Heel in het begin van mijn opleiding in de firma waarvoor ik nog steeds werk (allez, ’t is nu eindelijk bijna gedaan), hadden ze mij gevraagd de montering van een nieuwe “web-fed, rotary offset” drukmachine bij te wonen in een stad in het Zuiden van Brazilië, genaamd Curitiba, gekocht door de krant “Diário Do Paraná”. De monteur, een Braziliaan afkomstig van de stad van Itú (waarvan ze beweren dat alles daar dubbel zo groot is), in de Staat van São Paulo, werd toen al beschouwd als de “Prima Dona” van de firma, wat overeen komt met de “Ster” van de ploeg monteurs (we beschikten over meer dan dertig mannen, verspreidt over het gehele land), want hij was de enige mechanieker, in diene tijd (de vroege jaren zeventig) in staat deze opdracht succesvol te beëindigen. Hij had zelf de job geleerd van een Amerikaanse mechanieker, Fred Lunt, die echter en op den duur (hij hield, zoals ik, van een biertje, of twee) enkele serieuze fouten had begaan die daarna hersteld zijn geweest door zijn eigen leerling.

De allereerste montages van het eenvoudigste model van deze offset drukpers (Goss Community) uitsluitend bestemd voor kranten met een ietwat kleinere circulatie (rond de 10.000 exemplaren/dag, te wijten aan de beperkte capaciteit van de toen beschikbare aluminium offset platen), gebeurden in São Paulo (São Paulo Shimbum, een krant bestemd aan de Japanse gemeenschap, vooral geconcentreerd in een wijk genaamd “Liberdade”); in Brasilia (Correio Braziliense) en in Fortaleza (Correio Do Ceará en Tribuna do Ceará) in de jaren zestig/zeventig en duurden, gemiddeld, één maand.

Dat betekende dat onze enige monteur, voor die bepaalde machine, bereid moest zijn zolang, of nog langer, ver van zijn familie te leven, wat hijzelf en nog minder zijn familie, erg vonden, want hij was gewoonweg onuitstaanbaar. Dat (plus zijn technische bekwaamheid) was één van de redens van zijn uitstekend inkomen, want zijn verdiende wedde bleef praktisch onaangeraakt, terwijl zijn dagelijkse onkosten, zoals vervoer, maaltijden en hotel, logischerwijze, allemaal betaald werden door de klanten.

De eerder genoemde Fred Lunt, snugger wanneer nuchter, heeft enkele jaren later zijn eigen firma opgericht, heeft die bepaalde machine gewoonweg gekopieerd (met behulp van “reverse engineering”) en is tegenwoordig, samen met zijn zoon Chris, huidig President, eigenaar van één van de grootste fabrieken in de VSA (Daughin Graphic Systems) van dat soort drukpersen, gevestigd in de gemeente Elisabethville (’t gelijkt een beetje op ons goed oud Rumbeekske), dicht bij Harrisburg.

Deze uiterst gespecialiseerde monteurs en vooral onze eigen technieker (Paulo Correa Dos Santos) weigerden resoluut hun professionele geheimen, aan eender wie, prijs te geven (om hun marktwaarde niet te verbrodden, natuurlijk) en mijn originele taak bestond erin die geheimpjes geduldig los te peuteren, zonder argwaan te verwekken. Mijn onschuldig, om niet te zeggen, onnozel uitzicht, gepaard(?) met mijn moeilijkheden me perfect uit te drukken in de Portugese taal (toen nog, tenminste), plus mijn onweerstaanbare uitnodiging, alle avonden, meerdere biertjes in te slikken om het stof uit onze keel weg te spoelen, deden zijn tong langzamerhand los geraken en vooraleer hij het besefte, leerde ik alle trucks en maatregelen nodig om zijn job, zonder gevaar, over te nemen. Hij is enkele jaren later, rijk, gestorven aan een hartkwaal en heeft zijn schatten achter moeten laten voor zijn vrouw, die hij, had hij mij tussen twee slokken bier toevertrouwd, oprecht haatte. Ik heb zijn taak niet alleen voort gezet maar, bovendien, nog ne hele hoop nieuwe techniekers opgeleid, zodat we ons van alle mogelijke en toekomstige "Prima Dona’s" definitief hebben verlost.

Wordt vervolgd.

Samen met de executieve directeur van de firma waarvoor ik mijn leven lang gewerkt heb en een officiële afgevaardigde van de multinationale offset drukpersfabriek die we, met exclusiviteit, vertegenwoordigden in Brazilië, hadden we een lijnvliegtuig genomen naar de hoofdstad van de Staat van Minas Gerais, Belo Horizonte, vroeg in de morgen, waar we planden een vijf-miljoen-dollar-zaak af te handelen en het verkoopscontract te celebreren. Ge kent dat wel, zo’n type reizen zijn altijd plezant, want het ambetante werk (op technisch en economisch gebied, dat verscheidene jaren kan aanslepen) was toen reeds achter de rug en zelfs de totale prijs en de betalingsvoorwaarden, eerder genegotieerd, waren niet langer afhankelijk van ongelukkige verrassingen, zodat we praktisch niets anders te doen hadden dan plechtig te gaan middagmalen en daarna, tussen enkele champagneglazen door, elkaar proficiat te wensen en wat schone foto’s te laten trekken, die de dag daarop in de krant zouden gepubliceerd worden, als levend bewijs dat hij, de krant dus, weeral zo spectaculair aan het groeien was, progressiviteit en modernheid vertegenwoordigend voor zijn aandachtige lezers.

Wanneer iets plezierig is duurt dat natuurlijk langer dan origineel gepland en we werden meteen ook uitgenodigd hun bestaande industriële installaties te bezoeken, een half uurtje verder rijden, met de auto. Vooraleer we het beseften hadden we de laatste vlucht verloren naar Rio De Janeiro en bevonden we ons opeens voor een dilemma: overnachten in Belo Horizonte, of een "taxi-aereo" huren in de plaatselijke luchthaven. Aangezien we niet gerekend hadden met diene tegenslag(?), hadden we ook geen verse onderbroeken mee gebracht en nog minder alledaags was- en opkuisgerief en kleren, zodat we voor het tweede alternatief opteerden. Het enige beschikbaar vliegtuig echter, was een één schroefmotor/vierpersoon's/vliegtuigje dat meer op tenger speelgoed geleek dan op iets dat degelijk kon op stijgen en zweven in de lucht en het begon bovendien, ineens, verwoed te regenen...

Ge moet natuurlijk niet raden, maar eenmaal daar boven in de hemel(?), midden in de zware en laaghangende wolken, laat in de avond, zonder computers aan boord om de beste route, afhangende van de weersomstandigheden, uit te rekenen, zonder een Wc om ne keer goed te kunnen schijten van de benauwdheid en zonder airhostess die voor enkele moedverstrekkende whisky’s, gratis, zou kunnen zorgen, werd het een pure kwestie van uwe laffe pisser heftig toe te kunnen knijpen en te hopen dat de flitsende bliksemstralen, de pletsende stortregen op de piepkleine raampjes en de hevige rukwinden waarmee het vliegtuigje over en 't were werd geslingerd, ergens anders verschrikkelijke gevolgen zouden veroorzaken, maar ik zweer het; ik dacht dat het zich om mijn laatste reis betrof, vooral toen we hevig begonnen te schudden, joggen, rollen en stampen en de motor af en toe bleek te haperen en zelfs uit te vallen.

Mijn beschaafd gezelschap zag er niet beter uit en ze klemden beiden, bleek, hun voeten strak tegen de houten wand voor hen aan, waarschijnlijk met de bedoeling de verwachte val te trachten te dempen, terwijl hun kneukels wit uitsloegen van de kramp, terwijl ze hun armleuningen stevig vast grepen..

Een andere keer was ik, zonder verradend gezelschap, van Belém aan het vliegen naar Manaus, in het noorden van Brazilië dus, letterlijk boven het Amazonia oerwoud, in een gewone commerciële vlucht, toen ik mij herinnerde hoe een piloot, enkele weken daarvoor, zijn bestemming verkeerd had ingetikt op de computer en op den duur verloren was geraakt boven de jungle en verplicht was geweest, zonder brandstof, voorzichtig op de boomtoppen te landen, waarbij de helft van de passagiers onmiddellijk omgekomen waren en de andere helft, waaronder veel gekwetsten, verschillende dagen op hulp hebben moeten blijven wachten en uiteindelijk toch gevonden zijn geweest dank zij een moedige ingenieur, die praktisch alleen, de omgeving te voet had verlaten, zijn bot zakmes gebruikend (oorspronkelijk bedoeld om zijn nagels te reinigen) om zijn weg door de brousse open te breken en hulp te zoeken, terwijl vermijdend op alle soorten slangen, kobben en puiten te terten. Feit is dat, gedurende mijn trip, het vliegtuig, aangetast door het zware stormweer, met donder en bliksem, gedurig bleef vallen, elke keer waarschijnlijk honderd meter dieper, terwijl de wijven vooral, maar ook enkele kinderen, voortdurend rauwe kreten slaakten van de wanhoop en er bijna paniek ontstond, vooral nadat een aanwezige Paster luid "Avé Maria" besloot te bidden..

In een nog andere vlucht waren die eendere, constante, duiken veroorzaakt door eigenaardige hittegolven, gedurende de benadering van de luchthaven in Las Vegas, boven de woestijn dus, terwijl de hemel zich absoluut helder en klaar bevond, maar die toch het zweet deed uitbreken van de nerveusheid, bij de grote meerderheid van de passagiers.

Het is eigenaardig, maar iedere keer dat ik in Zaventem arriveer en vast stel dat de mist, gedurende meerdere maanden per jaar, enkel een paar meters boven de landingsbaan zweeft, ben ik verwonderd dat er nooit accidenten gebeurd zijn daar...

Surras (aframmelingen) diminuem (verminderen) o Q.I. (weet ge niet wat dat betekent?) de crianças (van kinderen), afirma estudo da New Scientist.

Uma boa surra pode deixar uma marca na criança que é pior do que o desenho vermelho das mãos. Palmadas e outras punições corporais atrasam a inteligência infantil, segundo demonstra um novo estudo.

O Q.I. (quociente de inteligência) de crianças entre 2 e 4 anos que receberam palmadas regulares de seus pais caiu mais de cinco pontos no decorrer de quatro anos, comparado com o de crianças que não levaram palmadas.

"O lado prático disso é que os pediatras e psicólogos precisam começar a fazer o que nenhum deles faz agora, e dizer, 'não batam, sob qualquer circunstância'", diz Murray Straus, sociólogo da Universidade de New Hampshire, em Durham, que capitaneou o estudo juntamente a Mallie Paschall, do Centro de Pesquisa e Prevenção em Berkeley, na Califórnia.

Essas não são as primeiras evidências de que bater em crianças traz um custo: muitos estudos prévios já sugeriam a associação, e um estudo recente a partir de tomografias do cérebro descobriu que crianças severamente castigadas com surra tiveram baixo desempenho cerebral na faixa "verde" --que inclui neurônios-- comparadas com outras crianças. Estresse, ansiedade e medo talvez expliquem por que surras tornam lento o desenvolvimento cognitivo.

No entanto, os novos pesquisadores fazem uma ligação mais forte no relacionamento de causa e efeito entre surras e inteligência do que outros estudos, afirma Elizabeth Gershoff, pesquisadora de desenvolvimento infantil da Universidade do Texas, que não está envolvida no novo trabalho. Isso porque ele examina crianças no decorrer de quatro anos, além de calcular muitas variáveis passíveis de confusão, como a etnia dos pais, educação e se eles faziam leituras para as crianças ou não.

Straus e Paschall analisaram dados coletados nos anos 1980 como parte de uma pesquisa nacional de saúde infantil. Em 1986, um estudo anterior mensurou o Q.I. de 1.510 crianças com idade entre 2 e 9 anos, e também observou a frequência suas mães as submetiam a punições corporais. Os pesquisadores repetiram os testes quatro anos depois.

Os pesquisadores separaram as crianças em dois grupos de idade --2 a 4 anos e 5 a 9-- porque alguns psicólogos infantis afirmam que surras ocasionais são aceitáveis em crianças mais novas, mas não em crianças mais velhas.

As projeções revelaram que 93% das mães que bateram em crianças de 2 a 4 anos ao menos uma vez por semana, e que 58% recorreram à disciplina física com crianças mais velhas. Quase metade das mães das crianças mais novas bateram em seus filhos três ou mais vezes por semana, apontaram Straus e Paschall.

Quatro anos depois, as crianças mais novas que jamais apanharam de suas mães tiveram um ganho de 5.5 pontos de Q.I., se comparadas com crianças que sofreram punições corporais, enquanto os mais velhos que não apanharam ganharam 2 pontos de Q.I. em relação aos que apanharam.

Estes resultados põem em dúvida a prática de surra apenas nas crianças mais novas, diz Straus. "Uma das ironias mais cruéis é que as crianças novas são mais propensas a risco porque seus cérebros têm partes de desenvolvimento ainda em formação".

Apesar da conclusão dos cientistas, a palmada não é uma garantia de mediocridade intelectual.

Nas crianças mais novas, o atributo que fez mais diferença para a pontuação do Q.I. era se as mães estimulavam ou não a capacidade cognitiva. Isto era mais importante do que qualquer outra coisa, incluindo o castigo corporal.

"Digamos que você tem uma criança que tem pais educados, que apoiam e dão estimulação cognitiva, mas que batem: estas crianças vão ficar bem de qualquer modo, talvez não tão bem se não apanhassem", afirma Strauss.

Entretanto, ele tem pouca paciência com o argumento de que a surra complementa aquilo que a disciplina não cobre. "A pesquisa simplesmente não mostra isso", diz ele. "Bater não funciona melhor com crianças pequenas".

"Eu bati nos meus filhos quando eles eram pequenos: desejo que não isso não aconteça, agora que sei a respeito".

Godverdommelingen, 't is daarom da'k zone uil benne!!

Woensdagavond, daags voor Hemelvaart, aanvang van ons avontuur.

We liggen al enkele uren aan de wachtsteiger voor de “Gravensluis” op het kanaal van Plassendale, wachtend op hoog water om te kunnen schutten. Van de gelegenheid gebruik makend wandelen we naar de “10 Beaufort”, om er onze maag wat bij te vullen. Om halftien is het zover, we mogen door de sluis. Zoals afgesproken ligt iedereen, verspreidt in zes boten, in de jachthaven van Nieuwpoort en in de avondschemering meren we aan met de hulp van onze vrienden medeavonturiers.

Het wordt een gezellig avondje (blijkt toevallig ook mijn verjaardag te zijn) en wilde verhalen doen de ronde. Niet iedereen is even enthousiast en sommige mannen laten zich nogmaals, door hun lieftallige vrouwen, overhalen de overtocht van het Noordzee kanaal toch te wagen, terwijl die er dan achterwaarts, op hun beurt, een vreselijke migraine aan overhouden. Maar kom, alles en iedereen wordt goed gebriefd en de VHF-kanalen worden afgesproken (die later heel goed van pas zullen komen om al onze miserie te kunnen uitwisselen). Ik vermoed dat niemand er spijt van heeft dat we nu over twee marifoon’s beschikken.

Een korte nacht scheidt ons nog van de ochtendstond en ik moet eerlijk bekennen, ik heb nog nooit zo weinig geslapen op wat, uiteindelijk, een deugddoende vakantie was bedoeld te worden (iedere morgen om zes uur opstaan; da’s echt niet aan mij besteed, als je weet dat ik er normaal nooit voor den drieën in zit). Maar ja, je moet er iets voor over hebben hé! London lokt en dat is wel een echt buitenkansje, een week in de chique jachthaven, vlakbij London Bridge, doorbrengen: dat is de natte droom van menig toervaarder.

Maar ons doel is nog ver. Eerst het kanaal overbruggen.

We vertrekken iets na zes uur (om het tij en de stroming mee te hebben) en ik ben al direct in de war (zeker niet lang genoeg geslapen) en vaar een ander stuk van de jachthaven binnen in plaats van uit te varen naar het zeegat. Ik ben sowieso al de traagste van alle boten (ik had hen nog gewaarschuwd dat ik niet mee wilde indien ik de oorzaak zou worden van de eventuele vertragingen van de andere boten, maar ze wilden daar niets over weten) en nu was ik nog het verkeerde gat in gelopen. Maar bon, even goed gas geven en we sleepten er toch nog zo’n acht knopen, of meer. uit.

Een tocht van acht uur voor de boeg en het weer zat goed mee. Een tweede schipper aan boord verstrekte de nodige rust en vertrouwen, zelfs al ging hij maar mee tot in Ramsgate.

Met de “waypoints” nauwkeurig ingetoetst in onze gloednieuwe GPS stevenden we in een praktisch rechte lijn af op Ramsgate.

Er werd mooi in konvooi gevaren, iedereen hield iedereen in de gaten en het tempo werd door ons bepaald. Wat kon er ons deren? De dieseltanks helemaal vol, de motoren in orde, proviand aan boord en een zalige crew (twee mannen en drie vrouwen).

Na een uur of drie begon het land uit zicht te raken en voelden we ons eindelijk echt op zee. We kruisten de “autostrade” van zeeschepen, en soms was het wel even slikken en maken dat je rap uit de voeten was als je zag met welke snelheid die mastodonten op je afraasden. Uitwijken doen die niet en stoppen al evenmin, dus je kan maar beter maken dat je even van je koers afwijkt en hen eerst laat passeren dan ze proberen vóór te zijn.

En dan begon het al een beetje. De grote golven die deze varende fabrieken veroorzaakten zorgden ervoor dat een van onze vrouwelijke “crewmembers” er een beetje bleekjes begon uit te zien. De andere had zich al in de kajuit te slapen gelegd en had blijkbaar nergens last van.

Toen Engeland in zicht kwam (oef, we zijn er bijna) begon de wind wat op te steken. De vier beaufort die als maatstaf had gediend om te besluiten te varen (of niet) werd al wat overschreden, maar wat wil je, eens op zee is daar niets ne meer aan te doen. Helaas kwam de wind en de bijhorende golven, knal van opzij, waardoor de boten begonnen te rollen en te stampen, tegelijkertijd. En je weet dat dat niet goed is voor de maag...

Ik zag Ines, bij de minuut, groener worden en ze vertrok ook naar binnen omdat ze veronderstelde dat het daar wat beter zou gaan (amaai).

Met nog een uur of twee voor de boeg, vraag ik aan mijn scheepsmaat de motorruimte na te gaan (niet teveel bilgewater en van dat soorten dingen) en ze meldt me dat ze stoom ziet... Ik verdenk dat het schroefaswater is dat op de uitlaatbuis terechtkomt en daar door de hitte verdampt, maar vraag haar het in de gaten te blijven houden. Na een kwartiertje verifieert ze nog eens en nu blijkt er een ganse waterstraal uit de uitlaat in de motorruimte te spuiten. Antonio probeert er nog een vod tegen te houden en verbrandt bijna zijn handen. Hij roept dat er een gat van praktisch twee vingers groot is, in de buis en Ines, die binnen ligt (zo ziek als een hond) vermoedt onmiddellijk het ergste (een gat in de boot) en vreest dat haar laatste uur geslagen is en we, in de kortste keren, met man en muis zullen vergaan.

Ik leg de bakboordmotor af en meld het probleem via de marifoon aan onze club. Als ik al de traagste was, dan ben ik het nu zeker. Op één motor haal ik nog maximum zes knopen. En het weer wordt er niet beter op.

Maar (en daarom apprecieer ik deze club zo erg) iedereen blijft bij ons en we varen samen naar Ramsgate. Ze hebben, naar het schijnt, onze onderkant volledig kunnen gadeslaan terwijl we aan het rollen waren, maar ons bootje blijkt toch zeewaardig genoeg om deze beproeving te doorstaan.

Tegen alle verwachting in blijkt Ramsgate een aangenaam haventje te bezitten. We meren er broederlijk aan en onmiddellijk buigen de technici van onze club zich over het probleem met het gat in de uitlaatdarm. Een nieuwe darm is de beste oplossing, maar het is Hemelvaart vandaag, en we vrezen dat er niets open zal zijn om aan ons gerief te geraken. Maar geen nood, in Engeland vieren ze dat niet en in een wip en een tel hebben we een boatshop gevonden waar ze precies beschikken over wat we nodig hebben. Op een uurtje is de klus geklaard met wat dreft als glijmiddel en de handige handen van Antonio en Cie (waarvoor dreft niet allemaal goed is, hé?). Nu kan het niet meer stuk (denken we) en we zijn vol goede moed klaar voor de invasie van London.

’s Namiddags komen onze vrienden Hans en Sigried ons gezelschap verblijden met de bedoeling mee te varen tot in London. We bezochten samen een Belgische pub om de innerlijke mens te versterken en om dehydratatie tegen te gaan. Gezellig!

Vrijdagmorgen moeten we (weeral) vroeg uit de veren en tegen een uur of zeven varen we uit. Het eerste wat me opvalt als we even buitengaats zijn, is dat mijn bakboordtank al op reserve staat en de stuurboordtank nog bijna vol is. Eigenaardig! Ze waren beiden vol bij vertrek en goed voor een dag of twintig varen. Hoe kan dat nu? En hoe verder we varen, hoe leger de ene wordt en hoe voller de andere. Ik meld mijn probleem met de marifoon (godzijdank bestaan die dingen) aan de clubleden die me voorstellen me op sleeptouw te nemen, want als het zo verder gaat zullen mijn twee motoren stilvallen bij gebrek aan diesel. Ondertussen is de wind wat aangewakkerd en worden de golven alsmaar groter. Ines begint er weeral ongezond groen uit te zien. An laat het niet aan haar hart komen en stapt onverdroten en onvervaard met een bootshaak naar de boeg om het sleeptouw aan te nemen van de Savage die, evenals wij, ligt te botsen op het water. Na enkele pogingen lukt het en worden we voortgetrokken door onze redders in nood. We laten de motoren nog meedraaien om geen snelheid te verliezen (we hebben zo al rap genoeg de slechte naam dat we goedkoop willen varen) en eigenlijk liggen de twee boten nu stabieler op het water dan de anderen. Op naar Queenborough dus, weer of geen weer. Maar een beetje verder krijgen we verontrustend nieuws van de twee boten die een paar kilometer voorop zijn: de wind wordt almaar harder (tot een zes beaufort) en de golven maken putten van meer dan twee meter diep. We moeten terug want de omstandigheden worden slechter met de minuut. Enkele van de grotere boten verkiezen toch door te varen, maar onder het motto “samen uit, samen thuis” keren ze (zij het met enige tegenzin) ook hun kar. Op de terugweg naar Ramsgate, gebeurt wat ik verwacht had: beide motoren vallen, de een direct na de ander, uit. Nu betekenen we echt een speelbal voor de golven. Gelukkig is het varen nu iets aangenamer, met de wind in ’t gat. Even voor het binnenvaren van Ramsgate worden we langszij genomen door de Lady. De touwen “spokken” en kraken maar we liggen goed vast aan elkaar en dankzij de grote behendigheid van de kapitein van de Lady worden we mooi naar binnen geloodst en gaan we tanken, want die ene tank is dus helemaal leeg. Even de pompist opgeroepen en we worden bediend. Helaas is er alleen rode diesel! En ik die al twee jaar mijn best doe om alleen maar witte diesel te tanken! Maar soit, we moeten verder. Aan de steiger wordt het weer een werf. Freddy, de man die alles kan, vloekt voor de zoveelste keer op die stomme stoel van ons die veel te zwaar is en te moeilijk te verplaatsen om aan de motoren te kunnen geraken. Met man en macht vliegt heel het zootje gewoon op de kant. De filters worden gekuist, de leidingen ontlucht en met een blaaspomp voor de rubberboot slagen we er in de toevoer van de ene tank door te blazen. Door het rollen en stampen op zee is het slib onderaan de tank losgekomen en verstopte de toevoer (raad aan eenieder die voor de eerste keer op zee gaat: laat eerst uw tanks proper maken!) Omdat beide tanks in verbinding staan, namen de twee motoren diesel uit de bakboordtank, maar de overloop van de stuurboordmotor komt wel nog terecht in de stuurboordtank, waardoor die voller wordt en op den duur overloopt... Ik vrees dat ik wel een aantal liter diesel op die manier in zee heb laten lopen zonder het te beseffen. Maar bon, alles marcheert weer, dus wordt er weer volop gespeculeerd over onze bestemming voor morgen. London of niet, we moeten de weerberichten afwachten. We laten het nog maar een keer niet aan ons hart komen en maken dan maar de havenbuurt onveilig.

Ines zweert dat ze niet meer meevaart met ons. Ze heeft de schrik van haar leven opgedaan en neemt dan maar liever de trein naar London, of de ferry naar Calais.

Zaterdagmorgen, de zon kruipt ergens uit de zee omhoog, we slapen heel diep de slaap der onschuldigen, tot er ineens driftig op onze ruit geklopt wordt, met de kreet: “laat ons vertrekken naar London!!!”. Iedereen gelukkig (alhoewel uiterst moe, want het is weeral nog maar pas zes uur) want daarvoor doen we het toch, om London te zien per boot. De kapitein van de Spider loopt er maar sip bij. Naar London varen is iets, maar op tijd terug keren naar Nieuwpoort, dat is wat anders! En na een kwartiertje zien we hem ineens glunderend over de steiger flaneren. Dan worden we ingelicht dat we London beter kunnen vergeten. Een weerbericht dat uithangt bij de havenmeester voorspelt windrukken tot 6 beaufort en dat is echt niet te doen. Dan maar terug naar Calais. Het weer blijkt, in die richting, beter mee te vallen.

Ines is ondertussen met de ferry naar Calais vertrokken en van daar met de trein naar Rijsel. Zij houdt het voor bekeken. Hans en Sigried, wiens auto in Ramsgate staat, varen met ons mee en zullen later de ferry terugnemen, om dan met de auto op de ferry terug te keren. Van channel-hopping gesproken!

Wat we verdachten gebeurde natuurlijk: de ene motor die al dat slib te verwerken had gekregen begon te mankeren. Eerst viel hij om het half uur stil, waarna hij iedere keer na enkele pogingen wel terug startte, maar op den duur was het om de paar minuten miserie. En tegen de tijd dat we Calais in zicht hadden was er zelfs geen leven meer in te krijgen. Dan maar op één motor verder. Daar waren we ondertussen wel gewoon aan geraakt.

Het geluk was ons toch nog gunstig gezind, want we werden bijna direct toegelaten de “jachthaven” van Calais binnen te varen en die enkel opengaat als het tij hoog genoeg is. Maar ja, iedereen die al lang ligt te wachten wil tegelijk binnen en daar ligt het nu bomvol. Bij overmaat van ramp is er maar één ligplaats voor onze zes boten, dus moeten we allemaal tegen elkaar en wij omdat we bijna de kleinste zijn, als voorlaatste aanmeren. Dat betekent: dobberen en poteren en ondertussen is er wind en veel stroming en veel bootjes en ja, natuurlijk, valt de tweede motor nu ook uit...

Helemaal stuurloos dobberen we rond en botsen gelukkig nergens tegen (hoewel het niet veel scheelt) en proberen die ene motor terug aan de praat te krijgen, wat ons ook lukt, maar na enkele ogenblikken is het weer van dat. Een tweede poging en hop, we kunnen ons als vijfde op een rij eindelijk vastleggen. Oef...

Van moeite en miserie kruipt iedereen in bed voor een siesta en in de late namiddag leggen we de motorruimte nog maar eens open. Ondertussen kan ik het zo al een beetje zelf, filters kuisen, leidingen ontluchten en maar aan dat opvoerpompje zitten snokken tot ge er blauwe vingers en een tennisarm van krijgt. Maar het lukt toch.

Calais blijkt niet zo’n aangenaam stadje te zijn. We besluiten wat te eten en proberen op tijd in ons nest te kruipen om er ’s anderendaags terug tegen te kunnen.

Hop en weeral vroeg op, de zondagmorgen en weg zijn we, richting Duinkerke. We zijn nog maar pas vertrokken of ik voel al nattigheid (nee nee, geen regen, die hebben we de hele reis niet gehad, alhoewel ik alle dagen mijn ruitenwissers nodig had, maar dat was voor de overspattende golven), de ene motor blijft haperen en moet ik telkens weer opstarten en de andere voel ik maar op beperkte kracht lopen. Waarschijnlijk zit die leiding ook een beetje verstopt. Dus ja, weeral eens over de marifoon hulp geroepen en de Savage, wiens touw toch al wat versleten was door de vorige trekbeurt, neemt ons opnieuw op sleeptouw, voor alle zekerheid. We genieten van een tocht langs de kust totdat de wind weer wat begint op te steken. Voordien vraagt de Neptunus ons laconiek weg (op zijn olstsj) of we meedoen aan een race met de rappe boten. Ik vraag beleefd of we onze roeispanen mogen gebruiken...

En racen doen ze, eindelijk al die pk’s eens de vrije loop laten. Maar achteraf blijkt er toch één met een probleempje te kampen. Over de marifoon horen we: djudedju, mijn motorruim spuit vol met diesel! Dus ook maar even op één motor verder. En een ander die laat weten dat zijn keerkoppeling niet meer naar behoren werkt. En wij die dachten dat we de enige met miserie waren...

Enfin, we komen behouden aan in Duinkerke. Op het laatste moment krijg ik toch weer één motor op gang en kunnen we op eigen kracht de haven binnen varen (ze zullen wel beweren dat ik me heb laten slepen voor het profijt en ja laat ze dat maar zeggen; misschien hebben ze wel gelijk?).

De helft van de bemanningen keren huiswaarts om nog een beetje te werken voor een week, tot het volgend weekend. Duinkerke is aangenamer dan Calais: er valt nog iets te beleven daar. Vooral voor ons, want we hebben een firma ingeschakeld om onze tanks te komen kuisen. En die kunnen dat natuurlijk alleen in de voormiddag van ’s morgens vroeg. Weeral niet uitslapen! En twee dagen na elkaar natuurlijk van hetzelfde. En spijtig genoeg kunnen ze alleen het eerste compartiment van de tanks echt goed schoonmaken, want er zitten schotten in (nee geen Schotten). Dus eigenlijk een hoop weggesmeten geld. Maar ja, wat doet ge er aan...

Ik zweer dat ik over de kanalen terug keer naar huis, langs Veurne om, enzo. Kwestie van die woelige zee te vermijden die al dat slib opwoelt in mijn tanks. Maar als puntje bij paaltje komt en de kapiteins terug zijn, overtuigen ze me om toch maar mee over zee, tot in Nieuwpoort, te varen. Ge gaat toch niet alleen over die kanalen gaan! Die sluizen gaan maar drie keer per dag open en bovendien, als ge weeral panne hebt, zullen we u niet kunnen helpen. Allez, mee met ons!

Wat doe je dan? Volgen hé! En hup, subiet al weer redelijk wat golven en hoe verder we geraken, hoe meer. En wij tevreden, als Nieuwpoort in zicht kwam! De rest vaarde verder, richting Blankenberge, maar wij, blij dat we binnen waren (op eigen kracht voor één keer) en door gevaren tot we in de gravensluis mochten (weeral drie uur wachten) en het kanaal van Plassendale op. Voor een stuk weer op één motor, want het probleem was natuurlijk nog niet helemaal opgelost. En de anderen, wel, die hadden eigenlijk ook allemaal goesting om binnen te lopen in Nieuwpoort omwille van het ruige weer, maar geen een die dat wilde toegeven aan de ander, en dus voeren ze allemaal naar Blankenberge. En de dag erna wilden ze langs Zeebrugge naar Brugge, maar het was zondag en de zeesluis ging niet open en dus maar terug langs Oostende. En daar bij toeval kwamen we ze terug tegen. Wij op één motor (eens je dat gewoon bent is dat geen probleem) en zij vollen bak naar Brugge en toch bleven we samen.

Aan de Coupure in Brugge kregen we van madame van de havenmeester onder ons voeten: als ’t u nie aanstaat moete maar voort goan, we goan sebiet ’t brugske weer opendoen, als ge nie wilt luisteren moedet moar weten. En wij lekker walking diner houden op de steiger, prachtig gewoon.

Eén ding hebben we ook geleerd: als er traag moet worden gevaren (zodat een voetganger u met gemak voorbijsteekt) dan roepen ze over de marifoon: vanaf nu iedereen op Calypso-speed!!!

Calypso II en crew

PS: alle gebeurtenissen zijn toevallig echt (alhoewel misschien nog straffer) en alle gelijkenissen met bestaande personen zijn ook zo bedoeld.

Als herinnering, hier beneden volgt een foto van Nonkel Marcel in zijn prille jeugdjaren, getrokken door wijle Tante G., die er daarna nooit ne meer bovenop is van gekomen. Deze foto heb ik toevallig gevonden in een versleten schoendoos van Tante D., achter de deur van die WC, dicht bij de keuken van Pépé, waar men de "plons" hoorde van wat er daar eventueel naar beneden viel.

Wat je schrijft over Nonkel M. en Tante G. doet ne mens treuren. Dat betekent dat die schone oude bloemisterij nu praktisch aan het verdwijnen is. Hoe is het mogelijk dat, na een eeuw van dagelijks werk en bekommernis, zo een monument van trots, zonder meer, afgebroken wordt, opgedoekt en in puin omvormd. Tot er alleen maar wat mager geld over blijft, dat in enkele weinige jaren gewoonweg in rook zal verdwijnen. Het is spijtig. Had ik het geld, ik kocht de gehele zaak op voor mezelf.

Bloemisterij Georges Baetens BVBA, Lange Meire 18, Laarne: ADEUS!

Ik besef maar al te goed hoe lang het duurt een nieuw bedrijf uit de grond te stampen, om dan uiteindelijk iets te bezitten dat fruit is van je eigen initiatief, inzet, dedicatie, werk en inspanning, meestal kampend tegen "de wind van voren", stroom opwaarts, hindernissen en tegenslagen van alle soorten bestrijdend, zonder ooit de aandacht te mogen verliezen, dag in, dag uit, jaar in, jaar uit, tot de ziekte en wat later, de dood, jezelf ook zo gemakkelijk overwint en je verplicht bent, levend nog, toe te zien hoe de mensen die alles hebben mee gemaakt, maar zonder interesse die glorievolle strijd voort te zetten, nauwelijks wachten tot je je ogen voor de laatste keer sluit, om alles rap te verkavelen, stop te zetten, te vernietigen en definitief te begraven, zodat ze eindelijk in staat zullen zijn dat gemakkelijk verdiend(??) fortuin om te toveren, in een oogwenk, in twee keren niets, vermenigvuldigd met niets.

De hel bestaat natuurlijk niet. Na het leven, bedoel ik. De hel is hier.

Wat Nonkel M. nog betreft, hij lijdt van de ziekte die (praktisch) eigen is aan bijna alle leden van de familie. Na de leeftijd van de wijsheid te hebben bereikt, maken ze eigenaardige bokkensprongen, draaien hun rug toe naar wie hen levenslang heeft vergezeld, in het welzijn en in de tegenslag en besluiten ze ineens, zonder boe noch ba, de tegenovergestelde richting in te slaan, zonder doel noch bestemming, zoals die fameuze kip zonder kop.

Hij herinnert mij aan ons eigen Vake, die na vijfentwintig jaar vereniging en na zes kinderen verwekt te hebben, besloot dat zijn vrouw hem niet seksueel bevredigde. Ewel, trek dan uzelf af, hé! Of zowel werkt ge uitsluitend in slow-motion of zowel zijde oerdom.

Ikzelf koester (zelden of soms?), twijfels of ik wel de juiste vrouw voor mezelf heb gevonden, maar nu, op dit moment van de gebeurtenissen, is het gewoonweg waanzin, onlogisch en onverstandig op een ander paard te willen gokken. Wie, in hemelsnaam, denkt dat hij nog de liefde zal ontdekken (of ontvangen), na de zestig overschreden te hebben? Avonturen bestaan niet meer op die leeftijd, tenware ge er absoluut zeker van zijt dat ge nog ne keer echt bedrogen wilt worden. ’t Is beter nog een paar jaartjes vol te houden met die oude “kalle”, daar thuis, dan op de rug te springen van een jong kalf, op de straat. Op diene gevaarlijke leeftijd, waar elke gewaagde sprong, onveranderlijk, naar een nieuwe val met gebroken benen leidt, moet men enkel en alleen maar op verdiende ontspanning “peinzen” en definitief ophouden met werken. Reizen, uitgaan (niet met die “teef”, nochtans) en de familie bezoeken. Dat is de rust die een mens verdient, op de leeftijd gepast om op pensioen te gaan..

Op een bepaalde dag, in de vroege jaren tachtig, was mijn geduld opeens teneinde geraakt. De toestand van het land was, op alle gebied, rap aan het aftakelen, sociaal, economisch en financieel en ik voelde dat de burgerlijke onrust heel waarschijnlijk nog meerdere jaren zou blijven aanslepen. Het zag er nochtans niet naar uit dat er een revolutie zou uitbreken. De militairen waren waakzaam en onderdrukten met virulent geweld alle sociale bewegingen en rellen. Maar de miserie vergrootte met de dag en werd bijgevolg vergezeld van alle soorten (geneesbare) ziekten, diefstallen, overvallen, martelingen, moorden en verder alles wat enigszins iets met lijden te maken had. ’t Was dagelijkse kost.

Ik geloofde toen al dat Rio de meest violente stad van de wereld was. Geweld gepleegd door mensen van alle sociale niveau’s in het algemeen en door de politie, in het bijzonder. Ook door de militairen die niets anders te doen hadden dan aan hun kloten te scharten. Een mensenleven koste absoluut niets. Het was een waarlijke sneeuwbal en het maakte mij ziek. Weerloos.

Gedurende een weekeinde had ik, na veel piekeren, mijn beslissing genomen. Ik moest weg van dit land. Het had geen zin nemeer. Waarom nu niet? En zo diende ik, de volgende maandagmorgen, mijn ontslag in. Maar zoals de vorige keer werd het terug als een vals alarm van mijnentwege beschouwd. Argumenten van hier, overtuigingen van daar: “het is aangeraden dat ge nog ne keer goed nadenkt”, enzovoort en op den duur hebben ze mij er toch kunnen van overtuigen toch vol te blijven houden.

Hoe dan ook, het land oefende een enorme aantrekkingskracht op mij uit. Ik wist dat ik, in feite, de trein al lang geleden had gemist, dat ik enkele jaren eerder had moeten beslist hebben terug te keren naar mijn moederland. De toestand was onuitstaanbaar, maar zoals ik al eens heb laten blijken, ik was te zwak om met energie te reageren en tenslotte, ik hield van de firma en, van mijn werk.

Diezelfde maand nog ging de algemene manager (van Rio) op pensioen (68 jaar) en de directie weigerde een nieuwe te benoemen, of aan te werven. In zijn plaats werden de vier afdelingsverantwoordelijken uitgenodigd samen het filiaal (van Rio, dus) te beheren. Een invoerverantwoordelijke, een verkoopschef, een kantoorchef en ik (met een uiterst gespecialiseerde afdeling onder mijn rechtstreeks en exlusief toezicht). Het mag er op lijken dat ik een preutse mens ben, maar objectief gezien, als verantwoordelijke voor die speciale afdeling was ik de enige die de drie andere kon vervangen, gezamenlijk of afzonderlijk. De eerste had overigens geen enkele ambitie. De tweede (een Zweed) stond ook al op de (volgende) lijst, gereed om ontslagen te worden en de derde was nu precies ook de meest intelligente van de ploeg niet.

Door een samenloop van omstandigheden (de tweede was, gewaarschuwd, op vervroegd verlof vertrokken en de derde, onverwacht, geopereerd geworden van een maagzweer) werd ik opeens verantwoordelijk voor het gehele filiaal, gedurende de maanden juni en juli. Samen ongeveer 150 mensen en een zakencijfer van rond de driehonderd duizend dollars, maandelijks.

Toevallig was de invoer, op dat ogenblik, door restrictieve maatregelen getroffen vanwege de regering, ook praktisch onmogelijk geworden en dat hielp de zakencijfers te verlammen. De werklozen bedroegen toen 20% van de bevolking en in onze eigen firma waren er, enkele weken eerder, nogmaals twintig mensen ontslagen geworden.

Ik herinnerde mij met spijt dat, toen ik zelf aangeworven was geweest, in 1972, de firma over ongeveer 2000 bedienden beschikte, verspreid over het gehele land. Op dat moment waren er nog 600 over gebleven en ze spraken van dat getal te verminderen tot een kleine 300.

"Small is Beautyful" was de aangewende uitdrukking. Het Braziliaanse mirakel had zich omgevormd tot een "plof, van een lege zak". De inflatie, op dat moment, bereikte ongeveer 300% per jaar.

En om de psychologische druk op mij nog te verergeren kreeg ik, diezelfde maand, een vreemd telefoontje van mijn ex-huisbewaarder (die ik wat eerder had ontslagen). Ik had namelijk, samen met Guido, een huis gekocht aan de kust. Totaal afbetaald en volledig bewoonbaar. Wel, het was letterlijk in brand gestoken geweest. Dat was het besluit van de politie en de brandweermacht. Ik heb het zelfs niet meer willen bezichtigen, zo groot was de ontgoocheling. En zo gaat dan het resultaat van jarenlange inspanning, werk en zweet, in enkele minuten, in de vlammen op. Eerst had ik de helft van mijn bezittingen aan Hilma afgestaan en dan werd part van wat er nog over was gebleven, in brand gestoken. Niemand wist waarom en door wie. En dat zal wel een eeuwig vraagteken blijven.

In het leven moet men bereid (en voorbereid) zijn altijd opnieuw te herbeginnen, nooit op te geven, nooit te plooien, altijd te blijven voort ploegen. Ach Vlaamse boeren...!!

Ik geloof dat ik daar mijn deel wel van gekregen heb.

Terwijl ik dat allemaal aan het schrijven was hoorde ik op de radio een ontroerend muziekske en tussendoor, het gezang van een eenzame vogel, in de buurt. Dat deed er mij aan herinneren hoeveel ik wel aan vogels gehecht ben. Aan planten en aan dieren, in het algemeen. Aan de vrijheid, aan de natuur, aan het simpele, het schone. Daarom zorg ik voor zoveel planten thuis. Ik zou ook wel enkele vogels willen houden hier, maar dat zou niet eerlijk zijn. En een hond, of twee, maar dat mag nog minder, in een appartement..

En dan wendde ik mijn blik naar buiten: een oneindig ver gezicht over de oceaan van voren, maar beseffend dat men omringd is door betonnen gebouwen, vanachteren, waar de natuur praktisch geen kans heeft..

Zo is het nu eenmaal.

Misschien zou ik nog enkele andere kinderen gehad moeten hebben??

De Algemene Manager voor de afdeling “Papier met watermerk” (wat bedoeld dat dat bepaald papier, in rollen of in vellen, uitsluitend gebruikt moet worden voor het drukken van kranten, boeken en magazines, waarvoor er volledige vrijstelling van belastingen bestaat), van onze firma, over het gehele land, maar die in Rio de Janeiro leefde en werkte, was een Joodse Duits (weeral), Werner S., die werkelijk de meest sympathieke mens van de firma NIET was, maar wel behoorde, in compensatie, tot de meest ambetante.

Hij was er in geslaagd voor zijn zoon, die diezelfde karaktertrekken bezat, maar niet zodanig slim was, een tafeltje te veroveren waar hij geautoriseerd werd te verblijven gedurende het grootste part van de dag. Aangezien hij, de zoon dus, zichzelf een beetje zoals een kunstenaar voelde die nog moest ontdekt worden (ik ken een andere, gelijkaardige mens, in België) had hij van de vrije tijd gebruik gemaakt om wat schetsen te zitten maken van logotypes, voor gebruik op enveloppen, briefpapier en dergelijke, zodat hij uiteindelijk toch voor iets diende (hij was al over de dertig).

Het is eigenaardig, maar zowel de vader, als de zoon, waren onbekwaam hartelijk te kunnen lachen. Het maximum dat ze konden produceren, allebei, na veel inspanning, was een min of meer scheve glimlach, maar echt niet besmettelijk.

We besloten daarom, op een zekere noen, een enorm lange, papieren, fel gekleurde, staart aan de broekriem van de zoon te hangen, zodat hij er praktisch de gehele namiddag mee rond heeft gelopen, tot algemeen jolijt van de tientallen collega’s. Eens eraan gevestigd was het moeilijk hem er terug af te knopen en het gevreesde is gebeurd. Op den duur toogde hij het kantoor binnen, nog altijd zonder argwaan, van zijn vader, terwijl wij allemaal al krampen hadden gekregen in onze kaakspieren, van het zodanig lachen.

Het duurde maar enkele seconden vooraleer de vader naar buiten vloog en rechtstreeks op mijn kantoor afbeende, schuimend en wit van de woede.

Eerlijk, ik was de dader niet geweest van deze dagelijkse zonde maar wist wel wie het zou kunnen geweest zijn en hij wilde dat ik persé, als verantwoordelijke van de afdeling, mijn collega verraadde. Ik heb moedig aan zijn verschrikkelijk aanval weerstaan, hij heeft mij uitgedaagd en uitgescholden voor alles wat lelijk was, maar hij heeft geen enkel woord uit mijn mond kunnen trekken, tenzij mijn bod voor verontschuldiging en de dader heeft weeral eens, op het nippertje, kunnen ontsnappen van ontslag, met enkele muilperen erbij.

Een eender voorval is gebeurd met één van onze oudste verkopers, César, die dat ook niet goedkoop heeft ingeslikt. In tegenstelling met de Duitser, was hij wel sympathiek, had het uitzicht van een werkelijke Schipper (naast Mathilde) en was tot diene bepaalde dag erg vriendschappelijk met mij omgegaan. Ongelukkig genoeg is onze verhouding verzuurd met dat voorval en is hij gestorven zonder dat we ooit de vrede hebben hersteld. Spijtig, maar “verrader” ben ik nooit geweest. Beter “medeplichtige” dus, maar alleen maar in de dagelijkse zonden.

De maximum straf, hier in Brazilië, voor zo’n kleine misdaad, is alléén maar twee dagen gevang en een rappe en pijnloze verkrachting door de gevangenisbewaker, die zelfs niet alle dagen goesting heeft en veel spuug gebruikt..

Zou het toch waar zijn dat ik altijd een deugniet ben geweest??

PS: Nog iets in verband met diene (half dwaze) zoon van Strube. Hij had, toen ik eens van plan was geweest mijn eigen firma op te richten in Brazilië (Flamagraph), een logotype ontworpen met diezelfde naam en ik had hem de helft van de afgesproken prijs al overhandigd. Zijn kunstwerk, vertegenwoordigd door de “final art” van het logotype bestemd voor het briefpapier had ik bewaard onder een bundel oude gazetten, boven op mijn bureelkast. Enkele weken daarna schoof ik het plan van mijn eigen firma opzij en vroeg hem af te zien van het logotype bestemd voor mijn toekomstige enveloppen. Hij was duidelijk ontgoocheld met mijn beslissing en wilde van geen akkoord weten. Hij wilde, omdat hij wilde, zijn project voltooien om de andere helft van de afgesproken prijs ook te kunnen incasseren. Ik besloot zijn opinie niet in acht te nemen en weigerde.

Weette gij dat hij geniepig mijn bureel, ‘s avonds laat, helemaal heeft uitgepluisd met de bedoeling het al afgeleverde (en betaalde) originele logotype terug te pakken?

Diene vreemde viado. Ik heb het wel opgemerkt, natuurlijk, maar heb vermeden hem publiek te beschuldigen...

Soms moet een mens de daad bij het woord voegen en tonen uit welk hout men is gesneden. Uitdagingen mogen niet naar huis worden genomen, om er dan slecht van te slapen. Meerdere keren in mijn leven ben ik tekeer gegaan zoals een storm in een glas water, om er geen twijfels over na te laten.

Er bestaan hier veel mensen die beweren dat ze niet met hun handen werken maar wel en uitsluitend met hun hoofd, wat een affront betekend voor mij. In compensatie, mensen die alleen maar hun lichamelijke gaven aanwenden, gebruiken hun hoofd niet om er het beste uit te halen op het gebied van krachtsinspanning, efficiency, tijd en kost. Het ideale dus is alle middelen over welke men beschikt te gebruiken om in het leven vooruit te streven. Dat is precies iets voor mij. Bovendien ben ik ook vrijwilliger voor alles wat in mijn bereik ligt.

Enkele weken geleden nog heb ik de playground van ons gebouw helemaal gedweild en opgekuist. De luie conciërge beweerde dat hij dat niet alleen áán kon en dat we een assistent voor hem moesten aanwerven om deze zware taak te kunnen voltooien. Wat hij bedoelde was dat hij iemand anders nodig had om gedurende langere tijd minder te verwezenlijken. Ne mens moet dat geen twee keren tegen mij zeggen en als een onbetaalde "vrijwilliger" heb ik me als een wervelwind over de porseleinen vloer bewogen. Ik heb hem zelfs verboden nog een hand uit te steken, terwijl hij verbijsterd naar mij stond te staren. Hij had helemaal niet verwacht dat er iemand over zulke enorme energie kon beschikken, diene onnozele dwazerik.

Enkele dagen voordien hadden we beiden nog staan kijken op een kilometer lange rij van mensen die aan het aanschuiven waren bij een hoteldeur waar een firma een tafeltje had gehuurd om enkele weinige mensen te selecteren voor een bepaalde tijdelijke parttime job. Die mensen daar, in die rij, waren zeker bereid alle speelkoeren van alle gebouwen in de buurt in “één-twee-drie” proper te dweilen, op te blinken en er nog op te ademen ook om dan hevig wrijvend de laatst vuiltjes er vanaf te vegen en hij, de conciërge, maar met vuur aan ‘t spelen. 't Is altijd ’t zelfde geweest: wie een job heeft schenkt er geen belang aan en vervloekt zichzelf zo laag in het leven beland te zijn (want uiteraard, niemand wil werken, maar iedereen wil toch een job hebben). Wie over geen werk beschikt is zelfs bereid zijn broek tot over zijn knieën te laten zakken en néér te bukken, om zo zijn gleuf aan te bieden, gereed voor eender welke bijdrage.

Gisteren nog heb ik een kans gegeven aan een jongeman om aan zijn eerste job te beginnen. Hij heeft het maar één dag vol gehouden. Toen hij mij ’s avonds zijne lege portemonnee toonde en ik maar twee reais onderscheidde, bood ik hem bezorgd dertig reais aan, als voorschot op zijn wedde. De volgende morgen is hij niet meer opgedaagd. Hij heeft zijn pas-nog-niet-verdiend geld gaan tonen aan zijn moeder en hij is terug gaan spelen..

Ik moet er hier nog aan toevoegen, om af te sluiten, dat vrijwilligers voor zo’n taken hier niet echt gewaardeerd worden. Terwijl ik aan het dweilen was belde iemand van onze mede-eigenaars mijn vrouw op om haar te waarschuwen dat ik me niet zo erg moest vernederen en stoppen met dweilen. Dat dat mijn status aantastte.

Fuck her, the bloody bitch.

"Beste Nonkel van N.,

Een tijdje geleden heeft N. jou gemaild met de vraag of je een vriendin van haar wat advies kon geven ivm vrijwilligerswerk. Die vriendin was ik.

Ondertussen zijn we enkele maanden verder. Ik heb de kans gekregen om in mijn huidige job te blijven en heb die dan ook met beide handen gegrepen, aangezien ik mijn job doe met hart en ziel. Vele dingen/mensen hebben me tot nu toe in België gehouden en het ziet er niet naar uit dat dit binnenkort zal veranderen. Integendeel.

Toch komen J., mijn vriend, en ik deze zomer naar Brazilië, zij het voor een reisje van een goeie drie weken. We landen in Sao Paulo op 20 juli en keren terug richting België op 13 augustus. We hebben enkel vliegtickets geboekt. De rest zien we wel. We huiveren allebei van het idee drie weken op hotel te zitten, dus net als vorig jaar, is het ook nu de bedoeling rond te trekken.

Je hoort zoveel verschillende dingen over Brazilië, dus ik dacht: waarom vraag ik het niet eens aan iemand die het land ongelooflijk goed kent.

Hoe groot zijn de risico's omtrent veiligheid?

Hoe zit het met malaria en andere ziektes die bescherming vooraf vereisen?

Hoe zit het met de binnenlandse vluchten in Brazilië (qua verbindingen en prijs)?

Drie weken is echter niet lang en Brazilië is gigantisch groot. Wat zou jij ons aanraden om in die drie weken te doen? Ik zou nog ontelbare vragen kunnen bedenken, maar ik weet ook dat jij niet ontelbaar veel tijd hebt om mijn mail te beantwoorden, dus ik zou je al heel dankbaar zijn met een antwoord op bovenstaanden.

Met vriendelijke groeten,

J."

Antwoord:

"Hallo J.,

Ik zal kort trachten te zijn met mijn antwoord. Eerst en vooral, uw vliegtuigtickets voor de binnenlandse vluchten, hier in Brazilië, moet ge vooraf in België bestellen. Daar wil ik geen enkele twijfel over laten. Hier kunnen ze ontzettend duur worden, vooral als ge ze op het laatste ogenblik moet kopen. Apart kunnen ze dan gemakkelijk veel hoger oplopen dan de prijs van de reis naar Brazilië zelf, heen en terug. Ook loopt ge dan dikwijls het risico lange uren op de luchthavens te moeten dóór brengen zonder precies te weten wát te doen (daarom zetten de overheden hier praktisch geen stoelen en zetels in de luchthavens). En een mens die in een luchthaven blijft rond sukkelen loopt gauw in de gaten van de uitbaters van onschuldige (vooral Belgische) toeristen.

Ge moet eens nazien of dat programma nog altijd bestaat, waarmee ge in België een ticket kunt kopen voor vijfhonderd dollars en dat u recht geeft naar vijf hoofdsteden te vliegen, gedurende een bepaald aantal dagen, eens in Brazilië.

Welke vijf hoofdsteden zijn nu belangrijk (dat is de belangrijkste vraag)? Met of zonder emotie?

Met emotie en zonder veel geld, moogt ge Manaus niet verliezen, om langs daar het Amazonas oerwoud binnen te dringen. Liefst met een roeibootje en twee levende kippen om ze onderweg, met lange tanden, óp te vreten. Mijn broer heeft dat gedaan en was er verschrikkelijk tevreden mee. Zijn vriend M. heeft echter een liter "cachaça" moeten binnen gieten om in een hangmat, tussen twee bomen, in slaap te kunnen geraken. Hij had wel gehoopt dat er naakte India's zouden opduiken om zijn eenzaamheid te verslaan, maar dat is niet gebeurd. Wel heeft hij geleden van tientallen muggenbeten en van andere beesten, maar dat was juist de emotie waar hij op zoek naar was. Zonder contact met de buitenwereld, zonder een gezellige WC om de krant te lezen, zonder de telefoon om met Mammie een langdurig praatje te kunnen slaan, airconditioning om het hevig zweten te vermijden en alle verdere comfort.

Een ander doel is het "Pantanal", dat bereikt kan worden door naar de de stad "Campo Grande" of "Guiabá" te vliegen en daar dan de bus te nemen. Daar kunt ge ook dagenlang met een roeibootje rond plonsen, om alligators gade te slaan en foto's van papegaaien en arara's te trekken. Als ge dan op de rand van het bootje gaat zitten om een zeker "pakske" kwijt te geraken, moet ge oppassen dat ge geen doelwit wordt van de "piranha's" (diezelfde naam wordt ook gebruikt om de hoeren te benoemen, in alle hoofdsteden hier). In juli regent het niet veel in het Pantanal, zodat het droger is dan normaal en zo kunt ge ook af en toe eens uw benen uitstrekken. Ge loopt daar wel het risico op andere, verdwaasde, Belgen te stuiten.

Twee andere doelen zouden "Foz de Iguaçu" kunnen zijn, dat juist op de grens ligt van Paraguay en Argentinië (met die prachtige watervallen) en misschien dan ook, om de kuststreek niet te vergeten, Salvador, Natal of Fortaleza.

Recife en Rio zijn de meest vijandige steden, waar alle dagen, in elke stad, meer dan 100 mensen hun goedkoop leven verliezen, waaronder de bandieten het grootste aantal innemen, maar ook veel buitenlandse en binnenlandse toeristen, die hun neus altijd maar weer op de verkeerde plaats, op het verkeerde moment, willen steken. Toch is Rio één van de schoonste plaatsen van de wereld en alhoewel gevaarlijk, mag het niet gemist worden. Probeer echter nooit op het strand te gaan slapen en snuggerer en vriendelijker te zijn dan de "cariocas" (als ge overvallen wordt daar zullen ze u beleefd "tante" noemen - geef mij ne keer rap al uw geld, tante).

Zonder emotie kunt ge beter in Sao Paulo terecht zijn, of zowel in Florianopolis en in Brasilia.

Als ge Fortaleza tussen uw reisplannen foefelt kunt ge daar dichtbij uitgestrekte duinen bezoeken. Vooral in het binnenland van de staten "Maranhão" en "Piaui", met de bus.

Ook "Fernando de Noronha", een bijna nog ongerept eiland, ongeveer 500 km van de kust (vóór Natal), is een voltreffer. Alle vuilnis die ge daar produceert moet ge zelf terug méé brengen. Met de boot (drie dagen, heen en terug) of het vliegtuig.

Een aangepast reisplan zou dus zijn: Sao Paulo, Foz De Iguaçu, Guiaba, Manaus, Fortaleza, Rio, Sao Paulo.

Voor malaria, cholera en andere tropische ziekten moet ge wél óp passen en de nodige inentingen tijdig nemen. De eerste weken voor de buitenlandse toeristen, overal hier in Brazilië, gaan meestal (altijd) gepaard met "slappe afhang". Een extra voorraad WC papier doet nooit geen kwaad.

Voor de rest, breng uw drie ogen mee, doe nooit alsof ge verloren staat, dwing altijd de helft van de prijs af (niet in de supermarkt) van alles wat ze u aanbieden, zeg nooit dat ge een buitenlandse toeriste zijt (verberg uw accent), gebruik zoveel mogelijk uw kredietkaarten, heb geen medelijden met de duizenden bedelaars en de tien-jarige moeders, gebruik goedkope uurwerken, fototoestellen en andere apparaten en vertrouw op niemand (ze zeggen hier dat ge geen vijanden nodig hebt om bedrogen te worden. Enkele goede vrienden volstaan).

Allez, ik voel dat ge al begrijpt dat het een echt avontuur zal worden.

In alle geval, ik sta volledig ter beschikking. Ge moet het maar op tijd zeggen.

Daaag,

Rudo"

Mijn meest belangrijke professionele ontgoocheling is gebeurd gedurende mijn eerste twee jaren werk, in Rio De Janeiro nog.

Ik had een ietwat kleinere krant bezocht om machines en materiaal aan te bieden en werd gevraagd terug te keren ’s avonds, na de zessen, wanneer de verantwoordelijke mens mij beter en met meer tijd ter beschikking, zou kunnen ontvangen. Het betrof zich om “Diário de Notícias” (nu bestaat die krant niet meer) en werd toen nog gedrukt in typografie, op een oude Marinoni (Italiaanse) drukpers en tientallen Linotype zetmachines, gesmolten lood gebruikend, als "basis materiaal".

De krant was onlangs overgenomen geweest door een Pernambucaanse Volksvertegenwoordiger, Ricardo Fiúza en die verdedigde, met zijn volledige politieke en persoonlijke inzet en overtuiging, de militaire machtsgreep van 1964 en werd door hen, de militairen, vanzelfsprekend ook beschouwd als hun, bijna officiële “stemdrager”.

Ik werd dus, wat later, ontvangen door de pas gecontracteerde Industriële Directeur, Dr. José Do Rego Maciel, broer van Marco Maciel, nog altijd huidige Senator voor de Staat van Pernambuco en ooit eens Vice-president van het land geweest. Aangezien ze beiden weinig of niets van kranten verstonden en daar, zonder schaamte, voor uit kwamen (wat ik altijd geapprecieerd heb), kon die laatste, vooral, best wat van mijn technische kennis gebruik maken om zichzelf dieper in zijn zetel te wringen. Spijtig dat hij me meteen vroeg, alle dagen van de week, terug te keren, maar nooit vroeger dan zes uur ’s avonds, want daarvoor moest hij de dagelijkse problemen van de krant beheren, terwijl hij pas daarna de tijd zou vinden om zich bezig te houden met de toekomstplannen van de onderneming. En die plannen waren absoluut niet piepklein, zo bleek het.

Hun originele bedoeling was nog drie andere kranten in Brazilië over te nemen of in te huldigen, zijnde één in Brasilia (Diário De Brasília), een andere in Vitória en nog één in Recife, de laatste met de naam Diário Do Nordeste (het is er nooit van gekomen en een krant met diezelfde naam is jaren later geschapen geweest, in Fortaleza, door een andere megaondernemer, Edson Queiroz, met succes). De studies groeiden alle dagen in omvang en op den duur begonnen we zelfs middelen te onderhandelen om die vier kranten elektronisch te verbinden, met de bedoeling ze allemaal te drukken in offset en met behulp van moderne phototypesetting machines. Het idee was dat elke krant zijn eigen locale notities zou produceren, maar zich ook zou concentreren op bepaalde onderwerpen van algemene interesse om die dan te verspreiden aan elk van de drie overige kranten, daarvoor zelfs een satelliet aanwendend (let op, we zijn aan het spreken over kranten gelegen in vier verschillende Staten, duizenden kilometers van elkaar weg gelegen en we waren toen nog in de vroege jaren zeventig), zodat die vier onafhankelijke kranten enkele bladzijden gemeen zouden bezitten, zoals de krant van Brasilia, gespecialiseerd in de nationale politiek, de krant van Rio, in financiële onderwerpen, de krant van Recife over het nieuws van het Noordoosten van het land en de krant van Vitória over landbouw en industrie. De negatieve films van die gemeenschappelijke bladzijden zouden dan, met behulp van scanners en exclusieve telefoonlijnen, verzonden worden van de ene naar de andere plaats en daar, rechtstreeks, met aanwending van lasers, in aluminium platen omvormd worden.

Een indrukwekkend en modern industrieel project dus, waar niemand een puntje zou kunnen aan zuigen. In elke vergadering was er iets nieuws te bespreken en te evalueren. Het gehele project sloot dus ook een hele hoop nieuwe machines in, vooral voor de kranten in Rio en in Recife die op de eerste plaatsen werden geschoven in de voorrang van uitvoering. Een waarlijk enorme investering dat toen zeker de tien miljoen dollars, in het algemeen, zou doen overschrijden.

Alle dagen, stipt om zes uur stond ik daar, om mijzelf voor te bereiden op een succesvolle professionele start. En de weken en de maanden vlogen voorbij...

Op den duur vond ik het zelfs aangeraden er de Internationale verkoopsdirecteur van de drukpersfabriek “GOSS” bij te sleuren, want de nummers begonnen behoorlijk op te lopen en ik wilde niet alléén verantwoordelijk zijn voor de toegewezen contractprijzen. Gedurende één van zijn bezoeken was hij zichzelf zodanig aan het opwinden met de op de tafel dansende cijfers en plannen (zonder ooit een concurrent te hebben moeten bestrijden) dat hij zelfs sommige dwaasheden aan de klant begon te verkopen en dingen beloofde die onmogelijk, in de praktijk, te verwezelijken waren. Zijn naam was Harry Andree, waarover ik het vroeger al eens heb gehad, een Duitser die gevangen was genomen geweest door het Amerikaans leger, na de tweede wereldoorlog en niets liever deed dan bruine beren de hals over te snijden, nadat hij ze, vanuit een veilige plaats, omver had geschoten, terwijl hij ze in de ogen keek en die, hoop ik nu, allang aan het verrotten is. Mijn taak bestond erin zijn vleugels wat te knippen om met onze voeten op de grond te blijven steunen, want op het einde zou hij (gelukkig) naar huis terug keren en zou ik, alleen, de gevolgen van zijn valse beloften moeten ondergaan.

Enfin, de grote dag brak aan om de eerste fase van het project af te sluiten. De uiteindelijke cijfers, voor deze fase, met machines voor Recife en Rio, bedroegen over de zes miljoen dollars. Eindelijk kwam de dag naderbij voor de bekroning van praktisch zes maanden sacrificie en zweet.

Alle papieren, onder andere de Ordersheets en Proforma Invoices, alsook tientallen verklarende "drawings" werden zorgvuldig voorbereid en ontvangstbewijzen uitgeschreven en ik nodigde mijn directeur uit mij te vergezellen op die belangrijke gebeurtenis, terwijl hij, op zijn beurt, mij plaats liet nemen in zijn supergezellige en belangrijke auto, een Ford Landau, uitgerust met een acht cilinder motor, die bijna ene liter nafta inslikte om de drie kilometers, vooral als de airconditioning aangelegd was geworden en met zijn deftige chauffeur, van voren.

We waren plechtig ontvangen geweest door Ricardo Fiúza en zijn complete ploeg, onder andere de financiële en de administratieve Directeurs en ook de industriële Directeur, mijn intussen beste vriend geworden José do Rego Maciel, die vertrouwelijk een oogje wenkte, als wilde hij zeggen: eindelijk de beloning voor uw maandenlang achter-uren-werk, terwijl ik, gelukkig met mijn eerste belangrijkste verkoop, diep zuchtte van de bevrediging en alle handen uitbundig werden gedrukt en iedereen, iedereen proficiat wenste voor hun doorzettingskracht, initiatief en ondernemingsvermogen en op hun respectieve ruggen klopten en er zelfs een champagne fles werd geopend en ik gloeiend van de voldoening de papieren onder hun neus wreef en ze plechtig aanzette ze onmiddellijk te ondertekenen en ik, in de sequentie, ook voorzichtig voorstelde, zonder verder uitstel, de eerste afbetaling te realiseren en hij, Dr. Ricardo, ons respectvol de vergulde cheque overhandigde, in de waarde van tien percent, gerekend over zes miljoen dollars en we op den duur beleefd naar buiten geloodst zijn geworden, waar ze ons ontroerd hebben nagewuifd in de vertrekkende slede-wagen en waarna we allemaal gelukkig zijn gaan slapen, die avond, tot ik de volgende morgen, op het werk al en nog altijd niet helemaal nuchter van de emotie, tot de orde ben geroepen geweest door mijn directeur, die mij glimlachend mededeelde dat hij zopas een telefoontje had ontvangen van de secretaresse van Dr. Ricardo, hem beleefd smekend de uitgeschreven cheque toch niet aan de bank voor te leggen, want dat er op die rekening geen kloten van "funds" beschikbaar waren en dat ze besloten hadden van de gehele zaak af te zien, maar dat ze, in alle geval, toch uiterst tevreden waren geweest met mijn oneindige aandacht en mijn tientallen bezoeken en dat ze dat nooit nemeer zouden vergeten; dat ze ondertussen veel geleerd hadden en dat ze, vroeg of laat, die kennis zouden aanwenden voor een eender, project, ergens anders in de wereld, waar er een nieuwe machtsgreep door de militairen voor de boeg lag...

Ik heb naar diene dwaze uitleg staan luisteren, bij manier van spreken natuurlijk, met mijne mond vol tanden en het heeft mij een volle dag en een gehele nacht gekost, om op iets anders te kunnen beginnen denken, daarna.

Die smerige gataflekkers van die verdomde machtsvergrijpers!

35% van de mannen zijn vroeger wel eens verliefd geraakt op één van hun leraressen.

40% van de mannen weigeren hun vrouw te helpen gedurende de grote kuis, op de vrijdagen.

46% van de vrouwen praktijken de anale seks, zonder tegen te pruttelen, met hun eventuele partners.

56% van de vrouwen slapen, af en toe, naakt.

70% van de vrouwen verkiezen seks in de ochtend.

90% van de vrouwen verlangen te vogelen in de vrije natuur.

99% van de vrouwen durven de seks niet bedrijven in het kantoor waar ze werken.

Conclusie:

Er bestaat een grotere kans, voor ons mannen, anale seks te bedrijven met een vrouw in het bos, 's morgens vroeg, dan vaginale seks, 's avonds laat, in het kantoor.

Moraal van deze statistiek:

Blijf niet werken tot een gat in de nacht, want zo zul je waarschijnlijk nooit iemand heerlijk kunnen poepen!

Rudolfo de Bresil schrijft over de beginfase in zijn carrière rijdend met een onopvallend autootje dat past bij de standing van bedienden. Later vervangen door een Alfa Romeo, maar ik weet niet welk type, en een Dodge Dart of was het zijn evenbeeld de Plumouth Vaillant? Het schijnt dat die op water rijdt met zijn V8, en zonder water valt hij stil en uitgekookt voor de villa van zijn baas.

Antwoord:

Helaba, sedertdien heb ik mezelf al verschillende nieuwe modellen gekocht hé! Zie beneden de volgorde:

- een supersnelle velô, merk "Caloi", model Caloi 10, uitgerust met een cross-stuur en met tien (weliswaar mechanische) versnellingen, zijnde twee van voren en niet minder dan VIJF vanachteren, maar toch al uitgerust met een snelheidsindicator, nu ongeveer 30 jaar oud en nog altijd in constant gebruik (amper ene keer geverfd);

- een uiterst moderne, ergonmetrische fiets (op een standje dus), merk "Caloi", model Magnetic C-504, met hartslagindicator, inlichtingen over calorieverbruik, aantal kilometers gereden, plus nog andere, nog veel ingewikkelder informatie (buiten mijn begrijpcapaciteit). Uitgerust met de nog originele banden en ketting. Volgens mijn rekening, heb ik er ongeveer (vijf dagen per week/één uur per dag/40 km per uur/35 jaar lang) 360.000 km (gedeeld door twee, om niet te overdrijven) mee áf gereden = 180.000 km, zonder één enkele platte band te hebben gehad (wat overeen komt met meer dan 4 keren de omtrek van de aarde);

- een automatische, elektronische geopereerde loopband, merk "Athletic", model Advanced, met nog meer indicatielichten dan in een Amerikaanse straaljager, die ik alleen maar gebruik op zon-en feestdagen en als ik het beu ben op mijn fiets,

allemaal zelf betaald, met mijn eigen verdiend geld, alhoewel origineel gefinancierd door mijn bezorgde broer D.