|
De eerste dag van de nieuwe week - 16/10/23
Het is de eerste dag van de nieuwe week, maandag 16 oktober. Deze morgen mijn zesde covid vaccin laten injecteren door een vriendelijke verpleegster in 'mijn' huisartsenpraktijk. Het is wel niet van mij, maar van mijn huisarts, die zo vriendelijk was de inentingen te organiseren en me hierbij niet vergeten is.
'Een prikje' en het was zo weer voorbij. Geen 15 minuten wachten deze keer, na de inspuiting plakkertje er op en naar huis met de mededeling dat de arm wel een beetje stijf zou worden. Dat belooft voor deze nacht. Op de rechtse kant kan ik niet meer slapen sinds het karpaalsyndroom zich daar meer en meer manifesteert. Rechts slapen betekent in de nacht wakker worden van de pijn in een slapende hand. Links slapen betekent de stijfheid van de arm wat helpen opbouwen. Het is een dilemma dat zichzelf wel zal oplossen, vermoed ik zo. Deze avond een rest van de hutsepot van gisteren opwarmen en we kunnen er weer tegen. Gelukzakken dat we zijn: weer lekker eten en drank er bij naar keuze, terwijl in de Gazastrook het water afgesloten is, het voedsel niet meer op de plaats geraakt en de brandstof op geraakt. Wat een crazy world is dat toch: een paar fanatiekelingen die denken dat ze oorlog moeten voeren en daarbij een heel eigen volk mee in de miserie sleuren. De geschiedenis is waarschijnlijk meer dan genoegzaam bekend, vele mensen van goede wil hebben getracht om een vreedzame oplossing te zoeken, maar telkens zonder resultaat. De betrokken partijen graven zich al die jaren in, in de loopgraven van hun eigen gelijk en komen zo nooit tot een vergelijk. Het resultaat is dat vele onschuldigen - waaronder veel vrouwen en kinderen - gedood of gekwetst geraken. Als collateral damage - nevenschade - kan dat wel tellen. De situatie blijft explosief, mensen van de betrokken partijen radicaliseren en het buitenland kijkt er naar en neemt posities in die variëren van tegen de een of tegen de ander of spuwt het uit als een ver-van-mijn-bedshow. Rare individuen menen dan een oplossing te brengen door anderen neer te steken of op een andere manier van het leven te benemen, zoals bijv. gisteren in Arras.
Wie begrijpt dat nu toch allemaal? Gisteren gekeken en geluisterd in de Zevende dag naar wat een debat moest worden tussen de Israëlische ambassadrice en de Palestijnse vertegenwoordiger. Geen enkele toenadering gezien noch gehoord, beiden ingegraven in hun loopgraaf van eigen gelijk. Geen van beide die het over zijn lippen kreeg om te zeggen: 'oké, ook wij hebben vergissingen begaan. Kunnen we deze aub eens opzij leggen en aan tafel gaan zitten. Bij een kop koffie, thee op iets anders, en zoeken naar een oplossing die iedereen een kans en een plaats geeft, waar kinderen en hun moeders en vaders en grootouders en andere familie en vrienden, gelukkig en in vrede kunnen leven. Zonder angst voor raketten, bommen en kogels.' Dat is toch wat normale mensen hopen? Een plek om te leven op een rustige, veilige manier die gelukkig maakt. Daar wil ik nog wel eens een kaarsje voor branden, maar dan een elektrische want open vuur is hier in de residentie niet toegelaten. De brandveiligheid, weet u wel. Gelukkig gespaard van bom- en raketinslagen. Hier is de wereld nog oké. Voilà, voor de eerste dag van deze week, een einde aan het epistel: om het met de woorden van Arjen Lubach te zeggen: dit was de avond, op naar de morgen.
|
