2021

Verslag  Westhoek & Frans Vlaanderen Fietstocht

30-08  à 3-09-2021

 met Bende van Bob

Met z’n vieren staan we voor het standbeeld van Jan Breydel en Pieter Deconinck op de markt van Brugge. ’t Is maandag 30 augustus, 2021. Wij zijn voor een aantal Japanse toeristen een curiosum: vier gehelmde senioren met vol gepakte trekkersfietsen klaar voor een tocht in de Westhoek. Het verste punt voor de tocht van het najaar is Saint-Omer in Frankrijk. Pieter Deconinck is destijds meermalen afgereisd naar deze stad, want als wever had hij er financiële belangen in de bloeiende lakenindustrie. Onze startplaats kon dus tellen als symboliek voor Vlaams voelende Vlamingen.
Ooit was Saint-Omer eentalig Vlaams en kreeg als benaming Sint-Omaars. Onderweg ontdekten wij dat in Frans - Vlaanderen veel Vlaamse dorpsnamen verfranst worden uitgesproken maar niettemin overal wappert de Vlaamse leeuw aan alle gemeentehuizen.

De eerste dag zouden we niet verder rijden dan Ieper. Ichtegem, gekend voor zijn flandriens, was onze eerste halte. Het café “De Hert” met zijn wielerpluralia was gesloten en we trokken dus maar naar het café “’t Verschil” op de markt waar we tikten op het plaatselijk wielerverleden, de kasseileggers en de seizoenarbeiders van vroeger.
Richting Ieper voelden we de hoogtelijnen en herdachten hier en daar W.O.I zoals aan het gedenkteken van Stephen Hanshaw in Langemark en langs het Ieperleekanaal aan de Essex Farm Cemetry waar John Mac zijn Flanders Field schreef.

Voor ’s avonds hadden we om 18u een afspraak met VOF-gastvrouw Jacqueline, gewezen directiesecretaresse bij Milcobel, de grootste ijsfabriek van de Benelux. De ontvangst was er zeer hartelijk en we konden ons neervlijen in een schitterend huis om er te overnachten en te ontbijten.

Bob had voor dinsdag een rit Ieper - Popering op zijn planning staan. Beide steden liggen amper 10 km uit elkaar en in de volksmond dragen ze elkaar niet diep in het hart. Toch stonden er ’s avonds 60 km op onze teller. We reden via de Kemmeberg, de Rode Berg, de Zwarte Berg, de Kats (Mont des Cats) naar Poperinge. Het werd een test voor onze gewrichten verouderd tijdens de coronamaanden maar het werd vooral een dag met vele levensverhalen. ’s Morgens tijdens het ontbijt bij Jacqueline; tijdens de aperitief juist over de schreve met een allerbeste Picon bereid door de Vlaamssprekende madam snor.

 In de namiddag in café “De Helleketel”, het oudste café aan de helling van het Helleketelbos, ’s avonds in Sint-Jan-ter-Biezen  nabij de Sint-Janskerk aan het oorlogskerkhof met zerken opgebouwd als ijzertorens.  Terwijl de zon schittert en de gure oostenwind ons vooruit blaast, genoten we van het West-Vlaamse heuvelland. Op de Kats met een Mont des Cats Trappist in de hand hadden we wat gedoe met het covidcertificaat. Voortaan zouden we het in La Flandre nodig hebben voor spijs en drank.

Op woensdag reden we in Frankrijk zonder knooppunten maar op de gps van Bob. Toen we Saint-Omer naderden werden we door Antoine geënthousiasmeerd om met een boot te gaan varen op Reserve naturelle du Romelaere in Clairmarais (Klaarmares). Een groot deel van de gemeente ligt in de bossen en Bob kon het niet laten om ons er doorheen te jagen over hobbelige, onverharde paden.

La Reserve naturelle is ontstaan door vervening, wegbaggeren van turf. Met Pol als stuurman en Bob als kapitein voeren we doorheen 108 ha veenplassengebied, een wereld van fauna en flora, vennen, vijvers, drassige weiden en een lappendeken van groentetuintjes. Voldaan eindigde onze dag in Saint-Omer, een aantal kilometers verder. Tijdens de avondwandeling keken we vol bewondering naar de immense kathedraal, een restant van een rijk Vlaams verleden.

Onze trip op donderdag was enig Vlaams. In Bergues (Sint-Winoksbergen) genoten we op een zonnig terras van het Belfort en beseften dat we dat erfgoed zijn verloren tijdens de veldslag aan de Pene. De droom van de Verenigde Nederlanden werd toen stuk geslagen.
Al fietsend naar Hondschoote blies de wind met meerdere beauforten in ons nadeel. Met een zucht kwamen we aan in de luwte van het stadhuis, opgetrokken in Vlaamse renaissancestijl. Weeral een stuk erfgoed dat in Franse handen is gevallen.
Het zal ons steeds blijven verbazen het hoogtepunt dat we zouden beleven onder de molen in Hondschoote bij Maurice Wylleman.  Bij hem was er de zoeten inval en alhoewel iedereen Frans sprak, klopte er bij iedereen een Vlaams hart. Zij prikkelden ons om Vlaamse liederen te zingen en ze vertelden over het rijke verleden van de streek. Hondschoote was een centrum van wol-en vlasverwerking en een epicentrum van volksopstanden. De rebel Zanekin nam het op voor de kleine boeren en het Calvinisme trok de kaart van de geuzen die opkwamen voor hun rechten in een textielindustrie die geen huisnijverheid meer was al daar ter plaatse. ’s Avonds kregen Antoine en Robrecht de opdracht om de tafel te dekken, terwijl Bob en Pol kaas en wijn gingen kopen. Immers Hondschoote met zijn 4000 zielen had alleen maar een frietkot.

Op vrijdag namen we de laatste traditionele foto vooraleer we vertrokken naar Brugge. We keken nog voor een laatste keer over de Moeren en fietsten de Schreve over richting Diksmuide. Een aantal anekdoten werden nog onverwacht ons deel. In Eggewaartskapelle bij Veurne wipten we binnen en kregen een rondleiding door de kunstenaar zelf, Luc Ledene beeldhouwer en sculptor. In Ichtegem deed Antoine een poëtische uitspraak op een caféterras: “Dank u Madam” --- “Pardon ’t is meneer” zei de madam.
Antoine had ook nog een brood nodig voor de volgende dag en Bob heeft hem naar de beste bakker van Brugge geloodst. Hier eindigt onze 5 daagse najaarstocht.

Verslag door Robrecht

12-12-2021 om 18:10 geschreven door Via de la Plata

Dag 14 Hellevoetsluis - Middelburg

zondag 11-07-2021

Vandaag wordt het onze Zeeuwse eilandendag. Maar eerst nog genieten van het ontbijt bij onze optimistische gastvrouw Ria. We zouden hier nog uren kunnen keuvelen….. Toch moeten we opkrassen. Het verloopt wat trager dan normaal. ’t Is druilerig en we weten niet goed, moeten we wel of niet onze regenkledij aantrekken? Om 9h30 nemen we afscheid van Ria en hopen dat het gedruppel snel stopt.

We volgen het “Kanaal door Voorne” tot aan het Haringvliet, een afgesloten zeearm. Er is een dam van +/- 4,5km aangelegd bij de Deltawerken. We volgen de LF1 over de Haringsvlietdam naar het eiland Goeree-Overflakkee. Bij Stellendam rijden we langs de Noordzee tot Havenhoofd. Dit is een liefelijk minidorpje aan het afgedamde kanaal van Goedereede naar het Haringvliet. We stoppen bij het beeld van “De Visserman” een symbool van hoe vroeger de vis hier aan wal werd gebracht in manden.

We blijven het duinpad volgen door “de Kwade Hoek” een prachtig en goed bewaard natuurgebied.  Het is een duingebied met doornstruiken afgewisseld met waterplassen en bosjes. Ondertussen is de zon tevoorschijn gekomen, we zien een blauwe hemel. Na een uitkijktoren, komen we voorbij de uitgestrekte zilveren stranden, ze liggen achter de smalle duinendijk. Af en toe zien en horen we de ruisende zee. Eenmaal voorbij de statige vuurtoren, weten we dat we moeten afbuigen naar de Brouwersdam. Nog een van die Deltawerkdammen. In mijn herinneringen, zie ik nog steeds de lange kabelbaan met de caissons eraan, die zware betonstukken werden in zee gestort en tot zinken gebracht, om zo de dijk te bouwen. Waar is de tijd dat ik op studiereis, met onze Bouwkundeklas, al die grote kunstwerken bezocht heb.

We geraken over deze 6km lange dam op het volgende eiland Schouwen-Duiveland met links het Grevelingenmeer en rechts de Noordzee.  We dwarsen het eiland op zijn kortste kant, van Scharendijke tot Serooskerke, aan de Oosterschelde. We krijgen stillaan dorst en zien net bij het water een terras, er heerst een gezellige drukte. Niet twijfelen, we vleien ons neer, op een vrij zonnig plaatsje van restaurant De Schelphoek. N’n frisse Omer en een Zeeuwse vissoep, met erna een ijsje, is het genieten van een lange rustpauze.  

Enkele kilometers verder rijden we op een smalle dijk en zien rechts van ons een restant van een toren. We lezen dat de Plompetoren  23m hoog is, het enige restant van Koudekerke. Een van de vele verdwenen dorpen van Schouwen eind 15° eeuw. De toren heeft daarna dienstgedaan als baken voor de scheepvaart.

We hebben 50km op onze teller staan wanneer we aan de “Stormvloedkering” zijn en het grootste en bekendste kunstwerk van de Deltawerken overrijden. We hebben geluk, er is in tegenstelling met de vorige keren bijna geen wind. Rustig keuvelend zijn we zonder dat we het goed beseffen in Noord-Beveland.  Net vóór de Veersedam wordt het plots erg druk, van overal komen trosjes fietsers op ons af.

Na een sanitaire stop, is onze vriend Antoine tussen de zondagse menigte verdwenen. We zullen hem wel inhalen, zo denken we. Maar enkele kilometer verder bij de Lekkerbek aan Vrouwenpolder, is onze vriend, nergens te vinden. Een telefonische oproep is, zo weten we, hopeloos. We besluiten tot Veere te rijden, op hoop van zegen, dat Antoine daar op het, ons gekende terras aan de jachthaven Veere zal wachten. Na een poos, plots toch een telefoonseintje…..Antoine is rechtstreeks naar Middelburg gereden. Hij lest zijn dorst op het terras van café Bommel. We zijn uitgenodigd!!!

We laten onze vriend een uurtje vrijspel. Toch zijn we blij, als hij ons met zijn gekend enthousiasme toeroept….Jaja hij mist ons, we krijgen onmiddellijk een dorstlessende La Trappe met een portie bitterballen. Een oma met haar pas afgestudeerde kleindochters, geniet duidelijk mee van Antoine zijn uitbundigheid.

Om 18h melden we ons bij de Familie Blauw, het is een blij weerzien na 2 jaar zijn we terug, op het ons bekende Vrienden op de Fietsverblijf.  Als we een uurtje later de stad in wandelen is het opvallend stil en leeg. We hebben ons niet gerealiseerd dat de Europese voetbalkampioenschappen finale deze avond betwist wordt. In restaurant “De Vriendschap”, waar je anders zeker moet reserveren, is er plaats in overvloed. We worden echt in de watte gelegd en genieten van een laatste overvloedig avondmaal….

Plots realiseren we ons dat : het alweer voorbij is, onze 14 daagse tocht door het altijd verrassend mooie en erg leerrijk Nederland.

Morgen nog een korte rit naar Brugge en dan is het hopen op een gunstige periode op het eind van de zomer om, de Westhoek en Frans-Vlaanderen aan te doen.

Bedankt Antoine en Pol voor jullie gezelschap.

Robrecht, vriend we hebben je gemist!

Bij leven en welzijn volgen in de winterperiode de PowerPoints.

verslag door Bob

10-12-2021 om 12:45 geschreven door Via de la Plata

Dag 13 Noordwijk - Hellevoetsluis

zaterdag 10-07-2021

We hebben heerlijk geslapen met z’n drieën op één kamer. Benieuwd naar de weersomstandigheden? Verwondering…de zon piept door de gordijnen en dit niettegenstaande de wat dreigende berichten op de weer-app.

Jannie verwent ons met een lekker ontbijt, we zijn tevreden over ons verblijf .

Na de uitleg hoe we terug op de LF1 geraken, nemen we afscheid van onze moedige gastvrouw….Bedankt Jannie doe zo verder en tot ziens.

We moeten omhoog naar de Dijk-boulevard, daarna duiken we heel vlug de groene duingordel binnen, richting Katwijk. In dit erg gereformeerde dorp, vertrekt de fameuze “Limes Route”. Deze route loopt langs de Rijn en de Donau naar de Zwarte zee. We hebben goede herinneringen aan enkele stukken, welke wij op deze langeafstand route deden. Zo fietsten we in 2013, er een deel van op onze Donau-Fietstocht. En in 2019 nog eens een groot stuk op onze Rijn en Bodenzeetocht. Zie de verslagen op de linkerzijde van mijn blog.

Na de kruising met het Katwijkkanaal, komen we bij een van de oudste vuurtorens van de Noordzeekust,  de “Vuurbaak van Katwijk”. Vanaf hier richting Den Haag, we fietsen door een 10km lang duinengebied, voorbij Wassenaar. Het zijn hoge duinen met hier en daar bos en veel waterplassen. Het is een belangrijk waterwinningsgebied. Heerlijk om zo rustig verder te peddelen. Na Meijendel, zien we de watertoren van het pompstation Scheveningen opdoemen. Het is, een ons bekend baken, we weten dat we straks door de Scheveningbosjes naar Den Haag moeten.

Het lukt ons wonderwel om zonder moeilijkheden voorbij de talrijke ambassades, dwars door Den Haag te fietsen. De track op de fietsgps heeft ons ongelofelijk geholpen. Na de Jachthaven, komen we aan Duindorp en Duinzicht, we zijn blij om na een lange periode terug de Noordzee te zien. Hier is het duinengebied plots veel smaller. We volgen het Peter Pauluspad  zo’n 10km golvend voorbij Kijkduin naar Ter Heijde.

Stillaan krijgen we honger en dorst, we besluiten om af te buigen naar het ons totaal onbekend dorp Monster.….Zou hier iets open zijn, in deze post-coronatijd? Het blijkt echter niet zo simpel, na wat rond kronkelen en na enkele keren vragen, verwijst men ons naar broodjeszaak “ Hop” ergens bij een kerkplein. Antoine heeft natuurlijk de kerk al eerder opgemerkt en vliegt er op af! Er staan tafeltjes en stoeltjes, onmiddellijk heeft hij een plaatsje bemachtigd. In een zijstraat moeten we de bestelling doen en enkele minuten later worden we bediend. We blijven lang genieten van de zon en nemen nog een dessertje als toetje.

We laten de gps een afkorting berekenen richting het veerpont Maassluis - Rozenburg. Toch willen we absoluut eens Maassluis bezoeken, we hebben vroeger deze gemeente altijd links laten liggen.  Via Naaldwijk en Maasdijk rijden we na 12km de stad binnen. Het wordt een absolute verrassing, wat een prachtige oude historische maritieme kern. Maassluis is wel heel authentiek gebleven, we kruisen bruggetjes en sluizen en volgen kanaaltjes, of zijn het “Vlieten” tot in de kern. We belanden op een soort eilandje aan de Grote Kerk.

Even een fietsbrugje over en we zijn op de markt aan het “Grand Café de Waker”. Op het overvolle  terras heerst een aanstekelijke ambiance…We krijgen er… dorst van!

Net wanneer er een frisse La Trappe geserveerd wordt, breekt de hel los. Een hevig onweer met regen en donder, doet iedereen onder de grote parasols dicht tegen elkaar kruipen…. Gelukkig duurt het niet lang, maar de feestvreugde is gebroken. Na een poosje wordt het stil en zijn de luidruchtige terrasgangers verdwenen. We maken nog een tochtje rond en over de sluizen en verlaten de binnenstad richting het veer.

We haasten ons en kunnen met wat geluk, mee met het pont, over de Nieuwewaterweg tot Rozenburg. We wisten niet dat er vooraf een ticket aan een automaat moest genomen worden….De schipper heeft gelukkig wat geduld, we zijn nog net mee. Rozenburg ligt op een eiland, we moeten nog over drie bruggen. Bij de 1° brug over het Calandkanaal, is het wel een halfuur wachten eer er een groot vrachtschip voorbij is. Nadien rijden we over het Hertelkanaal en een arm van het Briels Meer.

Om 18h hebben we afgesproken bij ons overnachtingsadres in Hellevoetsluis. Ai… we zullen telaat zijn. Na 10km bellen we aan bij Ria, het wordt een hartelijke ontvangst met veel gepraat en een drankje. We krijgen de bovenverdieping met 2 kamers en een badkamer ter beschikking.

Grote honger en veel dorst, doen ons na een vlugge was- en plasbeurt  terug op de fiets springen. Ria raadt ons aan om naar de Kerkstraat te fietsen, daar zijn genoeg eetgelegenheden….Na een drietal kilometer stallen we de fietsen en wandelen naar Bistro “In de file”. Spijtig we hebben niet gereserveerd en men laat ons niet binnen! Het is echter te fris om op een terras te souperen.

In eetgelegenheid “Stars”, een zaak zonder ziel , bemachtigen we een plaatsje, het is echter niet van harte. Nadat we dorst en hoger gestild hebben, fietsen we terug en zitten vlug onder de dekens.

07-12-2021 om 12:23 geschreven door Via de la Plata