Het lege nestsyndroom en volgend jaar 1 april 2016 op pensioen. ALS DAT MAAR GOEDKOMT!!
Over mijzelf
Ik ben troetelnaam nele
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is nachtverzorgster bij mensen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 06/02/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, schilderen, rommelmarkten en gewoon genieten..
ik heb 2 kinderen, Thomas (1986) en Stéphanie (1988), mijn man overleed in 1999. Mijn leefregel is humor . Ik heb een persoonlijk Duvelke dat regelmatig mijn leven eens overhoop gooit. Het is soms met vallen en opstaan maar dat lees je allemaal in mijn bl
Gisterennaar de Syntra geweest: Ik ga denkelijk terug studeren!
Programma:
Het basisjaar 'De Mens ' bestaat uit 160 lesuren verdeeld over 4 modules.
Module 1 Anatomie en fysiologie •Inzicht verwerven in bouw en functie van het menselijk lichaam. •Het menselijk lichaam voldoende kennen op het vlak van bouw en functies om deze als basiskennis te kunnen toepassen bij het coachen en/of behandelen... van gezondheidsgedrag.
Module 2 Pathologie •Inzicht verwerven in mechanismen en interacties bij het ontstaan van ontregelingen en ziekten van het menselijk organisme en functioneren. •Het nut, de mogelijkheden en beperkingen van preventie kunnen inschatten.
Module 3 Psychologie •Het besef verwerven van de relativiteit van theoretische kaders om naar de menselijke psyche te kijken. •Het zich eigen maken van verschillende psychologische denkkaders. •Het ontwikkelen van begrip voor de verscheidenheid aan menselijk gedrag.
Module 4 Psychopathologie •Kritisch kunnen reflecteren over en objectief kunnen observeren van menselijk gedrag. •Kennis hebben van mogelijke stoornissen in het psychisch functioneren zodanig dat deze in de praktijk kunnen worden herkend.
Ik hoop dat het mij gaat lukken!! Lang geleden dat ik op de banken zat!! Ik kan wel beroep doen op een leercoach. Heb nog even bedenktijd. Start 20 september!
Vrijdag naar de bruiloft van mijn metekind en gisteren naar het afscheidskampvuur van Herman zijn petekind. Het ping pong van gevoelens is zo intens. Je zou soms op de duur verward raken in wanneer je welke gevoelens waar moogt tonen. Liefde en haat, leven en dood het ligt zo kort bij mekaar. Zoals ik al vroeg: Hoe dun kan een lijntje zijn?
Volgende week trouwt mijn metekind Sanne. Ik maakte als geschenk voor haar dit dienblad. Zij heeft heel wat moeilijke watertjes doorzwommen. Een moeilijke en onstabiele thuis en heb haar regelmatig moeten opvangen. Zij is als een 2de dochter voor mij. Ik ben blij dat ze nu eindelijk het geluk gevonden heeft. Ik ga volgende week als meter stralen!!!
Deze morgen stuurde Thomas een smsje. 'Bel eens als je kunt'. Ik direct ongerust natuurlijk. Bleek het om zomaar eens te babbelen. De workshops waren heel boeiend en hij leerde er heel veel bij, zou veel voor zijn dotoraat kunnen gebruiken. Het was er leuk en heel lieve mensen daar.Hij vertelde ook dat hij vernomen had dat hij eigenlijk gewonnen had. Even voor wie niet mee is: Thomas is zijn doctoraat aan het doen over Samuel Beckett, een schrijver (moet je maar eens googlen om te weten wie dit is). Er was in Dublin op een gegeven moment een wedstrijd en ieder land kon een werk over deze man indienen, wat Thomas op aanraden van zijn prof ook deed. Uiteindelijk bleek hij op de derde plaats te staan. ZEKER NIET SLECHT!! Maar net niet goed genoeg, zei hij. Diegene die won mocht gratis een week workshops volgen, ook verblijf. Alleen de vlucht moest betaald worden. Maar zijn prof vond dat hij het zo goed gedaan had dat hij tegen Thomas zei dat hij het geregeld had dat het betaald werd, wou niet zeggen door wie. Wat blijkt nu dat ergens door de eerste gesjoemeld is, een heel verhaal maar met het uiteindelijke resultaat is dat eigenlijk die van België gewonnen heeft: Thomas dus!! Ik ben zo apetrots op hem!! Anders ook hoor. Maar 1ste zijn van alle landen die ingestuurd hebben dat is poverdorie niet mis!!! Einde van de week zal ik wel het hele verhaal horen
Schilderij van Samuel Beckett dat ik voor Thomas maakte.
Thomas is goed toegekomen. Hij was toch wat zenuwachtig. Niet voor het vliegen maar wel voor wat het daar gaat zijn. Het is aan de univ daar in Dublin. Dus heel wat geleerde bollen. De workshops zullen niet eenvoudig zijn. Hij was bang dat hij niet genoeg achtergrond en kennis ging hebben. Maar hij is weer een ervaring rijker. En derde zijn op wereldniveau bij inleveren van een paper is toch al heel wat. Daardoor mag hij ook naar die workshops gaan. Dus hij mag best trots zijn op zichzelf. Ik ben het zeker!!Zijn prof van de univ hier is ook mee. Die had gisterenavond naar Thomas gsmst: 'It feels like Christmas eve'
Ik voel mij ook wat opgeluchter, een gezellige avond bij een vriendin en een lange telefoon met de dochter. Dus een dag om dankbaar voor te zijn!!
Vandaag vertrekt Thomas naar Dublin. Hij gaat daar een workshop over Samuel Becket volgen voor zijn doctoraat. Om half 4 stijgt hij op in Charleroi. Bang dat ik ben, ze geven slecht weer en je hoort niets anders dan vliegtuigen die neerstorten. Ik zal opgelucht zijn als hij laat weten dat hij goed geland is.
Ook speelt het jaloesieduvelke mij parten en ook het twijfelduvelke. Er is een enorm gevecht tussen die 2 in mijn lichaam gaande. Ik probeer ze telkens onder te duwen en hun onder te dompelen met alles op te sommen en binnen te laten stromen waar ik dankbaar moet voor zijn.
Hoorde net van een vriendin dat die blij is dat ze alleen is. Haar zoon heeft haar onlangs in mekaar geslagen. En ze vertelde dat al 2 jaar bezig is. Ze heeft hem buitengezet. Ze weet niet waar hij is en wil het ook niet weten.
Ik mag dus echt niet klagen en moet dankbaar zijn maar voel wel dat ik 'misschien' iets kan doen om mij te verbeteren.
dierenperikelen: ik kocht bij de dierenwinkel een kanarie. Het moest een manneke zijn want ik had al 2 vrouwkes in mijn volière buiten maar die fluiten niet, en ik wou wat meer leven in de brouwerij en een manneke fluit wel. Ik vroeg aan de vrouw aan de kassa of ze echt zeker was dat het een manneke was. 'Jaja!! 'Moest hij binnen de week niet fluiten mocht ik hem terug brengen' zei ze zeker van haar stuk. Oke, ik blij naar huis en hem bij de vrouwtjes gelaten (eerst hem met kleine kooi een paar uur in grote gezet zodat ze aan elkaar konden wennen, ik wil ook niet de eerste de beste vent in mijn huis ). Ge kunt u voorstellen hoe blij dat die waren . Maar 3 dagen nadien lag hij dood in het kot . Was 2 vrouwtjes hem te veel geworden, dat weet ik niet he ( de regel is 3 vrouwtjes op 1 manneke in de vogelwereld, dus ...) Ik bel naar de dierenwinkel. 'Jamaar zegt ze, hij was kerngezond. Is er bij jou in de kooi misschien een ziekte?' Ik: 'De andere vliegen nog dapper rond hoor!' Ik trek mijn stoute schoenen aan en zeg condolerend: 'euhm ... ik vind het echt jammer maar ...gij hebt gezegd dat als hij binnen de week niet fluit ik hem mocht terug brengen ... euhm ... Sorry maar ik denk niet dat hij binnen de week nog gaat fluiten... ' Ze moest er mee lachen en ik mocht een nieuwe gaan halen (de andere mocht ik houden zei ze) . Ja just is just hé
Ik hoor tot de groep van de eeuwige twijfelkonten. De ene keer denk ik dat ik naar Brabant wil verhuizen , naar mijn familie, ma en zussen en broer en ook nog vrienden van vroeger en heel wat collega's. Maar mijn kinderen wonen in Limburg. Ook heel wat huidige vrienden en familie langs Herman zijn kant. Ik ben mijn man gevolgd toen we gingen samenwonen. Mijn kinderen zijn hier geboren en getogen. Toen Herman stierf dacht ik na 2 jaar terug naar Brabant te gaan. Thomas was toen 14 en mijn dochter 12. Mijn zoon is vrij introvert en maakt niet snel vrienden. Hij was pas van school veranderd en voelde er zich eindelijk goed. Hij zei:'Mam, je zet me terug 2 jaar achteruit!' Daarom bleef ik. Maar nu zijn ze uitgevlogen en ik ben zo dikwijls in Leuven en ik voel me daar zo goed. Ik voel mijn roots daar. Hier blijf ik met een groot gemis zitten. Maar als ik daar woon zou ik mij daar gelukkiger voelen? Dan kunnen mijn kinderen niet even binnen springen. Stel dat er kleinkinderen komen! Ik kan ze dan niet opvangen of bijspringen als ze mij nodig hebben.
Vandaag slaat de balans naar Brabant. Vorige week toen ik discussie had met een zus was ik blij dat ik naar Limburg terug kon.
Ping pong ping pong. Doeme toch, die eeuwige twijfel!!!
Aan de paal juist aan mijn ma haar oprit hing een kastje dat registreerde hoe hard je rijdt. Toen ik daarstraks buiten kwam was er net een agent het kastje aan het wegnemen. Ik vraag, met mijn aureooltje bijna over mijn oren getrokken, heel geïnteresseerd wat daar nu eigenlijk mee gedaan wordt? Hij blij met mijn belangstelling begint dapper uit te leggen: 'Het heeft hier 3 weken gehangen, het wordt nu geanalyseerd en gekeken hoeveel automobilisten op die tijd te hard gereden hebben. Zijn er dat weinig dan gebeurd er niets, zijn het er toch wel wat dan komen ze af en toe flitsen en als ze hardleers zijn komt er een flitspaal en als dat niet helpt komt er een verkeersdrempel. Maar het laatste kost toch wel een 15000€ dus kiezen ze eerder voor de eerste optie, komen flitsen dus.' Ik zei minzaam dat het niet aan mij zal liggen want ik moet toch op tijd afremmen om op mijn ma haar oprit te raken. Ben ik nu bij de duvel te biechten geweest of was het omgekeerd? — zich de onschuldigheid zelve aan het voelen
Duvelke had mijn bon voor gratis ontbijt verstopt (cadeau van metekind). Heb het half kot ondersteboven gezet. Zelfs naar het werk gebeld of hij daar niet lag; (had hem eens mee naar daar genomen om te bekijken) Onderweg in mijn zoektocht vond ik nog ons doosje met de opbrengst van een rommelmarkt vorig jaar (ik dacht nochtans dat zus Gaby en ik ddat hadden opgedaan . Ook nog een boek tegengekomen waar ik even naar op zoek was. Maar geen bon. Dan maar mijn bed gaan opmaken ondertussen piekerend waar ik die bon toch gelaten had. Daarna wil ik een omslag nemen uit de schuif en wat stak daar?? Inderdaad die bon!! Ik ga in het vervolg bewust naar iets anders zoeken, dan vind ik misschien dat wat ik eigenlijk wil hebben!
Naar het schijnt heet dat serendipiteit:even gegoogeld: Serendipiteit is het vinden van iets onverwachts en bruikbaars terwijl je op zoek bent naar iets totaal anders of door de Amerikaanse onderzoeker Julius Comroe wel beeldend omschreven als het zoeken naar een speld in een hooiberg, en eruit rollen met een boerenmeid.
28 jaar geleden kreeg ik een zoontje zonder schoenen en eentje met. Om 0u50 een wezentje dat ik zelf gecreëerd heb en zo gelukkig mee was en ben, en om 10u 's morgens kreeg ik in het ziekenhuiseen telefoontje dat het papier toegekomen was met de goedkeuring dat Rudy, zoon van overleden schoonzus, definitief bij ons mocht blijven . Dubbele vreugde en geluk!!
Klavertje doet toch haar werk 'Haar' omdat het positieve toch vrouwelijk is vind ik Maandag kwam ik iemand tegen waar ik 30 jaar geleden op de IPSOC in Kortrijk mee gestudeerd heb. Ik was nog niets veranderd zei ze. Ik zei buiten die 30 jaar en een paar kilo's meer . Ja maar jij blijkt van die personen te zijn die goed geconserveerd blijven repliceerde ze. Mijn dag was goed. Vandaag op de fitness kwam iemand, die ik niet kende, vragen welke nummer van kleur ik had van mijn haar. Ze vond dat zo een mooie kleur. Ik glunder glunder . Maar toen ik juist mijn brievenbus opendeed zat Duvelke er in met een brief van de politie in zijn handen. Proces! Ik reed 57, met gecorrigeerde snelheid 51, dus 50€ boete voor 1 km te hard. Ik heb de brievenbus met en klap op slot gedaan, staat pal in de zon, dus Duvelke ge gaat zweten
Deze keer niet Duvelke dat mij parten speelt maar een katertje (van het lang opblijven, niet van de alkohol). Maar was voor die lieve collega, vanaf vandaag ex-collega.. ik wens haar veel succes op haar nieuwe job. Klavertje 4 van haar gekregen om Duveltje te bezweren. Heb ik van af nu altijd bij he Linda. Bedankt voor alle lieve hulp, luisterend oor en onze fijne babbels. Ga je missen!!!
(nachtcollega verandert van werk, en we zijn op haar laatste nacht haar tijdens de koffiepauze om 2u deze nacht gaan verrassen. Het was pas 5u eer ik in mijn bed lag. En dat voel ik toch wel op mijn leeftijd )
Ik ben twee dagen op rij bij de kinderen gaan eten. Eerst bij Stéphanie gaan barbequen voor housewarming en gisteren bij Thomas zijn schoonouders gaan eten. Fijn dat ik dit met mijn kinderen kan doen. Het stomme is dat ik soms een onderliggend gevoel van alleen zijn voel. Het wordt telkens benadrukt dat iedereen daar is als koppel. En iedereen betrekt mij bij het gesprek en boeiend en al wat ge wilt maar toch besluipt af en toe mij het gevoel van niet compleet zijn. In het alleen naar huis rijden voel ik dankbaarheid maar ook het gemis van na te kunnen praten en dan het alleen thuis komen. Als ik hier thuis iets organiseer is het soms moeilijk omdat je dan voortdurend bezig bent, te weinig bij je bezoek kunt zijn of ik schakel de kinderen in. Op een ander wisselen ze mekaar af, dan zit de ene bij het bezoek terwijl de andere iets haalt of inschenkt of omgekeerd. Het lijkt of het bij mij niet zo gezellig is. Stom gevoel, ik weet het. Pas op, het positieve weegt zeker door, bij mijn kinderen zijn en zien dat ze het goed doen. Ik ben daar o zo dankbaar voor (maar dat klein kwelduiveltje moet ik toch af en toe de kop indrukken).
Een verhaal dat ik jullie nog moet vertellen. Toen ik rond 1u ’s nachts thuis kwam moest ik mijn kippenhok nog gaan dicht doen. Ge weet, de vos! Gewapend met mijn pillamp ging ik naar achter. Maar wat bleek, géén kippen in het hok. Wat nu? Na wat zoeken vond ik ze op een hoopje gefrommeld bij het hek naar de tuin. Waarschijnlijk te lang op stap geweest en niet op tijd binnen geraakt. Kippen verroeren geen vin, allez pluim, meer als het donker is. Toen ik met het licht op hun scheen hieven ze hun kopje op en kakelden wat, alsof ze wilden zeggen ‘help ‘ (de vos had de nacht voordien bij één van de buren al 7 kippen weggehaald). Ik kan en durf die beesten niet gewoon oppakken. Maar wat kon ik dan doen? Ik dacht, als ik nu eens met het licht net voor hun schijn, misschien volgen ze ‘HET LICHT’. Ik verschoof het licht een beetje langs hun en inderdaad stapje voor stapje volgden ze mij . Als ik even wegscheen gingen ze boenk zitten. Dus ik moest echt net voor hun schijnen en ze zo naar de voordeur van het kippenhok leiden. Zogezegd zo gedaan, ik voelde me net de rattenvanger van Hamelen. Eindelijk waren we aan de deur. Ik had het deurtje van het kot binnen opengezet. En YES alsof ze ineens hun stal roken liepen ze rits alle 3 binnen. Maar .... het klapdeurtje aan de andere kant, langswaar ik ze ’s morgens buiten laat, stond nog open, en in al hun enthousiasme krosten ze langs daar terug naar buiten :-s. STOM KIEKES!!!Pffff …dat ik daar niet aan gedacht had om dat dicht te doen, stom kieke dat ik zelf was. Eens terug buiten zetten de madammen zich terug poenk neer, ah ja want daar was het ook donker. Maar nu kon ik er niet meer aan want nu was er een draad tussen hen en mij. En nu?? Ik scheen met de pillamp in het kot, gooide wat eten binnen net voor het gat, probeerde hun lief te roepen maar tarare ze verroerden niet meer. Ik dacht eerst : ‘verrek dan, ik ben mij hier uit de naad aan het zweten om jullie te redden en wat krijg ik? Stank voor dank!’. Toen ik mij omdraaide om weg te gaan zag ik een borstel aan de deur staan en kreeg een idee. Ik heb de borstelsteel langs onder door de draad gestoken, even met mijn keu gemikt en hun één voor één, als biljartballen tegen hun kont naar binnen geklopt en snel het poortje dicht gedaan. Taak volbracht! (tussen al het hevig gekakel hoorde ik precies geschater. Duvelke?)
Voor ik gisteren ging verven bij Stéphanie stopte ik even bij de bakker om iets lekkers voor tijdens de pauze: 2 eclairkes en een patéke, moest ook nog een brood en een paar pistoletjes. Tegenwoordig geven ze geen zakjes meer dus ik heb altijd mijn handen vol en dan lukt het oh zo handig om de auto open te doen, dus lap mijn dooske ondersteboven de grond op. Pff, nu maar hopen dat er niet te veel schade is, dacht ik. Ik had de anderen al wel verwittigd. Dus tijdens ons welverdiende pauze haal ik dooske uit de frigo en wat zat er in? een patéke dat precies onder de trein gelegen had en géén eclairkes??? Hadden ze vergeten mee te geven :-s . We hebben eerlijk verdeeld en het doosje leeggekrabt. Gelukkig dat mijn bedoelingen altijd goed zijn want een mens zou bijna gaan denken dat ik het express doe.
Vandaag naar de bakker gebeld. Ze hebben nog nadien de eclairkes thuis komen brengen maar ja, 'ik was niet thuis hé'. Maar ik mocht er nieuwe gaan halen. Thomas gaat blij zijn als hij straks komt. 1-0 voor mij vandaag Duvelke
). Ge kunt u voorstellen hoe blij dat die waren . Maar 3 dagen nadien lag hij dood in het kot
. Was 2 vrouwtjes hem te veel geworden, dat weet ik niet he ( de regel is 3 vrouwtjes op 1 manneke in de vogelwereld, dus ...) Ik bel naar de dierenwinkel. 'Jamaar zegt ze, hij was kerngezond. Is er bij jou in de kooi misschien een ziekte?' Ik: 'De andere vliegen nog dapper rond hoor!' Ik trek mijn stoute schoenen aan en zeg condolerend: 'euhm ... ik vind het echt jammer maar ...gij hebt gezegd dat als hij binnen de week niet fluit ik hem mocht terug brengen ... euhm ... Sorry maar ik denk niet dat hij binnen de week nog gaat fluiten...
' Ze moest er mee lachen en ik mocht een nieuwe gaan halen (de andere mocht ik houden zei ze) . Ja just is just hé 
zich de onschuldigheid zelve aan het voelen
. Maar toen ik juist mijn brievenbus opendeed zat Duvelke er in met een brief van de politie in zijn handen. Proces! Ik reed 57, met gecorrigeerde snelheid 51, dus 50€ boete voor 1 km te hard. Ik heb de brievenbus met en klap op slot gedaan, staat pal in de zon, dus Duvelke ge gaat zweten 
