Vandaag reageerden de beurzen wereldwijd toch nog negatief op de bancaire problemen in het westen. Ook bij ons en in de buurlanden was dit het geval. Een van de redenen kan zijn omdat de Nederlandse minister door zijn uitspraken toch nog zorgde voor onzekerheid en misschien zelfs paniek. Vooreerst door zijn suggestie dat er onregelmatigheden zouden zijn voorgekomen in de boekhouding van Fortis en daarna door te stellen dat het ‘besmettingsgevaar’ weg was door de scheiding van Fortis Nederland van Fortis België en door de overname van ABN-AMRO. Van collegialiteit gesproken! Onze buren hebben geen slechte zaak gedaan, ze hebben immers minder moeten betalen dan ze er eerst voor kregen, en toch smijten ze nog met modder. Degenen die ooit gewonnen waren voor een samengaan van Vlaanderen en Nederland, moeten nu maar eens nadenken over de opportuniteit van hun idee. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het nieuws van vandaag was uiteraard de aanstelling van oud-premier Jean-Luc Dehaene tot Belgische baas van Dexia. Gisterenavond – bij het verlaten van het Elysee – kon of wou Yves Leterme niets lossen over zijn gesprekken met de Franse president Sarkozy. Vandaag ontplofte er ei zo na een bom in de financiële wereld van ons landje. Gelukkig kon dit vermeden worden omdat Dehaene in een mum van tijd een reconversiecursus gevolgd had. Om het met de woorden van Paul Dhoore te zeggen (VRT nieuws): in zijn periode van eerste minister noemde met J.L. Dehaene ‘de loodgieter’, maar nu treedt hij op als ‘ontmijner’. Dat hij maar goed oplet dat de zaken in Afghanistan niet slechter worden, want onze defensieminister Pieter de Crem (nochtans ook CD&V en misschien juist daarom) is in staat hem op te vorderen om in de mijnenvelden rond Kandahar zijn talenten te gaan bodvieren! Vraag is uiteraard of men een kogel- of scherfvrije vest voor zulke omvang ter beschikking heeft.

Al bij al heeft deze Leterme-stunt niet veel geholpen om de beursdalingen tegen te houden. Dehaene’s aanstelling blijkt momenteel boter aan de galg of ‘het Moriaantje gewassen’.

Ander toch wel belangrijk nieuws, was de beslissing van de Europese gemeenschap om de garantie voor de spaargelden gelijk te maken op 50.000 euro voor de 27 lidstaten. Dit maakt uiteraard een verschil voor de Belgische spaarders die voorheen een dekking hadden tot een bedrag van 20.000 euro.
Een bitter nasmaakje is me echter niet vreemd bij het hele gebeuren. Daar waar je zou verwachten dat de Europese staatslieden alles zouden doen om een gezamenlijke en overkoepelende bankorganisatie uit de grond te stampen, blijven ze beperkt tot partiële oplossingen waarbij de lidstaten dan nog zelf eigen beslissingen mogen aan koppelen.
Zo heeft onze trouwe buur Nederland niet lang gewacht om de garantie van de spaartegoeden op te trekken naar een niveau van 100.000 euro. Dezelfde Wouter Bos waarschuwde gisteren noch voor te grote verschillen tussen deze waarborgen. Hij vreesde immers dat spaarders massaal hun tegoeden zouden afhalen en wegbrengen naar landen waar deze garantie hoger lag! Zou hij hopen op een massale vlucht van Belgen naar Nederlandse bankinstellingen?
Nog niet zo heel lang geleden – vooraleer de Europese unie er werk van maakte – reden veel Belgen geregeld naar onze buren om bankzaken te regelen. De interesten waren er immers interessanter dan hier en bovendien was je gedekt door hete bankgeheim. Komen deze tijden onder een andere vorm terug?

De hele ellende is blijkbaar ontstaan in de US omdat de ongebreidelde consumptiemaatschappij er hoogtij vierde. Vele Amerikanen, zoniet de meesten, leefden er met een reeks ‘creditcards’ in hun portefeuille. Voor velen was het dagelijks leven gefundeerd op krediet en dat dit vroeg of laat moest verkeerd lopen, was wel te verwachten.
Het voordeel dat de US hebben bij de bestrijding van dit fenomeen ligt uiteraard in het feit dat ze een enkele munt hebben en dat bovendien een enkele centrale bank kan tussenkomen voor het hele grondgebied. Dit is niet het geval in Europa, waar enerzijds de munteenheid nog niet volledig is en ieder landje toch nog vasthoudt aan zijn eigen politieke interventies. Deze werkwijze heeft – naar mijn mening – geen fundamentele oplossingen van het bancaire probleem tot gevolg. De nationale interventies zijn slechts pleisters op een houten been. Een gezamenlijke en wel doordachte aanpak dringt zich op en wel zo vlug mogelijk.

Ondertussen blijft het stil aan de kant van de vermogende kleine kliek die de wereld met zijn geld regeert. Geen fundraising noch sociale werken om aan de crisis het hoofd te bieden, zien het daglicht. De kleine meerderheid die het overgrote deel van het mondiale kapitaal in zijn  beheer heeft, blijft oorverdovend stil.

Opmerkelijk ook dat ten opzichte van de verantwoordelijken – zowel in de US als in de rest van de wereld – geen acties worden ondernomen. ‘Slaap verder wereld, alles is rustig’ lijkt wel het parool.

Toch benieuwd wat er de volgende dagen allemaal nog in de etalage uitgestald zal worden.