Gades. (E.W. Lane, The Modern Egyptians)
Kairo, 27 dec. Egypte is van plan haar oudheden met auteursrechten te beschermen. Secretaris-generaal van de raad van oudheden Zahi Hawass verklaart dat het parlement daartoe binnenkort een wet zal aanvaarden.
Voor exacte kopieën op ware schaal zullen royaltys moeten worden betaald.
De Sfinx te Giza (Foto AP)
Het gaat daarbij zowel om grote monumenten zoals de sfinx en de piramides van Giza als museumstukken. Het geld is nodig om de bescherming van de duizenden oudheden te bekostigen.
Egypte zal het alleenrecht hebben op de commerciële productie van exacte replicas.
Volgens Hawass zullen de royaltys wereldwijd worden opgeëist. Het is onduidelijk of een dergelijke eigendomsbescherming internationale geldingskracht heeft. Evenmin is bekend hoe Egypte de auteursrechten wil afdwingen.
Hawass zegt dat elke vorm van reproductie, ook fotografie of filmopname, van Egyptische
oudheden, zonder toestemming en royaltybetaling vooraf, verboden zal worden.
Toeristen kunnen tot op heden ongestoord fotos maken monumenten en objecten uit de tijd van de faraos.
Hawass staat bekend om zijn pogingen het Egyptische erfgoed voor Egypte te behouden. Sinds zijn aantreden als hoofd van de Raad van Oudheden heeft hij zich sterk gemaakt voor de teruggave van gestolen objecten. Ook eist hij de terugkeer van enkele unieke stukken waaronder de Steen van Rosetta die eigendom is van het British Museum en de buste van Nefertiti van het Egyptische Museum in Berlijn.
Hawass dreigt onderzoeksteams van landen die niet meewerken de toegang tot opgravingen te ontzeggen.
Over de oorsprong van buikdans, en van dans in het algemeen, kunnen we enkel gissen. Misschien is alles wel ontstaan uit de spontane huppeldans van iemand die ongewild op een doorn had getrapt. Of, wie weet, was de eerste dans een vorm van gebed, een manier om de aandacht te trekken van de hogere machten, nog voor de mens de spraak had ontwikkeld. Vandaag de dag heeft dans vooral een ontspannende en vermakende funktie, maar dat zij van oorsprong een magisch-religieus karakter heeft, is meer dan waarschijnlijk.
Buikdans houd je fit en soepel. Dansen brengt je lichaam en geest in harmonie. Je krijgt totaal nieuwe gewaarwordingen, met heupbewegingen gebruik je spieren die anders passief zouden blijven.
De term 'oriëntaalse buikdans' vraagt om een toelichting. Louter spreken van 'buikdans' (de letterlijke vertaling van danse du ventre of bellydance) zou te beperkend zijn.
Het is de naam die orientalisten zoals Gobineau, Curtis en Guztav Flaubert uit de negentiende eeuw hebben gegeven aan de dans gekenmerkt door rollende en golvende buikbewegingen, die ze observeerden in het Nabije Oosten en Noord-Afrika.
Het toont aan dat deze mensen voor weinig anders oog hadden, dan voor die soepel bewegende buik. Spreken van oriëntaalse of oosterse dans geeft verwarring met Chinese of Indonesische dans. De term Arabische dans is evenmin correct. Turkije is geen Arabisch land, maar heeft niettemin een belangrijke bijdrage aan deze dans geleverd.
Sommigen noemen het baladi, wat in feite de naam is van een bepaalde Egyptische dansstijl annex ritme. Anderen hebben het over raqs sharqi, wat Arabisch is voor 'oriëntaalse dans'.
In tegenstelling tot de grootste Europese musea, die vrij vroeg zijn begonnen met het bijeenbrengen van overblijfselen uit het faraonische verleden, herbergt het Jubelparkmuseum een Egyptische verzameling die betrekkelijk recent werd samengesteld.
Zij ontstond omstreeks 1850 uit een kleine kern van voorwerpen. In de tweede helft van de 19de eeuw kwam er een eerste uitbreiding door de aankoop van de collectie van G. Hagemans (1861) en de schenking van E. de Meester de Ravestein (1884). Haar huidige faam dankt de collectie hoofdzakelijk aan Jean Capart (1877-1947), de grondlegger van de egyptologie in België.
Deze dynamische figuur verstond de kunst om de belangstelling van mecenassen op te wekken en op het geschikte ogenblik interessante aankopen te verrichten in de kunsthandel of op openbare veilingen. Tal van voorwerpen stammen rechtstreeks uit opgravingen in Egypte, onder meer uit Elkab, waar Capart in 1937 met archeologisch onderzoek begon.
Vandaag omvat de verzameling meer dan 11.000 objecten en kan zij representatief worden genoemd voor elke grote bloeiperiode van de Egyptische geschiedenis.
De tentoongestelde stukken vormen slechts een keuze uit het museumbezit: enerzijds werken van voortreffelijke kwaliteit, die de meest uiteenlopende aspecten van de Oudegyptische kunst illustreren, anderzijds voorwerpen die vooral uit cultuurhistorisch oogpunt belangrijk zijn.
Tot de topstukken behoren de zogenaamde Dame van Brussel, een kalkstenen vrouwenbeeld (ca. 2700 v.Chr.),
de kop van koning Mykerinos (ca. 2500 v.Chr.)
en het reliëfportret van koningin Teje, de echtgenote van Amenhotep III (ca. 1375 v.Chr.).
De verzameling omvat bovendien een volledige grafkapel,
de mastaba van Neferirtenef (ca. 2400 v.Chr.),
verscheidene sarcofagen en mummies uit verschillende periodes, waaronder de zogenaamde Mummie van de borduurster, en een van de mooiste dodenboeken die ons uit het Oude Egypte overgeleverd werden: de papyrusrol van de beeldhouwer Neferrenpet (ca. 1300-1250 v.Chr.).
Muziek is al eeuwen een belangrijk deel van de Egyptische cultuur. In de tijd van de faraos was muziek heel belangrijk, het werd toen gebruikt voor religieuze ceremonies en feesten om de goden te eren . Later, rond de tijd van de profeet Mohamed, werd muziek hoofdzakelijk gebruikt om de troepen aan te voeren. Poëzie was in die tijd heel populair onder de gewone mensen. Nu word muziek gewoon als vorm van entertainment gebruikt zoals in de rest van de wereld.
De klassieke Egyptische muziek wordt gemaakt door een groep muzikanten die el-tagta heten. In een tagta wordt er op vijf instrumenten gespeeld:
1. Nai (een lang en dun blaasinstrument); 2. Oed (een klein peervormige gitaar met vijf of zes snaren); 3. Riq of dof (een soort tamboerijn); 4. Kanoen (een houtendoos die aan één kant schuin afloopt en waarop 72 of 84 snaren zitten); 5. Kamanga (gemaakt van een halve kokosnoot met daaraan een stuk hout en over dit stuk hout worden een stuk leer en snaren gebonden in een soort boog).
Tegenwoordig doen de artiesten de buitenlandse muzikanten steeds meer na. De traditionele Egyptische muziek wordt maar zelden gebruikt in de grote steden.
De mensen in armere wijken, zijn minder beïnvloed door de buitenlanders. Hier worden de oude Egyptische tradities vaker in stand gehouden. Dus ook het spelen van traditionele Egyptische muziek.
Een vaak gebruikt instrument is de tabla. Dit is een kleine trommel gemaakt van dierenhuid getrokken over een rond stuk hout.
Op traditionele feesten, bijvoorbeeld bruiloften, zingt een man allerlei oude liedjes voor het bruidspaar. Hij wordt begeleidt door een bandje dat op zon tabla en soms ook een fluit speelt.
Bij elke muziek hoort een dans en bij Egyptische muziek is dat buikdansen. Zowel vrouwen als mannen buikdansen, maar het is iets populairder onder de vrouwen.
De danseressen gebruiken kleine metalen schijfjes die een geklingel geluid maken om de maat bij te houden. Aan de schijfjes zitten dikke elastiekjes waarmee mensen ze op hun vingers vastbinden. Een wordt om de duim gebonden en de ander om de wijs en middelvinger. De danseressen hebben aan iedere hand een paar schijfjes. Daarna tikken ze op de maat mee met het liedje tijdens het dansen.
De muziek is uniek en compleet anders dan de Nederlandse moderne muziek. Persoonlijk vind ik de traditionele muziek niet heel erg mooi omdat het ouderwets is omdat ze te veel wiebelen met de klanken. Maar het valt mee als je er eenmaal aan gewend bent. Wat je er ook van vindt, de traditionele Egyptische muziek is een van de meest feestelijke muziek- soort van de wereld.
Eeuwenlang vierde men nieuwjaar niet op 1 januari, maar op 23 (Babyloniërs) of 25 maart (Romeinen). Daar kwam pas een eind aan in 153 voor Christus. 
Eten & Drinken
![](javascript:fotovenster("http://www.telegraaf.nl/multimedia/archive/00145/pelgrim_145038d.jpg"," "," ",200,128);){kind=link}