Om bij tijd, eens terug te genieten van de plaatsen waar je ooit geweest bent! De wereld in een muisklik http://www.alovelyworld.com/index2.html
OP REIS MET DE BLAUWE VOGEL - Cruise op deNijl -
1.Lezers die het hele REISVERSLAG WENSEN TE LEZEN.... weet dat dit in omgekeerde orde staat.
Het begint met de terugreis 15.09.06 (zie blog vanaf 3december 06) en eindigt met het vertrek op 01.09.06 ( zie blog vanaf 3 oktober 06)
2.Verder wordt deze blog aangevuld met EGYPTE NU:actuele feiten en vondsten...
27-07-2007
Buikloop is vakantie- souvenir nr. 1
Buikloop is vakantie- souvenir nr. 1
Buikloop, verkoudheid en een zonneslag zijn volgens de automobilistenvereniging Touring de drie meest voorkomende toeristenkwaaltjes. Wondinfecties en insectenbeten of -steken prijken op de vierde en vijfde plaats.
Grote boosdoeners zijn vaak het andere eten en drinken en een slechtere hygiëne, in combinatie met een ander klimaat.
Touring waarschuwt echter dat infectieziekten niet enkel in tropische gebieden voorkomen. Ook in landen op een viertal uur vliegen van ons, zoals Turkije, Egypte, en Marokko, geven de hygiënische omstandigheden vaak aanleiding tot medische klachten. De manier waarop u reist en logeert speelt ook een rol.
Een goede voorbereiding, voorzichtigheid, een goede hygiëne en een dosis gezond verstand doen de kans op toeristenkwaaltjes aanzienlijk dalen.
Touring lanceerde daarom vorig jaar een medische infolijn waar reizigers terechtkunnen voor informatie over verzorging en hygiëne, over welke vaccins in welk land verplicht of nuttig zijn, hoelang ze geldig blijven en over de samenstelling van de reisapotheek. De medische infolijn van Touring kreeg vorig jaar ruim 500 oproepen. (hwd)
Belgische toeristen geterroriseerd in Egyptisch luxehotel
Belgische toeristen geterroriseerd in Egyptisch luxehotel
In het vijfsterrenhotel Radisson SAS Resort in de Egyptische badplaats Taba leven 72 Belgische toeristen op voet van oorlog met circa 200 Arabische Israëliërs. Die terroriseren al dagenlang het zwembad, "dat ze als openbaar toilet gebruiken", en de restaurants, "die ze als vuilnishopen achterlaten".
De hoteldirectie zette extra veiligheidspersoneel in en de rivaliserende groepen hebben nu een aparte zone aan het zwembad en de buffetten.
Touroperators Thomas Cook en Neckermann hebben de Belgen alternatieve hotels in de buurt aangeboden.(190707)
Een honderdtal Palestijnen is op het vliegveld van het Egyptische stadje El-Arish slaags geraakt met de oproerpolitie. De Palestijnen zitten al ruim een maand vast in een gebouw op het vliegveld omdat de grens gesloten is sinds Hamas de macht greep in de Gazastrook. Ook hebben ze geen inreisvisum voor Egypte.
Uit ongenoegen sloegen ze de deuren en ramen van het gebouw aan diggelen, waarop de Egyptische oproerpolitie met harde hand ingreep. Twee Palestijnen raakten daarbij gewond.
De groep bestaat vooral uit studenten en ambtenaren.
Leefomstandigheden De Palestijnse klagen over hun omstandigheden: ruimtegebrek en het ontbreken van basisvoorzieningen. "Het water is zout en wij worden 's nachts aangevallen door massa's muggen", aldus Mohammed Ali in een telefonisch interview. "Wij zijn uit ons dak gegaan. We hebben ruiten, palmbomen, deuren en alles om ons heen op het vliegveld aan diggelen geslagen."
Grootste fort uit farao-tijdperk ontdekt in Egypte
Grootste fort uit farao-tijdperk ontdekt in Egypte
In Egypte, aan de boorden van de Sinaï-woestijn, hebben archeologen het grootste fort van het farao-tijdperk ontdekt. De onderzoekers vonden ook de resten van twee andere kleine forten. De vestingen dateren van de 18de en 21ste dynastieën (1560-1081 voor Christus).
De drie forten maken deel uit van een reeks van elf vestigingen die de militaire route van de Egyptische god Horus vormen.
Die route vertrekt in Suez en loopt over Rafah en de huidige Palestijns-Egyptische grens, zegt Zahi Hawwas, directeur van de Hoge Raad van de Egyptische Oudheid.
Het grote fort Tharo, dat ontdekt werd door Egyptische archeologen, was de hoofdzetel van een militaire commandopost aan de oostelijke grens van het land. De muren van het fort zijn 500 lang en 13 meter dik. Het fort telt 24 enorme wachttorens
In de westelijke Egyptische woestijn is een stad ontdekt uit het Oude Rijk, meldt de Egyptische Hoge Raad voor Antiquiteiten.
Een archeologische missie ontdekte de stad in de oase van Bahariya, 400 kilometer ten westen van Kaïro. Het gaat om de eerste ontdekking van een stad uit het Oude Rijk in de regio, waar eerder wel al restanten uit het steentijdperk en het Middenrijk werden gevonden.
"De Egyptisch-Tsjechische missie legde een stad bloot uit het Oude Rijk (2687-2191 v. Chr.)", meldt de voorzitter van de Hoge Raad, Zahi Hawwas.
"Resten van de stadsmuur, gebouwen en potten en pannen werden gevonden in deze regio, waar eind jaren '90 gouden mummies ontdekt werden", luidt het.
Israël is van plan een geavanceerd hek te bouwen langs de grens met Egypte. Dat heeft het legertijdschrift Bamahane gemeld. Het hek, dat smokkel en infiltratie moet voorkomen, wordt uitgerust met sensoren die pogingen om erover te klimmen opmerken. Ook wordt de afscheiding uitgerust met allerlei extra obstakels. De 220 kilometer lange grens tussen Israël en Egypte ligt in desolaat landschap aan de Sinaï-woestijn.
Israël en Egypte tekenden in 1979 een vredesverdrag en de grens is nauwelijks gefortificeerd. Op plaatsen is de grens zelfs niet gemarkeerd. Smokkelaars, vluchtelingen en illegale immigranten hebben vrij spel. Palestijnse strijders reizen soms van de Gazastrook naar Egypte en vandaar naar Israël.
Een Egyptische kinderarts moest van haar echtgenoot twee jaar lang in de bouw werken. De bouwondernemer liet de 35-jarige vrouw putten graven, mortel roeren en wanden plamuren. Dat schrijft The Egyptian Gazette. De rechtbank in Caïro heeft nu ingestemd met de scheiding tussen de kinderarts en haar 48-jarige man en haar de voogdij over hun kind gegeven, evenals het huis.
De bouwondernemer had zijn vrouw net na hun huwelijk overtuigd haar beroep als kinderarts op te geven om hem te komen helpen in de bouw. De vrouw stemde met hem in omdat ze haar echtgenoot vreesde, zo getuigde ze in de rechtbank. "Dwangarbeid is in strijd met de rechten van de vrouw", oordeelde de rechter.
In Egypte is ophef ontstaan over de dood van een 12-jarig meisje dat stierf toen een arts in een illegale kliniek een besnijdenis bij haar uitvoerde. Het meisje, Badour Shaker overleed in Maghagh in het zuiden van Egypte.
Badour Shaker overleed toen een arts een besnijdenis bij haar uitvoerde.
Haar moeder betaalde een vrouwelijke arts zo'n 6,50 euro voor de ingreep.
De arts zou haar zo'n tweeduizend euro hebben geboden om geen rechtszaak aan te spannen, maar dat weigerde ze. Forensisch onderzoek wees uit dat het meisje is overleden aan een overdosis verdovingsmiddelen.
Verontwaardiging De zaak heeft veel verontwaardiging gewekt en wordt breed uitgesmeerd in de Egyptische pers. Het meisje zou op de dag van de operatie nog snoepjes hebben uitgedeeld op school om te vieren dat ze zulke goede cijfers had gehaald.
Het ministerie van gezondheid liet donderdag een decreet uitgaan waarin artsen, verpleegkundigen, of ieder ander wordt verboden te snijden in 'enig natuurlijk onderdeel van het vrouwelijk voortplantingssysteem' of daar veranderingen in aan te brengen. Overtredingen worden bestraft, aldus het ministerie, al maakte het niet bekend wat de precieze sancties zouden zijn.
Verminking Bij genitale verminking of vrouwenbesnijdenis worden de clitoris en schaamlippen van een meisje weggesneden. De ingreep moet de seksuele verlangens van het meisje onderdrukken en voorkomen dat ze haar eerbaarheid verliest. Deze praktijk wordt beoefend door zowel moslims als christenen en is wijd verspreid in het gebied rond de Nijlvallei en delen van Afrika bezuiden de Sahara, Oman en Jemen.
Illegale ingreep In de jaren vijftig was vrouwenbesnijdenis verboden in Egypte. Dat weerhield barbiers, vroedvrouwen en amateurs er niet van de ingreep toch illegaal uit te voeren. Om een einde te maken aan zulke praktijken, besloot de regering het verbod deels terug te draaien en de operatie toe te staan, op voorwaarde dat gediplomeerde medici die in ziekenhuizen en klinieken verrichtten.
Uit een onderzoek uit 2003 van Unicef, het kinderfonds van de Verenigde Naties, bleek dat 97 procent van de getrouwde vrouwen in Egypte genitale verminking heeft ondergaan. De Egyptische regering zegt dat die cijfers niet kloppen. Een recent onderzoek door het ministerie van gezondheid wees uit dat 50,3 procent van de meisjes tussen de 10 en 18 jaar besneden is.
Volledig verbod Mogelijk heeft de dood van Shaker tot gevolg dat het volledige verbod opnieuw wordt ingesteld. Gezien de boze reacties lijkt de politiek er klaar voor. De first lady van Egypte, Suzanne Mubarak, vroeg onlangs de aanwezigen op een conferentie over kindermishandeling een minuut stilte in acht te nemen voor het meisje. Zij is het slachtoffer geworden van 'de afschuwelijkste daad tegen vrouwen', zei Mubarak. "De dood van Badour is het begin van het einde van vrouwenbesnijdenis in Egypte."
Islam Religieuze leiders haastten zich om te benadrukken dat vrouwenbesnijdenis volgens de islam niet is toegestaan. "Het is verboden, verboden, verboden", zei grootmoefti Ali Gomaa . Ouders die hun dochters laten besnijden denken dat ze hun daarmee een dienst bewijzen en hun reinheid en maagdelijkheid helpen te beschermen. Tegenstanders waarschuwen dat meisjes dood kunnen bloeden, last kunnen krijgen van chronische urineweginfecties en later bij de bevalling meer kans lopen op complicaties, vooral bij illegale operaties door amateurs, die vaak zonder verdoving worden uitgevoerd.
Volgens de krant Al-Masry Al-Youm heeft de arts die Shaker opereerde ontkend dat er sprake is van nalatigheid. Het meisje zou er al voor de ingreep slecht aan toe zijn geweest, en ze is onmiddellijk naar een regulier ziekenhuis overgebracht toen het misging. Daar overleed ze.
In Egypte is grote ophef ontstaan over een boek van de Egyptische moefti dr. Ali Gum'a waarin hij stelt dat de metgezellen van de profeet Mohammed de zegen kregen door zijn urine te drinken.
Eerder was er een andere fatwa waarin werd gesuggereerd dat ongetrouwde mannen met vrouwen mogen werken als de mannen moedermelk van de vrouwelijke collega's hebben gedronken., zo schrijft de Herald Tribune.
De moefti, een adviseur in de islamitische wetgeving, deed het urinie-advies in de vorm van een fatwa, een niet-bindende juridische uitspraak. In het boek Modern Everyday Fatwas wees Gum'a op een scène uit de Hadith, overleveringen over Mohammed, door veel moslims gezien als een aanvulling op de Koran. Daarin drinkt een vrouw urine van de profeet, waarna die zegt: ,,Deze maag zal niet door het vuur van de hel gaan, omdat het iets bevat van onze Here, de boodschapper van Allah.''
Over gelovigen worden maandelijks duizenden fatwa's uitgesproken. Meestal over onschuldige zaken. Maar de Egyptenaren vinden dat hiermee hun geloof belachelijk wordt gemaakt.
Volgens de moefti kon deze zegen ook worden verkregen door o.a.speeksel, zweet, haar of bloed van de profeet. ,,Iedereen die weet van de liefde van Allahs boodschapper vindt dit niet weerzinwekkend, net zoals een moeder geen afkeer heeft van de uitwerpselen van haar zoon.''
De fatwa zou uit zijn context zijn gerukt en ongepast zijn in deze tijd, stelde een minister voor Religieuze Zaken. ,,Tragische fatwa's als deze doen de islam en de profeet meer schade dan de Deense cartoons, omdat die dit keer niet wordt veroorzaakt door de vijanden van de islam maar door een moslimgeleerde die zijn mening presenteert aan het publiek.''
Columnisten in kranten wezen erop dat de religieuze uitspraak niet relevant is voor het moslimleven in deze tijd. Het drinken van de urine van de profeet beschouwen zij als louter een theoretische kwestie.
Gum'a zei geen verontschuldigingen te hebben aangeboden. Wel nam hij zijn boek terug en verdwijnt hij uit het openbare leven tot de storm is gaan liggen.
De uitdrukking en de houding van gehuwde paartjes afgebeeld op Egyptische kunstwerken tonen diepe liefdesgevoelens, affectie en warmte. Een aantal gedichten drukken een waarneembare romantische liefde uit. Deze uitwendige tekenen van warmte en liefde zijn uniek in de kunstwerken van de oude wereld.
Egyptische liefdesgedichten hebben een aantal uitzonderlijke uitingen van gevoelens nagelaten, zowel door jonge geliefden, als gehuwden.
In Egyptische liefdesliedjes betekenen de woorden 'broer' en 'zus' eenvoudigweg 'liefste' en duiden geen bloedverwantschap aan.
Het stelt symbolisch de opperste hemelse liefde voor tussen de mythische broer en zus, Osiris en Isis.
Hier een paar liefdesgedichten:
Laat haar komen naar de lotusvijver, Mijn mooie geliefde, In haar doorschijnend gewaad Van fijn linnen. Laat haar baden dichtbij mij, Tussen de bloemen, Zodat ik haar kan vasthouden Zodra haar ledematen uit het water verrijzen.
Ik zal binnen gaan liggen en ziekte veinzen, Mijn buren zullen binnenkomen en mij bezoeken, En mijn meisje zal komen en de artsen doen blozen van schaamte Want zij alleen kent mijn ziekte.
Het moederschap was geliefd en gekoesterd in het oude Egypte.
De volgende sage vat dit samen:
U zult nooit vergeten wat uw moeder voor U gedaan heeft. Zij heeft u gebaard en op alle mogelijke manieren gevoed. Als U haar zou vergeten, zou zij U dat kunnen kwalijk nemen, zij zou haar handen kunnen heffen naar God, en Hij zou haar klacht horen.
Na de afgesproken maanden verzorgde zij U nog drie jaar. Zij voedde U op, en toen U naar school ging, en leerde schrijven, kwam zij dagelijks tot bij uw leraar met brood en bier uit haar huis.
Volgens sommigen mochten de Egyptische priesters slechts 1 vrouw hebben, terwijl de rest van de gemeenschap mocht kiezen hoeveel echtgenotes zij hadden. Het tegendeel is waar, afbeeldingen op monumenten tonen steeds individuen met 1 gemaal/gemalin. Wederzijdse affectie, tederheid en liefkozingen kunnen afgeleid worden uit de tedere manier waarop zij samen zitten met hun partner en hun kinderen.
Mannen en vrouwen zaten samen of afzonderlijk in een ander gedeelte van de kamer. Ze werden niet afgezonderd . De Egyptenaren behandelden hun vrouwen heel anders dan in Griekenland, wat bewezen wordt door beeldhouwwerken en verslagen van oude schrijvers. Vrouwen werden verwacht deel te nemen aan openbare evenementen, samen met hun echtgenoot of partner.
De beste omschrijving van de Egyptische vrouw werd gegeven door een weduwnaar die over zijn overleden echtgenote schrijft:
Haar gesprekken zijn nuttig, haar conversaties aangenaam, zij geeft goede raad in haar brieven, alles wat over haar lippen komt is zoals het werk van Ma-at, de 'netert' van de Waarheid, een perfecte vrouw, aanbeden in haar stad, de hand reikend aan iedereen, sprekend over goede dingen, herhalend wat men liefheeft, genot schenkend aan iedereen, niets kwaads kwam ooit over haar lippen...
De geschiedschrijver Diodorus vermeldde dat een deel van de overeenkomst, afgesloten bij het huwelijk, was dat de vrouw de controle over haar echtgenoot zou hebben, en dat geen bezwaren mochten geuit worden over haar bevelen.
Een instructie uit het Nieuwe Koninkrijk (ca. 1500 voor Christus) bevestigt het verslag van Diodorus:
Controleer uw echtgenote niet in haar huis, Wanneer je weet dat ze efficiënt is; Zeg niet "Waar is het? Haal het!", Wanneer ze het op de juiste plaats gelegd heeft. Laat je ogen haar observeren in stilte, Dan zal je haar vaardigheid (h)erkennen: Er is vreugde wanneer je hand bij haar is, Weinigen weten dit.
In de Osiris legende huwden Osiris en Isis (broer en zus). De relatie tussen Isis en Osiris was louter een allegorische fabel. In een bredere kosmologie kan ze beschouwd worden als een soort goddelijke liefde. Hun relatie is een toonbeeld van toewijding.
Dit concept van toegewijde liefde werd overgedragen aan het gewone volk. Toegewijde geliefden noemden mekaar broer en zus. De medeklinkers in de oud-Egyptische woorden voor broer en echtgenoot zijn hetzelfde. Zo ook de medeklinkers in de woorden voor zuster en echtgenote. Vermits oud-Egyptisch geschreven werd zonder klinkers, kan dit bijgedragen hebben tot de verwarring van enkele geschiedkundigen, zoals de Griek Diodorus. Hij rapporteerde dat huwelijken tussen broers en zussen te wijten waren aan - en geinspireerd waren door - de Isis/Osiris mythe!
Gedurende bepaalde perioden uit de antieke geschiedenis was het wettelijk toegelaten dat oude Egyptenaren, Atheners en Hebreeërs huwden met een zus van dezelfde vader, maar niet geboren uit dezelfde moeder. Slechts weinig Egyptenaren deden dit, en dan nog alleen als deze halfzuster de wettige erfgename was, zodat ze op die manier de troon konden erven.
De Ptolemeeën keken niet naar de beperking van vaders zijde, maar de Ptolemeeën waren geen Egyptenaren.
De Wijze Man, Ptah-hotep, geeft volgende raad aan mannen:
Als u een man van aanzien bent, Zoek voor uzelf een huishouden En hou van je echtgenote bij jou thuis, Zoals het betaamt. Vul haar buik, kleed haar rug; Zalf haar ledematen met haar medicijnen. Maak haar hart blij, zolang ze leeft; zij is een goed veld voor haar heer.
Met de door de kerk goedgekeurde en geïnstitutionaliseerde invoering van de slavernij deed ook het racisme zn intrede. De gruwelijke deportatie van miljoenen onschuldige Afrikanen kan je immers enkel verantwoorden door de absolute blanke superioriteit in te roepen, en de zwarten primitief en onderontwikkeld te noemen. Cheikh Anta Diop, de historicus uit Senegal beroept zich op de klassieke auteurs en maakt in zijn ophefmakende boek Civilization or Barbarism brandhout van ettelijke pseudo-wetenschappelijke studies die stellen dat Afrika nooit iets heeft bijgedragen tot de ontwikkeling van kunst, cultuur, wetenschap, filosofie of economie.
Zowel het christendom als de islam, geometrie als mechanica, astronomie als literatuur zijn van oorsprong Afrikaans, aldus Diop, die zijn onderzoek begint bij de vondst van de vroegste menselijke resten (homo erectus en homo sapiens).
Vervolgens toont hij aan hoe de mythe van Atlantis verweven is met de kolonisatie van Kreta en de hele oostelijke Middellandse Zee door de (Afrikaanse) XVIIIste dynastie uit Egypte. Zowat alle ons bekende culturele en wetenschappelijke fenomenen linkt hij aan prehistorische Afrikaanse gebruiken en sociale structuren.
In het verhaal van Diop was de allereerste min of meer intelligente Europeaan, de zogenaamde Grimaldi-man, ongeveer 33.000 jaar geleden, een migrant uit Afrika. De eerste (morfologische) blanke, de ons allen bekende Cro Magnon-mens, kwam pas 20.000 jaar geleden voor het eerst in beeld, op een moment dat er in Swaziland al minstens 30.000 jaar koper ontgind werd. Het gele ras zou volgens Diop het resultaat zijn van een langdurige kruisbestuiving tussen zwart en blank. En waren de vroegste Europese gemeenschappen niet matriarchaal (vrouwen aan de macht!), egalitair (iedereen gelijk voor de wet!) en vreedzaam, precies zoals de nog veel oudere Afrikaanse maatschappelijke systemen?
De ark des verbonds
Europa, Egypte, Kreta, Athene: overal vindt Cheikh Anta Diop sporen terug van Afrika. Meer bepaald van het grote Nubische rijk dat volgens hem wel eens de oudste monarchie van de wereld zou kunnen zijn, en dat hij situeert rond de bovenloop van de Nijl. Een matriarchaat dat tot hoogbloei kwam onder de koningin van Saba (Sheba), de vrouw die ooit de wijze joodse koning Salomon verleidde.
En daar nemen we de draad weer op van de échte verborgen geschiedenis, zoals die in de vorige afleveringen van deze reeks al een aanvang nam. De zoon van Salomon en Sheba, Menelik I, zou als volwassen man immers teruggekeerd zijn naar Jeruzalem, om daar de Ark des Verbonds te gaan halen, het magische, tastbare teken van het verbond tussen God en de mens.
In onze bijbel wordt de verdwijning van de Ark (in het Oude Testament nochtans een prominent gegeven) geminimaliseerd, maar in de minstens even oude Ethiopische versie van hetzelfde verhaal, de Kebra Nagast, vormt de gebeurtenis de hoeksteen van het religieuze leven. Zo overtuigend wordt het verhaal verteld en overgeleverd, ook in de orthodoxe Ethiopische kloosters in Jeruzalem, dat een groep kruisvaarders in de Middeleeuwen effectief van het heilige land doorreisde naar Ethiopië, om daar op zoek te gaan naar de zo begeerde Ark des Verbonds. Of was het toch de heilige graal?
Hans Georg Wunderlich, de Duitse geoloog, stelt zich terecht vragen bij de tien donkere eeuwen tussen het Minoïsche en het klassieke hellenistische tijdvak, en de hemelsbrede verschillen tussen beide culturen.
Alsof ze amper op elkaar hebben ingewerkt, zoals ons altijd is voorgespiegeld. Tenzij dan in Delfi, het belangrijkste Griekse heiligdom, waar vluchtelingen uit Kreta wel degelijk de grondvesten zouden gelegd hebben van de nu zo bewierookte hellenistische beschaving.
Dat zou gebeurd zijn na de uitbarsting van de vulkaan op het nabijgelegen eiland Santorini, in 420 voor Christus. Een ramp die in alle opzichten te vergelijken was met de zondvloeden en catastrofes in andere mythes en overleveringen. En die dus ook in verband werden gebracht met de ondergang van Atlantis. Waar zou dat verloren land zich anders gesitueerd kunnen hebben dan in het centrum van onze (westerse) beschaving?
En toch waren de Kretenzers die emigreerden naar het Griekse vasteland wellicht geen blanken, zo stelt Wunderlich. Wel mensen met een donkere huid en al even donkere haren, kortom (veronderstelt de professor) Egyptenaren.
Geheimde codetaal
Het onderzoek van Wunderlich is bepaald ontluisterend voor Sir Arthur Evans, die in zijn dagen geenszins systematisch, laat staan wetenschappelijk te werk is gegaan. De prachtige vrouwen van Knossos moesten waarschijnlijk de lijken wassen, anderen werden geofferd. Het toilet diende om de lichamen klaar te maken voor de balseming. De speelse dolfijnen, zo vaak verheerlijkt en gefotografeerd, verbeeldden de bevrijding van de ziel uit het aardse lichaam.
Het Lineair B was een geheime taal, een mystiek geheel van spreuken en symbolen, dat diende om te communiceren met de doden (en de goden!), een schrift ook dat sterke overeenkomsten vertoont met vroege Egyptische hiëroglyfen.
Als de Minoïsche koningen en hogepriesters zelf al geen Egyptenaren waren, dan hadden ze alleszins hun kennis en inzichten geërfd, hun religie en tradities gekopieerd. Ook daarover laat Wunderlich geen enkele twijfel bestaan. Net als Cotterell en Hancock weet hij talloze historische en wetenschappelijke bewijzen aan te voeren die zijn stelling ondersteunen.
We noemen hier enkel de treffende gelijkenissen tussen de muurschilderingen in Knossos en in de grafkelders van Thebe èn tussen koning Minos en koning Menes, die Egypte rond 3000 voor Christus verenigde tot een machtig rijk en de eerste dynastie stichtte.
Moeder Afrika
Dieper heeft Wunderlich nooit kunnen graven. Hoewel hij in zijn boek regelmatig verwijst naar een Afrikaanse erfenis, naar de ware wortels van de Egyptische beschaving, beperkt hij zich tot het onderzoek naar de kenmerken van de Minoïsche hoogconjunctuur.
Dat heeft alles te maken met het blanke, zeg maar anti-Afrikaanse wereldbeeld dat ons sinds enkele eeuwen wordt opgedist. De Griekse historicus Herodotos zong in zijn tijd nog uitvoerig de lof van machtige Afrikaanse koninkrijken, noemde het oude Egypte zelfs een voormalige kolonie van Ethiopië en omschreef (net als de wijsgeer Aristoteles overigens) de Egyptenaren consequent als Ethiopiërs. Ook in de middeleeuwse kunst figureerden nog vaak zwarte wijzen en vorsten, onder meer op byzantijnse iconen die het bijbelverhaal vertellen.
Tot 1854 was de penis het ultieme vruchtbaarheidssymbool. Toen pas werd wetenschappelijk bewezen dat voor de creatie van menselijk leven ook vrouwelijke eicellen nodig zijn. Toen pas werd de almacht van het mannelijke geslachtsorgaan voor het eerst in vraag gesteld. Vandaag is de fallus, volgens van Dale een voorstelling van de penis in een toestand van erectie, nog enkel het symbool van macht en machos, denk aan wapens, autos, raketten en wolkenkrabbers, maar ooit werd hij vereerd als een god, in de meest letterlijke zin van het woord zelfs.
Volgens de oude Egyptenaren is de schepping het resultaat van dagelijkse masturbatiesessies door de god Amun. Die zijn eigen zaad inslikt (auto-fellatio, weer uitspuwt, en zo de hele aarde bevrucht. Tot een echte falluscultus kwam het in Egypte pas na de dood van de legendarische koning Osiris. Zijn vrouw Isis was er na lang zoeken in geslaagd om alle lichaamsdelen van Osiris van het slagveld te recupereren, maar de penis van de koning was onvindbaar. Afgehakt en meegenomen door de vijand, Typhon. Ter nagedachtenis van het koninklijke orgaan gelastte Isis dat de fallus voortaan op alle mogelijke wijzen vereerd en gecultiveerd moest worden.
In de Gouden Eeuw van Athene, toen democratie, filosofie en theater hoogtij vierden, bereikte de verering van de fallus een hoogtepunt. Overal sierden hermes de huizen, afbeeldingen van de gelijknamige god in opgewonden toestand. Even aanraken zou geluk brengen en onheil afwenden. In 415 voor Christus werden alle stenen penissen van Athene in één nacht afgehakt, naar verluidt door de vrouwen van de stad. De volgende dag verloor het leger een beslissende veldslag tegen Sparta. In het Romeinse rijk werden penissen gedragen als geluksamulet (fascinum, vandaar het woord fascineren), en uiteraard beschikte de god van de vruchtbaarheid over een vorstelijk klokkenspel, zoals mag blijken uit een prachtig fresco in Pompeï.
Dichter bij ons, zowel in ruimte als in tijd, zouden de heksen, aldus de kerk, gemeenschap hebben gehad met de duivel, zonder twijfel een wezen met een enorme penis, gesymboliseerd door de bezem, die de dames niet voor niets tussen de benen namen, waarna ze hysterisch lachend van grond gingen. Het zaad van de duivel zou trouwens koud geweest zijn, als we de toenmalige priesters mogen geloven. Vandaag wordt een fallus nog maar hoogst zelden heilig verklaard. Alleen de Shinto-priesters in Japan houden nog religieuze optochten met reuzenpenissen, die tot 2 meter lang zijn. En op verschillende plaatsen in het zuidelijk halfrond worden nog peniskokers gedragen, in alle mogelijke vormen en kleuren, als symbool van status en vruchtbaarheid. Het zijn de laatste restanten van een fallische cultuur die al tientallen eeuwen over zn hoogtepunt heen is.
Dan Brown licht in De Da Vinci Code maar een klein tipje van de sluier op die door de eeuwen heen over onze geschiedenis is gedrapeerd. De menselijke historie zit vol verborgen en verboden verhalen, soms radicaal verschillend van de officiële geschiedschrijving. In deze reeks richten we de spots op die X-Files van de Geschiedenis . Van prehistorische tijden, via Egypte en de bijbel naar de Illuminati, de vrijmetselaars en de machthebbers in moderne tijden.
wat is het verband tussen het oude Egypte en de Maya's? En hoe oud is de sfinx nu werkelijk?
Hoe oud is de sfinks? Zon 2500 jaar, zeggen de meeste Egyptologen. Volgens hen werd de sfinx, samen met de vlakbij gelegen piramiden van Gizeh, gebouwd tijdens de vierde dynastie, wellicht onder koning Cheops.
Maar er zijn ook Egyptologen die de sfinx veel ouder schatten, 5000 tot 10.000 jaar zelfs, en dan zijn ze nog voorzichtig, kwestie van hun conservatieve collegas niet voor het hoofd te stoten. Zo beweert de Britse historicus John West dat het monument onmiskenbaar tekenen vertoont van grootschalige erosie door water; zo veel water dat het enkel gevallen kan zijn op het regenachtige einde van de laatste ijstijd, ongeveer 11 eeuwen voor Christus.
Maar ik denk dat de sfinx nog veel ouder is, zegt West, misschien wel ouder dan 15.000 jaar. Zijn stem werd gehoord door de Belgische (!) onderzoeker Robert Bauval, een bouwingenieur en amateur-astronoom die tot de opzienbarende bevinding kwam dat de schachten in de grote piramide van Cheops, en ook de drie piramiden van Gizeh in hun geheel, gebouwd waren volgens een uiterst precies patroon dat exact overeenstemt met de stand van de drie sterren in het teken van Orion.
Niet de stand van de sterren rond 2500 voor Christus, maar rond 10.450 v.C. (zoals Bauval dat met behulp van de complexe precessieformule heel precies kon berekenen). Bauval zocht en vond op zijn beurt instemming bij Graham Hancock, auteur van het ophefmakende Fingerprints of the gods, een boek dat overtuigende verbanden legt tussen de heiligste en meest mysterieuze plaatsen op deze aardbol.
Volgens Hancock zijn de piramiden in Egypte en Mexico restanten van een vergeten wereld, van een geciviliseerde maatschappij die al bestond lang voor hier volgens de geschiedenisboekjes nog maar aan primitieve landbouw werd gedaan, van een beschaving die misschien zelfs buitenaards bezoek heeft gekregen en daardoor in korte tijd tot bloei kon komen, ergens tussen 15.000 en 10.000 voor Christus, op het einde van de laatste ijstijd. Volgens Hancock vinden de piramiden (en dus ook de sfinx) hun oorsprong in Atlantis.
De Maya-god Pacal (omstreeks 750 nà Christus) zou een evenbeeld zijn van Toetanchamon, de Egyptische kind-koning, die zijn kennis en wijsheid zou geëxporteerd hebben naar de Amerikas met een machtige vloot van papyrusboten.
Thor Heyerdahl heeft in de jaren 70 van de vorige eeuw aangetoond dat je met zon vaartuig wel degelijk de oceaan kan oversteken (de Ra II legde het traject af in iets minder dan acht weken), terwijl de Duitse wetenschapster Svetla Balabova (van het Instituut voor Gerechtelijke Geneeskunde in Ulm) in 1992 grote hoeveelheden nicotine en cocaïne terugvond in verschillende mummies uit de 21ste dynastie, substanties die enkel afkomstig konden zijn van het Amerikaanse continent.
De connectie tussen Egypte en de Mayas lijkt dus niet eens zo vergezocht, hoewel de bevindingen van Balabova door de traditionele egyptologen uiteraard ontkend en geridiculiseerd worden.
De vraag is waar en wanneer de Mayas en de Egyptenaren, die kennis verworven hebben.
Graham Hancock wijst in zijn Fingerprints of the Gods zowaar naar Antarctica.
Op een oude wereldkaart vond Hancock onweerlegbare aanwijzingen dat onder de ijskop een verloren continent verborgen ligt.
Aanwijzingen die moeten dateren van duizenden jaren voor Christus, vermits de exact getekende kustlijn van dat continent enkel kon geobserveerd worden in de periode 13.000 tot 14.000 voor Christus, toen er nog geen ijs lag dus. Het was Albert Einstein in persoon die al in 1953 aandrong op verder onderzoek van de opzienbarende bevindingen van Charles Hapgood, een natuurwetenschapper uit New Hampshire, USA, en een naam die volgens Hancock in de verre toekomst wel eens herinnerd zou kunnen worden als de man die de wereldgeschiedenis herschreef, of toch op zn minst de wereldgeologie.
Maar zelfs Einstein kon de gevestigde wetenschappers niet op andere gedachten brengen. De erkenning van een verdwenen continent zou de geschiedenis van de mensheid inderdaad een heel andere dimensie geven, zeker als dat werelddeel al bestaan zou hebben lang voor in onze contreien ook maar aan landbouw werd gedaan. En daar zitten de traditionele geschiedschrijvers allerminst op te wachten.
Dat verdwenen continent zou Mu geweest zijn, ergens in de Stille Oceaan dus. Hapgood berekende exact hoe en wanneer de landmassa definitief opschoof naar wat wij nu de Zuidpool noemen, en wist dat cataclysme zelfs te plaatsen in een algehele klimatologische revolutie.
Het had 40.000 jaar geduurd voor grote delen van de wereld volledig met ijs bedekt waren maar er was amper 2.000 jaar nodig om de aarde een nieuw aanschijn te geven. Hapgood noemde die grote dooi zelfs een echt mirakel, terwijl Graham Hancock in zijn boek 1001 wetenschappelijke argumenten aanhaalt waaruit moet blijken dat de mythe van de grote zondvloed die in zowat alle culturen verteld wordt, haar oorsprong vindt in diezelfde turbulente periode.
Net zoals de verhalen over verschrikkelijke plagen die de mensheid ooit getroffen zouden hebben, over monsters en gedrochten (de meeste prehistorische dieren zijn uitgestorven tussen 11.000 en 9.000 v.C.), over teloorgegane beschavingen.
Over Atlantis bijvoorbeeld, lang gesitueerd in de Middellandse Zee of in de Atlantische Oceaan, maar groter was de wereld vroeger nu eenmaal niet, toch niet in de ogen van de normale sterveling. En leerde de grote filosoof Plato ons niet dat Atlantis omgeven was door oceanen, een verhaal overigens dat hij had opgepikt van Egyptische priesters?
Dat er ooit zon rijke, hoogontwikkelde beschaving geweest moet zijn, lijdt volgens Hancock in elk geval geen twijfel.
Overal in de wereld heeft ze haar sporen nagelaten, ondoorgrondelijke bouwwerken (Stonehenge, de immense bodemfiguren in Nazca, Peru, de sfinx). En misschien stuurde die beschaving in het licht van de nakende ondergang zelfs afgezanten uit, om de kennis en wijsheid door te geven zoals die sinds eeuwen bewaard, gecultiveerd en uitgebreid was.
Zou het kunnen dat de volkeren in de hooglanden van Thailand, de Andes en Ethiopië, waar de eerste vormen van landbouw ontstonden, het vak geleerd hebben van zeevaarders uit Mu, na de zondvloed gestrand in de hoogste gebieden op aarde?
En zouden zij de oude Egyptenaren dan geleerd hebben hoe ze de piramiden moesten bouwen, naar de sterren moesten kijken, kunst, wetenschap en religie konden creëren?
Hancock stelt dat de Egyptische beschaving onmogelijk vanuit het niets zon hoogbloei kan gekend hebben.
Hij noemt de sfinx, de Mexicaanse en Egyptische piramiden en andere monumenten vingerafdrukken van de goden een soort Killroy was here de erfenis van een machtig, geavanceerd rijk ergens in de Stille Zuidzee, of wie weet zelfs van buitenaardse bezoekers.
Uit sommige Indische geschriften (de Bhagavata Purana), Egyptische hiëroglyfen of zelfs bijbelse verzen zou immers blijken dat de goden zich verplaatsten met hemelse karossen, vliegende machines en zelfs luchtsteden.
De Duitse schrijver Erich Von Dänikenvroeg het zich in de jaren 60 en 70 al af: Waren de goden kosmonauten? Toen werd er om zijn theorieën meestal smalend gelachen, eind jaren 90 noemde de toonaangevende Literary Review het boek van Graham Hancock one of the intellectual landmarks of this decade. Aan u om uit te maken of we nu slimmer, dan wel dommer zijn geworden.
Maurice Cotterell komt in zijn boek The Tutankhamun Prophecies tot nog veel opzienbarender bevindingen dan Robert Bauval en Graham Hancock . Waar haalden de Egyptenaren plots al die kennis en wijsheid vandaan, vraagt hij zich af.
Nagenoeg vanuit het niets ontwikkelden de Egyptenaren een complexe schriftvorm, een schijnbaar onbegrensd pantheon van goden en koningen, talloze mystieke en tot vandaag onverklaarbare rituelen en bovenal een schitterende architectuur.
De vele tempels en piramiden dragen bovendien aldus Cotterell, maar ook Robert Bauval en Graham Hancock, gecodeerde boodschappen, aanwijzingen dat de sterfelijke mens na zijn dood naar de sterren kan reizen.
Zelfs de Nijl, de moeder van alle rivieren, zou volgens de oude Egyptenaren een rol spelen in dit groots opgezette kosmologische schouwspel, en wel als afspiegeling van de Melkweg. Langs die weg werden de piramiden gebouwd, op basis van astronomische berekeningen en formules zoals de moderne wetenschap die nu pas begint te ontrafelen.
Egypte kende (zeker in de 4de en de 18de dynastie) een onwaarschijnlijke uitbarsting van creativiteit, zowel in artistiek als wetenschappelijk en technologisch opzicht. Enkel de beschaving van de Mayas maakte ooit zon miraculeuze sprong voorwaarts.
Zowel de Mayas als de Egyptenaren aanbaden de zon als hoogste godheid, en dat deden ze allerminst blindelings.
Priesters en koningen waren vertrouwd met de cycli van de zon, met de veranderende stralingsintenties ook, en ze integreerden al dat cijfermateriaal met succes in hun monumenten en voorspellingen.
Zo zou Toetanchamon perfect geweten hebben dat zijn rijk vroegtijdig ten onder zou gaan (vandaar ook de minutieuze voorbereiding van zijn begrafenis), omdat de zon rond 1350 voor Christus een absoluut minimum aan vlekken vertoonde.
Hetzelfde fenomeen deed zich 2000 jaar later voor in Peru, toen de beschaving van de Mayas werd weggevaagd. Vrouwen werden onvruchtbaar, rivieren droogden uit, kinderen en foetussen stierven vroegtijdig. Mogelijk vormen dit soort voorspellingen (want dat waren het, voor ze bewaarheid werden) de basis van de plagen zoals die in de bijbel beschreven worden. En ook van de universele matrix, de cijfercode die toekomstige generaties moest waarschuwen voor onheil maar ook moest voorbereiden op de nieuwe tijd, wanneer die dan ook zou aanbreken.
De cijfersymboliek van Mayas en Egyptenaren is een stuk ingewikkelder en accurater dan de verwikkelingen in de films The Matrix en The Matrix Reloaded, maar het hightechgehalte van die prenten wijst wel op de verbluffende mathematische en astronomische kennis van beide volkeren. Die uiteraard ook doorschemert in de bijbel. Zowel het getal 666 (het teken van het Beest) als 144.000 (het aantal uitverkorenen dat straks het rijk Gods zal mogen betreden) verwijzen rechtstreeks naar de cyclus van de zon en spelen een cruciale rol in de architectuur, astronomie en kunst van de Mayas en Egyptenaren.
Overigens heeft 666 in de kabbala, de mystieke joodse traditie, geenszins een negatieve betekenis, integendeel. Het zou in feite zelfs een perfect getal zijn: de schepping duurde zes dagen, in het Hebreeuws telt de naam van God zes letters, er zijn zes hemelse lichamen
Het getal 666 zou op die manier het teken van de Messias zijn, van de boodschapper die de mensheid de waarheid komt vertellen. Vandaar dat de Kerk het getal in de loop der tijden gedemoniseerd heeft. Hoe zou er ooit nog een nieuwe Messias kunnen komen, als we Jezus al gehad hebben? En welke waarheid moet nog verteld worden, als die toch al uitvoerig beschreven staat in de bijbel?
Met de door de kerk goedgekeurde en geïnstitutionaliseerde invoering van de slavernij deed ook het racisme zn intrede. De gruwelijke deportatie van miljoenen onschuldige Afrikanen kan je immers enkel verantwoorden door de absolute blanke superioriteit in te roepen, en de zwarten primitief en onderontwikkeld te noemen. 
Zowel het christendom als de islam, geometrie als mechanica, astronomie als literatuur zijn van oorsprong Afrikaans, aldus Diop, die zijn onderzoek begint bij de vondst van de vroegste menselijke resten (homo erectus en homo sapiens). 
mens, kwam pas 20.000 jaar geleden voor het eerst in beeld, op een moment dat er in Swaziland al minstens 30.000 jaar koper ontgind werd.
oude Ethiopische versie van hetzelfde verhaal, de Kebra Nagast, vormt de gebeurtenis de hoeksteen van het religieuze leven. Zo overtuigend wordt het verhaal verteld en overgeleverd, ook in de orthodoxe Ethiopische kloosters in Jeruzalem, dat een groep kruisvaarders in de Middeleeuwen effectief van het heilige land doorreisde naar Ethiopië, om daar op zoek te gaan naar de zo begeerde Ark des Verbonds. Of was het toch de heilige graal? 
Hans Georg Wunderlich, de Duitse geoloog, stelt zich terecht vragen bij de tien donkere eeuwen tussen het Minoïsche en het klassieke hellenistische tijdvak, en de hemelsbrede verschillen tussen beide culturen. 
Dieper heeft Wunderlich nooit kunnen graven. Hoewel hij in zijn boek regelmatig verwijst naar een Afrikaanse erfenis, naar de ware wortels van de Egyptische beschaving, beperkt hij zich tot het onderzoek naar de kenmerken van de Minoïsche hoogconjunctuur. 
Tot 1854 was de penis het ultieme vruchtbaarheidssymbool. 
Dan Brown licht in De Da Vinci Code maar een klein tipje van de sluier op die door de eeuwen heen over onze geschiedenis is gedrapeerd. De menselijke historie zit vol verborgen en verboden verhalen, soms radicaal verschillend van de officiële geschiedschrijving. In deze reeks richten we de spots op die X-Files van de Geschiedenis
tot de opzienbarende bevinding kwam dat de schachten in de grote piramide van Cheops, en ook de drie piramiden van Gizeh in hun geheel, gebouwd waren volgens een uiterst precies patroon dat exact overeenstemt met de stand van de drie sterren in het teken van Orion.
Hancock, auteur van het ophefmakende Fingerprints of the gods, een boek dat overtuigende verbanden legt tussen de heiligste en meest mysterieuze plaatsen op deze aardbol. 
De Maya-god Pacal (omstreeks 750 nà Christus) zou een evenbeeld zijn van Toetanchamon, de Egyptische kind-koning, die zijn kennis en wijsheid zou geëxporteerd hebben naar de Amerikas met een machtige vloot van papyrusboten. 
De vraag is waar en wanneer de Mayas en de Egyptenaren, die kennis verworven hebben.
minst de wereldgeologie. 
aanhaalt waaruit moet blijken dat de mythe van de grote zondvloed die in zowat alle culturen verteld wordt, haar oorsprong vindt in diezelfde turbulente periode. 
uitgebreid was.
vroeg het zich in de jaren 60 en 70 al af: Waren de goden kosmonauten? Toen werd er om zijn theorieën meestal smalend gelachen, eind jaren 90 noemde de toonaangevende Literary Review het boek van Graham Hancock one of the intellectual landmarks of this decade. Aan u om uit te maken of we nu slimmer, dan wel dommer zijn geworden. 
Maurice Cotterell komt in zijn boek The Tutankhamun Prophecies tot nog veel opzienbarender bevindingen dan Robert Bauval en Graham Hancock . Waar haalden de Egyptenaren plots al die kennis en wijsheid vandaan, vraagt hij zich af. 
de films The Matrix en The Matrix Reloaded, maar het hightechgehalte van die prenten wijst wel op de verbluffende mathematische en astronomische kennis van beide volkeren. 
Messias zijn, van de boodschapper die de mensheid de waarheid komt vertellen. Vandaar dat de Kerk het getal in de loop der tijden gedemoniseerd heeft. Hoe zou er ooit nog een nieuwe Messias kunnen komen, als we Jezus al gehad hebben? En welke waarheid moet nog verteld worden, als die toch al uitvoerig beschreven staat in de bijbel? 
