|
2025
Lentefietstocht
Westhoek & Monts des Flandres
Rik & Bob
Dagboek van een fietstocht van 23 tot 26 april 2025
We zullen het proberen…Na maanden van onderzoeken, vaststellingen en uiteindelijk bestralingen, wil ik mijn fietsritueel verderzetten. En wat meer is ook mijn fietsmaat Rik is nieuw. We zijn en blijven koppige West-Vlaamse doorzetters. Daar gaan we dan voor een korte tocht van vier dagen.
Hierna volgt het verslag dag na dag.
Dag 1 Brugge - Ieper woensdag 23-04-2025
Vol enthousiasme ontmoet ik Rik aan het perron in het station Brugge. Mijn nieuwe fietsmaat heeft er al dik twee uur sporen opzitten en is blij mij te zien. Rik heeft gelukkig heel wat ervaring met lange afstandsfietstochten, hij kreeg van mij de reisroute-track en kan zijn GPS instellen net zoals mijn Garmin. Na een korte uitleg zijn we vertrokken. De weerberichten zijn eerder pessimistisch en voorspellen regenvlagen, toch kunnen we onze regenkledij in de fietstassen laten en dit gelukkig ook voor de volgende dagen. We vertrekken voor onze tocht, uit de hoofdstad van West-Vlaanderen langs de Smedenpoort. Deze poort is een van de vier overgebleven stadspoorten van Brugge.
We rijden zuidwaarts langs de Diksmuidse Heirweg, een oude verbindingsweg tussen Aardenburg en Kassel. Zonder veel autoverkeer komen we langs een bos- en landbouwgebied en voorbij het domein "Tudor" en Beisbroek. Nadat we de E40 gekruist hebben zijn we in Zedelgem aan het Vloetemveld, een voormalig militair domein en krijgsgevangenkamp. Momenteel is het een beschermd natuurgebied. Na wat gekronkel tussen de velden zien we het kasteel d’Aertrycke. Dit kasteel ligt diep verscholen in het West-Vlaamse Houtland in een prachtig provinciedomein. Het neogotische kasteel is gebouwd in opdracht van August de Maere, de geestelijke vader van de haven van Zeebrugge. Bij de kruising met de Groene 62, een voormalige 22 kilometer lange spoorweg tussen Oostende en Torhout, welke nu een natuur-wandel- en fietspad is, willen we een eet-en drankpauze nemen. Maar we hebben geen geluk, de brasserie in het vroegere station van Wijnendale is gesloten.
We hebben 20 kilometer op ons tellertje, wanneer we voorbij het Kasteel van Wijnendale het Wijnendalebos binnen vliegen. Dit is het bos waar hertogin Maria van Bourgondië een dodelijke val van haar paard maakte in 1482. Ook de waterburcht is heel bekend in de Belgische geschiedenis, Leopold III en de toenmalige regering hadden hier hun laatste en dramatische gesprek over de capitulatie 1940. Dit conflict leidde na de oorlog tot de Koningskwestie. Zalig fietsen we op de paadjes door dit goed bewaard Wijnendalebos. We lezen op de borden dat dit bos in beheer is bij Natuur en Bos. Een deel is reservaat, voorbehouden aan de talrijke planten en dieren die er in alle rust kunnen gedijen. Blikvangers zijn de imposante zomereiken, de weelderige voorjaarsbloeiers en de grote collectie paddenstoelen en de vele soorten vleermuizen die in de boomholtes een veilig onderkomen vinden.
Wanneer we de boswegels verlaten zijn we in Kortemark, dorp van vele molens. In het centrum van Kortemark bevinden zich De Krekemeersen. Hier willen we toch kost wat kost onze dorst lessen, ik weet dat er pal in het dorpscentrum een echt volkscafé is. De gemeentearbeiders wijzen ons de weg naar café ’t Oud Cortemarck. Wat kan een tripel deugd doen! Mijn fietsmaatje, wordt er uitbundig van……”Iedereen spreekt hier West-Vlaams”. Laat hij zich met verwondering ontvallen. Rik is een geboren West-Vlaming en uitgeweken naar het Antwerpse en wordt er zelfs emotioneel van, zijn echte moedertaal te horen! We blijven maar kletsen met de tooghangers, tot we beseffen dat we vandaag nog in Ieper moeten geraken. Met moeite laten ze ons vertrekken, wat een gezellig boeitje was dat jongens! We peddelen verder door het natuurgebied van de IJzer- en Handzame vallei naar de Vrijbosroute een fietssnelweg langs een oude spoorwegbedding. Door een idyllisch landschap komen we voorbij “Station De Geite”. Dit is een voormalig stationnetje aan gesloten spoorlijn 63.
Na Staden en Stadenberg, vorderen we snel. Er zijn hier op deze flauwe heuvelrug vergezichten tot in het Ieperse. Deze heuvelrug vormt ook de waterscheidingslijn tussen IJzer en Leie. Bij het gehucht Schaapsbalie rijden we voorbij het een overblijfsel van het Vrijbos. Een bos met loofbomen van wel 100 jaar. Een paradijs voor spechten, roofvogels, reeën en vleermuizen. Net vóór Langemark ligt het “Deutscher Soldatenfriedhof” maar wanneer we Langemark door rijden beseffen we dat we hadden moeten rechts afslaan voor een bezoek aan dit kerkhof. We kennen beiden deze militaire begraafplaats en besluiten maar door te rijden. Bij fietsknooppunt 23 rijden we enkele honderden meters naar links en houden een rustpauze aan de vroeger afspanning “Haagbos”. Hier rechtover het café “Sportman” houden, de plaatselijke bewoners van het gehucht, iedere eerste maandag van de maand, een kleine Last Post bij de gedenkplaat voor de Welsche dichter Hedd Wyn. Net vóór het “Sas van Boezinge rijden we voorbij meerdere WOI-gedenktekens zoals het "Carrefour des Roses". Een Bretoens kalvariekruis en oriëntatieplaat bij appelbomen een verwijzing naar het Bretoense landschap.
Bij het kanaal Ieper-IJzer of is het Ieperleekanaal? Moeten we over het Sas van Boezinge. Dit is een historisch sluizencomplex met verdedigingswerken. Het kanaal is 14 km vanaf Ieper tot de Knokkebrug, waar het in de IJzer uitmondt. Langs de boorden van dit kanaal fietsen is een zaligheid met een verrassend gevarieerd landschap. We rijden wat trager en zoeken de oorlogskanaalsite John McCrae. Ik weet dat er in de kanaalberm een weggetje loopt tot vlak bij de militaire begraafplaats Essex Farm Cemetery. Net ten noorden van de begraafplaats bevinden zich betonrestanten van een medische post en is een monument opgericht voor John McCrae en zijn gedicht In Flanders Fields, dat hij hier zou hebben geschreven. Er is verrassend veel volk op bezoek, het zijn allemaal Engelssprekenden, vol bewondering wat er allemaal bewaard is van die verschrikkelijke oorlog.
Bij het einde van het kanaal zijn we in Ieper, de grootste stad in de Westhoek. De Kattenstad wordt ook wel de Vredesstad genoemd. Wanneer we door de Menenpoort op de markt belanden is het een en al bewondering voor de Lakenhalle, Europa’s grootste burgerlijke complex in neogotische stijl. Nu is het door de stadsdrukte op GPS richting ons overnachtingsadres Vrienden op de Fiets bij het Kanaal Ieper - Komen. Het wordt voor Jacqueline en mij een enthousiast en blij weerzien, op 30-08-2021 was ik hier ook samen met mijn fietsvrienden van de Bende van Bob. Met een biertje in de luchtige living geraken we er maar niet over uitgepraat.
We zijn niet de enige gasten, Jacqueline heeft nog een vier koppige Nederlandse familie in haar ruim verblijf. Na een wasje en een plasje staan we te popelen om in de stad te souperen. Wanneer ik vraag aan onze gastvrouw om ons te vergezellen is ze onmiddellijk bereid. Na enkele minuten zijn we op pad. We stoppen op de Grote Markt en op ’t hoekje tegen de Lakenhallen stappen we het sfeervolle restaurant ’t Klein Stadhuis binnen. Het wordt smullen en genieten van de lekkere keuken met veel gepraat. Elk van ons heeft veel te vertellen. We blijven te lang hangen, maar we zijn blij dat we onze gastvrouw een mooie gezellige avond bezorgd hebben. Opgetogen over onze meer dan geslaagde eerste fietsdag met heel wat beter weer dan voorspeld zitten we vlug in onze bedjes. Slaapwel.
Dag 2 Ieper - Abeele donderdag 24-04-2025
Na een zalige nacht, popelen we om samen met het andere fiets gezin in Jacqueline haar schitterend huis te ontbijten. Het wordt een waar eet-en praatfestijn. ’t Zal moeilijk worden om hier weg te geraken. Het Hollands stel bestaat uit grootvader, vader en twee zonen. Grootvader was een verwoed lange afstand fietser en wil absoluut zijn kleinzonen de Westhoek laten zien en de gruwel van WOI laten aanvoelen. Zij willen vandaag de voornaamste oorlog-sites bezoeken. Wij vinden het een prachtige aangelegenheid en betreuren dat dit zo weinig gebeurt. Wij hebben voor vandaag een stevig ritje van 70 km voorzien met heel wat hoogte meters en een stukje Frans-Vlaanderen. Afrekenen en afscheid nemen van onze nieuwe vrienden en gastvrouw, met een foto natuurlijk. Dank Jacqueline, je deed meer dan je best ’t was onverbeterlijk.
We willen langs het kanaal terugrijden naar Ieper, maar baggerwerkzaamheden doen ons door een vervelende kleimodder-strook voet aan de grond zetten. Dit kanaal is 18 kilometer lang. Ook al was het kanaal dan een economische mislukking, op vlak van natuur werd het een succes. Op vele plaatsen ontstond een grote verscheidenheid van open water, ruigten, wilgenstruweel en gesloten bosjes. Het is nu een paradijs voor wandelaars, fietsers en natuurliefhebbers.
Na een korte pauze op de grote markt van Ieper, zijn we bij de Menenpoort. Men is bezig met de allerlaatste renovatie werken, straks is er heropening. Deze stadspoort op de weg naar Menen werd in 1927 door de Britten gebouwd aan de oostzijde van de stad voor de Britse soldaten die in de Eerste Wereldoorlog sneuvelden. Meer dan 54.000 namen van vermisten zijn aangebracht op de binnenzijde. Via de Vestingen van Ieper willen we naar Zillebeke. Deze vestingen, zijn de best bewaarde van ons land. Ze hebben echter een bewogen geschiedenis achter de rug. De huidige structuur van de vestingen is gebaseerd op het werk van de Franse vestingbouwkundige Vauban. In de vestingmuren zijn er op verschillende plaatsen overwelfde ruimtes die doorheen de geschiedenis voor verschillende doeleinden werden gebruikt. Het is kil en grijs wanneer we langs de Zillebekevijver op de paadjes goed vorderen. De vijver ontstond in de 13de eeuw, toen voor drinkwater, de lakennijverheid en het voeden van de stadsgrachten een aantal vijvers werd aangelegd rond de stad Ieper, door afdamming van de Zillebeek. Tegenwoordig dient de vijver voor de productie van oppervlaktewater en is het een natuurlandschap dat ook wordt gebruikt voor recreatie.
Vóór we bij het domein van de Palingbeek komen fietsen we na de dorpskern van Zillebeke, voorbij het “Larch Wood (Railway Cutting) Cemetery”. Een begraafplaats in een lariksbosje aan de spoorwegovergang. Nu door de Palingbeek, een groot natuurgebied aan het oude kanaal Ieper-Komen. Het is het grootste provinciedomein van West-Vlaanderen. Het is een zaligheid om te fietsen in dit glooiend en bosrijk landschap. Na poelen en moerassen, oud en jong bos, boomgaarden en bloemrijke graslanden, komen we aan de Golfclub. Tussen veel landbouw en na een helling zijn we in Wijtschate. We hebben iets meer dan 20km wanneer we in het allerkleinste stadje Mesen zijn. Mesen ligt op de taalgrens en heeft +/- 1.000 inwoners. Na de markt duiken we richting Ploegsteert tot bij het Iers Vredespark. We bewonderen de ronde toren, het is een typisch Iers symbool. Men herdenkt hier alle Ierse soldaten die sneuvelden tijdens WOI. Het Vredespark verwijst ook naar de Mijnenslag van 1917. Toen streden katholieke en protestantse Ierse soldaten zij aan zij.
En nu een beetje echt diep West-Vlaams wanneer we in Wulvergem toekomen, met een kleine inspanning moet dat voor iedereen wel verstaanbaar zijn toch!
“Wulvergem is de kleinste, moar oek d'oudste dêelgemêente van Euvelland. 't Dorp legt dus in 't zuudn van West-Vloandern. 't Wunt à peu près 260 man. Wulvergem is ountstoan lik e nederzettieng an de heirweg Kassel-Wervik van de Romeinn. Wulvergem is in de streke surtout bekend voe zyn tonêelgroep, 't Nieuw Wulvergems Toneel, da stikkn in 't West-Vlams speelt.”
Het volgende dorp is Nieuwkerke, ook een grensgemeente. We buigen af na de grote aardappelfabriek naar Dranouter. Deze alom bekende gemeente vanwege het jaarlijkse Dranouter Folk Festival, ligt aan de voet van de Kemmelberg. Jaarlijks begin augustus komt er een massa festivalgangers dit dorpje bezoeken. Rik vreest dat hij, met de heuvels in ’t vooruitzicht, zijn fietsbatterij moet bijladen. Bij Restaurant “De Bralle” is dit helemaal geen probleem. Terwijl we ons tegoed doen aan een meer dan lekker middagmaal met het nodige vocht en een lange rustpauze, is zijn batterij opgeladen.
Onze lange eet-drank en rustpauze heeft deugd gedaan. Aan de kerk van Loker buigen we af en starten enkele zware beklimmingen. We moeten over de West-Vlaamse heuvels…. De Baneberg is de eerste helling en begint heel langzaam tussen de wijnvelden van “Entre-Deux-Monts”. Na wat zwoegen zijn we op de Rodeberg. Nabij de top staat de Lijstermolen. Iets verder bij de Vidaigneberg bevindt zich een stoeltjeslift, deze zweeft over het dal en de wijnstokken. Nu naar de Zwarteberg, pal op de grens met Frankrijk. Hier moet ik spontaan terugdenken aan mijn 1° grote tocht naar Santiago de Compostela. Hugo, mijn schoonbroer en één van de 4 Camino-fietsers, zag de plaat met “France” en spurtte als eerste over de grens, maar enkele 10-tal meter verder stond hij na enkele vloeken stil. Zijn versnellingsapparaat weigerde toen al voor het eerst! God zal het geweten hebben!
Aan de Franse zijde heet de helling Mont Noir, naar het gelijknamige gehucht op de top. De heuvel ligt op de grens van Westouter en Sint-Janskappel en van Boeschepe in Frankrijk. De naam is afkomstig van de familienaam De Zwarte! In het gehucht Berthen bij de kerk wil ik kost wat kost Rik een “Picon” laten proeven. We houden een rustpauze in het mij en mijn vrienden van de Bende, bekend “Café de la maison Commune”. Hoe gezellig kan het zijn, er is onmiddellijk ambiance in een mengeling van Frans en oud Vlaams. De eigenares, “madam Moustach” is de vriendelijkheid zelve. Deze plek is als een terugkeer naar vervlogen tijden, waar mensen met elkaar praten en lachen, zo zouden er meer van dit soort plaatsen moeten zijn! We hebben wat lome benen na onze Picon-pauze en de zwaarste beklimming moet nog komen. Op naar Mont des Cats, een getuigenheuvel van wel 165 meter hoog. Op de Catsberg bij de Abdij hebben we 60km op de teller. Abbaye du Mont des Cats is een cisterciënzerabdij van de trappisten, we houden er een pauze om op adem te komen.
Na een lange en bochtige afdaling zijn we tussen het jonge groen in Godswaersvelde en stomen door naar Boeschepe. De Boeschepeberg, onderdeel van het West-Vlaams Heuvelland, ligt tegen de Frans-Belgische grens. Het is een dorp van landbouw en hoppeteelt. Iets buiten het dorp zien we de “Ondankmeulen” met ernaast het restaurant de “Vierpot “. Hier willen we deze avond souperen. Afstappen binnenspringen, een afspraak maken en onze dorst lessen met een deugddoende tripel. Op de menukaart lezen we volgende tekst in ’t Vloms:
“An't harte van de vlaenderen in 'n westhoek. 'T is daer een autentiken 'n vlamsch herberg. Gy hat doer de kaliteit vingen. Deze herberg is byj de mullen, mee een uutgenomende vuuwe op de bergen van vlaenderen. Veele weggen voor 'n voetganger. 'd Herberg is oopen van 'n 12hoo toet'n aevend. Van 'n Dunderdag toet 'n Zundag.”
Drie kilometer verder, zijn we aan de grens in Abele en enkele 100m verder bij onze “Vrienden op de Fiets” familie Laurent. Onze gastvrouw laat ons wat schuchter binnen door een hek. De paarden en honden mogen niet ontsnappen begrijpen we onmiddellijk. “Wij zijn nog maar net dit jaar logeeradres geworden” krijgen we te horen. We betrekken een ruime kamer op de verdieping, maken kennis met de heer des huizes en worden gegroet door de twee jonge hondjes. Na een korte babbel vertel ik hen hoe alles precies werkt bij het merendeel van de gastgezinnen en dat het vele malen als een familie aanvoelt. Onze gastvrouw is duikinstucteur en moet deze avond lesgeven. Na ons uitgebreid souper in de “Vierpot” houden we nog een lange babbelavond met de gastheer. Maar morgen moeten we ook nog fietsen, vlug liggen we in dromenland. Slaapwel!
|
