Om bij tijd, eens terug te genieten van de plaatsen waar je ooit geweest bent! De wereld in een muisklik http://www.alovelyworld.com/index2.html
OP REIS MET DE BLAUWE VOGEL - Cruise op deNijl -
1.Lezers die het hele REISVERSLAG WENSEN TE LEZEN.... weet dat dit in omgekeerde orde staat.
Het begint met de terugreis 15.09.06 (zie blog vanaf 3december 06) en eindigt met het vertrek op 01.09.06 ( zie blog vanaf 3 oktober 06)
2.Verder wordt deze blog aangevuld met EGYPTE NU:actuele feiten en vondsten...
25-04-2006
Zeer oude vondsten uit Egypte: 4000 Ã 3500 v. Chr: De voorraadpot
In de grafkuil( na het nomadenleven dus - toen men leefde in boerendorpen) legde men een aantal gebruiksvoorwerpen .
Men vond vooral potten en schalen voor voedsel en drank. Ook werden er vuurstenen wapens en werktuigen, kralen, kettingen en haarsieraden gevonden. Blijkbaar geloofde men in het voortbestaan na de dood waarbij de dode deze aardse behoeften nog nodig zou hebben. Men beschikte nog niet over het schrift, zodat teksten over deze hiernamaals -opvattingen ontbreken. Voorwerpen uit deze tijd kunnen alleen een tipje van de sluier oplichten.
Op deze voorraadpot zijn schepen met roeiriemen afgebeeld. De veronderstelling dat het om een begrafenisstoet gaat, wordt gewekt door vergelijkbare potten met rouwafbeeldingen.
Dat deze interpretatie juist zou zijn, blijkt uit een klein aantal andere scheepsmodellen uit die tijd, soms met een mens-figuurtje aan boord. Er was dus een schip nodig om de Nijl( zie dodenschip) over te steken voor de begrafenis, omdat veel grafvelden op de westelijke oever lagen. Daar situeerde men immers de ingang van het dodenrijk. Wellicht was het schip - zoals de andere bijgaven - bestemd voor gebruik in het hiernamaals.
Een ander type van voorwerpen in het graf lijkt in dezelfde richting te wijzen. Het gaat hierbij om een bijzonder soort van voorraadpotten( zie afbeelding) die waarschijnlijk speciaal voor het graf werden vervaardigd. Ze dateren uit de periode 3500-3100 v.Chr. en zijn gemaakt van witbakkende klei, waarop een decoratie in rode oker is aangebracht. Dit exemplaar is versierd met drie schepen met vele roeiriemen. Ook hier zou het kunnen gaan om de begrafenisstoet. Dat suggereert de vergelijking met andere motieven op soortgelijke potten, zoals klaagvrouwen die in rouw aan hun haar trekken, reeksen driehoekige bergen als aanduiding van de necropolis en rijen flamingo-achtige vogels waarin men wel een symbool voor de zielen (ba's) der overledenen wil zien.
De pot heeft een viertal knobbelachtige oren. Die zijn doorboord wellicht om een deksel op de pot te binden. Dergelijke potten zijn kenmerkend voor de Negada cultuur. Ze zijn nog geheel met de hand vervaardigd De Negada-culturen, die genoemd zijn naar de vindplaats bij het dorpje Negada, zo'n vijfentwintig kilometer ten noorden van Luxor, waren de voorbodes van de faraonische beschaving.
Het vijfde millennium v.Chr. bood in Egypte nog een heel heterogeen beeld van vele locale centra, ieder met hun eigen gebruiken en levenswijze. Na 4000 v.Chr. verspreidde zich langzaam een eenvormige materiële cultuur over het hele land. De Negada -cultuur, ook wel genoemd naar het dorpje el-Amra in dezelfde regio
Cultureel was Egypte dus al een eenheidvoordat het rond 3000 v.Chr. door de eerste farao, Menes, 'verenigd' werd.
Vondsten uit het zeer oude Egypte 4000 Ã 3500 v. Chr :Het Dodenschip
De oudste Egyptenaren begroeven hun doden in kuilgraven en gaven ze eenvoudige gebruiksvoorwerpen mee. Een intrigerend voorwerp is de afbeelding van dit dodenschip.
In het midden van dit bootvormig model ligt een naakte persoon met een spitse baard. Hij ligt gevouwen op zijn zij, in slaap- of embryohouding.
Aan de voorkant van het 'schip' is het lichaam van een kikker te zien, symbool van de geboortegodin Heket. Blijkbaar diende het dodenschip voor wederopstanding uit de dood.
Dit terracotta model is een van de interessantste stukken uit de tijd van de eerste bewoning van het Nijldal. De woestijnen van Egypte werden al tijdens de Oude Steentijdbewoond door jagers, die er een overvloedige wild bestand aantroffen. (vochtig klimaat)
Deze jagers waren nomaden en kenden geen vaste woonplaatsen. Ze hebben dus over hun grafgebruiken geen informatie nagelaten. Die situatie veranderde rond 5000 v.Chr., toen de uitdroging van de woestijn de bevolking naar het Nijldal dreef.
Daar vestigden ze zich in dorpen. Hun doden begroeven ze in grote grafvelden aan de rand van de woestijn. Deze dodensteden bevatten honderden kleine kuilgraven, met een zandheuveltje, een tumulus er boven op. De doden lagen gewoonlijk op hun linkerzij in een opgevouwen houding. Van mummificatie was in die tijd nog geen sprake. Gewoonlijk werden alleen de skeletten teruggevonden. Toch heeft het woestijnzand soms ook de huid en andere zachte delen bewaard. We spreken dan van natuurlijke mummies.
Men had een bepaalde bedoeling met deze 'hurkhouding' van de dode. Het meest waarschijnlijke is misschien een slaaphouding:dwz ... de overledene is niet echt dood maar zal weer ontwaken in een nieuw leven. Ook kan men denken aan de houding van een embryo. De nabestaanden legden hem zo om de kringloop van het leven te sluiten.
Nog enige gevonden uitleg omtrent deze dodenboot
Het mens-in-bootmotief vinden wij terug in deze ovale boot, waarin een naakte man ligt. Het is van licht roodbruin aardewerk gemaakt. Het zou uit Midden-Egypte afkomstig zijn en stammen uit dezelfde periode als het vrouwenbeeldje (zie hierboven).
De boorden van het bootje zijn van kleine gaatjes voorzien. De voor- en achtersteven zijn afgebroken. Op de bodem ligt een volwassen man met opgetrokken knieën, met de handen tegen de slapen gedrukt. Hij heeft een puntbaard, een attribuut dat bij figuren van mannen uit de Egyptische prehistorie zelden of nooit ontbreekt.
De man wordt naar het paradijs gevaren waar hij uit de dood zal ontwaken. Zijn houding toont opvallende gelijkenis met die van een ongeboren kind in de moederschoot. Volgens sommigen ligt de man dan ook niet in een boot, maar in een baarmoeder en zou hiermee de wedergeboorte worden verbeeld. Het kikkertje dat op een van de uiteinden in reliëf is gemodelleerd, geeft aanleiding tot zulke interpretatie, want uit afbeeldingen en teksten uit de faraonische tijd weten we dat dit dier een afbeelding is van de geboortegodin Heket.
De meeste bewaard gebleven scarabeeën met koningsnamen dragen echter variaties van de naam Menche-perrê, de troonnaam van de Thoetmosis III. Generaties lang brachten de Egyptenaren zijn naam aan op amuletten en zegelstenen. De reden daarvoor is dat hij zo een succesvol legeraanvoerder en groot bouwmeester was en daarom zijn naam in ere wilde houden.
Ook de doden kregen amuletten tussen de mummiewindsels gestopt.
Op de afbeelding staan een aantal scarabeeën met beschermende of gelukbrengende formules die van toepassing zijn op de levenden.
De grote scarabee geheel links draagt bijvoorbeeld de wens gelukkig nieuwjaar.
De Egyptenaren hadden de gewoonte elkaar op nieuwjaarsdag kleine cadeautjes te geven, meestal olieflesjes of kleine beeldjes en amuletten, beschreven met een heilswens zoals deze scarabee.
Een vergelijkbare wens is te lezen op het stuk ernaast: een gelukkig leven.
De middelste scarabee wenst de drager: moge je naam voortbestaan, moge je kinderen geboren worden!
De twee laatste scarabeeën van dit rijtje herinneren weer aan de overheersende rol die de goden speelden in de Egyptische voorstellingswereld. Uiterst rechts lezen we:
bestendig is iedere stad die Amon liefheeft.
Daarnaast ligt een exemplaar met de verzuchting
Amon is alle goede dingen!
De voorgestelde scarabeeën zijn moeilijk juist te dateren, maar stammen vermoedelijk allemaal uit het Nieuwe Rijk.
Zegelstenen hadden in het oude Egypte vele functies: identificatiemiddel, ambts-teken, het waarmerken van iets.
Het scarabeezegel werd in het Middenrijk de gebruikelijke Egyptische stempel.
Omdat scarabeeën symbool van opstanding waren en metafoor voor de zonnegod die de zonneschijf de hemel induwt, deden ze ook dienst ze ook als amulet.
Daarom kregen ze geleidelijk aan steeds meer godennamen en magische formules . Bovendien droegen scarabeeën, die veelvuldig aan de doden meegegeven werden, ook boodschappen van geluk en zegewensen.
Zegelstenen namen dus in de Egyptische cultuur een zeer belangrijke plaats in. Bij gebrek aan paspoort of handtekening fungeerde een zegel als legitimatiemiddel; het droeg dan de naam van de eigenaar.
Het kon ook een ambtsteken zijn door de vermelding van eventuele titels . De koning bezorgde zijn hoge ambtenaren zegels met de koninklijke titel, zodat die uit zijn naam konden optreden.
Met zulke zegels maakten ze afdrukken op alles wat in opdracht van de overheid afgesloten of beveiligd moest worden. Zegelafdrukken namen de plaats in van sloten en beveiligingssystemen. Magazijnen, kisten of zakken met leveringen werden met een touw dichtgebonden; daarover deed men een klontje vochtige klei , waarin het zegel werd afgedrukt. Ook brieven op papyrus werden voor verzending verzegeld om ze voor indiscrete blikken te beschermen.
De oudste zegelstenen uit Egypte hadden de vorm van cilinders. In de loop van het Middenrijk verdwenen deze cilinderzegels, om te worden vervangen door zuiver Egyptische type. Na een periode van experimenteren met knopvormige zegels viel de keus op de scarabee. Dit is een afbeelding in steen van de heilige mestkever.
De ovale vorm met bolle rug en vlakke onderkant leende zich goed voor het aanbrengen van gegraveerde opschriften . De scarabee zat aan een pin en kon gedraaid worden voor het aanbrengen van een zegelafdruk. De scarabee had niet alleen een praktische vorm maar bovendien ook een symbolische betekenis ! Het diertje was een symbool van opstanding en nieuw leven.
Scarabeeën droeg men dan ook niet alleen als zegelsteen, maar ook als amulet. De opschriften op het ondervlak, die meestal de naam en titels van ambtenaren hadden, maakten in de loop van het Nieuwe Rijk steeds vaker plaats voor symbolische afbeeldingen van godenmachten of beschermende formules.
Wat betekenen de symbolen op de kroon van de farao ?
Op heel wat Egyptische kronen staan een gierenkop en een rechtopstaande cobra.
De gier is een symbool van de godin Nechbet die de beschermvrouw is van Boven-Egypte (het zuiden). De cobra staat voor Wadjet die Beneden-Egypte (het noorden) beschermt.
De baard (de bekende lange baard die aan de onderkant breder is) is een teken van goddelijkheid. De koning, die door de Egyptenaren als een levende god wordt beschouwd, droeg in het dagelijks leven ook een baard, maar dan een nepbaard die aan een touwtje hing.
Daarom was het mogelijk dat een vrouwelijke farao zoals Hatsjepshoet deze tekenen van macht kon dragen.
De Ankh bestaat uit een ovaal met daaronder een T-vormig kruis. In het Oude Egypte was het een zeer belangrijk symbool.
Als hiëroglief betekent het leven; daarmee wordt vaak het eeuwige, goddelijke leven bedoeld. Naar de verdere betekenis van de Ankh is heel wat gespeculeerd.
In de betekenis van vruchtbaarheidssymbool kan de ovaal de zon voorstellen en het T-vormige kruis de aarde. De Ankh beeldt in dit geval de bevruchting van de aarde door de zon uit.
° Een andere combinatie van symbolen, ook in de betekenis van vruchtbaarheidssymbool, beeldt de vereniging van het mannelijke en vrouwelijke beginsel voor. De mannelijke uitdaging (= seksuele kracht = T-kruis van Osiris) en het vrouwelijke = zich-open-stellen (= vruchtbaarheid = ovaal van Isis) versmelten tot een nieuw leven voortbrengende eenheid.
Andere betekenis van de Ankh: verlengde eeuwigheid
De Ankh wordt gezien als een magische sleutel, b.v. als de sleutel van het leven of de sleutel van de Nijl. Afbeeldingen waarop goden de Ankh bij de lus vasthouden, stelt het symbool de sleutel voor waarmee het dodenrijk wordt afgesloten. Dat verklaart waarom de Ankh onsterfelijkheid zou geven.
De Ankh wordt ook afgebeeld op taferelen waarop de goden het geschenk van het leven of de levensadem aan de keizer gaven door het Ankh-teken voor zijn neus te houden. De betekenis van eeuwigheid kan worden afgeleid van de lus en de in drie richtingen lopende verlengingen.
De Ankh is dan een symbool voor verlengde eeuwigheid.
Niet alleen kleine kinderen droegen amuletten om hen te beschermen tegen ziekten en vroegtijdig sterven ook bij de dood werden er amuletten mee gegeven aan de mummie. De magische amuletten werden zowel door levenden als doden gedragen om kwalijke krachten af te weren en goede effecten te verkrijgen.
Ze werden van uiteenlopende materialen en in diverse kleuren vervaardigd en hadden dikwijls de vorm van populaire goden, rituele voorwerpen, dieren, planten, lichaamsdelen of de namen van koningen. zoals..... het Oog van Horus, de ruggegraat of pilaar van Osiris (djed), de scarabee en de knoop van Isis (tjet). De amulethalsketting bevatte de djed, ankh ("leven"), slakkenhuis van de porseleinslak, vis (nekhaw,
De belangrijkste amuletten zijn:
1. Het oog van Horus. Het oogsymbool, bekend als wedja-oog, werd in verband gebracht met genezen. Men dacht dat het de mummie gezond hield en het lichaam nieuwe levenskracht zou geven.
2. De hemeltrap: deze treden symboliseren de trap naar de troon van Osiris. Deze trap moet de geest van elke mummie beklimmen.
3. De scarabee. De oude Egyptenaren dachten dat de scarabee (mestkever) geboren werd uit een balletje mest, daarom associeerden ze hem met de wedergeboorte. Op de andere kant van het amulet stond een spreuk uit het dodenboek die zou helpen bij het wegen van het hart.
4.De gevleugelde scarabee. De Egyptenaren dachten dat de intelligentie in het hart en niet in de hersenen huisde. Deze amulet zorgde dat de mummie met al zijn of haar verstand naar het hiernamaals ging.
5. De gordel van Isis. Hij is gemaakt van een rode steen die het bloed van Isis voorstelde, het was een krachtig symbool dat de mummie beschermde.
6. Sjen. Was een cirkel van touw, een symbool van eeuwigheid en volledigheid.
7. De drie gratiën. Samen boden de moedergodin Isis, haar zoon Horus en haar zuster Nepthys aan de mummie een machtige algemene bescherming.
Diende als bescherming bij jonge kinderen tegen ziekte en vroegtijdig sterven. Bij overlijden kreeg de mummie zulke amulet mee als bescherming tijdens zijn reis door het dodenrijk
De scarabee de mestkever werd door de oude Egyptenaren als een heilig dier beschouwd. Het dier werd ook wel drekroller genoemd of pillendraaier.
Waarom kreeg het dier zulke namen??? Van afval maakt de kever met zijn pootjes een bolletje van ongeveer vijf centimeter groot. In dat bolletje wordt een eitje gelegd. Dan gaat het bolletje de grond in. Na enige tijd komt uit het eitje een larfje en het leven begint opnieuw. De Egyptenarenhadden een groot geloof in het leven na de dood en de mestkever deed precies wat ze geloofden. Daarom was deze kever het symbool van de voortgang van het leven en de opgang van de zon. In de rotsgraven langs de Nijl zijn gebalsemde kevers gevonden. Ook in de tempels zie je afbeeldingen van de scarabee.
Bij de tempel van Karnak staat een grote granieten scarabee. Nog altijd lopen Egyptische vrouwen rondjes rond dit beeld waarmee ze hopen dat dit de vruchtbaarheid van hun schoot bevordert.
En vergeet niet, de scarabee met die prachtige groenblauwe kleuren is thans nog altijd een sieraad dat door vele vrouwen gedragen wordt.
De mensen trouwden tamelijk jong in Egypte. De jongens waren meestal 15, de meisjes 12. De meeste mensen stierven als ze tussen de 40 en de 50 jaar zijn. Huwelijken werden niet geregeld door de ouders. Wel probeerden ze ervoor te zorgen dat de jongen en het meisje dezelfde achtergrond hadden.
Meubels en andere bezittingen van het pasgehuwde koppel werden na het huwelijk naar hun huis gebracht. Daar werden ze verwelkomd door hun buren. Het huis, de meubels en andere bezittingen waren volgens de Egyptische wet zowel van man als vrouw. Bij een scheiding mocht de vrouw alle dure spullen die ze zelf had meegebracht behouden. De echtgenoot was verplicht om haar ook na het huwelijk geld te betalen. ( een vorm van alimentatie)
De kinderen: Vanaf hun vierde jaar leerden de jongens het beroep van vader. De meeste meisjes die getrouwd waren zorgden voor de huishouding en de kinderen De Egyptenaren hielden veel van kinderen. Op schilderijen en beelden namen ze een belangrijke plaats in. Helaas stierven veel kinderen bij de geboorte of kort daarna. Daarom probeerden de ouders met amuletten ongelukken en ziekten te voorkomen.
De samenleving in Egypte was een standenmaatschappij, waarbij de farao bovenaan stond. 5 Verschillende lagen: slaven, de boeren en werklieden,de ambtenaren, de priesters, en de familie van de farao
Na de slaven waren de boeren en werklieden de laagste stand en hadden niet veel rechten. De boeren moesten een deel van hun oogst aan de farao als belasting afstaan. De zonen van de boer volgden hun vader op. Ze hadden weinig kans om een ander beroep te leren.
De werklieden waren handelaren of handwerkers. Zij stonden iets hoger op de maatschappelijke ladder. Hun kinderen konden het beroep van hun vader leren.
Dan kwamen de ambtenaren van de farao. Zij hadden tamelijk veel te zeggen in de Egyptische samenleving.
De staf van de farao bestond uit boekhouders en belastingophalers. Deze mensen konden lezen en schrijven. Dat leerden ze op de weinige scholen die er bestonden . Hun kinderen gingen ook naar deze scholen.
Vervolgens kwamen de priesters en tenslotte de familie van de farao.
Om een groter rijk te krijgen, trouwden faraos dikwijls met prinsessen uit naburige landen.
Egypte was een dictatuur. Alles ging via de farao, er werd geen besluit genomen zonder hem. De farao was meestal aanwezig bij de oorlogen en veldslagen die er plaats vonden.
De Egyptenaren maakten gretig gebruik van hun vrije tijd en genoten van sport en ander vermaak.
Door de lange dagen en het zonnige klimaat hadden de Egyptenaren veel vrije tijd.
De Egyptische adel pakte altijd groots uit als ze zich wilden vermaken. Ze jaagden op gevogelte, krokodillen, nijlpaarden en leeuwen tijdens de jachtpartijen met strijdwagens en honden .
Banketten waren luxueus en werden gehouden bij geboorte, huwelijk of een religieus festival. Ze droegen prachtige kleding, lieten de wijn rijkelijk vloeien en lieten zich vermaken met muziek en dans.
De sport zorgde vermaak voor iedereen. Boksen en schermen waren populair, en de farao's organiseerden regelmatig renwedstrijden rond de piramiden.
Ook bordspelen waren populair, ze waren rustgevend - vooral Senet, een spel dat gebaseerd was op de reis van de doden naar de onderwereld .
Om een beter beeld te geven van de kleding afbeeldingen van de kleding van; P1 de koninklijke familie P2 de priesters P3 het leger P4 de nobelen Klik op de afbeelding om te vergroten
Een plant die een centrale rol speelde in de mythologie was papyrus (mehyt), een symbool van het leven en het moeras waaruit alle leven voortkwam. Men dacht dat de hemel werd gedragen door pilaren van papyrus. De plant stond ook symbool voor Neder-Egypte.
Van evengroot belang was de lotus (seshen), een bloem die 's nachts sluit en onder water verdwijnt. Hierdoor werd de bloem een symbool van de zon en de schepping; men dacht dat Amon uit een lotusbloem werd geboren. Als symbool van wedergeboorte werd de bloem geassocieerd met Osiris en de begrafeniscultus. De plant stond symbool voor Opper-Egypte.
De meest vereerde bomen waren de plataan, die aan de hemelpoort stond en de wilg, de boom die rond de doodskist van Osiris groeide.
Leven in het oude Egypte; De pruikenmaker was een belanrijk man
De pruikenmaker was een belangrijke man.
Hij kende de trends en de pruiken die gedragen werden. Voor het maken van een pruik was bijzondere kennis en vaardigheid vereist.
De kunde en vindingrijkheid van een pruikenmaker warn bekend. . In zijn atelier vulde hij vazen met pas geknipt haar en hij maakte vlechten en toupetjes. Hij gebruikte allerlei accessoires als spelden en naalden. Er stond een heel assortiment flesjes met parfums en zalfjes om de pruiken heerlijk te laten reuken. Naast de ingang stonden houten hoofden als paspoppen.
In een mand bewaarde de pruikenmaker valse baarden.
De vorm en lengte van de baard was een indicatie van de status en het maatschappelijk aanzien van de drager.
De oude Egyptenaren scheerden zich al 6000 jaar voor Christus, maar de hogere klasse en iedereen wie het zich kon veroorloven, bezaten ook pruiken. In alle kleuren, zelfs in goud en gemaakt van mensenhaar.
Zowel mannen als vrouwen gebruikten crèmes en beschilderden hun oogleden met het malachiet, een koperverbinding. De ooghoeken werden met een zwart streepje verlengd in de richting van het oor. Lippen en wangen werden gekleurd met henna en nagels van vingers en tenen werden gelakt. Op papyrusrollen werden recepten gevonden tegen kaalhoofdigheid en er werd puimsteen gebruikt om de huid soepel te houden. Tegen zonnebrand en insectenbeten werden speciale oliën gebruikt.
De Egyptenaren droegen het liefst linnen stoffen, hoewel ze ook wol gebruikten en grover weefsel. Zeer geliefd waren zuiver witte, ragfijne linnen weefsels die men vouwde tot fijne plissé . Deze stoffen werden ook gebleekt voor een extra wit resultaat. Na het wassen legde men de kleding in de zon. De Egyptenaren konden kleding ook verven.
Standbeelden van de koningen en burgers geven een goed beeld van de veranderende mode. In het Oude Rijk en het Middenrijk droegen vrouwen eenvoudige en nauwsluitende jurken, mannen droegen nauwsluitende tunica's tot op kniehoogte Sinds het Nieuwe Rijk gaf men de voorkeur aan wijd zittende tunicas voor mannen Vrouwen droegen grote wikkeljurken gemaakt van een grote lap rechthoekig stuk stof
ze droegen bij feestelijkheden mooie kapsels en een pruik in verschillende lengtes .
In alle periodes was de sandaal het voornaamste schoeisel. Sandalen werden vervaardigd uit plantaardige grondstoffen zoals palmbladeren of papyrus. Ze werden niet gemaakt in werkplaatsen maar door de vrouwen thuis.
Er bestonden ook duurdere exemplaren. Deze werden van leer vervaardigd en waren duurzamer .
Niet alleen kleine kinderen droegen amuletten om hen te beschermen tegen ziekten en vroegtijdig sterven ook bij de dood werden er amuletten mee gegeven aan de mummie.
Het huwelijk
De pruikenmaker was een belangrijke man. 
