|
16 Dag 16 Laon - Cambrai
25-06-2014
Het is 8h30 wanneer we in het eetzaaltje aanschuiven. Het fenomenaal zicht op de vallei en de benedenstad is enig. Er hangt een nevelsluier aan de horizon. Het beloofd opnieuw schitterend fietsweer te worden. Bernard heeft ochtendcorvee. Onze ontbijttafel staat overvloedig gedekt, we kunnen onmiddellijk aanvangen met eten . Wanneer onze B&B eigenaar de koffie brengt, begint hij de toestand van de bovenstad Laon, aan te klagen.
De kernbewoners zijn niet te spreken over het stadsbestuur. Deze hebben helemaal geen aandacht voor de historische stad. Enkel de industrie en de ontwikkeling van de benedenstad, waar de meeste bewoners verblijven, krijgen hun aandacht. Een echte schande, beweert Bernard. Straks moeten we nog in opstand komen, zo kan het niet verder.
De meer begoede voormalige bewoners ontvluchten de stad….Wij moeten de arme man zelfs opbeuren, hij is er ondersteboven van. ……
Hoog tijd om te vertrekken. Het wordt nog een hele klus om de fietsen en onze bagage naar boven te sleuren…. We hebben precies een betere conditie dan onze gastheer, die ons hijgend blijft uitwuiven.
Gedaan met het mooie uitzicht vanaf de stadswallen. We dalen aan grote snelheid naar de benedenstad en rijden richting La Neuville. Vandaag fietsen we dwars door Picardië. Het beloofd een dag vol afwisseling te worden. We moeten straks naar hoogvlakten klimmen om af te dalen naar het kanaal de Saint-Quentin. Het gebied is hoofdzakelijk bezaaid met uitgestrekte graan- en koolzaadvelden.
Na enkele rustige baantjes met hier en daar slordige boerderijen, fietsen we na Vivaise rond een afgedankt vliegveld het “Base Aérienne Laon-Couvron”. Een vliegveld gebouwd op het einde van WOI. De basis speelde een grote rol in WOII en is sedert enkele jaren compleet opgedoekt door besparingen bij het leger.
In Monceau-lès-Leups kruisen we de Autostrade A26. In een verlaten dorp Pont à Bucy rijden we over de rivier “La Serre”. Na Séry-lès-Mézières komen we in de vallei van de Oise. Wat een prachtige groene oase van rust. Op een smal weggetje moeten we plots uitwijken voor een naar ons toekomende wagen. De auto stopt op een brugje en de inzittenden doen ons halt houden. De vrouw denkt dat we de weg verloren zijn. De man wilt weten waar we heen moeten. We krijgen een niet te stuiten uitleg, zowel van de vrouw als van de man. Uiteindelijk spreken ze elkaar tegen en ’t wordt een onverstaanbare woordentwist tussen het echtpaar. Ik tracht ze te bedaren, toon ons routeboek en stel hen gerust. “Bedankt voor die mooie uitleg, we vinden het wel”. Wat een bizarre situatie!
We verlaten de groene vallei en komen enkele minuten later in het gehucht Berthenicourt bij een T-kruispunt. Zowel onze kaart als de gps geven rechtdoor. Naast een boerderij is er een karrenwegel of liever een oprit, moeten we wel langs daar? Hadden we daarstraks niet beter naar de uitleg van het echtpaar geluisterd !!!
Na overleg besluiten we de wegel rechtdoor te nemen. Niets vermoedend beginnen we aan een cyclocrossparcours. De weg is zanderig, na enkele honderden meter overgroeid met hoog gras en onkruidstruiken. Zoals steeds, rij ik op kop in zo’n situatie en houd het tempo gestaagd hoog genoeg. Het is uitkijken want iets verder is het zandbaantje bestrooid met steenbrokken als opvulling van diepe wielsporen. Gaat bergop en ’t wordt op de trapperslopen en de obstakels ontwijken……Feitelijk voel ik mij in mijn nopjes!
Plots sta ik boven aan een spoorlijn en houd halt. Mijn vrienden zijn echter niet gevolgd. Ik zie ze zo’n 300m achter mij beneden stilstaan.. Ai wat is er gebeurd ? Terug naar beneden dus. Pol kan zijn lachen niet bedwingen terwijl Antoine er beteuterd bij staat! Ik zie wat er gaande is….Antoine zijn klikpedaal met de trapas hangt aan zijn schoen te bengelen. Pol onze techniekspecialist lost de zaak op, de as wordt op zijn plaats geduwd en de spanbout aangetrokken. Maar ohwee na honderd meter is de trapas er opnieuw af. Nu zien we dat de bout, bij het verwijderen van verdroogde modder, nog harder kan aangespannen worden…..Hoera zaak opgelost! Iedereen blij….Maar Antoine zal bij zijn thuiskomst in onkosten moeten vallen! Het wordt echter nog kilometers lang ploeteren op de bijna onberijdbare wegel. Onverwachts komen we op een soort Paris-Roubaix weggetje waar de onregelmatige keien bestrating erin gegooid zijn en compleet overgroeid met onkruidtakken. Gelukkig zien we enkele honderden meters van ons een boerderij. Nog iets verder zijn we in het dorp Itancourt terug op het asfalt. We zijn alle drie rood aanlopend van de helse inspanning en dolblij dat we die 10km ellende overleefd hebben. Hoog tijd om onze dorst te lessen.
Na enkele bochten zien we in het dorp “Le Thiolet” en stormen het café zonder nadenken binnen. We bestellen voor elk een biertje. Bij grote dorst smaakt alles, ook het wat fletse plaatselijke gerstenat. Toch willen we iets pittiger en wonder madam heeft Leffe. We bestellen bruin brood met kaas en hesp. Na 40km zware kilometers is het ondertussen 12h00 en hebben we een rust- eet- en drankpauze meer dan verdiend, menen we.
Het is 13h00, de plicht roept, we moeten verder. We zijn nog niet eens half weg! Pol gooit ongewild de geraniums van de vensterbank van het café. ’t Wordt nog een hele karwei om alles opnieuw in orde te krijgen. Na Neuville-Saint-Amand komen we aan het Canal de Saint-Quentin. De brandende zon staat pal boven ons. We hebben nu 60km en beslissen de stad te bezoeken…..
Langs een statige avenue rijden we recht naar het centrum tot bij de kathedraal. Saint-Quentin is bijna volledig verwoest in WOI. De basiliekkerk is bijlange niet zo indrukwekkend als deze in Reims. Het is een somber grijs lomp gebouw. Binnenin, is enkel het vloerlabyrint opvallend, voor de rest is het een grote ruimte zonder (!) ziel.…..
Na een babbel met Engelse fietstoeristen stappen we door de winkelstraat naar een marktplein. Op het plein kunnen we het niet laten om een terrasje te doen. Lekker onder de parasols smaakt de frisse Leffe heerlijk. We hebben de indruk dat alles er wel een beetje Vlaams uitziet, zeker de bouwtrant van het “Hotel de Ville”. ’t Valt ons nadien moeilijk om terug in actie te geraken.
We fietsen terug naar het kanaal en volgen richting Base Nautique. Na l’Etang d’Isle zijn we op de Voie Verte du Canal de St-Quentin. Dit kanaal verbindt de Schelde met de Oise en is 105km lang. De trekweg is mooi geasfalteerd en het is een plezier om op die vlakke weg aan een strak tempo goed te vorderen. Hebben we teveel geboft ? Vanaf Morcourt wordt het heel wat anders. We moeten door grof grind met kuilen, soms is het op het gras een beter spoor zoeken.
Hierop blijven rijden zien we niet zitten en verlaten het slechte jaagpad. Ook dit kanaal verdwijnt onder de grond. We fietsen op D718 naast het “Souterain de Riqueval”. Het is een scheepstunnel, van 5,5km lang waar hoofdzakelijk pleziervaart met een elektrisch gevoede kettingsleper door getrokken wordt. De doorvaart duurt bijna 2h à 3km/h, wij zien echter geen activiteit!
In Bellenglise volgen we een heuvelende drukke steenweg tot Le Catelet. De aan grote snelheid voorbij snorrende auto’s en vrachtwagens maken het heel gevaarlijk. Gelukkig kunnen we bij km 70 langs een wegel die sakkerse drukke baan verlaten. In het begin is de wegel goed te berijden maar na 2km moeten we tussen stallen op een enorm grote maar slordige boerderij een pad zoeken. Het wordt opnieuw een cyclocross parcours zoals deze morgen. Voortdurend traag klimmend tot op een plateau. We houden halt. In de verte zien we de torens van Cambrai. Na enkele vervelende kronkels tussen hogere hagen komen we plots op een smal keienbaantje richting Crèvecoeur. Het “Chambres d’hôtes Ferme de Montecouvez” waar we op onze Elzastocht in 2010 een nacht gesleten hebben, vinden we niet terug. We hadden nochtans graag de sympathieke uitbaters gegroet.
Gelukkig krijgen we nu een ferme afdaling op een holle weg met Paris-Roubaix keibestrating…..Het kan ons niet deren we zijn het al meer dan gewoon. Na 92km zwoegen en afzien als de beesten belanden we aan ons hotel “La Chope” aan de rand van Cambrai. Het is enkele minuten vóór 18h en ’t hotel is nog gesloten. Terwijl ik telefonisch oproep komt de uitbater aangereden en krijgen we onmiddellijk een ruime goed ingerichte familiekamer.
Na een flinke douche staan we te popelen om gezamenlijke van onze laatste avond te genieten in de stad. We wandelen naar het fraaie centrum. De Franse voetbalploeg speelt deze avond een Wereldbeker match. We kunnen er niet naast zien. Op elk pleintje of hoekje staan gelegenheidsterrasjes met grote TV schermen. Er heerst al een te luidruchtige sfeer.
De voetbalgekken lopen blauw-wit-rood geschilderd en gekleed, vele hebben al duidelijk te diep in de bierbekertjes gekeken. Niettegenstaande vinden we, niet ver van de grote markt een rustig terrasje. Na enkele aperitief biertjes wordt het tijd voor ons laatste avondmaal van onze tocht 2014.
We stappen, zonder veel nadenken, het restaurant “La Taverne de Lutèce” binnen. Er heerst een gezellige aangename sfeer, het kleine zaaltje zit bijna compleet vol. We bemachtigen een tafeltje en genieten van een uitgebreid avondmenu. Na een ijstoetje, een likeurtje en een lange babbel met enkele toeristen wordt het heel laat eer we terug sukkelen naar ons hotel.
We vrezen veel getoeter en gezang van de Franse voetbalsupporters en gebruiken onze oordopjes….Zeker is zeker! Slaapwel na zo’n bewogen dag.
Afstand: 92km Totaal : 1321km
Weer: Felle zon, warm +/- 23°C
Wind tegen 3 BF
Hotel La Chope
17 rue des Docks 59400 Cambrai
03 27 81 36 78
Monsieur Christophe Roussel
logis.lachope@orange.fr
http://www.tourisme-cambresis.fr/chope.html
|
