Om bij tijd, eens terug te genieten van de plaatsen waar je ooit geweest bent! De wereld in een muisklik http://www.alovelyworld.com/index2.html
OP REIS MET DE BLAUWE VOGEL - Cruise op deNijl -
1.Lezers die het hele REISVERSLAG WENSEN TE LEZEN.... weet dat dit in omgekeerde orde staat.
Het begint met de terugreis 15.09.06 (zie blog vanaf 3december 06) en eindigt met het vertrek op 01.09.06 ( zie blog vanaf 3 oktober 06)
2.Verder wordt deze blog aangevuld met EGYPTE NU:actuele feiten en vondsten...
24-12-2009
Egyptische filmmaker Chahine
Egyptische filmmaker Chahine
overleden in juli 2008
Zijn vrije benadering van politiek, maar ook seksualiteit, leverde hem veel kritiek op van moslimfundamentalisten.
Door zijn eclectische, eigenzinnige stijl is hij een van de weinige Egyptische cineasten met een buitenlands publiek. Hij maakte zowel hedendaagse melodrama's als spektakelstukken met exuberante kostuums en muziek die lonken naar het oude Hollywood. Tegelijk is er altijd een kritische ondertoon aanwezig.
Leven en werk
Youssef Chahine werd in 1926 geboren in Alexandrië. Zijn familie was christelijk en van Libanese afkomst. Hij werd vrij liberaal opgevoed en sprak beter Frans en Engels dan Arabisch. Veel van zijn films zijn coproducties met Frankrijk en vooral daar is hij geliefd.
In vijf decennia maakte hij meer dan veertig films en in 1997 werd hij op het filmfestival van Cannes onderscheiden voor zijn hele oeuvre.
Chahine debuteerde in 1950 en lanceerde landgenoot Omar Sharif met een rol in een van zijn eerste films. De acteur werd later wereldberoemd door zijn rollen in 'Lawrence of Arabia' en 'Doctor Zhivago'.
Zijn laatste film 'Chaos' dateert van 2007 en werd afgewerkt door zijn vriend en collega Khaled Youssef, omdat Chahine al te kampen had met gezondheidsproblemen. Youssef schreef al vaker mee aan scenario's en sprak met de pers tijdens Chahines ziekte.
Spectaculair en sociaal
In zijn werk kaartte Chahine voortdurend misstanden aan. Zo werden zijn vroege films klassiek door hun sociaal realisme. De bekendste zijn 'Gare Central' ('Bab el Hadid', 1958) en 'La Terre' (Al-Ard, 1969), waarin hij een scherp beeld schetst van de armoede in zijn vaderland en seksualiteit niet schuwt.
Met zijn kritische, vrije houding haalde hij zich geregeld de woede van de religieuze en politieke leiders van zijn land op de hals. Zo werd 'L'Emigrant' ('Al-Muhajer') in 1994 verboden omdat het scenario gebaseerd is op het verhaal van Jozef. Jozef komt voor in zowel de Bijbel als de Koran. In de meeste interpretaties van de islam is het verbeelden van profeten verboden en de film werd dan ook als goddeloos betiteld.
Chahine ervoer dit naar eigen zeggen als "extreem geweld". Zijn antwoord was 'Le Destin' ('Al-Masir'), een aanklacht tegen extremisme. De spektakelprent handelt over het leven van de 12e-eeuwse moslimfilosoof Averroës van wie de boeken verboden werden in het islamitische koninkrijk Andalusië. Samen met 'L'Autre' ('Al-Akhar') zijn het zijn belangrijkste films van de jaren negentig.
In 2001 nam hij nog deel aan demonstraties voor de boeren van Caïro, maar Chahine was ook een prominente tegenstander van de buitenlandse politiek van de Verenigde Staten.
DOHA (ANP) - Een invloedrijke moslimgeleerde uit Egypte heeft een decreet (fatwa) uitgevaardigd tegen de viering van kerst. Dat meldde het Duitse opinieblad Der Spiegel woensdag in de online-editie.
,,Arabieren en moslims moeten geen kerstvieringen meer toestaan'', meent de aartsconservatieve 83-jarige sjeik Yusuf al-Qaradawi. Hij stelt dat het christelijke feest 'haram' (onrein) is en dat er een eind moet komen aan bijvoorbeeld de verkoop van kerstbomen. Die vinden in de aanloop naar kerst in vrijwel de hele Arabische wereld gretig aftrek, ondanks het feit dat er slechts twintig miljoen christenen wonen.
De soenniet Qaradawi leidt het islamitische onderzoekscentrum in Doha en geniet populariteit bij veel mensen in de Arabische wereld en in andere islamitische landen. Hij staat bekend vanwege zijn rappe tong en boude uitspraken. Autoriteiten in veel Arabische en islamitische landen vrezen zijn controversiële stellingnames en proberen Qaradawi zo veel mogelijk te negeren.
In 1888 stuitte een Egyptische boer bij graafwerkzaamheden in de buurt van het dorp Istabl Antar op een massagraf. Niet van mensen, maar van katten, in de Oudheid gemummificeerd en in enorme hoeveelheden achtergelaten in het zand. Dorpskinderen verkwanselden de mooiste exemplaren voor een schijntje aan toeristen, de rest werd op een grote hoop geveegd en als meststof verkocht.
Ongeveer 180.000 mummies, een partij van rond de zeventienduizend kilo, werden zelfs naar Engeland verscheept, daar werden de akkers ermee bemest.
Indertijd vonden veel ruimhartig gefinancierde expedities plaats, waarbij westerlingen grote stukken woestijn omploegden in hun zucht naar koningsgraven, gouden en beschilderde maskers en sacrofagen voor de landhuizen en musea van Europa en Amerika. Van de vele duizenden gemummificeerde dieren in heilige plaatsen overal in Egypte werden gevonden, zag slechts een enkeling de waarde in.
Sindsdien is er meer dan een eeuw verstreken. De archeologie heeft zich ontwikkeld van veredelde schatgraverij tot een wetenschap. Vindplaatsen, onderkennen onderzoekers nu, kunnen ons veel vertellen over het leven van gewone mensen, over wat ze deden, wat ze dachten, hoe ze hun goden vereerden. Ook dierenmummies bevatten soms belangrijke informatie. Ze geven een beeld van het dagelijks leven, zegt de egypteloog Salima Ikram. Huisdieren, voedsel, dood en godsdienst. Dan heb je alles wat de Egyptenaren bezighield wel gehad.
Ikram is gespecialiseerd in de zoöarcheologie, het bestuderen van oude dierenresten. Ze heeft een hoofdrol gespeeld in het tot stand komen van deze nieuwe onderzoeksdiscipline die katten en andere met veel zorg en kunde geconserveerde dieren bestudeert.
CAIRO, 22 december 2009 (IPS) -- Egyptische bloggers stellen al.. Vijf jaar folterpraktijken bij de politie aan de Kaak. Ze zetten foto's en video's op het internet en noemen de daders met naam en toenaam. "Als iemand van gefolterd geslagen is door agenten van de politie van de staatsveiligheid, Dan kunnen ze via de DAT-album De betrokken officier Identificeren", zegt de 25-jarige journaliste Noha Atef.
De blog van Noha Atef, Foltering in Egypte, die deels in het Engels verschijnt, is de meest volledige in zijn soort in het Midden-Oosten, met berichten, foto's, video's en een bibliotheek van artikelen die de brutaliteit van de Egyptische politie en veiligheidsdiensten Moeten aantonen.
"Folteren Vaak gebeurt in Egypte Omdat politieofficieren niet gestraft worden als ze betrapt worden", zegt ze. "Berichten over straffen zijn zuivere regeringspropaganda. Officieren Krijgen hooguit een lichte straf. Daar gaan ze Meestal tegen in beroep."
Atef, journaliste voor een lokale, Onafhankelijke krant, zegt DAT Haar interesse voor het thema dateert uit 2005, Toen ze een rapport van een Egyptische mensenrechtenorganisatie las. Het ging over het misbruik en de foltering van vrouwen door de politie. Tegen sommige van die vrouwen is het nooit een Aanklacht geformuleerd. Andere zouden zijn gefolterd Op verzoek van families die een persoonlijke rekening wilden vereffenen. "Foltering Werd Gebruikt als een wapen DAT mannen kon inhuren", zegt Atef.
In 2006 begon Atef de incidenten over politiemisbruik te bundelen in een blog. Naarmate de inhoud groeide, linkte ze de verhalen van de slachtoffers aan de politieofficieren die verdacht werden van betrokkenheid. In de rubriek Torturepedia staat nu informatie over meer dan twintig Verdachte Officieren. "Elk lemma bevat een lijst van HUN misdaden en een foto, als er een beschikbaar is. Als iemand van gefolterd geslagen is door agenten van de politie van de staatsveiligheid, Dan kunnen ze via de DAT-album De betrokken officier Identificeren."
Zwarte Woensdag
Ook andere Egyptische bloggers plaatsen materiaal over folterpraktijken op het internet. Verscheidene onder hen begonnen naar Aanleiding van Zwarte Woensdag, Toen bij een referendum in mei 2005 veiligheidsagenten in burger en pro-regeringsdemonstranten oppositieleden en journalisten aanvielen en vrouwen de kleren afrukten in een poging hen te vernederen.
Verontwaardigde activisten reageerden deur foto's op Flickr te zetten, een website Waarop foto's gedeeld kunnen worden. De bijschriften bevatten details over de vermeende misbruiken, GAANDE van brutaal geweld tot verkrachting en foltering.
"Je Moet sterven mensen ontmaskeren. Je moet ze bij naam noemen en aan de schandpaal nagelen", zegt vakbondsactivist Hossam El-Hamalawy, de drijvende kracht achter de Flickr-groep. Piggipedia, Zoals de Flickr-groep heet, bevat ondertussen meer dan 165 foto's, gepost door een vijftal mensen DAT Regelmatig bijdrages levert.
Islamisten
Foltering raakte begin jaren negentig wijdverspreid bij de Egyptische ordediensten om bekentenissen af te dwingen en islamistische Militanten te intimideren. "Iedereen die in de handen van de politie valt, En vooral wie arm is, loopt groot gevaar te worden gefolterd en lichamelijke letsels op te lopen, onder meer door slagen, trappen, zweepslagen, brandende sigaretten, seksuele agressie ... elektroshocks aan Voeten , Hoofd, geslachtsorganen en borsten, en het ophangen aan ijzeren tralies van de celdeur ", stond vorige maand in een rapport van Zestien lokale mensenrechtengroepen.
Egyptische bloggers hebben al tientallen bezwarende foto's en video's op het internet gepost. In een videoclip is te zien hoe politieagenten de 21-jarige microbuschauffeur Emad El-Kebir sodomiseren Met een houten stok. De agenten hadden de video zelf gemaakt met een mobieltje. Ze verspreidden de beelden Toen naar andere microbuschauffeurs, Wellicht met de bedoeling om hen aan te manen de "boetes" te betalen, die de politie routinematig oplegt.
Toen Mohammed Khaled, als sterven Demagh MAK blogt, de video in handen kreeg en hem eind 2006 op YouTube Suus, was de publieke verontwaardiging groot. De beelden vonden HUN weg naar andere blogs en Onafhankelijke Egyptische kranten. Arabische satellietzenders pikten het op en uiteindelijk belandde het verhaal in de buitenlandse pers.
Door de publiciteit Kwam de zaak voor de rechtbank. De twee Officieren sterven hadden toegezien op de foltering, werden veroordeeld. "Na de zaak van Emad El-Kebir waren de mensen Geschokt en beseften ze dat het klopte wat wij al die tijd gezegd hadden", zegt Gamal Eid, directeur van het Arabische Netwerk voor Mensenrechteninformatie (ANHRI).
Niet zonder gevaar
Bloggen over politiebrutaliteit is niet zonder gevaar. Sommige onlineactivisten werden al het doelwit van de praktijken die ze zelf aanklaagden. El-Hamalawy heeft tot dusver geluk gehad. "Niemand is immuun, maar door te bloggen onder onze echte naam hebben we een zekere mate van bescherming gekregen", zegt hij. "Wanneer bloggers bekend worden, beseft de regering DAT HUN arrestatie Veroorzaakt meer problemen dan de moeite loont."
Atef zegt Dat de veiligheidsdiensten Haar familie lastigvallen, DAT ze zelf al naar het Politiekantoor Werd geroepen En dat werkgevers Haar Al meer dan eens met pesterijen te maken kregen. Ondanks de intimidatie gaat ze deur Met haar blog, zegt ze.
De Amarnaperiode bestrijkt zeventien jaar waarin farao Achnaton samen met zijn koningin Nefertiti over Egypte regeerde. Het land en zijn bevolking ondergingen een enorme culturele verandering. De drijvende kracht achter deze verandering kwam niet van buiten de Egyptische samenleving, maar juist van binnenuit. De veranderingen zijn waar te nemen op het vlak van de godsdienst, de kunst- en architectuurstijl, de iconografie en de inhoud van de hymnen aan de zonnegod Aton. De nieuwe godsdienst was zeer restrictief en diende ertoe Achnaton en Nefertiti te verheffen boven hun onderdanen. Korte tijd na de dood van Achnaton maakte zijn schoonzoon, farao Toetanchamon, een einde aan de veranderingen en herstelde de oude Egyptische religieuze tradities weer in ere.
Tijdens deze cursus zetten we de verschillende theorieën over Achnaton en de Amarnaperiode naast elkaar. Het zal blijken dat slechts weinig met zekerheid kan worden gezegd over deze opmerkelijke Egyptische farao. Dit geeft aanleiding tot speculatie, waarbij sommige schrijvers de onbekende dingen met fantasie weten in te vullen. Op basis van archeologische en schriftelijke bronnen uit Tell el-Amarna vergelijken we de bestaande wetenschappelijke opvattingen en verscheidene 'nieuwe theorieën' over de Amarnaperiode.
Docent: Drs. Huub J. Pragt, studeerde egyptologie aan de Universiteit Leiden en was verbonden aan het Rijksmuseum van Oudheden in Leiden. Hij is gespecialiseerd in het geven van cursussen en lezingen en het begeleiden van reizen en excursies over het Oude Egypte. Hij is schrijver van het boek De verborgen tombe.
Studiemateriaal: Tijdens de eerste bijeenkomst wordt tegen kostprijs de syllabus De Amarnaperiode, geschreven door Huub Pragt, aangeboden.
GESCHIEDENIS De Egyptenaren willen het borstbeeld van koningin Nefertiti terug. Het beeld is nu in bezit van de Duitsers. Maar uit een onderzoek van een Berlijns museum blijkt dat Nefertiti op onethische wijze uit Egypte is gehaald. Genoeg reden voor de
De Egyptenaren willen het borstbeeld van koningin Nefertiti terug.
Het beeld is nu in bezit van de Duitsers. Maar uit een onderzoek van een Berlijns museum blijkt dat Nefertiti op onethische wijze uit Egypte is gehaald. Genoeg reden voor de Egyptenaren om het beeld terug te eisen. Maar of de Duitsers dat zomaar laten gebeuren?
Uit het onderzoek blijkt dat de vinder van het beeld Ludwig Borchardt Nefertiti als onbelangrijke vondst afdeed om het kunstwerk mee te kunnen nemen naar Berlijn. Het beeld van Nefertiti trekt jaarlijks vele bezoekers. Vanzelfsprekend zien de Egyptenaren die liever naar Egypte dan naar Duitsland afreizen. Toch is het onzeker of de Egyptenaren hun zin krijgen. Op 18 december liet de Prussian Cultural Heritage Foundation nog weten dat er geen onderhandelingen tussen de Duitsers en Egyptenaren bezig waren en dat documenten bewezen dat de Duitsers de rechtmatige eigenaars waren.
De Egyptische Zahi Hawass is chef van de antiquiteiten in Egypte en zal het meningsverschil indien nodig op de spits drijven. Hij wil de National Committee for the Return of Stolen Artifacts inschakelen. Ik ben altijd optimistisch, laat hij weten. Ik vraag altijd of kunstwerken hierheen kunnen komen en dat gebeurt ook altijd.
Het borstbeeld van Nefertiti werd in 1912 in Tell el-Amarna gevonden en een jaar later naar Duitsland verscheept.
Archeologen vinden enorme gebouwen in Egyptische vestiging Daphnae
Archeologen vinden enorme gebouwen in Egyptische vestiging Daphnae
Archeologen hebben in de oud-Egytische militaire stad Daphnae de overblijfselen van reusachtige gebouwen uit 700 voor Christus opgegraven. De resten werden aangetroffen in de oostelijke rand van de Nijldelta.
De vestiging, die voor het grootste deel dateert uit de tijd van farao Psammetichus I (664 - 610 v. Chr.), was 380 op 625 meter groot. Rondom de stad zou een 13 meter sterke muur hebben gestaan.
Tempel Het Egyptische opgravingsteam ontdekte drie op elkaar volgende zalen, een tempel uit kalksteen en een klein paleis met 8 kleine ruimtes. Op het terrein, dat naast de moderne stad Ismailija ligt, bevinden zich ook 22 grote voorraadgebouwen. Die zouden dienst hebben gedaan als opslagplaats voor wapens en voedsel. (dpa/eb)
Egyptische archeologen hebben donderdag uit het water van de Middellandse Zee een granieten pilaar van het paleizencomplex van Cleopatra omhooggetakeld. De tempel ligt verzonken ligt in de haven van Alexandrië.
Duikers en onderwaterarcheologen hebben een enorme kraan gebruikt om de negen ton zware pilaar, bedekt met rommel en zeewier, uit het water te krijgen. Onder het toeziend oog van de Egyptische toparcheoloog Zahi Hawass werd de pilaar aan land gebracht.
De tempel van Isis, de god van de magie en de vruchtbaarheid, is ten minste 2050 jaar oud, maar waarschijnlijk ouder, aldus woordvoerders. Het was onderdeel van een paleis vanwaaruit Cleopatra en haar voorgangers van de Ptolemaïsche dynastie heersten.
De pilaar die ooit onderdeel was van de toegang tot de tempel van de god Isis moet het middelpunt vormen van een ambitieus onderwatermuseum dat Egypte heeft gepland. Het museum wil de gezonken stad tentoonstellen die vermoedelijk in de vierde eeuw na Christus na een serie aardbevingen in de zee is gestort.
In Egypte vecht een organisatie van gescheiden mannen tegen de toenemende gelijkheid van mannen en vrouwen.
Na jarenlange inspanning van vrouwenorganisaties is het sinds 2000 mogelijk voor Egyptische vrouwen om hun man aan de kant te zetten, ook zonder zijn toestemming. Voor de zogenaamde khula-wet kon een vrouw alleen onder bijzondere omstandigheden, als incest of alcoholmisbruik, een echtscheiding aanvragen. Tegenwoordig geldt als enige voorwaarde dat de vrouw afstand neemt van enige financiële genoegdoening, een voor het merendeel van de Egyptische vrouwen nog altijd levensgrote drempel.
Maar volgens een groep Egyptische mannen die de afgelopen jaren met behulp van deze wet op straat werden gezet, heeft de wet de machtsverhoudingen thuis drastisch veranderd. En daarom hebben ze onlangs de Egyptische Organisatie voor Gescheiden Mannen opgericht, die als doel heeft de khul'a en de 'toenemende gelijkheid tussen mannen en vrouwen te bestrijden'.
De wet houdt volgens oprichter en voorzitter Abdel-Rahman Hamed niet afdoende rekening met de patriarchale rechten van de man, waaronder het beit el-taa (het huis der gehoorzaamheid). Bovendien is er volgens hem sprake van een duidelijke schending van de sharia.
Hamed is vastbesloten de tirannie van de vrouwen in de rechtszaal te bevechten en de man in zijn door god gegeven positie te herstellen, zo verklaarde hij tegenover nieuwszender Al-Arabiya. Vrouwen kunnen niet met de verantwoordelijkheid omgaan. Ze misbruiken de wet om hun persoonlijke bevliegingen te bevredigen, en vragen een scheiding aan om de meest triviale redenen, aldus Hamed.
Binnen enkele weken sloot een duizendtal gekrenkte mannen zich aan bij de organisatie. Maar ook enkele Egyptische vrouwen werden lid, volgens Hamed om de eenheid van Egyptische familie te bewaren. Op echtscheiding ligt in Egypte een groot taboe - het is voor Koptische christenen zelfs verboden om te scheiden. Ondanks de wet - voor moslims - is het in praktijk nog steeds zeer moeilijk voor een vrouw om een echtscheiding aan te vragen.
Behalve in de hoogste sociale klasse, waar vrouwen een mate van zelfstandigheid hebben, betekent een echtscheiding voor de vrouw maatschappelijke zelfmoord. Maar niet alleen de vrouw ondervindt negatieve gevolgen van de echtscheiding, legt Hamed uit. Veel van de gescheiden mannen hebben grote moeite met het feit dat ze door hun/een vrouw zijn verlaten.
Mannen die deel uitmaken van een oosterse samenleving lijden ernstig onder de psychologische en sociale gevolgen van de wet. Ze worden als zwak beschouwd als ze hun vrouwen niet kunnen controleren. De Organisatie voor Gescheiden Mannen biedt hulp bij de rehabilitatie en het vinden van een nieuwe vrouw.
Zelf schaamt Hamed zich niet dat zijn vrouw hem heeft verlaten, zo verklaart hij desgevraagd. Ik ben vereerd om gescheiden te zijn van een vrouw die zo roekeloos met het huwelijk omgaat. Ik heb geprobeerd haar op het rechte pad te brengen. Maar het had geen zin.
ALEXANDRIË - Egyptische archeologen hebben donderdag uit het water van de Middellandse Zee een granieten pilaar van een tempel omhooggehaald. De tempel was onderdeel van het paleizencomplex van Cleopatra, dat verzonken ligt in de haven van Alexandrië.
De pilaar die ooit onderdeel was van de toegang tot de tempel van de god Isis moet het middelpunt vormen van een ambitieus onderwatermuseum dat Egypte heeft gepland. Het museum wil de gezonken stad tentoonstellen die vermoedelijk in de vierde eeuw na Christus na een serie aardbevingen in de zee is gestort.
Duikers en onderwaterarcheologen hebben een enorme kraan gebruikt om de negen ton zware pilaar, bedekt met rommel en zeewier, uit het water te krijgen. Onder het toeziend oog van de Egyptische toparcheoloog Zahi Hawass werd de pilaar aan land gebracht.
De tempel van Isis, de godin van de magie en de vruchtbaarheid, is ten minste 2050 jaar oud, maar waarschijnlijk ouder, aldus woordvoerders. Het was onderdeel van een paleis vanwaaruit Cleopatra en haar voorgangers van de Ptolemaïsche dynastie heersden.
Het paleis en andere gebouwen en monumenten liggen nu verspreid over de zeebodem in de haven van Alexandrië, de tweede stad van Egypte . Archeologen onderzoeken de ruïnes van de onderwaterstad sinds de jaren negentig. De tempel van Isis is in 1998 door Griekse archeologen ontdekt.
Egypte - Nawal al-Sadaawi vindt dat God geen boek is
Egypte - Nawal al-Sadaawi vindt dat God geen boek is
Nawal al Sadaawi werd in de jaren zeventig wereldberoemd. Niet zozeer omdat haar boek De gesluierde Eva de westerse lezers erg bekoorde - ze moesten op de vertaling wachten tot in de jaren tachtig - maar eerder door de ophef die het in eigen land veroorzaakte.
Al Sadaawi, die uit een traditionele familie in een dorp nabij Caïro komt en op zesjarige leeftijd werd besneden, durfde zo ongezouten haar mening te verkondigen over seksualiteit, besnijdenis, prostitutie en het huwelijk dat ze meteen hordes vijanden en bewonderaars had. Eerder al verscheen van haar Vrouwen en seksualiteit, een boek dat haar haar baan als uitgeefster van het blad Gezondheid kostte bij het ministerie van Gezondheidszorg. De Egyptische arts heeft 45 boeken op haar palmares.
In 1980 sloot toenmalig Egyptisch president Sadat haar op als 'vijand van de staat', en pas nadat hij werd vermoord, herwon de schrijfster haar vrijheid. Afgeschrikt was ze geenszins: Al Sadaawi stichtte prompt de eerste vrouwenorganisatie van Egypte, die in 1991 werd verboden omdat haar oprichtster kritiek had op het militaire optreden van de Verenigde Staten in de tweede Golfoorlog.
Ondertussen stapelden de doodsbedreigingen aan haar adres zich op en na veel aandringen van vrienden vertrok Al Sadaawi als gastprofessor naar de Verenigde Staten, waar ze tot in 1996 bleef.
In 2001 kreeg ze opnieuw moeilijkheden. Toen probeerde een advocaat haar man te dwingen van haar te scheiden wegens haar uitspraken over de islam in een Egyptisch blad. De rechtbank verwierp de zaak, maar enige jaren later volgde een nieuwe poging. Eind 2004 stelde Al Sadaawi zich kandidaat voor de presidentsverkiezingen en begin dit jaar kwam ze in het nieuws nadat vijf van haar boeken verboden werden op de boekenbeurs van Caïro.
Het vierde Arab Human Developmentrapport, dat focust op vrouwenemancipatie, besluit dat er de voorbije jaren weinig vooruitgang is geboekt. Hoe komt dat?
"We zien een machtsdriehoek van VS-imperialisme, dictatoriale nationale overheden en fundamentalisten die elkaar steunen en die zich tegen de armen en de vrouwen keren."
Dat VS-imperialisme is toch moeilijk een nieuw fenomeen te noemen?
"Inderdaad, maar wat wel nieuw is, is dat de Verenigde Staten en een regering als de onze het fundamentalisme aanmoedigen. In het geval van Bush gaat dat om christelijk fundamentalisme, in dat van huidig Egyptisch president Mubarak het islamisme. Die revival van religies, dat is de nieuwe factor.
In wat ik het tijdperk van het postmoderne imperialisme zou noemen, heeft men God nodig om onrecht goed te praten. Bij elke heropleving van de godsdienst zie je een nog grotere onderdrukking van de vrouw, want in alle heilige boeken ter wereld zijn mannen meerderwaardig."
Gelooft u dat de opmars van het fundamentalisme zich zal doorzetten?
"Neen, helemaal niet, en wel hierom: er is een contradictie tussen religie enerzijds en echte bevrijding van vrouwen anderzijds. In alle heilige boeken vind je racisme, gender- en klasseonderdrukking. Ik ben er optimistisch over dat mensen dat zullen verwerpen. Daar gaat dat toneelstuk God neemt ontslag ook over. Het is de God van de heilige boeken vol tegenstellingen die opstapt, maar dat laat ons niet goddeloos achter. Er is ook een andere God. Dat heeft mijn ongeletterde oma me geleerd: 'God is geen boek', zei ze. God is gerechtigheid."
Wat motiveerde u in december 2004 om u kandidaat te stellen voor de Egyptische presidentsverkiezingen?
"Voor mij was dat een symbolische daad, een manier om verzet te plegen tegen de dictatuur, tegen de corruptie van het regime en tegen de hypocrisie van de religieuzen die er tegenaan schurken. Ik wist dat ik het nooit zou halen, maar ik schreef een programma waarin de hervorming van het onderwijs de eerste doelstelling was. Want het is daar dat de versluiering van de hersenen begint: in het onderwijs en in de media.
"Daarna hebben we de verkiezingen geboycot. Maar die kandidatuur was wel belangrijk: zo geef je gewone mensen moed. Je toont dat er andere wegen zijn. Dat is de overheid niet vergeten natuurlijk. Ze heeft zich gewroken met die veroordeling door Al Azhar, wat een overheidsinstelling is."
Wat vond uw echtgenoot van de pogingen van anderen om een
scheiding af te dwingen?
"Hij steunt me volledig, mijn dochter ook overigens . Met haar ben ik eind januari 2007 in het beklaagdenbankje beland wegens haar campagne om de naam van de moeder te laten aanvaarden als geldige familienaam voor een kind. Dat zou 2 miljoen Egyptische kinderen 'regulariseren'. Ze werd van ketterij en godslaster beschuldigd. Zo gaat dat in Egypte."
Terwijl wereldleiders in Kopenhagen tot een akkoord proberen te komen, publiceert Dirk Wanrooij zijn blog(25). Hij is net klaar met zijn studie Arabisch in Caïro, Egypte.
Boer Ahmed. Foto Dirk Wanrooij
Een dikke laag eelt bedekt het oppervlak van de hand die hij toesteekt wanneer ik hem ontmoet, ,,Assalaamu Aleikum. Boer Ahmed verwelkomt me vriendelijk wanneer ik onaangekondigd op zijn land verschijn. Na het uitwisselen van de gebruikelijke beleefdheden en de daarbij horende sigaret wil hij graag praten. ,,De productiviteit van de grond daalt, zegt hij.
Op blote voeten loopt hij voor me uit om te laten zien wat het probleem is. Hij wijst naar de grond. ,,Er zit te veel zout in de grond, dat is slecht voor de planten. Om hem heen staan de verdorde restanten van wat ooit een groene akker moet zijn geweest.
De Middellandse zee ligt slechts een paar honderd meter verderop. Desondanks hebben vele generaties vóór hem goed kunnen leven van de opbrengsten van het kleine landbouwbedrijfje. Sterker nog, al eeuwen staan Egyptische gronden garant voor goede oogsten. De laatste jaren wordt dat echter steeds moeilijker.
Toch zijn de meningen in Egypte over klimaatverandering nog altijd verdeeld. Wetenschappers die de theorie omarmd hebben proberen de regering ervan te overtuigen dat het inmiddels vijf voor twaalf is en dat er nu gehandeld moet worden. Het ecosysteem in de Arabische republiek is immers uiterst kwetsbaar en fragiel.
Met name de Nijldelta en daarmee een groot gedeelte van de landbouwopbrengsten zouden gevaar lopen als de zeespiegel stijgt. Niet alleen het eventuele water is problematisch. Het stijgende zoutgehalte van het grondwater en de aarde richt volgens sommigen grote schade aan. Sceptici wuiven de doemscenarios weg en beweren dat erosie en zeespiegelstijging eeuwenoude processen zijn waar de mens weinig tot geen invloed op heeft.
Boer Ahmed laat zijn land zien. Foto Dirk Wanrooij
Maar ook boer Ahmed ziet het gevaar. Ondanks dat hij niet echt begrijpt wat er gaande is, merkt hij de veranderingen. Net als veel lotgenoten zou hij wel willen verhuizen naar zuidelijker gelegen gebieden, maar verhuizen kost geld en dat heeft hij niet.
Desalniettemin is Ahmed goed geluimd. Doorwerken is zijn enige optie om zijn gezin van vijf te onderhouden, en werken doet hij graag. ,,Bovendien, zo zegt hij, ,,ligt de toekomst van het land bij god.
De verkeerspolitie in Egypte dat is soms lachen. Ze kunnen een en ander ook niet echt bijbenen, want als ze hier iedereen op de bon moeten slingeren die iets verkeerd doet, dan zijn ze 48 uur per dag alleen maar aan het schrijven.
Hun salaris is veel te klein dus als je een bon krijgt, schuif je de arme man even een fooi toe en klaar is kees. Ze worden ingezet bij stoplichten om het verkeer in de gaten te houden en als je niet stopt, wordt je op de bon geslingerd, echt wel! Maar dan moet ie even zoeken waar zijn stompje potlood gebleven is of aan een van de omstanders een pen vragen. Ondertussen rijdt de rest lekker door rood!
De regering begrijpt dus ook wel dat dit water naar de zee dragen is. Ze kunnen steenrijk worden als ze van alle verkeerdsovertredingen een boete kunnen innen, maar in wiens zak verdwijnt dat? Dus is het toch beter dat de arme man (verkeerspolitie in dit geval?) de fooi aanneemt. Nu heeft de regering van de week aangekondigd dat de salarissen omhoog zullen gaan in de hoop zo wat boetes te kunnen innen? En die dus in eigen zak te steken?
Maar goed, gisteren waren we naar de sound&ligtshow bij de piramides geweest en na afloop zat het verkeer op het kruispunt bij de sfinxstraat muurvast. Is hier dan geen politie vroeg mijn man zich verbaasd af? Jawel hoor ..die zaten dus aan de kant met z`n vieren te kijken hoe het verkeer langzaamaan muurvast liep Je moet het een en ander met een dosis humor bekijken als je hier bent, anders red je het echt niet
Oja ze kunnen ook het verkeer slapend in de gaten houden hier in Egypte!
Een jonge scholier in Egypte is op een wel erg vreemde manier onder haar straf uitgekomen. De leerlinge sprong van de derde verdieping van haar school naar beneden.
Ze deed dit omdat ze bang was voor de reactie van haar leraar: het meisje was namelijk vergeten om haar huiswerk te maken. Door de sprong raakte het jonge meisje zwaargewond.
Het is niet de eerste keer dat het onderwijs in Egypte slecht in het nieuws komt. In oktober stierf een 11-jarige leerling, nadat hij in zijn maag was getrapt door zijn leraar. Ook deze jongen had zijn huiswerk niet gemaakt. De leraar werd veroordeeld tot zes jaar cel.
Afgelopen maand werd een Egyptische docent opgesloten omdat hij kokend water naar het gezicht van een student zou hebben gegooid. De leraar was woedend dat de student hem tijdens de pauze stoorde.
BRUSSEL - Close-up DE EMANCIPATIE VAN HET EGYPTISCH PATRIMONIUM Zahi Hawass is de superster onder de archeologen. De Egyptenaar vraagt van westerse musea topstukken terug zoals de Steen van Rosetta en de buste van Nefertiti.
Egyptologie was lange tijd het speelterrein van Franse, Britse en Amerikaanse archeologen. Zahi Hawass (62), de directeur van de Dienst voor Oudheden in Caïro, is de eerste wetenschapper die als Egyptenaar met een uitgesproken nationalistische reflex opkomt voor het onschatbare patrimonium van zijn land.
Ik heb een internationaal netwerk van spionnen die voor mij alle musea ter wereld nakijken of er gestolen stukken zijn. Tegelijkertijd stropen we het internet af om te zien wat er wordt aangeboden op veilingen. We kijken elke catalogus van elke expositie na', zei hij in 2006 in het NRC Handelsblad.
Deze week kondigde Hawass aan dat hij het British Museum in Londen gaat vragen de beroemde Steen van Rosetta terug te geven. De steen bevat de sleutel tot de ontcijfering van het hiërogliefenschrift, omdat er onder een tekst in het Egyptische beeldschrift een Griekse vertaling in gegrift is. Eerder dit najaar, bij de opening van het spectaculaire Neues Museum in Berlijn, liet Hawass al weten dat Egypte ook een ander topstuk, de buste van Nefertiti de mooiste vrouw van de oudheid' terugvraagt.
Die demarches hebben weinig kans op slagen en Hawass weet dat. De wetgeving die het Egyptische patrimonium beschermt, bestaat slechts sinds 1970. Stukken die daarna het land verlaten hebben zonder toelating van de overheid, zijn illegaal geëxporteerd. Maar voor de talrijke stukken die eerder naar westerse musea en collecties verhuisden, bestaat er geen rechtsgrond om ze terug te eisen.
Het gaat de Egyptenaren vooral om de symbolische waarde van de werken. Het Egyptisch Museum in Caïro zit barstensvol prachtige stukken. Zelfs na de bouw van de nieuwe musea in de buurt van Gizeh zal slechts een fractie van dat bezit getoond kunnen worden.
Zahi Hawass speelt in op de sterke nationalistische stroming in zijn land', zegt Dirk Huyge, de conservator van de Egyptische verzameling in het Jubelparkmuseum in Brussel. Het Egyptische volk heeft volgens hem het recht om essentiële getuigenissen van zijn geschiedenis, zoals de Steen van Rosetta of de buste van Nefertiti, te zien. Maar de eis om topstukken terug te geven is vooral een kwestie van public relations. Wellicht kan er een vergelijk gevonden worden door de stukken tijdelijk uit te lenen voor een tentoonstelling in Egypte.'
Egypte is niet het enige land dat topstukken uit westerse musea opeist. Dit jaar liep ook Griekenland in de kijker: het wil de friezen van het Parthenon verhuizen van het British Museum naar het nieuwe Akropolis Museum in Athene. Zowel Frankrijk als de Verenigde Staten gaven dit jaar kunstwerken terug, respectievelijk aan Egypte en Italië. Telkens ging het om stukken waarvan aangetoond was dat ze illegaal geëxporteerd werden.
Toch bestaat er geen gevaar dat de westerse musea hun collecties snel zullen verliezen. Landen als Egypte, Griekenland of Italië kunnen onmogelijk alle stukken tonen die er in de loop der eeuwen werden opgegraven. Die stukken spelen in musea over de hele wereld de rol van ambassadeur voor de cultuur die hen voortbracht.
Zahi Hawass kreeg zijn opleiding aan een Amerikaanse universiteit. Hij weet dat westerse wetenschappers en musea grote verdiensten hebben voor de herontdekking en de kennis van de Egyptische beschaving.
Zijn grote verdienste bestaat erin dat hij de Egyptenaren zelf bewust maakte van het uitzonderlijke belang van hun patrimonium. Hawass zet de Egyptische cultuur in als een troef voor zijn land. Niet voor niets werd hij onlangs benoemd tot viceminister van Cultuur. Door welbewust de media te bespelen, wist hij als archeoloog uit te groeien tot een echte vedette, een beetje zoals Jan Hoet bij ons in de kunstwereld.
Maar de man is bovenal een goede organisator. Hij stelde paal en perk aan de corruptie, legde de musea striktere wetten op (zoals een fotoverbod voor bezoekers) en maakte de archeologie in Egypte een stuk transparanter.
En hij heeft, naar eigen schatting, de voorbije zeven jaar toch zo'n zesduizend stukken teruggehaald. Zijn strategie is simpel: De egyptologen moeten de musea en universiteiten waarbij ze zijn aangesloten, dwingen het roofgoed terug te geven. Als ze dat afpersing vinden, best, dan pers ik ze af om de geschiedenis te herstellen'.
Vrij vertaald: wie zijn eisen op teruggave negeert, komt Egypte, een paradijs voor onderzoekers, niet meer in. Buitenlandse expedities weten sinds kort aan welke regels ze zich te houden hebben en wie dat niet doet, vliegt er onherroepelijk uit. Alles verloopt nu veel vlotter', zegt Dirk Huyge. Er worden geregeld interessante ontdekkingen gedaan en Hawass verzekert dat de wereld dat ook te weten komt.'
De flamboyante directeur moet volgend jaar wel met pensioen. Hij heeft al aangekondigd dat hij opgravingen blijft leiden in de Vallei der Koningen. En tussendoor véél boeken schrijven en lezingen geven.
Beiroet-Bagdad Een nieuwsbericht in een krant leidde tot een wat onverwachte discussie in een van Beiroets koffiebars. 'Steeds meer moslims verwerpen Darwins evolutietheorie, onder de invloed van conservatieve elementen in de islam', meldde een krant, na een congres in Egypte.
Nidhal Guessoum, een professor in de fysica en zelf een soennitische moslim, betreurde het daar dat zestig procent van zijn studenten denkt dat ze een keuze moeten maken tussen Darwin en God, terwijl hij vindt dat de twee elkaar niet uitsluiten.
Dat is ook het meest recente standpunt van de katholieke kerk. Evolutie bewijst immers niet dat God niet bestaat, of niet aan de oorsprong van de schepping ligt. Alleen denken vele religieuze mensen daar blijkbaar anders over.
Darwin viert dit jaar zijn tweehonderdste verjaardag en honderdvijftig jaar geleden publiceerde hij zijn 'On the Origin of Species'. Dat is dus wel een discussie waard in een Beiroetse koffiebar. Een student Engelse letterkunde, Ehab (25), zegt me dat het Westen vaak verkeerd bericht over de kwestie.
'Volgens een recente Westerse studie heeft slechts een op de drie Egyptenaren ooit van Darwin gehoord. Ik durf dat te betwijfelen, om een bizarre reden: conservatieve clerici halen in hun preken voortdurend uit naar die verduivelde Darwin en dragen zo bij tot zijn naambekendheid.'
Blijft het feit dat, volgens een ander recent onderzoek, vijftig procent van de Turken -inwoners van het meest seculiere land van het Midden-Oosten- meent dat de evolutietheorie fout is. Toegegeven, moet ik opbiechten aan Ehab in de Beiroetse koffiebar, ik herinner me ook een ander onderzoek waaruit blijkt dat zelfs in Groot-Brittannië een op de drie inwoners -in een land met een betere reputatie inzake onderwijs dan Turkije- gelooft dat God de wereld uiterlijk 10.000jaar geleden heeft gecreëerd.
Wat vindt mijn geleerde vriend Ehab zelf van de evolutietheorie? 'Mijn voorvaderen zouden apen zijn? Ga weg.'
(JORN DE COCK reist vier maanden door het Midden-Oosten en tekent de grote en kleine feiten van elke dag op. Deze reeks loopt in samenwerking met het Fonds Pascal Decroos )
In Leiden is een tentoonstelling gewijd aan de reis die Gustave Flaubert meer dan 150 jaar geleden maakte. Zonder de prachtige, verstilde beelden van zijn reisgenoot zou die er nooit zijn gekomen.
Tussen 29 oktober 1849 en juli 1850 zakten Gustave Flaubert en Maxime Du Camp de Nijl af, van Alexandrië via de Koningsvallei en Thebe tot Aboe Simbel, en terug. De tentoonstelling die het Rijksmuseum van Oudheden in Leiden hieraan wijdt, heet 'Het Egypte van Flaubert'. Een betere titel zou zijn geweest: 'Het Egypte van Maxime Du Camp'. Maar bij wie doet de naam van de schrijver, fotograaf en académicien een belletje rinkelen? 'Het Egypte van Flaubert', dus.
Het hoogtepunt van de tentoonstelling zijn 125 afdrukken van de 214 negatieven die Du Camp hebben overleefd.
De citaten uit het reisdagboek en de brieven van Flaubert en de Egyptische oudheden, zoals een borstbeeld van farao Amenhotep III en een reliëf van godin Hathor, dienen hoofdzakelijk als toelichting van de monumentale zwart-wit beelden die Du Camp met veel geduld en toewijding heeft gemaakt.
De pas 27-jarige, maar reislustige dokterszoon fotografeerde niet voor zijn plezier. Hij was door het Ministère de l'Instruction Publique aangesteld als officiële fotograaf, om Frankrijk beelden te geven van het land waarvan het sinds de expeditie van Napoleon in de ban was. De fotografie was toen nog jonger en revolutionairder dan internet nu. Voor de calotypen die Du Camp maakte, had William Henry Talbot pas in 1841 patent aangevraagd.
De twee reizigers hadden heel wat te stellen met het enorme fototoestel, waarvan een iets jonger exemplaar in Leiden te zien is. De chemicaliën kookten bijna in de woestijnhitte, er kwam overal zand tussen en een keer dreigde een op hol geslagen kameel het apparaat te vertrappen. Als Flaubert zijn beste vriend helpt, klaagt hij in een brief aan zijn moeder dat zijn vingers zwart zijn van het zilvernitraat.
Het resultaat loont alle moeite. Du Camps verstilde beelden van de grootse, ruïneuze monumenten in de verlaten woestijn zijn schitterend. Bekende toeristische trekpleisters als de sfinx van Gizeh, het Ramasseum in Thebe of de Tempel van Dendera waren indertijd soms nog niet helemaal uitgegraven. Maar het ontbreken van keurig geplaveide wandelpaadjes, souvenirstalletjes of andere toeristen geven de beelden een onweerstaanbare charme.
Du Camp publiceerde ook over zijn reis. In 1852 een fotoboek, dat hem een légion d'honneur opleverde. En twee jaar later het reisboek 'Le Nil'. Dat toch niet uitgebreid uit zijn teksten wordt geciteerd, maar uit het reisdagboek van Flaubert dat in 1910 postuum werd gepubliceerd, is natuurlijk terecht. Zelfs Flauberts haastig geschreven brieven in het tentje in de woestijn overtreffen iedere schrijver in levendigheid.
Flaubert, die tot zijn dood een mummievoet in zijn werkkamer bewaarde, toont zich over Egypte de enthousiaste mopperaar die hij de rest van zijn leven zou blijven. Het genot dat hem overvalt bij het vooruitzicht vijftien dagen tussen de monumenten in Thebe te dwalen is groot. Het dédain waarmee hij de kolossen van Memnon afserveert als 'helemaal niet indrukwekkend' ook. En de verveling die na een paar maanden toeslaat: 'De Egyptische tempels hangen me grondig de keel uit'.
Op een foto levert Flaubert meer dan het bijschrift. Aan het begin van de reis heeft Du Camp zijn grote vriend vereeuwigd in de tuin van Hotel du Nil in Caïro. Tegen de achtergrond van vervallen gebouwen staart de jonge, bebaarde schrijver, gekleed in fez en Nubisch kostuum, wat peinzend voor zich uit. Het is de oudste bewaard gebleven foto van Flaubert.
Aanpassen moet voornamelijk door de vrouw gebeuren hier in Egypte. Mannen zijn veel vrijer, ze laten hun lichaam besnijden, maar voor de rest kijkt hier niemand op van een man in een korte broek,baard of gallebeya. Hij kan veelal gaan en staan waar hij wil. Hij wordt geen hoer genoemd als hij verliefd wordt en een afspraakje met een meisje maakt. Een meisje is dat gelijk wel.
Bij de vrouw liggen die aanpassingen duidelijk vaak anders, en moet ze een besnijdenis ondergaan, mag haar lichaam niet tonen en heeft vaak niet echt vrije keuzemogenlijkheden. Studie en partner worden toch vaak genoeg nog bepaald door de familie, uitgaan alleen is vaak nog een taboe, en dan mag broertje lief ook nog eens de baas zijn over een meisje en bepaalt haar doen en laten. Haar lichaam is iets wat ze moet verbergen, terwijl god of allah haar toch gecrieerd heeft. Ze heeft de mooie dingen van god meegekregen en moet dat wegstoppen, zoals benen borsten en haar.
Het komt op mij als buitenstaander nogal oneerlijk over. Ik ben toch blij met mijn minder gecompliceerde manier van leven en het feit dat ik niet besneden ben en gewoon kan dragen wat ik lekker vind. Natuurlijk is aanpassen niet verkeerd, dat doe ik hier ook in Egypte, maar wat ik soms om me heen zie lijkt mij zo oneerlijk.
De emancipatie in Egypte is een beetje op gang gekomen dankzij de vrouw van de president, maar de vrouwen hier in Egypte willen ook meer, net als wij destijds in Nederland. Ik hoor de mannen om me heen wel eens lacherig doen over de rechten die de vrouwen hier langzaam aan krijgen, dus zover geen verschil met de emancipatie destijds in Nederland. Het leeft hier best wel en meisjes en jonge vrouwen denken hier zeker over na in Egypte. Bij een gesprek in de familie met mijn schoonzus bleek ze erg fel. Ik vroeg haar, als er een nieuwe regering komt, die alle verworven rechten weer terug willen voeren, of ze dat zou accepteren? Ze was heel kordaat en zei nooit. De rechten die we hebben verworven nemen ze ons niet meer af, want dan gaan wij vrouwen protesteren. Dat vind ik dus wel positief!
Natuurlijk zijn er mensen die dit allemaal niet erg vinden, maar somige mensen om mij heen zeggen eerlijk tegen mij dat ze ook anders willen. Ik ken een jong meisje die gecontroleerd wordt door haar broers, en daar heel veel moeite mee heeft. Verder heb ik met een Egyptisch meisje over de rechten tussen man en vrouw gesproken en zij vond dus dat Egyptische vrouwen nog een lange weg te gaan hebben en dat er wel wijzingingen in de wet komen, maar nog steeds niet genoeg.
Natuurlijk heeft het deels met het geloof te maken, maar zeker ook met de cultuur. Maar dat neemt niet weg dat de rechten oneerlijk verdeeld zijn tussen man en vrouw. Erfrecht, een tweede vrouw nemen een getuigenis waarbij een man tegenover twee vrouwen, er zullen zeker nog meer voorbeelden zijn! En beschermen van broers, kom nou het is gewoon controleren, want een meisje mag gewoon minder dan een man. Er is zoveel verschil en gelukkig zijn er veel vrouwen die het anders willen en dat ook kenbaar maken. Die niet alles bij het oude willen laten, omdat het al jaren het geval is, maar die zich inzetten voor verbeteringen! Vrouwen hoeven zich net zo min te schamen als mannen.
Het is een kwestie van vertrouwen, dat moet dus ook voor meisjes gelden. Zowel jongens als meisjes kunnen het verkeerde pad opgaan, alleen hoeft een jongen daar minder verantwoording over af te leggen en is een meisje gelijk een hoer, of nog erger, wordt ze verstoten door de familie. En dan .?????
Ik ben naar eind augustus 1997 naar Egypte verhuisd, ik was toen 7 jaar oud. Ik ben half Egyptisch, half Nederlands, dus ik kon al een beetje Egyptisch praten en schrijven, want dat had mijn vader mij geleerd.
Ik kende een heleboel kleine woordjes, en ik kende het alfabet uit mijn hoofd en kon al simpele dingen schrijven. Maar mijn Egyptisch was verre van perfect, en ik had een heel zwaar Nederlands accent.
In september begonnen de scholen. Ik kon toen gelijk naar groep vier. Mijn vader hielp mij samen met mijn moeder om op school te komen. Mijn moeder kon toen ook nog haast geen Egyptisch.
We gingen praten met een paar mensen op school, en mijn oudere zus moest iets in het Engels voorlezen, mijn moeder zei dat ik dat ook kon, dus mocht ik ook. De rest van het gesprek heb ik niet meegeluisterd, want ik wilde het verhaaltje uitlezen.
Hier in Egypte hebben we ook in de basisschool een verschillende leraar of lerares voor elk vak. Een van die leraren is dan de Hoofdleraar of lerares van de klas. Die regelt alle dingen zoals posters die we moeten maken voor extra punten. Mijn vader ging met mijn hoofdlerares praten, en vroeg haar om op mij te letten.
Engels en Arabisch Zij was de lerares Arabisch, dus haar vak was een van de moeilijkste. Gelukkig zat ik op een experimental school, wat betekent dat ik de helft van mijn vakken in het Engels kreeg. Jammer genoeg kreeg ik de andere helft in het Arabisch.
Bijles In die Arabische vakken kreeg ik elk jaar thuis bijles. Maar gelukkig hoefde ik de eerste vier jaar niet te slagen voor de Arabische vakken.
Dialect Het probleem van de Egyptische taal is, dat het eigenlijk een soort Arabisch dialect is. Veel mensen denken dat Arabisch hetzelfde is als Egyptisch maar het zijn twee verschillende dingen.
Arabisch is een hele oude taal, de taal van de Koraan. Het is verspreid over een heleboel landen toen de Islam zich verspreidde. Maar elk land heeft er in de loop der jaren, onbewust, een heleboel aan veranderd. Het is beinvloed door de oorspronkelijke talen van de landen, en in een heleboel gevallen, zoals hier in Egypte ook door talen van landen die dat land hebben overgenomen.
Een hele tijd geleden is Egypte bezet door Engeland, Frankrijk, Turkije en Griekenland. Dus de Arabische taal werd beinvloed door het Engels, het Frans, het Turks, het Grieks en vast nog een heleboel andere talen.
Dus het gesproken Egyptisch is niet hetzelfde als Arabisch, de taal die je krijgt op school. En alhoewel ik me toen ik hier kwam een beetje verstaanbaar kon maken in het Egyptisch, kon ik echt helemaal geen Arabisch.
Mijn tante had mijn ouders gezegd dat we beter Engelse les konden nemen voordat we hier kwamen, en als we dat niet hadden gedaan, hadden ze ons waarschijnlijk een paar klassen teruggezet. Maar het niveau van Engels hier was wel veel lager dan in Nederland.
Engelse privé school In Nederland was ik een paar maanden naar een Engelse privé school gegaan, en ik kreeg toen ook privé les bij een Engelse dame. Ik vond mijzelf heel dom vergeleken bij de kinderen op die school, die veel beter in Engels waren dan ik. Maar hier was ik net als mijn zus altijd de beste van de klas in Engels (nu studeer ik ook Engels xD , en mijn zus ook.)
Anders De andere kinderen waren heel erg geintereseerd in mij, ik was nou eenmaal anders. Maar in tegenstelling tot de meeste dingen die anders zijn, ging die interesse in mij niet weg na een paar dagen, niet eens na een paar weken.
Aapjes kijken In Egypte houden ze heel erg van buitenlanders, dus ik en mijn zus, die op dezelfde school zat, bleven nog jaren lang de aapjes waarnaar een heleboel kinderen kwamen kijken.
Ik weet nog dat ik het heel vaak vervelend vond dat mensen me zo behandelden. Ik wou gewoon spelen en praten over leuke dingen, maar het enige wat iedereen tegen me zei was: Zeg eens iets in het Nederlands!, ik werd er gek van!!!
Daarnaast verstond ik ze ook heel vaak niet, en zij mij al helemaal niet. Ik weet nog dat ik altijd dacht dat ik heel vaak werd gepest. Nu ik ouder ben, en weet hoe mensen hier met elkaar omgaan, snap ik dat dat hun manier was om grappig te doen.
Grapjes Een voorbeeld van een van hun grapjes dat heel vaak gebeurde, was dat ze de strik uit mijn haar trokken, omdat ze mijn haar zo mooi vonden. Ze zeiden steeds dat ik mijn haar los moest doen, maar dat mocht niet van mijn moeder, want de school had tegen haar gezegd dat dat niet mocht. Dus moest ik elke keer weer achter ze aanrennen om mijn strik terug te pakken, dat vonden ze een heel leuk spel.
Stoere jongens Maar hoe ouder ik werd, hoe beter ik met de kinderen in mijn klas om kon gaan. De jongens bleven mij pesten, maar dat deden ze bij alle meisjes, dat is hun manier van stoer doen en zo worden ze hier opgevoed.
Toen ik hier op school zat was het niet normaal om echt bevriend te zijn met een jongen, dus jongens deden stoer en meisjes deden afstandelijk tegen jongens. Nu is dat wel anders. Europa heeft heel veel effect op Egypte, en het is hier heel erg veranderd in de tijd dat ik hier ben.
Eng Maar goed, zo een, twee jaar geleden zei een meisje dat al jaren bij mij op school zat, maar dat ik nooit echt leuk had gevonden, tegen mij dat ze mij vroeger eng vond. Toen ik haar vroeg waarom zei ze dat ik vroeger achter mensen aanrende en ze soms sloeg ofzo. Ik was echt totaal verbijsterd! Bang? voor mij? Ik was het lieve, verlegen meisje dat bang was voor iedereen en niemand begreep.
Maar als je een kind bent en iemand pakt iets van je af (zoals een strik, wat ze bijna dagelijks van me afpakten), dan ren je achter diegene aan! Ik denk dat ik dat vaak deed als mensen grappen met me uithaalden of me pestten, omdat ik mijzelf niet goed kon verwoorden.
Ik kon nooit zeggen dat ik iets vervelend vond, want niemand begreep mij. Ik denk dat je dan als kind heel snel gefrustreerd raakt (als volwassene trouwens ook). Maar goed, zodra ik ze wel begreep, en natuurlijk ouder en volwassener werd, deed ik dat nooit meer.
Beroemdheid Ik was wel een beroemdheid op school, overal kende iedereen me. Ik werd door mensen van mijn klas voorgesteld aan hun vrienden of familieleden in andere klassen, en niet met mijn naam, maar als: Dat Nederlandse meisje waarover ik je verteld heb. of: Kijk dit is Anita, zij is Nederlands!
Mensen die ik niet kende, kwamen soms naar me toe en zeiden: Jij bent dat Nederlandse meisje he? Zeg eens iets in het Engels! De meeste kinderen wisten niet eens dat Nederland een eigen taal had. Waarschijnlijk dachten ze dat ze overal buiten Egypte, Engels praten. Soms voelde het net alsof ze alleen maar bevriend met me waren omdat ik Nederlands was.
Tijdens de pauzes In mijn pauzes ging ik meestal naar het muzieklokaal. Dat was een soort van buitenschoolse activiteit, maar dan in de pauzes. We zongen dan, en toen ik ouder werd mocht ik ook een paar instrumenten bespelen. Daardoor miste ik wel altijd de pauzes, maar ik miste het niet.
Twee grote zandbakken In de pauzes was het altijd heel druk beneden op het plein, want er zaten echt duizenden mensen op mijn school. Een heel groot deel van het plein was ook echt alleen maar zand. Het was eigenlijk geen plein, meer twee héééééle grote zandbakken met een verhoogd stuk ertussenin wat wel gewoon betegeld was. In één van die zandbakken was een basketbalveld, maar de ballen kregen we alleen maar tijdens sport of als je een sportleraar goed kende.
Dus echt fijn vond ik het niet om in de pauzes naar beneden te gaan, en in je klas blijven mocht meestal niet.
Nog steeds contact Ik heb nu nog steeds contact met een paar meisjes van de school, en als ik iemand zie die ik ken dan zeggen we elkaar altijd heel vrolijk gedag, maar ik heb er geen echte vrienden aan overgehouden waar ik echt close mee ben. Maarja ik studeer nu, en wees eens eerlijk, hoeveel mensen houden er nou echte vrienden over aan hun schooltijd?
Ik ging toen vaak met ze om omdat ik ze elke dag op school zag, maar nu iedereen op een andere universiteit zit, is het niet makkelijk om elkaar steeds te zien. Maar zo erg is dat niet, het was toen leuk, en nu ga ik verder.
Dichtbij huis Mijn school was heel dichtbij mijn huis, dus we liepen meestal naar school. Mijn moeder was al sinds dat we klein waren gewend om ons te brengen. Dus elke dag wandelde ze met mij en mijn zus naar school. De andere kinderen vonden dat raar.
Zij kwamen alleen, en als ze ver weg woonden, kwamen ze met een busje. Hier in Egypte verdienen buschauffeurs extra door bij te klussen als schoolbuschauffeur. Zij halen de kinderen op en brengen ze naar school, en dan weer terug. Sommige taxichauffeurs doen dat ook. Echt leuk leek het mij niet, want er waren meestal meer kinderen dan stoelen, vooral in de taxis, en de kinderen moesten dan de hele weg, met rugzak en al, op elkaars schoot zitten.
Zoals de meeste moeders, zoende mijn moeder ons altijd voordat we naar boven gingen, en ik weet nog dat een meisje een keertje verbaasd aan mij vroeg: Zoen jij je moeder nou op haar mond?!, ik vond dat heel normaal, en vroeg haar of zij dat niet deed, en toen zei ze dat ze dat niet zou durven. Dat vond ik maar raar. Welk zevenjarig kind is nou bang om zijn moeder een kus te geven?
Verhuizen naar een ander land met een andere taal is moeilijk Als je verhuist naar een nieuw land waarvan je de taal niet kent, is dat heel erg moeilijk. Je gaat het moeilijk hebben met de taal, de mensen, de gewoontes, en je nieuwe huis en alles wat daarbij hoort, en dat allemaal tegelijk. Maar wat je echt moet proberen te doen is het relaxed nemen, anders word je echt ongelukkig.
Nieuwe dingen leren Het is leuk om nieuwe dingen te leren, en nieuwe mensen te leren kennen. Wees niet bang, maar sta open voor veranderingen.
Als je nieuwe mensen leert kennen, sta dan ook open voor wat ze jou willen leren over hun land. Als je wordt uitgelachen of gepest, zoals bij mij gebeurde, laat je dan niet uit het veld slaan. Misschien bedoelen ze het niet zo, bij mij was het eigenlijk ook geen pesten, daar kwam ik alleen veel te laat achter.
Sommige kinderen, vooral jonge kinderen of kinderen uit een klein dorp, kunnen niet goed omgaan met kinderen die anders zijn dan zij. Soms moeten mensen gewoon even aan je wennen. Denk niet dat ze je niet aardig vinden, ze kennen je niet eens. Sommige mensen voelen zich gewoon geintimiddeerd en bedreigd als ze iemand leren kennen die ze niet snappen.
Jij moet gewoon aardig blijven ( tenzij je iemand echt niet kunt uitstaan , en uiteindelijk leer je wel wie je echte vrienden kunnen worden.
Als ze iets willen weten over je land moet je dat gewoon vertellen. Leer ze een paar woordjes, dat heb ik bij zoveel mensen gedaan, of neem een keer (niet persé de eerste dag) klompen mee, of een kleine Nederlandse vlag, of typisch Nederlands eten dat ze daar niet hebben. Laat ze jouw land interessant vinden en leer zoveel mogelijk over het land waarin je nu woont. De mensen die je dat het best kunnen leren, zijn de kinderen die daar wonen, dus betere leraren vind je niet!
Kennissen maken is bijna altijd makkelijk, en echte vrienden maken is altijd moeilijk. Wees gewoon jezelf en wees trots op wie en wat je bent en waar je vandaan komt. Pas je aan het land aan waarin je gaat wonen, maar verander jezelf nooit. Blijf wie je bent, en dan gaan mensen vanzelf van je houden.
Vast niet iedereen, maar goede vrienden kun je overal vinden, in welk land dan ook!
