Lange afstand fietser Klik op de foto om de pps of verslag te bekijken.
22-11-2022
08 Dag 8 St-Vincent-sur-Jard - La Rochelle zaterdag 18-06-2022
08 Dag 8 St-Vincent-sur-Jard - La Rochelle
zaterdag 18-06-2022
Lang slapen zit er niet in vandaag. De zon piept al een tijdje door de rolluikspleten. Wanneer we de weersberichten bekijken beginnen we al te zweten…..Ze voorspellen wel 35°C met een stralende zon. Dat beloofd en nu juist wanneer we onze langste rit van de tocht krijgen. Geen geklaag, opstaan, ontbijten en vertrekken mannen!
Onze hotelpatron heeft het druk in de grote eetzaal, toch worden we vlug bediend. Er kan zelfs een gezellig praatje vanaf met hem. Ook hier zijn ze benieuwd wat we vandaag zullen ondernemen. Neem maar veel drank mee, komt madam ons bezorgd verwittigen. Het ontbijt is wel niet zoals gisteren, maar er is meer dan het vroeger geserveerde “petit déjeuner”…..hier weten ze dat fietsers een flink ontbijt nodig hebben.
Fietsen beladen en wegwezen, zo denken we! Maar ai, mijn fiets staat achteraan lek.
We zoeken een rustig schaduwrijk plaatsje en herstellen……We vinden met moeite het gaatje, er is een emmer water nodig om het op te sporen. Toch geraken we omstreeks 9h45 weg uit Saint-Vincent-sur-Jard.
Na nog een korte stop bij de Océan, duiken we voor een 10-tal kilometer de bossen in. Hier tussen de vele campings is het nog koel. We vorderen goed en aan Plages les Conches, komen we opnieuw dicht bij de zee. Het blijft, gelukkig maar, tot La Tranche-sur-Mer afwisselend in en naast duinbossen met schaduw. Toch is het zweten bij de korte heuveltjes. Het voortduren kort na elkaar op en neer fietsen door de duinen eisen hun tol…..
In La Faute-sur-Mer hebben we 30km en wanneer we hier over de brug van Le Lay rijden, weten we dat er nadien geen dorpen meer komen waar we kunnen middagmalen. Er zijn enkele viswinkeltjes maar nergens kunnen we tafelen. Antoine heeft echter juist na de brug een restaurant opgemerkt. In O-Patio stappen we binnen, drogen ons zweet en bestellen een frisse pint en een visslaatje met frietjes.
Na l’Aiguillon-sur-Mer, we weten het maar al te best, door onze heenreis op dag 3, dat we minstens 25km door een verlaten en desolaat landschap moeten. We fietsen rond l’Ance de Aiguillon naar de brug over la Sèvre Noirtaise. Het is zweten en zonder ophouden drinken . Maar ’t is geen oplossing, onze bidons zijn ondertussen bijna aan de kook en leeg. St-Michel en l’Herm met enkele huizen, is precies een verlaten dorp, toch kunnen we frisdrank kopen in een winkeltje. Dat doet deugd…voor we onze weg vervolgen op la route cyclable Vélodyssée. Die gaat door “le Marais Poitevin”. Maar de begroeiing is bruin en dor, alles staat er totaal uitgedroogd bij. Nergens is er schaduw, er zijn geen bomen of struiken te bespeuren…..en dit nu al een hele poos. Wanneer ik achter mij kijk, zie ik mijn maatjes afzien, doorbijten jongens!
Bij het sluisje van “Canal de Luçon” stoppen we en houden een platterust pauze in een graspleintje met enkele zeldzame struiken. Na een klein uurtje vertrekken we opnieuw. 8km verder zijn we aan de brug over “la Sèvre de Noirtaise” en enkele minuten later in het dorp Bourg-Chapon. “Au Bon Accueil” is het eerste café welke we tegenkomen, we ploffen ons neer, dood van de dorst. We zijn niet de enigen, ook binnen zitten er enkele fietsers die in tegengestelde richting moeten…..Veel succes jongens, gelukkig nemen ze enkele flessen water mee!
Bij Marsilly is er een rond punt we kopen aan een straatkraam Cavaillon-meloenen. In het graspleintje onder de bomen, goed in de schaduw zijn ze ons eten en drinken. De fruit-rustpauze heeft ons opnieuw wat energie gegeven.
In Nieul-sur-Mer houden we halt bij het uitnodigend terras van Café “Bistrot de la Place”. Antoine trakteert ons op een Triple d’Anvers. Onmiddellijk zijn we de beste vrienden van het plaatselijk gezelschap, enkele jongeren willen hun Engels uitproberen. Wanneer we hen duidelijk maken dat we liever in ’t Frans praten zijn ze opgelucht….hun Engels gebrabbel, was onverstaanbaar. Het is 19h en we moeten nog een 10-tal kilometer verder, met veel moeite laten de terrasgangers ons vertrekken, gelukkig maar.
Nu op gps door het drukke centrum van La Rochelle tot we bij de haven voor een gesloten brug staan. Enkele omstaanders maken ons duidelijk dat de brug niet meer zal opengaan en wij een andere weg moeten nemen. Toch staan we plots voor ons verblijf “Auberge de Jeunesse de La Rochelle”. Na het bergen van de fietsen krijgen we onze kamer toegewezen….Na een deugddoende douche hebben we de moed niet meer om te souperen….We zijn te moe en kruipen in de bedjes. Na enkele minuten is het muisstil, het is slapen geblazen…..
07 Dag 7 St-Hilaire-de-Riez - St-Vincent-sur-Jard vrijdag 17-06-2022
07 Dag 7 St-Hilaire-de-Riez - St-Vincent-sur-Jard
vrijdag 17-06-2022
Wat we te zien krijgen, wanneer we de trap afdalen, is werkelijk fantastisch. De grote tafel in de gelagzaal is precies een schilderij. Onvoorstelbaar wat we hier beleven! Blandine en Christoph staan met pretoogjes te glunderen. Blandine toont ons alles wat er te eten valt, met de nodige uitleg. Wel 20 soorten brood, broodjes, alle soorten beleg zachte kazen en een massa koekjes en fruit. Jongens wat is dat hier allemaal, zullen we hier nog weg geraken???
Onze Parijse vrienden zijn dit al enkele dagen gewoon en herkennen onze verwondering. Wat een ontbijtfestijn, moeten wij dat allemaal proeven. We staan perplex zoiets maak je nergens mee. We smullen er maar op los aangemoedigd door ons gastenpaar….Het is genieten geblazen tot we een dikke buik krijgen. Tenslotte moeten we ook nog een eind fietsen, gedaan met al die verleidingen. Blandine stopt ons nog wat fruit toe en Christophe wil ons wat zoetigheid meegeven….We kunnen ze niet genoeg bedanken.
Merci mes amis…Bravo, bravo bravo…..Mille fois merci !!!
Na een lange afscheidsceremonie met omhelzingen worden we door iedereen minutenlang uitgewuifd. Wat een prachtverblijf hebben we hier meegemaakt echt onvergetelijk…..jaren zullen we hier nog zeer terecht over napraten.
Wij fietsen zuidwaarts richting Saint-Gilles-Croix -de-Vie, iets meer weg van de kust. Lang duurt het echter niet, het veel te druk autoverkeer doet ons de kustfietsweg terug opzoeken. Gelukkig maar…. Ook al reden we hier enkele dagen geleden, in tegengestelde richting lijkt het toch precies iets heel anders. Het wordt snikheet, gelukkig hebben we ons voorzien van drank, af en toe moeten we halthouden en ons insmeren. We denken dat het ruim 30°C is in de stralende zon. We zijn telkens blij wanneer we een poosje de duinbossen induiken.
In de schaduw bij een campingstrandbar ploffen we ons neer….Grote dorst, het wordt een frisse Grimbergen. Wanneer we blijven aandringen maken ze uiteindelijk een slaatje, maar het is eerder uitrusten en afkoelen geblazen…honger hebben eigenlijk niet. Na Les Sables d’Olonne volgen we een eind de promenade, we hadden een zeebries verwacht maar neen het blijft maar heet. De terrasjes doen reuze zaken….ook wij doen mee!
Na Bourgenay-Querry fietsen we een 12-tal kilometer door Les Marais de la Guittière bij Talmont-Saint-Hilaire. Enkele keren moeten we over kronkelende houten paden tussen en door het water van de rivier le Payré. We lezen dat het: “La Passerelle du cul d’ane” is.
Iets vóór Jard-sur-Mer rijden we op de rand van een duinbos in de schaduw. We voelen duidelijk dat de blijvende zonnehitte ons moe maakt. Na het dorpje Saint-Vincent-sur-Mer wijst de gps ons de weg. Door een smal weggetje tussen de dennen net voor we aan het strand komen staan we plots voor ons hotel. Algemene blijdschap het is 17h en we hebben 74km op ons tellertje. De hotelbaas heeft ons zien komen, we krijgen vliegensvlug onze kamer aangewezen en kunnen de fietsen mooi opbergen in de ruime berging.
Na een flinke douchepartij haasten we ons alle drie naar het zwembad. Het is genieten van het koele water na deze zweetdag. Gelukkig is het nog niet druk in dit familiehotel, we vermoeden dat het binnen enkele weken heel anders zal zijn.
Voor we kunnen souperen doen we nog een flinke wandeling. We komen voorbij het huis van “Georges Clemenceau”. Wij kennen hem helemaal niet, maar het blijkt een beroemde Franse staatsman te zijn die op het einde van WOI meeonderhandelde bij het verdrag van Versailles. Hij zou hier zijn laatste jaren doorgebracht hebben….
Om 20h souperen we in het hotel-restaurant. Het wordt het door de pâtron voorgesteld vis menu met aangepaste wijnen. Laat zal het niet worden, rond 22h is het snurken geblazen.
06 Dag 6 Fromentine - Saint-Hilaire-de-Riez donderdag 16-06-2022
06 Dag 6 Fromentine - Saint-Hilaire-de-Riez
donderdag 16-06-2022
‘t Was gisterenavond wat laat en toch zijn we vroeger op dan de vorige dagen. Alles gaat vliegensvlug en om 8h zitten we al te ontbijten in de gelagzaal van het hotel. We kunnen van alles krijgen en doen ons tegoed aan de uitgebreide zelfbedieningstoog….
De zon lacht ons toe en we zien dat het al 22°C is, dat beloofd voor vandaag. Op naar de brug om op het eiland te komen. Door een bos en daarna een heidegebied en nu moeten we omhoog. Wegenwerken beletten ons te fietsen het is een poosje te voet. Na 600m zijn we op het eiland met goede en brede afzonderlijke fietspaden aan beide zijden van de weg. In Barbâtre zien we op enige afstand Le Moulin de la Fosse een wat eigenaardige molen, blijkbaar zijn er meerdere molens maar we hebben ze niet opgemerkt.
Het eiland is hier slechts 2,5km breed. Aan een rotonde rijden we tot bij de Decathlon, waar Pol nieuwe fietsschoenen wil kopen. Als we opnieuw vertrekken doet mijn gps het niet meer, blijkbaar heb ik hem onvoldoende opgeladen. Zonder dat we het goed beseffen zijn we in de drukke straten van de stad Noirmoutier en Ile beland. Tot overmaat van ramp nemen we de verkeerde kant van de haventoegang en komen aan Fort Larron.
Na wat zoeken belanden we enkele keren op kleine strandjes waar je onmogelijk verder kan fietsen. We besluiten terug te keren naar het rond punt bij de Decathlon. Van daar kunnen we met het roadboek via het dorpje Les Places aan de oostkust van het eiland onze uitgestippelde weg vervolgen.
Op een open plaats met parking bij de Baie de Bourgneuf staan er twee cabannes. Op dit oestereiland zou het voor ons, als absolute oesterliefhebbers, erg zijn Noirmoutier te verlaten zonder te proeven van deze lekkernij. Het is net middag, het wordt genieten van de verse beestjes met witte wijn en brood.
We weten dat we tussen 11h en 14h gebruik kunnen maken van Passage du Gois. Om 13h zijn we aan het begin van de doorwaadweg, een dijk van ongeveer 4,2 km die het eiland Noirmoutier met Beauvoir-sur-Mer op het vaste land verbindt. Het woord "Gois" is Vendée-patois voor: "lopen met natte voeten".
Deze mythische weg, is een hoogtepunt op onze tocht en dit wilden we stellig meemaken. Het was lange tijd de enige manier om het eiland te bereiken of te verlaten. Men kan de Passage du Gois alleen bij eb, 1h30 ervoor en 1h30 erna oversteken. Het tij kan hier razendsnel opkomen, menig keer zijn er mensen telaat of geraken auto’s en personen niet op tijd weg, drama natuurlijk!
Overal zien we hier mensen rondlopen met een emmer een schopje en een netje. We vragen ons af wat ze doen? Onze gelegenheids-fotograaf vertelt: “la pêche à pied”. Ze zoeken in het slib naar schelpdieren en naar vissen die achtergebleven zijn in poeltjes en tussen de stenen.Het blijkt een echte volksport te zijn bij Noirmoutier.
Wat een gedokker op de brute en gladde keien van de doorwaadweg. Wanneer we aan land komen moeten we een drukke weg volgen, we hebben geen keus. Uiteindelijk moeten we een heel eind dieper het binnenland in om over de brug van “Le Grand Etier de Sallertaine” te geraken. Bij het zoeken en navragen naar een fietsvriendelijk weg, is onze Antoine doorgereden, hij heeft niets gemerkt. Plots beseft hij dat we niet gevolgd zijn. Wij blijven wachten maar hij vindt ons niet terug. We spreken uiteindelijk telefonisch af aan de kerk van Beauvoire-s-Mer.
We vieren zijn terugzien met een Duvel op een terras van het kerkplein. Ook een viertal Deense langeafstand fietsers hebben nood aan een rustpauze. Na een lang gesprek met hen, is ons zweet opgedroogd en is de GPS opgeladen. Ik zie dat we nog 35km moeten, het wordt snikheet, we nemen vlug afscheid van onze nieuwe vrienden.
We rijden zeker 15km in een vlak groen land met veel waterplassen. Het zijn “les Salins du Breuil”. Zoutpanden waar men bezig is met een spatel de zoutkristallen op hoopjes te verzamelen. Dit zout droogt in de zon en krijgt een licht roze tint. Het wordt hier als kostbaar grof zout verkocht, ze noemen het “Fleur de Sel”.
Na Saint-Jean-de-Monts duiken we bij Les Mouettes, gelukkig maar, een koel bos binnen. Een echt paradijs voor natuurliefhebbers er zijn echter…. Veel campings. Maar er liggen ruime golvende fiets- en wandelpaden. We vorderen snel en na wat zoekwerk om uit dit enorme duinbos te geraken staan we om 17h bij onze overnachtingsplaats in Saint-Hilaire-de-Riez. “La Petite Chatelaine“ maison d'hôtes chezBlandine et Christophe.
Wat een uitbundige familiale ontvangst door het gastenpaar, we moeten met hen onmiddellijk een biertje drinken in de tuin aan het zwembad. De gehele 2°verdieping met twee ruime kamers en voor elk een afzonderlijk bed en een onberispelijke badkamer. Dit alles is voor ons gereserveerd, het lijkt wel een suite. Blandine stelt voor onze vieze zweetfietskledij te wassen en Christophe helpt ons met onze spullen naar boven te brengen….zalig toch!
Na onze was- en plasbeurt staan we te popelen om het zwembad in te duiken. Heerlijk na zo’n bloedhete dag, we genieten alle drie met volle teugen. Ondertussen maken we kennis met de drie medevakantiegangers. Zij zijn vol bewondering over onze tocht en willen alles tot in detail weten. Als Parijzenaren kennen ze helemaal niets van een fietsvakantie, ze blijven maar vragen stellen. Christophe nodigt ons plots allen uit om gezamenlijk een flesje bubbels te kraken. Niemand weigert natuurlijk, wat een paradijs met een leven als God in Frankrijk!
Na de apero, presenteren Blandine en Christophe ons en de andere gasten een waar 3-sterren souper, met alles erop en eraan. Fruit-de-mer, op de barbecue gegrild vlees van de beste kwaliteit en allerhande verse groenten met sausjes en aangepaste wijnen. Nadien een veel te groot ijsdessert.
Tot onze grote verwondering hebben we precies geen taalprobleem meer, zonder enige moeite kunnen wij gezwind meepraten in het Frans. Wat hebben we ons vlug aangepast, iedereen begrijpt iedereen. We krijgen felicitaties, ook zij weten dat Frans helemaal niet onze moedertaal is. Onze Parijse vrienden hebben geen benul van de taal- en regionale toestand in ons land. We kunnen het zelf met veel moeite uitleggen. Wanneer Blandine, Franse chansons uit de jaren 60 & 70 laat horen, zijn onze tafelvrienden geobsedeerd doordat wij ze met gemak kunnen meezingen.
Het is al een tijdje donker. Met een applaus voor de culinaire prestaties van ons gastenpaar, zoekt iedereen zijn bedje op. Bonne nuit mes amis!
05 Dag 5 Les Sables d’Olonne - Fromentine woensdag 15-06-2022
05 Dag 5 Les Sables d’Olonne - Fromentine
woensdag 15-06-2022
We hebben alle drie zalig geslapen, de muggen hebben ons niet lastig gevallen. Wanneer we de gordijnen openschuiven zien we al een stralende zon. De weersberichten geven voor vandaag opnieuw maximum 28°C en weinig wind. Het doet ons goed en we haasten ons naar de eetruimte in het immense huis. We helpen Elyane de tafel dekken. Ze komt onmiddellijk met verse koffie. Wanneer we onze verwondering laten blijken over de vele zeiljacht-posters en de prachtige zeilbootminiaturen, krijgen we een uitleg over het grootste evenement hier in Sables d’Olonne.
De Vendée Globe, vertelt ze, is het allergrootste zeilevenement in Frankrijk. Elke vier jaar wordt onze stad enkele weken overrompeld door duizenden mensen die de start van deze wedstrijd willen beleven. Dan is hier geen enkel slaapplaats vrij in de stad en ver erbuiten. Al maanden vooraf is mijn huis verhuurd aan zeilfanaten en hun familie. De Vendée Globe is een single-wedstrijd, non-stop rond de wereld. Les Sables d'Olonne is start en aankomst plaats. Deze solozeilwedstrijd, is de moeilijkste sportieve uitdagingen in zijn soort. De deelnemers zo’n 30 à 40 solozeilers moeten de wereld rondvaren in ongeveer 3 maanden via de drie kapen zo’n 45.000km. Allé dat weten we dan ook ….
Onze kranige gastvrouw heeft ons met zoveel enthousiasme verteld over al die zeil avonturen, dat wij het niet kunnen laten de zeilhaven en de uitvaargeul te bezoeken. We rijden op de wel 500m lange “Grande Jetée Sables” op het einde van de pier staat een vuurtoren. Er blijven voortdurend zeiljachten buiten varen. Nog een foto en we verlaten La Chaume noordwaarts door de duinen van l’Aubraie.
Bij La Vertonne zijn we opnieuw op de Vélodysée de uitgestippelde kustfietsroute. We maken een grote bocht landinwaarts, rond een moerasgebied tot bij La Sainte-Emilienne. Hier duiken we voor wel 10km lang een bos binnen tot we in Brem-sur-Mer, plots de zee ontwaren tussen de duintoppen.
Tot Bretignolles-sur-Mer volgen we het mooie fietspad afgewisseld met zicht op de oceaan links en duinen rechts. In Saint-Gilles Croix de Vie moeten we over de brug van de 70km lange stroom welke hier bij Le Jaunay in de zee stroomt. We stoppen en middagmalen op het terras van Les Voyageurs. Onze dorst lessen en meer dan een vissoep en een slaatje krijgen we niet binnen.
Het is 14h en we moeten nog zeker 40km eer we op onze overnachtingsplaats zijn. De brandende zon maakt ons loom, we moeten ons opladen om verder te geraken.Na de monding van La Vie blijven we op de brede strandboulevard van Saint-Hilaire-de-Riez tot Sion-sur-l’Océan. Op een golvend gravelfietspad is het zalig wanneer we tussen wel een 10-tal campings door in een bosgebied rijden voor enkele kilometers
In Les Becs komen we bij Plage des Demoiselles terug op de dijk met hoogbouw. Niet zo hoog als aan de Vlaamse kust maar toch verwondert het ons en we hebben het tot nu toe nog niet zo hoog gezien. Het lijkt hier ook wat drukker en er zijn meer strandgasten. Grote dorst doet ons inderhaast een terrasje binnenwippen, het wordt een Duvel, ander Belgisch bier kennen ze hier blijkbaar niet.
Na Saint-Jean en Notre Dame de Monts rijden we door Forèt des Pays de Monts,het grootste bosgebied aan de kust van de Vendée. Het bos is wel 2000 hectare, door een intensief bebossingsbeleid hebben ze belet dat er meer kustbebouwing kwam. Het bos bestaat hoofdzakelijk uit zeedennen en steeneiken en is een beschermd gebied.
Net vóór we Fromentine binnen fietsen zien we een klein cafeetje met een sober terrasje. We hebben zoveel dorst dat het ons helemaal niets uitmaakt. We worden met veel enthousiasme door de baas ontvangen. Het plaatselijk fris biertje is echt lekker. We laten ons zweet opdrogen, ondertussen hebben we een interessante lange babbel met onze mede terrasgangers en de patron. Het wordt ons meer en meer duidelijk dat de Fransen nog meer klagen en veel minder tevreden zijn dan bij ons.
200m verder zijn we bij ons hotel l’Embarcadère, we krijgen onmiddellijk een 3- persoonskamer, toch merken we dat de receptie juffrouw nieuw is. Gelukkig komt haar baas Thomas ons met veel humor ontvangen en kunnen we onze fietsen veilig achter het hotel bergen.
We voelen ons hier onmiddellijk thuis ook al zijn we in een hotel. We stellen bij onze eerste vijf dagen vast dat de Fransen hier in de Vendée duidelijk een hartelijker houding hebben dan in het Middellandse zeegebied. Wij schieten er veel beter mee op en ze zijn amicaler. Na een korte opfrispauze krijgen we honger en wandelen naar restaurant Les Navigateurs.
Ook hier worden we hartelijk ontvangen en bediend. We genieten van een smakelijk gebakken vismenu met heerlijke wijn. Ondertussen hebben we een onwaarschijnlijk uitzicht op het eiland Noirmoutier en de verbindingsbrug. Vóór we gaan slapen nemen we samen met enkele cliënten en baas en bazin Thomas en Sandra nog een slaapmutsje. We moeten ons Frans toch wat oppoetsen, maar iedereen begrijpt ons. Slaapwel!
04 Dag 4 La Tranche-sur-Mer - Les Sables d’Olonne dinsdag 14-06-2022
04 Dag 4 La Tranche-sur-Mer - Les Sables d’Olonne dinsdag 14-06-2022
Opstaan jongens… 8h de plicht roept! Wanneer we de gordijnen openen worden we blij van de stralende zon en de blauwe hemel, dat beloofd. Onze gastvrouw heeft woord gehouden, de tafel staat mooi gedekt klaar op het terras. Het duurt niet lang eer we ons tegoed doen aan het uitgebreid ontbijt, toch moeten we Ingrid opzoeken, dat we zoveel koffie zouden drinken had ze niet voorzien.
Ingrid komt ons gezelschap houden, we krijgen nog wat extra koffie, fruit en fruitsap. Ook zij is benieuwd wat oude knarren, zoals wij, per fiets van plan zijn. Ze is vol verwondering als ze ons programma voor de volgende twee weken bekijkt. Soms heeft ze fietsers met E-bikes, maar als wij haar duidelijk maken dat wij het met spierkracht doen valt ze bijna van haar stoel. Wanneer we haar vertellen welke tochten we de laatste 15-jaar allemaal gedaan hebben, kan ze het bijna niet geloven.
Fietsen beladen en op naar Les Sables d’Olonne, we moeten niet aandringen. Ingrid wil absoluut op de foto met ons….Bedankt voor dit aangenaam verblijf.
We fietsen terug naar het dorpscentrum om op de kustfietsweg of vélodyssée te geraken. Dwars door het prachtige “Fôret Domaniale de Longeville” een heuvelachtig duinbos, komen we aan Plage de la Terrière. Wat een uitzicht op de océaan op de nog verlaten parking.
Enkele minuten later zijn we opnieuw in het duinbos. Dit prachtige met pijnbomen afgewisseld met steeneiken woud, is enkel toegankelijk te voet, met de fiets en te paard. Bij “Plages des Conches” kunnen we bij de zeilschool net de zee zien. Opnieuw door de duinen tot bij “Plage les Petit Rocher” waar we met zicht op zee een pauze nemen. We vinden geen terrasje, de zeldzame wandelende senioren vertellen ons dat alles hier dicht blijft tot juli. Gelukkig hebben wij ons goed voorzien van water. De zon begint stillaan te branden en het wordt zonnecrèmes smeren. Enkele keren trachten we te raden welk hondenrassen voorbijkomen. Als we het aan de eigenaars vragen, hebben we het meestal mis……enkel bij het merk straathond “chien de la rue” ??? hebben we het alle drie onmiddellijk juist…denken we!
12h00 telaat om het aperitieftime te noemen. We vinden op de boulevard van Jard sur Mer bij le Moulin de la Conchette eindelijk een terras met zicht op de océaan. Een frisse Grimbergen en een half uurtje uitrusten in de schaduw doen deugd.
We rijden weg van de kust er is geen andere mogelijkheid hebben ze ons zojuist verteld. Op een lijntje moeten we door Les Marais de Gelibert et Benest. Bij het mini-dorp Llaude en tussen enkele boerderijen fietsen we een aantal houten bruggetjes over bij de kronkelende rivier Le Payré. Wanneer we Port de la Guittière binnen rijden kunnen we er niet aan weerstaan.
Het is ondertussen 13h30 en we vleien ons neer op het terras van “La Cabane l’Huitrier Pie” aan de boorden van het oesterkwekerijwater. Er is juist een toeristenbus vertrokken. Freddy de baas heeft tijd zat, hij komt ons met overtuigde vriendelijkheid vertellen wat we hier kunnen nuttigen. Niet veel nadenken elk 12 oesters, brood en frisse wijn.
Zoals enkel fiere mondige Fransen het kunnen, krijgen we van Freddy nog wat chauvinisme te horen. Het is hier een magische plek, gelegen in het hart van de monding van le Payré en het is de kleinste Franse oesterhaven. Hij werkt al 35 jaar als oesterkweker en is sinds 2017 baas van deze kwekerij en Cabane. We blijven nog wat nagenieten en drinken samen met de hem een extra flesje witte wijn. Met lome benen vertrekken we, gelukkig moeten we maar 25km meer vandaag. Opnieuw moeten we door een wijds moerasgebied les Marais de Clouzy en les Marais de Carail soms over houten passerellen. Na nog een koele bospassage komen we terug in de bewoonde wereld bij Bourgenay-Querry-Pigeon.
Bij Baie de Cayola blijven we naast de kustweg op een uitstekend fietspad goed doorrijden. Plots fietsen we de plaat Les Sables d’Olonne voorbij. We beseffen dat we de grote drukke stad door moeten en willen nu het hier nog wat rustig is een terrasje doen. Langs een helling rijden we tot aan het mulle zand van Les Grande Plages. Onder een ruim zonnescherm is het zalig uitrusten met iets fris.We blijven de kustboulevard volgen naast een heel drukke weg tot aan het centrum. Nu moeten we door de drukke agglomeratie van deze wel grote stad. Na een korte stop bij de plezier haven, zoeken we ons verblijf.
Op een zandweg tussen twee waterplassen brengt de gps ons bij onze overnachtingsplaats Chambre d’hôtes L'Ajadière. Onze gastvrouw Elyane verwachte ons. We krijgen onmiddellijk twee ruime kamers ter beschikking en hebben een terras met een heel grote tuin ervoor. We zijn de enige gasten vertelt ze ons. Eten doe je best aan de kaai in het oude gedeelte van de stad “La Chaume” en neem maar de fiets, ’t is best een eindje terug.
Na een deugddoende douche en een wasje van onze bezwete fietskledij, laten we deze droge aan de wasdraad in de tuin. We houden nog een terraspauze voor we klaar zijn om te souperen. Enkele minuten later bemachtigen we een tafeltje op een van de drukke restaurantterrassen “Le Port”. Met veel zwier en ongewoon vlug worden wij bediend. Na een “Pastis-Ricard” aperitief, komen er mosselen met Roquefort à volonté en verse frietjes. Het is hier heerlijk bij de haven waar de bac passeur een overzetbootje, voortduren mensen aanvoert.
Na nog een lekker ijsje en een korte wandeling, besluiten we terug te fietsen. Bij de waterplas moeten we door enkele wolken met muggen …..Met de hoop er geen last van te hebben deze nacht zitten we vlug onder de lakens !!!
03 Dag 3 La Rochelle - La Tranche-sur-Mer maandag 13-06-2022
03 Dag 3 La Rochelle - La Tranche-sur-Mer
maandag 13-06-2022
Het geluk is met ons, voor vandaag en de volgende dagen is er prachtig weer voorspeld. Om 8h zijn we klaar en haasten ons naar de ontbijttafel. Sophie is in tegenstelling met gisteren, wel klaar. We worden onmiddellijk bediend en genieten van de heerlijk walmende koffie met croissants.
Onze gastvrouw, een echte spraakwaterval, ze wil alles weten over onze plannen voor de komende dagen. Maar we mogen bijlange nog niet vertrekken, Sophie wil ons haar royale tuin laten bewonderen ze is er erg trots op. Ze kent elke boom en struik met naam en we leren veel over de verschillende vruchten.
Het is bijna 10h eer we onze fietsen beladen, de banden wat bijpompen en weg zijn wij voor twee weken. We kennen ondertussen de weg richting oceaan. Vanaf Villa Andrée is het slechts 2km tot aan zee. We moeten rond het vliegveld, na 15 minuten peddelen we op het oeverfietspad. Zalig met een prachtig zicht op Ile de Ré en de baai van Biskaje.
Iets verder moeten we rond Port du Plomb, een mini-plezierhaven waar de bootjes in het slib verzonken liggen. We kronkelen langs smalle paadjes over het ophaalbrugje, om na een poos terug bij de oceaan te komen.
We volgen kilometerslang een meanderend pad door ongerepte natuur. Prachtig zijn de hoge kliffen van Lauzières tot Marsilly waar we af en toe halt houden en diep ademen. Aperitieftime, laat Antoine ons horen, net wanneer we in Port de la Pelle een Cabane met buitenterras voorbijrijden. Stoppen mannen! Ja zojuist heeft Serge zijn deur geopend. We bemachtigen een fris plaatselijk biertje. We blijven plakken en zijn onmiddellijk de beste vrienden van de baas. We komen heel wat te weet over oester- en mosselkweek en over zijn geboortestreek “La Vendée”. Aan de horizon kunnen we met moeite zijn Vendée waarnemen. We dachten eerst echt dat het een eiland was, maar neen het is “Pointe de l’Aiguillon”. Straks moeten we daar voorbij…..als we hier nog weg geraken!
We onthouden en noteren de profetische woorden van Serge : “Je parle avec les yeux, j’écoute avec le cœur, je comprends avec le temps”.
Oei we hebben nog maar 18km op ons tellertje, wegwezen we moeten nog ver!
Bij la Pointe Saint-Clément, waar er vele “Carrelets” staan, stoppen we bij een uitkijkpunt met een Oriëntatietafel. Nu wordt het ons duidelijk hoe we het verloop van de kustlijn moeten beoordelen. Bij Esnandes moeten we landinwaarts richting Bourg-Chapon. We stellen het middagmaal nog even uit en stuiven door naar de brug over la Sèvre Noirtaise. Dit is de enige plaats waar we over de kronkelende rivier geraken. Nu moeten we door een gebied “Les Marais Pointevin” met helemaal geen bewoning. We hopen bij de sluis over het Canal de Luçon een eetmogelijkheid te vinden…..verkeerd gegokt de zaak blijkt al enkele jaren opgedoekt te zijn.
Ook in het volgende dorpje Saint-Michel en l’Herm zijn de zaken op maandag dicht. Ook in L’Aiguillon-s-Mer zijn we telaat, alles is net gesloten. Nadat we de brug bij de rivier Le Lay overgestoken zijn zien we le Casino de la Dunes, na wat aandringen is met bereid ons een slaatje klaar te maken! Oef eindelijk, we ploffen ons neer en na een frisse Grimbergen kunnen we middagmalen, het is ondertussen 15h.
Na nog een extra Grimberge en een babbel met onze tafelburen, fietsen we naar de top van het schiereiland “La Pointe d’Arçay”. Dit natuurgebied ligt tussen de oceaan en de monding van de Lay. Het reservaat is enkel toegankelijk met een gids van ONF. Het is een gebied met zeldzame flora en is een overwinteringsplaats voor trekvogels. We keren om en volgen de kustlijn voorbij de zandstranden tot bij “La Belle Henriette”.
Hier stallen we onze fietsen en stappen via een +/- 1km lange houten voetbrug het natuurgebied binnen. We nemen onze tijd en bewonderen de kustlagune met een lage duinengordel waartussen het zeewater stroomt. We lezen op de platen dat er enkele zeldzame vogels leven zoals de Turkse plevier, de Bruine kiekendief en de Roerdomp. Ook zee amfibieën zijn hier waargenomen.
Vanaf het centrum van La Tranche-sur-mer is het nog enkele kilometers landinwaarts naar ons verblijf Boussol. Gelukkig hebben we de gps die ons ter plaatse brengt. Fel bezweet krijgen we van de gastvrouw onmiddellijk een zijkant van het huis ter beschikking. Een zitgedeelte met keuken, een wasplaats, badkamer, twee slaapkamers en een privé buitenterras ….wat een luxe!
We doen een wasje van onze fel bezwete fietskledij en rusten lekker in de zon op het terras met een flesje koele wijn voor we gaan souperen. Wanneer we Ingrid, onze gastvrouw, vragen waar we best souperen, verwijst ze ons naar de strandboulevard bij la Grande Plage. Lang zoeken we niet, we stappen het drukke restaurant Equinoxe binnen en bemachtigen een mooi plaatsje op het terras met zicht op zee. Het wordt een vissouper met oesters en kabeljauw met als toetje ijs, als drank een wit wijntje natuurlijk. Na nog een flinke avondwandeling langs de boulevard spoeden we ons naar onze B&B …..Zal er gesnurkt worden !!!
Wanneer we de raamluiken opengooien, zien we een stralende zon boven de toppen van de tuinbomen piepen. Het maakt ons blij, we kunnen niet vlug genoeg klaar zijn. Sophie is zichtbaar verrast wanneer we vol enthousiasme aan de ontbijttafel aanschuiven. Toch is ze heel snel klaar en kunnen we genieten van een typisch Frans ontbijt met stokbrood, croissants en enkele soorten confituur. Nadien doet ze ons proeven van de Bretoense taart, ze is heel fier op haar Bretoense-afkomst.
Na wat extra koffie, willen we absoluut ons geplande “Rondje Ile de Ré” starten. Met een zalige 22°C en een stralende zon fietsen we richting Aéroport. Een hels lawaai en tientallen vliegtuigspotters doen ons benieuwd van ons pad afdraaien. Een 8-tal Alpha Jets staan met huilende motor klaar om te starten.Plots vertrekken ze één voor één over zee om na een poosje samen nog eens laag over het vliegveld te scheren…
Na het oorverdovend spektakel dalen we af naar het begin van het Viaduct Ile de Ré.Gelukkig zijn we per fiets, naast ons staan de auto’s, met stinkende uitlaten, te drummen, zij moeten betalen om op het eiland te geraken. De verbindingsbrug is ongeveer 3km lang, het is klimmen geblazen. De helling is voor vele fietsers duidelijk te steil, we moeten uitkijken om groepjes naast hun fiets stappenden voorbij te geraken…Het fietspad in kombinatie met voetgangers, is te smal vinden we en zeer gevaarlijk bij een snelle afdaling…Maar het uitzicht en het kille zeebriesje maakt alles goed.
Na de dorpjes La Garenne en Les Viviers slaan we rechts af en volgen de zee richting “Fort de la Prée” het eerste maar toch een beetje vervallen militair verdediging fort van Vauban op het eiland.Maar plots heeft Antoine een lekke achterband. Het gaatje is moeilijk te vinden, we moeten met de band tot bij de zee, om het onderwater op te sporen. De bruine blubber op Antoine zijn nieuwe fietsschoenen vormt nu zijn grootse zorg. Geen nood enkele minuten later is de band hersteld en kunnen we verder fietsen. De fietsschoenen zullen moeten drogen eer dat weer goed komt maat!
De aanlokkelijke terrasjes van La Flotte doen ons stoppen, het is bijna 11h en we krijgen dorst. Wat een drukte het is zoeken om een tafeltje te bemachtigen. Raar maar waar, er wordt hier blijkbaar veel meer bier dan wel wijn gedronken, allé een grote Grimbergen dan maar. La Flotte is een van de 10 kleine mooie dorpen van het eiland. De terrassen omzomen het drukke plezierhaventje.
Rustig en met de nodige voorzichtigheid geraken we tussen de vele zondag fietsers verder. Saint-Martin-de-Ré is een iets groter dorp, ook hier is het erg druk, op de fiets is er geen doorkomen aan. We besluiten dan maar om een terrasje weg van de massa op te zoeken en een eetpauze te houden. Veel zaaks is het niet, want iets later beklagen we het ons dat we niet verder gereden zijn tot bij de oester cabannes.
Saint-Martin-de-Ré, de hoofdstad van het eiland, met zijn stadsmuren en smalle straatjes is een wandeling waard. We slenteren op de verdedigingsmuren rond de haven, waar de plezierjachten binnen en buitenvaren. Na een dik uur geraken we via een verdedigingspoort terug op de uitgestippelde fietsweg.
Het wordt iets rustiger met minder fietsers, we vorderen goed tot bij “Fort de Grouin” op een schiereiland nabij het dorpje Loix. Bij “la Cabane du Feneau” houden we halt, maar de patron maakt ons met vele gebaren, duidelijk dat we telaat zijn…hij heeft zijn oesterterras net gesloten, gedaan voor vandaag.
Nu fietsen we enkele kilometers door de Marais een natuurreservaat met moerassen en zoutwinning. Volgens de panelen langs de zandpaadjes overstromen de moerasslikken regelmatig in de winter. Dit natuurgebied is in het treksezoen een vogelparadijs met wel 300 verschillende vogelsoorten.
Bij La Gouarde-sur-Mer zijn we aan de andere zijde van het eiland. We komen voorbij drukke zandstranden met veel watersporters. Zeilen, surfen en kitesurfen zijn hier in trek, er is hier genoeg wind en veel zon.
Bij Gouillaud rijden we door een duinbosgebied met prachtige brede fietspaden.
Zalig en zonder dat we het beseffen komen we terug in La Garenne aan het viaduct. Hier staan enkele kilometers auto’s bumper aan bumper aan te schuiven. Wij vliegen hen wuivend voorbij.
We beslissen eerst te gaan souperen en draaien na het viaduct linksaf richting Le Plomb bij L’Houmeau. Het is plots aan wel 20% steil omhoog op het duinpad naast de oceaan. De zee ligt een 12-tal meter dieper links van ons. Opnieuw geen geluk, zonder reservering geraken we niet bediend in het kleine visrestaurant La Passerelle. Geen nood ietsje terug hebben we een terrasje gezien. Na ons uitgebreid aperitief kunnen wij de baas van “La Cabane de Pertuis” zover krijgen een tagliatelle met inktvis klaar te maken.
Heerlijk zomaar aan de rand van de oceaan te genieten van al dat lekkers overgoten met een fris wit wijntje. Moe maar tevreden keren we terug naar ons verblijf. Gelukkig hebben we de sleutel gekregen, ons gastgezin is nog niet aanwezig.Na een flinke douche en wat napraten, zitten we vroeg in bed en dromen van het prachtige Ile de Ré. Slaapwel.
01 Dag 1 Brugge/Charleroi - La Rochelle zaterdag 11-06-2022
2022 Fietstocht
Charente-Maritime Vendée
& Les Iles
Antoine Pol en Bob
Dagboek van een fietstocht van 11-06 tot 28-06-2022
01 Dag 1 Brugge/Charleroi - La Rochelle zaterdag
11-06-2022
Het was echt puzzelen eer we de tocht voor elkaar kregen. Op onze najaarstocht 2021 hadden we enkele voorstellen, waarbij uiteindelijk de Charente-Maritime Vendée & les Iles de voorkeur kreeg op een Donautocht vanaf Budapest naar Passau (deze tocht was gepland in het coronajaar 2020). Zoals steeds, is een gepaste data vinden, een helse karwei…..Uiteindelijk na heel wat heen en weer bellen bleek de 2°helft juni voor iedereen prima. Tot enkele weken later onze vriend Robrecht een uitnodiging kreeg om in die periode, bij een vriend in de Var te verblijven, hij moest afzeggen. Ook Ryanair kwam met een ander vluchtschema, gelukkig wilden bijna alle voorziene verblijven ons toch op de nieuwe datum ontvangen. Toch moest ik een andere B&B, dicht bij het vliegveld van La Rochelle, zien te vinden, wat ook finaal gelukt is.
En kijk, enkele dagen vóór onze start krijgen we bericht van Ryanair dat we plots een avondvlucht hebben….Zoals altijd kan ik de nacht vóór ons vertrek moeilijk mijn slaap vinden en blijf maar woelen… Zal alles wel verlopen zoals gepland??? Heb ik alles wel mee??? Het is na al die jaren, nu niet anders…Mijn fietsdoos is klaar en om 12h is ook deze van Antoine gevuld. Samen bij ons middagmalen en op naar het Station van Brugge, waar Pol ons opwacht. Stipt om 14h vertrekken we met de Flibco-bus naar Charleroi Airport.
We dragen onze grote dozen samen binnen, zoals echte verhuizers. Nu inchecken…Je weet nooit hoe er gereageerd wordt bij Ryanair wanneer je de fietsen aanbiedt! We moeten onze uitzonderlijke bagage laten wegen. De dozen mogen slechts 30kg wegen, wat voor fietsen met bagage maar juist gepast is. Nu naar de scanner en daar gaan onze fietsen op de transportband, op hoop van zegen. Het is in Charleroi niet zo druk als in Zaventem, alles verloopt veel gemoedelijker. Onze Ryanair vlucht van 19h geeft ons nog ruim de tijd om te souperen op het terras van de vlieghaven.
Om 20h30 landen we op het kleine vliegveld van La Rochelle. De aangename avond warmte brengt ons onmiddellijk in vakantiestemming wanneer we op het tarmac naar de hall wandelen. Hier worden we, tot onze grote verwondering toegeroepen door een uitbundig duo. Het zijn Sophie en Marc eigenaars van “Chambre d’hôtes Villa Andrée”. Zij komen onze kartonnen fietsdozen ophalen en zullen deze bewaren tot we terug vertrekken, wat een luxe! Na een 1/2h sleutelen, fietsen we richting La Rochelle, 2km verder worden we door Sophie en Marc opgewacht bij hun prachtige B&B. Na het betrekken van onze kamers wordt het nog een lange praatavond met wijn, we ondervinden dat we ons moeten inspannen om ons in het Frans verstaanbaar te maken…Na nog een flesje wijn denken we dat het veel beter lukt! Of zijn we mis…we weten het niet. Best maar gaan slapen zeker!
Kort en pittig, dit was de najaarstocht 2022. We fietsten langs kanalen, rivieren en stromen met beschermd natuurgebied op de oevers en in de laagte akkers met treurende maïsvelden. Bij de start aan het station van Brugge trok onze outfit van trekkers op de fiets de aandacht van een groepje Indische toeristen. We moesten derhalve eerst even poseren vooraleer we konden starten aan het kanaal Brugge-Gent.
Het bochtige verloop van het kanaal duidt nog steeds op de ontstaansgeschiedenis. Het verloop was ooit de rivier de Reie en die is nog intact in de Brugse binnenstad. Bij het dwarsen van Gent vonden we de Leie waar prachtige gevels zich spiegelen in het water. Buiten Gent kwamen we op de Scheldedijk. Het is een uniek stukje natuur omgetoverd tot een gecontroleerd overstromingsgebied? De ornithologen zijn uiterst tevreden, want de lijst met vogelsoorten groeit gestaag aan.
In de bende van Bob is er een ongeschreven wet die bepaalt dat er drie keren halt wordt gehouden vooraleer de eindbestemming van de dag wordt bereikt. Dus op de middag van de eerste dag hielden we een stop na 26 km aan de Vaart in Bellem in het café De Hert. Die bruine kroeg bestaat al 400 jaar. We werden hartelijk ontvangen door de waardin Liliane voor openingstijd. Robrecht dronk er dikwijls een Leffe samen met zijn fietsvriend, Hubert. Ook Johan Verminnen komt er dikwijls over de vloer en laat er zich inspireren.
De tweede halte was niet ver van de Korenmarkt in Gent voor een appeltaart en een Westmalle en in Schellebelle dronken we een La Trappe vooraleer lekker te gaan tafelen bij het verblijf VOF Martine in Wichelen.
De volgende dag kregen we van Antoine een schat aan informatie tijdens de rit langs de Scheldedijken naar Aartselaar. Hij instrueerde ons over de vele veren, de vele wateringen, elektriciteitscentrales van weleer… Over de Franstalige auteur Emile Verhaeren met zijn nogal wellustige boek “Les Flamandes”.
Over het scheepvaart- en visserijmuseum, over palinggerechten, over Marnix Van Sint-Aldegonde en zijn kasteel in Bornem en gebeurtenissen tijdens den oorlog. Op het eiland tussen zeekanaal en Rupel aan de overzet leerden we van een jonge Zweed enkele woorden Zweeds.
De derde dag fietsten we door de geschiedenis van de steenbakkerijen met duiding van Bob over het hoe en het waarom van de kwaliteit van de pannen en de stenen. Dit erfgoed vulde ons gemoed door oude verhalen en de vele rode tinten van daken en gebogen muren.
Maar wat ons vooral zal bijblijven is de ontvangst door de zoon van Antoine in Korbeek-Lo en ’s anderendaags door Robrechts zus Mieke en schoonbroer Robert in Outgaarden. Alles kreeg voor ons een betekenis door de gastvrijheid. We vonden er weldadigheid en intimiteit.
We genoten van de sensibiliteit van een gesprek dat uitmondt in tevredenheid. Buiten kijf staan ook de ontmoetingen bij de V.O.F. waar het gastvrije verhaal vooral de vrouw is: Martine Deschepper in Wichelen, bij Rudi en Martine Dierckx in Aartselaar, bij Lieve en Bert. Emmers in Leuven en bij Lieve Daelman in Meldert.
De laatste dag reden we door de geboortestreek van Eddy Merckx over heuvels met wijnhellingen en vooral veel fruitboomgaarden. De telers waren aan het oogsten in de gietende regen, terwijl wij hen voorbijfietsten in regenkledij.
We dokkerden langs kasseihellingen over robuuste kasseien met hun typische roestbruine kleur. Ze lagen te blinken in de regen en werden glad door het natte leem. We zwoegden door holle wegen. Het zijn diepe geulen met begroeiing op de flanken. Ze werden geboetseerd door erosie van het regenwater en het vele gebruik van mens en dier. Bij het passeren van het kasteel van Horst waanden we ons in de middeleeuwen en op de markt van Tienen konden we genieten van het vakmanschap van het brouwen van bier in de vele brouwerijen van het Hageland.
Lang konden we er niet vertoeven, want tussen 4u en 5u werden we verwacht bij Mieke en Robert in hun vierkant hoeve in Outgaarden. We hoorden er dat zij een afspraak hadden gepland voor ons met hun dochter Saar en Geert in hun nieuwe woonst. Robrecht beweerde dat hij Saars preferente oom is en toonde aan waarom en hoe de hoeve voor hem een knooppunt is van verleden en toekomst. Het is typerend voor Robert om op de proppen te komen met een archief waarmee hij aantoont de spiritualiteit van Robrechts vader: “Alles voor Vlaanderen en Vlaanderen voor Christus”.
Toen de duisternis viel wipten we binnen in Houthem bij Saar en Geert en hun twee lieve kinderen vertederden ons, wij drie ouwe knarren. Onze trektocht eindigde die dag in Meldert. Het was donker en zonder de gps van Bob hadden we nooit, Overhemstraat, 24, gevonden. In het gastenhuis stonden de deuren wagenwijd open en een brief heette ons welkom, want de gastvrouw was bijlange nog niet thuis.
Zaterdagmiddag namen Bob en Robrecht in Leuven de trein naar Brugge en Antoine spoorde naar Antwerpen. Thuis in Sint-Andries kreeg Robrecht de hartverwarmende telefoon van zijn zus: “Je hebt twee toffe vrienden! Hou ze in ere”. We danken de Vrienden op de Fiets logeergezinnen, want op ieder adres werd ons een wereld aangeboden met verhalen over reizen, schone kunsten, kinderen en kleinkinderen, proeverijen naar ieders wens.
2022 Fietstocht Charente-Maritime Vendée & Les Iles
Met Antoine, Pol en Bob
Beste vrienden,
We zijn goed en wel terug. Onze 15-daagse tocht is een 18-daagse geworden met dank aan de Ryanair staking. Zoals verwacht is het een uitzonderlijk prachtige maar hete tocht geworden. We hebben het programma met rondritten op de eilanden Oléron, Noirmoutier met de passage du Gois en zelfs tweemaal Ile de Ré, welke wij volmondig het allermooiste vinden, rondgefietst. De Vendée en de Charente-Maritime hebben gebracht wat wij beoogd hadden. Natuur, zalige fietswegen langs de Océan, door de bosduinen en de Marées. Vergezichten zonondergangen en rustige vissersdorpjes.
Ja natuurlijk hebben we overvloedig genoten van oesters en mosselen en van het plaatselijke vocht. De bijkomende verplichte dagen brachten ons zelf wat cultuur.
We moeten alle B&B ’s en verblijven danken, maar het meest onze B&B -madam Sophie van Villa Andrée in La Rochelle die ons de drie bijkomende dagen, ondanks haar voorgenomen vakantie, toch onderdak heeft bezorgd. Uiteindelijk is onze tocht geëindigd met meer dan 1000km en hebben we drie dagen in een zinderende hitte van +/-36°C, iets meer onze krachten moeten aanspreken. Later volgen er verslagen en PowerPoint’s op mijn blog.
2022 Aankondiging 15-daagse Fietstocht Charente Vendée & Les Iles
.
2022 Aankondiging 15-daagse Fietstocht
Charente Vendée & Les Iles
Met de Bende van Bob
Beste vrienden,
Zaterdag 11 juni is het zover. Deze keer vertrekken we met 3 man Antoine, Pol & Bob vanaf Charleroi naar La Rochelle. We willen hoofdzakelijk de Vélodyssée ttz de Océan-kustfietsroute volgen.
We starten in La Rochelle fietsen op Ile de Ré. We volgen dan noordwaarts de kust van La Véndée tot op het eiland Noirmoutier. Na de “Passage du Gois” gaat het zuidwaarts langs de kusten van de Charente-Maritime tot op het eiland Oléron en tot aan de monding van de Gironde tot Royan.
Het wordt een natuurtocht met Océan, polders en duinen. Met vele kleine vissersdorpjes waar we overvloedig willen genieten van oesters, fruits de mer en mosselen.
Op zaterdag 25-06 hopen we terug te komen naar Charleroi met Ryanair.
De tocht is ongeveer 900km met +/- 70km per dag.Onze overnachtingen zijn gereserveerd bij B&B ’s en enkele hotels.
Later volgen er verslagen en PowerPoint’s op mijn blog.
In het voorjaar 2022 fietste de bende van Bob naar Nederland om de Maas Oostwaarts te gaan verkennen. De start lag aan het station van Berchem waar Antoine stond te wachten op zijn drie vrienden uit Brugge, Bob, Pol en Robrecht. Het was toen maandag, 25 april, 11u. We fietsen niet elektrisch en door onze gemiddelde leeftijd van 78 lentes werd er bij de voorbereiding van fietstochten voortaan gekozen voor minder hoogtemeters en km per dag maar de bezieling blijft hetzelfde: lekker eten en drinken, met de mensen praten, aandacht voor bezienswaardigheden.
Eerst ontdekten we een stukje groene rand van het onstuimige Antwerpen langs de rivier de Grote schijn in het Rivierenhof. Daarna volgden we de paden langs het Fort van Wommelgem en het fort van ’s Gravenwezel, ooit behorend tot de fortengordel rond Antwerpen maar nu oases van rust en groen. Was het met voorbedachten rade dat Bob de route langs Westmalle had uitgetekend? In Westmalle staat een cistercienserabdij waar paters in hun abdij trappistenbier brouwen. Een trippel of een dubbel van ’t vat? We hielden halt om te proeven en stilden onze honger met een dikke snee bruinbrood met erboven op een cm dik plak hoofdvlees besmeerd met mosterd.
Ook Merksplas met de voormalige landloperkolonie en vandaag werelderfgoed was een van de topo’s van de dag. De lanen lopen er loodrecht doorheen de bossen vol naald-en loofbomen. Vanaf Merksplas kwamen we in een vennenlandschap, een mozaïek van ondiepe waterplassen, heide en hooiland met kievieten en tureluren. Na 65 km kwamen we in het Nederlandse Baarle Nassau met zijn grillig grensverloop over wegen en door huizen, ooit een eldorado voor smokkelaars en zijn eigenaardigheden in de voorbije coronatijd. Alhoewel er regen werd voorspeld, zagen we geen druppel nat. Alles was naar wens verlopen en we werden met open armen ontvangen door Harry en Wilhelmien in hun kraaknette boerderij. We proefden van heerlijke gerechten, terwijl de gastheer Harry zijn knowhow over waterbeheersing met ons deelde, het conflict van zoet en zout in Zeeland, overstromingsgebieden langs de Maas en onderhandelingen met landbouwers en Belgen. Bij het ontwaken ’s morgens werden we omhelsd door de lente en de geur van het ontbijt nodigde uit om Bourgondisch te genieten.
Vanaf hier begon het fietsparadijs door Nederland. We maakten onze fietsen klaar en volgden het rechte fietspad, Bels Lijntje, door wielerfanaten gekend als het rechtstreekse fietspad tussen Turnhout en Tilburg. Het schijnvliegveld De Kiek (1940-1945) ligt erlangs waar de Duitsers nepstartbanen, bunker, nephangars, nepvliegtuigen bouwden om de Engelsen te misleiden. Er staat een kunstwerk dat ons doet nadenken over oorlog en nu vooral wegens de oorlog in Oekraïne. Hoe is het mogelijk dat ideologieën gebruikt worden om oorlogen te motiveren of aan te wakkeren?
Omtrent de noen passeerden we westwaarts Tilburg en noordwaarts de Loonse en Drunense duinen, een uniek beschermd gebied gevormd door stuifzand. Op loopafstand ervan in Kaatsheuvel ligt het drukbezochte themapark, de Efteling. We dwarsten even verder een natuurgebied met heide en bossen ontstaan door omvorming van landbouwgrond door de natuurvereniging natuurmonumenten. Het is een stiltegebied met een natuurbegraafplaats. “De stilte van de natuur heeft veel geluiden” schreef Henriette Roland Holst. Naast de vennen zijn er ook weidegebieden waar oerossen grazen. Antoine vertelde dat de oerossen er nuttig zijn tegen overdadig struikgewas in de weilanden.
In Drongelen kwamen we aan de Maasbedding en we fietsten verder kriskras doorheen een kluwen van wateringen. We lieten al de oeververbindingen voor wat ze zijn en concentreerden ons op sporen van een lang verleden in Heusden. Het is een gerestaureerde vestingstad met molens op de wallen en een oude stadshaven waar ooit een scheepswerf was en nu vandaag een mooi jachthaventje. Het was er heerlijk op het terras van de met zon overgoten vismarkt. Er staat een volledig bewaard gebleven gebouw, de Visbank, een open galerij met Dorische zuilen waar ooit vis werd verhandeld. Vanaf Well met zijn imposant middeleeuws kasteel en tienden schuur werd de dijk waar we fietsten klimmend en met de gure noordoostenwind op kop werd het even uitblazen op het hoogste punt.
Het toeval kon niet groter zijn, want op het hoogste punt stond een plakkaat met de naam Hondneststraat erop en daar moesten we zijn om er te overnachten bij V.O.F. Mevr. Els Hofmans van der Kroef. We maakten er kennis met lokale tradities, het ambacht van hoefsmid en het verhaal van de kleine gemeenschap Hedel met 5000 zielen en 3 geloofsgemeenschappen met ieder zijn kerk, zijn school, zijn speelterrein. Het was er toen die avond ook Prinsjesdag en het jong volk trok zingend door de straat oranje gekleurd.
Op dag drie loopt het parcours verder langs de meanderende Maas eerst over de Maasdijk. Overal zie je bossen waar bomen en struiken in het water van de Maasvallei gedijen en daardoor de omgeving zijn charme krijgt waarvan men kan genieten vanop verhoogde paden afgebakend met laagstammige eiken en essen. Veel huizen hebben strooien daken en liggen even hoog als de rijweg.
De centra van vele dorpjes waren afgezet, want overal waren er kinderstoeten, rommelmarkten, braderieën, spelende fanfares wegens koningsdag. De dorpjes liggen langs de Maas als een slinger met kralen. Nu en dan trok een molen, een hoeve met een groot dak, een kasteeltje onze aandacht maar ook Lith die we in de verte zagen liggen aan het brede water. Daar zouden we even verpozen. Het mooiste moest nog volgen, de Ravensteindijk. Langs Maasduinen hebben boerenmensen een afwisseling van bossen, weilanden, akkers, waterpartijen gecreëerd met als resultaat een weidse omgeving van rust en mooie landschappen. Het is ook een overstromingsgebied, want de Maas met zijn wisselende waterstanden vormt ook een bedreiging voor omwonenden en men doet er dus aan dijkversterking en rivierverruiming.
Ravenstein zelf is een mooi en bewaard vestingstadje met zijn muren kazematten, burcht, en op het hoogste punt een molen waar alleen maar streekbieren van de lokale brouwerij ‘Wilskracht’ worden geserveerd. Na 70 km begint de omgeving heuvelachtig te worden. We naderden Mook, een dorpje met pittoreske ligging aan de Maas en de kleurrijke Mokerheide die boven de horizon uitsteekt. Bij het binnenrijden werden we geïnformeerd door een bord dat er in Mook overblijfselen zijn van een Romeinse villa. Maar veel meer leerden we bij V.O.F. bij Mevr. Tanja Merkelback op deze woensdagavond en donderdagmorgen.
De Romeinen hebben vanaf Mook tot Venlo rond velden en langs wegen een vlechtwerk gemaakt van meidoornhagen als hindernissen. Is het erfgoed vandaag? Ze zijn zeker nu belangrijk voor het in stand houden van een microklimaat en vormen een uniek gesloten landschap. Hoe mooi zal het niet worden in de maand mei met de witte bloesems op al die hagen. ’s Avonds waren onze gastvrouw – en heer zo vriendelijk ons te vergezellen een aantal kilometer verderop naar een jachthaventje om er heerlijk te vertoeven. De terugweg was feeëriek doordat de pas verdwenen zon tussen de schaduwen heen nog even de lucht en het water van de Maas met een rode gloed liet glinsteren.
Na het ontbijt en de gebruikelijke fotosessies sprongen we weer gepakt en gezakt op onze stalen rossen. De mokerheide, kleine kerktorens van achter de bomen en de vele meidoornhaagjes fleurden ons traject. De max van de dag was dorpje Arcen met zijn driehoekig, Keltisch marktpleintje, zijn kasteel met tuinen en een watermolen als blikvanger. Ook aan jachthaventjes ontstaan door een spel van natuur en mens is het er heerlijk verpozen. Die dag werd ook onze bewondering gewekt voor de Nederlandse knowhow omtrent waterbeheersing door het stuw- en sluizencomplex van Sambeek. Venlo was die dag onze eindbestemming. De stad ligt nabij de Duitse grens en de Maas vloeit er door de binnenstad en vormt er een breed spoor met heel veel groen. Er is er trouwens ook veel horeca en dat was veel belovend.
Aan het water In het restaurant Sur Meuse waren de asperges over heerlijk. Het ligt op loopafstand van het Lambertusplein met zijn statige herenhuizen waar ook ons gastadres is bij Mevr. Carolien van Rhijn. Er waren daar ook nog 2 andere gasten met verhalen over tochten naar de monding van de Maas.
’s Anderendaags (dag 5) fietsten we verder stroomopwaarts en het verval van de Maas werd steeds groter. We merkten het aan de sluizen van Roermond en Maasbracht. Vooraleer we aan het Julianakanaal kwamen, in de drukte van een economische slagader, stopten we in Asselt aan een oud Romaans kerkje mooi gelegen op een hoogte en in de absolute stilte.
Bij het dwarsen van het lateraalkanaal in Roermond deden we wat binnenvaartkennis op en beseften tevens hoe zandwinning overal waterplassen deden ontstaan die nu voor veel waterrecreanten gedroomde vakantiebestemmingen zijn. De Maas wordt er ook gebruikt als waterkrachtcentrale en is energiebron voor de handelsstad Roermond. In het smalste stukje Nederland hielden we een ludieke fotostop. Met amper 4,8 km breedte doet men er nog altijd aan zandwinning. Gelukkig vullen ze de putten terug op met andere grond. Vlak bij de grens met België ligt Roosteren tegenover Maaseik. Het is een piepklein dorpje met een groot kasteel en een zorgboerderij waar mensen met een beperking er een thuis vinden. Daar zijn we even langs geweest en reflecteerden hoe belangrijk het is om een dagbesteding te hebben en sociale contacten. Trouwens voor iedereen en in het bijzonder voor wie beperkt is heel belangrijk.
Onze eindbestemming die dag was Stein-Elsloo. Op de hoge steile oevers van het Julianakanaal staan veel schapen te grazen. Een schapenkoteletje van hier zou wel eens kunnen smaken en in het restaurant ’t Veurletste waren ze overheerlijk. De plaatselijke karnaval vereniging heeft er zijn lokaal. Nederlands Limburg is gekend voor dergelijke uitbundigheid. Maar ook die avond, 29 april, was er een aanstekelijke ambiance. Ons bed met ontbijt lag op een aantal meters van de grens Nederland-België bij Mevr. Isabel Hendrix. We sliepen er heerlijk op de zolderkamer. Het is zaterdag, 30 april. Zoals iedere morgen brieften we de trajectkaartjes door Bob prachtig uitgetekend met hotspots. In Stein namen we voor de vijfde keer en laatste keer afscheid van een gastadres en keerden huiswaarts.
Vanaf hier heeft de Maas een kerf gemaakt en manifesteren zich terrasvormige hoogteverschillen tot in Maastricht. In Maastricht zijn een aantal highlights te bezichtigen. Er wordt wel eens geroepen dat het Vrijthof het mooiste van Nederland is. Die dag was het op een koppenlopen en moeilijk om zich een weg te banen met de fiets tussen al die toeristen en derhalve hebben we maar een glimp gezien van het Vrijthof. We hebben echter wel genoten van een appeltaart op de mooie markt met zicht op het klassieke stadhuis. Eenmaal buiten Maastricht volgden we de mergelroute en reden even door het beschermde dorpsgezicht van Eysden gelegen op de rechteroever van de Maas en in de verte lag heel zichtbaar Lische op de linkeroever, een economische activiteit van cement, kalksteen en klinkers. Tussen de Maas en het Albertkanaal zijn we weer in België maar in Wallonië zijn fietsknooppunten moeilijk te vinden en is klimwerk onvermijdelijk.
Toch geraakten we in Herstal, herkenbaar aan beboste terrils, en langs de Maas waar vervallen fabriekspanden naweeën zijn van een economisch verleden. We kwamen meer en meer in de dicht bewoonde wereld van Luik. Dankzij het talent van Pol om zich in een stad te oriënteren vonden we onze weg langs het drukke autoverkeer in het stadscentrum. We gingen definitief in de remmen aan Gare Guillemins, een indrukwekkende constructie gemaakt van staal, glas, wit beton en blauwe hardsteen. Op tijd namen we de trein naar Brugge na een week fietsen met Pol, Bob, Antoine en Robrecht en met herinneringen aan het beeldschone Limburgse landschap door de Maas gesculpteerd.
Dag 17 Cambrai - Tournai/Brugge 26-06-2014 & Epiloog
Dag 17 Cambrai - Tournai/Brugge
26-06-2014
’t Is vandaag al onze laatste dag op deze grote tocht van 2014. Zouden de Fransen hun Wereldbekermatch verloren hebben ? Ze hebben ons rustig laten slapen. We hebben geen hysterisch getoeter noch geschreeuw gehoord! Het TV toestel op onze kamer laat ons weten dat er gelijk gespeeld is, de Franse ploeg heeft blijkbaar teleurgesteld.
Wat ons echter meer interesseert is het weerbericht. Het blijft zonnig en tussen de 20 en 24°C. We hebben al 17 dagen geluk. Ons regenzeiltje zit nog steeds onderaan in de fietszakken. Zoals gisteren afgesproken zitten we om 7h45 aan de ontbijttafel. Onze hotelbaas heeft het druk, blijkbaar zijn al zijn gasten tegelijkertijd in de eetzaal.
Terwijl we genieten van het uitgebreid buffet, overlopen we onze reisweg voor vandaag. 135km tot Brugge zien we echt niet zitten, wetend dat Antoine dan nog 2h moet sporen tot Beveren-Waas. We beslissen onze fietstocht te beëindigen in Tournai, waar we toch voorbij moeten. ’t Zal ook nog wel +/-70km zijn en dan kunnen we via Kortrijk naar huis sporen.
We verlaten “La Chope” richting brug over het kanaal naar de Schelde. We volgen het jaagpad bij “l’Ecluse 18” tot buiten Cambrai. Het fietspad naast het water is niet in zo’n beste staat. Toch stampen we er lustig op los. Na een 10-tal kilometer verlaten we het kanaal richting Pallencourt. We kruisen het kanaal de la Sensée en onmiddellijk erna het Canal Dunkerque-Escaut.
Het is kronkelen door uitgestrekte velden tot Abscon. Bij kilometer 25 volgen we “Voie verte de la Plaine de Scarpe” tot Marchiennes. Na dit dorp sukkelen op enkele Paris-Roubaix stroken van het
“ Forêt Domanial de Marchiennes” beter gekend als het “Bos van Wallers”. Tot Orchies is het over de kasseien dokkeren, Mijn maatjes weten dat ik mij op deze wegen in mijn nopjes voel.
Op een grotere versnelling laat ik met de handen losjes op het stuur de fiets haar werk doen. Wanneer ik in een langzame bocht achter mij kijk, weet ik Pol en Antoine in de verte te ontwaren. Eenmaal op de asfaltweg in het dorp is het wachten op mijn vloekende vrienden. Ik moet hen beloven dat dit de laatste moeilijke strook van onze tocht was. Bij de eerste de beste stopplaats zal ik hen moeten trakteren…..
Wanneer we het dorp Mouchin voorbij rijden zijn we aan de grens. Nu volgen we de grote baan tot Rumes. Iets verder in Froidmont buigen we af en nemen de Chaussee de Douai tot Tournai. Vóór we de stad binnen rijden stoppen we bij het eerste het beste café…..We vieren het einde van onze tocht met enkele Duvels en laten de bazin een paar panini's klaarmaken.
Nu we in Wallonië zijn moeten we geduld oefenen, het duurt en blijft duren eer we de schamele broodjes kunnen verorberen……
We dwarsen de stad Doornik, rijden over de prachtige marktplaats. Daarna kruisen we de Schelde en komen aan het station. We hebben nog juist de tijd om kaartjes te kopen en ons en de fietsen op de trein richting Kortrijk te hijsen.
In het station van Kortrijk moeten we afscheid nemen van onze vriend Antoine. Hij dient zich te haasten om de trein richting Antwerpen te halen. Pol en Bob hebben alle tijd eer ze aansluiting naar Brugge hebben…..Anderhalf uur later is onze onderneming compleet ten einde en zijn we goed en wel, gezond terug thuis.
Afstand: 69km Totaal : 1390km
Weer: Zon, af en toe sluierbewolking +/- 21°C
Wind tegen 3 BF
Epiloog
Vrienden, Pol en Antoine bedankt, jullie zijn fantastische fietsmaten.
Hugo we hebben je ongelofelijk gemist maat! Elke dag dachten we, wat zou onze ouderdomsdeken genieten van de natuur en de vele vogels en dieren, die we gezien hebben op deze tocht...
Spijtig, ‘t is alweer voorbij!
Het was een loodzware, te lange tocht. De strakke tegenwind, de warmte en de bar slechte bijna onberijdbare weggetjes hebben ons afgemat. Nooit eerder waren we bij onze thuiskomst zo uitgeput. De jaarlijkse langeafstand fietstochten zijn voor ons een zegen van vrijheid. Het doet mij erg veel plezier om telkens de waardering voor het voorbereidend werk te ervaren.
Nu is het verlangen naar de volgende tochten in 2015.
Onze voorbereidende weektocht zal ons naar Boulogne-sur-Mer brengen via de Côte d’Opale; We komen terug langs de Noordzee Route via Saint-Omer.
De voorbereiding voor onze grote tocht 2015 is bijna klaar.
In juni 2015 willen we een 14 daagse fietstocht “Rond Nederland” maken.
Eén vlakke tocht waarbij onze vriend Hugo de “Bende” opnieuw compleet zal maken.
Het is 8h30 wanneer we in het eetzaaltje aanschuiven. Het fenomenaal zicht op de vallei en de benedenstad is enig. Er hangt een nevelsluier aan de horizon. Het beloofd opnieuw schitterend fietsweer te worden. Bernard heeft ochtendcorvee. Onze ontbijttafel staat overvloedig gedekt, we kunnen onmiddellijk aanvangen met eten . Wanneer onze B&B eigenaar de koffie brengt, begint hij de toestand van de bovenstad Laon, aan te klagen.
De kernbewoners zijn niet te spreken over het stadsbestuur. Deze hebben helemaal geen aandacht voor de historische stad. Enkel de industrie en de ontwikkeling van de benedenstad, waar de meeste bewoners verblijven, krijgen hun aandacht. Een echte schande, beweert Bernard. Straks moeten we nog in opstand komen, zo kan het niet verder.
De meer begoede voormalige bewoners ontvluchten de stad….Wij moeten de arme man zelfs opbeuren, hij is er ondersteboven van. ……
Hoog tijd om te vertrekken. Het wordt nog een hele klus om de fietsen en onze bagage naar boven te sleuren…. We hebben precies een betere conditie dan onze gastheer, die ons hijgend blijft uitwuiven.
Gedaan met het mooie uitzicht vanaf de stadswallen. We dalen aan grote snelheid naar de benedenstad en rijden richting La Neuville. Vandaag fietsen we dwars door Picardië. Het beloofd een dag vol afwisseling te worden. We moeten straks naar hoogvlakten klimmen om af te dalen naar het kanaal de Saint-Quentin. Het gebied is hoofdzakelijk bezaaid met uitgestrekte graan- en koolzaadvelden.
Na enkele rustige baantjes met hier en daar slordige boerderijen, fietsen we na Vivaise rond een afgedankt vliegveld het “Base Aérienne Laon-Couvron”. Een vliegveld gebouwd op het einde van WOI. De basis speelde een grote rol in WOII en is sedert enkele jaren compleet opgedoekt door besparingen bij het leger.
In Monceau-lès-Leups kruisen we de Autostrade A26. In een verlaten dorp Pont à Bucy rijden we over de rivier “La Serre”. Na Séry-lès-Mézières komen we in de vallei van de Oise. Wat een prachtige groene oase van rust. Op een smal weggetje moeten we plots uitwijken voor een naar ons toekomende wagen. De auto stopt op een brugje en de inzittenden doen ons halt houden. De vrouw denkt dat we de weg verloren zijn. De man wilt weten waar we heen moeten. We krijgen een niet te stuiten uitleg, zowel van de vrouw als van de man. Uiteindelijk spreken ze elkaar tegen en ’t wordt een onverstaanbare woordentwist tussen het echtpaar. Ik tracht ze te bedaren, toon ons routeboek en stel hen gerust. “Bedankt voor die mooie uitleg, we vinden het wel”. Wat een bizarre situatie!
We verlaten de groene vallei en komen enkele minuten later in het gehucht Berthenicourt bij een T-kruispunt. Zowel onze kaart als de gps geven rechtdoor. Naast een boerderij is er een karrenwegel of liever een oprit, moeten we wel langs daar? Hadden we daarstraks niet beter naar de uitleg van het echtpaar geluisterd !!!
Na overleg besluiten we de wegel rechtdoor te nemen. Niets vermoedend beginnen we aan een cyclocrossparcours. De weg is zanderig, na enkele honderden meter overgroeid met hoog gras en onkruidstruiken. Zoals steeds, rij ik op kop in zo’n situatie en houd het tempo gestaagd hoog genoeg. Het is uitkijken want iets verder is het zandbaantje bestrooid met steenbrokken als opvulling van diepe wielsporen. Gaat bergop en ’t wordt op de trapperslopen en de obstakels ontwijken……Feitelijk voel ik mij in mijn nopjes!
Plots sta ik boven aan een spoorlijn en houd halt. Mijn vrienden zijn echter niet gevolgd. Ik zie ze zo’n 300m achter mij beneden stilstaan.. Ai wat is er gebeurd ? Terug naar beneden dus. Pol kan zijn lachen niet bedwingen terwijl Antoine er beteuterd bij staat! Ik zie wat er gaande is….Antoine zijn klikpedaal met de trapas hangt aan zijn schoen te bengelen. Pol onze techniekspecialist lost de zaak op, de as wordt op zijn plaats geduwd en de spanbout aangetrokken. Maar ohwee na honderd meter is de trapas er opnieuw af. Nu zien we dat de bout, bij het verwijderen van verdroogde modder, nog harder kan aangespannen worden…..Hoera zaak opgelost! Iedereen blij….Maar Antoine zal bij zijn thuiskomst in onkosten moeten vallen! Het wordt echter nog kilometers lang ploeteren op de bijna onberijdbare wegel. Onverwachts komen we op een soort Paris-Roubaix weggetje waar de onregelmatige keien bestrating erin gegooid zijn en compleet overgroeid met onkruidtakken. Gelukkig zien we enkele honderden meters van ons een boerderij. Nog iets verder zijn we in het dorp Itancourt terug op het asfalt. We zijn alle drie rood aanlopend van de helse inspanning en dolblij dat we die 10km ellende overleefd hebben. Hoog tijd om onze dorst te lessen.
Na enkele bochten zien we in het dorp “Le Thiolet” en stormen het café zonder nadenken binnen. We bestellen voor elk een biertje. Bij grote dorst smaakt alles, ook het wat fletse plaatselijke gerstenat. Toch willen we iets pittiger en wonder madam heeft Leffe. We bestellen bruin brood met kaas en hesp. Na 40km zware kilometers is het ondertussen 12h00 en hebben we een rust- eet- en drankpauze meer dan verdiend, menen we.
Het is 13h00, de plicht roept, we moeten verder. We zijn nog niet eens half weg! Pol gooit ongewild de geraniums van de vensterbank van het café. ’t Wordt nog een hele karwei om alles opnieuw in orde te krijgen. Na Neuville-Saint-Amand komen we aan het Canal de Saint-Quentin. De brandende zon staat pal boven ons. We hebben nu 60km en beslissen de stad te bezoeken…..
Langs een statige avenue rijden we recht naar het centrum tot bij de kathedraal. Saint-Quentin is bijna volledig verwoest in WOI. De basiliekkerk is bijlange niet zo indrukwekkend als deze in Reims. Het is een somber grijs lomp gebouw. Binnenin, is enkel het vloerlabyrint opvallend, voor de rest is het een grote ruimte zonder (!) ziel.…..
Na een babbel met Engelse fietstoeristen stappen we door de winkelstraat naar een marktplein. Op het plein kunnen we het niet laten om een terrasje te doen. Lekker onder de parasols smaakt de frisse Leffe heerlijk. We hebben de indruk dat alles er wel een beetje Vlaams uitziet, zeker de bouwtrant van het “Hotel de Ville”. ’t Valt ons nadien moeilijk om terug in actie te geraken.
We fietsen terug naar het kanaal en volgen richting Base Nautique. Na l’Etang d’Isle zijn we op de Voie Verte du Canal de St-Quentin. Dit kanaal verbindt de Schelde met de Oise en is 105km lang. De trekweg is mooi geasfalteerd en het is een plezier om op die vlakke weg aan een strak tempo goed te vorderen. Hebben we teveel geboft ? Vanaf Morcourt wordt het heel wat anders. We moeten door grof grind met kuilen, soms is het op het gras een beter spoor zoeken.
Hierop blijven rijden zien we niet zitten en verlaten het slechte jaagpad. Ook dit kanaal verdwijnt onder de grond. We fietsen op D718 naast het “Souterain de Riqueval”. Het is een scheepstunnel, van 5,5km lang waar hoofdzakelijk pleziervaart met een elektrisch gevoede kettingsleper door getrokken wordt. De doorvaart duurt bijna 2h à 3km/h, wij zien echter geen activiteit!
In Bellenglise volgen we een heuvelende drukke steenweg tot Le Catelet. De aan grote snelheid voorbij snorrende auto’s en vrachtwagens maken het heel gevaarlijk. Gelukkig kunnen we bij km 70 langs een wegel die sakkerse drukke baan verlaten. In het begin is de wegel goed te berijden maar na 2km moeten we tussen stallen op een enorm grote maar slordige boerderij een pad zoeken. Het wordt opnieuw een cyclocross parcours zoals deze morgen. Voortdurend traag klimmend tot op een plateau. We houden halt. In de verte zien we de torens van Cambrai. Na enkele vervelende kronkels tussen hogere hagen komen we plots op een smal keienbaantje richting Crèvecoeur. Het “Chambres d’hôtes Ferme de Montecouvez” waar we op onze Elzastocht in 2010 een nacht gesleten hebben, vinden we niet terug. We hadden nochtans graag de sympathieke uitbaters gegroet.
Gelukkig krijgen we nu een ferme afdaling op een holle weg met Paris-Roubaix keibestrating…..Het kan ons niet deren we zijn het al meer dan gewoon. Na 92km zwoegen en afzien als de beesten belanden we aan ons hotel “La Chope” aan de rand van Cambrai. Het is enkele minuten vóór 18h en ’t hotel is nog gesloten. Terwijl ik telefonisch oproep komt de uitbater aangereden en krijgen we onmiddellijk een ruime goed ingerichte familiekamer.
Na een flinke douche staan we te popelen om gezamenlijke van onze laatste avond te genieten in de stad. We wandelen naar het fraaie centrum. De Franse voetbalploeg speelt deze avond een Wereldbeker match. We kunnen er niet naast zien. Op elk pleintje of hoekje staan gelegenheidsterrasjes met grote TV schermen. Er heerst al een te luidruchtige sfeer.
De voetbalgekken lopen blauw-wit-rood geschilderd en gekleed, vele hebben al duidelijk te diep in de bierbekertjes gekeken. Niettegenstaande vinden we, niet ver van de grote markt een rustig terrasje. Na enkele aperitief biertjes wordt het tijd voor ons laatste avondmaal van onze tocht 2014.
We stappen, zonder veel nadenken, het restaurant “La Taverne de Lutèce” binnen. Er heerst een gezellige aangename sfeer, het kleine zaaltje zit bijna compleet vol. We bemachtigen een tafeltje en genieten van een uitgebreid avondmenu. Na een ijstoetje, een likeurtje en een lange babbel met enkele toeristen wordt het heel laat eer we terug sukkelen naar ons hotel.
We vrezen veel getoeter en gezang van de Franse voetbalsupporters en gebruiken onze oordopjes….Zeker is zeker! Slaapwel na zo’n bewogen dag.
Ons routeboekje voorziet voor vandaag 115km. We hebben met Carmen afgesproken om rond 7h30 te ontbijten. Onze gastvrouw heeft al enkele gasten
mogen uitwuiven en ze komt ons vlug bedienen. We hebben gelukkig een flink ontbijtbuffet. Afrekenen en vertrekken.
Om 8h15 nemen we afscheid van Madame Carmen en we fietsen richting centrum. Het is nog fris, maar de zon is al van de partij. ’t Beloofd opnieuw een schitterende dag te worden. De gps brengt ons dwars door het centrum tot aan het Canal de la Marne. We zullen zover als het kan dit kanaal met de Voie Verte erlangs, trachten te volgen. De Champagne- streek is heuvelachtig maar we merken er gelukkig niets van op de trekweg.
Niettegenstaande het jaagpad als fietsweg “ Voie verte “ wordt aangegeven stellen we vast dat het een karrenweg is. Kilometers aan een stuk is het opletten en de berijdbare stroken tussen het gras opzoeken. Gelukkig is het droog. ’t Zou anders nogal een slijkboeltje geweest zijn. In Condé-sur-Marne hebben we 20km. We moeten over een brug door een industrieterrein naar een op een T-aansluitend kanaal. We verlaten de Marne, en volgen nu het Canal de l’ Aisne à la Marne naar Reims.
Na een reeks sluizen, die mechanisch worden bediend, vorderen we veel sneller op een brede kiezeltrekweg. Dit kanaal is 58km lang en verbindt zoals zijn naam het aangeeft de Marne met de Aisne tot in Berry-au-Bac. Door een bosrijk gebied rijden we voorbij Vaudemange naar Billy-le-Grand. Op deze plaats moet het kanaal door de Mont de Billy. De tunnel is 2,3km lang en was vroeger uitgerust met een eindeloze kabel met een trekhaaksysteem. De schepen moesten aanpikken en werden zo door de tunnel gesleept. De kabel werd aangedreven door een stoommachine. Dit is al lang niet meer zo, nu varen de schepen er op eigen kracht traag door. Er is wel eenrichtingsverkeer en geautomatiseerde verlichting binnen de smalle pijp.
De trekweg langs het kanaal is een GR (Groot Routepad) voor de Santiago de Compostela pelgrims, op weg naar het bekende verzamelpunt Vezelay in de Bourgondië. We rijden op een hoger gelegen kiezelpad naast de tunnel. Links van ons zien we op de hellingen champagnewijngaarden.
De zon brandt ook al is de temperatuur matig. Het is opnieuw dikwijls stoppen en smeren. We hebben geluk, de vele hoge begroeiingen langs het kanaal breken de nog steeds vervelende tegenwind. Na een 10 tal sluizen, komen we aan een plezierjachthaven bij een verbreding van het kanaal in Sillery. Na 45km is het hoog tijd voor ons traditionele aperitiefmoment, op een terras van een havenkantine. Vlak naast de plezierjachthaven zien we een groot WOI kerkhof. Er liggen 11.000 gesneuvelden van de WOI-veldslagen rond Reims.
Enkele kilometer verder in Saint-Leonard rijden we regelmatig langs en door fabrieksterreinen tot we na 53km aan de plaat “Reims” zijn. Deze stad willen we absoluut bezoeken, maar hoe geraken we vanaf dit in de diepte gelegen kanaal naar de hoger gelegen straten? We hebben geluk, een naar ons toe fietsende mountainbiker wijst ons een fiets-voetgangerslift aan. Enkele minuten later staan we 7m hoger in het stadscentrum.
De grote oude stad Reims heeft een rijk verleden. Wat onmiddellijk opvalt zijn de rechtlijnige groene boulevards met druk tramverkeer maar wel autoluw.
Voor we de stad binnenrijden kunnen we niet voorbij een zonnig terras waar er ook kan gegeten worden. We ploffen ons neer, bestellen belegde sandwiches en lessen onze grote dorst. Het terras zit vol studenten, er heerst veel plezier. Wanneer ze eensklaps bijna allemaal tegelijk verdwijnen, blijven wij in alle rust nagenieten van een tegroot ijsdessert.
Na onze ietsjes te zware lunch willen we absoluut naar de Notre Dame kathedraal rijden. ’t Is niet moeilijk we zien de machtig grote kerk recht voor ons en worden er naar toegezogen. We moeten enkel de wel bijna geruisloze en snel rijdende trams in ’t oog houden. Wanneer we aan de indrukwekkende kathedraal komen worden we stil.
Wat een mastodont, wat een gigantisch voorbeeld van gotische kunst. Toch willen we binnen een kijkje nemen. We vragen ons wel eens af wanneer we uit zo’n overdreven rijkelijke kathedraal wandelen, wie heeft dit in feitelijk allemaal gefinancierd? Soms kunnen we blijven filosoferen over het Christendom en hun overdreven praal en pracht! Wij werden toch vroeger wijsgemaakt dat de religieuzen geloftes van armoede moesten afleggen? Elke dag zien we het tegendeel, zoals ook hier weer…. We begrijpen er niets van. Ze blijven ons toch nog altijd van alle kanten schaamteloos geld aftroggelen. Voor de armen, zogezegd! Maar hun opperhoofden blijven in de grootste weelde leven.
Lang genoeg getreuzeld, daar gaan we dan maar, want we zijn nog maar in de helft van onze dagtocht. Via het jaagpad komen we na Courey, Loivre bij 77km in Berry-au-Bac aan de Aisne. Het wordt een moeilijke bedoening om via de sluis van het ene naar het andere kanaal te geraken. We moeten de gps instellen om de goede richting te vinden na al dat bochtenwerk. We volgen het “Canal de l ‘Aisne” richting Genicourt.
In Pontavert hebben we 85km en moeten over het kanaal en iets verder over de rivier l’ Aisne. Gedaan met het volgen van oevertrekwegen . Na het dorp fietsen we door het bos op een weggetje (D19 Ferme-la-Rennaissance) naar “Plan d’eau Ailette”. Een kunstmatig meer in een moerasgebied met vele watersport- mogelijkheden en een Center Parcs. In het dorp Chambouille verlaten we definitief la Voie Verte en rijden noordwaarts naar Laon. Vanaf Bruyères-et-Montbéralt komen we op een zeer drukke hoofdweg. Op een rijtje is het uiterst rechts zelfs gevaarlijk. Toch blijven we aan grote snelheid doordrammen.
We zien van ver, op een hoogte, de stad Laon liggen. Dat wordt een hele klus om daar boven te geraken denken we. En of we gelijk hebben, om de stad te bereiken, is onze kleinste versnelling nog te groot. De laatste honderd meter is het de fiets duwen en te voet omhoog klauteren tot we op een soort tafelberg. De niet zo grote merkwaardige historische stad ligt +/-180m boven de omgeving. De benedenstad is verbonden met de bovenstad door een kabelspoor, voor voetgangers natuurlijk!
Het is zoeken om onze B&B te vinden. De gps laat ons halt houden! Zijn we wel op de goede plaats aanbeland ??? Na een poosje kunnen we een voorbijganger aanklampen en ja hoor we zijn juist. Ik doe een telefoontje naar de chambre d’hôtes uitbater. Bernard komt ons tegemoet want de B&B ligt zo’n 15m lager.
Langs een reeks trappen, achter andere woningen, zien we nu inderdaad “La petite Montmartre”……Waarom er geen aanwijzingplaatjes te vinden zijn is ons een raadsel. We moeten zo’n 75 trappen naar beneden, een hele onderneming met fietsen en bagage. Met de hulp van het gastgezin is de klus vlug geklaard en staan de fietsen mooi opgeborgen. Yannick en Bernard trakteren ons direct met een fris biertje op hun zonneterras.
Het vriendelijke stel is fier op hun prachtige en typische huis. Ze hebben het verbouwd tot een aantrekkelijke B&B aan de rand van de bovenstad. Het uitzicht op de benedenstad en de vallei in de steile tuinhelling achteraan is fenomenaal. Toch zijn we op loopafstand van het historische stadsdeel met kathedraal en winkelstraten. Het wordt een lange babbel en na onze was- en plasbeurt staan we te popelen om de stad te bezoeken.
Langs fel hellende kinderkopstraatjes komen we in een wel smalle winkelstraat. Het is 19h en de stad lijkt verlaten. We wandelen richting kathedraal. We hadden het ons heel anders voorgesteld. Vele woningen staan leeg en de ramen zijn afgesloten. De stad ziet er verloederd uit, een echte ramp menen we, voor zo’n historisch centrum. Toch wel spijtig dat hieraan niets gedaan wordt! Was Laon eertijds niet de residentiestad van de Karolingers ? Sommige grijze gevels brokkelen af en zijn met mos begroeid. In de goten staan zelfs struiken….Dat loopt slecht af, de Fransen zijn hun fierheid aan het verliezen.
De rare torens van de Notre-Dame de Laon trekken onze aandacht. Wat zouden die spookachtige beelden op de hoogste verdieping te betekenen hebben? Bij het portaal geven ze ons de oplossing 16 ossenbeelden zouden een huldebetoon zijn aan deze dieren. De ossen waren een hulp bij de bouw van de kerk. Allé dat zullen we dan ook maar geloven zeker! Of zijn het waterspuwers, een speelse ingeving van de architect, zoals er meer zijn! Wanneer we dichter komen horen we koorgezang. Ook al zijn we geen kerkbezoek- fanaten, toch blijven we een tijdje binnen, luisteren naar de hemelse gezangen van een repeterend gemengd koord…..Zouden ze de kerken zo hoog gemaakt hebben voor de goede akoestiek misschien, het klinkt in ieder geval fenomenaal.
Het is bijna 20h wanneer we het enige restaurant dat we op onze terugweg openvinden, binnen stappen. “Le Patio” met een rondborstige Italiaanse patron lijkt even verouderd als de stad Laon. We krijgen een aperitiefje en vragen er een kleine pizza bij als voorgerecht. De Italiaan stelt voor als hoofdgerecht iets “à la plancha” klaar te maken.
We doen niet moeilijk. Het zwaar dessert, maakt dat we met een dik buikje vertrekken loom vertrekken. We weten dat deze patroon zeker nooit een Michelin ster zal krijgen, maar toch zijn we tevreden.
Na 115km kilometers voelen we ons tot onze eigen verwondering, minder moe dan de vorige dagen. We vermoeden dat de hoofdzakelijk vlakke rit en de minder strakke tegenwind hier wel zou kunnen toe bijgedragen hebben. Het is bijna donker wanneer we aan de mooie B&B aankomen. Na nog een tijdje TV kijken….wordt het tijd om in de bedjes te duiken. Oordopjes zullen zeker nodig zijn ????
14 Dag 14 Brienne-le-Château - Châlons-en-Champagne 23-06-2014
Dag 14 Brienne-le-Château - Châlons-en-Champagne 23-06-2014
Onze lange nachtrust heeft iedereen deugd gedaan. Zoals afgesproken zijn we vol optimisme om 8h present in de eetzaal. Joël heeft de ontbijttafel klaargezet. Na wat aandringen krijgen we ook beleg en kaas. Anders was het een echt traditioneel ouderwets Frans “petit déjeuner” geworden. Onze hotelbaas was er precies wel op voorzien dat we meer dan enkele stukjes brood met confituur zouden wensen…..
Wanneer we hem vragen wat hier de voornaamste beroepsbezigheid is, kunnen we enkel teweet komen dat de bevolking hoofdzakelijk in de groetenteelt en de distributie van witte kool werkzaam is. Iets spottend of humoristisch vertelt onze brave man: « Ici vous pouvez voir comment on mis des choux dans des caisses ». Brienne-le-Château is gekend voor de kweek en het bereiden van witte kool naar zuurkool.
Ik krijg nog een brochure van het “Musée Napoléon” mee. Hieruit blijkt dat Bonaparte hier als jongeling, 5 jaar studeerde aan de militaire school. Hij zou als keizer, Brienne-le-Château, uit nostalgie nog enkele keren bezocht hebben. We zullen het maar allemaal geloven zeker! Hoe een kleine man toch groot kan zijn……
9h00 het is warm en zonnig, we durven het dorp niet verlaten zonder ons voldoende met drank en eten te voorzien. Langs een goedlopende vlakke weg tussen de velden fietsen we richting Perthes op de D6 naar Rances. We zien inderdaad niets anders dan uitgestrekte velden met hier en daar tractoren. In Chavanges bij de kerk houden we onze eerste smeer- en drankpauze…..
We volgen vanaf Bailly-le-Franc de plaatjes richting “Etang de Der” langs een erg rustige en vlakke landweg. In Drosnay stoppen we bij een kruispunt. We twijfelen, rijden we naar “lac du Der” of niet. We doen een praatje met de eigenaar van “Gites Au passage des Grues” die net een koppel gasten uitwuift.
De man heeft een stokoude boerderij omgevormd tot een zo te zien prachtig plattelandsverblijf met 5 kamers. Al zijn gasten zijn natuurliefhebbers. De lac met zijn kraanvogels en de vele andere trekvogels zijn een waar paradijs voor de vogelaars. Hugo, onze 4°man weet niet wat hij allemaal mist! Uiteindelijk zien we het niet zitten om 7km verder op en neer te rijden.
Enkele kilometer verder stoppen we bij een prachtig houten kerkje. Een kort bezoek leert ons dat het gebouwd werd in de 17°eeuw. We bewonderen de houten dakstructuur en de toch wel grote overspanningen van de hoofdbeuk.
In Frignicourt zijn we 48km ver. Het is middag, juist vóór we afslaan naar de Marne zien we een café langs de grote weg. De bazin laat ons het op de binnenkoer gelegen terras gebruiken. Nadat we onze grote dorst met onbekend bier gelest hebben mogen we van haar ook nog op haar terras picknicken. 200m verder komen we op la Voie verte du Canal de la Marne à la Saône. We moeten over een sluis linksaf richting Vitry-le-François.
Het is een verhard zandpad maar het pad stopt bij een brug aan de rand van de stad. Wat nu ? onze gps doet ons een bocht van 180° maken en laat ons door een met struiken overgroeid moeilijk wegeltje nemen……Na enkele honderden meter beginnen we, wanneer we door een soort sloopterrein moeten erg te twijfelen. Gelukkig blijven we koppig de gps volgen en belanden iets verder bij een kanaalsplitsing.
Het wordt te voet de fietsen over een overwoekerd pad tot aan het Canal Marne au Rhin duwend. Wat een slordige toestand, een stad als Vitry-le-François onwaardig volgens ons. Na nog enkele kilometer hobbels en bobbels moeten we over een brug naar de andere oever. In het dorp Couvrot wordt de oevertrekweg veel beter en iets verder zelfs geasfalteerd. We fietsen een eindje op een smalle dijk tussen de Marne en het kanaal tot Soulanges.
Juist vóór het dorp moeten we over een brug. We zien in de verte een terras. Hoog tijd om onze dorst te lessen. Het café is eveneens dorpswinkel, krantenkiosk tot groenten en fruitzaak. En jaja zelfs een Leffe is er te krijgen. Het winkeltje wordt ook druk bezocht door vrachtwagenchauffeurs die rookgerei en drank komen halen.
We vervolgen onze rit langs het kanaal, links van ons hebben we grote plassen bij Ablancourt. Na het schamele dorp komen we voorbij Omey in Pogny. Het kanaal wordt nu kaarsrecht met wat verouderde industrie. Bij kilometer 80 rijden we Chalons-en-Champagne binnen. Nu wordt het op de gps rijden dwars door het stadscentrum. We moeten door het heel drukke verkeer. We zijn het helemaal niet meer gewoon, oppassen geblazen…..Gelukkig is er een wandelpad door het park van het “Préfecture de la Marne” waardoor we tot bij ons hotel geraken. Chalons is de hoofdstad van het departement van de Marne. Tot 1988 was de naam van de stad dan ook Chalons-sur-Marne. Maar Champagne klinkt, liever en bekender en is mogelijks om commerciële reden veranderd!
Het is 17h wanneer we ons hotel voor deze nacht binnenstappen. We worden ontvangen door Madame Carmen. We kunnen onze fietsen achteraan bergen. Toch willen we voor we onze kamer betrekken iets drinken. Grote verwondering wanneer onze gastvrouw enkele Belgische bieren opnoemt. Zij heeft zelfs “Omer”. We kunnen het bijna niet geloven. Terwijl we op het zonneterras genieten vertelt ze, dat haar man meubelzakenrelaties uit Zuid-West-Vlaanderen in het hotel ontvangt. De Vlamingen zijn verzot op champagne, maar mijn man is een fervent bierliefhebber en laat hen altijd zwaar bier meebrengen.
Zij vertelt ons dat Chalons een echte militaire garnizoensstad is met vier grote opleidingskazernes. Het is ook een centrumstad met vele hogescholen. De stad ligt aan een knooppunt van zowel water- spoor- als verkeerwegen. We krijgen een ruime familiekamer op de 2°verdieping. In vergelijking met het gelijkvloers, heeft de kamer zeker een opfrissing nodig.
Na een deugddoende douchebeurt en een waspauze willen we de stad bezoeken. Het is wel iets verder dan gedacht om in het echte centrum te komen. Niet veel bijzonders vinden we. Na een flinke wandeling doet honger ons op een terras van een restaurant belanden. Beefsteak friet lijkt de enige goede oplossing hier, toch smaakt het ons na het lang rondslenteren…...Na nog enkele slaapmutsjes is het nog een flinke wandeling tot aan onze slaapplaats. Slaapwel!
13 Dag 13 Tonnerre – Brienne-le-Château 22-06-2014
Dag 13 Tonnerre – Brienne-le-Château
22-06-2014
Zo stil hadden we het niet verwacht. Deze chambre d’hôtes verdient een pluim. De gerestaureerde en tevens comfortabele kamers geven uit op een terrasoverloop waar we de staalblauwe hemel zien wanneer we de verduistering wegschuiven. ’t Beloofd opnieuw een schitterende dag te worden. Wanneer we om 8h00 de ontvangstruimte binnen stappen is er niemand te bespeuren….
Dan maar eerst de fietsen beladen zeker!
Onze zwijgende gastheer, Gilles heeft ons opgemerkt en zet vliegensvlug een ontbijttafel klaar. In tegenstelling met gisteren heeft de man een heel ander humeur! We worden verwend met verschillende soorten brood, verse croissants en allerhande kazen en confituren. Gilles komt ons zelfs wat uitleg geven over het mysterie van de “Fosse Dionne”.
Bij onderzoekingen hebben speleologen geprobeerd om te vinden vanwaar het water vandaan komt. Een van de expedities is geëindigd met een tragedie waarbij 2 onderzoekers de dood vonden.
Enkele jaren geleden is er toch vastgesteld dat het water voor de bron van zo’n 43km ver komt. Van een kalksteen- plateau te zuiden van Tonnerre. Het debiet zou 200 l/sec. bedragen.
Het is 9h wanneer we afrekenen, we moeten vandaag om en bij de 100km ver en ’t beloofd een warme stralende dag te worden. Iets verder bevoorraden we ons met water en fruit, je weet maar nooit! Voorbij het centrum, kruisen we de rivier l’Armançon en het kanaal de Bourgogne. We moeten schuin rechtsaf noordwaarts op een langzaam hellende landweg naar het dorp Vaulichères, dat op een hoogte ligt. We rijden tussen landbouw- gewassen. Toch zien we verder op de glooiing wijngaarden bij een kasteel. Het Château Clos de Vaulichères produceert een gewaardeerde Chablis wijn. De côtes rond Tonnerre zouden een soort micro-klimaat hebben.
We blijven lang op een plateau rustig keuvelend doorrijden. Het weidse uitzicht over de licht golvende velden is eindeloos. Na Molosmes is het vanaf Trichey klimmen geblazen door een bos naar Quincerot. We hebben nu definitief de Bourgogne verlaten en rijden door afwisselend de Yonne naar de Aube. De dorpjes hebben soms namen met meer letters dan woningen lijkt het wel. Slechts af en toe krijgen we een tractor als tegenligger.
In Avirey-Lingey rijden we nochtans door een wat groter dorp. Bij het riviertje de Sacre vinden we een dorpswinkeltje. Grote dorst doet ons halthouden. Het is een kruidenierszaak, denkelijk voor de gehele omgeving. Wanneer we binnenstappen, voel ik me terug in mijn kindertijd. Mijn moeder had net zo’n winkeltje in de jaren 50. Hier is zoals in onze zaak, er is ook vanalles……van drank tot gasflessen. We worden vriendelijk ontvangen, er is meer dan tijd voor een praatje, zowel met madam als met de andere klanten. Iedereen heeft tijd zat……Wij ook natuurlijk, we zijn tenslotte met vakantie! Dat we een fietstocht vanaf de Middellandse zee tot in België maken is voor de dorpelingen onbegrijpelijk. We lessen onze dorst in het winkeltje, doen onze inkopen voor onze lunch en laten de hoofdschuddende dorpeling rustig verder kwebbelen.
Wanneer we Marrey-sur-Arce binnenrijden moeten we over de Seine. We houden halt bij een Champagne- kasteel vlak naast de rivier die er hier nog als een brede beek uitziet. Het is 13h en we zijn 50km ver wanneer we richting Bar-sur-Seine op een verlaten kruispunt een tafel met banken gebruiken om te picknicken.
Het is deugddoend om in het zonnetje en uit de wind te genieten van vers brood, zachte kazen en hesp. Ons dessert is een meloen, maar die is vlugger op dan gedacht! We blijven nog een poosje in het gras languit uitrusten, juist lang genoeg om Pol te laten genieten van zijn middagdutje. Na de drukte van Bar-sur-Seine blijven we de groene bordjes met Route du Champagne volgen door de golvende velden.
Na Bourguignons waar we op een flinke heuvel in elkaars wiel boven geraken, kruisen we een spoorweg en de autostrade A5 van Parijs naar de Rijn, en komen we in Poligny. Af en toe lopen de hellingen langs uitgestrekte wijngaarden. Het is op en neer van langsom meer tegen de strakke wind opboksen. In Dienville bij een groot meer kunnen we ons neerploffen op een terras van een zeilcentrum.
Het water is een van de meren van het Regionaal Natuurpark het “Foret d’Orient”. Een uitgestrekt bosgebied met grote stuwmeren voor zeilsport. We blijven wat langer dan gedacht uitrusten aan le lac Amance, ’t Wordt hoog tijd om onze bestemming te bereiken…..10km verder staan we voor ons verblijf voor vandaag.
Onze gastheer van “Hotel des Voyageurs” vinden we in de bar, waar hij achter de toog staat. We mogen onze fietsen in de achterliggende feestzaal stallen. Nadat we onze dorst gelest hebben, op zijn terras, krijgen we de sleutels van de familiekamer op de 2° verdieping. Ver zullen we vandaag niet meer geraken. Na onze was- en plasbeurt wordt het platte rust. Zo moe zijn we in lang niet meer geweest….Het voortdurend op en neer, de felle tegenwind en de zon hebben ons gesloopt……na 95km.
Tegen 20h heeft onze hotelbaas het souper klaargemaakt. We zijn blij dat we na het slaapje ons eten niet moeten gaan zoeken. Joël is zeker geen meester-kok maar honger zullen we niet hebben. Na nog een ijs coupe en een paar biertjes, beslissen we, hier valt toch niets te beleven in Brienne-le-Chateau, er een TV avond van te maken. Er is op alle TV zenders voetbal…. baahhh…..’t Zal een lange deugddoende nacht worden. Oordopjes zullen nodig zijn……
12 Dag 12 Marigny-le-Cahouet – Tonnerre 21-06-2014
Dag 12 Marigny-le-Cahouet – Tonnerre
21-06-2014
Het overlopend water bij de sluis, net vóór onze slaapkamervenster, heeft mij al een tijdje wakker gemaakt. De zon piept door de schamele gordijnen. Het is wel nog wat vroeg maar toch hoor ik Antoine al rondlopen. Bij afwezigheid van onze 4° man Hugo moet hij noodgedwongen alleen slapen. De sanitaire ruimte bevindt zich op de benedenverdieping en de houten trap kraakt bij elke stap. Onze gastvrouw is echter al in volle actie, benieuwd hoe het met onze vriend Gerard gesteld is….
Grote verbazing om 8h30 zitten we samen met het gastgezin in het eetzaaltje. Er lijkt helemaal niets gebeurt de vorige avond. Onze gastheer ziet er zo fris als een hoentje uit. Hij is, na een telefonische oproep, in zijn nopjes. Er zijn een drietal plezierjachten op weg om te schutten aan zijn sluis 26. ’t Is altijd een belevenis, begint hij ons te vertellen….. Wat we soms te zien krijgen, ik kan er boeken over volschrijven. We moeten hem bijtreden en hebben ook ongelofelijke taferelen gezien 2 jaar terug bij de talrijke sluizen op Canal de Midi. Het is inderdaad zo, dat de huurders van een motorjacht soms voor de eerste maal varen. Ze krijgen meestal een kleine uitleg over het sturen en de motor. Maar de dekmaneuvers worden over het hoofd gezien. Het wordt dan voor velen een stressmoment bij de talrijke nauwe oude sluizen.
Zonnebaden op dek is de hoofdbezigheid maar een simpel lijntje gooien is al een absolute ramp. Als hun koord in het water belandt, zijn ze er zelfs vies van…..Soms komt de boot dwars te liggen en is veel geroep en gesakker, niet uitgesloten. Goede raad voor je gaat varen volg een korte cursus dekmatroos!
We hebben echter geen geluk, de jachten die de sluis aan onze B&B binnenvaren hebben ervaren schippers en bemanningen. Om 9h moeten we afscheid nemen van Dominique en Gerard Gougeat. Bedankt voor het meer dan plezante verblijf. Nooit vergeten we nog de amusante avond in “Chez d’Eau” aan l’Ecluse 26 op Canal de Bourgogne.
We blijven het zanderige oeverpad volgen tot Pouillenay. Niet te geloven, we tellen vanwaar we vetrokken zijn tot in Venarey-les-Laumes 10 km verder 18 sluizen. Het kanaal daalt bij elke sluis ongeveer 2,7m. Gerard zou wel eens kunnen gelijk hebben dat we vandaag ongeveer 75 sluizen voorbij zullen fietsen. Toch is er, in vergelijking met het Canal de Midi hier bijna niets te beleven. Waar we 2 jaar geleden voortduren moesten zwaaien naar voorbijvarende jachten, kunnen we ze nu op één hand tellen.
We hebben kunnen vaststellen, door verschillende keren te babbelen met de sluiswachters, dat het meestal vrouwen zijn die de sluizen bedienen. Alle sluizen worden nog handmatig bediend en hebben deuren met kleppen. De meeste schippers helpen bij het open- of dichtdraaien van die sluiskleppen.
De jachtverhuurders bij de haventjes zorgen er bijna altijd voor dat de trajecten in “accompagnement” dus in groep van 2 à 3 jachten samen varen. Het gebeurt dat de sluiswachter met een brommer op het jaagpad de boten volgt. Dit komt het meest voor bij een “Sluizentrap” waar de écluses dicht bij elkaar liggen.
Het valt erg op dat het fietspad dichtbij de dorpen veel beter is dan 2 à 3 km er voorbij. Zo hebben we bij Montbard een geasfalteerd pad dat overschakelt naar dolomiet. Eén kilometer verder moet je uitgesleten stroken in het gras opzoeken. Het stremt de snelheid en doet ons nog meer zweten wanneer we als crossers de putten en uitstekende stenen in ’t oog moeten houden. Maar goed dat Pol zijn achterwiel in orde is, ’t zou een ware ramp betekend hebben voor onze maat. We moeten aandachtig het paadje volgen waardoor we veel minder zicht hebben op de omgeving.
In Buffon, we hebben dan 30km op ons tellertje, doen we inkopen voor deze middag en bevoorraden ons met frisdrank en water. We blijven deftig doorduwen en om 13h zien we als bij toeval aan de overzijde van het kanaal op een hoger gelegen weg enkele zonneparasols en een terras. Grote dorst jaagt ons over een brug steil omhoog. Het is een hotel-restaurant, maar het terras is helemaal verlaten….
Wanneer ik binnen stap en de achter de toog staande patroon vraag om zijn terras te mogen gebruiken, is er geen enkel probleem…..Als we drank bestellen mogen we gerust onze picknick op zijn toch lege terras gebruiken. De man heeft blijkbaar geen goesting om eten klaar te maken, zo te zien.
Na enkele frisse biertjes, kan er best een ijsje bij na ons eten. Het is al meer dan 15h wanneer we “l’Ecluse 79” in Chassignette achter ons laten. Het is ons loom opnieuw in gang fietsen……Het kanaal maakt enkele grote bochten, soms hebben we zelfs wind in de rug, enkele minuten later is het opnieuw heel anders en moeten we veel harder trappen. Maar het is nu al de gehele tocht de wind tegen.
Het wordt zelfs vervelend traag vinden we. Achetereen en elk om beurt op de kop, hebben we minder belangstelling voor de natuur. Na enkele gehuchtjes vinden we in Tanlay bij een haventje met enkele bootjes een bar-kantine. We laten ons zweet drogen en bemachtigen tot onze grote verwondering een frisse Leffe.
Na 82 km moeten we het kanaal dat we nu bijna 2 dagen volgen verlaten. We rijden linksaf naar het centrum van Tonnerre. De gps zal ons wel op het ingestelde adres afleveren. We fietsen op een rijtje door het slordige centrum. Bij het gemeenteplein, waar er een kioske voor “La fête de la musique” staat stoppen we bij “Hotel Dieu” . Het is zoals in Beaune, maar dan minder mooi en verwaarloosd, een oud hospitaal met één grote vleugel als slaapzaal. Het Hotel Dieu valt op door het enorme groot dak, te vergelijken met “Abdij Ter Doest” in Lissewege!
Het is voortduren omhoog tot we door enkele éénrichtingsstraatjes moeten. Ik sta helemaal alleen aan de poort van onze chambres d’hôtes voor vandaag. Waar zijn Pol en Antoine gebleven? Na een poosje komen ze ook aan bij “La Ferme de la Fosse Dionne”. De ontvangst is wat lauwtjes. We kunnen onze fietsen wel in een afzonderlijke garage stallen.
De B&B gastheer laat onmiddellijk ons appartement betrekken. Alles is prachtig en heel net. We hebben zelfs elk een afzonderlijke kamer, een zitruimte en een heel grote badkamer. Wat een chique bedoening. Vanaf 20h kunnen we straks souperen krijgen we te horen van Bernard. De B&B ligt midden in het hart van de historische wijk van Tonnerre.
De oude boerderij is met veel respect en harmonie gerestaureerd en mag gezien worden. De ligging is buitengewoon aan de voet van een rots waarop de St-Pierre kerk staat. Aan de andere kant heb je de fameuse bron “Fosse de Dionne”. Een beetje misterieuse ondergrondse bron die hier aan de oppervlakte komt.
Na een korte was- en plaspauze, willen we vóór het souper zeker een bezoek brengen aan Tonnerre. Het wordt een beetje een teleurstelling. Het centrum kent heel wat leegstand en de handelszaken hebben een uitzicht van enkele decenia geleden. Spijtig dat men alles zo laat verloederen in dit historische centrum. Toch willen we tot bij het Hotel Dieu wandelen. Op een uitnodigend terras van een wijnhuis-hotel restaurant proeven we een frisse crémant.
Naast ons zit er een Hollands echtpaar van onze leeftijd. Ze ergeren zich net zoals wij aan het veel te luide afschuwelijke hardrock muziek vanop een kiosk. En zeggen dat er zo’n wondermooie “Chansons Francaises” bestaan. Nu staan er daar drie langharigen onverstaanbaar Engels te schreeuwen! We drinken onze glazen leeg en kunnen het lawaai,l zoals de meeste terraszitters niet meer aanhoren. We gaan in alle rust souperen bij onze B&B jongens Bernard en Gilles.
Op een ruime terras, goed uit de wind, genieten we van een traditioneel huismenu met snoek en boeuf bourguignon met aangepaste plaatselijke wijnen. Het is veel beter dan gisteren maar we missen de uitbundige ambiance van onze gastheer van Chez d’eau. Zo zie je maar eten moet een totaal pakket van genieten zijn…..We hebben hier zelfs nog de stem van de 2° B&B uitbater Gilles niet gehoord. Hij serveert ons zonder ook maar één lachje of simpel woord. Gelukkig komt Bernard vanuit de keuken na het eten iedereen nog eens begroeten. Na nog een flesje “vin de Torrennois” en een babbel met Nederlandse fietstoeristen, is het donker en willen we slapen. Gelukkig hebben we oordopjes bij want ’t wordt heel zeker een trio concert!
Afstand: 85km Totaal : 946km
Weer: Felle zon, warm +/-24°C
Wind 4 BF tegen
Chambre d’ d’Hôtes « la Ferme de la Fosse Dionne »
