Lange afstand fietser Klik op de foto om de pps of verslag te bekijken.
03-10-2022
01 Dag 1 Brugge/Charleroi - La Rochelle zaterdag 11-06-2022
2022 Fietstocht
Charente-Maritime Vendée
& Les Iles
Antoine Pol en Bob
Dagboek van een fietstocht van 11-06 tot 28-06-2022
01 Dag 1 Brugge/Charleroi - La Rochelle zaterdag
11-06-2022
Het was echt puzzelen eer we de tocht voor elkaar kregen. Op onze najaarstocht 2021 hadden we enkele voorstellen, waarbij uiteindelijk de Charente-Maritime Vendée & les Iles de voorkeur kreeg op een Donautocht vanaf Budapest naar Passau (deze tocht was gepland in het coronajaar 2020). Zoals steeds, is een gepaste data vinden, een helse karwei…..Uiteindelijk na heel wat heen en weer bellen bleek de 2°helft juni voor iedereen prima. Tot enkele weken later onze vriend Robrecht een uitnodiging kreeg om in die periode, bij een vriend in de Var te verblijven, hij moest afzeggen. Ook Ryanair kwam met een ander vluchtschema, gelukkig wilden bijna alle voorziene verblijven ons toch op de nieuwe datum ontvangen. Toch moest ik een andere B&B, dicht bij het vliegveld van La Rochelle, zien te vinden, wat ook finaal gelukt is.
En kijk, enkele dagen vóór onze start krijgen we bericht van Ryanair dat we plots een avondvlucht hebben….Zoals altijd kan ik de nacht vóór ons vertrek moeilijk mijn slaap vinden en blijf maar woelen… Zal alles wel verlopen zoals gepland??? Heb ik alles wel mee??? Het is na al die jaren, nu niet anders…Mijn fietsdoos is klaar en om 12h is ook deze van Antoine gevuld. Samen bij ons middagmalen en op naar het Station van Brugge, waar Pol ons opwacht. Stipt om 14h vertrekken we met de Flibco-bus naar Charleroi Airport.
We dragen onze grote dozen samen binnen, zoals echte verhuizers. Nu inchecken…Je weet nooit hoe er gereageerd wordt bij Ryanair wanneer je de fietsen aanbiedt! We moeten onze uitzonderlijke bagage laten wegen. De dozen mogen slechts 30kg wegen, wat voor fietsen met bagage maar juist gepast is. Nu naar de scanner en daar gaan onze fietsen op de transportband, op hoop van zegen. Het is in Charleroi niet zo druk als in Zaventem, alles verloopt veel gemoedelijker. Onze Ryanair vlucht van 19h geeft ons nog ruim de tijd om te souperen op het terras van de vlieghaven.
Om 20h30 landen we op het kleine vliegveld van La Rochelle. De aangename avond warmte brengt ons onmiddellijk in vakantiestemming wanneer we op het tarmac naar de hall wandelen. Hier worden we, tot onze grote verwondering toegeroepen door een uitbundig duo. Het zijn Sophie en Marc eigenaars van “Chambre d’hôtes Villa Andrée”. Zij komen onze kartonnen fietsdozen ophalen en zullen deze bewaren tot we terug vertrekken, wat een luxe! Na een 1/2h sleutelen, fietsen we richting La Rochelle, 2km verder worden we door Sophie en Marc opgewacht bij hun prachtige B&B. Na het betrekken van onze kamers wordt het nog een lange praatavond met wijn, we ondervinden dat we ons moeten inspannen om ons in het Frans verstaanbaar te maken…Na nog een flesje wijn denken we dat het veel beter lukt! Of zijn we mis…we weten het niet. Best maar gaan slapen zeker!
Kort en pittig, dit was de najaarstocht 2022. We fietsten langs kanalen, rivieren en stromen met beschermd natuurgebied op de oevers en in de laagte akkers met treurende maïsvelden. Bij de start aan het station van Brugge trok onze outfit van trekkers op de fiets de aandacht van een groepje Indische toeristen. We moesten derhalve eerst even poseren vooraleer we konden starten aan het kanaal Brugge-Gent.
Het bochtige verloop van het kanaal duidt nog steeds op de ontstaansgeschiedenis. Het verloop was ooit de rivier de Reie en die is nog intact in de Brugse binnenstad. Bij het dwarsen van Gent vonden we de Leie waar prachtige gevels zich spiegelen in het water. Buiten Gent kwamen we op de Scheldedijk. Het is een uniek stukje natuur omgetoverd tot een gecontroleerd overstromingsgebied? De ornithologen zijn uiterst tevreden, want de lijst met vogelsoorten groeit gestaag aan.
In de bende van Bob is er een ongeschreven wet die bepaalt dat er drie keren halt wordt gehouden vooraleer de eindbestemming van de dag wordt bereikt. Dus op de middag van de eerste dag hielden we een stop na 26 km aan de Vaart in Bellem in het café De Hert. Die bruine kroeg bestaat al 400 jaar. We werden hartelijk ontvangen door de waardin Liliane voor openingstijd. Robrecht dronk er dikwijls een Leffe samen met zijn fietsvriend, Hubert. Ook Johan Verminnen komt er dikwijls over de vloer en laat er zich inspireren.
De tweede halte was niet ver van de Korenmarkt in Gent voor een appeltaart en een Westmalle en in Schellebelle dronken we een La Trappe vooraleer lekker te gaan tafelen bij het verblijf VOF Martine in Wichelen.
De volgende dag kregen we van Antoine een schat aan informatie tijdens de rit langs de Scheldedijken naar Aartselaar. Hij instrueerde ons over de vele veren, de vele wateringen, elektriciteitscentrales van weleer… Over de Franstalige auteur Emile Verhaeren met zijn nogal wellustige boek “Les Flamandes”.
Over het scheepvaart- en visserijmuseum, over palinggerechten, over Marnix Van Sint-Aldegonde en zijn kasteel in Bornem en gebeurtenissen tijdens den oorlog. Op het eiland tussen zeekanaal en Rupel aan de overzet leerden we van een jonge Zweed enkele woorden Zweeds.
De derde dag fietsten we door de geschiedenis van de steenbakkerijen met duiding van Bob over het hoe en het waarom van de kwaliteit van de pannen en de stenen. Dit erfgoed vulde ons gemoed door oude verhalen en de vele rode tinten van daken en gebogen muren.
Maar wat ons vooral zal bijblijven is de ontvangst door de zoon van Antoine in Korbeek-Lo en ’s anderendaags door Robrechts zus Mieke en schoonbroer Robert in Outgaarden. Alles kreeg voor ons een betekenis door de gastvrijheid. We vonden er weldadigheid en intimiteit.
We genoten van de sensibiliteit van een gesprek dat uitmondt in tevredenheid. Buiten kijf staan ook de ontmoetingen bij de V.O.F. waar het gastvrije verhaal vooral de vrouw is: Martine Deschepper in Wichelen, bij Rudi en Martine Dierckx in Aartselaar, bij Lieve en Bert. Emmers in Leuven en bij Lieve Daelman in Meldert.
De laatste dag reden we door de geboortestreek van Eddy Merckx over heuvels met wijnhellingen en vooral veel fruitboomgaarden. De telers waren aan het oogsten in de gietende regen, terwijl wij hen voorbijfietsten in regenkledij.
We dokkerden langs kasseihellingen over robuuste kasseien met hun typische roestbruine kleur. Ze lagen te blinken in de regen en werden glad door het natte leem. We zwoegden door holle wegen. Het zijn diepe geulen met begroeiing op de flanken. Ze werden geboetseerd door erosie van het regenwater en het vele gebruik van mens en dier. Bij het passeren van het kasteel van Horst waanden we ons in de middeleeuwen en op de markt van Tienen konden we genieten van het vakmanschap van het brouwen van bier in de vele brouwerijen van het Hageland.
Lang konden we er niet vertoeven, want tussen 4u en 5u werden we verwacht bij Mieke en Robert in hun vierkant hoeve in Outgaarden. We hoorden er dat zij een afspraak hadden gepland voor ons met hun dochter Saar en Geert in hun nieuwe woonst. Robrecht beweerde dat hij Saars preferente oom is en toonde aan waarom en hoe de hoeve voor hem een knooppunt is van verleden en toekomst. Het is typerend voor Robert om op de proppen te komen met een archief waarmee hij aantoont de spiritualiteit van Robrechts vader: “Alles voor Vlaanderen en Vlaanderen voor Christus”.
Toen de duisternis viel wipten we binnen in Houthem bij Saar en Geert en hun twee lieve kinderen vertederden ons, wij drie ouwe knarren. Onze trektocht eindigde die dag in Meldert. Het was donker en zonder de gps van Bob hadden we nooit, Overhemstraat, 24, gevonden. In het gastenhuis stonden de deuren wagenwijd open en een brief heette ons welkom, want de gastvrouw was bijlange nog niet thuis.
Zaterdagmiddag namen Bob en Robrecht in Leuven de trein naar Brugge en Antoine spoorde naar Antwerpen. Thuis in Sint-Andries kreeg Robrecht de hartverwarmende telefoon van zijn zus: “Je hebt twee toffe vrienden! Hou ze in ere”. We danken de Vrienden op de Fiets logeergezinnen, want op ieder adres werd ons een wereld aangeboden met verhalen over reizen, schone kunsten, kinderen en kleinkinderen, proeverijen naar ieders wens.
2022 Fietstocht Charente-Maritime Vendée & Les Iles
Met Antoine, Pol en Bob
Beste vrienden,
We zijn goed en wel terug. Onze 15-daagse tocht is een 18-daagse geworden met dank aan de Ryanair staking. Zoals verwacht is het een uitzonderlijk prachtige maar hete tocht geworden. We hebben het programma met rondritten op de eilanden Oléron, Noirmoutier met de passage du Gois en zelfs tweemaal Ile de Ré, welke wij volmondig het allermooiste vinden, rondgefietst. De Vendée en de Charente-Maritime hebben gebracht wat wij beoogd hadden. Natuur, zalige fietswegen langs de Océan, door de bosduinen en de Marées. Vergezichten zonondergangen en rustige vissersdorpjes.
Ja natuurlijk hebben we overvloedig genoten van oesters en mosselen en van het plaatselijke vocht. De bijkomende verplichte dagen brachten ons zelf wat cultuur.
We moeten alle B&B ’s en verblijven danken, maar het meest onze B&B -madam Sophie van Villa Andrée in La Rochelle die ons de drie bijkomende dagen, ondanks haar voorgenomen vakantie, toch onderdak heeft bezorgd. Uiteindelijk is onze tocht geëindigd met meer dan 1000km en hebben we drie dagen in een zinderende hitte van +/-36°C, iets meer onze krachten moeten aanspreken. Later volgen er verslagen en PowerPoint’s op mijn blog.
2022 Aankondiging 15-daagse Fietstocht Charente Vendée & Les Iles
.
2022 Aankondiging 15-daagse Fietstocht
Charente Vendée & Les Iles
Met de Bende van Bob
Beste vrienden,
Zaterdag 11 juni is het zover. Deze keer vertrekken we met 3 man Antoine, Pol & Bob vanaf Charleroi naar La Rochelle. We willen hoofdzakelijk de Vélodyssée ttz de Océan-kustfietsroute volgen.
We starten in La Rochelle fietsen op Ile de Ré. We volgen dan noordwaarts de kust van La Véndée tot op het eiland Noirmoutier. Na de “Passage du Gois” gaat het zuidwaarts langs de kusten van de Charente-Maritime tot op het eiland Oléron en tot aan de monding van de Gironde tot Royan.
Het wordt een natuurtocht met Océan, polders en duinen. Met vele kleine vissersdorpjes waar we overvloedig willen genieten van oesters, fruits de mer en mosselen.
Op zaterdag 25-06 hopen we terug te komen naar Charleroi met Ryanair.
De tocht is ongeveer 900km met +/- 70km per dag.Onze overnachtingen zijn gereserveerd bij B&B ’s en enkele hotels.
Later volgen er verslagen en PowerPoint’s op mijn blog.
In het voorjaar 2022 fietste de bende van Bob naar Nederland om de Maas Oostwaarts te gaan verkennen. De start lag aan het station van Berchem waar Antoine stond te wachten op zijn drie vrienden uit Brugge, Bob, Pol en Robrecht. Het was toen maandag, 25 april, 11u. We fietsen niet elektrisch en door onze gemiddelde leeftijd van 78 lentes werd er bij de voorbereiding van fietstochten voortaan gekozen voor minder hoogtemeters en km per dag maar de bezieling blijft hetzelfde: lekker eten en drinken, met de mensen praten, aandacht voor bezienswaardigheden.
Eerst ontdekten we een stukje groene rand van het onstuimige Antwerpen langs de rivier de Grote schijn in het Rivierenhof. Daarna volgden we de paden langs het Fort van Wommelgem en het fort van ’s Gravenwezel, ooit behorend tot de fortengordel rond Antwerpen maar nu oases van rust en groen. Was het met voorbedachten rade dat Bob de route langs Westmalle had uitgetekend? In Westmalle staat een cistercienserabdij waar paters in hun abdij trappistenbier brouwen. Een trippel of een dubbel van ’t vat? We hielden halt om te proeven en stilden onze honger met een dikke snee bruinbrood met erboven op een cm dik plak hoofdvlees besmeerd met mosterd.
Ook Merksplas met de voormalige landloperkolonie en vandaag werelderfgoed was een van de topo’s van de dag. De lanen lopen er loodrecht doorheen de bossen vol naald-en loofbomen. Vanaf Merksplas kwamen we in een vennenlandschap, een mozaïek van ondiepe waterplassen, heide en hooiland met kievieten en tureluren. Na 65 km kwamen we in het Nederlandse Baarle Nassau met zijn grillig grensverloop over wegen en door huizen, ooit een eldorado voor smokkelaars en zijn eigenaardigheden in de voorbije coronatijd. Alhoewel er regen werd voorspeld, zagen we geen druppel nat. Alles was naar wens verlopen en we werden met open armen ontvangen door Harry en Wilhelmien in hun kraaknette boerderij. We proefden van heerlijke gerechten, terwijl de gastheer Harry zijn knowhow over waterbeheersing met ons deelde, het conflict van zoet en zout in Zeeland, overstromingsgebieden langs de Maas en onderhandelingen met landbouwers en Belgen. Bij het ontwaken ’s morgens werden we omhelsd door de lente en de geur van het ontbijt nodigde uit om Bourgondisch te genieten.
Vanaf hier begon het fietsparadijs door Nederland. We maakten onze fietsen klaar en volgden het rechte fietspad, Bels Lijntje, door wielerfanaten gekend als het rechtstreekse fietspad tussen Turnhout en Tilburg. Het schijnvliegveld De Kiek (1940-1945) ligt erlangs waar de Duitsers nepstartbanen, bunker, nephangars, nepvliegtuigen bouwden om de Engelsen te misleiden. Er staat een kunstwerk dat ons doet nadenken over oorlog en nu vooral wegens de oorlog in Oekraïne. Hoe is het mogelijk dat ideologieën gebruikt worden om oorlogen te motiveren of aan te wakkeren?
Omtrent de noen passeerden we westwaarts Tilburg en noordwaarts de Loonse en Drunense duinen, een uniek beschermd gebied gevormd door stuifzand. Op loopafstand ervan in Kaatsheuvel ligt het drukbezochte themapark, de Efteling. We dwarsten even verder een natuurgebied met heide en bossen ontstaan door omvorming van landbouwgrond door de natuurvereniging natuurmonumenten. Het is een stiltegebied met een natuurbegraafplaats. “De stilte van de natuur heeft veel geluiden” schreef Henriette Roland Holst. Naast de vennen zijn er ook weidegebieden waar oerossen grazen. Antoine vertelde dat de oerossen er nuttig zijn tegen overdadig struikgewas in de weilanden.
In Drongelen kwamen we aan de Maasbedding en we fietsten verder kriskras doorheen een kluwen van wateringen. We lieten al de oeververbindingen voor wat ze zijn en concentreerden ons op sporen van een lang verleden in Heusden. Het is een gerestaureerde vestingstad met molens op de wallen en een oude stadshaven waar ooit een scheepswerf was en nu vandaag een mooi jachthaventje. Het was er heerlijk op het terras van de met zon overgoten vismarkt. Er staat een volledig bewaard gebleven gebouw, de Visbank, een open galerij met Dorische zuilen waar ooit vis werd verhandeld. Vanaf Well met zijn imposant middeleeuws kasteel en tienden schuur werd de dijk waar we fietsten klimmend en met de gure noordoostenwind op kop werd het even uitblazen op het hoogste punt.
Het toeval kon niet groter zijn, want op het hoogste punt stond een plakkaat met de naam Hondneststraat erop en daar moesten we zijn om er te overnachten bij V.O.F. Mevr. Els Hofmans van der Kroef. We maakten er kennis met lokale tradities, het ambacht van hoefsmid en het verhaal van de kleine gemeenschap Hedel met 5000 zielen en 3 geloofsgemeenschappen met ieder zijn kerk, zijn school, zijn speelterrein. Het was er toen die avond ook Prinsjesdag en het jong volk trok zingend door de straat oranje gekleurd.
Op dag drie loopt het parcours verder langs de meanderende Maas eerst over de Maasdijk. Overal zie je bossen waar bomen en struiken in het water van de Maasvallei gedijen en daardoor de omgeving zijn charme krijgt waarvan men kan genieten vanop verhoogde paden afgebakend met laagstammige eiken en essen. Veel huizen hebben strooien daken en liggen even hoog als de rijweg.
De centra van vele dorpjes waren afgezet, want overal waren er kinderstoeten, rommelmarkten, braderieën, spelende fanfares wegens koningsdag. De dorpjes liggen langs de Maas als een slinger met kralen. Nu en dan trok een molen, een hoeve met een groot dak, een kasteeltje onze aandacht maar ook Lith die we in de verte zagen liggen aan het brede water. Daar zouden we even verpozen. Het mooiste moest nog volgen, de Ravensteindijk. Langs Maasduinen hebben boerenmensen een afwisseling van bossen, weilanden, akkers, waterpartijen gecreëerd met als resultaat een weidse omgeving van rust en mooie landschappen. Het is ook een overstromingsgebied, want de Maas met zijn wisselende waterstanden vormt ook een bedreiging voor omwonenden en men doet er dus aan dijkversterking en rivierverruiming.
Ravenstein zelf is een mooi en bewaard vestingstadje met zijn muren kazematten, burcht, en op het hoogste punt een molen waar alleen maar streekbieren van de lokale brouwerij ‘Wilskracht’ worden geserveerd. Na 70 km begint de omgeving heuvelachtig te worden. We naderden Mook, een dorpje met pittoreske ligging aan de Maas en de kleurrijke Mokerheide die boven de horizon uitsteekt. Bij het binnenrijden werden we geïnformeerd door een bord dat er in Mook overblijfselen zijn van een Romeinse villa. Maar veel meer leerden we bij V.O.F. bij Mevr. Tanja Merkelback op deze woensdagavond en donderdagmorgen.
De Romeinen hebben vanaf Mook tot Venlo rond velden en langs wegen een vlechtwerk gemaakt van meidoornhagen als hindernissen. Is het erfgoed vandaag? Ze zijn zeker nu belangrijk voor het in stand houden van een microklimaat en vormen een uniek gesloten landschap. Hoe mooi zal het niet worden in de maand mei met de witte bloesems op al die hagen. ’s Avonds waren onze gastvrouw – en heer zo vriendelijk ons te vergezellen een aantal kilometer verderop naar een jachthaventje om er heerlijk te vertoeven. De terugweg was feeëriek doordat de pas verdwenen zon tussen de schaduwen heen nog even de lucht en het water van de Maas met een rode gloed liet glinsteren.
Na het ontbijt en de gebruikelijke fotosessies sprongen we weer gepakt en gezakt op onze stalen rossen. De mokerheide, kleine kerktorens van achter de bomen en de vele meidoornhaagjes fleurden ons traject. De max van de dag was dorpje Arcen met zijn driehoekig, Keltisch marktpleintje, zijn kasteel met tuinen en een watermolen als blikvanger. Ook aan jachthaventjes ontstaan door een spel van natuur en mens is het er heerlijk verpozen. Die dag werd ook onze bewondering gewekt voor de Nederlandse knowhow omtrent waterbeheersing door het stuw- en sluizencomplex van Sambeek. Venlo was die dag onze eindbestemming. De stad ligt nabij de Duitse grens en de Maas vloeit er door de binnenstad en vormt er een breed spoor met heel veel groen. Er is er trouwens ook veel horeca en dat was veel belovend.
Aan het water In het restaurant Sur Meuse waren de asperges over heerlijk. Het ligt op loopafstand van het Lambertusplein met zijn statige herenhuizen waar ook ons gastadres is bij Mevr. Carolien van Rhijn. Er waren daar ook nog 2 andere gasten met verhalen over tochten naar de monding van de Maas.
’s Anderendaags (dag 5) fietsten we verder stroomopwaarts en het verval van de Maas werd steeds groter. We merkten het aan de sluizen van Roermond en Maasbracht. Vooraleer we aan het Julianakanaal kwamen, in de drukte van een economische slagader, stopten we in Asselt aan een oud Romaans kerkje mooi gelegen op een hoogte en in de absolute stilte.
Bij het dwarsen van het lateraalkanaal in Roermond deden we wat binnenvaartkennis op en beseften tevens hoe zandwinning overal waterplassen deden ontstaan die nu voor veel waterrecreanten gedroomde vakantiebestemmingen zijn. De Maas wordt er ook gebruikt als waterkrachtcentrale en is energiebron voor de handelsstad Roermond. In het smalste stukje Nederland hielden we een ludieke fotostop. Met amper 4,8 km breedte doet men er nog altijd aan zandwinning. Gelukkig vullen ze de putten terug op met andere grond. Vlak bij de grens met België ligt Roosteren tegenover Maaseik. Het is een piepklein dorpje met een groot kasteel en een zorgboerderij waar mensen met een beperking er een thuis vinden. Daar zijn we even langs geweest en reflecteerden hoe belangrijk het is om een dagbesteding te hebben en sociale contacten. Trouwens voor iedereen en in het bijzonder voor wie beperkt is heel belangrijk.
Onze eindbestemming die dag was Stein-Elsloo. Op de hoge steile oevers van het Julianakanaal staan veel schapen te grazen. Een schapenkoteletje van hier zou wel eens kunnen smaken en in het restaurant ’t Veurletste waren ze overheerlijk. De plaatselijke karnaval vereniging heeft er zijn lokaal. Nederlands Limburg is gekend voor dergelijke uitbundigheid. Maar ook die avond, 29 april, was er een aanstekelijke ambiance. Ons bed met ontbijt lag op een aantal meters van de grens Nederland-België bij Mevr. Isabel Hendrix. We sliepen er heerlijk op de zolderkamer. Het is zaterdag, 30 april. Zoals iedere morgen brieften we de trajectkaartjes door Bob prachtig uitgetekend met hotspots. In Stein namen we voor de vijfde keer en laatste keer afscheid van een gastadres en keerden huiswaarts.
Vanaf hier heeft de Maas een kerf gemaakt en manifesteren zich terrasvormige hoogteverschillen tot in Maastricht. In Maastricht zijn een aantal highlights te bezichtigen. Er wordt wel eens geroepen dat het Vrijthof het mooiste van Nederland is. Die dag was het op een koppenlopen en moeilijk om zich een weg te banen met de fiets tussen al die toeristen en derhalve hebben we maar een glimp gezien van het Vrijthof. We hebben echter wel genoten van een appeltaart op de mooie markt met zicht op het klassieke stadhuis. Eenmaal buiten Maastricht volgden we de mergelroute en reden even door het beschermde dorpsgezicht van Eysden gelegen op de rechteroever van de Maas en in de verte lag heel zichtbaar Lische op de linkeroever, een economische activiteit van cement, kalksteen en klinkers. Tussen de Maas en het Albertkanaal zijn we weer in België maar in Wallonië zijn fietsknooppunten moeilijk te vinden en is klimwerk onvermijdelijk.
Toch geraakten we in Herstal, herkenbaar aan beboste terrils, en langs de Maas waar vervallen fabriekspanden naweeën zijn van een economisch verleden. We kwamen meer en meer in de dicht bewoonde wereld van Luik. Dankzij het talent van Pol om zich in een stad te oriënteren vonden we onze weg langs het drukke autoverkeer in het stadscentrum. We gingen definitief in de remmen aan Gare Guillemins, een indrukwekkende constructie gemaakt van staal, glas, wit beton en blauwe hardsteen. Op tijd namen we de trein naar Brugge na een week fietsen met Pol, Bob, Antoine en Robrecht en met herinneringen aan het beeldschone Limburgse landschap door de Maas gesculpteerd.
Dag 17 Cambrai - Tournai/Brugge 26-06-2014 & Epiloog
Dag 17 Cambrai - Tournai/Brugge
26-06-2014
’t Is vandaag al onze laatste dag op deze grote tocht van 2014. Zouden de Fransen hun Wereldbekermatch verloren hebben ? Ze hebben ons rustig laten slapen. We hebben geen hysterisch getoeter noch geschreeuw gehoord! Het TV toestel op onze kamer laat ons weten dat er gelijk gespeeld is, de Franse ploeg heeft blijkbaar teleurgesteld.
Wat ons echter meer interesseert is het weerbericht. Het blijft zonnig en tussen de 20 en 24°C. We hebben al 17 dagen geluk. Ons regenzeiltje zit nog steeds onderaan in de fietszakken. Zoals gisteren afgesproken zitten we om 7h45 aan de ontbijttafel. Onze hotelbaas heeft het druk, blijkbaar zijn al zijn gasten tegelijkertijd in de eetzaal.
Terwijl we genieten van het uitgebreid buffet, overlopen we onze reisweg voor vandaag. 135km tot Brugge zien we echt niet zitten, wetend dat Antoine dan nog 2h moet sporen tot Beveren-Waas. We beslissen onze fietstocht te beëindigen in Tournai, waar we toch voorbij moeten. ’t Zal ook nog wel +/-70km zijn en dan kunnen we via Kortrijk naar huis sporen.
We verlaten “La Chope” richting brug over het kanaal naar de Schelde. We volgen het jaagpad bij “l’Ecluse 18” tot buiten Cambrai. Het fietspad naast het water is niet in zo’n beste staat. Toch stampen we er lustig op los. Na een 10-tal kilometer verlaten we het kanaal richting Pallencourt. We kruisen het kanaal de la Sensée en onmiddellijk erna het Canal Dunkerque-Escaut.
Het is kronkelen door uitgestrekte velden tot Abscon. Bij kilometer 25 volgen we “Voie verte de la Plaine de Scarpe” tot Marchiennes. Na dit dorp sukkelen op enkele Paris-Roubaix stroken van het
“ Forêt Domanial de Marchiennes” beter gekend als het “Bos van Wallers”. Tot Orchies is het over de kasseien dokkeren, Mijn maatjes weten dat ik mij op deze wegen in mijn nopjes voel.
Op een grotere versnelling laat ik met de handen losjes op het stuur de fiets haar werk doen. Wanneer ik in een langzame bocht achter mij kijk, weet ik Pol en Antoine in de verte te ontwaren. Eenmaal op de asfaltweg in het dorp is het wachten op mijn vloekende vrienden. Ik moet hen beloven dat dit de laatste moeilijke strook van onze tocht was. Bij de eerste de beste stopplaats zal ik hen moeten trakteren…..
Wanneer we het dorp Mouchin voorbij rijden zijn we aan de grens. Nu volgen we de grote baan tot Rumes. Iets verder in Froidmont buigen we af en nemen de Chaussee de Douai tot Tournai. Vóór we de stad binnen rijden stoppen we bij het eerste het beste café…..We vieren het einde van onze tocht met enkele Duvels en laten de bazin een paar panini's klaarmaken.
Nu we in Wallonië zijn moeten we geduld oefenen, het duurt en blijft duren eer we de schamele broodjes kunnen verorberen……
We dwarsen de stad Doornik, rijden over de prachtige marktplaats. Daarna kruisen we de Schelde en komen aan het station. We hebben nog juist de tijd om kaartjes te kopen en ons en de fietsen op de trein richting Kortrijk te hijsen.
In het station van Kortrijk moeten we afscheid nemen van onze vriend Antoine. Hij dient zich te haasten om de trein richting Antwerpen te halen. Pol en Bob hebben alle tijd eer ze aansluiting naar Brugge hebben…..Anderhalf uur later is onze onderneming compleet ten einde en zijn we goed en wel, gezond terug thuis.
Afstand: 69km Totaal : 1390km
Weer: Zon, af en toe sluierbewolking +/- 21°C
Wind tegen 3 BF
Epiloog
Vrienden, Pol en Antoine bedankt, jullie zijn fantastische fietsmaten.
Hugo we hebben je ongelofelijk gemist maat! Elke dag dachten we, wat zou onze ouderdomsdeken genieten van de natuur en de vele vogels en dieren, die we gezien hebben op deze tocht...
Spijtig, ‘t is alweer voorbij!
Het was een loodzware, te lange tocht. De strakke tegenwind, de warmte en de bar slechte bijna onberijdbare weggetjes hebben ons afgemat. Nooit eerder waren we bij onze thuiskomst zo uitgeput. De jaarlijkse langeafstand fietstochten zijn voor ons een zegen van vrijheid. Het doet mij erg veel plezier om telkens de waardering voor het voorbereidend werk te ervaren.
Nu is het verlangen naar de volgende tochten in 2015.
Onze voorbereidende weektocht zal ons naar Boulogne-sur-Mer brengen via de Côte d’Opale; We komen terug langs de Noordzee Route via Saint-Omer.
De voorbereiding voor onze grote tocht 2015 is bijna klaar.
In juni 2015 willen we een 14 daagse fietstocht “Rond Nederland” maken.
Eén vlakke tocht waarbij onze vriend Hugo de “Bende” opnieuw compleet zal maken.
Het is 8h30 wanneer we in het eetzaaltje aanschuiven. Het fenomenaal zicht op de vallei en de benedenstad is enig. Er hangt een nevelsluier aan de horizon. Het beloofd opnieuw schitterend fietsweer te worden. Bernard heeft ochtendcorvee. Onze ontbijttafel staat overvloedig gedekt, we kunnen onmiddellijk aanvangen met eten . Wanneer onze B&B eigenaar de koffie brengt, begint hij de toestand van de bovenstad Laon, aan te klagen.
De kernbewoners zijn niet te spreken over het stadsbestuur. Deze hebben helemaal geen aandacht voor de historische stad. Enkel de industrie en de ontwikkeling van de benedenstad, waar de meeste bewoners verblijven, krijgen hun aandacht. Een echte schande, beweert Bernard. Straks moeten we nog in opstand komen, zo kan het niet verder.
De meer begoede voormalige bewoners ontvluchten de stad….Wij moeten de arme man zelfs opbeuren, hij is er ondersteboven van. ……
Hoog tijd om te vertrekken. Het wordt nog een hele klus om de fietsen en onze bagage naar boven te sleuren…. We hebben precies een betere conditie dan onze gastheer, die ons hijgend blijft uitwuiven.
Gedaan met het mooie uitzicht vanaf de stadswallen. We dalen aan grote snelheid naar de benedenstad en rijden richting La Neuville. Vandaag fietsen we dwars door Picardië. Het beloofd een dag vol afwisseling te worden. We moeten straks naar hoogvlakten klimmen om af te dalen naar het kanaal de Saint-Quentin. Het gebied is hoofdzakelijk bezaaid met uitgestrekte graan- en koolzaadvelden.
Na enkele rustige baantjes met hier en daar slordige boerderijen, fietsen we na Vivaise rond een afgedankt vliegveld het “Base Aérienne Laon-Couvron”. Een vliegveld gebouwd op het einde van WOI. De basis speelde een grote rol in WOII en is sedert enkele jaren compleet opgedoekt door besparingen bij het leger.
In Monceau-lès-Leups kruisen we de Autostrade A26. In een verlaten dorp Pont à Bucy rijden we over de rivier “La Serre”. Na Séry-lès-Mézières komen we in de vallei van de Oise. Wat een prachtige groene oase van rust. Op een smal weggetje moeten we plots uitwijken voor een naar ons toekomende wagen. De auto stopt op een brugje en de inzittenden doen ons halt houden. De vrouw denkt dat we de weg verloren zijn. De man wilt weten waar we heen moeten. We krijgen een niet te stuiten uitleg, zowel van de vrouw als van de man. Uiteindelijk spreken ze elkaar tegen en ’t wordt een onverstaanbare woordentwist tussen het echtpaar. Ik tracht ze te bedaren, toon ons routeboek en stel hen gerust. “Bedankt voor die mooie uitleg, we vinden het wel”. Wat een bizarre situatie!
We verlaten de groene vallei en komen enkele minuten later in het gehucht Berthenicourt bij een T-kruispunt. Zowel onze kaart als de gps geven rechtdoor. Naast een boerderij is er een karrenwegel of liever een oprit, moeten we wel langs daar? Hadden we daarstraks niet beter naar de uitleg van het echtpaar geluisterd !!!
Na overleg besluiten we de wegel rechtdoor te nemen. Niets vermoedend beginnen we aan een cyclocrossparcours. De weg is zanderig, na enkele honderden meter overgroeid met hoog gras en onkruidstruiken. Zoals steeds, rij ik op kop in zo’n situatie en houd het tempo gestaagd hoog genoeg. Het is uitkijken want iets verder is het zandbaantje bestrooid met steenbrokken als opvulling van diepe wielsporen. Gaat bergop en ’t wordt op de trapperslopen en de obstakels ontwijken……Feitelijk voel ik mij in mijn nopjes!
Plots sta ik boven aan een spoorlijn en houd halt. Mijn vrienden zijn echter niet gevolgd. Ik zie ze zo’n 300m achter mij beneden stilstaan.. Ai wat is er gebeurd ? Terug naar beneden dus. Pol kan zijn lachen niet bedwingen terwijl Antoine er beteuterd bij staat! Ik zie wat er gaande is….Antoine zijn klikpedaal met de trapas hangt aan zijn schoen te bengelen. Pol onze techniekspecialist lost de zaak op, de as wordt op zijn plaats geduwd en de spanbout aangetrokken. Maar ohwee na honderd meter is de trapas er opnieuw af. Nu zien we dat de bout, bij het verwijderen van verdroogde modder, nog harder kan aangespannen worden…..Hoera zaak opgelost! Iedereen blij….Maar Antoine zal bij zijn thuiskomst in onkosten moeten vallen! Het wordt echter nog kilometers lang ploeteren op de bijna onberijdbare wegel. Onverwachts komen we op een soort Paris-Roubaix weggetje waar de onregelmatige keien bestrating erin gegooid zijn en compleet overgroeid met onkruidtakken. Gelukkig zien we enkele honderden meters van ons een boerderij. Nog iets verder zijn we in het dorp Itancourt terug op het asfalt. We zijn alle drie rood aanlopend van de helse inspanning en dolblij dat we die 10km ellende overleefd hebben. Hoog tijd om onze dorst te lessen.
Na enkele bochten zien we in het dorp “Le Thiolet” en stormen het café zonder nadenken binnen. We bestellen voor elk een biertje. Bij grote dorst smaakt alles, ook het wat fletse plaatselijke gerstenat. Toch willen we iets pittiger en wonder madam heeft Leffe. We bestellen bruin brood met kaas en hesp. Na 40km zware kilometers is het ondertussen 12h00 en hebben we een rust- eet- en drankpauze meer dan verdiend, menen we.
Het is 13h00, de plicht roept, we moeten verder. We zijn nog niet eens half weg! Pol gooit ongewild de geraniums van de vensterbank van het café. ’t Wordt nog een hele karwei om alles opnieuw in orde te krijgen. Na Neuville-Saint-Amand komen we aan het Canal de Saint-Quentin. De brandende zon staat pal boven ons. We hebben nu 60km en beslissen de stad te bezoeken…..
Langs een statige avenue rijden we recht naar het centrum tot bij de kathedraal. Saint-Quentin is bijna volledig verwoest in WOI. De basiliekkerk is bijlange niet zo indrukwekkend als deze in Reims. Het is een somber grijs lomp gebouw. Binnenin, is enkel het vloerlabyrint opvallend, voor de rest is het een grote ruimte zonder (!) ziel.…..
Na een babbel met Engelse fietstoeristen stappen we door de winkelstraat naar een marktplein. Op het plein kunnen we het niet laten om een terrasje te doen. Lekker onder de parasols smaakt de frisse Leffe heerlijk. We hebben de indruk dat alles er wel een beetje Vlaams uitziet, zeker de bouwtrant van het “Hotel de Ville”. ’t Valt ons nadien moeilijk om terug in actie te geraken.
We fietsen terug naar het kanaal en volgen richting Base Nautique. Na l’Etang d’Isle zijn we op de Voie Verte du Canal de St-Quentin. Dit kanaal verbindt de Schelde met de Oise en is 105km lang. De trekweg is mooi geasfalteerd en het is een plezier om op die vlakke weg aan een strak tempo goed te vorderen. Hebben we teveel geboft ? Vanaf Morcourt wordt het heel wat anders. We moeten door grof grind met kuilen, soms is het op het gras een beter spoor zoeken.
Hierop blijven rijden zien we niet zitten en verlaten het slechte jaagpad. Ook dit kanaal verdwijnt onder de grond. We fietsen op D718 naast het “Souterain de Riqueval”. Het is een scheepstunnel, van 5,5km lang waar hoofdzakelijk pleziervaart met een elektrisch gevoede kettingsleper door getrokken wordt. De doorvaart duurt bijna 2h à 3km/h, wij zien echter geen activiteit!
In Bellenglise volgen we een heuvelende drukke steenweg tot Le Catelet. De aan grote snelheid voorbij snorrende auto’s en vrachtwagens maken het heel gevaarlijk. Gelukkig kunnen we bij km 70 langs een wegel die sakkerse drukke baan verlaten. In het begin is de wegel goed te berijden maar na 2km moeten we tussen stallen op een enorm grote maar slordige boerderij een pad zoeken. Het wordt opnieuw een cyclocross parcours zoals deze morgen. Voortdurend traag klimmend tot op een plateau. We houden halt. In de verte zien we de torens van Cambrai. Na enkele vervelende kronkels tussen hogere hagen komen we plots op een smal keienbaantje richting Crèvecoeur. Het “Chambres d’hôtes Ferme de Montecouvez” waar we op onze Elzastocht in 2010 een nacht gesleten hebben, vinden we niet terug. We hadden nochtans graag de sympathieke uitbaters gegroet.
Gelukkig krijgen we nu een ferme afdaling op een holle weg met Paris-Roubaix keibestrating…..Het kan ons niet deren we zijn het al meer dan gewoon. Na 92km zwoegen en afzien als de beesten belanden we aan ons hotel “La Chope” aan de rand van Cambrai. Het is enkele minuten vóór 18h en ’t hotel is nog gesloten. Terwijl ik telefonisch oproep komt de uitbater aangereden en krijgen we onmiddellijk een ruime goed ingerichte familiekamer.
Na een flinke douche staan we te popelen om gezamenlijke van onze laatste avond te genieten in de stad. We wandelen naar het fraaie centrum. De Franse voetbalploeg speelt deze avond een Wereldbeker match. We kunnen er niet naast zien. Op elk pleintje of hoekje staan gelegenheidsterrasjes met grote TV schermen. Er heerst al een te luidruchtige sfeer.
De voetbalgekken lopen blauw-wit-rood geschilderd en gekleed, vele hebben al duidelijk te diep in de bierbekertjes gekeken. Niettegenstaande vinden we, niet ver van de grote markt een rustig terrasje. Na enkele aperitief biertjes wordt het tijd voor ons laatste avondmaal van onze tocht 2014.
We stappen, zonder veel nadenken, het restaurant “La Taverne de Lutèce” binnen. Er heerst een gezellige aangename sfeer, het kleine zaaltje zit bijna compleet vol. We bemachtigen een tafeltje en genieten van een uitgebreid avondmenu. Na een ijstoetje, een likeurtje en een lange babbel met enkele toeristen wordt het heel laat eer we terug sukkelen naar ons hotel.
We vrezen veel getoeter en gezang van de Franse voetbalsupporters en gebruiken onze oordopjes….Zeker is zeker! Slaapwel na zo’n bewogen dag.
Ons routeboekje voorziet voor vandaag 115km. We hebben met Carmen afgesproken om rond 7h30 te ontbijten. Onze gastvrouw heeft al enkele gasten
mogen uitwuiven en ze komt ons vlug bedienen. We hebben gelukkig een flink ontbijtbuffet. Afrekenen en vertrekken.
Om 8h15 nemen we afscheid van Madame Carmen en we fietsen richting centrum. Het is nog fris, maar de zon is al van de partij. ’t Beloofd opnieuw een schitterende dag te worden. De gps brengt ons dwars door het centrum tot aan het Canal de la Marne. We zullen zover als het kan dit kanaal met de Voie Verte erlangs, trachten te volgen. De Champagne- streek is heuvelachtig maar we merken er gelukkig niets van op de trekweg.
Niettegenstaande het jaagpad als fietsweg “ Voie verte “ wordt aangegeven stellen we vast dat het een karrenweg is. Kilometers aan een stuk is het opletten en de berijdbare stroken tussen het gras opzoeken. Gelukkig is het droog. ’t Zou anders nogal een slijkboeltje geweest zijn. In Condé-sur-Marne hebben we 20km. We moeten over een brug door een industrieterrein naar een op een T-aansluitend kanaal. We verlaten de Marne, en volgen nu het Canal de l’ Aisne à la Marne naar Reims.
Na een reeks sluizen, die mechanisch worden bediend, vorderen we veel sneller op een brede kiezeltrekweg. Dit kanaal is 58km lang en verbindt zoals zijn naam het aangeeft de Marne met de Aisne tot in Berry-au-Bac. Door een bosrijk gebied rijden we voorbij Vaudemange naar Billy-le-Grand. Op deze plaats moet het kanaal door de Mont de Billy. De tunnel is 2,3km lang en was vroeger uitgerust met een eindeloze kabel met een trekhaaksysteem. De schepen moesten aanpikken en werden zo door de tunnel gesleept. De kabel werd aangedreven door een stoommachine. Dit is al lang niet meer zo, nu varen de schepen er op eigen kracht traag door. Er is wel eenrichtingsverkeer en geautomatiseerde verlichting binnen de smalle pijp.
De trekweg langs het kanaal is een GR (Groot Routepad) voor de Santiago de Compostela pelgrims, op weg naar het bekende verzamelpunt Vezelay in de Bourgondië. We rijden op een hoger gelegen kiezelpad naast de tunnel. Links van ons zien we op de hellingen champagnewijngaarden.
De zon brandt ook al is de temperatuur matig. Het is opnieuw dikwijls stoppen en smeren. We hebben geluk, de vele hoge begroeiingen langs het kanaal breken de nog steeds vervelende tegenwind. Na een 10 tal sluizen, komen we aan een plezierjachthaven bij een verbreding van het kanaal in Sillery. Na 45km is het hoog tijd voor ons traditionele aperitiefmoment, op een terras van een havenkantine. Vlak naast de plezierjachthaven zien we een groot WOI kerkhof. Er liggen 11.000 gesneuvelden van de WOI-veldslagen rond Reims.
Enkele kilometer verder in Saint-Leonard rijden we regelmatig langs en door fabrieksterreinen tot we na 53km aan de plaat “Reims” zijn. Deze stad willen we absoluut bezoeken, maar hoe geraken we vanaf dit in de diepte gelegen kanaal naar de hoger gelegen straten? We hebben geluk, een naar ons toe fietsende mountainbiker wijst ons een fiets-voetgangerslift aan. Enkele minuten later staan we 7m hoger in het stadscentrum.
De grote oude stad Reims heeft een rijk verleden. Wat onmiddellijk opvalt zijn de rechtlijnige groene boulevards met druk tramverkeer maar wel autoluw.
Voor we de stad binnenrijden kunnen we niet voorbij een zonnig terras waar er ook kan gegeten worden. We ploffen ons neer, bestellen belegde sandwiches en lessen onze grote dorst. Het terras zit vol studenten, er heerst veel plezier. Wanneer ze eensklaps bijna allemaal tegelijk verdwijnen, blijven wij in alle rust nagenieten van een tegroot ijsdessert.
Na onze ietsjes te zware lunch willen we absoluut naar de Notre Dame kathedraal rijden. ’t Is niet moeilijk we zien de machtig grote kerk recht voor ons en worden er naar toegezogen. We moeten enkel de wel bijna geruisloze en snel rijdende trams in ’t oog houden. Wanneer we aan de indrukwekkende kathedraal komen worden we stil.
Wat een mastodont, wat een gigantisch voorbeeld van gotische kunst. Toch willen we binnen een kijkje nemen. We vragen ons wel eens af wanneer we uit zo’n overdreven rijkelijke kathedraal wandelen, wie heeft dit in feitelijk allemaal gefinancierd? Soms kunnen we blijven filosoferen over het Christendom en hun overdreven praal en pracht! Wij werden toch vroeger wijsgemaakt dat de religieuzen geloftes van armoede moesten afleggen? Elke dag zien we het tegendeel, zoals ook hier weer…. We begrijpen er niets van. Ze blijven ons toch nog altijd van alle kanten schaamteloos geld aftroggelen. Voor de armen, zogezegd! Maar hun opperhoofden blijven in de grootste weelde leven.
Lang genoeg getreuzeld, daar gaan we dan maar, want we zijn nog maar in de helft van onze dagtocht. Via het jaagpad komen we na Courey, Loivre bij 77km in Berry-au-Bac aan de Aisne. Het wordt een moeilijke bedoening om via de sluis van het ene naar het andere kanaal te geraken. We moeten de gps instellen om de goede richting te vinden na al dat bochtenwerk. We volgen het “Canal de l ‘Aisne” richting Genicourt.
In Pontavert hebben we 85km en moeten over het kanaal en iets verder over de rivier l’ Aisne. Gedaan met het volgen van oevertrekwegen . Na het dorp fietsen we door het bos op een weggetje (D19 Ferme-la-Rennaissance) naar “Plan d’eau Ailette”. Een kunstmatig meer in een moerasgebied met vele watersport- mogelijkheden en een Center Parcs. In het dorp Chambouille verlaten we definitief la Voie Verte en rijden noordwaarts naar Laon. Vanaf Bruyères-et-Montbéralt komen we op een zeer drukke hoofdweg. Op een rijtje is het uiterst rechts zelfs gevaarlijk. Toch blijven we aan grote snelheid doordrammen.
We zien van ver, op een hoogte, de stad Laon liggen. Dat wordt een hele klus om daar boven te geraken denken we. En of we gelijk hebben, om de stad te bereiken, is onze kleinste versnelling nog te groot. De laatste honderd meter is het de fiets duwen en te voet omhoog klauteren tot we op een soort tafelberg. De niet zo grote merkwaardige historische stad ligt +/-180m boven de omgeving. De benedenstad is verbonden met de bovenstad door een kabelspoor, voor voetgangers natuurlijk!
Het is zoeken om onze B&B te vinden. De gps laat ons halt houden! Zijn we wel op de goede plaats aanbeland ??? Na een poosje kunnen we een voorbijganger aanklampen en ja hoor we zijn juist. Ik doe een telefoontje naar de chambre d’hôtes uitbater. Bernard komt ons tegemoet want de B&B ligt zo’n 15m lager.
Langs een reeks trappen, achter andere woningen, zien we nu inderdaad “La petite Montmartre”……Waarom er geen aanwijzingplaatjes te vinden zijn is ons een raadsel. We moeten zo’n 75 trappen naar beneden, een hele onderneming met fietsen en bagage. Met de hulp van het gastgezin is de klus vlug geklaard en staan de fietsen mooi opgeborgen. Yannick en Bernard trakteren ons direct met een fris biertje op hun zonneterras.
Het vriendelijke stel is fier op hun prachtige en typische huis. Ze hebben het verbouwd tot een aantrekkelijke B&B aan de rand van de bovenstad. Het uitzicht op de benedenstad en de vallei in de steile tuinhelling achteraan is fenomenaal. Toch zijn we op loopafstand van het historische stadsdeel met kathedraal en winkelstraten. Het wordt een lange babbel en na onze was- en plasbeurt staan we te popelen om de stad te bezoeken.
Langs fel hellende kinderkopstraatjes komen we in een wel smalle winkelstraat. Het is 19h en de stad lijkt verlaten. We wandelen richting kathedraal. We hadden het ons heel anders voorgesteld. Vele woningen staan leeg en de ramen zijn afgesloten. De stad ziet er verloederd uit, een echte ramp menen we, voor zo’n historisch centrum. Toch wel spijtig dat hieraan niets gedaan wordt! Was Laon eertijds niet de residentiestad van de Karolingers ? Sommige grijze gevels brokkelen af en zijn met mos begroeid. In de goten staan zelfs struiken….Dat loopt slecht af, de Fransen zijn hun fierheid aan het verliezen.
De rare torens van de Notre-Dame de Laon trekken onze aandacht. Wat zouden die spookachtige beelden op de hoogste verdieping te betekenen hebben? Bij het portaal geven ze ons de oplossing 16 ossenbeelden zouden een huldebetoon zijn aan deze dieren. De ossen waren een hulp bij de bouw van de kerk. Allé dat zullen we dan ook maar geloven zeker! Of zijn het waterspuwers, een speelse ingeving van de architect, zoals er meer zijn! Wanneer we dichter komen horen we koorgezang. Ook al zijn we geen kerkbezoek- fanaten, toch blijven we een tijdje binnen, luisteren naar de hemelse gezangen van een repeterend gemengd koord…..Zouden ze de kerken zo hoog gemaakt hebben voor de goede akoestiek misschien, het klinkt in ieder geval fenomenaal.
Het is bijna 20h wanneer we het enige restaurant dat we op onze terugweg openvinden, binnen stappen. “Le Patio” met een rondborstige Italiaanse patron lijkt even verouderd als de stad Laon. We krijgen een aperitiefje en vragen er een kleine pizza bij als voorgerecht. De Italiaan stelt voor als hoofdgerecht iets “à la plancha” klaar te maken.
We doen niet moeilijk. Het zwaar dessert, maakt dat we met een dik buikje vertrekken loom vertrekken. We weten dat deze patroon zeker nooit een Michelin ster zal krijgen, maar toch zijn we tevreden.
Na 115km kilometers voelen we ons tot onze eigen verwondering, minder moe dan de vorige dagen. We vermoeden dat de hoofdzakelijk vlakke rit en de minder strakke tegenwind hier wel zou kunnen toe bijgedragen hebben. Het is bijna donker wanneer we aan de mooie B&B aankomen. Na nog een tijdje TV kijken….wordt het tijd om in de bedjes te duiken. Oordopjes zullen zeker nodig zijn ????
14 Dag 14 Brienne-le-Château - Châlons-en-Champagne 23-06-2014
Dag 14 Brienne-le-Château - Châlons-en-Champagne 23-06-2014
Onze lange nachtrust heeft iedereen deugd gedaan. Zoals afgesproken zijn we vol optimisme om 8h present in de eetzaal. Joël heeft de ontbijttafel klaargezet. Na wat aandringen krijgen we ook beleg en kaas. Anders was het een echt traditioneel ouderwets Frans “petit déjeuner” geworden. Onze hotelbaas was er precies wel op voorzien dat we meer dan enkele stukjes brood met confituur zouden wensen…..
Wanneer we hem vragen wat hier de voornaamste beroepsbezigheid is, kunnen we enkel teweet komen dat de bevolking hoofdzakelijk in de groetenteelt en de distributie van witte kool werkzaam is. Iets spottend of humoristisch vertelt onze brave man: « Ici vous pouvez voir comment on mis des choux dans des caisses ». Brienne-le-Château is gekend voor de kweek en het bereiden van witte kool naar zuurkool.
Ik krijg nog een brochure van het “Musée Napoléon” mee. Hieruit blijkt dat Bonaparte hier als jongeling, 5 jaar studeerde aan de militaire school. Hij zou als keizer, Brienne-le-Château, uit nostalgie nog enkele keren bezocht hebben. We zullen het maar allemaal geloven zeker! Hoe een kleine man toch groot kan zijn……
9h00 het is warm en zonnig, we durven het dorp niet verlaten zonder ons voldoende met drank en eten te voorzien. Langs een goedlopende vlakke weg tussen de velden fietsen we richting Perthes op de D6 naar Rances. We zien inderdaad niets anders dan uitgestrekte velden met hier en daar tractoren. In Chavanges bij de kerk houden we onze eerste smeer- en drankpauze…..
We volgen vanaf Bailly-le-Franc de plaatjes richting “Etang de Der” langs een erg rustige en vlakke landweg. In Drosnay stoppen we bij een kruispunt. We twijfelen, rijden we naar “lac du Der” of niet. We doen een praatje met de eigenaar van “Gites Au passage des Grues” die net een koppel gasten uitwuift.
De man heeft een stokoude boerderij omgevormd tot een zo te zien prachtig plattelandsverblijf met 5 kamers. Al zijn gasten zijn natuurliefhebbers. De lac met zijn kraanvogels en de vele andere trekvogels zijn een waar paradijs voor de vogelaars. Hugo, onze 4°man weet niet wat hij allemaal mist! Uiteindelijk zien we het niet zitten om 7km verder op en neer te rijden.
Enkele kilometer verder stoppen we bij een prachtig houten kerkje. Een kort bezoek leert ons dat het gebouwd werd in de 17°eeuw. We bewonderen de houten dakstructuur en de toch wel grote overspanningen van de hoofdbeuk.
In Frignicourt zijn we 48km ver. Het is middag, juist vóór we afslaan naar de Marne zien we een café langs de grote weg. De bazin laat ons het op de binnenkoer gelegen terras gebruiken. Nadat we onze grote dorst met onbekend bier gelest hebben mogen we van haar ook nog op haar terras picknicken. 200m verder komen we op la Voie verte du Canal de la Marne à la Saône. We moeten over een sluis linksaf richting Vitry-le-François.
Het is een verhard zandpad maar het pad stopt bij een brug aan de rand van de stad. Wat nu ? onze gps doet ons een bocht van 180° maken en laat ons door een met struiken overgroeid moeilijk wegeltje nemen……Na enkele honderden meter beginnen we, wanneer we door een soort sloopterrein moeten erg te twijfelen. Gelukkig blijven we koppig de gps volgen en belanden iets verder bij een kanaalsplitsing.
Het wordt te voet de fietsen over een overwoekerd pad tot aan het Canal Marne au Rhin duwend. Wat een slordige toestand, een stad als Vitry-le-François onwaardig volgens ons. Na nog enkele kilometer hobbels en bobbels moeten we over een brug naar de andere oever. In het dorp Couvrot wordt de oevertrekweg veel beter en iets verder zelfs geasfalteerd. We fietsen een eindje op een smalle dijk tussen de Marne en het kanaal tot Soulanges.
Juist vóór het dorp moeten we over een brug. We zien in de verte een terras. Hoog tijd om onze dorst te lessen. Het café is eveneens dorpswinkel, krantenkiosk tot groenten en fruitzaak. En jaja zelfs een Leffe is er te krijgen. Het winkeltje wordt ook druk bezocht door vrachtwagenchauffeurs die rookgerei en drank komen halen.
We vervolgen onze rit langs het kanaal, links van ons hebben we grote plassen bij Ablancourt. Na het schamele dorp komen we voorbij Omey in Pogny. Het kanaal wordt nu kaarsrecht met wat verouderde industrie. Bij kilometer 80 rijden we Chalons-en-Champagne binnen. Nu wordt het op de gps rijden dwars door het stadscentrum. We moeten door het heel drukke verkeer. We zijn het helemaal niet meer gewoon, oppassen geblazen…..Gelukkig is er een wandelpad door het park van het “Préfecture de la Marne” waardoor we tot bij ons hotel geraken. Chalons is de hoofdstad van het departement van de Marne. Tot 1988 was de naam van de stad dan ook Chalons-sur-Marne. Maar Champagne klinkt, liever en bekender en is mogelijks om commerciële reden veranderd!
Het is 17h wanneer we ons hotel voor deze nacht binnenstappen. We worden ontvangen door Madame Carmen. We kunnen onze fietsen achteraan bergen. Toch willen we voor we onze kamer betrekken iets drinken. Grote verwondering wanneer onze gastvrouw enkele Belgische bieren opnoemt. Zij heeft zelfs “Omer”. We kunnen het bijna niet geloven. Terwijl we op het zonneterras genieten vertelt ze, dat haar man meubelzakenrelaties uit Zuid-West-Vlaanderen in het hotel ontvangt. De Vlamingen zijn verzot op champagne, maar mijn man is een fervent bierliefhebber en laat hen altijd zwaar bier meebrengen.
Zij vertelt ons dat Chalons een echte militaire garnizoensstad is met vier grote opleidingskazernes. Het is ook een centrumstad met vele hogescholen. De stad ligt aan een knooppunt van zowel water- spoor- als verkeerwegen. We krijgen een ruime familiekamer op de 2°verdieping. In vergelijking met het gelijkvloers, heeft de kamer zeker een opfrissing nodig.
Na een deugddoende douchebeurt en een waspauze willen we de stad bezoeken. Het is wel iets verder dan gedacht om in het echte centrum te komen. Niet veel bijzonders vinden we. Na een flinke wandeling doet honger ons op een terras van een restaurant belanden. Beefsteak friet lijkt de enige goede oplossing hier, toch smaakt het ons na het lang rondslenteren…...Na nog enkele slaapmutsjes is het nog een flinke wandeling tot aan onze slaapplaats. Slaapwel!
13 Dag 13 Tonnerre – Brienne-le-Château 22-06-2014
Dag 13 Tonnerre – Brienne-le-Château
22-06-2014
Zo stil hadden we het niet verwacht. Deze chambre d’hôtes verdient een pluim. De gerestaureerde en tevens comfortabele kamers geven uit op een terrasoverloop waar we de staalblauwe hemel zien wanneer we de verduistering wegschuiven. ’t Beloofd opnieuw een schitterende dag te worden. Wanneer we om 8h00 de ontvangstruimte binnen stappen is er niemand te bespeuren….
Dan maar eerst de fietsen beladen zeker!
Onze zwijgende gastheer, Gilles heeft ons opgemerkt en zet vliegensvlug een ontbijttafel klaar. In tegenstelling met gisteren heeft de man een heel ander humeur! We worden verwend met verschillende soorten brood, verse croissants en allerhande kazen en confituren. Gilles komt ons zelfs wat uitleg geven over het mysterie van de “Fosse Dionne”.
Bij onderzoekingen hebben speleologen geprobeerd om te vinden vanwaar het water vandaan komt. Een van de expedities is geëindigd met een tragedie waarbij 2 onderzoekers de dood vonden.
Enkele jaren geleden is er toch vastgesteld dat het water voor de bron van zo’n 43km ver komt. Van een kalksteen- plateau te zuiden van Tonnerre. Het debiet zou 200 l/sec. bedragen.
Het is 9h wanneer we afrekenen, we moeten vandaag om en bij de 100km ver en ’t beloofd een warme stralende dag te worden. Iets verder bevoorraden we ons met water en fruit, je weet maar nooit! Voorbij het centrum, kruisen we de rivier l’Armançon en het kanaal de Bourgogne. We moeten schuin rechtsaf noordwaarts op een langzaam hellende landweg naar het dorp Vaulichères, dat op een hoogte ligt. We rijden tussen landbouw- gewassen. Toch zien we verder op de glooiing wijngaarden bij een kasteel. Het Château Clos de Vaulichères produceert een gewaardeerde Chablis wijn. De côtes rond Tonnerre zouden een soort micro-klimaat hebben.
We blijven lang op een plateau rustig keuvelend doorrijden. Het weidse uitzicht over de licht golvende velden is eindeloos. Na Molosmes is het vanaf Trichey klimmen geblazen door een bos naar Quincerot. We hebben nu definitief de Bourgogne verlaten en rijden door afwisselend de Yonne naar de Aube. De dorpjes hebben soms namen met meer letters dan woningen lijkt het wel. Slechts af en toe krijgen we een tractor als tegenligger.
In Avirey-Lingey rijden we nochtans door een wat groter dorp. Bij het riviertje de Sacre vinden we een dorpswinkeltje. Grote dorst doet ons halthouden. Het is een kruidenierszaak, denkelijk voor de gehele omgeving. Wanneer we binnenstappen, voel ik me terug in mijn kindertijd. Mijn moeder had net zo’n winkeltje in de jaren 50. Hier is zoals in onze zaak, er is ook vanalles……van drank tot gasflessen. We worden vriendelijk ontvangen, er is meer dan tijd voor een praatje, zowel met madam als met de andere klanten. Iedereen heeft tijd zat……Wij ook natuurlijk, we zijn tenslotte met vakantie! Dat we een fietstocht vanaf de Middellandse zee tot in België maken is voor de dorpelingen onbegrijpelijk. We lessen onze dorst in het winkeltje, doen onze inkopen voor onze lunch en laten de hoofdschuddende dorpeling rustig verder kwebbelen.
Wanneer we Marrey-sur-Arce binnenrijden moeten we over de Seine. We houden halt bij een Champagne- kasteel vlak naast de rivier die er hier nog als een brede beek uitziet. Het is 13h en we zijn 50km ver wanneer we richting Bar-sur-Seine op een verlaten kruispunt een tafel met banken gebruiken om te picknicken.
Het is deugddoend om in het zonnetje en uit de wind te genieten van vers brood, zachte kazen en hesp. Ons dessert is een meloen, maar die is vlugger op dan gedacht! We blijven nog een poosje in het gras languit uitrusten, juist lang genoeg om Pol te laten genieten van zijn middagdutje. Na de drukte van Bar-sur-Seine blijven we de groene bordjes met Route du Champagne volgen door de golvende velden.
Na Bourguignons waar we op een flinke heuvel in elkaars wiel boven geraken, kruisen we een spoorweg en de autostrade A5 van Parijs naar de Rijn, en komen we in Poligny. Af en toe lopen de hellingen langs uitgestrekte wijngaarden. Het is op en neer van langsom meer tegen de strakke wind opboksen. In Dienville bij een groot meer kunnen we ons neerploffen op een terras van een zeilcentrum.
Het water is een van de meren van het Regionaal Natuurpark het “Foret d’Orient”. Een uitgestrekt bosgebied met grote stuwmeren voor zeilsport. We blijven wat langer dan gedacht uitrusten aan le lac Amance, ’t Wordt hoog tijd om onze bestemming te bereiken…..10km verder staan we voor ons verblijf voor vandaag.
Onze gastheer van “Hotel des Voyageurs” vinden we in de bar, waar hij achter de toog staat. We mogen onze fietsen in de achterliggende feestzaal stallen. Nadat we onze dorst gelest hebben, op zijn terras, krijgen we de sleutels van de familiekamer op de 2° verdieping. Ver zullen we vandaag niet meer geraken. Na onze was- en plasbeurt wordt het platte rust. Zo moe zijn we in lang niet meer geweest….Het voortdurend op en neer, de felle tegenwind en de zon hebben ons gesloopt……na 95km.
Tegen 20h heeft onze hotelbaas het souper klaargemaakt. We zijn blij dat we na het slaapje ons eten niet moeten gaan zoeken. Joël is zeker geen meester-kok maar honger zullen we niet hebben. Na nog een ijs coupe en een paar biertjes, beslissen we, hier valt toch niets te beleven in Brienne-le-Chateau, er een TV avond van te maken. Er is op alle TV zenders voetbal…. baahhh…..’t Zal een lange deugddoende nacht worden. Oordopjes zullen nodig zijn……
12 Dag 12 Marigny-le-Cahouet – Tonnerre 21-06-2014
Dag 12 Marigny-le-Cahouet – Tonnerre
21-06-2014
Het overlopend water bij de sluis, net vóór onze slaapkamervenster, heeft mij al een tijdje wakker gemaakt. De zon piept door de schamele gordijnen. Het is wel nog wat vroeg maar toch hoor ik Antoine al rondlopen. Bij afwezigheid van onze 4° man Hugo moet hij noodgedwongen alleen slapen. De sanitaire ruimte bevindt zich op de benedenverdieping en de houten trap kraakt bij elke stap. Onze gastvrouw is echter al in volle actie, benieuwd hoe het met onze vriend Gerard gesteld is….
Grote verbazing om 8h30 zitten we samen met het gastgezin in het eetzaaltje. Er lijkt helemaal niets gebeurt de vorige avond. Onze gastheer ziet er zo fris als een hoentje uit. Hij is, na een telefonische oproep, in zijn nopjes. Er zijn een drietal plezierjachten op weg om te schutten aan zijn sluis 26. ’t Is altijd een belevenis, begint hij ons te vertellen….. Wat we soms te zien krijgen, ik kan er boeken over volschrijven. We moeten hem bijtreden en hebben ook ongelofelijke taferelen gezien 2 jaar terug bij de talrijke sluizen op Canal de Midi. Het is inderdaad zo, dat de huurders van een motorjacht soms voor de eerste maal varen. Ze krijgen meestal een kleine uitleg over het sturen en de motor. Maar de dekmaneuvers worden over het hoofd gezien. Het wordt dan voor velen een stressmoment bij de talrijke nauwe oude sluizen.
Zonnebaden op dek is de hoofdbezigheid maar een simpel lijntje gooien is al een absolute ramp. Als hun koord in het water belandt, zijn ze er zelfs vies van…..Soms komt de boot dwars te liggen en is veel geroep en gesakker, niet uitgesloten. Goede raad voor je gaat varen volg een korte cursus dekmatroos!
We hebben echter geen geluk, de jachten die de sluis aan onze B&B binnenvaren hebben ervaren schippers en bemanningen. Om 9h moeten we afscheid nemen van Dominique en Gerard Gougeat. Bedankt voor het meer dan plezante verblijf. Nooit vergeten we nog de amusante avond in “Chez d’Eau” aan l’Ecluse 26 op Canal de Bourgogne.
We blijven het zanderige oeverpad volgen tot Pouillenay. Niet te geloven, we tellen vanwaar we vetrokken zijn tot in Venarey-les-Laumes 10 km verder 18 sluizen. Het kanaal daalt bij elke sluis ongeveer 2,7m. Gerard zou wel eens kunnen gelijk hebben dat we vandaag ongeveer 75 sluizen voorbij zullen fietsen. Toch is er, in vergelijking met het Canal de Midi hier bijna niets te beleven. Waar we 2 jaar geleden voortduren moesten zwaaien naar voorbijvarende jachten, kunnen we ze nu op één hand tellen.
We hebben kunnen vaststellen, door verschillende keren te babbelen met de sluiswachters, dat het meestal vrouwen zijn die de sluizen bedienen. Alle sluizen worden nog handmatig bediend en hebben deuren met kleppen. De meeste schippers helpen bij het open- of dichtdraaien van die sluiskleppen.
De jachtverhuurders bij de haventjes zorgen er bijna altijd voor dat de trajecten in “accompagnement” dus in groep van 2 à 3 jachten samen varen. Het gebeurt dat de sluiswachter met een brommer op het jaagpad de boten volgt. Dit komt het meest voor bij een “Sluizentrap” waar de écluses dicht bij elkaar liggen.
Het valt erg op dat het fietspad dichtbij de dorpen veel beter is dan 2 à 3 km er voorbij. Zo hebben we bij Montbard een geasfalteerd pad dat overschakelt naar dolomiet. Eén kilometer verder moet je uitgesleten stroken in het gras opzoeken. Het stremt de snelheid en doet ons nog meer zweten wanneer we als crossers de putten en uitstekende stenen in ’t oog moeten houden. Maar goed dat Pol zijn achterwiel in orde is, ’t zou een ware ramp betekend hebben voor onze maat. We moeten aandachtig het paadje volgen waardoor we veel minder zicht hebben op de omgeving.
In Buffon, we hebben dan 30km op ons tellertje, doen we inkopen voor deze middag en bevoorraden ons met frisdrank en water. We blijven deftig doorduwen en om 13h zien we als bij toeval aan de overzijde van het kanaal op een hoger gelegen weg enkele zonneparasols en een terras. Grote dorst jaagt ons over een brug steil omhoog. Het is een hotel-restaurant, maar het terras is helemaal verlaten….
Wanneer ik binnen stap en de achter de toog staande patroon vraag om zijn terras te mogen gebruiken, is er geen enkel probleem…..Als we drank bestellen mogen we gerust onze picknick op zijn toch lege terras gebruiken. De man heeft blijkbaar geen goesting om eten klaar te maken, zo te zien.
Na enkele frisse biertjes, kan er best een ijsje bij na ons eten. Het is al meer dan 15h wanneer we “l’Ecluse 79” in Chassignette achter ons laten. Het is ons loom opnieuw in gang fietsen……Het kanaal maakt enkele grote bochten, soms hebben we zelfs wind in de rug, enkele minuten later is het opnieuw heel anders en moeten we veel harder trappen. Maar het is nu al de gehele tocht de wind tegen.
Het wordt zelfs vervelend traag vinden we. Achetereen en elk om beurt op de kop, hebben we minder belangstelling voor de natuur. Na enkele gehuchtjes vinden we in Tanlay bij een haventje met enkele bootjes een bar-kantine. We laten ons zweet drogen en bemachtigen tot onze grote verwondering een frisse Leffe.
Na 82 km moeten we het kanaal dat we nu bijna 2 dagen volgen verlaten. We rijden linksaf naar het centrum van Tonnerre. De gps zal ons wel op het ingestelde adres afleveren. We fietsen op een rijtje door het slordige centrum. Bij het gemeenteplein, waar er een kioske voor “La fête de la musique” staat stoppen we bij “Hotel Dieu” . Het is zoals in Beaune, maar dan minder mooi en verwaarloosd, een oud hospitaal met één grote vleugel als slaapzaal. Het Hotel Dieu valt op door het enorme groot dak, te vergelijken met “Abdij Ter Doest” in Lissewege!
Het is voortduren omhoog tot we door enkele éénrichtingsstraatjes moeten. Ik sta helemaal alleen aan de poort van onze chambres d’hôtes voor vandaag. Waar zijn Pol en Antoine gebleven? Na een poosje komen ze ook aan bij “La Ferme de la Fosse Dionne”. De ontvangst is wat lauwtjes. We kunnen onze fietsen wel in een afzonderlijke garage stallen.
De B&B gastheer laat onmiddellijk ons appartement betrekken. Alles is prachtig en heel net. We hebben zelfs elk een afzonderlijke kamer, een zitruimte en een heel grote badkamer. Wat een chique bedoening. Vanaf 20h kunnen we straks souperen krijgen we te horen van Bernard. De B&B ligt midden in het hart van de historische wijk van Tonnerre.
De oude boerderij is met veel respect en harmonie gerestaureerd en mag gezien worden. De ligging is buitengewoon aan de voet van een rots waarop de St-Pierre kerk staat. Aan de andere kant heb je de fameuse bron “Fosse de Dionne”. Een beetje misterieuse ondergrondse bron die hier aan de oppervlakte komt.
Na een korte was- en plaspauze, willen we vóór het souper zeker een bezoek brengen aan Tonnerre. Het wordt een beetje een teleurstelling. Het centrum kent heel wat leegstand en de handelszaken hebben een uitzicht van enkele decenia geleden. Spijtig dat men alles zo laat verloederen in dit historische centrum. Toch willen we tot bij het Hotel Dieu wandelen. Op een uitnodigend terras van een wijnhuis-hotel restaurant proeven we een frisse crémant.
Naast ons zit er een Hollands echtpaar van onze leeftijd. Ze ergeren zich net zoals wij aan het veel te luide afschuwelijke hardrock muziek vanop een kiosk. En zeggen dat er zo’n wondermooie “Chansons Francaises” bestaan. Nu staan er daar drie langharigen onverstaanbaar Engels te schreeuwen! We drinken onze glazen leeg en kunnen het lawaai,l zoals de meeste terraszitters niet meer aanhoren. We gaan in alle rust souperen bij onze B&B jongens Bernard en Gilles.
Op een ruime terras, goed uit de wind, genieten we van een traditioneel huismenu met snoek en boeuf bourguignon met aangepaste plaatselijke wijnen. Het is veel beter dan gisteren maar we missen de uitbundige ambiance van onze gastheer van Chez d’eau. Zo zie je maar eten moet een totaal pakket van genieten zijn…..We hebben hier zelfs nog de stem van de 2° B&B uitbater Gilles niet gehoord. Hij serveert ons zonder ook maar één lachje of simpel woord. Gelukkig komt Bernard vanuit de keuken na het eten iedereen nog eens begroeten. Na nog een flesje “vin de Torrennois” en een babbel met Nederlandse fietstoeristen, is het donker en willen we slapen. Gelukkig hebben we oordopjes bij want ’t wordt heel zeker een trio concert!
Afstand: 85km Totaal : 946km
Weer: Felle zon, warm +/-24°C
Wind 4 BF tegen
Chambre d’ d’Hôtes « la Ferme de la Fosse Dionne »
Ontbijtafspraak om 8h00 in de binnen-tuin, zo hebben we gisteren afgesproken. We zitten samen met een Amerikaanse dame aan de flink beladen tuintafel te genieten van alles wat Marie ons klaargezet heeft. Na een poosje komt de Amerikaanse echtgenoot bijzitten. Nors en zonder één woord sluipt hij na enkele minuten waggelend terug naar zijn kamer, onmiddellijk gevolgd door de dame.
Wat er gebeurt begrijpen we niet, blijkbaar zit er hier echt een haar in de boter. Yves kan ons vertellen dat de man een groot wijnliefhebber is en heel zeker veel te diep in ’t glas gekeken heeft, hij blijkt juist toegekomen te zijn…..Wat beleef je toch allemaal op een fietstocht!
Yves heeft goed nieuws voor Pol. Toen we hem, bij onze aankomst, over de moeilijkheden met zijn achterwiel vertelden, zou hij als fervent mountainbiker zijn fietsenmaker opbellen. Zojuist kreeg Yves bericht dat Pol om 9h zijn fiets mag binnenbrengen om te herstellen.
We worden door het gastgezin uitbundig uitgewuifd. Enkele honderden meters verder zijn we al bij de fietsenmaker. Het is net 9h wanneer we op het zelfde moment als de man, toekomen aan het magazijn. Wat een luxe, de kerel zal onmiddellijk het slechte wiel vervangen. Na 3/4h is de fiets weer tiptop in orde, onze maat zal opnieuw op volle kracht kunnen fietsen.
We rijden op gps door het stadscentrum en verlaten rond 10h de wijnhoofdstad richting Route des Grands Crus. Lang kunnen we deze route, welke de Côte d’Or dwarst niet volgen. Het gebied met de Grand Crus wijngaarden is niet zo breed.
Toch rijden we een paar kilometer op een stijgende weg richting Savigny, tussen de kleine lapjes wijngaarden omzoomd door muren. We kunnen als fietsers er juist boven kijken.
Het is traag klimmen. We zien achter de gestapelde stenenmuren bijna overal bedrijvigheid. Tussen de groene wijnstruiken staan er mensen de ranken bij te knippen of uit te dunnen! Op andere stukken zijn ze aan het sproeien en verstuiven. Zou het op deze zuidelijk gerichte klei- kalkhellingen zijn waar men de zeldzame, kostelijke Meursault en Gevrey-Chambertain wijndruiven cultiveert ?
Na Bouze-lès-Beaune is het helemaal gedaan met afgebakende wijngaarden. We zien grote vrij liggende wijngaarden afgewisseld met bossen en landbouw. Het is al puffend en slingerend omhoog. ’t Blijft maar duren al kilometers aan een stuk, terwijl de zon brandt en ons doet zweten als een das. We peddelen traag een eind naast de drukke autostrade A6 tot Bessey-en-Chaume. We zijn verwonderd, op een afstand van 13km zijn we 400m hoger op de top van de heuvelkam. De Col de Bessey-en-Chaume ligt op 600m en Beaune waar we vertrokken zijn op 200m . Vanaf deze top dalen we tot aan het Canal de Bourgogne in Pont d’Ouche.
Dorst en honger doet ons stoppen bij een plezierhaventje waar een kantine met een groot terras een drukke stopplaats blijkt te zijn. Het is middag, we zullen niet alleen een aperitief- maar tegelijk ook een middageetpauze houden.
Het Canal de Bourgogne is een heel populair kanaal bij buitenlanders die een boot huren om een tocht te maken door Bourgondië. Het kanaal is 240km lang en verbindt de Saône met de Seine. Het is gegraven om met kleine vrachtschepen graan en hout te vervoeren naar Parijs. De 190 sluizen zijn dan ook niet groter dan 35m op 5m en gebouwd voor de typische “péniches”.
Het is 13h wanneer we het vlakke gedeelte voor vandaag aanvatten. We moeten nog minstens 50km doen tot onze overnachtingsplaats. Opnieuw is het meer dan 25°C en de strakke wind hebben we voor de verandering op de neus. Na Crugey en La Rèpe komen we 10 sluizen verder in Chateauneuf. We zien op een helling een enorm Middeleeuwse kasteel liggen. 2km omhoog bij deze hitte, we zien het helemaal niet zitten, spijtig misschien!
Sluizen, sluizen en nog eens sluizen bijna elke kilometer één. Maar ’t is ook het enige wat we tegenkomen. Het platteland lijkt helemaal verlaten. Slechts af en toe een gehuchtje van enkele huisjes. Winkels of cafés zal je wel niet vinden. ’t Zal, voor de plaatselijke oudere bevolking, zich redden zijn met een rijdende winkel, vrezen we.
Het blijft bijzonder mooi en rustig fietsen op de trekweg. Na Vandeness-en-Auxois komen we in Pouilly-en-Auxois. We moeten een kronkel maken weg van het kanaal. Het is soms heel steil omhoog en iets verder opnieuw naar beneden. We zijn aan een “Scheepstunnel” of “Souterrain”. Dit is het hoogste punt, het kanaal moet door een berg
Eerst zien we een smalle aanloopzone van 5m breed, heel diep naast ons liggen. De tunnel zelf is 3,3km lang en heeft een doorvaarthoogte van slechts 3,1m. Het blijkt de 2°langste souterrain van Europa te zijn. De schippers moeten met inbegrip van de smalle aanloopzones, rekenen op 5,5km van inspannend perfect sturen. De doorvaart duurt meestal 2h.
Wij fietsen rustig op de tunnel over een wandelpad tot in het dorp. Hoog tijd voor een drankpauze op een zeldzaam terras. We moeten nog 25km verder en het is ondertussen 16h. Wanneer we aan het “Bassin de Auxois” een museumhangar voorbij moeten, houden we halt. Hier komen we alles teweet over de bouw en geschiedenis van het fameuze souterrain en de authentieke sleepboot.
We zijn het al een tijdje beu om de vele sluizen te tellen. Geen nood echter elke sluis heeft zijn nummer. In Pont Royal moeten we de hoofdweg D70 kruisen. Na de brug is er een grote zwaaikom met een jachthaventje. We twijfelen om nog een stop in te lassen. We zijn nu zo goed op dreef mannen….aan een strak tempo drammen we door tot aan onze bestemming voor vandaag.
Onze gastvrouw Dominique, die ons de sluis heeft zien oversteken, laat zich onmiddellijk gelden wanneer Antoine op haar terras rijdt. We weten direct wie hier de baas is! Onze vriend zal zich gedeisd moeten houden!
Vóór we onze kamers betrekken, wil onze gastvrouw, fier als een gieter ons een Leffe laten drinken. Speciaal voor Belgische fietsers beweert ze. En inderdaad ze heeft zich een minivaatje Leffe aangeschaft…..Allé santé jongens! Gerard, de heer des huize komt bijzitten. We vertellen dat onze vriend Antoine verzot is op Duvel. Dat heb ik ook beweert onze madam.
Na een poos komt ze melden dat ze geen Duvel meer vindt in de kelder. Kwaad kijkt ze haar man aan en verdenkt hem ervan alle Duvels te hebben opgedronken. Onze nieuwe vriend Gerard kan zijn lach helemaal niet onderdrukken…..Wat zullen we nog allemaal beleven, dat beloofd! Na onze drankpauze betrekken we onze kamers in de herschikte sluiswachter woning. De tijd lijkt toch enkele 10-tallen jaren te hebben stilgestaan. Maar allé de ambiance maakt veel goed. Dominique is zelfs bereid onze bezwete fietskledij te wassen. Gezien er in de omtrek helemaal niets te beleven valt, hebben we ook voor deze avond het souper besteld. Onze gastvrouw komt ons op het ondertussen al gezellige terras, melden dat het Coq au vin zal zijn….
We kunnen moeilijk anders dan instemmen! Ondertussen is Gerard onze gastheer, blijkbaar tot ergernis van zijn vrouw ons komen vervoegen op het terras. Hij moet echter op de keuken letten, maar heeft het duidelijk vergeten wanneer we aangebakken appels ruiken….Het zal coq au vin zonder appeltjes worden, vrezen we.
Het wordt frisser en windering op het terras. We worden uitgenodigd voor het souper in het eetzaaltje. Na een voorgerecht en de hoofdschotel, waarbij zoals gevreesd, de appels ontbreken, komt onze gastvrouw afscheid nemen. Zij moet naar de gemeenteraad, beweert ze. Gerard zal voor jullie zorgen deze avond.
Onze goedgeluimde gastheer komt ons onmiddellijk entertainen en weet geen raad met zijn grote vrijheid. Hij komt met een magnumfles Duvel uit de kelder. Ondertussen verklapt hij ons dat er nog veel lekker bier aanwezig is. Onze Antoine en Gerard zijn vanaf nu dikke vrienden. Ook al is het in het Frans, Gerard kan zich met veel mimiek en gebaren voor iedereen op onverklaarbare wijze duidelijk maken. We begrijpen al zijn moppen en weten dat hij als oud Air-France werknemer een wereldreiziger is. Hij heeft ook alle waterlopen en kanalen van zowel Holland, België als Frankrijk met zijn motorjacht bevaren. Finaal is hij hier aangespoeld. We moeten van al zijn drankjes proeven tot we uiteindelijk met een smoes onder de dekens geraken….Wat een belevenis en dit in Bourgondië. Slaapwel!
Een stralende zon maakt ons vroeger wakker dan voorzien. Met overmoed springen we uit bed en zijn vliegensvlug klaar om deze veelbelovende dag aan te vatten. Het is net iets te fris om ons ontbijt op het buitenterras te nemen. Onze joviale hotelbaas laat ons genieten van een overvloedig ontbijtbuffet met alles erop en eraan. Wat hebben ze in korte tijd veel veranderd aan hun ontbijtgewoonten in Frankrijk. Nog geen tien jaar geleden konden we met honger vertrekken na het petit déjeuner…
We beslissen toch nog eens door de historische- toeristische stad te fietsen. We moeten toegeven, Dôle mag fier zijn op zijn goed bewaard centrum met pittoreske plaatsjes en steegjes. Een echte aanrader eens een verblijf voor een weekend te nemen. We verlaten deze Jurastad aan de plezierhaven richting Saint-Ylie langs het Canal Rhône – Rhin.
Het is heerlijk fietsen op de goed verzorgde trekweg. Deze “Voie verte” is een deel van de Eurovéloroute 6 die van Nantes aan de Atlantique tot voorbij Boedapest naar de Zwarte zee loopt. Wij volgen dit stuk van de Jura langs het Rhône – Rijnkanaal en de Daubs naar de Bourgogne.
Op het vlakke gedeelte van onze tocht willen we onze normale snelheid halen. Toch moeten we net zoals de vorige dagen de vervelende tegenwind trotseren. Het wordt regelmatig stoppen, ons zweet afvegen en een drankpauze houden.
In Damparis zien we aan de overzijde de grote Belgische chemische Solvay-fabriek. In Saint-Symphorien bij de sluis waar het kanaal aansluit op de Saône stoppen we om een kunstwerk te bewonderen.
We blijven de Saône volgen tot voorbij Seurre waar de rivier een grote bocht maakt. Hier kunnen we over het water en rijden naar Poully-sur-Saône. Hoog tijd om onze aperitiefpauze te houden, maar meer dan een schamel winkeltje vinden we niet…..Omdat er niets anders opzit, kopen we brood kaas en tomaten en wat blikjes drank. Iets verder bij een dorpskiosk op een pleintje nemen we een wat karig middagmaal.
We moeten richting Beaune en verlaten definitief de Saône. Gedaan met de vlakke “Voie verte”. Langs een eenzaam baantje is het langzaam stijgen tot in het dorp Montmain. We vorderen niet meer zoals deze voormiddag en toch zien we dat er al 60km op ons tellertje staat.
We zijn in de Bourgogne beland en we hadden hier wijngaarden verwacht. Niets van, we moeten kilometers aan een stuk door bossen. Er is geen levende ziel te bespeuren tot we in Villy-le-Moutier eindelijk in een dorp belanden. Het zijn dorpjes met oude en slecht onderhouden huizen rond de kerk en aan de rand enkele stinkende boerderijen.
Van Ruffey-les-Beaune fietsen we op een plateau naar Vignoles en Chevignerots. Na Hameau-de-Challanges rijden we over de “Autoroute du Soleil A6” Beaune binnen.
We moeten de ring volgen om in de binnenstad te geraken. Grote dorst laat ons halthouden bij het eerste zonneterras. Zouden we in deze wijnstad, bier mogen bestellen ? De dienster lacht “Certainement” bevestigd ze ons, er wordt in mijn café bijna nooit wijn gedronken. We bestellen en krijgen elk een goed verzorgde frisse Leffe. Het is 16h, ik heb onze B&B madam beloofd vooraf te bellen om te weten wanneer we bij hen mogen toekomen. Vóór 18h kunnen jullie niet binnen antwoord Marie mij.
We beslissen dan maar het beroemde “Hospice de Beaune” van dichtbij te bekijken. We fietsen naar het “Musée de l’Hôtel Dieu” en stallen onze fietsen. Zoals echte toeristen nemen we onze tijd om dit heel bekende museum uitvoerig te bezoeken…..We krijgen elk een audiogids met Nederlandstalige uitleg. Het eerste wat we horen wanneer we het paleis der armen binnenstappen is: “De Hertog van Bourgondië heeft zich tijdens zijn bezoek aan Vlaanderen laten inspireren om dit ziekenhuis op te richten”. Moeten we nu als rasechte Vlamingen fier zijn? De gotische gevels van het Hotel-Dieu zijn een echt juweel van Middeleeuwse Bourgondische architectuur. De polychrome veelkleurige daken vormen het echte symbool voor Bourgogne en zijn typisch voor deze streek. De grote zaal vormt het hart van het Hotel-Dieu, het lijkt allemaal goed behouden! Al weet iedereen dat het gereconstrueerd is. Wanneer je binnenkomt zie je zo de onvergetelijke scènes uit de komische oorlogsfilm met Louis de Funès en Bourvil “La Grande Vandrouille”.
De kapel aan de achterzijde van de zaal is algemeen bekend door het beroemde schilderij van de Vlaamse primitief Rogier Van der Weyden. Er zijn echter ook heel interessante muurschilderijen te bewonderen.
Iets verder komen we in de hospitaal- keuken, met voor die tijd avant-garde apparatuur menen we. Mooi wanneer je ook de bijhorende geluiden kunt waarnemen, het doet iedereen glimlachen. Na de keuken wandelen we door de apotheek, wat ze toen allemaal gebruikten is onvoorstelbaar, hoe ze aan al die vormen van glazen bokalen gekomen zijn, het lijkt wel een laboratorium.
In de laatste zaal zien we hoe er wijn gemaakt, bewaard en geproefd moet worden.
Deze zaken krijgen van ons de meeste aandacht. De muren hangen vol tapijten afkomstig uit Doornik. Vóór we buiten geraken moeten we bij het afgeven van ons audiotoestel, onvermijdelijk door de wijnverkoopwinkel. De prijzen van Aloxe-Corton, Savigny, Pommard, Meursault, Chassagne-Montrachet en Santenay,doen ons duizelen. We moeten ons tussen een groep kakelende vrouwelijke Britse toeristen buitenwringen. Welke prullen deze dames zich toch allemaal laten aansmeren! …..Van porseleinen kopjes tot kussentjes en zelfs poppetjes, onvoorstelbaar!
Het is ruim 18h wanneer we door het gastgezin Visseyrias in hun B&B verwelkomt worden. Yves laat ons onmiddellijk het achteraan gelegen appartement betrekken. Grote verwondering twee afzonderlijke kamers een zitplaats, keuken en een heel ruime badkamer. Alles prefect en smaakvol ingericht. Toen we voor de inkomdeur stonden hadden we dit helemaal niet verwacht.
Marie en Yves geven ons informatie waar we dichtbij kunnen souperen.
Maar hun actief zoontje van 5 jaar, vraagt zoveel aandacht dat ze zich met veel excuses noodgedwongen moeten terugtrekken in hun woning.
Vlug vinden we op Place Madeleine dicht bij onze B&B het restaurant Le Belena. We bemachtigen een mooi plaatsje op het terras onder de bomen. We doen ons tegoed aan een menu Bourguignon en enkele flesjes Pinot St-Veran. We nemen ons voor om nog en ijsje in de binnenstad te snoepen.
Wandelend komen we in het centrum door smalle charmante straatjes. Beaune lijkt een stad vol verrassende bloemrijke binnenplaatsjes en soms ook smalle steegjes. Wanneer we aan de Notre Dame kerk komen, het is ondertussen donker, start er een lichtshow. We blijven het gevarieerd spektakel volgen vanop een terrasje. Na een poos wordt het tijd om onze bedjes op te zoeken, maar wanneer we het Belfort voorbij wandelen is ook daar een lichtspektakel bezig. Het is een historie met geprojecteerde katten. Blijkbaar heeft het te maken met de uitvinding van de film door de broeders Lumière…..
We vinden het heel spijtig dat we de lichtshow bij l’Hotel-Dieu niet gezien hebben, maar het wordt te laat. Dicht bij onze chambre d’hôtes komen we verrassend toch nog voorbij een muurschilderij met een afbeelding van de hoofdfiguren van “La Grande Vandrouille”.
Wat een mooie leerrijke dag hebben we eens te meer kunnen meemaken. Zo’n dagen zijn dan veel tekort vinden we. Later dan de vorige dagen kruipen we moe maar oh zo voldaan in onze bedjes. Misschien is het wel best de oordopjes te gebruiken!
We zouden nog uren kunnen blijven liggen…..Wat een rust, onze kamers zijn zo goed verduisterd dat we helemaal geen besef hebben dat het reeds 8h is. Gelukkig komt Antoine ons wekken. Het ochtendritueel verloopt traag, straks zijn we nog te laat op de afspraak voor het ontbijt . Anne-Marie trakteert ons op een meer dan uitgebreide maaltijd……
Ze weet dat buitenlandse fietsers flinke eters zijn. We geraken hier nooit weg het is bijna 10h eer we eindelijk de fietsen beladen en met veel spijt afscheid nemen van het sympathieke gastpaar Knapp en hun meer dan gekke hondje Scarlett. Ze blijven ons nog lang uitwuiven…..
Het is frisser met minder zon dan de vorige dagen, maar lang duurt het niet. Wanneer we door Pont-de-Poitte rijden is de zon er opnieuw en moeten we er ons lichter opkleden. We verlaten definitief de Lac de Vouglans en de l’Ain streek. Van Mesnois moeten we een steile klim nemen naar Blye. We vorderen op dit smalle bospad niet en moeten op een bepaald moment achter wandelende koeien blijven tot bij een boerderij.
Van Bley tot Chatillon blijft het klimmen, we moeten zelfs over de Col de la Perecée naar Meribel. Na het zwoegwerk is er voorbij Meribel gelukkig een mooie afdaling. Over een afstand van 5km dalen we van 600m naar 250m door bosjes en weiden tot aan de “Cirque de Ladoye”. We stoppen op een parking en bewonderen het diepe uitgeslepen groene trechterdal. Waarom ze dit verschijnsel een cirque noemen blijft ons onduidelijk.
We blijven een tijdje rustig doorpeddelen op een plateau om dan af te dalen naar Poligny. Het is bijna middag wanneer we het stadje binnenrijden. Net wanneer we bij een soort duiventoren afbuigen, komen er een paar trekkers puffend en zuchtend een beetje rood aanlopend op ons af. Het is een koppel Kempenaars op weg naar de Middellandse zee. Ze zijn duidelijk veel te zwaar beladen, nochtans hebben ze heel degelijke Koga trekkersfietsen.
Na een korte babbel wil de vrouw vlug vertrekken. Het paar moet straks nog een camping zoeken om te overnachten. Wij kunnen hen als niet kampeerders helemaal niet helpen. In Poligny is het drukker dan we gedacht hadden. Het is de hoofdplaats van de Comté-Jura en er zijn heel wat kaas- en wijnwinkels. Na onze aperitiefpauze doen we, na onze minder goede ervaring van gisteren, inkopen voor onze middagpicknick.
Wanneer we de landkaart raadplegen zien we dat er vanuit Poligny een directe weg naar onze overnachtingsplaats loopt. We beslissen de kortste weg te nemen het zou ons om en bij de 20km winst moeten opleveren…..We volgen de kaarsrechte D905 naar Aumont. Na een 5-tal kilometer beklagen we het ons al, er is druk- en storend zwaar verkeer. Verschillende keren moeten we op de pechstrook door een niet aantrekkelijk landbouw gebied rijden. Toch blijven we koppig, na onze middag eetpauze op een afgelegen parkingplaats, aan grote snelheid doorstormen richting Dôle.
Tot onze verwondering staan we na slechts 78km op de brug over Le Doubs in Dôle. We kennen deze Jura stad helemaal niet en zijn verwonderd over de mooie aanblik van de hoofdstad van de France-Comté. Het zicht op de collégiale Notre Dame en de Hôtel-Dieu zijn prachtig.
We rijden verder langs het Canal de Rhône au Rhin met een drukke pleziervaarthaven tot in de verrassende en zelfs sprookjesachtig aandoende binnenstad. Toch willen we eerst naar ons gereserveerd hotel fietsen en ons verfrissen vóór we de stad beter willen leren kennen.
Vol verwachting fietsen we na onze korte was- en plaspauze van het hotel terug naar het centrum. Op de Place de la République vinden we een schaduwrijk terras en kunnen we onze grote dorst zelfs met een frisse Duvel lessen. In het toeristisch bureau krijgen we de raad het met bronzen ronde grondnagels uitgestippelde “Circuit du Chat Perché” te volgen..
We voelen ons bijna in Brugge, overal zijn er pittoreske wandelstraatjes langs en bij kanaaltjes. Op een bepaald moment komen we in de leerlooierswijk bij het geboortehuis van Louis Pasteur. Deze grote Franse scheikundige en bioloog bekend voor zijn pasteurisatietechniek en ontdekking van het vaccin tegen hondsdolheid. Het is nog veel te vroeg om te souperen, toch vinden we, onder de treurwilgen dicht bij het kabbelend water van een oude watermolen, een terras waar we rustig kunnen aperitieven terwijl we kleine hapjes proeven.
Op het circuit vinden we een kleine restaurant “L’atelier de Louis”. We vleien ons op het terrasje, de patron komt ons zijn menu presenteren. Veel keuze is er niet maar de man verzekert ons een lekkere maaltijd. We moeten spijtig genoeg binnen souperen. Er steekt plots een sterke wind op met iets later een onweersbui met hevige regen. Gelukkig terwijl we genieten van een prachtig souper. De baas heeft woord gehouden. We proeven een variatie van tomaten en als hoofdgerecht “Poulet de Bresse”. We maken onze eetavond compleet met een coupe ijs. Het wordt heel laat, het is zelfs al donker eer we met ietsjes teveel wijn naar ons hotel terugfietsen; Tot onze verwondering is er al niets meer te merken van het onweer, de wegen zijn al terug opgedroogd.
Moe en wat overeten kruipen we vlug onder de lakens…..Zelfs zonder oordopjes vatten we bijna onmiddellijk onze slaap…..Jura wijn doet wonderen!
Om 8h30 zitten we al in de kleine eetzaal van het hotel. Ook hier heeft de gastheer voor een uitgebreid ontbijtbuffet gezorgd. Ik weet dat er vandaag een prachtige rit op het programma staat. Met veel enthousiasme tracht ik mijn vrienden op te peppen. Door dat het hoogteprofiel moeilijke kilometers aangeeft, wil ik vlug vertrekken. We volgen een ganse dag de rivier l’Ain en dit wordt de allermooiste rit van onze tocht, de Gorges de l’Ain.
Het zal genieten worden. Nadat we onze fietsen hebben beladen, moeten we ons degelijk insmeren. De zon brandt heel fel en ’t is warm. Voor we de agglomeratie verlaten kopen we voldoende water. Gelukkig maar blijkt het later.
Vanaf het hotel is het gestaag lichtjes bergop. We moeten voorlopig op een rijtje mooi achter elkaar rijden. Toch voelen we dat het verkeer mindert. Na de dorpjes Oussiat en Thol moeten we in Neuville-sur-Ain over de rivier richting Poncin.
Wat een prachtig zicht op de snelstromende rivier. We kunnen er niet voorbij zonder foto’s te nemen.
Vanaf Poncin rijden we op een smalle weg geklemd tussen de rivieroever en een met groen begroeide rotsmuur. De Ain stroomt hier in een soort trechter met torenhoge kalkstenenwanden. Prachtig landschap en rustig peddelen we richting Merpuis.
We vorderen goed, wat een geluk dat we regelmatig in de schaduw kunnen rijden. De zon brandt, bij Bolozon-Gare moeten we een bocht maken om onder de spoorwegviaduct te geraken. Ook al is het nog ietsjes tevroeg. We kunnen niet voorbij een wat slordig maar toch uitnodigend terrasje. De patroon heeft duidelijk op dit uur niemand verwacht met grote dorst. Hij heeft nog geen fris bier in zijn ijskast…..Een beetje ongewoon voor ons doen, drinken we dan maar een pastis met heel veel ijs. Tot onze grote verwondering zien we plots de TGV voorbij razen…..
De weg meandert mee met onze vertrouwde rivier. De route door de Gorges de l’Ain is adembenemend mooi. Enkel voor deze dagrit zou je de Groene Wegen doen, menen we alle drie. De bermen en oevers staan vol prachtige bomen en begroeiing, wat een kleurenpallet, wat een natuur. Wij vinden dit de mooiste rivier van heel Frankrijk, spijtig of misschien niet, ongekend bij het grote publiek.
Het is nog maar 11h45 als we in Thoirette over de rivier rijden. Hoog tijd voor enkele prachtfoto’s. Pol en Bob stoppen maar Antoine heeft niets gemerkt en duikt de helling af richting Condes……We weten van op onze vorige tocht door dit gebied dat bevoorrading en eetplaatsen uiterst zeldzaam zijn. Best hadden we hier in de Aubergue naast de brug een rust een eetpauze gehouden…..Antoine heeft er anders over beslist en we kunnen hem slechts bij de Lac de Coiselet bijbenen.
Het kunstmatig meer van Coiselet wordt gevormd door de samenloop van de rivier de Bienne in de Ain. We zijn in de Jura beland. Er doen zich soms overstromingen voor, zo hebben we hier bij een stopplaats, waterhoogte merkpunten en alarmsystemen kunnen waarnemen. Graag hadden we hierover meer willen te weten komen, maar er is geen levende ziel te bespeuren.
Bij een trosje opgesloten, vermoedelijk vakantiewoningen, houden we dan maar een rustpauze op een van de zonne- terrassen van een villa. Ondertussen fietst Antoine tot bij de oever van het meer en volgt aanwijzingen naar een Camping. Wanneer hij terug komt moet hij ons met spijt melden dat het terrein er verlaten bij ligt. We krijgen honger…maar er is niets.
Iets voorbij Condes stuurt een wegeniswerker ons richting Menouille. Hij beweert dat we daar wel een eethuis zullen vinden. We wagen het erop en vliegen in volle vaart naar het dorp. Net voor het mini dorpje zien we een restaurantterras. Honger doet ons onmiddellijk halt houden aan Auberge du Barrage. We gaan enthousiast binnen….Grote teleurstelling wanneer de patroon ons meldt dat hij zijn keuken juist gesloten heeft. Hij heeft helemaal geen zin om nog iets voor ons klaar te maken. Na lang palaveren en aandringen, kan ik hem toch overhalen lasagne voor ons klaar te maken. We trakteren hem en onszelf op enkele flessen Jura wijn. Wanneer je honger hebt smaakt alles, wordt er gezegd. Het is inderdaad zo, we smullen de met veel te veel saus overgoten lasagne zonder morren op……
We moeten een inspanning leveren om na deze eetpauze opnieuw in actie te komen. Het is gestaagd stijgen tot aan de Barrage de Vouglans. We kunnen er zonder meer niet voorbij en houden vol bewondering bij dit enorme kunstwerk een fotopauze.
De betonnen constructie met een hoogte van 100m is indrukwekkend. Als bouwkundige wil ik er alles van weten. Gelukkig is er een groot bord waar alles heel goed wordt uitgelegd. Zo weet ik nu dat er aan de dam 5 jaar gewerkt werd tot in 1968. Het is de 3° grootste dam van Frankrijk. Het enorm kunstmatig meer achter de stuw is 35km lang en ongeveer 450m breed. De elektriciteitscentrale zorgt niet alleen voor groene stroom maar ook voor wel erg storende hoogspannings- masten en kabels in deze prachtige vallei.
Het is snikheet wanneer we na de kronkelweg Cernon bereiken. We volgen een gelijkmatige afdaling langs het meer tot Onoz en door een groene omgeving naar La Tour de Meix. Bij de grote baan hebben we prijs, grote dorst doet ons gelijktijdig stoppen bij een terras. Toch moeten we erg aandringen bij de cafébaas eer we een fris biertje kunnen bemachtigen……Op dit uur is mijn café dicht, krijgen we te horen. De man staat op punt om zijn zaak te verlaten. Terwijl we op het terras ons drankje en wat rust nemen, komt de patron afreken sluit alles af en vertrekt.
We hebben 75km op ons tellertje staan, het voortdurend op en af en de warmte hebben ons afgemat. Gelukkig zijn we niet zo heel ver meer van onze overnachtingsplaats. Toch moeten we nog een vervelende helling nemen en komen via St-Christophe in Marsonnay. De gps laat mij plots weten dat we ons eindpunt voor vandaag bereikt hebben. We moeten niet aanbellen, ons gastgezin heeft ons blijkbaar zien aankomen en laat ons onmiddellijk onze fietsen in de berging stallen. Na een deugddoend welkomstdrankje krijgen we van Yves en Anne-Marie, twee uitzonderlijk mooi ingerichte kamers met alles erop en eraan ter beschikking. Zelfs onze bezwete fietskledij mogen we onmiddellijk afgeven en laten wassen…….Wat een luxe, na deze zware en winderige rit!
Het gastgezin weet duidelijk hoe ze met fietsers moeten omgaan. Ze krijgen in de zomermaanden dagelijks trekkers in hun chambre d’hôtes die je moet voorbij rijden als je de Groene Weg naar de Middellandse zee volgt. Gezien er hier in de omtrek geen eetmogelijkheden zijn bieden ze ook, met algemeen succes een table d’hôtes aan…..We genieten lui, van een fris Jura-wijntje op het terras in de tuin met zicht op het groenblauwe meer de Vouglans. Ondertussen zijn Anne-Marie en Yves druk bezig met ons avondmaal. Samen met het gastgezin genieten we van een uitgebreid en erg lekker avondmaal heel ruim overgoten met vele flessen lekkere Jura wijn. Het wordt nog een lange praatavond waarbij we heel wat teweet komen over de ons eerder onbekende Jurastreek. Het gastgezin weet heel goed om te springen met voor hen toch eenmalige gasten. Net voor we onze bedjes willen opzoeken horen we dat de Belgische voetbalploeg hun 1° Wereldbeker match zou gewonnen hebben…..Antoine krijgt toelating om morgen zijn rodeduivels fietspet aan te doen! Slaapwel vrienden.
07 Dag 7 St-Jean de Bournay – Pont d’Ain 16-06-2014
Dag 7 St-Jean de Bournay - Pont d’Ain
16-06-2014
Het grootste voordeel van een verlaten dorp is wel de stilte. We zijn alle drie heel tevreden met die rust. Om 8h kunnen we een na een van het sanitair gebruik maken. Een half uur later zitten we in de eetruimte van het café. Buiten onze verwachting krijgen we een verzorgd ontbijt met lekker brood en vers beleg, kaas en uitstekende expresso-koffie. Af en toe wordt de dienster gestoord bij het lezen van haar krant. Ze doet vervelend wanneer er een haastige klant sigaretten komt ophalen. Meer dan een bon appétit knikje, kan er niet vanaf, terwijl ze bijna allemaal een stinkende sigaret opsteken. Het hotel is, zoals we in deze streek, zeven jaar geleden, ook nog meegemaakt hebben, ook een kleine buurt- post- en krantenwinkel.
Het is minder warm maar zonnig als we onze stalen paarden beladen. Madam is duidelijk opgelucht wanneer we het café definitief verlaten. We klimmen uit het dorp richting Combe-de-Pommier. In Artas zijn we opnieuw op de vertrouwde Groene weg. We voelen ons duidelijk goed uitgerust. Niettegenstaande het vals plat en de tegenwind is onze snelheid hoger dan de vorige dagen. Rond de kerk van Aillat draaien we richting Four, St-Alban-de-Roche naar Vaulx-Milieu.
24-06-2007
Wanneer we aan een fontein komen herken ik het dorp waar we op onze vorige tocht iets niet alledaags beleefd hebben. “Een oud vrouwtje heeft ons 7 jaar geleden uitgenodigd om op haar terrasje onder de lindebomen onze picknick te nemen. Samen met haar hebben we enkele flessen van haar wijn gedronken. Het optimistisch dametje, een echt spraakwaterval, is ons altijd bijgebleven en blijven beroeren. “
Ik stop bij de dorpsbazaar en rij recht naar het huisje van het dametje. Het wordt echter geen blij weerzien! De woning is afgesloten en alles ligt er slordig bij. Nieuwsgierig stap ik de winkel binnen. Grote verwondering bij de kassamadam, wanneer ik naar haar buurvrouw vraag. Zij kan mij vertellen dat het vrouwtje zo’n twee jaar geleden opgenomen is in een verzorging instelling. Het huis wordt af en toe in de weekends bezocht door haar zoon en kleindochter. Gerustgesteld kunnen we verder…….
We rijden over een spoorweg met ernaast de autostrade A43 richting Frontonas. Nu verlaten we echt het zuiden en de Dauphiné en komen in de streek van de Ain, een bijrivier van de Rhône. Het blijft een tijdje relatief vlak bij Frontonas tot voorbij Le Bergeron-les-Quatre-Vies. Soms liggen de mini dorpjes ver uiteen in deze landbouwstreek. In de uitgestrekte hooivelden is er hier en daar bedrijvigheid en worden er grote hooibalen gestapeld.
We hebben 40km op ons tellertje staan wanneer we langs de Rhône Loyettes binnen rijden. Op het marktplein is het hoog tijd om ons aperitiefje te nemen.
’t Wordt, hoe kan het ook anders, een ferme pint, dat was dorst hebben zeg! Voor we vertrekken doen we onze picknickinkoop in de Spar op het marktplein. Iets verder vinden we een rustplaats bij de Rhôneoever……’t Wordt een lange eet- en rustpauze, waarbij Pol zelfs tijd heeft om mooi in het zonnetje zijn middagdutje te doen.
Als we ons eindpunt voor vandaag willen halen moeten we opkrassen vrienden. De tegenwind zijn we al lang gewoon. Ook de eerder flauwe hellingen kunnen ons niets maken. Blijgezind rijden we in een trosje door Les Gaboureaux en Blyes. De rivier l’Ain blijft links van ons kronkelen. In Chazey-sur-Ain houden we een drinkstop op het dorpsplein aan de rivier.
Na enkele kleine dorpjes zoals Leyment, Cormoz en Priay arriveren we in Pont d’Ain. De iets grotere agglomeratie is een zeer druk knooppunt van hoofdwegen. De autostrades A40 en A 42 hebben hier een enorme verkeerswisselaar. Maar er is ook een kruispunt van N- nationale wegen van Bourg-en-Bresse richting Zwitserland.
En net aan dit kruispunt vinden we het Hotel des Allies. We stappen niets vermoedend het café binnen. Er heerst een ongewone en opgewonden drukte, zelf de patron wordt niet graag gestoord. Iedereen kijkt alsof ze gebiologeerd zijn, naar een groot TV scherm. Ik hoor dat er deze avond een Wereldbekervoetbalmatch is met “Les Bleus” Nu weet ik ook dat hun voetbalelftal zo genoemd wordt in Frankrijk.
Wanneer ik duidelijk maak dat voetbal mij helemaal niet interesseert en ik naar het hotel zoek, wordt ik nors naar de naastgelegen ingang verwezen. Wat een toestand zeg!!!Maar ook de receptie ligt er verlaten bij, na enkele minuten echter komt de patron toch te voorschijn, blijkbaar was hij ook TV aan ’t kijken.
We kunnen onze fietsen in de garage bergen. We krijgen een zeer ruime familiekamer. Na ons was en plasritueel en een luie rustpauze krijgen we zin in een wandeling. Het zal hier een triestige bedoening worden, het is maandag, alle restaurants nemen blijkbaar hun vrije dag.
Toch vinden we 300m verder een verlaten Italiaanse Pizzarestaurant “La Casa” open. De gezellige uitbater, duidelijk van Italiaanse afkomst ontvangt ons als koningen. We krijgen met veel sier een rustig plaatsje op zijn al in de schaduw liggend terras. Hij presenteert ons onmiddellijk een fris aperitiefwijntje en is bereid voor ons een speciale pizza klaar te maken. We laten hem zijn zin doen. Ondertussen genieten we van enkele flessen frisse wijn en nadien van de wel uitzonderlijk lekkere pizza. Onze Italiaan komt ons nog wat entertainen en na een ijstoetje sloffen we terug naar ons hotel. Hopelijk krijgen we geen last van de luidruchtige voetbalfanaten…. Moe en voldaan zitten we alweer vroeg onder de lakens. De oordopjes doen wonderen……
06 Dag 6 Romans-sur-Isère - St-Jean de Bournay 15-06-2014
Dag 6 Romans-sur-Isère - St-Jean de Bournay
15-06-2014
Zoals vroeger is het niet meer, “Petit Déjeuner” is tegenwoordig bijna altijd buffet. Weer hebben we geluk, ook al is de buffetkeuze niet zo groot…… Bij het ontbijt, kunnen we het TV nieuws volgen, enkel het weerbericht interesseert ons. We horen opnieuw dat de noorderwind in de loop van de dag dreigt aan te wakkeren tot 6BF. Een domper op ons optimisme. We overlopen onze reisweg en beslissen om zoveel mogelijk de Groene Wegen te blijven volgen. Er is een directere weg mogelijk maar we vrezen voor druk verkeer en minder mooie natuur. Opkrassen, insmeren, afrekenen en wegwezen……
De gps is ingesteld en doet ons veilig de nog rustige tweelingstad verlaten richting St-Donat-sur-Herbasse. Het is klimmen op een rijtje door het groen langs een klein riviertje tot een oude dorpje. Eenmaal voorbij het wel fraaie kerkje volgt er een wat steilere klim à 6%. Zwetend komen we in Bathernay. We blijven klimmen door een bos voorbij de Mont Froid tot Tersanne. De inspanningen doen ons de feller wordende tegenwind vergeten, we vorderen als slakken en moeten meer dan eens een rustpauze nemen.
De afdaling naar Hauterives doet deugd. Hoog tijd om onze aperitiefpauze te houden. Wanneer we over het riviertje Galaure het dorp binnenrijden horen we fanfaremuziek…..We willen weten wat hier gaande is en vleien ons op het zonnige terras van “Halte du facteur”. De patroon legt ons uit dat het hier elke zondag feest is.
Van heinde en verre komen er bezoekers naar het dorp om het “Palais Ideal” van postbode Cheval te bezoeken. Deze plaatselijke facteur, bouwde 33 jaar lang aan deze grillige constructies met stenen welke hij vond op de heuvelpaden gedurende zijn dagelijkse postronde.
We zijn benieuwd en nemen een kijkje, niets om zoveel tralala over te verkopen. Met veel moeite ontwaren we een kasteel, een soort moskee en een tempel met enkele hoofden erop. Het is een mengeling van stenen met ertussen gegooide mortel een echte architectonische kakofonie.
Het is 12h wanneer we het eigenaardige dorp met zijn fantasierijke facteur verlaten richting Le Grand-Serre. Na een korte klim en bochtenwerk tussen het groen, belanden we in Thordure en iets later in Marcilloles. In dit dorp vinden we een zonnig terras, hoog tijd om terug op onze positieven te komen.
Tot onze grote verwondering schenken ze Affligem. Nadat onze dorst gelest is, willen we ook onze honger stillen. De patron stelt ons voor een pizza te maken. Na een tijdje brengt hij, voor elk een reuze grote pizza met allerlei vlees en beleg.
We blijven veel te lang treuzelen. Na ons te ruime middagmaal vertrekken we voor onze laatste 30km. De wind is niet zo hard als voorspeld, maar de opeenvolging van hellingen doen hun sloopwerk. We vorderen niet zo best. We vinden het echter niet erg en genieten volop van de natuur. Na Penol belanden we in Faramans en iets verder klimmen we naar Arzay.
Na dit dorp van tweemaal niets moeten we weg van onze vertrouwde Groene Route. We rijden op de gps richting onze overnachtingsplaats St-Jean de Bournay. Door een bosrijk gebied is het klimwerk niet van de poes. Gelukkig kunnen we af en toe in de schaduw mooi op een rijtje Antoine volgen. Onze allerbeste klimmer waagt het niet om ons uit de wielen te rijden. We moeten op mijn fietsgps vertrouwen door dit onbewoond gebied. We zijn blij wanneer we in de verte het dorp zien liggen. Zalig zo’n lange afdaling, zonder te trappen, die ons tot op het pleintje aan ons hotel brengt.
Voor we onze kamer betrekken maken we gebruik van het hotelterras om onze dorst te lessen. De dienster is op de hoogte van onze komst, we krijgen de kamersleutel en moeten naar de 2° verdieping. De patroon waarmee ik enkele weken geleden een afspraak maakte is afwezig….We merken dat alles hier wat in het honderd loopt. Wanneer we op de kamer komen achten we ons gelukkig dat we hier maar één nacht blijven.
Het hotel is vergane glorie en onze kamer is beneden alles….We herschikken de bedden en doen een wasje en een plasje. Onze kledij kunnen we op de naastgelegen snikhete zolderkamer onder de pannen te drogen hangen. Na een rustpauze willen we het dorp bezoeken. Het wordt een lange wandeling door slordige verlaten straten. We beseffen dat dit dorp met uitsterven bedreigd is. Hier en daar ontwaren we leegstaande en vervallen huizen….En ouderen die ons vragend wantrouwig nakijken. Waar zijn we nu in godsnaam beland?
Gelukkig kunnen we in het hotel aan een avondmaal geraken. Enkel de pastis en de wijn zijn van goede kwaliteit. We blijven uit verveling nog een flesje nippen terwijl we tv kijken in de verlaten gelagzaal. Wat een triestige bedoening. We zijn moe en vroeger dan gewoonlijk kruipen we in onze bedjes. Enkele minuten later is het muisstil. Slaapwel jongens.
05 Dag 5 La Bégude de Mazenc – Romans-sur-Isère 14-06-2014
Dag 5 La Bégude de Mazenc – Romans-sur-Isère
14-06-2014
Wanneer we om 8h00 in de veranda aanschuiven om te eten, zitten de andere gasten al op ons te wachten. Madame Agnes en haar man hebben het druk. Het wordt iets minder warm, zegt ze, maar de mistral blijft zeker de hele dag. En……de Franse spoorwegen zijn in staking, zegt ze wat verlegen. Wanneer ik haar vertel dat het bij ons met de NMBS niet veel beter loopt, is ze gerustgesteld. Toch blijven er enkele tafelgenoten bekommerd.
Ze willen onze reisweg kennen. Er komt zelfs een kaart op tafel tussen de kopjes en borden. Vlug blijkt dat onze uitgestippelde weg via de “Groene Wegen” de meest aangewezen fietsweg voor ons blijft. Het was ons al lang duidelijk dat geen van de gasten ook maar enig benul van langeafstand fietsen heeft. Zoals de meeste Fransen vinden ze het gek, wanneer je een auto thuis laat en per fiets op reis durft te gaan….nochtans het zijn niet enkel de Fransen die dat denken. Mijn tafelbuur, een niet te stuiten spraakwaterval, wil mij absoluut uitleggen hoe de “Mistral” gevormd wordt. Ik wil het wel weten maar moet hem aanmanen geen moeilijke woorden te gebruiken. Ik zal het proberen zegt hij mij, op schoolmeester toon.
De Mistral is een bijzonder krachtige noord-noordwestenwind, die windkracht 9, maar soms ook meer dan 11BF kan bereiken in het Rhônedal. De koude lucht wordt tussen de bergwanden in het nauwe dal van de stroom geperst. De wind waait van noord naar zuid, naar de veel warmere Golf van Genua. Overdag is de wind meestal sterker dan ‘s nachts, omdat de temperatuurverschillen tussen de Rhône-vallei en de Middellandse Zee onder invloed van de zon dan het grootst zijn. De Romeinen noemden deze wind Magistralis wat wil zeggen meesterlijk! Tijdens de Mistral is het in het Rhône-dal meestal onbewolkt. Hij is ook kurkdroog en kouder, dus lekker bij de zomerse hitte, maar een ramp in de winter… Hij is zeer hinderlijk en ook echt gevaarlijk. Er is weinig bestand tegen 24 uur zonder pauze van harde rukwind. Er gebeuren heel veel ongelukken en er is na een Mistral meestal heel wat herstelwerk, vult onze gastheer aan.
Afrekenen en een foto, met teveel vertraging worden we uitgewuifd door de andere gasten. Voor de tweede maal op 7 jaar, verlaten we “La Piverdière” of de groene specht zoals het bij ons zou heten, maar nu in de andere richting. ’t Zal een zware dobber worden…..We moeten al onmiddellijk naar Salettes en iets verder naar Pont-de-Barret over een afstand van 9km meer dan 150m stijgen. Het uitzicht is fenomenaal, wat een prachtige rotspartij zeg. De natuur maakt veel goed. Met al die wind ellende kunnen we toch nog genieten.
Na Soyans rijden we door een bosrijk gebied richting Saou. Het klimwerk doet ons de mistral vergeten, je kan er niet blijven over zeuren, menen we. Op een rijtje moeten we naar Le Pertuis en met een reeks bochten sleuren we ons over de Col de Paturel. Gelukkig is er een lange afdaling van om en bij de 7km. Na Pas de Lauzens zijn we in Aouste en moeten de Drôme kruisen.
We blijven nu vlak langs de rivier tot we in Crest na 34km een rustpauze houden. Hoog tijd om inkopen te doen en ons te bevoorraden van drank en eten voor de middagpicknick. Nu we de Drôme vallei verlaten laten we ook het mediterrane achter ons. Ze trachten hier toch iets te ondernemen voor fietsers. Regelmatig zien we plaatjes met “Drôme à Vélo”.
Enkele kilometers voorbij de stad verlaten we de grote baan en volgen een landweg en komen voorbij grote waterbassins. Het gaat gelukkig maar, rustiger omhoog net iets meer dan vals plat tot Vaunaveys-la-Rochette. Na het dorp waar alles dood en verlaten is, vinden we midden de natuur een grasplein met rustbanken. Hoog tijd om te middagmalen. Gelukkig staan er wat bomen, ze bezorgen ons schaduw en maken dat de wind gebroken wordt. Het is 14h wanneer we stram van de lange rustpauze ons opnieuw in gang moeten trekken.
Nog 30km jongens en we zijn op onze bestemming. Hoe kalm kan het zijn we rijden zonder enig verkeer van dorp naar dorp. In Chambeuil wordt het iets drukker. We laten ons verleiden wanneer we een wegwijzer zien waarop het maar 12km is tot Romans-sur-Isère. Langs de wat drukkere D538 mooi achter elkaar zijn we na minder dan één uur in Bourg-de-Péage. Over de Isère moeten we de gps volgen.
Het is echter geen sinecure om door de dubbele-stad te geraken. Er zijn heel wat eenrichting- straatjes waar je als fietser ja of neen door mag, we weten het niet. Plots ben ik alleen wanneer ik bij ons hotel aankom. Enkele minuten later komen Pol en Antoine aangereden. Bij het kruisen van een dubbele baan hadden zij moeten halt houden. Doch hadden mij voortdurend blijven zien.
Vroeger dan gedacht en met een 8-tal kilometer minder dan voorzien stappen we het hotel binnen. We krijgen onmiddellijk een 3 persoonskamer met elk een afzonderlijk bed ter beschikking. We kunnen onze fietsen in een achterliggende bergplaats stallen. Na onze was en plasbeurt houden we een rustpauze.
Het was een veel eisende dag. Het steeds op en af en de mistral hebben ons afgemat. Het wordt meer dan één uur platte rust! 19h hoog tijd om de stad te verkennen. Veel valt er echter niet te zien. We wandelen naar de rivier die de stad in twee snijdt. Blijkbaar moest vroeger betaald worden voor de oversteek van de Isère, vandaar dat de naam Bourg-de-Péage.
Op het plein bij de toren vinden we uit de wind een terras, na enkele Ricards laten we ons een souper met plaatselijke specialiteiten aansmeren. Veel zaaks is het niet maar honger zullen we niet hebben….Na nog wat extra wijn strompelen we moe naar onze overnachtingsplaats. Lang zullen we niet wakker liggen……Slaapwel.
